Data: Pierwszy Lipca 1640
Księżyc rozświetlał blaskiem odbijanego światła słońca całą okolicę. Sporadycznie występujące tej nocy chmury zakrywały czasem te naturalne światło, pozwalając jednak przedostać się mu częściowo przez ich pulchne ciałka. Pogoda lipcowa wiązała się z wieloma rzeczami i jednym z takich faktów było to, że wiecznie była wysoka temperatura, zarówno za dnia jak i nocą. Leżący w swoim pokoju, trzynastoletni chłopiec przewracał się z boku na bok, nie mogąc sobie znaleźć miejsca. Z jednej strony nie mógł spać, z drugiej jednak był bardzo zmęczony, tak jak niemalże codziennie. Jego treningi z ojcem może i były satysfakcjonujące, ale równie wymagające. Jin stwierdził, że w tym upale nie da się wytrzymać. Wstał, a następnie ruszył w kierunku drzwi aby jeszcze bardziej je rozsunąć. Przeciąg chwilo pozwolił delikatnemu wietrzykowi dostać się do pomieszczenia, dając chwilową ulgę. Nie trwało to jednak długo, a skwar szybko dał o sobie ponownie znać.

Młody Tokage rozejrzał się po ogródku, do którego można było zajrzeć przez jego drzwi. Założył sandały oraz cienkie, białe haori po czym ruszył ścieżką między różnymi roślinami. W większości przypadków nie znał nawet ich nazw. Wyjątkiem była wisteria, z której lada moment miały zostać zebrane „plony”. Młodzieniec zerwał malutką gałązkę i powąchał ostrożnie. Miodowo-kwiatowy aromat był bardzo miły i wręcz zachęcał do zaciągnięcia się nim. Jin słyszał jednak, że nie jest to najbezpieczniejsza roślina więc zawsze poczynał z nią bezpiecznie. Coś jednak go skusiło, aby wziąć mały pęczek. Następnie ruszył w kierunku ukrytej między owocowymi krzakami furtki, która skrywała za sobą ścieżkę w kierunku małego, okolicznego lasku, przez który płynęła mała rzeczka. Podążający ścieżką, niczym zjawa w białym stroju przyszły mizunoto płomieni nie rozglądał się szczególnie dookoła. Niby miał świadomość, że noc to domena demonów jednak opuścił gardę. Czy mogło go spotkać coś niebezpiecznego? Być może.

Po parunastu minutach powolnego spacerku dotarł nad strumyk. Woda płynęła powoli, wydając bardzo ciche dźwięki. Małe rybki płynęły to pod prąd, to z prądem. Księżyc właśnie uwolnił się zza grupy chmur, rzucając piękny blask na wodę. Jin uśmiechnął się delikatnie, a następnie kucnął, sięgając ręką do zbiornika wodnego. Palcem wskazującym dotknął tafli po czym wykonał kilka ruchów, delikatnie mącąc wodę. Zjawisko to jednak szybko zostało zneutralizowane przez nurt. Pozostał w takiej pozycji przez krótką chwilę, nie wiedząc co go jeszcze czeka.

Jak dobrze że odbite od księżyca światło słoneczne gubiło swoje mordercze dla demonów właściwości. W innym wypadku egzystencja jako demon byłaby na tyle ciężka, że świat nie potrzebowałby nawet już zabójców do eksterminacji takowych. Zwłaszcza że dzięki temu wilk mógł cieszyć się jego cudownym blaskiem, kiedy akurat nie chował się nieśmiało za chmurami. Ookami siedział wysoko na jednej z gałęzi drzew obserwując uważnie zwitek papieru. Siogunat wydał listy gończe za rzezimieszkami kryjącymi się w okolicznych lasach i napadających na wozy, bądź samotnych podróżnych. Godzina była późna, a Tageri udało się już zasnąć. Udało im się zostać na parę dni w okolicznej wsi, więc miała czas na luksus odpoczynku nocą i od jego demonicznego trybu życia. I prawdopodobnie zostaną w tej okolicy, dopóki nie zacznie mu brakować tu pożywienia. Byle chłopami się nie żywił... Banici, bandyci, złodzieje za to królowali w jego jadłospisie. Po nich nikt nigdy nie płakał. Nie było nagonek na szukanie mordercy. Można było przypuszczać że była to robota jakiegokolwiek członka policji. Mało kto osądzałby o to ludożernego potwora.
Siedział i czekał. Czas mijał. W międzyczasie młody Tokage zbliżał się do jego lokalizacji coraz bardziej. Z resztą nie tylko on.

Z oddali zaczęły powoli nadchodzić nagłaśniające się rozmowy dwójki, może trójki ludzi. Dorosłych mężczyzn z tego co słyszał. Jeden z nich ewidentnie był podpity. -Ale się dziś obłowiliśmy! Szefu będzie zadowolony! Hik! - Cóż... Opis jednego zdecydowanie pasował. Łysy, wysoki, gruby i w średnim wieku. Dla wilka nawet lepiej że był pijany. Nie będzie drzeć ani zbyt szybko uciekać. Ba, nawet gdyby chciał to pewno wbiegłby w drzewo albo wpadł do strumienia płynącego nieopodal. - Na pewno nie będzie z tego, że znowu poszedłeś na robotę nawalony. Jakby Cię capnęli, to wsypałbyś nas wszystkich. - To odparł najniższy z całej grupy. Bawiący się nożem dzieciak. Na oko szesnastoletni. Zbliżali się powoli do drzewa na którym przesiadywał. Szykował się powoli do zeskoku by zabić natychmiast jednego z nich. Wtem też wiatr zawiał, a do jego nosa dotarł najbardziej obrzydliwy zapach jaki kiedykolwiek miał okazję poczuć. A przez 30 lat w zamknięciu wąchał go niemal codziennie, więc natychmiast wiedział co tak jebało. - Wisteria... - Mruknął cicho do siebie. Jednak biorąc pod uwagę kierunek wiatru, to nie czuł jej od bandytów. Gwałtownie obrócił swoją głowę w kierunku strumienia, a jego żółte oczy wręcz świeciły spod przyozdobionej wstęgami Kasy. Dziecko. Nad strumieniem. W środku nocy. Nie przewidział że może się tu jakieś kręcić. Zwłaszcza że patrząc na jego ubiór zdecydowanie pochodził z rodziny samurajskiej bądź szlachetnie urodzonej. Cóż... Nie był on jego celem. Capnie jednego bandytę i wystraszy resztę. Potem wyśledzi ich kryjówkę i będzie na niej żerować przez kilka nocy aż do wyczerpania towaru. Przynajmniej taki był plan początkowy. Trzeci z hultajów jednak dostrzegł Jina bawiącego się nad strumieniem. Wysoki, lekko zarośnięty, ale chudy jak patyk- Patrzta. Jakiś szczyl siedzi nad wodą. - Skręcili w kierunku strumienia, co wymusiło na Ookamim rzucenie pod nosem cichego przekleństwa i skakanie po drzewach chcąc ich dogonić i w miarę możliwości rzucić się na nich z góry. Chłopak możliwe że z tej odległości dostrzegł jego ruch, ale bandyci tego szczęścia nie mieli. Nie z tego kąta i odległości. - Hej, chłopaczku! Nie powinieneś się sam szlajać po nocy. Podobno strasznie niebezpieczne typy się tu kręcą. Choć z nami, to odprowadzimy cię do domu. - Wszystko to powiedział dzieciak. Wcale nie wiele starszy od siedzącego przy wodzie Jina. Jednak wyraz jego twarzy zdecydowanie nie wzbudzał zaufania. Tak samo jak nóż w jego dłoni i świeża krew na koszuli.

Z gałęzi na gałąź, z drzewa na drzewo... Tak powoli się przemieszczał po cichu ścigając grupkę zbójów. Oczywiście wybierał jedynie te grubsze gałęzie, bo ani trochę nie ufał że te mniejsze nie zarwą się pod jego masywnym cielskiem. W końcu wyczulony słuch młodego Jina mógł wychwycić jego zbliżające się skoki i nogi uderzające o gałęzie. Ciężkie i zdecydowanie nie należące do zwierzątka pokroju wiewióreczki. Fakt że chłopak zaczynał udawać demona sprawił że Ookamiemu sam uśmiech na ryło wleciał. Musiał przyznać że sprytnie to zagrał i wręcz korciło żeby popatrzeć do czego to zmierzało. W końcu nie mógł pochwalić się przesadną ilością rozrywek. "Jedzonko samo przyszło." Zdjął Kasę na wszelki wypadek, by jego oblicze było w pełni widoczne. Ponad dwu metrowy samuraj mógł napędzić im stracha. Taki z wilczą głową, może nawet doprowadzi ich do zawału. Jedną dłoń położył na rękojeści miecza i już szykował się do zeskoku.

Taktyka śpiewu i niekiepskie aktorstwo podziałały przynajmniej częściowo Wysoki i pijany nieco się wzdrygnęli. Ten pierwszy nawet wycofał się stawiając dwa kroki w tył. Tylko najniższy i zdecydowanie najmłodszy z całej gromady zachował trzeźwość umysłu. - No wy chyba się z Makakiem na łby pozamieniali. Demony nie istnieją, a siusiumajtek się bajek nasłuchał. - Warknął jednocześnie dając pijanemu głośne chlaśnięcie w plecy, próbując go popchnąć. Albo przynajmniej popędzić do przodu. - Sklepmy go, to zobaczymy jaką piosenkę zaśpiewa. Rusz dupę i go łap! - Gruby w końcu ruszył z miejsca w kierunku Tokage. - Faktycznie jedzonko dziś przyszło samo. - Powiedział zeskakując z drzewa, spradając wprost w miejsce pomiędzy raczkującym zabójcą płomienia, a spasionym bandytą. Już w powietrzu chlasnął  swoją kataną pozbawiając napastnika rąk. Po wylądowaniu wyprowadził kolejne, które już ścięło go z nóg. Czarna jak noc klinga jego miecza pokryta była krwią, która kropelkami spadała na ziemię. Gdyby nie nieludzki wrzask pociętego zbója, pewnie byłoby nawet możliwe usłyszenie ich. Machnął mieczem raz jeszcze. Jednak nie dlatego by dobić nieszczęśnika. Chciał jedynie jednym ruchem strącić resztę krwi z ostrza. - No. A teraz spierdalać, póki jeszcze macie nogi. - Rzucił do zbójów z uśmiechem, delikatnie szczerząc przy tym zęby. Najmłodszy stanął jak wryty i dopiero wysoki, złapał go za rękę i zaczął ciągnąć z dala od tego miejsca. Następnie oczyścił broń do reszty, schował do Sayi... I przycupnął na zdychającym bandycie wprawiając go w jeszcze większą agonię. Chwycił jego odciętą łapę i zaczął bezceremonialnie wpieprzać. Zaczynając po jednym palcu. Na dzieciaka nie zwracał większej uwagi, jedynie zerknął na niego swoimi żółtymi, świecącymi się w ciemności oczami. Nawet przez moment nie rozważał zaatakowania go, chociaż zapach Glicynii był o tyle irytujacy i obrzydliwy, że miał ochotę wrzucić go do strumienia. - Nie musisz się tak tą gałązką zasłaniać. Nic Ci nie zrobię. - Powiedział z lekką obojętnością, po czym przeniósł wzrok na ślady pozostawione przez uciekających rzezimieszków. No... Oby spieprzyli wprost do ich kryjówki.

Pogodę mieli ładną i nic nie wskazywało na to że ta miała się niedługo popsuć. Dlatego też ani trochę nie musiał martwić się śladami jakie tamta dwójka zostawiła zwiewając. Zwłaszcza że do dyspozycji miał jeszcze tę unoszącą się za nimi woń strachu. Chociaż tą o wiele bardziej w chwili obecnej trącił dzieciak, którego mimowolnie prawdopodobnie ocalił przed rozbojem. I szczerze się nie dziwił. Mało który człowiek zachowałby spokój gdyby jakiś gigant mu spadł z nieba i przerobił bandytę na nigiri. Do tego takie konsumowane na miejscu. Z palców zdążył przerzucić się już na zaczynanie pochłaniania przedramienia. Takie zalety ogromnego łba. Obserwował jak młody Tokage potyka się o własne nogi i teatralnie ląduje na czterech literach. I to prosto w strumyku. - Wstań z wody, bo wilka dostaniesz. - To że było nawet o tej porze w miarę gorąco i duszno, nie oznaczało że uniknie przeziębienia jeśli się wychłodzi w wodzie. Nie żeby to go w większym stopniu obchodziło. Miał innego dzieciaka pod opieką, którym musiał się martwić. Wpatrywał się w niego żółtymi ślepiami powoli żując kości i mięso. Zwłaszcza kiedy zadał dość proste pytanie. Westchnął delikatnie. - A czym innym miałbym być? - Bożkiem szczęścia? Czasem zdarzyło mu się użyć tego kłamstewka, ale wyjątkowo rzadko i głównie w kontaktach z osobami których nie miał zamiaru zabijać, a które zobaczyły jego łeb. Chłopak jednak zdecydowanie trząsł portkami i taka wymówka nic by mu nie dała. Po kłamstwo posuwał się też tylko i wyłącznie kiedy musiał. -
Myślami do tej sytuacji podchodził na spokojnie. Jeśli nie chciał sobie ściągnąć w tym momencie na łeb samurajów, a może i nawet zabójców demonów, to powinien postarać się nie sprowokować go do ucieczki, a może nawet spróbować załagodzić sytuację. Bycie świadkiem posilania się demona, raczej mu w tym nie pomoże. - Pierwszy raz widzisz demona? - Niby głupie pytanie, ale świat bywał dziwny. I mógł przeżyć spotkanie z jakimś. Zwłaszcza że fakt noszenia przez niego tego przeklętego zielska, na pewno nie był przypadkowy. - I tak jak mówiłem, nie musisz się bać. Nie mam zamiaru zjadać też ciebie. - Bo pomijając już kwestie ekonomiczne, moralne i żywieniowe upodobania, to dzieci zazwyczaj wiele mięsa nie miały. A jeśli chodziło o czystą ekonomię... Lepiej było poczekać aż urosną i spłodzą swoje dzieci. Wtedy nie dość że gatunek oraz pula żywności się powiększy, to jeszcze byłoby więcej mięsa do zjedzenia. No i w jakby na to nie spojrzeć, to cele na które poluje, swoją śmiercią również przyczyniają się do polepszania warunków w imperium.
Korciło go by zadać jeszcze parę pytań chłopakowi, ale może lepiej jeśli nie przytłoczy go za bardzo? Najpierw niech się uspokoi. Albo chociaż wyjdzie z wody.

Cóż... Jeśli chodziło o próbę przekonywania Ookamiego do rezygnacji z ludzizny, to był w stanie porozmawiać na ten temat. W końcu miał za sobą bardzo długi staż życia tylko i wyłącznie na krwi. Za długi można by rzec. Ogólnie rzecz biorąc to spodziewał się że dzieciak po prostu spieprzy hen daleko kiedy tylko zbierze się na odwagę, by w ogóle powstać z miejsca. Tu go jednak zaskoczył i nie dość że nie uciekł, to jeszcze był w stanie wydukać do wilka coś jeszcze. Nie przerywał oczywiście jedzenia ani na moment. No, pomijając momenty w których musiał się odezwać. W końcu czas to luksus, na który demony sobie pozwolić nie mogły. Trzeba było z nocy korzystać tak długo, jak trwała. A zwłaszcza w lato, kiedy te były naprawdę krótkie. - Tak, mam imię. Nie jedno z resztą. Wiem jak się nazywałem kiedyś, ale niektórym przedstawiam się w inny sposób. Nowym imieniem. Bardziej adekwatnym. Chcesz poznać któreś z nich? - Odpowiedział po krótce, łapiąc się za koleją rękę zarżniętego bandyty. Obrzydlistwo. Zamiast w jakikolwiek sposób przysługiwać się Siogunatowi oraz społeczeństwu, świadomie wybrał by je zatruwać. Zasłużył na los jaki go spotkał. - Nie ma za co dziękować. Zabiłbym go nawet gdyby Cię tu nie było. Tamtymi... - Wskazał palcem ślady zostawione przez uciekającą dwójkę zbójów. - Zajmę się jak wytropię ich norę. Po jednym, co parę nocy. - W przypadku gdy towar na który się polowało był ograniczony, należało się powstrzymać od łakomstwa. Zwłaszcza że dzięki temu Tageri odpocznie nieco od podróżowania. Należało korzystać z okazji póki mógł, a w stawie nie skończą się ryby.
Nieco dokładniej przyjrzał się ubiorowi chłopaka. Zdecydowanie nie należał do chłopstwa, a prędzej do rodziny samurajskiej bądź szlacheckiej. - A ty? Jakieś imię masz, czy posługujesz się tylko nazwiskiem? Bo z tego co widzę, to do jakiegoś rodu należysz. - A którego to już wolał nawet nie zgadywać. Nie widział regaliów, a rodów było tyle że nie był w stanie wymienić wszystkich po kolei, bez przypadkowego pominięcia jakiegoś.
Jego wzrok wędrował do Wisterii, którą chłopaczyna tak pieszczotliwie przy sobie trzymał. Oczywiście nie myślał żeby się jej jakoś pozbyć i spróbować wziąć sobie deser. Jedynie jej woń była na tyle frustrująca, że ciężko było nie zwracać na nią uwagi.

Kiedy już lwią część posiłku miał za sobą, przystopował nieco by nie stresować niepotrzebnie dzieciaka. Zwłaszcza że głupi nie był i nawet jakoś porozmawiać się z nim dało. Zwłaszcza że do tego na tematy, na które często nie rozmawiał. Poza tym po byciu nachalnie zmuszanym do rozmowy przez drzwi przez te wiele lat, nieco już go gówniarzerii przywyknął. - Fujihone Yami. Bądź też Ookami. Jak wolisz. Nie robi mi to różnicy. -Odparł podpierając się na jednej dłoni i wgapiając w dzieciaka, który jednak coś tam o demonach wiedział. I to w sumie więcej niż troszeczkę. No cóż... Ta wisteria w jego dłoniach w sumie wiele tłumaczyła. - Nie powiedziałbym że pamiętam, bo tak nie jest. Jedyne co mogę sobie przypomnieć to najwyżej przebłyski. Z losowych momentów, z czego nie wiem co wiele z nich znaczy. - No może poza tym wspomnieniem z rzucania się z mieczem na stwórcę demonów. Obecnie mógł skomentować to jako młodzieńczą brawurę, porażającą głupotę i przecenienie swoich umiejętności. -Miałem się jednak jak dowiedzieć kilku faktów na swój temat. - Dzieciak zdecydowanie należał o ciekawskich, bo go wręcz zalewał pytaniami. To będzie dłuuugi wieczór. - Powodów może być wiele... Demonom mówię że smakują lepiej, gdy pytają. Mógłbym się tłumaczyć że pozbywając się męt społecznych, polepszam gospodarkę. Rodzi się więcej ludzi, a wraz z tym więcej pożywienia... A fakt jest taki że Siogunat wystawia za nimi listy gończe. I tak mają pętlę na szyi, a za ich zgonem nikt nie płacze. Poza tym ograniczając się do nich zabójcom ciężej domyślić się że to wina demona, a nie służb prawa. Podsumowując więc... Z logiki. - Odpowiedział mając nadzieję że Tokage zrozumie jego wywód. Ookami jednak postanowił też odbić piłeczkę i dowiedzieć się nieco więcej na temat dzieciaka. No... Chociaż bardziej potwierdzić swoje podejrzenia. - Udawałeś demona, chodzisz z wisterią po nocy, wiedziałeś że tracimy wspomnienia po przemianie... Twój klan ma blisko z zabójcami, co? - Zagadnął wpatrując się w chłopca. Uśmiechnął się. -Nie przejmuj się, nic nie zrobię. Gdybym miał wyżynać klany zabójców, to z moim pożegnałbym się już dawno temu. A, żyją i mają się dobrze. - Powiedział łapiąc sayę i kciukiem podbijając miecz. Tylko po to, by przyblokować go gdy parę centymetrów ostrza było ładnie objawnione w księżycowym świetle. Ostrze dawno dawno temu miało ładny niebieski kolor. Obecnie był czarny jak smoła. -I na przyszłość... Wiele silnych demonów nie przejęłoby się zapachem tak małej gałązki. Chociaż może na świeżaki by wystarczyło. - Powiedział wskazując wisterię.

Westchną bacznie obserwując dzieciaka. - Prawda. Nagroda skusiła by wielu, ale też to nie jest tak że każdy wie że poszukiwany zginął. Jeśli nie zostawi się po nim śladu, to zostanie uznane że dobrze się ukrywa bądź w lesie coś go rozszarpało. - Odparł z delikatym uśmiechem, bo o dziwo było to przerażająco trafne określenie jeśli by spojrzeć na to co Ookami z ofiarami robił. - Zabawiam w danym miejscu na parę nocy i ruszam dalej. - Miał już też wspomnieć o Tageri, ale... zawachał się. Może lepiej nie rozgłaśniać czegoś takiego? Plotki były czymś co nieść się potrafiło jak zaraza. A mu nie były do szczęścia potrzebne. -Muszę Cię pochwalić że nie zwróciłeś kolacji na widok wnętrzności. Spodziewałem się że osoby w twoim wieku będą nieco delikatniejsze w nerwach. - Zdecydowanie większość młodziaków pewnie zrzygała się na ten widok z dwa albo i trzy razy. A, Jin widocznie należał do tych wyjątków. O dziwo nie pierwszym na jaki trafił. - Prawda. Perfumy nawet nas nie poparzą, nie mówiąc już o odstraszeniu. Śmierdzą, ale nie aż tak. - Sprawa miała się inaczej, gdyby był Marechi. Ale gdyby nim był, to Ookami miałby poważne starcie pomiędzy rozsądkiem a własnymi zasadami. Co by wygrało? Ciężko stwierdzić. Był dzieciakiem, więc istniała szansa że wilk oddaliłby się póki by był w stanie panować nad instynktem.
Uwagę o swojej odmienności przyjął z wręcz kamiennym pyskiem. - Często to słyszę. Zazwyszaj odnośnie samego charakteru. Zazwyczaj rzadko paraduję bez nakrycia głowy. W końcu tak bardzo wyróżniający się wyglądem cel łatwo zidentyfikować i śledzić. - Odparł podając powód dla którego zazwyczaj nosił kapelusz z doczepionymi wstęgami mającymi całkowicie ukryć jego oblicze. - Nie jestem w stanie ich przyswoić pomimo trawienia, przez co po prostu nimi wymiotuję. Jeść... średnio co trzy dni. Krew jest substytutem, jednak trzeba pić ją codziennie i nie powoduje pełnego zaspokojenia głodu. Poza tym po niej demon nie staje się ani trochę silniejszy. - Na ostatnie pytanie prawie parsknął śmiechem, jednak się powstrzymał. - Na samej krwi przeżyłem pierwsze 30 lat i nie mam zamiaru do tego wracać. Okazjonalnie by nie oszaleć, może. Jednak już nie na dłuższą metę. - Faktem jednak było że tępił głównie społeczne gnidy. - Jesteś pewien że możesz sobie tu siedzieć i ze mną rozmawiać? Jak zwęszą na tobie zapach demona, możesz mieć kłopoty... Bądź przynajmniej mieć się z czego tłumaczyć.