22.03.1654

To nie było tak, że każdy powrót z misji wiązał się z powrotem do kryjówki Zabójców. Jednakże niektóre takie przypadki tego wymagały i sytuacja, w której obecnie znajdował się Sōsetsu nakazywała wręcz, by się tutaj pojawił. W walkach z demonami miecz Nichirin był w zasadzie jedynym przedmiotem, który pozwalał wyrównać szanse, a nawet przechylić je na swoją stronę. W końcu nawet ucinając łeb demonowi inną bronią – co swoją drogą równocześnie było mocno utrudnione – nie skutkowałoby jego śmiercią. To właśnie kruszec, z którego wykonane było ostrze broni Zabójców okazywał się dla nich śmiertelny.
Dlatego, gdy po ostatniej misji, którą wykonywał Sōsetsu ostrze jego broni było stępione, był wręcz zmuszony udać się do kryjówki, by poprosić mistrza miecza o naprawę, wyostrzenie i ogólnie pojętą konserwację, by móc za jakiś czas wyruszyć na następną misję. Gdy tylko się taka dla niego pojawi, oczywiście.

Przeszedł obok Dogo Onsen i gorących źródeł, udając się w kierunku ogólnej kuźni, w której zazwyczaj znajdowali się mistrzowie miecza w ciągu dnia. Podszedł do budynku i wszedł do jego wnętrza, natychmiastowo wykonując grzecznościowy, delikatny ukłon.
— Dzień dobry. — Rzucił w przestrzeń, pozwalając by tradycjom i obyczajom stała się zadość. Trzymając w rękach swoją broń schowaną w pochwę, podszedł do jednej z Ne, która majstrowała coś przy narzędziach. Kompletnie się na tym nie znał, więc nawet nie śmiał próbować się domyślić, co robi.
— Przepraszam, zostałem skierowany tutaj w celu oddania swojego ostrza na naprawę. — Oświadczył pewnym siebie głosem, zwracając się do Akoyi, obrzucając ją przy tym pytającym spojrzeniem, bo tez nie wiedział, czy akurat ona będzie mogła mu pomóc!

Praca praca praca i chlanie czy też inne zabawy, na które to większość osób spoglądała nieprzychylnym okiem. Tak spędzała prawie każdy dzień Akoya, zwłaszcza gdy miała te gorsze okresy. Wtedy nawet śmiech jej ukochanej Kiku nie potrafił jej pomóc więc robiła wszystko by zapomnieć o problemach. Pracoholizm, alkoholizm i wszystkie inne nałogi jakie miała były odpowiedzią na dręczące je problemy. Cóż przynajmniej nie łączyła tego wszystkiego ze sobą i nie doprowadziła do żadnej katastrofy. Potrafiła bowiem rozdzielić czas tak by mogła nakarmić każdy z nałogów jaki miała. W ciągu dnia pracowała w kuźni w pocie czoła, nadrabiając zajadłością wszystkie braki fizyczne jakie miała. W końcu była kobietą, nie wyróżniała się taką siłą jak mężczyźni. W nocy zaś chwilę zajmowała się Kiku, a potem działa się magia która często kończyła się kacem i dziurami w pamięci.

Teraz jednak byli w środku dnia, a to oznaczało iż musiała pracować. Ostrza Nichirin same się nie wykują, czy też naprawią. To, że korpus mógł walczyć z demonami zabójcy zawdzięczali Mistrzom Miecza będącymi filarem organizacji. Wiązało się to z wielką odpowiedzialnością dlatego zawsze skupiała się na pracy, by nie mieć na sumieniu zabójców którzy mogli ucierpieć przez to że jej broń była wadliwa. Podczas tworzenia nowych sztuk broni często odcinała się od świata zewnętrznego skupiając się niemal całkowicie na zadaniu. Dlatego też dopiero po chwili dotarło do niej iż ktoś do niej podszedł. Dlatego dopiero gdy skończył mówić to odwróciła się w jego stronę.
— Hmm? To znaczy Witaj — Przywitała się Akoya przecierając dłonią czoło by zetrzeć z niego pot — Cóż, jesteś w kuźni więc dobrze trafiłeś. Chodź, pokażesz mi swój miecz i powiesz jak go uszkodziłeś — Odparła jasnowłosa po czym odeszła na bok by uciec nieco od zgiełku biorąc po drodze ze stołu młot i osełkę. Osełkę do naostrzenia miecza zaś młotek gdyby trzeba było uderzyć zabójcę

Sōsetsu by osobą dość prostą, skupioną na tym, co dzieje się dookoła. A dookoła przede wszystkim były demony, z którymi trzeba walczyć. Był w tym w pewnym stopniu zatracony i był też tego świadom. Żył walką z demonami i... było mu z tym dobrze. Trening, przemyślenia, wszystko w zasadzie kręciło się wokół tego by przeżyć, móc skupić się na tym co będzie jutro, na kolejnej walce. Mężczyzna był idealnym przykładem dość prostego podejścia, bo inaczej tego się nazwać nie dało. Nie było też w tym wszystkim jakiegoś drugiego dna, nie chciał nikogo pomścić, nikogo uratować. Jego walka z demonami była walką, dla samej walki. Demony były wrogiem, bo były... wrogiem. Te pryncypia, którymi się posługiwał były, bo jakieś pojawić się musiały. Czy potrzebował w tym wszystkim jakiejś dodatkowej motywacji? Chyba nie. Po prostu walczył, by stać się lepszym i on sam przez to robił wszystko, by nie popadać w negatywne nawyki. Dobra, przynajmniej takie oczywiście negatywne aspekty. Bo na pewno miał cechy i nawyki, które nie były nawet dobre. W końcu nikt nie jest ideałem!
Jego podejście do ludzi też było dość proste, zwłaszcza do tych, którzy jakkolwiek wspomagali korpus Zabójców Demonów, a wszyscy reprezentujący grupę Ne, na pewno zasługiwali na szacunek i wdzięczność. Bez mieczy wykutych przez mistrzów miecza, zabójcy tacy jak Sōsetsu nie byliby w stanie stawić czoła demonom.
Dlatego też widząc, że kobieta, do której się odezwał na początku była zajęta i niemalże zatracona w tym co robi. Skupienie godne szacunku, raz jeszcze! Odwróciła się jednak do niego po chwili, a on  pokiwał głową po jej – być może lekko opryskliwych - słowach, ostatecznie nie cieszył się przecież z tego, że miecz był stępiony poniekąd z jego winy! Winą była jego słabość i zdawał sobie z tego sprawę. Katany były bardzo delikatne i w walkach z demonami to była naprawdę chwila, która wystarczyła by uszkodzić, czy stępić ostrze. Tak, jak było to w tym przypadku!
— Oczywiście. — Odparł krótko, idąc za nią i nie zwracając uwagi na pojawienie się młotka zagłady nieuważnych zabójców demonów w jej ręce. — Noo... to walczyłem z demonem i był twardy... tak naprawdę twardy, Nie przyszło mi się z nim łatwo uporać, ale w końcu się udało! Tylko moje ostrze... no... nie jest w najlepszym stanie. — Powiedzał, najpierw lustrując ją spojrzeniem, ale gdzieś przy ostatnich słowach uciekając wzrokiem w bok. Te ostatnie słowa były może też trochę ciszej wymówione niż te wcześniejsze. Wyciągnął ostrze skryte w pochwie w jej kierunku, pozwalając jej go dobyć i ocenić na własne oczy.

Akoya odwróciła się przodem w stronę Sōsetsu co skutkowało tym iż obecnie szła tyłem. Nie miała zbytnio z tym problemów, tyle czasu spędzała w kuźni iż znała to miejsce na pamięć. Gdyby zasłonili jej oczy i nikt nie plątałby się pod nogami to prawdopodobnie mogłaby kuć na ślepo. No o ile ktoś mógłby mówić jej jak wygląda stal po obróbce. W końcu to coś czego nie można było robić na pamięć, przynajmniej nie jeszcze na jej etapie rozwoju jako mistrzyni miecza. Mistrzostwo wciąż na nią czekało i dzięki takim jak On przybliżało się do niej. Wszak trening czynił mistrza.
— W walce z demonem? — Spytała kobieta po czym nie dała nawet szansy Sōsetsu na odpowiedź — Jestem pod wrażeniem, poprzedni zabójca któremu miecz sprawdzałam to walczył z kamieniami, a nie demonami — Wyjaśniła szarowłosa opuszczając budynek by znaleźć dobrze oświetlone miejscem — Dobrze więc, że wróciłeś cały i zdrowy. Miecz łatwiej naprawić niż zabójców — Powiedziała już znacznie milszym tonem Akoya nie chcąc zrazić do siebie mężczyzny całkowicie.
Jasnowłosa podrzuciła jeszcze młotkiem w ramach przestrogi po czym schowała go sobie za pas by odebrać ostrze Sōsetsu by móc mu się dokładnie przyjrzeć.
— Twoje ostrze nosi jakieś imię? — Spytała podczas oględzin katany zabójcy, gdzie to ustawiała je pod różnym kątem by lepiej mu się przyjrzeć. Następnie westchnęła i odebrała jeszcze Saye zabójcy by schować w niej ostrze — Jutro się nim zajmę, zejdzie mi się może z tym parę godzin — Odparła dziewczyna gdy to jej wzrok powędrował w stronę Onsenu — Wpierw jednak domagam się zapłaty, — Powiedziała dumnym tonem mistrzyni miecza po czym ruszyła w stronę gorących źródeł — Pomożesz mi się zrelaksować, przepracowałam się dzisiaj — Stwierdziła kobieta dając mały wybór dla chłopaka o błękitnych włosach.

Obserwował jej ruchy, gdy tak szła tyłem. Oczywiście, że patrzył co robi! Jeszcze tyle brakowało, żeby na oczach biedna mistrzyni miecza sobie krzywdę zrobiła! Dobra, nawet nie zdawał sobie sprawy, że być może jeden fałszywy ruch skończyłby się uderzeniem młotka w jego głowę. Ostatecznie jednak obserwował jej kroki, chcąc się upewnić, że jednak nic nieoczekiwanego się nie stanie! Poruszała się jednak na tyle płynnie i sprawnie, że chyba nie miał się o co martwić!
— …  — Otworzył usta, by odpowiedzieć. Nie miał jednak na to czasu, bo jego rozmówczyni wyprzedzała go o krok w tym zakresie i podążyła z dodatkową wypowiedzią, której ze spokojem wysłuchał. Zmarszczył co prawda lekko brwi na wzmiankę o „walce z kamieniami”, próbując się domyślić co to miało znaczyć. No i czy to był żart, czy jednak wspomniany zabójca miał jakiś bardzo specyficzny trening, podczas którego stępił sobie broń w ten sposób! W sumie… wszystko było możliwe. Przecież wiedział, że zabójcy na pewnym etapie są w stanie przeciąć nawet i potężny głaz. On na tym etapie raczej jeszcze nie był, a na pewno nie chciałby próbować zrobić tego swoją bronią, bo… cóż, wiedział już, że mistrzowie miecza mogą na to krzywo patrzeć i miał na to świetny przykład zaraz przed sobą. — Nie, nie… demon. To zdecydowanie był demon.  — Wolał jednak zapewnić ją, co by przypadkiem nie uznała, że a… cholera wie, kłamie, albo udaje! — Tak… to prawda.  — Przytaknął, unosząc lekko kącik ust do góry w odpowiedzi na jej – zdecydowanie! – milsze słowa. — Nasi medycy i tak działają cuda… — Stwierdził, chociaż no… jego interesowała opieka tylko jednej konkretnej osoby, która medykiem w korpusie jednak nie była. O tym jednak nie miał powodu wspominać i miało to przynajmniej kilka przyczyn.
Podrzucenie młotkiem nie zadziałało w taki sposób, jaki planowała bo nie rozpatrywał tego jako przestrogi. Cóż, ale to tylko dlatego, że nie czytał jej w myślach! Oddał jej ze spokojem swój miecz, trochę się w sumie zastanawiając, gdzie ta kobieta go prowadzi. No, ale przecież nie miał się czego obawiać… prawda? Prawda?!
Zaprzeczył gestem głowy. Zerknął na broń, trzymaną w dłoniach przez białowłosą. — Nie, nie nazywałem go... jej? Czemu pytasz?— Odparł, całkowicie szczerze, choć z dozą zawahania. Zapytał też o to, skąd wzięło się to pytanie, bo... nie wiedział, może to było standardem, by nazywać broń! Obserwował, jak Akoya przeprowadza oględziny jego broni, weryfikując każdy uszczerbek na jego jakości. Oddał również Saye, w którą kobieta schowała jego miecz. Pokiwał głową. I tak to było całkiem szybko. Będzie miał okazję, by zostać na chwilę w siedzibie, rozejrzeć się, może po prostu potrenować w samotności jak to miał w zwyczaju. Generalnie… czas na relaks w oczekiwaniu na jego broń. — Oczywiście, doceniam, że i tak zajmiesz się tym tak szybko, dziękuję. — Powiedział, kłaniając się jej lekko w geście wdzięczności. Gdy jej wzrok powędrował ponad jego ramieniem w kierunku Onsenu a z jej ust padło hasło o zapłacie, to zmarszczył lekko brwi i zamrugał kilkukrotnie szybciej. Co miała na myśli? Ta jednak ruszyła, nie czekając w zasadzie na jego reakcję i kontynuowała wypowiedź, jak gdyby nigdy nic. Szybko zrównał z nią swój krok, patrząc na nią pytająco, a na twarzy można było dojrzeć, że kompletnie nie miał pojęcia o co jej chodzi. Nieskalana zrozumieniem ta jego twarz, tak po prostu.
— Co masz na myśli przez zapłatę? Znaczy… chętnie pomogę, jeżeli tylko będę mógł… ale nie wiem, co masz na myśli? — Wyrzucił z siebie masę słów, a w jego głosie bardzo pewnie wybrzmiewała niepewność, która szła w parze z tym jego co najmniej równie zdecydowanym wyrazem twarzy.

Akoya skinęła głową kilkukrotnie ciesząc się iż jej rozmówca doceniał pracę ich wyśmienitych medyków bo przynajmniej za takich uznawała tych siedzących w Tsurugi choć obiło się jej o uszy iż i Ci poza siedzibą, rozmieszczeni w posterunkach również byli cudotwórcami. Jedna tylko myśl wtedy przyszła do jej małej głowy, dosyć oschła i pewnie nie na miejscu ale to jeszcze nigdy jej nie powstrzymało przed wypluciem wielu niepotrzebnych słów.
— A no działają, tylko szkoda właściwie że muszą — Rzuciła bacznie przyglądając się sylwetce Sōsetsu i lekko przegryzając swoją dolną wargę, gdy to musiała stwierdzić że nie wyglądał najgorzej — Wiesz jakbyśmy się nieco bardziej postarali to pewnie by nie musieli tak pracować — Dodała Akoya po czym puściła oczko w stronę młodzieńca — My w sensie, że Mistrzowie Miecza jak i "żołnierze" tacy jak Ty. Choć w zasadzie też przeszłam szkolenie bojowe — Wyjaśniła dodatkowo jasnowłosa by sobie za wcześnie niczego nie pomyślał jej nowy znajomy. W zasadzie powinna pewnie mu wyjaśnić, że mimo szkolenia rzadko kiedy walczyła ale to było lekko wstydliwe więc pominie to do momentu aż się nie urżnie w trupa jak na nie anonimową alkoholiczkę przystało.
Pomrugała parę razy gdy to usłyszała, że stojący przed nią wojownik. Szermierz nie nazwał swego ostrza, najpierw przeciągnęła dłonią po twarzy po czym spojrzała w niebo jakby wzywając wszystkich znanych jej bogów by pomogli jej w tej ciężkiej sytuacji.
— Głupek, miecz jest przedłużeniem twojego ciała. Żywą istotą tak jak Ty pacanie — Zaczęła Akoya siląc się i tak na łagodne słowa jak na siebie —Wypadałoby więc je nazwać, tak jak nazywa się psiaka czy dzieciaka by nadać mu znaczenie i przy okazji się do niego przywiązać — Zakończyła młoda kowal posyłając w stronę Sōsetsu zabójcze spojrzenie, zupełnie jakby chciała by z jej oczu wyleciała para noży mających wbić się w ciało ignoranta. Na dalszą część jego słów machnęła ręką, zajmowanie się mieczami należało do jej obowiązków więc chłopak nie musiał jej dziękować i nawet nie powinien. Im szybciej naprawi jego katanę, tym szybciej znów poślą go na łowy. Każdy zaś z korpusu wiedział, że nie zawsze się z nich wracało.
Po raz kolejny była bliska uderzenia się w czoło podczas rozmowy z chłopakiem, powstrzymało ją jednak to iż być może nigdy nie miał kontaktu z kimś takim jak ona i był przez to bardzo ale to bardzo niewinny. Co swoją drogą miało pewien swój urok, dlatego też właśnie pokręciła głową na boki po czym spojrzała z zmęczeniem wypisanym na twarzy na Sōsetsu.
— Jestem zmęczona po całym dniu w kuźni więc chce się nieco odprężyć w czym mi pomożesz, mam w planach skorzystać z Onsenu, a przy okazji napić się Sake które tam przemycisz — Zaczęła tłumaczyć Akoya zbliżając się coraz bardziej do celu — Mogłabym to zrobić sama ale ludzie się na mnie krzywo patrzą jak pije sama bo ponoć nie znam umiaru, więc będziesz tam ze mną by nikt się mnie nie czepiał. Przy okazji pomożesz mi umyć plecy i takie tam — Odparła jasnowłosa wchodząc do przybytku by następnie poszukać miejsca gdzie to będzie mogła zrzucić z siebie przepocone ubranie.

Oczywiście, że doceniał! Sōsetsu przez cały ten czas dość jasno wyrobił sobie zdanie na temat wszystkich pomagających Korpusowi, albo raczej… tym, którzy w Korpusie byli! Bo w jego oczach niezależnie od wykonywanej profesji: każdy był równie ważny. Czy to był walczący zabójca, czy to był mistrz miecza, który przygotował dla niego broń, czy też medyk: który go kiedyś poskładał. Każdy miał swój wkład w tę wielką sprawę, którą była walka z demonami i, co tu można powiedzieć: szanował wszystkich, którzy się tym zajmowali.
— Byłoby lepiej, gdyby nie musieli. — Pokiwał głową. To się w sumie rozumiało samo przez się, ale takie dywagacje mogłyby dłuższym ciągiem myśli doprowadzić do prostego wniosku: gdyby demonów nie było, to by wielu ludzi nie musiało parać najróżniejszymi zajęciami, a co za tym idzie: zabójcy nie zostawaliby ranni, mistrzowie miecza nie musieliby kuć broni, a medycy zajmować zabójcami… zresztą… jakby pójść krok dalej, to Korpus wtedy byłby po prostu niepotrzebny!
Piękna wizja.
Która przynajmniej w tej chwil nie wyglądała na łatwą w realizacji. Ani nawet na taką, która była zbyt realna teraz.
No, ale nie miał zamiaru się przecież poddawać. Ani on, ani nikt inny z korpusu!
— Oh? — Odpowiedział, lekko zaskoczony jej słowami. Też przeszła szkolenie bojowe? O ile dobrze pamiętał, to w takim razie nie mogła być Kakushi, tylko musiała być Ne. Albo po prostu Zabójczynią? Bo w sumie nie wiedział, czy zabójca demonów może się ograniczyć, albo skupić na wykonywaniu danego zawodu. Nigdy się tym aż tak nie interesował, bo jego najbardziej interesowała eksterminacja demonów. — Wszyscy dokładamy swoją cegiełkę... — Skwitował to wszystko w taki… filozoficzny niemalże sposób, chcąc podkreślić i dać do zrozumienia, że w jego oczach każdy wkład był istotny.
Zacisnął wargi, widząc jej reakcję na to,  gdy powiedział, że nie nazwał swojego ostrza. Może to był błąd… może faktycznie powinien był. Skulił się lekko w sobie, przełykając ślinę. Skrzywił się odrobinę na nazwanie go „głupkiem”. Chociaż miała trochę racji w tym, że miecz był przedłużeniem jego ciała. — No... dobra. Pomyślę o jakimś imieniu, ale… i tak jestem jestem przywiązany już. — Odparł. Widząc to zabójcze spojrzenie, pod ciężarem którego on sam odwrócił wzrok gdzieś w bok. Machnęła ręką na jego podziękowanie, co w sumie też nie do końca wiedział jak ma zinterpretować.
Sōsetsu zdecydowanie należał do mężczyzn... niewinnych. Nie miał zbytnio doświadczenia z kobietami, ani tym bardziej z takimi, które… były dość bezpośrednie. On jednak był skupiony na walce z demonami i po prostu… pewne rzeczy, można by rzec, go ominęły. No, ale było mu z tym dobrze, okej?
— Co? — Wtrącił gdzieś w jej wypowiedzi, co nie przeszkadzało jej w kontynuacji swojej wypowiedzi. — A nie znasz umiaru? — Zapytał, lustrując ją wzrokiem, cały czas idąc w sumie z nią. — Czekaj... czyli chcesz, żebym Ci ogarnął Sake, dotrzymał towarzystwa i… umył plecy… i… takie tam? — Powtórzył po niej część słów, podsumowując cały ten plan. Zacisnął wargi. — Mogę dotrzymać towarzystwa, na dzisiaj i tak już… nic nie planowałem, ale… skąd ja Ci tu wezmę sake? No i umyć ci plecy… nie uważasz, że to trochę za dużo? — Zapytał, oczywiście niewinny. A o to „takie tam”, to… już chyba tylko i wyłącznie przezornie zdecydował się nie dopytywać. Już chyba nawet nie do końca chciał wiedzieć, co to mogło znaczyć! Na nieszczęście Akoyi trafił się jej ktoś... zwyczajnie nieogarnięty pod oczywistymi względami, i było to dla niej raczej dość klarowne.

Skinęła głową słysząc iż Sōsetsu nie umniejszał robocie jaką wykonywali NE, w końcu jak słusznie zauważył każdy z nich dokładał cegiełkę do sukcesu korpusu. Wszyscy mieli ten sam cel i każda z profesji była potrzebna ich organizacji by mogła działać, mogła to chyba nawet porównać do budynku gdzie to z całą pewnością zabójcy z oddechem byli fundamentami, a Kakushi i NE podporami. Czy jakoś tak bo na budownictwie akurat się nie znała, no chyba że chodziło o postawienie kuźni. To mogłaby zrobić wszędzie i to w szybkim jak Daisuke tempie, choć może to zły przykład patrząc na to iż Filar ten znany był ze spóźniania się. Choć z drugiej strony podczas walki mało kto go mógł dogonić więc może i porównanie pozostawało trafne.
— Warto, a to że przywiązany jesteś uwierzę. Miecz nie jest w tak tragicznym stanie jak ostrza niektórych wojowników — Powiedziała młoda kobieta chwaląc na swój własny sposób Sōsetsu po czym pokręciła jeszcze głową by nieco rozruszać szyje by następnie dodać coś w ramach wyciągnięcia pomocnej dłoni do mężczyzny — Jak się szybko zdecydujesz to sama wygraweruje Ci to imię na ostrzu — Zaproponowała mężczyźnie swe usługi i to za darmo! Mogła przecież zażądać jakieś przysługi tak jak przed chwilą.
Kobieta spojrzała wtedy na chłopaka nie wiedząc co mu odpowiedzieć, prawdę czy pół prawdę? Obie opcje miały to do siebie, że mogły wystraszyć zabójcę i zostanie sama. Na to obecnie zaś nie miała ochoty bo skończy się tym iż upodli się bardziej niż zamierzała i zrobi burdel przez co znowu będzie na językach tych członków korpusu którzy mają za dużo czasu wolnego.
— Zależy od sytuacji, to jak jestem zmęczona, wkurwiona, czy mam u kogo zostawić Kiku i takie tam — Odpowie finalnie Akoya zgodnie z prawdą, choć liczyła na to iż nie pojawią się pytania kto to Kiku bo wolała nie wyjawiać mężczyźnie prawdy o tym iż ma dziecko — Sake dostaniesz w jadalni, jak będzie tam taki młody brunet o zielonych oczach to Ci da bez problemu. Jakby go nie było to oddam Ci pieniądze za te sake — Rzuciła beztrosko dziewczyna po czym zaczęła zrzucać z siebie ubrania za zasłonką by wychylić na chwilę głowę i spojrzeć na młodzieńca — Za dużo? Hee? Ile masz lat? — Zapytała Akoya mrugając parę razy po czym zmierzyła dokładnie sylwetkę Sōsetsu — Czekaj chcesz mi powiedzieć, że Ty nigdy nie widziałeś kobiety bez ubrań? Ehhh nie przejmuj się tym to tylko plecy — Powiedziała kobieta z delikatnym uśmiechem gdy to w jej głowie powstawał pewien demoniczny plan. W końcu czuła się w obowiązku by sprawić iż ten niemrawy chłopak zostanie mężczyzną, którego kobiety będą pożądać!

Zacisnął wargi. Słowa, które padły z ust Akoyi, były… cóż, w pewnym sensie bolesnym przypomniem wydarzeń z przeszłości zabójcy demonów, który przez te niecałe dwa lata przynależności do korpusu… został w dość bolesny sposób uświadomiony względem tego, że jest nawet nie tyle, co zwyczajnie słaby, ale… i nie dba o to, o co dbać powinien. Czyli chociażby o swoją broń. A, że samo to zostało mu dość boleśnie wskazane… w sumie przez jedną osobę? I to przez demona? Cóż, bolało dziewięć razy bardziej, niźli jakby ktokolwiek inny mu to wskazał. Zwłaszcza w tym połączeniu.
— To...  — Ściągnął lekko brwi, chociaż po krótkiej chwili się uśmiechnął do swojej rozmówczyni. — Bardzo miłe z Twojej strony. Coś… postaram się coś wymyślić… szybko. — Powiedział i… jak powiedział, tak miał zamiar zrobić! Przy czym równocześnie nie chciał tutaj podać tego imienia od razu, bo… do głowy nie przychodziło mu nic konkretnego, albo… propozycje, które mu przez głowę przemykały były… cóż, nienajlepsze, delikatnie mówiąc! A jednak chciał, by to imię broni było… specjalne. Tak, to na pewno!
Pokręcił głową, czując się zasypany informacjami, których… wydawał się nie być idealnym odbiorcą. I to nawet nie chodziło o to, że się nie znali! Bo oczywiście: nie znali się. Bardziej chodziło o to, że… Sōsetsu nie był człowiekiem socjalnym i, bardzo często, zwyczajnie nie dowiadywał się wielu rzeczy o ludziach, a w tym przypadku Akoya jednak tymi informacjami dość.. hm, hojnie, go obsypywała. — Zostawić Kiku? — Cóż. Mogła nie chcieć usłyszeć tego pytania, jednakże… z jej wypowiedzi, to był jedyny aspekt, którego z oczywistych przyczyn nie rozumiał. Zmarszczył brwi, nie do końca rozumiał też to, jak on się w tej sytuacji znalazł! No cóz, ale to… to już całkowicie inny temat.
— Aha. — Odparł tylko krótko, odwracając się bokiem do niej, chociaż kiedy wychyliła głowę z zasłonki, spoglądając w jego kierunku, to kątem oka w jej kierunku zerknął. — Ja? No... dwadzieścia... — Odparł. Natomiast, gdy padło kolejne pytanie z jej ust, to zaczerwienił się trochę, kompletnie nie spodziewając się tego pytania. — Widziałem! — Obruszył się lekko, co skutkowało też tym, że jego głos był troszkę głośniejszy niż przed chwilą. Nie kłamał zresztą, bo… widział przecież kobietę bez ubrania. Tylko po prostu… raczej nie był przyzwyczajony do tego, by traktować to jako takie „nic”. Może nawet nie miałby problemu, gdyby powiedziała, że ma tam iść dotrzymać jej towarzystwa. Pewnie nadal by się trochę speszył, ale nie byłoby to dla niego coś tak ”ekstremalnego”, natomiast powiedzenie, jakoby miał jej umyć plecy było już przekroczeniem pewnej granicy swoistej intymności. Granicy, którą niekoniecznie w sumie chciał przekraczać. No, ale do tego to ewentualnie wróci dopiero… po jakimś czasie, prawda? — To… ja ten… pójdę po to sake dla Ciebie?  — Powiedział, z pewnością siebie słyszalną w jego głosie bardzo wyraźnie. Dobra, wcale tak nie było. Odchrząknął znacząco i prawdopodobnie nawet nim sama Akoya zdążyła zareagować bardziej, to chłopak się ulotnił – ruszając w kierunku, gdzie znajdowała się jadalnia. A po drodze, zadawał sobie pytanie „Dlaczego ja”?
Sōsetsu, 20 lat.
Zadaje sobie pytanie: „Dlaczego ja?”.

Oczywiście poszedł faktycznie to sake ogarnąć, i Akoya mogła się spodziewać jego powrotu.

Padło to jedno pytanie na które za bardzo nie chciała odpowiadać, kim była Kiku. Chwile milczała po czym spojrzała w niebo nim odpowiedziała mężczyźnie.
— To moja córka — Odpowiedziała cicho Akoya licząc iż to zamknie już temat.
Akoya uśmiechnęła się pod nosem, słysząc reakcję Sōsetsu. Był taki... nieporadny, ale jednocześnie uroczo niepewny. Każdy normalny pewnie by mu odpuścił, powiedział że zajmie się jego mieczem i puścił wolno. Jednak Akoya nie zamierzała mu odpuszczać. W końcu każdy, kto chciał być w tej organizacji skuteczny, musiał się w końcu nauczyć pewności siebie, także poza polem walki. A ona, no cóż... miała swoje sposoby na to, by mu w tym pomóc.
Gdy Sōsetsu zniknął, Akoya pozwoliła sobie na chwilę oddechu. Zrzuciła resztę ubrania, które po długim dniu zdawało się ważyć tonę. Oparła się na chwilę o ścianę, zamykając oczy i pozwalając myślom błądzić wokół młodego zabójcy. Wiedziała, że go trochę przytłoczyła, ale była pewna, że wyjdzie mu to na dobre.
Kiedy usłyszała zbliżające się kroki, uśmiechnęła się pod nosem. "Chłopak jest bardziej zdeterminowany, niż myślałam" przemknęło jej przez myśl. Gdy Sōsetsu wrócił, nawet jeśli nadal trochę zdenerwowany, zauważyła w nim małą zmianę. Może ta misja, którą mu narzuciła, dała mu trochę czasu na zebranie myśli.
— Szybko poszło — rzuciła z uśmiechem, spoglądając na mężczyznę Jej włosy były teraz rozpuszczone, sięgając niemal do pasa— Dobra robota, Sōsetsu. Może wcale nie jesteś tak zagubiony, jak się wydaje? — zażartowała, ale postarała się by nie było w tym kpiny. Nie chciała teraz spłoszyć mężczyzny skoro już go tu zaciągnęła
—  I co, zastanowiłeś się nad tym imieniem dla swojego miecza?  — zapytała, wracając do ich wcześniejszej rozmowy — Bo wiesz, nie pozwolę ci tak łatwo odpuścić. Jak już powiedziałam, grawerunek mogę zrobić, ale ty musisz mi powiedzieć, co chcesz, żeby tam było — Przypomniała mu, wskazując, że jego decyzja ma znaczenie. W końcu to jego broń, jego przyszłość.
Oczywiście, mogła w końcu zapytać o więcej szczegółów, dopytać o jego życie, ale wolała poczekać, aż sam zacznie mówić. Cierpliwość była jej cnotą, jedną z nielicznych, które rzeczywiście pielęgnowała. Poza tym, skoro teraz dała mu trochę przestrzeni, może w przyszłości łatwiej będzie mu się otworzyć. Ale na razie, była zadowolona z tego, jak radził sobie z małymi krokami, które przed nim postawiła. Nim jednak to nastąpi to wyciągnęła rękę po sake chcąc upić się by zaspokoić swój głód.

Czy tego chciała, czy nie, to to pytanie jednak padło. Pokiwał tylko głową ze zrozumieniem, gdy ostatecznie tej odpowiedzi mu udzieliła. Krótkiej, cichej – dla niego wyraźnie słyszalnej – i jasno dającej do zrozumienia, że nie chce, by ten temat ciągnął. Kiwał głową ze zrozumieniem, tak. Tylko… czy faktycznie on coś z tego rozumiał?
Pewnie nie.
Akoya była zdecydowanie… inna. Miał już okazję współpracować z mistrzami miecza, w końcu to nie był pierwszy raz, kiedy wykorzystując swoją obecność w siedzibie zabójców oddawał broń pod… cóż, jakąś tam opiekę!
Ostatecznie zdecydował się udać po to sake, a jego myśli zaprzątało kilka tematów. Chociaż między innymi to co mu przechodziło przez głowę to to, o jaki grawerunek dla swojego ostrza poprosić. No, ale też przez myśl przeszło mu to, czy on rzeczywiście powinien przynosić sake kobiecie, która miała córkę. Chociaż… zakładał, że Akoya miała raczej odpowiedzialne podejście i tym razem to była okazja, gdy miała możliwość zostawić ją u kogoś. A przynajmniej chciał w to wierzyć. Tak, wybierał wiarę w to.
Wrócił, trzymając w dłoni sake, z którym miał tutaj wrócić, bo po to w sumie poszedł, prawda? Chociaż wykorzystał ten pretekst przede wszystkim po to, by jednak pozwolić sobie zebrać myśli i wrócić z trochę trzeźwiejszym umysłem. O ironio, bo wracał z alkoholem. — Nie jestem zagubiony. Po prostu… zaskoczyłaś mnie. Trochę.  — Odparł szczerze. Nie patrzył teraz w jej kierunku, zdecydowanie będąc speszonym faktem, że była w zasadzie naga (chyba?). Odchrząknął znacząco.
— Zastanowiłem się. Chyba…  — Ściągnął na chwilę brwi. — Znaczy… na pewno się zastanowiłem. I chyba.. chyba wiem.  — Pomysł wydawał mu się tak… oczywisty. Trafny, i… po prostu chciał. Chciał, żeby ten miecz, jego miecz nawiązywał do tych konkretnych słów. Żeby miał to konkretne znaczenie.
Westchnął ciężko.
— Właśnie słyszę, że jesteś uparta. — Pokiwał głową, obracając w dłoni butelkę sake i patrząc na nią, by  po chwili przenieść wzrok na Akoyę, by szybko tego pożałować. Zaczerwienił się biedak i odwrócił znowu wzrok gdzieś w bok. Widział tę jej wyciągniętą dłoń, jasno sugerując, że chce od niego tę butelkę. Tylko, że… musiał. Musiał zapytać! — Czyli miałaś z kim zostawić Kiku? Na pewno możesz pić?  — Dobra, to pytanie mogło w pewnym stopniu sugerować, że wątpił w jej osąd. No… i miał do tego prawo! Dawała mu jasno do zrozumienia, że myślała w inny sposób od niego. Chociaż… to nie chodziło o to, że wątpił. Po prostu chciał mieć pewność. I tyle. Zawahał się z podaniem jej tego sake, ale jeżeli jej słowa potwierdziły to o co pytał, to podał to jej, nie patrząc w jej kierunku – z oczywistego powodu!

Akoya pociągnęła łyk sake, spoglądając na Sōsetsu z rozbawieniem, gdy ten dalej stał z zawstydzoną miną. Zaczęła stukać palcami o blat, jak zawsze, kiedy coś ją kręciło lub nudziło.
— Zaskoczyłam cię, powiadasz? — Mruknęła jasnowłosa, a na jej ustach pojawił się zadziorny uśmiech — To poczekaj, aż zobaczysz mnie w akcji z młotem, wtedy dopiero zrozumiesz, co to zaskoczenie — Jej ton był luźny, ale dało się wyczuć, że cieszy ją jego nieporadność — Zresztą, lepiej się przyzwyczajaj, bo jeszcze nie raz wyprowadzę cię z równowagi.
Odłożyła butelkę, stukając palcami szybciej, a jej spojrzenie błądziło po pokoju, jakby szukała kolejnej zabawki, którą mogłaby się pobawić. W końcu zatrzymała wzrok na Sōsetsu, który wydawał się być coraz bardziej speszony co też miała niedługo wykorzystać w ramach poprawy swojego humoru.
— A co do Kiku, nie martw się, jest w dobrych rękach. Nie zostawiłabym jej samej, żeby tu z tobą siedzieć i popijać sake, okej? — Dodała kobieta, machając ręką, jakby odganiała niepotrzebne obawy — Ale doceniam troskę. Kto by pomyślał, że masz w sobie odrobinę odpowiedzialności?
Akoya spojrzała na niego, kręcąc głową z rozbawieniem, a potem sięgnęła po sake z powrotem, nie odrywając od niego wzroku.
— No dobra, ale co z tym grawerunkiem, hmm? Nie mam zamiaru czekać, aż za miesiąc się zdecydujesz. Jak chcesz, żebym ci zrobiła coś wyjątkowego, to musisz mi dać jakiś kierunek. Może coś dramatycznego? „Miecz zagłady” albo coś równie mrocznego? — Akoya zaśmiała się lekko, robiąc wyraźną minę, że żartuje, choć oczekiwała od niego jakiejś odpowiedzi — Chyba że wolisz coś prostszego jak „Ostrze zagubionego wojownika”? Coś, co pasuje do twojego no, ten wizerunku.

Uśmiechnął się delikatnie na jej słowa. Ostatecznie jednak wyobrażał sobie, że… on jeszcze tak naprawdę jej nie poznał. Spędził w jej towarzystwie kilka krótkich chwil, podczas których w zasadzie kilkukrotnie pokazała, że on nie jest w stanie – jeszcze! – przewidzieć tego, co zrobi jako następne.
— Nie mogę się doczekać…  — Ściągnął brwi, zerkając znowu w jej kierunku na krótki moment. — chyba. — Tak. Chyba nie mógł się doczekać, chociaż nie miał pewności – nawet odrobiny! – że to był dobry pomysł. No, ale… liczył na to, że jej „w akcji” miało odnosić się do tych cudów, które robi… w kuźni! A co do tego wyprowadzania go z równowagi… cóż, pozwolił sobie tego dalej nie skomentować. Jeszcze by coś powiedział i ją by tylko do właśnie tego wyprowadzania go z równowagi zachęcił bardziej. Chociaż ta cisza w sumie również mogła mieć taki efekt. Z kimś takim nigdy nie wiadomo!
— Nie chciałem nic sugerować!  — Odpowiedział niemalże od razu, niemalże gorączkowo, jakby chcąc się wytłumaczyć ze swoich słów. No i w pewnym stopniu tak było. — To dobrze. — Dopowiedział tylko jeszcze i pokiwał głową. — Odpowiedzialność... staram się.  — Wzruszył ramionami, rozluźniając się odrobinę i  przysiadając gdzieś obok.
— Grawerunek...  — Powtórzył po niej cicho, chociaż słysząc jej propozycje, to aż podniósł na nią wzrok, lekko rozbawiony, ale i speszony tymi jej propozycjami. Miecz zagłady… czy to naprawdę miała być dobra nazwa dla jego oręża? Nie… kompletnie się z czymś takim w ręce nie widział. Nie mówiąc nawet o tym, że nawet jeżeli chciał nieść tę „zagładę” dla demonów, tak… przyświecało mu coś innego. Uratowanie ludzi przed śmiercią z rąk tych demonów. A przynajmniej tak sobie wmawiał, bo czy też przypadkiem on nie prowadził sobie takiej prywatnej wendetty wobec demonom? Może trochę.
— Nie... nie.. mam już pomysł. — Odparł, kręcąc głową. Złożył dłonie, splatając ich palce ze sobą. — Myślałem nad… Yuki no Tsurugi — Powiedział cicho. Odchrząknął po tych słowach. — Taki grawerunek bym chciał. Yuki no Tsurugi. — Miecz śniegu, brzmiał dla niego naprawdę nieźle i… cóż, w nazwie przemycił też mały dodatkowy szczegół, który był dla niego ważny. A więc… było to idealne rozwiązanie, prawda?
— A co do miecza… chętnie przyjmę od Ciebie wskazówki względem tego jak o niego dbać… lepiej, niż robiłem to do tej pory. — Powiedział, zerkając w jej kierunku.
Resztę pobytu spędzili na takim… przekomarzaniu się ze strony Akoyi, ale ostatecznie też niebieskowłosy chłopak stał się podczas tego spotkania kimś, kto… był obok, przy przypadkiem ta nie zrobiła nic głupiego, gdy wypiła więcej niż kilka łyków sake.
Ostatecznie wszystko skończyło się na tym, że w niedalekiej przyszłości Sōsetsu odebrał miecz w świetnym stanie i z grawerunkiem, który sobie zażyczył. W międzyczasie też przyjął przynajmniej kilka wskazówek od Akoyi, której pewnie też w pewnym momencie musiało zbrzydnąć towarzystwo młodego mężczyzny, który sobie jednak z tego wiele nie robił.
Oczywiście jednak sam Sōsetsu nie mógł zostać tutaj dłużej niż konieczne, więc gdy tylko dostał informację o swojej następnej wyprawie, zadaniu, czy cokolwiek, to oczywiście tam się też udał. Jak grzeczny zabójca demonów.

z/t x2

Przez całą podróż milczała, rozmyślając o tej nocy. Nie dowierzając w to wszystko co miało miejsce. Samo trafienie na Drugą kizuki przerosło jej najśmielsze oczekiwania względem przeciwnika z jakim musiała się mierzyć. Nie była nawet w połowie drogi do poziomu Hashiry i spotkała na swojej drodze trzeciego w kolejności siły demona jaki stąpał po ziemi. Ale nie to ją tak bardzo przygniotło.. nie samo spotkanie Yamy.. ale rozmowa sam na sam z nią..
Słowa demona krążyły jej po głowie wraz z tym co jej pokazała z wyrwaniem sobie ręki i zregenerowaniem jej w ułamku sekundy. To uderzyło ją mocniej i zapadło w pamięci bardziej niż się spodziewała. A przecież nie powinno! Nienawidziła demonów, nie ważne kim byli w poprzednim życiu, nienawidziła ich bo odbierali jej każdą osobę którą kochała tak bardzo! W żołądku jej się przewracało na myśl że dostała propozycję stania się jednym z bękartów Muzana. Ale jednocześnie nie potrafiła zapomnieć o pozostałych słowach Drugiej. Może dlatego była taka cicha w podczas marszu.

Minęło parę dni od powrotu do siedziby zabójców i Saiyuri wykorzystała ten czas na treningu i medytacji. Znała swoje słabe strony i musiała być o wiele silniejsza jeśli chciała stawić czoła Księżycom w przyszłości i wyjść z tego zwycięsko. Wracając z sesji treningowej z placu dostrzegła postać Sosetsu, który sprawiał wrażenie zmęczonego, może bardziej przybitego? Ciężko było jej to stwierdzić z odległości, ale widok młodzieńca łapał ją trochę za serce. Pamiętała o obietnicy jaką sobie złożyli we troje podczas wyprawy i podejrzewała że każde z nich potrzebowało chwili żeby się oswoić z tym czego doświadczyli w starciu z tak potężnymi demonami. A może właśnie powinna ich teraz zgarnąć obu i wziąć na to umówione sake do onsenu. Ryoty nie widziała od powrotu więc mógł być w równie słabym nastroju co Sosetsu. Nie widziała powodu żeby bardziej odkładać to spotkanie.
Przygotowała wszystko i ruszyła najpierw po zabójcę wody do jego pokoju, nie trudno było go znaleźć, nawet jak nikt nie znał jego imienia to niebieskie włosy były bardziej niż charakterystyczne. Wsunęła liścik pod drzwi z informacją o której ma się zjawić w onsenie. To samo zrobiła z Ryotą, zwyczajnie wsuwając liścik pod drzwiami. Dała im znać że będzie na nich czekać o północy w onsenie. Ogarnęła kilka gurd sake, nie wiedząc ile chłopaki mogą w siebie wcisnąć, a mając pewność że ona mogła bardzo dużo wypić. Czemu była przed czasem? Cóż.. chciała się umyć przed nimi, będąc samą w pomieszczeniu. Dla swojego psychicznego komfortu. Kiedy skończyła to ruszyła do gorącego źródła i zanurzyła się w nim po szyję, czując jak ciepła woda pomaga spiętym mięśniom się rozluźnić. Czekała przy brzegu opierając się splecionymi ze sobą ręką i protezą ubraną w czarny skórzany rękaw, sięgający do miejsca zaczepu i nachodzący nieco poza materiał nichirin, szczelnie przylegający do jej ciała.
Opierając się na łokciach wpatrywała się stojące przed nią gurdy z sake i trzy puste czarki przy krawędzi onsenu.

Misja była… czymś innym. Czymś, czego do tej pory nie miał okazji doświadczyć! Pokazało mu to różnicę między tym kim był, a tymi bardziej utalentowanymi zabójcami, czy silniejszymi demonami. Nie był w tej samej lidze i niezależnie od tego ile potu i krwi z siebie wyrzucił tak… cały czas nie był wystarczająco silny. Czy kiedykolwiek będzie w stanie stanąć w szranki z kimś tak silnym jak Yama? Albo sam Tadao? Yama musiała po tym wszystkim urosnąć w siłę jeszcze bardziej, a… jeszcze teraz wydawała się być daleko poza jego zasięgiem.
Tego typu rozmyślania towarzyszyły mu cały czas od momentu, gdy tylko zaczęli wracać z tamtego wezwania. Niepozorne zadanie, które okazało się być czymś o wiele większym. Byli świadkami… poważnych wydarzeń, o których musieli poinformować korpus i zdać relację. Dlatego też musieli po wszystkim – oczywiście – zostać w siedzibie.

Powrót z tamtego zadania przetrwali w zasadzie w ciszy, nie angażując się za bardzo w żadne dyskusje. On sam też – nawet jakby się do niego ktoś odezwał – mógłby nie dopuścić tych słów do siebie, bo był tak mocno zgubiony w swoich myślach. Sōsetsu chyba nigdy nie czuł się tak… mały. Zawsze zdawał sobie sprawę ze swoich braków, ale uświadomienie sobie tej rzeczywistej różnicy między szczytem a poziomem na którym się znajdował… to było coś niemalże dewastującego.
Ostatecznie pożegnali się z grupą, udając się na zasłużony odpoczynek, chociaż sam niebieskowłosy… nie był w stanie złapać wiele snu pierwszych nocy po powrocie. Snuł się po siedzibie zabójców. Był zmęczony, zdemotywowany i… no, na pewno nie pałał przesadnym optymizmem.

Jednak co jak co, ale Sōsetsu jednej rzeczy nie potrafił odpuścić. O jednej rzeczy nie potrafił zapomnieć. Nie mógł się poddać. On… nie potrafił się poddawać. Ta zmiana, to uświadomienie sobie tych wszystkich braków może było mu potrzebne, by zrobić krok naprzód. A przynajmniej w to chciał ostatecznie uwierzyć. I w to zdecydował się wierzyć, łapiąc się tej nici wiary w to, że zmniejszy tę przepaść pomiędzy nim a celem, w który celował. Tylko w  tej chwili ten cel był już tak rozmazany i niekonkretny, ze… nie było łatwo iść prosto naprzód. Bo jak iść w kierunku celu, którego się w zasadzie nie zna? No właśnie!
Jednego z popołudni wrócił do swojego pokoju, by znaleźć pod drzwiami liścik od zabójczyni, która była z nim na misji. Zdołali tam wymienić kilka zdań, ale ostatecznie chyba nie podejrzewał, że dane mu będzie znaleźć przypomnienie o tym sake, o którym sobie wspominali podczas podróży. Chociaż może… wręcz przeciwnie? Może powinien był się tego spodziewać?
Chwilę przed północą udał się do wyznaczonego miejsca, które Sōsetsu już znał, bo kiedyś tutaj towarzyszył Akoyi. Przed wejściem do onsenu zajął się oczyszczeniem swojego ciała, by do samego gorącego źródła wejść „na czysto” Udał się następnie już do samego onsen by zdać sobie sprawę z tego, że Saiyuri już tam była. Jego całkowicie zwyczajny wzrok pozwolił mu dostrzec czarki i gurdy z sake. Zbliżył się do wody, by przed wejściem do niej odłożyć mały ręcznik poza wodą, a następnie zanurzył się do połowy brzucha, zbliżając się do Saiyuri. Zlustrował jej sylwetkę wzrokiem, skupiając ten na odrobinę dłuższy moment na czarnym skórzanym rękawie, który zakrywał jej rękę. Nie wpatrywał się jednak długo, bo to mogłoby być zwyczajnie niegrzeczne i niestosowne.

— Kurayami-sama — Odezwał się pierwszy, gdy był już względnie blisko, by następnie zanurzyć się trochę bardziej w wodzie. Oparł się o brzeg biorąc przykład ze starszej stażem towarzyszki. — Onsen w takich warunkach to coś wyjątkowego.  — Stwierdził, zagajając trochę drętwo rozmowę. Nie popatrzył teraz na Saiyuri. Podniósł wzrok na niebo, by popatrzeć na chmury przesuwające się po nocnym niebie, które gdzieniegdzie rozświetlały gwiazdy mniej lub bardziej przebijające się przez pojedyncze obłoki, które leniwie poruszały się po nieboskłonie. Mimo tej drętwej zagajki, czuł jak jego ciało się rozluźnia pod wpływem przyjemnie ciepłej wody.