Jak miała zdobyć ten świat, jak miałaby zdobyć nawet jego rodzinną posiadłość, kiedy przed chwilą wymiękła przed zjedzeniem dwójki ludzi. Ludzi, którzy przecież nic nie znaczyli! Wiedział, ze mieli troszkę inne podejście. Seiyushi jako człowiek pochodziła z… tych niższych kast, mówiła, ze była kim? Córką kowala? Oczywiście, że widziała wartość ludzi w inny sposób, niż on.
I widział w niej teraz… właśnie nie kogoś, kto mógłby doprowadzić go do celu, który sama w sumie wybrała! Dobra, razem z nim w pewnym stopniu, ale to wszystko miało się opierać na wierze w jej siłę, w jej potęgę! Cały świat? Gdy wymiękło się przed zjedzeniem dwójki ludzi z pospólstwa? Gdy nie miało się jednej nogi i… wyglądało tak mizernie? Tak tragicznie? Nie wiedział jak miałaby to zrobić.
Wiedział co mówi, chociaż być może nie do końca rozumiał jakie to może mieć konsekwencje. Chciał ją zrozumieć, popchnąć do czegoś, co sam wcześniej wymyślił, a teraz… teraz chyba poczuł się zbyt pewnie, gdy nagle nie wyglądała już na tak niebezpieczną jak normalnie.
Powiedział… co powiedział. Był tylko człowiekiem, a naprawdę wydawało mu się to proste. I to nawet nie miał na myśli czegokolwiek o byciu demonem. W jego oczach to było proste rozwiązanie.. po prostu logiczne. Tak to widział, tak mu się to układało w całość.
Wyglądała tragicznie. To była prawda! I to nawet nie mówił tego po to, żeby jej to wytknąć, żeby ją wyśmiać. Sam nie wiedział po co konkretnie to powiedział, ale… ślina przyniosła mu na język to stwierdzenie i… padło. Padło! Po prostu wprost jej powiedział, że wygląda tragicznie. Był z nią tylko i wyłącznie szczery, nie miał nic złego na myśli! Tak przynajmniej mógłby sobie to tłumaczyć.
Przechylił lekko głowę, gdy parsknęła pod nosem. Zamrugał kilkukrotnie ciekaw tego, co zrobi następne. Ma rację? Jest tylko człowiekiem? No… tak. No shit, Sherlock! Tylko… być może to właśnie to przechylenie głowy jeszcze bardziej ułatwiło jej zrobienie tego co zrobiła. Nawet nie zdążył zareagować, gdy jej ogon błyskawicznie złapał ją za szyję i poderwał do góry. Poczuł jak nagle traci możliwość swobodnego oddychania, a grunt spod nóg mu ucieka. Znajdował się nad ziemią. Zaczął wierzgać nogami, śmiesznie machnął rękoma i sięgnął dłońmi do ogona ciasno owijającego jego szyję.
— ...ghh..hh… — Próbował coś powiedzieć, ale oczywiście, nie był w stanie. Czuł, jak robi mu się szybko dość słabo, ale równocześnie był w stanie łapać chociaż odrobinę powietrza i tlenu, dzięki czemu nie tracił przytomności. Widział jak Seiyushi unosi się na kolana i wpatruje się w niego stanowczym spojrzeniem. Zdeterminowanym, mocnym spojrzeniem… ale nie takim, które znał. Widział w niej… wściekłość. Wymierzoną w niego, po raz pierwszy. Gdyby mógł, to przełknąłby ślinę, ale jedyne co mu pozostało teraz robić, to… dalsze próby wierzgania nogami, chociaż i na to brakowało mu już sił. Był bezbronny.
Mimo tego, że logika podpowiadałaby by przestać się wierzgać, to… nadal próbował!  Tak samo cały czas próbował dłońmi poluzować uścisk na jego szyi, ale oczywiście: bezskutecznie. Kompletnie mu to nie wychodziło. Nie był w stanie ani wsunąć palców pod jej ogon na jego karku, ani jakkolwiek zrobić tego siłą, która przecież i tak z niego uciekała. Wsłuchał się w jej słowa, które – oboje mogli mieć tę pewność – tak dobrze wbiją mu się w pamięć. Przypomniała mu jego miejsce w szeregu, bardzo szybko uświadomiła mu, że… nie może sobie pozwolić na taką bezczelność.
Patrzyła w jego oczy, musiałą widzieć to… przerażenie, które w nich było wyraźnie widoczne. Oczywiście, że był do cholery przerażony! Bał się o swoje życie, liczył się z tym, ze zaraz może je stracić, że go udusi, że go zje, że zrobi mu nie wiadomo co i nie dożyje jutra! Oczywiście, że się tego wszystkiego bał. W końcu była demonem, była ranna…
Ale nadal tysiąckrotnie (przynajmniej) silniejsza od niego.
Nagle pociągnęła go w dół, padł na kolana, ale nie poluzowała tego uścisku. Nie mógł nadal swobodnie złapać oddechu. Drżał z tego strachu kontrolującego jego ciało w tej chwili, ale gdy się tak zbliżyła do niego, to zamarł. Jego spojrzenie skupiło się na jej twarzy, ale… nie mógł zdobyć się na to, by spojrzeć jej w oczy. Poczuł jednak jej oddech na swojej twarzy, gdy zbliżyła swoją do tej należącej do niego. Ranne bydle… jest najniebezpieczniejsze. Tak.. słyszał coś tego typu. Że zwierzę zapędzone w róg jest… niebezpieczne.
I miał tego pewnie… świetny przykład. Gdy nagle kłapnęła mu zębami przed twarzą, to… cóż. Pewnie musiał jej podziękować za to, że nie poluźniła uścisku na jego szyi, bo pewnie pisnąłby ze strachu. A tak, to nie był w stanie tego zrobić. Dzięki Seiyushi!
W następnej chwili już jednak poczuł jak luzuje się ogon, chciał złapać oddech, ale już w tej chwili leciał w bok. Uderzył z hukiem o podłoże. Przeturlał się, łapiąc kilka zadrapań, otarć i stłuczeń przy okazji. Gdy już stracił impet, to po prostu leżał tak, jak wylądował. Łapał oddech, łapał tlen, którego jeszcze przed chwila miał niedostatek, który wydawał się niemalże towarem luksusowym, deficytowym. Skulił się na tej ziemi. Nie odważył się spojrzeć w jej kierunku, dopiero gdy usłyszał dźwięk, jakby… wchodzenia do wody, to spojrzał w tamtym kierunku, by ujrzeć jak demonica znika w wodzie.
Leżał nadal, nawet po tym jak zniknęła. Leżał jak porzucona zabawka, nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Po dłuższej chwili, z sykiem bólu i stęknięciem podniósł się trochę. Oddychał ciężko, a serce biło mu jak oszalałe. — p…p…przeżyłem…  — Szepnął roztrzęsionym głosem sam do siebie. Odetchnął ciężko i… zachichotał. Chociaż szybko przestał. Skrzywił się, ból w boku nie pozwolił mu dalej się chichotać. — przeżyłem... — powtórzył. Podczołgał się powoli pod drzewo, pod którym wcześniej znajdowała się Seiyushi. Podciągnął się z lekkim trudem i oparł się plecami o pień. Oddychał ciężko. Odchylił głowę do tyłu, by spojrzeć na koronę drzew. Zasłużył na to co się wydarzyło? Na pewno. Czy czuł się winny? Ani trochę. To był błąd, zła kalkulacja, pomyłka… przesadził. Tego był pewien. Odetchnął ciężko i odwrócił głowę, spojrzał gdzieś w bok, daleko. — I co teraz...?— Zapytał sam siebie. Nie miał bladego pojęcia. Na teraz… na teraz, to chyba po prostu poczeka. I odpocznie. Nie zabiła go, więc… chyba miał tu na nią czekać. Gdyby był już jej niepotrzebny, to… a może był? Może go już nie chciała, rzuciła nim tak, jakby go wyrzucała jak zabawkę. Może to było to? Może…był wolny. Tylko… co to miałoby niby znaczyć? Ta cała… wolność? Z tego wszystkiego chyba… chyba już wolał być z Seiyushi.

Potrafiła być okrutna.. potrafiła być brutalna ale tą część siebie miała dla skurwieli i demonów. Trzeba było też pamiętać że miała temperament ale nigdy nie okazywała go względem konkretnej grupy ludzi. Nie sądziła że Oda będzie odbiorcą takiej wersji demonicy. Traktowała go przecież dobrze.. za dobrze można by się pokusić nawet. Pozwoliła mu się rozbrykać całkiem.. pokazać się ze swojej naturalnej strony ale przegiął pozwalając sobie na zbyt wiele w tej jednej kwestii. Więc dała upust swojej wściekłości, potraktowała go dokładnie tak jak może chciał żeby oberwał Kenta? Nie wiedziała co było w głosie Seijiego ale w jej własnej był teraz rozszalały chaos! Potraktowała go bardziej szorstko niż by chciała. Sęk w tym że w tej chwili nie panowała nad sobą. Cudem obeszło się bez utraty kończyny i życia.
Widziała wszystko! Strach.. przerażenie.. jak wierzgał.. tak jak każdy inny człowiek by to zrobił. Nie różnił się swoją kruchością od pozostałej części ludzkości.. choć miał w sobie potencjał żeby być kiedyś nad nimi jeśli dobrze będzie nawigował swoje życie. Ale to temat na przyszłe razy.
Cisnęła nim, jak szmacianą lalką. Słyszała syknięcia, kątem oka widziała jak się tarzał po ziemi, zbierając obicia i otarcia. Poczuła ukłucie widząc go skulonego jak skopanego kundelka. Zacisnęła mocniej szczęki, ruszając w kierunku rzeki. Zostawiając go tam, nawet jeśli chciała się zatrzymać i cofnąć.. pozbierać go.. to zwyczajnie.. NIE POZWWALAŁA SOBIE NA TAKĄ SŁABOŚĆ!!!

Ile czasu minęło odkąd zniknęła mu z widoku? Godzina? Może trzy? Ciężko było się rozeznać w czasie. Ale w końcu wróciła.. Potrzebowała ochłonąć.. potrzebowała czasu dla siebie.. potrzebowała dać jemu odetchnąć dosłownie! Jeśli jego wzrok był skupiony w miejscu gdzie zniknęła, to tam właśnie dostrzegł ruch.. Z początku widział tylko głowę ale po chwili i cała reszta ciała wyłoniła się z wody. Na dekolcie i szyi nie było śladów po poparzeniach ale teraz widział jak szła nie na czworaka.. Co mogło g zdziwić to fakt że nie miała na sobie ubrania.. żadnego. Wpełzła w zniszczonej yukacie i wypełzła w stroju Ewy. Czarne mokre, przylepione do pleców i policzków włosy z białymi pasmami miejscami. Oczy miała w barwie jasnego błękitu. Skóra blada ale bez najmniejszej ryski czy blizny. Idealnie gładka, połyskująca, przyozdobiona kroplami, sunącymi w dół. Jej ogon owinięty wokół lewej nogi. Nie spieszyła się gdy szła w stronę siedzącego pod drzewem młodzieńca.
Mimo ze jej twarz nie wyrażała żadnej emocji poza.. stoickim spokojem.. tak wewnętrznie bolało ją to jak go potraktowała wcześniej, nie mając wpływu na swój gniew. A tym bardziej ją to teraz męczyło jak przypominała sobie z jaką.. 'troską' się do niej zwracał. Chciał jej pomóc.. a ona tak okropnie go potraktowała bo przekroczył granicę, której mu nie zdążyła wyznaczyć. A to że nie sądziła że będzie musiała to zrobić, nie było dla niej żadnym usprawiedliwieniem.
- Wstań.. idziemy.. - powiedziała nieco ciszej ale nadal stanowczo, choć może bardziej łagodnie. Patrzyła na niego z góry z tym dobrze znanym mu spokojem, który widział na jej obliczu już parę razy. Czekała aż chłopak się podniesie spod drzewa. Jeśli sam tego nie zrobił to pochyliła się żeby złapać go za ramię przy pachwinie i pociągnie go w górę, na równe nogi. Ewidentnie nic sobie nie robiła z tego że była naga i tym bardziej nie interesowało ją to co otoczenie o tym myślało. Ona przyszła po swoją własność..