Aura dzisiejszego poranka nie należała do najprzyjemniejszych. Było chłodno, a na dodatek padał śnieg. Owszem trening w tych warunkach z pewnością może należeć do efektywnych, ale naturalnym dla ludzi było szukanie ciepła i schronienia. Tym razem się jednak je opuszczało. Tachibana pojawił się w Yonezawie zaledwie wczoraj. Ostatnimi czasy jakoś omijał siedzibę zabójców, gdyż miał całą masę rzeczy, które musiał przemyśleć, czy poukładać. Pomimo czasu, który na to poświęcił w dalszym ciągu nie był do końca pewny jaką decyzję podjąć, a sytuacja w korpusie nie pomagała. Cały czas dochodziły informacje o problemach zdrowotnych mistrza, o zdrajcach czy innych tego typu rzeczach. Tachibana wolał się nie wtrącać w te sprawy z wielu powodów. Jedną z najważniejszych zaś było to, że był najniższy stopniem i jego słowo praktycznie nic nie znaczyło. Od takich rzeczy byli wysocy rangą członkowie korpusu oraz Filary. To było ich zadanie. On miał wypełniać rozkazy, a rozkazem mistrza było to, aby stawić się na tym polu. Nie wiedział co będzie się działo, lecz trzeba było być posłusznym. Nawet jak jakaś część jego wręcz krzyczała, że należy dorwać zdrajcę i przykładnie ukarać. Wiedział, że niektórzy podjęli taką decyzję. Życzył im szczęścia oraz powodzenia. On sam by pojechał, ale aktualnie wątpiłby czy dałby radę. Już samo przybycie na pola treningowe było dość dużym wyzwaniem. Powiedzieć, że jego psychika nie była najlepsza to mało powiedzieć.
Na miejsce przybył przed czasem, ale i tak dostrzegł, że nie jest pierwszy. Tą rudą czuprynę dostrzegłby i rozpoznałby wszędzie, ale dziś nie miał sił na walki słowne czy inne tego typu rzeczy. Skinął mu jedynie głową i stanął dalej od niego w oczekiwaniu na rozwój wydarzeń.

@Kirei

Perspektywa zdrajców i zabójców w ich szeregach była szczerze przerażająca - jakby świat nagle wziął i przewrócił się do góry nogami i wszyscy upadli na głowy. Lęk sprawił, że nie myślał nawet o wymiganiu się ze spotkania, jeszcze brakowało by ktoś uznał go za podejrzanego i podciął mu gardło we śnie.

Właściwie był to jedyny powód, dla którego wybiegł z trzaskiem drzwi, z narzuconymi na siebie szybko i niedbale ubraniami. Nie zdążył się nawet przejąć gryzącym zimnem, biegnąc wydeptanym szlakiem i uważając by nie wybić sobie zębów o podłoże.

Na miejscu wyhamował nieco zbyt gwałtownie i prawie się przewrócił, czerwony na twarzy. Wydychane powietrze zmieniało się w grube kłęby part, a wdychane drażniło płuca. Gdy się odrobinę uspokoił, skinął niemrawo głową ku obecnym, którzy akurat zerknęli w jego kierunku i założył ręce, dygocząc na całym ciele z zimna. Dyskretnie poprawił ubranie, otulając się nim szczelniej, mimo że był wciąż trochę zgrzany po biegu.

Tyle się ostatnio działo w jej życiu, pomoc Kamezo w zostaniu zabójcą całkowicie ją pochłonęło. Chciała mu pomóc wbić się w ich szeregi bo czuła że chłopak miał potencjał żeby kiedyś wylądować na szczycie tuż pod nią, bo przecież nie na równi. Nie żeby tą myślą uwłaczała młodzikowi, chciała przecież żeby każdy był pod nią. Chciała być na szczycie, być opoką dla każdego, kto jej potrzebował.
Listo od Kiryu, który dostała poprzedniego dnia sprawił że zaczęła się nieco martwić o jego bezpieczeństwo. Ale wiedziała że to było coś co musiał zrobić i nie miała prawa mu w tym przeszkadzać. Wiedziała że mogła liczyć na jego wyrozumiałość gdy sama stanęłaby w podobnej sytuacji. Oboje byli silni, to nie podlegało wątpliwości.
Z rana gdy się ubierała sięgnęła po jego list i schowała go za pazuchę ubrania. Poprawiła białe włosy i ruszyła w stronę miejsca zebrania. Wszystko co mogło poprawić jej umiejętności było priorytetem. Nie widziała innej opcji jak pojawienie się na placu treningowym. Złote oczy wyłapały wiele znajomych twarzy i jednego płomienia poza nią. - Yo! - zakrzyknęła do wszystkich na raz, witając się w ten sposób z całym zgromadzeniem ale podeszła do Kagamiego, obok którego usiadła. - Sporo chętnych się zebrało.. nie sądzisz? - spytała lekko go szturchając łokciem w bok. - Coś czułam że takiej okazji byś nie odpuścił Yui.. - uśmiechnęła się zadziornie. Złotymi ślepiami śledząc wszystkich po kolei. - Dwóch zabójców pioruna, zabójca z oddechem wody.. dwa płomyczki.. i .. - spojrzenie zatrzymało się na Fudehiko, który stał w oddali. Wzruszyła ramionami, podejrzewała że prędzej czy później zobaczy czym się młodzik posługiwał. - To może mały zakładzik chłopaki?!.. Które z nas pierwsze opanuje to co ma dla nas Mistrz.. zleca karę dla całej reszty.. - uśmiechnęła się bezczelnie przy tym. Chyba każdy z nich miał w sobie choć nić rywalizacji, za którą Sayaka chętnie zaczynała ciągnąć.

Widziałem zachowanie Tachibana, dobrze zrobił, że nie podszedł do mnie. Po ostatnim naszym sparingu myślałem, że idziemy w dobrą stronę, chociaż żeby się,  szanować jako zabójcy, ale po słowach Suki i jego zachowaniu nie wiem, czy kiedykolwiek będę mógł mieć do niego jakikolwiek szacunek.
Wolałem, dzisiejszego dnia nie sprawdzać, czy nerwy mi wytrzymają. Nie chciałem robić afery na spotkaniu z mistrzem, kiedyś może jeszcze trafimy się na szlaku i wtedy porozmawiamy, sobie szczerze. A jak na razie, trzeba unikać kontaktu i robić to, co należy. Poza tym nie wiedziałem, czy Hayamiri życzyłaby sobie, żebym stanął w jej obronie, mimo wszystko coś do niego czuła i mogła sobie wmawiać, że już nic do niego nie czuje , ale i tak nie chciałaby jego krzywdy.
Z mojej zadumy wyrwał mnie bardzo znajomy kobiecy głos, w końcu na polanie pojawiła się Sayaka, niestety była sama bez Hayase, którego już nie wdziałem od dłuższego czasu. Czyżby sprawy i odpowiedzialność głowy rodu, tak bardzo zajmowały mu czas, że nie ma już wakatów wolnych na rozwijanie swojej pozycji w korpusie? Miałem nadzieje, że nie jest tak źle, jak mi się wydawało, ale nawet gdybym go zapytał w liście to i tak nie dostałbym prawdziwiej odpowiedzi. Tylko twarzą w twarz nie był w stanie mnie oszukać, z tego jego grymasu dało się wszystko wyczytać. Poczułem jej łokieć na żebrach, ale już dawno przywykłem do takiego zachowania. Chociaż spodziewałem się czegoś bardziej szalonego i cwanego, ale jak widać, nie miała dzisiaj zamiaru realizować swojej groźby.

- Zebrali się wszyscy, co mogli chyba. W końcu miało tu być coś istotnego.... Znalazłem chwilę czasu między poszukiwaniami, ale jak tylko załatwię, to co trzeba, ruszam w dalszą drogę... Zbyt długo już go szukam... Pora to zakończyć. - Odpowiedziałem, delikatnie uśmiechając się, chociaż w środku myśl o poszukiwaniach miecza nie napawała mnie optymizmem. Czekałem spokojnie, aż pojawią się osoby, które dokładnie wyjaśnią nam cel tego spotkania.
- Lubisz chyba mieć kary co?.. Jakąś Ci wymyślę, w podróży. - Uśmiechnąłem się zadziornie i wzruszyłem ramionami, nie wiedziałem, czego mieliśmy się uczyć, ale nie powiedziałem "nie" na jej propozycje. Sayaka zawsze lubiła takie zabawy, ostatnim razem ominęła ją kara, bo według mnie nie stanąłem na górze, tak jak było umówione w zakładzie.

Gdy zjawił się mistrz z filarami, wstałem i wyprostowałem się, dłonie złożyłem przy prawym boku na rękojeści miecza, do której był przytroczony niewielki czerwony talizman omamori. Uważnie słuchałem wywodów przywódcy, nie miałem mu personalnie za złe tego, że ofensywa w Kioto się nie udała. Bardziej winiłem wszystkich, którzy brali udział w tworzeniu tego planu, zwłaszcza że zdecydowali się go realizować po tym, jak zdrajca wyjawił go demonom.
To nie mogło się po prostu udać, a nawet jeśli, to byłoby to pyrrusowe zwycięstwo, nie było warto. To co mówił mistrz, brzmiało obiecująco, czy faktycznie to mogło być rozwiązanie moich problemów? Czy będę w stanie opanować coś, czego  nawet sam mistrz nie opanował kompletnie pomimo tak dużego stażu? To były pytania, które krążyły mi w głowie, ale wiedziałem, że nie przekonam się, dopóki nie spróbuje. Dlatego bez zbędnych pytań czekałem, z lekko narastającą niecierpliwością.

Wzdrygnął się nieznacznie, gdy spojrzenie głośnej kobiety zatrzymało się na nim. Na szczęście nim zrobił coś żenującego jak schowanie się za najbliższą osobą zdolną go ukryć przed uwagą zabójczyni, jej uwaga powróciła na całość grupy. Chłopak odetchnął, wycofując się trochę bardziej, ale wciąż pozostając w obrębie grupy. Na propozycję zakładu nie pisnął nawet słówkiem, mając nadzieję, że nie wejdzie w życie. Brzmiał bardzo stresująco.

Na szczęście wszelkie potencjalne rozmowy ucięło pojawienie się mistrza i filarów. Widok Daisuke był zaskakujący; częściej widywał Kurayami-san niż spóźnialskiego mężczyznę. Sprawa musiała być naprawdę poważna... Albo został przytargany za fraki przez któryś z filarów. Może oba na raz. Fudehiko wychylił się odrobinę, by móc zobaczyć mistrza; wyglądał coraz bardziej mizernie i na dodatek miał ze sobą laskę. Młody zabójca zmartwił się w środku - zarówno przyszłością korpusu, jak i samym stanem starszego mężczyzny. Szczególnie to drugie sprawiało, że serce aż bolało ze smutku.

Słowa mistrza ugodziły prosto w serce chłopaka, bo choć nie był najlepszym ani nawet szczególnie ambitnym zabójcą, spędził tu najlepsze - mimo że przy tym najcięższe i najniebezpieczniejsze - lata swojego życia. Mógł sobie pozwalać na rzeczy, które wcześniej były poza jego zasięgiem, a zwykli ludzie nie mogli zrobić mu krzywdy. Fudehiko dyskretnie otarł łzy i trochę mniej dyskretnie pociągnął nosem. Gdyby miał więcej odwagi powiedziałby, że Iemitsu niósł na sobie olbrzymi ciężar i miał prawo się pod nim ugiąć; oni wszyscy z własnej woli robili co w swojej mocy, by pomóc mu go dźwigać. Nawet ktoś tak tchórzliwy jak Fudehiko liczył się z ryzykiem utraty życia, nawet jeśli unikał jak ognia niebezpiecznych sytuacji.

Serce mu zadrżało w piersi, gdy mistrz zaczął mówić o oddechu słońca. Słyszał pogłoski o nim, ale zszokowała go wiadomość, że Iemitsu zdołał go raz użyć. Nie wiedział, że to było możliwe. Przełknął ślinę, czując pod skórą nerwową energię. Jego dłonie drżały delikatnie, ale wiedział, że po rozpoczęciu treningu się uspokoją - choć mogło być to trudniejsze w perspektywie tego, co mogli potencjalnie trenować. Fudehiko wziął głęboki wdech i przez usta wypuścił kłęby cieplejszego powietrza. Położył dłoń na rękojeści katany, czekając niespokojnie. Łzy zdążyły w tym czasie wyschnąć na jego policzkach, zapomniane przez samego zabójcę

Nigdy nie był osobą towarzyską, ale ostatnimi czasy coś mogło ruszyć. Jednak dzisiejszego dnia nie miał sił, ani ochoty na towarzyskie rozmowy. Przybył tu wysłuchać co też mistrz miał do powiedzenia i wzięcie udziału w treningu. Nie spodziewał się opanowania jakiejkolwiek techniki w jeden dzień, ale chciał się nauczyć jak najwięcej. Powoli przybywało ich więcej, ale w dalszym ciągu mniej niż się spodziewał zobaczyć. Czyżby niektórzy z nich postanowili udać się na polowanie? Było to bardzo prawdopodobne i podskórnie czuł, że Yona również znalazła się w tej drugiej grupie. Uważał, że to ryzykowne i głupie, ale równocześnie wierzył iż da sobie radę. Poza tym on sam uważał, że dla zdrajców nie ma miejsca na tym świecie. Są tylko szczebel niżej od demonów, a kto wie. Może i nawet na tym samym. Szczególnie ci, którzy zdradzają swoich towarzyszy broni. Dla takich osób śmierć to jest już łaska. No, ale nie ma co myśleć dłużej na ten temat. Nie zrobi niczego więcej, a poza tym Hiryu była wyszkolonym zabójcą. Da sobie radę, a poza tym oprócz niej byli jeszcze inni. Tak samo jak tu.
Odnotował wejście poszczególnych osób w tym Sayaki, która zachowywała się dość głośno i od razu zaproponowała jakiś zakład. Tachibana wolał nie zabierać głosu. Podskórnie coś mu nie pasowało w spojrzeniu Kagamiego. Jakby czekał tylko na pretekst. Pytanie jaki i po co? Na razie to zignorował, gdyż kilka chwil później pojawił się mistrz wraz z filarami.

Cała elita korpusu w jednym miejscu i nawet Daisuke był na czas. Shoto mógłby się założyć, że sensei musiał być tutaj przywieziony już wcześniej i przykuty łańcuchami, aby gdzieś nie polazł. To było bardzo prawdopodobne.
Ciemnowłosy samuraj wyprostował się, a jego lewa ręka zbliżyła się do rękojeści miecza. Słuchał dokładnie tego co stary mistrz mówił. Nie chciał komentować ich przegranej w Kioto, gdyż w dalszym ciągu uważał, że zawalili po całości. Wszyscy. Nie było potrzeby szukać jednej winnej osoby, gdyż każdy dołożył swoją cegiełkę. Najważniejsze zaś było to, aby ruszyć do przodu i przekuć tą porażkę w kolejne sukcesu.
Informacje na temat oddechu słońca były naprawdę bardzo ciekawe, ale Tachibana wątpił by ktokolwiek z tutaj obecnych miał szansę, by choćby się zbliżyć dzisiejszego dnia do czegokolwiek. Możliwe, że użytkownicy oddechu płomienia mieli większe szanse, ale tylko tyle.
- Czy użytkowanie nowej formy oddechu nie będzie wiązało się dla nas z kłopotami? Każdy jest przyzwyczajony do używania konkretnego stylu i czy próba zmiany nie będzie groźna? – zapytał Tachibana. Owszem mogą próbować się uczyć nowego stylu, ale jeśli będzie się to wiązało z drastyczną zmianą oddychania to może skończyć się to źle.

- Mistrzu - Zaczął - Wiem, że to nie jest pytanie oraz wiem, że nie mogę wypowiadać się za wszystkich. - Powiedział nieco głośniej, nie czuł stresu przemowy przed innymi był również pewny swoich racji, zawsze wierzył w sprawę korpusu. -  To mimo wszystkich tych wydarzeń, trudów oraz strat to nadal jesteśmy z Mistrzem, niezależnie czy na nasz los będzie padać cień czy będzie górować nad nim słońce, będziemy was wspierać. Do końca. - Dokończył, nie sądził aby musiał silić się na dłuższą przemową, przekaz musiał być silny i krótki, wielkie przemowy były zarezerwowane na tych z wyższą rangą i odpowiednim podwyższeniem na którym można stać..  Rozglądał się po okolicznych twarzach, szukając poparcia, zrozumienia, liczył, że iskra może rozpalić pożar nadziei, która da nadzieje niekoniecznie im, a samemu przywódcy organizacji.

Na wesołe powitanie każdy odpowiedział jej ciszą. NIKT się nie odezwał. Uniosła brew w lekkim niedowierzaniu. "Co ja kurwa jestem?! Przezroczysta?! Banda niewychowanych kutasów.." warknęła w myślach. Jedyna osoba, która jej nie zignorowała to Kagami, przy którym usiadła. Na rzuconą propozycję dla wszystkich również nie dostała żadnego odzewu poza przyjacielem z oddechem płomienia. - .. jasne.. kary od Ciebie chętnie przyjmę.. ale kto wie.. może tym razem ja będę na górze.. - uśmiechnęła się zuchwale. Widząc że jej propozycja skierowana do wszystkich również zakończyła się kompletnym olaniem jej osoby, zmrużyła lekko powieki w większej irytacji. - ..łaaaał.. funkcjonowanie z kijem w dupie to chyba jakiś specjalny skill innych oddechów.. - skomentowała przesuwając złotymi oczami po całej reszcie. Miała szczerze w gdzieś czy ktoś ją usłyszał teraz i co sobie z tego robili. Jak się coś komuś nie podobało to była gotowa wyrównać rachunek na pięści.

Wkurw lekko jej zszedł gdy dostrzegła idącego w ich stronę mistrza z pozostałymi filarami. Podniosła się z miejsca gdzie siedziała obok Kagamiego i uważnie wsłuchała się w słowa ich Lidera organizacji. "Oddech słońca.." powtórzyła w myślach mrużąc lekko złote oczy. Spojrzenie pomknęło na Kireia, który odezwał się jako pierwszy. Wsłuchiwała się w jego słowa, to ostatnie pytanie które zadał było nawet ciekawe. Czy było jeszcze coś co powinni wiedzieć? Kolejny był Tachibana, który przejawiał tak samo jakieś obawy. Ciężko było jej pojąć skąd takie negatywne nastawienie i strach. Splotła ręce pod biustem, marszcząc lekko nasadę nosa. Każdy płomień wiedział jaka jest Sayaka. Nie było dla niej rzeczy niemożliwych do osiągnięcia. I czasami miała wrażenie że tylko Yuichiro i Hayase w pełni ją rozumieją. Może i Tsuya, która się musiała z nią użerać podczas treningu na zabójcę.
Sama chciała o coś spytać, czekała jednak aż każdy się wypowie. Zerknęła na Kagamiego, który milczał o dziwo. Może ktoś już spytał o to czego sam chciał się dowiedzieć.
"Mistrzu.."
Jej złote oczy przeniosły się z Yui'ego na Takashiego. Usta jej się rozchyliły same z siebie, zaskoczona jego komentarzem, bo pytania nie zadał przecież. "Nie uwierzyłabym, gdybym tego nie słyszała na własne uszy... jaki DUPOLIZ... takiemu to nawet wazelina nie jest potrzebna..." skomentowała wpatrując się z irytacją w zabójcę pioruna. Nie wiedziała co się stało od akcji w Kioto że zabójcy z którymi ją sparowano wtedy teraz zachowywali się jakby ich drogi nigdy się nie skrzyżowały. A przecież walczyli z jednym wrogiem, po tej samej stronie płotu.
- Jedna rzecz mnie po prostu ciekawi.. Skoro nasze oddechy pochodzą od oddechy słońca.. to co się stanie z obecnie opanowanym oddechem, którym już władamy jeśli uda nam się nauczyć tego pierwotnego oddechu? Czy będziemy mogli używać obu na zmianę czy poświęcamy nasz obecny na rzecz oddechu słońca? - to chciała wiedzieć. Nawet jeśli to było głupie pytanie i wszyscy zaczną przewracać oczami, to miała to głęboko w poważaniu. Chciała wiedzieć co ją czeka po tym treningu. Nie liczyła na opanowanie oddechu w jeden księżyc, ale nie zamierzała stawiać tego w sferze marzeń, tylko celów do osiągnięcia! "Nie ważne ile mi to zajmie.. opanuję ten oddech.. nawet jeśli będę musiała się od nowa nauczyć oddychać!" warknęła w myślach sama do siebie.

Położyłem Sayace dłoń na ramieniu i przyłożyłem palec do swoich ust, na znak ciszy. Nie chciałem, żeby się rozkręcała i wszczynała awanture z innymi oddechami, jaki miał to sens? Po co dążyć do interakcji z kimś, kto Cię zignorował czy olał, nie ma w tym najmniejszego sensu.
- Zostaw ich kije na miejscach. - Szepnąłem Cicho i wzrok skierowałem na wchodzących przełożonych. - Nie ma sensu robić Burdy. - Stałem i słuchałem uważnie pytań innych osób, sam nie miałem takowych. Małe zamieszanie wywołało, nagła wypowiedz mistrza i przedstawienie wywołane przez Filarów. Wzrokiem powędrowałem na Matsumoto, który na jednym zadaniu został ogłuszony przez dziecko, oczywiście było ono bardzo silne i sam miałem z nim problem, ale w takim razie czy ktoś taki byłby w stanie walczyć z kizukim i to jeszcze dziewiątym?

Ciężko było mi uwierzyć, no, chyba że księżyce były straszne tylko z powodu legendy. To, czemu filarzy mieli taki problem z nimi, coś tutaj śmierdziało, ale mało mnie to obchodziło na ten moment. Może zrobił jakiś cudowny postęp w ciągu ostatnich miesięcy albo jakieś inne talenty się ujawniły.
Podszedłem do stojaka po boken i skierowałem się do stojących filarów, dawno nie miałem okazji sprawdzić, jak bardzo się zmieniłem od momentu, w którym ostatni raz trenowałem z Tsuyi. Wiem, że zawsze wstrzymawszy się do granic możliwości, ale ja już nie byłem tym samym dzieciakiem, zaraz się przekonam.

- To, co Tsuyi-sama, sprawdzimy moje postępy i twoje słowa? - Drewniany miecz miałem przełożony przez ramie i spoglądałem na nią złotymi ciepłymi oczami, delikatnym uśmieszkiem. Wracały wspomnienia i przyszła pora drobnego rozliczenia ostatniego roku, chociaż wiedziałem, że raczej i tak daleko mi jeszcze było do poziomu filara.
W końcu byłem tylko Mizunoe, a do filara jeszcze osiem rang miałem na swojej drodze, ale pomimo tego i tak chciałem z nią wziąć sparing. Stanąłem sobie wygodnie, w lekkim rozkroku. Czubek drewnianego miecza miałem wyciągnięty w jej stronę na wysokości twarzy, szybkim ruchem zrobiłem wypad, imitując pchnięciem, gdy tak naprawdę wciągnąłem powietrze do płuc i odbiłem się mocniej z nogi wykrocznej, żeby przy pomocy pierwszej formy skrócić dystans i zaskoczyć ją atakiem z innej strony. Wiedziałem, że cios prawdopodobnie wyląduje na bloku, dlatego od razu wykonałem obrót  wokół własnej osi i przy pomocy drugiej formy spróbować jej wytrącić broń z ręki.

Jednak jak można się było spodziewać, różnica między nami była ogromna i jej boken nawet się nie przemieścił o centymetr, odsłoniłem się, a ona wykorzystała ten nieudany atak.  Spuściła pionowe uderzenie z góry, przed którym musiałem się ratować przy pomocy jedynej defensywnej formy w oddechu płomienia, czyli czwartej. Pomimo trudu udało mi się zasłonić przed kontratakiem i wyprowadzić własny. Wzniosłem miecz do góry i znad głowy wyprowadziłem cięcie pionowe okraszone trzecią formą, przed którym Tsuyi odskoczyła w tył.
- Widzę, że jeszcze nie bierzesz mnie na poważnie... ale chyba pojawiły się pierwsze poty na twojej twarzy. - Odpowiedziałem jej zadziornie, wiedziałem, że wcale nie walczy czy sparuje ze mną na poważnie, ale na pewno byłem większym wyzwanie niż podczas ostatniego spotkania, może wyzwanie to nieodpowiednie słowo. Stawiałem większy opór przed i tak nieubłaganym końcem.  
Została tylko ostatnia technika w całym wachlarzu no i to z niej przyszło mi skorzystać, akurat warunki były sprzyjające, żeby skorzystać z piątej formy, czyli tygrysa. Wziąłem głęboki wdech, skupiłem się na celu i zrobiłem gwałtowny wypad w jej stronę, aby posłać w nią potężne uderzenie.  Nasze ćwiczebne bronie zetknęły się ze sobą z dużą siłą i imitacja miecza, którą trzymałem mocno w dłoni, pękła na pół. Tak to już było, słabsza siła przegrywała w starciu z silniejszą, a ja muszę jeszcze wiele drogi przejść, żeby zmusić filara płomienia do odwołania swoich słów.

Edit. Edytowałem posta, bo wcięło mi ostatni akapit. Jeżeli jest to, niedozwolone to proszę o informacje i wykreślę zawartość.

Tachibana o ile lubił zdrową rywalizację i próby konkurowania z innymi to w tym momencie nie był osobą, która wyrywała się do tego typu rzeczy. Słyszał dokładnie zapytanie Sayaki, a także jej reakcję na brak odzewu, ale nic nie zrobił. Nie miał zamiaru robić ruchu czy też brać udziału w czymś więcej. Całą sytuacja w korpusie w ostatnich miesiącach nie wyglądała na zbyt pozytywną, wiec szczerze był ciekawy jaki plan na to mają osoby stojące u władzy. Chcąc czy nie chcąc to zawsze na nich jako liderach będzie skupiała się uwaga oraz pretensje za wszelkie niepowodzenia. Oni byli odpowiedzialni za to, aby Korpus dobrze funkcjonował i to na nich spoczywała ta odpowiedzialność, by się podniósł po ostatnich nieudanych wydarzeniach. Teraz był ciekawy tego ruchu.
Pojawienie się elity korpusu z Mistrzem nastąpiło niedługo po zgromadzeniu się wszystkich na placu treningowym, a sam Mistrz wyjaśnił cel tego spotkania. Poznanie nowego oddechu z pewnością było naprawdę interesującą rzeczą, lecz interesowały go konsekwencje i trudności. Owszem był to pierwszy, pierwotny oddech i wszystkie inne z niego wywodziły się, lecz każdy z nich był przyzwyczajony do innego stylu oddychania. Mógł się założyć, że nawet ich płuca pracowały w zupełnie inny sposób. Słuchał dokładnie wypowiedzi Mistrza i kiwnął delikatnie głową, lecz uznał jego słowa za niewystarczające. Przecież to będzie zupełnie inna rzecz, na dodatek taka którą niezmiernie ciężko opanować. Skoro nawet Mistrz tego nie potrafił to wątpił by komuś się udało to w najbliższym czasie. Warto było jednak spróbować. Chociaż miło byłoby otrzymać jakieś konkretniejsze wskazówki czy nawet prezentację tego co mają robić. No nic. Jakoś poradzą sobie sami. Jak zawsze. Nim jednak ruszyli dalej to do głosu dorwał się Takashi i Tachibanę wręcz zamurowało. Czy on był śmieszny? To było tak dziecinne i durne zachowanie, że ciemnowłosy samuraj czuł się zażenowany. Takie coś było dobre na dwór cesarza czy szoguna, ale nie tutaj. Cóż. Najwyraźniej co poniektórzy mieli inne priorytety.
Shōtarō ruszył przed siebie i wziął jeden z drewnianych bokenów, a następnie wykonał nim szybki młynek. Był w porządku. Nie była to oczywiście jakość czy wyważenie Inazumy, ale rozumiał, że po sprzęcie treningowym nie ma co się spodziewać więcej.
Użytkownik oddechu pioruna odszedł na bok, aby nie przeszkadzać innym w wyborze broni oraz chciał zrobić sobie miejsce. Jednakże najpierw musiał odpowiednio się ustawić. Korzystajcie ze swoich oddechów. Chyba Mistrz zapomniał w jaki sposób działa oddech pioruna, bądź nikt mu nie przypomniał. No nic. Trzeba sobie poradzić. Jak zwykle.
Tachibana przyłożył boken do boku, a z wolnej ręki zrobił prowizoryczną pochwę. No cóż. Trzeba spróbować. Ruszył szybko, ale już od początku czuł, że to nie jest to. Boken wychodził za wolno, a na dodatek obcierał jego dłoń. Musi wymyślić inny sposób, bo jedyne co zdobędzie na tym treningu to uszkodzenia.

"Zostaw ich kije na miejscach."
- Jeszcze mnie nie pojebało.. żeby po nie sięgać.. - skomentowała o wiele ciszej, tak żeby tylko Yui słyszał.
Uniosła brew na słowa Hashiry pioruna i zerknęła na Takashiego. "On walczył z Dziewiątym? Nie wygląda na silniejszego niż w Kioto.. ma tą samą rangę co ja.. ale kto go tam wie.. może ukrywał swoje prawdziwe oblicze.. co nie zmienia fakty że jest cholernym Dupolizem.." skomentowała w myślach.
"O czym to... A, tak. Jeśli opanujecie oddech słońca to po co wracać do słabszego oddechu? Z litości dla demonów?"
Uniosła brew na odpowiedź jakiej udzielił jej mistrz. Nie odezwała się na jego słowa. Podeszła zaraz potem po jeden z bokenów. Widząc jak Yui prosi o sparing ich Hashirę płomienia, rozejrzała się po pozostałych zebranych. Widząc jak Tachibana sam zabiera się za trening, postanowiła iść w jego ślady. Jak ktoś ją zaprosi do sparingu, to nie odmówi. Ale patrząc po tym że każdy ją traktował jak powietrze, nie spodziewała się zaproszenia od kogokolwiek z zebranych.
Przyjęła pozę z mieczem w dłoniach i biorąc kilka głębszych wdechów, powoli wypuszczała powietrze z płuc. Następnie przyjęła odpowiednią pozę, spięła mięśnie całego ciała, stojąc w bezpiecznej odległości od pozostałych. - Hono no Kokyu.. Ni no kata: Nobori En Ten.. - powiedziała ze spokojem w głosie, nabierając odpowiednią ilość powietrza a następnie wykonała szybkie, prostopadłe cięcie od dołu, tworząc tym samym ognisty krąg wokół siebie.

Pytania i wątpliwości niektórych zebranych miały sens, ale Mistrz szybko rozwiał wszelakie wątpliwości. Fudehiko nie mógł powstrzymać się od myśli, że cieszył się własną słabością - nie było ryzyka, że opanuje legendarny Oddech Słońca. Kurayami-senpai mimo prób nie zdołała go przekonać, że był w stanie być czymś więcej niż przeciętnym, słabym zabójcą. Szczerze, preferował ten stan rzeczy. Byciem potężnym brzmiało jak zbyt przytłaczająca odpowiedzialność, a Mistrz był tego żywym dowodem.

Kącik ust Pioruna drgnął nieznacznie ku górze, gdy Daisuke-sensei zaczął zachwalać Matsumoto-senpai i został brutalnie uciszony. Odrobinę podniosło to jego nastrój, nawet jeśli tylko na moment. Gdy przyszła pora treningu, pewniej chwycił swój miecz... tylko po to, by go prawie wypuścić z rąk. Mieli ćwiczyć z drewnianymi mieczami? Kropelka potu spłynęła po jego twarzy. Pierwszy raz czuł autentyczny zapał do treningu od czasu ukończenia szkolenia, ale nie był pewien jak się za to zabrać mimo wszystko pozostało mu chwycić za bokken i znaleźć miejsce. Zerknął po pozostałych Piorunach; Tachinana-senpai miał podobny problem co on, podczas gdy Matsumoto-senpai zdołał się naprawdę wczuć.

Fudehiko ostatecznie oparł Chiyo o pobliskie drzewo i wziął głęboki wdech, po czym powoli wypuścił powietrze. Przyjął pozycję do wykonania pierwszej formy. Zdecydował się nie zaciskać wolnej dłoni wokół bokkena tylko zaraz obok, nie chcąc powbijać sobie drzazg. Oddech, ustawienie ciała, ruch. Choć nie zdołał uwolnić elementu przez brak katany i pochwy, pozwoliło mu to skupić się na emocjach. Co czuł, gdy używał oddechu? Z latami praktyki w trakcie wykonywania form w pewnym stopniu zmieniał mentalność, jego dłonie i ciało przestawały drżeć. Trudno było jednak ten stan nazwać spokojem. Piorun był szybki, a użycie go przypominało wyładowania atmosferyczne, gwałtowne i wymagające dużych pokładów energii. Nawet oddychanie w pewien sposób tak wyglądało. Młody zabójca lubił ten styl, gdyż nie było w nim dużo przesadnej finezji. Owszem, pewien poziom zręczności był wymagany, ale nie w takim stopniu jak przy Oddechu Wody. Najważniejszym było działać szybko i z precyzją. Szybciej niż był w stanie zacząć się bać. Szybciej, by nie dać się złapać przeciwnikowi, ale też by uderzyć zanim ten byłby w stanie się obronić. Nie zwalniać, tylko przeć przed siebie.

Na początku czuł się nieco niezręcznie z używaniem form "na sucho", ale udało mu się przełamać i zacząć płynnie przechodzić od formy do formy. Tak było nawet lepiej, bo gdyby rzeczywiście ich używał, to musiałby robić przerwy między nimi, by móc użyć kolejnej. Tylko raz prawie się przewrócił, gdy jeden z zabójców uskoczył przed jego mieczem, ale po chwili Fudehiko zauważył, że robił to celowo, więc postanowił nie czuć się zbyt źle. Wzruszył ramionami, by pozbyć się resztek napięcia i wrócić do wykonywania form.

Ten sparing z Tsuyi pokazał, jak wiele mi brakuje jeszcze i jak wiele stopni muszę zrobić po schodach, aby dostać się na szczyt. Podziękowałem jej za krótki, ale meczący sparing i po zmianie bokena zabrałem się za ćwiczenie oddechu już w pojedynkę. Był to niezwykle żmudny proces, który znałem już na pamięć. W końcu od ponad dobrych pięciu lat szlifowałem technikę i sposób oddychania. No ale, nie szło mi, tak jakbym tego chciał, czym było to spowodowane? Ciężko powiedzieć, może miałem zbyt duże oczekiwania albo chciałem, zrobić kilka kroków więcej naraz niż byłem w stanie, a może po prostu tylko tyle byłem w stanie osiągnąć. Jednak rezultat był ten sam, czyli niezadowalający, dążyłem do poprawy, do postępu, który mógł nigdy nie nadejść. Chociaż nawet pomimo tego każdego dnia ćwiczyłem, robiąc milimetrowe kroczki, które w końcu muszą przynieś jakieś rezultaty, jeżeli to była ściana i limit, który mogłem osiągnąć, to chciałem się przez nią przebić i przezwyciężyć swoje ograniczenia. Może jestem jednym z tych przypadków, którzy nie są zbyt kompatybilni z żadnym istniejącym oddechem i będę musiał stworzyć swój własny. Tak jak pierwsi uczniowie twórcy oddechu słońca, może taką drogę będę musiał obrać, aby zrealizować swój cel.

Wykonywałem raz za razem kolejne formy, wciągając do moich płuc jak największa ilość mroźnego powietrza i pompując w czerwone krwinki, jak największą ilość tlenu. Ruchy odtwarzałem co do milimetra, nawet nie musiałem patrzeć, na swoją postawę, a i tak wiedziałem, że jest taka, jaka powinna być. Bardzo długio ćwiczyłem oddech płomienia. W końcu ponownie głos zabrał mistrz. Słuchałem uważnie każdego słowa i próbowałem zrozumieć głębszy przekaz, który był prawdopodobnie ukryty w jego wypowiedzi.
W końcu starcy i mędrcy lubili rzucać okruszkami młodszym pokoleniom, żeby sami mogli złożyć wszystko do kupy i wyciągnąć wnioski, ale czy aby na pewno było to spowodowane taki zamiarem, czy może po prostu sami nie znali prawdy. Nic dziwnego, że nazwa i manifestacja pierwszego oddechu pochodzi z największej słabości demonów. Słońce było najlepszą bronią na demony, krótka chwila w promieniach słonecznych i stwór z cienia rozwiewała się na wietrze i nieważne jak potężny był. Sam Muzan krył się w cieniu, bo nie mógł przeciwstawić się tej sile. W końcu mistrz przeszedł do demonstracji i nauki wszystkich form słońca, nie wiem, jak dla innych oddechów, ale płomień przy słońcu wyglądał jak ten młodszy brat, który chciał mu dorównać, mimo że nie był w stanie. Pięć form, a dwanaście na pewno robiło różnice i znacząco, wpływało to, na możliwość ruchu i zakresu w walce. Oczywiście tak, jak można było przewidywać, pierwotny oddech był bardzo potężny i siał spustoszenie w szeregach wroga. Tylko szkopuł tkwił w dalszych słowach mistrza, jak po jednej formie można się udusić? Był, aż tak dewastujący użytkownika, czy tylko wybrańcy mogli z niego korzystać? W końcu pierwszy musiał się nim bardzo dobrze posługiwać, skoro powstało, aż dwanaście form?

To były kolejne pytania, na które teraz nie uzyskam odpowiedzi, więc zostawię je sobie na później tak samo, jak wątpliwości. Teraz skupiłem pełną uwagę na ruchach mistrza, musiałem zapamiętać każdą formę, aby później móc ja szlifować i liczyć na jakiekolwiek rezultaty. Gdy już minął czas na obserwacje, przeszedłem za wola mistrza do ćwiczeń praktycznych. Starałem się jak najdokładniej odzwierciedlić to, co zobaczyłem, a w tym wszystkim nieco pomagał mi wyostrzony wzrok. Podczas dzisiejszych ćwiczeń dawałem ponad sto procent, byłem lekko podekscytowany, czymś nowym i możliwością nauki, pierwotnego oddechu, nawet jeżeli finalnie nigdy nie będę w stanie go użyć.
Po ciężkim szkoleniu fizycznym przyszedł czas na poprawę medytacji i techniki oddychania, to właśnie dzięki nieustanemu korzystaniu z oddechu można było sobie poradzić z różnymi niedogodnościami albo warunkami pogodowymi. To właśnie oddech pozwalał nam przekraczać ludzkie ograniczenia i walczyć z demonami.
To był długi i meczący dzień, dlatego bardzo chętnie zrobiłem sobie przerwę, przysiadłem na skraju polany, niedaleko ogniska, bo i tak wszyscy mieliśmy tutaj zostać. Trochę dziwny pomysł, skoro niedaleko mieliśmy swoje kwatery, ale może testowali wytrwałych, czy coś dlatego nie miałem z tym problemu. Dobrze było pozwolić mięśnią na odpoczynek, czułem na każdym fragmencie ciała delikatnie mrowienie.

- Sayaka, jak Ci się podobał pierwszy dzień?... Jestem ciekawy, co będzie jutro, ale pewnie to samo... Chyba że jeszcze coś staruszek ukrywa. A teraz pora na regenerujący sen. – Ziewnąłem przeciągłe i zrobiłem to, co mówiłem, złożyłem się do snu, aby odzyskać siły przed jutrzejszym dniem. Sen miałem strasznie nijaki, uwięziony w dziwnej bańce, w której nieważne co zrobiłem, byłem wciągany z powrotem. A gdy już miałem na dobre pożegnać się z moim ciemiężca, ze snu wyrwał mnie huk eksplozji, poderwałem się do góry i skierowałem wzrok do źródła dźwięku.
Nie miałem rozwiniętego słuchu, ale dobrze znałem ten rodzaj krzyku pełnego paniki. Nie musiałem długo czekać na wyjaśnienia, bo na polanie zjawił się Daisuke. Demony odnalazły Yonezawe? Czy to w ogóle było możliwe, ale skoro filar tak twierdził, to musiała być prawda, wybrali porę roku, w której krzewy nie były pod śniegiem? Nie zwlekałem, dłużej wyciągnąłem miecz i zacząłem się orientować w sytuacji, w pierwszej kolejności powinniśmy zabezpieczyć odwrót NE i rekrutów, aby oni mogli przygotować obóz za linią wroga, do którego można będzie odprawić rannych i niezdolnych do walki. A druga sprawa to liczebność wroga i jaki dokładnie mają cel.

Trening jaki mieli na placu nie różnił się zbyt wiele od poprzednich, tylko uczył innych form. Oddech słońca miał więcej form niż opanowany już przez nią oddech płomienia. Ale z żelazną determinacją postanowiła się nauczyć tego oddechu. Brała sobie do serca każdą instrukcję, jaką mistrz i pozostali Hashira jej dali. Wyciskała z siebie 150% swoich możliwości. Pracując na oddechem i całym ciałem cały dzień. Przerw używała na medytacji i posileniu się. Chciała wydobyć ze swojego wnętrza wszystko, sięgnąć wgłąb duszy, dotknąć żaru jaki się w niej tlił przez ten cały czas i wydobyć go na powierzchnię jakby od tego jej życie zależało. Tak wyglądał cały dzień. Uśmiechnęła się na słowa Yuiego, przecierając pot z czoła. - Dzień był intensywny.. liczę na więcej jutro.. dajmy z Siebie wszystko Yui! - z tymi słowami położyła dłoń na jego ramieniu dla otuchy i ruszyła wraz z nim na wypoczynek. W końcu potrzebowała być w pełni sił z rana.

Znaleźli nas!
Łapcie za broń!

Wybuch i ranny Daisuke wykrzykujący rozkaz dobrania broni, sprawił że zerwała się na równe nogi z mieczem w dłoni. Rozejrzała się po najbliższym otoczeniu w poszukiwaniu przeciwników. Spodziewała się że jednostki nie zdolne do walki zajmą się ewakuacją. Ale nie zamierzała czekać aż akcja przyjdzie do niej. Ruszyła w stronę krzyków i wrzasków, bo tam musiało dochodzić do rzezi.. A ona nie pozwoli nikomu zginąć! Nie zastanawiała się skąd się demony wzięły w tym miejscu, skoro mieli w korpusie zdrajcę, to mogli się spodziewać że takie coś będzie miało miejsce prędzej czy później.

Ten trening z pewnością nie należał do najłatwiejszych. Jego oddech, a także formy różniły się znacząco od innych stylów, tak więc musiał podejść do treningu w inny sposób. Nie mógł wymachiwać mieczem i liczyć na uaktywnienie jednej z form, gdyż to najprędzej obróciłoby się przeciwko niemu, zaś w najlepszym wypadku nic by się nie wydarzyło. No może złapałby go atak kaszlu. Dlatego też na razie chciał dojść do mocniejszego uderzenia w swoim własnym oddechu. Nadać piorunom jeszcze większą moc i temperaturę. Jednak jak tego dokonać? Większą szybkością? Mocniejszym tarciem? Piorun w trakcie uderzenia wyzwala niezwykle wysoką temperaturę, lecz daleko jej było od temperatury słońca. Może trzeba było się skupić na tym, aby temperatura była przez całe uderzenie jak najwyższa? Zauważył iż większa część zabójców wolała trenować samemu. W końcu mieli samemu dojść do jakichkolwiek wyników.
Shoto dokładnie słuchał i obserwował formy oddechu słońca, które pokazywał im mistrz. Dwanaście. Jak dwanaście miesięcy w roku. Jego wzrok dokładnie śledził ruch ostrza, a także ciała. Dzięki rozwiniętemu zmysłowi, mógł wyłapać więcej szczegółów. Lecz w dalszym ciągu była to sucha teoria z lekką domieszką praktycznego pokazu. Żeby osiągnąć coś więcej to trzeba było znacznie więcej trudu i treningu. Tachibana dawał z siebie wszystko. Ciężko było nie wsadzać ostrza do sai, ale widział w tych formach kilka rzeczy, których używał jego własny oddech. Powtarzał wszystkie formy z jak największą precyzją. Starał uderzać szybko i silnie, lecz na jakiekolwiek wyniki przyjdzie czas kiedy indziej. Szczerze mówiąc nie miał pojęcia czy zrobił choć krok do przodu. W końcu przyszedł czas na odpoczynek. Noc na zewnątrz nie była niczym nowym i większość z nich była do tego przyzwyczajona. A przynajmniej powinna być.

Ze snu wyrwały go huki i krzyki. Coś było nie tak. W całej Yonezawie niósł się krzyk bólu. Krzyk walki. Krzyk, którzy znali wszyscy. Tachibana podniósł się w momencie kiedy kiedy Daisuke wylądował na Placu. Jego ubrania były w krwi i ciemnowłosy chyba pierwszy raz widział swojego nauczyciela w takim stanie.
- Sensei jakie są siły wroga? Co się dzieje dokładnie? – zapytał samuraj, który już przytwierdził Inazumę do swojego boku i ruszył do swojego mistrza. W końcu to on był tutaj najwyższy stopniem jako Hashira Pioruna. Daisuke wydawał rozkazy.