Kurk: Wygląd czarny jak węgiel, jedyna charakterystyczną cechą u ptaka jest biała plamka w okolicy jego dzioba.

Kiedy tak sobie spokojnie spacerował nie spodziewał się niespodzianek a jednak teraz ją dostał, niemal na zawołanie. Przystanął na chwilę patrząc na swojego chowańca, gdyby nie ta biała plamka w życiu by tych ptaków nie odróżnił od siebie, każdy wyglądał przecież tak samo!
Misja specjalna? Dla mnie? Uniósł brwi ku górze i oparł się o pobliskie drzewo spoglądając na kruka wysłuchując go w milczeniu. Plus był taki, że wisterie zdążył zakupić krótko po rozmowie z Ookamim więc był w pewien sposób przygotowany na wszystko. Nie sądził tylko że aż tak szybko to wszystko mu się przyda.
- Zgoda. Zrozumiałem wszystko, będę na czas. - odrzekł do kruka, który po chwili po prostu odleciał. Teraz jedyne co potrzebował zebrać swoje rzeczy, a następnie zebrać się na miejsce spotkania.

Jego przygotowania w sumie nie były ani długie ani skomplikowane, wziął ze sobą względne minimum potrzebne do misji, najdłużej zajęła mu podróż sama w sobie choć i ta okazała się bez większych problemów. Kapelusz wziął ze sobą obowiązkowo wraz z wisterią schowaną w swoich kieszeniach. Kiedy dotarł na miejsce, oparł się o najbliższe drzewo bądź budynek i obserwował okolice, z pewnością będzie tu więcej osób niż on, jedna osoba do takiej misji to zdecydowanie za mało zwłaszcza że jego ranga nie była wysoka. Ciekawe kogo będzie miał w drużynie. Czas pokaze.

Kruk: Czarny kruk, który zdaje się niczym nie wyróżniać. W świetle, zdaje się, że jego pierze mieni się w metalicznym, ciemnym niebieskim kolorze, ale… ciężko określić, czy to nie złudzenie.
Ubiór: Standardowy strój zabójcy, który nie miał zbyt wiele wariacji od takiego najbardziej podstawowego projektu. Na to miał narzuconą tylko ciemne kimono z jasnoniebieskimi elementami.

Minęło kilka dni, od kiedy opuścił kryjówkę zabójców. Miał wtedy czas, by pozostawić swoją broń do naostrzenia, potrenować i… przygotować się do trudów swojego zawodu! Podróż? Cóż, mijała mu póki co dość spokojnie, bez żadnych wybryków czy wyjątkowych wydarzeń, które byłyby warte wspomnienia. Nie planował swojej podróży w jakimś konkretnym kierunku, już miał to do siebie, że… podróżował trochę bez celu. Podróż, trening, posiłki… próbowanie znaleźć demonów, które mogłyby wiedzieć cos więcej o pewnej białowłosej. To oczywiście już niemalże od dwóch lat było czymś, co kompletnie mu nie wychodziło.
Głośne krakanie, które rozległo się pewnego dnia nad jego głową szybko przykuło jego uwagę. Na dźwięki był wyczulony i wiedział, że przecież w korpusie to właśnie poprzez kruki dane było im się porozumiewać. A te niezwykle użyteczne wydawały dość konkretne odgłosy, których nie dało się pomylić z niczym innym! Nie wspominając już o tym, że… gadający kruk? No, gadającego wróbla jeszcze nie dane było mu spotkać! To może dopiero przed nim?
Pozwolił ptaszysku wylądować na swoim ramieniu, chociaż szybko tego pożałował ze względu na jego donośny głos. Skrzywił się lekko i… nim zdążył pomyśleć o zadaniu jakichś dodatkowych pytań, najpierw zdecydował się mu to potwierdzić, widząc pytające spojrzenie świdrujące jego oczy. — Tak, tak… wszystko jasne… będę tam.— Powiedział pospiesznie i, gdy zaczął myśleć nad ewentualnymi pytaniami to tylko poczuł, jak jego ramię robi się lżejsze o ciężar ptaszyska, który sprawnie wbił się w powietrze. — Aha. No to wszystko jasne.  — Prychnął do siebie. — W południe… po pełni.  — Zastanowił się przez krótką chwilę, próbując ogarnąć ile miał czasu, bo to była na pewno ciężka matematyka! — Będę musiał się pospieszyć. — I z tymi słowami na  ustach… ruszył w dalszą podróż, tym razem z bardziej skonkretyzowanym celem docelowym.
Wezwał swojego kruka, by pomógł mu wskazać drogę do miejsca spotkania i… ruszył w drogę, by pojawić się w danym miejscu w dzień po pełni, ale przed południem. Z kwiatem wisterii przyczepionym do munduru, na poziomie klatki piersiowej.

Przyszedł tutaj jako pierwszy choć jakoś mocno mu to nie przeszkadzało. Szedł swoim tempem za Ruru jednocześnie obserwując sobie otoczenie, poczuł zapach kadzideł co w sumie nie powinno go dziwić zwłaszcza, że aktualnie odbywało się coś na kształt mszy. Dlatego też postanowił sobie postać gdzie stał rozglądając się i dostrzegając kruki, które chętnie skubały sobie suchy chleb rzucany na ziemię przez ludzi. Nie tylko tam były kruki, słyszał je gdzieś w oddali w zielonych zakamarkach lasu. Nawet jeśli ich dobrze nie widział, to słyszał je całkiem nieźle, może to przez fakt mieszkania na wsi i w okolicy lasu. Lubił posłuchać śpiew ptaków z rana i na niektóre dźwięki był bardziej wyczulony tak mu się zdawało. Poprawił swój słomiany kapelusz na głowie skupiając swój wzrok aktualnie na krukach, towarzyszy żadnych nie widział więc miał jeszcze czas, choć z przyzwyczajenia jedna jego dłoń była na łańcuchu w razie gdyby było to potrzebne. Choć wątpił w to, a w takich momentach nie przepadał za niespodziankami. Raz na jakiś czas odrywał wzrok od ptaków gdy te odleciały w inną stronę, a wzrok Kazumy szukał swoich towarzyszy broni na tą misję.
Po chwili zastanowienia wyjął niewielki pakunek z rośliną wisterii, a potem umocował ją na swoim kapeluszu tak stabilnie jak się tylko dało.

— Wstajemy!
Leniwie otworzyła oko, które następnie przetarła z pomrukiem niewyspania, jednocześnie wypuszczając swojego kruka spod ramienia; Tsugi, bo tak go nazwała, czasami służył jej jako alarm-maskotka. Obejrzała się na właściciela wozu, któremu zapłaciła za przywiezienie ją w to miejsce i szczodrze dziękując zsunęła się z pojazdu. Poprawiła obi, a razem z nim naprostowała towarzyszącą sobie katanę, aby znajdywała się bardziej z boku niż przy pośladkach.
Jeszcze raz podziękowała woźnicy, po czym wspierając przedramię na orężu, dumnie wyprostowana wyruszyła na poszukiwania Zuigan-ji. Wnioskując po położeniu słońca, do południa miała jeszcze dłuższą chwilę. Tsugi natomiast towarzyszył jej, z góry wyglądając świątynnego kompleksu.
Za pomocą kilku kruczych okrzyków poinformował Miyohime, że odnalazł pożądany przez nich budynek, na co zareagowała przyspieszeniem kroku w obranym przez ptaka kierunku.

Wchodząc na teren świątyni, w swoje włosy wplotła niewielką łodyżkę wisterii. Ponieważ ulokowała ją po swojej lewej stronie, to przynajmniej nie mogła narzekać, że ta jej wchodzi w oko, a za to częściowo przysłaniała opaskę.
Zatrzymała się na środku, nie robiąc sobie nic z faktu, że przeszkadzała ludzkim korowodom, które musiały ją raz po raz wymijać (a nawet celowo napięła mięśnie, żeby ich od siebie odbijać, jeżeli na nią wpadli). Rozejrzała się dookoła z zamysłem odnalezienia innej postaci z kwiatem glicynii, lecz gdy takiej nie dojrzała, przesunęła spojrzeniem po zaskakująco dużej grupie kruków. Zerknęła w kierunku Tsugiego, jakby oczekiwała od niego wyjaśnień, lecz gdy takich nie otrzymała, pozostało jej doszukiwać się kolegów lub obiecanego informatora.

Dotarcie do celu nie było większym problemem, zwłaszcza, gdy był już względnie blisko swojego celu. Ludzie mieszkający „nieopodal”, czy też sami podróżujący służyli mu pomocą i wskazaniem drogi wtedy, gdy jego kruk Kasugai zdawał się pozostawić go samemu sobie. Będąc już na miejscu, a dotarł tam przed południem, mógł zauważyć jednak sporo ludzi. To mu średnio odpowiadało, bo… nie lubił tłumów. Tak po prostu!
W takim miejscu, jak świątynia, chłopak uważał, że trzeba się jakoś zachować. Sōsetsu nie był wychowany w głębokiej wierze. Jednak szanował rytuały innych ludzi. Wychodził jednak z założenia, że to w co ludzie wierzyli miało pewną moc i trzeba było pokazać szacunek tym tradycjom i wierzeniom. Dlatego przed przejściem przez bramę pozwolił tradycjom stać się zadość, opłukując swoje dłonie wodą. Przepłukał też usta, i ponownie dłonie. Wykonał delikatny ukłon przed bramą, a następnie przez nią przeszedł.
Harmider, który zdawał się być mniej odczuwalny za bramą i po przejściu kilkumetrowej kładki nadal dawał mu się we znaki ze względu na jego wyczulony słuch, ale nie było to przecież coś nie do zniesienia! Po prostu nadal było to dla niego słyszalne. Zamiast tego natomiast, gdy zbliżał się do głównego pawilonu, coraz lepiej i wyraźniej były dla niego słyszalne modlitwy wiernych. Uwagę też przykuwały kruki, które zdawały się znajdować wszędzie dookoła. Zdecydował się jednak wzruszyć ramionami, biorąc pod uwagę, że dostrzegł też ludzi ich dokarmiających, to wydało się też być to czymś naturalnym.Poprawił swój kwiat wisterii przyczepiony do munduru na poziomie klatki piersiowej. Nie był to ogromny kwiat, więc dało się zwrócić na niego uwagę dopiero wtedy, gdy się go szukało wzrokiem.
Jego spojrzenie dość szybko zidentyfikowało jednak dwie wyróżniające się postaci: kobiety o podobnym wzroście, która była odziana w fioletowo kimono, ale i niezwykle wysokiego i postawnego mężczyznę. Kobieta zwróciła jego uwagę faktem, że stała pewnie, pozwalając by ludzie się od niej… no, wręcz odbijali. A mężczyzna? Ciężko by było nie dostrzec takiej wieży, nawet jeżeli stał gdzieś z boku.
Serią krótkich kroków, manewrując pomiędzy ludźmi się tu znajdującymi, zbliżył się do kobiety, która była bliżej miejsca, z którego Sōsetsu prowadził przed momentem swoją obserwację. Już wcześniej dostrzegł też łodyżkę wisterii wplecioną w jej włosy. Po drodze próbował złapać kontakt wzrokowy z kowbojem, którego kapelusz był udekorowany rośliną wisterii.
— Konnichiwa. — Powiedział do kobiety, wykazując się zwykłą uprzejmością. Wykonał delikatny ukłon w jej kierunku, tak jak nakazywał zwyczaj. Dostrzegł też rękojeść katany u jej boku. No, był pewien, że się nie pomylił. — Czy ty…? — Zaczął, ucinając pytanie w połowie, jakby pozwalając jej dopasować swoją odpowiedź do tego, co mogłaby chcieć odpowiedzieć.

Obserwował sobie otoczenie z zainteresowaniem w oczach. Uniósł brew ku górze gdy dostrzegł przed oczami kobietę stojąca na środku i ludzi którzy się od niej odbijali.  Podchodzący chłopak również go zainteresował dlatego też odsunął się od drzewa w którym się opierał i zaczął iść w stronę tamtej dwójki jednocześnie poprawiając jedną ręką swój kapelusz upewniając się że jest tam umieszczonych kwiat wisterii. Gdy dotarł na miejsce uśmiechnął się lekko.
- Witam piękną panią i... - Tu spojrzał na chłopaka i dopiero teraz zorientował się, że chłopak jest tak niski że mu ledwo co do brzucha sięga.
- Nowego kolegę - odrzekł zmieszanym tonem głosu. Trzeba przyznać że kwiat wisterii wpleciony we włosy wygląda całkiem ładnie we włosach. Na szczęście chłopak też posiadał ten kwiat lecz przez sporą różnicę wzrostu poszukiwanie ów kwiatu zajęło mu dłuższą chwilę. Cóż. Wyglądał (sosek) przy nim trochę jak dziecko lecz to tylko przez różnicę wzrostu, która według niego była ogromna. Wróć, jako jedyny Kazuma wyróżniał się wzrostem także nawet jego ciężko było przeoczyć. Nawet jeśli stał z boku czuł na sobie wzrok przechodzących tu ludzi co najmniej jakby robił tu za jakąś nieoficjalną atrakcję turystyczną.

Nie spodziewał się odwzajemnienia jakichkolwiek z uprzejmości, którymi się posługiwał. Nawet sam nie wiedział, dlaczego zachowywał się w taki sposób, przy czym… było to dla niego coś po prostu zwyczajnego! Zawsze tak robił, postępował zgodnie z tradycjami i zwyczajami, które zostały mu wpojone przez rodziców. Tak jakby obawiał się, że zaprzestanie tego oddaliłoby go od pamięci o nich.
Zmarszczył delikatnie brwi w odpowiedzi na jej słowa, które były… no, dość bezpośrednie. Założył jednak, że mogło to być spowodowane tym, że go nie znała. Zresztą, świetnie to rozumiał. Też był raczej dość oschły wobec obcych. Poprawił lekko swoją pozycję, zerkając znacząco w kierunku kwiatu uczepionego do piersi, lekko nawet wypinając pierś, jakby podkreślając ten aspekt jego dzisiejszego ubioru. To zdawało się poskutkować, bo na twarz dziewczyny wypełzł niewielki uśmiech. Nie musiał więc odpowiadać na jej poprzednie pytanie, pokiwał tylko głową po jej słowach. Ciężkie kroki wysokiego mężczyzny były dla niego słyszalne. Dlatego zdążył tylko dorzucić kilka słów.  — Czyli jesteśmy tutaj z tego samego powodu… — Uśmiechnął się niemrawo, będąc jednak lekko rozbawionym jej słowami, co mogło być widoczne przez charakterystyczny błysk w oku.
Odwrócił twarz w kierunku… giganta, któremu dorastał zaledwie do ramienia i na wysokości swoich oczu miał jego klatkę piersiową. Witam piękną panią i… nowego kolegę. Zacisnął usta po tych słowach, odwracając się jednak delikatnie, by teraz mieć lepszy widok na ich dwójkę, a nie być odwróconym bezpośrednio do kobiety z opaską zasłaniającą jedno oko. — Witaj. — Odparł krótko, kiwając mu uprzejmie głową, chociaż ostatecznie musiał lekko zadzierać głowę, by mu spojrzeć w twarz. Dlatego zrobił ledwie dostrzegalny krok do tyłu, by mieć odrobinę lepszą perspektywę.
Przewrócił oczami za to na słowa kobiety… tak jakby on się nie umiał przywitać! Miał ochotę prychnąć w odpowiedzi, ale się od tego powstrzymał. I tak przewrócenie oczami pewnie było dostrzegalne, jeżeli tylko w tej chwili patrzyła w jego kierunku. Cóż, świetny początek, już nie zapałał sympatią, ale… to chyba było najmniej istotne, prawda? Nie pokazał jednak po sobie tego, że… kontakty międzyludzkie nie są jego mocną stroną i, że mu to w jakimś stopniu doskwiera.
— Sōsetsu… rangi niższej pośród… niskich? — Pokręcił głową, a na twarz wypełzł mu delikatny uśmiech. Jeżeli mieliby używać tego konkretnego sposobu nazewnictwa, to chyba tak by to brzmiało! Jednak… — Mizunoto. — oświadczył, dochodząc do wniosku, że tak było zwyczajnie najbezpieczniej. Rzucił też pytające spojrzenie w kierunku wysokiego mężczyzny, będąc ciekawym informacji na jego temat. Zgodnie ze słowami dziewczyny założył, że była przynajmniej rangi Kanoto… a może nawet Kanoe, albo Tsuchinoto? Nie miał przecież powodu, żeby jej nie wierzyć! W każdym razie, była na pewno bardziej doświadczona od niego… i starsza stopniem. Podążył za nią, zakładając, że mężczyzna, który się jeszcze nie przedstawił (a może już się przedstawił?) też tam pójdzie. Stanie na środku było jednak męczące.
Był już chyba przyzwyczajony do tego, że w korpusie ludzie byli zazwyczaj dość… specyficzni. I dzisiaj miał na to dowód… kolejny! No, ale nie musiał się z nimi przyjaźnić, musiał im tylko ufać i… zazwyczaj to robił! Bardziej doświadczeni, czy też silniejsi zabójcy mieli do siebie to, że byli dość charakterystyczni, ale zawsze zasługiwali na zaufanie. Może było to dość naiwne podejście, ale był dobrej myśli!

Uniósł lekko brew ku górze, bo gdy podszedł dwójka nieznajomych zaczęła jakąś rozmowę między sobą i to dość niezręczną, bo chyba się jakoś za specjalnie nie porozumieli, a przynajmniej miał takie pierwsze wrażenie.
- Kazuma, liczę na owocną współprace - odrzekł unosząc kapelusz w geście przywitania gdy nowo znajoma się przedstawiła. Ciekawy skład kampanii im się trafił, zapewne będzie ciekawie, bo z tego co zdążył zauważyć, chłopak [Sōsetsu], który przed chwilą się przywitał za bardzo nie przypadł do gustu dziewczynie, czy to źle? Nie miał pojęcia, bo w sumie zapewne bardziej liczyła się misja i jej zakończenie, choć fajnie by było gdyby w trakcie sami się nie pozabijają. Gdy tylko Sōsetsu się odezwał to Kazuma zrobił taki sam gest unoszenia kapelusza w górę w geście przywitania, co zrobił przed chwilą z Tageri.
Następnie podążył za dziewczyną wolniejszym krokiem, chcąc nie chcąc wygląd kowboja się wyróżniał, choć były tego plusy, bo widoki z góry były całkiem ładne i jeżeli miał kogoś dojrzeć to będzie pierwszy, który to zrobi.
- W takim razie mamy dwóch Mizunoto w naszym składzie  - lekki uśmiech pojawił się na jego twarzy, co było dla niego nawet pocieszający fakt, że jest ich dwóch.

Rozmowa między nimi wyszła dość… niezręcznie, ale przecież wiedział, że to nie było najistotniejsze! Co prawda zakładał, że będąc na misji przyjdzie im się spotkać z jakimś demonem, i ostatecznie najważniejsze było to, czy potrafią sobie poradzić w walce. A skoro miał przy sobie – zakładając, że ranga była też odzwierciedleniem doświadczenia – bardziej doświadczoną członkinię korpusu, o to mógł być spokojny. Nawet Kazuma, który zdawał się być głową w chmurach - a przynajmniej fizycznie, bo przecież przy tym wzroście nie mogło to być takie trudne! -  raczej sprawiał wrażenie osoby gotowej do trudów fizycznych. Postawny facet, więc na pewno musiał mieć sporo siły i to też było, przynajmniej w jakimś stopniu, pokrzepiające!
Sam Sōsetsu oczywiście miał zamiar współpracować i, gdyby Tageri postanowiła im tutaj przewodzić, to by nie miał z tym najmniejszego problemu! Ostatecznie co prawda każdy odpowiadał za siebie, ale ich współpraca i wspieranie się nawzajem mogła mieć tylko pozytywne efekty. I nawet niebiesko włosy zdawał sobie sprawę z tej uniwersalnej prawdy!
Pokiwał głową na słowa Kazumy, tak. Mieli dwóch Mizunoto i osobę o randze wyższej pośród niskich… to niezła kompania im się utworzyła tutaj! A jak wiadomo, przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę. A czy będą musieli się gdzieś wybrać, to jeszcze się miało okazać przecież! Tutaj było zaledwie spotkania.
I gdy myślał, że ich grupa się już ujawniła, tak dostrzegł kątem oka zmierzającą w ich kierunku kobietę, która po chwili  znalazła się obok nich. Oh, wreszcie ktoś posługujący się tymi normalnymi manierami…. Świetnie. Uśmiech, miły ton… ktoś o normalnym podejściu, wspaniale. Odwrócił się w jej kierunku niemalże od razu i nie czekając na pozostałych, bo najpewniej tylko on miał zamiar przywitać się z nią w ten sposób. Zlustrował ją szybkim spojrzeniem, nie dostrzegając przy tym jednak kwiatu wisterii, który miał być ich znakiem rozpoznawczym. To oczywiście urodziło pytania, ale… nie podejrzewał, by były one w tej chwili aż tak istotne! — Jestem Sōsetsu, mizunoto wody. — Odparł, również się lekko przed nią lekko kłaniając. Ponowne przedstawienie się? No cóż, czasem trzeba, nie? Pewnie w międzyczasie miały tutaj paść jakieś przywitania ze strony pozostałych, jednak to Sōsetsu przyszło odpowiedzenie na jej pytanie. Wtedy dopiero jednak dostrzegł jej świdrujące spojrzenie. No, ale… co, takie miała oczy! Nie jemu przecież oceniać. — Dostaliśmy wiadomość, że mamy się tu spotkać dzisiaj w południe, z…  informatorem? Wysłał po nas.. Na….Naruto? Nie, Zaruto! — Popatrzył, z lekko pytającym spojrzeniem w kierunku pozostałych, jakby mając nadzieję na ich potwierdzenie po jego słowach. I też liczył, że to może z ich strony padnie pytanie, czy to może ona jest tym informatorem, albo co tutaj robi.

"Nie pierdol" , "Będzie zajebista" na te słowa parsknął cichym śmiechem, na to liczył gdzieś w głębi siebie tak szczerze i w sumie poza współpracą liczył też na jak najmniejsze połamanie nóg w starciu z demonem, a wszystko inne będzie mógł jakoś przeżyć.Kiedy podeszła do nich jakaś dziewczyna w strój korpusu, uniósł prawą brew ku górze, a następnie uniósł kapelusz w geście przywitania.
- Kazuma, mizunoto kamienia - odrzekła na przywitanie dziewczyny. Na pierwszy rzut oka dostrzegł, że jest niższa niż ich nowo poznana koleżanka, wyglądało na to, że sam jeden będzie się wyróżniał w tym tłumie. To chyba wystarczająco. Skinął również na słowa Sōsetsu jeżeli chodzi o informatora.
- Mhm, chodzi o Zaruto, miał nas poznać po kwiecie wisterii - odrzekł ze spokojem w głosie, gdy Tageri wspomniała o krukach spojrzał na nie i faktycznie to mogło być nieco dziwne, że jest ich tutaj aż tyle, ale jego chłopski rozum jakoś za bardzo nie przejął się tym faktem, ot ptaki jak każde inne.

Pozytywy? Byli pozytywnie nastawieni! Uśmiechnął się lekko na te „nie pierdol” i „będzie zajebista”. Takie nastawienie to skarb! Nie miał nic przeciwko ich podejściu, a może i wręcz przeciwnie! Innym aspektem było jednak to, że po prostu czuł różnicę między sobą i nimi. Ostatecznie jednak lepiej było być w grupie i był tego świadom. Tak było lepiej, pewniej, bezpieczniej… no i tyle!
Wszyscy się przedstawili. On operował oddechem wody, Kazuma oddechem kamienia, a Tageri… aż spojrzał w jej kierunku. Kanoto, księżyca. Przekręcił lekko głowę z zainteresowaniem. Nie spotkał się nigdy z przedstawicielem tego oddechu i w zasadzie… no, słyszał o nim tylko w opowieściach. A żeby poznać kogoś, kto jednak reprezentował tę konkretną „szkołę”? W jego spojrzeniu było nie tylko zainteresowanie, ale przede wszystkim… nuta podziwu.
Z równie sporym zaskoczeniem zwrócił uwagę na jej ukłon w kierunku Asami. Czyli  jednak potrafi, jeżeli chce! Ciekawe. Nie było to jednak aż tak istotne, ale zwracające uwagę. Było to przecież coś, co wcześniej dostrzegł, a teraz zachowała się inaczej. Co się zmieniło? Nie potrafił tego określić.
Zaruto. Oboje potwierdzili, czyli jednak dobrze zapamiętał. To był jednak szczegół i nie skupiał się na tym aż nadto. Pokiwał jednak głową po słowach Tageri, która widocznie przejęła inicjatywę w tej rozmowie, otwierając się przed nowoprzybyłą o wiele bardziej, niż jeszcze przed chwilą.
Uśmiechnął się z rozbawieniem na nazwanie wizytującego ich kruka „specjalnym”, to… było dość trafne określenie. Jednak w następnej chwili zadała kolejne pytania, zasypując Asami pytaniami. Kruki? Zwrócił na nie uwagę wcześniej, ale… przez fakt ich dokarmiania doszedł do wniosku, że po prostu się do tego przyzwyczaiły i odrzucił tę informację jako nieistotną. Cóż, nie bez powodu Tageri była wyższa rangą, gdyż zdecydowała się o to zapytać, a nie opierać się na swoich założeniach, które mogłyby być błędne. Proszę bardzo, już się czegoś od niej nauczył! Może jednak nie będzie tak źle…
Skupił swoją uwagę na wypowiadaną z zadowoleniem informację na temat kruków. Pokiwał głową i podrapał się po policzku prawą dłonią. — Od czterech tygodni zlatujące się kruki, znikający ludzie, twój kruk też zniknął… i ktoś nas wezwał na „specjalną misję” — Wymienił wszystkie fakty, które dane było im usłyszeć. Rozumiał, że mogła nie chcieć podejrzewać obecności demona, ale… to zdawało się być odpowiedzią, która sama się nasuwała. Chociaż... może to było aż nadto oczywiste? — Za dużo tych zbiegów okoliczności… — Stwierdził, patrząc na pozostałych, najpewniej wymawiając na głos to, co im mogło przyjść na myśl. — Oby ten informator był cały i się tutaj zaraz pojawił… Mamy Kazumę, więc… no, łatwo nas dostrzec.  — Dodał, patrząc w kierunku mężczyzny w kapeluszu. Mógł być ich znakiem rozpoznawczym, przykuwał uwagę swoim wzrostem i w kapeluszu miał ten kwiat wisterii. Ciężko było to przeoczyć.

- Istnieje jakieś prawdopodobieństwo, że to kruki poległych łowców demonów, skoro tu zostały? Kruki raczej nie zbierają się w stada, tak mi sie wydaje, bo z reguły widziałem samotnego kruka, który gdzieś latał - Zdążył zauważyć spoglądając na stado kruków, ostatnimi czasy podróżował całkiem sporo i jeszcze nigdzie nie widział takie stado kruków, taką ilość w jednym miejscu co samo w sobie teraz mu się zdawało podejrzane. Choć z drugiej strony na krukach niewiele się znał także mógł jedynie spekulować czy to prawda, czy też nie. Z innej też strony mogli podejrzewać, że skoro informatora do tej pory nie ma, to też mogło mu się coś stać i faktycznie jeżeli miałby przyjść to niebawem, gdyż ciężko przeoczyć Kazume, który wyróżniał się z tłumu przez wzrost i kwiat wisterii wpięty w kapelusz. Jednak co do tego mogli się tylko domyślać, a skoro już tu stali to Kazuma skorzystać z okazji i zaczął się rozglądać po okolicy wypatrując ich informatora, o ile w ogóle miał zamiar się pojawić.

- Czyli mamy jakiś ślad, zawsze można popytać cywilów czy coś więcej wiedzą - odpowiedział sam sobie jednocześnie palcami przeczesując swoją brodę, w sumie jest to jakiś plan, o ile chcą dostać więcej informacji na temat misji, choć z drugiej strony informator też powinien coś wiedzieć, prawda? "Nie wszyscy macie kwiat, ale domyślam się, że chodzi o was - przybyliście z korpusu zbadać kwestię kruków?" Gdy to usłyszał odwrócił głowę w stronę nieznajomego z lekkim uśmiechem na ustach, gdy Tageri wypowiedziała imię Naruto, Kazuma odezwał się po chwili - Zaruto-san? - odrzekł unosząc brwi ku górze spoglądając na nieznajomego. Choć z drugiej strony nie koniecznie musiał to być nasz informator, a kolejny ciekawski cywil, który do nich podszedł, miałoby to sens, bo w końcu Kazuma wyróżniał się z tłumu, choć to nie koniecznie musiał być powód jego podejścia. Aczkolwiek wspomniał o kwiecie wisterii więc coś tam wiedział kogo zatrudniał. W sumie jedyne c mógł zrobić w tej sytuacji to czekać aż to wszystko się potoczy i rozwinie, bo i tak nie mają za wiele do roboty teraz poza rozmawianiem.

 

Westchnął po jej (Tageri) słowach i pokiwał głową, myśląc o tym, że może mieć rację. Już teraz można było wychodzić z założenia, że coś się stało, bo nie zjawił się od razu. No, a może ich sprawdzał, a poza tym było „koło” południa. Nie mieli przecież zegarków, by zweryfikować dokładnie godzinę a zerkając w kierunku słońca mógł właśnie wywnioskować tyle, że było koło południa. I to było najlepsze, co mógł teraz wywnioskować. A sytuacja zamiast przynosić im odpowiedzi, to przynosiła wątpliwości i kolejne pytania. Pytania, na które nie odzyskali odpowiedzi od Asami.
Obserwował całkowicie inne zachowanie Tageri z zaskoczeniem i zdziwieniem, gdyż początkowo zrobiła na nim wrażenie osoby dość… cóż, oschłej? Albo raczej niekoniecznie skupionej na takich uprzejmościach i trochę ekscentrycznej. Widocznie jednak pierwsze wrażenie, które odniósł miało być nie do końca prawidłowe.
Kruki korpusu można było rzeczywiście łatwo odróżnić od zwykłych „dzikich” ptaków, które przecież nie były w stanie się komunikować. A tutaj… gdyby to były wyszkolone kruki Kasugai, na pewno by się z nimi skontaktowały. Chyba… że coś je kontrolowało? Tylko, że niby jak? Demoniczna sztuka krwi w samo południe? Na odległość? To byłoby coś… innego.  Dlatego nie wziął tego ostatecznie na poważnie pod uwagę.
Posłał pokrzepiający uśmiech do Asami, bo tylko na tyle mógł się zdobyć. Zwłaszcza, widząc mocno charakterystyczne zachowanie ze strony ich towarzyszki o randze kanoto. Zachowanie, które widocznie wprawiło w zakłopotanie i zmieszanie również samą nowo przybyłą, która z ich czwórki jedyna nie posiadała nigdzie kwiatu wisterii.
Z tego wszystkiego jednak wybiło ich to kaszlnięcie mężczyzny, który pojawił się jakby znikąd. Wszyscy odwrócili się w jego kierunku, a Sosetsu zrobił pół kroku do tyłu, żeby przypadkiem nikomu nie zasłaniać, czy coś! Bo przecież byli wcześniej w takim… kwadracie? Teraz dane im było się odwrócić w jego kierunku, więc jakiś tam ruch był oczekiwany.
Liczył na to, że to był ich informator. Cóż, jeżeli Asami nie była wezwana na ich misję, to pewnie nie musiała się do nich dołączać, chociaż… na pewno byłaby dla nich pomocą. A nawet jeżeli trafiła na nich przypadkiem? Cóż, pomoc to pomoc! Nawet ta przypadkowa. Nic więc nie powiedział w odpowiedzi na zwrócenie uwagi na brak kwiatu wisterii u czwartej członkini korpusu w ich małej grupie.
Ukłonił się lekko w kierunku mężczyzny. Oby nikt więcej już nie przychodził, bo się zmęczy od tego kłaniania! Musi przemyśleć swoje zwyczaje. Kultura jednak bywa męcząca. — Chyba tak, na to wychodzi. — Powiedział. Ostatecznie to były zaledwie wnioski, które mogli wyciągnąć. Chociaż było teraz mało prawdopodobne, by byli tutaj w innym celu niż sprawdzenie sprawy kruków.
Obserwował jak Tageri wychodzi delikatnie w jego kierunku i dostrzegł ruch jej dłoni, gdy wymawiała niepoprawne imię zabójcy, który miał ich wezwać. Nic nie powiedział, będąc zwyczajnie ciekaw reakcji i tego, czy mężczyzna sprostuje, czy też przyzna się do tego. Ostrożność… to dobra rzecz i musiał przyznać, że mimo pierwszego wrażenia, które zrobiła na nim Kanoto księżyca, tak niemalże z każdym wypowiadanym zdaniem zyskiwała w jego oczach. Sprytna zagrywka ze strony kobiety, która… została lekko zmieszana przez Kazumę. Ostatecznie i tak nowoprzybyły musiał teraz wybierać między dwoma opcjami! I nawet przyznanie się do odpowiedniego imienia mogło być zrobione w sposób, który wzbudziłby ich wątpliwości.