Rzut na Medyka: 10 - Sanada Matsuhime (S)

Podróż trochę zajęła ale wozem trwała zdecydowanie krócej niż marsz. No i nie było się co oszukiwać, większość ran może była płytkich i nie zagrażające jej życiu ale ilość krwi która została jej wyssana przez Kitsune, oraz ta która wydostała się z cięć i nakłóć ciała w znacznym stopniu ją osłabiła. Gdy adrenalina już zeszła, nie trzymała ją długo przytomność, a że siedziała miedzy zabójcami, to doszło do momentu że film jej się urwał. Przechyliła się w bok i opierając się o jednego z Ne, zsunęła się po nim opadając mu ze zmęczenia na kolana górną częścią ciała. Gdyby ten jej nie złapał w ostatniej chwili to runęłaby na podłogę wozu. Białe haori, które miała na sobie, na plecach było przesiąknięte jej krwią, widok mógł być bardzo straszny ale tylko wygląd. Jak się wszystko zagoi to po wiadomości może nie zostać nawet zbytnio ślad, o ile Kitsune nie ryła pazurkiem zbyt głęboko w jej delikatnej skórze. Spokojny oddech jednak sugerował że zabójczyni wiatru zwyczajnie w świecie zasnęła ze zmęczenia. Całą podróż aż do siedziby przespała na kolanach Ne, który pilnował tylko żeby nie zsunęła się podczas jazdy z jego kolan. W końcu na noszy leżała ciężej ranna zabójczyni pioruna.

Rany:
- 2x 2 poziomu (list wyryty na plecach, zwichnięty lewy nadgarstek)
- 2x 1poziomu (płytki ślad po pazurach na policzku, rana kłuta po pazurach na barku)
- 1x 3 poziomu (złamana kość przedramienia prawej ręki)

Rzut na Medyka: 2 - Reiki(A)

Przez podróż Katsumitsu miał sporo czasu aby przemyśleć co się wydarzyło tego poranka, w jakiś sposób użył innego oddech. Oparł się o bok wozu i zamknął oczy starając się skupić. Nigdy czegoś takiego nie widział, manifestacja była niczym nieprzenikniony mrok który się wydobywał z jego ostrza, gdy użył drugiej formy to nie była nawet ona. Powietrzny pazury wcale nie był z wiatru, tylko z czegoś co przypominało ciemność. Co spowodowało ten nietypowy dla żadnego ze znanych mu oddechów, specyficzny efekt. Nie był pewien czy to przez emocje, czy przez chęć zemsty jego oddech uległ zmianie. Adrenalina nie trzymała go długo, teraz ból przy każdym oddechu był mocniejszy, nie dawało mu to zasnąć. Więc całą podróż przesiedział z zamkniętymi oczami dalej rozmyślając nad tym "oddechem ciemności" i od czasu do czasu kaszląc. Długo nie będzie mógł nawet spróbować powtórzyć tego co zrobił. Liczył że rekonwalescencja nie zajmie długo, bo chciał pojąć i wykorzystać ten oddech, aby stać się silniejszy. Od czasu do czasu patrzył czy z białowłosą wszystko w porządku, wyglądało na to że zasnęła. "Oby nie śniło jej się nic złego" pomyślał lekko się martwiąc że będzie mieć koszmary po dzisiejszych wydarzeniach. Podróż mu się dłużyła strasznie.

Rany:
-1 poziomu (drobna rana kłuta na biodrze/zabandarzowana ),
-2x 2 poziomu (ból płuc, pęknięte kości dłoni),
-2x 3 poziomu (zerwane stawy ramienne obydwu rąk)

Na szczęście po drodze na miejsce nie czekały już was żadne inne niespodzianki. Medyczka która po was przyjechała ostatecznie zajęła się zabójczynią pioruna, która blokując sztukę krwi demona poważnie oberwała. Mimo wszystko w swoim życiu oberwaliście już nie raz i mogliście wiedzieć że jesteście w dobrych rękach. Za Suki wzięła się Sanada Matsuhime. Mistrzyni w swojej sztuce, którą było składanie poszarpanych zabójców do kupy i zapewnianie im odpowiedniej rehabilitacji w razie potrzeby. Po czyszczeniu dziewczyny z krwi, przepisała makabryczną wiadomość demonicy na papier, który miał na dziewczynę czekać do momentu w którym wróci jej przytomność. Złamana kość została usztywniona i odpowiednio ułożona. Wyglądało na to że zrośnie się perfekcyjnie o ile Suki nie będzie im szaleć. Wszystko robiła delikatnie, aczkolwiek szybko i pewnie.
Katsumitsu za to trafił się Reiki, który w obyciu był zdecydowanie mniej delikatny niż jego koleżanka. Podał chłopakowi wyjątkowe okropne w smaku lekarstwa i dokładnie zbadał rany jakie zabójca odniósł. Najwięcej uwagi poświęcił jednak stawom chłopaka, które marnie skończyły po użyciu siły większej niż jego ciało było zdolne wytrzymać. Jak to jednak na wsiach mówili, to do wesela się zagoi. A w ich przypadku może nie trzeba będzie nawet dużo czekać.


Rany wyleczone:
Kostki: Katsumitsu || Suki
Zalecana fabuła z dochodzeniem do siebie ze względu na zaleczenie ran 3 poziomu i unikanie walki.
ZT dla wszystkich

10.12.1653

Droga powrotna do siedziby była długa i żmudna, a przynajmniej dłużyła się przez zabandażowane rany, z które nadal w ten czy inny sposób bolały. Zwłaszcza gdy zszedł bitewny kurz, a adrenalina spadła w ich organizmach to ujawniając prawdziwą powagą ran, jakich się nabawili. Nie były to najgorsze obrażenia jakie kiedykolwiek poniósł,  jednak znając medyków, nadal usłyszy reprymendę, że powinien na siebie bardziej uważać i ograniczać ryzyko bo finalnie - Zabójcy nie rośli na drzewach, a w przeciwieństwie do demonów, stworzenie nowego członka korpusu wymagało wiele miesięcy pracy, a w przypadku wyższych rang, lat.  Choć w przypadku zaginięć tropicieli, takie właśnie było ryzyko, że mogło się trafić na znacznie potężniejszego przeciwnika niż z początku się zakładało.
Rozgościł się w dobrze znanej dla siebie sali, czekając na dokończenie procesu leczenia, tak aby mógł rozpocząć żmudny proces rekonwalescencji jaki go czekał.  Finalnie przed spotkaniem ze swoim Mistrzem będzie musiał wydobrzeć, bo w takim stanie to nie za wiele będzie się mógł czegokolwiek nauczyć.

Rany:

Data fabularna - 8 stycznia

Rzut na medyka 8 - Shimozuma Teruko (A)

Podróż była męcząca, zważając na to ile już wtedy przebiegł w lesie, dodatkowo jeszcze z raną wbitą w ramieniu wracał, ale nie przeszkadzało mu to aż tak bardzo. W końcu wydostali się z lasu do jakiejś normalnej drogi. Dzięki temu mogli wsiąść do wozu, by następnie ruszyć do siedziby. Nie chcąc myśleć o ranie, zabójca zaczął analizować co się działo w owym lesie. Trzy demonice, trzy drzewa, Jeleń stworzony z drewna... To były przeżycia. Grunt że wyszedł cało. nie miał aż tak złych ran jak jego towarzysze, więc nie miał tak źle. Dotarł w końcu po dłuższej podróży, by następnie ruszyć do chaty medyka, by zajął się jego ranami. Nie były jakieś zagrażające życiu, ale dalej przydałoby się żeby specjalista na nie zerknął. Wszedł więc do pomieszczenia i zasiadł na jednym z krzeseł w oczekiwaniu na medyka. Jak i wcześniej tak i w czasie oczekiwania piorun zastanawiał się co powinien zrobić inaczej by on sam jak i reszta jego kompanów nie skończyła z ranami. Wywnioskował jedną rzecz. Musiał stać się silniejszym

Rany:
- 1 rana 2 poziomu -  Ciecie na klatce piersiowej ( rana przypalona - nie krwawi)
- 1 rana 3 poziomu -  Rana kłuta na lewym ramieniu (drewniany szpikulec wciąż wbity w ramię, rana wstępnie opatrzona)

8 stycznia

Droga zdawała się dłużyć, mimo jej otwartości i chęci rozmowy z towarzyszącymi im Kakushi. Jej umysł nie chciał odpoczywać - nawet jeśli jej ciało byłoby bardziej niż wdzięczne za podobną możliwość. Miała czas, aby móc się wyspać - a przynajmniej szczerze w to wierzyła, że będzie w stanie się wyspać, kiedy tylko dotrą już do samego Tsurugi.
Choć niepokój w niej wzrastał na pierwszą wizytę w wiosce od czasów przeniesienia się. To nie była Yonezawa, ale miało to być jej nowym domem. To nie był jej dom, ale miał się nim stać. Wszystko zdawało się być... podobne. Ale inne - obce, bez wspomnień, które zamieszkiwały poprzednią wioskę. Bez tego, co było jej tak bliskie, a jednocześnie niby wszystko się zgadzało. Czuła niepokój kotłujący się gdzieś wewnątrz niej...
- Reiki! - zawołała z uśmiechem, kiedy przekroczyła próg domu medyka i dojrzała znajomą twarz - mężczyzna dość prędko upomniał ją o tym, że przecież nie była jedyną ranną w tym miejscu i powinna się zachowywać, na co usłusznie przeprosiła, choć zdawało się, że jej humor wcale nie zmniejszył się na podobne zganienie.
Zdała relację medykowi, co dokładnie ją bolało - choć nie było trudne do odkrycia, gdzie została raniona, pozwalając już jemu ocenić jej stan. Wiedziała jak istotnym było słuchanie się kogoś, kto rozumiał znacznie lepiej od niej działanie ludzkiego ciała - i kto poświęcił życie na nauce tego. W końcu jej matka również podjęła podobną decyzję, i wiecznie upominała ją o to jak istotne było dbanie o siebie.
Była pewna, że nie mogli być w złych rękach, znajdując się w domu medyka w Tsurugi. Nawet jeśli nie była to jej Yonezawa...


3 - NPC Reiki
Rany:
- 1 rana 1 poziomu - obite plecy
- 1 rana 3 poziomu - Zerwana spora część skóry na prawym ramieniu

8 stycznia

Przez całą drogę do Tsurugi oglądał się do tyłu chcąc mieć pewność, że nie ciągnie za sobą własnych organów. Rana, choć otwarta, nie była aż tak poważna, by chłopak gubił po drodze wnętrzności, ale wycieńczony umysł lubił płatać mu figle. Nic więc dziwnego, że nie był w trakcie podróży rozmowny — miał w tym czasie inne zmartwienia, nawet jeśli tylko podświadomie.
Ciszę i spokój chatki medyka powitał z otwartymi ramionami. Po tej misji zdecydowanie potrzebował odpoczynku od jakichkolwiek bodźców, nawet tych pozytywnych, i choć miał świadomość, że najbliższe godziny nie będą należały do przyjemnych, to mógł pozwolić sobie chociaż na chwilę relaksu.
— Zapomniałem się — wybełkotał na swoje usprawiedliwienie, gdy tylko nadeszła jego kolej.
To nie był pierwszy raz — i zapewne nie ostatni — kiedy rana na jego boku się otworzyła. To nigdy nie było przyjemne, a choć zawsze musiał wysłuchać wykładu na temat bycia ostrożnym oraz nietestowania swoich granic, zarówno Yukiharu jak i Reiki wiedzieli, że chłopak niebawem znów pojawi się w progu chaty z nadprogramowym otworem na brzuchu oraz paroma ranami ciętymi do kolekcji.
W głębi serca czuł jednak pewną satysfakcję, że stara rana odezwała się dopiero na koniec walki. Idealną sytuacją byłoby, gdyby pozostała kompletnie nienaruszona przez cały czas jej trwania, jednak w starciu z leśną demonicą szczęście zdawało się być po jego stronie. Nie przyznałby tego głośno, a już na pewno nie w obecności medyka, ale uważał to za dobry znak; może w niedalekiej przyszłości wyćwiczy się na tyle, że stare blizny całkiem przestaną mu doskwierać. Póki co musiał jednak skupić się na rekonwalescencji — w obecnym stanie nie nadawał się do niczego, a już na pewno nie do polowania na demony.

Rzut na medyka: 1 (Reiki)
Rany:
- 1 rana 2 poziomu - Mocno obity brzuch
- 2 rany 2 poziomu - Rany cięte na prawym udzie i lewym boku
- 1 rana 1 poziomu - Zadrapanie na prawym poliku
- 1 rana 3 poziomu - Otwarcie starych ran po lewej stronie ciała

10.12.1653

Matsumoto już wcześniej spędzał czas lecznicy Zabójców, nie miał jednakże okazji jeszcze uczynić tego w Tsurugi więc czekała go niespodzianka w postaci nowych twarzy wśród uzdrowicieli. Oprócz tego miejsce nie wydawało się szczególnie odbiegać wyglądem od domu medyków w Yonezawie. Tak jak i tam i tu znaleźć można było łóżka z rannymi, szafki wypełnione medykamentami oraz krzątających się tu i ówdzie kakushi i NE wyćwiczonych w sztuce medycznej.
Długo na uzdrowiciela Takashi nie musiał czekać, gdy tylko pomocnicy uzdrowicieli przydzielili mu wolne miejsce to zawitał do niego Reiki, charakterystyczny uzdrowiciel z dobrymi umiejętnościami choć nie był znany z bycia delikatnym. Nie chcąc trzymać zabójcę oddechu pioruna zbyt długo w szpitalu natychmiast przystąpił do zajmowania się ranami Takashiego, nie szczędząc oczywiście przy tym słów o tym jak to zbyt chętnie zabójcy pchają się do domu uzdrowiciela. Czas tak mijał, a Reiki nałożył okłady i opatrzył rany na głowie Pioruna. Następnie zajął się dokładnym oczyszczaniem ran kłutych na korpusie i ramionach zabójcy by i je opatrzeć. Cały proces był czasochłonny co odcisnęło piętno na Reikim, który w końcu popełnił przez to błąd gdy to zajmował się plecami Takashiego. Patyczek owinięty szmatką służący do oczyszczania rany przez jeden nieudolny ruch pogłębił ranę na plecach Matsumoto znów powodując krwawienie. Tym samym Takashi musiał zostać w lecznicy dłużej niż to planowano.

08.01.1654
Po wydarzeniach w lasach Obi, trzech zabójców sprowadzono do Tsurugi by to wprawieni w sztukę uzdrawiania członkowie korpusu zajęli się ich ranami. Shimozuma Teruko i Reiki byli tymi, którzy mieli opatrzyć wojowników. Stąd też przydzielili im osobnę łóżka i wzięli się do roboty.
Rudowłosym wojownikiem zajęła się Teruko, kobieta o delikatnych dłoniach które to użyła by oczyścić rany cięte i kłute. Następnie ostrożnie zszyła rany na klatce piersiowej i zajęła się wyciągnięciem szpikulca, był to skomplikowany proces ale obyło się bez komplikacji co ucieszyło Shimozumę na tyle iż wygadała się że miesiąc temu doszło do wypadku z udziałem innego pioruna. Po tym wszystkim wypuściła Sekomurę z domu medyka by mógł zająć się własnymi sprawami.
Do Kinami podszedł Reiki, który to krótko mówiąc opieprzył ją za to iż trafiła tu w takim stanie. Mimo tego przeszedł do opatrywania jej ran gdzie to wysilił się nawet by zrobić to delikatnie. Zupełnie jakby obawiał się jakieś wpadki. Nałożył maść i opatrunek na ranne ramię i polecił dziewczynie by uważała na nie, wciąż mogło w końcu dać się w nie zakażenie. Kinami została w ten sposób uzdrowiona i wyproszona z siedziby uzdrowicieli by ci mogli zająć się kolejnymi poszkodowanymi.
Widok Yukiharu w domu uzdrowicieli nie budził zdziwienia u Reikiego. Wprawiony medyk znając poprzednie rany młodego pioruna był pewien jego ponownych odwiedzić dlatego mruknął coś niezrozumiałego w ramach odpowiedzi i przeszedł do wykonywania swych obowiązków. Oczyścił rany, zszył to co szycia wymagało, nałożył maści i okłady gdzie było to potrzebne. Zajęło to trochę czasu ale udało się ustabilizować stan jasnowłosego wojownika. Reiki odprowadził go do wyjścia i wspomniał mu jedynie by uważał bardziej na stare rany.

Z/T dla: Sekomury, Kinami, Yukiharu

Podsumowanie:

03.05.1654

Po wielu podróżach i treningach gdzie to poznawała swoje ograniczenia i krzywdziła się próbując zrozumieć swój nowy oddech przyszło jej odwiedzić Dom Uzdrowiciela. Nie miała już wyboru, musiała to zrobić bo osiągnęła swój limit. Bolało ją całe ciało, piekły ją wszystkie mięśnie gdy to doprowadziła się na skraj próbując zrozumieć swoje nowe możliwości. Stare rany, które zaleczyła znów się odezwały otwierając się na nowo. Była w tak złym stanie psychicznym i nie tylko iż tak naprawdę gdyby nie to że znaleźli ją w lesie to pewnie by tam sczezła  gdy to ponownie poparzyła swe ciało wspominając wydarzenia u garncarzy w wiosce.
Wiedziała, że lekarze nie będą zadowoleni z jej odwiedzin, dlatego też obawiała się ich reakcji gdy dowiedzą się co musi zrobić by móc wykorzystać w pełni potencjał jej oddechu. Gdy tylko dobywała bowiem ostrza słyszała jak to łaknie krwi, nie wiedziała czy to miecz czy jej duch przemawia ale cokolwiek to było domagało się szkarłatnej ofiary by zyskać siłe do walki z demonami. Jej to pasowała, jeśli cena była wysoka to według zasad handlu uzyskana siła była spora. Tego zaś potrzebowała by zakończyć swe zadanie, zemsta to jedyne wszak co utrzymywało jej zniszczone ciało przy życiu.

Rany:

26.11.1653
Medyk: Shimozuma Teruko

Miałem kawałek drogi do przebycia, po tym, jak z Shirei załatwiliśmy tego wielkiego porywacza dzieci. Co prawda nie obyło się bez ofiar w końcu, ten mężczyzna, który chciał odkupić swoje winy, nie wytrzymał presji i pękł, a później już niewiele z niego zostało. Jego córka przeżyła i mieszkańcy wioski chętnie się nią zajęli, bo nie wyjawiliśmy im, że to właśnie za jego sprawą znikały im dzieci. Podróż była spokojna, morze nie ciskało łodziami we wszystkie strony i można było się zrelaksować i złapać drzemkę. Moje rany nie był poważne, ale ktoś musiał rzucić okiem na  moje ramię, nie mogłem nim za bardzo ruszać, a każda próba kończyła się ogromny bólem i brakowało w niej siły, nawet trzymanie jej w górze było problemem.
Wszedłem do środka lecznicy i po prostu stanąłem gdzieś przy ścianie, w ciszy czekałem na swoją kolej, nie chciałem przeszkadzać medykom w ich pracy, zwłaszcza że mój stan nie był zagrażający życiu. Zresztą jakbym się zmęczył czekanie, to zawsze można było przysiąść i uciąć sobie krótką drzemkę, może nawet to powinienem zrobić.

Rany:

26.11.1653
Hīragi Kyōya powrócił po ciężkim zadaniu do Tsurugi gdzie to udał się do domu uzdrowicieli by specjaliści od sztuki leczenia zajęli jego obrażeniami. W środku nie było za wielu pacjentów co można było ocenić dwojako albo ostatnimi czasy zabójcy wracali cali i zdrowie, ewentualnie z małymi nie wymagającymi zbyt dużej uwagi ranami lub nie wracali do siedziby żywi. Wszystko zależało od tego w jakich barwach ludzie widzieli świat. Kobieta, która podeszła do Kyōyi należała do tych, którzy widzieli w świat w jasnych barwach.
Shimozuma wraz z paroma pomocnikami, uczniami którzy może w przyszłości ją zastąpią obejrzała dokładnie rany gdzie to najdłużej patrzyła na wybity bark. Nakazała swoim asystentom przygotować okłady zaś sama podała Hīragiemu kołek pokryty skórą, miał to zagryźć gdy to dziewczyna jednym ruchem bez ostrzeżenia nastawiła bark zabójcy. Gdy skończyła to pokiwała głową zadowolona z siebie po czym przeszła do nakładania okładów i bandażowania sinych miejsc. Po tym wszystkim Kyōya mógł opuścić lecznice w Yonezawie, z zaleceniami by odpoczął nieco.

Z/T dla  Hīragiego Kyōyi

Podsumowanie:

Shimozuma Teruko wciągnęła głośniej powietrze przez zęby, kiedy stanęła twarzą w twarz z poranioną i poparzoną Emą. Na jej z natury mało ekspresywnej twarzy pojawił się grymas symbolizujący świadomość, że czekało ją z nową pacjentką bardzo dużo pracy. Powoli odstawiła na regał tackę ze świeżo umytymi narzędziami i podeszła do kobiety, ostrożnie obejmując ją ramieniem oraz asekurując w drodze do stanowiska.
— Nie lubimy się oszczędzać, co? — spytała chłodno, kiedy pomagała Shimazu usiąść. Westchnęła kręcąc lekko głową, po czym oddaliła się po zestaw koniecznych do wykorzystania przyborów.
Teruko była niewątpliwie uzdolniona w swoim fachu, lecz brakowało jej szczególnej empatii - ewentualnie, być może, po tylu latach pracy w zawodzie dosięgnęła ją już pewna znieczulica. Dlatego też nie była przesadnie delikatna, kiedy chwilę później zajmowała się niewidomą zabójczynią, chociaż Ema mogła czuć, że lekarka wiedziała co robi i robiła to w dobrej wierze; nie, aby zadać jej więcej bólu z premedytacją. Nie pytała jednak o pozwolenie w niczym, nie przygotowywała także Shimazu na niespodziewane fale cierpienia - po prostu z wyrobioną precyzją i zaangażowaniem czyściła rany, odkażała, szyła, bandażowała, a na obicia nakładała dla odmiany przyjemnie chłodne maści.
— To wszystko — oznajmiła w końcu, wstając z kucek i otrzepując dłonie jakby co najmniej nosiła budulec do budowy świątyni. — Twoje ręce będą potrzebowały chwili, także oszczędzaj się przez jakiś czas. Wróć za tydzień na kontrolę i zdjęcie szwów.
Nie marnując więcej czasu odwróciła się na pięcie i skierowała ku balii z wodą - czekało ją czyszczenie kolejnych narzędzi, ale wcześniej zapalenie kiseru na ganku.

z/t Shimazu Ema

Spoiler:

11.1653

Misja nie odbyła się bez ran. Nie były wybitne, nie były śmiertelne; jednak właśnie przez nie nie mogła ruszyć dalej. Chociaż z początku próbowała poratować się sama obity bok siniał i puchnął nieprzyjemnie utrudniając poruszanie się. Wiedziała, że Kyoya oberwał bardziej i szybciej udał się do medyka. Ona przeciągnęła wszystko o kilka dni, bo była jak zawsze zbyt uparta. Koniec końców zawitała do lecznicy znanej z pomocy Zabójcą. Nie musiała się dzięki temu tłumaczyć.

Wchodząc do środka przywitała się z medykiem odkładając swoją katanę w wyznaczonym miejscu. Poczekała, jeśli tego wymagała sytuacja. Wcześniej zdążyła pokłócić się ze swoim krukiem. On nalegał, żeby tutaj przyszła. Ona wcale tego nie chciała. Nic nowego. Kiedy w końcu medyk ją przyjął pozbyła się wierzchniego ubrania pokazując zdobyte w ostatniej walce rany.

- To nic takiego - zapewniła go pocierając zmęczoną twarz. Nie było czasu na przerwę. Musiała szybko wyzdrowieć, bo czas płynął dalej. Musiała wyruszyć w drogę.

Rany i medyk:

Prawdopodobnie ku radości Shirei, pod swoje skrzydła przyjęła ją Shimozuma Teruko. Na samym wejściu przyjrzała się młodej kobiecie od stóp do głów, wyraźnie nie wydając się do końca przekonaną, czy ta rzeczywiście powinna w tym miejscu być; wyglądała na sprawną, ledwie zadrapaną. Medyczka przyjmująca każdego dnia kilkunastu Zabójców z ranami widocznymi na pierwszy rzut oka chyba nie do końca przywykła do wizyt z obrażeniami tak skromnymi jak te u nowej podopiecznej.
Gestem ręki zaprosiła ją na siedzisko najbliższe wyjściu, domyślając się, że długo ze sobą nie zabawią. Bez uprzedzenia czy pytania, dotknęła kilka razy obitej strony, kiedy nietykalna zaprezentowała swoje trofea.
— To prawda — odparła jedynie na komentarz zabójczyni, nie mając w naturze szczególnego roztkliwiania się nad każdym draśnięciem. Nie okazała też żadnego zainteresowania mnogimi bliznami zdobiącymi jej skórę.
Podrapała się po brodzie w zamyśleniu i zwróciła do innego pomieszczenia, magazynku, z którego wróciła w towarzystwie bandaża i maści. Samym gestem nakazała Shirei wstać, aby ułatwić jej pracę, jaką było nasmarowanie powstających siniaków specyfikiem, a następnie owinięcia opatrunkiem dla dłuższego wchłaniania. Zadrapania na ręce oczyściła dla zasady, chociaż wydawała się wręcz irytować taką błahostką.
— Za parę dni powinnaś już móc powoli wrócić do służby — oznajmiła odnośnie obić. — Powodzenia.

z/t Shirei

Spoiler:

02.04.1654
Medyk: Reiki

Odwrót był koniecznością, demon zdecydowanie wykraczał poza nasze możliwości. Dysponował zdolnościami, z którymi wcześniej się nie mierzyłem, odebrałem lekcję pokory. Moje umiejętności zostały przetestowane i pozostawiały wiele do życzenia, jeszcze wiele musiałem opanować, aby móc się z nim zmierzyć, nie pocieszał mnie też fakt, że nie udało mi się zamknąć jego rozdziału, nawet jeżeli nie taki był cel misji. Jednak bądź co bądź zebrałem kilka informacji, które mogą pomóc w przyszłości z jego zgładzeniem, ale najpierw musieliśmy dotrzeć do garnizonu, w którym uda nam się znaleźć pomoc. Na nasze szczęście trafiliśmy na wóz, który zgodził się nas zabrać i pozwolić nieco wypocząć po ogromny wysiłku.
- Wybacz Shotaro, mogłem lepiej przechwycić tamten atak macki... Wtedy byś nie odniósł takich obrażeń. - Rzuciłem do zabójcy pioruna, który na pewno mógł wyjść z tego w lepszym stanie, miałem chęć zadać mu jeszcze kilka pytań, ale to nie był właściwy czas. Zarówno nim, jak i mną targały różne emocje i dolewanie oliwy do ognia, nikomu nie pomoże w rozumieniu tego, co się tam właśnie wydarzyło.

Widok małego ciała przebitego przez mackę, które później zostało gdzieś wciągnięte, zadawało wiele pytań w mojej głowie. A ja nie potrafiłem, znaleźć racjonalnej odpowiedzi, która pozwoliłaby mi je uciszyć na dobre. To nie była jedyna dolegliwość, która została mi po wizycie w wieży i spotkaniu z demonem. Do teraz jeszcze czułem, jak ramiona mi drżą od uderzenia macki, które postanowiłem zablokować, gdyby miecz był słabiej wykonany, mogłoby to się skończyć podobnie jak w przypadku Tachibany, a tak jedynie ramiona zostały nadwyrężone i miejscami bolały okropnie przy poruszaniu. Akoya na pewno mogła być dumna z wykonania tego ostrza, bo jeszcze jego wytrzymałość nie zawiodła mnie ani razu, a już wiele prób musiało przejść i zmierzyć się  z przeciwnościami losu, które mogłyby go złamać.


Potrzebowaliśmy pomocy medycznej, ale według kolejności to Shotaro właśnie miał pierwszeństwo, był poważnej rany i to właśnie jego życie mogło być zagrożone. Mnie doskwierał jak na razie tylko dyskomfort i mogłem poczekać, nie krwawiłem, nie padałem z wycieńczenia i mogłem spokojnie siedzieć. A ja i tak nie miałem nic lepszego do roboty niż czekać, aż kruk wróci z informacją zwrotną od hashira kamienia. Po pewnym czasie w końcu przyszła moja kolej, a ja zobaczyłem znajomą twarz.
- Witaj Reiki-san. Dawno się nie widzieliśmy. - Rzuciłem do mężczyzny, który kiedyś notorycznie mnie opatrywał, ale było to jeszcze podczas szkolenia, bo w czynnej służbie nie byłem zbyt często opatrywany, los mi sprzyjał albo po prostu demony na mojej drodze, były zbyt słabe, aby mi jakkolwiek zaszkodzić, moim największy wrogiem była moja zapalczywa ambitność, którą ciężko było kontrolować.
- Co będzie z Tachibaną? - Zagaiłem rozmowę, gdy starszy mężczyzna oglądał moje obrażenia, potrzebowałem zająć czymś myśli i odsunąć od siebie problemy, a rozmowa z Reikim mogła mi to zapewnić. Nie raz czy dwa kiedyś serwował mi swoje złote rady, które w okresie swojego buntowniczego okresu nie docierał do mnie, bo przecież to ja wiedziałem najlepiej, co było dobre dla mnie.

Obrażenia:

16.04.1654
Medyk Shimozuma Teruko


Wycofanie się z wieży i jej terenów, było jednak dość przykrym wydarzeniem. Zważywszy zarówno na fakt, że musieli opuścić teren walki, jak i to, że zginęło ludzkie dziecko. Takie straty zawsze były bolesne, bez względu jak długo toczyło się już te walki z demonami. Jednocześnie samo wycofanie się uderzało w ich umiejętności. Polegli w starciu z demonem. Był silny. Cholernie silny. I będzie wzmacniał się każdej upływającej nocy. On też musiał stać się silniejszy. Na razie jednak musieli wrócić do Korpusu, zdać raport i wyleczyć się z ran. Zemsta mogła poczekać. Podążanie za krukami przez las było o wiele łatwiejsze niż wyglądało, choć sam bieg przy uszkodzonych żebrach nie należał do najprzyjemniejszych rzeczy na świecie. W pewnym momencie udało im się natrafić na wóz, na którym mogli zasiąść i złapać odrobinę oddechu.
- Też byłem nierozważny. Taka nasza praca. Nie przejmuj się tym. Wyjdę z tych ran – powiedział Tachibana, choć było widać, iż czuł dyskomfort przy braniu większych oddechów. Trzeba było to jednak przeboleć. Podróż trwała im w ciszy, kiedy obaj zapewne rozmyślali o wydarzeniach w wieży.

Przybycie do jednego z garnizonów było dość szybkie, tak samo jak wysłanie kruków z informacjami, które zdobyli. Trzeba było jednak oddać się w ręce medyków, aby zostać poskładanym. Tachibana czekał, aż przyjdzie wolny medyk, któremu chciał zrelacjonować to co się wydarzyło. Starał się jednocześnie brać mniejsze oddechy, aby nie pogłębić urazu.

Obrażenia:

Dom medyka. Wspaniałe miejsce do którego zabójcy notorycznie wracali po hardych bataliach z demonami. Tachibana i Kagami nie byli tu wyjątkiem. I nawet jeśli nie udało się im ściąć demona, to przynajmniej udało się im przeżyć, a to lepsze niż całkowita porażka. No i też na ich szczęście nie musieli się ustawiać w kolejce do medyków. Reiki i Teruko, którzy akurat byli wolni mogli się nimi zająć natychmiast po tym jak tylko przyjechali wozem.
Yu został posadzony na wolną matę, gdzie Reiki uważnie obejrzał jego ciało w poszukiwaniu ran. Na szczęście tragedii nie było. W Chacie Medyka bywali zabójcy w dużo gorszym stanie niż Ci dwaj. Czasem nawet bez niektórych części ciała, które ostatecznie zastąpić trzeba było protezą. - Witaj Yuichiro. No, minęło sporo czasu. Nie widujemy Cię tu często. - Ale jakby na to nie spojrzeć, to dobrze. Im zdrowsi  byli zabójcy, tym więcej mogli trenować i częściej tępić demoniczne plugastwo, które kalało ich kraj swoim istnieniem. - Przyjechał w jednym kawałku, to i w jednym wyjdzie. Teruko dobrze się nim zaopiekuje - Powiedział mężczyzna wyjmując z szafki maści, zioła i cały zwój bandaża. Bez ostrzeżenia zaczął oczyszczać rany na plecach chłopaka. A kiedy skończył z nimi, zabrał się za ręce.
Shotaro oberwał dużo mocniej niż kolega, ale przynajmniej nadal żył. W głównej mierze też dzięki swojemu towarzyszowi i jego doskonałemu wzrokowi. Medyczka działała szybko i cicho nie tracąc cennego czasu na paplaninę. Dopiero po zajęciu się ranami zabójcy pioruna uśmiechnęła się i podała mu kubek z parującym naparem, którego zawartość ciężko było zweryfikować. - To na uśmierzenie bólu. Połóż się i postaraj odpocząć. - Po tych słowach oddaliła się kawałek, nadal jednak mając go na oku by móc interweniować w razie potrzeby.

/ZT dla Yuichiro i Shotaro

Rany Wyleczone:

1654. 01
Nie przypuszczała, że do medyka trafi w ramach odbytego treningu. Jeszcze nikt nie potraktował Yony jak worka ziemniaków, lecz nie miała mistrzyni tego za złe. Więcej wyciągnęła z ich potyczek, niż przy prostych sparingach z cieniem, czy też zabójcami, których spotykała w dojo. Niemniej dotarła do garnizonu cała, kierując się po zdjęciu opaski na oczy w stronę domu medyka. Kilku Ne asystowało jej w drodze, lecz żadne z nich nie powiedziało ani słowa.

Była jedną z wielu, czekających na podejście zainteresowanego medyka, czy też najprościej mówiąc, tego, co akurat miał wolne ręce. Skrzywiła się w uśmiechu, powoli mówiąc, o tym, co jej dolegało - Niewinny trening - skwitowała na koniec, wzruszając zdrowym ramieniem - Zostaną po tym blizny? - zapytała na koniec, bardziej z ciekawości, niż potrzeby posiadania takowej wiedzy. Następnie zdjęła haori o ciemnoczerwonej barwie z białymi, niemal srebrnymi akcentami. Nosiła pod nim typowy strój zabójców o kruczej barwie oraz dopasowanym do ciała kroju, innymi słowy górę przypominającą kimono z rękawami przylegającymi do skóry oraz hakama, który był związany materiałem przy kostkach. Mimo wszystko liczyła się praktyczność ubioru oraz gotowość do walki w każdej chwili.

- Jak długo potrwa proces leczenia? - dorzuciła jeszcze pięć groszy, planując kolejne treningi, aby oswoić się w swojej nowej sytuacji.

Rzut kością: 2

Rany:

Reiki był wprawionym medykiem, a zabójcy pod jego opieką wychodzili już z dużo gorszych ran niż te, z którymi przyszła Yona. - No nie do końca niewinny, jak w takim stanie tu przychodzisz. - Zażartował mężczyzna zabierając się za badanie obrażeń z jakimi do niego przyszła. Pomimo że najpoważniejsza była rana na ramieniu, to brzuch wydawał się najbardziej dokuczliwy. Już najmniejsze dotknięcie mogło sprawić nieprzyjemny ból. Było to jednak zło konieczne. -Hmm... Po tym na plecach nie, ale ta rana na ramieniu jest na tyle głęboka, żeby blizna powstała. - Jednak dało się to zakryć. Zwłaszcza że to tylko rana kłuta.
Medyk zajął się każdą raną po kolei dokładnie je opatrując. Zwłaszcza tą na ramieniu, która nie dość że była tą najpoważniejszą, to jeszcze wymagała wymiany bandaża na czysty. - Rany na zabójcach goją się szybko. Tydzień najwyżej! - I tak Yona otrzymała własne łóżko w którym miała odpoczywać, a faktycznie po siedmiu dniach, rany całkowicie przestały jej dokuczać i mogła wrócić do treningu bądź polowań na demony.

Rany Wyleczone:

/zt dla Yony

16.06.1654

Medyk: Shimozuma Teruko, kostki 6

Wróciła do korpusu najszybciej jak mogła, opatrunek który zrobiła, choć zrobiony prowizorycznie, działał, rana nie krwawiła. Choć tak szczerze przez większość czasu nawet o niej nie myślała, gdy wracała do korpusu oraz do chaty medyka. Jak na jeden dzień działo się dużo, poza walką z małymi demonami niewiele wiedziała, co działo się z resztą jej ekipy, pomasowała swoje czoło, czym prędzej powinna zmienić opatrunek, bo ten co ma aktualnie już dawno temu stał się cały czerwony od krwi, który został wchłonięty w bandaż. niestety sama nie mogła go teraz zmienić, bo osłabła od krwi plus rana był na tyle więc dostanie się tam samodzielnie było trudne do zrobienia więc teraz miała nadzieję, że ktoś zajmie się tym lepiej niż ona sama.
Kiedy tylko przekroczyła próg korpusu odetchnęła z ulgą, choć spokojniejsza poczuła sie jedynie będąc już w domku medyka wiedząc, że ktoś się za nią zajmie, a później będzie mogła położyć się i spać tyle ile dusza zapragnie. Ciężko usiadła na pierwszym lepszym siedzisku łapiąc się za swoja ranę i starając się jedną ręką rozluźnić opatrunek, który sama stworzyła.

Spoiler:

Teruko spojrzała na młodą dziewczynę wchodzącą w progi lecznicy. Od razu zlustrowała jej stan. Odetchnęła z ulgą. Widać było, że pracowała ciężko. ciągle przynoszono jej rannych, bo to co działo się obecnie na świecie obijało się przede wszystkim na medykach, o czym Hanako mogła przekonać się na własnej skórze.
- Hanako, tak? - Upewniła się, bo gdzieś już ją kiedyś widziała. Może na jednym ze szkoleń? Kobieta uśmiechnęła się pomagając odpakować ranę, która jeszcze się nie zagoiła. Zabrała się do starannego oczyszczenia rany i wyciągnęła z szafki nieopodal dziwnie pachnącą maść oraz płyn do dezynfekcji.

- Gdybyś się tym nie zajęła pewnie straciłabyś nogę - skomentowała po części chwaląc młodszą dziewczynę. Obydwie wiedziały, że leczenie trochę potrwa. Hanako mogła wychodzić na zewnątrz, jednak musiała stawiać się w lecznicy codziennie, żeby Teruko mogła doglądać ranę oraz zmieniać opatrunek, który na pewno było ciężko ruszać w pojedynkę. Po kilkunastu dniach rana zaczęła wyglądać dużo lepiej, jednak blizna została do dzisiaj. Ciężko powiedzieć, czy miała kiedykolwiek zniknąć.

Leczenie:

zt Hanako