22.03.1654

To nie było tak, że każdy powrót z misji wiązał się z powrotem do kryjówki Zabójców. Jednakże niektóre takie przypadki tego wymagały i sytuacja, w której obecnie znajdował się Sōsetsu nakazywała wręcz, by się tutaj pojawił. W walkach z demonami miecz Nichirin był w zasadzie jedynym przedmiotem, który pozwalał wyrównać szanse, a nawet przechylić je na swoją stronę. W końcu nawet ucinając łeb demonowi inną bronią – co swoją drogą równocześnie było mocno utrudnione – nie skutkowałoby jego śmiercią. To właśnie kruszec, z którego wykonane było ostrze broni Zabójców okazywał się dla nich śmiertelny.
Dlatego, gdy po ostatniej misji, którą wykonywał Sōsetsu ostrze jego broni było stępione, był wręcz zmuszony udać się do kryjówki, by poprosić mistrza miecza o naprawę, wyostrzenie i ogólnie pojętą konserwację, by móc za jakiś czas wyruszyć na następną misję. Gdy tylko się taka dla niego pojawi, oczywiście.

Przeszedł obok Dogo Onsen i gorących źródeł, udając się w kierunku ogólnej kuźni, w której zazwyczaj znajdowali się mistrzowie miecza w ciągu dnia. Podszedł do budynku i wszedł do jego wnętrza, natychmiastowo wykonując grzecznościowy, delikatny ukłon.
— Dzień dobry. — Rzucił w przestrzeń, pozwalając by tradycjom i obyczajom stała się zadość. Trzymając w rękach swoją broń schowaną w pochwę, podszedł do jednej z Ne, która majstrowała coś przy narzędziach. Kompletnie się na tym nie znał, więc nawet nie śmiał próbować się domyślić, co robi.
— Przepraszam, zostałem skierowany tutaj w celu oddania swojego ostrza na naprawę. — Oświadczył pewnym siebie głosem, zwracając się do Akoyi, obrzucając ją przy tym pytającym spojrzeniem, bo tez nie wiedział, czy akurat ona będzie mogła mu pomóc!

Praca praca praca i chlanie czy też inne zabawy, na które to większość osób spoglądała nieprzychylnym okiem. Tak spędzała prawie każdy dzień Akoya, zwłaszcza gdy miała te gorsze okresy. Wtedy nawet śmiech jej ukochanej Kiku nie potrafił jej pomóc więc robiła wszystko by zapomnieć o problemach. Pracoholizm, alkoholizm i wszystkie inne nałogi jakie miała były odpowiedzią na dręczące je problemy. Cóż przynajmniej nie łączyła tego wszystkiego ze sobą i nie doprowadziła do żadnej katastrofy. Potrafiła bowiem rozdzielić czas tak by mogła nakarmić każdy z nałogów jaki miała. W ciągu dnia pracowała w kuźni w pocie czoła, nadrabiając zajadłością wszystkie braki fizyczne jakie miała. W końcu była kobietą, nie wyróżniała się taką siłą jak mężczyźni. W nocy zaś chwilę zajmowała się Kiku, a potem działa się magia która często kończyła się kacem i dziurami w pamięci.

Teraz jednak byli w środku dnia, a to oznaczało iż musiała pracować. Ostrza Nichirin same się nie wykują, czy też naprawią. To, że korpus mógł walczyć z demonami zabójcy zawdzięczali Mistrzom Miecza będącymi filarem organizacji. Wiązało się to z wielką odpowiedzialnością dlatego zawsze skupiała się na pracy, by nie mieć na sumieniu zabójców którzy mogli ucierpieć przez to że jej broń była wadliwa. Podczas tworzenia nowych sztuk broni często odcinała się od świata zewnętrznego skupiając się niemal całkowicie na zadaniu. Dlatego też dopiero po chwili dotarło do niej iż ktoś do niej podszedł. Dlatego dopiero gdy skończył mówić to odwróciła się w jego stronę.
— Hmm? To znaczy Witaj — Przywitała się Akoya przecierając dłonią czoło by zetrzeć z niego pot — Cóż, jesteś w kuźni więc dobrze trafiłeś. Chodź, pokażesz mi swój miecz i powiesz jak go uszkodziłeś — Odparła jasnowłosa po czym odeszła na bok by uciec nieco od zgiełku biorąc po drodze ze stołu młot i osełkę. Osełkę do naostrzenia miecza zaś młotek gdyby trzeba było uderzyć zabójcę

Sōsetsu by osobą dość prostą, skupioną na tym, co dzieje się dookoła. A dookoła przede wszystkim były demony, z którymi trzeba walczyć. Był w tym w pewnym stopniu zatracony i był też tego świadom. Żył walką z demonami i... było mu z tym dobrze. Trening, przemyślenia, wszystko w zasadzie kręciło się wokół tego by przeżyć, móc skupić się na tym co będzie jutro, na kolejnej walce. Mężczyzna był idealnym przykładem dość prostego podejścia, bo inaczej tego się nazwać nie dało. Nie było też w tym wszystkim jakiegoś drugiego dna, nie chciał nikogo pomścić, nikogo uratować. Jego walka z demonami była walką, dla samej walki. Demony były wrogiem, bo były... wrogiem. Te pryncypia, którymi się posługiwał były, bo jakieś pojawić się musiały. Czy potrzebował w tym wszystkim jakiejś dodatkowej motywacji? Chyba nie. Po prostu walczył, by stać się lepszym i on sam przez to robił wszystko, by nie popadać w negatywne nawyki. Dobra, przynajmniej takie oczywiście negatywne aspekty. Bo na pewno miał cechy i nawyki, które nie były nawet dobre. W końcu nikt nie jest ideałem!
Jego podejście do ludzi też było dość proste, zwłaszcza do tych, którzy jakkolwiek wspomagali korpus Zabójców Demonów, a wszyscy reprezentujący grupę Ne, na pewno zasługiwali na szacunek i wdzięczność. Bez mieczy wykutych przez mistrzów miecza, zabójcy tacy jak Sōsetsu nie byliby w stanie stawić czoła demonom.
Dlatego też widząc, że kobieta, do której się odezwał na początku była zajęta i niemalże zatracona w tym co robi. Skupienie godne szacunku, raz jeszcze! Odwróciła się jednak do niego po chwili, a on  pokiwał głową po jej – być może lekko opryskliwych - słowach, ostatecznie nie cieszył się przecież z tego, że miecz był stępiony poniekąd z jego winy! Winą była jego słabość i zdawał sobie z tego sprawę. Katany były bardzo delikatne i w walkach z demonami to była naprawdę chwila, która wystarczyła by uszkodzić, czy stępić ostrze. Tak, jak było to w tym przypadku!
— Oczywiście. — Odparł krótko, idąc za nią i nie zwracając uwagi na pojawienie się młotka zagłady nieuważnych zabójców demonów w jej ręce. — Noo... to walczyłem z demonem i był twardy... tak naprawdę twardy, Nie przyszło mi się z nim łatwo uporać, ale w końcu się udało! Tylko moje ostrze... no... nie jest w najlepszym stanie. — Powiedzał, najpierw lustrując ją spojrzeniem, ale gdzieś przy ostatnich słowach uciekając wzrokiem w bok. Te ostatnie słowa były może też trochę ciszej wymówione niż te wcześniejsze. Wyciągnął ostrze skryte w pochwie w jej kierunku, pozwalając jej go dobyć i ocenić na własne oczy.