Czy on to zepsuł? Na to pytanie znalazłoby się przynajmniej dwie odpowiedzi: tak, albo nie. Jak było w rzeczywistości? Pewnie zależało to już od tego, jak na to spojrzeć. Z jego perspektywy jednak zdecydowanie nie wyglądało to tak, jakby coś zepsuł. Uważał, że zrobił to co powinien był zrobić. Czy zademonstrował tutaj jakąkolwiek wyższość, względem Sayaki? Ciężko powiedzieć.
Jednego natomiast mógł być pewien: nie była demonem, więc nie musiał tego wszystkiego zakończyć w sposób, w jaki zakończyłby z demonem. Sōsetsu był człowiekiem, oczywiście. I podchodził do innych ludzi: jak do ludzi właśnie. Tak, demony mogły przybierać różną formę i można było je z ludźmi pomylić, jednakże dzisiaj: tutaj? To raczej nie miało miejsca.
I kontynuując: jeżeli starłby się z demonem, to w jego działaniach nie pojawiłaby się krzta wahania. Demony zasługiwały na jedno: na śmierć. No, a dokładniej to ścięcie głowy przy użyciu ostrza nichirin. Dla niebieskowłosego tutaj nie było pola do negocjacji. Demony były wcieleniem zła, istotami atakującymi ludzi dla zabawy. Nie zasługiwały na litośc, czy na wahanie. A sam Sōsetsu mimo swojego względnie przyjaznego usposobienia – chociaż zyskiwał dopiero przy lepszym poznaniu się – wobec demonów był… bezlitosny! Więc jeżeli Sayaka tutaj miała wątpliwości względem tego, czy młody mizunoto pokaże taką słabość i wahanie wtedy, gdy będzie się to liczyła, to… cóż, może kiedyś będzie dane mu je rozwiać.
Nie potrzebował jej tutaj wykończyć, a ostatecznie też nie chciał być kimś, na kogo patrzyłaby przez pryzmat tego, że ją w jakiś sposób upokorzył. Wiedział, że się hamowała w sparingu z nim, więc zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby walczyli na serio, to raczej byłby bez szans.
— Spierdoliłem?  — Powtórzył po niej, szczerze nie do końca wiedząc o co jej chodzi. Wydawało mu się, że to dobrze rozegrał. Że kontynuował swoje ataki tam, gdzie już miała osłabioną obronę i się przez nią przebił. Że zachował się właśnie bardzo dobrze! A ona mu mówi, że spierdolił? Nie wiedział kompletnie o co jej chodzi, dlatego patrzył na nią z takim może lekko tępym wyrazem twarzy, zastanawiając się nad tym, co powiedziaiała.
— No tak. Siła… faktycznie. Płomień się opiera na tej sile. To całkiem inny styl walki. —  Przytaknął jej, zastanawiając się chwilę. Ten… chyba nawet mu nie do końca pasował! — Ja wolę jednak opierać się na zręczności i szybkości, chociaż… w sumie i tak chyba jeszcze pod tym względem mam sporo do poprawy. — Oj co jak co, ale miał jeszcze sporo do doszlifowania pod względem swoich umiejętności i możliwości fizycznych. Bo tak jak musiał jeszcze pracować nad techniką walki swoją bronią, tak również musiał ciągle pracować nad swoją zręcznością i siłą! Tak też wiedział, że jeszcze ma sporo do pracy nawet przy samej technice oddychania, która była praktykowana przez zabójców demonów. Tyle rzeczy do pracy… kiedy on na to znajdzie czas? Jego uszu doszło to jej ciche syknięcie, gdy zmieniała lekko pozycję. Spojrzał na nią kątem oka, jakby… kontrolnie, ale nic nie zrobił. Bo i co miał zrobić?
— A... to miałaś na myśli?  — Zapytał, kiwając głową, teraz chyba trochę bardziej rozumiejąc jej słowa z wcześniej. Faktycznie, mówiła coś w stylu, że ma traktować to tak, jakby walczył z demonem. Pokręcił ostatecznie jednak głową. — Gdybym walczył z demonem, to bym się nie zawahał. — Odparł z taką chłodną stanowczością w głosie. Nie chodziło jednak o chłód wobec niej, natomiast mogłaby to w ten sposób odebrać. Sposób, w jaki to powiedział miało dać jasno do zrozumienia: demona skróciłby o głowę. Jeżeli tylko by mógł. Tutaj nie było pola do dyskusji.
— A co do ludzi… no… wiem, że są tacy. Nie.. nie miałem styczności z takimi, którzy by oddali za demona wszystko, ale…  — Teraz w jego głosie pojawiła się niepewność. Chociaż odkaszlnął po chwili. — Jeżeli człowiek pomaga demonowi, to… zasługuje na to samo, co demon. — Powiedział. To było jednak… proste. Albo raczej: łatwo było powiedzieć. Bo czy byłby w stanie zachować się tak stanowczo i poniekąd bezlitośnie, gdyby musiał zabić człowieka? Tego… mógł się dowiedzieć już tylko w jeden sposób. Przy czym… chyba wolałby przed takim wyborem nie stawać.
Drgnął lekko, gdy zaczęła się podnosić z podłoża, a gdy wyciągnęła w jego stronę dłoń, to złapał ją i wstał, czując szarpnięcie, gdy go pociągnęła do góry. Stanął jednak pewnie na nogach i pokiwał głową po jej słowach, które zaraz padły. — Rewanż? — Powtórzył po niej. Pokiwał głową, uśmiechając się lekko. — Zaczynam trening brzucha, żeby nie bolało następnym razem jak mnie potraktujesz kolanem.  — Zażartował, robiąc krok w tył. — A jak się nie wyrobię z czasem, to proszę traktować mnie jak delikatny worek z ryżem.  — Pozwolił sobie na kolejny żart, co w sumie dość mocno kontrastowało z tym, jak ich rozmowa sprzed sparingu wyglądała. Jednak.. niektórzy ludzie, to się jednak dogadują najlepiej przez czyny, a nie przez słowa i.. chyba tutaj coś takiego właśnie miało miejsce. — To będę trzymał za słowo, ale… nie myśl, że nie będę nad sobą pracował. —  Powiedział jeszcze i… chciał coś jeszcze dodać, ale brakło mu czegoś. Jej imienia. — Będzie nam się łatwiej złapać na rewanż, jak będziemy znać swoje imiona. — Zauważył całkiem trzeźwo. — Jestem Sōsetsu. — Powiedział, wyciągając w jej kierunku dłoń.

"Ja wolę jednak opierać się na zręczności i szybkości, chociaż…"
Przechyliła lekko głowę w bok zastanawiając się przez chwilę nad tym co powiedział. - Zręczność i szybkość.. rozumiem czemu.. to dobry pomysł jeśli twoje ataki faktycznie są w stanie coś zrobić przeciwnikowi.. spójrz na to w ten sposób.. jeśli będziesz skupiał się tylko na tych dwóch aspektach.. to zmęczysz się zanim coś konkretnego zrobisz.. a twój przeciwnik wystarczy że będzie trochę bardziej wytrzymały od ciebie i wyczeka odpowiedni moment żeby ci pizgnąć.. ja bym tak zrobiła.. jak byśmy walczyli na poważnie i tylko jedno z nas miałoby wyjść z tego żywcem.. zmęczyłabym cię.. a potem jak byś się tylko lekko zachwiał.. bum! I cię nie ma.. rozumiesz? Bądź szybki i zwinny ale musisz umieć przyjebać jak już złapiesz okazje do ataku.. pamiętaj że demon się nie męczy w przeciwieństwie do nas.. on wyczeka ten moment.. - wyjaśniła mu to jak to sama widziała. Nie zaprzeczyła że jego podejście było dobre, wytknęła mu tylko słabe punkty które sama widziała.
"Gdybym walczył z demonem, to bym się nie zawahał."
- Nawet jeśli to będzie dziecko? - spytała z zaciekawieniem w głosie, mrużąc lekko powieki, uważniej mu się przyglądając. - Możesz trafić na wszystko.. starca.. nieziemsko piękną kobietę.. niewinne dziecko.. na wszystko.. nie wahaj się.. nawet jak to będzie trudne.. wiesz.. ze mną możesz sobie pozwolić iść na całość w sparingu, nie będę miała ci za złe.. jak inaczej masz się przekonać o swoim postępie? Wiesz o co mi chodzi? Miałeś szansę mnie znokautować.. ale..to czy faktycznie w takiej korzystnej sytuacji by ci wyszło już zależało od twojej siły i techniki.. wystarczy że jedno z tych dwóch byłoby niedoszlifowane i koniec.. i możesz przypłacić taki błąd życiem.. zawsze próbuj.. sprawdzaj swoje limity.. ze mną możesz.. pozwalam.. nawet tego chcę.. bo i ja sprawdzam swoje wtedy.. swoją wytrzymałość.. teraz rozumiesz czemu spierdoliłeś? Bo nie wykorzystałeś idealnej okazji żeby się sprawdzić w tym czy byłbyś w stanie zakończyć to tak jak byś chciał gdybym była wrogiem.. - wyjaśniła ze spokojem w głosie. Zupełnie jakby miała przed sobą swojego własnego ucznia! Choć Sosetsu nim przecież nie był! Był tylko jednym z wielu zabójców, którzy przewijali się przez jej życie.
Nie wiedziała czy złapie ją za dłoń, którą w jego stronę wyciągnęła. W końcu ich znajomość zaczęła się bardzo.. twardo! Ale ku jej zadowoleniu, bez żadnego ociągania, od razu ją pochwycił bez żadnego zawahania. Więc go pociągnęła do pionu. Skinęła głową na pytanie o rewanż i dostrzegła ten lekki uśmiech u niego. W końcu miała dość dobry wzrok, a zdecydowanie lepszy od niego. Aż jej kącik sam się uniósł lekko w górę w odpowiedzi. - Mhm..  no.. tylko nie skupiaj się tylko na brzuchu.. bo skartuję inne miejsce na twoim ciele.. - roześmiała się, szturchając go lekko w bok łokciem jak ponownie się z nią zrównał. Uniosła lekko brew w górę na prośbę o łagodnym traktowaniu. - ..'delikatny worek z ryżem'? To może.. - urwała kładąc nagle dłoń na jego ramieniu, obejmując go jedną ręką i jednym zwinnym, szybkim i.. zdecydowanie niespodziewanym ruchem poderwała go z podłoża, bez żadnego trudu.. jakby ważył tyle co nic! Podrzucając lekko w górę by lepiej go złapać jak niewiastę, trzymając jedną rękę na jego plecach a drugą pod kolanami. Zrobiła z nim obrót dookoła własnej osi i nachyliła się bezczelnie w jego stronę. - .. tak lepiej? Kropelko-chan? - szepnęła szczerząc jak się w łobuzerskiej manierze do zabójcy wody. Trzymając go jak księżniczkę. - W taki sposób cię do medyka zaniosę.. żeby cały korpus widział jaki delikatny jesteś.. - zagroziła nie kryjąc rozbawienia w głosie i odstawiła go na ziemię po chwili. Może teraz się droczyła z nim, a może mówiła poważnie! Wyglądała na taką co była zdolna do takiego czynu.
"To będę trzymał za słowo, ale… nie myśl, że nie będę nad sobą pracował."
Uśmiechnęła się z zadowoleniem na tą deklarację. - Na to właśnie liczę.. że będziesz chciał mnie przegonić.. ale nie myśl że ci pozwolę na to! Nie ma szans.. jestem zbyt silna i zbyt dumna na to! - zadeklarowała rywalizację między nimi.. Miała przewagę póki co.. ale widząc jak szybko chłopak się uczył to już teraz wiedziała że nie może spocząć na laurach bo zanim się obejrzy a przegoni ją zostawiając za sobą tumany kurzu!
- Fakt.. - przyznała mu rację łapiąc go za dłoń w pewnym uścisku ale nie takim żeby zrobić mu krzywdę. - Karasawa Sayaka.. dla twojej informacji.. ale imię w zupełności wystarczy.. - dodała ze spokojem w głosie.

Pokiwał głową po jej słowach. To co mówiła miało oczywiście sens. Zręczność i szybkość to jedno, jednak ostatecznie to siłą tylko i wyłącznie mógł pozbawić demona głowy. Dobra, jeżeli brał szybszy zamach, to cios automatycznie – w teorii – stawał się silniejsze, jednak siła sama w sobie też była zwyczajnie potrzebna, by móc osiągnąć to, o co przecież zabiegał. A zabiegał o to, by być zabójcą demonów, który będzie sobie w stanie samodzielnie poradzić i, który będzie mógł pomagać innym i inni będą mogli na nim polegać. Obecnie? Obecnie było mu do tego zwyczajnie daleko. I to, że wygrał  ten sparing wcale tego nie zmieniało!
— Masz rację... chociaż i tak muszę pracować nad wszystkim. Nad siłą też będę pracował  — Odparł, przyznając się poniekąd – tak jakby miał możliwość ukryć to! – że w zasadzie na każdym polu miał jeszcze sporo pracy. Nad siłą również. A na pewno pracując nad sobą, ta siła również będzie czymś, nad czym będzie nadal pracował.  
Uniósł zaskoczony brwi. Nawet jeżeli będzie to dziecko? Zastanowił się chwilę, wsłuchując się w jej – dość długą! – wypowiedź. Wypowiedź, która oczywiście ma sporo prawdy. Aż poczuł się trochę głupio za to, że jednak nie zakończył tego w sposób trochę bardziej zdecydowany, ale nadal uważał, że… przed tym finiszem dawał z siebie wszystko i sprawdził swoje możliwości. Nawet jeżeli był względnie zadowolony, to bardzo dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że zwyczajnie nie mógł spocząć na laurach.
— Demon to demon. — Odparł krótko po wszystkim. Zawahał się na krótką sekundę, albo raczej spauzował na moment, by zebrać myśli i móc skomentować dalej. — Znaczy… dałem z siebie wszystko, tak? Tylko na końcu… co, głowy Ci nie utnę, nie? Sprawdziliśmy się. — Spróbował wyjaśnić jej swój punkt widzenia. — Gdybym walczył z demonem, to bym się nie zawahał. — Powtórzył swoje poprzednie słowa i to słowo w słowo. To się nie zmieniło. — Niezależnie od tego jak wygląda… nie wierzę w bajki. Demony to zło.  — Powiedział wprost, również ze spokojem w głosie, wytrzymując jej spojrzenie i odwzajemniając je nawet. W takich tematach potrafił pokazać swoje zdecydowanie i determinację.
Oczywiście, że złapał ją za dłoń. Tak jak wobec demonów był negatywnie nastawiony, tak ostatecznie… wobec innych zabójców demonów był nastawiony pozytywnie, czasem wręcz.. zbyt im ufał! Chociaż do tej pory nie miał okazji się na tym przejechać. Wierzył jednak, że ostatecznie zabójcy się będą wspierać. Nawet jeżeli wiedział, że nie musiało to być wcale takie pewne. Pozwolił się jej pociągnąć do góry i stanął pewnie obok.
— Czyli nie dasz mi się przygotować i nastawić na nic? — Drgnął lekko, gdy szturchnęła go w bok. Skrzywił się lekko przy tym. Westchnął ciężko. — Wiem, wiem… trzeba być gotowym na wszystko. — Dorzucił jeszcze. Zdawał sobie z tego sprawę i wcześniej tylko żartował!
Żarty żartami, ale gdy nagle pociągnęła go do góry, to wyrwał mu się z ust lekki okrzyk zaskoczenia, bo przecież takiego zachowania to on się zwyczajnie nie mógł spodziewać. Gdy tak wylądował w jej rękach a ona trzymała go jak jakąś księżniczkę, to zaczerwienił się lekko. Było mu głupio i wstyd, że w takiej sytuacji został… hm, przytrzymany? Bo na pewno nie postawiony!
Czerwony na twarzy z tego zawstydzenia ale i trochę teraz z powodu – znowu! – irytacji, skrzywił się. — Kropelka...chan? — Powtórzył po niej, bo w sumie więcej nie zdążył powiedzieć, bo po chwili ta dodała jeszcze kilka słów i odstawiła go na ziemię. — Dobra... to chyba wolę sam się doczołgać do medyka… dzięki… — Prychnął, podpierając się na chwilę dłońmi o uda powyżej kolan, jakby łapiąc oddech. Po chwili się jednak wyprostował.
Jej uśmiech zadowolenia i obietnica, że następny sparing będzie…cóż. Poniekąd, to na pewno ciekawszy, gdy oboje będą cały czas nad sobą pracowali, to na pewno będą silniejsi niż dzisiaj!
Pokiwał głową, też lekko się teraz uśmiechając. Rywalizacja? Miała niezły headstart wobec niego, ale cóż… miał już tak wobec każdej osoby, którą gonił. Czuł, że był do tyłu ze wszystkim. Jednak… nie czuł się też z tym jakoś bardzo źle. Wiedział, że ma sporo pracy i tyle. Był na to gotów. Ot co.
— Zobaczymy co będzie jak Ci zacznę deptać po piętach… skoro już teraz nie było tak źle. — Zauważył, z lekkim błyskiem w oku. Jakby jeszcze grając jej trochę na nerwach!
— Sayaka...san. — Pokiwał głową, zapamiętując jej imię. Notując też na mentalnej tablicy „klasa samurajska”, no. Albo jakaś inna szlachta! — Dobrze. To jeszcze raz dziękuję Ci za sparing… i muszę przygotować się na misję. Do następnego… sparingu? Albo na szlaku. Powodzenia.— Powiedział, kłaniając się przed nią delikatnie i po chwili odwracając się na pięcie i udając w swoim kierunku.

z/t dla obu

12 sierpień 1654

Było to kolejne zwykłe popołudnie, w którym członkowie korpusu, tak ci starsi jak i młodsi trenowali w dojo. Ciepłe lipcowe dni mineły już jakiś czas temu, temperatura już zaczęła powoli spadać, jednak nie na tyle, aby było to odczuwalne. Słońce wisiało wysoko na niebie, a jego promienie wypełniały salę treningową ciepłym powietrzem, które po dusznym lipcu, mogło być ulgą dla trenujących.

Shiroshi od samego rana, które było jedną z tych znośnych pór dnia, przygotowywał się do treningu, wiedząc, że to będzie kolejny test jego wytrzymałości – zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Białowłosy zabójca demonów ubrany teraz tylko w typowy mundur korpusu, trzymał się na zacienionym boku sali, gdzie miał zamiar ćwiczyć swoje techniki oddechowe. W dłoniach miał już swoją broń nichirin, dwie zabarwione na zielono z motywem chmur kamy połączone 3m łańcuchem. Taka broń wymagała sporego miejsca aby być użytkowaną bez problemu, dla tego część sali którą zajmował była dość wyludniona.

Sierpniowe dni miały to do siebie, że były ciepłe a co za tym szło uprawy na roli dobrze rosły, choć trzeba było je podlewać wieczorami by nie uschły od tego ciepła lecącego z nieba. A z drugiej strony to oznaczało dobre i bogate zbiory, których nie mógł się doczekać i gdyby tylko mógł pomógłby swoim ludziom w wiosce, ale nie zawsze ma taką możliwość, a to go smuciło. Mimo to nie zamierzał przesiedzieć cały dzień w swoim pokoju.

Ubrany w swój klasyczny strój korpusu wraz z kapeluszem na głowie ruszył w stronę dojo aby tam potrenować, choć z pewnością nie swoimi łańcuchami, bo te potrzebują bardzo dużo przestrzeni, której tutaj brakowało. Dlatego też myślał nad treningiem wytrzymałościowym który będzie dla niego najlepszy jako zabójcy kamienia. A takim kamieniem zamierzał się stać. Kiedy tylko przekroczył próg dojo poczuł duszne powietrze, które było charakterystyczne w tym miejscu. Poprawił swój kapelusz na głowie i ruszył przed siebie, po chwili zdecydował się na kilka ćwiczeń rozciągających nogi aby obyło się bez zakwasów w ciele. Okazało się, że miejsce wybrał obok jakiegoś białowłosego chłopaka, który miał w rękach łańcuchy.

- Małomówny jesteś, co? - odpowiedział z lekko zmarszczonymi brwiami, co mu się ostatnimi czasy rzadko zdarza, westchnął pod nosem cicho, z takimi to dogadanie się będzie wyzwaniem samym w sobie. Spojrzał na jego broń jeszcze raz tym razem dostrzegając w niej poświatę zieleni, która oznaczała styl wiatru. Z tego co pamiętał to był jeden z pięciu podstawowych stylów takich jak on.
- Chcesz przetestować, który łańcuch jest lepszy? - zapytał po chwili trochę jakby od niechcenia, a z drugiej strony był ciekawy jak poradziłby sobie z kimś, kto posiada ten sam oręż co on, jednak posługującym się całkowicie innym stylem. Nie miał jednak pewności czy używanie łańcuchów w dojo, to byłby dobry pomysł, bo może zabraknąć im miejsca. Mimo to był zaciekawiony jego odpowiedzią, bo zawsze mogliby się przerzucić na drewniane miecze jak większość ludzi trenujących tutaj. A rozglądając się po sali właśnie takie osoby dostrzegał, trenujące z mieczem w dłoni lub wykonujące ćwiczenia fizyczne aby wzmocnić swoją wytrzymałość.

- "Mam nadzieję, że to będzie ciekawy sparing"
- Również mam taką nadzieję.
Kiedy dwójka już stanęła na przeciwko siebie, Shiroshi wziął oba sierpy do dłoni, przyłożył je na po bokach swoich ud, i skłonił się w geście szacunku do przeciwnika, również z zasadami tego pojedynku przedstawił się w pełni.
- Shiroshi, kaneo i użytkownik oddechu wiatru. Po czym przyjął pozę bitewną, patrząc wprost na swojego oponenta jako kolejny cel do pokonania, jednak dając mu czas na odpowiedzenie, i odpowiednie przedstawienie się.

- A co do pytania kto zaczyna... To chyba oczywiste... Ten kto jest szybszy! Shiroshi powiedział to dość chłodno jak zawsze, jednak można było pod koniec wyczuć lekką iskrę zaangażowania w jego słowach. Shiroshi od razu wybił się do przodu z zawrotną prędkością, kierując się wprost na Kazume, dalej trzymając swoje sierpy za rękojeści, w dość szybkim tempie, zmniejszał dystans, aby tylko nie dać kamieniowi wykorzystać przewagi w postaci o wiele dłuższego łańcucha. Podczas tego wyczekiwał tylko ataków mężczyzny przed którymi był gotowy się bronić.

Wytrzymałość:
Shiroshi: 10
Kazuma: 10

Zasady walki::

Jego pierwszy atak okazał się niewypałem, jakoś dziwnie obluzowała mu się reka przez co łańcuch nie trafił cela, także jedyne co mógł teraz zrobić to zwinąć łańcuch jednym zwinnym ruchem, a następnie przygotować sie na  obronę. Cofnął lewą stopę do tyłu z nadzieją, a prawą twardo ustawił na ziemię aby taka pozycja dała mu większą stabilizację w jego obronie, a następnie przygotował się na atak obserwując ruchy Shiroshiego. Nie wpadł jednak na to, że i jego łańcuchy nie dolecą do niego, ale i sam zainteresowany pociągnął własny łańcuch. Uniósł brew ku górze. - To rozgrzewka, zaraz pójdzie nam lepiej - sam chciałby w to wierzyć w sumie.

Po chwili ujął swoją broń w dłoń i zadecydował się rzucić łańcuchem w kostkę chłopaka, a następnie pociągnął by ten stracił równowagę co nie powinno być trudne zważając, że przed chwilą sam się o nie potknął. Miał jednak nadzieję, że tym razem starczy mu kawałka łańcucha i nieco szczęścia zacznie mu sprzyjać.

kostki:

Wytrzymałość: 10

Był zaskoczony tym jak chłopak szybko został zrównany z ziemią i nie zazdrościł mu bliskiego spotkania z ziemią, które do najprzyjemniejszego nie należało. Do tego jego atak okazał się nie wypałem, bo wystarczyło odskoczyć na bok by jego broń minęła jego uda o milimetry, na ten fakt odetchnął z ulgą. Wyglądało na to, że chwilowo miał więcej szczęścia niż rozumu, co było miłym zaskoczeniem.
Rzucił swoim łańcuchem w stronę chłopaka w celu złapania go za nadgarstek lub przedramię i pociągnął łańcuch do siebie na tyle mocno aby chłopak stracił równowagę, ale sie nie przewrócił, no chyba, że sam się przewrócił to wtedy będzie miał kolejne spotkanie z ziemią czego mu za bardzo nie życzył. W końcu nie planował tego aby polała się tu krew ani nic z tych rzeczy, także miał nadzieję, że tym razem chłopakowi się poszczęści i go jakoś trafi, a on  ze swoim szczęściem uda mu się to obronić.

kostki: 11 na atak
Wytrzymałość: 10