Nigdy nie mogli mieć pewności względem tego, co dany demon potrafi. W niektórych okolicznościach demon mógłby trzymać swój as w rękawie do ostatniej chwili, a czasami wyrzuci wszystkie swoje najmocniejsze karty na samym początku. I pewnie każde rozwiązanie mogło być dobre i skuteczne, chociaż oczywiście musiało to zależeć też od konkretnej sytuacji.
W ich przypadku natomiast… możliwe, że coś tutaj nie grało, jednakże równocześnie Sōsetsu uznał, że ranienie cienia powodowało też ranę, czy też krwawienie u samej Mariko, to jasno to miało sygnalizować, że to było ze sobą połączone. Jeżeli nie odniosłoby żadnego efektu, to nie zaprzątałby sobie tym głowy. Jednakże, skoro efektem „zranienia” w cień było krwawienie u samej dziewczynki? To musiało być ze sobą bezpośrednio powiązanie.
Sōsetsu pozwolił sobie podzielić się tymi spostrzeżeniami, ale równocześnie samodzielnie nie powiedział też nic, co jasno by sugerowało, jaki plan mogą obrać. A jeżeli demon miał być zaskoczony tym, że dwóch zabójców demonów planowało zgrać się w czasie i zaatakować razem? Cóż, mistrzem strategii to nigdy by taki demon nie został z pewnością!
Kiwnął głową po słowach swojego tymczasowego partnera. Zgoda. Tak.

Obserwując cały czas demona, wsłuchiwał się też w to co robił Jin, kątem oka widząc też jego działania. Szybko zdał sobie sprawę z tego, że Jin planuje użyć oddechu i jednej z formy ataku. Wodnik nie był specjalistą od oddechu płomieni, ale słyszał o nim przynajmniej w teorii, ale również na pewno miał sposobność, by zobaczyć go w akcji. Zresztą, to był przecież drugi raz, gdy Jin używał tej samej konkretnej formy w tym krótkim starciu. A skoro niebieskowłosy go obserwował, to szybko połączył kropki.
Z dobytą bronią podążał niewiele za Tokage. Widział jak ten atakuje demona, zmuszając go do obrony, która była… nad wyraz skuteczna.
W momencie, gdy cień ruszył na Jina, to Sōsetsu znalazł w tym idealny moment na wyprowadzenie swojego ataku. Przyłożył ostrze do swojego przeciwległego ramienia, stanął pewniej na nogach i wybił się, by z impetem tego ataku pozbawić głowy małej demonicy. — Ichi no kata.. — by tradycjom stała się zadość.
Oczami wyobraźni już mógł zobaczyć, jak ten skuteczny, prosty atak dosięga celu, który był spóźniony z obroną. Po chwili mogliby ujrzeć, jak demon powoli wyparowuje, a oni mogą przybić piątkę, zadowoleni z przebiegu tej walki. W końcu ostatecznie… pokonali demona!
— Minamo… Gi-ri! —  Niestety, póki co ten obraz musiał pozostać tylko w ich wyobraźni. Cień, który ruszył na Jina przez krótki ułamek sekundy znalazł się pod nogą Sōsetsu, który przez to stracił równowagę, i ten prosty atak, który miał to wszystko zakończyć się… zwyczajnie nie powiódł Wybił się, ruszył w kierunku demona, jednakże tenże atak powędrował o wiele niżej, niż planował, nie mówiąc nawet o tym, że było mu daleko od karku demona pod postacią dziewczynki.
Demon oczywiście również spróbował się obronić, jednakże w sytuacji, gdy atak był tak… nieudolny, to ta obrona – nawet spóźniona – zdawała się być niepenetrowalna. Tyle, że w walce tak… nieudolne ataki, czasami były tymi niebezpiecznymi. Ostrze nichirin, które objawiło ten wodny żywioł, którym się mój Wodnik posługiwał, przejechało po ramieniu dziewczynki, bo kolec, którego demon użył do obrony wyrósł w innym miejscu, nie spodziewając się, że ten atak trafi tak… mało newralgiczne miejsce. Ostrze przecięło skórę i mięsień na ramieniu na głębokości centymetra, może dwóch. Sōsetsu zdołał zaledwie wyminąć po tym dziewczynkę i z błyszczącymi od zdenerwowania oczami obrzucić ponownie wzrokiem sytuację, w której się znajdowali. Tym razem natomiast on i Jin stali po dwóch stronach demonicznej dziewczynki, okrążając ją. — Cholera... — Zaklął cicho pod nosem, zły na siebie, że nie wykorzystał tej świetnej sytuacji, którą mieli. Walka... się przedłużyła, a mogło być już po wszystkim!

Atak: 1, Obrona: 1

Cel. Cel był prosty, jasny i wydawał się być też dość klarowny. Pozbycie głowy demona, dziewczynka, która na ich oczach przynajmniej kilkukrotnie wykazała się demonicznymi mocami jasno wpasowywała się w ich wizję tego, kim demon może być. W końcu… ta sztuka krwi ją chroniła. A skoro ją chroniła, to… oczywiście musiało to prowadzić do tego, że wnioski nasuwały się same. Dziewczynka jest demonem.
A skoro byli zabójcami demonów, to ich rola w tym starciu była oczywista: pozbycie się stwora, który miał na rękach krew człowieka. Przynajmniej jednego, a kto wie… może i więcej, tylko jeszcze o tym nie wiedzieli? A na pewno zapowiadałoby się na to, że nowe ofiary mogły pojawić się w przyszłości. Dlatego musieli zatrzymać demona nim ten się rozpędził i rozbestwił na dobre.

Był niezadowolony z tego co robił. Mógł już zakończyć tę sytuację pozbawić Mariko głowy. Przecież to było tak proste. Jednakże jedna kłoda rzucona pod nogi wystarczyła, by nie pozwolić mu na zadanie tego ostatecznego ciosu.
Nawet nie wiedział, że to w pewnym sensie przeznaczenie płatało im figla, bo… gdyby jednak jego atak trafił celu, to… prędko by sobie tego nie wybaczył. Jego ostrze przecięło skórę dziewczynki, powodując krwawienie, którego nie potrafiła zatamować. Ani demoniczną mocą, ani nawet ręką, którą przykładała do rany. Ta ciągle obficie krwawiła mimo prób dziewczynki.

Nie przejmował się tym, brał po prostu pod uwagę, że jednak była słabym demonem i… nie potrafiła się jeszcze tak dobrze regenerować. Dowodem na to miało być też to, że jego ostrze przeszło przez skrawek jej ciała bez żadnych oporów, a to przecież musiało znaczyć, że była raczej słaba.
Nie chcieli jej dać czasu na odpowiedź w żadnej formie. Jin wykonał kolejny wypad, mając zamiar otworzyć niebieskowłosowi drogę do ataku. Dzięki temu ta miała być… niezwykle prosta! I tak też to właśnie wyglądało. Sōsetsu widział jak Tokage unieruchomił cienistą moc demona, wbijając swoje ostrze w ten cień i trzymając tę smugę oplatającą jego broń w szachu. Sōsetsu długo się nad tym nie zastanawiał i już w następnej chwili wybił się mocno z nóg, by wykonać atak na kark dziewczynki i tym razem - bacznie obserwując podłoże, po którym stąpał – pozbawić jej głowy.
Nie spodziewał się jednak tego, że… kark dziewczynki zostanie osłonięty. A tym bardziej zdziwił się, gdy zdał sobie sprawę, że to co zablokowało jego broń to ostrze nichirin należące do… — Midoriko…san? — Sapnął, siłując się z nią przez ułamek sekundy, ta jednak bezproblemowo go odepchnęła. Była silniejsza i zrobiła to bez najmniejszego trudu. — Nie jest demonem…  — Rzuciła, trzymając pewnie broń, teraz celując ją w kierunku cienia. — Demon ukrywa się w tym cieniu… bawił się nami.  — Powiedziała, a w jej głosie brzmiała wściekłość. Na demona, ale przede wszystkim… na siebie.
— Jin... naciśnij mocniej swoim ostrzem w ten cień. — Powiedziała teraz do drugiego mizunoto, tego młodszego. W międzyczasie sama poprawiła swoją pozycję, by być w stanie zareagować, gdyby ukrywający się do tej pory demon zdecydował się spróbować uciec, a co za tym idzie: ujawnić. Teraz już wiedziała gdzie się znajduje, co potrafi… nie byłby w stanie jej uciec bez szwanku. Była gotowa do użycia formy, do zaatakowania go, do zablokowania. Ucieczka… dla tego demona nie była teraz opcją.
Była też gotowa, by… osłonić małą Mariko. Nie miała zamiaru pozwolić, by dziewczynce stała się jakakolwiek krzywda. Sam Sōsetsu szybko i zwinnie przeskoczył z jednego miejsca w drugie, by zasłonić prostą drogę do tego, który był najbardziej poszkodowany: do zielarza.

Gdyby okazało się, że Midoriko ich zdradziła na rzecz demona, to... raczej mogliby uznać, że są na okropnie stratnej pozycji. Wyobrazić sobie dwóch mizunoto zwycięskich w pojedynku z tsuchinoto i demonem, który dość sprawnie operował swoją demoniczną sztuką krwi? Cóż… potrzebna do tego raczej była dość mocna wyobraźnia.
Szczęśliwie jednak wychodziło na to, że… nie musieli się tą wyobraźnią martwić! Bo zabójczyni szybko uświadomiła im, że nie tylko była po ich stronie, ale również ratowała ich przed… nimi samymi.
Sōsetsu zdał sobie szybko sprawę z tego, że siłował się z Midoriko względem skrócenia o głowy nie demona, a… zwykłej dziewczynki. Oczywiście szybko się wycofał. Głowa szybko zaszła mu myślami na temat tego, co przed chwilą miało miejsce. Do cholery… próbował pozbawić głowy dziewczynkę! Nie demona.. zwykłą dziewczynkę, która prosiła, by jej nie robili krzywdy. Czy aż tak bardzo był zapatrzony w chęć pozbycia się demonów, że zaczynał je nawet widzieć w ciele bezbronnego małego człowieka? Poczuł falę wstydu, ale też zwykłą złość… wobec siebie samego.
Zdał sobie sprawę, że w tym wszystkim doprowadził do tego, że stracił swoje skupienie sprzed kilku chwil. Widział, patrząc z boku, jak Midoriko odskakuje i broni się przed demonem, by odstawić małą Mariko na podłoże. Biedna zemdlała z powodu tych wszystkich emocji. Sōsetsu wiedział jedno… ta zasługiwała na odpoczynek, ale i na.. masę, MASĘ przeprosin z jego strony. Jeszcze nie wiedział jak będzie miał to zrobić, ale na pewno ją przeprosi.
Stanął trochę pewniej, starając się ostatecznie skupić na demonie, który teraz w swojej cieknącej formie stał przed nimi. Sōsetsu poczuł wściekłość, niemalże furię, która prawie popchnęła go do tego, by rzucić się na swojego przeciwnika. Szczęśliwie jednak opanował tę żądzę mordu na demonie.
Usłyszał słowa Tokage, który powiedział je pod nosem, ale dla Wodnika, który miał wyostrzony słuch: były one słyszalne. Czy Jin od początku miał wątpliwości względem dziewczynki i jej demonicznego (lub też nie) pochodzenia? Będzie musiał go zapytać, ale… obwiniał nadal tylko i wyłącznie siebie o to zapatrzenie się i podejście tak… prostolinijne.
Złapał kontakt wzrokowy z Jinem. Kiwnął mu głową, sygnalizując swoją gotowość. Zacisnął zęby i wykorzystując specjalną technikę oddechową znaną tylko zabójcom demonów, wybił się z ziemi, by zaatakować demona, który przed momentem przybrał bardziej… materialną formę. Przyjrzał się formie stwora już wcześniej i w myślach jeszcze raz przerobił to, co ten do tej pory pokazywał. Zwrócił też uwagę na to, że jeszcze kilka chwil temu Jin przynajmniej dwukrotnie tworzył dla niego drogę do pokonania demona.
Wylądował przed demonem, wykonując niskie cięcie, które miało ściągnąć uwagę demona. Przeciął cienisty kolec, który pojawił się przed demonem, który próbował się obronić przed jego atakiem. To jednak brał pod uwagę, ba… nawet to było zamiarem Sōsetsu!
Od razu po tym ataku przeniósł ciężar ciała na drugą nogę i uniósł swój miecz nad głowę. — Hachi no kata… — Ostrze zaczęło opadać, by następnie szybko, wertykalnie do podłoża pomknąć w dół.  — Takitsubo! —  Atak się powiódł, ale to nie był atak, mający na celu pozbawić demona głowy.  Nie, nie! Demon zareagował z opóźnieniem, co skutkowało tym, że nie zdołał zablokować ostrza wodnego zabójcy demonów. Ostrze opadło, wbijając się w ramię demona, uprzednio przebijając się przez jego obronę. Nichirin ugrzązł w ciele demona, który złapał w odruchu za ostrze zabójcy, wydzierając się przy tym z bólu.
A to.. tworzyło idealną sposobność do ataku dla samuraja, który na chwilę zniknął z radaru demona.

Atak Soska: 3, Obrona demona: 2

Sōsetsu potrafił współpracować. Mimo swoich problemów z komunikacją, gdzie często raczej wolał zostawać z boku i milczeć, tak w trakcie walki przełamywał się pod tym względem i po prostu starał się współpracować z innymi zabójcami. To przecież gwarantowało lepsze efekty i wyniki w walkach z demonami. Dlaczego miałby więc tego odmawiać?
No właśnie!
Mimo tego, że wspólnymi siłami mieli tego demona pokonać, to przewrotny los zdawał się być niezwykle humorzasty tej nocy, bo nie pozwalał im wykończyć ich przeciwnika. Raz po raz rzucając im cień, czy też gałązki pod nogi. A to uniemożliwiało im pokonać demona, z którym się ścierali.
Wydawało się, że brakowało im tylko tego zakończenia. W tym konkretnym przypadku wydaje się, że nie liczy się jak zaczynasz, tylko jak kończysz. A oni bardzo, naprawdę bardzo chcieli już skończyć i pozbawić tego demona głowy.
Tym razem gałązka stanęła ich na drodze, a sam Sōsetsu aż lekko wzdrygnął się na te nieprzyjemny odgłos łamanej gałązki, która pośród tej nocnej ciszy wybrzmiałą tak wyraźnie i nieprzyjemnie.
Ostatecznie demon podołał z obroną i to aż dwukrotnie, z miecz Rybki, cały czas tkwiłw  ramieniu demona. Sōsetsu w końcu szarpnął mocniej do góry by wyciągnąć broń i od razu spróbować szybkiego cięcia w kark przeciwnika. To się jednak niestety nie powiodło. Kolec, który przed chwilą się wydłużał i bronił demona przed bronią Jina, teraz obwiązał się wokół szyi potwora i obronił go również przed atakiem niebieskowłosego.
Tym razem jednak demon nie czekał na to, co zrobią jako następne i ewidentnie chcąc ich odeprzeć, użył tej swojej demonicznej sztuki krwi, by prysnąć cieniem w postaci malutkich kolców, czy też ostrzy. Zarówno Sōsetsu jak i Jin pod naporem tej nagłej fali drobnych szpil wbitych w ich ciało musieli odskoczyć, broniąc się przed tym specyficznym atakiem ze strony demona. Kolce wystrzeliły z jego ciała we wszystkich kierunkach, co prawdopodobnie wpłynęło na to, że te nie były zbyt mocne i ubiór zabójców demonów zdołał w znacznym stopniu zatrzymać impet tego ataku, zostawiając ich co najwyżej z kilkoma powierzchownymi ranami. Nie było to nic poważnego, sugerowało jednak dość wyraźnie, że demon nie pokazał jeszcze wszystkiego, na co ich stać.
Sōsetsu podniósł dłoń do twarzy, by kciukiem przejechać po policzku, na którym pojawiła się niewielka ranka od użytej przez demona mocy.  — Cholera… — Zaklął cicho, zerkając w kierunku Midoriko, która teraz skupiała się na osłanianiu Mariko i zielarza, chociaż widział w jej spojrzeniu pewną dozę irytacji i zniecierpliwienia. Chyba nie była do końca zadowolona z tego, że tak nieudolnie wychodziły im próby pozbycia się tego demona na dobre. Sōsetsu stanął pewniej na nogach, zerkajac w kierunku Jina, cały czas kątem oka obserwując demona, który w tej chwili rozglądał się za możliwością ucieczki.

Atak Soska: 3, obrona Demona: 6

Próby i błędy. Próby i niepowodzenia. Starać się i starać… ilu ludzi szybko się poddawało? Pewnie sporo! Szczęśliwie jednak ani Jin, ani Sōsetsu nie mieli zamiaru pozwolić przewrotnemu i niezwykle złemu losowi i kostkom się pokonać. Co to to nie, będą próbowali i rzucali ile trzeba!
Patrząc z boku, pewnie zarówno Jin jak i sam Sōsetsu byliby w stanie dostrzec wiele, naprawdę wiele swoich błędów, o których nawet nie byli w stanie teraz pomyśleć. W pewnym momencie przecież nawet przestali kompletnie myśleć o obronie i skupili się na ataku. Raz po raz. Nieskutecznie, ale zasypywali i męczyli ich przeciwnika. Równocześnie jednak to zmęczenie musiało dopaść też i ich samych, bo nie byli w stanie atakować całą noc!

Współpraca dwóch młodych zabójców demonów pozostawiała wiele do życzenia, ale… pozwalała też mieć nadzieję na to, że są w stanie naprawdę dobrze działać razem. Mimo nieskutecznych ataków, potrafili się nieźle zgrać i to… było już niezłym początkiem.

Kolejna próba rozpoczęła się, gdy to Jin – ponownie zresztą – rozpoczął ich niemalże zmasowany atak, podczas którego Sōsetsu starał się znaleźć najlepszą pozycję do ataku na demona, która miałaby zapewnić mu lepsze szanse na sukces. To ten atak, który wyglądał na dość prosty, okazał się być dość skuteczny. Młody Tokage wymierzył kilka cięć na szal chroniący szyję demona, przyciągając w ten sposób uwagę demona, który osłabił osłonę z drugiej strony swojej szyi. Sōsetsu nie czekał i widząc tę lukę, od razu rzucił się do ataku, próbując swoim atakiem skrócić demona o głowę. Ten jednak zdawał się być na to gotów. Niemalże od razu – ponownie – wzmocnił swój kark. Ostrze Wodnika z głuchym brzękiem spotkało się z tym „szalem”, odbijając się od niego. Demon jednak w tej chwili tupnął nogą.
Księżniczka się znalazła! Tyle, że z taką majestatyczną osobą to demon nic wspólnego nie miał. Tupnięcie nogą spowodowało, że z ciemności między nim a Jinem w górę poszybowała zasłona zbudowana z cienia, która wymusiła na Płomyku zrobienie kroku w tył, a w tym samym czasie demon wyprowadził uderzenie pięścią owiniętą w cienista materię w bark niebieskowłosego. Zabójca zdołał zacząć się wycofywać, by zminimalizować obrażenia z zadanego ciosu, powodując co najwyżej lekkie odrętwienie w ramieniu.
Demon opuścił nagle zasłonę, by ruszyć od razu w kierunku Jina. Jednakże ruchy demona w tym zakresie były dość czytelne, więc jego ruch dla młodego samuraja był łatwo do rozczytania. Sōsetsu od razu podążył za nim, by być w stanie zareagować i znowu spróbować połączyć siły w ataku na demona.

Los był niezwykle przewrotny, nie byli w stanie pokonać demona, nad którym przecież… ewidentnie górowali! Zdawali się być silniejsi, sprawniejsi, ale cały czas… coś stawało na przeszkodzie. Jakby nie mogli się zdecydować na ten prawdziwy, kończący to wszystko cios. Zwątpienie, irytacja… zmęczenie. Wszystko powoli musiało zaczynać na nich wpływać, gdy bezskutecznie próbowali się tego demona pozbyć.
Midoriko obserwująca to wszystko była zniecierpliwiona, mogli być tego pewni. Jednak na samym początku powiedziała, że nie będzie się angażować bezpośrednio w walkę tak długo, jak nie będzie to konieczne. Wtrąciła się raz, gdy dostrzegła gdzie rzeczywiście znajdował się demon, obnażając go ostatecznie przed dwójką mizunoto.
Demon przechodząc do tego swojego ataku nie był w stanie ich zaskoczyć i sam Jin zdołał zrobić unik przed nieudolnym atakiem w wykonaniu mazistego demona. Ustawił się po jego boku, by w następnej chwili wykonać silny cios, najpierw ucinając rękę demonowi, by następnie wyprowadzić kopnięcie w stwora, który przez to musiał zbliżyć się do samego Sōsetsu.
A ten… na to czekał. Demon był teraz wyraźnie osłabiony, poirytowany utratą ręki i… nie do końca gotowy na to, że przecież dwóch zabójców demonów cały czas ze sobą współpracowało. Mimo fiaska za fiaskiem w próbach pozbycia się potwora, nie pozwolili, by te emocje ich przygniotły. Czekali cierpliwie, aż nadarzy się nie tylko okazja, ale będą w stanie ją wykorzystać.
I nadszedł teraz ten moment, gdy… udało im się to zrobić.
— Ichi no kata… — Demon mógł usłyszeć głos niebieskowłosego, który już wypowiadał formułę, wyraźnie zwiastując to co ma nadejść. Ostrze przyłożone do przeciwległego ramienia, wybicie się z nóg. — Minamo Giri! — Wyrzucił z siebie, wykonując szybkie, precyzyjne cięcie. Ostrze, które oblało się wodą z świstem zaczęło najpierw przecinać powietrze, by niemalże w następnej chwili przejść przez nieosłonięty kark demona, który nie zdążył postawić żadnej obrony, a w następnej chwili mógł już zobaczyć wirujący świat, gdy jego głowa poszybowała ładnym łukiem nad ziemią, by po chwili na niej wylądować. Wyrzucił z siebie jakiś krzyk, który… dane było im słyszeć tylko przez chwile, bo szybko jego głowa, ale też i reszta ciała, zaczęły się dezintegrować… by po chwili zniknąć. Wyparować.
Sōsetsu stanął pewnie na nogach, wyprostował się, obserwując to ze spokojem. Odetchnął ciężko z ulgą. — Już myślałem… że zejdzie nam do rana. — Zażartował, rzucając to w kierunku Jina. Chociaż nie pomyślał za bardzo, i nie przewidział tego, że żyłka na czole Midoriko w odpowiedzi na jego słowa zaczęła lekko pulsować. No, ale tego nie mogli już dojrzeć, bo było za ciemno!
— Dobra robota, Jin. — Rzucił do partnera. Razem pokonali demona, to… był jakiś tam wyczyn! Każdy usunięty demon to coś z czego powinni być dumni. Wykonał cięcie swoją bronią w powietrzu, by pozbyć się części mazi i krwi, która na niej się znajdowała. Chlapnął tym na ziemię, a następnie przetarł ostrze o materiał swojego ubrania. I schował broń do sayi.

Mruknął w odpowiedzi na słowa Jina. Nie było to ani zaprzeczenie, ani potwierdzenie. Nie był zadowolony z tego, co dzisiaj zaprezentował tutaj ani przed Tokage, ani przed Midoriko. A na pewno – i to było też dla niego chyba najistotniejsze – nie był zadowolony z tego, co pokazał sobie samemu. Udowodnił jedynie, że… nadal miał sporą drogę przed sobą. Jedynym pocieszeniem z tego wszystkiego chyba było to, że… widział pole do poprawy. Widział, co trzeba było zmienić, poprawić, więc… to było zdecydowanym pozytywem w tym wszystkim.
— Wreszcie się udało. — Potwierdził ostatecznie, gdy oboje wykonywali podobne czynności, a w ramach tego co robili z ich broniami, to wręcz identyczne nawet.
Wreszcie oboje mogli odetchnąć z ulgą.

Chociaż, czy na pewno?
Midoriko czuwała teraz nad pozostałą dwójką w postaci zielarza i dziewczynki. Oboje byli nieprzytomni i nie potrzebowali pomocy w tej sekundzie, gdyż zdołali (a w zasadzie Jin i Midoriko) zająć się jego ranami. Cóż. Jednego mógł być pewien: ten już nie pobiega.
Tym się jednak będą przejmowali później. Jin wezwał swojego kruka, by przekazać swojemu krukowi informacje do przekazania do siedziby, ale również prosząc ich o wsparcie w kierunku uspokojenia sytuacji i zbudowania jako-takiej relacji z mieszkańcami wioski. Midoriko cały czas ich obserwowała, jakby kontrolując każdy ich następny ruch.
— Tak..  — Przytaknął Wodnik, zwracając się oczywiście do Jina. Midoriko w międzyczasie reagując jeszcze nim Tokage zdołałby wypowiedzieć swoją prośbę w pełni pomogła mu zająć się zielarzem i zrobieniem swoistego bandaża.
Następnie sam Sōsetsu mógł wziąć na ręce dziewczynkę, która przecież nie była ciężka. Dodatkowo też wcale nie byli jakoś daleko. Rozejrzał się, próbując zorientować się w terenie. — To ruszajmy.  — Rzucił w kierunku obojga zabójców, którzy mu towarzyszyli i rzeczywiście ruszyli w kierunku wioski.
— Długa droga przed wami. — Odezwała się nagle Midoriko, która do tej pory większość czasu siedziała raczej.. cicho. — Ten demon był słaby. Zostawiał sporo luk i praktycznie się bronił, a Wy nie mogliście się przez to przebić.  — Kontynuowała, mówiąc to praktycznie jednym tchem, nie dając sobie momentu na wdech, a im na wtrącenie się, gdy jawnie i bezpośrednio komentowała ich wysiłki sprzed kilku chwil. Na tym jednak nie imała zamiaru poprzestać. — ale za to dobrze współpracowaliście. Niebieski… nie możesz być tak zafiksowany na swoim celu, ten demon dobrze się ukrywał, ale byłeś zbyt pewny swojego. Demon może się ukrywać wszędzie, ale nie możesz pozwolić, by cię przechytrzył i żebyś skrzywdził przez to zwykłych ludzi. — Kontynuowała swoją tyradę. — A Ty, płomyku, jak masz wątpliwości, to musisz je wyrazić na głos. Nie możesz pozwolić, by wahanie zatrzymało Ciebie… albo nie zatrzymało kogoś innego.  — Westchnęła ciężko ostatecznie po swoich słowach. — Pracujcie nad sobą, to coś z Was jeszcze będzie. — Zakończyła swoją dłuższą wypowiedź, zerkając na nich obu kątem oka. Maszerowali dalej, a przed nimi zaczęły pojawiać się już domostwa wioski.