Wydaje mi się, że trzymałem wtedy ręce nad pomarańczowymi płomieni, starając się pochwycić trochę ciepła; że czekałem do ostatniej chwili, ryzykując oparzeniem, aby rozgrzane dłonie przytknąć do zmarzniętych policzków. Pewien jasnowłosy chłopak zdaje się, że nazywał mnie wariatem. W końcu nikt o zdrowych zmysłach nie zapuszczałby się w dzicz, w dodatku w najgorszą z możliwych pór roku. Ja na to śmiałem się głośno — to, co robię, nigdy nie musiało mieć sensu dla nikogo poza mną. Może traktowałem to jako odskocznie od wygody i sztywnych reguł? Nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Całkiem możliwe, że nieomylnie przypiął do mnie łatkę kompletnego szaleńca. W końcu ludzie, którzy są szaleni, rzadko zastanawiają się nad tym, czy nimi są.



  I później obudził mnie dźwięk urywanych staccato wystrzałów. Nawet nie spodziewałem się, że zasnąłem w pozycji półsiedzącej; głowa musiała opaść mi na prawe ramię, bo skurcz mięśni w tym miejscu sparaliżował moje zmysły na dobre kilka sekund. Rozejrzałem się zamglonym wzorkiem po jaskini. W ognisku zaskwierczało; być może ogień wypluł rozżarzony kamień, a jasność wzmogła się na szarych ścianach krypty wyglądającej niczym wnętrzności wielkiego granitowego potwora. Wychwyciłem nikły blask w mrocznej nicości, prowadzącej na dzikie tereny. Nigdzie nie widziałem Otokichiego — czy tak nie miał na imię ten chłopak, którego poznałem podczas swojej planowanej ucieczki? Jednakże. Miałem złe przeczucia.



  Są chwile, kiedy instynkt podpowiada nam, że coś się zdarzy; ta druga osoba również to wie. Zamglony, drżący jadeitowy wzrok mojego towarzysza wpatrywał się we mnie w osłupieniu. W takich momentach przestaje się myśleć. Kiedy człowiekowi pozostaje mało czasu, jego zdolność postrzegania wzrasta dziesięciokrotnie. Rzeczy, które się wówczas widzi, są najczęściej niczym innym jak wcześniej ignorowanymi detalami, urastającymi nagle do rangi ważnej części dopełniającej obrazu całości. Czy pamiętam coś więcej? Nie jestem w stanie określić nawet czy teraz pamięć nie płata mi figli. W moim odczuciu moje obecne życie ma pierwsze, drugie, trzecie, a nawet czwarte dno... Ma nałożone na siebie kolejne maski. I choć kilkukrotnie próbowałem je po kolei ściągnąć, tak nigdy nie miałem pewności, czy ta przed chwilą zdjęta nareszcie ukazała oczekiwaną prawdę, czy tylko następne pozory. Kim tak naprawdę byłem? Czy postać, która w ledwie paru sekwencjach przewija się w mej pamięci była naprawdę mną?