Shotaro odskoczył od swojego przeciwnika śpiesząc z pomocą dla Suki. Jego zręczność i szybkość pozwoliły mu uniknąć olbrzymich rąk i zjawić się obok uwięzionej przyjaciółki. Ostrze z pewnym trudem odcinało kolejne macki, wyswobadzając Suki z potrzasku. Nie poprzestawał na tym, chciał zabić morskiego potwora który znalazł się daleko od domu. Tylko czy takie monstrum miało w ogóle szyję? W każdym razie Shoto raz jeszcze zaczerpnął powietrza w płuca szykując się do wykonania pierwszej formy. Napięte mięśnie zadrżały gdy energia popłynęła przez nie raz jeszcze a samuraj zaszarżował oddzielając łeb monstrum od kikutów macek. Trysnęła czarna krew, a potwór zniknął. Shotaro stał zaś nieruchomo w miejscu, nie dowierzając własnym oczom. Zrobił coś, co nie powinno mu się było udać. Ale w końcu organizm musiał zapłacić swoją cenę - Shoto poczuł jak robi mu się słabo i upadł ciężko na ziemię w drgawkach, nad którymi nie miał kontroli. Był świadomy swojej sytuacji, ale nie był w stanie sam się podnieść.
       Suki za to na cel obrała większego potwora, który w czasie gdy samuraj uwalniał ją z uścisku macek - zbliżył się do nich i zaszarżował wściekle potężnymi rękami z długimi szponami. Za późno było na własne ofensywny - dziewiąta forma wiatru posłużyła jako tarcza, tnąca dłonie i pazury na niegroźne fragmenty mięsa a nawet przebijając się w głąb torsu demona. Ten jednak dalej stał na nogach, a rany zasklepiały się niemalże natychmiast. Na szczęście dla nich do walki wkroczył Daisuke, który uderzył na potwora od tyłu, odcinając mu łeb jednym cięciem. Tym razem cielsko zaczęło rozsypywać się definitywnie w proch.
      — Zajmij się nim. — rzucił do Suki spoglądając na Shotaro, a sam ruszył dalej.

       Sayaka nie zamierzała odpuszczać. Zamiast tego złapała za tkwiącą w niej włócznię, chcąc zostawić ostrze w sobie, pozbawiając tym samym Dekuro jej broni. Zamaskowana demonica nie traciła czasu na szarpaninę - puściła włócznię i odskoczyła w bok, unikając tym samym połączonego ataku płomieni.
       Yuichiro zatrzymał swoją towarzyszkę przed dalszą walką stając między nią a demonem. Całą swoją postawą dawał jej wyraźny sygnał, by nie nadwyrężała dalej swoich sił. Dekuro w międzyczasie zregenerowała utraconą kończynę, uważnie obserwując poczynania dwójki zabójców. Nawet fakt, że jej mentor zginął nie zmienił jej woli walki. Może w objęciach śmierci chciała dołączyć do Hisoki, a może po prostu czerpała radość z walki i nie zamierzała uciekać w obliczu porażki? Sayaka korzystając z okazji odcięła od siebie resztę włóczni, przecinając ją bez trudu.
       Obie strony szykowały się do ponownego starcia. Yuichiro odtwarzał w głowie ruchy które jeszcze nie dawno pokazywał im Mistrz, a które sam później powtarzał. Czy to wystarczyło by oddech słońca przyszedł mu w sukurs? Wspomnienia o bliskich których stracił i zawiódł zawładnęły nim całym. Dlaczego przez ten cały czas był za słaby by chronić tych, na których mu zależało? Teraz też starał się bronić Say, ale czy temu podoła? Złapał mocniej za miecz i rzucił się do przodu. Dekuro zaś wypatrywała uważnie, czekając na powtórkę z potężnych ataków, które miała już okazję poczuć na własnej skórze - tym razem pokrytej niepokojącą czarną łuską. Tyle, że tym razem nie mierzyła się z oddechem płomienia. Ostrze z nichirin rozgrzało się jak na płomień przystało, ale nie zatrzymało się na zwykłej, pomarańczowej barwie. Kolor zmieniał się dalej, przechodząc w żółty, a w końcu czystą, palącą biel słońca w letnie południe. Krąg utkany ze światła rozjaśnił plac, a cięcie przeszło niemal niezauważalnie przez kark Dekuro, oddzielając głowę od ciała.
       Yuichiro wylądował ciężko na nogach, a światło bijące z Hitetsu gwałtownie zgasło. W oczach zabójcy też pociemniało. Nie wiedział nawet kiedy wylądował na kolanach, a w ustach poczuł gorzki smak własnej krwi. Obok niego leżało ciało demona rozsypujące się powoli w proch. Szponiasta dłoń Dekuro zaciskała się na kawałku mięsa, którego brakowało w prawym udzie Kagamiego. Zabójca ogólnie nie czuł się w tym momencie najlepiej - jego ciało drgało spazmatycznie i potrzebowało chwili, by znowu funkcjonować. Przy każdym wdechu płuca zdawały się palić żywym ogniem.
       Obok niego wylądował Daisuke i przyglądał się mu z zagadkową miną. Sprawnie owinął mu nogę bandażem spowalniając krwawienie, a potem przyjrzał się Sayace, która z każdą chwilą bladła coraz bardziej. Może i miała olbrzymią wolę walki, ale jej ciało miało olbrzymią wolę położyć się i odpocząć, tu i teraz.
      — Obawiam się, że to przekracza moje kompetencje. Ale zdaje mi się, że medycy są już blisko. — mówił to w chwili, gdy na plac wkraczali ludzie którzy jeszcze przed chwilą uciekali z niego osłaniani przez innych zabójców. Może nie z demonami, ale ze śmiercią gotowi byli walczyć o każde życie.


     Atsuko przekazała informacje najbliższemu krukowi, który pokiwał mądrze głową i wzbił się wyżej, do pobratymców. Czy poda wiedzę dalej to już inna sprawa. Sama tropicielka ruszyła na ratunek nierozważnym zabójcom. Rybakowi na dachu rzuciła tanto które z cichy świstem dosięgło celu, wbijając się gdzieś pomiędzy dachówki. Lepszy rydz, niż tanto w plecach. Dalej pognała w ślad za spadającą gwiazdą, czyli Takashim. I dobrze, że poszła za nim, bo w tym samym budynku kręcił się jeden z małych potworów z bardzo dużym nożem w dłoni. I chciał go chyba zapoznać z wnętrznościami pioruna. Na szczęście strzała szybko posłała go na ziemię. Wyglądało na to, że zostali sami. Ona, płaczące dziecko i kaleki bohater którego świadomość odpływała w sobie tylko znanych kierunkach - widząc znajomą postać Tsuny (A może Atsuko?) organizm dał za wygraną i najzwyczajniej w świecie zemdlał, odcinając się od wszechogarniającego bólu.
     Fudehiko dzielnie kroczył uliczkami dopadając niedobitki i eliminując dzierżone przez nich bronie swoją kataną. Kroczył tak dalej, wymierzając sprawiedliwość i czyszcząc Yonezawę, gdy z jednego zakamarku wyskoczyła dziewczynka. Dzielnie powstrzymywała łzy cisnące się do oczu.
     — Nie widziałeś mojego brata? — zapytała i zasmarkała nosem. W dłoni trzymała ostrze z którego płynęła krew.
     Kirei desperacko sięgnął po miecz Takashiego. Chciał z jego pomocą kupić czas dla siebie i innych. Zacisnął dłonie na obcej rękojeści a miecz też zdawał się zdziwiony zmianą właściciela, nie mówiąc już o płynności i jednoczesnej delikatności ruchu, w który został wprawiony. Cięcie z obrotu nabrało siły, tnąc Norio głęboko w bok. Demona zaślepiała wściekłość na przerwaną jego zdaniem nieuczciwie grę i dopiero atak Rybaka otrzeźwiło go nieco. Spojrzał na swojego przeciwnika, na ludzi na dole i zdawał się dostrzegać, że ogólny rozrachunek tego starcia nie układał się po jego myśli. Zamiast możliwości ataku, szukał drogi ucieczki. Kirei zaszarżował raz jeszcze, ale Norio nie miał zamiaru tracić czasu - chciał uskoczyć przed tym atakiem i ewakuować się póki jeszcze było to możliwe. Tyle, że wtedy wpadł na niego od tyłu Taiga wbijając ostrze Arashi w plecy demona. Ostrze może nie zagłębiło się głęboko, ale zatrzymało go w miejscu do cięcia Kireia - topornego, upartego cięcia przypominającego rzeźnicką robotę, gdzie ostrze przeszło przez ciało z musu. Norio ostatnim odruchem zaatakował przed siebie, wbijając szpony jednej ręki w bok Kireia, rozcinając skórę i mięśnie, ale nie wnętrzności. Może było to szczęście, może zasługa uważnego wzroku.  

     Na ulicę gdzie zgromadzeni byli ludzie wpadła Satoru. Widząc tłum uśmiechnęła się szeroko, jakby na jej plecach nie było dwóch filarów i wypuściła przed siebie obłok topiącego wszystko gazu.
     — Shi no kata: Sei En no Uneri — wyszeptał Mistrz stając między ludźmi, a mocą Jedenastej Kizuki. Płonąca czarnym ogniem katana zatoczyła okrąg, odcinając wszystko za sobą od śmiertelnego obłoku. Zasyczało a ściany stojących obok budynków rozpuściły się, ale wyglądało na to, że fala została zatrzymana. Satoru zdawała się być w transie - olbrzymie źrenice, rozbiegane spojrzenie i drżenie całego ciała. Czy ktoś tak nisko w hierarchii byłby w stanie uciekać dwóm Filarom? Takeshi i Nobu odcinali jej drogę ucieczki, ale nie atakowali. Czekali na sygnał.
      — Opowiesz nam wszystko, a umrzesz bez bólu.  — powiedział cicho i ruszył w jej stronę.

Informacje:

• Czas na odpis - 72h (umownie do końca 13.01.2023).
  
• Odpis w ciągu 24h od posta MG - do 5 akcji w poście
  
• Odpis w ciągu 48h od posta MG - do 4 akcji w poście
  
• Odpis w ciągu 72h od posta MG - do 3 akcji w poście
  
• Spóźnienie - -1 akcja co 24h opóźnienia
  

Spoiler:

     
      Suki dopadła do rannego Shotaro i po chwili uniosła go w górę, w stronę najbliższego medyka. Jeden z nich oderwał się od grupy i spojrzał na ten dziwny duet. Dziewczyna nie była ranna, skupił się więc na chłopaku. Szybko zbadał go palpacyjnie, ale w miarę postępów drgawki powoli ustępowały. Sam dotyk wystarczył by Shoto syczał z bólu, ale jego życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo. Medyk spojrzał na nich zdziwiony, wetknął piorunowi kapsułkę z zaschniętą krwią do ust i ruszył szukać ciężej rannych.  Na odchodne rzucił jeszcze, by zabójca zjawił się później w domu medyka.

       Sayaka dopadła do leżącego Yuichiro. Oboje byli w opłakanym stanie i oboje doszli do wniosku, że to drugie z nich potrzebuje bardziej pomocy. Cóż, może i rany Yuichiro dotykały całego ciała i uniemożliwiały poruszanie, ale nie zagrażały jego życiu. Zwłaszcza że ich przeciwnik nie żył. Za to fragment włóczni tkwiący w Sayace zdawał się wysysać z niej życie. Ciało robiło się powolne i ciężkie a umysł zasnuwała słodka mgła. Organizm robił co mógł, by uciec od bólu. Na szczęście dla nich dopadli do nich medycy i po chwili dziewczyna trafiła na nosze, a Yui - wsparty ramieniem nieznanego mu Ne dopadł do założonego w kącie placu prowizorycznego obozu medyków. Zrobili co mogli, by ustabilizować tam stan Sayaki, ale nie odważyli się wyciągnąć z niej włóczni, zostawiając ten zabieg do czasu przetransportowania dziewczyny do domu medyka, albo ściągnięcia specjalisty tutaj.

     Atsuko nie dostrzegła na Takashim poważnych otwartych ran wymagających bandażowania. Nie znaczy to, że chłopak nie wyglądał paskudnie - jak przypieczony za mocno kawałek mięsa. Powoli i ostrożnie wyciągnęła go z gruzowiska. Mogła teraz w spokoju obserwować zmagania Mistrza, zwłaszcza, że kruk przyprowadził do niej medyka. Ne, widząc stan Pioruna złapał się za głowę, a po szybkim badaniu starał się zrozumieć, jak Takashi się tak połamał. Zaraz zwołał kompanów by wspólnymi siłami zabrać zabójcę w lepsze miejsce - to znaczy do szpitala. Michio też poszedł z nimi, najpewniej nie wiedzieli, komu mogą go zostawić pod opieką.

     Fudehiko powstrzymał się przed zaatakowaniem dziewczynki i skupił się na tym, jak może rozwiązać nową, niespodziewaną sytuację. Sakura odsunęła się o pół kroku w tył zanim się do niej odezwał. Widząc, że nie ma wobec niej złych zamiarów grzecznie podeszła bliżej, wyciągając nóż w jego stronę.
      — J-jest podobny do m-mnie. — zawołała, pokazując wolną ręką na swoją twarz — To Michio i boję się. O niego. — dodała szybko. Widząc, że piorun nie ma wobec niej złych zamiarów grzecznie podeszła bliżej, ale nie oddała noża. — Nie. Nie oddam. S-sama się bronię! — powiedziała twardo, drżąc jak liść na wietrze. — Tu były demony! Takie straszne, paskudne, i one, one wpadły do naszego domuuu — ostatnie słowo rozlało się w płacz i wycie, a nóż trzymany do tej pory przed sobą wypadł z brzdękiem na uliczkę. Dziewczynka upadła obok, bezbronna i bezsilna.

     Kirei i Taiga obserwowali w spokoju wydarzenia pod nimi. Rybak przypomniał sobie o ranie, którą prowizorycznie zabandażował fragmentem ubrań. Z miejsca na dachu mieli najlepszy widok na walkę rozgrywającą się kilkanaście metrów dalej.



     — Wszyscy jesteście martwi. — wysyczała Satoru po której próżno było szukać strachu. Mistrz ruszył w jej stronę spokojnym krokiem, testując jej cierpliwość i nerwy. Aura bijąca od Iemitsu wypełniała korytarz, przytłaczała i dusiła każdego. Serca kołatały a oddechy stawały się krótkie i urywane. Jedenasta wypuściła dookoła siebie kolejną chmurę trucizny, która znowu została odbita z pomocą czarnych płomieni i formy wody wykonanej przez Nobu.
     Iemitsu znalazł się nagle obok Satoru i uderzył ją kashirą katany w brzuch. Kizuki zgięła się pod wpływem uderzenia a z jej ust wystrzelił strumień krwi. — Jak nas znaleźliście? — krzyknął uderzając ją raz jeszcze a w powietrzu rozległ się dźwięk łamanych kości. Ta nierówna walka trwała jeszcze chwilę - Satoru głównie próbowała unikać kolejnych ataków, ale z każdym krokiem była spychana coraz bliżej dwóch Filarów.
     — Odpowiadaj! — ryknął kolejnym ciosem posyłając ją na ziemię. Wyglądała żałośnie - połamana i poparzona kolejnymi atakami których nie nadążała już regenerować. Przypominała pospolitego demona, a nie jak jedna z Kizukich, wybrańców Muzana. Teraz śmiała się nadchodzącej śmierci w twarz, najwidoczniej pogodzona ze swoim losem. — Nic wam nie powiem... — splunęła na ziemię. Topiony jej krwią piasek zasyczał cicho. — Może ktoś z was zdradził? — zapytała cicho, unosząc z trudem głowę do Iemitsu. Czyżby coś łączyło ich w przeszłości? — Nie wszyscy z was są tacy święci, Mitsu — na jej ustach dalej tańczył ten dziwny, groteskowy uśmiech. — Skończ to. — dodała jeszcze, opuszczając posłusznie głowę.
     Mistrz uniósł nad głowę gorejące czarnym płomieniem ostrze i z krzykiem ciął w dół, prosto w kark demona. Ale w chwili zamachu coś się zmieniło, dusząca aura zniknęła, a amateratsu przygasło. Cięcie zawisło w powietrzu, kilka centymetrów nad głową Jedenastej. Twarz Iemitsu zastygła w bólu, a uścisk na rękojeści osłabł. Kizuki nie wierzyła swojemu szczęściu, ale nie zamierzała zmarnować danej przez los szansy.
     Satoru, Nobu i Takeshi ruszyli jednocześnie. Wodnik wskoczył między nich, odpychając Mistrza w tył i wodnym wirem spychając Satoru pod młot i łańcuch Kamienia. Krew raz jeszcze wylała się z Jedenastej, lądując na obu Filarach, ale nie zatrzymując ich ruchów. Zginęła na wskutek jednoczesnego uderzenia z obu stron nie mając więcej okazji do uniku. Nobu i Takeshi wyglądali okropnie - kwas, nawet rozrzedzony wykonywanymi przez nich formami poparzył dotkliwie obu, ale całą uwagę poświęcili leżącemu na ziemi Mistrzowi.
     Iemitsu oddychał płytko, a oczy miał półprzymknięte. — Wybaczcie... — wyszeptał do swoich uczniów — Przeceniłem swoje siły — spróbował głębiej zaczerpnąć powietrza ale tylko bolesny grymas przemknął po jego twarzy. Nobu chciał pobiec po medyka, ale Mistrz złapał go skrawek szaty i osadził w miejscu — To na nic. — uśmiechnął się do nich z trudem — Posłuchajcie... —  odetchnął i szeptał do momentu, aż zgasła ostatnia iskra na jego ostrzu. Ręka trzymająca Nobu opadła na ziemię, a duch Iemitsu opuścił ciało umęczone toczoną od dziesięcioleci walką.
     Sylwetkami obu rosłych Filarów wstrząsnął szloch, ale podnieśli się - Takeshi z Mistrzem w ramionach, a Nobu kroczył u jego boku. Nawet kruki zamilkły na chwilę - zaczynając od tych krążących nad walką, kończąc na obrzeżach Yonezawy. Po chwili obok zjawił się też Daisuke, ale widząc co się stało, oparł się ciężko o budynek. 
     — Na żałobę przyjdzie czas o świcie! — krzyknął do zgromadzonych ludzi — Teraz bardziej przydacie się żywym! — dodał jeszcze i zaczął rozdzielać bardziej konkretne zadania zgromadzonym przed nim ludziom. Nie brakowało rannych i zaginionych. W uliczkach mogły kryć się jeszcze pojedyncze potwory gotowe umknąć w świat z informacjami, które nigdy nie powinny wpaść w ręce demonów. Noc ta nie oznaczała końca Korpusu, a jedynie nowy etap w jego historii pełnej wyrzeczeń i poświęceń.

Informacje:

Rany: