Trybuny

Re: Trybuny — Czw Sty 26, 2023 9:12 pm

Chociaż walka nie trwała długo okazała się dla Kitsune całkiem odmienną formą rozrywki. Zwłaszcza, kiedy z każdą chwilą szala zwycięstwa skłaniała się w jej stronę. Jej uwaga całkowicie została pochłonięta przez walkę. Działała na różne ronty, atakowała, siłowała się i stawiała na ochronę. Zauważyła także śliczne stworki Katsu, które koleżanka wykorzystała, aby jej pomóc. Delikatny uśmiech zagościł na jej pełnych ustach. Szmaragdowa Księżniczka mogła być pewna, że Lisica nigdy jej tego nie zapomni. Tak samo jak podejścia do Minoru. W końcu Kitsune była okropnie pamiętliwa.

Kiedy w końcu miecz znalazł się w jej ręce spojrzała na ciemną klingę czerwonymi tęczówkami. Od samego dotyku mogła wyczuć, że nie pasował do jej dłoni. Był śmiertelnym narzędziem w niewłaściwych rękach. Skoro jednak już go zdobyła nie zamierzała tak łatwo go oddawać. Ciemność cały czas krążyła wokół lisicy w pełnej gotowości, gdyby ktoś zamierzał ją zaatakować. Zniknęły także włócznie, już nie były jej potrzebne. Chciała pokazać innym, że wciąż spodziewała się ataków na swoją osobę, podstępów. Pozostała czujna.

- Kitsune - przedstawiła się i skłoniła w stronę Tadao. W końcu była jedynie nic nie znaczącym robakiem w hierarchii demonów. Nie spodziewała się, żeby pierwszy pamiętał jej imię.

Całkowicie zignorowała docinki swojej byłej przeciwniczki. Jej słowa nic dla niej nie znaczyły. Zwłaszcza, że sama Katsu także nie przejęła się komentarzem w swoją stronę. Zaszczyciła Sei dwu sekundowym spojrzeniem, w którym pokazała jej perfidnie język. Tylko tyle.

Już zamierzała podejść do Katsu. I właśnie wtedy poczuła okrutne ugryzienie w swoją kostkę. Z grobową miną spojrzała w dół, a jej równe brwi powędrowały ku górze. No kurwa chyba nie. Miała wrażenie, że wyjdzie z siebie i stanie obok. Było jej praktycznie wstyd, że go zna. Czy Suna właśnie płaszczył się przed nią na podłodze? Dosłownie. W innych okolicznościach uznałaby to może za całkiem słodkie, ale teraz? Ugryzienie bolało, ale starała się zamaskować ból. Jej policzki zapłonęły żywą czerwienią, bo zęby Suny na jej bladym ciele przywoływały inne wspomnienia, te zdecydowanie przyjemniejsze. Miał jej pokazać czym była wolność. Czyżby zapomniał?

- Suna, sio! Puszczaj! - Rozkazała potrząsając lekko łydką i spoglądając na niego jak na idiotę. Kim jesteś, które zostało wypowiedziane przez śliczną Katsu zapaliło lampkę awaryjną w głowie Kitsune, jednak nie do końca rozumiała całą sytuację. Chwyciła pewniej ostrze, które dzierżyła w dłoni i bez zastanowienia zamierzała lekko dźgnąć nim ramię Suny niczym wykałaczką.

Oczywiście, że nie miała pojęcia jak się używa miecza. Przypominał bardziej prezent czy trofeum w jej szponach niż broń. Ale czy Suna był lepszy?
- Zapomniałeś? - Wyszeptała prawie bezgłośnie jeden nic nie znaczący wyraz, który w jej ustach przypominał pytanie. Specjalnie tak, żeby przepełnione dziwną nadzieją słowo dotarło tylko do uszu Sachiego i ewentualnie Katsu stojącej obok.

[/i]

Re: Trybuny — Czw Sty 26, 2023 11:37 pm

Z nieustępującym niemal nigdy na twarzy artysty uśmiechem, przyjął niedyskretny komplement Eijiego. Nie myśląc zbyt wiele, jak szczery bądź nie szczery w tej chwili on był, uznając go za grzeczności przejaw. W końcu mimo starań wielkich i planach ambitnych sztuka tych trybun, pomimo zawiłości i niespodziewań, dzięki działaniom jego, pełna porażek w momentach kulminacyjnych była. Nie udało się wykopać Seiyushi na dno areny, odejść z walki o miecz na warunkach swych, po odepchnięciu przez Kitsune w miejsce które trafić nie chciał, zaś wrogowie nieznani i nowi swą nienawiść o źródle nie zrozumiałym kompletnie w jego stronę ujawnili. Jednak pomimo porażek małych serii w uśmiechu stał dalej przed obliczem równie uśmiechniętego Kizukiego. Wierząc, że przegra tylko wtedy, gdy uwierzy w porażkę swoją. A swej wiary tak łatwo w sukces wieczoru tego nie odpuści.
Przysiadłszy się na miejscu obok, uśmiechnął się niewinnie na pytanie o intencje artysty:
- Poszukuję siły, jak każdy z nas niemal. Lecz nie tej najprostszej co większość z nas widzi i myśli, że nią jest. Której nie nabędziesz poprzez wzmacnianie ciała jedynie. - rozejrzał się, by wskazać skinieniem prostym głowy po sali na sylwetkę Seiyushi - Możesz być najtęższym i najsprawniejszym fizycznie, lecz porażkę ogromną zaznasz, gdy ktoś tą siłę wykorzysta przeciw tobie. Dzięki potędze tej siły. - swój wzrok skierował w stronę Yamato rzecząc - Możesz być najbardziej lubianym przez demonice bytem, co zrobić dla nich niemal wszystko może. Lecz ulegając zachciankom innych, zatracisz się możesz w tym co dobre dla ciebie. Przyjaciela chwili z wrogiem myląc, tylko dlatego, że piersi nie ma obfitych. Sprytowi kobiecemu ofiarom się stając.
Wzrok swój ponownie w kierunku Kizukiego skierował w spokoju ręcząc:
- Pragnę być lepszy w tej sztuce siły trudnej. Co satysfakcję największą dać może, służąc temu, co mistrzem w niej jest największym.
Głowę ponownie skłonił zastanawiając się, czy nie potrzebnie szczery w swej wypowiedzi nie był. Oraz, czy w podchody bawić się dłużej nie powinien. Jednak sam fakt podejścia i darów wręczenia deklaracją sama w sobie była. Czy jest sens udawać, że jest tu z powodów innych?

Z grzecznością podobną yatate odebrał, wpatrując się z uśmiechem satysfakcji na kruczystą pustkę, w którejś niegdyś stał Otosuke. Oczywiście porażka tego prezentu, w winie twórcy jego całkowicie była. Policzy się z nim na pewno za to, lecz na dziś kara ta porażki kara jest wystarczająca. Niech tylko podejść spróbuje, by rzec że pomoc jego za mała była...
Na szczęście prezent sztuki jego oczekiwania standardów Eijiego spełnił. Na tyle, że sugestie artyście podsunął, która w głowie jego jednoznacznie zabrzmiała:
- ...z wykorzystaniem aktorów ludzkich, co renomę w swym mieście sporą mają. By gdy na uciszenie ich zabójcy się zdecydowali, nienawiść tłumów zebrali obfitą i o prawdy zatajenie oskarżyć ich można. Zaś nieszczęśliwcy ci, co mieczem pióro spróbują przeciąć, atramentem krwistym swe szaty pochlapią. Pokazując, jak wiele prawdy, w słowach prostych dla ludu się kryło. W kabuki bagno wpadając obfite....
Obsada demonia widowiskowsza na pewno by była i przynętą lepszą by była, lecz tłumu demonów mu znanych, niemal każdy zaliczał się do grup dwóch. Silnych i głupich, co wpływy w miastach ślepą wyżynanką próbować zdobyć będą. Oraz tych sztywniejszych, co prędzej w sztuce teatru Nō zgodzić na udziałby się chcieli, niż dla ludzi w sztuce wielkiej Kabuki zwaną. Oparcia szukać mógłby w Rintarou osobie, jako iż artystą też był ponoć. Gdyby nie fakt, że na zabiegi kluczowe dla sztuki dobra musiał pójść. W końcu kabuki to sztuka na granicy wisząca z erotyzmem, łącząc ją z tragizmem i komizmem. Jakie, iż ostatnie dwa na ciężar nóg swój artysta przyjął, swym czynem tragicznym sepuku bliskiemu będąc i "upokarzająco" głupawe uniki przed atakami zabójcy robiąc, ciężar ostatniego na barki Rintarou i demona roboczo Giichi nazwany. Robiąc z nich parę kochanków ukrytą, daleko od prawdy w tej kwestii zdaniem jego nie będąc.
Wpatrywał się uważnie w oblicze Eijiego uwag jego potencjalnych wysłuchując, gdy w planie głowy swej wyraźnie układał. Zastanawiając się, czy i kogo zaangażuje. Do sztuki, co mieszkańców Nagoi i Korpusem wstrząśnie. I imię jego na całą Japonie wysławi...

Re: Trybuny — Czw Sty 26, 2023 11:43 pm

Ogromne, szkarłatne oczy uważnie przyglądały się finałowi widowiska. Walka demonów, które zdecydowanie były poza jej zasięgiem. Ich siła, niezwykłe talenty, aż czuła ukłucie zazdrości w swoim wnętrzu. Dlaczego jej demoniczna sztuka krwi nie jest choćby w połowie tak piękna jak ta dziwna czarna ciecz, albo tak szalona jak te chochliki czy czysty cień... Doprawdy, zżerała ją zazdrość, że to co najwyżej mogła zrobić, to jakaś godna pożałowania broń.
Czując delikatne popchnięcie w stronę nieznajomego demona, o mało co nie przewróciła się na niego. Potrzebowała chwili, żeby złapać równowagę, ale wtedy dotarło do niej, że po pierwsze, jej mentorka wcale nie trzyma jej ramienia, a po drugie, że się stąd ulotniła. Przerażonym wzrokiem próbowała ją namierzyć, ale ta wmieszała się tłum. Z resztą, Ginkatsu nie była demonem prędkości, to też nie byłaby w stanie dogonić kobiety. Zatem tylko spoglądała tępo w kierunku, gdzie Suiren zniknęła. Dlaczego nie zabrała jej ze sobą? Zostawiła na pastwę większych i silniejszych? Co gorsza, czarnowłosy się odezwał, na co dziewczynka zesztywniała, a po jej plecach przeszedł dreszcz.
— Chciałabym, ale teraz już nie dogonię Pani Żuraw. — Odparła z wyraźnym żalem, czując że chciałaby teraz się zapaść pod ziemię, uciec jak najdalej stąd. Czy taki robak jak ona powinien się tutaj znajdować?
— Jedynie liczyłam, że wyjaśni o co właściwie toczyła się ta walka. — Wskazała nieśmiało czubkiem nosa na ostrze nichirin, które trafiło w ręce nieznanej jej lisicy. Wcześniej miała swoją walkę, tam na arenie, ale jak łatwo było się domyślić, odpadła. Nie czuła, by pokazała się z dobrej strony, a tym bardziej nie wzbudziłaby zainteresowania wartościowego w hierarchii demona.
— Jesteś starym demonem? — Zapytała Rintarou, choć może najpierw powinna zacząć od przedstawienia się. Może z jakiegoś powodu uznała, że nie ma sensu podawać imienia, skoro jest planktonem i przecież mężczyzna i tak nie zapamięta jak się nazywa.

Spoiler:

Re: Trybuny — Czw Sty 26, 2023 11:50 pm

Pomimo całego wysiłku jaki włożyła w tą walkę o nichirin, nie była w stanie go zdobyć dla siebie. Nie ważne ile energii i siły woli w to wkładała. Nie miało znaczenia jak silna fizycznie i jak wytrzymała była. To wszystko ostatecznie nie miało żadnego przełożenia na tą walkę. I choć furia w niej rosła na samą myśl że mogłaby stracić tą katanę, wzburzając we wnętrzu demonicy istny chaos i pragnienie przelania krwi każdego demona, jaki będzie miał czelność wcisnąć się między Nią a ten miecz..
Finalnie walka z Kitsune kosztowała ją wszystko co miała, może gdyby walczyły tylko ze sobą to wynik byłby inny? Może gdyby Seiyushi była silniejsza?! Może gdyby ścierwo się nie wpierdalało i nie plątało pod nogami?! Może.. może.. może.. Z chwilą gdy rękojeść wylądowała w dłoni lisicy, coś w niej pękło. Blask w błyszczących karmazynowych tęczówkach zniknął bezpowrotnie. Rozszalały ocean emocji ustał w mgnieniu oka. Istna cisza przed burzą. Czuła jak mocno biło jej serce, waląc w piersi.. czuła szum własnej krwi w skroniach, jej czarna krew poruszająca się wkoło niej.. delikatnie falując..
"Doprawdy, myślałam że droga na szczyt wiedzie tylko po trupach.."
Cała czarna posoka rozdzieliła się na dwie części.. tworząc dwie solidne katany w obu dłoniach. - ..po trupach.. - wysyczała doskakując do tworów Katsu, lewym ostrzem cięła, chcąc pozbyć się tego kurestwa, które demonica na nią nasłała. Prawą katanę cisnęła z całej siły w Katsu, dając upust wzbierającej w niej furii. To nie był koniec.. to był dopiero początek! Obie panie wystrzeliły na jej czarnej liście na czołówkę, spychając egzystencję Taia na trzecie miejsce, a Rintaro poza jej krawędź..
Wiedziała że walka dobiegła końca.. Gest który Kitsune jej rzuciła nie obył się bez komentarza. Seiyushi splunęła na ziemię w kierunku lisicy, jawnie pokazując że gardzi nią. Ale pogarda nie umywała się do nienawiści jaką teraz czuła do niej. Jedno było pewne.. czas na zemstę jeszcze przyjdzie. W końcu to dzięki Rintarou się tak bardzo zmieniła, czy gdyby wiedział, ich spotkanie potoczyłoby się inaczej tamtej nocy? Czy oszczędziłby tamtego człowieka? Nie było już sensu gdybać nad czymś co należało do przeszłości i odcisnęło już swoje piętno na rozwoju postaci.

"No nareszcie!"
Kątem oka rzuciła na Isamu. Czy dziwiła mu się? Nie. W końcu miecz trafił do silniejszego demona.
"Aż zgłodniałem od samego patrzenia."
"Ty chyba też?"
Rozchyliła lekko usta zdając sobie sprawę z tego że zwracał się do niej. Trzeci Kizuki. Nie wiedziała co o tym myśleć. "Przecież nie wygrałam.. przecież jestem słabsza od niej.. jestem nawet niżej w hierarchii od tej zdziry.. a ON patrzy na siłę.. więc czemu ja..?" skinęła lekko głową na potwierdzenie, podchodząc do Isamu bliżej i spuściła ją w dół. - Przegrałam.. moja siła nie była wystarczająca.. - warknęła z zawodem w głosie. Była wściekła na siebie że przegrała. Była rozgoryczona i rozczarowana że jest słabsza od tej wywłoki.. od wszystkich innych ewidentnie..

Re: Trybuny — Sro Lut 01, 2023 11:08 pm

Rozmówca Sachiko słuchał jej w skupieniu, nie przerywając i nie rozpraszając się wydarzeniami na arenie.
— Gozaro. — odparł krótko — To co mówisz jest bardzo ciekawe, a niektórzy mogą powiedzieć nawet, że wręcz niemożliwe. — zamarł na moment — Ale ja ci wierzę. — zaśmiał się krótko i rozejrzał wokół — Co ty na to, żebym opowiedział tę historię komuś jeszcze? Może im też się spodoba. — może takie zachowanie w innych demonach wzbudziłoby podejrzenia i niepewność co do dzielenia się informacjami na lewo i prawo, ale Sachiko nie miała takich zmartwień. Im więcej osób usłyszy o jej potędze, tym lepiej, prawda?
Może to przez skupienie się na rozmowie, albo po prostu przez dużą ilość pustej przestrzeni w swojej jaźni nie wyczuła, że ktoś przyglądał się jej myślom intensywnie od chwili, gdy zasiadła na tronie...

Akio pokiwał głową w ciszy na słowa Yamato odnośnie walorów których szuka Siódmy Kizuki. Choć prawdę mówiąc, walory te same pchały się pod jego wpływy, nierozsądnie byłoby je odrzucać.
— Rozumiem. — zamilkł na moment obserwując koniec zmagań o miecz — Tadao-sama wskazał wam już kierunek... Ale możliwe, że znajdzie się tam ścieżka której inni nawet nie dostrzegą. — po tych słowach skinął mu głową, dając też wyraźnie znak, że nie miał mu nic więcej do przekazania. Jego słowa można było interpretować bardzo szeroko. Ale może właśnie to było jego celem?

— Oh, każdy z nas ma pewne słabości. Kobiece wdzięki, próżność, czy przekonanie o własnej sile... — Eiji wzruszył ramionami. Nie rozmawiał przecież z Artystą po to, by słuchać o innych demonach i ich słabościach. Widział je na własne oczy i potrafił wyciągać wnioski. Interesowała go postać Taishiro i jej pomysły na sztukę. — Zgadzam się. Ludziom znacznie łatwiej przychodzą emocje i trudniej jest ich zdekapitować bez narażania się na pytania gawiedzi i wątpliwości co do słuszności takiego czynu... — zamilkł na chwilę i przymknął oczy, wyobrażając sobie jakim echem na świecie odbije się sztuka tego rodzaju. — Dobrze, zróbmy więc tak. — klasnął w dłonie i kontynuował z radosną miną — Tobie jako twórcy powierzam wszystko - kogo, gdzie i kiedy do spektaklu wybierzesz. Inne demony nie powinny ci przeszkadzać, bo będziesz działać w moim imieniu. — wskazał Artyście, by wyciągnął przed siebie dłonie i gdy ten już to zrobił, namalował na jego dłoniach dwie ósemki. — To na początek naszej współpracy... Wystarczy że kogoś złapiesz, a ten rozświetli przedstawienie. — zamknął i puścił jego dłonie — A teraz dość o przyszłości i skupmy się tu i teraz. — dodał i spojrzał na to, co działo się przy Tadao.

Suna ugryzł łydkę Kitsune w desperackim doskoku. Nie dość, że uszkodził przy tym jej kreację, to jeszcze przegryzł skórę i ciepła krew skapnęła mu do ust. Ta nie pozostawała mu dłużna i dźgnęła go lekko wygranym ostrzem. Czarne nichirin z lekkością wbiło się w ciało Suny, upuszczając mu krwi.
Tadao, któremu Lisica zdążyła się już przedstawić z imienia patrzył na tę scenę z nieodgadnioną miną. Był chyba zbyt wysoko, by ingerować w tak błahe przepychanki.
— Nie wiem o czym zapomniał, ale gratuluję wygranej. Zrób z nim co zechcesz, ale pamiętaj, że zabójcy mogą lgnąć do ciebie jak ćmy do ogniska. I mam nadzieję, że skończą tak samo, jak one. — dodał spokojnym, prawie że miłym tonem. Zupełnie zignorował to, co stało się ze stojącą obok nich Katsu. Demonica zaś stała się ofiarą wściekłości i żalu bijącego z Seiyushi. Rogata wojowniczka nie przyjęła dobrze porażki. Zamiast pogodzić się z tym, zareagowała tak, jak na nią przystało. Wściekła stworzyła z krwi dwa ostrza. Jednym z łatwością uporała się ze sługami Katsu, a drugie posłała prosto w pierś przeklętej pomocnicy Kitsune. Cios zwalił ją z nóg a ostrze zagłębiło w ciele po samą rękojeść.
Minoru przyglądał się całej sytuacji z daleka. Uśmiechał się z zadowolenia na zwycięstwo Lisicy, tak uśmiech zniknął z jego twarzy widząc, co stało się z Katsu. Nie ingerował jednak, zwłaszcza gdy Isamu odezwał się do Seiyushi. Minoru może i wyglądał na szalonego, ale nie zamierzał wchodzić Trzeciemu w paradę. Katsu spełniła swoją rolę, niech przyjmuje konsekwencje działań. Poza tym, obok miała Kitsune z kataną w dłoni...
Pierwszy chciał powiedzieć coś jeszcze, ale jego twarz stężała. Na krótki moment opuścił zasłonę, pozwalając wszystkim demonom odczuć swoją aurę. Mroczna, bezwzględna siła przytłaczała, tłumiła dech w piersi i stawiała włosy dęba. Przypominała słabszym demonom, że wcale nie zapomnieli jak to jest, bać się kogoś. Trwało to tylko sekundy, po czym uczucie zniknęło a sam Tadao skupił się na arenie. Yama leżała na swoim miejscu i machała w najlepsze nogami.

— No co ty, kurwa, nie powiesz. — odparł jej Trzeci i spojrzał na Seiyushi z rozbawieniem. Wyglądała fatalnie - poraniona, skrwawiona i wyczerpana. — Było ich więcej, mieli przewagę... Bla bla bla. Mówca był jeden i ograł dwójkę. Wykorzystał swoje atuty. Zjedz sobie. — mówiąc to podrzucił w jej stronę ludzkie serce. Kontynuował już poważniejszym głosem. — Sama przeciw dwóm zawsze będziesz miała problem. Poszukaj wsparcia albo urośnij w siłę... — zamilkł na chwilę, obgryzając kolejne palce. Po co tak właściwie ją zawołał? By prawić jej banały i oczywistości? I dlaczego uśmiechał się tak szeroko, jakby wszystko to było śmieszną historią? — Czasem warto zaryzykować, dać coś od siebie, by dostać coś w zamian... — zamilkł na moment, zastanawiając się nad czymś, ignorując przy tym manifestację Tadao. — Wiem, że Akio z tobą rozmawiał. Zmyłaś z siebie brzydkie plotki. A jeszcze pomściłaś pupilka Hisoki. Niestety, nie ma go z nami. — zacmokał ze smutkiem — Ale zapewniłaś mi rozrywkę, co doceniam. Myślę, że znajdę ujście dla twej wściekłości, ale to jak już będzie po wszystkim. — po tych słowach wrócił do jedzenia, jakby jego ciało ciągle potrzebowało nowej porcji energii... Był czwartym najsilniejszym demonem na świecie.

Informacje:

Czas na odpis - 72h (umownie do końca 04.02.2023). Im szybciej odpiszecie, tym szybciej ja odpiszę.
Zaznaczajcie pod postem, jakie są zamiary waszych postaci żeby mi nic nie umknęło.
W razie pytań - discord/pw Kirei
Suna - rany 2 stopnia od miecza
Kitsu - rana 1 stopnia od ugryzienia
Katsu - rana 4 stopnia od miecza tkwiącego w piersi.

Re: Trybuny — Pią Lut 03, 2023 1:19 am

Sachiko ucieszyła się gdy demon podał jej swe imię i wyszło na to iż przynajmniej dobrze kojarzyła początek jego imienia. W dodatku demon nie wyśmiał jej ani też nie zarzucił kłamstwa, wręcz przeciwnie uwierzył jej! Co jej zdaniem świadczyło o jego inteligencji, w końcu tylko ktoś mądry byłby w stanie docenić wartość jej wizji. Przynajmniej tak teraz to widziała wilczyca choć teraz z powodów nerwów jej osąd mógł być niewłaściwy. W końcu nie każdy demon dostaje wizję swojej śmierci i chwilę po odzyskaniu świadomości zostaje posłany na dolne części trybun przez dziewiątego Kizukiego. —Go-Za-Ro, zapamiętam! — Przeliterowała i uśmiechnęła się szeroko z powodu nowej znajomości.
To był dzień pełen wrażeń i emocji, tych pozytywnych i negatywnych. Spojrzała w stronę Ryo, szczerząc kły i cicho warcząc —Jeszcze się zemszczę i następnym razem to ja Cię zrzucę — Pomyślała Sachiko po czym zmrużyła oczy przybierając groźną minę — Głupi — Powiedziała cicho dopiero po chwili orientując się iż wymsknęło się to z jej ust stąd spojrzała na Gozaro — Eee, to nie do Ciebie! — Rzuciła szarowłosa licząc iż Gozaru nie obraził się na nią.
Wzmianka o tym by podzielić się jej świetlaną przyszłością z kimś jeszcze była kusząca i Sachiko wstała aż z siedzenia chcąc już pójść do tej osoby po czym doszło do niej iż była tu mowa o nich, a do tłumów jej nie ciągnęło wciąż —A kim są ci Oni? I czy jest ich dużo? Nie lubię tłumów! — Powiedziała szybko szarooka, po czym dodała szybko nim Gozaru zdążył odpowiedzieć — I ja chce opowiedzieć bo to moja wizja! — Postawiła przed rogaczem warunek, jeśli ten zgodził się i szli do maksymalnie trzyosobowej grupy demonów gdzie nie było Ryo, to z chęcią poszła tam z swym rozmówcą by podzielić się tym co ujrzała.

Woof Woof:

Re: Trybuny — Pią Lut 03, 2023 11:23 am

Katsu zawsze musiała brać pod uwagę możliwość, że jej działania rozzłoszczą innych, w końcu bywała mocno stronnicza. Szczególnie gdy w grę wchodziła Kitsune i błyszczące przedmioty o potencjalnie dużej wartości.
Przyglądała się kątem oka rogatej demonicy, jednocześnie jednak starając się zrozumieć sytuację, która działa się u stóp Lisicy, oraz stanąć naprzeciwko przedziwnym motywacjom Yuty. Gdzieś w międzyczasie możliwe, że nawet dostrzegła formujące się ostrza.
Jej chowańce wbrew pozorom sprawiły się całkiem nieźle, przyjmując na siebie pierwszy cios, to było jednak wszystko czego mogła od nich oczekiwać. Gdy drugie ostrze stworzone z krwi Seiyushi pomknęło w jej stronę, musiała przyznać przed sobą i wszystkimi naokoło, że nie była w stanie temu zapobiec. Wbrew pozorom wcale nie sprawiło to, że była lepiej przygotowana na broń, która przebiła jej ciało.
Cały turniej przebiegał niemalże idealnie po myśli Katsu, aż do tej pory. Jeżeli jednak miała to być zapłata za zdobycie ostrza dla Kitsune, niechaj tak będzie.
Uderzenie zmiotło ją z nóg, posyłając na ziemię. Nie opierała się temu, bo jakiż sens to mogło mieć?
Zanim fala bólu dotarła do jej świadomości, miała ochotę się roześmiać. Może nawet rzucić jakiś złośliwy komentarz, a propos trzymania na wodzy swoich emocji… Dużo zabawnych słów cisnęło się jej na usta, zamiast tego jednak, wypłynęła z nich tylko krew. Wyraz rozbawienia przyćmiony został przez grymas, nad którym nie miała kontroli. Ostry ból, który poczuła, przeszywał całe jej ciało i to w sposób zdecydowanie zbyt dosłowny.
Jeżeli Kitsu by na nią spojrzała, Katsu mogłaby spróbować posłać jej spojrzenie, mówiące jest spoko, było warto, jutro będziemy się z tego śmiać.
Czy jej się to udało? Cóż, to już ciężko stwierdzić.
Właściwie to nie chciała pomocy. Miecz w piersi, wielkie mi rzeczy, nie było to przecież nic, z czym by sobie nie poradziła, prawda?
Leżała więc przez sekund kilka, próbując nabrać powietrza, które być może pomogłoby zebrać siły do wyciągnięcia ostrza i regeneracji, zamiast tego jednak czuła, jak krew zalewa jej usta. Rezygnując więc z prób pozbierania myśli, czując jak wzbiera w niej irytacja, że nie jest w stanie nawet nic powiedzieć, spróbowałaby złapać za rękojeść stercząca gdzieś z jej piersi i wyciągnąć ostrze. Jednocześnie, znając się na medycynie wystarczająco dobrze, aby domyślić się, że takie działanie przyspieszy krwawienie, starałaby się krok po kroku regenerować tkanki, na tyle, na ile było to możliwe.
Jeżeli cały plan by się powiódł i Katsu udałoby się wyciągnąć całe ostrze oraz zasklepić chociaż częściowo ranę, odrzuciłaby przeklęty przedmiot na bok, spluwając krwią z ust na niego i nabierając głębiej powietrza.
- Kogo muszę zabić za odrobinę krwi? - rzuciłaby w stronę najbliżej stojącego człowieka z tacą.

w skrócie:

Re: Trybuny — Sob Lut 04, 2023 9:23 am

Czy słabi zawsze pozostaną słabymi? Czy demony potrafią się bratać ze sobą jeśli widzą wspólną korzyść? Na ile jest to trwałe? A przede wszystkim czy Suiren miała rację wspominając o tym, że dzieciom nocy wypada samotnie sięgać po swoje cele? Patrząc na to co spotkało ją na arenie, a także czego była świadkiem w walce o miecz, nie była już tak bezwarunkowo pewna słów swojej opiekunki. Zawirowania na arenie sprzed momentu zdawały się z lekka przywracać wiarę w słowa Pani Żuraw, ale nadal czuła się w jakiś sposób zniesmaczona. Najlepiej gdyby zostawiła to wszystko za sobą i dołożyła wszelkich starań, by być silniejszą, by nikt już nie wzgardził małą dziewczynką.
Ukłoniła się Rintarou na znak pożegnania i już miała się ewakuować, tudzież próbować odnaleźć swoją mentorkę, kiedy kątem oka dostrzegła na tronie kizukich kogoś, kto był do niej całkiem podobny. Białe włosy, czerwone oczy i młody wygląd. Podreptała do nastolatki na swoich krótkich nóżkach, kłaniając się w pas. Gdzieś z tyłu głowy, z zasłyszanych plotek wiedziała, że to dziesiątka. Może nie była blisko szczytu, ale i tak powinna być o wiele-wiele silniejsza od Ginkatsu.
- Wybacz, że przeszkadzam, ale... Czy wszystkie demony traktują Panią z góry z powodu niepozornego wyglądu? - Młoda liczyła po cichu na jakąś drobną radę ze strony dziesiątej, najsilniejszej wśród armii Muzana.

Spoiler:

Re: Trybuny — Sob Lut 04, 2023 10:28 am

No i pochłonęła go ciemność. Nie wiedział zbytnio czemu. Może i ptaki dziobały i szarpały jego ciało, to nadal czuł się na siłach do walki. Co więc sprawiło, że odpadł? Ktoś wiedział w jaki sposób zamierza kantować by wygrać? Westchnął ciężko - a miało być tak pięknie. Mówi się trudno, a jakoś specjalnie zdesperowany nie był aby próbować ponownie wskoczyć na arenę. O ile w ogóle byłby w stanie. Demon który całość nadzoruję pewnie sprzątnąłby go równie szybko co zabrał. Poruszał nieco obolałym ramieniem, tym samym w które dostał wcześniej kamieniem. A skoro o tym mowa, mógłby spróbować odnaleźć tego cwaniaka i się na nim zemścić... jeśli dałby mu w ogóle radę. W aktualnym stanie tego nie dokona.
Skierował się na jedną z niższych trybun, gdzie poza dzbanem krwi mógłby nabyć jeszcze paczkę paluszków. Byłaby to wielka wygoda, móc zajadać się nimi w większej ilości - człowiek w końcu jest ograniczony do posiadania jedynie dziesięciu na dłoniach. Te ze stóp dla Otosuke się nie liczyły, miał wybór, a to co dla niego było delikatesem niekoniecznie musiało być nim również w oczach innych. Toteż liczył na dorwanie ich, a większa ilość to już w ogóle poprawiłaby mu humor po przegranej. Zaopatrzony w prowiant usiadłby gdzieś na brzegu skąd mógłby spokojnie jednym okiem patrzeć na arenę, drugi z kolei przeglądać trybuny...

streszczenie lektury:

Re: Trybuny — Sob Lut 04, 2023 1:36 pm

Taishiro radość czuł nie miłosierną. Ciesząc się, iż jedną z lepszych decyzji tego wieczoru podjął i Kizuki Ósmy faktycznie plotką swoich wart był wiele. Demon, co zainteresowań ma wiele, nie żyjący wiecznie dla potęgi prostej. Od piękna, po sztukę, aż po zwierząt gromie. On dostrzec musiał na pewno, iż zwycięstwo nad zabójcami, nie w ślepej przemocy, a umysłach ludzkich kryć się musiało. A to zwycięstwo przez sztukę uzyskać najlepiej można, gdy kierunek nada się jej dobry.
- Sztuka ta najgłośniejsza w zabójczej części Japonii będzie. Swej wiary w możliwości me nie zmarnujesz.
Odrzekł dłonie swe wystawiając, po zewnętrznej ich stronie. Malunki tajemnicze na nich otrzymując, co tajemniczą moc miały. "Rozświetlenie sztuki", znaczyć to mogło wiele, lecz wskazówkę znalazł w lampionach, co widniały na malowniczych szatach ciała jego. Cokolwiek by to było, moc jego musiała być piękna i widowiskowa, niczym cała persona Eijego-samy. Nie omieszka złapać kogoś podczas przedstawienia swego i zobaczyć co się stanie.
Patrząc w kierunek wskazany przez Kizukiego, szerzej się uśmiechnął widząc to, co końcem tego aktu się zdawało. Który poszedł w kierunku, który mimo, iż zły, pełną dozę optymizmu za sobą nosił. Seiyushi przegrała, wkurzona mocno była. Manewr swój powtarzając ponownie, jakby kreatywność nikła miała, by co innego potrafić. Cieszył się jednak, że z pogoni za mieczem dość szybko się wycofał. Czemuż miał skupiać na siebie nienawiść demonów większą, dla przedmiotu, którego istnieniem gardził?
Przed oczami ujawniło jej się zauważone wcześniej wieczne dziecie z areny, której imię Ginkatsu było. Które zatrzymało się przed Dziesiątą Hime. Artysta zamyślił się chwilkę nad tym nietuzinkowym wyborem, uznając iż obie są do siebie podobne dość. Ciekawy artysta był, czy z pomocą tej dziewczynki niepozornej, Dziesiąta miała szanse Dziewiątą się stać? Pokonując tego, co rozmiarów budynków przybierać może...
Swe myśli zwrócił ponownie jednak na centrum Trybun, próbując delikatnym skinieniem ręki przywołać do siebie ludzkiego sługę. Ze swojej mocy pomocą, jeśli ci zdawali się rozkazów jedynie Najwyższych słuchać:
- Przynieś mi napitek z czakry, pełny krwi mocy.
Osłabienie, po zabawie z Kitsune i resztą czuł mocne. A w gotowości do dalszego trybun ubarwiania chciał być. Gdyż moment może nadejść, gdzie obecność jego rozrywkę ubarwi mocno. A by tak się stało, w pełni sił energii być musi. By nad rozrywką kontrolę miał pełną.

akcje:

Re: Trybuny — Sob Lut 04, 2023 9:34 pm

Mnichowi nie trzeba było dwa razy powtarzać, że dyskusja dobiegła końca. Prawdę mówiąc on również nie miał zbytniej ochoty odpowiadać przed jednym Kizuki swoich animozji do drugiego. Zdawał sobie sprawę, że Akio mógł go sprzedać za garść popiołu, choćby dla kaprysu rozrywki. Chociaż od dzisiaj Yamato liczył, że księżyc okaże się być nieco bardziej honorowy. Bardzo możliwe, że była to płonna nadzieja.
Nie mając wiele więcej do powiedzenia skłonił się lekko i odszedł w kierunku brzegu areny. Przechodząc obok jednego ze stolików, od niechcenia wziął naczynie z krwią i spokojnie je sączył. Nie przejmował się zgrabną czarką czy kielichem. Po prostu wziął dzbanek jak kufel i zaczął pić prosto z niego. Możliwe, że większość szlachetnych pobratymców uznałaby go za barbarzyńcę bez manier, ale to i lepiej. Im więcej różnic, tym też większa szansa na stworzenie własnej niszy w społeczności. Przecież liżących pięty, dwulicowych klakierów mieli jak na pęczki. Czasem przydawało się mieć bardziej prymitywnego, ale i przewidywanego pracownika.
Pogrążony w myślach obserwował walkę z góry. Pozostała trójka. Sam demon nie był świadomy swojej jednomyślności z Tadao, ale on również chciał, żeby walka się zakończyła.
- Psia krew! Mordować się, a nie się tam łaskoczecie! - Ryknął na zgromadzonych w dole pospieszając ich akcję. Przez chwilę miał ochotę rzucić w nich prowizorycznym kuflem, ale się powstrzymał. Raz, że regeneracja kończyn oderwanych przez “jakiegoś” kizuki z powodu niesubordynacji byłaby męcząca, a dwa nakarmienie ich krwią tylko wydłużyłoby walkę. Nie mając więcej do roboty sączył dalej krew z dzbanka z jednej strony obserwując walkę, ale skupiając się bardziej na dźwiękach szarpaniny o miecz z tyłu. Kitsune niby wygrała, kolejna zabawka do jej kolekcji, ale póki miecz nie leżał z pewnością w jej ręce akcja wciąż trwała.

Re: Trybuny — Sob Lut 04, 2023 10:05 pm

⠀⠀⠀⠀Pierwsza oznaka gniewu, zaledwie iska powstała przy zderzeniu krzesiwa, wygasła równie szybko, co się pojawiła. Powróciła niczym fala uderzająca o brzeg obojętność. Znudzenie i poczucie straty czasu - jej kandydatka odpadła, a w dole misy walka toczyła się ślimaczym tempem. Ekstaza tłumu zamiast wzrastać, opadała. Wszystko to wydawało się zaledwie pretekstem, by wszystkich ich tutaj zgromadzić.
⠀⠀⠀⠀Nagle przejęła ją chęć ucieczki, ewakuowania się z tego dusznego zbiorowiska.
⠀⠀⠀⠀Zaledwie o tym pomyślała, ktoś chwycił ją za przegub, wstrzymując w pół kroku. Zamarła z narastającym uczuciem paniki. Zerknęła w bok, ale to wystarczyło, by ponownie skierować wzrok na piaskową arenę. Rozluźniła się; zmiękła.
⠀⠀⠀⠀— Znów idziemy na wojnę. Nie słyszałeś grzechotania łańcucha? — uśmiechnęła się cierpko, gładko wysuwając dłoń z jego uścisku. Tylko tego chciał, prawda? Odpowiedzi podjudzającej jego głębokie pragnienie wyrwania się z więzów, rozszarpania kajdan. Ogłaszając rzeź Nagoi Tadao złapał za drugi koniec łączących demony więzów i szarpnął je wszystkie za gardła.
⠀⠀⠀⠀Jaki sens unosić się ponad pozostałych, kiedy Kizuki w kilku słowach mógł im przypomnieć, że są nikim?
⠀⠀⠀⠀Spojrzała ostatni raz na jego dłoń, nie śmiąc unosić wzroku, spoglądać mu w twarz. Silne, szorstkie dłonie. Ciepłe. Zdolne zmiażdżyć jej grdykę, gdyby tylko tego zapragnął. Zrobiła kolejne kilka kroków. Będą mieli jeszcze wiele okazji do rozmów.

Skrót:

Re: Trybuny — Sob Lut 04, 2023 10:23 pm

⠀⠀⠀⠀Rozluźnił szczękę, wypluwając łydkę z mokrym mlaśnięciem.
⠀⠀⠀⠀— Pytanie ci zadałem! — oburzył się ignorancją kobiety, pozostając przed nią na klęczkach. Z ust ściekała mu krew, którą splunął na bok i wytarł usta rękawem upapranej już i tak koszuli.
⠀⠀⠀⠀Syknął, kiedy dźgnęła go czubkiem ostrza, bo cięcie nichirin różniło się od uderzeniem zwykłą bronią. Wchodziło w jego słabe ciało jak w masło. Był jednak zdesperowany jak pies na widok pęta kiełbasy. Nie odpuścił i tylko zbliżył się robiąc półkroku na kolanach.
⠀⠀⠀⠀— To raczej ty zapomniałaś mi odpowiedzieć. Co zrobisz z tym ostrzem? Masz jakiś plan, poza używaniem go jak kija na rożen? — ponaglił o odpowiedź, zagryzając dolną wargę przerośniętymi zębami. Gest był charakterystyczny dla każdego z nich - Sachiego i Suny, choć przy bliższych oględzinach dało się dostrzec dzielące ich cechy. Obecny w ich wspólnym ciele Sachi miał znacznie łagodniejsze, płynne wręcz rysy, nie krzywił się tak i nie napinał szczeki. Poza tym Suna nigdy nie wylądowałby w tak żałosnej sytuacji, ale on nie miał nic do stracenia.
⠀⠀⠀⠀Chciał wiedzieć jak najwięcej, żeby potem przekazać wszystko bratu.

Skrót:

Re: Trybuny — Sob Lut 04, 2023 10:36 pm

Przyglądał się dziewczynce z nieukrywaną ciekawością. Jej pytania i rozmyślenia znalazły w jego ustach odpowiedź.

— Walka toczy się o oręże naznaczone klątwą — Umilkł, po chwili dodając: — Ale też wielką mocą. Teraz gdy zyskało nowego właściciela... — Srebrny wzrok ocenił Kitsune. — Ten będzie musiał udowodnić czy posiada w sobie wystarczająco wiele siły, aby go dzierżyć.

Pomimo uczestnictwa w dyskusji pomiędzy Suiren i Rashem, oceniających z trybun Ginkatsu, Rintarou w porównaniu do nich zdawał się widzieć w małej potencjał. Swoim komplementem nie zamierzał się jednak z nią dzielić. Nie lubił, gdy inni obrastali w jego towarzystwie w piórka.

— Nie na tyle, aby się nim czuć.

Na jej delikatne skinięcie, uśmiechnął się prawym kącikiem ust, odprowadzając ją wzrokiem w kierunku Hime. Ciekawy był czy zostanie przez nią powitana pozytywnie, jednak nagła siła aury obezwładniła go, powodując przebiegające przez ciało delikatne prądy niezrozumiałej obawy. Kiedy obrócił głowę w kierunku Tadao i Yamy cała ta płachta przerażenia zeszła — coś jednak wciąż go niepokoiło. Ten spokój na jego twarzy. Wahał się odezwać. Tadao wyglądał, jakby stracił nim zainteresowanie, jednak Rintarou nie chciał być przez niego zapomniany. Otrzymał potężną moc, jednak ona miała być początkiem tego, do czego naprawdę zmierzał. Droga na szczyt nie mogła być przecież prosta.

Wzrok Rintarou opadł na Kitsunę, omiatając przy okazji Katsu i Sachiego. Później zerknął w kierunku Tadao. W obliczu pierwszego wszystko zdawało się mieć małą wartość. Spojrzał przed siebie — na arenę, prosto na dwójkę walczących podopiecznych.

— Nigdy nie podejrzewałem, że będę czuć dumę, mogąc patrzeć na wielkie wydarzenie, w którym udział będą brać demony spod mojego skrzydła. Tadao-sama. Doceniam twój podarunek. Tak jak dwójka z trójki pozostawionych na arenie pionków znajduje się pod moją pieczą, tak chcę aby moje umiejętności mogły ci się w jakikolwiek sposób przysłużyć.

Re: Trybuny — Nie Lut 05, 2023 7:48 pm

Zdobyła to co sobie zażyczyła. Zdobyła uwagę Minoru, zdobyła prezent od samego Tadao, zdobyła spojrzenie Suny, który właśnie przed nią klęczał - dosłownie, oraz zdobyła najpiękniejszą Katsu. Wygrała pod każdym tego słowa znaczeniu. Czuła się niepokonana, niezwyciężona. Uczucie władzy przepełniało każdą część jej ciała. Upajało niczym najmocniejszy narkotyk. Dostała odrobinkę i już pragnęła więcej. Wiedziała, że właśnie po to istniała. Dla tego uczucia, które teraz całkowicie nią zawładnęło.

Uniosła czerwone tęczówki ku górze gdzie możliwie znajdował się sam Stwórca. Rozłożyła ramiona oraz miecz, który przyjemnie palił jej bladą skórę dłoni. Zaniosła się niekontrolowanym śmiechem, który pod koniec zamienił się w ryk w ogóle nie pasujący do jej drobnej, delikatnej postaci. Ryk potwora. Ryk zwycięzcy. Szaleństwo w czerwonych tęczówkach pokazywało jak bardzo podobała jej się obecna sytuacja. Czy tak właśnie wyglądała wolność, o której wspominał Suna?

Kiedy zwrócił się do niej sam Tadao od razu na niego spojrzała.
- Niech przyjdą, Panie. Wyrżnę ich wszystkich ich własną bronią - odparła z uśmiechem pogodnym niczym młoda, beztroska i szczęśliwa dziewczynka. ~~Chociaż przed jej oczami przemknęła przystojna twarz Takuyi, jego ciepłe, ludzkie dłonie i szare, spokojne spojrzenie~~. Starannie zignorowała dziwne uczcie tęsknoty czując, jak coś właśnie w niej umarło. A potem zalała ją fala ulgi. Była wolna. Ponownie skłoniła się lekko Pierwszemu, a jej wolna dłoń przylgnęła do nowego znamiona na szyi z czułością dotykając znaku, który otrzymała od samego Minoru. Był dumny? Tak bardzo chciała, żeby był dumny.

Uniosła lekko zakrwawioną klingę krwią Suny ku górze na prostej dłoni. Spojrzała na czarne ostrze.
- Zdobędziemy Nagoję! - Ryknęła ile tchu w płucach. Schyliła się lekko ponownie patrząc na Sunę klęczącego i skomlącego pod jej nogami. Nie był sobą, teraz była już tego pewna. W końcu sama nie należała do tych stabilnych, więc czemu miałaby oceniać innych? - To mój plan - odpowiedziała Sachiemu z delikatnym uśmiechem, a lisie uszy uniosły się uciesznie, jak u szczeniaka, który właśnie zobaczył swojego pana z masą smakołyków. Najpierw Nagoja, potem cały świat.

- Razem? Żeby Suna był z nas dumny - dokończyła cicho pytaniem dla samego Sachiego. Wyciągnęła otwartą dłoń w jego stronę na znak jakiegoś rodzaju pokoju. Jeśli ją ujął zamierzała pomóc mu wstać. Cały czas jednak była gotowa na atak z zaskoczenia, jeśli spróbowałby zabrać jej miecz. Posiadała ograniczony kredyt zaufania. Wolała wtedy zrobić unik.

Demony były różne. Współpraca przychodziła im ciężko. Często okazywała się niemożliwa. Jednak to wspólny cel pchał ich do działa i łączył - czy tego chcieli czy nie. Kitsune nie była na tyle głupia, żeby w pojedynkę rzucać się w miasto pełne Zabójców. Potem spróbowała odsunąć się lekko od Suny, chociaż ciężko było jej oderwać od niego spojrzenie. Jej szkarłatne tęczówki ze znudzeniem przeniosły się po skrzywdzonej Katsu, jak gdyby to nic nie znaczyło. Zatrzymały się dopiero na Seiyushi.

Nie zamierzała się wtrącać. Katsu była dużą dziewczynką, a Seiyushi nie była warta jej uwagi.
Dlatego też 1, 2, 3 sekundy później wymierzyła w Sei ostrze Nichirin wysyłając w stronę byłej przeciwniczki całą swoją zgromadzoną ciemność. Ta miała za zadanie dosłownie otoczyć demonicę w całości i zmiażdżyć niczym robaka.

- Katsu jest moja. Trzymaj swoje brudne łapy przy sobie - wycedziła przez zęby w pełnej gotowości, gdyby Sei zamierzała jej oddać. Tylko Kitsune miała prawo atakować Katsu. Zresztą to tak, jak by Sei podniosła dłoń na coś co należało do samego Minoru. Lisica nie mogła jej odpuścić. Miała nadzieję, że Trzeci zrozumie jak ważna dla demonów była zemsta.

Re: Trybuny — Nie Lut 05, 2023 9:50 pm

Sprowokowana słowami i zachowaniem Katsu, pozbyła się jej tworów a potem jeszcze cisnęła w nią swoim mieczem. Pokazując jej tym samym żeby trzymała się od Seiyushi z dala jeśli chciała trzymać głowę na karku. Bo już jeden demon równie słaby co ona poczuł jak to jest stracić przy bezczelnej i agresywnej Seiyushi głowę.. Wszystko wskazywało na to że i Katsu się kiedyś o tym przekona.
Widząc jak uśmieszek spełzł z ust Siódmego, poczuła satysfakcję. Ale wiedziała że Lisicy może się nie spodobać zagrywka z mieczem. Jej katana rozpuściła się w dłoni Seiyu, swobodnie poruszając się w płynnej formie przed demonicą. Gdy Kitsune przeniosła spojrzenie na Sei z Katsu i uniosła nichirin w jej stronę, Sei pochwyciła za swoje ramię i oderwała swoją rękę, wyciskając z wnętrza tyle krwi aby móc dalej walczyć z demonem dzierżącym Nichirin. W końcu liczyła się z tym że może zaraz polać się krew i to w dosłownie najgorszej możliwej opcji. Ale wierzyła w swoje możliwości, w swoją demoniczną sztukę krwi i swoją wytrzymałości. Otaczając się swoją posoką, zmieniając jej gęstość na taką aby nic nie miało możliwości przebrnięcia przez nią.
"Katsu jest moja. Trzymaj swoje brudne łapy przy sobie"
Prychnęła zuchwale. - Nie tykam byle ścierwa.. - skomentowała. Bo przecież technicznie jej nie dotknęła nawet palcem. Dla Katsu jak i Kitsu miała tylko swoją czarną krew. I zamierzała jeszcze się z nimi kiedyś zabawić. Jeden na jeden to była jej preferowana opcja rozgrywki. Ale planowała też urosnąć w siłę żeby nigdy więcej nie przegrać, nie ważne ilu przeciwników będzie miała na raz przeciwko sobie.

Słowa Trzeciego były w pewien sposób pokrzepiające. Wzięła od niego podarowane serce i nadgryzła kawałek ostrożnie. Pierwszy raz jakiś silniejszy od niej demon podzielił się z nią jedzeniem a ona pierwszy raz od kogoś coś wzięła. Nie był to też byle kto, ale sam Trzeci! - Nie chcę polegać na nikim.. chcę być tak silna żeby móc stawić czoła całemu Korpusowi w pojedynkę i wyrżnąć ich co do jednego.. - wyjaśniła swój cel Trzeciemu. Słysząc o tym że pomściła śmierć pupila Hisoki, aż zerknęła w kierunku jego tronu. - Gdzie właściwie jest Hisoka? - spytała z czystej ciekawości. Gdzieś w głębi duszy chciała go poznać. Zobaczyć jaki był silny. Ale to że zainteresowała sobą Trzeciego, było czymś czego się nie spodziewała. Niemniej jednak, poczuła się odrobinę lepiej, może dzięki niemu stanie się o wiele silniejsza niż teraz.
Skinęła głową na jego propozycję. - Nie mogę się doczekać Isamu-sama.. - powiedziała z zadowoleniem w głosie. Ciekawa była co potrafił ten demon. Rany na jej ciele zaczęły się regenerować na tyle na ile posiadała jeszcze regeneracji. Ale pożywienie się ludzkim żarciem powinno pomóc z tym fantem.

Re: Trybuny — Pon Lut 06, 2023 8:52 pm

Koniec psot

Gozaro chyba nie docenił intelektu Sachiko. A może nawet go przecenił. Zmarszczył brwi słysząc jak Sachiko mówiła do bliżej nieokreślonej osoby, a zmarszczył je jeszcze bardziej widząc, że ta wstaje i gotowa jest pójść do jego towarzyszy opowiadać swoją niezwykłą historię.
— Spokojnie, spokojnie tu ich nie ma... — odparł uspokajającym tonem — Ale potem z chęcią cię z nimi zapoznam. — wyszczerzył zęby i wskazał na arenę, gdzie wydarzenia zaczynały zbliżać się do końca. — Znasz kogoś z tej trójki? — spytał jeszcze z grzeczności.

Katsu, Taishiro i Otosuke bez większych problemów dostali niezbędne do regeneracji pożywienie. Sługa nawet bez niezwykłego uroku artysty z miłym uśmiechem podał mu na tacy krew i ludzkie organy. Pewnie niezłą motywacją do szybkiego spełnienia prośby była świadomość, że Taishiro miał największą styczność z Yamato i Seiyushi - dwójką, która zabiła przed chwilą jego znajomych. Dlatego uniżenie wykonał swoje zadanie, a w myślach układał już słowa zażalenia które zamierzał wnieść do Kizukich...

Ginkatsu podeszła zainteresowana do Dziesiątej Kizuki. Może chciała to zrobić, a może kierował nią lęk gdy jej dotychczasowi, starsi i wyżsi opiekunowie zniknęli zajęci własnymi sprawami. Skłoniła się przed tronem dziesiątej grzecznie, znikając praktycznie z widoku wszystkim, którzy nie patrzyli w ziemię. Nie zdążyła się nawet odezwać, gdy Hime weszła jej w słowo.
— Nie chciałaś chyba zasugerować, że ktokolwiek traktuje mnie z góry? — zapytała cichym, miłym tonem — Co ty na to, szkrabie, że porozmawiamy sobie jak będzie po wszystkim? — nachyliła się do dziewczyny z uśmiechem od ucha do ucha. Poklepała Ginkatsu po głowie i wróciła do oglądania areny.

— Jak już mówiłem, zdobądź dla nas Nagoję, zapracuj na swój dar. — odpowiedział Tadao. Jego oczy były zimne, a twarz skupiona — Wybij się ponad innych, a być może zasiądziesz obok nas — dodała Yama w myślach. Druga pomimo pozornego spokoju i rozluźnienia też czujnie śledziła wydarzenia. Wyraźnie dali Rintaro do zrozumienia, że nie jest to właściwy moment do dalszej rozmowy. Coś innego odwracało ich uwagę i nie były to ostatnie akcje na arenie.
— Remis! Kto by się tego spodziewał?! — Tadao wykrzyknął w ich stronę ze swojego miejsca — A teraz, wasz nagroda! — dodał jeszcze i na arenie pojawił się obiecany zwycięzcy marechi.

Isamu wiele rzeczy w życiu widział, a większość z nich pożarł, albo chociaż spróbował zjeść. Jednak zdumiał się widząc jak rozmawiająca z nim Seiyushi wyrywa sobie rękę celem dalszej walki z wyimaginowanym wrogiem - wszak inne demony były zajęte swoimi sprawami. Może przez chwilę przyszło mu do głowy, że Rogata planuje zaatakować jego, ale myśl ta zgasła szybko. Uznał po prostu, że demonica ma nierówno pod sufitem bardziej niż inni tutaj i zamilkł w pół zdania.
Paranoiczny umysł Seiyushi może faktycznie był całkiem zdrowy i po prostu przewidywał zagrożenia zanim miały jeszcze nastąpić? Nawet jeśli tak było, to atak Kitsune był zdecydowanie szybszy od jej możliwości obrony. Krew zdołała tylko częściową ją zasłonić zanim ciemność objęła całą jej sylwetkę i zaczęła coraz mocniej napierać z każdej strony. Na szczęście dla Sei, materia wokół niej była zbyt słaba, by mogła zrobić jej krzywdę, ale jednocześnie na tyle gęsta, by uniemożliwić jej ruch.
Przepychanka między nimi trwała w najlepsze, a Isamu klepnął się potężnie w udo i z przeciągłym "Aaaaa" wstał, kierując się powoli na górę klnąc cicho pod nosem.
— Dosyć tego. — zawołał Akio stając między Seiyushi a Kitsune. Głos odbił się echem po trybunach. Z jego ust kapały strużki krwi. Ciemność i krew zadrgały, jakby otrzymały cios biczem i rozpadły się w bezkształtnej masie na ziemię. — Przestańcie polegać tylko na swoich mocach. — dodał jeszcze do obu i otarł usta, idąc za Isamu na górę, do sali Muzana.

Informacje:

Czas na odpis - nie poganiam. Jeśli ktoś chce, może automatycznie uznać z/t z trybun. Kto chce coś napisać - droga wolna.
W razie pytań - discord/pw Kirei
Seiyushi - blokada DBA na 3 najbliższe fabuły.
Kitsu - blokada DBA na 3 najbliższe fabuły.

Re: Trybuny — Pon Lut 06, 2023 9:40 pm

Sachiko spojrzała zdziwiona na Gozaro, kim byli jego znajomi skoro odpuścili widowisko na które przybyły nawet księżyce i to prawie wszystkie. Opcji było wiele, kto wie może nawet byli uczestnikami wydarzeń dziejących się na arenie gdzie to walczyła jej siostra Kazumi. A może po prostu mieszkali daleko od Oguni i nie zdążyli przybyć na widowisko. Dla Sachiko dojście do tego było trudne, wymagało rozważenia zbyt dużej ilości możliwych scenariuszy stąd po prostu przyjęła to do wiadomości i pokiwała szybko głową na znak iż zrozumiała mężczyznę.
— Potem, hmmm — Powiedziała zamyślona po czym uśmiechnęła się szeroko —Dobrze Gozaro! Potem mi ich pokażesz! — Odparła radośnie w głowie planując już to co zrobi po tym gdy skończy się zabawa. Wpierw zamierzała poszukać Suny, potem pogratulować Kazumi, następnie pójdzie z Gozaro, a na koniec wróci do ryokanu Pani Żuraw.
Szarowłosa prędko odwróciła głowę w stronę areny, spojrzała na Kazumi i uśmiechnęła się szeroko. Jej uśmiech prędko jednak znikł gdy dostrzegła iż reszta demonów trzyma się jeszcze na nogach. Nie mogła uwierzyć w to iż Kazumi ich nie pokonała, a to oznaczało jedno. Tamta dwójka z całą pewnością oszukiwała. — Znam Kazumi! Powinna pokonać tamtych bez problemu, a skoro tak się nie stało... — Zaczęła Sachiko zmartwiona, zamknęła na chwilę oczy i spojrzała na rogacza — Musze iść to sprawdzić! Do zobaczenia Gozaro! — Zawołała Sachiko i zaczęła biec ku wyjściu z Trybun. Po drodze zgarnęła z jednej z mis z jedzeniem serce człowieka i pognała do swojej siostry Kazumi by pocieszyć ją po ten wątpliwej wygranej.

Z/T

Re: Trybuny — Wto Lut 07, 2023 1:47 pm

Taishiro starał się przesiąkać i wiedzę czerpać z zakątka każdego najwyższych trybun. Na dwa miejsca zwracając uwagę mniej lub dyskretnie bardziej. Ciesząc się z tego, jaki posłuch ma wśród sług ludzkich, nie myśląc o ich powodach zbyt wiele. W końcu stał się wybrańcem najciekawszego i najsprytniejszego z Kizukich. Co numer Ósmy nosił przynajmniej przez chwil parę.
Na pierwsze, bliżej niego zwrócił uwagę przelotnie jedynie, gdyż ciekaw był, czy wieczne dziecię stanie się sługą dziewczęcia wiecznego? Włosów rozczochranie sygnałem dobrym było. Lecz warto zaczepić Ginkatsu później, by szczegóły uzyskać i być może plany swe wdrożyć? W końcu potworem wśród ludzi będzie ten, co na bezbronne dziecko ostrze brutalnie podniesie...
Drugie stawało się ciekawsze z chwilą trwania. Z rozkoszą i przyjemnością wielką Taishiro obserwował, jedząc i pijąc co mu sługa ludzki przyniósł. Seiyushi, niczym wariatka, rękę swą bez powodu wyrwała. Tylko po to, by mniej świśnięta się stała, gdy Kitsune mocą swą jej oblicze zaatakowała. Reagowanie z wyprzedzeniem, na to co się nie wydarzyło jeszcze. Artyście przypominać coś to się zdawało, lecz szybko myśl swą odrzucił. W szaleństwie i głupocie czystej mocy Najwyższych szukać nie powinienen.
- Warto czasami z aktora widzem się stać. Gdyż biernością dostrzeżesz więcej, niż czynem.
Rzekł ze spokojem artysta do Boga i sługi wokół niego zebranego, nim spostrzegł poruszenie wielkie, co Eijiego i Najwyższego każdego na górę posłało. Do Stwórcy prawdziwego komnat nieznanych. Wraz z przejściem Akio stało się coś, co niemal śmiechu salwę na jego ustach wywołało. Powstrzymując się z trudem, by krwią się nie zadławić i ofiarom gniewu Czwartego nie stać się również. Swym głosem krew odrzuconej przez Taia podwładnej i "małżonki" niszcząc, jakby z papieru origami były.
Wraz z domknięciem sztuki, artysta oddalić się zdecydował. Dopijając łyk ostatni trunku o imię sługi, co trunek mu podał się zapytał, gdyż może kiedyś sztukę o tych nocnych trybunach i arenie napisze. A nie chciał myśli swych poświęcać na imion wymyślanie, odbierając wieczność tym co zasługują na nią. Tak jak musiał z Arakim zrobić, co w jego sztuce jako Giichi funkcjonować będzie. Gdyż miano poznać trudno tego, co martwy od roku z prawdopodobieństwem różnym być może.
Z radością wieczną na twarzy opisaną, z siedliska swego podniósł się. Nucąc głośno pieśń, o której istnieniu Kitsune w Edo przypomniała. Tanecznym krokiem na krawędzi najwyższych trybun stanął, dystans od Yamato uważnie trzymając. I niczym aktor dobry ukłonił się przed publikom i współaktorami jego, dziękując za wieczór owocny dla niego. Po czym fikołkiem sprawnym barierkę przeskoczył, by na poziomie niżej się znaleźć. Gdzie w mniej widowiskowy sposób do wyjścia z trybun całych się kierował.

Z/T

Podkreślenie ma jedyną znaczącą akcję wyróżnić, aniżeli krwi użycie.

Re: Trybuny — Wto Lut 07, 2023 9:21 pm

Przerwana walka nie miała żadnego znaczenia, bo tak naprawdę wciąż toczyła się w spojrzeniach dwóch nowych wrogów. Kitsune wiedziała, była tego niemal pewna, że to nie było jej ostatnie spotkanie z Seiyushi. Czy ona także czuła niepohamowaną ochotę na dalszą walkę? Możliwe, że właśnie stały się prawdziwymi rywalkami, a to niekoniecznie musiało oznaczać coś złego.

Po wszystkim Kitsune posłała przelotne spojrzenie Sunie, który chyba Suną nie był. Przez krótką chwilę zastanawiała się czy właśnie swoim zachowaniem nie przekreślił każdego słowa, jakim się podzielili. Tak bardzo różnił się od Suny którego poznała na murze w Kyoto, i z którym kontynuowała spotkanie dalej w herbaciarni. Był inny, ale czy rzeczywiście gorszy? Nie potrafiła ocenić. Nowa wersja demona wzięła ją z zaskoczenia. Może gdyby poznała go najpierw w takim wydaniu ich los potoczyłby się inaczej? Może nie skończyłby się na chwil wytchnienia pewnej chłodnej nocy. Obojętnie co miało się kiedyś wydarzyć, wciąż tęskniła za jego dotykiem, nawet jeśli było to zwykłe ugryzienie jej zgrabnej łydki.

Jej czerwone tęczówki zatrzymały się na chwilę na Rintarou i to właśnie do niego zdecydowała się podejść.
- Jakieś rady od starego właściciela, dla nowego? - Zapytała go przekrzywiając lekko głowę z łobuzerskim uśmiechem. Tak naprawdę nie planowała nawet walczyć o ten cały zasrany miecz. Wszystko przez tą cholerną Katsu, która jak zwykle bezproblemowo zmanipulowała Lisicę dla własnych widzimisię. Kitsu nie miała jej tego nawet za złe. Jedyną rzeczą, za którą wciąż zamierzała ukarać Szkarłatną Księżniczkę była podzielona uwaga Siódmego. Nie zapomniała. Nigdy nie zapominała. Pamiętliwa i mściwa już na wieki.

Kiedy odchodziła puściła Katsu oko, bo wiedziała, że wkrótce znowu się spotkają. Kto wie, może w towarzystwie kochanego Yamato? Na koniec podeszła do Minoru z lekkim ukłonem. Cieszyła się tym wszystkim co od niego dostała. Smyczą, kontrolą i bólem, bo wszystko to było żywym dowodem, że zdecydował się poświęcić jej uwagę.

zt

Re: Trybuny — Pią Lut 10, 2023 12:05 pm

Nie spodziewała się, że zostanie tak łatwo rozczytana. Oczywiście, miała do czynienia z jedną z Kizukich, powinna być przecież bystra, skoro zahaczała o szczyty. Ginkatsu nie zakładała jednak, że aż tak Hime wejdzie jej w słowo. Stała tak z otwartymi ustami, jakby była w głębokim szoku. Czyżby aż tak było widać po podlotku czego tutaj szukała? Bała się, że uraziła wyższą rangą, ale ta na szczęście jedynie poklepała ją po głowie i stwierdziła, że później poświęci jej chwilę czasu. Odetchnęła, bo w jednym ze scenariuszy obawiała się, że zostanie wgnieciona w ziemię prezencją, wolą i siłą... Ale tym razem jej się udało wyjść bez szwanku, a może nawet uda jej się znaleźć silnego mentora? Oczywiście, Suiren dalej była ważna dla dziewczynki, ale ktoś pokroju Kizukiego? To był zupełnie inny poziom.
Kiedy wreszcie udało jej się otrząsnąć z początkowego szoku, ukłoniła się jeszcze raz Hime i opuściła trybuny. Nie miała co tutaj już robić, nie powinna też wchodzić pod nogi kogoś, z kim nie miała żadnych szans. Powinna zająć się sobą i tym, żeby rosnąć w siłę, a następnie odegrać się na tych żałosnych demonach, które za nic miały samodzielną siłę i były gotowe zostać takimi śmieciami. Nie pozwoli sobie na słabość, nigdy więcej. Jeszcze raz spojrzała na Kizukich, na skupienie wielkiej mocy, którą byli. Różnica między nią, a którymkolwiek z nich była pozornie nie do przeskoczenia. Przecież oni nie będą leżeć i pachnieć, czekając na to, aż ona stanie się silniejsza. Zacisnęła piąstki, rozumiejąc że musi być gotowa na wielkie poświęcenie, na taniec na krawędzi życia i śmierci, byleby tylko sięgnąć mocy, która zmusi innych do szacunku i strachu przed nią. Będzie najmłodszą i najbardziej niebezpieczną. Nawet jeśli dzisiaj nie pokazała się z najlepszej strony, nie oznacza to, że jutro też będzie jedną z najsłabszych. Może odeszła pokonana, ale jutro też jest dzień i nowa szansa, by wspiąć się o schodek wyżej.

Z/T

Re: Trybuny — Nie Lut 12, 2023 12:08 pm

Zdobądź dla nas Nagoję.

Wybij się ponad innych.

Te słowa odbijały się od wnętrza jego czaszki do momentu, aż nie zmieszały się z innymi — tym razem należącymi do zbliżającej się do niego, wcześniej poznanej lisicy. Zamyślony wzrok demona spełzł na jej oblicze, z łatwością odszukał krwiste tęczówki. Trudno było wywnioskować czy był niezadowolony z jej bezpośredniości, czy może wciąż tkwił w zamyśleniu; w kompletnie innej części trybun — tej przeznaczonej wyłącznie dla niego. W każdym razie nie uśmiechał się. Zdawał się poważny i chyba to było tak dziwne. Cisza trwała pomiędzy jej słowami. W końcu ją przerwał:

— To było lekkomyślne — rzucił, na moment uciekając wzorkiem w głąb trybun, zaczepiając spojrzenie na Sachim. Trwało to chwilę, bo zaraz po tym poruszył się w jej kierunku, zatrzymując się, dopiero gdy ich ciała się ze sobą zrównały; gdy ich ramiona niemal się ze sobą stykały. Kiedy wydawało się, że miał ją zwyczajnie minąć, srebro tęczówek osiadło ukradkiem na kobiecej sylwetce. Uśmiechnął się lewym kącikiem warg i szepnął nieopodal okrytego liliowymi pasmami włosów ucha: — Bo tak naprawdę wcale go nie chciałaś, prawda? Porozmawiamy innym razem. Na osobności.

Nie zamierzał ryzykować i zaczynać dyskusji w centrum siedliska demonów. Większości nie ufał, a doskonale zdawał sobie sprawę, że istniały w ich społeczności jednostki chętne do pozyskania informacji dla własnych korzyści.

Odsunął się od dziewczyny i bezceremonialnie zszedł z trybun. Jego szare spojrzenie cały czas błądziło po arenie, rozpoznając wśród niewielkich punktów Ichitarō i Kazumi; zapach krwi był kuszący, miał wrażenie, że nie odstępował go na krok. W słowach, które wypowiedział do Tadao, wbrew kłamstwom, na jakie zazwyczaj było go stać, naprawdę czuł dumę. Dokładnie jakby to on był częścią, która przyczyniła się do ich zwycięstwa. Jakby był kimś, kto dał im siłę, pozwalającą sprostać wszelkim przeciwnościom. Cóż, prawda była jednak inna. Może nie wiedzieli o tym inni, ale wiedział o tym on.

— zt

Re: Trybuny — Nie Lut 12, 2023 6:24 pm

Patrzył i niedowierzał. Jeszcze dobrą chwilę temu myślał, że zwycięstwo na arenie i marechi okazali się być poza jego zasięgiem. Odgryzł część palca w ustach, ludzkiego. Zaczynało w nim buzować, rosnąć ciśnienie z cyrku jaki widział! Walka do końca, tylko jeden może się ostać! Postanowiono podzielić taki smakołyk na trzy części... Nie godziło się! Szczególnie, że był jeszcze bliżej nagrody przez taką decyzję!
Nie było tutaj po nim nic więcej. Totalnie humor został mu popsuty przez to co widział na arenie. Powoli już godził się ze swoją przegraną, jednak ogień znacznie przybrał na sile. Co innego planował po doprowadzeniu ciała do ładu, jednak w tej chwili potrzebował udać się gdzieś w postronne miejsce i dać upust uczuciom. A potem... potem to się zobaczy co dalej.

[z/t]

Re: Trybuny — Pon Lut 13, 2023 8:12 pm

⠀⠀⠀⠀Za przerażonymi oczami Sachi'ego kryła się wściekłość. Gniew, który nie potrafił znaleźć ujścia.
⠀⠀⠀⠀Demon zacisnął dłonie w pięści, szurając palcami po chropowatym kamieniu podłogi. Uwydatnione żyły i ścięgna zatańczyły pod skórą na całej długości chudych przedramion, ale Sachi nie podniósł głowy. Splunął na bok krwią Kitsune i powoli uniósł ciało do pionu.
⠀⠀⠀⠀— Sam sobie dam radę... nie będę ci pomagał. Suna jest mój. — warknął bez przekonania.
⠀⠀⠀⠀Ciągnąć za sobą nogi odsunął się w końcu od zbiegowiska, które zaczynało działać mu już na nerwy. Nie przepadał za tłumami, a teraz odnosił wrażenie, że sięga ku niemu wiele par wścibskich oczu. Zbyt wiele. Ona, on, oni, tamci z oddali i jeszcze jedna grupa. Wyciągali szyje by spojrzeć na jego zęby, na krew Kitsune ściekającą po podbródku.
⠀⠀⠀⠀Przybrał groźną minę, ale kiedy kątem oka zauważył zainteresowanie Rintarou, skruszał i schował głowę między ramionami. Odwrócił wzrok mając nadzieję, że tylko się pomylił i długowłosy flecista wcale go nie zauważył. Teraz miał jeszcze więcej powodów aby zniknąć z tego miejsca.
⠀⠀⠀⠀Poza tym walka na arenie dobiegała już końca.
⠀⠀⠀⠀Ostatecznie nic nie zdziałał, niczego nie zdobył, stracił szansę na zdobycie miecza i chyba jeszcze zrobił sobie wroga w kobiecie-lisicy. Biorąc to wszystko pod uwagę postanowił zniknąć z tego miejsca niepostrzeżenie.

z/t

Re: Trybuny — Wto Lut 14, 2023 11:07 am

Walka z mieczem Seiyushi w jej ciele poszła całkiem sprawnie i już po chwili Katsu była w stanie sięgnąć z tacy podsuniętej przez uprzejmego człowieka, kawałek innego człowieka. Przez chwilę zawiesiła szmaragdowe spojrzenie na mężczyźnie, koniec końców odprawiła go jednak jedynie pełnym wdzięczności machnięciem ręki, przełykając kęs i czując jak jej ciało z przyjemnością przyjmuje dar.
Odetchnęła w końcu mogąc rozejrzeć się po demonach naokoło.
Obraz Kitsune z mieczem w dłoni był niczym najlepsza nagroda, w końcu utożsamiał sukces zamierzeń Katsu. Było to tak satysfakcjonujące, że pozwoliła sobie na chwilę docenienia tego przyjemnego uczucia, które spływało po jej ciele, zanim nie zdecydowała się podnieść z ziemi, poprawiając swoją suknię i pozostawiając po sobie jedynie plamę własnej krwi na posadzce trybun.
Nie potrafiła myśleć o wydarzeniach, które zdawały się dobiegać właśnie końca, inaczej aniżeli jak o wygranej. Zyskała przychylność Minoru, a miecz-podarunek od Tadao, spoczął w tych dłoniach, w których chciała aby spoczywał. Ból, którym było to okupione, zdawał się być wyjątkowo drobną zapłatą.
Spoglądając po twarzach innych demonów, Katsu miała ochotę roześmiać się w głos. Czyżby jako jedna z niewielu otrzymała dokładnie to, czego chciała? Nawet triumf Kitsune zdawał się nie odzwierciedlać szczerego sukcesu, jaki czuła jej szmaragdowa partnerka.
Powoli, pozwalając aby wszystkie jej uczucia wypłynęły na wierz w jednym uśmiechu skąpo wyrażającym to, co działo się w jej wnętrzu, dokończyła swój posiłek. W międzyczasie odprowadziła kilka znajomych twarzy wzrokiem, zanim sama nie oddaliła się w swoją stronę, po drodze poprawiając materiał sukni w taki sposób, aby mimo dziury po mieczu, która ziała na samym środku, wciąż wyglądać zjawiskowo.

z/t