Nie bardzo wiedział, czy to ta, którą aktualnie szukają, a na dodatek Tageri przekręciła imię zleceniodawcy, przecież było ono takie proste. No cóż, przynajmniej ją poprawił w tym, a sam mężczyzna okazał się być od Zaruto więc to i tak nieźle jak się okazuje. Jest to jakiś plus.
- To przynajmniej jakiś trop - odrzekł ze spokojem i lekkim uśmiechem na ustach. A potem spojrzał na Tageri unosząc brew ku góry nie wiedząc do czego się właśnie do niego przyczepiła.
- A i owszem współpracuje, więc nie wiem w czym rzecz - odrzekł drapiąc się z tyłu głowy trochę zdziwiony i poczuł się niezręcznie, choć nie rozumiał o co chodziło tak naprawdę, więc poszedł po prostu za nowym mężczyzna po chwili wkładając dłonie do swoich kieszeni i co jakiś czas rozglądał się patrząc na kruki, które tu były. To było dziwne, że te zwierzęta ot, tak sobie znikały i to bez powodu, fakt faktem były one ważne dla przekazywanie informacja innym zabójcą i to poniekąd mógłby być ich słaby punkt czy coś.

Przechylił lekko głowę na odmowę przyjęcia kwiatu wisterii. Chyba jednak rozumiał jej podejście. Nie była poproszona o pomoc, była tutaj jako cywil, do czego sama się przyznała. Nie miała zamiaru wpychać się w coś, o co proszona nie była. Rozumiał to, naprawdę. On pewnie niezależnie od sytuacji by chciał pomóc, zwłaszcza, jeżeli by był wyższy ranga, tak jak było w jej przypadku. No, ale nie mógł jej oceniać przecież! To był rozsądny wybór. Zresztą, zaoferowała im pomoc, o ile uznają, że jej potrzebują.
Dostrzegł jak Asami sprytnie zmieniła swoją pozycję, ostatecznie stając w tej sytuacji obok niego. Widocznie nie chciała stać tak blisko Tageri. Jej bezpośredniość zdawała się jej przeszkadzać, co bywało naturalne i pewnie sam by raczej nie był zainteresowany taką nagłą bliskością z kimś całkowicie obcym! Chociaż nie mógł oprzeć się wrażeniu, że wspomniana kanoto księżyca była rozbawiona tą sytuacją.
— Czyli… mało wiemy. — Żeby nie powiedzieć, ze nic nie wiedzą. Znikające kruki, wcześniej wspomniani przez Asami – do której teraz posłał uprzejmy, pokrzepiający uśmiech – bo jednak wychodziło na to, że ona tez jakieś straty poniosła i na chwilę obecną wiele o tym nie wiedzieli.
Mężczyzna, który do nich dołączył jako ostatni zdawał się jednak znać Zaruto, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie Nie wiedział wiele, jak już dane im było usłyszeć. Miał jednak im poniekąd pomóc, porozmawiać i może udzielić jakichś dodatkowych informacji, które mogliby uznać ostatecznie za przydatne. Kruki miały być celem? To brzmiało dość… złowieszczo. No, ale nie mogli zapominać, że również ludzie znikali. Ewidentnie w mniejszych ilościach, ale jednak.
— Idźmy więc.  — Przytaknął, bo to jednak był dobry pomysł. Nocleg, miejsce do rozmowy i odejście w miejsce, w którym tak bardzo nie rzucali się w oczy. To był rozsądny kierunek dla ich pięcio-osobowej grupy. Nie spodziewał się tej reakcji ze strony Tageri, chociaż… może powinien był? Jej cichy wybuch w kierunku Kazumy był… cóż, uzasadniony, chociaż nie napawał optymizmem na tę ich współpracę! Gdyby chciała wejść w dyskusję, to wszedłby pomiędzy nich próbując ich uspokoić, ale Tageri po wyrzuceniu tego, co wyrzucić chciała… odwróciła się i dogoniła ich przewodnika.
Sōsetsu przeszedł obok Kazumy, klepiąc go pokrzepiająco po plecach i ruszył za Tageri, zwracając też uwagę na to, czy Asami idzie razem z nimi i – być może! – ruszył razem z nią, jeżeli ta nadal nie chciała za bardzo zbliżać się do drugiej kanoto. Szybko jednak dogonili wspomnianą zabójczynię i ich przewodnika, by iść razem z nimi. — Nie wiem, czy będziesz chciała się angażować. Ale jedna osoba więcej na pewno by się nam przydała…  — Powiedział cicho do Asami. To nie było nic dziwnego z jego strony! Po prostu… była miłą przeciwwagą dla Tageri, która miała jednak usposobienie, które nie do końca do niego trafiało! A przy tym też sama dziewczyna zdawała się być w lepszym humorze, gdy zabójczyni była obok, więc… może by się jakoś lepiej zachowywała, czyniąc ich misję i towarzystwo bardziej znośnym! Równocześnie też cały czas nasłuchiwał ewentualnej konwersacji między Miyohime a mężczyzną, którego imię dopiero miał zaraz usłyszeć (a może nie?)

Mężczyzna zdawał się nie chcieć marnować czasu. Kiedy potwierdzili, to ruszył do przodu nie dając im czasu do namysłu, czy zawahania. Sam Sōsetsu wahać się zamiaru nie miał, dlatego nie poświęcił zbyt wiele czasu Kazumie, który starł się lekko z Tageri. Cóż, to już miał zamiar jednak pozostawić w przeszłości i liczyć na to, że jednak ich współpraca jakoś się ułoży. W trakcie tylko kilkunastu – czy może bardziej kilkudziesięciu? – minut, które razem spędzili, już przynajmniej kilka razy się pomylił względem ich osób… chyba wolał nie nastawiać się w żadnym kierunku!
— To prawda… — Przytaknął głową ze spokojem, zwracając uwagę na ten inny ton jej głosu, który był dla niego dość jasny. Chociaż nie do końca rozumiał skąd brał się ten chłód, który się u niej momentami objawiał tym charakterystycznym tonem głosu. — I oczywiście masz rację. Jeżeli to będzie śledztwo, to… może być tak, że im nas mniej tym lepiej. Jak nagle kilkoro ludzi zaczęłoby zadawać pytanie, to to na pewno przyciągnie czyjąś uwagę. — Powiedział, zerkając w kierunku Kazumy. Cóż, i tak będą zwracać uwagę! Na pewno jego wzrostem… ale też i kolorem włosów samego Sōsetsu, bo i ten przecież był dość charakterystyczny i wyróżniający się w tłumie.
Przekręcił lekko głowę i odwzajemnił uśmiech rozmówczyni. Nagły wybuch radości był przecież tak różny od tego, co pokazała przed chwilą. — Na pewno będziemy czuć się pewniej.  — Powiedział uprzejmie, zastanawiając się nad tymi jej wahaniami nastrojów, które były… no cóż, mówiąc krótko i prosto: dziwne! Ale również widział skrajne zachowania u samej Tageri.. znał też innych zabójców demonów i wiedział, że różni ludzie się trafiali w Korpusie!
— Ja mam na imię Sōsetsu.  — Odezwał się do Hiroshiego, gdy podeszli razem z Asami bliżej Miyohime i właśnie Hiroshiego. Jeżeli panna Tokugawa nie krępowała się z podzieleniem swoim imieniem z mężczyzną, to zrobił to zaraz po niej. — Hiroshi-san, czy wie coś pan o zaginionych ludziach, czy tylko o posłańcach? Oczywiście poza krukami.  — Zapytał, być może wchodząc Tageri w słowo, jeżeli chciała zadać podobne pytanie. Cóż, nawet jeżeli byli w chodzie, to już mogli go podpytać.

Przysłuchiwał się w milczeniu pytań Sosetsu jak i Tageri, pytań było sporo, a miejsce w którym się znajdowali zdecydowanie należało do tłocznych i nie na każde pytanie Hiroshi mógł odpowiedzieć, było to oczywiste, w końcu sam nie opowiadał na głos czym się zajmuje i jak zabija demony, im mniej cywile wiedzą, tym lepiej śpią.
- Znajdźmy zatem bardziej ustronne miejsce do zadawania pytań - odrzekł na spokojnie zerkając po ekipie ludzi, którzy się tutaj zebrało, a było ich już całkiem sporo, o ile Kazuma zawsze zwracał na siebie uwagę poprzez wzrost, to teraz grupka tylu ludzi powoli też zwracała większą uwagę, a nie tego oczekiwali. Przynajmniej on tak sądził. Poprawił swój kapelusz na głowie i w międzyczasie zapalił sobie kiseru, by następnie zaciągnąć się dymem do swych płuc, a potem powoli wypuścił go przez swoje usta. Na ten moment niewiele wiedzą, a potrzebują więcej odpowiedzi niż pytań, a w takiej właśnie sytuacji byli, czyli niefajnie.

Asami została lekko w tyle, pozwalając im skupić swoją uwagę na posłańcu. Nie było to wcale złym pomysłem, chociażby biorąc pod uwagę, ze jednak to oni byli osobami wezwanymi na tę misję, a sama kobieta… cóż, była tu z nimi teraz bardziej z przypadku! Nie przeszkadzało mu to jednak, by wyrazić chęć współpracy, bo… mimo pewnych wahań nastrojów – o ile można było to tak określić – zdawała się być najnormalniejsza, co w porównaniu z pozostałą dwójką mogłoby dawać miłą przeciwwagę. Nie miał jednak czasu, by się nad tym skupiać aż nadto. Ostatecznie nie planował nalegać na jej obecność, bo to nie była jego rola.
Nie skupiał teraz swojej uwagi na Tageri, jednakże, gdy spiorunowała go wzrokiem, to jakimś cudem zdał sobie z tego sprawę. Odwzajemnił jej spojrzenie, ale tylko i wyłącznie z niewinną niepewnością. W jego spojrzeniu niemalże widoczny był znak zapytania, gdyż kompletnie nie rozumiał, skąd mogło się wziąć u niej tak ostre spojrzenie w jego kierunku. Nie miał jednak czasu się teraz nad tym zastanowić, bo ostatecznie zaraz padło kolejne pytanie w kierunku Hiroshiego.
Cóż, fakt, że mieli więcej pytań niż odpowiedzi znaczył wiele o sytuacji, w której się znajdowali. A byli w sytuacji, w której ciężko byłoby im cokolwiek zaplanować. Na chwilę obecną musieli skupić się na otrzymaniu przynajmniej kilku odpowiedzi, które kierowałyby ich w jakimkolwiek kierunku. Mogło tego być jednak naprawdę zbyt wiele i chyba powinni się opamiętać! A przynajmniej do czasu, gdy będą w jakimś ustronniejszym miejscu.
— Oczywiście, Hiroshi-san, tak myślałem, ale wolałem się upewnić, bo Asami-senpai wspomniała o znikających ludziach.  — Powiedział zgodnie z prawdą. Tylko i wyłącznie stad pytanie się wzięło, i nawet jeżeli to pytanie ostatecznie mogło wydać się głupie, tak… lepiej było mieć pewność!
Mógł mieć tylko nadzieję, ze sam fakt zadania sporej ilości pytań mężczyźnie nie będzie skutkować jego irytacją, czy pominięciem jakichś szczegółów… ostatecznie jednak o tę irytację się martwić nie musiał, bo po chwili usłyszał pytanie Tageri, które choć celne, zdawało się… cóż, zirytować mężczyznę. Nie był pewien tego, co dokładnie słyszał w jego głosie, ale jego ton się wyraźnie zmienił i było to słyszalne nawet dla Sōsetsu. No, ale to raczej wynikało tylko i wyłącznie z jego wyczulonego słuchu.
— Hai. — Przytaknął po słowach Kazumy, potwierdzając również to, że powinni udać się w bardziej ustronne miejsce. Rzucił też w jego kierunku spojrzenie, dostrzegając jak ten zaciąga się dymem z kiseru. Nie przykuło to jednak większej uwagi, niż jego wzrost. Odwrócił wzrok, rozglądając się po okolicy. Gwarno, tłoczno… głośno. Ciężko było wyłapać z otoczenia jakieś konkretne dźwięki, ostatecznie jednak ten zmysł był dla niego pewniejszy, niźli wzrok – chociaż na ten nie narzekał – więc zdecydował się głównie polegać na tym, wracając spojrzeniem do idących przed nimi Miyohime i Hiroshiego.

Nawet nie próbował zinterpretować kolejnego spojrzenia w jego kierunku ze strony Tageri, poza faktem, że… widział jej spojrzenie. Dobra, ale jako, że ich spojrzenia rzeczywiście się spotkały, to naturalną koleją rzeczy dostrzegł jej cwaniacki uśmiech, a jego wzrok podążył za palcami jej protezy, na temat której… w sumie miałby parę pytań! Teraz jednak dane było mu się bardziej skupić na samym geście przez zeń wykonanym. Nie udało mu się powstrzymać cichego prychnięcia, kompletnie nie spodziewając się takiego zachowania z jej strony. Uniósł dłoń do twarzy, by zasłonić pięścią usta i odkaszlnąć, co by jakoś zatuszować swoją reakcję.
Z biegiem ich rozmowy, która momentami była być może wręcz dość… wymuszana, odnosił wrażenie, że… wiedzą naprawdę mało. I nawet ich informator nie podzielił się z nimi zbyt sporą ilością informacji, częściej raczej dając do zrozumienia, że w sumie, to… nie wie. Nie była to oczywiście jego wina, ale fakt, że wiedzieli niewiele nie był czymś zapewniającym im optymizm.
Pokiwał głową sam do siebie po słowach, gdy Hiroshi powiedział, że w sumie, to i tak nie wie co mógłby im powiedzieć. To, że pewnie był zamieszany demon… no, mogli się tego spodziewać! Ostatecznie byli zabójcami demonów i raczej nie byli wezwani tutaj w sprawie smoków, prawda?
Na następne słowa mężczyzny zareagował tylko lekkim ściągnięciem brwi, i… przypomniał sobie co pomyślał już jakiś czas temu. Ich grupa naprawdę zdawała się nie zgrywać, początkowo między sobą, ale teraz również i z ich informatorem, który… cóż, powiedzmy, że Tageri nie udało się zdobyć jeszcze jego serca. Ale kto wie, może tam powinno być dodane słowo „jeszcze”. Chociaż sam Sōsetsu zdawał się w to nie wierzyć.
Nawet sama Asami zdawała się bardziej stawać po stronie Hiroshiego. No, ale to w sumie też większego znaczenia nie miało. Sōsetsu w pewnym momencie zaczął bardziej interesować się okolicą i rozglądaniem się, niźli obserwowaniem pleców kobiety i mężczyzny idących na przodzie ich grupy. To jego rozglądanie się było jednak bardziej… zwykłą ciekawością, niźli szukaniem czegoś konkretnego, czy jakichś poszlak. No, ale tego przecież nie wiedzieli, bo nie rozglądał się z otwartą jadaczką jak dzieciak na wycieczce.
Ostatecznie dotarli do jakiegoś budynku, przed którym Hiroshi nakazał im się zatrzymać, następnie znikając w środku. Sōsetsu pokiwał tylko głową w odpowiedzi na jego słowa, i… — Czy tylko ja mam takie wrażenie, ale… w sumie nadal prawie nic nie wiemy, nie? — Pozwolił sobie zauważyć, kierując te słowa oczywiście do Miyohime i Kazumy, ale również do samej Asami, która pewnie stanęła gdzieś obok nich. Pewnie zdążyli wymienić kilka zdań między sobą, tak jak i sam mężczyzna zdążył krótko rozmówić się z kelnerką. Tej rozmowy jednak niebieskowłosemu nie było dane dosłyszeć nawet mimo jego wyczulonego słuchu. Widział jednak zadowolenie na twarzy mężczyzny, gdy ten ich ostatecznie zaprosił do środka, wiec… oczywiście to zrobili, a mizunoto wody pozwolił reszcie grupy przejść przodem i zamykał ich korowód. Wszedł jako ostatni i rozejrzał się po lokalu, który był… cóż, zwyczajny. Zlustrował szybkim spojrzeniem wszystkich obecnych i… następnie pewnie dane mu było skierować się w miejsce, które grupa miała obrać jako punkt do siedzenia i dalszej rozmowy. Ale ta decyzja nie należała już do niego samego.