Nie bardzo wiedział, czy to ta, którą aktualnie szukają, a na dodatek Tageri przekręciła imię zleceniodawcy, przecież było ono takie proste. No cóż, przynajmniej ją poprawił w tym, a sam mężczyzna okazał się być od Zaruto więc to i tak nieźle jak się okazuje. Jest to jakiś plus.
- To przynajmniej jakiś trop - odrzekł ze spokojem i lekkim uśmiechem na ustach. A potem spojrzał na Tageri unosząc brew ku góry nie wiedząc do czego się właśnie do niego przyczepiła.
- A i owszem współpracuje, więc nie wiem w czym rzecz - odrzekł drapiąc się z tyłu głowy trochę zdziwiony i poczuł się niezręcznie, choć nie rozumiał o co chodziło tak naprawdę, więc poszedł po prostu za nowym mężczyzna po chwili wkładając dłonie do swoich kieszeni i co jakiś czas rozglądał się patrząc na kruki, które tu były. To było dziwne, że te zwierzęta ot, tak sobie znikały i to bez powodu, fakt faktem były one ważne dla przekazywanie informacja innym zabójcą i to poniekąd mógłby być ich słaby punkt czy coś.

Przechylił lekko głowę na odmowę przyjęcia kwiatu wisterii. Chyba jednak rozumiał jej podejście. Nie była poproszona o pomoc, była tutaj jako cywil, do czego sama się przyznała. Nie miała zamiaru wpychać się w coś, o co proszona nie była. Rozumiał to, naprawdę. On pewnie niezależnie od sytuacji by chciał pomóc, zwłaszcza, jeżeli by był wyższy ranga, tak jak było w jej przypadku. No, ale nie mógł jej oceniać przecież! To był rozsądny wybór. Zresztą, zaoferowała im pomoc, o ile uznają, że jej potrzebują.
Dostrzegł jak Asami sprytnie zmieniła swoją pozycję, ostatecznie stając w tej sytuacji obok niego. Widocznie nie chciała stać tak blisko Tageri. Jej bezpośredniość zdawała się jej przeszkadzać, co bywało naturalne i pewnie sam by raczej nie był zainteresowany taką nagłą bliskością z kimś całkowicie obcym! Chociaż nie mógł oprzeć się wrażeniu, że wspomniana kanoto księżyca była rozbawiona tą sytuacją.
— Czyli… mało wiemy. — Żeby nie powiedzieć, ze nic nie wiedzą. Znikające kruki, wcześniej wspomniani przez Asami – do której teraz posłał uprzejmy, pokrzepiający uśmiech – bo jednak wychodziło na to, że ona tez jakieś straty poniosła i na chwilę obecną wiele o tym nie wiedzieli.
Mężczyzna, który do nich dołączył jako ostatni zdawał się jednak znać Zaruto, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie Nie wiedział wiele, jak już dane im było usłyszeć. Miał jednak im poniekąd pomóc, porozmawiać i może udzielić jakichś dodatkowych informacji, które mogliby uznać ostatecznie za przydatne. Kruki miały być celem? To brzmiało dość… złowieszczo. No, ale nie mogli zapominać, że również ludzie znikali. Ewidentnie w mniejszych ilościach, ale jednak.
— Idźmy więc.  — Przytaknął, bo to jednak był dobry pomysł. Nocleg, miejsce do rozmowy i odejście w miejsce, w którym tak bardzo nie rzucali się w oczy. To był rozsądny kierunek dla ich pięcio-osobowej grupy. Nie spodziewał się tej reakcji ze strony Tageri, chociaż… może powinien był? Jej cichy wybuch w kierunku Kazumy był… cóż, uzasadniony, chociaż nie napawał optymizmem na tę ich współpracę! Gdyby chciała wejść w dyskusję, to wszedłby pomiędzy nich próbując ich uspokoić, ale Tageri po wyrzuceniu tego, co wyrzucić chciała… odwróciła się i dogoniła ich przewodnika.
Sōsetsu przeszedł obok Kazumy, klepiąc go pokrzepiająco po plecach i ruszył za Tageri, zwracając też uwagę na to, czy Asami idzie razem z nimi i – być może! – ruszył razem z nią, jeżeli ta nadal nie chciała za bardzo zbliżać się do drugiej kanoto. Szybko jednak dogonili wspomnianą zabójczynię i ich przewodnika, by iść razem z nimi. — Nie wiem, czy będziesz chciała się angażować. Ale jedna osoba więcej na pewno by się nam przydała…  — Powiedział cicho do Asami. To nie było nic dziwnego z jego strony! Po prostu… była miłą przeciwwagą dla Tageri, która miała jednak usposobienie, które nie do końca do niego trafiało! A przy tym też sama dziewczyna zdawała się być w lepszym humorze, gdy zabójczyni była obok, więc… może by się jakoś lepiej zachowywała, czyniąc ich misję i towarzystwo bardziej znośnym! Równocześnie też cały czas nasłuchiwał ewentualnej konwersacji między Miyohime a mężczyzną, którego imię dopiero miał zaraz usłyszeć (a może nie?)

Mężczyzna zdawał się nie chcieć marnować czasu. Kiedy potwierdzili, to ruszył do przodu nie dając im czasu do namysłu, czy zawahania. Sam Sōsetsu wahać się zamiaru nie miał, dlatego nie poświęcił zbyt wiele czasu Kazumie, który starł się lekko z Tageri. Cóż, to już miał zamiar jednak pozostawić w przeszłości i liczyć na to, że jednak ich współpraca jakoś się ułoży. W trakcie tylko kilkunastu – czy może bardziej kilkudziesięciu? – minut, które razem spędzili, już przynajmniej kilka razy się pomylił względem ich osób… chyba wolał nie nastawiać się w żadnym kierunku!
— To prawda… — Przytaknął głową ze spokojem, zwracając uwagę na ten inny ton jej głosu, który był dla niego dość jasny. Chociaż nie do końca rozumiał skąd brał się ten chłód, który się u niej momentami objawiał tym charakterystycznym tonem głosu. — I oczywiście masz rację. Jeżeli to będzie śledztwo, to… może być tak, że im nas mniej tym lepiej. Jak nagle kilkoro ludzi zaczęłoby zadawać pytanie, to to na pewno przyciągnie czyjąś uwagę. — Powiedział, zerkając w kierunku Kazumy. Cóż, i tak będą zwracać uwagę! Na pewno jego wzrostem… ale też i kolorem włosów samego Sōsetsu, bo i ten przecież był dość charakterystyczny i wyróżniający się w tłumie.
Przekręcił lekko głowę i odwzajemnił uśmiech rozmówczyni. Nagły wybuch radości był przecież tak różny od tego, co pokazała przed chwilą. — Na pewno będziemy czuć się pewniej.  — Powiedział uprzejmie, zastanawiając się nad tymi jej wahaniami nastrojów, które były… no cóż, mówiąc krótko i prosto: dziwne! Ale również widział skrajne zachowania u samej Tageri.. znał też innych zabójców demonów i wiedział, że różni ludzie się trafiali w Korpusie!
— Ja mam na imię Sōsetsu.  — Odezwał się do Hiroshiego, gdy podeszli razem z Asami bliżej Miyohime i właśnie Hiroshiego. Jeżeli panna Tokugawa nie krępowała się z podzieleniem swoim imieniem z mężczyzną, to zrobił to zaraz po niej. — Hiroshi-san, czy wie coś pan o zaginionych ludziach, czy tylko o posłańcach? Oczywiście poza krukami.  — Zapytał, być może wchodząc Tageri w słowo, jeżeli chciała zadać podobne pytanie. Cóż, nawet jeżeli byli w chodzie, to już mogli go podpytać.

Przysłuchiwał się w milczeniu pytań Sosetsu jak i Tageri, pytań było sporo, a miejsce w którym się znajdowali zdecydowanie należało do tłocznych i nie na każde pytanie Hiroshi mógł odpowiedzieć, było to oczywiste, w końcu sam nie opowiadał na głos czym się zajmuje i jak zabija demony, im mniej cywile wiedzą, tym lepiej śpią.
- Znajdźmy zatem bardziej ustronne miejsce do zadawania pytań - odrzekł na spokojnie zerkając po ekipie ludzi, którzy się tutaj zebrało, a było ich już całkiem sporo, o ile Kazuma zawsze zwracał na siebie uwagę poprzez wzrost, to teraz grupka tylu ludzi powoli też zwracała większą uwagę, a nie tego oczekiwali. Przynajmniej on tak sądził. Poprawił swój kapelusz na głowie i w międzyczasie zapalił sobie kiseru, by następnie zaciągnąć się dymem do swych płuc, a potem powoli wypuścił go przez swoje usta. Na ten moment niewiele wiedzą, a potrzebują więcej odpowiedzi niż pytań, a w takiej właśnie sytuacji byli, czyli niefajnie.

Asami została lekko w tyle, pozwalając im skupić swoją uwagę na posłańcu. Nie było to wcale złym pomysłem, chociażby biorąc pod uwagę, ze jednak to oni byli osobami wezwanymi na tę misję, a sama kobieta… cóż, była tu z nimi teraz bardziej z przypadku! Nie przeszkadzało mu to jednak, by wyrazić chęć współpracy, bo… mimo pewnych wahań nastrojów – o ile można było to tak określić – zdawała się być najnormalniejsza, co w porównaniu z pozostałą dwójką mogłoby dawać miłą przeciwwagę. Nie miał jednak czasu, by się nad tym skupiać aż nadto. Ostatecznie nie planował nalegać na jej obecność, bo to nie była jego rola.
Nie skupiał teraz swojej uwagi na Tageri, jednakże, gdy spiorunowała go wzrokiem, to jakimś cudem zdał sobie z tego sprawę. Odwzajemnił jej spojrzenie, ale tylko i wyłącznie z niewinną niepewnością. W jego spojrzeniu niemalże widoczny był znak zapytania, gdyż kompletnie nie rozumiał, skąd mogło się wziąć u niej tak ostre spojrzenie w jego kierunku. Nie miał jednak czasu się teraz nad tym zastanowić, bo ostatecznie zaraz padło kolejne pytanie w kierunku Hiroshiego.
Cóż, fakt, że mieli więcej pytań niż odpowiedzi znaczył wiele o sytuacji, w której się znajdowali. A byli w sytuacji, w której ciężko byłoby im cokolwiek zaplanować. Na chwilę obecną musieli skupić się na otrzymaniu przynajmniej kilku odpowiedzi, które kierowałyby ich w jakimkolwiek kierunku. Mogło tego być jednak naprawdę zbyt wiele i chyba powinni się opamiętać! A przynajmniej do czasu, gdy będą w jakimś ustronniejszym miejscu.
— Oczywiście, Hiroshi-san, tak myślałem, ale wolałem się upewnić, bo Asami-senpai wspomniała o znikających ludziach.  — Powiedział zgodnie z prawdą. Tylko i wyłącznie stad pytanie się wzięło, i nawet jeżeli to pytanie ostatecznie mogło wydać się głupie, tak… lepiej było mieć pewność!
Mógł mieć tylko nadzieję, ze sam fakt zadania sporej ilości pytań mężczyźnie nie będzie skutkować jego irytacją, czy pominięciem jakichś szczegółów… ostatecznie jednak o tę irytację się martwić nie musiał, bo po chwili usłyszał pytanie Tageri, które choć celne, zdawało się… cóż, zirytować mężczyznę. Nie był pewien tego, co dokładnie słyszał w jego głosie, ale jego ton się wyraźnie zmienił i było to słyszalne nawet dla Sōsetsu. No, ale to raczej wynikało tylko i wyłącznie z jego wyczulonego słuchu.
— Hai. — Przytaknął po słowach Kazumy, potwierdzając również to, że powinni udać się w bardziej ustronne miejsce. Rzucił też w jego kierunku spojrzenie, dostrzegając jak ten zaciąga się dymem z kiseru. Nie przykuło to jednak większej uwagi, niż jego wzrost. Odwrócił wzrok, rozglądając się po okolicy. Gwarno, tłoczno… głośno. Ciężko było wyłapać z otoczenia jakieś konkretne dźwięki, ostatecznie jednak ten zmysł był dla niego pewniejszy, niźli wzrok – chociaż na ten nie narzekał – więc zdecydował się głównie polegać na tym, wracając spojrzeniem do idących przed nimi Miyohime i Hiroshiego.

Nawet nie próbował zinterpretować kolejnego spojrzenia w jego kierunku ze strony Tageri, poza faktem, że… widział jej spojrzenie. Dobra, ale jako, że ich spojrzenia rzeczywiście się spotkały, to naturalną koleją rzeczy dostrzegł jej cwaniacki uśmiech, a jego wzrok podążył za palcami jej protezy, na temat której… w sumie miałby parę pytań! Teraz jednak dane było mu się bardziej skupić na samym geście przez zeń wykonanym. Nie udało mu się powstrzymać cichego prychnięcia, kompletnie nie spodziewając się takiego zachowania z jej strony. Uniósł dłoń do twarzy, by zasłonić pięścią usta i odkaszlnąć, co by jakoś zatuszować swoją reakcję.
Z biegiem ich rozmowy, która momentami była być może wręcz dość… wymuszana, odnosił wrażenie, że… wiedzą naprawdę mało. I nawet ich informator nie podzielił się z nimi zbyt sporą ilością informacji, częściej raczej dając do zrozumienia, że w sumie, to… nie wie. Nie była to oczywiście jego wina, ale fakt, że wiedzieli niewiele nie był czymś zapewniającym im optymizm.
Pokiwał głową sam do siebie po słowach, gdy Hiroshi powiedział, że w sumie, to i tak nie wie co mógłby im powiedzieć. To, że pewnie był zamieszany demon… no, mogli się tego spodziewać! Ostatecznie byli zabójcami demonów i raczej nie byli wezwani tutaj w sprawie smoków, prawda?
Na następne słowa mężczyzny zareagował tylko lekkim ściągnięciem brwi, i… przypomniał sobie co pomyślał już jakiś czas temu. Ich grupa naprawdę zdawała się nie zgrywać, początkowo między sobą, ale teraz również i z ich informatorem, który… cóż, powiedzmy, że Tageri nie udało się zdobyć jeszcze jego serca. Ale kto wie, może tam powinno być dodane słowo „jeszcze”. Chociaż sam Sōsetsu zdawał się w to nie wierzyć.
Nawet sama Asami zdawała się bardziej stawać po stronie Hiroshiego. No, ale to w sumie też większego znaczenia nie miało. Sōsetsu w pewnym momencie zaczął bardziej interesować się okolicą i rozglądaniem się, niźli obserwowaniem pleców kobiety i mężczyzny idących na przodzie ich grupy. To jego rozglądanie się było jednak bardziej… zwykłą ciekawością, niźli szukaniem czegoś konkretnego, czy jakichś poszlak. No, ale tego przecież nie wiedzieli, bo nie rozglądał się z otwartą jadaczką jak dzieciak na wycieczce.
Ostatecznie dotarli do jakiegoś budynku, przed którym Hiroshi nakazał im się zatrzymać, następnie znikając w środku. Sōsetsu pokiwał tylko głową w odpowiedzi na jego słowa, i… — Czy tylko ja mam takie wrażenie, ale… w sumie nadal prawie nic nie wiemy, nie? — Pozwolił sobie zauważyć, kierując te słowa oczywiście do Miyohime i Kazumy, ale również do samej Asami, która pewnie stanęła gdzieś obok nich. Pewnie zdążyli wymienić kilka zdań między sobą, tak jak i sam mężczyzna zdążył krótko rozmówić się z kelnerką. Tej rozmowy jednak niebieskowłosemu nie było dane dosłyszeć nawet mimo jego wyczulonego słuchu. Widział jednak zadowolenie na twarzy mężczyzny, gdy ten ich ostatecznie zaprosił do środka, wiec… oczywiście to zrobili, a mizunoto wody pozwolił reszcie grupy przejść przodem i zamykał ich korowód. Wszedł jako ostatni i rozejrzał się po lokalu, który był… cóż, zwyczajny. Zlustrował szybkim spojrzeniem wszystkich obecnych i… następnie pewnie dane mu było skierować się w miejsce, które grupa miała obrać jako punkt do siedzenia i dalszej rozmowy. Ale ta decyzja nie należała już do niego samego.

Nie potrafił powstrzymać przewrócenia oczami, które by usłyszała, gdyby tylko jej zmysłem był słuch, tak jak w jego przypadku. Domyślał się, że odbyła z Hiroshim tę samą, nieowocną rozmowę co on sam. Jakby nie patrzeć… był przy tym! W jego mniemaniu takie stwierdzenie, na które sobie pozwolił miało prosty cel. Tym celem było spróbowanie nawiązanie linii porozumienia nawet na tak prostej rzeczy, jak stwierdzenie, że się wiele nie dowiedzieli.
I nawet w rzeczy, którą powinni być w stanie zgodnie przyznać: nie mogli się po prostu zgodzić.  Nadzieje na owocną współpracę? Chyba przeminęło z wiatrem! Nawet następne słowa, tym razem skierowane w kierunku Asami. Słowa, które przecież miały na celu danie jej do zrozumienia, że Tageri to zachowanie się nie spodobało. Z jednej strony to rozumiał, z drugiej… ciągle miał wrażenie, jakby na każdym kroku powodowała spięcie między wszystkimi towarzyszami tej misji. I nawet między tymi, którzy w sumie w niej nie uczestniczyli – jak Asami – też!
Dostrzegł gest, którym nakazała im się zatrzymać Doszłyszał jej mruknięcie i przyznanie się do smaku, który miał być jej wyczulonym zmysłem. Chęć współpracy? No proszę… po raz kolejny go zaskoczyła, tym razem pozytywnie. Ten rollercoaster nadziei, którą co raz tracił i odzyskiwał… był niezwykle męczący. Pokiwał głową. — Nie słyszałem nic, co by zwróciło moją uwagę. — Odparł cicho, dając do zrozumienia, że on już swój słuch w tym celu wykorzystywał, przy czym do tej pory… bez większych efektów. Ciężko było znaleźć coś, jeżeli… nawet nie wiedziało się, czego się szuka. Tak jak było do tej pory. Jej przyznanie się do zmysłu smaku rozjaśniło też temat wcześniejszego zbliżenia do Asami, tak. Natomiast nie podejrzewał jej faktycznie o kolaborowanie z wrogiem, nawet mimo jej dość specyficznego zachowania. Gdyby coś takiego kazało mu poddawać w wątpliwość lojalność wobec korpusu, to… kto wie, czy nie podejrzewałby już wszystkich obecnych o coś złego!
Wszedł do środka ostatni i bez wahania zajął miejsce, które poniekąd wskazała Tageri, i w którym ulokował się już Kazuma. Usiadł na jednym z wolnych miejsc, opierając swoją katanę obok siebie o siedzenie, gdzie czubek sayi – pochwy – jego broni znajdował się na posadzce. Połozenie broni Kanoto na stole skwitował tylko lekko podniesioną brwią. Nic jednak nie powiedział. Skrzyżował ręce na piersi w oczekiwaniu na rozwój wydarzeń, który przyszedł dość szybko. Dostrzegł podobny gest rąk w wykonaniu Tageri, ale nie zmienił swojego położenia. Miała trochę racji, to… nie było najustronniejsze miejsce, akie mógł sobie wyobrazić. Nie w sytuacji, jeżeli mieliby usłyszeć coś ściśle tajnego.
Tyle, że nie usłyszeli. Widział i słyszał u Hiroshiego irytację, ale… trudno. Liczyli na pomoc, informacje, a póki co wiele im nie powiedział. Rozumiał jednak, że… był tylko posłańcem, informatorem bez informacji. Wsłuchał się w jego wypowiedź. Miasto jest centrum tych wydarzeń, ale zaginięcia miały miejsce wokół miasta tak samo, jak i w jego wnętrzu. 38 zaginięć to liczba, która… była dość wysoka. Zmarszczył lekko brwi. I to tylko licząc same kruki, a do tego dochodzili jeszcze ludzie, o których wspomniała Asami, w kierunku której zerknął, widząc jej uniesioną lekko dłoń. Oparł się plecami o oparcie siedzenia, na którym się znajdował. Analizował informacje, które otrzymał… dużo nie wiedzieli. Chętnie zająłby się tym od razu, ale… ciężko było wymyślić plan działania, jeżeli nie wiedział, gdzie dokładnie zacząć szukać. Nie był typem mózgowca, a ta konkretna misja wydawała się wymagać sporo myślenia. — Powinniśmy wezwać nasze kruki. — Zasugerował reszcie pozostałych. Nawet po to, żeby sprawdzić, czy w ogóle zareagują. Mogliby je również wysłać, by się rozejrzały z góry… poniekąd będąc jakąś przynętą. Musieliby je tylko obserwować, by nie zniknęły bez śladu. To był zawsze jakiś pomysł. Co do zakwaterowania… — Jeżeli są jakieś wolne pokoje tutaj, to… chyba skorzystam…y? — Popatrzył pytająco na pozostałych, chociaż głównie skupiając się na Tageri, bo… do tej pory jej najłatwiej przychodziło kwestionowanie… niemalże wszystkiego.

Niewiele wiedzieli, choć teraz przynajmniej znali liczbę zaginionych kruków, 38 to spora liczba, zwłaszcza, że odkąd to się zaczęło nie minęło przecież aż tak dużo czasu. Podrapał się po brodzie słuchając w milczeniu i zastanawiając się jakie mają opcje na ten moment, wiedzieli, że znikają kruki jak i ludzie jednak nie wiedzieli, czy jedno ma powiązanie z drugim, a jeśli ma to niby jakie? Niby już coś wiedza i coś mogą zadziałać, a jednak miał dziwne wrażenie, że mimo to strasznie mało wiedzą i sam nie do końca wiedział, gdzie zacząć albo kogo zacząć pytać. W jego głowie kotwiło się więcej pytań niż dostałby odpowiedzi, a to niedobrze.
"O sytuacji w mieście chyba lepiej będzie wiedzieć Asami." To brzmiało jak plan, a przynajmniej gdzie mogliby zacząć pytać.
- Wezwanie kruków ma sens, możemy je poprosić by zrobiły rekonesans w okolicy, a Asami mogłaby nam nieco więcej opowiedzieć co się dzieje w mieście, a co do kruków.. cóż - zamilkł na chwilę - to trochę bardziej skomplikowana sprawa - dodał po chwili drapiąc sie po brodzie, krok po kroku, a na pewno do czegoś dojdą. Gdy Sostesu wypowiedział się na temat pokoi Kazuma jedynie skinął głową na znak, że się z nim zgadza, pomysł brzmiał dobrze, spać gdzieś powinni, jedynym problemem była Tageri w gorącej wodzie kąpana, której nic nie pasowało. Już w duchu przewracał oczami normalnie.

Spokojna atmosfera wewnątrz karczmy faktycznie prysła, gdy oni do niej weszli i próbowali kontynuować rozmowę, którą prowadzili z Hiroshim. Tylko no właśnie… to było to, co powiedział wcześniej do Tageri i Kazumy. Nie dowiedzieli się zbyt wiele. I chyba ostatecznie mogli trzymać się nadziei, że wejście do karczmy, znalezienie ustronniejszego miejsca, w którym będą mogli prowadzić rozmowę w bardziej dyskretny sposób i, że wtedy się czegoś więcej dowiedzą. A w zasadzie, to… przeszli kawał drogi po to, by Hiroshi im powiedział mniej więcej to samo, co powiedział im już po drodze do tego ustronniejszego miejsca. To naprawdę trochę brzmiało jak strata czasu!
Kazuma zdawał czytać się mu w myślach, rzucając pomysłem, który kiełkował w głowie niebieskowłosego. Nie mógł jednak ostatecznie narzekać, bo ważne, że ten pomysł się pojawił. I on sam również wychodził z założenia, że… lepsze to niż nic! A przecież nie był największym mózgowcem Japonii, więc i każdy mógł na ten pomysł wpaść.
— Jeżeli zakładamy, że maczają w tym palce demony, to… najlepiej byłoby to zrobić po zmierzchu. — Zauważył tylko, trochę prostując pomysł, który przed chwilą został na głos wypowiedziany. Jeżeli to były demony, które przechwytywały te kruki, albo jeżeli w ogóle były w to zamieszane – a chyba sensownym założeniem było, że były – to większa szansa na ich pojawienie się była w nocy. A nie w dzień, kiedy nie mogły przecież buszować w słoneczny dzień. Musieliby się tylko upewnić, że uważnie by je obserwowali, do tego najbardziej przydać się mógł słuch, ale i… ostry wzrok. Smak Tageri raczej nie miałby tutaj większego użytku, niestety. Spojrzał na Kazumę, próbując domyślić się, jakim zmysłem ten operuje, bo przecież ostatecznie się z nimi tą informacją nie podzielił.
”Skorzystamy”. Czyli skorzystają! Uprzednio jednak jeszcze sam poprosił – biorąc poniekąd przykład z Asami w tym przypadku – zielona herbatę. I chociaż poczuł lekkie ukłucie głodu, to… nie zdecydował się nic zamówić. Z jakiegoś powodu czuł pewną potrzebę, by jednak opuścić to miejsce szybciej niż później. Być może nie chciał za bardzo polegać na jedzeniu, zakwaterowaniu i – nawet jeśli nielicznych! – informacjach udzielonych im przez ich informatora. Zresztą, chciał też faktycznie skorzystać z możliwości sprawdzenia okolicy, bo mimo dostania się do samej świątyni, to jednak samej mieściny, w której się znajdowali, to nie ogarniał. A jednak dobrze byłoby wykorzystać swoje możliwości do rozejrzenia się we własnym zakresie. A wtedy to sobie już apetytu narobi! No, ale to jeszcze nie teraz.
— My możemy wziąć jeden z osobnymi posłaniami?  — Zasugerował, spoglądając w kierunku Kazumy, sugerując, że mogą się ograniczyć do wspólnego pokoju. Taniej, korzystniej i kto wie, może uda im się złapać jakiś wspólny kontakt w ten sposób. Z oczywistych względów nie proponował tego Tageri… - ale może i lekko się jej i jej zmian nastrojów obawiał!. Oczywiście, jeżeli Kazuma stwierdziłby, ze taka propozycja dzielenia kosztów mu nie odpowiada, to Sōsetsu miał zamiar zmienić swoją odpowiedź na osobny pokój. Nie miał zamiaru naciskać.
Następne pytanie, które poniekąd można by było rozpatrywać jako chęć doprecyzowania tego, co przed chwilą dodał mizunoto wody: czy kruki znikają tylko po zmierzchu. Tutaj mógł spojrzeć już tylko pytająco w kierunku Hiroshiego, ale i Asami, licząc na jakąś odpowiedź. Która… nadeszła. Chociaż tutaj, ponownie: bez konkretów. Ich informator nie miał zbyt wielu informacji, to była już chyba kwestia przyzwyczajenia!
Zmarszczył lekko brwi, chyba nawet w lekkim geście zirytowania całą tą sytuacją, która zdawała się momentami prowadzić donikąd. Spodziewał się kontynuacji tego tematu ze strony Tageri, która przecież pokazała już, że potrafi nie odpuszczać. Usłyszał ten zgrzyt jej zębów, który nie uciekł przed jego wyczulonym słuchem, i… tym razem jednak tylko rzuciła mu na odchodne jeden z tych uśmieszków, które… do tej pory już pokazały, że mógł się czegoś spodziewać. Co prawda jeszcze moment temu wzrokiem zasugerowała mu dość wyraźnie by podpytał Asami o coś więcej, ale ona tak notorycznie zaznaczała, że nie ma więcej informacji, że chyba nie wierzyłby w inną odpowiedź na pytanie zadane po raz setny. Dlatego zerknął tylko kątem oka w jej kierunku i chciał wrócić wzrokiem do Hiroshiego. Zauważył jednak, że „natura wzywa” w przypadku Tageri nie znaczyła tego, co mógł się spodziewać. Ta podeszła przecież do kelnerki, wykazując teraz sporą dozę zainteresowania jej osobą. Zamrugał kilka razy, jednak zaskoczony na ten widok. Ahh… czyli… coś takiego miała na myśli. Chociaż nie do końca rozumiał, co to miało dać, bo jego względnie niewinne spojrzenie na świat nie pozwalało mu myśleć i skupiać się na tym, co tutaj „kwitło” między Hiroshim, a Hinatą. Nawet, jeżeli mogło to wydawać się okropnie wręcz transparentne.
Bez zbędnego opóźniania przeniósł swoje spojrzenie na ich informatora, przejmując teraz rolę kanoto księżyca w kwestii dopytywania go. — Hiroshi-san. — Powiedział, wyraźnie artykułując jego imię, chcąc przykuć jego uwagę i, w jakiś podprogowy sposób, chcąc przekonać go do skupienia się na tym, co było rzeczywiście ważne. — To Zaruto-san wysłał po nas kruka, myślę, że cała nasza grupa liczyła, że będziemy mogli się z nim spotkać. — Powiedział, niemalże jednym tchem. Miał wrażenie, że jeżeli nie wyrzuci z siebie odpowiednio dużo informacji i słów, to Hiroshi go spławi. Albo przeniesie swoją uwagę gdzieś indziej… — Rozumiem, że zna pan pana Zaruto? Powiedział pan, że odpowie na takie pytania w ustronniejszym miejscu. Gdzie możemy go znaleźć, możemy z nim porozmawiać? Czemu nie mógł się z nami spotkać sam?  — Wyrzucił z siebie masę pytań, a w jego wypowiedzi początkowo było słychać tę chęć podkreślenia słów „pan”, gdy kierował swoje słowa w kierunku Hiroshiego, któremu łatwo przychodziło się poirytować, gdy ktoś nie mówił do niego w odpowiedni sposób, albo zadawał za dużo pytań. Może taką zwykłą… uprzejmością go przekona do dodatkowego wysiłku intelektualnego i chęci podzielenia się z nim czymkolwiek, co by dało im lepszy obraz sytuacji.
Chociaż... jeżeli wzrok Hiroshiego zbytnio uciekałby w kierunku Tageri wdzięczącej się do pani Hinaty, to zabójca wody nie miałby najmniejszego oporu pomachać mu dłonią w bezpiecznej odległości od twarzy, by zatrzymać jego uwagę na swojej osobie. Cóż, wtedy... ta uprzejmość chyba by się już na jakimś poziomie skończyła! — Jaką ma pan relację z panem Zaruto? — Dodał jeszcze jedno pytanie do kolekcji, skoro już i tak zapytywał go masą pytań. To co tam, czemu jeszcze jednego by nie dodać? Ostatecznie… przypomniało mu się jedno, co Hiroshi powiedział wcześniej. Że podróżował z daleka i podróż dla zwykłego człowieka nie jest łatwa. Czyli nie wydawał się być też członkiem korpusu, a na pewno nie był zabójcą, może pełnił jakąś rolę pomocniczą, ale… póki co? Zdawał się wzbudzać więcej wątpliwości, niż zapewniać im jakąkolwiek pewność w tej sytuacji. Co prawda sam zabójca wody nie wątpił w jego dobre chęci, ale chciał jednak lepiej zrozumieć jego pozycję w tym wszystkim. Lepiej mieć więcej informacji, niż mniej. A tych, wiele jednak nie posiadali.