Wiedziałem, że moja każda akcja niesie za sobą konsekwencje i byłem gotowy ponieść później ewentualną karę, jedyne czego nie przewidziałem, to to, że tamten szczur postanowi niepokoić Saiyuri, przecież sam mu powiedziałem, jak się nazywam, więc nie zamierzałem się przed nim ukrywać, jeżeli chciałby wyrównać przysłowiowe rachunki. A tu jednak postanowił zaangażować jeszcze więcej osób i w dodatku wykorzystać swoich starszych kolegów. Jest jeszcze większym padalcem, niż mogłoby to wynikać z jego wcześniejszego zachowania, aż trudno było w to uwierzyć, a w dodatku nie był zbyt bystry, skoro nie chciał tego załatwić ze mną bez świadków albo zrzucić na mnie winę i zgłosić moją napaść na niego do przełożonych. Zamiast tego wybrał najgorszy możliwy sposób, żeby się na mnie odegrać, bo i sam na siebie i swoich koleżków ściągnął kłopoty.
Już miałem wejść i przerwać tę paradę ich błazeństwa. Wystarczyło, to co usłyszałem, żeby przenieść ten konflikt, w inne miejsce i go rozwiązać tak jak bardzo chcieli. Jeżeli chcieli rozmawiać pięściami, to mogliśmy to zrobić. Nie chciałem, żeby Kurayami i jej kolega musieli dłużej znosić tę wątpliwą przyjemność. Minął mnie rosły mężczyzna i nie dało się przeoczyć jego spojrzenia w moją stronę. Swoim okrzykiem sprowadził całą trójkę do pionu i ja również poczułem, że do mnie były kierowane te słowa, za wcześniejsze zachowanie, w końcu nie pojawił się tutaj przypadkiem.

- To nie tak... Po prostu szukam kolegi, bo byliśmy umówieni na wspólny sparing. Prawda chłopaki? - Wydusił najstarszy z nich, a pozostała dwójka pokiwała twierdząco głową, ich wcześniejsza pewność siebie uleciał w momencie, w którym mężczyzna wspomniał o Hashira i przekazaniu im wieści o tym całym zajściu. A to raczej nikomu nie było na rękę, zwłaszcza że to właśnie ostatnio posypało się dużo awansów i to głównie z powodu napaści na Yonezawe, dostali promocję.
- Oczywiście już idziemy. - Powiedział ten średni, który już nie był taki cwany. Zarówno gang łysoli, jak i ja odczuliśmy, że zabójca, który się tutaj pojawił, nie owijał w bawełnę, nie przyszedł tutaj klepać nikogo po główkach tylko dać surową lekcję i nauczkę na przyszłość. Łobuzy przeszły przemianę o sto osiemdziesiąt stopni, byli posłuszni i po całym tym przedstawieniu grzecznie poszli za mężczyzną, czy była to ich skrucha i sposób na wyłganie się od kary? Bardzo możliwe, ale z drugiej strony nikt z nich chyba nie spodziewał się, że spotkają kogoś z tak wysoką rangą, a do takich osób najlepiej dociera argument wyższej pozycji i siły. Sam również się nie ociągałem, nie miałem celu, żeby uciekać, byłem gotowy, żeby przyjąć ewentualne konsekwencje, płynące z mojego zachowania i wcześniejszej chwili słabości.



Jak tylko zebraliśmy się na miejscu, które wyznaczył zabójca, trio od razu udawało niewiniątka, tak jakby nic złego nie zrobili, stali w jednym szeregu i wyproście tak jak przykładni żołnierze korpusu, o których nie mógłbyś nic złego powiedzieć. Nie stałem z nimi w jednym rzędzie, tylko kilka metrów dalej, wyprostowany z ramionami wzdłuż tułowia. Nie chciałem mieć z nimi nic wspólnego i tak jak moje zachowanie wynikało z chwili słabości i zbyt wielu bodźców, z którymi sobie nie poradziłem, tak oni działali z premedytacją i bez żadnego cienia wątpliwości.
- To wszystko zaczął ten rudzielec, napadł naszego kolegę za nic i zrobił mu krzywdę. My po prostu chcieliśmy uzyskać satysfakcje od niego w honorowym pojedynku, aby zmusić go do przeprosin. - Diametralna zmiana nie tylko w zachowaniu, ale również w manierze i słownictwie, aż trudno było uwierzyć, że ktoś taki znał takie wyniosłe słowa, próbowali obarczyć mnie winą, więc chwytali się ostatniej deski ratunku.
- Właśnie napadł mnie, ja tylko szedłem i rozmawiałem z kolegą. Może nawet Pan zapytać naocznego świadka, zaraz go przyprowadzę. - Czekał na reakcje Kinoto.
Ich słowa to praktycznie czyste kłamstwa, niewiele miały wspólnego z prawdą poza fragmentem, że poddusiłem ich kolegę, ale nie napadłem go bez powodu. Tylko aby pokazać mu, jak bardzo może się komuś nie podobać słownictwo opisujące ich bliskich. Czy taki sposób rozwiązywania problemów był dobry? Raczej nie, ale z drugiej strony może, gdy argument pochodzi z jego poziomu rozumowania, to lepiej się przyjmie. Na ich słowa nic nie odpowiedziałem niepytany, nie zamierzałem się z nimi przekrzykiwać na argumenty i udowadnianie swojej racji. Jedynie zacisnąłem mocno pięść, aby dać delikatny upust wzbierającym emocją po ich oświadczeniu. Czekał na to, co powie Kinoto i czego od nas oczekiwał, zgrywanie niewiniątka czy głupka w takiej sytuacji nie miało sensu i mogła jeszcze bardziej zaszkodzić.

Wszystko wracało do normalności, a przynajmniej powinno. Yonezawa odbudowywała się, ale Tachibana czuł, iż bardzo wiele rzeczy się zmieniło. Nie wiedział jeszcze czy na gorsze, czy tylko trochę gorsze. Utrata Mistrza z pewnością była dla nich olbrzymim ciosem, tak samo jak wielu rannych czy zabitych. Demony weszły w nich jak gorące ostrze w smalec. Wiedziały jak i gdzie uderzyć, aby ich zabolało, a bolało kurewsko. Śmieszne było to, że oni gromadzili siły, myśleli, robili plany i chcieli odbić Kioto i gówno zrobili, a demony weszły do nich jak do siebie i urządziły masakrę. W Yonezawie! W ich pieprzonej twierdzy. A przynajmniej to miała być twierdza. Teraz zaś byli w jeszcze gorszym położeniu, gdyż nikt nie chciał wziąć pełni odpowiedzialności na siebie, a jak ich uczyła historia to było najgorsze możliwe wyjście. Na dodatek masa rannych, a wśród nich ona. Tachibana dość szybko doszedł do siebie, a potem do jego uszu doszły wiadomości. Informacje o rannych. Nie zrobiło to na nim większego wrażenia. Było to normalne i irytujące, lecz w dalszym ciągu pozostawało normą dnia. Jednakże wieść na temat Saiyuri niemal zwaliła go z nóg. Przez kilka chwil chciał myśleć, że ktoś robi sobie z niego głupie żarty, ale kilka sprawnych pytań i miał już pewność. W tym momencie Tachibana nie wiedział czego chce bardziej. Dorwać swoją przyjaciółkę i zobaczyć w jakim jest stanie, czy też dorwać tego skurwysyna, który jej to zrobił i rozrywać go tkanka po tkance, potem pozwolić mu się zregenerować i powtórzyć grę do momentu, aż ta kurwa nie zaczęłaby go błagać o śmierć. Był naprawdę bardzo blisko tego, aby rzucić się na polowanie, ale w ostatniej sekundzie zatrzymał się. Nie mógł tego zrobić. Nie ważne jak bardzo tego chciał, jak mocno pragnął, aby ta demoniczna szmata odpowiedziała za swoje zbrodnie nie mógł opuścić Yonezawy. Musiał zostać i być teraz przy Saiyuri. Wiedział, że z pewnością mocno się to na niej odbije, ale on musi przy niej stać. Nie ważne czy będzie w niego rzucała przedmiotami, krzyczała, czy kazała się wynosić on będzie tam. Nie zostawi jej, tak jak ona nie zostawi jego. W końcu byli jak rodzina.

Wpadł do domu medyka, pokonując dystans jak najszybciej mógł, by tylko dowiedzieć się, że Kurayami została wypisana i przetransportowana do swojego pokoju. Tachibana nawet nic nie powiedział tylko ruszył w stronę ich pawilonów. Już z daleka wiedział, że coś jest nie tak. Dostrzegł Kagamiego pod oknem Sai, a na dodatek do jego uszu dochodziły jakieś krzyki. Co się tam odpieprza? Czy nie wiedzą, że ona potrzebuje spokoju? Shoto tylko przyspieszył kroku, aby wyjaśnić sprawę z rudowłosym, kiedy z pomieszczeń domostw zabójców pioruna wyszła jakaś trójka łysych i wytatuowanych zabójców, a za nimi inny zabójca, który pognał całą trójkę i Kagamiego w stronę Pola Treningowego. Normalnie ciemnowłosy cieszyłby się, że rudy jest dalej od Sai, ale wiedział już o tym, że ma do niego uczucia, a poza tym musiał przyznać, że nie był on taki najgorszy. Na polu walki dobrze się dogadywali i cała ta sprawa coś śmierdziała zabójcy pioruna. Szybko rozpytał kilka osób o co mogło chodzić. Większość nie wiedziała zbytnio, ale chodziło chyba o jakąś napaść, a ta trójka wpadła do pokoju Sai i słychać było krzyki. Nie podobało mu się to i choć z całego serca chciał zajrzeć do Saiyuri i porozmawiać z nią to doskonale wiedział, że albo kazałaby mu lecieć i sprawdzić co się dzieje, albo kazałaby mu pomóc jej się tam dostać. Więc Tachibana z bólem ruszył na Plac Treningowy, aby rozeznać się w sytuacji.
Na Placu zjawił się kiedy zaczęły się już jakieś wyjaśnienia. Najwidoczniej to była trójka przeciwko jednemu. Dość dupnie, ale przewaga liczebna nie grała często roli. Jednakże z pewnością się przydawała. Tachibana na razie nie podchodził Wolał zobaczyć jak to się rozwinie i dokładnie się przysłuchać wszystkiego. Na chłodno. Tak jak go uczono.

Najmłodszy równie szybko co przygotował się do marszu, zamarł w miejscu, dotarło do niego, że siwy mężczyzna nie zamierza słuchać świadka i tłumaczenia, czy czegokolwiek co mieli mu do zaoferowania, a co nie było prawdą. On już z nie jednego pieca chleb jadł i spotkał w swojej karierze wielu młodych i podobnych ludzi co to trio. Może byli mocno prymitywni, ale nawet ktoś ich pokroju zrozumiał, że zostali przejrzenia na wylot i zwykłym zganianiem winy, czy odwracanie kota ogonem niczego nie wskórają. Dlatego ich ostatnią deską ratunku było ukorzenie się i przeproszenie za swoje winy, jednocześnie cała trójka pochyliła głowy.

- Przepraszam, to nie tak. Po prostu poniosło nas gdy się dowiedzieliśmy, że ktoś podniósł na naszego brata rękę. - Przemówił najstarszy, który wzrok wbił w sandały kinoto. Nie mieli już żadnej innej karty, na którą mogliby postawić, więc musieli przejść do odsłonięcia swoich motywów i powodu tego zamieszania. Chyba liczyli, że coś takiego nieco załagodzi zbliżającą się karę. Surowy oceniający wzrok i niosący reprymendę głos cały czas krążył po polu. Nie sposób było zignorować te bodźce, czułem się, jakbym cofnął się o dekadę albo więcej i znowu rugał mnie ojciec za szczeniackie zachowanie.
- To prawda, mamy krótki lont i byliśmy zaślepieni chęcią zemsty. Mogliśmy przecież zgłosić to do przełożonych, ale chcieliśmy satysfakcji. - Dodał średni, którego głos nieco świszczał, przy krótkich wypowiedziach nie dało się tego usłyszeć, ale teraz nie dało się tego ukryć. Nos miał orli i mocno skrzywiony to pewnie wynik niejednego uderzenia.
Gdy dwójka ze wplątanych mężczyzn zaczęła się tłumaczyć, najmniejszy z nich zaczął się bardzo mocno stresować w  widoczny sposób, pot, głębszy oddech i lekko drżące mięśnie. Wiedział, że to głównie on był odpowiedzialny za to reakcję łańcuchową, gdyby sobie nie żartował niesmacznie, z pewnych rzeczy to nigdy to nie miałoby miejsca. Im dłużej to przedstawienie trwało,  coraz łatwiej było mi się uspokoić, zwłaszcza gdy oni przestali grać kretynów i byli gotowi wypić te nawarzone piwo.
- To moja wina przepraszam, to ja ich w to wplątałem! - Czołem praktycznie dotykał ziemi. - Gdybym nie naśmiewał się z tej blondynki z bliznami na twarzy i fioletowych oczach oraz jej stanu nic takiego nie miałoby miejsca. Jestem gotowy przyjąć karę. - Nie miał odwagi podnieść wzroku. Wiedział, jak bardzo źle postąpił i że jego zachowanie było karygodne. Pozostała dwójka również wyraziła gotowość na przyjęcie kary i w ukłonie czekali na jego reakcje. Każdy z nich wiedział, że w tym momencie nie ma sensu odpowiadać głupie historie, czy oskarżać kogoś innego, zarówno oni jak i ja byliśmy odpowiedzialni za to wszystko, jedyne pocieszenie, że to nie ja byłem prowodyrem tego wszystkiego, ale dałem się sprowokować.

W końcu siwy zabójca zwrócił się do mnie personalnie, w niego głosie nie dało się nie dostrzec kpiny i żartu, od momentu, w którym zawołał mnie po nazwisku, nie przerywałem z nim kontaktu wzrokowego, mimo że nie było to łatwe i proste, ale nie chciałem, żeby patrzył na mnie, jak na skarconego szczeniaka co nie jest w stanie wziąć odpowiedzialności za swoje zachowanie.
- Nie, gdyby tak było, to użyłbym miecza. Był skierowany do zabójcy, który naśmiewała się z losu bliskiej mi osoby... Wiem, że jest współodpowiedzialny za to wszystko, ale nie zamierzam się więcej tłumaczyć, bo nic co powiem, nie załatwi sprawy. Wiem, że w korpusie nie ma miejsca dla słabych, a w tamtym momencie byłem słaby... Jeżeli chcesz mnie ukarać, proszę bardzo. - Zawsze byłem gotowy przyjąć konsekwencje swojego zachowania, nawet jeżeli miałoby to odbić mi się czkawką. Pochyliłem nieco głowę w geście pokory, taka była prawda. Zrobiłem coś lekko myślnego, ale jestem prawie pewny, że da kilku osób, zrobiłbym dokładnie to samo.

Tachibana nie miał zamiaru lecieć jak pierwszy lepszy na złamanie karku. Widział, że cała sytuacja była pod kontrolą przez wyższego stopniem, który przeprowadzał własne przesłuchanie. Shoto dokładnie słuchał tego co banda łysoli mówiła, a także czekał na słowa Kagamiego. Mógł mieć do niego różne odczucia, ale wiedział, że rzadko kiedy wpadał w gniew. Coś musiało go szczególnie zirytować. Coś co zapewne musiało dotyczyć Saiyuri. Jeśli tak było to ciemnowłosy z pewnością postara się dowiedzieć wszystkiego. Jednocześnie zapamiętywał te osoby. Musiał mieć pewność, że będzie mieć ich na oku, gdyby kiedyś przyszła im do tych łysych łbów myśl, że może warto wyrównać stare rachunki. Tachibana wtedy z pewnością nie będzie tak milusi jak inni mogliby być.
Ryki starszego mężczyzny były wystarczająco głośne, by Shoto słyszał je ze swojego miejsca, ale i tak podszedł Wiedział, że reszta nie będzie się wydzierała, a nawet mogą zniżać głos. Tak więc niebieskooki zrobił kilka kroków, aby lepiej słyszeć. Nie przejmował się jakimś opieprzem. Z tego co już słyszał i wiedział chodziło o Dom Pioruna, a także o Sai. Tak więc był więcej niż w prawie, by dowiedzieć co się stało. Może i korpus miał być jednością, ale żaden gnój nie będzie źle mówił o jego przyjaciółce.
Musiał jednak trzymać fason, choć nie było to łatwe. Śmieć naśmiewał się z Saiyuri i jeszcze pewnie myśleli, że ujdzie im to na sucho. W tym momencie był całym sobą za Kagamim, który z pewnością usłyszał ich bredzenie i zainterweniował. Mieli szczęście, że to nie Tachibana, bo pewnie już jeden byłby bez ręki. Skoro ich tak to może bawić, to warto by spróbowali.
Teraz zaś przyszła pora na Kagamiego. Poczuwał się do odpowiedzialności, choć było to śmieszne. Tachibana nawet prychnął. Jeśli ktoś miał być ukarany to ta banda debili. Taka była jego opinia.

Niech się dzieje, co ma się dziać, nie przejmowałem się tym, w jaki sposób Gizu komentował mój dobór słownictwa, wdawanie się z nim w dyskusje i tak niczego nie przyniesie, tak samo jak bycie złośliwym czy wrednym. Chciał nas ukorzyć i upodlić przed innymi, żebyśmy poczuli wstyd i dorobili się jakichś refleksji, swój problem już widziałem. Mogliśmy być zabójcami, ale nigdy nie będziemy nieczułymi potworami, których życie i honor bliskich nie interesuje. Inaczej po prostu staniemy się tym, na co polujemy i koło się zatoczy, a na tym chyba nie polegało bycie człowiekiem. Czy było to odpowiednie zachowanie, raczej nie, czy można było to załatwić inaczej? Na pewno tak.
Słuchałem uważnie słów staruszka i w sumie nic nowego nie powiedział, ale pomimo tak wyniosłego kodeksu, dalej w szeregach zabójców byli różni ludzie. Wystarczy spojrzeć na to co się ostatnio wydarzyło, jak jeden zdradził, chyba za dużo wymagali od nas po Azuchi i teraz napadzie na Yonezawe, przecież to dokładnie pokazywało,  jak ostrożni powinniśmy być przy innych zabójcach. Już nie wspominając o tym co zrobił jeden, podczas ostatecznej selekcji Suki. Nie doszukiwałem się zdrady tam, gdzie jej nie widziałem, ale przyjaźnić i ufać wszystkim nie zamierzałem.
Czy mogą liczyć na moją pomoc, gdyby coś im się stało? Pewnie tak, tak samo jak Tachiban, z którym od początku mam pod górkę, ale nie zostawiłem go wtedy w lesie bez jedzenia. Nie musimy się zgadzać czy lubić, ale  na czyjeś zaufanie i szacunek trzeba zapracować, a oni zaczęli od bardzo złej strony, przynajmniej ten jeden, który obraził Saiyuri, tamta dwójka pewnie chciała mu pomóc po tym jak im powiedział, że to ja go napadłem bez powodu.

Łysole zebrały się do kupy i zaczęły wraz z medykiem, dyskutować między sobą o potencjalnej karze, przy okazji zerkając na mnie i czekając czy coś powiem jako pierwszy. Nie bałem się kary i odpowiedzialności za swoje czyny, dlatego bez obawy jako pierwszy zamierzałem wyjawić im ich karę.
- Powiem pierwszy, skoro nie jesteście pewni  swojej kary. Z racji tego, jak jeden z was żartował ze stanu mojej przyjaciółki, Zawiążcie sobie jedno ramie za plecami i przeżyjcie tak przez trzy-cztery dni normalnie wykonując swoje obowiązki. Zobaczycie, że to nie jest powód do śmiechu.... - Mówiłem pewnym, spokojnym głosem i nawet zwróciłem w ich stronę wzrok, który wcale nie strzelały setkami iskier, były neutralne. Najwyższy z nich kiwnął głową w moją stronę z akceptacją takiej kary. Jeszcze chwilę coś tam poszeptali między sobą i doszli do pewnego konsensusu między sobą, przed szereg wyszedł najstarszych z nich.
- Kagami Yuichiro. Z racji Twojego problemu z kontrolą gniewu, prosimy, aby na jakiś czas opuścił Yonezawę i przemyślał swoje zachowanie, ostatnie wydarzenia musiały mocno tobą wstrząsnąć... - Skończył najwyższy z nich i już zamierzałem coś powiedzieć. Bardzo nie podoba mi się ich kara, zwłaszcza że chciałem zobaczyć Kurayami i ją wesprzeć, a miałem zostać oddelegowany na jakiś czas. Nim jednak to zrobiłem, ktoś inny z ich grupy zabrał głos. - Nie jesteśmy takimi dupkami, za których nas teraz uważasz, twoja Kara obowiązuje dopiero do jutrzejszego zachodu słońca. Pobądź z przyjaciółką i przeproś ją od nas. - Odpowiedział średni, a  najniższy po prostu spoglądał dalej w dół. Na pewno gdyby jeden z jego braci stracił, rękę to sam by się nie śmiał z takich rzeczy. Poczułem lekką ulgę, że przez mój temperament, nie straciłem okazji, żeby spotkać się z Saiyuri. 
- Dzięki i przepraszam za tamto, nie chciałem Cię poturbować. - Dygnąłem w jego stronę, dałem mu do wiadomości, że nie musi się obawiać mojej przyszłej zemsty za to, mimo że bardzo nie podobało mi się, to co zrobił ze swoją bandą, ale teraz nie było to już istotne. 

- Czy akceptujesz takie kary? - Przeniosłem wzrok na starszego mężczyznę, nie zamierzałem się kłócić z nikim, po prostu chciałem mieć pewność, że mogę już stąd iść i być tam, gdzie chciałem być, bo czas nieubłaganie upływał, a mi go teraz właśnie brakowało bardzo.

Wyznawała zasadę, że trzeba się wszystkiemu dobrze przysłuchać, aby mieć pełen ogląd i to właśnie robił. Ciemnowłosy słuchał, a im więcej słyszał tym lepiej wiedział, po czyjej stronie powinien stanąć w tym sporze. W ogóle czy to był jakikolwiek spór? Dla niego wyglądało to jak głupia próba pokazania, że wszyscy są winni. Może i tak było, ale wszystko ma swój początek w jakimś momencie. Akcja Kagamiego, była reakcją na zachowanie bandy łysoli, a wyglądało to jakby to on miał być głównym winowajcą. Sprzeczki w korpusie zawsze się zdarzały, lecz to było idiotyczne. Pokazówka.
To, iż ktoś do niego podszedł zarejestrował dopiero w momencie, gdy padły pierwsze słowa. Tachibana spojrzał na mężczyznę, który zaczął trajkotać.
- Dlaczego mają karać tylko jego? – zapytał ciemnowłosy użytkownik oddechu pioruna. Dla niego śmieszne było w ogóle rozmawianie o możliwościach nałożenia kary, a co dopiero karanie kogoś. Pozwolił jednak, by mężczyzna dalej mówił. Shoto słuchał zarówno niego, jak i tego co działo się trochę dalej od nich.
- Skoro uznajesz, że pieprzenie tego co ślina na język przynosi o kimś, kto walczył dla tego korpusu i został zranianiony jest niegodne. To powiedz mi dlaczego Kagami ma być ukarany, kiedy zrobił to co słuszne. Poza tym chyba nie zrobił im nawet żadnej krzywdy, a szkoda. Chamstwo trzeba ukracać i karać w samym zalążku. Gdybym to ja usłyszał, to z pewnością ukarałbym ich inaczej. Zwłaszcza iż mówili o mojej przyjaciółce – powiedział Tachibana, a lekkie wysunięcie katatany z pochwy miało świadczyć o tym, jaką karę przewidziałby dla tych trzech łysych debili.
- Tak więc moim zdaniem wymierzanie jakiejkolwiek kary mija się z celem, ale co ja tam wiem – powiedział Tachibana wzruszając ramionami, jakby chciał pokazać, że i tak jego słowo mało się liczy. W każdym razie dobrze zapamiętał sobie tą trójkę i jeśli kiedykolwiek zrobią coś przeciwko jego przyjaciółce to go popamiętają. Dożywotnio.
- Cóż. Chyba powoli można się rozchodzić.

Jak tylko cała ta szopka dobiegła końca, po prostu skinąłem głową i zszedłem z placu, nie chciałem więcej czasu tracić na jakieś dywagacje z nimi po prostu. Dostałem karę, na którą zasłużyłem bądź nie, ale nie zamierzałem z tego powodu się tutaj teraz wykłócać skoro Tozuki i tak nie wydawał się być zainteresowany dialogiem.
Gdy już odchodziłem z placu zobaczyłem Shotaro, który był ewidentnie zdegustowany tym, co tutaj usłyszał, wyglądał nawet, jakby coś głupiego mu mignęło przez myśl, wiem, jak reagowali samurajowie z wyższych rodów na podobne zniewagi, ale to nie było miejsce, żeby wyciągać z nich zadość uczynienie. Dlatego podszedłem do niego, aby nieco rozluźnić atmosferę, Saiyuri nie potrzebowała, aby więcej jej bliskich zostało ukaranych z powodu tego wydarzenia, a na pewno nie jej młodszy Kouhai.

- Nie musisz Tachibana pakować się w problemy... Zwłaszcza że teraz ty będziesz musiał się nią zaopiekować, kiedy mnie tutaj nie będziemy, możemy się personalnie nie lubić albo drzeć koty, ale jesteś jednym z niewielu, którym tutaj ufam. - Położyłem mu dłoń na barku, nie siliłem się na uśmiech, bo nie czas był na to i nie chciałem udawać, że wszystko jest okej gdy nie było.
- Idę teraz do Saiyuri, zajrzyj do niej później, jak możesz. Nie powinna być sama. Będę twoim dłużnikiem... - Zabrałem dłoń z jego ciała i uformowałem pięść przed nim, aby podpisać nieformalnym gestem moją prośbę. Nie obchodziło mnie, ile osób mnie widziało i co o mnie myślało, nic co powiedzą czy pomyślą nie zmieni tego kim jestem.
- Trzymaj się. -  Odszedłem spokojnym krokiem po wszystkim i udałem się w kierunku dormitorium piorunów, z którego tutaj przyszedłem. Miałem jeszcze jedno miejsce, które musiałem odwiedzić, nim wyruszę na te przymusową banicie, a czas nieubłaganie płyną. Chyba pierwszy raz miałem to uczucie, że coś mnie goni, coś, przed czym nie ucieknie nieważne, jak szybko bym biegł.

Z/T

Dla niektórych Yonezawa była domem, dla innych tylko przystankiem gdyż często wybywali by polować dalej i pobyt w siedzibie zabójców był dla nich jedynie krótką przerwą. Dla Kiyoshiego zaś Yonezawa była czymś czego nie potrafił nazwać, nigdy wcześniej nie miał miejsca które mógł określić mianem swego domostwa. Zanim został zabójcą to żył w ciągłym ruchu, unikał stróżów prawa i sprawiedliwości więc ciężko było znaleźć mu miejsce gdzie swobodnie mógłby odpocząć. Do niedawna mógłby uznać iż kryjówka zabójców była bezpieczna stąd to pierwsze miejsce gdzie nie musiał obawiać się śmierci gdy spał to przecie atak na Yonezawę udowodnił mu że się mylił. Zresztą dla wielu osób dom był tam gdzie czuli się bezpiecznie i gdzie mieli z kim pogadać, on zaś czuł się tu obco.
Zawsze był odmieńcem, wyrzutkiem społecznym i nawet teraz gdy trafił do miejsca gdzie pełno było rozmaitych ludzi to wciąż był kimś innym. Ciężko znaleźć było mu tu przyjazną osobę bo sam nie był przyjemnym typem. Często myślał czy nie rzucić tego wszystkiego i nie wrócić do starego stylu życia, mógłby w końcu rozszerzyć swą działalność o zabijanie demonów. To co go jednak go skutecznie go powstrzymywało to strach przed konsekwencjami takiego czynu. Był na to za słaby, przynamniej teraz a i przecie słowo dał, w jego świecie zaś to miało całkiem spore znaczenie.

Do Yonezawy wrócił o świcie tuż po nieudanym polowaniu co sprawiło iż miał paskudny nastrój, niby udało mu się uratować tam jakiś ludzi. Tylko to dla niego nie miało znaczenia, mogli umrzeć bo dla Kiyoshiego liczyło się to by zabijać. Kiedyś mordował ludzi, dziś demony i nie odczuwał przy tym większej różnicy. Niby demony powinny być groźniejszymi wrogami niż szary człowiek ale przerzucając się na zabijanie demonów, młody mężczyzna przeszedł też morderczy trening. Szkolenie, które zmniejszyło przewagę demonów nad nim. Stąd też śmiało mógł założyć, że niewiele się w jego życiu zmieniło odkąd przestał pożerać ludzi i przerzucił się na demoniczną dietę.
Jego nastrój był paskudny bo liczył, że będzie miał okazję skosztować demona, którego ścigał przez ostatnie tygodnie. Poczwara jednak uciekła mu nim zdążyli ze sobą zawalczyć. Więc musiał obejść się ze smakiem, obwiniał o to swojego kruka i ludzi, których ocalił. Przez nich spłoszył potwora i mógł zapomnieć o tym iż kiedyś go jeszcze spotka na swej drodze. Dlatego też nie tylko jego wyraz twarzy ale i całe ciało zdradzało niezadowolenie, był obecnie niczym niestabilny wulkan. W każdej chwili mogło dojść do wybuchu.
Do czego dopuścić nie mógł z racji miejsca gdzie był, tu panowały zasady do których musiał się stosować o ile dalej chciał być częścią korpusu. Już ostatnio obiło mu się o uszy, że jakiś zabójca oddechu płomieni wdał się w jakąś bójkę czy inną awanturę i zrobiło się z tego niemałe widowisko. On natomiast nie chciał zbytnio być teraz na świeczniku, wiele złego uczynił w trakcie swojego życia i ktoś mógłby chcieć się zemścić. Życie w Yonezawie było skomplikowane, a przecież tu mieli mieć swój dom. Wszystko miało być proste, mieli ciąć demony i cieszyć się tym. Szkoda że tak nie było. Z tymi myślami powrócił do swego pokoju, ale i tam nie usiedział za długo. Nie mógł zasnąć więc zrobił to co zawsze w takich chwilach, wziął sake i ruszył na spacer po Yonezawie.

Nogi poniosły go na plac treningowy, stad też przez moment w jego głowie pojawiła się myśl czy by nie skorzystać z tego i nie potrenować trochę. To co go powstrzymało to brak wiary w swoją kontrolę, teraz gdyby zirytowany chwycił za miecz to mogłoby dojść do czegoś niezbyt przyjemnego. Dlatego też przysiadł gdzieś na granicy placu i zaczął powoli pić sake. Nie przejmował się przy tym żadnymi zasadami poprawnego picia. Rozglądał się przy tym po placu patrząc jak inni ciężko pracują, ponoć w ten sposób też dało się uczyć choć osobiście uważał to za mało efektywny sposób. W końcu jego wzrok spoczął na czarnowłosym mężczyźnie w podobnym do niego wieku, wyglądało na to że dopiero co przybył na pole do ćwiczeń stąd Kiyoshi zdecydował się pomachać do niego. Picie samemu gdy inni trenowali mogło być nie na miejscu, ale jeśli znalazłby towarzystwo to z pewnością wyglądałoby to o niebo lepiej.
— Hej Ty! — Zawołał Kiyoshi po czym pokazał mu butelkę sake — Napijesz się ze mną? — Zapytał mężczyzna z uśmiechem.

Raz jeszcze jego spojrzenie skierowało się na trenujących zabójców, niektórzy dopiero zaczynali swą drogę, inni po prostu szlifowali swe umiejętności. Gdzieś poczuł w środku ukłucie, jakby sumienie kazało mu dołączyć do trenujących. Jednakże szybko stłamsił to w sobie, sumienie kilka razy do niego już przemawiało i nigdy go nie posłuchał na czym wychodził do tej pory dobrze. Teraz też tak przecież było, zawsze podważał sens takich pustych ćwiczeń. Owszem odbył je sam, w końcu tego od niego wymagano ale zrobił to po to by przejść dalej. Teraz uważał, że jeśli chce się zmienić, stać się silniejszym to trzeba zawalczyć na poważnie.
 Jedynie w obliczu śmierci, człowiek jest w stanie dać z siebie wszystko. Jeśli przetrwa to urośnie w siłę, jeśli umrze to znaczy iż był za słaby by przetrwać w tym okrutnym świecie. To wyznawał od zawsze, siłę która dawała władzę. Tak wychowano go, a raczej takie wnioski wyciągnął z swego otoczenia gdy był młody. Krzywo się na kogoś spojrzał to dostał w mordę, by tego uniknąć musiał stać się na tyle silny by móc oddać dwa razy mocniej.

Czuł, że był oceniany, w końcu tak działała ludzka natura. Ocenialiśmy innych by wyrobić sobie o innych wstępną opinie. Pierwszą zaś rzeczą jaką można było ocenić u innego człowieka to jego wygląd. W jego przypadku były to bardzo mieszane odczucia, część osób pewnie była ciekawa historii jego blizn, inne wyrażały współczucie. To co ich łączyło to, że prawda o jego pamiątkach po przeszłości sprawiła by że szybko zmieniliby zdanie.
Kiyoshi sam też przyjrzał się zbliżającemu mężczyźnie, wyglądał na samuraja ale pozory lubiły mylić stąd też nie brał tego za pewnik. W końcu mógł też być roninem, a tych drugich jakoś łatwiej szło mu polubić. Głównie dlatego, że jego dotychczasowe spotkania z samurajami, w czasach nim został zabójcą kończyły się zawsze walką. Teraz jednakże raczej nie było na to szans, patrząc na to że obaj byli członkami korpusu, ludźmi mającymi zadanie zabijać demony, a nie siebie nawzajem. Uśmiechnął się lekko do samuraja, słysząc jego wymówkę. No tak wychowanie mu zabraniało, co nie zmieniało faktu że Kiyoshi chciał spróbować zepsuć tego ułożonego mężczyznę.
— Nah, w naszym zawodzie nie ma czegoś takiego jak wczesna pora. Nocami polujemy, za dnia albo ćwiczymy albo wędrujemy. Więc każda wolna chwila jest dobra by się napić — Powiedział blondyn, biorąc spory łyk sake. Rozejrzał się swym jednym okiem po placu treningowym po czym wziął kolejny łyk, choć teraz mniejszy — Miejsce jak miejsce, tak długo jak Cię nie gonią to można pić wszędzie — Dodał zabójca oddechu wiatru, wystawiając napój w stronę czarnowłosego. Dla jednookiego coś takiego jak odpowiednie wychowanie czy też podstawy kultury osobistej nie istniały stąd zawsze gdy spotykał na swej drodze kogoś kto trzymał się ich kurczowo to mu dokuczał. Oczywiście przyjacielsko, inaczej w przeszłości nie miał by zbyt wielu pracodawców.
— Kiyoshi, zabójca oddechu wiatru — Rzucił w ramach przedstawienia się po czym spojrzał w niebo myśląc nad odpowiedzią dla Asagiego, czy powinien stworzyć jakąś wymyśloną ale porywającą historyjkę czy też powiedzieć prawdę. Zabawa czy to co robił zazwyczaj, chwile myślał po czym westchnął i  spojrzał na niebieskookiego — A pije tutaj bo mam zły humor i chciałem pobyć nieco na świeżym powietrzu, nieudane polowanie. Rozumiesz pewnie co nie? — Rzekł blondyn biorąc łyk napoju, potrząsnął butelką i z niezadowoleniem stwierdził iż niewiele trunku już tam się ostało, spojrzał na samuraja w niebieskim haori, jakby szukając u niego butelki, wątpił by ten miał sake ale nadzieja umiera ostatnia — Pewnie nie nosisz ze sobą sake prawda? — Zapytał mimo wszystko, tonący brzytwy się chwytał. A gdy chodziło o sake to zawsze cierpiał z powodu tego iż było tego alkoholu za mało.

Po raz kolejny spojrzał trenujących zabójców, dopiero teraz bliżej przyglądając się im samym. Wcześniej przypatrywał się im skupiając się na tym, że trenują. Teraz przyjrzał się jak wyglądali, część z nich nosiła wciąż ślady walk sprzed dwóch miesięcy. Obrona Yonezawy, czyli coś co wzburzyło Korpus. Nic dziwnego patrząc na to iż nikt tego się nie spodziewał i nie powinno do tego dojść. Dla wielu osób była to ciężka chwila, w końcu bezpieczna kryjówka zabójców przestała nagle być bezpieczna i doszło do jatki. Dla niego też był to ciężki czas choć z innego powodu, zapach krwi działał na niego pobudzająco i przypomniały mu się stare czasy. Widok ciał i krwi, sprawiły iż poczuł głód. Głód, który musiał wtedy zwalczyć stąd tym bardziej ochoczo przystąpił do starcia z demonami. Liczył, że ich mięso zastąpi pragnienie ludzkiego ciała. Do końca nie wiedział czy zadziałało czy nie gdyż stracił przytomność, a gdy się obudził to było już po wszystkim. Dowiedział się co go ominęło i w zasadzie to nie przejął się tym zbytnio, Mistrz umarł ale czy było to powodem do smutku? Nie dla Kiyoshiego, który przecież go nie znał. A ludzie mają to do siebie, że umierają. Czy umrą od miecza, szponów czy też trucizny i starości nie miało znaczenia. Każdy kiedyś musiał zginąć. Kiyoshi rozumiał to bardzo dobrze, a więc i nie przejmował się czyjąś śmiercią. Zbyt wiele razy sam o nią się ocierał by dbać jeszcze o innych.

Ucieszył się, że ktoś podziela jego zdanie. Jeśli miało się z czymś problem to powinno się go jak najszybciej rozwiązać. Niedokończone sprawy, urazy miały to do siebie, że lubiły przypominać o sobie w najmniej odpowiednim do tego momencie. Dlatego też jako prosty człowiek, wolał załatwiać wszystko od razu by nic go oprócz jego "sławy" bandyty go nie ścigało. Często zastanawiał się patrząc na twarze swych "towarzyszy" z korpusu czy nie powinien ich kojarzyć, albo co ważniejsze czy oni nie znają jego. Powinien czuć się tu bezpiecznie, ale nie potrafił. Wciąż z tyłu głowy ma iż ktoś może pomścić stare krzywdy. I to go denerwowało, powodowało to, że dystansował się od reszty. Teraz jednakże chyba trafił swój, na swego więc nie musiał się obawiać. No chyba, że samuraj wybrał milczenie zamiast przedstawiania swych problemów.
— To samo uważam, nie ma co komplikować niektórych spraw co nie?  — Odparł blondyn po czym wziął kolejny łyk sake i uśmiechnął się szeroko — I za to że się zgadzamy, chętnie wypije — Powiedział wesoło mężczyzna woląc grać w otwarte karty, w końcu tak zachowywali się mężczyźni. Co innego oczywiście jeśli chodziło o ochronę tożsamości swych klientów, ale to już przeszłość.
Kiyoshi westchnął opuszczając głowę, chwilę myślał nad odpowiedzią. Czy to ten moment by milczeć czy też powiedzieć prawdę? Jednooki zamknął oko i już chciał napić się sake gdy to zauważył iż butelka była pusta stąd odrzucił ją gdzieś na bok. Owszem był cały ale to nie o to chodziło w polowaniu.
— To są cechy przetrwania, udane polowanie jest wtedy kiedy demon pada martwy, a ja mogę... — Zaczął mówić, choć w trakcie zdał sobie sprawę iż powiedział niemal za dużo stąd w porę się opanował i odkaszlnął — Cieszyć się walką — Dokończył mówiąc część prawdy, w końcu walka go też cieszyła ale najbardziej uwielbiał pożeranie swych przeciwników. Tego jednakże nie mógł od tak wyznać, pierwszemu lepszemu zabójcy jakiego spotkał.
Pewnie nie powinien, ale jakoś zaśmiał się gdy to czarnowłosy nagle się ożywił i zaczął wysnuwać swoje teorie co do miejsca polowania Kiyoshiego. Przez chwilę w głowie jednookiego pojawiła się myśl by nieco zadrwić z samuraja i pobawić się nieco. Był w końcu zdaniem byłego bandyty nieco zbyt spięty, tacy robili często zabawne rzeczy próbując wypełnić swój obowiązek. Z drugiej strony ten jeszcze niczym mu nie zawinił i też nie zirytował Kiyoshiego więc nie miał powodu by zabawić się jego kosztem. Stąd jedynie pokręcił głową na boki.
— Nie tutaj, Yonezawa znów jest bezpieczna. Spokojnie — Rzucił by nieco uspokoić niebieskookiego, znów podczas tej rozmowy westchnął i rozejrzał się wokół — Stało się to w okolicach Edo, jakiś zagubiony demon. Raport przekazał kruk, a przynajmniej to mu rozkazałem zrobić — Rzucił w odpowiedzi po czym splunął na bok, znów swym jednym okiem widział tą całą sytuację. Jego cholerny kruk spłoszył jego ofiarę po co? By uratować jakiś ludzi? Jeśli nie dziś to zginą kiedy indziej, bo byli za słabi. Taka była opinia Kiyoshiego na ten temat — Ścigałem go parę dni, a gdy w końcu byłem blisko to przeklęte ptaszysko go zaalarmowało i chędożony drań uciekł. Sytuacja była idealna, zajęty był jakimiś ludźmi. Wystarczyło trochę poczekać i bym miał czyste cięcie — Wyjaśnił sytuację młodzieniec z bliznami, nie ukrywając przy tym swej irytacji tym wszystkim. Cholerny kruk, uratował może ludzi ale i sprawił że demon uciekł bo cholerni chłopi otoczyli Kiyoshiego dziękując za pomoc przez co ten nie mógł ścigać ludzi. Tamtej nocy stracił posiłek, a i możliwe że demon kogoś innego zjadł. Zabójca oddechu wiatru stracił okazję na zabicie stwora, a demon przez to mógł od tego czasu urosnąć w siłę.

 Nagła zmiana tonu na taki, który Kiyoshi znał aż za dobrze. Ton jak to określał typowo samurajski, z wyższością. Przynajmniej blondyn tak to właśnie widział, choć jego osąd mógł być nieobiektywny patrząc na to jak gardził tą "wyższą" sferą. Nawet gdy sporo przedstawicieli tej klasy spotykał, wszak korpus przyjmował każdego to jego zdanie na ich temat nie uległo zmianie, byli to ludzie których szczerze nie cierpiał. Może dlatego, że często stawał z nimi do walki, a może dlatego że sam był na samym dole hierarchii, nie był poza nią. Nim został zabójcą, dla wielu ludzi nie był człowiekiem. W ich oczach był potworem w ludzkiej skórze, takim który dawał upust swej złości na kim tylko mógł. Jego ulubionym zaś celem byli samuraje. Sam na moment spoważniał i posłał Asagiemu groźne spojrzenie, czyżby to miało być na tyle z potencjalnej znajomości? Nie dziś bo alkohol chyba zaczął mu uderzać do głowy, bo nagle zaśmiał się i pokręcił głową na boki.
— Spokojnie, spokojnie Asagi, skoro ładnie prosisz to ją podniosę — Powiedział Kiyoshi, utrzymując na twarzy uśmiech. po czym przeczesał swe włosy prawą dłonią — O ile nie zapomnę o tym oczywiście — Dodał chcąc nieco podroczyć się z wojownikiem. Gdyby nie prowokował samurajów to nie byłby sobą, przy tym nie mógł przecież potulnie wykonać rozkazu. Zawsze pokazuj kły, nie ujawniaj słabości, a przeżyjesz. Takie zasady mu wpojono więc na nich oparł swe życie.
Temat tego co znaczyło słowo polowanie zakończył się co ucieszyło byłego bandytę, w końcu można by gadać o tym godzinami. Co pewnie by nie przyniosło określenia tego czym były łowy, były wszak sprawą indywidualną. Liczyło się tak naprawdę tyle by być cały czas łowcą, a nie zwierzyną. W ich profesji zaś nie było to takie łatwe, czego raczej obydwaj byli świadomi.
Odnosił wrażenie, że gdyby tylko można było zabijać wzrokiem to już leżałby trupem. W sumie może jakiś demon umie zabijać wzrokiem, z tych ich sztuczkami nic nie było pewne. Na całe szczęście, naprzeciwko niego siedział inny szermierz, który to na pewno takich zdolności nie posiadał. Co oznaczało iż był całkiem bezpieczny, w końcu wątpił by niebieskooki chciał z takiego powodu przechodzić do rękoczynów. Był zirytowany ale nie na tyle.
Podniósł brew w górę słysząc słowa Asagiego, On i bycie zabójcą oddechu pioruna. Dobry żart, nie miałby tyle cierpliwości by uczyć się tych ich technik. Parę razy widział jak ćwiczyli te wyciąganie katany z pochwy, dla Kiyoshiego było to bezsensu. Wyciągasz ostrze raz i potem można odrzucić saye na bok by poszukać jej dopiero gdy ostrze zakosztuje krwi.
— Nie jestem, to nie dla mnie. Lubię czasem pomęczyć ofiarę, ale wtedy byłem zmęczony i głodny — Odparł Kiyoshi, tamtej feralnej nocy naprawdę chciał skosztować demoniego mięsa, niestety zostało mu to odebrane. Zaprawdę okrutny potrafił być świat, przynajmniej tak by pomyślał gdyby nie fakt, że sam nie był dobrą osobą mogącą na to narzekać.
Znów nastrój mu się zepsuł na wspomnienie tego co ominęło, na szczęście to co zrobił jego rozmówca szybko przywróciło mu dobry humor. Wojownik zaskoczył go i to pozytywnie, nie spodziewał się bowiem takiego zwrotu akcji. W końcu było jeszcze wcześnie jak na picie sake jak to stwierdził mężczyzna wszędzie. Kiyoshi klepnął radośnie swe kolana i zaśmiał się znowu.
— No proszę, proszę i teraz możemy rozmawiać Asagi — Rzucił zabójca oddechu wiatru i spojrzał w stronę kuchni gdzie to szykowano posiłki dla ludzi w Yonezawie — Źródełko sake jest tam gdzie źródło reszty żarcia, w kuchni — Odparł Kiyoshi z iskierką w oku, czyżby miał okazję napić się na koszt nieznajomego? Takiej okazji nie wolno było zmarnować!

Tej późnej lekko wietrznej nocy, kiedy świetliki się budzą na polu treningowym stoi tylko jedna osoba kontynuująca swój trening. Yoshimatsu stoi na środku placu wykonując kolejne, zawzięte wymachy swoim długim nichirin które przyjęło formę nodachi. Całe jego ciało jest spocone, w tym samym czasie chłodzone jedynie przez muskający je chłodny nocny wiaterek. Myśli tylko o tym jak stać się silniejszym aby móc lepiej pełnić służbę wśród innych łowców.

Jednonocne spotkanie musiało wystarczyć Karasawie, bo planowałem wrócić do naszej siedziby i zobaczyć, co dalej, porozmawiać z Tsuyi i przy okazji sprawdzić jak mają się jej rany, ostatnio wydawał się nieco dystansowana i chłodna, ale w sumie nie ma się temu co dziwić, skoro zostaliśmy zaatakowani przez demony, ona sama odniosła poważną ranę i jeszcze do tego śmierć mistrza.
Po patrolu w Nagoi i spotkaniu z Sayaką w Edo przyszedł czas na powrót do Yonezawy. Upłynęło trochę wody od mojej ostatniej wizyty i to bym bardziej, że w sumie to w ramach kary za zachowanie musiałem opuścić ją na jakiś czas, bo postanowiłem wymierzyć sprawiedliwość za mielenie ozorem, robieniem sobie żartów i obrażaniem mojej przyjaciółki, która straciła całą rękę. Nawet nie zrobiłem mu za wiele, bo sińce od zaciśniętej pięści na gardle powinny zniknąć w parę dni.
No, ale mniejsza, było minęło, chyba niewiele rzeczy mogłoby teraz popsuć mi humor, gdy w końcu po prawie rocznej pogoni za mieczem mistrza, udało mi się go im odebrać i demony nie mogą go dłużej plugawić, jedynie żałowałem, że nie mogłem odzyskać go w całości i zanim doznał tylu pęknięć i wyżłobień.
Dotarłem na miejsce dopiero późnym wieczorem, więc nie pozostało mi nic innego jak pójść do swojego pokoju, zdrzemnąć się i rano sprawdzić, czy Filar płomienia był na miejscu, w innym przypadku będę musiał poczekać kilka dni, aż wróci do Yonezawy albo wyślę mi jakąś wiadomość.
Przechodziłem obok pola treningowego, na którym ostatnim razem byłem rugany i zobaczyłem znajomą twarz, dlatego postanowiłem się przywitać, miałem swój typowy strój na sobie, czerwony rękaw strzelecki, białe haori i ciemne dopasowana hakama, ale w dodatku niosłem podłużne, ale wąskie drewniane pudełko.
- Dalej Ishida trenujesz do późna? - Rzuciłem luźno i z uśmiechem na ustach.

Wykonując kolejne wymachy doszedł do mnie głos znajomej osoby, wykonując ostatni zamach i zrobieniu głębokiego wydechu, spojrzałem w kierunku z którego docierał. Zauważając Yoshimatsu, swoim rękawem otarłem czoło z potu, następnie przekładając nodachi do prawej dłoni wyprostowałem się i zrobiłem głębsze skinienie głową aby okazać szacunek dla wyższej rangi w korpusie.
-Yo, Kagami-san już wróciłeś?
Po tym rozluźniłem się i od razu odpowiadam na jego pytanie.
-Tak, muszę się jeszcze podciągnąć w wielu rzeczach, a teraz jest tu dość spokojnie i nikt mi nie przeszkadza.
Odpowiedział z prostym uśmiechem na ustach, wciąż przecierając czoło z potu.
-A jak tam twoja podróż? Nie za dużo komplikacji po drodze?
Zapytał będąc zainteresowanym co się dzieje poza Yonezawą w tym samym czasie chowając nodachi do długiej czarnej sayi.