Urodziłem się w starym samurajskim rodzie, który w okresie Azuchi-Momoyama należał praktycznie do samej elity, ale przez obranie złej strony w wojnie wschodu i zachodu nasz ród został mocno ukarany. Utraciliśmy sporą część majątku, ziem i wpływów. Urodziłem się jako czwarty syn, na nieszczęście matki, która chciała mieć chociaż jedną córkę, ale przynajmniej miałem po niej jasne czerwone włosy. Gdy miałem trzy, może cztery lata moi bracia wraz z ojcem i innym samurajami zostali wysłani na półwysep Shimabara, aby stłumić zamieszki chłopów i roninów. Niestety mój najstarszy brat Ichiro poległ podczas szturmu na twierdzę Hara, wtedy w mojej matce coś pękło. Postawiła Ultimatum, które Ojciec niechętnie musiał spełnić, mianowicie tak długo, jak ona żyła, ja nie mogłem zostać samurajem pod butem Tokugawy. Jeżeli kiedykolwiek złamałby obietnice, wtedy ona odebrałaby sobie życie.
Jako dziecko nie miałem zbyt wielu obowiązków i matka bardzo mnie rozpieszczała. Bez surowej dyscypliny od ojca, pozwalałem sobie na coraz więcej i byłem strasznie niesforny. Zdarzyło się dużo różnych aktów wandalizmu, które ja uważałem za żarty. Obrzucanie domów kulkami z błota albo zrzucanie wiszącego prania. Doszło też do kilku kradzieży ze straganów dla zabawy albo, żeby się popisać przed innymi dzieciakami. Bardzo często uczestniczyła w tym moja najlepsza przyjaciółka Mae, ale to głównie ja zbierałem cięgi za nasze wspólne eskapady. W końcu ojciec uznał, że miarka się przebrała i nawet protektorat od matki nie pomógł mi, co prawda nie mógł ze mnie zrobić samuraja, ale stwierdził, że skoro mam za dużo energii to będę ćwiczył tak jak starsi bracia. Uważałem to za bezsensowe i nie byłem zbyt chętny, ale nie mogłem przeciwstawić się ojcu i jego woli.


Ciężka musztra pod okiem ojca wyszła mi na dobre, zmężniałem, wydoroślałem i przestałem marnować czas na głupie żarty. W dniu czternastych urodzin dostałem od starszych braci pamiętnik, który Ichiro pisał podczas oblężenia twierdzy. Były tam jego przemyślenia, lęki i nadzieje, ciężko się czytało to wszystko, gdy znało się zakończenie histori. Każdy kolejny wpis stopniowo był coraz bardziej mroczny i smutniejszy. Wojna to okropny czas, który mocno wpływa na ludzi i nie każdy potrafi odnaleźć się w tym wszystkim. Przy dwóch ostatnich zapisach miałem wrażenie, że Ichiro postradał zmysły. Pisał on w nich o istotach czających się w mroku, które żywią się ludźmi. Jego ostatni zapis mówił, że zamierza zaczaić się na demona. Nie uwierzyłem w te historie, po prostu pewnie zobaczył jak ludzie z głodu jedli trupy albo coś podobnego. To było jedyne racjonalne wyjaśnienie tych zapisów.
Chwile później po moich urodzinach zostały ogłoszone zaręczyny Mae. Co bardzo się jej nie spodobało, chodziła, cała naburmuszona i ciągle narzekała. Bardzo nie podobał się jej małżonek wybrany przez rodziców i to nawet pomimo tego, że był bardzo dobrze sytuowany i posiadał pokaźny majątek. Pewnie większość dziewcząt cieszyłaby się z takiego mariażu, ale nie ona. Swoim zachowaniem czasami bardziej przypomniała chłopaka niż dziewczynę i lubiła ćwiczyć kendo. W końcu wpadła na bardzo głupi i impulsywny pomysł, postanowiła uciec z domu przed ślubem i chciała zacząć żyć po swojemu. Jej rodzice odkryli, że ich córka uciekła i poprosili o pomoc zaprzyjaźnione rodziny. Nie minęło dużo czasu, jak odnalazłem ją kilka kilometrów dalej na ścieżce, która wiodła przez ciemny las. Znałem ją bardzo dobrze i wiedziałem jak myśli, była mi jak siostra.
-No dobra, odnalazłem Cię Mae i możemy już wracać, spać mi się chce. - Ziewnąłem teatralnie i rozprostowałem ramiona na boki. -Spadaj na bambus Yuichiro, nie zamierzam wracać pod but przyszłego męża. Ty tego nie zrozumiesz. Możesz sobie robić, co Ci się podoba i nikt Ci nie zabrania trenować kenjutsu.- Dziewczyna nie zatrzymywała się i parła do przodu. Nie mogłem jej siłą zaciągnąć do miasta, bo i tak znowu by uciekła i w dodatku obraziłaby się na mnie. Szedłem za nią i zastanawiałem się, co mogę zrobić z tym fantem. -Skoro tak to, ja też zbiegnę z domu i będę sobie podróżował obok Ciebie. No, chyba że jednak wrócimy.- Dziewczyna w żaden sposób nie skomentowała tego, co powiedziałem i jeszcze przyspieszyła. Zawsze była twardogłowa, ale miałem nadzieje, że prędzej czy później zrozumie i wrócimy domu. Jednak nic takiego nie miało miejsca i jeszcze urządziła mi ciche dni.
Kilka dni później w dotarliśmy na peryferie Kioto. Słońce zaszło, a my powoli zbliżaliśmy się do miasta. Z oddali widzieliśmy światła zapalonych lampionów, które ładnie ozdabiały miejską zabudowę. Mijaliśmy stary zrujnowany zajazd, poczułem zimne dreszcze i odniosłem wrażenie, że ktoś nas obserwuje. Podniosłem z ziemi ułamany trzon motyki i przyśpieszyłem kroku, popychając Mae, aby przyspieszyła. Chciałem jak najszybciej opuścić to miejsce, ale nim zdążyliśmy to zrobić, ktoś stanął nam na drodze. Dziwnie chodził i poruszał ramionami, tak jakby cały czas łapały go skurcze. Na początku myślałem, że to jakiś pijak co miał delirkę. Wyszedłem kilka kroków do przodu i zapytałem się, czy wszystko w porządku, ale nie uzyskałem żadnej odpowiedzi. Czułem narastający we mnie stres i niepokój, nie wiedziałem czego się po nim spodziewać. W końcu wykonał ruch, ruszył na mnie i poruszał się piekielnie szybko. Przewrócił mnie z dużym impetem, aż z reki wypadł mi drewniany trzonek. Otworzył szeroko paszcze i ślinił się, walczyłem ile sił, aby go zrzucić, ale czułem ogromną siłę, która ograniczała mi ruch. Blondynka uratowała mnie przed jego ukąszeniem, w ostatniej chwili wbiła mu w oko drewnianą, prowizoryczną broń. Stwór odskoczył wściekle, ja w tym momencie szybko poderwałem się go góry, złapałem dziewczynę za rękę i zaczęliśmy uciekać, nie oglądając się za siebie. Potwór jednak tylko się na nim bawił, dał nam uciec, aby kolejny zniweczył nasz plan dotarcia do miasta. Tym razem się nie patyczkował, trzepnął mnie tak, że przeturlałem się po ziemi kilka razy. Poobijał mi żebra i zwichnął bark, leżałem na ziemi i ciężko oddychałem, czułem narastający obrzęk. Rozmazanym wzrokiem widziałem, jak podnosi Mae za gardło. Próbowałem krzyczeć, aby przestał, ale nie mogłem nabrać odpowiednio dużej ilości powietrza do płuc. Kiedy odpływałem, przypomniałem sobie zapis z dziennika Ichiro. Czyli demony naprawdę istniały? Tylko że teraz to nie było już istotne, to był nasz koniec, przez szczeniackie wygłupy straciliśmy nasz czas. Miałem wyrzuty sumienia, powinienem był wtedy zaciągnąć ją do domu i znieść jej złość, nawet jakby nigdy więcej nie chciała ze mną gadać.
Obudziłem się następnego dnia i zobaczyłem nad sobą kobietę z opaską na lewym oku i mieczem przy boku. Spanikowałem i pierwsze co zrobiłem to, poderwałem się do góry. Kobieta uspokoiła mnie i wyjaśniła wszystko, co miało miejsce podczas mojej nieobecności. Na początku ciężko było mi w to wszystko uwierzyć, nawet po tym, jak doświadczyłem tego na własnej skórze. Byłem otępiały i czułem się, jakbym miał koszmar na jawie, ale kiedy wspomniała o Mae, która postanowiła, dołączyć do zabójców demonów, w moich oczach zapłonęły ogniki. Byłem bardzo mocno zdeterminowany i nawet pomimo bólu, które sprawiały mi rany, podniosłem się i  klęknąłem przed nią. Bardzo mocno prosiłem, aby mi pozwoliła do nich dołączyć i nie przyjmowałem odmowy. Kobieta zgodziła się, chociaż nie kryła swoich wątpliwości, w końcu wczoraj nie zaprezentowałem się zbyt dobrze. Jak tylko wydobrzałem, rozpoczęło się moje szkolenie, które nie należało do łatwych i przyjemnych. Nauczycielka była wymagająca, a zadania karkołomne. Przy gorszych dniach motywowało mnie myślenie o koleżance z dzieciństwa i Ichiro, który zginął z ręki demona. Dni mijały i nim się spostrzegłem, skończyłem szesnaście lat, a mistrzyni wysłała mnie na pierwsze zadanie i jednocześnie egzamin. Z grupą innych Świeżaków mieliśmy bronić karawany, która przejeżdżała przez las, w którym było dzikich głodnych pomniejszych demonów. Miałem nadzieje, że spotkam tam blondynkę, ale musiałem obejść się smakiem. Poszło to nam całkiem sprawnie, każdy miał na koncie ściętą głowę demona, ale niestety nie obeszło się bez ofiar. Dwóch uczestników nie wytrzymało ciśnienia, zdezerterowali i skończyli jako karma demonów. Po skończonym egzaminie otrzymały Tachi, której ostrze przybrało krwistą barwę.