Było to zaproszenie czy rozkaz?
Czy spotka dzisiaj swojego księcia z bajki, Minoru?

Zastanawiała się większość drogi. Wielkie wydarzenie w Oguni nie mogło obyć się bez lisiej księżniczki, która zaczęła przygotowania już znacznie wcześniej. Nowo uszyta, lilowa długa, zwiewna suknia z bez ramiączek z opinającym gorsetem i prawie niezauważalnymi delikatnymi zdobieniami, została wykonana z najbardziej drogich materiałów, za które oczywiście nie zapłaciła sama. Malutkie diamenty przyczepione do jej brzegów błyszczały ładnie w świetle pobliskich lampionów. Całości dopełniały śnieżnobiałe rękawiczki do połowy ramion i fioletowa obroża wykonana z delikatnego materiału. Lilowe włosy spływały falami po jej zgrabnych plecach otulając wąskie, odkryte ramiona. Lisie uszy sterczały dumnie niczym prawdziwa korona. Usta zostały zabarwione na ciemnomalinowy kolor, który miał za zadanie dodać jej drapieżności, jak gdyby sam odważny ubiór nie wystarczył. Odstawiła się jak milion yen i zamierzała się tym perfidnie chwalić. Otaczała wokół siebie delikatny, kwiatowy zapach, który całkowicie kontrastował z jej ciężką, demonią aurą.

Zaczepiła dłonie o fałdy sukni unosząc jej brzegi lekko ku górze, kiedy pokonywała kolejne stopnie. Przyjemny chłód kamienia pod bosymi stopami dodawał jej otuchy, bo chociaż bardzo się starała czuła się stremowana. Zazwyczaj stroniła od demonów. A teraz znalazła się w samym ich centrum. Nie wiedziała czego się spodziewać. Szła szybkim krokiem dalej całkiem zamyślona skręcając za najbliższą ścianą chcąc dojść do odpowiedniego miejsca. I nagle wpadła nosem na coś wysokiego i twardego. Jęknęła zaskoczona wykonując krok w tył. Jej dłonie odruchowo powędrowały do zaczerwionego noska kryjąc go doszczętnie. Jej buzia wyrażała typowe "au". Spojrzała czerwonymi ślepiami w pochmurne tęczówki przed sobą. Zamrugała kilka razy, żeby przywrócić ostrość widzenia.

Minęły trzy długie sekundy. Puściła swój nos przekrzywiając lekko głowę, jak gdyby się nad czymś zastanawiała. Już po chwili zwinnie podeszła do demona, minimalizując dzielącą ich odległość do zaledwie kilku milimetrów, bo przecież Kitsune nie znała takiego pojęcia jak przestrzeń osobista. Wspięła się na palce biorąc głębszy wdech, cały czas nie odrywała wzroku od szarych tęczówek mężczyzny. Znajomy zapach. Już się kiedyś spotkali. Nie z bliska, ale z daleka.

Nagle ją olśniło. Wtedy na jej ustach pojawił się najbardziej chytry uśmieszek na jaki było ją stać, kiedy tylko odrobinę się cofnęła.
- Rin - stwierdziła lustrując demona przed sobą dokładnie. Uśmiech w ogóle jej nie opuszczał, bo ledwo hamowała śmiech. Słowa Suny, które wykrzyczał na Murze nawiedzały ją po dziś dzień. - Przemoczony pawian - dokończyła zasznurowując usta i czekając na jego reakcję.

Na samą myśl o Sunie poczuła dziwne uczucie w żołądku. Doskonale wiedziała, że się dzisiaj nie zobaczą i dobrze, bo wcale nie czekała na to spotkanie. Była szczęśliwa, że za pewne go nie spotka i wcale nie wystroiła się, żeby mógł ją podziwiać. Nie kurwa, nie było takiej opcji.

@Rintarou

⠀⠀⠀⠀Ponad misą areny unosiła się złota poświata przywodząca na myśl odległy pożar, ale wrzawa i kakofoniczne pomruki ciągnęły się wraz ze strumieniem demonów w dół, a nie w górę zbocza. Wszyscy, od małych po wielkich, przez masywnych i suchych, nie zapominając nawet o tych tak bardzo niekształtnych, że ciężko byłoby w jakikolwiek sposób ich określić. Rzesze demonów przypominały gigantyczny cyrk osobliwości, który przerastał w swym absurdzie nawet małpich akrobatów znad jeziora Biwa. Widok surrealistyczny i niepokojący, prawdziwe zebranie wynaturzeń.
⠀⠀⠀⠀Sama wtapiała się w tło, choć wolałaby myśleć o sobie jako o kimś specjalnym. Zewsząd otaczały ją demony znacznie potężniejsze, a ich aura pomagała zachować skromność, a wzrok wduszała w ziemi. Może za rok, jeżeli Kizuki postanowią powtórzyć wydarzenie, odważy się unieść głowę? Teraz jednak zbliżała się do trybun od góry, chowając twarz w cieniu czerwonej parasolki. Kapelusz, który zwykle nosiła teraz wisiał za plecami, umocowany na silnym sznurku pod szyją. Wstęgi zaplecione w luźny warkocz wiły się za nią wraz z pierzastym trenem.
⠀⠀⠀⠀Oto stanęła na szczycie trybun wzniesionych ponad głęboką wyrwą pola walki. Zebrane w dole demony przypominały zdezorientowane dzieci, stały tam po prostu czekając najwyraźniej na jakiś sygnał. A więc się nie spóźniła. Miała jeszcze czas, aby schodami zejść nieco niżej i rozejrzeć się za luźnym miejscem.
⠀⠀⠀⠀Szukaj wilczych skór.
⠀⠀⠀⠀Nie wiedziała nawet w którą stronę skierować głowę. Miejsce było ogromne, a platformy ciągnęły się w obie strony niczym zwoje wężowego cielska. Przez moment stała więc po środku zerkając ukradkowo po twarzach demonów. Nie spodziewała się natknąć na znajome oblicze, a przynajmniej nie od razu, dlatego z braku lepszych perspektyw ruszyła wzdłuż jednego rzędu przeciskając się między pogrążonymi w obżarstwie kuzynami.
⠀⠀⠀⠀Estetyczne zdobienia najwyższych pięter przyciągały wzrok, kusiły, ale Suiren wiedziała, że wygody nie są przeznaczone dla niej. Sięgnęła jednak wzrokiem nieco niżej i odnalazła wreszcie jakiś kąt obłożony wilczymi skórami, jak jeden z wielu z resztą, i liczyła, że trafiła na należne sobie miejsce. Bez gracji już złożyła parasol i podpierając się na nim wskoczyła na wyższa platformę, na której zaraz opadła. Ułożyła dłoń na futrze i zaczęła je bezwiednie gładzić.
⠀⠀⠀⠀Co ja tutaj robię? Pomyślała, patrząc niechętnie na arenę rozciągającą się poniżej.

Co do całego zaproszenia na arenę Yamato tradycyjnie już był sceptyczny. Kolejne spotkania z Kizuki oznaczały uwikłanie się głębiej w siatkę ich powiązań. Życie z dala od cywilizacji miało swoje plusy, ale od czasu do czasu trzeba było się pokazać. Choćby po to żeby ocenić ogólne nastroje dzieciaczków Muzana. Ewentualnie na wszelki wypadek nabrać na tyle informacji, żeby się przypadkiem kiedyś nie wkopać w konflikt z resztą wyższych demonów.
Z jednej strony powinien się cieszyć i być dumny z tego, że został uznany za jednego z “silniejszych” demonów. Wciąż był raczej zdania, że jest nieco większą płotką pośród rekinów, ale widocznie tak już miało być. Przynajmniej miał świadomość, że jest pionkiem i póki ma zbyt wielkiego wyboru zamierzał odgrywać swoją rolę. Jednak istniała inna strona medalu. Z jakiegoś powodu grupa diabelskich pomiotów, która została uznana za silniejszą, jednocześnie miała nie brać udziału w walkach. Co prawda można było z wiadrem dobrej woli uznać to za nobilitację, w końcu nie byli uciechą gawiedzi. Ostateczne jednak Yamato był osobą, którą ręce permanentnie świerzbiły do walki i trochę żałował, że nie mógł się sprawdzić.

W końcu jednak trafił na prestiżowe trybuny to przynajmniej mógł pooglądać jak niższe demony się okładają po pyskach. Musiał przyznać, że jakaś rozrywka to była. Możliwe, że miał to związek z sadystyczną naturą demonów, jakby miał ktoś jeszcze wobec tego wątpliwości.
Skierował się na bardziej eleganckie piętro, w końcu został tam zaproszony i zamierzał z tego korzystać. Stoliki tu były puste nie licząc małych naczyń na stołach. Zajął miejsce jak najbliżej krawędzi trybun, aby mieć doskonały widok na arenę. Bądź co bądź skoro już tu był, to zmierzał cieszyć się walkami. Póki co jednak było cicho. Coś czuł, że dziwny pojemnik na środku stołu miał być elementem jakiegoś przedstawienia, więc aby go sobie nie popsuć nie ruszał go, choć nachylił się by popatrzeć na jego szczegóły.
Studiowanie czarki zostało przerwane przez przenikliwy głos. Głośny i mu znajomy. Źródło głosu było zajęte spotkaniem z dwójką innych demonów, jednak będąc nieludzkim dżentelmenem mnich postanowił się przywitać. Zostawił swój kapelusz na siedzisku oznaczając miejsce i poszedł w stronę reszty.
- Dobry. - Powiedział zaraz po tym jak stanął tuż za Kitsune. Spojrzał następnie na resztę demonów. - Z tego co pamiętam przypadkiem się kiedyś widzieliśmy w Kioto. Nie było okazji się poznać. Yamato. - Przedstawił się. - Szykuje się dobre widowisko? - Zapytał krótko, licząc na to, że pozostali mają jakiekolwiek nadzieję wobec uczestników rozrywki.

@Kitsune

 Zaproszenie do Oguni na wielką ucztę było niemałym zaskoczeniem dla rogacza, zwłaszcza że miał być jednym z gości, a nie główną atrakcją tej nocy.
 Zaproszenie napawało go wstrętem i niechęcią, jednak w spędzie demonów upatrywał dla siebie okazji. Od dłuższego czasu do jego uszu dochodziły informacje o patronacie Kizuki. Księżyce rozglądały się za nowymi podwładnymi, a on wbrew własnym uprzedzeniom i dumie, musiał w końcu wyjść z cienia. Okazja do zbliżenia się do wyższej hierarchii była na wyciągnięcie ręki, a rogaty demon wbrew własnym niechęciom musiał wyjść naprzeciw. Schował pogardę do obszernej ciemnofioletowej szaty, ozdobionej u dołu w złote ornamenty. Ciemnozielona tunika ze złotymi pionowo pasami przepasana była grubą fałdą materiału, którego nadmiar wolno zwisał na czarne bawełniane spodnie, wykończone butami.
  Uroczystość była idealną okazją, aby dostrzegła go Niwa, bo właśnie ją zamierzał odszukać wzrokiem. Kobieta miała sposobność go poznać podczas ataku na rod Minamoto.
emsp;Rogacz zamlaskał przed wejściem na trybuny i z maską obojętności do swych pobratymców, wszedł. Wzrokiem wodził po stołach i zebranych demonach. Twarze wydawały się obce.
 Rzędy piętrzyły się, a on podskórnie przeczuwał, że tam, gdzie jego wzrok nie sięgał, tam znajdywały się podrzędni Kizuki.
 Ścierwa, hołota.
 Ruszył schodami przed siebie, zmierzając na górę, lecz po drodze mignęło mu coś znajomego.
 A raczej ktoś.
 Przypadek?
 Siedziała, samotnie znowu miętosząc ubranie w palcach, a on wykorzystując tłum i spektrum zapachów, zaszedł ją od tyłu, kiedy ta nie zwracała na nic uwagi. Siadł tuż za Suiren i pochylił się w przód; twarzą znajdując się przy jej uchu.
—  Dziwny zbieg okoliczności — rzucił spokojnym dla siebie głosem.

Noc była chłodna, a przemierzający jej bezkresy Rintarou, nie kierował się żadną konkretną myślą. Pomimo iż na pierwszy rzut oka był sam, tak naprawdę wlókł za sobą nieskończony wór skutków ostatnich spotkań. Noc zawsze obdarzała go jakimś dziwnym rodzajem wolności, sprawiała, że pozwał sobie na zuchwałość. Pewnie z tego też powodu tak stanowczo stawiał kolejne kroki, wspinając się coraz wyżej. Mógł teraz zadzierać głowę, mógł mijać dumnie najniższe piętra — bo mu nie przysługiwały, prawda?

Dzisiaj również obleczony w czerń wijącą się u stóp, również w szkarłatny zdobiony pas podkreślający talię. Jedyną zmianą okazało się uczesanie. Długie sięgające pasa smoliste włosy nie unosiła wstążka, dzisiaj wstążka zdawała się jedynie dodatkiem — łapała przednie kosmyki i spinała je z tyłu w szklistej kanonadzie targającej przez figlarny wiatr. Było głośno. Powietrze przecinały odgłosy rozmów, szeptów i śmiechów. Przyozdobiony czerwonym chwostem czarny flet zatańczył w jego palcach. Spoglądnął na wschód – mistyczna arena powoli zapełniała się pionkami. Delikatny uśmieszek zadarł kącik cienkich warg. To zaproszenie było dla niego okazją, którą nie zamierzał w żaden sposób wypuścić z rąk.

Wtedy ktoś na niego wpadł; poczuł uderzenie w momencie, gdy stopa wisiała nad stopniem, co niemal wybiło go z równowagi. Nic więc dziwnego, że wysforował w kierunku niezdary oceniające spojrzenie. Czy los wciąż z niego drwił? Wypowiedziane przez dziewczynę słowa, zbliżenie i zapach obudził w nim wspomnienia, na które skręciło go w brzuchu.

— I panna z murów — odegrał się. W jego srebrnych tęczówkach rozbudziła się kocia ciekawość. — Dzisiaj bez towarzystwa? — Przytknął długi flet do bladego policzka. — No tak, racja. Nie został zaproszony. Zapomniałem. To naprawdę wieka strata.

Oczywiście ironizował. Po ostatnim spotkaniu z Suną, nic nie było dla niego łatwe — wystarczyło, że tylko o nim pomyślał, a usta wykrzywiały się w niesmaku, jakby polizał cytrynę. Zamierzał unikać go tak długo, jak było to tylko możliwe.

Na nieznany mu dotąd głos, poruszył jedynie ciekawskimi oczyma, finalnie zatrzymując je na właścicielu tego charakterystycznego tonu. Uśmiechnął się, choć trudno było określić czy szczerze.

—  Grzeszny mnich — Rintarou potrafił zapominać o pierdołach, ale rzeczy, które dotyczyły jego osoby, zadziwiająco łatwo zapisywały się w pamięć. — Wydarzenie z Kioto nie postawiło wysokiej poprzeczki.

Podążył wzorkiem wyżej, w pewnej chwili mrużąc oczy. Czy miał majaki? Parsknął.

Jakby zapomniał, że przed chwilą z kimś rozmawiał, po prostu ruszył. Stopy same odnalazły trasę do znajdującej się niedaleko pary demonów. Czarnowłosej kobiety o tajemniczej twarzy oraz białowłosego wielkoluda, którego nie dało się przecież z nikim pomylić.

— Proszę, proszę, kogo przywiało w Oguńskie progi. — Zatrzymał się przy nich i zakręcił fletem. Wydawał się zaskoczony, ale i dziwnie zafascynowany. — Myślałem, że stronisz od towarzystwa, Rash, a jednak z kimś tu przyszedłeś. Niesamowite.

Spojrzał ostrożnie na kobietę; jakby podejrzewał na kogo właśnie patrzy; że gdzieś już o niej słyszał.

⠀⠀⠀⠀Trybuny robiły się potwornie zatłoczone. Z każdą chwilą przybywało demonów, które zachowywały się dokładnie tak, jak można było się spodziewać - rywalizowały o lepsze miejsca blisko swoich silniejszych kompanów, łypały groźnie na sąsiadów i przekrzykiwały w próbach udowodnienia słownie własnej wartości. Mężczyzna miał wrażenie, że otaczają go sami przyszli Kizuki. Tyle wynikało z rozmów, które dosłyszał w ciągu ostatnich kilku minut nerwowego kurczenia się na swoim miejscu.
⠀⠀⠀⠀Dłonie trzymał złożone na udach, garbił się nad nimi i poruszał ustami bezgłośnie, jakby lamentował. I na dobrą sprawę niewiele brakowało, aby faktycznie postradał zmysły drżąc w tym nowym położeniu. Nie chciał tu być. Tak właściwie to chciał wszystkiego, czym nie było przymusowe tkwienie na najniższej półce trybunów. Nawet perspektywa walki wydawała się lepszym rozwiązaniem.
⠀⠀⠀⠀Ale nie mógł podważyć decyzji Kizuki. Miał zjawić się na podwyższeniu i tak też zrobił. A teraz cierpiał konsekwencje swojej niebywałej uległości.
⠀⠀⠀⠀— Czasami mam wrażenie, że na najniższym poziomie posadzono kilku ludzi. Czujesz ten smród strachu? — zapytał jakiś demon i chociaż słowa kierował gdzieś w bok, on i tak jeszcze wyraźniej schował głowę między ramionami. Wszystko co słyszał wydawało się personalne, jakby cały świat postanowił zadrwić z jego bezsilności. Czasami sam podważał swoją przynależność do grona demonów.
⠀⠀⠀⠀Oh, Suna pewnie wybiłby mu takie wątpliwości z głowy, ale brata jak na złość nie mógł znaleźć w całym Oguni. Przeszukał okolice, wyczekiwał go przecież od kilku dni, a jednak ten bezczelny, ale i silny demon za którego aurą mógł się skryć nie raczył się zjawić. Na trybunach było jednak więcej osób, których miał nadzieję nie zobaczyć.
⠀⠀⠀⠀Dosłownie chwilę wcześniej mignęła mu gdzieś doskonale znana sylwetka Rintarou. Obserwował go w obawie, że demon rozglądając się dookoła wyhaczy jego umykające spojrzenie, ale flecista wślizgnął się w inny rząd. No tak, był silniejszy, należało mu się miejsce na postawionej wyżej platformie. Podobną, choć wywołaną innym rodzajem niepokoju, reakcje miał, gdy dostrzegł stojąca obok niego Kitsune. Nie, nie znał jej imienia, albo nie pamiętał. Czy to ktoś, o kim opowiadał mu Suna? Wydawała się doskonale znać Rina, a to oznacza, że jej także musiał za wszelką cenę unikać.
⠀⠀⠀⠀Odwrócił głowę i wlepił pociemniały z niepokoju wzrok na arenę. Na pewno nie doszło do pomyłki? Może jednak to tam powinien się znaleźć? Z dala od wszystkich swoich koszmarów.

Panna z murów wciąż brzmiało lepiej niż przemoczony pawian, więc Rin nie dał rady jej obrazić. Wciąż uśmiechała się z pobłażaniem zastanawiając się czemu Suna nazwał go wtedy mokrym. Czyżby znali się dobrze? W momencie stała się jeszcze bardziej ciekawska. Jej przenikliwe, czerwone tęczówki wpatrywały się we flet przytknięty do bladego policzka. Był artystą tak jak Taishiro, a może chodziło o coś innego? Zdecydowanie chciała wiedzieć.

Dzisiaj bez towarzystwa?
Skrzywiła się momentalnie nieświadomie przybierając taką samą minę jak demon tuż przed nią. I teraz obydwoje wyglądali, jak gdyby dzielili się jedną cytryną. Ciekawe jednak co na to cytryna, która także pojawiła się wśród zebranego tłumu.

- Tak. Bardzo wielka - odparła z taką samą dozą ironii jak i jej rozmówca. Nagle zdała sobie sprawę, że może mają ze sobą więcej wspólnego niż jej się przednio wydawało. Brała ich za dobrych znajomych, czyżby jednak całkowicie się pomyliła? Jak to było? Wróg jej wroga miał chyba zostać jej przyjacielem. Zlustrowała Rintarou po raz ostatni. Przystojny ten przyjaciel. Wyglądał jak kłopoty, czyli tak jak lubiła najbardziej.

Wtedy usłyszała za sobą znajomy głos. Kąciki jej ust drgnęły lekko w słodkim uśmiechu, kiedy odwróciła się do Yamato. Oparła dłoń na biodrze wypychając je lekko w przeciwną stronę.
- Grzeszny mnich? - Powtórzyła unosząc brwi ku górze. Zachichotała pod nosem. Rintarou postanowił opuścić ich towarzystwo, jednak nie poczuła się urażona. No, może odrobinę. Gdzieś za Yamato mignęła jej znajoma smukła sylwetka. Czarne włosy, idealnie zarysowana szczęka. Tak. Suna.

Podobno miał być niezaproszony. Poznałaby go wszędzie. Spojrzała na niego przelotnie. Kiedy tylko zblokował z nią wzrok starała się wyglądać na niewzruszoną, chociaż pewnie mógł wyczytać z niej jak z otwartej księgi. Miała go nienawidzić i po części tak było. Darzyła go zdecydowanie większymi emocjami niż chciałaby się do tego przyznać. Momentalnie odwróciła wzrok, bo nie umiała się powstrzymać. Zadarła podbródek ku górze niczym obrażona księżniczka. Podeszła do Yamato chwytając go pod ramię.

- To się okaże. Myślisz, że będą ze sobą walczyć? - Zagadnęła idąc z nim przed siebie. Rozglądała się na boki poznając zebrane towarzystwo. Stoickiego Rasha, piękną Suiren. Kto jeszcze zamierzał pojawić się na trybunach? Kto został zaproszony?

- Dlaczego tym razem musiałam spędzić podróż sama? - Zapytała z udawanym wyrzutem, ale tak naprawdę wciąć się lekko uśmiechała, jak gdyby uśmiech mógł zamaskować każde, chociażby najmniejsze pęknięcie w jej masce obojętności, którą tak bardzo starała się utrzymać. Oczywiście piła do ich ostatniej wspólnej podróży do Kyoto.

Wesołym ruchem pociągnęła Yamato w stronę końca tarasu. Puściła jego ramię stając na krawędzi i wpatrując się w arenę na dole. Podmuch wiatru rozwiał jej liliowe włosy. Wzięła głębszy oddech z zachwytem wpatrując się w malutkie pionki na dole. Czuła się jak prawdziwa Cesarzowa Zła wpatrująca się w swoich poddanych. Była wysoko, jednak nie wystarczająco wysoko. Mimowolnie zerknęła w stronę wyższych poziomów. Czy tam znajdowały się Księżyce? Miała do czynienia już z całkiem sporą ilością z nich. Nikt jednak nie zrobił na niej takiego wrażenia, jak sam bóg manipulacji. Czy Minoru także zamierzał się dzisiaj pojawić? Czekała na to spotkanie w taki sam sposób jak się go obawiała. Tak samo jak w przypadku Suny czy Takuyi. Jak zawsze targały nią absolutnie sprzeczne emocje.

Jak miała przyznać przed sama sobą, była zaskoczona gdy dostała zaproszenie na trybuny. Karmazynowe ślepia przeleciały niższe partie ze znudzeniem a potem pomknęły wyżej gdy stąpała przed siebie. Powinna się czuć ciężka, widząc te wszystkie demony, które w Kioto zostały wyniesione wyżej. Więc co ona tam robiła, pośród tego całego zadufanego w sobie ścierwa?! Nie znała każdego osobiście. W oczy rzuciła jej się Suiren, Rash, Rintarou i ta mała kurwa ze spalonego teatru. Pozostali byli obcymi, których może kojarzyła a może nie. Pomknęła wzrokiem po całej okolicy gdy weszła na sam szczyt zrównując się z osobami z którymi w hierarchii nie była na równi przecież. Zacisnęła mocniej szczękę i oparła się plecami o kamienną ścianę wodząc spojrzeniem po tym co działo się niżej. Była ciekawa co będą sobą reprezentować słabsze demony, nie żeby sama się miała za silniejszego. "Też tam powinnam być.." mruknęła w myślach, mrużąc nieco powieki. Ubrana w czarne hakama, biust miała obwiązany czystym bandażem. Splotła ręce pod biustem, wbijając palce w odsłoniętą skórę. Wzrok spoczął na arenie na demonach, których nie znała jeszcze. Była ciekawa co potrafią.

 Zbyt wiele było przypadku w ich spotkaniach. Nigdy nie podejrzewałby, że od tamtej nocy w Edo ich drogi stale będą się przecinać.
— To chyba oczywiste, skoro podążamy oboje w tym samym kierunku — odparł, prostując plecy i wracając do swojej wcześniejszej pozycji. Dystans między nimi na nowo się wyrównał.
 Rash spojrzał przed siebie na arenę, jednak tylko na chwilę. Myśli rozproszył dobrze mu znany głos, a wzrok mimowolnie skierował się w stronę upierdliwego barda. Widok Rintarou był dość niespodziewany. Najwidoczniej od ich rozejścia musiało wiele się wydarzyć, skoro demon posiadł zaproszenie na trybuny. Rash najchętniej oglądałby jego turlający się łeb po arenie, ale Suiren zaprosiła go na widowisko; ku jego niezadowoleniu. Ze wzrokiem mogącym kruszyć skały, rozejrzał się po trybunach, a następnie ponownie na arenę.
— Los bywa przewrotny. Miałem nadzieję cię tam oglądać. Najlepiej w kilku kawałach — mruknął w jego stronę, wzrokiem spotykając się z dawnym kompanem. Wolał nie wracać do momentu ich wspólnego przybycia do zajazdu, bo na nieszczęście Suiren, to on go tam sprowadził.
 Niebawem wokół nich zrobiło się znacznie więcej zamieszania, a winowajcą nie mógł być nikt inny jak strojnie ubrany Rin.
 Rash spojrzał za jego plecy na Taishiro. Twarz piekielnego artysty niewiele mu mówiła. Nigdy go nie widział ani o nim nie słyszał pomimo otrzymanego awansu. Nie był obecny podczas zgromadzenia, na rozkaz Tadao dołączył po czasie.
— Dziecko. Nie poradzi sobie — stwierdził, obserwując co rusz nowych przybywających.

Powoli spoglądnął przez ramię — jego wzrok niemal natychmiast zderzył się ze znanym mu obliczem artysty, co na dobre starło rozbawienie z cienkich warg. No tak, mógł się przecież domyślić, że i on nie odpuści takiego przedstawienia. Naprawdę dostał zaproszenie? Rintarou zaczynał dochodzić do wniosku, że osób, od których powinien trzymać się z daleka, jest znacznie więcej, mówiła o tym chociażby pełna pewności siebie postawa Seiyushi, której sylwetkę zdołał w tej jednej chwili pochwycić kątem oka. Usta demona zacisnęły się, wykrzywiając w czymś na wzór krzywego uśmiechu.

— Wątpiłeś w moją obecność? — zadał mu pytanie, świdrując ostrożnie szarym wzrokiem. — Nie warto zwalniać, gdy uparcie kroczy się przed siebie, nieprawdaż Taishiro?

Przeniósł spojrzenie na Suiren; gdy w ciszy otaksował również Rasha, przymknął iskrzące nocą oczy. Cień wiszącego nad ich głowami piętra podkreślił rozbawienie na młodej twarzy.

— Czarnowłosa nieznajoma z Minamoto — zawyrokował, spoglądając na nich po trosze. — Podejrzewałem. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak ten facet uparcie cię szukał. — Rzucił krótkim spojrzeniem w kierunku bestii, jakby upewniał się, że go słucha. To spotkanie rozbudziło w nim niepohamowaną chęć napsocenia. — Obiecał mi nawet, że jak nas w końcu zapozna, będę mógł raczyć cię w jego imieniu komplementami.

Ledwo powstrzymywał się od śmiechu, ten tłumił głęboko w sobie, czuł, że ciało mu wibruje, ale nie pozwolił sobie na ostentacyjny śmiech. W końcu wszystko by zepsuł.

— Więc jeśli mamy już tę okazję Suiren. — Wychwycił jej imię. — Muszę stwierdzić, że jesteś bardziej urodziwa niż w tych przewijających się po mieście plotkach, które zdążyły dotrzeć do moich uszu.

Usiadł tuż przy niej, odrzucając uprzednio długą szatę w bok, co dało jej jasną odpowiedź. Z przyjemnością. Poklepał wolne miejsce przy sobie.

— Siadaj Rash i nie bądź dupkiem.

Kiedy spoglądnął w końcu w kierunku areny, zmrużył oczy. Ten dzień miał obfitować w spotkania, nie tylko na rozległych trybunach, ale i na polu walki, na którym w końcu miała rozlać się krew. Pochylił się w przód, opierają przedramiona o uda. Kiedy przekrzywił łeb, parę pasem długich włosów zsunęło się subtelnie z ramion.

— Niesamowite. Moje dzieci w piaskownicy. Zapowiada się ciekawie.

Ten siwy łeb rozpoznałby wszędzie. Ostatnią osobą, jaką podejrzewał o stawienie się do walki to właśnie Ichitarō. Co w tym dniu kierowało tym draniem? Otosuke był szaleńcem, pomyleńcem, który nie darowałby sobie takiego przedstawienia, ale on? Obibok, którego wielokrotnie musiał zmuszać do zaangażowania? W kąciku lewego oka pojawiła się delikatna zmarszczka. Była jeszcze ona. Kazumi. Zaśmiał się do siebie; w oczach pojawiło się zepsute rozczulenie na jej widok. Wystawił ochłodzone policzki na delikatny wiatr. Nadal żyje, przemknęło mu przez myśl.

— Czemu uważasz, że dziecko sobie nie poradzi, Rash? Kierujesz się pozorami? — zapytał z ciekawością.

Kiedy rozległy się kroki, odruchowo przechylił łeb w kierunku niezidentyfikowanego dźwięku. Na widok Kizukich, coś w nim zamarło, zdrętwiał, potrafiąc wpatrywać się w tylko jedną personę – w kroczącego w towarzystwie Yamy, Tadao. Kiedy księżyce usiadły, Rintarou nadal zdawał się na nich zerkać, wydając się nieco spięty; jakby coś nieokreślonego kłębiło się w jego trzewiach, a jednak w jakimś stopniu było przez niego pacyfikowane. Poruszy się niespokojnie. Gromki głos rozpoczynający wydarzenie zmusił, aby ponownie spojrzał przed siebie. Na arenę. Na rozstawione na glebie malutkie pionki.

Pomiędzy bandą demonów czuł się nieufnie. Wciąż nie był przyzwyczajony do wciągnięcia się w obroty Kizuki. Wcześniejsze życie było… prostsze. Teraz musiał cały czas się mieć na baczności. Jeszcze do tego wyglądało jakby połowa z nich się znała jak łyse konie. Nie przestawał się zastanawiać co go tutaj sprowadziło. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ciekawe czy dla demonów oznaczało to dobrze czy źle.
- A co innego mają robić? - Zapytał zdziwiony. - Kiedyś słyszałem taką historię, pisaną pewnie przez jakiegoś smutnego mędrca. Co by było jakby na wojnie obie strony po prostu się nie stawiły na polu walki. - Jednak nie dał zbyt wiele czasu na odpowiedź i po chwili kontynuował. - Przecież wyżsi nie pozwolą aby po prostu nie odbyło się główne źródło rozrywki dzisiejszego dnia. - Wzruszył ramionami.
Pytanie Kitsune cofnęło go w przeszłość. Potarł odruchowo klatkę piersiową. Dlaczego nie przybył razem z nią jak na ostatnie wezwanie? Miał pilną wizytę w kilku wioskach by odzyskać siły kosztem ich obywateli oraz wiele czasu na odzyskanie dumy po otrzymanych ranach.
- Następnym razem przyjedziemy razem. - Odpowiedział mgliście już bez tradycyjnego uśmiechu. Myślami wciąż od czasu do czasu powracał nad tamtą rzekę. Do tamtego dnia. - Tylko jak się znajdziemy? - Dodał po chwili ponownie przyozdabiając swoją twarz lekkim uśmiechem.
Na słuch o jego wspaniałym tytule skłonił głowę, choć uśmiech nabrał nieco kwasu. Nie był szczególnie do niego przekonany i był ciekaw jak szybko się przyjmie, a może się uda dostać nowy. Nie skomentował tego jednak i zbyt wiele czasu na to nie było gdyż muzyk kilka chwil później powędrował w stronę reszty zaproszonych.
- Choć obejrzymy arenę. - Powiedział do Kitsune podając jej swoje ramię. Kolejne intrygi, układy i związki kto z kim się nosi.

Spacer jednak został przerwany przez malownicze wejście demonicznych władców. Cała śmietanka potworów kraju. Yamato powinien czuć… Dumę? Podziw? Zazdrość? Pozostawała nieufność. Czuł się nieco jak wilk stojący przed niedźwiedziami. Strach? Przemieszany z szacunkiem. Tak to było to uczucie. Nie był głupi. Znał ich siłę i ją respektował. Każdy z nich gdyby chciał skróciłby go o głowę i rzucił ją na słońce. On zresztą pewnie zrobiłby to samo z demonami w dole, tam na arenie, ale taka była już kolej rzeczy i codzienność dzieci Muzana.
Głos jaki chwilę później słyszał był rzadkością, ale jak zwykle zapadał w pamięć. Przywodził mu na myśl stare dzieje. Przemianę. Złapał się na tym, że nie do końca słyszy słowa. Sam ton głosu był wystarczający, hipnotyzujący. Potrzebował całej siły woli by skupić się na treści.

Zaufanie nie należało do jego mocnych stron dzisiaj więc gdy zobaczył tylko naczynie służące do typowania zwycięzcy skrzywił się lekko. Jednak był przecież szczęśliwym mnichem, Hazardzistą i szulerem. Tak więc po krótkim zastanowieniu się podszedł do naczynia. Pomimo początkowego wahania podszedł raźnym krokiem wsadzając rękę w dziurę dzbana.
“Yuta” pomyślał o swoim słudze z Kioto. Miał nadzieję, że to wystarczyło. Następnie spokojnie podszedł do krawędzi trybuny.
- Yuta, skurwysynu, zabij ich wszystkich! - Ryknął pełne rodzicielskiej troski słowa pokrzepienia w dół areny. Chwilę później wrócił do Kitsune.
- A ty na kogo stawiasz? - Zapytał z niewinnym uśmiechem.


/ Yuta 20 PO /

 Nie oczekiwał po Rintarou innego zachowania, aniżeli te które im prezentował. Rogaty demon zdążył przez ich krótką znajomość poznać jego szelmowskie usposobienie, które z dużą radością próbowało mącić i mieszać. Chłopak ten zdawał się siewcą chaosu, znajdując się zazwyczaj w miejscach zamieszania, którego stał za sprawcą.
 Ciężko było żywić do niego jakieś cieplejsze uczucia, nawet tolerancji, gdyż jego fałszywe oblicze napawało Rasha pogardą.
 Obserwował go z boku w milczeniu, chłonąc wzrokiem iście diabelskie uśmiechy. Prowokował, podjudzał i przesuwał już, i tak cienką granicę wytrzymałości rogacza. Okoliczności sprzyjały grajkowi, gdyż Rash przybył na trybuny z konkretnymi planami. Przedstawienie swojej osoby podczas uczty miało niezwykle duży wpływ na dalszą jego historię, dlatego też z dużą dawką cierpliwości nie pozwolił wyprowadzić się z równowagi.
 Ignorował obecność dawnego kompana, gdyż w innym wypadku, chłopak znalazłby się na polu walki w kilku kawałkach jako dodatkowe narzędzie do samoobrony dla tych mniej bojowych jednostek. To z chęcią zobaczyłby.
 W końcu i Suiren zabrała głos, i nie wiedząc, skąd znała imię barda.
 Rintarou.
 Mieli wiele okazji do rozmów, lecz nigdy chłopak nie przedstawił się rogaczowi, a ten nie wywierał szczególnej presji na informacje. Wyszedł założenia, że ich drogi nigdy się nie skrzyżują, a znajomość ta pozostanie ulotną chwilą nieprzyjemności.
 Pozostał na swoim miejscu — tuż za plecami Suiren; niczym jej cień. Oparł się wygodnie o kamienne siedzisko i skomentował słowa Rina:
— Może pomożesz swoim dzieciom, zamiast oglądać ich klęskę z góry — Wzrokiem omiótł po zebranych, zastanawiając się, który nieszczęśnik zapragnął schronić się pod skrzydłami kreatury.
 Nagły huk odwrócił zainteresowanie rogatego demona z areny, dostrzegając śmietankę towarzyską tego wydarzenia. Poruszali się spokojnie, wolno wchodząc po sobie. Emanowali siłą i wyższością. Każdy czuł ich aurę. W końcu to z ich powodu pojawił się na uczcie.
 Wzrokiem przesuwał kolejno po każdym z Kizuki, większości nawet nie kojarząc. Mógł dokładnie się im przyjrzeć, mógł poznać swych przyszłych wrogów.
 Dopiero z nadejściem Niwy, zatrzymał się wzrokiem na chwilę dłużej. Ich oczy się spotkały, a Rash z trudem ukrywał czającą się głęboko niechęcią względem jej osoby.
 Twarz niezmącona emocjami pozostawała tak samo obojętna, co kilka chwil temu. W końcu przeszła dalej, a on wrócił do widowiska.
— Chyba tylko ignorant nie zauważy, że to dziecko być tam nie chce. Nie rozumie, co ma robić, jak dysponować siłą — odpowiedział Rintarou, a Suiren chwilę później potwierdziła jego słowa.
— Ja miałem styczność z tamtym — Wskazał głową na Otosuke. To on swego czasu stworzył naszyjnik dla rogacza, który później ukradł mu Rin. Po całym tym zamieszaniu Rash nie chciał tej rzeczy i ta znajdywała się gdzieś głęboko na dnie kieszeni jego szaty.
 Głos Muzana rozbrzmiał echem wokół nich, a on poczuł, jak szczęka mimowolnie silnie się zaciskała. Nozdrza lekko poruszyły się w niezadowoleniu, językiem ścierając z podniebienia niesmak jego obecności. Niezwykle drobne gesty nie były dostrzegalne, lecz oko bystrego obserwatora mogło zauważyć delikatną zmianę w mimice rogacza.
 Nawet kiedy sługa samego Boga dotarł do nich z urną, Rash zastanawiał się nad kolejnymi ruchami podczas uczty. Nieskory do uniżenia karku przed Niwą, nijak zapatrywał się na rozmowę z nią i proszenie o patronat.

Słuchała Yamato, chociaż jej spojrzenie było utkwione w arenie. Spoglądała na demony na dole. O czym myślały? Zamierzały walczyć a może właśnie tego pragnęły? Przekrzywiła lekko głowę. Ona sama uwielbiała się bawić, jednak walka na arenie wydawała jej się czymś innym. Przypominała walkę o przetrwanie. Zwycięzca mógł być tylko jeden, a co z resztą przegranych? Walczyli o ciekawą nagrodę, ale jaka za to kara czekała tych, którzy nie podołają. Wszystko zależało od tego jak dobrze będą się bawić demony na widowni. Czuła dziwną ulgę, że mogła zając miejsce na trybunach. Było to spory wyróżnienie.

Tylko jak się znajdziemy?
Gdzieś z oddali usłyszała głos Yamato, kiedy prowadził ją w stronę krawędzi. Uśmiechnęła się przebiegle spoglądając na niego spod przymrużonych powiek.
- Myślisz, że się przede mną ukryjesz? Nie ma takiej opcji, Yamato - odparła rozbawiona, chociaż w jej głosie jak zawsze pobrzmiewała jakaś głębsza nuta, jak gdyby wiedziała coś o czym on nie miał pojęcia. Udawała czy mówiła prawdę? Z Kitsune jak zawsze ciężko było stwierdzić. Jeszcze kilka chwil stali na krawędzi balkonu wpatrując się w imponującą arenę. I wtedy wszystko się zaczęło.

Huk otwieranych drzwi zatrząsł areną. Lisica mimowolnie się odwróciła koncentrując całą swoją uwagę na Księżycach. Kiedy pojawiali się jeden za drugim oczywiście starała się wypatrzeć tego jedynego. Ze zdziwieniem coraz bardziej zdawała sobie sprawę, że niektórych już widziała, innych poznawała po raz pierwszy. Na szczęście Tora zniknęła szybko, bo to właśnie na jej teren się kiedyś włamała. Tamao i Yama zaszczycili ich już swoją obecnością podczas wydarzeń w Kyoto. Szanowną Niwę widziała pierwszy raz, chociaż ta wydała jej się tak okropnie znajoma. Poczuła dziwne ukłucie tęsknoty za czymś co się wydarzyło, ale czego nie pamiętała. Szybko ukryła jednak zmieszanie skupiając się na kolejnych Kizuki. Widząc zawzięte miny Ryo i Hime od razu zdecydowała się trzymać od nich z daleka. Nie chciała zostać pogrążona w tej niemej walce dwóch potężnych demonów. Wiedziała, że gdyby znalazła się między nimi zostałaby po niej nie więcej niż malutka kupka popiołu. I w końcu go dostrzegła. Delikatny uśmiech, który za pewne nie oznaczał nic dobrego. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że zaparło jej dech. Wyglądał tak samo jak ostatnio, a jednak całkiem inaczej. Robił wielkie wrażenie, a może na Kitsune zwyczajnie łatwo było je zrobić? Sam Minoru.

Głos Stwórcy był niczym prawdziwa muzyka dla jej uszu. Dopiero teraz poczuła się prawdziwie podekscytowana. Jak gdyby wszystko nagle zaczęło mieć większe znacznie. O n tutaj był. Muzan-sama, we własnej osobie. Ruszyła do urny za Yamato, jednak jej wzrok już był skierowany nieco wyżej. Z początku nie zamierzała brać udziału w obstawianiu zawodników, jednak tchnięta rykiem Yamato podążyła za nim również wsadzając zgraną, bladą dłoń do urny. Słysząc pytanie Yamato uśmiechnęła się do niego z pobłażaniem, jak gdyby odpowiedź była oczywista. Oczywiście improwizowała.
- Tajemnica. Powodzenia - rzuciła trącając go ostatni raz ramieniem, jak gdyby na znak czułości.

Oddaliła się od niego szybkim krokiem ku przyszłości. Jeśli rzeczywiście chciała stać się silniejsza, chciała coś znaczyć wiedziała, że stanie w miejscu jej w tym nie pomoże. Chwyciła dłońmi materiał sukni, żeby nie krępował jej ruchów idąc ku przeznaczeniu. Zatrzymała się w odpowiedniej odległości od miejsca, gdzie znajdowały się Księżyce. Czuła się niczym nastolatka próbująca zagadać do swojego szkolnego zauroczenia. Dawno nie biło jej tak szybko. Ostatnio w Kyoto przez jednego, głupiego demona, który zdecydował się ją wcześniej zignorować. I DOBRZE.

Na siedzeniu obok Minoru zaczęła materializować się ciemność. Dymiący mrok powoli przybierał kształt łodygi pokrytej kolcami oraz ładnej, młodej róży, która dopiero zaczynała kwitnąć. Była piękna i czarna. Chciała zwrócić na niego swoją uwagę. Jeśli jej się udało zamierzała skłonić się uprzejmie i podejść do niego. Zająć wskazane przez niego miejsce. Jeśli jednak ją zignorował cóż. Zawsze warto było spróbować.

Balkon na którym zebrała się cała "śmietanka towarzyska" nie był wystarczająco wielki żeby się po nim rozpierzchnąć na nie wiadomo jaki dystans. Oparta o kamienną ścianę obserwowała w spokoju to co działo się na trybunach jak i na arenie. Oczywiście nie wchodziła w interakcje z nikim z demonów. Miała ku temu swoje powody. Krew się w niej gotowała na widok Rina, łeb chciała upierdolić Taiowi, a pozostałych nie znała przecież. Jedyną osobą była Suiren, ale ta była otoczona takim wianuszkiem samców, że cała chęć podejścia z niej wyparowała na starcie. Może innym razem jej pogratuluje awansu.
Gdy drzwi otworzyły z hukiem a przez próg przeszła magiczna dziesiątka Kizuki, aż kącik ust drgnął w lekkim uśmiechu. To dopiero było wejście, nie spodziewała się niczego innego po nich. Jej spojrzenie nie wyłapało 2 Kizuki, w tym jednego, który ją ciekawił z jakiegoś powodu. Sama nie spodziewała się że mogłaby zwrócić czyjąś uwagę, w końcu była tylko robactwem pod ich stopami. Najniższa rangą i pewnie najsłabsza z całej tej wesołej bandy. Karmazynowe ślepia przeniosły się więc na arenę, uważnie obserwując pojawiających się na niej uczestników.
Widząc dziecko parsknęła cicho pod nosem z rozbawieniem. Oderwała się od ściany podchodząc do kamiennej balustrady. Pamiętała spotkanie z podobną małą dziewczynką, której chętnie by skręciła kark, gdyby ją znowu spotkała. Mała Kiyo by się tam dobrze prezentowała, rozszarpana na kawałki wyczekując świtu. Gardziła tym małym konusem na zupełnie innej płaszczyźnie.
Przechyliła lekko głowę w bok dostrzegając Akujina, którego poznała wcześniej. Świeżo przemieniony demon.
"Yuta, skurwysynu, zabij ich wszystkich!"
Przekręciła lekko głowę w bok zerkając na Yamato i po szybkiej analizie w którą stronę się wydziera, zlokalizowała jego pieszczoszka. Rozchyliła lekko usta wpatrując się w białowłosego demona. Patrząc po całej reszcie oceniając szanse już wiedziała na kogo zagłosować. Więc kiedy podszedł do niej demon z urną, bez chwili zastanowienia oddała swój głos na Yutę. Coś miał w tych swoich dzikich oczach, co ciągnęło w jego stronę. Aż chciałaby sama się przekonać co potrafił.

Nie musiała długo czekać na ataki demonów na swoje cele. Uśmiechnęła się z lekkim rozbawieniem. - Ciekawe jak silni są.. i jak głupi jednocześnie.. - mruknęła sięgając ostrymi pazurami do zgięć łokci i pociągnęła ostre pazury po wewnętrznej stronie przedramion. - Demoniczna sztuka krwi.. czarna krew.. - szepnęła cicho pod nosem wyciągając z ran duże ilości swojej barwiącej się na czarno krwi. Czarna, gęsta ciecz utworzyła dwie ostre katany. Podeszła do krawędzi obracając bronie w rękach tak że ostrza miała skierowane w dół. Po czym uniosła je i z całej siły cisnęła najpierw pierwszą kataną prosto w centrum areny ze świstem i impetem wbijając czarne ostrze przynajmniej do połowy. To samo zrobiła z drugą, w taki sposób że poszybowała nieopodal Yuty ale w taki sposób aby go nie trafić. **

Nie chodziło w sumie nawet o pomoc tym co byli na dole. Ale dała opcję użycia swojej broni, przy odrobinie szczęścia ktoś, kto nie miał nic poza szponami się połasi na jej twory. A to że obie katany miały taką samą wytrzymałość jak ona sama, to nie byłyby zbyt łatwe do zniszczenia. W ten sposób Seiyu mogła poznać podstawowe parametry innych demonów. A nóż ktoś ją zainteresuje. A jeśli nie, to mogła się zbliżyć do areny i spożytkować swoją krew w inny sposób.  

⠀⠀⠀⠀Słowa Muzana brzmiały w jego głowie nieprzyjemnym echem. Drżał. Dłonie obejmujące kolana telepały się pomimo usilnych prób zachowania spokoju. Siedzące obok niego demony wcale nie przyczyniały się do zachowania pozorów - nadal wydzierały się w niebogłosy podjudzając bestie do brutalnego rozszarpywania się w dole areny. I, o zgrozo, w pewnym momencie zwróciły się nawet do niego.
⠀⠀⠀⠀— Ej, ty. No ty, słuchaj — uderzył go wielkolud. Sachi z przestrachem odwrócił głowę. — Rzuć w niego kamieniem!
⠀⠀⠀⠀Złociste oczy czarnowłosego prześledziły ruch ręką, który wskazywał jakiegoś demona w dole. Dzięki temu, że siedzieli na samej krawędzi widział doskonale zebraną w dole grupę, która zgodnie z rozkazem Boga szykowała się właśnie do walki. Niektórzy już teraz ruszyli.
⠀⠀⠀⠀Ktoś wcisnął mu w dłoń całkiem spory odłamek z ostrą krawędzią. Ciążył mu nieprzyjemnie w ręce.
⠀⠀⠀⠀Czy mógł ingerować w wynik walki? Co jeżeli Kizuki zdenerwują się i zabiją go tutaj, jeszcze na siedzeniu? Ale jeżeli tego nie zrobi, to demony siedzące obok same pokuszą się o wykonanie kary. Czy mógł w tej sytuacji uniknąć ciężkich konsekwencji?
⠀⠀⠀⠀— Rzuć to — usłyszał za sobą ostry ton. Ciepło śmierdzącego oddechu wykrzywiło jego twarz w grymasie obrzydzenia. Cholera, musiał to zrobić.
⠀⠀⠀⠀Dlaczego Suny jeszcze tutaj nie było? Co zrobi brat, kiedy okaże się, że Sachi złamał jakieś zasady i został skazany... na walkę? Na śmierć? A wieczór dopiero się przecież zaczynał.
⠀⠀⠀⠀Z myślami pełnymi drastycznych obrazów Sachi wstał ze swojego miejsca, wziął zamach, a potem z całej siły rzucił kamieniem w kierunku jednego z demonów.

 Problem z Rashem polegał na tym, że demona nikt nie mógł kontrolować, co jasno wyrażał otoczeniu swoją mową ciała. Wydawać się mogło, że pomimo przepaści dzielącej go od Kizuki, to rogacz decydował, na jaki Księżyc zdecyduje się ostatecznie. Być może jego pewność siebie, która mogła być odbierana za bezczelność, wynikała z obojętności przed śmiercią — a taki typ osobowości był najgorszy.
Siedział i spoglądał na arenę, kiedy ponownie wzrokiem złapał się z Szóstą. Jej mina wiele zdradzała, a jemu o to właśnie chodziło — o zaznaczenie tego, że pomimo jej siły, on nigdy nie będzie poddanym sługą, a na pewno nie takim, jakim by sobie życzyła.
 Kiedy Niwa ponownie zapatrzyła się na arenę, rogacz bezszelestnie wstał i ruszył ku niej. Miejsce obok niej nadal pozostawało puste; kobieta odpychała od siebie jednostki i ciężko się dziwić, że nikt nie miał odwagi ją wybrać. W końcu jej kompani z elity dostawali pierwsze zainteresowanie z ich strony. Rash wyczekał moment, a kiedy nadszedł, stanął z jej prawej strony, w dłoni trzymając kościany sztylet z własnego przedramienia, który wbił w kamień tuż obok jej uda. Jego kości miały niesamowitą gęstość, przypominająca najtwardsze stopy, dlatego bez cienia obawy pozwolił sobie na mały popis. Górował nad nią wzrostem, ale wiedział, że ta pozycja nie może trwać zbyt długo.
 Siadł obok Niwy.
— Mały prezent — skomentował krótko zaistniałą sytuację. — Przetnie praktycznie wszystko — dodał, patrząc przed siebie na arenę.
 Nie miał pojęcia, jak ona to odbierze, ani tym bardziej czy jego zuchwałość nie przechyli się na niekorzystną szalę, ale nie miał zamiaru na czas trwania uczty stawać się kimś innym. Niwa mogła go zaakceptować takim i mieć korzyści w postaci lojalności albo pozbawić go życia.

Ktoś musiał zrobić te pierwsze kroki. Kitsune nie należała do najodważniejszych. Wręcz przeciwnie często unikała niepotrzebnych kłopotów bardziej z lenistwa niż strachu. Mimo wszystko wiedziała czego chciała. A jeśli już sobie coś zażyczyła musiała koniecznie to dostać. I tym razem nie było inaczej. Minoru był pierwszym Kizukim, który zwrócił na nią uwagę. A wiadomo, że tych pierwszych nigdy się nie zapominało. Ich poprzednie spotkanie niosło ze sobą wiele dobrych i złych wspomnień, ale czy w nieśmiertelnym i nieograniczonym życiu demonów miało to jakieś znaczenie?

Kiedy zwrócił na nią swoją boską uwagę miała wrażenie, że uginają się pod nią nogi. Ciężar jego spojrzenia był nie do zniesienia, jednak nie odważyła się pokazać strachu. Uniosła podbródek odrobinę wyżej, chcąc ukryć jakiekolwiek zmieszanie, jakie na niej wywołał. Nie zamierzała pokazać słabości przed innymi Księżycami czy resztą zebranych na  trybunach. A Minoru? On za pewne mógł czytać z niej jak z otwartej księgi, kiedy podchodziła do niego na drżących nogach.  

Takuya. Kurokaze Takuya.
Wystarczyło wspomnienie tego imienia, żeby poczuła okropny skurcz w żołądku. Ogarnęło ją dziwne uczucie chłodu, ciarki na plecach. Tak. Wystarczyło jedynie imię, żeby ledwo panowała nad swoimi instynktami. Chociaż do ust wciąż miała przyklejony ten delikatny uśmiech, jej lisie uszy wyprostowały się niczym dwie struny. Takuya i jego krew. Ten jedyny w swoim rodzaju smak. Smak pierwszej ofiary Kitsune. Smak pierwszego polowania. Uczucie głodu, palenie w krtani. Tęskniła za jego krwią całą sobą. A czy tęskniła też za nim? Była niczym narkoman na odwyku. Kiedy ostatnio go widziała? Ile miesięcy minęło? Wciąż mogła bez problemu odtworzyć smak jego krwi na języku, a każda kolejna ofiara nigdy nie była wystarczająco smaczna. Chciała więcej, jeszcze więcej. Następnym razem zje go w całości.

Potem uczucie głodu ustąpiło złości. Poczuła falę gniewu, kiedy odwróciła wzrok od miażdżącego spojrzenia Minoru. Głodna kobieta była niebezpieczna, ale to porzucona zamieniała się w jeszcze większą bestię. A tak właśnie stało się z Takuyą. Pewnego razu po prostu się nie pojawił.

- Widocznie niewystarczająco - odparła cichutko bardziej do siebie niż do demona, a jej lisie uszy opadły płasko na lilowe włosy na znak poddania. Oko za oko, ząb za ząb. Minoru pokazał jej gdzie miała swoje miejsce, co przyjęła z pokorą. Mimo wszystko jej uśmiech pogłębił się lekko. Nie była złamaną kobietą, którą ktoś zostawił. Była wściekłym demonem czekającym na nowy ulubiony smak. Smak zemsty. Fakt, że Minoru wiedział napełnił ją jeszcze większym podziwem do Księżyca. Obserwował ją? Miała ochotę piszczeć niczym nastolatka dostająca walentynkę.

- Chciałabym odzyskać Twoje zaufanie, Minoru-sama - powiedziała w końcu podnosząc wzrok i spoglądając na potężnego demona. Mógł ją zmiażdżyć i zdeptać, ale wtedy tego nie zrobił. Nawet, jeśli popełniła błąd, więc czemu miałby teraz? Łączyła ich tajemnica, którą powierzył jej, Katsu i Yamato. Przygryzła policzek od środka, rzucając krótkie spojrzenie na miejsce obok niego. Wystarczyłoby jej siedzenie przy jego nogach na podłodze. Ale przecież nie była zwierzątkiem domowym. W c a l e.

- Pozwolisz mi? - Dodała wpatrując się jak urzeczona, kiedy uniósł czarną różę. Jej alabastrowe policzki zabarwiły się na delikatny truskawkowy kolor. Miała wrażenie, że trzymał w dłoniach jej martwe serce. Zamierzał je zmiażdżyć czy zachować dla siebie?