"zachowanie zimnej krwi podczas walki do samego końca jest kluczowe.. "  -Prawda- Pomyślał na głos, miała racje utrata zimnego kalkulowania w starciu mogła przynieść wiele negatywnych skutków. Ale mogło to trafić się każdemu, wystarczyły odpowiednie bodźce aby ktoś wpadł w ściekłość lub się wystraszył że może na przykład umrzeć.
"nigdy nie miałam litości dla tworów Muzana.. i nigdy nie będę mieć." -To dobrze, bo nie ma takiego pojęcia jak dobry demon, więc nie ma co się ograniczać w mordowaniu tych potworów. - Odparł, podzielając jej zdanie, bo czemu miałby mieć litość dla demonów. Bestie bez przerwy mordują ludzi i manipulują nimi.
"Niestety nie nazwałabym tego walką." -Oj- Czyli nawet nie była w stanie podjąć walki z tym potworem. Ta informacja trochę go przeraziła. Bo skoro nie była w stanie nawiązać walki to musiał być przytłaczająco silniejszy od niej.
"Heh. Przypomina mi to pewną rozmowę sprzed roku "  -Prawda, była na podobny temat.- Stwierdził, starając sobie przypomnieć o czym była ta rozmowa. Nie miał dobrej pamięci do szczegółów.
"Teraz jesteś straszna"-Jak nie jesteś demonem to chyba nie ma się czego bać. Prawda?- Lekko się uśmiechnął, liczył na pozytywną odpowiedź bo też by się zaczął lekko bać. Nie sprawiała wrażenia złej osoby, w końcu mu pomogła za darmo. Choć może to faktycznie przez to że trening zabójców trwa i chciała pomóc mu tylko po to aby więcej demonów umierało. Nie mógł tego skreślić z listy możliwości.
"Było naprawdę źle" Zdziwił się na te słowa, dla niego nie sprawiała wrażenia jakby miała jakieś problemy psychiczne. Ale to przez to że krótko ją znał, pierwszy raz na siebie trafili kilka miesięcy temu. Utrata ręki musiała być dla niej większym problemem niż początkowo sądził.
"Ją to tylko nakręca. Czasami strach myśleć ile ona naprawdę słyszy "  -Nie mi oceniać kto co lubi. Współczuje tylko zasypiania jak ktoś hałasuje w nocy.- Wzruszył ramionami to mówiąc, każdy miał jakieś swoje dziwactwa. Ale wyostrzone zmysły też potrafiły być upierdliwe, a nie tylko pomagać.
"dała mi do myślenia i pomogła mi" Czyli czarnowłosy zabójca coś zrozumiał, ale mimo to Katsumitsu czuł żeby lepiej było jakby był przy jej spotkaniu z Suki. Tak na wszelki wypadek, nigdy nie wiadomo co mu do głowy strzeli.
" Nasze rodziny podpisały kontakt małżeński." "Samuraje, no tak" Katsumitsu sobie przypomniał o tym głupim zwyczaju wśród samurajów, jaki sens jest wychodzić za kogoś kogo się nie kocha. "Czy rodzinny samurajów myślą tylko o zysku?" takie myśli mu przelatywały przez głowę. Czasami czuł że faktycznie łatwiej było być tym rzemieślnikiem, niż szlachtą lub samurajem.
" Myślisz, że możesz wykorzystać je do stworzenia nowych form?"   -Ciekawe, używanie technik aby pokryć swoje ciało. Myślałem nad czymś podobnym kiedyś.- Zainteresował go tym, było to coś czego jeszcze nie spotkał u żadnego zabójcy demonów. Ciekawe dlaczego nikt na to nie wpadł, aby zrobić oddech wzmacniający walkę wręcz. Przecież broń może się zniszczyć, bez broni które przewiduje oddech nie masz za bardzo jak się bronić.
""No ładnie.. więc to dla niej tak ciężko trenujesz.. "" -Tak..- Lekko się zarumienił, czuł się jak na jakimś przesłuchaniu z jego relacji z Suki. Choć reakcja Shotaro lekko go przeraziła, poczuł przez moment jak ktoś by mu przyłożył ostrze miecza do szyi. Aż mu kropla potu spadła po czole w dół. Ta reakcja nie wróżyła niczego dobrego.
"Dlatego chcę porozmawiać z Suki na spokojnie i wszystko wyjaśnić. Wtedy zrozumiem. Chociaż muszę powiedzieć, że to niecodzienne usłyszeć coś takiego. Nie jest też to przyjemne"  -Wybacz, nie miałem na celu cię urazić.- Powiedział lekko się denerwując i robiąc krok do tyłu, przecież jakby mu powiedział co się stało z listami to by go ściął na miejscu. Fakt nie postąpił dobrze, ale wszystkie chwyty dozwolone w miłości tak jak na wojnie. Nie chciał jej stracić.
"Więc jak się poznaliście? "  -W górach nad jeziorem. Nie wiem czy chcesz szczegółowo.- Odparł lekko zmieszany, niby Tachiban pokazywał że jest spokojny, ale ten dziwny odruch świadczył jakby był dalej przejęty relacją z Suki. Dalsze szczegóły mogły by pogorszyć ich relacje. Która w tym momencie była jak cienka nitka, którą mógło by przerwać byle co.

"To dobrze, bo nie ma takiego pojęcia jak dobry demon, więc nie ma co się ograniczać w mordowaniu tych potworów."
Uśmiechnęła się z zadowoleniem w kierunku zabójcy wiatru, on zdawał się ją rozumieć. "To prawda.. nie ma takiego pojęcia.." przytaknęła w myślach i lekko skinęła głową z aprobatą na komentarz Katsumitsu.
"Teraz jesteś straszna"
Spojrzała na Tachibane po jego słowach. To brzmiało jak komplement! A spotęgował go jego krok w tył. Jeśli wzbudzała strach w towarzyszu to musiała mieć w tej chwili dość nieprzyjemną aurę.
"Jak nie jesteś demonem to chyba nie ma się czego bać. Prawda?"
Po słowach Mitsu jednak się delikatnie uśmiechnęła kącikiem ust i cała ta nieprzyjemna energia, którą emanowała prysnęła niczym bańka mydlana. - Prawda.. Moje nichirin jest tylko na demony.. i wszystkie zepsute dusze, których nie da się nawrócić.. - przyznała ciepłym tonem głosu. Mogła być radykalna momentami i sprawiać wrażenie bezwzględnej w pewnych sytuacjach, ale wszystko co robiła, było dla dobra innych.
"Było naprawdę źle"
Westchnęła na te słowa. - Trudno żeby nie było przy utracie wspomnień.. kiedy nie wiesz czy możesz nadal sobie ufać.. - westchnęła z ewidentnym niezadowoleniem. - No ale.. to należy do przeszłości.. poza tym.. były osoby które pomogły mi się wtedy odnaleźć.. będę musiała im podziękować jak ich spotkam.. - powiedziała z lekkim uśmiechem. "Ayumu.. Tatsu.. Kiyoshi.. heh.. nawet ten niesforny rudzielec z oddechem pioruna.." pomyślała o osobach, które naprawdę pomogły jej się odnaleźć podczas najgorszych chwil. Może czuła trochę zawód w sercu że nie było wśród tych osób, zabójcy na którego wsparcie najbardziej liczyła. "Przepadł jak kamień w wodę po tamtej rozmowie.. chyba go to przerosło.." przemknęło jej przez myśl, ale nie chciała teraz się nad tym rozwodzić. Zepchnęła te myśli w odmęty umysłu, tak gdzie było ich miejsce.
"Nie mi oceniać kto co lubi. Współczuje tylko zasypiania jak ktoś hałasuje w nocy."
- To na przyszłość.. zrób mi przysługę i nie hałasuj w nocy Katsumitsu.. - puściła mu oczko z nadzieją że zrozumie aluzję do nocnych zabaw ze swoją wybranką.
Słuchając na temat zaręczyn i narzekanie Tachibany na brak możliwości wybrania sobie małżonki sprawiło że westchnęła. - Cóż.. los bywa przewrotny w takich sytuacjach.. ale sęk w tym że dzieci nie mają nic do powiedzenia i tak już jest. Rodzice wybierają partnera, partnerkę w najlepszym interesie rodu. - wzruszyła ramionami. - Tak zawsze było wśród wyższej klasy społecznej, uprzywilejowani ci co mogą tego wyboru dokonać sami.. - dodała z uśmiechem. Gdyby jej brat nie umarł to byłaby żoną Nawakiego, starszego brata Yuichiro. Pokręciła głową na boki, nie chcąc teraz o tym rozmyślać. Tak jak wcześniej zauważyła na głos, los był iście przewrotny.
"Ciekawe, używanie technik aby pokryć swoje ciało."
- Tak jak nie widziałabym nic złego w pokryciu protezy żywiołem.. tak nie wyobrażam sobie przenosić tego na całe ciało.. to mogłoby tylko zaszkodzić.. jeśli nie od razu to z czasem pewnie wpłynęłoby źle na zdrowie.. nie planuję go sobie skracać.. - wyjaśniła chłopakowi ze spokojem w głosie.
Po tym jak Katsumitsu się podzielił swoim osiągnięciem z ostatniego roku, usłyszała jak dłoń Shoto zaciska się na rękojeści jego katany. Jej dłoń z nichirin się rozluźniła, gotowa pochwycić Inuzumę w trakcie ataku na kark zabójcy wiatru. "Nie bądź głupi Shorto.." pomyślała. Ametystowej barwy tęczówki pociemniały groźnie. Na szczęście Tachibana opanował swoje mordercze żądze w ostatniej chwili. Inaczej mierzyłby się z Kurayami, a ona nie byłaby kimś kto dałby mu taryfę ulgową w takiej sytuacji.
"Nie będę go bił."
- Nawet bym Ci na to nie pozwoliła.. - dodała po chwili. Obserwując ich uważnie i przysłuchując się dalszym słowom.
"Nie jest też to przyjemne"
- Możliwe, ale powinno cię czegoś nauczyć.. jeśli nie potrafisz sięgnąć sam po szczęście leżące na srebrnej tacy.. to czy możesz mieć pretensje do kogoś kto je ciężką pracą zdobył? - rzuciła w odniesieniu do zabójcy wiatru, którego determinację widziała na własne oczy gdy trenowali. Liczyła że nawet tak nieprzyjemne doświadczenie go czegoś nauczy. Może następnym razem nie przepuści okazji przez palce, nauczony doświadczeniami z przeszłości.

Umiejętność zastraszenia przeciwnika, niezależnie od jakichkolwiek warunków była niezwykle przydatna, zwłaszcza na tak brutalnym polu bitwy, który toczyli z demonami. Saiyuri miała w sobie to coś, że w trakcie walki stawała się osobą, z którą nie chciałoby się skrzyżować ostrza. Dlatego tak dobrze było mieć ją po swojej stronie.
- Powtórz to po tym jak cię wgniecie w ziemię – powiedział z przekąsem do drugiego zabójcy. Może nie wyglądała, ale ta blondynka była szybka, a w połączeniu z jej szybkością robiło to naprawdę piorunujące efekty. Na dodatek jej nowy dodatek w postaci tej ręki. Shōtarō bardzo chciał zobaczyć ją w akcji.  Z pewnością był to niezwykle ciekawy widok. Poza tym ciekawiło go działanie tej ręki i czy przełoży się to w jakiś sposób na wykorzystanie oddechu.
- Cóż.  W każdym razie cieszę się, że jest teraz lepiej i wszystko w jakiś sposób się ułożyło – rzekł z lekkim uśmiechem, choć w środku wiedział, że on sam nie dał rady jej zbytnio wspomóc w tym ciężkim dla niej czasie. Pluł sobie przez to w brodę i czuł swego rodzaju gorycz.
- Myślę, że do tego się już przyzwyczaiła. Chociaż popieram. Nie warto hałasować, gdyż nie wszyscy z dobrym słuchem mogą być tak wyrozumiali jak nasza senpai – rzekł. Noc to dla niektórych była jedyna pora kiedy mogli odpocząć, bądź sam na sam zacząć kolejną walkę ze swoimi własnymi demonami. Wtedy jedną z najgorszych rzeczy było słuchanie hałasów innych osób.
- To prawda, choć w moim przypadku to rodzice już nie mają za wiele do powiedzenia jak sam wiesz. Stryj zaś jest upartym człowiekiem, ale myślę, iż robi to bo się o nas wszystkich troszczy. Mógł wtedy nas kopnąć w tyłek, gdyż byliśmy z linii bocznej. Zamiast tego zaopiekował się dziewczynami i za to zawsze będę mu wdzięczny – powiedział. Stryj potrafił być prawdziwym wrzodem na tyłku czy też kolcem w boku, ale z pewnością nie kierował się zyskiem, a tym, by ta rodzina w jakiś sposób funkcjonowała. Utrata brata oraz szwagierki mocno się na nim odbiło, co Shoto zobaczył w tym jak ten mężczyzna posunął się w latach.
- Możliwe, chociaż używanie oddechu też źle wpływa na nasze zdrowie kiedy przesadzimy. W tej wojnie nie ma dobrych wyjść. Są tylko najbardziej optymalne. Lecz jeśli nie musimy niszczyć własnego zdrowia, to nie ma powodu by to robić – powiedział Tachibana. Czasami nawet coś dobrego może końcowo poprowadzić ku naprawdę złemu wynikowi.
Przyjemne rozmowa w jednej sekundzie zamarła, kiedy padły te słowa.
„Spotykałem i nadal się spotykam z Suki bardzo regularnie.” Te słowa odbijały się w jego głowie przez sekundę, która wydawała się wiecznością. Tak samo jak ten głos, który namawiał go do wykonania ruchu. Płynne cięcie. Nic by nie poczuł. Tak samo jak nie poczuł, że lewa dłoń przygotowuje się do wykonania pierwszej formy. Jakby jego ciało samo reagowało na zagrożenie. Była to zaledwie chwila, którą wszyscy widzieli, ale dla niego trwało to długo. Długa walka o opanowanie się. Walka, by nie zrobić niczego, czego by później żałował przez całe swoje życie. W końcu jednak rozsądek wygrał. Chwila, ale bardzo ważna.
- Z pewnością – odparł Tachibana, choć jego wzrok cały czas był wbity Katsumitsu. Zdawał sobie sprawę z tego, że Saiyuri  by zainterweniowała i wtedy mogłoby dojść do czegoś naprawdę paskudnego. Dlatego nie mógł pozwolić wygrać podszeptom.
- To było bardziej zaskoczenie – odparł ciemnowłosy, choć poczuł lekki zgrzyt w środku, kiedy usłyszał słowa Sai. Może to nie była połajanka, ale w dalszym ciągu sprawiało, że był wkurzony. Nie na nią. Nie na Katsumitsy. Na siebie, a dokładniej na swoją głupotę. No, ale pewne wydarzenia już zaszły.
- Chyba na razie tyle mi wystarczy. No, ale teraz tym bardziej muszę potrenować. Ktoś chętny – powiedział i odpiął Inazumę od pasa, aby z szacunkiem jej należnym odłożyć na bok. – Mam miecz drewniany oraz stalowy jakby coś.

"Prawda.. Moje nichirin jest tylko na demony.. i wszystkie zepsute dusze, których nie da się nawrócić.." -Warto wiedzieć.- Powiedział lekko się uśmiechając bo nie miał co się martwić, bo nie był ani demonem ani zepsutą duszą."Trudno żeby nie było przy utracie wspomnień.. kiedy nie wiesz czy możesz nadal sobie ufać.." Straciła wspomnienia? To pewnie było okropne dla niej przeżycie, trochę jej współczuł chodź nie wiedział jak to jest."To na przyszłość.. zrób mi przysługę i nie hałasuj w nocy Katsumitsu.." -Jasne- Nie do końca wiedział o co jej i Shoto chodzi, przecież nie robił nic głośnego. "Tak zawsze było wśród wyższej klasy społecznej," -Czasami się cieszę że wyższe sfery mnie nie dotyczą.- Powiedział, lekko wzdychając. Nie miał przynajmniej takich problemów jak samuraje którzy musieli być z osobą którą wybrała rodzinna. "Tak jak nie widziałabym nic złego w pokryciu protezy żywiołem.. tak nie wyobrażam sobie przenosić tego na całe ciało.. to mogłoby tylko zaszkodzić.. jeśli nie od razu to z czasem pewnie wpłynęłoby źle na zdrowie.. nie planuję go sobie skracać." -Też uważam ze jak na protezie nie miało to złych skutków, ale na ciele to może wyjść różnie ja bym nie próbował nie jestem zbyt dobry w oddechu, ale dla kogoś z większym doświadczeniem mogło by się udać.- Wypowiedział się na ten temat, tak jak myślał. Sam nie mógł się poszczycić sporymi umiejętnościami w używaniu oddechu. "Nawet bym Ci na to nie pozwoliła.." Lekko się uśmiechnął, nic mu nie groziło ze strony Shotaro, pewnie i tak by go nie zaatakował ale dobrze że miał protekcje od Sai. " to czy możesz mieć pretensje do kogoś kto je ciężką pracą zdobył?"  color=#00cc00]-Może zmieńmy temat.-[/color] Powiedział, lekko zaniepokojony. Nie musiała mu tego aż tak wytykać. Sprawiał wrażenie że zrozumiał co zrobił źle lub czego nie zrobił. "Powtórz to po tym jak cię wgniecie w ziemię"  -To żebym przegrał to wiem, po dzisiejszym treningu bardzo dobrze zdaje sobie sprawę.- Wzruszył ramionami, wiedział że do najsilniejszych zabójców nigdy nie należał."Cóż.  W każdym razie cieszę się, że jest teraz lepiej i wszystko w jakiś sposób się ułożyło" -Ja też się cieszę że już ci lepiej.- Powiedział, tak bo głupio było nie dać żadnego słowa współczucia. "Lecz jeśli nie musimy niszczyć własnego zdrowia, to nie ma powodu by to robić" -Prawda, jak nie trzeba to lepiej tego nie robić.- Zgadzał się z tym wyrażeniem w pełni, w końcu skracanie życia nie było warte chwilowego wzmocnenia."To było bardziej zaskoczenie" -ehe-  Powiedział nie do końca mając pewność czy faktycznie to tylko zaskoczenie. "Chyba na razie tyle mi wystarczy. No, ale teraz tym bardziej muszę potrenować. Ktoś chętny" -Trochę odpocząłem ale raczej nie będę w stanie się sparingować na przyzwoitym poziomie lub trenować, nie chce przesadzić z treningiem.- To mówiąc lekko się przeciągnął. -Ale jak chcecie razem trenować to z chęcią popatrzę.- Był ciekaw jak dobrym zabójcą jest Shoto, nigdy nie widział jak walczy.

09.02.1653

Ishida po jakimś dłuższym czasie, w końcu dotarł ze swoją towarzyszką na tereny głównej kwatery łowców, podróż z lesistych ostępów Sikoku zajęła im trochę czasu, jednak przez zaproponowany przez Ishide trening kondycji, polegający na biegu do kwatery, ich podróż bardzo przyspieszyła, już po dotarciu do kwatery od razu udali się w okolice dojo.
- No w końcu jesteśmy. Mam nadziej, że się nie zmęczyłaś Hana. Powiedział z wiarą w zdolności dziewczyny, następnie udał się z nią do środka budynku, w którym tak nowi, jak i doświadczeni łowcy od pewnego czasu trenują, do misji polegającej na eksterminacji demonicznych pomiotów. Będąc już w środku, Ishida rozejrzał się za wolnym kątem, znajdując takowy, udał się tam, wyjął swój przydługi miecz zza pasa i odstawił, opierając go o ścianę. Następnie zrzucił z siebie swoje czarne haori i założył na rękojeść swojego miecza, przez co został tylko w normalnym mundurze łowców.
- To co, zaczynamy trening? Zapytał Hanę.

@Katsumitsu @Tachibana Shōtarō
Napięcie między dwoma zabójcami zdało się zelżeć nieco, w końcu Shoto odznaczył się przyzwoitym opanowaniem przy zaistniałeś sytuacji. Rozumiała frustrację jaka mogła się nabudować w Tachibanie, tak samo się czuła od dłuższego czasu względem Yuichiro, który milczał od ich ostatniego spotkania, kiedy Saiyuri była w jednym z najmroczniejszych momentów w swoim życiu a od tamtego momentu tylko już cisza.
Cieszyła się że ten gorszy okres miała już za sobą, teraz wystarczyło tylko wrócić już do formy i rosnąć w siłę aby osiągnąć wysoko postawione cele. Nową protezę wypadało przetestować w walce. Więc gdy Tachibana zaproponował sparing, bezczelny uśmiech sam się wymalował na ustach blondynki. - Jestem po rozgrzewce.. ale znasz mnie, preferuję walkę wręcz.. - rzuciła w stronę Shoto przeciągając się. Po czym ruszyła w kierunku placu. - No chodź! Zobaczymy jakie oboje poczyniliśmy postępy od ostatniego sparingu.. to było tak dawno temu.. z dwa lata temu? - rzuciła z rozbawieniem. - Walczyłeś z kimś ciekawym z korpusu do tej pory? - spytała z ciekawości. Sama stanęła w sporej odległości od niego i kiedy skinął jej głową że jest gotowy, ugięła kolana i wystrzeliła przed siebie w zawrotnym tempie. Doskakując do Tachibany, zamachnęła się na jego brzuch lewą pięścią. W końcu chciała sprawdzić swoją protezę w starciu a wiedziała że z Shoto mogła sobie pozwolić iść na całość.

Atak: 11 +(4 z różnicy statystyk) = 15 Sukces!
Wytka: - 1 (wykonany atak) = -1 obecne

@Katsumitsu  @Kurayami Saiyuri

Jedyną osobą, na którą w obecnej sytuacji mógł się wkurzać, był on sam. Oczywiście pierwszy odruch był wywołany zdziwieniem i szokiem na słowa, które usłyszał, lecz w dalszym ciągu był osobą, która potrafi się kontrolować. Czuł niezbyt przyjemnie, lecz jak Sai powiedziała miał to wszystko na swoje własne życzenie. Teraz zaś regulował swój oddech, dając sobie tą ceną chwilę na uporządkowanie wszystkich myśli. Najlepszym sposobem na to, zaś była odrobina treningu. Tachibana powoli wracał już do formy, ale wiedział, że jeszcze cała masy przed nim. Poza tym krótki sparing ze swoją Senpai zawsze może pomóc mu w staniu się lepszym. I miał jakieś dziwne wrażenie, że Sai nie będzie go oszczędzała. Można było to wywnioskować po uśmiechu na jej twarzy. Z pewnością cieszyła się z możliwości małej walki pomiędzy nimi.
- Pamiętam. Sam kilku ruchów cię uczyłem – powiedział Tachibana odkładając sprzęt, a następnie ruszając za blondynką. Jednocześnie rozgrzewał swoje mięśnie, na tyle ile miał możliwości. Nie miał zielonego pojęcia w jakiej obecnie formie znajduje się jego przyjaciółka, lecz z pewnością musi się mieć na baczności.
- Sam jestem ciekaw – rzekł kręcąc lewym barkiem, aby go bardziej rozruszać. Czuł jeszcze lekkie ciągnięcie, które według medyków ma do kilku tygodni w zupełności odpuścić. Nie była to jednak żadna wymówka. Poza tym walka z Sai zawsze go ekscytowała.
- Z Kagamim. Mieliśmy mały sparing w lesie. Udało mi się go pokonać – powiedział, przygotowując się na atak, ale nawet on sam nie spodziewał się czegoś takiego. Wiedział, że Sai była od niego szybka, a także silniejsza, lecz to było jak prawdziwe uderzenie pioruna. Metalowa pięść przedarła się przez jego gardę i wylądowała prosto na jego żołądku.
- Kurwa – powiedział cicho i to było jedyne co mógł z siebie wydusić zanim osunął się na kolana. Miał olbrzymie trudności ze złapaniem oddechu, a jednocześnie kontrolował się, aby jego żołądek się nie zbuntował. W tym właśnie momencie doceniał wszelką kontrolę nad oddychaniem jaką posiadał. Łapał krótkie i szybkie oddechy przez zaciśnięte zęby. Lewą rękę trzymał na żołądku, a drugą się podpierał. Musiał zebrać się do kupy. Próbował wstać i dalej kontynuować walkę, ale kiedy tylko wykonał ruch, to jego ciało od razu mu mówiło, by tego nie próbował. W prawdziwej walce z pewnością by, próbował wszystkiego, byle tylko walczyć i nie zginąć, lecz to był sparing. Sparing, na którym został pokonany nim się nawet zaczął. Było to żałosne.
- Przegrałem. Jesteś o wiele silniejsza Sai – powiedział w dalszym ciągu będąc na kolanach. Przyznanie się do przegranej nie było niczym złym. Była to normalna ludzka rzecz. Teraz wiedział przynajmniej jedno. Sai bije znacznie mocniej swoją nową ręką.
- Pomożesz mi? – zapytał blondynkę. Oddech zaczynał zwalniać, lecz w dalszym ciągu nie dawał rady się podnieść. To była klęska na całej linii.

Porażka w pierwszym ciosie - Kość

@Tachibana Shōtarō  @Kurayami Saiyuri
Katsumitsu usiadł z boku i obserwował co robi dwójka doświadczonych zabójców, miał nadzieje że się jeszcze dużo dowie o oddechu pioruna.-"Pamiętam. Sam kilku ruchów cię uczyłem- " Ciekawe, chłopak myślał że Shotaro jest tym który się uczył od starszej zabójczyni. Starcie zapowiadało się ciekawie, wytężył wzrok i się przyglądał. "to było tak dawno temu.. z dwa lata temu?" Zdziwił się lekko to słysząc, musieli przetrwać dużo polowań na demony, był od nich o wiele krócej w korpusie. "Z Kagamim. Mieliśmy mały sparing w lesie. Udało mi się go pokonać " -Pokonałeś Kagamiego?!- Nie mógł się powstrzymać aby nie powiedzieć tego na głos. Walka się nie zaczęła a już był jakiś zwrot akcji. Czarnowłosy dobrze pamiętał sparing z Kagamim w którym został pokonany wraz z Yoshimatsu. Miał sporo szczęścia że nie poleciał w drzewo, tak jak jego kolega. Walka się błyskawicznie zakończyła, lekko zdziwiony nie dowierzał że to już koniec. Pokonała go jednym ciosem w brzuch, nawet nie zaczęli walczyć na bokeny. Ta proteaza jest potwornie twarda, a ona silna że jej użyła z taką prędkością. Musiał zapamiętać, nigdy nie wkurzaj Sai bo skończysz jak Shotaro. Dobrze że nic nie jadł przed treningiem bo pewnie by wymiotował, po takim potwornym uderzeniu. "Przegrałem. Jesteś o wiele silniejsza Sai. "   -Może runda druga wiem że dasz rade Shotaro, w końcu pokonałeś Kagamiego.- Próbował zagrzać do walki kolegę z korpusu.  -Nie poddawaj się, musiała się zmęczyć po treningu ze mną. Dasz rade.- Kontynuował wsparcie duchowe Tachibana, który za szybko się poddawał. Mógł mieć po prostu pecha lub się nie wystarczająco skupić. Jedna klęska w sparingu co to dla niego, na pewno było go stać na więcej. Tak bardzo chciał trenować a poddał się po jednym ataku, trochę mu to nie pasowało do jego podejścia z przed chwili. Sam by się z chęcią z nim zmierzył, ale dalej był wyczerpany po treningu, więc nawet nie proponował tego Shoto. Nie chciał złapać kontuzji a potem się leczyć nie wiadomo ile.

"Pamiętam. Sam kilku ruchów cię uczyłem"
- Ty mnie walki wręcz a ja ciebie oddechu.. to były czasy.. trening na zabójcę.. czas tak szybko leci.. - powiedziała z nostalgią w głosie. Zaciągając się powietrzem, przyglądała się mu jak się ustawiał. W ametystowych oczach pojawił się dziki błysk w odpowiedzi na to że Tachibana chciał zobaczyć na co ją stać. Więc czemu miałaby nie iść z nim na całość?! Sprawdzić się w końcu z kimś, kogo znała tak dobrze przecież w walce.
"Z Kagamim. Mieliśmy mały sparing w lesie. Udało mi się go pokonać."
Zaskoczył ją tym zdaniem i ewidentnie nie tylko ją. Zerknęła w kierunku zszokowanego Katsumitsu. - To nie fair.. Kagami obiecał mi sparing żeby sprawdzić które z nas jest lepsze w walce wręcz.. a wychodzi na to że dla każdego ma czas na sparing tylko nie dla mnie.. - skomentowała lekko zirytowana tym faktem. "Obiecał mi..oszust.." skomentowała już w myślach. Mogła chyba wydedukować siłę Yuichiro po sparingu z Shoto, skoro piorun z nim wygrał to był swego rodzaju wyznacznikiem możliwości drugiego zabójcy. Więc tym bardziej nie mogła lekceważyć Tachibany, nie żeby kiedykolwiek jej się zdarzyło to zrobić z kimkolwiek. Ale ewidentnie czarnowłosy nie był przygotowany na to co się miało stać. Może dlatego że Saiyuri tak długo była wyłączona z życia jako zabójca demonów, że teraz po prostu postanowił jej dać taryfę ulgową.
Cios wszedł w niego tak płynnie jakby atakowała zwykłego człowieka. Nie zdążył się zasłonić, nawet nie zdążył napiąć mięśni brzucha żeby jakoś zamortyzować to uderzenie. Tachibana zgiął się w pół, opierając większą część ciężaru ciała na jej protezie, która obecnie była wciśnięta w jego bebechy.
"Kurwa"
Jego komentarz i tym bardziej ton głosu, wraz z całą resztą jego mowy ciała, wręcz krzyczały że przesadziła. "Serio?" przemknęło jej przez myśl, gdy widziała jak ten pada na kolana i trzymając się jedną ręką za obolałe miejsce, sapie tak jak by miał zaraz wnętrzności z siebie wypluć. Zrobiła więc krok w tył i patrząc na niego z lekkim zaskoczeniem kucnęła przed piorunem, opierając ręce na kolanach.
"Przegrałem. Jesteś o wiele silniejsza Sai"
- Chyba wzięłam cię z zaskoczenia.. albo podświadomie dawałeś mi fory bo byłam tak długo kaleką.. - stwierdziła, przechylając głowę w bok. Wpatrywała się w niego z zaciekawieniem. Słysząc dopingi Katsumitsu uśmiechnęła się lekko rozbawiona. Wyprostowała się i podała Tachibanie rękę żeby pomóc mu wstać z ziemi. - To może jeszcze raz.. chyba nie powiesz mi że satysfakcjonuje cię taki szybki koniec.. - tknęła go pięścią w pierś. - Pozwolę ci pierwszemu zaatakować tym razem.. - dodała, puszczając mu oczko. Po czym odsunęła się od niego i przyjęła gardę. - Dajmy z Siebie wszystko.. Shoto.. - rzuciła uśmiechając się do niego radośnie, po czym spoważniała, wymazując ze swoich ust ten promienny uśmiech. Oczy skupiły się na zabójcy pioruna, którego miała przed sobą. Wiedziała że nie można go lekceważyć, wiedziała kim miał być zanim przystąpił do Korpusu. Może okrzyki Katsumitsu go jakoś zmotywują albo zirytują i pokaże co drzemie w członku rodu Tachibana.

To miał być przyjacielski sparing, lecz obydwoje chcieli się dowiedzieć jak bardzo się poprawiła druga strona od ostatniego czasu. Ciekawiła go kondycja Sai od czasu jej kontuzji oraz możliwości związane z jej nową ręką. Jego wzrok był teraz skupiony na jej metalowej ręce, jakby oceniał jak dużym zagrożeniem może być. Znał smak jej normalnej pięści oraz kopnięć, ale nie miał zielonego pojęcia czego spodziewać się ze strony jej metalowego uderzenia. Poza tym też nie wiedział w jakim jest stanie i czy dobrze porusza. Nie chciał przesadzić.
- Tak. Miałem tą możliwość – powiedział Tachibana i uśmiechnął się lekko pod nosem na wspomnienie ich walki. Z pewnością była dość interesująca i pozwoliła jednocześnie mu wiele z niej wyciągnąć. Zyskał też pewien szacunek do rudowłosego zabójcy. Potrafił walczyć.
- Cóż. Nic na to nie poradzę. Może się ciebie obawia. W końcu jesteś naprawdę potężna – powiedział Shoto z lekkim uśmiechem. Nawet nie spodziewał się tego co miało nadejść.
Uderzenie, które nadeszło i wbiło się w jego żołądek, było czymś czego zupełnie się nie spodziewał. W myślach już zanotował, że za wszelką cenę trzeba unikać jej metalowej ręki. Była równie niebezpieczna co jej ostrze. Może podświadomie chciał dać jej odrobinę ulgi, lecz po tym uderzeniu już wiedział, że to był cholerny błąd. Walczyła na serio i tak powinien brać ją od samego początku. Podstawowa zasada, którą zignorował i skończył na kolanach. Musiał jednak przyznać, że pomimo tego Sai stała się o wiele silniejsza. Była też cholernie szybka. Tak, że prawie za nią nie nadążał. Na tym przykładzie już wiedział jak wiele musi się poprawić.
- Tsss. Chyba naprawdę trzeba traktować to jak walkę na śmierć i życie – powiedział, przyjmując jej pomocną dłoń i prostując się. Ból jeszcze go trzymał, ale oddychanie pomagało – I nie. Nie  jesteś, nie byłaś i nigdy nie będziesz żadną kaleką. Pamiętaj.
Tachibana nienawidził tego słowa. Nienawidził, że ona mogłaby tak o sobie mówić. Nawet bez ręki była o wiele bardziej wartościowszym człowiekiem od sporej części społeczeństwa. Z tą ręką była jednak cholernie niebezpieczna.
- Pozwól mi się więc zrewanżować – rzekł z uśmiechem na twarzy i wypuścił długi oddech z płuc. Uśmiech na jego twarzy był cały czas, kiedy ponownie ustawiali się na pozycjach. Słyszał doping Katsumitsu i w pewnym sensie było to budujące. Teraz jednak musiał się skupić. Na jego twarzy pojawiła się maska skupienia, a oczy zaczęły od razu szukać słabych punktów u Saiyuri. Nie była niepokonana i miała luki w obronie jak każdy. Trzeba było tylko je wykorzystać.
Wystrzelił szybko w jej stronę. Nie miał zamiaru jednak kopiować jej uderzenia. To byłoby niekulturalne, a poza tym skrajnie idiotyczne. Zamiast tego schylił się lekko celem wykonania podcięcia. Jednakże była to podpucha. Czekał tylko na ruch jej ciała. Kiedy tylko zacznie się ruszać to wykonał silny kopniak z obrotu prosto w jej prawe żebra. Atakowała doskonale, ale jak było z jej obroną?

Atak 15 na kości - Rzut

"a wychodzi na to że dla każdego ma czas na sparing tylko nie dla mnie." -Wcale nie tak, może po prostu cały czas go na polowania wysyłają. Jest strasznie silny pewnie nie ma prawie wcale czasu wolnego.- Katsumitsu chciał jakoś usprawiedliwić starszego kolegę, w końcu czym silniejszy zabójca tym ma więcej na głowie. Już nie wspominając o tych co mają pozycje hashir, ci muszą mieć o wiele, wiele więcej na głowie. "Pozwól mi się więc zrewanżować" Katsumitsu się cieszył że jego mowa motywacyjna trafiła do Tachibana, nie pokazywał tego jakoś bardzo tylko było widać lekki uśmiech, jak ktoś się spojrzał. A pewnie się nikt nie spojrzał bo dwójka piorunów miała się właśnie zetrzeć w boju sparingowym. "Głupia sprawa że spaliłem mu te listy, ale czy Suki była z nim w takiej relacji jakiej jest teraz" pomyślał. Tego nie będzie dane nikomu się dowiedzieć, gdybania to była trochę strata czasu, trzeba było przeć na przód. Szkoda że nie będzie mu dane zobaczyć technik piorunów, ale rozumiał że ich manifestacja oddechu jest trochę zbyt groźna do trenowania z innym zabójcą. Oby Tachiban wziął lekcje z tego ataku który otrzymał od zabójczyni, uważać za wszelką cenę przed tą zabójczą protezą co by były gdyby dostał tym w głowę. Gigantyczny siniak czy utrata przytomności czy może kasowanie wspomnień? Ciekawe czy tylko proteza była tak twarda jak nichirin czy zabójczyni też. Zaraz się przekona, jeżeli Tachiban trafi cel.

"Cóż. Nic na to nie poradzę. Może się ciebie obawia. W końcu jesteś naprawdę potężna"
- Skoro się mnie faktycznie obawia.. to dam mu spokój.. - odpowiedziała z ciężkim do ukrycia żalem w głosie. Ten komentarz nie powinien, ale w jakimś stopniu ją zabolał i to bardziej niż chciała przyznać nawet przed sobą. Westchnęła, wypuszczając nagle więcej powietrza, wyglądało to od boku trochę tak jakby odcinała się od tego tematu aby całkowicie się skupić na walce z Tachibaną.
"Tsss. Chyba naprawdę trzeba traktować to jak walkę na śmierć i życie"
Uniosła brew. - Nigdy nie obchodziłam się z Tobą jak z jajkiem podczas treningów. Zawsze dawałam z siebie wszystko, bo wiem że nie można cię lekceważyć Shoto.. więc czemu tym razem miałoby być inaczej? - rzuciła mu z bezczelnym uśmieszkiem na ustach.
" I nie. Nie jesteś, nie byłaś i nigdy nie będziesz żadną kaleką. Pamiętaj."
- Głuptas.. powinieneś zaakceptować rzeczywistość a nie wypierać ją tylko dlatego że ci się nie podoba. Spójrz na mnie Tachibana! - zakrzyknęła stojąc przed nim. Wyprostowała się i rozłożyła ręce na boki. - Co widzisz?! - zawołała ale nie czekała na odpowiedź. - Pokażę Ci co powinieneś widzieć! - To mówiąc złapała za pas od yukaty, jednym pociągnięciem rozwiązując go. Odgłos przesuwanego jedwabnego paska sprawił że uśmiechnęła się kącikiem. Poruszyła ramionami, pozwalając aby yukata zsunęła się z ramion i pomknęła po jej ciele w dół, przesuwając się na wysokości dłoni, pochwyciła ubranie i rzuciła nim w tył. Stojąc na placu przed czarnowłosym zabójcą pioruna ubrana w szerokie, czarne hakama i bandaż ciasno opinający jej biust. Odebrała swojemu przeciwnikowi możliwość pochwycenia jej za górną część ubioru, coś co Tachibana lubił robić w sparingach, utrudniając mu tym samym nieco walkę. Złapała za zapięcia czarnego, skórzanego rękawa skrywającego jej protezę. Palcami przesunęła czule przy krawędzi od strony łopatki i pociągnęła w dół, zdejmując rękawiczkę całkowicie z protezy i ją też odrzucając. Kolor protezy był złoty, tak samo jak jej katana z nichirin. Skóra miała na sobie więcej blizn niż ostatnio mógł dostrzec podczas ich ostatniego sparingu. Znamiona walk z demonami, których wstydziła się przed dwoma osobami. Ale jedna od jakiegoś czasu nie nie żyła a drugiej tu teraz nie było nawet. - Zabójcę Tachibana.. to powinieneś przed sobą widzieć. Może jestem po przejściach ale niech cię mój stan nie zwiedzie.. doskonale pamiętam jak się walczy.. więc się nie powstrzymuj! Pokaż mi co naprawdę potrafisz i sprawdźmy które z nas jest w tym lepsze! - zawołała przyjmując luźną gardę, taką aby go zwabić bliżej.
"Pozwól mi się więc zrewanżować"
- Zapraszam! - rzuciła w odpowiedzi, uśmiechając się w podobny sposób do niego. Kiedy więc ruszył uważnie śledziła jego ruchy, był szybki ale ciężko było jej stwierdzić czy szybszy niż ostatnio. Kiedy skrócił dystans była ciekawa jeszcze bardziej. "Pokaż mi jak silny jesteś!" rzuciła w myślach dostrzegając ruch, który zmusił ją do odsłonięcia żeber w które bezbłędnie wycelował z obrotu. Sam cios wycisnął z niej syknięcie i przesunął ją nawet nieco w bok. Uderzenie jednak było do przeżycia, spodziewała się że pojawi się siniak ale nie czuła żeby coś jej połamał. Czyżby trening wytrzymałości przyniósł aż tak dobre efekty?! Błyskawicznie przeszła do kontrataku, robiąc skok w bok, zmieniając pozycję i wyprowadziła cios prawą pięścią (normalna ręka) prosto na jego twarz po łuku, wyprowadzając go ze skręconego biodra żeby nadać mu takiego samego impetu jak wcześniej podczas uderzenia protezą. Chciała mu pokazać że nie powinien skupiać się na jej metalowej kończynie, bo sama w sobie nie była niczym innym jak zwykłą kończyną dla Kurayami. Siła ciosów płynęła z wnętrza zabójczyni i była równa, nie ważne którą częścią swoje ciała uderzała w przeciwnika. Ale o tym mógł się przekonać w bolesny sposób jeśli nie zdoła zablokować tego brutalnego i bardzo precyzyjnego ciosu w szczękę.

Obrona: 2 +(4 z różnicy statystyk) = 6 Porażka!
Atak: 19 +(4 z różnicy statystyk) = 23 Sukces!
Wytka: - 2 (nieudana obrona + wykonany atak) = -3 obecnie

Kiedy padł temat rudowłosego zabójcy to widział po reakcji Saiyuri, że bolała ją ta cała sytuacja. Może nie był najlepszy w związkach międzyludzkich, ale nie był tak ślepy, by tego nie dostrzec. Nie wiedział jednak czy powinien w jakiś sposób ingerować w tą relację. Z pewnością ona i on musieli poważnie porozmawiać, ale z tego co widział to Kagami unikał kontaktu. Jeśli tak to będzie jego błąd.
- Czasami warto zacząć na spokojnie, ale my tego nie praktykujemy – powiedział strzelając palcami, aby lepiej się przygotować. Ból już praktycznie odszedł i był ponownie gotowy do starcia. Sai też. Zrzuciła z siebie yukatę, co teraz dawało mu doskonały widok na jej ciało oraz tą nieszczęsną rękę. Ciekawe czy zrobiła to by pokazać dokładnie o co jej chodzi, czy też przy okazji odebrać jedną z możliwości pochwycenia? Zapewne obie opcje wchodziły w rachubę, gdyż wiedziała o tym, że im więcej punktów chwytu tym lepiej dla przeciwnika. Jego oczy śledziły jej ruchy. Złoty kolor. Ciekawy wybór. Taki jak jej ostrza. Również zauważył na jej ciele nową kolekcję blizn. W końcu już minęło sporo czasu od ich ostatniego starcia, więc to było naturalne, że jakieś zdobyła. Na jego ciele również pojawiło się kilka nowych, w tym ta najnowsza która była doskonale widoczna dla każdego. Nie wstydził się tego, gdyż każda miała swoją historię i niosła inną naukę. Dlatego też nie było potrzeby się powstrzymywania. Oboje chcieli zobaczyć różnicę, wiec nie można było się wstrzymywać. Poza tym sama go zapraszała, a afrontem byłoby odmówienie damie.
Czuł na sobie jej wzrok, kiedy poruszała się za nim. Takie rzeczy po latach treningów można było odczuć na skórze. Było to jakby podświadome. Tym bardziej, więc przyspieszył, aby wykonać atak, który powinien dosięgnąć celu. W teorii, gdyż praktyka zazwyczaj bywała różna. Nie wiedział jak bardzo się polepszyła, więc musiał się tego dowiedzieć. Uderzenie weszło czysto, choć już wiedział, że jest twardsza. Wcześniej by z pewnością posunęła się na większą odległość i mocniej zareagowała. Teraz jednak była to odrobina. Tak samo jak wytrzymałość jej szybkość również była znacznie większa. Ledwo zdążył zasłonić się przed kontrą z jej strony, która gdyby doszła celu z pewnością pokiereszowałaby jego szczękę. Czuł jednak tępe pulsowanie w lewej ręce, która przyjęła cały impet uderzenia. Odsunął się na pewien dystans.
- Twarda i silna jak zawsze – powiedział machając ręką, aby pozbyć się tego tępego uczucia. Zupełnie jakby uderzył w kamienną ścianę. W sumie kamień nie bywa tak twardy. Schylił się nawet, aby poprawić krążenie i sekundę później wyprostował. Delikatny skłon. Niegroźny. Uśmiechał się do niej, a następnie ponownie ruszył na nią. To była frontalna szarża, lecz byłby głupcem, gdyby tylko na niej się opierał. W połowie rzucił w jej stronę kamieniem, który zebrał z podłoża chcąc ją rozproszyć, a będąc już przed nią odbił się mocno i wystrzelił w górę. Celował kolanem prosto w jej nos.

Obrona: 14 = Jako taki sukces
Atak: 15 - Sukces
Wytka: - 4 (nieudana obrona + udana obrona, ale atak doszedł + wcześniej udany atak + udany atak) = -4 obecnie

"Skoro się mnie faktycznie obawia.. to dam mu spokój.." Katsumitsu wyczuł w jej głosie żal, czyżby się nie układało między nimi? Nie miał pojęcia czy chce dopytywać w końcu to nie była jego sprawa. Ale wiedział jedno, ta dwójka powinni pogadać ze sobą. W końcu nie wiedzą kiedy ostatni raz się zobaczą.
"Pokażę Ci co powinieneś widzieć!" Katsumitsu skupił wzrok na skórzanej rękawicy i czekał na pokazanie przez zabójczynie tej protezy o której wspominała. "Wow proteza też jest żółta jak miecze zabójców używających oddech pioruna, ale super to wygląda" to myśląc zaświeciły mu się oczy, nie spodziewał się że rzemieślnicy mogą zrobić takie wspaniałe rzeczy. Chłopak spostrzegł kilka blizn, nie dziwił się dlatego że każdy zabójca prędzej czy później takie nabędzie. Taka była ich praca, lepsza blizna niż śmierć.
Walka powoli się zaczynała."Pokaż mi co naprawdę potrafisz i sprawdźmy które z nas jest w tym lepsze!" Bo ostatnim ciosie który otrzymał Tachiban, Katsumitsu miał tylko w głowie "Ta definitywnie Saiyuri jest groźniejsza" ale nie powiedziałby tego na głos, bo nie chciał burzyć morali którymi wspomógł Tachibana, już się wystarczająco nacierpiał. Oby się nauczył z swoich błędów. Zasugerował by mu sparing, ale na razie wolał powoli zbierać siły na powrót do dormitorium. A skoro by miał się zmierzyć z piorunem to na pewno musi polepszyć swoją prędkość. Wszystkie pioruny które znał były szybkie to on też pewnie musiał. Czyste trafienie ze strony Tachibana które przesunęło zabójczynie "może jest silniejszy niż myślałem", Saiyuri odpowiada doskokiem i ciosem w twarz, który z trudem został wybroniony przez Tachibana. "Musiało zaboleć, skoro musiał rozmasować" Ruszył z frontalną szarżą, co było zbyt prostym aby tylko to zrobił. Nagle rzucił kamieniem, który mógł rozproszyć kogoś nie doświadczonego, ale czy to było wystarczające aby doświadczona zabójczyni dała się nabrać taką prostą sztuczką? Czy jego kolano sięgnie celu?

Kontratak poleciał niemal że od razu po jego ataku. Widziała zaskoczenie na jego twarzy kiedy w ostatniej chwili zdołał się zasłonić lewą ręką. Uśmiechnęła się widząc jak skrzywił się na uderzenie, którym go trafiła. Czy w końcu zrozumiał że uderzenia prawą ręką są równie bolesne co metalową protezą? Miała taką nadzieję, bo inaczej Shoto popełni błąd jeśli skupi się na obronie głównie przed jej metalową kończyną, odsłaniając na inne ataki. Musiała go ewidentnie naprostować żeby nie lekceważyć przeciwnika, nie ważne jak wygląda i tym bardziej co może zrobić.
"Twarda i silna jak zawsze"
- Chciałabym móc powiedzieć to samo o Tobie.. ale jeszcze nie dałeś mi ku temu powodu.. - wystawiła mu język w figlarnym geście. Obserwując jak chłopak się macha obolała ręką, schylając się przy tym. "Może powinnam go tak solidnie obić.. może znajdzie pozna jakąś ładną medyczkę w korpusie.. skoro z narzeczoną zamroził zaręczyny a ta Hayamiri nie chce mieć z nim nic do czynienia.. czy to będzie się liczyło jako pomoc w swataniu?" pomyślała obserwując go dość uważnie. Nie spuszczając z oczu chłopaka ani na chwilę.
Była cały czas gotowa, więc kiedy ruszył na nią szarżą, była zafascynowana jego kolejnym atakiem. Ciśnięty w połowie dystansu kamień pochwyciła metalową protezą przed swoją twarzą, miażdżąc go zupełnie jakby był zrobiony z mokrego piachu. Widziała wszystko, wyskok z zamiarem uderzenia jej twarzy kolanem. To był ryzykowny atak, choć można było to nazwać innowacyjnym myśleniem. Niestety kolano Tachibany nie dosięgnęło celu. Kurayami uderzyła w nie prawą dłonią od góry w dół ze sporą siłą, przerywając jego atak. Po czym od razu przeszła do kontry i zamachnęła się dłonią na jego twarz z liścia próbując go zdzielić protezą. Może znowu uda mu się zasłonić, zdecydowanie lepsze to było niż dostanie z pięści.

Obrona: [/url]19 +(4 z różnicy statystyk) = 23 Sukces!
Atak: 15 +(4 z różnicy statystyk) = 19 Sukces!
Wytka: - 1 (wykonany atak) = - 4 obecnie

Musiał wykonać jak najszybsze uderzenie i trzymać tempo, gdyż pozwolenie Sai, na złapanie odległości i chwili czasu z pewnością skończyłoby się tragicznie. Już widział, że jest znacznie silniejsza niż wcześniej, jak również o wiele wytrzymalsza i szybsza. On także nie zasypywał gruszek w popiele, lecz w dalszym ciągu miał wiele do nadrobienia. Na dodatek musiał uważać na jej nową rękę. Była twarda i cholernie niebezpieczna, co nastręczało dodatkowych  problemów  zważywszy na to, że sama Sai już wcześniej była chodzącym niebezpieczeństwem.
- Ugh. Złośliwa – odparł, choć sam się uśmiechnął widząc jak wystawia język. Pomimo tego, iż nikt się nie powstrzymywał, to i tak w dalszym ciągu była to swego rodzaju zabawa. Jednak nikt nie mówił, że mają grać czysto. Może nie miał tu tyle sposobności, ile mógł znaleźć w innym miejscu, a ona sama pozbyła się kolejnych szans dla niego, to w dalszym ciągu umiał co nieco. Kamień nie zrobił na niej większego wrażenia i dość szybko zmienił się w proch. Trzeba było go rzucić z o wiele bliższej odległości. Była to notatka na przyszłość. Teraz jednak atakował kolanem prosto w jej twarz. Już jednak widział, że będzie to nieskuteczne. Nie była zbyt rozproszona, a on sam wykonał odrobinę niechlujne odbicie. Spowodowało to, że został sprowadzony na dół silnym ciosem kontrującym. Upadł na kolano i już miał zamiar ją podciąć, lecz w tym momencie nadszedł jej atak. Podniósł twarz, która spotkała się z jej metalową dłonią. Trzask policzka był słyszalny na całym placu.
- Kurwa. Znowu– mruknął cicho do siebie, czując jak miejsce uderzenia go piecze. Nie było to zbyt potężne, lecz z pewnością upokarzające. Sai z pewnością słyszała jego słowa. Z jej słuchem to nie było trudne. Skoro był już na dole to postanowił kontynuować swoją próbę podcięcia jej, lecz trafienie w twarz wytrąciło go z równowagi. Źle wymierzył uderzenie, a ono samo było za słabe i teraz znajdował się w dość nieprzyjemnej pozycji. Wystawił się na jej kontratak. Jego mózg już zaczynał analizować jaki ruch może wykonać blondynka i jednocześnie jakie on sam ma opcje wycofania, bądź obrony.


Obrona: 12 = Brak obrony
Atak: 2 - Zmaszczony atak
Wytka: - 2 (brak obrony + nieudany atak) = -6 obecnie

Kamyk skończył marnie w mnóstwie kawałków i pyłu, od wpływu nacisku metalowej dłoni Saiyuri, która złapała ten kamyczek bez problemu go zgniatając. Kolanko zabójcy nie trafiło zabójczyni, jego odwrócenie uwagi kamyczkiem nie przyniosło oczekiwanego rezultatu przez Tachibana, który dostał plaskaczem prosto w policzek z protezy fioletowookej. To musiało zaboleć i wytrącić zabójcę z równowagi. Uderzył jakimś niezbyt mocnym uderzeniem, prawdopodobnie w panice lub aby nie pozostawać biernym w tym starciu na gołe ręce. Katsumitsu nagle sobie przypomniał że był umówiony na dzisiejszy wieczór ze , więc musiał czym prędzej ruszać się ogarnąć bo nie wyglądał za dobrze a do tego śmierdział potem. -Owocnego treningu, ja muszę się zbierać.- Krzyknął w kierunku bijących się piorunów. Podniósł się i szedł powoli w kierunku wyjścia z dojo. Po czym przy wyjściu się odwrócił w stronę walczących. -Dzięki za trening Sai. Jutro pewnie nie będę mógł chodzić.- Lekko się uśmiechnął w żarcie wystawiając kciuk w górę. Zakwasy potrafiły być upierdliwe, ale więcej ruchu mogło je szybko zwalczyć, więc jutro będzie musiał pobiegać. Jeszcze rzucił w stronę Shoto. -Pamiętaj że jakbyś kiedyś szukał kogoś do treningu to jestem zawsze chętny.- Nie miał zamiaru go w żaden sposób wkurzać, choć przez chwilę chciał rzucić tekstem typy "że jak chcesz zawalczyć z kimś na swoim poziomie to wiesz gdzie mnie szukać" ale ugryzł się w język. Nie bał się że znowu może poczuć od niego chęć mordu, tylko nie chciał sobie robić wrogów w korpusie. Wiadomość o paleniu listów mogła by go wkurzyć, wolał mu tego nie mówić przynajmniej na razie. W miłości jak na wojnie wszystkie chwyty dozwolone.

z/t

Hana po spacerze z Ishidą szła w kierunku Dojo, aby z nim potrenować i prawdopodobnie przenieść się do tej siedziby, żeby być tu na miejscu niż poza nim. Jednakże będzie musiała uprzedzić swoją służkę, ponieważ nie będzie mogła z nią cały czas się widywać i musi czekać na nią u rodziny swojego teraźniejszego narzeczonego. Westchnęła, jak o tym pomyślała.
- To prawda, no co Ty, ja? Nigdy w życiu - odpowiedziała z uśmiechem, idąc za nim, aby móc spokojnie potrenować z nim. Nie chciała wpadać na innych zabójców na tej sali. Gdy zrobiła podstawowe ćwiczenia na rozgrzewkę, wyciągnęła swoją katana z pasa, ale przedtem zdjęła swój strój, aby nie przeszkadzał w treningu i położyła go w kącie, składając go delikatnie. Potem spojrzała się na salę i zobaczyła znajomą twarz, to był właśnie zabójca, który ją uratował od oprychów w tej uliczce, można rzec, że dzięki niemu, została zabójczynią demonów w dłuższej mierze, jednakże to nie był jedyny powód, bo chciała nieco reputację rodu Date podwyższyć, ale czy aby na pewno to był główny powód? Miała pewne skłonności do dwóch ludzi, do pierwszej miłości jak i do byłego narzeczonego, z którym ma zacząć trening, ale uczucia wciąż zaczynają odżywać niczym pół martwy kwiat, który wstaje powoli aż do momentu aby na nowo zacząć żyć tętniącym życiem. Rozkojarzona dziewczyna, została zapytana przez Ishidę, co do gotowości do treningu, wtedy odwróciła szybko głowę z lekkim zakłopotaniem, kończąc na delikatnym uśmiechu.
- Tak, możemy zacząć trening - odpowiedziała do Ishidy.

Yoshimatsu był dość zadowolony że przez cały ten dystans który przebyli, Hana nie miała problemów z utrzymaniem jego tępa, miała tężyznę fizyczną co się na pewno przydaje w tej pracy, przez tą mała przebieżkę również wiedział że ich trening im trochę zajmie, z czego się ogólnie cieszył, bo samemu musiał podszkolić się w swojej szermierce, którą w ostatnim czasie zaniedbał przez treningi fizyczne. A patrząc że jego przeciwnikiem jest drugi Mizunoto, dawało mu to więcej możliwości do popisu i prób ulepszenia jego technik i stylu szermierki. Choć chciał też pomóc Hanie w walce w zwarciu, aby mogła pokazać tym bydlakom z którymi musiała obcować w jej pracy że nie jest byle kim.
Chwile po przybyciu, tak jak jego kompanka również przystąpił do prostej sesji rozciągania się przed samym treningiem, aby choć trochę rozruszać swoje mięśnie. Kilka skłonów, pajacyków i tym podobnych ćwiczeń rozciągających.

- Od od czego chcesz zacząć? Wspólna sesja rozciągania, szermierka a może walka w zwarciu? Bo mi osobiście wszystko pasuje~.Zapytał Hanę z uśmiechem, będąc z pół metra od niej. Nie miał problemów z żadną z tych aktywności a spędzanie czasu z dawno nie widzianą osobą na pewno dobrze wpłynie na jego braki kontaktu z innymi ludźmi, spowodowane samotnymi treningami.

Białowłosa nie miała złej kondycji i nie marudziła w tej kwestii bo zawsze ćwiczyła swoją sprawność aby dorównać innym i nie stać jako słaby łańcuch u zabójców. Miała swój powód i honor chcąc podnieść reputację i morały rodu Date, wiedząc że jej nie żyjący już Tata nie byłby zadowolony z jej buntowniczego charakteru dlatego uznała, że będzie kontynuować bycie zabójczynią aby chronić innych mieszkańców. Z drugiej strony cieszyła się, że odnalazła byłego narzeczonego bo tęskniła za nim, jednakże długo nie widziała swojego aktualnego narzeczonego, nie była zadowolona, ponieważ miała wrażenie, że jest ignorowana przez niego. Po dluższych przemyśleiach Hana po usłyszeniu jego pytania nie zastanawiała się długo nad wyborem ich wspólnego treningu.
- Wiesz, możemy wpierw szermierka, potem rozciąganie a na końcu walka w zwarciu - odpowiedziała w dalszej kolejności co by chciała z nim potrenować. Białowłosa miała nadzieję, że jej tamtejszy wybawiciel którego widzi w Dojo nie zauważy Hany w tej dziwnej okoliczności.

Po chwili uśmiechnęła się do towarzysza, czekając na jego dalsze słowa lub gesty. Stała wyprostowana i była czujna czekając na dalszy rozwój wydarzeń

Skinął głową słysząc jej odpowiedź czując lekką satysfakcję słysząc że zaczynają od szermierki, co było lekko widoczne poprzez uśmiech na jego twarzy.
-Niech tak będzie~. Skoczę po miecze treningowe. Od razu ruszył w kierunku magazyny dojo w którym były przeróżne rzeczy, tak treningowe jak i do sprzątania, na szczęście Yoshimatsu znał go dość dobrze, więc wiedział gdzie znaleźć bokeny, w tym też jeden który należał właśnie do niego, o kilkadziesiąt centymetrów dłuższy boken mający odwzorowywać jego prawie półtorametrowe nodachi. Zabrał również dwa typowe bokeny, w razie gdyby Hana wolała walczyć na równych zasadach, po czym wyszedł ze składziku i udał się w kierunku swojej przyszłej przeciwniczki. Trzymając dwa zwykłe bokeny i jeden dłuższy zapytał ją.
- Chcesz walczyć na normalne, czy mogę użyć swojego? Pytając podniósł wpierw dłoń z dwoma bokenami a następnie tą z nodachi.
Kiedy ta już wybrała, odsunął się tak aby było między nimi z pięć, sześć metrów od siebie. Chcąc się sprawdzić w walce i spróbować kilku rzeczy, postanowił iść powoli i spokojnie przeciwko Hanie, której zdolności w pełni nie znał... Trzymał swój miecz w prawej dłoni przed rękojeścią i przed samą walką się ukłonił, oddając honor swojej przeciwniczce. Kiedy walka się już zaczęła trzymał swój boken tak samo jak przy skłonie, jednak przyjął postawę, rozstawiając swój środek ciężkości, tak że na pewno jego powalenie byłoby trudne, pokazując też że ma już wiele lat doświadczenia w walce. Gdy Hana już się zbliżyła do jego zasięgu, zamachnął się swoim mieczem tak że jego ostrze z pozycji w której było, poleciało w jej stronę z impetem, choć nie wiedząc o sile dziewczyny, powstrzymywał się z uderzeniem.

"Ugh. Złośliwa"
- Tylko trochę Shoto.. - odpowiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie. Jakoś musiała go trochę podkręcić, zmotywować wbijając malutką szpilkę. Powinien się ogarnąć! Nie była wiele dłużej w korpusie od niego, ale może była trochę bardziej zmotywowana. Wymiana między nimi była tak prosta że z dystansu mogło to wyglądać jak zabawa a nie prawdziwa walka. Rzucenie jakimś kamieniem dla dywersji, jakiś prosty ruch kolanem w górę i.. liść na koniec tury.
"Kurwa. Znowu"
Uniosła brew zaskoczona jego słowami. Nie wiedziała czego one się tyczyły. Czy tego że znowu dostał w twarz z liścia? Pierwszy raz mu chyba tak zdzieliła. Więc zaczęła się zastanawiać, może niepotrzebnie w sumie. Zobaczyła że Tachinana zamachnął się żeby ją podciąć więc podniosła nogę w górę, którą się zamachnęła na niego ale jej stopa pomknęła obok twarzy zabójcy. Dosłownie minęła cel. Jak mogło to z jego strony wyglądać? Jakby mu zwyczajnie groziła. Ogarnij się bo cię sponiewieram na serio następnym razem. Lekki rumieniec zawitał na jej twarzy w efekcie chybienia. I to był ten moment który mógł wykorzystać do ataku, korzystając ze swojej prędkości i zwinności! Pytanie czy zamierza to zrobić? Mógł mieć pewność że Kurayami by nie marnowała okazji! Może czas jej pokazać że coś w nim jednak drzemie! To oczywiście nie tak że się wystawiała i sama nie pojmowała jak mogła chybić! Ale tak się stało! Co nie znaczyło że się do tego przyzna otwarcie!

Atak: 6 +(4 z różnicy statystyk) = 10 Porażka!
Wytka: - 1 (wykonany atak) = - 5 obecnie

Z całą pewnością otrzymywanie uderzeń w twarz za pomocą otwartej dłoni nie będzie jego ulubioną rzeczą. Zdecydowanie wolałby już uderzenie pięścią, niż coś takiego, co w jego odczuciu było lekceważące i poniżające. Pokazujące, iż jest na zbyt niskim poziomie, by brać go na poważnie. Wiedział, że stanął w miejscu. Wiedział, że gdzieś zatracił motywację, która towarzyszyła na samym początku. Doskonale wiedział, iż w ich wyścigu na sam szczyt Saiyuri prowadzi i to o kilka długości. Nie miał zamiaru się jednak poddać. Nie chciał tego. Chciał stać się lepszy. Chciał znaleźć się na górze, by powiedzieć sobie na koniec, iż udało mu się. Dlatego też nie mógł tego znieść. Sparing czy nie. Walka z przyjaciółką czy demonem? Musiał dać z siebie wszystko i pokazać, że trzeba brać go na poważnie.
Próba podcięcia była za wolna i jego oponentka podniosła nogę do góry. Był to naturalny ruch w tym wypadku. Jednocześnie on sam wystawił się na kolejne uderzenie. Czuł już jak jego nos może się złamać po otrzymaniu kopnięcia. Kopnięcia, które nie doszło do celu, a jedynie minęło jego twarz o kilka centymetrów. Chybiła? Żartowała sobie z niego? Czy też go prowokowała? Nie wiedział, ale z pewnością było to zachowanie pokazujące, że następnym razem nie będzie tak łatwo. Jednakże w tym momencie miał możliwość wykonania ataku. Chciał dokonać prostego obalenia, by sprowadzić ją do parteru. Jego lewa ręka szybko wystrzeliła w kierunku jej dłoni, by ją pochwycić i to był błąd. Poczuł krótki, lecz przenikliwy, ból, co spowodowało, iż jedynie drasnął wierzch jej dłoni, nie mogąc samemu zacisnąć swojej. Niestety był to błąd, za który pewnie przyjdzie mu zapłacić. Jedyne co mógł to cofnął się szybko do tyłu i wyprostował się, lecz dał tym samym Sai otwarty korytarz do ataku. Patrzył na nią, lecz jednocześnie testował swoją rękę. Zaciskał i otwierał ją. Czyli jeszcze nie jest tak dobrze.

Atak: 8 - Nieudany atak
Wytka: - 1 (nieudany atak) = -7 obecnie

Jak mogło to wyglądać z boku? Dwóch zabójców próbujących coś zrobić ale żadne się nie chce odważyć by skrzywdzić drugie? Coś w tym stylu. Choć w każdej walce zdarzało się że wojownik coś źle przewidział, nie dopatrzył czegoś i zwyczajnie w świecie spudłował tak kurwa prosty atak. Fakt że Tachibana nie wykorzystał tej okazji ją strasznie zawiodło! Blondynka czerpała przyjemność z walki i tym bardziej ze starć z silniejszymi przeciwnikami! Z kimś lepszym od siebie! Gdzie musiała kombinować! Musiała kalkulować każdy ruch ze śmiertelną precyzją, by zmniejszyć przepaść, by wyrównać swoje szanse! To było to co ją nakręcało i napędzało do dalszego rozwoju! Walka i rośnięcie w siłę! Nie chciała się powstrzymywać! Nie chciała tym bardziej regresu! Ale umiała się dostosować do poziomu słabszej osoby żeby pomóc się wybić na szczyt! Tutaj miała wrażenie że cofnęła się z Tachibaną do przeszłości!
Nie wykorzystał tego momentu, dając jej szansę do cofnięcia się i przyjęcia stabilnej pozycji ponownie. W fioletowych oczach pojawił się błysk ale nie sugerował niczego dobrego. Nie teraz, nie tu i nie z nim. Podejrzewała coś i miała nadzieje że była w błędzie. Ale to nie był czas na analizę, widziała jak sięgnął do jej ręki i ostatecznie musnął tylko jej wierzchnią stronę, wycofując się!!!! Nie zamierzała tego tak zostawić! Sięgnęła tą dłonią którą musnął po jego przegub i chwytając go, szarpnęła z całej siły w swoją stronę, zmieniając ustawienie ciała i wysuwając z ruchem bioder kolano, na które chciała nadziać brzuch Shotaro. Z kolanka w brzuch za karę że porzucił próbę ataku i się wycofał.
- Walcz ze mną na poważnie! Nie bój się Tachibana.. nie pęknę.. nie jestem z porcelany.. - odezwała się zimnym głosem, stanowczym. Widział tą powagę w jej oczach!

Atak: 8 +(4 z różnicy statystyk) = 12 Sukces!
Wytka: - 1 (wykonany atak) = - 6 obecnie

Walka zawsze inaczej wygląda z boku i z perspektywy danej osoby. Zrozumienie tego co napędza przeciwnika, co siedzi mu w głowie podczas starcia było już połową sukcesu. Drugą połową było wykorzystanie wszystkiego na swoją własną korzyść. Trzeba było umieć wykorzystać momentum oraz mieć odrobinę szczęścia, by znaleźć lukę w zasłonie przeciwnika. Tachibana starał się zawsze podchodzić analitycznie do pojedynków. Znajdować słabe strony. Szukać otwarcia i zaatakować z pełną mocą, tam gdzie z pewnością zaboli. Oczywiści dochodziła cała masa różnych zmiennych, lecz dostosowywanie się do przeciwnika było tym, czego uczono go od najmłodszy lat. Nie zawsze będzie od kogoś silniejszy, szybszy czy zwyczajnie lepszy. Dlatego też nawet podczas tego starcia kalkulował cały czas. Widział, że ma mankamenty, braki oraz niedociągnięcia. Kilak ruchów zostało źle poprowadzonych, a inne były zwyczajnym błędem, bądź brakiem w jego zdolnościach. Widział błysk w oku Saiyuri kiedy jego atak nie trafił tam gdzie zamierzał. Prosty chwyt został powstrzymany, przez nagły błysk bólu. Będzie musiał sobie z tym szybko poradzić, jeśli nie chce narazić siebie lub kogoś w czasie walki z demonami. Ona jednak nie zamierzała mu odpuszczać. Złapała go za lewą rękę, której nie zdążył jeszcze cofnąć i pociągnęła go do siebie. Bynajmniej nie po to, aby go przytulić jak to miała w zwyczaju. Bez problemu dostrzegł jej zbliżające się kolano. Tym razem jednak było to zbyt przewidywalne. Chciała go wprowadzić w pułapkę, czy może stała się niechlujna z uwagi na brak większej akcji? Warto by rozważyć taką możliwość.
- Kto mówi o strachu i porcelanie? Po prostu dobrze się bawię – powiedział, robiąc obrót w prawo, aby uniknąć nadlatującego kolana, a zaraz potem znalazł się za jej plecami, aby wykonać pchnięcie. Niestety momentum, które już trwało sprawiło, że jego cios był niechlujny i jedyne co to delikatnie pchnął ją w plecy. Jednakże udało mu się wyrwać i stał za nią. Wiedział jednak, że nie odpuści i już pewnie coś kombinowała.

Obrona 19 - Pełen sukces
Atak: 2 - Nieudany atak
Wytka: - 1 (nieudany atak) = -8 obecnie