SACHIKO

SACHIKO — Czw Gru 22, 2022 6:29 pm

demon

DEMON

Sachiko
14/11/1635, Okolice Osaki, OGUNI, Wygnaniec
szare oczy i długie sięgające niemal do pasa włosy tego samego koloru, mała blizna na lewym oku, wilcze uszy z czarnymi końcówkami i lekko wydłużone kły. Przy pasie nosi dwa Tachi.

OPIS POSTACICzasem przetrwanie jest ważniejsze od honoru, przynajmniej tak uważał ojciec Sachiko kiedy to parę dni po jej narodzinach postanowił opuścić swego pana i wieść żywot Ronina. Tamtego dnia najchętniej oprócz służby odrzuciłby i Sachiko, by zupełnie zerwać z dawnym życiem lecz obietnica jaką złożył swej żonie gdy ta umierała po porodzie nie pozwoliła mu na to. Co doprowadziło go tego stanu, co było przyczyną upadku wojownika? Na to pytanie nigdy nie odpowiedział wprost, raz powiedział iż groziła mu śmierć za niewykonanie polecenia swego pana, gdyż nie byłby w stanie tego zrobić, innym razem odparł iż to wszystko wina Sachiko, która odebrała mu jego miłość. Sachiko nigdy się nie dowiedziała co popchnęło jej ojca i jedynego opiekuna do zostania roninem, choć czuła iż obydwie historie miały w sobie ziarenko prawdy. Bycie córką bezpańskiego samuraja nie było takie złe, choć może Sachiko myślała tak gdyż nigdy nie miała okazji zaznać innego żywota. Nie mniej nie więcej, odpowiadało to jej, była z natury ciekawa świata i awanturnicza, a ich podróżniczy tryb życia dawał jej okazję do zwiedzania Japonii i poznawania nowych ludzi. Choć z racji na nieprzyjemne wspomnienia i swój występek jej ojciec omijał rodzinne strony w postaci Osaki i okolic tego miasta. Mimo braku sympatii do córki, ojciec nauczył swą “spadkobierczynie” tego co sam umiał, walczyć Tachi czy też jak przetrwać samemu na szlaku, nieraz wspominał wtedy z nostalgią żywot samuraja. Były to nijako jedyne momenty, kiedy pokazał się córce z mniej chłodnej strony, za każdym razem gdy przy ognisku opowiadał o swej przeszłości, Sachiko patrzyła na niego jak na bohatera z legend, mimo iż jej opiekun wcale wybitnym samurajem nie był, tak jak nie był wzorowym ojcem. Dla swej córki był surowym mentorem, ale nie mogła narzekać wszak jeszcze surowszym mistrzem było samo życie, by przetrwać jej ojciec łapał się różnych prac, które dla samurajów były niegodne a wręcz upokarzające, ale dla ronina były jedyną okazją by zarobić na jedzenie. Stąd też Sachiko odkąd czuła potrzebę odciążenia nieco ojca i kradła co mogła by móc “zarobić” na swe utrzymanie, nie zawsze jej się to udawało i nie raz dostała za to ostre lanie od ludzi, których okraść próbowała czy też od ojca, który uważał iż to nie przystoi by kraść od prostych ludzi.

Mimo wypadków z kradzieżami, do czasu gdy ukończyła 14 wiosen nie była większym problemem, lecz wszystko miało się zmienić gdy przestało jej odpowiadać kilka rzeczy. Sachiko wciąż patrzyła na swego ojca jak na własnego bohatera, stąd też gdy nieco podrosła i stała się bardziej bezczelna zaczęła stwarzać problemy, wróciła do kradzieży czy też nawet biła się z rówieśnikami gdy tylko coś jej nie odpowiadało, to co było jednakże niebezpieczne to to iż nie bała się już odpowiadać samurajom zaczepiającym jej rodzica, co prowadziło do tego iż sprowadzała na niego problemy, wszak który to samuraj nie chciał sprawdzić się w walce z Roninem. Szczęśliwie dla jej ojca wychodził z tych starć górą lecz sam fakt iż musiał stoczyć tę pojedynki sprawił iż kłócił się ze swą podopieczną. Sachiko nie rozumiała gniewu ojca, uważała iż mimo jego obecnego stanu to to iż był lepszy od tamtych samurajów powinien sprawić iż wojownicy powinni czuć do niego szacunek. Jej ojciec zaś nie szczędził jej obelg i gorzkich słów, które sprawiły iż ta często uciekała by wracać dopiero późną nocą następnego dnia. Czas ten spędzała w lesie, gdzie wpierw dawała upust złości, a potem płakała oparta o drzewo, pragnęła wszak jedynie akceptacji ojca. Ale nie wiedziała jak ją zdobyć, stąd sytuacja powtarzała się wielokrotnie, aż pewnego dnia jej ojciec trafił na samuraja, z którym walka nie była tak prosta jak poprzednie. Sachiko obserwowała ojca pojedynkującego się z samurajem i była zdziwiona tym jak jej bohater ma trudności z pokonaniem rywala, czuła wtedy strach iż być może skazała ojca na śmierć z powodu swego niewyparzonego języka. Z łzami w oczach obserwowała trudy ojca, który w końcu przemógł rywala, stracił jednakże w wyniku pojedynku prawą dłoń. Sachiko podbiegła wtedy do rodzica chcąc częścią własnego ubrania zatamować krwawienie, ojciec jednakże w gniewie zignorował ten gest i spoliczkował dziewczynę. Normalnie pewnie rzucałaby się o to i nakrzyczała na ojca, ale teraz z pokorą prosiła go o wybaczenie, obiecywała iż wszystko naprawi, płaszczyła się przed nim bojąc się odrzucenia. Wojownik jednakże zignorował ją i ruszył przed siebie. Sachiko wzięła wtedy leżącą na ziemi broń w postaci dwóch Tachi, jedno należące do ojca, drugie do jego byłego przeciwnika i ruszyła w ciszy za ojcem, z głową pochyloną w dół. Przez następne parę dni, obydwoje jedynie milczeli, jej rodzic z kamiennym wyrazem twarzy szedł przed siebie, zaś ona załamana kroczyła za nim niczym cień, w końcu jednakże jej ojciec zatrzymał się i spojrzał na nią. Wypowiedział jedno zdanie - Jutro wracamy do treningu.- Tyle jej starczyło by odzyskać nadzieję w to iż jej ojciec jej wybaczy. Stąd z pokorą skinęła głową i zaakceptowała swój los. Przez następne dwa lata trenowała pod surowym okiem ojca, ten stał się w stosunku do niej ostrzejszy, rzadko ją chwalił i często karał ale uczył ją walki bronią za co była mu wdzięczna, tak samo jak za to iż jej nie porzucił. Przez ten czas to również na niej spoczęła odpowiedzialność za utrzymanie ich, stąd nauczyła się polować czy też zaczęła w ukryciu przed ojcem korzystać z swych umiejętności do napadania podróżnych. W ten sposób zaczęła zabijać, początkowo czuła się z tym dziwnie, ale jej wola przetrwania i chęć zdobycia odkupienia za swe winy zwyciężyła i przelewanie krwi nie było dla niej problemem. Wtedy to odkryła iż nie czuje się najlepiej wśród ludzi, o wiele bardziej wolała lasy gdzie czuła się wolna i bezpieczna. Nie musiała martwić się tym kim była, mogła być po prostu sobą.

W dniu jej szesnastych urodzin jej życie miało zmienić się całkowicie, byli wtedy w okolicach Kioto, a przynajmniej tak twierdził jej ojciec. Dzień wcześniej zajęli "opustoszałą" chatę w lesie gdzie mieli zatrzymać się na kilka dni, Sachiko nie wspomniała ojcu iż jeszcze do niedawna chata była zamieszkana przez kogoś, w końcu spał na pewno spokojniej nie wiedząc co robiła jego uczennica by mógł zjeść ciepły posiłek. W końcu im mniej wiesz tym lepiej śpisz czy jakoś tak to szło, stąd cieszyła się iż wie niewiele. Jak zwykle opuściła chatę rankiem by udać się na polowanie, jej pierwszym krokiem było sprawdzenie pułapek by sprawdzić czy coś się w nie złapało. Ruszyła w głąb lasu odkrywając z niezadowoleniem iż jedyne co złapała to jednego królika. Liczyła na więcej, o wiele więcej ale i tym z ojcem powinni zaspokoić na chwilę swe potrzeby. Chciałaby złapać więcej by jakoś zadowolić ojca, od kilku dni bowiem wydawał się jej przygnębiony i zmęczony, bardziej niż przez ostatnie miesiące co sprawiało iż nastolatka była tym zmartwiona, nie wiedziała w końcu co mu dolega. Może był chory? A może znów wspominał lata swej świetności. Nie była tego pewna i to ją dręczyło, nie wiedziała jak mu pomóc. Pogrążona w tych negatywnych myślach nie zauważyła nawet dokąd idzie w wyniku czego spadła z górki obijając się przy tym lekko, była zła na siebie iż upadła przez co w złości zaczęła uderzać swym ostrzem w pobliskie drzewo. Podczas tego ataku furii, nie zauważyła nawet jak w okolicy pojawił się lis, który zabrał jej królika. Dotarło to do niej dopiero po chwili gdy zdyszana odwróciła się w tył
i ujrzała jak w miejscu gdzie leżało truchło futrzaka, teraz było jedno wielkie nic. Sfrustrowana tym wszystkim usiadła na ziemi, przyciągając kolana do klatki piersiowej i chowając w nich głowę. Walczyła sama ze sobą, była bliska łez ale nie chciała ich uronić, próbowała być silna dla swego opiekuna, robiła co mogła by udowodnić mu swą wartość. A teraz gdy była najbardziej potrzebna to zawiodła, po kilkunastu minutach użalania się nad sobą w końcu zacisnęła pięści i wstała, wciąż miała dużo czasu by zdobyć pożywienie. Z tą myślą udała się w stronę traktu by tam zaczaić się na podróżnych.

Po dotarciu na szlak czekała i czekała, aż w końcu o zmroku dostrzegła samotnego wędrowca, zdeterminowana by zdobyć jedzenie wyszła ze swej kryjówki. Wyciągnęła swe tachi z sayi, normalnie byłby to płynny ruch lecz teraz z powodu nerwów ręka jej zadrżała. Skierowała swe ostrze w stronę nieszczęśnika i przełknęła ślinę, pierwszy raz czując takie nerwy mimo iż robiła to już wcześniej. - Ty tam! - Zawołała do niego by zwrócić na siebie uwagę -To twój szczęśliwy dzień, pomogę pozbyć ci się balastu, oddawaj wszystko co masz cenne i zjadliwe! - Krzyknęła czując iż głos się jej łamie. Teraz dopiero przyjrzała się mężczyźnie przed nią, czarne długie włosy i te żółte nienaturalne oczy. Był nieco wyższy od niej, a teraz gdy zaczęła się zbliżać do niego poczuła dziwny chłód, dreszcz przeszedł jej ciało ale mimo to podeszła jeszcze bliżej, nie wiedziała czemu ale instynkt mówił jej by uciekała jak najdalej stąd. Ona sama zaś czuła strach, była wręcz przerażona jak nigdy dotąd. Nieznajomy chwycił za jej ostrze i skierował je w dół, zaś na jego twarzy pojawił się uśmiech. Była przerażona tym gdyż czasem słyszała historię o demonach, ale nie sądziła iż może na któregoś trafić. Szykowała się już na śmierć, próbując przyjąć ją z godnością choć odruchowo zamknęła oczy i odwróciła głowę na bok. Liczyła jedynie na to iż nie będzie zbyt długo cierpieć, lecz cios nigdy nie nadszedł. Zamiast tego nieznajomy wpatrywał się w nią z uśmiechem zaczynając z nią długą rozmowę. Podczas niej poznała imię nieznajomego, Suna bo tak zwał się wędrowiec, którego napadła został jej pierwszym "przyjacielem" o ile tak mogła go nazwać. Mężczyzna pomógł jej tego dnia, a także przez kilka następnych. Czasem przynosił jej dziwne mięso, którego nigdy wcześniej nie widziała, zawsze gdy o nie pytała, uśmiechał się jedynie w odpowiedzi. O wiele częściej jednakże pomagał jej w rozbojach, zachęcał ją do zabijania ludzi podczas tych "łowów", które to zaczęła coraz bardziej lubić, rozmawiali o sobie, z czego to Sachiko często mówiła o swej pogardzie do samurajów. Wtedy to Suna opowiedział jej "Zabójcach Demonów", jego zdaniem byli o wiele gorsi od samurajów stąd też i ich Sachiko zaczęła nienawidzić, stąd nawet zaczęła szukać ich by sprawdzić ich umiejętności. Demon jednakże przerwał jej poszukiwania, stwierdził iż ta była na to za słaba. Sachiko wtedy postanowiła poprosić go o tą siłę, ciemnowłosy znów obdarzył ją swym diabolicznym uśmiechem i zaprosił ją do modlitwy, która na zawsze zmieniła jej życie.

Tej nocy została pobłogosławiona, zmieniła się. Dziewczyna o wilczych uszach i kłach wstała z ziemi, czuła szok i zdziwienie. Szarowłosa rozejrzała się wokół, ujrzała iż była w lesie w pobliżu jakieś samotnej chaty. Przed nią zaś stał ciemnowłosy mężczyzna o żółtych oczach, trzymał w ręku dwa ostrza do których czuła się przywiązana choć nie wiedziała czemu. Nieznajomy przedstawił się jej jako Suna i wskazał jej na chatę, mówiąc iż tam czeka ją jej pierwszy posiłek na nowej drodze życia. Wtedy nie wiedziała o co mu chodzi, ale czuła głód stąd podążyła tam by skorzystać z rady Suny i pożreć znajdującego się tam starszego mężczyznę. Będącego niegdyś jej ojcem.

CIEKAWOSTKI
- Po swojej przemianie nieco zdziczała, nie lubi tłumów. O wiele bardziej preferuje mniejsze grupy rozmówców.

- Nie lubi przebywać w zamkniętych pomieszczeniach o wiele bardziej woli otwarte przestrzenie, a jej ulubionym miejscem są lasy po których uwielbia wędrować.

- Sachiko uwielbia polować i bawić się swymi ofiarami, pozwala im uciec by móc ich następnie tropić i gonić. Niezwykłą radość sprawia jej dawanie nadziei ludziom by następnie łapać ich i pożerać niczym wilk. Czasem gdy nie może znaleźć ludzi to poluje w ten sposób na zwierzęta

- Dziewczyna jest przylepą, gdy już kogoś pozna to nie odstępuje go na krok do czasu aż ta osoba jej nie ucieknie lub nie rozproszy się czymś innym.

- Gdy księżyc jest wysoko na niebie w pełni swej okazałości to niczym wilk wyje do niego.

- Zazwyczaj przemierza świat z uśmiechem na ustach i błyskiem podekscytowania w oku, nie może bowiem doczekać się aż znajdzie następną ofiarę.

- Sachiko jest niezwykle ciekawską osobą, nawet najmniejsze poruszenie krzaków wzbudza w niej ciekawość i chęć sprawdzenia tego co tam jest.

- Jest niezwykle dumna z swych wilczych cech, stąd z agresją reaguje gdy ktoś się z nich naśmiewa, ma też skłonności do lgnięcia do silniejszych demonów.

- Nie pamięta już skąd ma swoje dwa ostrza, ale są one dla niej niezwykle cenne i jest do nich przywiązana, często tworzy różne teorie na temat ich pochodzenia.

Re: SACHIKO — Pią Gru 23, 2022 8:46 pm

Witaj, Sachiko! Twoja Karta Postaci została zaakceptowana, a ty tym samym wstąpiłeś w szeregi Demonów. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, uzupełnij swój profil, a następnie przystąp do uzupełnienia informatora, do którego wzór znajdziesz tutaj.

Co więcej, na start dostajesz 49 punktów, które wydać możesz na zakupy w Sklepiku Mistrza Gry lub zamienić je na punkty do statystyk. Do zobaczenia na fabule!