Zobaczyli się dosłownie kilkanaście, może kilkadziesiąt minut temu, a zdążyli zamienić już ze sobą kilka zdań i skoczyć sobie do gardeł. Młodszy z dwójki, człowiek, przejawiał bardziej agresywną postawę, natomiast przedstawiciel gatunku nocnego łowcy odznaczał się niebywałym spokojem ducha. Dwa skrajne, zupełnie różne od siebie wizerunki, z których jeden szczególnie zwracał na siebie uwagę. Drugi, ten spokojny. Rzadko kiedy widzi się demona, który zachowuję zimną krew i jest tak opanowany. To Zabójcy zazwyczaj byli tymi trzeźwo myślącymi. Nie, żeby Takashi nie myślał trzeźwo w całym wydarzeniu, on po prostu preferował złagodzenie zagrożenia bardziej od parzenia herbatki i plotkowania z nim. Ba! Nawet nie brał pod uwagę opcji dialogu z krwiożerczą bestią, która żywiła się ludzkim mięsem. Tym, co dziwiło go najbardziej, było podejście jego oponenta, a także słowa płynące z jego ust. Zakapturzony poruszał bowiem kwestie tak wyjątkowe, jak chociażby honor, czy też jego brak.
- Tak, to cholernie dziwne. Poza tym - znasz jakichś ludzi i rozmawiasz z nimi? Dlaczego wypowiadasz się o ludziach, jakby jacyś byli twoimi, nie wiem, znajomymi? Co to w ogóle za pierdo*enie?! - odpowiedział mu, a jego mina skrzywiła się w bardzo brzydki grymas.
Następnie demon skomentował bardzo brzydko jego profesję, zarzucając, że wykonujący ją nie mieli honoru i korzystali z "nieuczciwych zagrywek.
- Powiedział przedstawiciel gatunku, który poluje na bezbronnych ludzi i ich pożera. To już jest bardzo honorowe. Czysta hipokryzja. - zadrwił ze stojącego naprzeciwko niego wielkoluda, po czym wystosował swój atak.
To, co stało się później, zupełnie zbiło go z tropu. W chwili, kiedy przygotowywał się do użycia oddechu, przeciwnik dobył swojego wyciągniętego już z pochwy miecza, które zawisło na chwilę w powietrzu, mieniąc się blaskiem barwy granatowej. Potem, w tym samym gęstym powietrzu echem rozbrzmiały te same słowa, których wcześniej użył szarowłosy. No, prawie te same. Zgadzał się początek - Oddech Wody.
- Co... Co jest? - z niedowierzeniem, w myślach spytał sam siebie.
Chwilę później doszły kolejne słowa. Szósta forma, on sam z niej korzystał, dlatego dziwił się, że nieprzyjaciel także jest do tego zdolny. Był demonem, czy to wszystko było w ogóle możliwe? Tak. Stało się to możliwe w chwili, kiedy przed osiemnastoletnim wojownikiem pojawił się wodny wir, który stanowił zasłonę idealną przed nadchodzącą ofensywą. Dwie formy tego samego oddechu - pierwsza i szósta - spotkały się ze sobą, niwelując wzajemne działanie. Młodzieniec odciągnął ostrze, odpychając się nogami w tył, po tym z niedowierzaniem patrzył na zakapturzoną sylwetkę stojącą przed nim. Odskoczył na bezpieczną odległość i patrzył się na niego z ogromną dozą niedowierzenia.
- Jak... Jak to jest w ogóle możliwe? - nie krył zdziwienia, szok był wręcz wymalowany na jego buźce.
Pokręcił głową, otrząsając się z zamysłu. Nie mógł sobie pozwolić na rozkojarzenie. Nie mógł też drugi raz skorzystać z oddechu w tak krótkim czasie, jego umiejętności nie pozwalały mu na takie forsowanie organizmu. Musiał odczekać przynajmniej kilka chwil przed zastosowaniem kolejnej formy, co nie oznaczało, że nie mógł zaatakować bez stosowania oddechu. Wykorzystał powstały dystans do wybicia się z ziemi. Najpierw skierował swoje ostrze w dół po lewej stronie ciała, zginając przy tym nogi. Po tym wybił się z miejsca, robiąc błyskawiczny zamach mieczem, z lewego dołu, do prawej góry, zamierzając porządnie skaleczyć potwora. Wiedział, że nie zabije go w ten sposób, ale może będzie w stanie go osłabić, stępić jego zmysły i utrudnić mu tym sposobem poruszanie się? To znacząco ułatwiłoby zadanie. Po wystosowanej ofensywnie ponownie odskoczył krok w tył, próbując uspokoić oddech. Walka, jak to walka, wymagała dużej ilości energii. Bohater nie był tak doświadczony, dlatego męczył się dość mocno. Musiał zakończyć to tak szybko, jak tylko było to możliwe, żeby nie narazić się na nadmierne zmęczenie. Musiał być w pełni sił.
- Jak mnie zwą? - powtórzył, znów się krzywiąc.
Nagle jego policzki zostały muśnięte czymś, co przypominało matczyne dłonie. Nie widział ich, ale czuł je na sobie, czuł ich ciepło i zapach. Emocja na jego twarzy diametralnie i natychmiastowo się zmieniła. Uspokoił się.
- Nazywam się Takashi. - ton jego wypowiedzi był spokojny i grzeczny, znacząco różnił się od poprzedniego.

Rzut na atak: - 20, powodzenie

Szczerze to nie miał za bardzo pojęcia ile dokładnie czasu minęło od kiedy na siebie wpadli, a dzieciak rzucił się na niego z mieczem. Ale sądząc po położeniu księżyca, to nie aż tak dużo. Do świtu było całkiem sporo czasu, więc nie musiał się martwić, że podczas walki nagle obróci się popiół, kiedy tylko padną na niego pierwsze promienie słońca. Reakcja chłopaka na słowa, którymi rzucił wilk wywołała u niego nic innego jak uśmiech. Oczywiście nie dało się go ze względu na Kasę dostrzec. Prawda prawdopodobnie zszokowałaby Takashiego do tego stopnia, że odpadłaby mu szczęka, którą musiałby następnie zbierać z podłogi. Nie miał jednak zamiaru się faktami o sobie tak ochoczo dzielić, a poza tym. Nawet gdyby to powiediał, to szarowłosy młokos i tak by mu nie uwierzył. A jeśli kiedyś spotka młodą i sama mu o tym powie... Wtedy uwierzy na pewno. Szczerze go zastanawiało jak sobie radziła. Będzie musiał ją podpytać jeśli będzie miał okazję jeszcze na nią wpaść. A na to szansa zawsze była. Świat nie jest tak wielki jak mogłoby się wydawać. - Powiedzmy, że jest kilkoro... - W tym dosyć bliskie mu osoby. Nawet jeśli to tylko ludzie. Nie rozwijał jednak tego tematu, skręcając w inny. - Bezbronni? Nie, nie... Smakują okropnie, mdli mnie po nich. Wolę nieco bardziej dzikie mięso. - Ostatniego rzezimieszka wszamał jeszcze jakiś czas przed walką, nie walczył więc na głodzie, a to całkiem dobrze. Niektórych bandytów i tak skazano by na karę śmierci, więc wyświadczał państwu przysługę rozprawiając się z nimi wcześniej.
Odetchnął z ulgą kiedy wystosowana przez niego szósta forma z powodzeniem zniosła pierwszą, którą zastosował Takashi. Szkoda, tylko że straciła za dużo mocy, a tym samym nie mogła wyrządzić jego przeciwnikowi szkody większej niż oblanie ubrań wodą. Młodego przysłowiowo na ten widok zamurowało na co Ookami odpowiedział początkowo jedynie stłumionym przez zamknięte usta, nieco upiornym, nisko brzmiącym chichotem. - Cóż... Jestem swojego rodzaju wynaturzeniem nawet wśród demonów. - Jego wygląd, zachowanie i umiejętność... Nawet styl walki. Każda z tych rzeczy mocno odbiegała od demonicznej normy.
Nie minęła nawet chwila, a dzieciak rzucił się do ataku. Prawdopodobnie byłby w stanie zablokować atak, albo go uniknąć gdyby nie jedna rzecz... Pech. Może deska już wcześniej była naruszona albo uszkodziła się podczas jego ataku wirem? Jakkolwiek by nie było, stanął w punkcie, który nie wytrzymał jego wagi skupionej w jednym miejscu. Zrobiła się dziura, w którą noga zaczęła mu wpadać, a Kasa z jego głowy... Spadać. Odruchy wygrały. Odruchowo jego dłoń wystrzeliła w kierunku nakrycia głowy by je przytrzymać i wykonał kolejną technikę. -Mizu no Kokyu, Ku no kata: Suiryū Shibuki - Ran - Było to niezbędne by mógł stabilnie wycofać się z dziury. Chłopak jednak nie zmarnował okazji, jaką zgotował mu los. Garda wilka była niemal całkowicie opuszczona. Cios, który zadał Takashi trafił i był bolesny. Jego tors zdobiła teraz głęboka rana. Syknął z bólu i korzystając dalej z zastosowanej uprzednio techniki zwiększył swój dystans między sobą i chłopakiem. Nie atakował. Pozostał w miejscu. - To był dobry cios. Jestem Fujihone Yami. Miło poznać. - Dokończył zapoznanie w międzyczasie skupiając się na regeneracji, by chociaż trochę podleczyć świeżą ranę, jaką młokos mu zadał.



Obrona: Automatyczna porażka
Atak: Brak. Regeneruję się zamiast tego

Okazało się, że stojący naprzeciwko Takashiego przeciwnik jest w stanie, tak samo zresztą, jak on sam, posługiwać się Oddechem Wody. Wykorzystał szóstą formę, sprytnie parując pierwszą, której użył Zabójca Demonów. Ich krótka potyczka była dość intensywna i nie rozciągała się szczególnie w czasie - ataki następowały po sobie naprzemiennie w krótkich odstępach czasowych, a z boku całość musiała wyglądać bardzo dynamicznie. Poza szokującymi zdolnościami było w tym potworze coś jeszcze, co osiemnastoletniemu wojownikowi nie dawało spokoju. Postawa wielkoluda, płynące z jego ust słowa, a także bijąca od niego aura, która z każdą chwilą stawała się coraz bardziej łagodna i delikatna. Potwór otwarcie mówił o tym, że zna ludzi i rozmawia z nimi bez żadnych problemów, jakby byli jego przyjaciółmi czy bliskimi. W dodatku poinformował też młodzieńca, że nie odpowiada mu ich smak, że ma po nich mdłości.
- Trochę ciężko w to uwierzyć. To pewnie podpucha. - myślał, cały czas zachowując zimną krew.
Bohater nie mógł dać się wyprowadzić z równowagi. Musiał być cały czas uważny, bo miał przecież do czynienia z istotą, która w jednej chwili mogła pozbawić go życia i pożreć. Jakie było prawdopodobieństwo tego, że mówi prawdę, a jego zachowanie jest realne? Niskie. Tak niskie, że aż ciężko było w to uwierzyć, a wszystkie bodźce nakazywały pogromcy kontynuować ofensywę. Nawet, jeśli miał do czynienia z wynaturzeniem, bo tak zakapturzona persona nazwała samą siebie, to musiał ufać swoim instynktom i działać.
Tak się złożyło, że wcześniejsze stworzenie wodnego wiru przez oponenta naruszyło strukturę mostu. Chyba, wcale nie mogło tak być, ale prawdopodobnie to było powodem sytuacji, do której doszło. Stało się coś nieoczekiwanego - noga wielkoluda utknęła między deskami, które rozpadły się pod wpływem nacisku. To pozwoliło szarowłosemu na wykonanie szybkiego cięcia, przed którym ofiara nie zdążyła się obronić. Krew trysnęła cienką strugą, opadając na ziemię, jej część skapywała jeszcze z ostrza młodzieńca, który dumny ze swojego osiągnięcia odskoczył od razu po wykonaniu wcześniejszych manewrów.
- Nie przywykłem do tego, by demon mówił mi, że miło mnie poznać. Jesteś naprawdę dziwny, Yami. - odpowiedział mu, wyskakując w jego stronę ponownie.
Nie zamierzał znów eksploatować swojego organizmu i używać oddechu, ponownie postawił na ostrość swojej katany. Tym razem cięcie miało być poziomie i miało przebiegać z lewej strony do prawej, a celem był brzuch demona. Osiemnastolatek zrobił zamach jeszcze przed wyskokiem, co pozwoliło mu na wystosowanie ataku błyskawicznie. Wrób był osłabiony, istniało duże prawdopodobieństwo, że uda się go pociachać jeszcze bardziej.

Rzut na atak: - 11, powodzenie

Dzieciak nie był zbyt rozmowny, jednak mu się nie dziwił. Gadanie podczas walki potrafiło zdekoncentrować, a to nie było niczym dobrym dla wojownika. Zwłaszcza gdy to skupienie jest potrzebne, by zaczerpnąć oddechu. On za to chyba powinien wziąć z niego przykład i spróbować walczyć na poważnie. No, przynajmniej na tyle by nie traktować chłopaka jak dziecko. Przynajmniej na tyle by wystosować nieco bardziej bolesny atak. Jednak mimo wszystko nie taki, by chłopaka poważnie uszkodzić. W międzyczasie Takashi wykorzystał jego przerwę w natarciu i zaczął szarżować na demona. Dobrze zrobił próbując nie dać mu wytchnienia. Na szczeście rana zdążyła się nieco zagoić. Szkoda, że nie było czasu, by zaleczyć ją w pełni.
Chłopak wystrzelił w jego stronę szykując atak z doskoku. Ten styl ataku dobrze znał, ponieważ sam często stosował takie ataki. -Mizu no Kokyu, Hachi no kata... - Powoli szykował się do ataku, więc jedyne co mógł zrobić z atakiem wymierzonym przez młodzika, to spróbować go uniknąć. I to też spróbował zrobić. Lekki odskok do tyłu. Szkoda tylko, że jego masywne cielsko ponownie nie nadążyło za myślą. Końcówka miecza zabójcy ciachnęła mu po brzuchu tworząc podłużną ranę. Demon nie pozostał jednak bierny. Póki chłopaczyna nie stracił pędu po wykonaniu ciosu, musiał skorzystać z okazji. Obrócił miecz w dłoni by w razie czego trzasnąć go tępą stroną. Jednocześnie wystosował krok do przodu atakując pionowo z góry do dołu. Celował chłopakowi w jego prawy obojczyk. - Takitsubo! - Cios który spadał z góry przypominał wodospad, który znacznie mógł wzmocnić impet jaki odczułby młody zabójca w przypadku gdyby został trafiony. Po samym ciosie spróbował zmienić pozycję lekko się odsuwając. Przy okazji dorzucił jedno zdanko do ich wplecionej w walkę rozmowę. - Nie przywykłeś... A ile spotkałeś nie licząc tych z selekcji?- Swojej oczywiście nie pamiętał. Wiedział za to, że istniała i jak wyglądała. W końcu zaledwie kilka lat temu oddał Pięciooką swojemu klanowi, by ją wyszkolili i wysłali na test.



Obrona: 5
Atak: 15

Rana, którą szarowłosy zdołał zadać wielkoludowi, zaczęła się regenerować w zastraszającym tempie. Młodzieniec doskonale wiedział, że przedstawiciele wrogiego gatunku potrafią się leczyć nawet w trakcie walki, są w stanie odnawiać odcięte kończyny i narządy wewnętrzne. Dla zwykłego człowieka było to czymś nienaturalnym, czymś, czego nigdy w życiu nie mógłby osiągnąć. Dla kogoś takiego, jak Takashi, oberwanie wiązało się z raną, która wymagała opieki medycznej, dlatego za wszelką cenę należało tego uniknąć. Demony walczyły bez obaw o własne życie, ich tak naprawdę wykończyć mogły dwie rzeczy - słońce lub dekapitacja, z czego na pierwsze trzeba było czasem bardzo długo czekać, a drugie nie było takie łatwe do osiągnięcia. Mówimy przecież o istotach, których umiejętności i możliwości fizyczne z reguły przewyższały te, którymi władali śmiertelnicy. Jasne, zabójcy przechodzili ciężkie treningi, by im dorównać i często do tego dochodziło, ba, niektórzy byli w stanie nawet ich prześcignąć, jednakże mowa o bardziej doświadczonych jednostkach. Osiemnastolatek toczący teraz swoją bitwę do takich nie należał. Był totalnie zwyczajny i jeszcze wiele brakowało mu do osiągnięcia konkretnego poziomu. Musiał zachować szczególną ostrożność i nie mógł dać się trafić. Nawet najmniejsza rana mogła oznaczać porażkę.
Drugie cięcie zakończyło się powodzeniem. Oponent oberwał, a na jego ciele pojawiła się druga już rana. Nie była ona tak poważna, jak pierwsza, ale zakapturzony z pewnością ją poczuje. Swoją drogą - dziwne, że wcześniej bardziej skoncentrował się na swoim kapturze, aniżeli na zasłonięciu się mieczem przed nadchodzącym atakiem. No ale mniejsza, prędzej czy później zapewne odsłoni swoją facjatę. Takashi bacznie przyglądał się jego poczynaniom, w końcu nadszedł moment kontry i to nie byle jakiej. Demon znów skorzystał z Oddechu Wody, tym razem wykonując ósmą formę, która była czysto ofensywna. Był blisko, dlatego wystarczył ułamek sekundy, by zastosować swój ruch i zapewne trafiłby, gdyby nie to, że dokładnie tyle samo czasu wystarczyło osiemnastolatkowi na obronę. Obrócił się szybko plecami do ziemi, parując swoją kataną nadchodzące uderzenie. Wymierzone było ono z góry, także łatwo było je ześlizgnąć po drugim ostrzu w dół, w kierunku drewnianego mostu. Na skutek uderzenia powstała w nim niewielka dziura, obok której zaczęły skapywać strugi wody, młodzieniec zdołał ich uniknąć. Jak to zrobił? Gdy już odbił miecz, zmieniając jego trajektorię ruchu, opadł na plecy - było to naturalne po zmianie pozycji. Zdołał jednak odbić się nogami od podłoża w tył, dzięki czemu on sam prześlizgnął się pod nogami wielkoluda zamierzał przeciąć mu przy tym prawą nogę, ale impet po odepchnięciu był tak duży, że nie zdążył zrobić zamachu. Nie zniechęcał się, kiedy był jakiś metr za nim, przerzucił dłonie za plecy, ponownie odepchnął się od ziemi, ale pod innym kątem, po czym wybił rękoma, by zrobić obrót i wylądować znów na równych nogach.
- Nie pamiętam, nawet nie liczyłem. Na pewno nie jesteś pierwszym, którego spotkałem. Pierwszy, z którym miałem do czynienia, zabił mojego ojca, który wcale nie zasługiwał na taki los. - zacisnął mocno dłoń na rękojeści katany, zachowując zimną krew i pokerową twarz.

CLICK - obrona udana (20), atak nieudany (2)

Nieznaczna irytacja zaczęła w nim rosnąć, kiedy jego atak po raz kolejny minął o włos, ponieważ chłopakowi udało się jakoś go sparować. Zamiast chłopaka, ponownie trafił most. Oj, osoba, która będzie musiała go naprawiać naprawdę będzie miała sporo do zrobienia jeśli tak dalej pójdzie. Oczy wilka podążyły za chłopakiem, który przeskoczy mu za plecy i chyba tylko cudem nie udało mu się poprawnie wyprowadzić ataku. Przeskoczy... Dokładniej to wślizgnie się pod nim. Zabójca miał jedną istotną przewagę. Był mniejszy, a co za tym szło trafienie go nie należało do najprostszych. Z drugiej strony za to Ookami był prawdziwym gigantem i tak jak czasem dawało to jakiś profit, tak jeśli chodziło o unikanie i ukrywanie się... To była to ogromna upierdliwość. Duży cel łatwo trafić. Kolejny problem był taki, że obydwoje mieli ciężko zaskoczyć przeciwnika atakiem który wykorzystywał oddech.
W przypadku Yamiego był jeden wyjątek od tej reguły, ale odkładał to w czasie aż do czasu w którym będzie miał pewność tego że trafi. A teraz jej nie miał. Szybko wykonał obrót wykorzystując aktualne ułożenie miecza, żeby ciachnąć młokosa za nim. Pech chciał, że ten jeszcze w pełni się nie podniósł po wślizgu, przez co jego cios jedyne co zrobił to musnął szare włosy na głowie.
Na niektóre z pytań jakie mogły dręczyć młodego wodnika, mógłby odpowiedzieć gdyby zadano by mu je bezpośrednio. Może i był demonem, ale w myślach nie czytał. A szkoda. Byłaby to przewaga z której korzystałby przy każdej możliwej okazji.
Informacji o ojcu chłopaka nie skomentował. Mógł się jedynie domyślać, że było to dla niego nieprzyjemne przeżycie którego pozytywnie nie wspomina. Niektórych tematów poruszać się nie powinno, a poza tym postanowił iść za przykładem chłopaka i ograniczyć swoją paplaninę. Wilk po chybionym ciosie uskoczył do tyłu tym razem uważając na uszkodzoną powierzchnię, by ponownie w nią nie wpaść.
Obserwował uważnie chłopaka. Zakładał, że ten zaraz ponownie zaszarżuje używając jednej z form. Prawdopodobnie czwartej. On by użył czwartej. Chociaż trzecia i dziesiąta też złe nie były. Postawił więc gardę. Czekał



Atak: 8

Walka utknęła na chwilę w punkcie, w którym dwoje oponentów stanęło naprzeciwko siebie. Utworzył się między nimi niewielki dystans, który pozwalał przygotować się każdej ze stron na nadchodzącą ewentualność. Nieważne, czy byłby to atak, czy konieczność zastosowania obrony - wojownicy byli w pełni gotowi, a ich ciała aż drżały na samą myśl o przejściu do działania. Zakapturzony stał jednak w bezruchu. Jego bierna, ale defensywna postawa wzbudziła w Takashim nie tylko zdziwienie, ale również pewnego rodzaju refleksję. Od samego początku potyczki demon nie był szczególnie nastawiony na wymianę ciosów, bardziej skłaniał się ku ich parowaniu. Był opanowany, cierpliwy i dążył do rozmowy. Szarowłosy nie był w stanie w to uwierzyć, ale z każdą następną upływającą chwilą dostrzegał pewne aspekty, których nie zauważył wcześniej. W chwili, gdy niedługo po jego nieudanej próbie ataku ostrze wielkoluda drasnęło go, potwierdziły się jego przekonania. Postanowił coś sprawdzić.
- Mizu no kokyū. - nabrał głośno powietrza do ust, pochylając się w przód i uginając nogi, ostrze uniesione miał prawie na wysokości szyi. - San no kata.
Po tych słowach wybił się z ziemi, zmieniając pozycję ostrza i przygotowując się do zamachu. Zanim jednak zaatakował, wykonał kilka szybkich przeskoków w stronę wroga, naprzemiennie wymieniając je z krótkimi biegami, jego ruchy były wtedy znacznie trudniejsze do przewidzenia. Bieg, skok, potem znowu bieg i skok, dwa skoki, bieg, aż w końcu znalazł się odpowiednio blisko i wykonał zamach kataną.
- Ryūryū Mai. - wykonanie ataku zwieńczył wymówieniem jej formy, a celem było lewe ramię ofiary.
Brał pod uwagę, że znów może się nie udać. Przewidywał, że coś może nie wyjść, jednakże wszystko szło po jego myśli. Tym, czego najbardziej wyczekiwał, była obrona i ewentualny kontratak nocnego łowcy. Właśnie na to czekał. Teraz ruchy młodzieńca były bardziej zdecydowane, stawiał pewne kroki, a wyraz jego twarzy był klarowny. Nie wyrażał nerwów, pojawiającej się wcześniej irytacji, ani złości. Przedstawiał stoicki spokój, którym tak naprawdę powinien odznaczać się od chwili, w której poznał, że ma za plecami demona. Teraz mógł przekonać się tego, jakie intencje tak naprawdę ten demon posiadał. Dlatego właśnie po swoim manewrze, po wykonaniu cięcia, bez względu na rezultat nie odskakiwał, był gotów do kontynuacji bezpośredniego starcia.
- Sprawdźmy, jaki jesteś naprawdę, Yami. - pomyślał, starając się zajrzeć wielkoludowi pod kaptur - miał ułatwione zadanie, znajdował się tuż pod nim.

CLICK - obrona nie była potrzebna, ale byłaby nieudana (10), natomiast atak udany (17)

Maszyna losująca stanęła a tym samym jedno z jego podejrzeń okazało się być prawdziwe. Takashi w celu zbliżenia się i wyprowadzenia ataku zastosował trzecią formę, która w rzeczywistości była pojedynczym, ale jednocześnie cholernie długim cięciem. Można było ją zastosować albo do starcia z kilkoma przeciwnikami, albo do pochlastania pojedynczego. Tak jak wilk wcześniej zaplanował, stał nieruchomo trzymając swoją broń oburącz. Jego oczy śledziły każdy krok i każdy obrót robiony przez zabójcę, próbując jednocześnie nie rozpraszać się tworzoną przez oddech wodą. Samą klingę trzymał stosunkowo nisko. Przynajmniej jak na niego. Dlatego kiedy tylko szarowłosy miał wykończyć formę, która prawdopodobnie mocno by go raniła. Dlatego też sparował atak odbijając jego miecz.
Nie spodziewał się jednak że chłopak będzie woleć pozostać w zwarciu na bliskim dystansie. Bardzo bliskim trzeba przyznać. Coś ewidentnie kombinował, a to się wilkowi niezbyt podobało. Zaimprowizował więc i postanowił pchnąć dzieciaka otwartą dłonią, by ponownie skutecznie zwiększyć dystans. Niby działał na jego niekorzyść, ale w przeciwieństwie do człowieka on się nie męczył. To chyba jedna z najlepszych zalet demonów. Jeśli więc wymęczy zabójcę, to pozbawienie go przytomności nie powinno być aż tak ciężkie. Zwłaszcza że noc jeszcze młoda. Nieco bardziej obawiał się że kruk może mu sprowadzić wsparcie. Znał swoje możliwości oraz to na ile może sobie pozwolić.
Nie pomyślał że chłopak w środku walki może chcieć spojrzeć na jego twarz skrytą pod kasą obtoczoną wstęgami. Ciekawość ponoć była pierwszym stopniem do piekła.
Normalnie prawdopodobnie próbowałby odskoczyć do tyłu albo czegokolwiek tylko żeby mordy nie pokazać. Czemu to robił? Nie chodziło o wstyd. Były inne powody przez które wolał by jego wizerunek pozostał we względnym ukryciu. Na wypadek gdyby pewne rzeczy potoczyły się naprawdę źle.

Obrona: 12
Atak: 5

Cała akcja potoczyła się dokładnie tak, jak wcześniej wyobraził ją sobie Takashi. No może nie było to idealne odwzorowanie jego myśli, jednakże pewne schematy się powtarzały, a rezultat był zgodny z przypuszczeniami. Yami bez problemów odparował nadchodzący w jego kierunku atak, po czym wystosował kontrę, która nie miała wokół siebie aury niebezpieczeństwa. Prawdziwe intencje demona po raz kolejny wymijały się z tymi, których Takashi oczekiwał poczuć. Mowa o nocnej bestii, o jego rzekomo naturalnym wrogu, który powinien wykorzystać każdą możliwą okazję do wykończenia wroga. Tymczasem wielkolud nie tylko nie chciał zabić dzieciaka, on po prostu nie zamierzał go nawet zranić, a przynajmniej takie wrażenie miał szarowłosy. Walczyli już dobrych kilkanaście minut, parę razy skrzyżowali się mieczami, bądź uniknęli wzajemnie swoich manewrów. Intencje osiemnastoletniego wojownika były raczej jawne i łatwe do zrozumienia, natomiast te należące do jego przeciwnika były dość niepozorne, a na dodatek enigmatyczne. Zabójca potrzebował nieco czasu, by je zrozumieć, ale w końcu wykorzystał okazję, by przekonać się do poprawności swojej tezy.
Kiedy tylko potwór uniknął wykorzystanej przez młodzieńca trzeciej formy Oddechu Wody, między walczącymi pojawił się niewielki dystans. Jego stwórcą był właśnie Fujihone, który otwartą dłonią odepchnął swojego przeciwnika, po czym po raz kolejny przyjął pozycję defensywną. Cały czas wykazywał się niemalże biernym podejściem, a roztaczająca się wokół niego aura stawała się coraz bardziej widoczna. Na tym etapie była już klarowna i łatwo można było ją odczytać. Takashi miał nadzieję, że tym razem się nie myli. Dlatego przy odepchnięciu osłonił się skrzyżowanymi w "X" ramionami, by cios nie trafił go przypadkiem w klatkę piersiową, to mogłoby pozbawić go nawet oddechu w najgorszym wypadku. Sunął po ziemi parę metrów na skutek impetu, uderzenie samo w sobie było naprawdę bardzo silne. Niezwykle silne, gdyby nie blok, prawdopodobnie poleciałby jeszcze dalej, a nawet mógłby doznać obrażeń wewnętrznych. Chociaż, może właśnie dlatego ofensywa została wystosowana otwartą, a nie złożoną chociażby w pięść dłonią? Na szczęście bohaterowi udało się zareagować w porę, był bezpieczny tak czy siak. Kiedy już odzyskał możliwość ruchu, wyprostował sylwetkę, po czym skierował czubek swojego ostrza Nichirin na Yamiego. Patrzył na niego pewnym, niezwykle poważnym tonem, po czym powolnym ruchem uniósł prawą dłoń do góry, kierując czubek trzymanej w niej katany w lewy dolny róg swojego ciała - dokładnie w miejsce, w którym znajdowała się saya. Powoli umieścił ostrze w pochwie, składając dwie części wyposażenia w jedną, towarzyszył temu charakterystyczny dźwięk. W każdej chwili mógł wyciągnąć broń jeszcze raz i obronić się przed ewentualnym atakiem - czuł, że jest na tyle szybki, by tego podołać. Odczuwał jednak coś jeszcze, poza pewnością siebie wyczuwał od swojego napastnika pewną niezrozumiałą emocję, którą od jakiegoś czasu starał się zidentyfikować.
- Dlaczego nie wyczuwam od ciebie złych intencji? - rzucił wprost. - Dlaczego po prostu nie chcesz mnie zabić? Czy możesz mi to wyjaśnić?
Nawet jego ciało mówiło mu, że wszystko jest w porządku. Nie odczuwał zagrożenia, nie odczuwał, jakby jego życie wisiało na włosku. Przy ani jednej próbie ataku Yamiego nie udało mu się wykryć morderczych intencji, jakby tamten w ogóle nie chciał zrobić mu krzywdy. Po wystosowaniu pytań podjął się niebezpiecznego czynu. Błyskawicznie - stosując całą swoją prędkość - podbiegł do wielkoluda, wyciągając dłoń do góry. Chciał ściągnąć mu kaptur i zobaczyć, co pod nim kryje. Możliwe, że wiele ryzykował w tym momencie, ale niejednokrotnie w czasie ich starcia potwierdziło się, że jest od niego znacznie szybszy. Nie bał się, strach przeminął, ale gdyby miało stać się coś niebezpiecznego, prawdopodobnie mógłby na czas zareagować.

CLICK - asekuracyjna obrona udana, atak (próba ściągnięcia kaptura) udany.

Cóż, gdyby Takashi w jakiś sposób naprawdę go rozsierdził, to prawdopodobnie jego ataki przybrałyby znacznie ostrzejszą i niebezpieczną naturę, ale szczerze mówiąc do dzieciaka nie miał nic. No, może trochę szacunku, ale tego nie za bardzo miał jak ukazać. Mimo wszystko przy nim zdawał się wstrzymywać bardziej niż przy tamtym zabójcy pioruna z którym miał okazję skrzyżować miecze zaledwie kilka miesięcy temu w tych samych okolicach. Z drugiej strony Asagi też był o wiele bardziej natarczywy w ataku i jeszcze mniej skory do jakiejkolwiek rozmowy.
Szczerze mówiąc niesamowicie korciło go wystosować w jego kierunku podwójne Suzumebachi byleby mieć tę walkę z głowy jak i pościg wystosowany przez chłopaka. Przynajmniej aż do wschodu słońca, gdzie technika straciłaby prawdopodobnie moc.
Kiedy odparł atak formą i spróbował dzieciaka odepchnąć, to ledwie mu się udało. Nie zranił go, a jednak zwiększył dystans między nimi co szczerze mówiąc poniekąd go zadowalało. Z drugiej strony wolał jednak go jakoś obić. Miał szykować się do kolejnego nadchodzącego ciosu, ale wydarzyło się coś czego szczerze mówiąc się nie spodziewał ze strony jakiegokolwiek zabójcy demonów. Schował broń. Gdyby zrobił to w starciu z jakimś innym demonem prawdopodobnie skończyłby dosyć... kiepsko.
Tym czynem też zrobił z wilka jelenia. Klinga miecza ponownie poczerniała jakby zasypiając, a następnie sam nichirin schował z powrotem do pochwy. - Mówiłem że nie jestem zbytnio w nastroju na walkę. Poza tym, to ty mnie zaatakowałeś. - Odpowiedział wymijająco, a poza tym... Mówił jak było. Yami wyminął go nie czyniąc sobie żadnego problemu z przechodnia, a dzieciak rzucił się na niego z mieczem. Poza tym jeśli to możliwe, to starał się unikać starć z zabójcami, którzy tak naprawdę mogli przyczynić się do jego zgonu tak samo jak słońce. Poza tym im więcej zabójców, tym mniej demonów. Im mniej demonów, tym więcej ludzi. Więcej ludzi, więcej potencjalnego pożywienia. Byli więc złem dobrem koniecznym. Chociaż na samego Ookamiego przekładało się to w minimalnym stopniu ze względu na jego konkretną dietę.
Co jak co ale nie spodziewał się wystosowanego "ataku" na jego nakrycie głowy celem ściągnięcia go. Dzieciak złapał i siłą ściągnął Kasę z jego głowy, po czym bezpiecznie wylądował na deskach mostu trzymając ją w dłoni. Wilk, tylko obrócił głowę w jego kierunku wyraźnie niezadowolony, a żółte oczy wręcz świeciły w mroku nocy. Z pełną prędkością ruszył ku niemu nie trudząc się nawet wyjmowaniem miecza. Zaleta nie noszenia Kasy była taka, że o wiele łatwiej obserwowało się otoczenie. Po zmniejszeniu dystansu jedną dłonią chwycił swój kapelutek, a drugą uderzył w jego kość przedramienną ręki, która go trzymałą. Nie na tyle by się złamała, ale wystarczająco żeby został mu siniak na tydzień. Po odebraniu swojej własności, ponownie założył ją na głowę. - Wybacz, ale niezbyt się lubię rozstawać z moim nakryciem głowy. - Odsunął się następnie kilka kroków w kierunku do którego wcześniej zmierzał. - Skoro ta bezsensowna klepanina już za nami, to chcesz się może jeszcze o coś spytać zanim pójdę w swoją stronę? - Zagadnął dzieciaka bacznie obserwując jego ruchy.

Obrona: 8
Atak: 20(odebranie czapki i skarcenie po łapie)

Bezsensowna klepanina, jak to określił ją sam demon, powoli zmierzała ku końcowi. Chyba nikt nie spodziewał się takiego obrotu wydarzeń, a już na pewno nie spodziewał się tego sam Takashi. Młodzieniec najzwyczajniej w świecie nie potrafił uwierzyć w to, do czego doszło. Nie dopuszczał do siebie myśli, że jego przeciwnik nie chciał go zabić, że zupełnie ignorował daną mu okazję do zamordowania Zabójcy oraz pożarcia go. Dla szarowłosego było to czymś niewyobrażalnym, natomiast przed jego oczami rzeczywistość kształtowała się właśnie w ten niecodzienny, sprzeczny z wszelkimi ideologiami sposób. Czy było to logiczne? Ani trochę. Czy było to realne? Jak najbardziej. To właśnie tej konkretnej nocy schematy, które bohaterowi wydawały się "normalne" przestały mieć jakiekolwiek znaczenie, a sam sposób jego myślenia zmienił się na nieco mniej konwencjonalny. Został do tego zmuszony. Doświadczył tego na własnej skórze.
- Nie jestem w nastroju na walkę. - powtórzył sobie w myślach jego słowa. - Czyli nawet, gdyby wyczuł moją krew, po prostu by to zignorował i ruszyłby dalej?
W chwili, w której młodzieniec schował ostrze, stojący parę kroków wielkolud poczynił to samo. Atmosfera znacząco złagodniała i zaczęła się przerzedzać. Płyny w organizmie chłopca wytracały temperaturę nabytą na skutek wzrostu adrenaliny, jego oddech stawał się mniej regularny, a zdolność odczuwania bodźców zewnętrznych niezwiązanych z samą potyczką wzrosła. Choć w sumie można powiedzieć, że zmalała. Teraz dopiero zaczął od odczuwać panujący na dworze chłód, który natychmiastowo otulił jego ciało. Zaczął dostrzegać, że rozpościerająca się między nimi ciemność była znacznie większa, niż wcześniej mu się zdawało, samo światło księżyca było porządnym źródłem światła, jednakże w trakcie walki, parę minut wstecz, to jego intuicja pozwalała mu się tak wprawnie poruszać. Jego organizm poruszał się jakby samoistnie na skutek stojącego przed nim zagrożenia. Zagrożenia, które okazało się być... nieprawdziwym. Mimo wszystko jedna rzecz w dalszym ciągu nie dawała różowookiemu spokoju, a była nią skryta facjata jego dotychczasowego oponenta. Zwinnym susem znalazł się przy nim niemalże błyskawicznie i zdjął mu nakrycie głowy, odsłaniając tym samym jego lico na światło dzienne. Jak się okazało, widok był niecodzienny.
- Jesteś... wilkiem. - powiedział zdziwiony, stojąc prawie obok niego.
Demony, które spotykał do tej pory, do najładniejszych nie należały, jasne, miały humanoidalne postawy, jednakże były bardziej, jakby to ująć, brzydsze. Ten stojący przed nim był, żeby nie zabrzmiało to dziwnie, dość urodziwy. Miał charakterystyczny wygląd, ale nie był odpychający. Było w nim coś, co wywoływało spokój i ukojenie, może to ta jego aura stoickiego spokoju, którą odczuwał od pierwszej chwili ich spotkania? Bohater zaraz żałował swojego czynu. Był tak onieśmielony i zdziwiony widokiem, że nie zdążył nawet zareagować na potężne pchnięcie, którym poczęstował go gigant. Uderzył go mocno ręką, zabierając swoją własność i ponownie zakrywając swoją głowę. Cios, który mu sprzedał, był całkiem bolesny, ręka z impetem powędrowała kilkanaście centymetrów w przeciwnym kierunku, a towarzyszył temu niemały ból. Chłopiec syknął i od razu chwycił się drugą dłonią w miejsce, w które oberwał. Skrzywił się i spojrzał na zacienioną twarz rozmówcy, która znów była ledwo widoczna. Teraz był w stanie dostrzec ją nawet pomimo padającego na nią cienia, a to dlatego, że znał już jej kształt i wygląd. Masował obolałe przedramię, kontynuując wymianę zdań.
- Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać. - to, co zrobił, rzeczywiście było niespodziewane i nietaktowne, ale jakaś dziwna siła nakazywała mu to poczynić. - Czy mogę wiedzieć, jak to wszystko jest możliwe? Jak istota, która powinna chcieć mnie zabić i pożreć instynktownie, jest w stanie się powstrzymać oraz rozmawiać ze mną po ludzku? - zaakcentował to konkretne słowo. - Jeszcze nigdy wcześniej nie spotkałem się z czymś takim.

Szczerze mówiąc demon może i nie spodziewał się takiego potoku wydarzeń, ale miał cichą nadzieję że właśnie tak to się potoczy. Nie musiał próbować już znokautować chłopaka jednocześnie uważając na śmiercionośny miecz, który w przeciwieństwie od wielu zwykłych broni był rzeczywiście w stanie szybko pozbawić życia ze względu na wchłoniętą w stal energię słoneczną. Jego miecz słońca nie widział całkiem sporo czasu, więc pozostawał rozładowany a jako że nienawidził się z nim rozstawać, nie pokusił się jeszcze o położenie go na słońce podczas gdy on będzie się przed nim kryć.
Pomimo pozornie spokojnej atmosfery nadal pozostawał czujny i obserwował chłopaka. Zasada ograniczonego zaufania miała zastosowanie zwłaszcza w takich sytuacjach, gdzie wystarczył szybki i niespodziewany atak w jego szyję. Ukradkiem również pokusił się o rozejrzenie się poszukując ptasiego kompana chłopaka. Tego jednak nie widział. Albo dopiero do niego leciał z jakimiś wieściami, albo poleciał z nimi do najbliższego punktu zbornego korpusu. Ewentualnie polował na robale. Miał szczerą nadzieję że opcja z robalami była tą prawdziwą. Wtedy ani on ani chłopak nie będą mieć kłopotu.
Jego głos był delikatnie zfrustrowany, jednak widocznie starał się tę irytację stłumić w zarodku. - Tak, jestem. Tak samo jak ty jesteś wyjątkowo spostrzegawczy. - Tylko lekko zakrawał o sarkazm próbując rozładować w ten sposób emocje, które wywołało u niego zdjęcie Kasy o którą tak starannie dbał. Może nie chroniła przed słońcem, ale przynajmniej skutecznie utrudniała nabijanie się demonom z jego wyglądu. Kiedy tylko usłyszał przeprosiny, westchnał potężnie uspokajając się w jakimś stopniu. - Wybaczam, ale nie rób tego więcej. Przynajmniej jeśli nie chcesz zastąpić ręki protezą. - Tak. Nie trzeba było być geniuszem żeby domyślić się że wolał gdy jego wizerunek pozostawał zakryty. Nawet jeśli nieco to ograniczało jego możliwości w walce. Cóż... Każdy miał jakieś słabości. Fizyczne bądź psychiczne.
Chłopak zadał też bardzo ważne pytanie, na które nie mógł w pełni odpowiedzieć. Nie bez odkrywania swoich wszystkich kart, a wilk akurat wolał je kitrać po rękawach. - Prawda, że wiele moich pobratymców zachowuje się jak bezmyślne zwierzęta, jednak nie jest to reguła. Zdarzają się takie, które lubią też ofiarę pomęczyć zanim ją zabiją oraz takie które jedzą tylko tyle by zaspokoić głód, chociaż te ostatnie są wyjątkowo rzadkie. Jeszcze rzadsze są takie które w ogóle nie mordują i ograniczając się do picia krwi przytępiają głód. - Tak. Dosłownie powiedział mu prosto w twarz o tym że demony zabijać nie muszą. W teorii mogłyby ograniczyć się do picia krwi. - Powiedziałem to na wypadek gdybyś jeszcze tego nie wiedział. Ale są też demony, które żyją od kilku ładnych lat i rozumieją że żyjąc jedynie dla zaspokajania potrzeb, by móc żyć dalej... To egzystencja celu nie ma. - Myślał że chłopak mógł już się domyśleć do czego wilk zmierzał, ale jednak wolał to troszkę jeszcze rozjaśnić. - Jeśli nadal nie możesz tego pojąć to wyobraź sobie że nie umrzesz ze starości przez najbliższe kami wiedzą ile lat. Chciałbyś je spędzić jedynie na zaspokajaniu podstawowych potrzeb? Poza tym... Ludzie czasem trzymają zwierzęta jakie jak kury jako zwierzątka. A sam wiesz co z nimi też robicie. - Przy ostatnim stwierdzeniu nie mógł powstrzymać uśmiechu. Nie liczył że młodzik w pełni zrozumie jego perspektywę, ale zawsze istniała na to szansa. A to więcej niż nic. -Mimo wszystko będzie dla ciebie lepiej jeśli przy każdym demonie pozostaniesz absolutnie ostrożny i pewny że może rzucić się na ciebie w każdej chwili. Dłużej pożyjesz. - Ponieważ bywały też takie podstępne typy które atakowały z zaskoczenia. Czasem nawet uprzednio zaciągając do łóżka. - A i na litość boską, popracuj nad koncentracją bo gubisz ją jak igłę w sianie. - Tak. Zwracał na to uwagę podczas ich walki. Tę samą uwagę z resztą dał Asagiemu podczas ich starcia. Z samego porównania jednak dumny nie był. Było go stać na lepsze. Po prostu było pierwszym jakie mu do głowy przyszło. No drugim, ale nie przywykł mówić tak niekulturalnych rzeczy przy dzieciach.
Podczas tej krótkiej wymianie zdań ponownie skupił się na regeneracji swoich ran, które chłopak zdążył mu zadać

Jego ciało, jeszcze nagrzane po minionej potyczce, drżało cały czas na skutek eksploatacji. Teraz, kiedy atmosfera zaczęła łagodnieć, a walka minęła, chłód otulający bohatera wywoływał u niego ciarki, mocno dając mu o sobie znać. Wydychana przez niego para tworzyła obłoczki z każdym następnym wydechem, a towarzyszące mu zmęczenie było wręcz niemożliwe do ukrycia. Gdyby starcie miało się przeciągać, kontynuowanie walki mogłoby się zakończyć dla niego tragicznie, dlatego cieszył się, że mógł w końcu odłożyć miecz i zaczerpnąć normalnie powietrza. Mógł odsapnąć i zregenerować siły, demon prawdopodobnie robił to samo, jego rany zasklepiały się w zastraszającym tempie. Całe szczęście on nie miał żadnych. Nie licząc siniaka na lewym nadgarstku, obszedł się bez jakichkolwiek obrażeń. Wilk, bo mógł go tak nazywać, zachowywał dystans, ale roznosząca się wokół niego aura cały czas świadczyła o gotowości do działania. Odpuścił i to było pewne, ale tak samo, jak Zabójca, nie mógł sobie pozwolić na zupełne rozkojarzenie. Cały czas pozostawał w świadomości stojącego naprzeciw niego zagrożenia, szarowłosy odczuwał dokładnie to samo, dlatego też jego mięśnie, choć odpoczywały, były stosunkowo napięte.
- A ciebie dowcip trzyma się nawet w takich momentach? Rzadkość. - skwitował jego sarkastyczną wypowiedź.
Jasne - od razu było widać, że jest wilkiem, ale ponieważ Takashi nie widział czegoś takiego nigdy wcześniej, nie krył się ze swoim zdziwieniem. Może dla jego rozmówcy taka kolej rzeczy była naturalna i zwrócenie uwagi na jego wygląd było głupotą, ale dla chłopca cały czas była to nowość.
- Dziękuję za ostrzeżenie i jeszcze raz przepraszam. - chciał zachować wszystkie kończyny, dla względów bezpieczeństwa postanowił posłuchać dobrej rady.
Chwilę po tym demon zaczął opowiadać młodzieńcowi o swojej przypadłości, a także o innych nocnych łowcach. Dowiedział się wielu interesujących rzeczy, a choć część tych informacji była mu już znana, to tak czy siak słuchał ich z zaciekawieniem. Większość wiadomości była dla niego bowiem czymś nowym, dlatego koncentrował się na tym, by wychwycić te najważniejsze momenty i móc je w przyszłości przekazać, wszystko mogło być istotne w walce z tymi bestiami, nawet najdrobniejsze szczegóły. W którymś momencie porównał demony do ludzi, a także poruszył kwestię życia tylko dla zaspokajania własnych potrzeb. Spytał chłopca, czy chciałby wieść właśnie takie życie.
- No nie. Zdecydowanie nie. - odpowiedział mu, po czym dokończył myśl. - Każdy powinien mieć w życiu jakiś cel. Każdy z nas ma jakiś cel. Każdy ma jakieś marzenia, zachcianki, rzeczy, których nienawidzi, ale też takie, które kocha. Powinniśmy realizować własne potrzeby, ale przy tym realizować się w naszych postanowieniach. Zwalczanie trudności i pokonywanie przeszkód, spełnianie marzeń, rodzina, miłość - każdy z tych powodów jest dobry do życia. Wystarczy coś drobnego, ważne, żeby było.
Mógłby gadać o tym dłużej, ale zakończył swoją wiadomość stosownym "stop". Zdał sobie sprawę z tego, z kim ma do czynienia i przestał. Na początku popłynął i choć wywiązała się między nimi swojego rodzaju nić porozumienia, to nie chciał jej szczególnie wykorzystywać i korzystać z niej. Nie zamierzał bratać się z krwiożerczą istotą, bo nadal jej nie ufał. Widział w niej potwora, który jest w stanie się opanować i na razie nic poza tym. Cały czas był dla niego jedną wielką enigmą, z którą konwersacja szła wyjątkowo gładko. Pod koniec wywodu Yamiemu udało się nawet rozśmieszyć Takashiego, zwracając mu uwagę na jego koncentrację.
- Zdaję sobie sprawę z tego, że jeszcze daleka droga przede mną, ale hej. - z uśmiechem na twarzy wskazał szczelinę w deskach, w którą wcześniej wpadł wielkolud. -  Też musisz bardziej uważać na to, co dzieje się wokół ciebie.

Tak, pozostawał w gotowości do działania w razie gdyby niespodziewanie w jego kierunku nadszedł kolejny atak bez ostrzeżenia. Taki sam jak ten który to starcie na moście zapoczątkował. Miał podstawy żeby zachować ostrożność. Nawet jeśli obecnie rozmiawiali, to nadal z nikąd mógł się pojawić kolejny zabójca. On sam dopiero co skończył walczyć i zaleczył otrzymane rany. Takashi może był zmęczony, ale nadal był w stanie ściąć łeb wilczemu demonowi gdyby otrzymał niespodziewane wsparcie. Zwłaszcza gdyby okazał się nim jakiś silniejszy zabójca z którym Ookami w obecnej formie raczej nie dałby rady. Może i miał swoje lata, ale niezbyt śpieszyło mu się do umierania. Zwłaszcza że były rzeczy które musiał jeszcze zrobić zanim zazna spokoju w objęciach śmierci. Cieszył się też że chłopak wziął sobie do serca ostrzeżenie. Yami niezbyt lubił mieć zdjęte nakrycie głowy. Wygląd jaki miał może i nie budził aż takiego obrzydzenia, ale zdecydowanie mógł być źródłem wielu raniących żartów. Nie tylko od strony jego przeciwników, ale także innych demonów. Poza tym był tak łatwy do zapamiętania, że lepiej było go ukrywać. Niezbyt miał ochotę ściągać na swój kark całego oddziału zabójców. - Trochę sarkazmu jeszcze nikomu nie zaszkodziło. - A nawet on pomimo takiego a nie innego charakteru nie był wiecznym gburem. Niekiedy humorek mu dopisywał, więc musiał się nim dzielić. W swój gburowaty sposób.
Rozmowa pomknęła w kierunku nieco filozoficznym, ale mimo wszystko uśmiechnął się kiedy zabójca poniekąd przyznał mu rację. Nikt nie żył tylko i wyłącznie po to żeby żyć. Z życia trzeba było korzystać i czerpać z niego przyjemność. Każdy miał cel. Niektórzy tylko go jeszcze po prostu nie odnaleźli. On swój też miał, ale nie było potrzeby by się nim dzielił z kimkolwiek. - Pracuj nad sobą i nigdy nie przestawaj. Spotkasz jeszcze wiele demonów. Silniejszych i brutalniejszych ode mnie. Jakikolwiek błąd może cię kosztować życie. Twoje lub i kompanów. - Zdarzyło mu się widzieć  zabójców działających w grupkach. Współpracowali i się uzupełniali. Czasem jednak wystarczyło popchnąć jeden klocek, by reszta runęła zaraz za nim. Nie posiadał jednak umiejętności odczytywania myśli, nie mógł więc również polecić mu trenowanie swoich zmysłów. Z góry założył że coś tam potrafi.
Spojrzał na deski w których zrobił nieopatrznie dziurę. - Tak... Zapominam czasem ile ważę. - Odpowiedź była bardzo szybka i prosta patrząc na jego budowę i wzrost. Nie mało. Na tyle dużo by w uszkodzonej przez formę oddechu desce zrobiła się diura od nacisku na nią w odpowiednim miejscu. - Dla dobra naszej dwójki, lepiej jeśli nie będziesz za bardzo rozgadywał o naszym spotkaniu. Twoi znajomi raczej niezbyt pochwalą to że odpuściłeś demonowi. - Ewentualnie mogą go wyśmiać że nie zdołał demona dogonić. Nie miał ran, więc mógł ten temat zgrabnie ominąć. - A, tak. Jeśli spotkasz zabójczynię przedstawiającą się jako Pięciooka, możesz ją ode mnie pozdrowić. - Tu nie rozwodził się nad szczegółami. Miał jednak nadzieję że nawet jesli chłopak wspomni o iich starciu, to za zębami zachowa fakt że Wilk oddychał. Póki co zaskoczenie jakie mógł wywołać było jego jedyną kartą atutową.
Zaczął powoli ruszać w swoim kierunku, jednak nadal mógł przystanąć i odpowiedzieć na pytanie bądź dalej rozmawiać jeśli wodnik nadal miał z jakiegoś powodu nadal na to chęci.

Młody Zabójca demonów nie spodziewał się, że dzisiejszego wieczoru będzie uczestnikiem tak... wyjątkowego spotkania. Spotkał w swoim życiu kilka demonów, zgładził również kilka z nich, ale jeszcze nigdy wcześniej nie miał do czynienia z takim, który byłby skory do spokojnej rozmowy. Stojący przed nim olbrzym był prawdziwym wyjątkiem, który przełamywał wszelkie ramy nie tylko zdrowego rozsądku, ale również schematu demona, o którym od paru lat tak pilnie się uczył. Nie dało się od niego wyczuć chęci mordu, jego postawa wobec ludzkiego mięsa była obojętna i właśnie to było tym czynnikiem najbardziej szokującym. Yami wzbudził ciekawość chłopaka. Jego nieugięta, pewna siebie postawa pozwoliła Takashiemu na opanowanie się w kryzysowym momencie. Z początku osiemnastolatek wykazywał się chęcią mordu i zemsty, natomiast po kilku chwilach zdołał się opanować, ciekawość wzięła bowiem górę nad wszelkimi negatywnymi emocjami. Gdyby on sam był tak nieugięty, jak istota prowadząca z nim teraz konwersację, prawdopodobnie w dalszym ciągu skakaliby sobie do gardeł, jednakże jego dualistyczna natura charakteru powodowała, że niekiedy szybko zmieniał się jego nastrój, a także cel, do którego dążył. Dziwne - ale w stu procentach realne.
- Jak już wspomniałem, ty jesteś pierwszym, z którym dane mi było porozmawiać. Pierwszym, z którym mogłem stoczyć tak fascynujący pojedynek. Zawsze kończyło się to krótką interakcją, zazwyczaj wyzwiskami, ewentualnie informacją o tym, jakie to moje mięsko będzie pyszne. Szybka wymiana ciosów, kilka cięć i koniec walki. Z tobą było zupełnie inaczej. Dziękuję, będę nieustannie dążył do bycia lepszym i zrobię wszystko, by zaprezentować ci pełnię moich umiejętności przy naszym następnym spotkaniu. Oczywiście w ramach treningowego sparingu, naszą dzisiejszą potyczkę pozwolę sobie potraktować tak samo. Jeszcze kiedyś cię zaskoczę swoim potencjałem. - Takashi z reguły nie był pewnym siebie, zadufanym dzieciakiem, jednakże w tym konkretnym momencie pozwolił sobie na odrobinę swobody i "kumpelskiego" zwieńczenia ich znajomości.
To nie tak, że od razu zamierzał się bratać z demonem, przybijać z nim piątkę, latać po łące, pleść sobie warkoczyki i opowiadać historyjki, nie, nie. Gdzieś z tyłu jego głowy zrodziło się przekonanie, że tego typu znajomość może przynieść nastolatkowi masę korzyści. Nie wiedział jeszcze, w jakim stopniu wilk gotów był do dzielenia się z nim informacjami, ale stopniowo mógł otwierać przed nim pewne karty, których nigdy wcześniej młodzik nie ujrzałby na własne oczy. Jeśli miał możliwość poznania przydatnych informacji do walki z wrogiem, był nawet gotów do podpisania paktu z diabłem.
- Jasne, będę pamiętał. Mam nadzieję, że też nie będziesz się naśmiewał z moich potknięć. Jeszcze daleka droga przede mną, ale, jak już mówiłem, kiedyś ci udowodnię, że ciężki trening popłaca. - uśmiechnął się, a jego rozmówca zaczął odchodzić, wspomniał jeszcze o jakiejś ważnej dla niego osobie. - Pięciooka? - powtórzył na głos. - Dobrze, pozdrowię, jeśli w ogóle kiedykolwiek ją spotkam.
Ogromna sylwetka zaczęła się oddalać i schodzić powoli z blasku księżyca. Zatapiała się w cieniu po tej stronie mostu, z której przyszedł Takashi. Chłopiec zaciskał pięści, myśląc o ostatniej ważnej kwestii, z którą tak mocno się wstrzymywał. W końcu postanowił podbiec jeszcze za nocnym łowcą i rozwiać wszelkie wątpliwości.
- Yami-sama, zaczekaj! - honoryfikator padł tam jakoś mimowolnie, w normalnych okolicznościach pewnie by go nie użył, jednakże targały nim teraz wzburzone emocje. - Muszę zapytać jeszcze o dwie rzeczy. Pierwsza - czy takich, jak ty, jest więcej? - przełknął głośno ślinę. - Druga - czy znasz demona, który trzy lata temu spowodował rzeź na wsi, w niewielkiej dzielnicy mieszkalnej na obrzeżach Osaki? Zginęło tam wielu niewinnych ludzi, w tym także mój ojciec.
Wyraz jego twarzy naprzemiennie wskazywał złość oraz smutek. Dwa zupełnie niepasujące do siebie uczucia biły się między sobą, nie pozwalając jednoznacznie ocenić tego, jak czuł się szarowłosy. Ewidentnie było widać, że coś jest z nim nie tak, a ta prosta informacja może zmienić w jego życiu naprawdę wiele.

Chłopak był cholernie uprzejmy. To trzeba było mu przyznać. Nawet jeśli dosłownie kilka minut temu ten próbował mu ściąć głowę, a sam demon obić go do nieprzytomności by móc porzucić go na najbliższym drzewie. Los był jednak przewrotny i na szczęście i wśród dzieci Muzana jak i wśród zabójców trafiały się osobniki skłonne do do jakiejkolwiek rozmowy z drugą stroną barykady. Chociaż z ich dwójki to dzieciakowi raczej groziłoby upomnienie ze strony wyżej postawionych za to że pozwolił demonowi dać dyla po tym jak jeszcze sobie z nim porozmawiał. Mimo jednak tego całego luzu jaki się wytworzył, pozostał tak samo czujny jak podczas ich bójki. W końcu uśpienie czyjejś czujności tylko po to by nagle zaatakować z zaskoczenia również mogło być taktyką. A w pewnych kręgach nie ważnym było jaką się obrało. Najważniejszy był rezultat. - O ile się jeszcze spotkamy. Świat może jest mały, ale życie może się skończyć względnie szybko. - Odpowiedział odnośnie ich przyszłego spotkania. Odnośnie samego naśmiewania się niczego nie obiecywał. Zdarzało mu się wytykać błędy innym. Znajomym gdyby jakiś miał pewnie jeszcze dodatkowo by dogryzał. Oczywiście nie dosłownie. Gryzienie było zarezerwowane wyłącznie dla bandyckich jedzonek.
Miał już odejść, kiedy usłyszał pośpieszne kroki w jego kierunku. Dłoń drgnęła w stronę miecza, ale szybko się zorientował że nie był to bojowy bieg. Pierwsze pytanie sprawiło że poczuł się nieco zmieszany. - Prawdopodobnie kilkoro się znajdzie. Jednak lepiej jeśli każdego będziesz traktował z ostrożnością i podejrzliwością. W końcu mogą albo cię zaatakować z zaskoczenia przy opuszczonej gardzie, albo na przykład osłabić sztuką krwi. - I tu mu zamrygała nad głową pochodnia pomysłu. A raczej swojego rodzaju przypominajka. -A, właśnie. Pamiętaj że niektóre demony posiadają unikalne zdolności. Nigdy nie wiesz czego możesz się spodziewać. Mogą cię uśpić, zatruć, spalić a nawet odwrócić to jak postrzegasz kierunki - Drugie pytanie chłopaka było zdecydowanie bardziej osobiste. Nawet dziecko by to zauważyło. - Niestety nikt taki mi do głowy nie przychodzi, ale jeśli się dowiem... To może napiszę list. - A jak go dostarczy?! Oczywiście że poprzez rodzinę i tę małą jędzę która bóg wie ile lat mu truła dupę przez zatrzaśnięte drzwi. Ewentualnie... Pocztą Pantoflową! -A teraz już... Bywaj. - I odszedł w swoją stronę niezbyt mając chęć zostać skwarką za te kilka godzin.

| ZT
@Takashi