Podziękowała grzecznie za wszystko, kłaniając się bardzo nisko przed starszą kobietą stojącą w progu sklepu. - Oj dziecko, naprawdę nie masz za co dziękować.. ale uważaj na siebie, mam nadzieje że odnajdziesz swoją rodzinę.. - mówiła babinka poprawiając szalik na szyi białowłosej dziewczyny. Yukino się uśmiechnęła do niej radośnie i machając jeszcze na pożegnanie ruszyła w swoją stronę.
Robiła sobie częste postoje, tym razem przyszła kolej na następny. Łapiąc za pasek torby poprawiła go pod ramieniem wpatrując się w wybrukowaną drogę u której podnóża stała właśnie. - Tam sobie zrobię przerwę.. - powiedziała z zadowoleniem i ruszyła przed siebie stawiając małe kroki nawet liczyła każdy stopnień z ciekawości. - Mamo ona nie ma jednego oka! - usłyszała zatrzymując się w połowie ścieżki. Szmaragdowej barwy oko przeniosło się na małego dzieciaka pokazującego na nią bezczelnie palcem. Przez chwilę obserwowała jak kilka osób również się trochę bardziej natarczywie patrzy. Uśmiechnęła się słabo, sztucznie i kładąc dłoń na czarnej przepasce spuściła głowę idąc przed siebie już nieco szybciej.
Gdy dotarła na szczyt usiadła na ostatnim stopniu i wyjęła z torby skórzany bukłak z wodą robiąc kilka łyków. Po czym wygrzebała z środka ryżowe kulki które starsza pani dla niej zrobiła na drogę. Wzięła jedną do ręki przypominając sobie wczorajszą noc jak pomogła zanieść zakupy za biedną zmordowaną staruszkę do jej domu. W zamian dostała coś ciepłego do jedzenia i ciepłe łóżko do spania. - Taka miła starsza pani.. - dodała cicho pod nosem. Lekki uśmiech wpełzł na powrót na usta dziewczyny i zrobiła małego gryza delektując się przekąską.

Siedziała sobie na szczycie brukowanej ścieżki na uboczu wpatrując się w materiał swojego kimono. Była w podróży już jakiś czas, nie potrafiąc zliczyć ile dni minęło od kiedy wyruszyła z domu. Czasami musiała zatrzymać się w jakimś miejscu na kilka dni żeby przyrobić sobie trochę na dalszą podróż. Łapała się czego tylko mogła, a to pomagała przy stoiskach, a to w kuchni, raz nawet jeden właściciel Ryokany przygarnął ją na parę dni gdzie sprzątała. Praca to praca a ona nie zaliczała się do osób które by marudziły i wybrzydzały. Miała cel przed oczami, odnaleźć swoich ukochanych braci. Byłą gotowa poświęcić naprawdę wiele aby to zrobić. Dla tej dziewczyny szklanka była zawsze do połowy pełna.
Słysząc nagle czyiś głos obok siebie, powoli uniosła głowę lekko w górę. Wolną dłonią przykładając do czoła bo Izo stał plecami do słońca i jasne światło trochę ją oślepiało. Obróciła głową na boki upewniając się że to do niej kierowane są słowa młodzieńca. Nie dostrzegając nikogo innego obok siebie, ponownie wróciła spojrzeniem do twarzy młodego samuraja. - Ale że ze mną? - spytała gdy podszedł do niej bliżej. - Um.. t..tak.. wszystko w porządku.. - oznajmiła zaskoczona jego uprzejmością. - Skąd.. to nagłe pytanie? - spytała ani na chwilę nie odrywając spojrzenia od jego twarzy. Ludzie na ogół do niej nie podchodzili tak po prostu żeby spytać czy wszystko z nią w porządku. Gapili się często i nawet jeśli powinna do tego przywyknąć już całkowicie to czasami nadal ją to peszyło. Nie przypuszczała że powodem poświęcenia przez niego uwagi w jej stronę była wcześniejsza zaczepka przez tamtego małego chłopca. Ona już zdołała o tym zapomnieć, zwłaszcza że opaska na prawym oku wcale nie zasłaniała szpecącej blizny. Ale bracia zawsze mówili żeby nie pokazywała nikomu tego co się pod nią kryje. Że tak będzie dla niej o wiele łatwiej w życiu.

Dostała jasne potwierdzenie że powód zagadania był związany z wcześniejszą sytuacją. A to sprawiło że aż jej się jakoś tak milej zrobiło na sercu. Nie wątpiła w to że na świecie byli dobrzy i bezinteresowni ludzie. Izo właśnie był idealnym przykładem takiej osoby, przynajmniej w jej mniemaniu. - Tak, to prawda.. ale to chyba ich.. urok? Bezwzględna szczerość.. - powiedziała zbliżając wskazujący palec do policzka po którym lekko się podrapała opuszką. Doskonale pamiętała jak dzieci ją zaczepiały i nabijały się z niej w dzieciństwie. Choć teraz była już starsza, to zmagania z małymi potworami nadal się pojawiały z taką samą częstotliwością.
Przechyliła lekko głowę słysząc odpowiedź na swoje ostatnie pytanie. - To bardzo miłe z twojej strony.. - powiedziała nieco ciszej, naprawdę doceniała jego miły gest. Choć starała się nie pogrążać w tych czasami przykrych komentarzach, to one jednak zawsze trochę bolały. Czasami się zastanawiała czy nie lepiej po prostu pozbyć się opaski, choć to mogłoby jeszcze bardziej zwracać uwagę wieśniaków.
- Ah! Wybacz mój brak manier! - wiedziała że o czymś zapomniała. - Jestem Yukino.. bardzo miło mi cię poznać Izo! - Od razu mu odpowiedziała, nie kryjąc radości w głosie. A ten dzień zapowiadał się tak zwyczajnie od samego rana. Gdy usłyszała jego propozycję to trochę się zdziwiła. Jeszcze jej się nie zdarzyło żeby ktoś tak ochoczo ją gdziekolwiek zapraszał. A tym bardziej dopiero co poznany młodzieniec. - Oh.. n.. naprawdę.. zapraszasz mnie gdzieś? - spytała się wprost. Spojrzała na swoją przekąskę po czym przyłożyła prawą dłoń do opaski, wbijając spojrzenie w kolana. - Um.. nie.. nie przeszkadza ci to .. jak wyglądam? - brzmiała dość poważnie, podnosząc swoje szmaragdowej barwy oko na stojącego przed nią młodzieńca.
Wzrok z jego twarzy przeniosła na jego dłoń i przez chwilę się zastanawiała nad tym co zrobić. Po krótkiej chwili jednak zawinęła onigiri w papierek i schowała do torby. Po czym ujęła ostrożnie jego dłoń, pomagając sobie tym samym żeby się podnieść do pionu. - Jesteś dla mnie taki miły, nie chciałabym cię wykorzystywać w żaden sposób.. - zaznaczyła wpatrując się w jego twarz lekko zmieszana. To było coś nowego dla niej. Chciała z nim iść. Choć czuła się trochę niezręcznie, spuszczając wzrok w dół dopiero dostrzegła że miał przy sobie miecz. - Oh! Czy ty też jesteś?! - w głosie pojawiła się ekscytacja. Szybko jednak przyłożyła dłoń do ust uciszając się, ludzie którzy zaczęli im się przyglądać sprawili że spuściła na chwilę wzrok. - um.. przepraszam.. - dodała szeptem i podeszła bardzo blisko niego. Po czym lekko się unosząc na palcach, zbliżyła usta do jego ucha jakby miała mu wyznać jakiś ważny sekret. - .. czy.. czy ty też.. jesteś.. zabójcą demonów? - wymamrotała odchylając się od niego i skupiając swoje spojrzenie na powrót na jego twarzy.

Dziewczyna zawsze była łagodna i potulna. Nie pyskowała nikomu, starała się unikać konfliktów za wszelką cenę. Nie chciała być dla nikogo problemem, a już tym bardziej nie dla tak miłego osobnika jak Izo. Słysząc jego słowa odnośnie jej wyglądu aż na krótką chwilę oniemiała. Czy nie widział tej wielkiej opaski na jej oku? Delikatny uśmiech pojawił się na jej ustach po jego słowach. Sięgnęła lewą dłonią pod białe włosy po lewej stronie i prawą dłonią do opaski na oku poprawiając ją nieznacznie. Pokręciła lekko głową na boki. - Jak ujmujesz to w ten sposób.. to..nie wyglądam chyba aż tak źle jak mi się wydaje - podsumowała wypowiedź. "..choć czuję się trochę jak odmieniec.." dopowiedziała już w myślach. Doceniała jednak fakt że był dla niej taki miły. Nawet zastanawiała się przez parę sekund nad czymś ale szybko pozbyła się tych myśli.
Rozpromieniała nagle słysząc że faktycznie chce ją gdzieś ze sobą zabrać. - Skoro tak sprawę stawiasz.. to będzie to dla mnie przyjemność aby dotrzymać Ci towarzystwa.. - odpowiedziała w końcu jasno na jego zaproszenie. Chciała jakoś podziękować za tą dobroć jaką ją obrzucił na wstępie a skoro chciał spędzić w jej towarzystwie trochę więcej czasu, to tym bardziej nie mogła mu odmówić. Chociaż by z czystej grzeczności. A tak na prawdę, to był taką pozytywną odskocznią od całej tej szarości że nie umiałaby chyba mu odmówić nawet gdyby chciała.
Gdy nagle się odchylał od niej, zaprzestała zbliżania się do młodzieńca. Zdając sobie sprawę z tego że spoufala się z nim trochę za bardzo, wycofała się w tył i na chwilę uciekła wzrokiem gdzieś w bok. - Przepraszam, nie chciałam się narzucać.. po prostu ludzie nie mówią o tym głośno.. - wyjaśniła lekko się rumieniąc. Spojrzenie wlepiła w swoje sandały i potaknęła lekko głową na znak że rozumie. - Trochę szkoda.. liczyłam że się natknę na jakiegoś, ale coś nie mam do nich szczęścia.. - dodała jakby trochę z żalem w głosie.
Po czym podniosła spojrzenie na swojego nowo poznanego towarzysza. - Przepraszam, poniosło mnie trochę.. - to mówiąc złapała za pas materiałowej torby i przełożyła go sobie przez głowę na bark po skosie. - To.. zdam się na Ciebie.. ja tego miejsca nie znam, jestem tu pierwszy raz.. - dodała ze spokojem w głosie uśmiechając się do niego serdecznie.

Izo & Yukino z tematu!

Była chłodna styczniowa noc. Ryosen postanowił przejść się po Kioto. Nie za bardzo wiedział co ma ze sobą teraz zrobić. Nie mógł wybrać się na kolejną misję póki rana na jego plecach w całości się nie zagoi. Opcji na spędzenie tego czasu było kilka. Niedaleko stąd znajdowała się jego rodzinna wioska, jednak czy naprawdę chciał się tam teraz pokazywać? Czy chciał tam wylizywać swoje rany? Wiedział że nikt z jego rodziny nie byłby tym zachwycony. Przechodząc się uliczkami miasta dostrzegł ludzi, którzy bawią się nocą. Piją, jedzą, nie mają żadnych zmartwień. Uśmiechnął się lekko pod nosem, bo jednak jakby nie patrzeć ten spokój był zasługą organizacji do której dołączył. Idąc dalej zauważył stado dzikich kotów które okupywały śmietnik. Nie wyglądały wcale najlepiej. Może następnym razem kiedy będzie tędy przechodził przyniesie im coś dobrego do jedzenia. Tak o tym myśląc szedł dalej, aż nie wpadł na kogoś.
- Uważaj jak chodzisz - Spojrzał na nią z góry.
Nie mógł na pierwszy rzut oka określić czy było to dziecko, czy też dorosły. Jednego jednak był pewny. Był to demon. Był zadowolony że nie miał na sobie munduru zabójcy demonów. W aktualnym stanie, jego walka byłaby mocno utrudniona. Poza raną na plecach, jego płuca także zostały mocno przemęczone. Na szczęście chłodne powietrze koiło je przy każdym głębszym wdechu. Wracając jednak do demona. Jego aura była słaba, jednak stojąc tak blisko chyba tylko ktoś pozbawiony jakichkolwiek zmysłów by tego nie poczuł. Spojrzał za nią i zobaczył bawiące się dzieci. Czyżby to były jej potencjalne ofiary? Nie wiedział co ma zrobić w takim wypadku. Czuł naprawdę okropnie przytłaczający stres. Jeśli tylko byłby w lepszej formie....

Kiedy tak patrzył w jej różowe oczy był lekko zaciekawiony, co też mogło się kryć w tej demonicznej głowie. Te jej wszystkie pozy były mu całkowicie obce. Mimo tego że był dość przystojnym młodzieńcem rzadko kiedy obcował z kobietami. Powód tego był bardzo prosty. Każdą wolną chwilę spędzał na doskonaleniu swojego stylu walki. Jako że miał wysoko postawioną poprzeczkę, nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek wolne. Styl Niten'ichi- ryu, Musashi Miyamoto i jego dziadek. To były trzy rzeczy które cały czas sprawiały, że był w ciągłym napięciu. Cały czas chciał dorównać tym tytanom, poświęcając przy tym samego siebie. Pochłonął się na tyle w treningi że powoli zaczął już tracić swoje człowieczeństwo, ale czy to ważne? Grunt to być skutecznym podczas starcia z demonami. Komplement na temat jego oczu uznał za groźbę. Wiele razy demony groziły że wyłupią oczy jemu, lub jego towarzyszą. Dlatego też zmarszczył brwi. W żadnym calu nie był gotowy teraz do pojedynku z demonem. Całe to nastawienie dodatkowo źle wpłynęłoby na jego ostrza. Każdy zabójca doskonale wie że przez brak pewności siebie jego ostrze traci na twardości i demon o wiele łatwiej może je wyszczerbić. Słysząc dalszy ciąg zdania znów całkowicie stracił wątek. Jednak rozmowa jak i zrozumienie demonów było dla niego czymś niepojętym. Może to w nim jest problem? Brak obycia z innymi sprawił że nie potrafi swobodnie rozmawiać, nie widząc w tematach nawiązań do walki. Wtedy też powiedziała że robi jej się gorąco. Na jej twarzy pojawiły się też rumieńce. Tutaj akurat sprawa była oczywista. Gorączka!
- To może powinienem zabrać Cię do tutejszego medyka? - Zaproponował.
Oczywiście guzik, nie do medyka. Zaciągnąłby ją w miejsce gdzie byłoby o wiele więcej zabójców którzy mogliby mu pomóc się jej pozbyć. Przypomniał sobie też swoją rozmowę z medykiem. "Zero gwałtownych ruchów. Treningów ani walki" - dla kogoś kto żyje tylko tym brzmi to jak wyrok śmierci. Westchnął tylko i znów skupił swoje chłodne spojrzenie na rozmówczyni.

Nie wiedział co ma ze sobą teraz zrobić. Ta jego rozmowa z demonem, była coraz bardziej niepokojąca. Zaczął już nawet się zastanawiać czy z odniesionymi wcześniej ranami uda mu się użyć oddechu. Połamane żebra i rana na plecach. Z tym może być naprawdę ciężko walczyć. Wtedy też z tych wewnętrznych rozmyślań wyrwała go niemal dosłownie ręka demonicy która złapała go za ramię i zbliżyła się do niego. Było to coś okropnego. Zapach demona który od niej dobiegał niemal całkowicie go sparaliżował. Nie było to uczucie strachu, lecz bardziej niemocy i frustracji. Gdyby nie dał się wcześniej tak obić podczas tamtego starcia teraz całkowicie inaczej wyglądałaby ta rozmowa, a może nawet już by się zakończyła zwycięstwem którejś ze stron. Jakby jednak nie patrzeć pokojowe zachowanie kobiety było dla niego jak najbardziej korzystne. W tym stanie miała nad nim całkowitą przewagę.
- Chyba w aktualnej sytuacji nie mam za bardzo wyboru - Wydusił z siebie patrząc na nią z góry.
Kiedy trzymała go tak za ramię miał mieszane uczucia. Poza tym demonicznym zapachem nie czuł od niej chęci mordu. Czyżby były też dobre demony? Raczej nie, jednak może nie wszystkie są tak bardzo barbarzyńskie. Trzeba będzie to zanotować kiedy wróci do swojego pokoju. Może to pomóc podczas późniejszych starć z tymi kreaturami.
- Może powinnaś znaleźć innego przewodnika. Nie jestem stąd - Odpowiedział.
Po części była to prawda. Mieszkał w wiosce która jest niedaleko stąd, jednak często tu bywał. Nie miał jednak wcale ochoty przechadzać się z demonem po okolicy. Jednak to do niej ostatecznie należała decyzja. Wyrywanie się z jej uścisku teraz prawdopodobnie skończyłoby się tragicznie.

Yurami, jak co dzień, robił obchód po posiadanym przez niego ryokanie. Chciał upewnić się, że wszystko jest w porządku, niczego nie brakuje, a klienci są zadowoleni. Po sporządzeniu listy potrzebnych na następny dzień zapasów, przekazał ją jednemu z pracowników, zamienił kilka słów z prowadzącym kuchnię mistrzem, a potem postanowił odetchnąć chwilę w samotności.
Tak, to że ma ryokan to jego świadoma decyzja. Znał doskonale, co z tym się wiąże. Wszystkie zalety i wady takiej sytuacji dla demona, ale też po prostu jako biznesmana. Co prawda nie chodziło mu o dochody, o nie. Lokal zapewniał mu stały dostęp do pożywienia, nawet jak starał się nikogo nie zabić. Przede wszystkim jednak, zapewniał on dostęp do informacji. Zarówno o tym, co się dzieje w świecie, jak też o ludziach jako takich. Poza tym, prawie stałe obcowanie z normalnymi ludźmi sprawiało, że powoli coraz łatwiej mu przychodzi samokontrola.
Gdy ściemniło się na tyle, by bezpiecznie było dla niego wyjść na zewnątrz. Nie liczył na dużo kupców, aktywnych o tej porze dnia, ale chciał koniecznie rozejrzeć się za kilkoma rzeczami do swojego ryokanu. Nie do końca wiedział jeszcze, czego zasadniczo szukał, ale na pewno kilka ozdób wypadało by odświeżyć, tudzież zmienić, a kilka czarek zostało już na tyle zużytych, że nie pogardziłby nowymi.
Powoli spacerował ulicami, obserwując przy tym ludzi zza lekko przymkniętych powiek.

Gnaj, gnaj czym prędzej dziecino! To zdanie huczało w głowie Ginkatsu od momentu jej narodzin... Czyli od niedawna. Była zupełnie nowa w świecie nocy i krwi, nie rozumiejąc zbytnio tego kim się stała. Jedyne co czuła to głód ludzkiego mięsa, zwłaszcza po tym jak jakiś młody chłopak rzucił się na nią z mieczem. Początkowo myślała, że ucieknie bez większego szwanku, ale głębokie rany rąk i nóg tylko wzmagały jej pragnienie świeżego mięsa. Czy to właśnie dlatego zatrzymała się tutaj, żeby coś przekąsić? Nie była wybredna, świeżynka gotowa zadowolić się śmieciem najgorszego sortu, byleby tylko uciszyć swój głód. Dosłownie każdy nadawał się do tego zadania, stąd rzuciła się na pierwszego lepszego przechodnia. Dorosły mężczyzna wydawał się zaskoczony, kiedy szkarłatne ślepia patrzyły na niego w taki sposób, jak wilk na sekundę przed majestatycznym susem by powalić swoją ofiarę. Dokładnie to samo miało miejsce tutaj, chociaż Ginkatsu nie grzeszyła wielkością, siła z jaką odbiła się od ziemi była wystarczająca aby powalić człowieka. Nim ten zaczął krzyczeć, wgryzła się w jego tętnicę, odrywając kawałek ciała z gorącą cieczą. Musiała przyznać, smakowało świetnie. Chwilę później pochłaniała tors mężczyzny, jednocześnie czując przypływ mocy w każdej komórce swojego ciała. Zaskoczona, dostrzegła jak rany, które nie chciały się wcześniej zasklepić, teraz wręcz wydawały z siebie specyficzny syk.
To ciało... Jest wspaniałe. Tak długo jak nie umrze, tak długo może wywalczyć sobie drugą szansę... Dużo bardziej wywalczyć, niż zwykły człowiek. Na myśl o tym, zarechotała donośnym głosem. Nie spodziewała się, że będzie mogła zrobić coś tak interesującego. Istotnie, demony są swoistymi wybrańcami losu, nie mogła się z tym nie zgodzić. Pozostało jej teraz dotrzeć do tego całego Oguni, a później się zobaczy. Kim się stanie? Jaką rolę przyjdzie jej pełnić? Tyle pytań bez odpowiedzi, a nawet nie była pewna czy tam je otrzyma.

Była głodna, zdecydowanie zbyt bardzo głodna, żeby jakkolwiek kryć się ze swoimi potrzebami. Na szczęście znajdowała się już w mieście, które nie wspierało zabójców demonów, więc mogła sobie pozwolić na coś więcej i szybciej... To, że przy okazji zachowywała się co najmniej żałośnie, nie miało większego znaczenia. Najchętniej by się nie przejmowała niczym, a już na pewno nie krzykami jakiś smutnych ludzi, którzy po prostu wpadali w panikę. Dlatego też zajadała się ze spokojem, poczuła że ktoś okazuje jej specyficzne zainteresowanie. Coś ewidentnie przeszkadzało jej w posiłku, bo aż wylądowała kawałek dalej.
Przez chwilę nie wiedziała o co chodzi i właściwie co się dzieje. Nie zakładała, że ktoś będzie jej przeszkadzać w jedzeniu, a na dodatek wyglądało na to, że ma do czynienia z innym demonem. Na stwierdzenie, że nie są zwierzętami, prychnęła rozbawiona. Jej wzrok natychmiast powędrował na uszy osobniczki, które były mało ludzkie.
— Ano, nie ucieknie... — Wyszczerzyła zakrwawione od świeżych zwłok zęby. — Ale to nie oznacza, że ma sobie tak leżeć, lepiej żeby szybko go posprzątać. — Zwłaszcza jeśli w tym przypadku chciała schować człowieka w swoim wygłodniałym żołądku. Przynajmniej doszła do siebie po tej dziwnej walce, która pewnie na długo zapadnie jej w pamięć.
— Widzisz, zajmujesz mi czas, a tak to ten biedaczek już mógłby być w całości w lepszym miejscu.  — Odgryzła kolejny fragment człowieka, jakby ktoś miał się zaraz zjawić i jej ukraść to co z niego zostało. Nie była zbyt silna, wiedziała, że musi jak najszybciej zyskać na sile i "masie".

Nie dbała o rytuały, bo właściwie to nie wiedziała, że istnieją. Czy demony mają swoje unikatowe zachowania, jakiś kodeks gestów o konkretnym znaczeniu? Może to co robili miało jakiś większy sens, może mieli poczucie misji? Jednak w przypadku Ginkatsu, jedyne co wiedziała, to że ma udać się do Oguni, jak najszybciej. Dlaczego zatem teraz siedziała i objadała się tym żałosnym człowiekiem? Liczyła, że zbierze więcej sił, by nie robić sobie przerw po drodze? Chyba tak, a przynajmniej tak to sobie tłumaczyła. Nie mogła przecież przeciwstawić się temu rozkazowi, który wręcz zmuszał jej nagie stopy do gnania przed siebie. Teraz przynajmniej miała ten moment wytchnienia, zapewne jedyny.
— Czasami staniesz na drodze kogoś, komu powinno się zejść z drogi. — Kiedyś pewnie spotka to i ją, bo przecież była dopiero świeżym podlotkiem, dzieckiem ciałem i duchem. Właściwie każdy kto był demonem lub tym wstrętnym szermierzem, mógł być tym, komu winna usunąć się z drogi. Taki młodzik jak białowłosa powinien siedzieć cicho i nie wychylać się. Może przemawiała przez nią buta, a może mądrość kogoś o kim zapomniała jakiś czas temu, a słowa pozostały w jej głowie?
— Nie, już nie. — Znów uśmiechnęła się, pokazując zakrwawione ludzką posoką zęby. Tak, miała nieszczęście wcześniej zabić kogoś, kto całkiem boleśnie ją poranił i miał dziwną broń. Niby katana, ale taka bardziej czerwona, a co gorsza paliła jak promienie słońca. Zatem czy to tacy jak on byli nazywani zabójcami? Tak po prostu? Żadnego heroicznego przydomku, żadnej czci wobec starych bogów... Chwila, jakich bogów? Shinto choć poruszała jej ludzkim sercem, to obecnie wzbudzało jedynie głuchą pustkę w demoniczym istnieniu.
— Hę? — Zerknęła na psiouszą, kiedy wspomniała o pożytku dla Stwórcy. Czemu ją przemieniono? A jakież to miało znaczenie? — Może dzisiaj, ale nie dalej niż wczoraj? — Mówiła, wciągając mięsiste udo człowieka. Była całkowitym świeżakiem w społeczności, tego akurat była bardziej niż pewna.
Siedziała w kałuży krwi, w szacie umazanej szkarłatem, wzrokiem niewinnym i zaciekawionym. Przyglądała się nieznajomej, która miała coś bardzo charakterystycznego na swojej głowie.
— Byłaś psem? — Wskazała palcem na te charakterystyczne uszy. — Jak zdobyłaś te uszy? — Zapytała dość naiwnie, wyczekując podekscytowana na odpowiedź, nawet jeśli nie będzie tym czego oczekiwała usłyszeć.
Czy było możliwe, że nawet zwierzęta nadano cechy ludzi, a przynajmniej ich posturę i intelekt? A może była człowiekiem, który zbliżył się do krainy stworów? Nie wiedziała przecież, że demony mogą przyjmować różne formy, mniej lub bardziej człowiecze. To, że akurat Ginkatsu przypadła ta najbardziej ludzka aparycja była kwestią dziwnego przypadku... Albo łaski Stwórcy, ale jego przecież zapytać nie mogła.

Na pytanie czy uciekła czy walczyła, aż skamieniała. Wspomnienie tego płonącego ostrza było naprawdę nieprzyjemne. Posłała dziewczynie niechętne spojrzenie, po czym wróciła do jedzenia człowieka. Rany, których wówczas się nabawiła nie należały do tych, które chętnie się goiły. Musiała zjeść sporo dobrej jakości mięsa, żeby tylko zregenerować się na tyle, by udać się w dalszą podróż. Ah, tak... Musiała przecież dostać się do tego nieszczęsnego Oguni, gdziekolwiek ono się znajduje. Jedyne co czuła to zew instynktu i właśnie na nim się skupiła. Nie miała zbyt dużo czasu, powinna była już kontynuować wyprawę, dlatego bez słowa

[Z/T]