Karta Postaci

Karta Postaci — Sob Lis 13, 2021 8:20 pm

RINTAROU
Demony19 lat170 cmWAGA

Data urodzenia 13/04/1621
Miejsce pochodzenia Kioto
Miejsce zamieszkania Kioto
Klasa społeczna samurajska
Zawód -

Chłopak średniego wzrostu, o długich kasztanowych włosach — zazwyczaj spiętych w wysoki ponytail przepasany szkarłatną wstążką. W jego szarych oczach i młodej mimice twarzy prawie zawsze można dojrzeć skrywany sardoniczny uśmiech; ten sam który wielokrotnie przysporzył mu problemów, i którego od najmłodszych lat zwyczajnie nie potrafi się wyzbyć.

• Od piątego roku życia wychował go ród Shōni, który od pokoleń prawił się w tępieniu demonów. Stawiali silny nacisk na rekrutację każdego męskiego potomka w szeregi Demon Slayerów;

• Narodził się jako demon w wieku dziewiętnastu lat. I choć od tego dnia minęło już dziesięć lat, tak jego młodzieńczy wygląd nie uległ zmianie nawet w najdrobniejszym calu.

• Potrafi posługiwać się kataną i łukiem — i choć rzadko sięga po oręż, tak przy każdej nadążającej się podróży decyduje się na obie bronie;

• Często ucina sobie drzemki na drzewach. Uwielbia zapach lasu, kory i żywicy. Nałogowo żuje też łodygi traw, wykałaczki czy inne drzazgi.

• Posiadacz niezwykle czystego głosu; za swojego dawnego życia lubił śpiewać, a nawet grać na niektórych instrumentach. Zdarza się, że nawet dziś przechadzając się pustymi, nocnymi drogami nuci nieznane nikomu melodie.

• Nie przepada za psami. Nigdy nie rozwikłał zagadki czemu czuje przed nimi ten niewyobrażalny i niezrozumiały strach. Woli trzymać je na dystans;

• Ma strasznego pecha we wszelkiego rodzaju grach. Przegrywa nawet w zwykłym rzucie monetą.

Wydaje mi się, że trzymałem wtedy ręce nad pomarańczowymi płomieni, starając się pochwycić trochę ciepła; że czekałem do ostatniej chwili, ryzykując oparzeniem, aby rozgrzane dłonie przytknąć do zmarzniętych policzków. Pewien jasnowłosy chłopak zdaje się, że nazywał mnie wariatem. W końcu nikt o zdrowych zmysłach nie zapuszczałby się w dzicz, w dodatku w najgorszą z możliwych pór roku. Ja na to śmiałem się głośno — to, co robię, nigdy nie musiało mieć sensu dla nikogo poza mną. Może traktowałem to jako odskocznie od wygody i sztywnych reguł? Nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Całkiem możliwe, że nieomylnie przypiął do mnie łatkę kompletnego szaleńca. W końcu ludzie, którzy są szaleni, rzadko zastanawiają się nad tym, czy nimi są.

Chłopak został przygarnięty do klanu Shōni w wieku pięciu lat, było to dokładnie jesienią, w roku 1626. Został znaleziony przez Itarō Shōni, głowę klanu, który ulitował się nad dzieciakiem — brudnym i zziębniętym, kulącym się pod porwaną i dziurawą plandeką. Być może zdawał sobie sprawę, że dziecko nie przeżyje kolejnego dnia; jego rany na nogach i dłoniach, przypominały te zadane przez dzikie zwierzęta i z pewnością włóczące się głodne psy. Nie spodziewał się wtedy, że przygarnięcie chłopaka — któremu bardzo szybko nadano imię Yoshito — sprowadzi na ich rodzinę tyle nieszczęścia.

I później obudził mnie dźwięk urywanych staccato wystrzałów. Nawet nie spodziewałem się, że zasnąłem w pozycji półsiedzącej; głowa musiała opaść mi na prawe ramię, bo skurcz mięśni w tym miejscu sparaliżował moje zmysły na dobre kilka sekund. Rozejrzałem się zamglonym wzorkiem po jaskini. W ognisku zaskwierczało; być może ogień wypluł rozżarzony kamień, a jasność wzmogła się na szarych ścianach krypty wyglądającej niczym wnętrzności wielkiego granitowego potwora. Wychwyciłem nikły blask w mrocznej nicości, prowadzącej na dzikie tereny. Nigdzie nie widziałem Otokichiego — czy tak nie miał na imię ten chłopak, którego poznałem podczas swojej planowanej ucieczki? Jednakże. Miałem złe przeczucia.

Lekkoduch — rzeczownik najlepiej opisujący Yoshito; wiecznie igrający z ogniem, niepozwalający sobie na nudę. Wulkan energii w postaci Yoshito w klanie Shōni sprawił, że został on napiętnowany w oczach swojej przybranej matki czarną owcą rodziny. Akemi nigdy nie ukrywała niechęci do jego osoby i ostentacyjnie faworyzowała swoje biologiczne dzieci: dwie córki i jedynego syna Ayumu.

Szatyn już od najmłodszych lat miał skłonności do wywoływania zamieszania. Lubił przyglądać się zgiełkom, nie raz sam stając się częścią tych przedstawień. Mówiło się, że małżeństwo Itarō i Akemi zaczęło się rozpadać właśnie przez przygarniętego, nieznanego chłopca, który nie potrafił opanować się od kolejnych intryg i dowcipów, tym samym wystawiając ich relację na niemałą próbę.

I choć chłopak od zawsze wydawał się wątpliwy w swoich postanowieniach, wiecznie poszukujący wrażeń, tak zawsze poświęcał się całym sercem osobom, na których mu zależało. Był bezsprzecznie lojalny wobec swojego ojca, swoich sióstr i brata Ayumu — nawet jeśli ten miał do niego osobiste urazy.

Są chwile, kiedy instynkt podpowiada nam, że coś się zdarzy; ta druga osoba również to wie. Zamglony, drżący jadeitowy wzrok mojego towarzysza wpatrywał się we mnie w osłupieniu. W takich momentach przestaje się myśleć. Kiedy człowiekowi pozostaje mało czasu, jego zdolność postrzegania wzrasta dziesięciokrotnie. Rzeczy, które się wówczas widzi, są najczęściej niczym innym jak wcześniej ignorowanymi detalami, urastającymi nagle do rangi ważnej części dopełniającej obrazu całości. Czy pamiętam coś więcej? Nie jestem w stanie określić nawet czy teraz pamięć nie płata mi figli. W moim odczuciu moje obecne życie ma pierwsze, drugie, trzecie, a nawet czwarte dno... Ma nałożone na siebie kolejne maski. I choć kilkukrotnie próbowałem je po kolei ściągnąć, tak nigdy nie miałem pewności, czy ta przed chwilą zdjęta nareszcie ukazała oczekiwaną prawdę, czy tylko następne pozory. Kim tak naprawdę byłem? Czy postać, która w ledwie paru sekwencjach przewija się w mej pamięci była naprawdę mną?

To chyba niemożliwe.

Mówiono, że była to zemsta na Yoshito za intrygi, jakich się dopuścił, ale nigdy nie mówiono nic więcej — zapewne dla bezpieczeństwa swojego statusu społecznego. Jaka nie byłaby prawda, wciąż były to tylko pogłoski, które krążyły wśród zainteresowanych w życie Shōni mieszkańców, zaintrygowanych nagłym zniknięciem ich drugiego syna. Być może mieli rację. W roku 1640 zaatakowany przez pięciu silnych mężczyzn, zmuszony był do ucieczki w głąb jaskiń. Znajdując się w impasie, stojąc na krawędzi urwiska, został zepchnięty w otchłań. Odzyskał przytomność chyba tylko niezrozumiałym szczęściem. Pozostawiony w kompletnych ciemnościach, z połamanymi kośćmi i przebitym przez włócznię brzuchem, czuł, że umiera. Nie zdawał sobie z tego sprawy, dopóki życie nie zaczęło gasnąć na jego rękach, w czerwonych obwódkach wokół skrwawionych ust. Przez pół przymknięte powieki, w kilku ostatnich oddechach i w potwornym bólu w czaszce zdołał dostrzec przesuwający się obok niego cień. Nie miał siły walczyć. Napływały do niego głosy — nie znał ich; nie należały do żadnych które napotkał wcześniej. Wiotki jak szmaciana lalka, poddał się dotykowi, który uniósł jego opadającą głowę. Kiedy spróbował zmusić się do otworzenia oczu i spoglądnięcia na nachylającą się nad nim posturę, poczuł na swoich ustach jedynie rozlewający się gorzki, cierpki posmak nadchodzącej nieznajomej głębi.
A później nic więcej.

Re: Karta Postaci — Wto Lis 16, 2021 10:31 pm

WITAJ, RINTAROU!

Twoja Karta została zaakceptowana, a ty tym samym wstąpiłeś w szeregi Demonów.

Co więcej, na start dostajesz 50 punktów, które możesz przeznaczyć na rozwój postaci. Do zobaczenia na fabule!

Karta Postaci 50 pkt Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, uzupełnij swój profil.

completed

Informator Następnie przystąp do uzupełnienia informatora, do którego wzór znajdziesz tutaj.

in progress