Data: 22 czerwca 1654
W siedzibie korpusu od kilku dni trwało ogromne poruszenie. Wielu zabójców demonów, którzy byli na szlaku wróciło do siedziby korpusu, zgodnie z rozkazem. Pomimo dokładnych informacji, które mogłyby tłumaczyć całe te przedsięwzięcie, większość wiedziała, że mają one coś wspólnego z trzęsieniami ziemi. Jin, jako jeden z wielu zjawił się już kilka dni wcześniej przed terminem. Czas ten zdecydował się poświęcić na treningi z innymi zabójcami. Niestety nie udało mu się na ten moment spotkać żadnej znajomej twarzy – zarówno zwykłych zabójców jak i Tsuyi, którą miał nadzieję zobaczyć. Czas spędzony w siedzibie nie był jednak wypełniony jedynie treningiem i odpoczynkiem. Pewnego dnia Tokage otrzymał rozkaz wraz z zadaniem. Z samego rana gdy młodzieniec otworzył oczy, jego kruk wleciał przed okno informując o szczegółach. Ku jego zaskoczeniu na misję miał się udać z towarzystwem. Do grupy miał należeć on, drugi mizunoto oraz tsuchinoto, który miał nadzorować całość. Zlecenie miało polegać na wizycie w osadzie znajdującej się około pół dnia drogi od siedziby i zorientowaniu się w sytuacji, która miała tam miejsce. Według plotek kręcił się tam dość silny demon, a jego obecność tak blisko siedziby korpusu była sporym niebezpieczeństwem. Gdyby lokalizacja głównej bazy wyszła na jaw, historia mogłaby zatoczył koło, powtarzając historię z Yonezawy. W normalnych okolicznościach zapewne zajęliby się tym Hashira, jednak sytuacja na to nie pozwalała.

Nie czekając długo, mizunoto płomieni zebrał swoje rzeczy. Ubrał odpowiednie ciuchy, do pasa przymocował swoje ostrze nichirin oraz tanto, a na plecy zarzucił tobołek. Następnie ruszył w kierunku pomieszczeń gastronomicznych. Po drodze napełnił tykwę wodą, przy okazji również gasząc pragnienie. W lokalach związanych z jedzeniem zabrał zapasy jedzenia na kilka dni – tak a wszelki wypadek – oraz coś, co mógł zjeść po drodze, aby nie ruszył na głodnego. Gdy wykonał te czynności ruszył do miejsca, w którym miał się spotkać z resztą zespołu. Wszelkie podróże związane z siedzibą korpusu wymagały uczestnictwa specjalnej grupy Ne, która była odpowiednikiem przewodnika. Lokalizacja wioski była w wiedzy ograniczonej grupy osób, przez co było tu o wiele bezpieczniej niż mogło się wydawać.

Jeden z magazynów, w którym przetrzymywane były narzędzia treningowe miał być początkiem podróży, przygody i misji. Na miejscu pierwszy zjawił się Jin. Stanął przed piętrowym, drewnianym budynkiem. Początkowo zajął miejsce przy drzwiach, widząc jednak ogromną częstotliwość wizyt wewnątrz pomieszczenia, szybko przesunął się na bok, stając obok jednej z drewnianych belek, która podtrzymywała zadaszenie, chroniące przed deszczem. Czas mijał, a młodzieniec oczekiwał na towarzyszy, zastanawiając się co przyniesie przyszłość.

Trzęsienia ziemi, dziwne wyrwy pojawiające się w dziwnych miejscach… nieobecność niektórych hashirów i ogólne poruszenie, które panowało w siedzibie zabójców musiało powodować szeroko pojęty niepokój u wszystkich, którzy sobie z tego zdawali sprawę. Sam Sōsetsu przecież został wezwany wraz z dwójką innych zabójców do Tsurugi w trakcie wykonywania innej misji. Czyli… czyli coś było na rzeczy! Wątpił, by w zwykłych okolicznościach wszystkie inne misje traciły priorytet i zabójcy  - nawet tak niedoświadczeni jak on – zostali wezwani niezależnie od tego co w danej chwili robili.
Ale… był szczęśliwy. Szczęśliwy, że został wezwany w tym konkretnym terminie, że jego podróż do Tsurugi wyglądała w taki sposób w jaki wyglądała, bo… dane mu było przeżyć coś niezwykle ważnego. I obecnie był w naprawdę świetnym nastawieniu! I nawet sparing, który odbył ostatnio ze zdecydowanie bardziej doświadczoną zabójczynią poszedł po jego myśli. Mógł być zadowolony z… z wszystkiego! Tylko oczywiście cała ta obecna sytuacja była taka, że.. że jednak niepokój odczuwał.
Niewiele po samym sparingu, bo zaledwie następnego dnia z samego rana kruk nawiedził miejsce jego pobytu w korpusie informując go o tym, że ma udać się do osady znajdującej się niedaleko stąd. Według informacji, które uzyskał miał udać się tam w towarzystwie innego mizunoto, oraz jednego tsuchinoto mającego pełnić role wsparcia, gdyby sytuacja wymknęła się spod kontroli. A więc mimo panującej obecnie sytuacji, nadal mieli wystarczająco zasobów ludzkich, by sobie na to pozwolić. Chociaż to jednak było zrozumiałe, bo… pół dnia drogi od Tsurugi? To już było niebezpiecznie blisko siedziby i zdecydowanie nie mogliby pozwolić na to, by jakiś demon – jaki by on nie był – zbliżył się w jej okolice.

Sōsetsu nie myślał wiele, praktycznie od razu zebrał swoje rzeczy, upewnił się, że wszystko ma i ruszył w drogę do punktu spotkania, w którym mieli połączyć swoje siły i udać się dalej w celu rozwikłania problemu, który się pojawił. Mizunoto wody obrzucił pobieżnym spojrzeniem piętrowy drewniany budynek, w którym miał poznać swoich dzisiejszych towarzyszy. Poznał imiona swoich towarzyszy zawczasu, natomiast te nic mu nie mówiły, jasno sugerując, że będzie współpracował z ludźmi, których nie miał okazji do tej pory poznać.
Będąc już na miejscu rozejrzał się, poszukując czegokolwiek, mającego na celu umożliwić mu identyfikację swoich towarzyszy. Z jednej strony poczuł impuls, by wejść do środka, jednak widząc jak sporo ludzi przechodzi przez drzwi czy to do środka, czy na zewnątrz, to… szybko ten impuls umarł śmiercią naturalną. Nie lubił tłoków, ścisku i sporej ilości ludzi, a więc  naturalną koleją rzeczy zwyczajnie wolał do środka nie wchodzić. Rozglądając się dalej, dostrzegł wysokiego młodzieńca, który zdawał się sprawiać wrażenie gotowego do drogi. A dodatkowo też wyglądał, jakby na coś, lub też kogoś czekał. Czyli.. byli w podobnej sytuacji. Nie wahając się długo ruszył w jego kierunku, by po chwili stanąć naprzeciw niego. Już miał się odezwać w jego kierunku, błyskając swoim talentem do zawierania nowych znajomości, jednakże nie zdążył tego zrobić. Jakby nie czekając na to, by którykolwiek z dwóch mizunoto przejął inicjatywę, koło nich pojawiła się dodatkowa postać. — Sōsetsu i Tokage Jin?  — Ich uszu doszedł damski głos należący do kobiety , która stanęła teraz obok nich, patrząc na nich ze spokojem – a być może nawet i nutą znudzenia.
Niebieskowłosy zabójca obrócił się lekko w jej kierunku, by mieć przed sobą zarówno drugiego zabójcę, który najprawdopodobniej był właśnie Tokage Jinem, kiedy sama kobieta – znająca imiona ich obojga, musiała być Midoriko, czyli nadzorującą ich tsuchinoto. Sōsetsu zerknął krótko w kierunku Jina, kłaniając się następnie lekko przed zabójczynią. — Sōsetsu, Midoriko-senpai.  — Rzucił krótko, co by od razu rozwiać wątpliwości względem tego który to który. — Jin-san.  — Kiwnął tez głową w kierunku drugiego mężczyzny, który z ich trójki był najwyższy, bo sama zabójczyni była odrobinę niższa od wodnika.
— Gotowi? Świetnie. To ruszamy. Szybka akcja i wracamy, nie zawiedźcie mnie.  — Powiedziała, w zasadzie nie dając im za bardzo dojść do głosu po tym krótkim i rzeczowym przedstawieniu się, a następnie obróciła się na pięcie i… ruszyła żwawym krokiem. Widocznie… należała do ludzi, którzy nie lubili tracić czasu. A może się jej po prostu spieszyło?

Oczekiwanie na towarzyszy nie trwało długo. Minęło raptem kilka chwil, a brakująca dwójka zjawiła się na miejscu. Równie szybko przebiegł proces zapoznawania się. Jin nie znał swoich towarzyszy i widział ich pierwszy raz przez co miał wiele pytań. Jego chęć ich zadania jednak szybko przepadła. Zerknął najpierw na drugiego mizunoto, następnie na tsuchinoto. Pierwszą osobę szybko ocenił spojrzeniem, nie wyciągając jednak żadnych szczególnych wniosków – zabójca demonów jakich wiele. Co do kobiety no to huhu. Tutaj było co oglądać. Od początku pracy w korpusie młodzieniec raczej nie interesował się kobietami. Powodem nie była jego orientacja, a oddanie sprawie, w której walczył. Relacje na tle miłosnym mogły wpływać na jego decyzje i utrudniać ich podejmowanie. Midoriko wyglądała jednak ponadprzeciętnie pięknie. Miała idealną fryzurę, która poza tym, że nie przeszkadzała w walce, wyglądała na niej dobrze. Pieprzyk znajdujący się pod lewym okiem dodawał jej uroku i słodyczy. Gdyby Tokage nie został zabójcą tylko nadal wiódł żywot samuraja, zapewne starałby się o jej względy. Sytuacja jednak była taka, że kobieta była wyższą rangą przez co pewnych rzeczy nie wypadało mówić, ani robić. Niestety, charakter kobiety na pierwszy rzut oka prezentował się o wiele gorzej. Sposób w jaki się zachowywała i wypowiadała sprawiał wrażenie, jakoby miała gdzieś całą misję. Może i było to dla niej łatwe zadanie, jednak obecność demona w okolicy garnizonu powinna ją trochę bardziej przejąć. Nawet jeżeli to płotka, to należało się nią szybko zająć i zadanie wziąć w pełni na poważnie.

Samuraj, podobnie do swego współpracownika, ukłonił się przed kobietą. Nie było potrzeby, aby się przedstawiał, bo było już jasne kto jest kim. Jednak aby formalności stało się zadość, Jin zebrał się w geście i również przedstawił swoją osobę, dodatkowo udzielając podstawowych informacji o sobie – jako zabójcy demonów.
- Tokage Jin. Mizunoto płomieni. – przedstawił się, przy okazji wspominając o oddechu, z którego korzystał. Ukłonił się delikatnie, z szacunku. Wyglądało na to, że jeśli chodzi o status społeczny to jako jedyny jest klasy wyższej niż chłopska lub rzemieślnicza. W korpusie nie miało to co prawda znaczenia, jednak zdarzyło mu się raz czy dwa widzieć jak zabójcy z warstwy samurajskiej obchodzili się z tytułami względem tych mniej „utytułowanych” ludzi. Tokage również zwracał na to uwagę w relacji, jednak nigdy wprost tego nie oznajmiał. Po prostu zostawiał te wiedzę dla siebie.
- Trochę nieszczęśliwie się zgrało to zadanie w czasie. – Zauważył, dzieląc się swoimi odczuciami z towarzyszami. Gdy Midoriko ruszyła prędziutkim krokiem, młodzieniec udał się za nią. Zapewne szli w kierunku miejsca, z którego kakushi mieli ich wyprowadzić z garnizonu i doprowadzić do wioski. Miejsce te było troszkę oddalone od magazynu, przy którym się spotkali zatem mieli jeszcze chwilkę na podzielenie się refleksjami. Jednak czy zarówno tsuchinoto jak i drugi mizunoto byli otwarci na rozmowę?

Kobieta, która przed nimi stanęła… cóż. Musiała robić wrażenie. Jeżeli sam Sōsetsu już wziąłby na siebie zadanie opisania jej wyglądu, czy nawet samego wrażenia, które można było odnieść na nią, to… jednego mógł być pewien: chyba każdy opisałby ją jako… zwyczajnie piękną. Grzeszyła urodą i pewnie niejednemu mężczyźnie mogłaby zakręcić w głowie. Oczy, włosy, delikatna twarz… a to wszystko skrywające potężną zabójczynię, z którą – najprawdopodobniej – gdyby taki Sōsetsu i Tokage Jin połączyli siły i spróbowali ją pokonać, to pewnie sprałaby im tyłki. To co prezentowała, to… niezwykle niebezpieczne połączenie.
A mimo to… pierwsze co zrobiła, to pokazała również swój charakter, który – oczywiście w przenośni – nie dorównywał jej pięknu. Dlaczego się tak zachowywała? Co miała na celu, co tam znajdowało się w jej głowie? Na te pytania… odpowiedzi niestety nie było dane im poznać.
Przy czym, jeżeli Jin i Sosek by się wymienili opiniami, to.. możliwe, że te mieliby naprawdę rozbieżne. Sam Wodnik wcale nie był otwartym człowiekiem i… szczerze mówiąc? Jemu taka współpraca, w której komunikacja opierała się na krótkich komunikatach wcale nie przeszkadzała. Przy czym.. równocześnie nie spodobał mu się fakt, że tsuchinoto wykazywała pewną dozę… pośpiechu w swoich poczynaniach. A gdy się człowiek spieszy, to się demon cieszy!
Ruszyli całą trójką za żwawo posuwającą się Midoriko, która nawet nie zaszczyciła już ich spojrzeniem, a jej lekkie poruszanie się, po którym było widać, że mają do czynienia z wprawioną zabójczynią… mogło im dawać pocieszenie! Jakieś. Bo tempo, które zostało im narzucone wymagało od nich, by szli szybko. Oczywiście nie mogli sobie nie dać rady, bo jednak byli zabójcami demonów i potrafili poruszać się o wiele szybciej niż zwykli ludzie.
Nie dane im było poznać oddechu, którego używa zabójczyni i póki co nie zdradziła tez niczego, dzięki czemu mogliby się domyślić. Natomiast sam Tokage Jin, który zdecydował poinformować ich o swojej przynależności do klasy wyższej niż chłopska, czy też rzemieślnicza podzielił się też informacją o swoim oddechu. Płomień. Opierający się na sile przede wszystkim. Zanotował sobie w umysłowym notesiku ten fakt na temat swojego obecnego partnera.
— Oddech wody. — Rzucił jeszcze od siebie, co by pozostali wiedzieli jak to wygląda, skoro jedno z nich się już na ten temat „wygadało”. Oczywiście to było na plus!
— Nieszczęśliwie.. może. Teraz i tak jest tyle niewiadomych, że każda plota o tym, że w okolicy może grasować demon… trzeba brać poważnie. — Podzielił się swoim spostrzeżeniem z pozostałymi, rzucając krótkie spojrzenie w kierunku samuraja. Znaleźli się zaraz w pobliżu jednego z budynków na obrzeżach siedziby. — Zaczekajcie tu. — Rzuciła tylko krótko Midoriko, nawet nie obrzucając ich krzywym spojrzeniem i poszła w kierunku grupy ludzi, wśród których mogli domyślić się, że znajdowali się również kakusi, którzy zajmą się ich transportem.  — Tyle się teraz dzieje... wszyscy chodzą jak na szpilkach. Mam nadzieję, że nasza akcja to faktycznie jakiś fałszywy alarm…  — Powiedział do Jina, obserwując jak Midoriko rozmawia z grupą ludzi, po chwili za to odwróciła się w ich kierunku – a na jej twarzy gościł delikatny uśmiech, o który jeszcze kilka chwil temu ciężko byłoby ją podejrzewać. Ten jednak szybko zniknął. A może mu się przewidziało? Ruszyła szybko w ich kierunku.  — Zaprowadzą nas.  — Poinformowała lodowato obojętnym tonem. —  Podobno mamy do czynienia z demonem. Jeżeli to prawda: mamy go znaleźć i usunąć zanim narobi zniszczeń, ofiar, a na pewno nie może się niczego dowiedzieć. Będę was pilnować i reagować, jeżeli sytuacja wymknie się spod kontroli.  — Oświadczyła rzeczowym tonem, obrzucając ich oboje spojrzeniem. Sōsetsu pokiwał głową ze zrozumieniem i… — Hai! — Rzucił tylko w ramach potwierdzenia, że zrozumiał. Bo.. szczerze mówiąc, nie miał zbyt wiele do dodania, a pytania pewnie się pojawią dopiero, gdy znajdą się na miejscu!

Informacje to.. władza! Wiedza to do potęgi klucz. Czy inne wielkie hasła tego pokroju. Prawdą jest jednak to, ze posiadanie informacji, które wpływają na przebieg wydarzeń dają możliwość się lepiej przygotować, czy też po prosto nie zastanawiać się nad tym niepotrzebnie. I w ich przypadku natomiast sytuacja wyglądała tak, że… to oni musieli te informacje uzyskać. Więc sensownym rozwiązaniem było to, by podzielić się chociaż szczątkowymi informacjami na temat tego, co oni sami mogą i potrafią.
Co do ich kompatybilności… pewnie tak można byłoby to określić! Zarówno jeden jak i drugi dysponowali całkowicie innym wachlarzem możliwości, a co za tym idzie walorów, które mogli wnieść do walki. Biorąc pod uwagę, że ostatecznie wykonanie tego zadania miało być dla nich okazją nie tyle co do tego, by się wykazać, ale po prostu do tego, by zdobyć doświadczenie, to… informacja na temat oddechu, którym operowała Midoriko mogła być dla nich nieistotna. W końcu… chyba chodziło o to, by nie postawili jej w sytuacji, gdy tego oddechu i swoich umiejętności będzie musiała użyć.

Podejście Sōsetsu względem potencjalnej demonicznej prezencji w okolicy siedziby zabójców miało proste wytłumaczenie. Lepiej, jeżeli byłby to fałszywy alarm i mogliby się w tym upewnić, bo.. wtedy nie byłoby nic, co prowadziłoby tutaj inne demony! Natomiast jakiekolwiek wątpliwości względem tego, czy tutaj demon był… były niedopuszczalne. Musieli mieć pewność i nie mogli potraktować tego lekceważąco. I tutaj ostatecznie mieli pełną zgodność.
Przechylił lekko głowę, obrzucając zaskoczonym spojrzeniem Jina, gdy ten powiedział, że wolał, by okazało się prawdą to, że grasował w okolicy demon. Przyjrzał mu się teraz trochę bliżej i doszedł do wniosku, że ten musiał być od niego młodszy. A przynajmniej sprawiał takie wrażenie! Czyżby… miał kogoś, kto po prostu chciał się wykazać, niezależnie od tego jaka była sytuacja?
Pierwszym słowom jednak dość szybko zawtórowały kolejne, które trochę Wodnika. Pokiwał głową, poniekąd rozumiejąc podejście Jina. — Jeżeli będzie, to trzeba się go pozbyć, bez dyskusji. — Przytaknął słowom młodszego kolegi. — A jeżeli nic nie znajdziemy i się upewnimy, że nic nie było… to tylko lepiej. — Zauważył. Sōsetsu był już nauczony i rozumiał to, że... walka nie zawsze była najlepszym rozwiązaniem. Najlepiej było, gdy takie rozwiązanie nie było konieczne, bo… nie było z kim walczyć! Bo nie było na miejscu demona. A tutaj? W ich przypadku? Cóż. Tego jeszcze nie wiedzieli.
Ostatnie słowa, te cichsze – oczywiście doszły słuchu niebieskowłosego. Jednak spojrzenie wbite w podłoże i zagryziona warga jasno sugerowały, że sam ma teraz dylemat względem tej całej sytuacji. I Sōsetsu to rozumiał! Rozumiał i szanował. To było... poniekąd odpowiedzialne podejście. Wiedział, skąd brały się te wątpliwości, skąd brał się ten dylemat, bo ostatecznie i on sam przed nim stał.

Tak jak syn z samurajskiego rodu skupił bardziej swój wzrok na innych partiach ciała kobiety, tak syn praczki zwrócił uwagę na ten zalążek uśmiechu, który dawał do myślenia. Dlaczego wobec nich była taka oschła, spokojna? Tego nie wiedzieli. I nie zamierzał w to wchodzić. Co do samego wyglądu zabójczyni… cóż. Oczywiście, że go dostrzegł! I oczywiście, też był młody. W końcu Sōsetsu też miał zaledwie 20 lat! Tyle, że... on był zakochany po uszy i w tej chwili… inne kobiety nie miały dla niego znaczenia.

Po chwili podeszli do nich Kakushi i oporządzili ich do drogi. Nie był to dla żadnego z nich pierwszy raz i znali ten rytuał dość dobrze. Zasłonięcie oczu, zatkanie uszu… uniemożliwienie im poznania trasy i drogi do siedziby. Ta ostrożność była zwyczajnie konieczna. Znali przecież historię Yonezawy i wiedzieli jaka była stawka w tej grze. Margines błędu tutaj… nie. Tutaj po prostu nie mogło być błędu.
Droga przebiegła w sposób dobrze im znany. Zmieniali się im prowadzący, zimeniali się kakushi, a oni sami nie mieli zbytnio możliwości rozmowy, więc… mogli tylko cierpliwie czekać aż dotrą na miejsce. I w końcu tam też się znaleźli. Gdy ich uszy zostały odetkane, a oczy odsłonięte, to mogli zauważyć, że znajdowali się na trakcie.
Może i znał ten rytuał. Może i wiedział jak to działało, ale… i tak nie lubił tej podróży, gdy jego zmysły były odcinane i tłumione. Poruszył ramieniem, by się trochę rozluźnić i przeciągnął się, zeskakując z wozu. — Nigdy do tego nie przywyknę… — Rzucił cicho, ale ostatecznie odwrócił się w stronę kakushi, którzy tutaj jeszcze przy nich się znajdowali. — Dziękuję za Waszą pomoc. — Powiedział, kłaniając się im. Ich służba była ważna i zasługiwali na wdzięczność. Sōsetsu nigdy nie wątpił w to, że rola każdego członka korpusu – czy to Ne, czy to Kakushi, czy to sami zabójcy władający oddechem… wszystkie te role były równie istotne. Ku jego zaskoczeniu, również Midoriko poprawiając swój nichirin u boku również skłoniła głowę w kierunku Kakushi, dziękując za ich pomoc. — Nie ociągajcie się, mizunoto. Musimy jeszcze dotrzeć do wioski i spróbować się coś dowiedzieć przed zmierzchem. — Rzuciła chłodnym tonem, który tak nie pasował do jej niezwykle przyjemnej aparycji. Jakby wiedząc kiedy się pojawić, podleciał do nich kruk, który wylądował na ramieniu zabójczyni. — KRAAA!! Za mną... za mną!!! KRAA! — I z tym donośnym odgłosem kruk Kasugai wzbił się w powietrze i poleciał w kierunku wioski, której jeszcze nie widzieli. Dwóch mizunoto nie miało czasu na rozciągnięcie się nawet, czy na dobre rozejrzenie po okolicy, bo… tsuchinoto już ruszyła, zostawiając ich w tyle, a oni musieli ruszyć za nią szybszym truchtem, by nadążyć. Sōsetsu zgarnął swoje rzeczy, które miał ze sobą i oczywiście nie ociągając się: ruszył za zabójczynią kierowaną przez jej kruka. Wszystko wydawało się być tak… płynne.

Cóż. Nie widząc, nie słysząc… ciężko jest ogarniać ile czasu minęło. Czy to była godzina? Dwie? Cztery? A może tylko ten czas się tak dłużył i w rzeczywistości upłynęło nie więcej niż pół godziny? Oczywiście tego nie sposób określić i żadne sposoby próbowania liczenia ile czasu mija… były cóż. Bezskuteczne! Sōsetsu przez cały ten czas nauczył się już, że nie ma sensu tracić czasu na liczenie tego. Zamiast tego, ten okres wykorzystywał na… trening! A można by było pomyśleć: jaki trening można zrobić, gdy siedzi się na wozie z opaską na oczach, zatkanymi uszami. Cóż.. każdy zabójca demonów wie, że to co pozwala im ukazać pełnię swoich możliwości, to… sztuka oddychania.
I temu też właśnie Sōsetsu poświęcił praktycznie całą podróż, próbując utrzymać oddech całkowitej koncentracji tak długo, jak tylko mógł. Chcąc nie chcąc… oczywiście przynajmniej kilkukrotnie tracił to skupienie i musiał odkaszlnąć kilkukrotnie, próbując złapać oddech, bo jednak charakterystyczne dla niedopracowanej techniki oddechowej było to, że… cóż. W pewnym momencie płuca zaczynały boleć przy niekontrolowanym oddechu i biedny zabójca demonów musiał pracować nad tym, by w ogóle znowu zacząć oddychać!
Ten czas jednak był przez niego dość dobrze wykorzystany! A kto wie.. może kiedyś uda mu się przetrwać całą tę podróż kierowaną przez kakushi bez przerwania techniki oddychania nawet na sekundę? Cóż… liczył, że w końcu mu się to uda! A ostatecznie jednak sposobności do takiego „spokojnego” treningu było mniej niż by chciał, dlatego też takie chwile jak ta podróż były idealnymi, by ten oddech ćwiczyć.
W końcu jednak dotarli na przystanek końcowy i cóż… z wozu!
Podziękowanie wobec Kakushi było już czymś, co Sōsetsu zawsze robił, bo było to po prostu istotne. Wpasowywało się też w jego wizję świata i tego, jak trzeba się zachowywać. Z zadowoleniem zauważył, że pozostała dwójka zabójców również im podziękowała. Na jego słowa natomiast usłyszał odpowiedź Jina. Zgadzał się z nim… cóż, chyba nie znał żadnego zabójcy, który uwielbiał tę podróż. No, ale krąg znajomych Wodnika wcale nie był jakiś ogromny, więc nie miał też zbytnio próby badawczej, którą mógłby o to wypytać.
— Oczywiście. — Odparł, być może trochę sucho na dodatkowy komentarz ze strony Jina. Miał wrażenie, że ten musi dodać „coś jeszcze”, żeby udowodnić swoje dojrzałe podejście. Tak jak wcześniej z kwestią obecności (albo jej braku) demona, tak też i tutaj powiedzieć o czymś tak oczywistym jak bezpieczeństwo garnizonu. To było oczywiste! To, że nigdy do tego nie przywyknie przecież nie znaczy, że będzie tego unikał, albo zrobi coś ryzykownego. Coś, co mogłoby jakkolwiek zagrozić garnizonowi.

Nie mieli jednak za bardzo czasu na dłuższą pogawędkę, bo Midoriko, nazywana również pięknością, narzuciła im tempo, któremu… oczywiście byli w stanie dorównać i zaraz ją dogonili i pokonywali dalszą drogę w ciszy, być może padały tylko i wyłącznie krótkie hasła typu postój na wodę, czy dalsze instrukcje rzucone przez kruka, który prowadził ich ferajnę. Cała trójka była… skupiona. Tak jak Midoriko rzeczywiście sprawiała wrażenie, jakby się spieszyła, tak nie mogli widzieć tego dokładnie, ale jej sokoli wzrok dokładnie przeczesywał całą okolicę dookoła nich, gdy tak poruszali się naprzód.
W bardzo podobny sposób zachowywał się też sam niebieskowłosy, który całą tę drogę nasłuchiwał tego co się działo dookoła, by być w stanie zareagować. Wiedzieli jakie były czasy i, mimo wszystko, było tutaj zagrożenie ze strony demona. Dobra, póki był dzień, to raczej nie mogli zakładać, że ten wyskoczy na nich jak filip z konopi.
Po drodze mieli okazję minąć różnych podróżnych, z którymi w rzeczywistości nie mieli sposobności wymienić żadnych słów, tylko co najwyżej podstawowe uprzejmości, o ile sytuacja na to pozwoliła. Na samym końcu jednak… dotarli do wioski, która wyglądała jak.. cóż. Każda inna! Oczom Sōsetsu ukazały się domostwa, ale również i pola uprawne, pastwiska i plantacje herbaty. Rzeczka przecinająca ten krajobraz z prawej strony i prowadzący przez nią most nadawały tej okolicy sielskiego klimatu. Ta wioska naprawdę wyglądała jak taka, która po prostu toczy się swoim życiem. Tylko życie ma do siebie to, że… występują w nim problemy. I tak jak ta trójka zabójców demonów przyszła tutaj rozwiązać problem demonicznej obecności, tak widocznie jednym z ciekawszych wydarzeń tej wsi w tej konkretnej chwili była… kobieta. Zapłakana i wystraszona. Prowadzona przez dwóch mężczyzn dzierżących długie bronie drzewcowe.
Był to widok, który zdecydowanie przyciągał wzrok również… mizunoto wody, który oczywiście zlustrował całą tę sytuację swoim – zwykłym – wzrokiem. Zacisnął mocno zęby. Był zabójcą demonów. Nie policjantem, detektywem, czy czyimkolwiek zbawcą. Nie znał wszystkich praw, nie znał sytuacji, a tym bardziej nie wiedział co tutaj się działo. Tak jak wiedział, że… był silniejszy, szybszy, czy sprawniejszy od dwóch mężczyzn, którzy prowadzili kobietę. Jednak… to nie była jego sprawa. Zacisnął zęby i odwrócił wzrok. Nie mieszać się… to nie była jego rola. I nie miał też do tego żadnego prawa, dlatego… biorąc przykład z Jina, ale również i Midoriko, która w zasadzie nie zainteresowała się tym ani przez sekundę, wyminął ich. Przy czym on sam patrzył przy tym w drugą stronę, zaciskając przy tym pięści. Skoro tak była prowadzona, to… musiała na to zasłużyć. I nie mógł nic z tym zrobić. Tak wierzyć było… łatwiej!

Takie pójście dalej “po prostu” było czymś ciężkim dla Sōsetsu, który w swoim życiu kierował się kompasem moralnym. Nie obowiązywał go samurajski kodeks Bushido, obowiązywała go własna moralność, zasady przyjęte w Japonii i oczywiście zasady samego korpusu. Jednak.. no właśnie! Te zasady, czy też prawa w Japonii nie pozwalały mu się tak po prostu mieszać w to wszystko, a… ogólnie raczej powinni się nie mieszać w takie rzeczy i nie wykorzystywać swojej sprawności, by mieszać w życiu zwykłych ludzi. Jakby ich tutaj nie było, to… cóż. I tak nie wiedzieliby, że ta kobieta została.. cóż. I tak nie wiedzą, mogą się tylko domyślać!
Co nie zmienia faktu, że dla niebieskowłosego to nadal było ciężkie, by tak po prostu przejść nad tym i nie zareagować. Jednak się udało.
Nie interweniowali, szali dalej i ostatecznie po kontynuacji ich podróży dotarli w końcu do wioski. Zwrócili uwagę mieszkańców, który wskazywali ich palcami, a nawet sam Sōsetsu słyszał kilka uwag rzuconych w ich kierunku. Cicho, ale nadal słyszalnie dla niego. Czy to zwrócenie uwagi na piękno kobiety im towarzyszącej, czy to wzmianka o jego charakterystycznym przecież kolorze włosów, ale nawet kilka słów o tym, jak wysoka osoba im towarzyszy. W końcu Jin był zdecydowanie wyższy od przeciętnego Japończyka.
Faktycznie, ich grupa wyglądała… dość specyficznie! No, ale to już chyba mieli do siebie zabójcy demonów, że często.. zwracali uwagę ludzi.
Tak samo też oni sami teraz mogli zwrócić uwagę na kuśtykającego w ich stronę starszego mężczyznę, który podszedł do nich opierając się o swoją drewnianą, ale solidnie wykonaną laskę.
Sōsetsu od razu odwzajemnił ukłon mężczyzny, dostrzegając też spojrzenie skupiające się na ostrzach u ich pasów, ale również zerkając na to kruka, który wylądował po chwili na ramieniu Midoriko. Sama kobieta natomiast tylko krótko kiwnęła głową staruszkowi, samej się rozglądając i sprawiając wrażenie niezainteresowanej rozmową. — Dzień dobry, tak... — Odparł na słowa starszego mężczyzny, a gdy ten podszedł bliżej do niego i nazwał go osobą, która przewodzi grupie, to tylko spojrzał w bok w kierunku tsuchinoto, ta jednak tylko wzruszyła ramionami i odwróciła się bokiem, rozglądając się po okolicy. Widocznie… miała to gdzieś.
No dobra. Niebieskowłosy zdecydował się po prostu nie wyprowadzać mężczyzny z błędu, ale też nie potwierdził jego słów.

— Przperaszam, Yuki…o?  — Wodnik spiął się na krótki moment, słysząc imię tak bardzo podobne do Yukino. To.. musiał być przypadek. Na pewno tutaj jej nie było, to nie mogła być Yukino, więc szybko potrząsnął głową, odpędzając te niepotrzebne myśli i wziął głęboki wdech. Jak gdyby nigdy nic, odezwał się teraz do staruszka. — Też chcielibyśmy, żeby się okazało, że to pomyłka. — Odparł krótko, uśmiechając się uprzejmie do swojego rozmówcy i zerknął w kierunku  Jina na krótką sekundę. — Ale skoro już tu jesteśmy, to rozejrzymy się i zobaczymy, jak sytuacja. Wie pan… daleka podróż za nami, poszłoby na marne, gdybyśmy od razu zawrócili. — Powiedział spokojnie, rzucając krótkie spojrzenia na otaczających ich ludzi, w głosie mężczyzny nie słyszał nuty fałszu, ale… cóż. Ludzie czasami po prostu w coś wierzą i mówią „swoją” prawdę. A ta prawda-prawda może być inna. Ostatecznie to jest tak jak uzgodnili wcześniej razem z jego samurajskim towarzyszem. Musieli mieć pewność.
Słysząc głosy poparcia i wręcz chęć przekonania ich, że nic tu się nie dzieje… to było dziwne. Tylko równocześnie u swojego rozmówcy nie słyszał nuty kłamstwa, więc… nie był do końca pewien o co tu chodziło. Uniósł lekko dłoń w takim uspokajającym geście. — Rozejrzymy się, upewnimy się, że wszystko jest w porządku i ruszymy w drogę powrotną, proszę się nie martwić. — Próbował uspokoić swojego rozmówcę, ale i grupę, która cały czas próbowała ich przekonać do tego, że mogą ruszyć w drogę powrotną.
Jako, że to na niego padła ta rola osoby, która musiała radzić sobie z tłumem, to nie dostrzegł tej czarnej owcy wioski, ale gdy Jin zwrócił na niego uwagę i powiedział to na głos, to oczywiście mizunoto wody podążył w tamtym kierunku spojrzeniem. Ostatecznie udało mu się – przynajmniej na teraz – zbyć swoich rozmówców, którzy powoli rozeszli się w swoje strony, a ich eklektycznie wyglądająca grupa mogła pokierować swoje nogi w kierunku zielarza i jego kwatery. Przynajmniej kilkukrotnie chciał się odezwać, ale ten miał taki słowotok i sposób wypowiadania się, że jego konwersacyjna zbroja wydawała się być niemalże niepenetrowalna.
Rozejrzał się po wnętrzu, ostatecznie jednak biorąc przykład z Jina, ale i również Midoriko, która była cały czas cicho – i już nawet znalazła swoje miejsce na poduszce, szybka była cholera! – również znalazł swoje miejsce na poduszce. Pytanie, które padło w końcu z ust Jina było tym, które i on chciał zadać, ale nie udało się im uzyskać odpowiedzi. Najwidoczniej ich tymczasowy gospodarz nie planował odpowiedzieć im zanim by się napili, czy też usiedli.

— Za zmarłą.  — Widząc jak Midoriko bez wahania podnosi czarkę z sake do ust, niebieskowłosy zrobił to samo. chociaż to było tylko i wyłącznie gestem uprzejmości. Przed tym gestem jedynie wymamrotał ciche „za zmarłą”, również z grzeczności. W rzeczywistości tylko przechylił czarkę, by zamoczyć usta w sake, ale w rzeczywistości nie wypić ani łyczka. No dobra, to co zostało mu na wargach to pewnie wchłonie, ale to nie jest nic, co wpłynęłoby w jakimkolwiek stopniu na jego działania, osąd, czy po prostu trzeźwość umysłu.
Gdy zerknął w obok, to mógł za to dostrzec, że… czarka Midoriko była już w znacznym stopniu opróżniona. Zacisnął wargi w cienką linię, nie podobało mu się takie zachowanie. Może i była tutaj tylko, żeby ich nadzorować, ale właśnie powinna być gotów, żeby reagować w razie czego!
— Czyli... coś zabrało jej nogi? — Zapytał w końcu niebieskowłosy, próbując skupić uwagę zielarza na sobie. — A to drzewo... to w ogóle tam było? — No to też było ważne, nie? Bo jeżeli by to drzewo ją przygniotło, to przecież nagle by nie zniknęło, prawda? Demon mógłby zostawić resztę ciała, tę zniszczoną i zmiażdżoną przez drzewo i posilić się tylko dolną połową ludzkiego ciała. I tak by był zadowolony. Zabójca demonów skrzywił się tylko na te myśl, nawet nie dostrzegając kiedy Midoriko – niemalże bezczelnie – sięga po butelkę sake, by sobie dolać do swojej czarki. Chociaż robiła to chyba ku uciesze ich gospodarza.

Nie wątpił w pamięć wioskowego gospodarza, bo i dlaczego miałby? Nie podejrzewał, żeby ten nie pamiętał takich informacji – chociaż równocześnie, biorąc pod uwagę jego sędziwy wiek, było to możliwe – i nie miało to też większego znaczenia. Najwyżej ktoś by później naprostował, albo można by było wracać do tej konkretnej osoby, jako „tej zgniecionej przez drzewo”. Każdy pewnie będzie wiedział o kogo chodzi!

Akcja naszego tercetu antagonistów z perspektywy demonów szybko przeniosła się do kwatery zielarza, który z niesmakiem skomentował zachowanie dwóch młodych zabójców demonów. Wbrew jego oczekiwaniom jednak ten dojrzały komentarz na temat ich gówniarskiego zachowania doszedł ich uszu. To jednak spotkało się ze zignorowaniem tego ze strony obu zabójców, którzy ewidentnie nie przejęli się tym faktem. Bo i czemu mieliby? Sam Sōsetsu rozunmiał, że to zachowanie mogłoby być odebrane jako swoisty nietakt, natomiast… przede wszystkim wychodził z założenia, że ważniejsze tutaj jest wykonanie swojego zadania, niźli stosowanie się do społecznych konwenansów, które realizację ich misji by mogły utrudnić. A tego przecież żadne z nich nie chciało!
Wyglądało natomiast na to, że Midoriko planuje wypić ich porcję we własnym zakresie, co z pewnością musiało spotkać się z aprobatą ich tymczasowego gospodarza.

Sōsetsu nie miał żadnych skrupółów i pytanie zadane mężczyźnie ewidentnie powstrzymało go przed kolejną rundą Jagermeistra, co skutkowało spojrzeniem – spode łba, które Wodnik dzielnie zniósł, czekając na odpowiedź. Czy pytanie przez niego zadane było głupie? Pewnie można byłoby je za takie uznać, natomiast biorąc pod uwagę, jak opinie na temat tego wydarzenia się różniły, to… niebieskowłosy zdecydował się nie omieszkać upewnić się nawet w tak podstawowym szczególe. Chociażby dlatego, że ich gospodarz nie sprawiał wrażenie trzeźwego na umyśle. I to nawet nie chodzi o to, że po swoich słowach skończył zawartość swojego kieliszka.
A to, że można było poddawać w wątpliwość to, czy na pewno przed ich przyjściem już nie pozwolił sobie na skosztowanie tegoż wspaniałego trunku? Cóż. On na ten temat wolał nawet się nie zastanawiać!
Być może – odrobinę – ulegając presji otoczenia w postaci zielarza i Midoriko, to przy następnym uniesieniu czarki z sake, to jednak wziął niewielki łyk. To nie zasługiwało nawet na miano łyku, ale jednak poziom zawartości tej czarki się odrobinę obniżył. Chociaż to z pewnością i tak nie będzie na poziomie, który zadowoliły ich gospodarza.
Midoriko natomiast nie ociągała się ze swoim alkoholem i ponownie dotrzymała kroku mężczyźnie, opróżniając zawartośc jej naczynka. Tym razem jednak zasłoniła dłonią to naczynie sugerując, że już dziękuje za następną porcję. To natomiast zdecydowanie mogło skończyć się odrobiną aprobaty ze strony samego Wodnika. Chociaż.. i tak pozwoliła sobie o dwa kieliszki za dużo w jego opinii!
On sam pokiwał teraz natomiast głową po słowach zielarza. Może i mówił trochę bez ładu i składu. Te strzępy informacji jednak zdawały się układać w całość, bo jednak słuchając go z uwagą dało się wyłapać te konkretniejsze informacje. A sam mężczyzna odpowiadał też na pytania, które mogli chcieć zadać: chociażby o tę pogodę, czy były mocny wiatry… i tak dalej.
Jednak… wzmianka o możliwości wykopania ciała nocą spotkała się z dezaprobatą ze strony mizunoto wody, którzy nie powstrzymał lekkiego skrzywienia się na tę poniekąd propozycję. Zacisnął mocno usta, powstrzymując się od jakiegoś komentarza względem tego tematu.  Odwrócił tez na chwilę twarz w bok, widząc, że również i Jin nie był zadowolony z takiej propozycji, co było przecież widoczne na jego twarzy bardzo widocznie.
— Dziękujemy za propozycję. — Znienacka odezwała się Midoriko, która nawet nie patrzyła teraz na zielarza, a lustrowała Soska i Jina wzrokiem. Westchnęła cicho i odwróciła wzrok, przybierając bardzo subtelny i uprzejmy wyraz twarzy, charakteryzujący się delikatnym uśmiechem. Spojrzała na ich psychopatycznego zielarza. — Skoro w okolicy jest demon, to lepiej nie wyciągać zwłok, bo może przyjść po drugie danie. — Stwierdziła, jakby ignorując fakt, że demony w zasadzie raczej żywiły się świeżym mięsem, niźli takim… cóż. Nieświeżym! A zakopane, z nutką ziemi? Raczej nie działało to jak przyprawa!  Jej zamiarem jednak przede wszystkim było zatrzymanie mężczyzny przed bezczeszczeniem zwłok, ale również przed… po prostu poruszaniu się w okolicy nocą, co mogło narazić go na niebezpieczeństwo, ale też przeszkadzać im w śledztwie.
Po słowach Jina wstała bardzo płynnym ruchem, tak jakby wcale nie wypiła ani kropli alkoholu. — Dziękujemy bardzo za gościnę i informacje. Przepyszne sake.  — Powiedziała, delikatnie się mu kłaniając, co by pokazać swoje dobre wychowanie i – być może – odrobinę udobruchać ich gospodarza.
Wodnik nie ociągał się i również żwawo powstał i skinął lekko głową mężczyźnie, co by tym uprzejmościom stała się zadość. — Dziękujemy i chętnie skorzystamy z propozycji zaprowadzenia nas pod to drzewo.  — Zawtórował słowom, które wcześniej padły z ust Jina. Wnętrze lokalu przede wszystkim nie należało do takich, w których chciałoby się długo pozostać, zwłaszcza, że wewnątrz panowała duchota, czuć było… zduszony zapach wielu ziół… być może też lekką nutę stęchlizny, która urozmaicała ten niezwykle specyficzny zapach tu panujący.
— Robi się coraz później. — Zauważył cicho Sōsetsu, zerkając przez okno w pomieszczeniu, a gdy najpewniej wyszli już na zewnątrz, to ich oczom rzeczywiście mogła okazać się taka… wczesno-wieczorowa pora, gdy słońce ewidentnie zmierzało go zachodowi, co znaczyło, że… mają niewiele czasu przed zmrokiem. Midoriko już milczała, nie odzywając się więcej, prócz tym jednym momentem, gdy uznała, że ma coś do dodania. Coś, czego chyba żaden z pozostałych zabójców nie chciał zrobić. Wykazała się wtedy poniekąd… trzeźwością umysłu! Ha, ironia.

Sam fakt, że ich pojawienie się w tej wsi był związany ze śmiercią i podejrzeniem obecności demona był wystarczający, by atmosfera była grobowa. No, przynajmniej nie śmiertelna! Za to śmiertelnie poważny był sam znachor, który wychodził z założenia, że alkohol po prostu… pomaga! Chociaż ciężko powiedzieć w czym. Ważne by wypić i poczuć się lepiej. A może nie? W sumie to pewnie sam nie wie, pije bo musi!
Zawód, który był wypisany na twarzy mężczyzny mógł być błędnie powiązany z faktem, że w sumie zgromadzili się tutaj ze względu na śmierć biednej dziewczyny z tej wsi. A w rzeczywistości teraz ten jego smutek był chyba aż nadto widoczny i wbrew tym pozorom, był powiązany z faktem, że nie chcieli z nim się tutaj napić! Cóż. Byli w pracy! Taka to wymówka właśnie…
Wbrew swojemu dość specyficznemu zachowaniu, zielarz wyciągnął słoiczek z maścią pachnącą wisterią. Sōsetsu z lekkim zaskoczeniem obserwował jak ten się teraz smaruje tą maścią. Nie spodziewał się po nim tak… poprawnego zachowania! Cóż. Mimo brakującej piątej klepki, gdzieś tam jednak miał użyteczne informacje!
Ostatecznie wyszli w jego towarzystwie. Mężczyzna trzymał w dłoni lampę. Ich małemu orszakowi przewodziła Midoriko, która szła zgodnie z poleceniami staruszka, który pożerał ją wzrokiem. Ta tego nie zauważała, albo.. po prostu ignorowała.

Ich uszu dochodziły słowa wypowiadane przez mieszkańców. Ciche, stłumione.. wypowiadane szeptem, ale dla nich przecież słyszalne. Zdecydowanie nie chcieli, żeby tutaj byli i… samo to kazało im myśleć, że jest coś na rzeczy. Niebieskowłosy zerknął w kierunku Jina, by dostrzec lekkie skrzywienie na jego twarzy, chociaż nie wiedział czym było to spowodowane. — Coś tu jest na rzeczy… miejmy oczy dookoła głowy. — Szepnął cicho do młodszego kolegi, rozglądając się, chociaż nie zerkając bezpośrednio na żadnego z wieśniaków, jakby nie chcąc im sugerować w ten sposób, że słyszy ich podszepty.
Ostatecznie w końcu dotarli na miejsce zdarzenia, a ich oczom ukazało się zwalone drzewo. Takie, jak… wiele innych w każdym lesie. Chociaż na drzewach się nie znam, tak pewnie to drzewo nie miało w sobie nic wyjątkowego. No dobra. Leżało i miało lepszy wynik zabójstw od wielu drzew w okolicy, ale takiego rankingu raczej nikt nie prowadził. Powoli zmierzchało, więc jeżeli w okolicy panoszyłby się demon, to byłby „idealny” czas, by go spotkać. Mizunoto wody przyklęknął przy drzewie, które leżało na ziemi. Obok staruszka, który oświetlał miejsce swoją lampką. Niebieskowłosy zlustrował wzrokiem plamę krwi, która w dość dziwny sposób skupiała się tylko w jednym miejscu. Nie było tutaj śladów po tym, żeby te nogi zostały gdzieś odciągnięte. Tak jakby zostały bezpiecznie przeniesione bez zgubienia nawet kropli – tak, pewnie zapakowali hermetycznie. Ciekawa sztuka krwi! – albo właśnie pożarte, czy też… powiedzmy, że zniknięte, w inny sposób.

Chciał mruknąć pod nosem, zastanawiając się. To wyglądało jak coś, w co… demon mógłby być zaangażowany. Na pewno było to możliwe. Wilki raczej by nie zjadły wszystkiego na miejscu, zrobiłyby większy bałagan. Nie zdążył jednak przeznaczyć więcej czasu na rozważania, bo usłyszał trzask gałęzi. — Słyszałem coś…  — Szepnął cicho, co Jin – jeżeli jego zmysłem był słuch – powinien był usłyszeć. Wiedziony instynktem, ale też i swoim czasem reakcji w moment się wyprostował, obracając się w kierunku, z którego było słychać trzask gałęzi. Jego dłoń wylądowała na rękojeści jego ostrza nichirin. Pochylił się lekko, robiąc krok w tamtym kierunku i mrużąc oczy, próbując coś wypatrzeć, ale równocześnie nasłuchując. Pochylił się lekko, lustrując linię drzew wzrokiem, będąc gotowym do tego, by w każdej chwili dobyć broni. — Jest tam kto? — Zdecydował się rzucić. Może po prostu ktoś ich śledził. Jeżeli to zwierzę, to i tak nie odpowie. A jeżeli to demon, lub człowiek? To może jakiejś odpowiedzi będzie dane mu się doczekać.
Midoriko stała tylko z boku, lustrując sytuację spokojnym spojrzeniem, chociaż na jej twarzy widoczne było też skupienie. Już nie zwykła obojętność, czy wrażenie, że „ma to wszystko gdzieś”. Była… skupiona. Przy czym nic nie robiła. Była w końcu tutaj po to, żeby… przede wszystkim ich nadzorować. I… chyba tylko to chciała robić. Pozwalała im po prostu się wykazać.

Wyraźnie negatywne podejście musiało działać alarmująco dla nich. Byli zabójcami demonów i wiedzieli, że są w Japonii miejsca, gdzie są niemile widziani. Jednak taki odbiór przez mieszkańców wioski, którzy nie znajdują się daleko od siedziby korpusu? Takie coś musiało zostać zbadane, sprawdzone i stłumione w zarodku. Inaczej, mogłoby się to przerodzić w poważny problem.
I musieli zdawać sobie z tego sprawę. Nawet tak niedoświadczeni zabójcy jak Sōsetsu, czy Jin. A z pewnością musiała być tego pewna sama Midoriko, która w porównaniu z nimi była o wiele bardziej doświadczona.
Czy to była zwykła żałoba i niechęć do tego, by ktoś im przeszkadzał? Czy może coś rzeczywiście było na rzeczy? Oczywiście było to ważne, ale ostatecznie cała trójka zabójców była tutaj w jasnym celu: rozwiązania możliwego problemu i nie mogli pozwolić na to, by niechęć wieśniaków im w tym wszystkim przeszkodziła. I tyle!

W tym wszystkim były rzeczy, które nie trzymały się kupy i kazały wątpić w rzeczywisty przebieg wydarzeń. Tak naprawdę, to… wszystko mogło tutaj mieć miejsce. Nie mogli wykluczyć póki co żadnej opcji, a poszlaki, które przed sobą mieli? Pewnie łączyłyby się w wyraźniejszą całość, gdyby mieli więcej doświadczenia. Ostatecznie jednak musieli pozwolić sobie na to, by po prostu to doświadczenie zdobyć i pozwolić działać swojemu instynktowi wymieszanemu z próbą logicznej analizy sytuacji.

Dźwięk z lasu, złamanie gałązki mogło być spowodowane wieloma rzeczami. Jednakże w tym momencie ich czujność była na wysokim poziomie i nie mogli po prostu czegoś takiego zignorować.
Sōsetsu ruszył trochę bliżej, będąc gotowym do tego by reagować w odpowiedni sposób – jaki by on nie był! – najpierw słyszał kolejne ciche trzaski, sygnalizujące zbliżanie się tej bliżej nieokreślonej postaci. Dopiero po jakimś czasie ich oczom ukazała się niska, drobna postać. Postać dziewczynki, która poruszała się nad wyraz cicho. Oczywiście ich uszu nadal one dochodziły, jednakże niebieskowłosy znał swój słuch na tyle dobrze by wiedzieć, że były to kroki cichsze, niż zwykłej osoby. No dobra. Ta postać była niewielka, w zasadzie to była dziewczynka, a co za tym idzie… była lżejsza. Więc jej kroki były naturalnie cichsze.

Sōsetsu przykucnął tam gdzie stał, cały czas skupiony i obserwował bacznie dziewczynkę. Zlustrował ją swoim wzrokiem i uśmiechnął się do niej delikatnie. Jego oczy jednak cały czas wyrażały skupienie. — Jesteśmy…  — W jego głosie na krótką chwilę pojawiło się wahanie, które skutkowało też krótką przerwą. — stroskanymi podróżnikami... —  Powiedział spokojnym tonem. Tak, bo to wzbudzało w cholerę zaufania! — Co tutaj robisz po nocy? Zgubiłaś się, jesteś z wioski nieopodal? — Zapytał ją, cały czas ją czujnie obserwując. Cóż… jakkolwiek by nie wyglądała, tak… chodziła po nocy w takim miejscu. Przypadek? Możliwe. Tak czy siak wolał zachować czujność. Demony kryją się w najróżniejszych postaciach i… nawet w ostatnim sparingu dość boleśnie zostało mu wbite do głowy, że nie tyle co nie powinien, ale po prostu nie może opuszczać czujności niezależnie od tego, kogo ma przed sobą. A nawet i historie z jego przeszłości  jasno sugerują, że to co widać nie zawsze jest tym, czym jest naprawdę. Chociaż oczywiście nie zachowywał się teraz tak, jakby nagle się miał na nią rzucić, by ją skrócić o głowę dla pewności! Z jej strony musiał naprawdę wyglądać jak zwykły – choć uzbrojony – mężczyzna, który okazywał teraz pewną dozę troski!
Tyle, że zachowywał przy tym czujność. W tym świetle jednak nie mogła widzieć tego, że był gotów na wszystko.

Jin miał pewne wątpliwości co do decyzji Sosetsu odnośnie przedstawiania się jako stroskani podróżni. Może i ostrza były rzeczą dość często spotykaną u przedstawicieli tej grupy, jedna Tokage miał wrażenie, że nawet dziecko mogłoby się zorientować, że są zabójcami demonów. Cóż, pozostał w nadziei, że owe dziecko sobie nie zda z tego sprawy. Słabo byłoby rozpoczynać relację z tak młodym człowiekiem od kłamstwa. W końcu kłamstwo ma krótkie nóżki i prędzej czy później każde wyjdzie na jaw, nawet te najlepsze jak na przykład fałszywe imię użyte podczas spotkania w barze. Mimo wszystko Jin nie zamierzał się wcinać w rozmowę Rybki i jedyne co to pozostał czujny. Trzymał jedną dłoń na rękojeści ostrza nichirin, aby w razie wypadku sięgnąć do niego z łatwością. Mała dziewczynka w ciemny lesie, ciemna nocą była czymś podejrzanym i zapewne nie tylko on tak sądził.

Dziewczynka zerknęła nieufnie na Sosetsu gdy ten kucnął. Jego wahanie i przerwa w wypowiedzi wręcz mówiła wprost „kłamię, musiałem się tylko zastanowić jak”. Dzieci jednak myślą inaczej niż dorośli i często się zdarza, że nawet najgłupsze kłamstwa, jak chociażby gruby facet w czerwieni wchodzący przez komin z konsolą PS5 są dla nich czymś, co faktycznie może mieć miejsce. Podobnie sytuacja miała miejsce tutaj. Nowa postać w towarzystwie chyba uwierzyła. Wykonała dwa krótkie kroki w kierunku Wodnika po czym się zatrzymała. Złożyła ręce przed sobą w geście jakby… delikatnego zawstydzenia? Spuściła głowę w dół, wycofała jedną nogę delikatnie do tyłu jakby rysując coś bucikiem na podłożu.
- Jestem… – Zaczęła mówić nieco wstydliwie. Nie zdążyła jednak zakończyć swojej wypowiedzi bowiem została ona przerwana przez Zielarza. On również wykonał kilka kroków do przodu, zbliżając się znacząco do Rybki i dziecka.
- To Mariko, dziecior z wioski. Kręciła się sporo z tamtą. – Powiedział, przy ostatnim zdaniu wskazując głową kierunek, w którym spoczywało przewrócone drzewo. Jego wzrok był wbity w dziewczynkę z pewnymi obawami, strachem i niepewnością. Jakby się jej obawiał. Mimo to jednak zbliżył się dość blisko.

Chmury zasłoniły jedno z niewielu dostępnych źródeł światła. Tokage zerknął na niebo, widząc jak za cumulusami i innymi takimi chowa się księżyc. Stał z tyłu, obok Midoriko. Przed nim, kilka kroków dalej stał zielarz, następnie Sosetsu, a najdalej Mariko. Nagle, zawiał wiatr. Świeca, którą trzymał lekarz i dawała jako jedyna w tej chwili światło zgasła momentalnie. Cała trójka zabójców mogła usłyszeć przerażenie w głosie mężczyzny. Dało się słyszeć jak kuca i odkłada lampę aby po chwili wyciągnąć krzemienie i spróbować ponownie odpalić światło. Kilka razy stuknął kamieniami o siebie, wytwarzając iskry. Jedna z nich rozpaliła lampę na dosłownie ułamek sekundy. Podczas tej chwili cała trójka mogła zauważyć jak jakieś dziwne ostrze, przypominające jakby… cień? Jest dosłownie obok lekarza. Niestety nie byli w stanie zareagować. Usłyszeli tylko krzyk. Zgasło światło.
Minęła następna sekunda. Chmury przestały zasłaniać księżyc ujawniając to co się wydarzyło. Mężczyzna leżał na ziemi. Kilkanaście centymetrów od niego leżały jego nogi, odłączone od reszty ciała. Krew lała się obficie z ran. Jego dolne kończyny były odcięte trochę nad kolanami. Mariko zmieniła całkowicie swoją postawę. Rękoma zakrywała twarz, a jej oczy wyrażały przerażenie. Jeśli jednak ktoś się przyjrzał, mógł zauważyć jak jej cień się delikatnie ruszył w sposób dość… nienaturalny. Był to jedynie moment, kolejna sytuacja, w której coś znaczącego wydarzyło się w ułamku sekundy.

Jin jako jeden z wielu nie był w stanie zareagować. Wszystko działo się tak szybko, że nie wiedział nawet do końca kiedy. Nawet, gdyby udało mu się umysłem ogarnąć te sytuację, to jego szybkość była zbyt niska aby mógł coś począć. Widząc mężczyznę bez nóg natychmiast się rozejrzał dookoła. Szybko dobył ostrze, próbując znaleźć przeciwnika. Zastanawiał się gdzie jest osoba bądź demon odpowiedzialny/a za to. Jedną osobą, która mogła to zrobić w jego zasięgu wzroku była dziewczynka. Między potencjalnym wrogiem a nim był Sosetsu. Płomyk natychmiast zerwał się do rannego.
- Osłaniaj! – Krzyknął do Sosetsu z nadzieją, że Wodnik wykorzysta swój defensywny oddech do osłaniania towarzyszy. Następnie zabrał się za opatrywanie ran zielarza. - Korzystasz z oddecha płomieni? - Rzucił do Midoriko. Jeśli odpowiedź była pozytywna, poprosił o pomoc przy przypaleniu ran płomieniem. Jeśli nie, to sam to zrobił, przy okazji prosząc przełożoną aby zatamowała krwawienie w drugiej ranie z użyciem jakiegoś materiału.

Jeśli wykonasz jakiś atak, proszę o rzut K6 i link.

Nie da się ukryć, że Sōsetsu kłamać zwyczajnie… nie potrafił. Był szczerą osobą i jedynym, kogo dość zdolnie potrafił okłamać był on sam. I to nawet nie dlatego, że był łatwowierny! Po prostu czasem w życiu człowieka było tak, że łatwiej było uwierzyć w kłamstwo. Dlaczego? Bo prawda była niewygodna i łatwiej było żyć wierząc w coś „prostszego”. No, ale tutaj to już odbiegam od tego, co właśnie miało miejsce.
Cóż. Czy chodziło tutaj o wzbudzenie zaufania u zabłąkanego dziecka? Nie do końca. Przez pierwszą chwilę Sōsetsu naprawdę miał ochotę wprost powiedzieć „jesteśmy zabójcami demonów”, ale jedna myśl wytrąciła mu ten argument z ręki. Mianowicie to, że mógł właśnie rozmawiać z… demonem! Brał taką ewentualność pod uwagę i nie chciał wprost się przed demonem przyznawać do tego, że należy do ludzi, którzy eksterminacją takowych się zajmują.
A to, że w ten sposób powstało to niezwykle nieporadne kłamstwo? To już inna kwestia.

Pokiwał głową, obserwując normalnie, dziecięce zachowanie. Spuszczona głowa, rysowanie bucikiem w ziemi… cichy głos, który oczywiście bezproblemowo docierał do jego uszu. Ten wzmocniony zmysł zdecydowanie był przydatny!
Nie dokończyła wypowiedzi, czy też raczej przedstawienia się, bo wtrącił się zielarz. Zielarz, który wiedział, z kim mieli do czynienia. Z Mariko. Koleżanką ich ofiary, która zginęła w jeszcze niepewnych okolicznościach. Sōsetsu ściągnął brwi. Przypadek? Może jej szukała... chociaż z drugiej strony, to przecież nie była to jakaś tajemna wiedza, pewnie mogła usłyszeć gdzie leżało to drzewo i sama tu przyjść. Więc raczej nie do końca się mogła „zgubić”, skoro trafiła tam gdzie chciała. Bo w przypadek.. przestawał tutaj wierzyć.
Mrok, który zapanował, gdy nagle wszystko wydawało się sprzymierzyć przeciwko nim. Cumulusy, stratusy i nimbusy 2000 przysłoniły księżyc, ograniczając dopływ światła. Światła, które i tak przez gęstą koronę drzew ledwo do nich docierało. Teraz jednak zapadł mrok, który rozświetlała świeca trzymana przez lekarza. No właśnie. Świeca. Świeca, która nagle zgasła, Sōsetsu odwrócił wzrok, by zaufać swojemu zmysłowi słuchu i zerknąć właśnie w kierunku krzemieni uderzanych o siebie.
Mrugnął.
Krzyk.
Ciemny…no, raczej nie jasny. Cień.
Przełknął ślinę, dobywał już miecza, a gdy chmury odsłoniły księżyc, który bladym światłem przebijającym się ledwo przez koronę drzew dosięgnął ich miejsca pobytu, ich oczom ukazał się… makabryczny widok. — Szlag. — Padło z ust Midoriko, która jako pierwsza dopadła do rannego zielarza, a po chwili dołączył do niej Jin z dobytym mieczem. — Wiatru. — Odparła krótko, zrywając kawał materiału ze swojego ramienia pewnym ruchem. Nie musiał nic mówić, bo dobrze wiedziała co trzeba robić i widząc jak Jin używając swojego oddechu kauteryzuje ranę na pierwszej z nóg. W tym czasie – raczej dość nieudolnie, bo przeciętej tętnicy nie da się tak łatwo zatamować – ona próbowała zatrzymać krew, która uciekała z jego ciała w niezwykle szybkim tempie. Jednego wszyscy tutaj obecni mogli być pewni: on już raczej nie pójdzie na spacer.
W międzyczasie Wodnik z charakterystycznym świstem powietrza wciągnął powietrze, przygotowując się na użycie formy. — Osłaniam! — Rzucił.Tylko, był w tej chwili raczej lekko zagubiony. Jeżeli wydarzyłoby się cokolwiek, co instynkt kazałby mu traktować jako zagrożenie, to szybko  użyłby jednej z form. Siódmej, jeżeli coś by w nich leciało, by zredukować impakt temu czemuś towarzyszący. Lub ósmej, jeżeli byłoby to coś większego. Uderzając w ten sposób znad głowy, by potraktować to coś z impetem.
Sōsetsu widząc kątem oka, że sytuacja jest „opanowana”, obrócił się w kierunku dziewczynki, pewnie trzymając swój miecz. Oczywiście, przy obrocie zlustrował okolicę, szukając zagrożenia. Zagrożenia, które przed chwilą pozbawiło nóg ich przewodnika. Jeżeli zauważyłby coś, co zdradziłoby Moriko, jako ich agresorkę, albo ich rzeczywiste zagrożenie by się im objawiło, to oczywiście wykonałby atak. Nie użyłby żadnej formy, natomiast jako, że już kontrolował oddech na odpowiednim poziomie, to nawet takiemu „zwykłemu” atakowi towarzyszyłby zamanifestowany przez niego oddech wody.
Gdy Jin skończył z pierwszą nogą, to Midoriko pozwoliła zając mu się drugą, samej dobywając swojego miecza. Jeżeli atak nadszedłby z innej strony, to sama zabójczyni, również użyłaby jednej z form (trzeciej) w celu defensywnym.

Na potencjalny atak, pozwalam Ci zdecydować.

Szybki przebieg wydarzeń, który przekroczył ich oczekiwania nagle zdawał się zwolnić. Eksplozywne zajście, które skończyło się utratą dolnych kończyn lekarza zdawało się być jedynym większym wydarzeniem, które miało miejsce. No właśnie. Wydarzyło się i mimo obserwacji tego, co działo się dookoła, zdawało się, jakby… nic się nie wydarzyło! Nie było jasno wyrysowanego antagonisty, na którego którykolwiek z obecnych tu członków korpusu mógłby jasno wskazać palcem i powiedzieć „To Ty!”. Nie, mogli mieć teraz tylko i wyłącznie przypuszczenia. Mogli zgadywać, próbować się domyślić, ale w tej sytuacji pewności mieć… no właśnie. Nie mogli.
Słuch Sōsetsu również nie wyłapywał teraz nic konkretnego, a przynajmniej do momentu, gdy lekarz ponownie krzyknął z bólu. Młody mężczyzna zerknął w kierunku młodszego kolegę po fachu, który zajmował się ranami zielarza, ale zaledwie na moment. Nie mógł pozwolić sobie na to, by to co tam się działo spowodowało u niego brak koncentracji, przez który mogłoby się tutaj coś więcej wydarzyć. Mając tutaj na myśli oczywiście coś, przez co komukolwiek z obecnych coś by się stało. Nie chciał do tego dopuścić. Widocznie jednak z podobnego założenia wychodziła sama Midoriko, która również bacząc na otoczenie przyjęła defensywną postawę.
Widocznie i jej uwagi nie przykuło nic konkretnego, bo lustrowała wszystko tym uważnym spojrzeniem, szukając demonicznego agresora, bo teraz mieli już przecież stuprocentową pewność, że tutaj jakiś demon się znajdował. Ptak, zwierzę, czy nawet człowiek nie byłby w stanie zrobić tego, co tu się wydarzyło.

Nagły świst, który doszedł jego uszu spowodowało, że spojrzał w kierunku, z którego ten dźwięk dochodził. Czyli od Mariko. Zmrużył oczy, próbując zrozumieć i dojrzeć co się działo, bo jednak samym słuchem nie był w stanie operować i jednak słuchem się rzeczy „zobaczyć” nie dało. Wtedy jednak jego uszu dobiegł dźwięk uderzenia o nichirin, powstrzymał odruch, by spojrzeć w tamtym kierunku i skupił swój wzrok właśnie na dziewczynce. Słuch go nie okłamywał, dźwięk… ten szelest, ten… świst… cokolwiek by to nie było, dochodziło zza dziewczynki. Nie był pewien, czy wzrok go teraz oszukuje, czy też nie, ale… miał wrażenie, że jej cień się rusza i to to wydawało ten dźwięk.
Jego rozważaniom zawtórował krzyk wymieszany z bólem i złością. Ten oczywiście należał do starego zielarza, który wskazywał dziewczynkę palcami.
Wdech.
— Jej cień… —  Rzucił, na wydechu w kierunku Jina, nie widząc jednak, że on sam już był gotów do walki po ogarnięciu tego, co robił z zielarzem.
— Bronię zielarza. — Usłyszał głos Midoriko, który jasno nakazywał im skupić się na ataku. Tylko, że… — Zaatakuję, Jin - osłaniaj mnie.  — Rzucił w kierunku Jina. To było zagranie niemalże hazardowe. Taki zwyczajny gamble, żeby sprawdzić, czy to co będzie chciał zrobić, wywoła pewną reakcję. W końcu… akcja, reakcja. Prawda? Nie chciał tłumaczyć, tego co chciał zrobić. Może nie chciał ryzykować utraty efektu zaskoczenia, a może nie chciał tracić czasu na te tłumaczenie.
Wybił się mocno z nóg, z prostym zamiarem. W najgorszym razie wystraszy biedną dziewczynkę, jednakże była to cena, którą był w stanie zapłacić. Jednakże równocześnie też myślał, że… to się zwyczajnie może udać. Dlatego ruszył najszybciej jak potrafił, koncentrując się na oddechu i licząc, że Jin będzie go rzeczywiście osłaniał. Już w biegu jego ostrze zaczęło manifestację jego oddechu wody. — San no kata:  — Zaczął tę charakterystyczną dla zabójców demonów swoistą inkantację, która towarzyszyła wykonywaniu danych form oddechu.
— Ryūryū Mai — Wyrzucił, kończąc trzecią formę, jego atak miał na celu przecięcie cienia dziewczynki. Jeżeli używała go do użycia swojej demonicznej sztuki krwi, to jakoś musiało to na nią wpłynąć. Równocześnie jednak jeżeli była demonem – i jakiekolwiek zachowanie w stylu „nie, proszę, nie rób mi krzywdy!” by się nie spotkało nawet z drgnięciem powieki u Wodnika. W ten sposób ostatecznie miał zamiar wymusić ją do pokazania kim jest w rzeczywistości, bo ostatecznie jaką mogła mieć pewność, że będzie atakować cień, a nie ją samą? Nie znała jego intencji, bo nie wypowiedział ich na głos.
Po tym efektownym piruecie, który jest częścią tej techniki, zwieńczonym tym cięciem jego ostrza nichirin planował wylądować kilka metrów dalej, w tej względnie bezpiecznej odległości. Również po to, by… zwyczajnie sprawdzić efekt swoich działań.

Walka. Walka była prosta… gdy wiedziało z kim się walczy. Nie musiała być łatwa, ale jeżeli wiedziało się kto jest przeciwnikiem, to można było się skupić na tymże właśnie. I do tego byli przede wszystkim szkoleni. Niezależnie od „wyznawanego” oddechu. Czy to płomień, czy to wody. Czy nawet wiatru, czy kamienia. W każdym oddechu ostatecznie chodziło o pozbywanie się demonów.
Oczywiście potrafili też udzielić ogólnej pomocy i często to musieli robić, jednakże… jak płytko i dziecięco wręcz by to zabrzmiało, to właśnie walka była… najciekawsza. Sōsetsu poniekąd nauczył się tego, że walka to nie wszystko, jednak nie zmieniało to jednego: była względnie „prosta”.

Cieszył się, że jego obecny partner nie zadawał pytań. Zdecydował się mu zaufać i po prostu podążyć za jego instrukcją w tym starciu, wierząc, że Sōsetsu zauważył coś więcej. I podążył mu z pomocą. Sam niebieskowłosy wykonał dość specyficzny zabieg, pokazał on jasno, że cień rzeczywiście był tutaj wykorzystywany przez demona. Przeciął ciemny kolec, łatwo go przecinając, by następnie zaszurać po ziemi. Wylądował dalej na ziemi i już obracał się w jej kierunku, by wtedy dostrzec, że Tokage używał już formy oddechu, by wesprzeć go i szybkim zrywem przeciąć tę ciemną rzecz, która leciała w kierunku Wodnika. — Dzięki! — Rzucił w jego kierunku. Już przygotowywał się do obrony co prawda, ale… no. Pewnie byłby trochę spóźniony, więc wsparcie Jina w tej sytuacji okazało się niemalże zbawienne.
— Tak...  — Powiedział, robiąc kilka powolnych kroków w bok, jakby okrążając ich przeciwnika. Nie chciał, by z Jinem stali sobie na drodze, ale równocześnie chciał wymusić na demonie to, by musiał(a) wodzić wzrokiem jak najbardziej. To mogło w końcu prowadzić do pojawienia się luki w jej obronie.
Zabójca ignorował te jąkanie się, ale… zwrócił też uwagę na to, jak ta się zachowywała. Chciała mieć ich wszystkich w swoim zasięgu wzroku. Ale nawet wcześniej… wyraźnie chroniła się przed atakiem na szyję. Kto wie, może udałoby mu się przebić przez jej obronę za pierwszym razem. Mimo tego wszystkiego… nie sprawiała wrażenia silnej.
Jednak oczywiście dla zwykłych ludzi była oczywiście śmiertelnym niebezpieczeństwem. Które oni poprzysięgli zażegnać.
— Nieważne co robi. Trzeba pozbawić ją głowy… przestanie używać swoich mocy… i nikogo więcej nie skrzywdzi. — Rzucił do Tokage, wyrażając coś względnie oczywistego. Jednakże to miało pozwolić też im poniekąd upewnić się, że mają taki sam cel, ten sam front i… że to znane im przecież rozwiązanie musiało być skuteczne. Nie musieli dorabiać do tego wszystkiego jakiejś dodatkowej, zapewne niepotrzebnej logiki.
Oddychał głęboko, ze skupieniem. Próbował uspokoić gotującą się w nim krew, chociaż sam jego oddech był raczej dość wyrównany. Poprawił swój chwyt na rękojeści jego ostrza nichirin. Zrobił powolny krok w stronę demonicznej dziewczynki. — Z ucha leci jej krew! — Zakrzyknęła Midoriko, która zajęła bezpieczną i pewną pozycję pomiędzy zielarzem i dziewczynką. Stała pewnie i wyraźnie było widać, że była gotowa na to, by bronić zielarza. Tym razem znała już swojego przeciwnika, wiedziała, skąd ma nadejść atak. Nie dałaby się już tak łatwo obejść. Już i tak wystarczająco „słabości” pokazała. Nie miała zamiaru też ukrywać żadnych informacji przed dwójką mizunoto. Skoro to dostrzegła, to oczywiście się z nimi tym podzieliła.

— Zaatakujmy razem, teraz ja będę osłaniał. Jak będziesz gotów. — Rzucił Sōsetsu do Jina, dając mu znac, że oddaje mu teraz inicjatywę w ataku. Z oczywistego względu ten miał przewagę przy bezpośrednim ataku, więc nie miał zamiaru wymuszać tego, by to on sam był tym atakującym. Nie wiedział co ma zrobić z faktem, że demonowi leci krew z ucha, ale… to nie był raczej dobry sygnał. A przynajmniej nie dla nich. Natomiast jeżeli jakiś atak w nich został wymierzony zanim sami to zrobili, to Sōsetsu od razu rzucił się do obrony. Tak samo: jeżeli jakikolwiek atak zostałby wymierzony w kierunku Midoriko, to ta z pewnością zajęłaby się obroną zielarza.

Jeżeli obrona: Sosek=1, Midoriko=3 (chociaż dla Midoriko możemy dawać +2 ze względu na wyższą rangę, idk)

Z perspektywy Sōsetsu sytuacja zdawała się być dość oczywista. Jasno miała ona pokazywać, że to dziewczynka jest demonem. Może jest „nowa” w tym, demonem jest od niedawna, jednakże czy to nowy demon, czy wieloletni: nadal pozostaje demonem. Przecież nie odpuszczą takiej istocie tylko dlatego, że jeszcze nie zabiła wielu ludzi. Dadzą jej czas, to przecież z wdzięczności nagle nie uzna, że ludzi zabijać nie będzie. Demony były dla ludzi naturalnym przeciwnikiem i nic tego nie zmieniało. Sōsetsu pod tym względem nie był skłonny do negocjacji. Dobry demon to martwy demon.
Sōsetsu podążył za Jinem, gdy ten wykonał ruch w kierunku Mariko, był gdzieś obok, starając się zgrać swoje ruchy z tymi, które były wykonywane przez młodego samuraja. Widział jak ten wykonał konkretny atak, biorąc zamach od prawej strony, licząc na to, że tym mocnym atakiem uda mu się pokonać młodego demona i uciąć mu (jej) głowę. To się jednak nie udało, bo nagle z ziemi wyleciało ostrze wykonane z tego cienia, które zablokowało cios.
Zaklął w myślach niezadowolony, że ten atak się nie powiódł. Co prawda przebił się przez pierwszy cień, jednakże ten drugi, który pojawił się równie nagle, obwiązał broń młodzieńca, zatrzymując go. Wtedy też ten zdecydował się wycofać i odskoczyć do tyłu, uprzednio oczywiście uwalniając swoją broń, która była przed chwilą zatrzymana przez sztukę krwi demona.

Nie była mu potrzebna bezpośrednia pomoc ze strony drugiego mizunoto w osobie Sōsetsu, bo demon nie zdołał zrobić nic, co naraziłoby teraz zdrowie Jina w sposób, w który ten sam nie byłby sobie w stanie sam poradzić. Dlatego ostatecznie znowu byli w sytuacji, gdzie mogli wymienić kilka słów.
Wodnik pokiwał głową po słowach drugiego zabójcy. Rozumiał to bardzo dobrze. Nie byli w miejscu, ani w sytuacji, gdzie mogli podchodzić do tego wszystkiego luźno. Atak „dla ataku” raczej nie mógł przynieść oczekiwanych skutków w postaci pokonanego demona. To prowadziło do tego, że atak musiał wykorzystywać ich możliwości i musiał być wyprowadzony skutecznie. — Używa tylko tego cienia... sama w sobie nic nie robi. — Odparł na tyle, by ten drugi słyszał. Trybiki w głowie obu zabójców pracowały, starając się przeprocesować informacje, które zdołali uzyskać. — Nie może używać tego w nieskończoność…  — Zauważył i zmrużył na chwilę oczy. — Musi być demonem krótko… nie mogę słuchać tego zawodzenia. — Westchnął ciężko, ale nie rozluźniał się ani na moment. Oczywiście nie chodziło mu o to, że od tego jej zawodzenia miałby zmienić zdanie albo swoje podejście, nie, nie! Po prostu irytowało go to, że mogła myśleć, że coś takiego wystarczy, by ich zmiękczyć.

Midoriko obserwowała uważnie pole walki, widziała też moment, gdy dziewczynka odwróciła się plecami do niej. Instynktownie zacisnęła dłonie na rękojeści broni, wciągając powietrze, gotując się do ataku, ale… nie zrobiła tego. Oddychała głęboko, cały czas się skupiając i kątem oka zerkając w kierunku zielarza, który… jakoś, bo jakoś, ale się trzymał. Dlaczego nie zaatakowała? Z prostego powodu. Na samym początku powiedziała, że ona jest tam do kontroli i by zareagować, gdyby działo się coś wykraczającego poza ich możliwości. A do tej pory… nic takiego się nie działo. Nie mogli polegać zawsze na tym, że będzie z nimi ktoś silniejszy, musieli wierzyć w swoje umiejętności i być w stanie samodzielnie pokonać przeciwności losu i przeciwników, stojących przed nim. Więc… póki nie widziała, by działo się coś, co wykraczałoby poza ich możliwości – a przez cały ten czas, również obserwowała ich, oceniała.
W tym czasie też doszła do jednego prostego wniosku. W momencie, gdyby zaatakowała teraz, to… zakończyłaby wszystko raczej jednym ciosem. Taka była różnica w sile między nimi – tsuchinoto, a mizunoto. I jeżeli oni walczyli „na równi” z tym demonem, co było też w pewnym stopniu spowodowane tą dezorientacją spowodowaną formą walki tego demona, tak dla niej – z perspektywy siły, doświadczenia… było o wiele prostsze. No i w jej przypadku, mogła się po prostu przebić przez obronę z cieni tego demona.
Mizunoto wody natomiast teraz obserwował uważnie demona, bedąc gotowym do ewentualnej obrony. Jeżeli żaden konkretny atak nie nadszedł, to rzucił do Tokage: — Jak uda nam się zgrać w czasie atak form, to się przebijemy przez jej obronę.. bez formy udało Ci się przebić przez pierwszą, z formami powinniśmy dać radę. — To był logiczny wniosek, którym ostatecznie postanowił podzielić się ze swoim partnerem. Chcąc nie chcąc, musieli współpracować. Równocześnie jednak: wychodziło im to raczej dość dobrze!