Najsilniejszy demon, który uznawany jest zarazem za najbliższego Stwórcy towarzysza, mimo to, że ich poglądy dość często się ze sobą rozmijają. Pod nieobecność Muzana to właśnie Tadao przejmuje rolę przewodnika, który powoli, acz konsekwentnie stara się poprowadzić dzieci nocy w wybranym przez siebie kierunku. Jego szlacheckie pochodzenie i sposób bycia czyni z niego postać równie niedostępną co sam Stwórca, choć przepaść w różnicy siły nadal czyni z niego jedynie sługę Króla Demonów.

Wiele lat temu za sprawą jego krwi powstała Yama – jedyny udany wówczas eksperyment utworzenia przez Tadao innego demona, który obudził się do życia za sprawą wysokiego stężenia krwi Stwórcy w żyłach jego pierwszego generała.

Yama urodziła się jako jedna z córek samuraja służącego rodzinie Tadao. Wybrakowana, posiadająca od urodzenia zaledwie jedno oko, od samego początku była obiektem drwin i śmiechów ze strony innych ludzi. Zdesperowana, przeklinająca swoje życie, chciała je sobie odebrać. Przed tym aktem ocalił ją Tadao, który będąc już wtedy demonem zaproponował jej dołączenie w szeregi popleczników Muzana. Kobieta nie zastanawiając się długo, zgodziła się na przemianę. Wtedy narodziła się Yama, której pierwszym celem okazały się być wszystkie osoby drwiące z niej. Gęsty las trupów powieszony został tego dnia na terenie posiadłości, a Tadao wraz ze swoją podopieczną odeszli, porzucając swoje wcześniejsze życia.
Yama jest kobietą, która z pozoru wydaje się strasznie łagodna i spokojna. Nic bardziej mylnego. Jej domeną jest znęcanie się i torturowanie swoich ofiar przed posiłkiem. Uznaje, że ludzkie ciało smakuje najlepiej po tym jak wydzieli do siebie dużą ilość adrenaliny. Z poprzedniego życia została jej słabość do kalek, przez co do dnia dzisiejszego nie zabiła ani jednej osoby, która byłaby niesprawna psychicznie bądź fizycznie.

Akio posiada wygląd młodego mężczyzny u szczytu siły i zdrowia. Jego kulturystyczna sylwetka zdaje się składać wyłącznie z idealnie rozmieszczonych mięśni, których nie ogranicza zbyt wiele odzieży. W stanie spoczynku jego ciało sięga do metra dziewięćdziesięciu, lecz za sprawą szerokich barków wydaje się nawet bardziej masywny. Charakterystycznym elementem są jego długie, fioletowe włosy, które układając się w falach tworząc niemalże lwią grzywę, spod której wyrasta kilka czarnych rogów.

---

Nie każdemu przeznaczona jest droga samuraja. Matsubara Akiha przekonał się o tym, gdy mistrz, któremu tak wiernie od lat służył, po raz kolejny odmówił przyjęcia go nauki. Tylko dlatego, że jego rodzina urodziła się biedna, miał skończyć jako chłop pracujący w polu, a nie towarzysz równy dzieciom szermierzy. Chociaż wychował się z nimi, od momentu osiągnięcia chłopięcego wieku musiał porzucić przyjemność machania kijem, aby poświęcić się sadzeniu ryżu. Nikt nie wspierał go w jego marzeniach, a odrzucenie i niechęć do wielkich panów doprowadziła w końcu do tego, że szesnastolatek uzbrojony wyłącznie w widły zamordował brutalnie szlachcica, któremu służył.
Uciekając przed prawem nauczył się żyć jako bandyta, wyklęty przez wszystkich rzezimieszek, który aby przetrwać, musiał dokonywać kolejnych zbrodni. Rósł w siłę i niebawem jego imię stało się powszechnie znane. Matsubara - król gór, któremu należało oddać część wiezionych przez przełęcz dóbr. Zbierał wokół siebie ludzi, których spotkał podobny los, władał nimi i panował w bezprawiu chełpiąc się cesarską bezsilnością. Wydawało się, że nie ma na tym świecie człowieka zdolnego pokonać go w boju, chociaż wielu próbowało, ale nawet on musiał pewnego razu ugiąć przed kimś kolano.
Mężczyzna, który przybył wyzwać Króla Gór do walki był niewielki i bardzo niepozorny. Spotkał się z kpinami ze strony Akihy, który już w pierwszej minucie starcia musiał zmienić swoje nastawienie. Jego ludzi wycięto w pięć za sprawą jednego pstryknięcia palcami, a on pozbawiony ręki i nogi błagał o litość. Jego prośba spotkała się z akceptacją, lecz proces, któremu został poddany okazał się bezlitośnie wręcz bolesny. Od tego momentu potężny Król Gór zamienił się w jednego z najwierniejszych sług Muzana, który podąża za nim niczym wierny pies od ponad dwudziestu lat.

Z brudu, szram i grubego owłosienia stworzono jakimś cudem sylwetkę przypominającą niekiedy ludzką. Tora pod wieloma względami przypomina goryla, niebezpieczne zwierzę o imponującej muskulaturze ciała, lekko zgarbionej sylwetce uzbrojonej w długie, zwisające aż do kolan potężne ramiona. Wszystko w tym demonie krzyczy o jego sile, a mnogość plam z zaschniętej krwi na ubraniu sugeruje, że rzadko kiedy odpuszcza walkę. Długie, kruczoczarne włosy chaotycznie rozrzucone wokół głowy, skrywają spiczaste uszy i niewielkie, zielone ślepia, które rzadko kiedy układają się w innej niż wściekłość emocji.

---

Złość towarzyszyła jej od dziecka. Urodziła się z niezwykłą przypadłością gigantyzmu, za sprawą której już jako kilkuletnia dziewczynka przerastała swoich wiele starszych kolegów. Poza imponującym wzrostem, Tora miała też skłonności do przybierania wagi, która odbiła się na jej zdrowiu. Potężna, lecz pokraczna i niezdarna nie mogła podjąć się nauki walki, rzemiosła czy nawet dosiadać konia. Pozbawiona zajęcia szybko traciła cierpliwość, czemu upust dawała bezmyślnie niszcząc wszystko, co trafiło pod jego dłoń. Jej jedynym marzeniem było udać się do klasztoru, gdzie mogłaby resztę życia spędzić na modlitwach, które dałyby ukojenie jej duszy, lecz na taki ruch nie chcieli zgodzić się rodziciele. Wiodła więc pozbawione sensu życie na prowincji, a gdy pewnego razu w przypływie szału zniszczyła miecze, których wykuwaniem zajmował się jej ojciec, została również wyrzucona z własnego domu.
Chociaż kara miała dać jej tylko do myślenia, pogrążona w chmurze mrocznych wspomnień, wściekła na siebie i na świat Tora uciekła do lasu chcąc rzucić się ze skały. Nie widziała dla siebie innego wyjścia, a wierzyła, że bogowie zlitują się nad nią w nowym wścieleniu. Nie czekając na nic, znalazła najwyższy stok w okolicy i skoczyła, lecz... wielkie ciało pozwoliło jej przeżyć upadek.
Umierała przez wiele dni, złamany kręgosłup nie pozwolił jej wstać. Nikt jej nie znalazł, lub może nikt jej nie szukał. Zwierzęta długo wsłuchiwały się w jej skowyt, ale bały się podejść na tyle, by zadać zabójcze ugryzienie. Nad dziewczyną zlitowała się tylko jedna osoba: gdy mijała szósta z kolei doba, przed twarzą Tory pojawił się tajemniczy mężczyzna, który bez zwlekania zakończył cierpienia gigantki. W jednej chwili wszystkie wspomnienia przestały mieć znaczenie, ciało, z którym obudziła się Tora nie było już pokraczne i bezużyteczne, ale wielkie i silne. Jej cierpienia mogły się wreszcie zakończyć, a chęć do działania, która od zawsze kipiała w jej wnętrzu wreszcie mogła znaleźć upust.

Niwa w poprzednim życiu była przykładną matką i żoną. Wypełniała swoje obowiązki i znosiła trudy życia nie roniąc zbyt wielu łez. Jednak wszystkie jej wysiłki i modlitwy o zapewnienie spokoju jej rodzinie obróciły się przeciwko niej. W bitwie straciła męża. Podczas zarazy patrzyła jak siły kolejno uchodzą z jej dzieci, jak marnieją i znikają z tego świata. Jej ból i rozpacz znalazły ujście w ostatnim, rozpaczliwym akcie targnięcia się na własne życie. Kiedy miała już to zrobić, zdała sobie sprawę że nie jest w stanie. Bała się śmierci. Nienawidziła życia i wyklinała bogów za to, że została sama. Muzan zaproponował jej nie tylko ucieczkę od otchłani śmierci, ale też nową, lepszą rodzinę.

Minoru od zawsze był postrzegany jako najbardziej nieprzewidywalny ze wszystkich Kizuki. Obdarzony wręcz delikatnymi rysami twarzy na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie najlepszego kumpla, który zawsze wysłucha i da dobre rady. Jego zewnętrzny wygląd w żadnym stopniu nie przypomina demona, toteż bardzo łatwo pomylić go ze zwykłym mieszkańcem miasta. Co z kolei bardzo chętnie wykorzystuje na swoją korzyść. Porusza się niemalże bezszelestnie i bardzo szybko, i zawsze skupia na sobie uwagę swego rozmówcy w takim stopniu, że ten nawet nie wie kiedy wpada w jego sidła obdarzając demona zaufaniem oraz sympatią.
Minoru w rzeczywistości to zimny manipulator, który dla swojej chorej uciechy uwielbia podpuszczać innych, nastawiać kochanków przeciwko sobie, skłócać rodziny, mącić pomiędzy najlepszymi przyjaciółmi. Nie lubi brudzić swoich rąk, dlatego też z chęcią wykorzystuje do tego innych, których wcześniej omamił. Ponadto demon posiada mały wianuszek swych oddanych fanów, choć bardziej pasuje tutaj opis psychofanów, którzy po wypranym mózgu oddają mu cześć i hołd, gotowi zrobić wszystko dla swego 'pana'.

Zawsze się uśmiecha. Bez znaczenia, jakie emocje nim szargają - uśmiech nigdy nie schodzi z jego ust. Chyba tylko jedna osoba widziała go z inną mimiką twarzy, ale najpewniej już dawno nie żyje. Eiji kocha piękno i dlatego otacza się samymi pięknymi rzeczami: drogie meble, biżuteria, klejnoty, najwspanialsze tkaniny, kobiety, mężczyźni. Ma w sobie duszę nie tylko artysty, ale również kolekcjonera. Gardzi brzydotą do tego stopnia, że nawet nie zamierza się posilać brzydkimi osobami (w jego mniemaniu, oczywiście) i zamiast tego poddaje je torturom mających na celu "upiększenie" ich.
Eiji posiada również sforę psów, które głodzi specjalnie po to, aby karmić je ludźmi, którzy mu nie przypasowali, robiąc z tego swoistą rozrywkę. Jego ulubionym miejscem jest Osaka, którą bardzo często odwiedza, jak sam mówi, z czystego sentymentu, chociaż nie jest do końca pewien dlaczego. Nie pamięta.

Tajemniczy demon, który pojawił w Shigetaki całkiem niedawno. Objął pozycje Ósmego Kizuki po wygranym pojedynku z poprzednikiem – Ryo. Nikt nie wie skąd się wziął ani co robił dotychczas, lecz wszystkim wiadome jest, iż jego zdolności znacznie wykraczają poza obejmowaną przez niego obecnie pozycje.

Drobna, niezwykle smukła dziewczyna o uwydatnionych kształtach młodego ciała, które pokryte jest w całości cieniutką, białą warstwą pancerza imitującego skórę. Ze względu na albinizm posiada białe włosy, ale również brwi czy rzęsy. Charakterystyczne są dla niej czerwone tęczówki oraz wiele znaczeń tej samej barwy, które zdobią wierzchnią powłokę. Hime znana jest również z niezwykle wygimnastykowanego ciała, co przy okazji większości spotkać z dumą prezentuje.

---

Nawet gdyby wspomnienia poprzedniego życia nie zniknęły z pamięci Księżniczki, dziewczyna zapewne niechętnie by do nich powracała. Jako albinoska została wyklęta już jako dziecko, które zgorszeni obrazą boga rodzice sprzedali do egzotycznego domu uciech, zanim jeszcze nauczyła się chodzić. Wychowana do spełniania uciech mężczyzn kilkulatka nie zaznała innego życia. Oglądając piękne parady i słuchając bajek opowiadanych przez jej starsze siostry marzyła o przemianie w elegancką i bogatą księżniczkę, chociaż w głębi dusza wiedziała, że jej marzenia nie mogą się spełnić. Traktowana jak zwierzę często walczyła ze świniami o resztki z jedzenia swoich właścicieli, którzy nie omieszkali wykorzystywać jej odmienności w celach zarobkowych. Nie miała talentu do nauki, dlatego z trudem opanowała ludzką mowę i wydawałoby się, że już do końca swoich dni będzie w ten sposób cierpieć, lecz nawet dla niej bóg przygotował wybawienie.
Kiedy hałas wyrwał śpiącą wśród loch dziewczynkę ze snu, była pewna, że znowu wzywają ją do pracy, ale tej nocy wszystko miało się zmienić. W księżycowym świetle dostrzegła sylwetkę osoby, której nie potrafiła natychmiastowo rozpoznać. Przestraszona kuliła się pod ścianą chlewu, lecz ciepły i przyjazny głos zaczął obiecywać jej przyszłość, o jakiej nie śmiała nawet marzyć. Mogła zostać księżniczką, tym kim zawsze pragnęła, mogła wyrwać się wreszcie z burdelu i wieść życie dziecka nocy za niewielką cenę niesienia ludziom nieszczęścia i śmierci. Nie musiała się długo zastanawiać, nienawidziła ludzi i tego, jaki los jej zgotowali, zgodziła się natychmiastowo, a jej pierwszą ofiarą byli rodzice, którzy bez cienia żalu wyrzekli się niemowlęcia.
Hime była zgorzkniała i brutalna, mściła się nieświadomie na swoich dawnych klientach odcinając im różne kawałki ciała, które na ich oczach zjadała. Pomimo młodego wieku wzmacniała się w zastraszającym tempie. Początkowo żyła jak zwierzę, którego jedynym celem stało się niesienie śmierci, lecz szybko dopadła ją nuda. Wtedy też w jej zachowaniu nastąpiła powolna zmiana. Przywdziała wygląd atrakcyjnej nastolatki, która zachowuje się jak niezwykle prestiżowa, chociaż niema kurtyzana, kusząc mężczyzn atrakcyjnym wyglądem. Jej ofiar nigdy nie spotyka szybka śmierć.

Wysoki, muskularny mężczyzna o długich, brązowych włosach. Na czole jaśnieje symbol przypominający słońce, a na bokach głowy, niczym wieniec - wije się para rogów. Ubrany zwykle w eleganckie, kosztowne szaty.

---

Jako człowiek znany był pod imieniem Hotta Sendo. Był zabójcą demonów, władał oddechem wody. Coś jednak sprawiło że porzucił swoją dotychczasową ścieżkę i sprzymierzył się z demonami zdradzając im plany zabójców co do ataku Kioto. W efekcie tego zabójcy zostali powstrzymani, a sam Sendo - przemieniony w demona. Teraz znany jest pod imieniem Kaito, a nad jego rozwojem czuwa Tora, kształtując go niejako na swój obraz i podobieństwo.

Współcześnie Kaito stanowi główny cel formacji Cieni.

Gdyby urodził się nieco później i w innej klasie społecznej - śmiało mógłby starać się o tytuł najsilniejszego sumoki. Niestety dla niego, przyszedł na świat za wcześnie i to w rodzinie wyrzutków. Był abominacją budzącą lek i obrzydzenie. Nie zaznał rodzinnego ciepła, nikt też nie zadbał o jego edukację. Był za to bardzo silny i poetycko przerażający gdy wpadał we wściekłość. Zwrócił tym na siebie uwagę Muzana, który przygarnął go i obserwował gwałtowny rozwój umiejętności Isamu. Kizuki ten kieruje się podstawowymi instynktami, szanując tylko prawo silniejszego. Pozostał małomówny i tak jak kiedyś, łatwo wytrącić go z równowagi. Z im piękniejszym zabójcą przychodzi mu walczyć, tym większa jest jego furia. Upodobał sobie zwłaszcza kobiece dłonie.

OPIS POSTACI

Król Demonów, Stwórca, Bóg Nocnych Dzieci.

Człowiek, który niegdyś swoimi czynami doprowadził do powstania rasy demonów. Stał się ich władcą, ale i przekleństwem. O Muzanie niewiele jest wiadomo poza tym, że lepiej zbytnio nie drążyć w temacie jego przeszłości.