Trybuny

Re: Trybuny — Czw Gru 15, 2022 9:01 pm

⠀⠀⠀⠀Z przerażeniem śledził lot ciśniętego przez siebie kamienia. Nie wierzył własnej sile, ale przedmiot poleciał zgrabnym łukiem i trafił. Czyżby strach wydobył z niego nieobecne dotychczas pokłady energii, o której nie miał pojęcia? Był zdziwiony sprawnością własnego ciała, jakby ćwiczenia wykonywane we śnie wreszcie zaczęły przynosić efekty. Chociaż wcale nie spał, ani nawet nie ćwiczył. Szczęście nowicjusza.
⠀⠀⠀⠀— Chyba... chyba nie widzieli, że to ja — wymamrotał mimo to, wychylając się ponad krawędzią, żeby spojrzeć na demona, którego kamień trafił w bark.
⠀⠀⠀⠀Siedząc w górze był bezpieczny, ale czy po wszystkim nie dostanie za to jakiejś kary? Mimowolnie obejrzał się przez ramię na Kizukich szukając na ich twarzach grymasów gniewu. Pewnie bardziej przejęliby się jego wyczynem, gdyby jakaś kobieta z wyższych trybun nie przebiła kogoś swoim mieczem. Interwencja wywołała salwę śmiechu, która rozeszła się wśród demonów jak zaraźliwa choroba. Nawet on na moment wykrzywił usta.
⠀⠀⠀⠀Może jednak ominie go kara? Tu i ówdzie demony rozważały w jaki sposób dokuczyć walczącym w dole, ale nikt tak właściwie nie chciał ryzykować. Uwaga większości skupiona była wokół Kizukich, których uwagę próbowali na siebie ściągnąć. Dlaczego? Co go ominęło? Czy znowu o czymś zapomniał i Suna go za to skrytykuje?
⠀⠀⠀⠀Usiadł na swoim miejscu, ale siedział przepełniony zdenerwowaniem.
⠀⠀⠀⠀Demony rozmawiały z Księżycami, ofiarowały im dary, podlizywały się na wszelkie możliwe sposoby, byle tylko zdobyć odrobinę przychylności. Mijały minuty, a na niego nikt nie zwracał uwagi. Musiał coś zrobić, musiał w jakiś sposób znaleźć się w centrum. Tysiące myśli jednocześnie nie pozwalało mu się skupić. W pewnym momencie odkrył, że przerzuca w dłoniach kamień, podobny do tego, którym cisnął na arenę.
⠀⠀⠀⠀A gdyby tak...?
⠀⠀⠀⠀Zaśmiał się histerycznie, ale nikt poza nim tego nie usłyszał. Demony obok wykrzykiwały imiona swoich faworytów, a on jak zwykle pakował się w jakieś kłopoty. Czy Suna skarci go za taką inicjatywę, a może poprze pomysłowość brata?
⠀⠀⠀⠀Sachi wstał i odwrócił się w kierunku wyższych trybun. Zamachnął się. Zignorował pytanie demona siedzącego obok niego: co ty wyrabiasz? Nabrał powietrza w płuca i wypuścił je powoli, skupił się na celu, skierował całą siłę do ramienia i zamachnął z całej siły w kierunku stojącego najbliżej Kizukiego - Minoru.

Re: Trybuny — Pią Gru 16, 2022 6:57 pm

Taishiro ze spokojem obserwował tą wielowątkową sztukę. Pełną wydarzeń przeróżnych. Od dziecka bijącego się z potężnym wrogiem, po dwóch demonów niehonorowo bijących się razem z jednym. Jak również to najmniej intrygujące. Otosuke laleczkami się bawił dalej. Czy błędu nie popełnił krew swą na jego oddając? Cokolwiek to było, ten hazard zabawą jest tylko. Otosuke straci więcej niż on, a ten kamień to tylko przedsmak tego, co go czeka. Jeśli swą szansę na stanięcie na szczycie łańcucha zmarnuje...
Sztuka Bogów leniwa choć rozkręcała się powoli. Yama-sama coś ciekawego na arenie ujrzała. Minoru-sama kolejnego kochanka Kitsune światu ukazał. Co dla Taishiro efekt wzbudził niemal żaden. To tak jakby rzec, że oiranka miała nie trzech, lecz czterech klientów w ciągu dni ostatnich. Jednak imię Takuyi zapamięta na trochę. Może jakąś drobną wartość posiada? W świecie, gdzie miłość demonia nie istnieje. Jedyna rzecz ciekawa na wysokościach, to fakt że Eiji Ósmy osobie jego skromnej się przyglądał. Jednak, czy zmieni cokolwiek ten fakt? Dopóty nie okaże możliwości swych na dworze demonim, czy gotów był stanąć przed obliczem jego?
Nieoczekiwanie wzrok artysty w kierunku się udał. Kierunku, który wyraźnie chciał ignorować. Jednak ile można udawać, że smrodu demoniej zgnilizny się nie czuje? W postaci Seiyushi, co idealny moment na potwierdzenie słów jego z Kioto wybrała. Zabierając okazję na wykazanie się Yucie, w igrzyskach potęgi dla słabych. Artysta nie wierzył, iż demonica trafiła przypadkowo. Znając fakt, który szczerze ujawniła przed nim. Nienawidziła demonów słabych, których bała się z powodów jej móżdżkowi nie znany. Zaś Yuta był jednym z najstraszliwszych demonów młodych, jakiego Taishiro w swoim życiu poznał. Choć może to miejsce na równi z Inu zajmował...
- Właśnie dlatego powinno się zwalniać. Inaczej nadziejesz się bezmyślnie na pułapkę wroga.
Odparł ze swym ogromnym uśmiechem Taishiro do Rintarou, obserwując Seiyushi odchodząca bliżej akcji na dole, by chaos na arenie siać dalej. Niszcząc drabiny dla krwi świeżej, chcąc pokazać, jak bardzo dobra jest w zabijaniu słabszych. Co spodoba się jedynie wspaniałemu Isamu.
Po chwili krótkiej wzrok artysty połączył się ze wzrokiem wielu. Wpatrujących się na Yamato, który pośrednią ofiarą przewidywalnych zabaw Seiyushi się stał. Demona co najgłośniej jego imię krzyczał. Na którego ruch czekało wielu. Jaka szkoda, że tak trudne decyzje, nie mogą zostać podjęte przez kogoś innego. Kto ciężar jej na siebie mógł przyjąć częściowo. Artysta był na szczęście tym, co z opresji mnicha mógł w tej chwili wybawić. Ze swojego skórkowatego siedliska wstał, powoli podchodząc do niego:
- Gdy ktoś oko ci wybije, wybij mu również. Gdy ktoś rękę złamie przyjacielowi twemu, wyłam mu dwie. A gdy ktoś niehonorowo i otwarcie przebije faworyta twego na wylot. Pokazując otwarcie, jak gardzi tobą z bliska. Ukarać ją powinieneś. By lekcje z tego na całe swe demonie życie wyciągnęła.
Zapach kwiatu wiśni intensywniejszy się stał. Zaś aura Taishiro zdawała się być przyjemna i lekka. Na tyle, że aż trudno wątpić w prawdziwość i mądrość słów jego było. Artysta swej krwi do tego czynu nie oszczędzał. By upewnić się, iż porada jego wykonana zostanie. Na tyle, by przyjaciel Kitsune zajął Seiyushi na chwilę. Przed psuciem trampoliny dla demonów słabszych.
Jednocześnie czujny był mocno. By w razie zagrożenia jakiegoś, piruetem zgrabnym w bok go uniknąć. Gdyż czasu nie miał dziś na Seiyushiowe przedszkole. Niech dzieckiem jego zajmie się dziś kto inny.

Re: Trybuny — Pią Gru 16, 2022 8:10 pm

⠀⠀⠀⠀Sytuacja zmieniała się dynamicznie, więc tocząca się na ich platformie rozmowa nagle ucichła. Wzrok Suiren powędrował do źródła całego zamieszania, w stronę demona przebitego czarnym mieczem, a potem do autorki całego zamieszania - Seiyushi. Westchnienie bezwiednie opuściło jej usta.
⠀⠀⠀⠀Uwaga Kizukich przeskakiwała z osoby na osobę jak piłeczka ping-pongowa i tylko niektórzy z nich nadal wyglądali na znudzonych. Śmiech Isamu rozszedł się falą wtórujących mu demonów, a twarze co poniektórych skrzywiły się wyraźnie. Od razu można było zauważyć kto postawił na jasnowłosego pechowca, którego ona poznała w świątyni. Nie wyglądał na silnego, nie wyczuła też nic specjalnego wtedy, gdy mieli okazję ze sobą porozmawiać. Brocząc krwią prezentował się wręcz żałośnie.
⠀⠀⠀⠀— Jeden z głowy... — wymamrotała, opierając podbródek na dłoni. Nadal nie zdecydowała kogo obstawić jako swojego zwycięzcę. Spojrzała znów na małą Ginkatsu i zwinęła palce w pięść. — Nie brakuje jej odwagi — przyznała w odpowiedzi na słowa Taishiro, ale teoria artysty wcale jej nie przekonała. — Nikt na nią nie stawia. Nawet Kizuki mają oczy zwrócone w innym kierunku. — Uśmiechnęła się lekko, przesuwając wzrok z najwyższych siedzeń na arenę. — Niczego nie zauważą...
⠀⠀⠀⠀Wstała. W tym samym momencie tuż za nią zniknął po cichu Rash. Nie skomentowała tego w żaden sposób, ale śledziła rogatego demona spod przymrużonych powiek dopóki nie zniknął na schodach prowadzących do siedziska Niwy. Miała właśnie ruszyć w kierunku osobnika zbierającego zakłady kiedy kobiecy głos dopomniał się o jej uwagę.
⠀⠀⠀⠀Kiwnęła lekko. Spodobało jej się, że demonica wspomniała o Czwartym w towarzystwie pozostałych demonów. Niech dowiedzą się, że Kizuki o tak wysokiej pozycji interesuje się osobą skrzydlatej. Choć wolałaby, żeby Rash też to usłyszał, ale na nieobecność rogacza nie mogła wiele zdziałać. Może dowie się później, za sprawą paplaniny Rintarou.
⠀⠀⠀⠀— Niedługo go odnajdę — odparła. Nie zamierzała się śpieszyć, choć brakowało jej odwagi, by zmusić Akio do czekania. Pozwoliła sobie jednak na powolny krok i minięcie Seiyushi, do której rzuciła półgębkiem: — Pomóż małej, a kiedyś Ci się odwdzięczę.
⠀⠀⠀⠀Dopiero wtedy ruszyła dalej, minęła demona któremu przekazała swoje głosy, po czym ruszyła środkiem trybun w kierunku Akio. Powoli, krok za krokiem, pozwoliła wszystkim dokładnie jej się przyjrzeć. Dopiero kiedy była już blisko nastroszyła nerwowo pióra na karku. Nie spoglądała bezpośrednio w jego kierunku, ale gdzieś obok. Zastanawiała się co jeszcze mogłaby zrobić dla wielkiego herszta.
⠀⠀⠀⠀— Panie?

Re: Trybuny — Pią Gru 16, 2022 9:22 pm

Mnich z daleka obserwował jak po jego niezbyt cierpliwym przykładzie, część zebranych demonów również skierowała się by wskazać domniemanego zwycięzcę. Jednak to jego wybór zawodnika na arenie został wkrótce bezwzględnie sabotażowany. Kiedy demonica obok rzuciła w Yutę stworzonym z krwi mieczem, Yamato spojrzał na nią z wyrzutem. Chwilę później przypałętał się jakiś inny demon i zaczął swoją dziwną składnią namawiać go do egzekwowania rewanżu, zemsty czy co tam innego pasowało.
W głowie ciemnowłosego kłębiły się dwie myśli. Z jednej strony jego duma został urażona i po części śpiewak miał rację w kwestii rekompensaty. Z drugiej strony jeśli ktokolwiek mówił mu co ma robić Yamato miał przemożną potrzebę zrobić dokładnie odwrotnie.
- Jak ktoś złamie rękę mojemu przyjacielowi to oznacza, że przyjaciel zrąbał sprawę. - Odpowiedział tonem pod tytułem “idź w cholerę”. Następnie przecząc swoim słowom skierował się w stronę kobiety, która uprawiała ordynarną partyzantkę jego zakładu. Owszem, mógł nie oświadczać wszem i wobec swojego losu. Jednak bez tego nie byłoby rozrywki, prawda?
- Oi! Co to ma być?! Uważasz, że tak to powinno wyglądać? Daj się szczurom pomordować w dziurze! - Rzucił do niej z wyrzutem. Nie był zachwycony obrotem spraw. Co jak co, ale przegrywać to mnich nie lubił. Chwilę później kontynuował swoją tyradę. - Który to twój typ? Też mam mu pomóc? - Zapytał wyzywająco z przekąsem. Następnie nie czekając zbytnio na odpowiedź wyprostował na bok prawą rękę w kierunku jednego z pobliskich ludzkich sługusów. Sięgnął drugą dłonią i szybko podciągnął prawy rękaw. Z tyłu jego ramienia chlusnęłą krew i zawisła w powietrzu tworząc kształt kościanej ręki wiszącej tuż nad jego własną. Robiąc szybki krok do śmiertelnika podniósł go ziemi krwawą łapą i szybkim ruchem rzucił w kierunku kogoś najdalej od Yuty w dole areny.
- To ten?! - Zapytał kierując wobec Seiyushi wyzywający wzrok.

prowokacja polityczna do Seiyushi
yeet sługą w dół areny
DBA rangi D

Re: Trybuny — Pią Gru 16, 2022 9:26 pm

Rintarou uniósł brew, spoglądając dyskretnie na Suiren, gdy ta wspomniała o dotyczących jego osoby plotkach. W srebrnych ślepiach przetoczyło się zauważalne zaintrygowanie; źrenice drgnęły, a powieki lekko przymrużyły, niczym u kota, który został wybudzony ze snu pachnącą przekąską. Szybko jednak pełne milczenia spojrzenie przetoczyło się na nowo przybyłą, która wywołała kobietę do siebie. Aż go ścisnęło z zazdrości, kiedy usłyszał imię jednego z Kizukich — jednak trzeba było przyznać, że wytrzymał i zniósł to z nienaganną pokerową twarzą, nietkniętą najmniejszym grymasem. Grymas mógł ujrzeć jedynie Taishiro, kiedy zasłona z jasnych oczu demona w końcu opadła — dokładnie w momencie, gdy wspomniał o Kioto i Tadao. Pieprzona dokładka, której już nie był w stanie przełknąć. Przywołując na usta bezczelny uśmiech, nie silił się nawet na miłe gesty; gapił się na niego wstrętnie, gdy odchodził, jakby miał zaraz go przekląć i przywołać żywe trupy, by posiliły się jego ciałem.

— Chyba nie sądzisz, że dzięki swoim zasługom w Kioto, zyskałeś u niego uznanie? — powiedział cicho do siebie.

Znów został sam. Otaksował miejsce, na którym do niedawna siedziała Suiren, a potem uniósł spojrzenie, dostrzegając jak trójka demonów, podjęła ryzyko podejścia do Kizukich i znów poczuł ten okropny ścisk w żołądku. Zaczynali go piekielnie wkurwiać — chyba z tego względu, że mieli w sobie tyle odwagi, by wykonać ten krok. Rintarou nigdy jej nie brakowało, jednak potrafił myśleć trzeźwo (czego wymagał chytry charakter). Wiedział, gdzie tak naprawdę znajduje się jego miejsce.

Gwałtownie wstał — ze sztywno zaciśniętymi wargami i chłodnym wzorkiem. Ruszył do barierek i oparł się o nie bokiem. Obserwował z uwagą każde z tych walczących pomiotów, dopiero teraz uzmysławiając sobie, że jedno zostało poważnie ranne przez ciemne twory Seiyushi (na którą notabene łypnął zniechęconym spojrzeniem).

Ciemnowłosy mężczyzna również przykuł jego uwagę – o to właściwie wcale nie był trudno. Światło, jakie błysnęło w oczy, rozpaliło w demonie niepoprawne zainteresowanie i na moment zmienił pozycję. Oparł się o barierki, podpierając podbródek na dłoni i wpatrywał się w jego poczynania.

Dopiero po chwili przeniósł wzrok w kierunku Ichitarō. Zaskoczył się. Nie spodziewał się, że ten osobnik potrafi robić coś więcej poza spaniem i marudzeniem — trafiony cios, zaburzył na moment portret wspólnych wspomnień. Na widok przyzwanych węży przymknął oczy i parsknął. Niesamowite, nawet moc, którą posiadał, musiała bazować na dystansowaniu się od problemów. Naprawdę tak wiele ich łączyło?

Kiedy podchodził do postawionej urny, spojrzał przelotnie na całe to pieprzone zgromadzenie, próbując odnaleźć wzorkiem Tadao i Yamę. Wciąż ich śledził, jakby wyczekiwał odpowiedniego momentu, jednak podejrzewał, że takowy nigdy nie nastąpi.

Wsunął dłoń do urny, oddając swój głos.

Re: Trybuny — Sob Gru 17, 2022 10:21 am

W momencie gdy cisnęła mieczami planowała je rozmieścić po arenie dla urozmaicenia opcji dla demonów. Używając oczywiści całej swojej sił, której nie miała okazji przyrównać do nikogo jeszcze. Więc nie wiedziała czy to będzie wystarczający nakład. Jak się okazało nie znała swoich możliwości do końca. Pierwsza katana wbiła się z hukiem w środek areny do połowy. Ale druga, którą rzuciła w okolice Yuty przeszyła biedaka, który ruszył na swój wybrany cel. Usta same jej się rozchyliły w zaskoczeniu. Oczy zrobiła większe, nie kryjąc zdziwienia na jej twarzy. "Mój... miecz przeleciał przez niego jakby typ był z papieru..." skomentowała nagle rozglądając się po pozostałych uczestnikach. - Oni wszyscy są aż tacy słabi? - szepnęła pod nosem.
Wybuch śmiechu za jej plecami, sprawił że spojrzała przez ramię w kierunku źródła tego rozbawienia. Rozśmieszyła TRZECIEGO... Nie wiedziała czy to dobrze czy źle. Kątem oka widząc jak Artystyczna Kurwa podchodzi do Yamato i zaczyna swoje pierdolenie, podburzając mężczyznę, który stawił na Yutę. Karmazynowe ślepia wiły się w niego, pięści same się zacisnęły. Nie kryła że spodziewa się reakcji Yamato, na jej niefortunny rzut. To nie było jednak miejsce żeby rzucić się do grdyki Taia. Na niego przyjdzie jeszcze czas. Niemniej nie planowała tracić na czujności, pamiętała swoje interakcje z Teatralną Kurwą i gardziła nim jeszcze bardziej niż kimkolwiek do tej pory. Nie znał jej, nie pozwoli kiedykolwiek by to się zmieniło.
"Pomóż małej, a kiedyś Ci się odwdzięczę."
Słowa Suiren ją zaskoczyły. - ..co? - mruknęła zerkając kątem oka za jej osobą, gdy ta zdążyła ją już minąć. Przeniosła wzrok na małą Ginkatsu. Powieka jej drgnęła w skrajnej irytacji widząc dziecko próbujące coś wskórać tam na dole. "Temu żałośnie słabemu szczurowi...? Nawet jak bym każdemu zadała podobne obrażenia co białowłosemu... ten gnój i tak by z nimi nie wygrał.. prawo silniejszych.." skomentowała w myślach przekonując się do tego żeby pominąć prośbę Suiren. Ale.. Prawa dłoń zacisnęła się tak mocno że kostki aż pobielały. Wewnętrznie zaczął się w niej tlić konflikt interesów.
"Oi! Co to ma być?! Uważasz, że tak to powinno wyglądać? Daj się szczurom pomordować w dziurze!"
Spojrzała w bok na stojącego przy niej Yamato i z zainteresowaniem obserwowała jak sam zaczynał używać sztuki swojej krwi, łapiąc jakieś ludzkie ścierwo. - Uśmiejesz się jak Ci powiem że postawiłam na twojego pieszczoszka? - spytała z bezczelnym uśmieszkiem na ustach, po czym przeniosła wzrok na arenę i kiwnęła głową lekko na ich wspólnego faworyta. - Pech że się ruszył.. ale jego ciało zamortyzowało mój rzut.. plus to demon.. ma regenerację.. mój miecz ewidentnie jest wytrzymalszy od całej reszty.. i Yuta może go teraz użyć do walki.. - spojrzała na miecz wbity w centrum areny. Ciekawa była czy ktoś się jeszcze pokusi o broń, która mogła dać przewagę w walce. - Poza tym.. to nie ja wysłałam do dziury szczury by walczyły o kawałek sera.. - dodała. - Więc rzucaj w kogo chcesz.. ale siedzimy w jednej łódce.. - skomentowała z lekkim rozbawieniem dla sytuacji. Wcześniejsze słowa mnicha skierowane w odpowiedzi na pierdolenie Taishiro, wywołało delikatny uśmiech na twarzy Seiyushi. - Jak myślisz.. kto będzie największym wyzwaniem dla naszego faworyta? - spytała z ciekawości mnicha.

Re: Trybuny — Pon Gru 19, 2022 1:35 pm

Wybory

Kitsune nie uciekła z podwiniętym ogonem. Stała dzielnie przed Minoru który delektował się emocjami wylewającymi się z Lisicy. Słysząc jej odpowiedź uśmiechnął i z różą w dłoni nachylił nad nią, drugą ręką odgarniając jej włosy i gładząc po szyi. Równie dobrze mógł traktować w ten sposób ukochaną co wiernego pupila.
— Niech i tak będzie. — wyszeptał i przyłożył różę do jej ciała. Syknęła przypalana skóra, w nos Kitsu uderzył zapach spalenizny a ból wygiął ją w łuk. Uczucie rozlewało się od szyi na całe ciało i zdawało się trwać długo, za długo by mogła to znieść bez chociażby jęku czy kilku łez. W końcu jednak Kizuki odsunął się od niej, a ból został tylko gorącym wspomnieniem. Na jej szyi została blizna z której ciekły jeszcze stróżki krwi. — Jeśli będziesz chciała przekazać mi coś ważnego to wystarczy że się zranisz, a posłaniec przekaże mi wszystko. — po tych słowach wyciągnął w jej stronę dłoń by pomóc podnieść się z kolan. Najwidoczniej upadła podczas "inicjacji".
Sachi wpadł na jakże genialny plan ciśnięcia jeszcze jednym kamieniem. Tyle, że w odwrotnym kierunku, prosto w zgromadzonych wyżej Kizukich. Obrał sobie za cel jednego z nich, ale może przez pogodę, może rzut pod górę albo po prostu pech jego pocisk pomknął nie w siódmego, ale w szóstą. Prosto w Niwę. Ta złapała kamień i starła go w proch. Przez chwilę nic się nie stało, a ułamki sekundy później Kizuki stała tuż przed nim z płonącą żądzą mordu wymalowaną na całej twarzy. Jej obecność budziła w nim tylko jeden instynkt - ucieczki na tych miękkich i słabych nogach. Nawet jeśli za sobą miał tylko długi lot w dół, wprost na arenę...
Taishiro wykonał wszystko jak zaplanował. Rozsiał swoje wpływy, obserwował całe zamieszanie z pierwszych rzędów. Czyżby odnajdywał się w swoim żywiole? Trybuny nie były w końcu aż tak drętwe ale raczej nikt nie miał mu za złe rozkręcenia akcji? Albo i miał bo w końcu...
Seiyushi i Yamato weszli ze sobą w interakcję której niekoniecznie się spodziewali. W końcu oboje postawili na Yutę ale jak widać los płatał figle. Obecność Taishiro nie ułatwiała sytuacji. I zdawać by się mogło, że na kilku słowach sprawa rozejdzie się po kościach. Niestety tak się nie stało, a uformowana z krwi koścista ręka pochwyciła bogu ducha winnego sługę i cisnęła nim z trybun wprost na arenę. Mężczyzna zdążył tylko krzyknąć przed upadkiem które na szczęście zamortyzowało drobne ciało Ginkatsu. Tyle, że na tym też się nie skończyło bo Mnich czuł jeszcze gniew i chęć zemsty na Seiyushi. O dziwo czuł też, że uczucie te nie jest jego, ale i tak krąży w jego ciele i zmusza do działania. Dlatego też po wyrzuceniu w górę człowieka zamachnął się jeszcze raz i wyprowadził atak kościstą pięścią prosto w Seiyushi. Rogata demonica miała ułamki sekundy na reakcję zanim atak ją dosięgnie. Sam Yamato czuł zaś, jak z ruchem tym uchodzi z niego ta nienaturalna wściekłość.
Rash wybrał w końcu swojego patrona... Albo przynajmniej starał się przekierować humorki Niwy na kogoś innego niż on czy Suiren. Jego podarunek wbił się w drewno z łatwością, lekko jeszcze kołysząc się na boki niczym metronom. Szósta patrzyła i słuchała w milczeniu z nieodgadnioną miną. W końcu wyjęła sztylet i zaczęła go obracać w dłoniach, powoli i z pewną niewymuszoną gracją. Rash nie zauważył nawet momentu kiedy ostrze znowu wbiło się pomiędzy nich a ręka Niwy wystrzeliła do przodu, chwytając za twarz Rogacza. Druga dłonią złapała i zmiażdżyła kamień ciśnięty w jej stronę. O dziwo jej dotyk był delikatny - paznokcie ledwo muskały skórę. Jej źrenice były jak dwa mroczne lustra, widział w nich swoje odbicie i niepokojące błyski. Złapała go nieco mocniej, ale nadal z czułością. Kciuk przesunęła na usta Rasha, który poczuł jak ciepła i słodka krew sączy się powoli przed nim, czekając na jego ruch...
Suiren ruszyła za wysłanką czwartego by zgodnie z prośbą zjawić się przed jego obliczem. Akio założył swoje zwykłe szaty, odsłaniając w nich więcej ciała, niż zasłaniając.
— Bardzo dobrze, że tu jesteś. — uśmiechnął się i obrócił w stronę areny. — Jestem ci coś winien za pomoc, także podaj swoją cenę. — powiedział wpatrzony w walczące niżej demony — Pytałem już o to Asami, zapytam więc i ciebie - kto z nich ma największe szanse? — założył dłonie za głowę i przeciągnął się aż strzeliły mu kości — Ja jeszcze nie mam swojego kandydata, a trójka ponoć wstrzymała się od głosowani i ingerowania... — westchnął i oparł się mur. Wypluwał z siebie kolejne słowa które nie miały większego znaczenia. Nie po to się tu chyba zebrali? Albo była to gra by kogoś zmylić, a może czwarty po prostu bawił się Suiren nawet jeśli do tej pory nie leżało to w jego zwyczaju. — Może to i dobrze, że nie ma tu Tory. Sama by tam wskoczyła i zrobiła z nimi porządek. — mówiąc to zaciskał dłonie na drewnie aż zaczęło cicho trzeszczeć i pękać.
Rintarou zrobił wszystko co zaplanował. Z obserwacji dwóch pierwszych Kizuki niewiele jednak wyciągnął. Zdawali się oddani obserwacji walki na arenie. Przez moment dostrzegł krew na policzku Tadao, ale po chwili już jej nie było. Widać też było między nimi gołym okiem niezwykłe przywiązanie. Co dokładnie ich łączyło? Nie wyglądali na parę, o ile można było tak nazwać jakąkolwiek dwójkę demonów. Jednak coś między nimi budziło w Rintarou uczucie tęsknoty i zazdrości. Za kimś? Za czymś? Jego opuszczone dłonie nieświadomie zatrzymały się na rękojeści miecza i flecie za pasem. Czy wybrał już swoją ścieżkę? Był w końcu wojownikiem, artystą czy może obserwatorem zza kulis?

Informacje:

Czas na odpis - 48h (umownie do końca 22.12.2022). Chyba, że potrzebujecie więcej. W każdym razie, im szybciej odpiszecie, tym szybciej ja się postaram odpisać.
Jeśli chcecie w tej turze ingerować na arenie dajcie znać na pw nawet przed napisaniem posta, żebym to już mógł uwzględnić i łączyć z akcjami na arenie.
Zaznaczajcie pod postem, jakie są zamiary waszych postaci żeby mi nic nie umknęło
Ostatnia tura na zakłady
Możecie zrobić dosłownie wszystko, co przyjdzie wam do głowy - zarówno między sobą, jak i z kizuki czy mieszaniem się do walki na arenie. .
Dla was mapki nie mam, ale może uda mi się coś naszkicować w razie potrzeby. Jest to jeden balkon z 11 miejscami dla kizukich - Tadao i Yama siedzą razem - wokół każdego Kizuki jest kilka miejsc.
W razie pytań - discord/pw Kirei.
Kitsune - wybór blizny/znamienia pozostawiam tobie. Może być to symbol, może być znak kanji. Zawsze będzie na tobie. Zyskujesz demonicznego summona do komunikacji z Minoru. Bez wątpienia służy za szpiega, ale czy będzie w stanie ci pomóc? Zobaczymy. Z każdym użyciem związany jest ból i fala przyjemności. Wygląd stworzenia/chimery ustalimy na pw.

Re: Trybuny — Pon Gru 19, 2022 11:06 pm

Rzucił krótkim spojrzeniem w kierunku zamieszania na trybunach, jednak kroki, które wykonał, nie skierowały go ku rywalizującym demonom. Opuszki prawej dłoni dotykały bogato zdobionej rękojeści przewieszonej u pasa broni, jakby muskał antyk, na którym nie powinien osiąść najmniejszy pyłek kurzu. Druga dłoń przymierzyła pas, a wepchnięty zza niego flet, przypomniał o swojej sile. Długa szata poruszała się w rytm kroków; falowała płynnie, jakby była częścią jego ciała. Srebrzyste tęczówki obserwowały otoczenie, gotowe wychwycić niepokojące ruchy, które miały odwieść go od decyzji, jaką ostatecznie podjął. Ta okazja mogła się już nigdy nie powtórzyć. Choć ta, wciąż nie wydawała się komfortowa. Obecność Yamy ostrzegała umysł, że zaimponowanie pierwszemu, będzie utrudnione. Widział to, co niewidoczne — więź, bo to, co ich do siebie przyciągało, musiało być swojego rodzaju więzią. Nie wiedzieć czemu powrócił myślami do ostatnich wydarzeń, do słów Suny, który był tak zuchwale pewny swoich przelewanych uczuć względem Sachiego; do Inu, która przyczepiła się go jak rzep psiego ogona, wciąż okazując względem jego zepsutego charakteru zrozumienie. Czy wszyscy wokół naprawdę znali uczucie, którego on nie potrafił doświadczyć? Czy naprawdę tylko on nie potrafił stworzyć pozytywnych relacji?

— Yama-sama — rozpoczął miękki ton. I choć cień postaci, który przemówił do Kizuki zatrzymał się niewiele od jej sylwetki, wzrok szybko przetoczył się na siedzącego obok kobiety mężczyznę. — Tadao-sama.

Skłonił się płytkim gestem, pełnym przejawianego szacunku. Kiedy jednak uniósł księżycowe, zepsute srebro tęczówek, to potrafiło skupić się już jedynie na pierwszym.

— Przybywam z informacją, która może was zainteresować. Głównie ciebie Tadao-sama.

Specjalnie, acz bardzo dyskretnie odsłonił szatę, aby wzrok Tadao, bądź Yamy, mógł zawiesić się na dzierżonej przez niego broni.

Re: Trybuny — Wto Gru 20, 2022 10:19 am

Niewypowiedziane słowa zawisły w powietrzu, kiedy dłoń Niwy wystrzeliła w jego stronę. Była szybka, gdyż nawet nie zdążył zauważyć momentu pochwycenia jego twarzy, której spokój nie został zachwiany. Podskórnie przeczuwał, że Szósta zareaguje, nie wiedział jedynie w jaki sposób.
Powietrze na moment między nimi zgęstniało. Ich spojrzenia się spotkały, a on dokładnie widział w czarnych oczach własne odbicie. Mógłby przysiądź, że próbowały go pochłonąć, odebrać resztki skrzętnie ukrytej duszy, której nie zdołał wyrwać z jego piersi sam Muzan. Słowa w tym momencie były zbędne. Aura, jaką emanowała Szósta, dokładnie mówiła wszystko, a Rash nie potrzebował dodatkowych słów do pojęcia całej sytuacji.
Wpatrywał się w czarne otchłanie piekielne, pozwalając na dotyk. Kobieta nawet nie mrugnęła, kiedy został wycelowany w nią kamień; chwyciła go niczym natrętną muchę i zgniotła bez problemu w palcach. Plotki krążące o niej zdawały się potwierdzać. Czające się w jej oczach szaleństwo, zmieszane z dziwnym matczynym usposobieniem, przejawiało się w jej gestach. Niestety Rash nie mógł być pewien przy niej niczego. Fałszywa fasada czułości mogła skrywać prawdziwe zamiary Szóstej. Miał się na baczności, nie wykonując żadnych pochopnych ruchów. Dostał okazję zbliżenia się do niej, udzieliła mu pozwolenia i stąpając po cienkim lodzie, musiał znaleźć drogę.
Do niej.
Cisza zdawała się trwać wiecznie. A oni oboje zawiśli bezgłośnie na trybunach niecichnących od wrzasków. Rash nie słyszał niczego, co go otaczało. W uszach brzęczało echo rozgniatanego kamienia, myśli na chwilę zwolniły, a receptory wyczuły krew na ustach.
Niwa wpatrywała się w niego w oczekiwaniu, badała jego reakcje, ale nie otrzymała żadnej świadczącej o cieniu strachu czy niepewności. Trwało to chwilę, może znowu zbyt mocno przeciągając strunę, ale w końcu końcem języka starł krew z ust.
Chwila ta zdawała się trwać wiecznie. Czyżby za sprawą demonicznej aury Niwy?

Re: Trybuny — Wto Gru 20, 2022 11:41 am

⠀⠀⠀⠀Nogi wcale nie pchały jej w kierunku Czwartego, szła tam niechętnie, choć z gracją. Nie chodziło wcale o Akio, którego zdążyła obdarzyć pewną dozą szacunku, choć wcale tak dobrze go nie poznała, ale o to, że zewsząd zerkały ku niej wścibskie spojrzenia. Teraz grała rolę, niosła uniesioną wysoko głowę, jak gdyby chełpiąc się tym wezwaniem, lecz wewnątrz szalała burza. Co jeżeli Kizuki wykorzysta tą okazję, żeby sobie z niej zadrwić? Okpić Panią Żuraw w towarzystwie znacznie silniejszych demonów, które miały znacznie większe szanse, aby znaleźć się u boku czwartego w kolejności generała samego Stwórcy? Im większe dopadały ją wątpliwości, tym sztywniej trzymała podbródek, zdecydowana nie okazywać strachu.
⠀⠀⠀⠀— Moja cena? — powtórzyła, smakując te słowa na języku.
⠀⠀⠀⠀Iluzja wdzięczności. Mogła poprosić o cokolwiek? A może poprzez tę prośbę Czwarty oceniał wagę jej ambicji? Choć równie dobrze to mogła być trywialna, ludzka wdzięczność. Sama nie lubiła być komuś coś winna, bo w zależności od sytuacji może to być błahostka, albo wręcz przeciwnie - surowa cena własnej nieporadności. Akio się nią wysłużył, a teraz chciał wyrównać rachunki, odciąć wszelkie więzy.
⠀⠀⠀⠀— Obawiam się, że nawet ty, Panie, nie jesteś mi w stanie podarować tego, czego pragnę. — Spojrzała z góry na jego rozłożone wygodnie, roznegliżowane ciało. W jej pustym spojrzeniu nie było kpiny. Wcale nie oskarżała Akio o bezsilność. Była szczera.
⠀⠀⠀⠀Przesunęła znużonym spojrzeniem w kierunku areny, kiedy mężczyzna przypomniał o toczącej się w dole walce. Słuchała go, samej milcząc, zastanawiała się dlaczego Kizuki wydaje się taki... niezadowolony przebiegiem wydarzenia. Gdy wspomniał o Torze, wzrok Suiren bezwiednie powędrował w kierunku jej pustego miejsca. Piątka, Trójka... mężczyzna był dziwnie zaaferowany swoimi towarzyszami, choć przecież nie uchodził im w sile czy przebiegłości. Nie mówiąc już, że z jakiegoś powodu opierał się nawet na sugestii Asami, zabójczyni, którą skrzydlata wyszarpnęła z objęć śmierci.
⠀⠀⠀⠀Rozejrzała się dookoła, szukając wzrokiem wspomnianej kobiety, spodziewając się, że może przegapiła jej towarzystwo wspinając się tutaj na wezwanie Czwartego. Nie odnalazła jej jednak. Gdzie zniknęła jej dawna przeciwniczka?
⠀⠀⠀⠀Świadoma, że jej poprzednie słowa mogłyby nieco zdenerwować Kizukiego odezwała się dopiero po dłuższej chwili:
⠀⠀⠀⠀— Kobieta w stroju mniszki. Albo mężczyzna z lalkami. Nie jestem w stanie ocenić z tego miejsca ich aury, ale zachowują się jakby myśleli nad swoimi ruchami. Aczkolwiek... — zmieniła ton na łagodniejszy, schodząc niemalże do szeptu — W mojej naturze nie leży stawianie na najsilniejszych. Dużo większy ogień trawi tych, którzy muszą coś udowodnić. Dlatego dziecko, Ginkatsu.
⠀⠀⠀⠀Dotychczas patrzyła na misę, ale kiedy wspominała o najsilniejszych przeniosła wzrok na Akio, niby przypadkiem unosząc pytająco brew.
⠀⠀⠀⠀O czym myślisz, Czwarty? W zamian uczknęła nieco z tajemnicy jej własnych rozważań.
⠀⠀⠀⠀— Dziwi mnie Czwarty, że pytasz o zdanie zabójców. Czyżby przypadło Ci do gustu towarzystwo Asami? — zapytała i przestąpiła z nogi na nogę sugerując, że znacznie wygodniej byłoby usiąść, skoro mają się pogrążać w tych bezcelowych rozmowach. Suiren nie miała nic przeciwko rozmowie z Akio, choć zdawała sobie sprawę, że każde jedno słowo było jak psychologiczna walka o istniejące tylko w ich głowach terytorium wpływów.
⠀⠀⠀⠀Uśmiechnęła się tajemniczo. Lubiła ten rodzaj potyczek.

Re: Trybuny — Wto Gru 20, 2022 5:48 pm

Siedząc w najniższym rzędzie od początków trwających zawodów, Imube przyglądał się z żywym zainteresowaniem w oczach, dziejącemu się spektaklowi. Jako demon nie mający za sobą jeszcze zbyt długiej historii dalej poznawał sposób działania społeczności w jakiej przyszło mu żyć. Obserwował dziką ekscytacje w oczach swoich pobratymców, która wydawała mu się płonąć blaskiem żywszym niczym najjaśniejszy płomień. Nie rozumiał jednak z czego brała się owa ekscytacja. Przypominało mu to jedynie bezmyślny mord. Postanowił się zwrócić większą uwagę na ludzi walczących na Arenie. Kolejnym walczącym między sobą zawodnikom oraz ich niespotykanych zdolnościach o których jedynie słyszał.
Jego ciekawość osiągnęła apogeum w momencie gdy uzmysłowił sobie że nie było by problemu by dodać do areny parę dodatkowych chętnych zawodników co mogłoby napewno delikatnie podnieść emocje widowni. Zaintrygowany tym do czego mogłoby to doprowadzić wstał z swojego siedziska i podszedł powoli do demona najbardziej wychylającego się przez barierkę, po czym śmiało wspomógł go w spełnieniu jego marzeń o zostaniu mistrzem areny, spychając go w dół. Zajął miejsce nieszczęśnika po czym z poczuciem zadowolenia wrócił do oglądania starań uczestników areny.

Re: Trybuny — Sro Gru 21, 2022 6:21 pm

Rzut człowiekiem w arenę sprawił że kącik ust lekko drgnął. Ba! Yamato trafił wspomnianą wcześniej przez Suiren Ginkatsu! "Czy to się liczy jako pomoc?! Chyba nie.. w końcu prosiła o pomoc mnie osobiście.. hmmm.. może wyeliminuję kogoś z areny jednym rzutem.." przemknęło jej przez myśl. Kątem oka dostrzegła jak Yamato zamachnął się na nią swoją kościaną pięścią. Więc instynktownie próbowała napiąć mięśnie ciała i zasłonić się przedramieniem przed atakiem. Pozostając cały czas czujną miała taką postawę ciała, która powinna pozwolić jej przejść w defensywę z miejsca. Ciekawa była ile siły w sobie miał mnich. "Więc słowa tej Teatralnej Kurwy do niego trafiły.." przemknęło jej przez myśl. Spojrzenie utknęło w Taishiro. - .. no tak.. po Tobie nie spodziewałabym się innego zagrania.. tak to jest jak się jest jebaną wydmuszką.. i nie ma się jaj żeby samemu stawić czoła drugiej osobie.. - powiedziała wystarczająco głośno w stronę Artysty żeby to usłyszał. Żeby wiedział co o nim myśli. I gdyby nie obecność Kizuki, to Muzan jeden wie co Seiyushi by zrobiła z dziką rozkoszą tej małej szmacie. Wróciła spojrzeniem do Yamato. - Już? Ulżyłeś sobie? Czy chcesz polecieć rundę extra? - spytała stanowczym głosem Mnicha z bezczelnym uśmiechem na ustach. Był ciekawą osobą, jego DBA intrygowało w jakiś sposób. Choć po wcześniejszych słowach nabrała do niego szacunku, zdawał się być w jakimś stopniu do niej podobny.. a może po prostu się myliła.

1. Próba zasłonięcia się przedramieniem przed nadlatującym ciosem Yamato.
2. Skomentowanie działań Tai'a.
3. - 1 PK za podtrzymanie DBA
4. w gotowości na kolejne ataki ze strony Yamato - kierowanego przy pomocy DBA Taia.
Total: 4/10PK

Re: Trybuny — Sro Gru 21, 2022 8:22 pm

- Przekaże to przyjacielowi naszemu wspólnemu. Co szanse przez nią ma nikłe. - odparł z wyraźnym uśmiechem Taishiro uznając tą uwagę za równie zabawną. Pomimo tonu, z jakim wypowiedziana ona została. Gdy przedstawieniem przez chwilę chciał się raczyć, obserwując sztukę wokół.
Czy sztukę tą do pięknych należeć może? Być może, lecz czy faktycznie warto było krew na niego używać? Artyście zdawać by się mogło na rzut pierwszy oka, że nie. Gdy Yamato, swą zemstę zdawał się wykonywać. Rzucając w losową demonice mięsem. Czy karanie ludzi rzutem losowych ludzi sens ma jakiś w zemście jakikolwiek?
Lecz gdy ze swej pozycji przy krawędzi balkonu miał odejść stało się coś, co artystę w mig zaskoczyło. Najpewniej to kłamstwa z ust Seiyushi powiedziane. Bo kto by uwierzył, że rzut w dwa miejsca niemal takie same, nie był rzutem w jej osobę skierowaną?
Reakcja Seiyushi idiotycznie głupia była. Jak na jej osobę przystało. Co wręcz idiotyczne przewidywalne było:
"A więc teraz każde me słowo będzie dla niej rozkazem?" zaśmiał się w duszy artysta, uznając jej wniosek za kompletnie logiki pozbawionej. Bo Yamato był jej zdaniem tak głupi, by kłamstwa jej uwierzyć od razu?
- Masz rację kochana Seiyushi. Powinienem również ukarać ciebie za psucie szansy życiowej odważnemu Yucie. Co kwiatu wisteri się nie boi. Na wykazanie się przed Najwyższymi. - odrzekł ze spokojem, choć donośnym głosem Taishiro uśmiechając się od ucha do ucha - Zaś ty powinnaś znaleźć w sobie jaja, by nie bić słabszych tylko. I nie nazywać każdego, kto zagrożenie tobie sprawia kurwą. Bo to dziecinnie śmieszne, nawet jak dla ciebie.
Prowokacyjnie położył dwa palce na swej szyi mówiąc:
- Jeśli faktycznie wydmuszką jestem, co nic nie potrafi. To jedna szybka i silna szarża wszystko rozwiąże. Rogami swymi mą głowę wyrzucisz w kosmos. Być może nawet na arenę samą lub w Kizuki objęcia. Jeśli me ciało słabe tak jak Yuty, szans nie mam żadnych by uciec przed siły twej potęgą.
A strach przed nim jeśli istnieje dalej został zignorowany kompletnie. Dzięki mocy sugestii jego. Ze spokojem szarży chciał jej wyczekiwać. Czując wyraźnie, iż nie tylko emocje jego, lecz prawdziwe Seiyushi wejdą. A gdy tylko zbliży się do niego, taneczny unik w bok chciał zrobić. Tak, by swą siłę ogromną wykorzystała. Na wpadnięcie z hukiem w objęcia tych, co szczurami nazywała. Kopiąc ją w tyłek, jeśli czasu mu starczy. Jeśli faktycznie po stronie Yuty była, niech na dole udowodni to. A nie na bezpiecznej boskiej górze. Gdzie myśli, że nikt oddać jej nie może.

Re: Trybuny — Sro Gru 21, 2022 8:32 pm

Najwyraźniej najskrytsze marzenia także kiedyś się spełniały. Kitsune nigdy by nie przypuściła, że rzeczywiście ktoś taki jak sam Minoru zechce poświęcić jej trochę uwagi. A ona oczywiście potrzebowała jej znacznie, znacznie więcej. Kiedy się nad nią nachylił chyba całkowicie przestała oddychać. Słyszała jedynie kołatanie swojego zimnego serca, jak gdyby miało wyskoczyć z jej klatki piersiowej. Już kiedyś czuła coś podobnego. Nie miała jednak czasu na przypomnienie sobie konkretnej sytuacji, bo zimna dłoń Minoru odgarniająca jej włosy i dotykająca miękkiej skóry na łabędziej szyi doszczętnie zabrała jej możliwość dalszego myślenia. Delikatna pieszczota okazała się największą nagrodą, o jaką mogłaby kiedykolwiek poprosić. Nie odrywała od niego czerwonych tęczówek niczym zaczarowana.

Wiedziała, że za pewne jedynie zabawi się jej kosztem, a potem porzuci ją w zimny kąt.
A jednak tak bardzo chciała, żeby się pobawił.

Nie wiedziała, w którym momencie ból przywrócił ją na ziemię. Zrobiło jej się czarno przed oczami i zaczęła walczyć o każdy oddech niczym ryba bez wody. Chociaż wydała z siebie zaledwie syknięcie nie zdała sobie sprawy, że ugięły się pod nią kolana. Poczuła pojedynczą gorącą łzę spływającą po jej lekko zaróżowionym policzku Następną rzeczą, jaka do niej dotarła była dłoń Minoru, którą odruchowo ujęła ponownie się podnosząc. Kiwnęła lekko głową nie zdolna do powiedzenia słowa.

Jej zgrabne palce zacisnęły się ledwie zauważalnie na jego dłoni. Tuż za nim ją puściła.
- Siódmy - odparła cicho przejeżdżając palcami po stróżce krwi spływającej po jej szyi. Nie zamierzała przecież pobrudzić swojej najnowszej kreacji wykonanej specjalnie na ten wieczór. Wiedziała, że wyglądała bosko i tyle. Uniosła lekko zakrwawioną dłoń w jego stronę.

- Skromny prezent w ramach podziękowania? - Zaproponowała przygryzając policzek od środka i przekrzywiając lekko głowę na bok tak, że niesforny kosmyk liliowych włosów zapodział się na jej policzku. Jedno lisie ucho oklapnęło lekko, a drugie stało na baczność. Nie byłaby sobą, gdyby nie odwaliła czegoś dziwnego na koniec. Figlarny uśmiech igrał na jej pełnych ustach, bo przecież dostała to czego chciała. To po co tutaj dzisiaj przyszła. Po jego uwagę. Prawie zaczynała się interesować tym co działo się między Yamato, Taishiro i nieznaną demonicą. Prawie, bo była przecież cholernie zajęta.

Została jego własnością.
Jednak jej chęć władzy i demoni egoizm szeptał, że kiedyś to on będzie należał do niej. Tak jak zresztą cały świat.

Re: Trybuny — Sro Gru 21, 2022 10:16 pm

Czy Yamato rzut człowiekiem ulżył? Po części tak, po części nie. Na pewno uwolnił swoją frustrację wobec całego cholernego dworu demonicznych szlachetek. Uważał ich za bandę bezużytecznych intrygantów, którzy mogliby uczynić tak wiele więcej dla Stwórcy, gdyby tylko odpuścili naciskanie sobie wzajemnie na odciski i zabawianie się z pomniejszymi demonami.
Przez moment pomyślał o Kitsune, która z nadzieją w oczach pobiegłą do Minoru. Tego samego Minoru, który był dla mnicha sztandarowym przykładem ich bezużyteczności. Jednak wkrótce okazało się, że miejsce na piedestale nienawiści miało zostać zajęte przez kolejną niezwykle wysokiej jakości osobistość.
Zanim się jednak dobrze rozglądnął, automatycznie wyprowadził kolejny cios tym razem skierowany w stronę Sei. Kościana pięść wielkości sporej wielkości pnia pomknęła w kierunku demonicy. Yamato zdał sobie sprawę, że jego kroki nie do końca były autorskim wyborem. Padł ofiarą pewnej sztuczki.
- To zaproszenie? Czy wyzwanie? - Zapytał z uśmiechem. Tak czy inaczej nie zamierzał zaczynać przepraszać za całe zajście. Całe jednak szczęście, że wkrótce pojawił się przy parze demonów autor całego zamieszania. Obdartus obszczymur śpiewak od siedmiu boleści, który już raz postanowił podkopać swoją obecnością w polu widzenia ten jakże uroczysty dzień.
- Ktoś cię tu prosił? - Rzucił w stronę darcimordy kiedy się tylko nieco uspokoił. Widząc jednak, że nieszczęście nie zamierzało ich opuszczać odwołał swój kościany twór i ostentacyjnie położył ręce na swoim pasie. Kontynuując niezwykle przyjemną rozmowę. - Szanowny… - Tu dla podkreślenia miłych słów splunął na podłogę. - panie artysto, nie zechciałbyś w swojej łasce co granic nie zna iść stąd w cholerę? - Zapytał nieco parodiując nieco potłuczoną mowę wyjca. Sam był ciekaw reakcji i tego czy pójdzie po rozum do głowy.
Jeśli zabiegi językowego tancerza dojdą do skutku to również Yamato zamierzał odskoczyć w bok - tą samą stronę co artysta. Ewentualnie przeszkadza mu w kopnięciu Saiyushi wpadając na niego w uniku.

Atak zgodnie z MG
Shittalk
Odwołanie DBA

Re: Trybuny — Czw Gru 22, 2022 12:01 pm

Katsu nie lubiła się spóźniać, co było dość dziwną cechą, jak na demona, który docelowo powinien mieć wszystko w dupie. Ona jednak, o ile czuła się wyśmienicie robiąc porządne wejście w odpowiednim momencie, o tyle nie znosiła nadrabiać zaległości towarzyskich, które w obliczu obcowania z mocno nieprzewidywalnym i impulsywnym gatunkiem, jakim pozostawały demony, potrafiły pojawiać się bardzo szybko.
Wchodząc na trybuny miała mieszane uczucia i wcale nie były one wywołane wątpliwościami dlaczego znalazła się akurat po tej stronie areny. Nie, Katsu była pewna, że to właśnie tutaj, nie natomiast na piasku na dole, znajdowało się jej miejsce. Próżność? Cóż, z pewnością nie większa niż u innych przedstawicieli jej gatunku. Być może po prostu tym razem nie miała ochoty brudzić sobie swoich nieskazitelnych, drogich tkanin, choć raz mając zamiar od początku do końca wydarzenia prezentować się pełnią klasy i elegancji. Był to jedynie wstępny plan, jednak wypadało się go trzymać, chociaż na samym początku.
Wątpliwości zdawały się wynikać z kwestii czysto praktycznych. Zgromadzenie różnej rangi demonów w jednym miejscu było na tyle niebezpiecznym politycznie przedsięwzięciem, że Katsu nie musiała poświęcać nawet chwili na zastanowienie się które miejsce – trybuny czy piasek areny – było bardziej niebezpiecznym. Dlatego też, chociaż jej ambicje wyrastały daleko ponad obecne miejsce, Katsu wcale nie siląc się na to, aby stawać wyżej niż nakazuje jej ranga, obrała sobie względnie dobry punkt widokowy. Jej szmaragdowe spojrzenie przesunęło po arenie z miernym zainteresowaniem, wyszukując mniej bądź bardziej znanych jej postaci. Trybuny na razie pozostawiła samym sobie, zupełnie jakby przyszła tutaj na widowisko dziejące się na dole, aniżeli paranie się polityką sfer wyższych. Na wszystko miał jeszcze przyjść czas.
Gdy jeden z nieznanych jej demonów, bezpardonowo zepchnął innego za barierkę aby zając jego miejsce, Katsu uśmiechnęła się z niemałym rozbawieniem, doceniając subtelny kunszt takiego ruchu. To spontaniczne, wyrafinowane okrucieństwo, tak charakterystyczne dla społeczności demonów, nigdy nie przestawało jej radować.

Re: Trybuny — Czw Gru 22, 2022 1:57 pm

⠀⠀⠀⠀Rzucając kamień spodziewał się konsekwencji. Może właśnie o to chodziło, żeby przekonać się na jak wiele mógł sobie pozwolić. Gest był raczej nieporadny, Sachiemu brakowało sprytu swojego brata i nie przemyślał co tak właściwie wydarzy się dalej. I, choć trafienie w Siódemkę nie było wcale lepszą perspektywą niż trafienie w Szóstkę, to właśnie Niwy obawiał się najmocniej. Jej blada twarz wyrosła mu przed oczami tak nagle, że powietrze zatrzymało się w płucach z cichym 'huh?'
⠀⠀⠀⠀To nie było celowe! - przeszło mu przez myśl, lecz usta poruszały się bezgłośnie jak u ryby wyjętej z wody. Oczy demona prześlizgnęły się po sylwecie wielkiej kobiety i zatrzymały z dala od jej twarzy, na wysokości piersi, które pojawiły się na wprost jego linii wzroku. Nie chciał krzyżować z nią spojrzenia.
⠀⠀⠀⠀Nie chciał tu być. Nie chciał dowiadywać się jaka kara należy mu się za ciskanie w Kizuki kamieniami. Po co w ogóle to zrobił? Co go podkusiło? Chęć udowodnienia bratu, że jeżeli chce, to potrafi? Suna nie byłby tak idiotycznie bezradny, wiedziałby co powiedzieć, jak wykaraskać się z tej sytuacji, ale Sachi mógł tylko stać wciśnięty w barierki odgradzającego go od upadku na arenę. Myśli wypełnione były chaosem, myślał tylko o ucieczce.
⠀⠀⠀⠀A ucieczka równała się ze skokiem.
⠀⠀⠀⠀Co zrobią pozostałe demony, jeżeli znajdzie się tam, na dole? Od początku myślał, że właśnie tam jest jego miejsce, wśród najsłabszych i najmłodszych jednostek. Bo choć sam szwendał się po tym świecie od wielu lat, nigdy na dobre nie myślał o rozwijaniu swoich umiejętności. Był tak słaby jak tamtego dnia, gdy ocknął się jako demon.
⠀⠀⠀⠀Oh Suna, gdzie się podziewasz?
⠀⠀⠀⠀Nie chciał podejmować tej decyzji sam. Dlatego pozwolił wybrać Niwie, wyciągając w jej kierunku rękę.

Re: Trybuny — Pią Gru 23, 2022 1:08 pm

Wybory

Sachi po taktycznym spojrzeniu na biust Niwy podjął słuszną decyzję o ucieczce z obecnego miejsca bliżej areny, aż do granicy wytyczonej przez barierki. Szybkie spojrzenie za siebie - Niwa jak stała za nim, tak dalej była tuż za nim. Zdawała się trwać nieruchomo niczym posąg, nie obdarzając go nawet jednym słowem nagany za podły czyn. I gdy tak stał panikując i wypatrując z nadzieją nadejścia Suny, kto inny przyszedł mu z pomocą, podejmując decyzje za niego. Przez ciało Niwy niczym przez mglisty obłok przeszedł inny demon - Imube Kamezo który z uśmiechem na ustach przerzucił sparaliżowanego strachem Sachiego przez barierkę na arenę. Defenestracja jakich wiele, brakowało tylko okna. Sachi zniknął, a Kamezo rozsiadł się wygodnie na miejscu, obserwując dalsze poczynania. Kilka demonów siedzących obok spojrzało po sobie z miną "kim do licha (bo wiadomo, że demony są grzecznie wychowane) jest ten typ?" i póki co zostawili starego gniewnego w spokoju.
Seiyushi, Yamato i Taishiro znaleźli się w trójkącie akcji i reakcji. Tylko kto pierwszy wykruszy się z tego układu, gdzie satysfakcję czerpał tylko demon o setce pseudonimów. Ale po kolei. Seiyushi zasłoniła się przed atakiem Yamato i pięść trafiła w jej blok, przesuwając ją o kilka kroków do tyłu, ale nie czyniąc większej krzywdy. Nastąpiła wymiana dalszych uprzejmości pomiędzy całą trójką, ale Taishiro nie powiedział jeszcze ostatniego słowa jako dyrygent tego trio. Tym razem ofiarą rozkazu padła Sei, która wyrwała się do szarży rogami wprost na Artystę. Bez problemu uniknął ataku który sam wywołał i na odchodne próbował kopnąć Rogatą w cztery litery. Noga trafiła jednak w powietrze, bo Yamato wpadł na niego ciężarem ciała. Sei zatrzymała się ciężko na barierkach. Sprzeczka która być może nigdy by nie wybuchła za sprawą Taia nabierała intensywnością. Tylko czy nie odbije mu się to czkawką? Isamu z większą uwagą obserwował teraz wydarzenia obok siebie, niż samą arenę. Podobnie jak paru innych Kizuki.
Rash po chwili zdającej się ciągnąć w nieskończoność oblizał w końcu usta. Niwa uśmiechnęła się z zadowoleniem i pogładziła go po policzku. Trwali tak jeszcze przez chwilę, aż cofnęła rękę - jej wnętrze zdawało się drgać lekko, jakby pod skórą uwięziono coś, co panicznie próbowało wydostać się na wolność. Palcami drugiej ręki złapała w tym miejscu i pociągnęła lekko, wyciągając z siebie żuka rohatyńca - owad poruszał się niezdarnie w jej uścisku. Podała go do ręki Rogaczowi.
— Podarunek za podarunek — wyjaśniła z uśmiechem — Zgnieć go, a twojego przeciwnika czeka straszny los. — dodała zamykając dłoń Rasha wokół żuka. Stworzenie było ciepłe, wręcz gorące. Po chwili uspokoiło się i znieruchomiało. — Znajdę cię gdy będziesz przydatny, a do tego czasu uważaj z kim się zadajesz... — po tych słowach obróciła się, dając wyraźnie sygnał że rozmowa została zakończona. Dziwna była ich relacja, a z czasem niekoniecznie miało się to zmienić. I kogo jeszcze mogła mieć na myśli jeśli nie Suiren?
Rintarou zebrał się w sobie i ruszył porozmawiać z Pierwszym Kizuki. Wybór ambitny, zdaniem wielu mógł być podyktowany pychą i butą flecisty. Ten jednak miał gdzieś, co sądzą o tym inne demony i zbliżył się do siedzeń zajętych przez Tadao i Yamę. Ci nie dali po sobie poznać że go zauważyli - a było to pewne, w końcu nic tu nie mogło dziać się bez ich wiedzy i zgody. Dopiero na dźwięk swoich imion przestali obserwować walki na arenie i łaskawie spojrzeli w jego stronę. Pokłon Rina przypadł im do gustu, ale Yama widząc, że nie jest celem tej rozmowy wróciła do śledzenia poczynań demonów poniżej. Tadao przypatrywał mu się w milczeniu, ale na widok katany widocznie się rozbudził.
— Zamieniam się w słuch. — odparł mu cichych głosem. Yama zerknęła na Rina zza ramienia Pierwszego, widocznie rozdarta, którą scenę powinna pilniej obserwować.
Suiren bardzo grzecznie starała się dać do zrozumienia piątemu najsilniejszemu demonowi na świecie, że nie może jej dać nic czego ta pragnie. Akio nie wydawał się tym przejęty, pokiwał kilka razy głową trawiąc tę informację. — Są pragnienia których nic nie jest w stanie ugasić. — odparł tylko.
— Plany, sojusze, sztuczki schowane w rękawie... No i jeszcze ingerencje naszych drogich znajomych. Może to dziecko nie jest jeszcze na straconej pozycji? — zapytał retorycznie przypatrując się poczynaniom małej wojowniczki zajadającej się człowiekiem który spadł na nią z nieba. Pytanie Suiren wyrwało go z tego dziwnego stanu, przypominał bardziej tego demona, który zlecił jej pojmanie zabójczyni.
— Przypada mi towarzystwo każdego, kto gotów jest zatrzymać się na chwilę i porozmawiać zamiast od razu szczerzyć kły. Prawda, Asami? — odwrócił się w bok, patrząc na demonicę która przyprowadziła do niego Suiren. Czarnowłosa skinęła głową z uśmiechem na ustach. W jej wyglądzie nie zostało nic z jasnowłosej szermierki. Z pamięci zapewne też nie. — Nie chcesz wzajemności, dam ci więc jeszcze jedno zadanie. Pomożesz jej odnaleźć się w naszym świecie, zadbasz o bezpieczeństwo... Słowem - dopilnujesz by twojej służbie nie żyło się źle. Prawda? — na jego ustach zatańczył uśmiech, ale czekał na odpowiedź Pani Żuraw. Zostawił jej furtkę do ucieczki przed obowiązkiem... Ale z drugiej strony - posiadanie świty było dobrym początkiem do osiągnięcia celów, jakiekolwiek by one nie były.
Katsu dotarła na trybuny spóźniona, ale jej wejście nie wzbudziło większych ekscesów. W końcu w tłumi nikt jej specjalnie nie wyczekiwał, miejsca były już obsadzone, a demony na najwyższych piętrach - zajęte sobą. Przed nią zaś pozostał dylemat - gdzie powinna się skierować? Tutaj, na niższych poziomach nie widziała znajomych twarzy. Na arenie też ich nie było, także odpowiedź nasuwała się sama. W górę, nadrobić społeczne konwenanse.
Kitsune otrzymała to, czego pragnęła - atencję, patologiczną troskę i kolejną osobę gotową dręczyć ją dla własnej przyjemności. Minoru pogłaskał ją jeszcze po głowie ale zdawał się już stracić nią zainteresowanie na ten moment. Może chciał jej w ten sposób dać znać, że oczekuje od niej czegoś innego? Albo po prostu jego myśli biegły już w zupełnie innym kierunku? W każdym razie dla samej Lisicy nie było w tej chwili miejsca. Zabawka odrzucona w kąt, czekająca grzecznie aż właściciel zechce się nią pobawić. Jakiekolwiek trybiki obracały się w jego głowie, na efekt końcowy trzeba będzie jeszcze chwilę zaczekać...

Informacje:

Czas na odpis - 72h (umownie do końca 26.12.2022). Im szybciej odpiszecie, tym szybciej ja odpiszę.
Zaznaczajcie pod postem, jakie są zamiary waszych postaci żeby mi nic nie umknęło.
W razie pytań - discord/pw Kirei.
Kolejność: Taishiro - Yamato - Seiyushi, pozostali dowolnie. Taishiro i Yamato stoją ramię w ramię, Sei jest kilka metrów dalej.
Suna - piszesz na arenie.

Re: Trybuny — Sob Gru 24, 2022 10:23 am

Jak łatwo można było się domyślić, zarówno na arenie, jak i na trybunach, akcja płynęła wartko. Na tyle wartko, że już po ledwie chwili swojej obecności, Katsu mogła przekonać się na własne oczy jakże subtelna pozostawała ambicja gatunku demonów, gdy tylko zaczynały one parać się polityką. Było to piękne i obrzydliwe jednocześnie, a szmaragdowe spojrzenie, na razie z dystansu, obserwowało ten pokaz pełen uniżenia, nierzadko również upokorzenia. Wszystko po to, aby uzyskać choćby spojrzenie Kizukich. Wszystko po to, aby stać się pionkiem w ich dłoni, która nada im jakiegokolwiek znaczenia.
Katsu nie potrafiła zdecydować czy ta gra wzbudzała w niej raczej ekscytację czy obrzydzenie, jednak pozostając demonem nie miała wyboru. Musiała stanąć na planszy, wystawić swoją cenę, rozpocząć przetargi o własny los.
Gdy szukające rozrywki spojrzenie, natknęło się na demona, który postanowił siłą i sprytem uzyskać wyższe miejsce na trybunach, Katsu z początku nie zwróciła uwagi na biedaka, wiszącego na barierce. Dopiero gdy ten został wypchnięty, a jego twarz mignęła jej przez krótką chwilę, potrzebną na zniknięcie za kamiennym brzegiem trybuny, Katsu poczuła jak jej ciało reaguje automatycznie.
Nie.
Wszystkie mięśnie spięły się, chcąc rzucić w stronę biedaka, który został strącony, a umysł Katsu odnalazł ją samą, sekundę później, stojącą przy barierce swojej trybuny, z dłońmi gotowymi do podparcia się, aby przeskoczyć niżej. Trzeźwość myśli chwyciła ją mocno za gardło i powstrzymała przed następnym krokiem, chociaż mięśnie miały zakodowany już impuls do działania. Wzrok pełen niezrozumienia wpatrywał się w punkt, w którym przed chwilą zniknął Suna. Przez chwilę nie była w stanie zrozumieć co się wydarzyło. Była gotowa skoczyć? Ona? Skoczyć za demonem, którego ledwo znała?
Otrząsnęła się z tej myśli i cofnęła o kilka kroków w tył, czując niechęć, która chociaż pierwotnie miała być zaadresowana do swojej własnej głupoty, skończyła jako podarunek dla demona, teraz spokojnie siedzącego na miejscu Suny.
Okrutna i zupełnie dla niej niezrozumiała karuzela, pchała ją w kierunku zmyślnego demona, jednak Katsu, walcząc z wciąż silną potrzebą przeszukania wzrokiem areny, zmusiła się do odwrócenia spojrzenia w drugą stronę, w kierunku wyższych trybun. Jeżeli miała dzisiaj faktycznie czemuś poświęcić swoją energię, będzie to przede wszystkim jej własny interes, nie zaś ratowanie skóry innych. A Suna, chociaż w sposób zupełnie dla niej niezrozumiały, okazał się być darzony dziwną sympatią przez jej podświadomość, musiał poradzić sobie sam z tym gównem, w które się wpakował.
Przynajmniej na razie.
Ruszyła w kierunku wyższych trybun. Tam też w końcu jej oczom ukazało się parę znajomych postaci.
Yamato, zdający się robić to, co robić lubił najbardziej, był kuszącym towarzystwem i Katsu aż ze zdziwieniem uświadomiła sobie jak chętnie, nie potrzebując nawet znajomości przyczyny konfliktu, w który się wdał, stanęłaby u jego boku. Pamiętając jednak o swoim postanowieniu i widząc, że mnich wcale jej pomocy nie potrzebował, przesunęła swoim spojrzeniem kawałek dalej. Mignęła jej znajoma sylwetka Krwawego Żurawia, a zaraz później obleczona swoją charakterystyczną piękną aurą Kitsune, jej osobę jednak bardzo szybko przyćmiła postać znajdująca się obok. Minoru zdawał się kończyć właśnie swoją rozmowę z Lisicą, powoli przekierowując swoje zainteresowanie w tylko jemu bliżej znany eter.
Katsu nie miała zamiaru rzucać się Kizukim pod kolana, aby zwrócić na siebie ich uwagę, wiedziała jednak, że w jakiś sposób należało ją zdobyć. Zrobiła więc to, co robić umiała najlepiej. Wiedząc, że jej dzisiejszy wygląd był starannie przygotowany, obleczona w czarną, zwiewną suknię z wysokimi rozcięciami odsłaniającymi całe nogi przy każdym wyraźniejszym kroku, ruszyła przed siebie. Po drodze zgarnęła z niesionej przez śmiertelnika tacy parę pięknych, przyglądających się jej niebieskich oczu oraz kielich pełen krwi. Kalkulując to w taki sposób, aby spokojne kroki zaniosły ją przed oblicze Minoru, gdy już przecięła jego drogę z subtelnością niemalże odpowiadającą przypadkowi, skłoniła głowę z delikatnym uśmiechem i wyciągnęła kielich w jego stronę.
- Panie – powitała go, powoli unosząc swoje spojrzenie na jego oblicze. Nie wiedziała czy ją rozpozna po wydarzeniach sprzed miesięcy, zdawała się ledwie tego oczekiwać, sprawiając, że jej gest, być może śmiały, jednak miał wyrażać jedynie szacunek i oddanie. Narzucanie się nie było w jej naturze i było to widać w jej postawie. Minoru mógł być pewien, że ten demon nie będzie żądał większej uwagi niż ta, którą sam Kizuki postanowi go obdarzyć. Jakby na potwierdzenie tego wrażenia, Katsu zaraz rozchyliła lekko pełne usta. - Jeżeli będę mogła ci służyć, Siódmy, jestem do twojej dyspozycji.
Wyraz szacunku i eleganckie zapewnienie o swoim oddaniu. Mimo tego, że gesty pozostawały subtelne, ciemne dno jej zielonego spojrzenia zdradzało, że Minoru mógł liczyć na jej pełną lojalność, jeżeli tylko by sobie jej zażyczył.

W skrócie:

Re: Trybuny — Sob Gru 24, 2022 1:29 pm

Pet petki po głowie były zdecydowanie idealnym zakończeniem tej rozmowy. Nie zamierzała więcej go zaczepiać i zanudzać. Nawet największe przyjemności trzeba było dozować, żeby zbyt szybko nie stracić swojego zainteresowania. Dlatego też skinęła ostatni raz głową na znak szacunku, odwróciła się na pięcie i zaczęła iść w przeciwnym kierunku. Wtedy właśnie poczuła znajomy zapach. Miała wrażenie, że ta cudowna obecność znajdowała się na trybunach od jakiegoś czasu. Była jednak zbyt zajęta Siódmym, żeby zwrócić na Katsu swoją uwagę.

Dwie demonice. Tak inne, a tak podobne. Z każdym krokiem zbliżały się do siebie coraz bardziej. Kitsune zlustrowała dziewczynę czerwonymi tęczówkami, specjalnie nie kryjąc aprobaty. Katsu wyglądała ślicznie, jak zawsze. Była prawdziwym diamentem wśród wszystkich potworów na trybunach, a wiadomym było, że Lisica uwielbiała biżuterię. Kiedy się wyminęły Kitsune nie zatrzymała się ani na moment. Nie była głupia. Dlaczego Katsu szła właśnie w tę stronę, jeśli nie do niej? Minoru.

- Nie zamierzam się nim z Tobą dzielić. Sprawię, że będziesz tego żałować - powiedziała głośno, żeby inni słyszeli. Jej ton był milusi niczym najmiększy plusz, ale zdecydowana nuta groźby była paskudnie wyczuwalna. Nawet śliczna buzia Katsu i jej dzika natura nie mogły uchronić jej przed zazdrością Kitsune. Może i na ten moment była jedynie przeciętną demonicą, jednak odkąd ~~straciła~~ zostawiła Takuyę mogła skupić się na wspinaniu po drabinie społeczności demonów. Minęła Katsu z obojętną miną nie zaszczycając jej więcej ani jednym spojrzeniem. Czy szukała wrogów? Jeśli tak to jej się udało. Kitsune już układała w głowie tysiąc pomysłów jak mogłaby udowodnić jej, że popełniła wielki błąd. Na pewno Katsu będzie wrzeszczeć z bólu i cierpienia, ~~a może i z przyjemności~~? Tak, zdecydowanie miała słabość do tych ślicznych szmaragdowych oczu. Najwyżej będzie musiała je najpierw wydłubać.

Potem ruszyła biegiem przez trybuny. Była skupiona i wyglądała na zajętą. Biegła w stronę walczącego trójkąta. Czy zamierzała się przyłączyć? Zwolniła kroku, kiedy mijała Yamato. To on był jej celem. To on był z tej trójki najbardziej interesujący.

- Jeśli przyniesiesz mi jego głowę, spełnię jedno Twoje życzenie, Yamato - rzuciła do znajomego demona wspominając jak całą drogę z Osaki do Kyoto niósł ją na swoich plecach; jak pilnował jej podczas snu w zwykłej gospodzie. Jeśli rycerze w lśniących zbrojach istnieli nawet wśród demonów, to Yamato był jednym z nich. Takim trochę bardziej brutalnym o sadystycznych zapędach, ale mimo wszystko. Mówiła oczywiście o głowie Taishiro, któremu perfidnie i specjalnie puściła oko. Czy Piekielny Artysta pamiętał jak zalazł jej za skórę? Cóż może przyszedł czas sobie przypomnieć.

Przyspieszyła znowu biegnąc w stronę krawędzi Trybun.
- Każde! - Krzyknęła do Yamato na koniec próbując go trochę zachęcić. Tak zdecydowanie chciała, żeby Taishiro cierpiał. Zasłużył sobie. Myślał, że to jak się zachowywał w Świątyni ujdzie my płazem? Oh baby, please.

Wykorzystując pęd wyskoczyła w górę przeskakując przez barierkę jednym susem i rzucając się w przepaść. Tam, gdzie przed chwilą zniknął Suna. Tak, bo to przecież o niego chodziło od samego początku. Co on sobie w ogóle do kurwy myślał? Nie pochwalił jeszcze jej pięknej sukienki, a przecież wystroiła się specjalnie dla niego. Ze słodkim uśmiechem, wiatrem we włosach i determinacją w czerwonych tęczówkach zeskoczyła z Trybun.

Re: Trybuny — Sob Gru 24, 2022 10:40 pm

Imube przyglądał się zaintrygowany scenie Areny na którą zrzucił nieznanego sobie demona. Jedyne co nie dawało mu spokoju to przerażona twarz demona. Wkońcu sam Imube w żaden sposób nie był straszny w własnym mniemaniu. Jednakże jego uwaga przeszła na trybuny w momencie gdy poczuł na sobie czyjś wzrok. Gdy już się odwrócił ujrzał jedynie demona opartego na wyprostowanych dłoniach na barierce tak jakby szykował się do jakiegoś skoku. Z zaciekawieniem całą sytuacją zaczął wędrować wzrokiem za tą osobą zmierzającą nim na wyższe części trybun. Niedługo potem widząc ją już w towarzystwie jednego z kizukich. Zwróciło to także jego uwagę na dziejącą się nieopodal sprzeczki między trzema demonami, której nie poświęcił dotychczas zbytniej uwagi. Widocznie trybuny były dla jego braci równie ważnym polem działań co Arena na dole. Może jednak cały ten spektakl nie był taki nudny ?
Kolejny z demonów który przykuł jego wzrok miał cechy lisie, przynajmniej z tym mu się one kojarzyły. Podszedł do grupy mówiąc jakieś słowa, widział tylko że odeszła z miejsca do którego udała się poprzednia demonica. Chwilę później już widział jak skacze w stronę areny. Przez głowę przeszła mu tylko jedna myśl "ta osoba może być pięknym dodatkiem do spektaklu". Imube szybko chwycił za najbliższy znajdujący się wokół niego przedmiot i rzucił nim gdy ta tylko znalazła się nad areną. Chciał by straciła kontrolę nad swoim skokiem i spadła, jednakże teraz nie było to wcale ważne. Obrócił się do tyłu i jakby nigdy nic zaczął iść w inne miejsce by zmienić swoją pozycję.
Jego wrodzona ciekawość podpowiedziała mu by udać się troszeczkę wyżej po trybunach, jeśli chce obserwować sytuację zarówno na Arenie jak i trybunach potrzebuje lepszej pozycji. Udał się więc wyżej by może być w stanie usłyszeć jakąś ciekawą rozmowę, jego uśmiech stał się jeszcze większy.

Re: Trybuny — Nie Gru 25, 2022 11:31 am

⠀⠀⠀⠀Oczy skrzydlatej zawęziły się i mimowolnie przeniosła wzrok na Asami - lub to, co po niej zostało. Rzeczywiście, nie rozpoznała kobiety i chyba taki był zamierzony efekt Akio. Tylko po co zlecił pojmanie zabójczyni, którą następnie tak łatwo zamierzał oddać? Tym razem nie zdobyła się na odmowę, a jedynie dygnęła przed Kizuki przyjmując jego osobliwy dar.
⠀⠀⠀⠀— Może podążać moimi śladami. I oby wybranych przez nas kierunek był tym, który cię zadowoli, Czwarty — odpowiedziała kurtuazyjnie, spoglądając na dawną przeciwniczkę w wyczekiwaniu, że ta powtórzy jej grzecznościowe kiwnięcie.
⠀⠀⠀⠀Sądziła, że tym sposobem obie zostały oddelegowane z wysokich trybun, ale po kilku drobnych krokach Suiren zatrzymała się, odwróciła w kierunku roznegliżowanego mężczyzny i zabrała znów głos:
⠀⠀⠀⠀— Wybacz mi mą śmiałość, ale czy jest jakiś konkretny powód nieobecności kilkoro z szanownych Kizuki? — mówiąc to, zerknęła wymownie na puste miejsce Tory, choć wcześniej odniosła wrażenie, że poza olbrzymką brakowało jeszcze kilku. Nawet Akio spoglądał tęsknie na siedzisko bez właściciela, zanim skrzydlata znalazła się w zasięgu jego głosu. Jakie myśli zajmowały jego głowę, kiedy nie miał do kogo się odezwać?
⠀⠀⠀⠀I choć rozmowa z nim byłaby zapewne szalenie ciekawa, demonica zerkała również w kierunku areny, śledząc losy dziewczynki, na którą postawiła. Obiecała jej w końcu pomóc, choć nie zamierzała odkrywać swoich kart tak wcześnie. Ginkatsu zdawała się zaradna, bardziej niż niektóre demony, które wolały teraz przepychać się na trybunach. Jej wzrok zaczepił o Taishiro - artystę, którego poznała zaledwie kilka chwil wcześniej. Tuż obok siłowała się z nimi Seiyushi i jeszcze jeden demon, którego widziała chyba po raz pierwszy. Z nieukrywanym zainteresowaniem przypatrywała się tej interakcji.
⠀⠀⠀⠀— Jak niegrzecznie... — skomentowała pod nosem, przechylając głowę w zakłopotaniu.

Re: Trybuny — Nie Gru 25, 2022 1:25 pm

Sztuka, nie zawsze do kompletnych należy. A gdy jesteś jej końca blisko, stać się może wszystko. Co tor nowy jej celu sprawi.
Tak też się stało, gdy Yamato w nią zaingerował. Triumf jego spowalniając. Na co zareagował śmiechem ogromnym:
- I kto tu faktycznie pomocy potrzebuje?
Odskoczył na bok parę metrów dalej, przyglądając się tragicznej postaci mnicha. Który tak bardzo niewiastę w potrzebie chciał ratować. Że sprawy jego drugorzędne się stały. Jak wspaniałą dramatyczną postacią on był w oczach jego!
I wtem histeryczka lisica swe macki wpływów wykorzystać chciała. Chcąc głowy jakiegoś jego, jednak jakiego jego? Skąd ta oczywistość wynikać miała. Z ponad myślowych przekazów, co wykryły, iż tyłek niewiasty jest zagrożony? Czy z oczka, co znaczyć mogło, iż wszystko jest pod kontrolą?
- Chodzi za pewne o głowę Minoru-samy. Co inną szybko się zainteresował. - odrzekł uroczym i słodkim głosem artysta mówiąc - Zrobisz wszystko, by jego głowę dla niej uzyskać?
Milusiński krzyk grożący nowej pretendentce, był słyszalny zewsząd. Dlatego artysta wykorzystał nieumiejętne celu przez Kitsune określenie, do nadpisania własnego. Konsekwencji potencjalnych świadom będąc. Które będą pewnie większe, niż dla mnicha narzędziego. Jednak będą niczym, w porównaniu do tych jakie uzyska Kitsune. Co imię Minoru-samy w tą byle kłótnie wplątała, rzeź wielką próbując wywołać u góry. Bo chyba świadoma jest, że od teraz każdy czyn jej jest czynem jego? Więc jeśli On chciał również głowy jego, niech weźmie nią sam, a nie pionki swe posyła!
Patrzył przez chwilę z politowaniem na mnicha. Który musiał być świadom, że z gracza stał się pionkiem. Wpierw artysty, potem Seiyushi, Kitsune i koło znowu swe zataczało. Gdyby Taishiro nie był pewny, że wysłucha absurdalnej prośby tej, co pewnie już kolejnego chłopaka wokół palca uwijać jawnie biegła, decyzję inną by podjął. Jednak po jego ingerencji w sprawy Seiyushi był pewny, że wysłucha tej co żądała głowy, za uratowanie misji, która przez nią zakończyłaby się niepowodzeniem, nim do centrum świątyni dotarli. Musiał się nauczyć, iż interesy każdej kobiety nie są interesami jego. A on do nauczycieli należał najlepszych...
Przez tą błahość repertuaru Kitsune był pewien, że nie starczy go na rzeczy gorsze. Jednak dobrze, artysta powstrzymywać się w tej kwestii nie musiał. Skoro tak jawnie swe intencje w głupi sposób wyjawiła, może jej bez problemu zrobić rzeczy na prawdę wrogie, wiedząc, iż i tak nic nie traci. Może nawet częściej takie prowokacje robić musiał, bo w nich łatwo zobaczyć, kto przyjacielem twym, a kto wrogiem?

Jeśli sztuczka artysty zadziałała i mnich wyraźnie w kierunku trybun Kizukich się udał, Taishiro trzymając ręce na swych sztyletach, rzekł do Seiyushi:
- Potrzebujesz wsparcia paru mnichów prawiczków i Bogów, by zwyciężyć? Lub by oddać swe zwycięstwo padlinożercom Kitsune pokroju? Czy umówimy się na czas i miejsce? Gdzie sami nasz konflikt rozwiążemy raz na dobrze? Nie marnując tego wieczora na konflikt w którym jak zawsze zyskuje tylko jeden..
Dyskretnie głowę wskazał w kierunku tronu Najwyższego. Gdzie Rintarou rozmawiał z samym Tadao. Jego przysłowie zasadne się stało. Gdzie oni się biją, tam Rin zyskuje. Yuta wart aż takiej pomocy nie był, skoro wrogiem publicznym niemal się stał, za próbę. Chciał rozwiązać go teraz, przy okazji mu pomagając. Lecz teraz wiedział, jak słabe to będzie zwycięstwo. Gdy zdecydują o nim Bogowie i demony przypadkowe, a nie oni... A tych co mu by wspierali zdawać się było mniej. Więc jak twórca sztuk wojny rzekł kiedyś: "Kto wie kiedy może walczyć, a kiedy nie może zyskuje zwycięstwo." wybierze pole dla siebie lepsze.

Jeśli zaś nie, pozostało mu dobrać swe sztylety. I na walkę się szykować z pionkiem kobiecym. Co za jego głowę, pani mnicha może w stópki pocałować się pozwoli.

Re: Trybuny — Nie Gru 25, 2022 1:53 pm

Orientacja w terenie niebędącym lasem była dla Sachiko niezwykle trudna, zwłaszcza w takim miejscu jak Oguni gdzie to jej pobratymcy mieli swój dom. Nic nie miała przeciw demonom o ile były to pojedyncze jednostki, a nie grupy. A tu czuła się przytłoczona tak sporą liczbą przedstawicieli jej rasy, stąd kroczyła przed siebie nieco spięta i nerwowo rozglądała się na boki. Przybyła tu w sumie dlatego iż liczyła, że w tej masie obcych znajdzie jakieś znane jej już twarze lub dostrzeże kogoś samotnego, kogoś z kim będzie mogła zamienić parę słów, kogoś kto tak jak ona jest na co dzień samotny.
W końcu dotarła na trybuny, była na najniższym poziome gdzie to rozejrzała się chcąc odszukać wśród zgromadzonych dwie osoby, Sunę i Kazumi. Była zawiedziona gdy nie ujrzała ich na trybunach, zamiast tego na wyższych poziomach jej wzrok dostrzegł Kizukich, górujących nad resztą demonów i czerpiących radość z dziejących się niżej wydarzeń. Niżej toczyła się jakaś walka pomiędzy demonami, a przynajmniej tak jej się wydawało. Nie było to wyrównane starcie ale kto wie? Być może demon ubrany w biało-czarne kimono górował nad tym tym ubranym w czerni i jego towarzyszce w czarnej hakamie i bandażami na biuście, czy tak teraz noszą się demony? I czemu Kazumi jej o tym nie powiedziała? To starcie to było coś co z pewnością przykuwało uwagę, a nieco dalej kolejny chyba konflikt się szykował, elegancko ubrana lisia demonica groziła innej, też ubranej na bogato. Humor Sachiko nawet nieco się poprawił, a na jej twarzy zagościł mały uśmiech, będzie co ciekawego oglądać! A skoro tutaj dzieją się takie rzeczy, to co dzieje się na dole? Wilczyca poszła śladami lisicy, choć w przeciwieństwie do niej nie miała zamiaru zeskakiwać na dół. Oparła się o barierkę i spojrzała w dół
Jej uśmiech powiększył się znacznie gdy spojrzała na pole walki, dostrzegła tam dwie osoby, dwa cenne demony na których jej zależało.Wpierw Kazumi, "starsza siostra" Sachiko, pomachała w stronę kapłanki i zawołała - KAZUMI ROZSZARP ICH WSZYSTKICH! - Wydarła się demonica by zmotywować siostrę do walki, co prawda nie potrafiła zrozumieć czemu ta posługuje się włócznią zamiast Tachi będącym znacznie lepszym orężem do walki ale liczyła na to iż wygra. Następnie skierowała swój wzrok na Sunę, jej opiekunie i najważniejszą osobą, która pojawiła się w jej życiu, no może poza stwórcą, ale go nie poznała osobiście więc się nie liczył. Uśmiech Sachiko powiększył się jeszcze bardziej, zaś jej uszy podniosły się. Wychyliła się nawet nieco za barierki by upewnić się iż to na pewno On. Chciała kibicować Kazumi, ba nawet zaczęła ale teraz skoro był tam Suna, to jej uwaga była w pełni skupiona na nim. - SUNA-SAMA! SUNA-SAMA! - Zawołała głośno chcąc zwrócić na siebie uwagę demona, zastanawiała się co On tam robi. Jej zdaniem powinien być wyżej ale może został tam wysłany by zmiażdżyć resztę demonów na arenie? Pokazać im iż dla niego są jedynie nędznymi insektami? Jej szare oczy śledziły teraz każdy jego ruch. Czekała na to co ten zrobi, ile pokażę i przede wszystkim liczyła iż wróci do niej w jednym kawałku.

Re: Trybuny — Nie Gru 25, 2022 3:55 pm

Unikając biegnącej nagle Seiyushi, mnich postanowił niezbyt delikatnie wpaść na męczącego muzyka. Proste uderzenie barkiem skwitował jedynie absolutnie pozbawionym szczerości przepraszającym uśmiechem. Póki co jeszcze starał się grać w grę symulowanych uprzejmości, lecz coraz szybciej zbliżali się do otwartej wymiany razów. Co prawda szczekanie muzyka było męczące ze swoimi rozkazami, to całe szczęście, że były one wyjątkowo ogólne i do tego niezbyt umiejętnie wykorzystywane przez śmiecia.
Dodatkowo oliwy do ognia postanowiła dolać Kitsune, która po ostrej kociej wymianie zdań z Katsu postanowiła dorzucić swoje trzy grosze. Jeśli myślała, że z wywieszonym językiem jak posłuszny piesek Yamato zamierzał spełniać jej rzucone od niechcenia życzenie to się nieco pomyliła. Tym bardziej, że dopiero co odchodziła od Minoru, którego również święty nie darzył zbytnią sympatią, po rzewnych przyrzeczeniach lojalności i posłuszeństwa. Taaa… Chyba ktoś zapomniał, że demony były chciwe i wszystko ale to wszystko chciały mieć na wyłączność. O ile sam lubił swoje rogi, to żadnym jeleniem zostawać nie zamierzał.
- Pf! - Prychnął. - Tylko jedno? Ha! - Zaśmiał się bez radości w głosie komentują litościwą ofertę. Owszem nie byłą ona potrzebna i tak kusiło go skrócić Taia o głowę. Jednak duma nie pozwalała mu przyjąć takiej litościwej oferty rzuconej jak ochłap. Kto jak kto, ale pycha była w muzanowym rodzie rozwinięta do granic możliwości. Słysząc taki rzut jedynym słusznym krokiem było zmiażdżenie głowy tak, aby w żaden sposób nie dało się jej komuś "przynieść". Tak z czystej złośliwości.
Moment później jednak wyjec ponownie zaczął tkać swoje sztuki i zamierzał napuścić Yamato na wspomnianego siódmego Kizuki. Ciemnowłosy na początku nie uwierzył co usłyszał, gdyż był przekonany, że każdy z Księżyców usłyszał sugestie ataku na wysokiego demona i tylko idiota sądziłby, że autorem takiego ataku jest sam mnich. Co prawda gdyby doszło to do skutku to również spodziewał się kary. W końcu był słaby i się nie oparł urokowi czy coś, lecz sam twórca zagrania był ewidentny.
Kolejnym błędem w obliczeniach był brak konkretów w formie ataku. Idiota rzucił rozkaz i odwrócił się do demonicy by zabawiać się z nią nożami. Chyba myślał, że po pierwszych krokach w stronę nowego celu sprawa mnicha została rozwiązana. Ten jednak był za jego plecami i wiedziony impulsem ataku na Minoru, Yamato postanowił przewrotnie skorzystać z polecenia. Może i był monotematyczny, ale za to skuteczny.
Wojownik ponownie stworzył kościane ręce i gdy śpiewak odwrócił się by wygłosić swoją kolejną tyradę i walczyć z Seiyushi, krwawa łapa chwyciłą go za plecy, a następnie miotnęła nim w kierunku Minoru. W końcu miał zrobić “wszystko” co w jego mocy by go zaatakować. Na przyszłość należało uważać jakie rozkazy się wydaje.

DBA D
yeet Taiem w Minoru