Kioto, kolejne miasto które odwiedził by znaleźć tu kolejne powody do walki z demonami, by dostrzec skutki porażki jaką odniósł tu korpus. Minęło trochę czasu i ludzie zaczęli odbudowywać to co zostało zniszczone podczas starć z dziećmi nocy. Ale jeszcze wiele wody miało upłynąć w rzekach nim miasto odzyska dawną chwałę. Nim też do tego dojdzie znów pewnie dojdzie tu do walk, w końcu Zabójcy Demonów nie mogli odpuścić. Hiroki był pewien iż pewnego dnia powrócą tutaj by odbić to miasto, wyzwolić je spod władzy demonów. Rengoku marzył by zyskać na sile by móc tego dnia poprowadzić swych towarzyszy do boju, by wraz z nim za pomocą płomieni oczyścić to miasto z mroku. Było to jedno z jego marzeń, coś do czego będzie dążył tak długo jak żyje.
Zmierzał właśnie do bramy miasta by korzystając z tłumu, dostać się do środka w miarę niepostrzeżenie. W miarę bo z jego aparycją mogło to być ciężkie, liczył iż przynajmniej wszyscy, którzy zwrócą na niego uwagę wezmą go za samuraja, a nie zabójcę demonów. Ostatnie co mu było teraz trzeba to tego by ktoś doniósł demonom o jego obecności, nie był jeszcze gotów do starcia z potworami, które to czaiły się w Kioto. Z jego przemyśleń wyrwał go odgłos skrzydeł i widok kruka Kasugai. Spojrzał uważnie na zwierzę i wysłuchał tego co ma mu do powiedzenia, skinął głową na znak iż zrozumiał i ruszył o wiele żwawszym krokiem w stronę celu wskazanego przez ptaszyko. Nie skorzystał z pomocy mieszkańców miasta, zbytnio śpieszyło mu się by to uczynić, zresztą dalej nie chciał zwracać na siebie uwagi, a nie chciał okłamywać ludzi iż przybył z daleka i potrzebuje dostać się akurat w to konkretne miejsce. Za dużo byłoby z tym problemów, a przynajmniej tak uważał.
Trochę się naszukał ale w końcu znalazł cel ich podróży, gdzie z lekkim uśmiechem stwierdził iż nie jest sam. Dostrzegł tam innego zabójcę i Atsuko, skinął im głową w prostym geście powitania i z powagą na twarzy i skupieniem skupił się na dotarciu do kobiety z czerwoną wstążką. Gdy już tylko ujrzał ją to z dłonią na tsuce swego ostrza podbiegł do niej by uklęknąć przy niej. Rozejrzał się wokół chcąc sprawdzić czy wokół nie czai się jakieś zagrożenie po czym podniósł kobietę jak księżniczkę i spojrzał na swych towarzyszy — Musimy zabrać ją w jakieś bezpieczne miejsce i załatwić jej pomoc medyczną — Rzucił do nich gdzie to mówiąc o bezpiecznym miejscu zwrócił swój wzrok na Atsuko licząc na to iż znajdzie im bezpieczną kryjówkę. Po tym spojrzał na kapłankę by spojrzeć z bliska na jej stan. Zostało mu modlić się do bogów iż nie przybyli za późno.

Czasem łapała się na tym, że brzmienie rozwrzeszczanego kruka ją dziwiło. Szczególnie kiedy przebywała w miejscach mało dyskretnych. Wzdrygnęła się więc mimowolnie, kiedy usłyszała chropowaty dźwięk kruczego głosu. Wysłuchała go jednak uważnie, skinienem głowy żegnając go, ale jednocześnie też dając do zrozumienia, że niezwłocznie uda się we wskazane przez niego miejsce.
Rozejrzała się, przez moment zastanawiając w którą dokładnie stronę powinna się udać. Nie znała dobrze miasta, a przez to wahała się wyraźnie, póki jej spojrzenie na padło na młodą kobietę, która niosła gdzieś kosz pełen ziół. Postanowiła podejść do niej i grzecznie witając z nią, zapytała o drogę na Sannenzakę. Po zdobyciu odpowiednich informacji, natychmiast pobiegła we wskazane jej miejsce.
I faktycznie, znalazła wspomnianą młodą kobietę. Zapłakaną i zdawać by się mogło, sponiewieraną przez los. Rudowłosa podbiegła do niej, przyklękając obok i przyglądając jej się od stóp do głów, chcąc zlokalizowac ewentualne obrażenia.
- Co się stało, nic ci nie jest? - zapytała szybko, a kiedy zobaczyła, że ta wyciąga do niej dłoń, podchwytując ją swoimi własnymi i zaciskając na niej troskliwie palce. Dziewczyna jednak, mimo pojawienia się zabójców, omdlała. Atsuko spojrzała na Hirokiego. Kiwnęła głową potakująco, rozglądając się za jakimś dogodnym miejscem. Przypomniała sobie jednak o dziewczynie, która wcześniej wskazała jej drogę, a która niosła kosz z ziołami.
- Nie znam Kioto, ale kiedy przyleciał kruk z wiadomością, widziałam dziewczynę z koszem ziół. Gdzieś musiała je nieść - poinformowała. Jeśli na ulicy gdzie się znajdowali zauważyła lecznicę, to to wskazuje Hirokiemu. Jeśli natomiast nic takiego nie ma, a jej towarzysz/e nie mają nic przeciwko, prowadzi ich w stronę skąd przyszła, szukając wcześniej wspomnianej zielarki.

Kioto o tej porze roku potrafiło być piękne. Wiatr muskając moją twarz sprawiał uczucie delikatnego dreszczu na mojej skórze, zaś uśmiechnięci ludzie wokół straganów sprawiali wrażenie nie martwiących się o nic poza czasem oczekiwania w kolejce. Zazdrościłem im tego złudnego spokoju. Ja niestety nie pojawiłem się tutaj, aby podziwiać widoki a żeby wykonać misję. Nim się zorientowałem, nad moją głową znalazł się kruk który poinformował mnie gdzie mam się udać. Poprawiłem ostrze na plecach i ruszyłem w stronę wybranego miejsca wcześniej pytając miłą staruszkę ze straganu gdzie ów miejsce się znajduje. Nie czekałem, nie szedłem truchtem, po prostu biegłem.

Dotarcie do miejsca nie zajęło mi dużo czasu. Stosunkowo znajdowałem się niedaleko ulicy, gdzie miała czekać kapłanka z czerwoną wstążką we włosach. Gdy ujrzałem dwóch innych zabójców przede mną wiedziałem, że jestem już niemal na miejscu. Już nie biegiem, a szybszym spokojnym krokiem doszedłem do trójki ludzi gdzie jedną z nich była wcześniej wspomniana kapłanka. Spojrzałem na każdego z gestem przywitania się aby następnie przejść do pracy. Nim jednak cokolwiek powiedziałem, dziewczyna która prawdopodobnie zleciła nam zadanie po prostu omdlała. Czyli zaczęło się z grubej rury... - Najważniejsze by nie zostawiać jej samej, a taszczenie jej po całym mieście nie jest dobrym pomysłem. Lepiej niech zostanie tutaj, a ktoś niech poszuka medyka. - Dodałem swoje trzy grosze aby następnie czekać na efekt końcowy i rozwój tej sytuacji.

Przez moment zawahała się, słysząc słowa Orochiego. Z jednej strony miał rację - niepotrzebne przenoszenie jej z miejsca na miejsce niekoniecznie mogło jej pomóc, z drugiej jednak, biorąc ją ze sobą mogli zaoszczędzić sporo czasu. Jasne spojrzenie rudowłosej jednak, gorączkowo błądziło po otoczeniu, w końcu zaczepiając się na sylwetce mężczyzny, a co ważniejsze - na koszu który niósł ze sobą.
- Tam. - oznajmiła zdecydowanym głosem, wyciągając dłoń w kierunku i wskazując palcem budynek, gdzie właśnie wchodził jegomość. - Niesie kosz z ziołami, to pewnie lecznica. Zanieśmy ją tam - spojrzała na Rengoku i kiwnęła głową, jakby tym drobnym gestem chciała zapewnić czy to towarzyszy, czy to samą siebie, że wie o czym mówi. Sama też nie czekała dłużej i ruszyła dziarskim krokiem we wskazanym przez siebie kierunku.
- Przepraszam, potrzebujemy pomocy - oznajmiła, stając na moment we framudze drzwi i zaglądając badawczo do środka. Po widoku wychodzącej stąd opatrzonej osoby podejrzewała, że wewnątrz mogło kłębić się nieco więcej bardziej lub mniej poszkodowanych, jednak miejsce zdawało się świecić pustkami. - Zasłabła, zanim zdążyliśmy zapytać co się stało - rzuciła jeszcze, próbując chociaż odrobinę przybliżyć co jest problemem, wolną ręką machinalnie sięgając do tyłu, by wskazać na niesioną przez Hirokiego kapłankę.

Orochi miał trochę racji, taszczenie kapłanki po całym mieście byłoby głupie ale nie mogli czekać na ulicy o czym upewniły go twarze gapiów. Byli na wrogim terenie, miejscowa ludność w każdej chwili mogłaby chcieć ich wydać demonom. Nie dziwił się miejscowym, nie miał im tego za złe, gdzieś w środku łudził się iż ci nie będą patrzeć na nich jak na potwory ale było to wyłącznie jego marzeniem, które musiał odłożyć na bok, teraz liczyło się to by zająć się kapłanką, która była ewidentnie wychudzona biorąc pod uwagę jak łatwo ją podniósł.
Jego wzrok powędrował od razu we wskazane przez Atsuko miejsce, mogła mieć rację i rzeczywiście budynek miał szanse być lecznicą. Stąd skinął głową z uznaniem i uśmiechnął się delikatnie do Atsuko — Jestem tuż za Tobą Atsuko — Rzekł Rengoku i skierował się za rudowłosą wprost do wskazanej budowli.
Rozejrzał się uważnie po wnętrzu budynku i odetchnął z ulgą gdy nie ujrzał tu tłumów, wolał ich unikać w ich obecnej sytuacji. Jego nowa znajoma z Osaki jasno mu pokazała jak mało dyskretny był, a teraz nie mógł sobie na to pozwolić patrząc na to iż nie tylko swoje życie stawiał na szali.
Hiroki jakby wywołany przez tropicielkę, wystąpił na przód z kapłanką by była bardziej widoczna. Musieli otrzymać pomoc jak najszybciej, najlepiej nim zapadnie zmrok i na ulicę wyjdzie demoni pomiot. Walka z demonami, podczas gdy kapłanka była nieprzytomna mogłaby być ciężka, zwłaszcza w ich mieście.
— Potrzebujemy szybkiej pomocy, wydaje mi się iż nie jadła od dawna — Dodał Hiroki chcąc zwrócić uwagę kobiety zajmującej się za pewne leczeniem potrzebujących w tym przybytku. Podszedł bliżej otwartych drzwi, gotów do tego by wejść do pomieszczenia gdyby otrzymał na to zgodę.

Moi towarzysze niekoniecznie chcieli mnie posłuchać, a szkoda. Nim się obejrzałem Ci ruszyli przed siebie z kobietą na plecach szukając szpitala. Na nasze szczęście miejscowy szpital nie okazał się być daleko, a jedynie szczęście pozwoliło nam go odnaleźć. Ruszyłem więc za resztą strażników powolnym krokiem. Nie było powodu bym się śpieszył razem z nimi, bądź co bądź nadmierny tłum w małej klinice mógłby tylko zaszkodzić. Dlatego swoim tempem szedłem w stronę szpitala. Gdy tam dotarłem stanąłem w framudze drzwi, by nikt nam nie przeszkodził w interwencji robiąc za swoistego strażnika. Sądząc po reakcji ludzi średnio byli zadowoleni z naszej obecności tutaj, dlatego na wszelki wypadek lepiej by było pilnować tego miejsca od zewnątrz. Miałem jedynie nadzieję, że uda mi się słyszeć co dzieje się w środku. Sprawa wydawała się poważna, a naszą misją było uratowanie tej dziewczyny. Pozostała dójka zaś niech dopilnuje by lekarz ją obejrzał i podał odpowiednie zioła. Kątem oka zauważyłem, że poza nami w budynku był jedynie starszy mężczyzna który w swoim tempie rozkładał zioła. Nagle z środka odezwał się jeszcze jeden głos, tym razem kobiecy. Być może drugi lekarz? A może asystentka? Cholera wie... Lepiej niech się pośpieszą bo to gra na czas.

Hiroki z troską spoglądał na nieprzytomną kapłankę stąd posłał lekarce spojrzenie wyrażające jego zmartwienie stanem poszkodowanej kobiety. Domyślał się iż pomocy nie dostaną za darmo, stąd skinął głową by pokazać Miyuki iż zrozumiał to co chciała im przekazać. Spojrzał kontrolnie na Atsuko po czym znów spojrzał na kobiete.
— Zapłacimy i to nawet podwójnie — Wypalił Hiroki od razu, teraz liczyło się to by zapewnić kapłance potrzebną jej pomoc. Kim by bowiem byli gdyby zawiedli tę potrzebującą kobietę już na początku ich misji. Nie mogli ponieść porażki, zwłaszcza iż jedyne co na razie musieli zrobić to upewnić się iż kapłanka otrzyma pomoc medyczną. — Tylko prosimy, Miyuki-San, pomóż nam — Rzekł Rengoku, chcąc przekazać swymi słowami to jak bardzo zależy mu na tym by medyczka im pomogła.
Lekarka nie wyrzuciła ich i zaprowadziła ich do jednego z pokoi, tam Hiroki prędko podszedł ich odłożył ostrożnie kobietę na wskazane posłanie. Rengoku uklęknął obok i słuchał uważnie tego co mówi Miyuki by móc samemu wyciągnąć wnioski z tej sytuacji. Kapłanka być może była gdzieś przetrzymywana i to właśnie medyczka zauważyła.
— Zemdlała na naszych oczach Miyuki-San, nie wiemy co się stało ale wyglądała słabo, a gdy ją nosiłem to wydawała mi się dziwnie lekka. — Wyjaśnił sytuacje płomiennowłosy po czym wyciągnął sakiewkę i podał ją kobiecie, wykonując przy tym ukłon — Jeśli jakiś ziół Ci brakuję Miyuki-San, to możemy po nie pójść — Rzekł Hiroki, spoglądając z pewnością siebie na lekarkę i czekając na jej decyzję, w końcu to od niej wiele teraz zależało.

Pokiwała energicznie głową na odpowiedź Hirokiego skierowaną w stronę medyczki. Pieniądze nie powinny być dla nich problemem w tym przypadku, nie mówiąc też o tym, że raczej żadne z nich nie zamierzało wstrzymywać się przed pomocą osłabionej kobiecie. W końcu to do niej przygnały ich kruki.
- Nie, to nie my - odpowiedziała Miyuki, przystając obok Rengoku, kiedy klęczał przy omdlałej kapłance. - Jak powiedział nasz towarzysz, zemdlała na naszych oczach. Dlaczego - rozłożyła ręce, w ten sposób kończąc wypowiedź. - Nikogo odpowiedzialnego za to też nie było w zasięgu wzroku. - dodała jeszcze, wyraźnie przybita i nieco zasmucona tym faktem. Przyniesiona przez nich kapłanka nie wyglądała na chorą, a jej aktualny stan definitywnie wskazywał na to, że to ktoś inny był odpowiedzialny za to jak wyglądała. Podarte szaty, ślady łez na policzkach, drżenie z zimna...
- Znam się nieco na ziołach. Jeśli faktycznie ich potrzebujesz, mogę pomóc.

Po krótkiej chwili, gdy zainteresowanie gapiów zmalało i przeczekałem dwie minuty wszedłem do środka lecznicy. Myślę, że odpowiednio dałem do zrozumienia że nie warto tutaj wchodzić. Wchodząc do środka zauważyłem jak w ostatniej chwili moi towarzysze wchodzili do odosobnionego pokoju. To właśnie jeden z nich kładł kapłankę na łóżku, a kobita starała się ją zbadać. Zaistniałą sytuację obserwowałem w ciszy oparty o framugę drzwi wejściowych. Zmarszczyłem brwi, że w takiej sytuacji żąda od nas pieniędzy, Mimo to musiałem trzymać język za zębami. Przynajmniej dla dobra misji. Mężczyzna dobrze zrobił proponując odnalezienie ziół. W sumie było to bardziej opłacalne, pytanie tylko czy... - Znajdziemy zioła, a my prosimy by zadbała Pani o jej stan. Proszę nam dać jedynie wskazówki gdzie możemy je znaleźć i czym się charakteryzują. - Dodałem z powagą w głosie mając nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem. Ponadto, mając nadzieję na szczegółową odpowiedź chciałem dopytać o jeszcze jedną rzecz: - O co chodzi ze sprzedawcami? - Chce znać wszystkie szczegóły dotyczące sytuacji. Niektóre mogą być kluczowe do szybkiej interwencji.

Rengoku skinął głową na potwierdzenie swych słów zaś w jego ognistych oczach widoczna była determinacja, nawet jeśli miałby dać wszystkie swe oszczędności to był gotów to zrobić. Był w stanie przez jakiś czas chodzić głodny, liczyło się obecnie to by kapłanka otrzymała potrzebną jej pomoc. Musiał zaufać umiejętnością lekarki, w której pokładał sporo wiary, zwłaszcza kiedy przestała myśleć o jego zapłacie jaką dostanie, a skupiła się w pełni na pacjentce. Odetchnął z ulgą i uśmiechnął się do niej przyjaźnie — Dziękuje Miyuki-San
Po raz kolejny skinął głową na znak, że zrozumiał przekaz kobiety i nie miał jej tego za złe, tak samo jak nie denerwował się na miejscowych. Takie było ich prawo, wiedział iż byli tu obcy, a w dodatku każdy z obecnych tu zabójców wyróżniał się z tłumu i zapadał w pamięć. W zasadzie dopiero teraz do Hirokiego doszło iż mogli przypadkiem narazić na niebezpieczeństwo obecną tu lekarkę, stąd o ile starczy mu funduszy to wynagrodzi jej to.
Miyuki miała dla nich zadanie, a to sprawiło iż odetchnął z ulgą, gdyby miał siedzieć bezczynie to by martwił się stanem kapłanki, a tak to miał co robić i jego umysł nie miał jak podesłać mu kolejnych myśli, które sprawią, że zacznie martwić się wszystkim. Rengoku zdawał sobie sprawę z tego, że przejmował się wszystkim mimo iż nie powinien, ale nie mógł tej cechy się pozbyć. Może właśnie dlatego poświęcał się w pełni pomocy innym? By nie mieć czasu na przejmowanie się? Hiroki powstał ze swego miejsca i skłonił się kobiecie — Bez obaw Miyuki-San, niczego nie zniszczymy — Odparł z uśmiechem i zapewne z resztą towarzyszy ruszył do wskazanego pomieszczenia.
Hiroki spojrzał na dwójkę zabójców, a potem na małe pomieszczenie. Nie było szans by tam się zmieścili, stąd zamknął na chwile oczy myśląc po czym gdy je otworzył to spojrzał na pudła jakie mieli wziąć. Jedno z tych, które mieli wziąć namierzył bez problemu. Wystarczyło teraz tylko po nie sięgnąć.
— Nie zmieścimy się tam wszyscy więc najlepiej będzie jeśli Atsuko zacznie już zbierać zioła z listy — Przedstawił sprawę Hiroki chcąc puścić rudowłosą przodem by mogła zacząć już pakowanie ziół, następnie spojrzał na Orochiego — My zaś możemy nosić pudła na zmianę, chcesz pójść przodem? — Zapytał białowłosego i jeśli zabójca oddechu wody chciał to mógł wejść do środka i wziąć pierwsze pudło. Gdy opuścił On pomieszczenie to Hiroki zechce poszukać drugiego poprzez obrócenie pozostałych pojemników tak by mógł zobaczyć czy są podpisane. Jeśli Orochi go przepuścił to Hiroki weźmie podpisane pudło i wróci z nim do Miyuki.

Płacenie podwójnie, chyba było lekką przesadą. Atsuko spojrzała z ukosa na Hirokiego, zwyczajnie martwiąc się, że właśnie ofiarował opróżnienie całej swojej sakiewki i zwyczajne chodzenie na głodnego przez najbliższy tydzień. Nie powinien tego robić, ale ona sama nie miała prawa go w tej sprawie upominać.
Słowa Miyuki nieco ją uraziły, a jednocześnie wydawały się wręcz zbyt oklepane. Atsuko wszędzie pasowała jak pięść do nosa i można by pomyśleć, ze zdążyła się już do tego przyzwyczaić, jednak słowa zielarki zapiekły nieco. Pokiwała jednak głową, jakby w zrozumieniu, zaraz też przyjmując od kobiety spisaną przez nią listę, pobieżnie się jej przyglądając.
- Rozumiem, że mogli nie chcieć podchodzić do obcych, ale... - powiedziała jeszcze, pijąc do ostatnich słów Miyuki, które padły w odpowiedzi na te Orochiego. - Ale czemu nie wyglądali, jakby chcieli pomóc jej? - wskazała na omdlałą kapłankę. Otaczająca ich wtedy grupka osób nie tylko wydawała się mało przyjazna, co i też mało skora do pomocy. A przecież status kapłanki nie powinien ich odrzucać. - Czy ona też jest obca? - zapytała jeszcze, przenosząc spojrzenie na zielarkę i czekając na jej odpowiedź. Potem już odwróciła się w kierunku składziku, gdzie znajdowały się zioła. Widząc brak etykiet, zaczęła zaglądać do pojemników i porównywać ich zawartość z listą. Wyjmowała te, których nazwy znajdowały się na kartce, ewentualne wątpliwości rozwiewając za pomocą znajomych zapachów. Kiedy udało jej się zebrać wszystkie składniki, przyniosła się do kobiety.

Słuchałem, obserwowałem i zajmowałem się słowami które chciała przekazać nam lekarka. Z jednej strony jej kompetencje zdawały się być na wysokim poziomie, jednakże nie do końca jej ufał. Na samym początku zdawała się być głodna pieniędzy oraz pełna tajemnic których nie chciała byśmy odkryli. To niezbyt dobry początek znajomości, jednakże nie komentowałem tego. Dalej próbowałem ją obserwować z nieco zniesmaczonym wyrazem twarzy. Niestety to była jedyna możliwa opcja, aby uratować kapłankę dlatego musieliśmy jej słuchać. Gdy ta rozdysponowała nam zadania i przekazała co mamy robić a czego nie, wzięliśmy się do pracy. Naszym zadaniem było zabranie pudeł które ukrywały się w małym pomieszczeniu. Ja i Rengoku nie powinniśmy mieć z tym problemu bo jesteśmy stosunkowo wysocy, jednakże mimo wszystko sytuacja aż prosiła się aby nieco poszperać i dowiedzieć się na temat tej lekarki. Sama kwestia jedynego dostawcy ziół była bardzo podejrzana. Coś mi tu nie pasowało... Mimo to bez zbędnych ceregieli dalej w ciszy jedynie przytaknąłem głową, że rozumiem instrukcje i bez baczenia na Rengoku ruszyłem w stronę pomieszczenia. Znalazłem jedno pudło które było podpisane imieniem lekarki a następnie starałem się je zdjąć z półki by następnie odnieść je bezpiecznie na miejsce. Nie chciałem, by pozostałe dwa które nie były podpisane mnie korciły do sprawdzenia zawartości. Przynajmniej nie teraz. Resztę pudeł zostawiłem w rękach towarzysza czekając przed drzwiami aż mi je poda, a ja następnie mogłem odnieść je w skazane miejsce.

Atsuko przekładała zioła i zaglądała do każdego pojemnika, chcąc jak najlepiej wywiązać się z powierzonego jej zadania. Skrupulatnie przeglądała zawartości glinianych słojów i pewnie wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, gdyby w jednym z nich nie znalazła czegoś, czego nie powinno tam być. Zmarszczyła brwi, przez moment zwyczajnie patrząc na ziarno, jakby chcąc upewnić się, czy dobrze widzi, by wreszcie na moment odwrócić głowę i spojrzeć przez drzwi do składziku, jakby spodziewając się że zobaczy obok zielarkę. Nie zobaczyła, bo ta była zajęta czymś innym. Wyjęła więc trujące nasiono i dokończyła to, co miała do zrobienia, dopiero wtedy zanosząc Miyuki i wylistowane składniki i niepasujący element. Podała jej najpierw pierwsze, a potem wyciągnęła do niej dłoń z nasionem.
-  Znalazłam to w jednym ze słojów z leczniczymi ziołami. - podkreśliła przedostatnie słowo, jakby dając jej znać, że udało jej się zauważyć, że ta w składziku ma nie tylko te 'dobre' rośliny. Nie znaczyło to jednak, ze w tym momencie ją oceniała. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że trucizna w odpowiednich ilościach mogła też być lekarstwem, ale zawieruszenie się do nieodpowiedniego słoja, to była już zupełnie inna bajka. - Ktokolwiek wcześniej wyciągał ze składziku potrzebne zioła, powinien następnym razem bardziej uważać  - uśmiechnęła się lekko, chyba nawet szczerze, z pewną dozą niepewności spoglądając jednak na swoich towarzyszy. Nie bardzo wiedziała, co mogłaby z tą informacją dalej zrobić. Oskarżanie obcej osoby o złe zamiary czy niepoprawne zajęcia na boku, nie leżało absolutnie w jej interesie. Ani charakterze.

Do rąk zabójców trafił list, a po przeczytaniu go, mogli tylko spekulować i czekać, aż jego właścicielka się obudzi. Im dłużej jednak Atsuko patrzyła na zapisane na nim znaki, tym mocniej zastanawiała się, czy celem ich zadania nie była... - Myślicie, że ta cała Kazumi może mieć coś wspólnego z tym, czym powinniśmy się zająć?  - zapytała. - Te czerwone oczy... brzmią dość znacząco. Może Nanami została tak brutalnie potraktowana, bo ktoś nie chciał, by Kazumi do niej dołączyła? - uniosła lekko brew, zastanawiając się przez moment, by w końcu spojrzeć na nieprzytomną, jakby przez to zaraz miała otworzyć oczy i odpowiedzieć im na wszelkie wątpliwości.

Rengoku westchnął, znów zgodnie z jego wcześniejszymi myślami rozbijało się o sytuacje w Kioto. Potępiani mieszkańcy to z pewnością ci którzy otwarcie sprzeciwiali się nowym panom miasta. Demony były największą zarazą Japonii, nie dość, że siały strach i zabijały ludzi to jeszcze zwracali ich przeciw sobie by udowodnić innym, że człowiek człowiekowi jest wilkiem. Właśnie dlatego Hiroki z nimi walczył, był osobą która widziała w każdym dobro, nawet jeśli było go niewiele to próbował wyciągnąć je z innych. Chciał uczynić świat lepszym miejscem, demony zaś robiły co mogły by temu zapobiec, dążyły do upadku ludzkości. Dlatego byli naturalnymi wrogami, walka między nimi była nieunikniona.
Po przyniesieniu potrzebnych rzeczy zostało im czekać na to aż Miyuki nie skończy zajmować się ranną. Czas ten spędził wpatrując się w wejście do lecznicy, jakby obawiał się iż ktoś może chcieć ich odwiedzić. Rzeczywiście tak przecież było, kapłanka jego zdaniem padła prawdopodobnie ofiarą prześladowań o których lekarka wspomniała wcześniej. Inaczej z pewnością ktoś z miejscowych by jej pomógł, a przynajmniej w to chciał wierzyć. Nie mniej nie więcej jej oprawcy mogli chcieć dokończyć dzieła i wolał być na to gotowy.
Wysłuchał uważnie tego co do powiedzenia miała rudowłosa tropicielka i uśmiechnął się do niej przyjaźnie. Naprawdę cieszył się z tego, że była tu z nimi i ocaliła ich od tej tragedii. Głupio byłoby gdyby w końcu zawiedli na tak wczesnym etapie misji, co prawda dalej nie wiedział na czym miało polegać dokładnie ich zadanie. Ale nie przejmował się tym, to wyjaśni im kapłanka gdy tylko poczuje się lepiej. Co miał nadzieje iż nastąpi już niebawem.
— Dobra robota Atsuko — Rzucił Rengoku komplementując tropicielkę, pamiętał jak ta reagowała na jego komplementy gdy to polowali na demona w lasach Edo. Był ciekaw czy od tego czasu lepiej przyjmuje miłe słowa czy też nie.

Do ich rąk wpadł list, który nieco rozjaśnił sytuacje Hirokiemu. Nanami, bo tak musiała nazywać się kapłanka zorientowała się, że jej siostrze grozi niebezpieczeństwo ze strony demonów i być może wezwała zabójców by pomogli jej ocalić siostrę. Kazumi musiała być w niebezpieczeństwie.
— Myślę, że jest w niebezpieczeństwie, a kapłanka chciała jej pomóc — Zaczął Hiroki i zamknął oczy rozmyślając — Czuła strach i niepokój, a w dodatku te czerwone oczy. Z jakiegoś powodu obserwował ją demon, a przynajmniej tak mi się wydaje — Powiedział Rengoku otwierając oczy i spoglądając na swych towarzyszy — Masz rację Atsuko ale dlaczego jej nie zabili tylko tak skrzywdzili? Jest jeszcze wiele pytań i na wszystkie może nam odpowiedzieć jedynie Nanami — Odparł i sam spojrzał na ranną kobietę, jego dłoń spoczęła na rękojeści katany. Starał się to ukrywać ale odczuwał gniew, gniew wymierzony w demony i oprawców kobiety. Jego zdaniem chciała jedynie pomóc siostrze, nie zasłużyła na taki los.

Nanami w końcu poruszyła się, co oznaczało iż odzyskuje powoli przytomność. Uspokoiło to nieco Hirokiego, w końcu byli tu z jej powodu, stąd naturalnym było to, że zależało mu na jej bezpieczeństwie i zdrowiu. Będą mieli też mieli okazję poznać odpowiedzi na swe pytania, o ile rzecz jasna kapłanka będzie skłonna się nimi podzielić. Jej reakcja jasno zdradzała iż kobieta bała się ponownego ataku, oblicze Hirokiego złagodniało, a on sam posłał w stronę Nanami uśmiech. Musiał w końcu pokazać jej iż nie są tu po to by ją skrzywdzić, a pomóc, dlatego też zabrał dłoń z rękojeści swej katany. Przestał się martwić tym, że będzie musiał jej użyć. Zwłaszcza patrzac na to, że ich towarzysz pilnował korytarza. Spojrzał z wdzięcznością po raz kolejny na Miyuki, która próbowała uspokoić kapłankę. Nie żałował tego iż prawdopodobnie przepłacił, tak długo jak kobieta im pomaga, tak długo był to dobry wydatek. Zwłaszcza, że z pewnością uzdrowicielce będzie łatwiej zapewnić Nanami o tym iż nic jej nie grozi.
Słysząc pytanie Nanami, Rengoku wpierw spojrzał na towarzyszą mu tu tropicielkę. Zastanawiał się czy powinni zdradzać swe imiona tak od razu, czy też może nie było to odpowiednie miejsce i czas. Podjęcie decyzji zajęło mu chwilę, każdy finalnie odpowiadał za samego siebie, w końcu czyż nie? Spojrzał znów z uśmiechem na kapłankę i skinął głową w jej stronie w formie powitania.
— Nazywam się Rengoku Hiroki — Przedstawił się spokojnie po czym patrząc głęboko w oczy kobiety dodał  — Nie musisz się nas obawiać, jesteśmy tu po to by Ci pomóc — Rzucił chcąc zapewnić kobietę o ich dobrych zamiarach. Potem spojrzał na Atsuko będąc ciekaw czy i ta się odezwie i zada jakieś pytania. Sam miał parę ale mogły poczekać aż kapłanka nie poczuje się trochę lepiej, a przynajmniej tak uważał.

Odpowiedź Miyuki brzmiała... prawdopodobnie. Przynajmniej tak wydawało się Atsuko, kiedy przyglądała się jej uważnie podczas tłumaczeń kobiety. Nie miała też zamiaru podważać jej słów, czy faktycznych powodów by w nie wątpić. Pokiwała więc głową i uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco, tym samym mówiąc jej, że rozumie.
Odwróciła się na Orochiego tylko na moment, o wiele więcej uwagi zaraz poświęcając leżącej w pomieszczeniu kapłance, której jeszcze przed chwilą pomagała zielarka. Znalazła spojrzeniem Rengoku instynktownie, kiedy kobieta przebudziła się i zadała im pytanie. Słysząc, że ten się przedstawia, ona sama przyklęknęła przy niej, obdarzając ją delikatnym uśmiechem.
- Mam na imię Atsuko. Jak się czujesz? - nie miała zamiaru skrywać przed nią swojego imienia, ale chciała też wiedzieć, jak właściwie się miała. Odnosiła wrażenie, że tego typu pytanie zwyczajnie powinno paść. Ze zwyczajnej troski, ale też przez wyuczenie - powtarzała je w swojej głowie za matką, która tak często doglądała innych.
- Dostaliśmy wiadomość, że komuś dzieje się krzywda, ale kiedy cię znaleźliśmy, zemdlałaś. Przepraszam, że nie pojawiliśmy się szybciej - pochyliła głowę ze skruchą. - Jeśli możemy wiedzieć... pamiętasz może co się stało?

Hiroki słuchał uważnie słów kapłanki i obserwował ją przy tym bacznie, jakby obawiając się że znów jej stan się pogorszy. Na razie nic nie zapowiadało, że do tego dojdzie ale w ich sytuacji lepiej było dmuchać na zimne. Zwłaszcza, że nie byli na przyjaznym terenie, tu w Kioto atak mógł nadejść z każdej strony. Gdyby jeszcze chodziło tylko o niego i Atsuko to czułby się pewniej, mieli w końcu jako zabójcy większe szanse na udany odwrót taktyczny. Jednakże eskorta kapłanki podczas pościgu byłaby niezwykle ciężka. Po chwili Rengoku uśmiechnie się w stronę Nanami chcąc dodać poszkodowanej nieco otuchy.
— Wybacz Nanami-San, gdybyśmy zjawili się nieco wcześniej to nie doszłoby do tego — Rzucił Hiroki kłaniając się przed ranną kobietą — Ale teraz jesteśmy tu by ci pomóc, choć jeszcze nie wiemy z czym — Dodał zabójca podnosząc się nieco, jego uwaga była skupiona w pełni na kobiecie, do tego stopnia iż zapomniał nawet o Orochim stojącym przed pomieszczeniem.
Stąd też gdy tylko ktoś obcy wszedł do budynku, a Hiroki usłyszał jego głos to zabójca zerwał się na równe nogi, odwrócił w stronę wejścia i położył dłoń na rękojeści katany. Odetchnął z ulgą dostrzegając innego zabójcę i uśmiechnął się w jego kierunku, rozluźniając swą postawę — Miło mi Cię poznać Ueno-san, mam nadzieję że wybaczysz mi to powitanie — Powiedział zabójca płomieni po czym znów usiadł na ziemi, robiąc przy tym miejsce dla Naofumiego. Skład ich drużyny być może zmienił się, ale nie cel byli tu by pomóc kobiecie, stąd znów poświęcił jej pełną uwagę.

Atsuko uśmiechnęła się znowu do kapłanki i tak samo jak wcześniej - delikatnie, jakby ten uśmiech miał nieco jej pomóc i ulżyć w bólu.
- Kiedy pojawiliśmy się na miejscu, byłaś jeszcze trochę przytomna. Wyciągnęłaś do mnie rękę... - powiedziała, mając wrażenie, że to właśnie ją Miyuki mogła mieć na myśli w swoich ostatnich słowach.
- O pomoc z czym prosiłaś mieszkańców? - zainteresowała się, ciągnąć kapłankę za język i sugerując jej, by nieco rozwinęła temat. Jeśli nie było to nic skomplikowanego, albo zwyczajnie coś leżące w ich mocy jako zabójców, to zawsze mogli jej służyć. W końcu do tego byli szkoleni. Żeby pomagać.
Wzdrygnęła się trochę, słysząc obce kroki, tym bardziej że Hiroki sam na nie zareagował. Instynktownie przesunęła rękę do tyłu, do pasa gdzie miała przypięte tanto, ale widząc że intruz jest kolejnym członkiem Korpusu, odetchnęła lekko. Nie mieli się czego obawiać, przynajmniej w teorii. Zmarszczyła tylko lekko brew, słysząc jego słowa i przelotnie spoglądając na Orochiego. Wyglądali podobnie do siebie i faktycznie, w pośpiechu ktoś mógłby się pomylić. Na jego powitanie skinęła głową, odpowiadając że miło go poznać. Swoją uwagę jednak w większości skoncentrowała na kapłance.