Pokiwał głową. Wspólny pokój z Kazumą nie był dla niego nawet najmniejszym problemem. Była to przede wszystkim okazja do tego, by się lepiej poznać, ale i do czegoś tak trywialnego, jak zwykłe podzielenie kosztów między ich dwójkę. A to zdecydowanie było zachęcające! Ostatecznie nieograniczonego budżetu we własnym zakresie też nie posiadali.
To nie chodziło o jakąkolwiek chęć irytacji, czy naskoczenia na Hiroshiego. Po prostu liczył na to, że w jakiś sposób jakąś dozę informacji uda się z niego wyciągnąć. Spodziewał się wszystkiego, nawet zdenerwowania serią pytań, które padły z jego strony. Jednakże zaskoczył się raczej dość pozytywnie. Ich informator zdecydował się odpowiedzieć na wszystkie jego pytania w sposób… względnie satysfakcjonujący. Oczywiście, gdyby dowiedzieli się więcej, to wszystko byłoby o wiele łatwiejsze, ale ostatecznie tylko głupiec robi to samo sto razy i oczekuje innych efektów.
Mężczyzna zdawał się trochę bardziej zrozumieć ich sytuację, gdy sam niebieskowłosy podzielił się w trochę bardziej wylewny sposób ich intencjami i tym, w jakiej sytuacji w zasadzie się znajdowali. Przynajmniej kilka razy pokiwał głową w trakcie wypowiedzi Hiroshiego, potwierdzając, że cały czas go słucha. Bo oczywiście słuchał, starając się mentalnie zanotować każdą wypowiedź, która mogłaby prowadzić ich do jakichkolwiek użytecznych wniosków. W trakcie jego wypowiedzi może tylko kilka razy mruknął potwierdzająco, że nadal słucha i, że docierają do niego słowa wypowiadane przez informatora. Gdy ten zakończył swoją wypowiedź, kierując w jego kierunku pytanie, czy może jeszcze na jakieś pytanie odpowiedzieć, to… przynajmniej jemu żadne dodatkowe pytanie nie przeszło już przez myśl. A przynajmniej nie takie, na które nie domyślałby się odpowiedzi, albo już wiedział, że tej odpowiedzi nie dostanie. Nie mógł mieć do niego ostatecznie pretensji.
Pokręcił przecząco głową. — Nie mam więcej pytań. — Powiedział ze spokojem i ukłonił mu się lekko głową przez stół w geście wdzięczności. — Dziękuje, Hiroshi-san. Doceniamy każdą pomoc…  — Zerknął w kierunku Tageri, widząc, albo raczej słysząc, że na linii między nią, a Hinatą trochę iskrzy. Do jego uszu doszły również komentarze wypowiadane przez obecnych w karczmie. Cóż, faktycznie… jako grupa zdecydowanie nie dali się poznać jako najgrzeczniejsze towarzystwo. Głównie za sprawą jednej osoby, ale jednak! Ukłonił się jeszcze raz przed samym Hiroshim. — I przepraszam za naszą towarzyszkę, jest… — Zaciął się, szukając odpowiedniego słowa, zerknął w jej kierunku i westchnął ciężko. Cóż, jej plan chyba nie zadziałał tak dobrze, jak mogliby mieć nadzieję! Zdecydował się nie kończyć swojej wypowiedzi, bo… cóż, Hiroshi jaka Tageri jest sam dobrze widział i słyszał! A on sam przecież wcale lepiej jej nie znał.
Odwrócił głowę w kierunku Asami, która prowadziła w tym czasie rozmowę z Kazumą, który… zdawał się wyciągnąć jakieś dodatkowe informacje, które mogły okazać się przydatne! Zmarszczył lekko brwi słysząc ostateczne podsumowanie ze strony Kazumy. Wiedzą, że giną kruki i tyle? Chyba… jednak nie do końca! Nie zdążył jednak wejść w dalszą dyskusję z mężczyzną, bo ten postanowił pójść wezwać swojego kruka. Cóż, to też był dobry początek. — Jak coś to daj nam znać. — Powiedział tylko do Kazumy, który powinien zdawać sobie sprawę, że w razie czego na pewno będą skorzy do pomocy. — Asami-senpai, dziękujemy za dotychczasową pomoc.— Powiedział, w imieniu grupy oczywiście. To co powiedziała teraz, razem zresztą z Hiroshim, który się na chwilkę wtrącił: dawało do myślenia. I nawet dało mu to pewną hipotezę, którą chciał się zaraz podzielić z jego towarzyszami tej misji. Przesunął się po siedzeniu, łapiąc za swoją katanę i wstał, ruszając w kierunku kontuaru, przy którym znajdowała się Tageri i Hinata. Usłyszał bardzo wyraźnie gwizd dochodzący z zewnątrz, naprawdę donośny gwizd. Skrzywił się lekko, bo jego wyczulony słuch oczywiście zwrócił uwagę na ten specyficzny dźwięk, który ostatecznie jednak – jak to gwizd – miły dla ucha nie był!
— Hinata-san. — Powiedział, podchodząc do nich i starając się ściągnąć uwagę kobiety na siebie, jakby to miało jakkolwiek pomóc. —  Przepraszamy za zamieszanie. — Ukłonił się lekko, stojąc oczywiście po drugiej stronie baru. Miał przy tym taki przepraszający uśmiech na twarzy. Cóż, z całej trójki, która tutaj przybyła: Kazuma, Tageri i sam Sōsetsu, ostatecznie to on sam zdawał się przykładać największą wagę do takiej… prostej uprzejmości i szeroko-pojętej kultury wypowiedzi. Nie miał z tym problemu, w pewnym sensie w ten sposób nadrabiał swoje inne braki umiejętności konwersacji, a… uprzejmości zdecydowanie łatwiej było się nauczyć!  — Ta-ge-ri.  — Zwrócił się do kobiety, sylabizując jej imię i przechylając lekko głowę. — Wyjdziemy na zewnątrz? Kazuma poszedł wezwać swojego kruka… i możemy tam też porozmawiać. Zaraz wrócimy po nasze napoje. — Powiedział do kobiety, ostatnie swoje słowa oczywiście kierując do samej Hinaty, żeby wiedziała, że mieli zamiar zaraz wrócić. Zresztą, i tak planowali się tu zatrzymać!
Nie czekając nawet za bardzo na jakąś reakcję ze strony Tageri, ruszył w kierunku wyjścia, nie chcąc przeciągać. Gdy znaleźli się na zewnątrz, podszedł do Kazumy stojącego nieopodal wejścia. — I jak? — Zapytał, chociaż w sumie dał mu tylko krótkie okienko na odpowiedź, bo zakładam, że zaraz obok nich pojawiła się również Miyohime, Odchrząknął znacząco. — Więcej się już chyba od nich nie dowiemy. Ale jak byłaś przy barze, to Asami powiedziała coś, co zwróciło moją uwagę. — Zaczął, zerkając na ich oboje. — Znikają kruki, tak? A z drugiej strony zbierają się przy świątyni. — Powiedział coś oczywistego, wiedział o tym. Tylko, ze czasem takie… usystematyzowanie swojej wiedzy i posiadanych informacji właśnie mogło pomóc! — Asami powiedziała, że zdają się być jakieś oswojone, nie uciekają, gdy widzą ludzi.— Już pal licho sam fakt, że te uciekły w pewnym momencie, gdy tylko się tam zebrali. Powiązane? Być może! Teraz jednak coś innego miał w głowie. — Na pewno musielibyśmy się rozejrzeć w okolicy świątyni, może się tam gdzieś chowa jakiś demon i wiecie… przechwytuje te kruki, miesza im w głowach? Dlatego zachowywałyby się tak dziwnie… może? Co myślicie?— Zaproponował jakiś… cóż, punkt zaczepienia. Czy to skupić się na obserwacji tych kruków, czy poszukać w samej świątyni, czy tam się jakiś potwór nie zagnieździł… jednego był pewien: ich najlepszą poszlaką były kruki się tam zbierające. Nie mogły być tam bez powodu i ich dziwne, specyficzne zachowanie musiało też odgrywać pewną rolę, którą musieli poznać. Ostatecznie też nie chciał, by pomyśleli, że się wymądrza, albo, że nie zależy mu na ich opinii, bo było wręcz przeciwnie. Mógł strzelać kulą w płot i był tego świadom.

— Oczywiście, Hinata-san.  — Odparł tylko krótko. Nie miał zamiaru – a przynajmniej on! – sprawiać żadnych niepotrzebnych problemów. Co jak co, ale na tym zależało mu najmniej. Dlatego też bardzo sprawnie udał się z depczącą mu po piętach Tageri przed budynek. Chociaż starał się nie zwracać uwagi na jej oddech na swoim karku!
Wzruszył ramionami. Może i suka, ale ostatecznie jakąś informację im podarowała. Nie miał zamiaru wchodzić w niepotrzebną dyskusję, która przecież była… naprawdę niepotrzebna. Chciał zebrać jak najwięcej informacji i mieć to wszystko… cóż, z głowy! Rozumiał jednak irytację Tageri, która wprost okazywała swoje niezadowolenie i zmęczenie sytuacją, w której się znajdowali. Nie mógł się z tym przecież nie utożsamiać!
— To zawsze jakiś trop. — Przytaknął po słowach Miyohime, która podzieliła się jakąś informacją uzyskaną od Hinaty. Kolejny trop, który był w sumie kolejną wielką niewiadomą w ich sytuacji. Zastanowił się chwilę. To też… wymagałoby sprawdzenia. Chociaż to historia, która… cóż. Wiedział, że woda potrafi pochłonąć ludzi, taki ten żywioł już był kapryśny! Z jednej strony było to coś do potwierdzenia, z drugiej… mogli tylko stracić czas na utwierdzanie się w tym, że rybacy zginęli na wodzie. Takie rzeczy się zdarzają. Chociaż oczywiście nikt nie mógł być z tego powodu szczęśliwy, czy zadowolony.
Spojrzał na Kazumę, który trochę mu w tej chwili podcinał skrzydła. Zawahał się przez moment. — Niby tak, ale skoro nawet oni zwracają na to uwagę i jest ich aż tyle… no i cała ta otoczka, no nie wiem. Nie pasuje mi to. Po prostu. — Wzruszył ramionami. Może i była w tym doza normalności, a może jednak nie, był to jednak teraz ich najlepszy trop.
— A więc świątynia… — Przytaknął po potwierdzeniu zarówno ze strony Tageri, jak i Kazumy. Jak to się stało, że to on objął tutaj jakeiś dziwne przywództwo w tej grupie? Nie miał… zielonego pojęcia. Czuł się, szczerze mówiąc, zmęczony tym wszystkim. Dlatego wolał robić rzeczy sam! Przynajmniej nikt mu niczego nie utrudniał. Dobra, zawsze dobrze było mieć kogoś, kto kryłby jego tyły, ale to co tutaj się działo… miał wrażenie, że obecność trzech zabójców była lekko na wyrost. Chociaż cóż… z tym, to – być może! – przesadzał. Już nie mówiąc o tym, że ich trójka zdawała się nadawać na – mimo wszystko – trochę różnych falach. Chociaż do problemów komunikacyjnych z innymi zabójcami zdążył już przywyknąć.
Spojrzał na Tageri, która stwierdziła, że w sumie… to najchętniej udałaby się do tej świątyni. Zacisnął wargi, ale… to nie był taki zły pomysł. Tylko no właśnie. Jeszcze musieli zapłacić i nie zostawić rzeczy niedokończonych w lokalu! Tym jednak będą musieli zająć się zaraz. — Możemy ruszać… tylko trzeba zapłacić. — Był prostym człowiekiem: zamówili, trzeba było za to zapłacić. Nie wyobrażał sobie wyruszać bez uiszczenia rachunku. Po chwili wahania – biorąc przykład z towarzyszy – wezwał swojego kruka, jednak on do tego użył znaku, który miał każdy zabójca. Zaraz po tym jego uszu doszło… głośne krakanie. Usłyszał to – prawdopodobnie – jako pierwszy z nich. A na pewno tak wyraźnie. Dużo… dużo krakania. Skrzywił się lekko i podniósł głowę, czy raczej wzrok, dostrzegając te zbierające się nad nimi. Po chwili jednak dostrzegł jednego konkretnego, który był wezwany najpierw: tego, który zaczął teraz pikować w kierunku Kazumy. To… było co najmniej dziwne. — To twój… — Zaczął swoje pytanie. Już chciał zareagować, cokolwiek zrobić… a Kazuma… dał nogi za pas! Dość szybko, jakby wcale nie był takim ogromnym facetem dał dyla i zniknął za rogiem budynku. Sosetsu szczęak to niemalże opadła z wrażenia, albo raczej… zaskoczenia. Zrobił krok w kierunku, w którym zniknął Kazuma. Zatrzymał się jednak nim zdążył ruszyć za mężczyzną. — Co tu się… — Spojrzał w kierunku Tageri i… zawahał się. — Lecimy za nim, czekamy na nasze…? — Zapytał, pozwalając jej poniekąd zdecydować za nich odnośnie ich kolejnego kroku. I niezależnie od tego co powiedziała, albo czy kazała mu spadać na drzewo, to… po prostu zrobiły to samo co ona: jeżeli została, to i on został. Jeżeli zdecydowała się ruszyć do świątyni, czy też za Kazumą: to również to zrobił. Tylko do wychodka za nią by nie poszedł.
No i oczywiście zaczął się rozglądać zarówno za swoim krukiem, ale też tym należącym do Tageri. Cóż… raczej wolałby nie zostać znienacka zaatakowany przez ptaka, który by się zaczął zachowywać tak jak ten należący do Kazumy, którego donośny głos w sumie… jeszcze dane było mu stąd usłyszeć dzięki swojemu wyczulonemu słuchowi. Jak będzie potrzeba, to będzie też w stanie wskazać drogę Tokugawie, na tego właśnie podstawie.

Zaczęli dochodzić do jakichś wniosków. Wreszcie! To była najwyższa pora, by jednak jakieś wnioski wyciągnęli. Była to trochę kwestia tego, że oczywiście sami postanowili wreszcie zrobić krok naprzód i podjąć działania. Zdawali sobie sprawę z użyteczności i ilości informacji, które posiadali. To przecież nie tak, że chcieli, by Hiroshi, czy Asami rozwiązali tę zagadkę za nich! Ale… liczyli oczywiście na ułatwienie z ich strony.
Wnioski nie znaczyły jednak, że odpowiedzi im się nasuwały! Były to ostatecznie tylko poszlaki, sugestie kierunku, w którym powinni się udać i gdzie szukać tych ewentualnych rozwiązań.
Przewrócił oczami. Szczerze? Z jednej strony oczywiście: będą nocowali, z drugiej? Chyba spodziewałby się wszystkiego! Wiele o niej nie wiedział i bardzo dobre momenty przeplatała tymi, kiedy miał wrażenie, że jest człowiekiem, z którym w życiu nie byłby się w stanie dogadać. To była taka sinusoida, z którą nie wyobrażał sobie, by miał być w stanie sobie poradzić! No, ale to przecież wcale najważniejsze i najistotniejsze nie było.
Może i był dzieciakiem, może miał jakiś dziwny, przesadzony wręcz system wartości, ale taki był już jego urok! Nie musiała przecież się z nim zgadzać. Tak jak on nie planował się zgadzać we wszystkim z nią. Nie musieli przecież! — Jasne. — Odparł, patrząc na nią z mieszanymi uczuciami. Na pewno jej odda, spłaci… nie miał zamiaru się wpakowywać w żadne dziwne długi, czy traktować tego jako czymś więcej, niż było! Stać go było przecież, żeby za siebie zapłacić. Najwyżej po prostu zapłaci za jej zioła i tyle!
Sytuacja zmieniła się diametralnie, o sto osiemdziesiąt stopniu, gdy na scenę zdecydował zapikować kruk Kazumy o imieniu Ruru. Prychnął lekko po słowach Tageri. Taki kram… niech będzie! Po chwili uznali, że idą za nim: co nie było złym pomysłem, i tak udał się w kierunku świątyni z tego co zdążył zorientować się w terenie. Gdy zrobili kilka kroków, to do jego uszu dotarło krakanie kruka Kazumy, który nakazywał mu zatrzymanie się. — Co jest… — Mruknął tylko, lekko zaskoczony tym przebiegiem sytuacji.
Kruk zarówno Tageri, jak i jego pojawił się chwilkę potem. Sam niebieskowłosy wyciągnął rękę, by pozwolić wylądować swojemu towarzyszowi podróży, i… skupił się na tym kruku, który przekazywał informacje. Priorytet… misje tracą priorytet? Mają udać się do siedziby? Zamrugał kilka razy… stało się coś? Czy było to powiązane z tymi trzęsieniami ziemi i wyrwami, które mieli okazję zobaczyć, gdy przerwano im nimi trening z Katsumitsu? To był sensowny wniosek, ale… może było to coś innego?
Wymienili kilka słów razem z Kazumą i Tageri. Jeżeli chcieli posłuchać, to Sōsetsu podzielił się z nimi informacją o tamtych wyrwach w ziemi i śladach demonów i… ruszył w drogę. Może nawet i przez chwilę razem, chyba, że zdecydowali się rozdzielić! W każdym razie… tak jak szybko w prefekturze Miyagi się znaleźli, tak… szybko musieli ją opuścić. Ale pewni mogli być jednego: jeszcze tu wrócą!

z/t dla Soska