⠀⠀⠀⠀Ledwo znalazł się na niższym poziomie, a głos Yamy znów wzywał ich ku górze. Czy chciał być silniejszy? Oczywiście! Jak mógłby zmarnować taką okazję? Tylko w jaki sposób najwyżsi Kizuki zamierzali stwierdzić kto jest godzien takiego awansu i co takiego będzie trzeba dla nich zrobić, aby zasłużyć na nagrodę? Przecież to niemożliwe, aby rozdawali najcenniejsze zdobycze każdemu, kto ich o to poprosi.
⠀⠀⠀⠀Zawirował na pięcie i zawrócił. Był zaciekawiony tym, co się wydarzy, choć dla pewności pozostał raczej z tyłu, ukryty niejako w tłumie. Więksi i silniejsi od niego również wspinali się po stopniach, bo kto chciał ryzykować zostanie w tyle? I choć nie podobała mu się wizja ponownego spotkania z Rintarou wspiął się jednak w pobliże Tadao.

Skrót:

"Oh, czy wy również obstawialiście zwycięstwo Yuty?"
- Na to wygląda.. - odpowiedziała z tajemniczym uśmiechem. Sama była pewna że Suiren obstawiała tą małą pokrakę, która nie powinna być na arenie. Przez chwilę zerkała na Ginkatsu, czując wewnętrzną irytację. "Kolejny bachor co pomylił plac zabaw z pokojem dla dorosłych.." skomentowała w myślach. Czuła jakieś wewnętrzne obrzydzenie względem "dziecięcych" pobratymców. Skręcało ją jak po dobrze doprawionym ludzkim jedzeniu.
Na wzmiankę o ludzkich sługach tak ochoczo oddanych rasie demonów uniosła brwi. Wspomnienie ich pierwszego spotkania wywołało na ustach Seiyu lekkie rozbawienie. - Służą nam jako żarcie dość ochoczo.. to że są zbyt słabi żeby wytrzymać ból temu towarzyszący.. to już nie nasza wina.. poza tym.. to okrutne trzymać go teraz przy życiu w takim stanie, nie sądzisz? - spytała ze spokojem w głosie. Zmieniła się i to jak bardzo?! Z demona który nie chciał krzywdzić ludzi w bestię która zdawała się nie mieć już litości dla ich ludzkiej trzody chlewnej. Łapiąc za żuchwę, jednym ruchem skręciła kark biedaka z urwaną kończyną, pozwalając martwemu ciału opaść u ich stóp. Ale na widok krwi na dłoni Sui, pochwyciła jej nadgarstek zainteresowana jej zagraniem i ciągnąc w stronę swojej twarzy przesunęła wilgotnym językiem nie tylko po skórze dłoni ale i po samej ranie, wpatrując się intensywnie w jej oczu. Na końcu czule ucałowała zranione miejsce, brudząc sobie usta jej krwią zanim puściła jej przegub z lekkim rozbawieniem na ustach.

Cień przywlókł z Areny Yutę na trybuny, stawiając go obok. Karmazynowe ślepia wbiły się w wyższego białowłosego demona na ułamek sekundy zanim zrobiła ze swojej krwi dwie włócznie z których jedną podała Yamato a drugą sama trzymała w dłoni dość mocno. Uśmiechnęła się do mnicha gdy cisnął swoją w kierunku Otosuke. Seiyushi wzięła w tej chwili zamach jak z mieczem i cisnęła z całej siły celując w Ginkatsu z ciekawości. Jeśli jej broń trafi któregoś innego demona będącego w jej pobliżu to już pech tego demona.

Gdy Yuta się zbliżył do niej, wbiła swoje karmazynowe ślepia w jego oczy. Dzikość i determinacja jakie z nich były sprawiły że ani na chwilę nie pożałowała że na niego postawiła. Mnich miał nosa. Białowłosy miał charakter i potencjał. Bezczelny uśmieszek wkradł się na jej usta gdy się odezwał tym zimnym tonem głosu.
"Wisisz mi Mareczka."
Oblizała górną wargę z krwi Suiren z zadowoleniem. Może powinna mu upolować tego mareczka i zobaczyć co się stanie jak nim nakarmi tego ciekawego osobnika. Ale to już się przekona po tej całej imprezie. W końcu z zamyślenia wyrwał ją głos Drugiej.
"Kto pragnie urosnąć w siłę niech zjawi się przed obliczem Tadao-sama..."
Spojrzenie pomknęło tam gdzie pozostałych demonów, słyszących jej szept. Sama ruszyła w kierunku wyższych trybun w celu sprawdzenia czy jej ciało było gotowe na nową potęgę jaka mogła przyjść wraz z krwią ich ukochanego stwórcy. Kiedy znalazła się przed Pierwszym to oczywiście się przed nim skłoniła w geście szacunku przed silniejszym od siebie. Szanowała każdego demona, który był potęgą i gardziła każdym słabym okazem.

Sachiko zaczęła czuć się nieswojo gdy to coraz więcej demonów przybyło przed oblicze Pierwszego, gdzieś głęboko w sercu wierzyła iż jako jedyna dostała to wezwanie. Niestety nie było tak dobrze i z jej niemal prywatnego spotkania z Tadao i Yamą zrobiło się publiczne zgromadzenie. Spojrzała jeszcze ukradkiem na demona, który odsunął się od niej. Była ciekawa czemu to zrobił? Coś mu zrobiła? A może unikał wszystkich demonów. Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Przynajmniej na ten moment bo już postanowiła iż spyta o to tego czarnowłosego demona z czerwoną wstążką ale to później gdy już zrobi się tu mniej tłoczno.
Słuchała słów Tadao z dumą gdyż zinterpretowała je jako pochwałę do niej i jej osiągnieć, co prawda zastanawiało ją skąd Tadao miał tyle czasu by obserwować jej łowy ale wielu rzeczy jeszcze nie rozumiała stąd wrzuciła tą zagadkę do tej grupy pytań na, które znajdzie odpowiedź w dalekiej przyszłości. Podniosła lekko głowę w górę na chwile spoglądając na Yamę i zaraz opuściła ją w dół widząc już jak wiele demonów było w pobliżu i niemal każdy był wyczuwalnie silniejszy od niej. Czuła iż jeśli zaraz nie opuści tego miejsca to zacznie drżeć, atmosfera przed tronem najsilniejszego z Kizukich zdecydowanie stała się zbyt gęsta. Zatęskniła już za lasem w pobliżu Ryokanu należącego do Pani Suiren. Nawet jeśli przybyła tu by odnaleźć Sunę, to teraz chciała znaleźć się jak najdalej od tej zgrai demonów. Jej instynkty kazały jej uciekać i postanowiła tak też uczynić.
Powoli wycofała się w tył, niemal na czworakach by jak najmniej rzucać się w oczy, w końcu gdyby stała i wyszła to Pierwszy i Druga mogliby się obrazić. A tak to ustępuje miejsca większym i silniejszym od siebie. Gdy to zniknęła z widoku Kizukich, zadrżała i skierowała się jak najdalej stąd. Wciąż czuła się nieswojo stąd nim podejmie jakiekolwiek decyzje musiała się uspokoić dlatego też nie opuściła tego piętra i udała się do wolnego miejsca by usiąść i odetchnąć świeżym, niezatłoczonym powietrzem. Usiadła na wolnym tronie jednego z Kizukich, należącym bodajże do dwunastego z wybrańców Stwórcy. Miejsce było wolne, a stąd miała dobry widok na resztę trybun i arenę. Stąd raz jeszcze zaczęła rozglądać się za Suną. Niestety znów nie mogła go dostrzec stąd westchnęła zawiedziona. Ułożyła się wygodniej na tronie i spojrzała w stronę areny by znaleźć pocieszenie w obserwacji swojej starszej siostry Kazumi.

Woof Woof:

Zmierzając w stronę Pierwszego Kizuki, z Kitsune u swojego boku, Katsu czuła, że spotkanie, na które zmierzały, będzie spotkaniem raczej tłocznym. W miare jak zbliżały się do celu, poczucie desperacji całej tej sytuacji, docierało do ciemnowłosej coraz dobitniej.
Jaka wielkość może zostać podarowana takiej grupie demonów?
Odpowiedź była oczywista. Taka, która będzie niczym mięso rzucone pomiędzy szczekające hieny.
Zatrzymała się przed Pierwszym, oczekując aż zbiorą się wszyscy zainteresowani, w międzyczasie rozglądając się po znajomych twarzach. Jej wzrok niemalże od razu przykuł znajomy jasnowłosy demon, który wyglądał jakby go ściągnięto z krzyża. Albo z areny. Drgnęła, w pierwszym odruchu chcąc ruszyć w kierunku Yuty, jednak zreflektowała się w ostatniej chwili, doskonale wiedząc, że przed obliczem Tadao nierozsądnie byłoby tracić rezon. Intensywnie zielone spojrzenie przez moment jednak oceniało wygląd demona, aż w końcu, niechętnie przeniosło się na pozostałych. Zanim jej uwaga skupiła się na Pierwszym, zdążyła jeszcze dostrzec Yamato, zmierzającego w swoim stoickim tempie ku górze. Uśmiechnęła się nikle, na ten znajomy widok, aby w końcu, zaraz później, skupić całą swoją uwagę na Tadao.

Z każdym kolejnym wypowiedzianym przez Pierwszego słowem, docierało do niej, że miała dobre przeczucie. Gdy tylko ostrze pojawiło się w zasięgu wzroku demonów, mogła wyczuć gęstniejącą atmosferę. Każdy, każdy chciał je mieć. Katsu byłaby naiwna, gdyby uznała, że ona czymkolwiek się tutaj wyróżniała. Kalkulacja była jednak dziecinnie prosta i wystarczyła krótka chwila, aby racjonalnie ocenić swoje możliwości – sama, otoczona silniejszymi i szybszymi od siebie demonami, nie była w stanie zdobyć ostrza.
Spojrzała na Kitsune, łapiąc z jej liliowym wzrokiem kontakt, żeby po sekundzie znów zerknąć na ostrze.
„Nie mam serca wybrać, komu ją podarować”.
Cóż, Katsu nie miała serca oddawać podarunku walkowerem - szybko oceniła, że woli mieć wpływ na to kto zdobędzie ostrze. Nietrudno było się domyślić co Tadao miał zamiar zrobić, dlatego nie tracąc czasu, gdy ten zdecydował się na pełną napięcia pauzę, Katsu nachyliła się do Kitsune.
- Skacz. Musisz go zdobyć.
Jeżeli Lisica nie zdradzałaby oznak protestu, Katsu złapałaby ją za nogę, w momencie, w którym Tadao zdecydował się rzucić ostrze, i użyła całej swojej siły, aby pomóc Kitsune wybić się ponad resztę demonów. Liczyła na to, że jej siła w połączeniu z siłą oraz naturalną zwinnością i szybkością liliowookiego demona, da im wystarczającą przewagę.
Bez względu na to, czy manewr by doszedł do skutku czy też nie, Katsu usunęłaby się z tłumu demonów, obserwując bieg wydarzeń, jak i trajektorię lotu ostrza.
Oraz trajektorię lotu samej Kitsune, jeżeli ta faktycznie byłaby w powietrzu.

W skrócie:

Całe to wydarzenie zakrawało na tytuł błazenady roku, najpierw pozwalali, robić demonom na trybunach co chcą, a teraz nagle już nie można? Szkoda, że taki dekret nie padł na samym początku, kiedy dostałem mieczem na wylot i moje szanse na zwycięstwo spadły z realnych na nikłe. Miałem wrażenie, że czwarty ze mnie szydził, gdy wspomniał o honorowej walce, właśnie ta honorowa walka kosztowała mnie zwycięstwem, niestety żaden z innych demonów nie mógł się pochwalić tym samym.

- Honor w miejscu pełnym kłamców i krętaczy nie jest wiele wart... - Rzuciłem pod nosem bardziej do siebie, nie lubiłem zachowywać się jak zwierze, nawet gdy wchodzą między wrony, powinienem krakać jak one, ale kto chciałby zniżać się do ich poziomu. Chociaż może właśnie taka natura była słabych jednostek, zdrada i lizanie tyłków tych, co byli wyżej, żeby tylko coś skapnęło im ze stołu. Ja nie miałem niczego sobie do zarzucenia.


Nie mącąc sobie więcej spokoju ducha, po prostu ruszyłem w stronę pierwszego, na miejscu spotkałem poza Yamato jeszcze dwie znajome twarze, mianowicie Katsu i Taishiro. Odnotowałem tylko ich obecność, a wzrokiem wróciłem do celu mojego przybycia. Jak szybko się okazało, to wcale nie miała być siła, zostaliśmy zwabieni pokrzepiającymi słowami, nie byłem próżny, nie zależało mi na rozgłosie, a korpus na pewno będzie chciał odzyskać tak niezwykłe ostrze, więc jak tylko Tadao przeszedł do meritum, odwróciłem się i opuściłem to miejsce.
Nie chciałem uczestniczyć w wyścigu szczurów i grać jak ktoś mi zagra, być tanią rozrywką dla grubych ryb. Po arenie miałem nauczkę i więcej nie dam się złapać w taką pułapkę. Kiedyś trzeba zacząć się uczyć na własnych błędach i wyciągać wnioski.
Nie zamierzałem otrzymywać daru, który równocześnie mógłby być dla mnie przekleństwem i wyrokiem. Skoro sam ten Rintarou oddał miecz, to nie jest to nic dobrego, jeżeli dostał za niego lepszą nagrodę, ale jeżeli ktoś z nich chciał dostać taki dar to droga wolna, pewnie prędzej czy później będą przeklinać swój wybór.

Akcje:

Yamato z czystej złośliwości zamierzał namieszać w kotle jakim była arena, już się zamachnął oszczepem, ale nagle usłyszał karcący głos za plecami. Jego ramię opadło, jakby nie to on był jego właścicielem. Przed nim stał Czwarty i spoglądał wzrokiem w którym nie było wiele wyrozumiałości. Mnich zrozumiał, że zachowywał się… niegodnie, trochę jak rozwydrzone dziecko. Przynajmniej trochę się wyładował. Kiedy odzyskał władzę w ramionach wzruszył ramionami akceptując swój los i ruszył w górę trybun za Kizuki.
Na wypowiedź o honorowej walce, na początku się zdziwił, ale szybko skłonił uprzejmie głowę. Najwyraźniej księżyce również miały swoje sposoby szybkiej komunikacji. Wciąż jednak mnich był zdzwiony pochwałą honoru. Spodziewał się raczej wyśmiania sentymentalności. Nagle poczuł do Akio dziwaczne ukłucie szacunku.
- Honoru się nie utrzymuje “dla kogoś”. - Skomentował z przekąsem słowa Yuty. Nie zachowywał się tak dla poklasku reszty demonów. Wręcz przeciwnie, może w ten sposób chciał również pokazać, że jest od nich inny, lepszy w pewnym stopniu. Zresztą podobny był motyw względem ludzi. Skoro był świadom swojej wyższości względem śmiertelników, to zamierzał to utrzymać we wszystkich aspektach.
Kiedy trafił już do grupy oczekujących na wspomnianą moc nieco się zawiódł. Owszem, miecz był wyjątkowy, a nawet mógł być użyteczny, ale skakanie po niego jak po kość. Bez przesady. Jakby na niego zasłużył to by go dostał do ręki. Czyżby Pierwszy postanowił zrobić na trybunach drugą arenę? Podczas gdy słabsze demony przynajmniej służyły za rozrywkę walcząc, w założeniu silniejsze miały aportować miecz jak posłuszne kundle? Paradne. Słysząc to Yamato uśmiechnął się jedynie pod nosem.
Jednak mnich był pamiętliwą mendą i nie zależało mu na mieczu. Za to zależało mu na zwykłej prymitywnej złośliwości. Jego cała uwaga nie była skupiona na lecącym do góry ostrzu, a na pewnym szanownym artyście. Jeśli ten zamierzał skoczyć po miecz lub w jakiś inny sposób po niego sięgnąć świątobliwy zamierzał wbić mu łokieć w żebra lub szarpnąć go z powrotem ku ziemi za ubranie.
- Wybacz, poślizgnąłem się. - Od razu przeprosił go z rozbrajającym uśmiechem od ucha do ucha. Należało czerpać z życia tak dużo przyjemności jak było to możliwe. Nawet jeśli były drobne.

We do a little trolling:

⠀⠀⠀⠀Szczęśliwie dla niego, tłum rozbił się na kilka grup, gdzie każdej towarzyszyła inna emocja. Rozczarowanie? Tak mogli zareagować tylko ci próżni i chciwi, którzy uważali, że za samo egzystowanie "im się po prostu należy". Kiedy każdy uważał się za specjalnego, nikt nie był specjalny, choć w tym wypadku ich zachowanie Sachi'ego przede wszystkim rozbawiło. Obserwował ich uniesione dumnie podbródki i zadarte noski kiedy schodzili po stopniach w dół. Najwyraźniej zapomnieli, że Kizuki poza darowaniem jednemu z nich miecza wydał także rozkaz.
⠀⠀⠀⠀Na talerzu była Nagoja i każde z nich otrzymało rozkaz chapnąć dla siebie kawałek.
⠀⠀⠀⠀Pokora, której zwykle brakowało Sunie wypełniała wszakże jego bliźniaka, dlatego demon choć z początku niechętny, teraz gorliwie kiwał głową. Jeżeli w ten sposób mógł się przypodobać jakiemuś Kizuki (a przecież sądził, że z jego mierną egzystencją nigdy nie otrzyma takiej szansy), to zrobi wszystko, by dostąpić jego łaski, błogosławieństwa. Zbliżył się nawet ukradkiem, gdy Tadao prezentował im miecz. Ten sam, który chwilę wcześniej otrzymał od Rintarou.
⠀⠀⠀⠀Rintarou, którego notabene nie było już widać w tłumie wyciągniętych rąk.
⠀⠀⠀⠀Sam miecz był zdobyczą, która nie do końca go interesowała. Walczył z pomocą szpikulca należącego do brata, a poza tym z użyciem wyłącznie swoich kopnięć i pięści. Każda cenna rzecz miała jednak wokół siebie tą kusząca otoczkę. Może z mitycznym nichirin u boku byłby wreszcie szanowany przez pozostałe demony? Mógłby w ten sposób nawet zaimponować bratu.
⠀⠀⠀⠀Chciał go zdobyć. Chciał go posiadać.
⠀⠀⠀⠀Drapał więc nerwowo ręce do momentu, aż skóra uległa, a rozdrapane rany podeszły krwią. Przecież wiedział jak jej używać, w jaki sposób utorować sobie drogę albo chociażby spróbować tego dokonać. Postanowił więc jej użyć, całej mocy za jednym zamachem, bo miał jedną wyłącznie szansę, aby tego dokonać. Wiedział, że demony rzucą się zapewne w kierunku szybującego ostrza jak głodne psy za ochłapem. Zaczną się przepychanki, sprzeczki, walki...
⠀⠀⠀⠀— Ja go wezmę — wymamrotał cicho w nadziei, że jego mały fortel pozwoli chudemu, śliskiemu stworzeniu jakim był przedostać się pomiędzy zmieszanym tłumem, wspiąć na grzbiet jakiegoś wielkoluda i sięgnąć - tak, po prostu sięgnąć - po opadającą broń.

Skrót:

— Kansatsusha... — szepnął w mrok z niemałą chrypą, gdy głos zjawy zawitał przy odsłoniętym uchu; gdy poczuł, jak zawartość wlana do ust — zaraz po obudzeniu w nim do życia dawno zapomnianych rozkoszy — powaliła na kolana. Wtedy też ciałem wstrząsnął pierwszy dreszcz będący początkiem głęboko rodzącego się płomienia. To wypowiedziane imię zdawało się nieść za sobą kolejną myśl, kolejne słowa, jedno zdanie, które utknęły demonowi gdzieś w poplątanych strunach głosowych i nigdy nie zostały już wypowiedziane. Wargi uchyliły się bezgłośnie i poruszyły w nieme słowa: „Nie pozwól mi umrzeć”. Samotność. Był sam. Sam tutaj i sam na świecie. Kurewsko tego nienawidził, dlatego uparcie szukał towarzystwa i zainteresowania wśród innych. Nauczył się ludzkich odruchów, ludzkich nawyków, ludzkiego myślenia, jednakże nadal był sam; sam nawet w pomieszczeniu pełnym śmiertelników, bo przecież się do nich nie zaliczał; zawsze wszystko robił na przekór. Niczym bezradne dziecko łapał się teraz tego, co mu pozostało — bólu rozrywającego kości. Teraz gdy cierpienie goniło przerażenie, budziła się w jego spowitym torturą spojrzeniu dezorientacja. Dłonie tknęły kamiennej powierzchni, a on z trudem obejrzał się za siebie. Nie dostrzegł jednak nikogo. Nawet Kanasatsushy. Łapiąc oddech, rozejrzał się na boki niczym spętane w sidła dzikie zwierzę. Serce dudniło mu w uszach, a on wciąż walczył. Zaciskał powieki i wbijał palce w podłoże, czując, jak ciało mimowolnie przechyla się w przód, jakby, ktoś postawił na jego kręgosłupie stopę. Ktoś niesłychanie ciężki...

Narodził się jako ofiara narkotyku. Do życia potrzebował jedynie środka łagodzącego — krwi. Teraz ją otrzymał. Krew wyjątkową. Prezent dla wybranych, wokół którego od zawsze krążyły jego myśli. Bez tej krwi nie byłby zdolny nawiązać kontaktu ze światem zewnętrznym, bo tak naprawdę całe jego istnienie było niewyraźne. Świat był dla niego widmem, póki pewne substancje nie przyoblekały go w odpowiednie kształty. Kiedy blade, wilgotne powieki uchyliły się ponownie, miał wrażenie, że nie znajduje się w swoim starym ciele, a ciele należącym do kogoś innego. Kogoś, kogo przyjdzie mu dopiero poznać.

Usta złapały ostatni głębszy wdech. Zmartwiał. Poczuł, jak ból który jeszcze niedawno sprowadził go do parteru, zniknął. Po prostu. Ten ból nawet stopniowo nie zmalał, całe to zjawisko przypominało zwykłe pstryknięcie palcami. Paląca udręka pozostała wspomnieniem, w którą trudno było mu ponownie uwierzyć. Świadectwem o jej istnieniu był ślad w dezorientowanym srebrnym spojrzeniu. Klęczał na podsadzce; czarna szata wiła się za nim nieelegancko, włosy opadały na ramiona, a on po prostu patrzał. Właśnie był świadkiem tego, jak grupka demonów stojących przed Tadao, chyli ku niemu głowę. Bystre spojrzenie Rintarou rozpoznało w tłumie niejedną osobę, jednakże — zaskakująco — nie czuł zazdrości. Kiedy nichirin zawisł nad ich głowami, gotowy zanurkować w tłum, nie czuł żadnego żalu, przywiązania do reliktu, niezadowolenia, iż Tadao postanowił przekazać go komuś innemu. Jego wnętrze było dziwnie puste. Nigdy nie czuł się tak... oderwany. Tak zapewne czuli się pacjenci po przyjęciu dużej dawki środków znieczulających.

Próbował wstać, jednak czuł, jak jego ciało drży — i nie mógł jednoznacznie określić czy z powodu tego, czego doświadczył, czy może z uzależnienia i pragnienia. Oderwał dłonie od ziemi i podtrzymał się jednego z wolnych siedzisk, powoli prostując sylwetkę. Nie chciał przerywać tej walki. Ciekawość, kto będzie nowym właścicielem nabytku, była dla niego priorytetem informacji. Serce jeszcze dudniło w jego klatce piersiowej, choć powoli zwalniało tempa. Czuł się potwornie dziwnie z tym że ponownie przypomniał sobie o jego istnieniu.

Zachęcona obietnicą siły oczywiście zamierzała podejść do Pierwszego. Minoru także nie wydawał się protestować. W końcu kiedy one stawały się silniejsze i jego pozycja się wzmacniała. Tak jej się wydawało. Nie miało to jednak większego znaczenia, bo Kitsune czuła się jak gdyby w tym momencie mogła podbić cały świat. Wystarczyło, że Katsu wiernie kroczyła u jej boku. Może dlatego, że ich los został ze sobą połączony tak dawno temu, darzyła ją dziwną namiastką zaufania. Tak jak samego Yamato. Oczywiście wciąż miała się na baczności. Chociaż często uchodziła za głupiutką wiedziała lepiej, niż całkowicie ufać innym demonom. Była głupiutka, a może specjalnie się na taką kreowała? Czasami pewnie ciężko było stwierdzić.

Podeszła i ustawiła się wraz z resztą. Nie był to pierwszy raz kiedy stała przed obliczem Tadao. Ten jednak wydawał się tak samo imponujący jak poprzedni. Wysłuchała go do końca od razu przyjmując cel. Nagoja. Niech tak będzie. Zamierzała przejść do wyznaczonego zadania od razu. W końcu obietnica nagrody była zbyt kusząca. A Kitsune wręcz uwielbiała prezenty.

Niestety jej euforia nie trwała długo. Pierwszy za pewne specjalnie postanowił rzucić kawałkiem mięsa na głębokie wody grasujących i wygłodniałych rekinów. Nie była zainteresowana mieczem. Wiedziała lepiej. Sława, o jakiej wspomniał Tadao była obusiecznym ostrzem. Wielokrotnie widziała jak Takuya wychodził na polowanie. Jak dostawał informację o tych sławnych demonach. Jak się przygotowywał i wyruszał, żeby potem powrócić w jednym kawałku. W przeciwieństwie do jego przeciwników. Znała ryzyko jakie wiązało się z byciem silnym i znanym demonem. Każdy Zabójca chciał takiego dopaść i zniszczyć.

Wiedziała, że był to beznadziejnie głupi pomysł.
Sława była przereklamowana.
Ale Kitsune po prostu chciała być sławna.

Słowa Katsu w ogóle nie pomogły, jedynie podsyciły jej chęć bycia tą wyjątkową. Czy Szmaragdowa zrobiła to specjalnie?
Musisz go zdobyć wypowiedziane ze słodkich ust Katsu wystarczyło, żeby pragnienie zwyciężyło nad rozsądkiem Kitsune. Mimowolnie i podświadomie posłuchała demonicy stojącej u jej boku. Nie zamierzała jednak skakać i rzucać się na mięso. Miała inny pomysł. Chwyciła Katsu za nadgarstek miażdżąc go przy tym.

Drugą, wolną dłoń zacisnęła w pięść w tak naturalny i niekontrolowany sposób przedziurawiając sobie pazurami wewnętrzną stronę dłoni do krwi. Zamierzała użyć ciemność, aby odrzucić od siebie i przy okazji od ostrza, wszystkie zgromadzone demony w tył (z wyjątkiem Katsu, którą specjalnie mocno trzymała przy sobie) oraz w tym samym czasie wysłać pręgi dymiącego mroku do pokrycia szybującego ostrza Nichirin i zatrzymania go wysoko ponad głowami innych. Kiedy ktoś zamierzał po niego sięgnąć ciemność miała specjalnie przybrać formę kolców, żeby zranić chciwe dłonie innych. Niczym prawdziwa czarna róża. Taka, jaką podarowała wcześniej Minoru. Robiła to dla siebie. Nie dla niego. Wcale nie chciała mu zaimponować. Wcale. Wcale nie zależało jej, żeby Suna to widział i żeby Yamato się przyglądał i żeby Katsu była zadowolona i najlepiej, żeby potem fuknąć, tupnąć nóżką i zarzucić włosami na Taishiro. Wcale.

 Nie obchodziły go ich personalne niesnaski, w tym bardziej, w których on miał stać pośrodku, niczym przedmiot przeciągany raz w jedną raz w drugą stronę. Obie kobiety zapominały, że z każdą z nią łączyło go co innego, a reszta go nie obchodziła, obojętnie jak bardzo pałałyby do siebie niechęcią.
 Rash siedział nieporuszony jej teorią, mglistą i najpewniej oddaloną od prawdy niczym oaza dla spragnionego wędrowca. Niwa była majakiem i tylko ona wiedziała, jak bardzo jest prawdziwa. Rash dostrzegł ją na horyzoncie jedynie przez własne korzyści, dostrzegał w niej słabości, których nie widział w innych Kizuki, gdyż tamci owiani byli kurtyną tajemnicy. Niwa zdradzała bardzo wiele przez swoją mowę ciała, którą nawet niewprawione oko rogatego demona, dostrzegało kilka rys na idealnym wizerunku.
— Nie obchodzą mnie wasze konflikty — Złapał w końcu jej nadgarstek w dłoń, kiedy palec miękko przesunął się po zaschniętych wargach długowłosego kompana. Ślepia uważnie obserwowały rozbawione oblicze Suiren, która wykorzystując go, z delikatnością wymierzyła pstryczka w nos Szóstej.
— Krew — potwierdził, pomijając wcześniejsze pytanie.
 Zakańczając temat Niwy, spojrzał na siedziska Tadao; demon bawił się przednio, każąc innym skakać wedle jego melodii. Jakiś miecz poszybował w górę, a część demonów rozstąpiła się, unikając zdobycia go. Czym był i czemu demon miałby go pragnąć?
— Wizyta u Akio zaowocowała? — zapytał, nie odrywając wzroku od grupy demonów na wyższych trybunach.

przepraszam, że taki krótki, ale nie dam rady dzisiaj więcej.

Taishiro pokornie obserwował scenarzysko chwały. W którym dane mu było uczestniczyć. Czując narastającą ciekawość z każdym słowem Pierwszego, które o żadnym konkrecie nie mówiło. Zdobycie Nagoi. Czemu akurat jej? Edo to miasto ciekawe mocno. Zaś w Nagoi fakt braku istnienia czerwonej dzielnicy latarni w niej świadczy wiele o strategicznym pożytku jego. Zastanowić się artysta musiał nad tym, bo raczej było coś co jego głupocie umknąć musiało, mimo iż czuł że sukces w wojnie ukazują jawnie wydarzenia świętowane dzisiaj. Kioto podobnie jak Osaka nienawiść do Korpusu czuć muszą mocno. Czy oznacza to, że zabójcy odpuszczą te miasta na tą chwile? A kluczem do tego porażki dotkliwe w ofensywie być muszą.
Rintarou nagrodę dostał. Przelotne spojrzenie powędrowało w Seiyushi kierunku, stawiając niemal na równi ciekawość jej reakcji na tą nagrodę, aniżeli powodów jej dostania lub jakiejkolwiek zazdrości z tym związaną. Balans ten został szybko zaniechany. Przez cienisty miecz, co pełnię uwagę artysty przyjął.
Znajomość tego przedmiotu jawnie uderzyła do artysty głowy. Mimo, iż sam z nichirim doświadczenia zbyt wielkiego nie miał. Tak czuł, że historia z tym przedmiotem nałożyła się kiedyś z tym przedmiotem. Mimo, iż podobny kolor żadno z nich nigdy przybrało. Poza jednym... nie. Artysta nie wierzył, lecz czuł, jak ta wiara przygasa. Ten pyszny siebie Rin Rudy zostawił po sobie coś więcej. Niż utwór o mocy czekającej na odkrycie i wiedzę o nietypowych zabójców mocach.
Z narastającą nienawiścią spojrzał na ten przedmiot, którym gardził coraz bardziej. Mimo, iż pochodzenie Rinowskie to tylko teorią jedną z wielu było, tak fakt otrzymania przez Rintarou nagrody jakiejś potwierdził ją mocniej tylko. Wszak sam Stwórca krew obiecał, za miecz zabójców w tę noc zdobytą. Ponad rok wypłatę nagrody mu by ją zajęło, lecz ma ważniejsze na głowie rzeczy, niż krwi żebrakom rozdawanie. Fakt, że nieobecność Arakiego w końcu została rozwiązana, mimo swej istotności w tej chwili żadne znaczenie nie miało. Jednak samo istnienie tego miecza sprawiało, iż artysta się wręcz gotował. Demony mogły się ze sobą bić. Mogły ze sobą rywalizować. Ale nie powinny zdaniem artysty się zabijać! Ten przywilej do Boga należeć powinien lub szansą na chwalebną śmierć pozwalając. Tą idee zaniedbał mocno w Edo gotowy będąc pozwolić Hime zabić Ryo. Przez nagłą chęć zemsty, uraczeniem sprytowi planu tego lub samym pięknem kompozycji potencjalnej śmierci jego? Pojęcia nie miał, lecz intryga Hime była niebem i pięknym gestem dla rywala swego, w porównaniu do tego, co każdy z tych demonów zrobić może. Gdyby łapska na nim położył. Dla drobnej dominacji demonów w pień gotowi wyrżnąć będą. Lub dla swej idei decydowania, który demon jest godzien lub nie Stwórcy łaski.
Potencjalne służenie bohaterskiej sławie człowieka, za którego pychę wręcz nim gardził. Istnienie miecza, który istnieć przestać już dawno powinien oraz danie go zwierzętą jak gdyby nigdy nic. Artysta odwrócił się tyłem na pożegnanie wolę Tadao spełniając jedyną. Z trudem swój głos, by brzmiała jak prośba, a nie rozkaz rzekł pośpiesznie:
- Piruet w miejscu podczas którego dziesięć razy klaśnijcie zróbcie. Seiyushi, ma żono i mnichu.
Demonica co uważa, że tylko demon o jakiejś prostej sile jest wart daru wieczności. Nadpobudliwa demonica, co głowy żąda za byle głupotę. I mnich co jest pionkiem tylko, łatwo eksploatowanym przez obie. Nikt z tej trójki dla artysty tak niebezpiecznej broni otrzymać był godzien. Swój antywybór oznajmił otwarcie opuszczając na pięcie scenę główną widowiska. Wiedział, że siły nie miał wystarczająco, by powstrzymać to co Tadao zdaniem artysty planował. Czyli uczynienie miecza tego centrum intrygi ogromnej. Czy w ogóle chciał to powstrzymywać?
Wiedział również, że zemsta tej trójki go dopadnie i w końcu powód będzie realny. Lecz pierwszy raz w swym demonim żywocie czuł, jak bardzo miał to na chwilę obecną gdzieś i temu gdzieśstwu dalej ponieść się chciał. Na tyle, że wdrapał się na miejsce dla jedenastej Kizuki przeznaczone, by obserwować spektakle dalej z tego miejsca luksusowego. Jedenasta nie wygoni go z tego miejsca raczej. Więc jeśli siedzieć tu nie może, niech wygoni go ktoś zaraz...

"Wystarczy."
Głosu Czwartego nie dało się zignorować. Zwłaszcza tej jego stanowczości. Zacisnęła mocniej szczękę wpatrując się w całą zgraję demonów na Arenie. Czy czwarty kogoś faworyzował z tych co pozostali na dole?
"Ten człowiek nie był bydłem, ale narzędziem. Myślałem że kto jak kto, ale Ty rozumiesz różnicę."
Dłoń na włóczni zacisnęła się o wiele mocniej. Jak ktokolwiek śmiał jej coś takiego powiedzieć?! Nikt z tu obecnych nie znał jej. Nikt nie wiedział co miała w sercu. Nikt nie wiedział jak wyglądało jej życie odkąd stała się demonem. "Słabi są bydłem.. jak zrobić z kogoś narzędzie.. to z takiej osoby która się nie połamie przy pierwszym użyciu.." warknęła w myślach zimnym tonem, spoglądając na swoją włócznię. Była tak pełna sprzeczności momentami. Podziwiała silnych i gardziła słabymi demonami. Ale ludzie ją fascynowali.. choć też nie wszyscy. Miała dość wyszukany smak co do innych. Potrafiła darzyć sympatią kilku zabójców ale innych miała ochotę zrównać z ziemią.. Wspomnienie Jiro, którego zarżnęła przed przybyciem w to miejsce, jego głowę nadal miała, choć nie przy sobie. I dziecko, które pozostawiła w bezpiecznym miejscu. Nie sposób było odgadnąć co ma w głowie, jakie plany snuła i co chciała osiągnąć. Ale jedno było pewne.. Rintarou ją zniszczył.. odebrał jej resztkę niewinności tamtej nocy w lesie.. Rash pokazał jej że może być wybredna.. Kiyo dała jej powód do pogardy i obrzydzenia.. Taishiro wzniecił w niej czystą nienawiść swoją chęcią manipulacji.. Suiren pokazała że mogą zacząć na nowo, że są kowalami własnego losu.. Yamato pokazał że można iść własną ścieżką wbrew innym z podniesioną głową.. Każde z nich dokładało małą niby nic nie znaczącą cegiełkę do tego wszystkiego. Z wystraszonej niegdyś kreacji Muzana, jednej z wielu. Bo nie była nikim wyjątkowym. Z mroku wyłoniła się postać która miała swoje cele. Strach gdzieś się rozmył po drodze od wydarzeń w Edo rok temu..

W między czasie wolną ręką, zadała sobie głęboką ranę na boku ciała, wbijając pazury a następnie przejechała pazurami pod obojczykiem, rozcinając delikatną skórę dla kolejnej rany żeby zwiększyć sobie poziom PK których mogła używać do DBA. Jej regeneracja była na tak wysokim poziomie że mogła za chwilę zasklepić te drobne niedogodności pstryknięciem palcami. Ale na to jeszcze przyjdzie czas, póki co wolała mieć coś do dyspozycji gdyby znowu ktoś postanowił ją sprowokować.

Ruszyła w stronę Pierwszego z całą resztą. Gdy stała przed obliczem Todao wsłuchując się w jego słowa, czerwone oczy od razy wyłapały ostrze które trzymał w dłoni. Rozchyliła lekko usta wpatrując się w mistrzowsko wykonaną katanę o czarnej stali. Była piękna! Żaden jej twór nie był w szczypcie tak majestatyczny jak to co było w dłoni Pierwszego gdy stał przed nimi.
"Kto z was zdobędzie dla nas Nagoję? Wyrwie zabójcom jeszcze jeden region, zdepcze ich wiarę w sens dalszej walki?"
- Nagoje? - szepnęła przenosząc mimowolnie wzrok na twarz demona. Dłoń zacisnęła się mocniej na jej włóczni. To był strategicznie dobry plan, zniszczyć ducha walki zabójców i dobić tych co stracą hart ducha po kolejnej klęsce.

"A to mój podarunek, który chcę przekazać dalej."
Wpatrywała się jak Kizuki podniósł wysoko katanę. Oczy wróciły na ostrze.
"Nichirn, piękna, mistrzowska robota. O dziwo odporna na nasz dotyk... Zadbam, by o jej nowym właścicielu słyszeli wszyscy."
Zamarła słysząc te słowa. Oczy zrobiła większe. Serce zabiło o wiele mocniej w piersi. -.... - usta poruszyły się wypowiadając słowo 'nichirin' ale spomiędzy warg nie padł nawet najcichszy szept, zupełnie jakby ktoś jej wyrwał język i zerwał struny głosowe. Poczuła jak gorąc ją rozpiera od środka, mogłaby przysiąc że czuje jak krew się w niej gotuje, słyszała szum własnej krwi, szybciej krążącej po żyłach, delikatne pulsowanie w skroniach.
TYSIĄCE myśli przemknęło jej przez głowę, ale tylko JEDNO uczucie rozlało się po jej wnętrzu! POŻĄDANIE! Czuła każdą komórką swojego demonicznego ciała że MUSI mieć ten miecz. Obsesja na punkcie broni zabójców nie dopuszczała scenariusza w którym ktoś inny go mógłby zdobyć. Pierwszy Nichirin który nie pękł w rękach demona. Jego czarne ostrze było niczym znak od Losu że miał być własnością Seiyu.. Jej czarne ostrza zrobione z jej własnej krwi nie umywały się do majestatyczności tej właśnie katany.. Miała w dupie rozgłos akurat, ale ta broń stała się nagle najważniejsza ze wszystkich dotychczasowych osiągnięć. Nie do końca rozumiała czemu musiała ją posiąść, ale nie zamierzała nad tym się teraz zastanawiać. Instynkt brał górę. Nie miało znaczenia że weźmie w wyścigu szczurów, wszystkie upokorzenia były warte tego jednego Nichirin!
Jedyne pytanie jakie zaczęło ją trawić od środka, to KTO ją dostanie.. Na tą odpowiedź dostała odpowiedź niemalże z miejsca.

"Ale nie mam serca wybrać, komu ją podarować..."
Rzuciła zachłannie spojrzeniem po wszystkich zgromadzonych demonach w pobliżu. Nie odpuści! Nie podda się bez walki! Jej natura jej na to nie pozwalała. Przez chwilę miała omamy że czarne ostrze Nichirin błysnęło tą piękną karmazynową barwą z jej wspomnień. Przełknęła mocniej ślinę, całe Ciało się spięło. Jedyna osoba która mogła w jakiś sposób utrudnić jej zdobycie miecza, to ta mała Artystyczna Kurwa.
"Dlatego wybierzcie sami.."

Krew która wcześniej pociekła z obu małżowin przybrała czarną barwę, a następnie cofnęła się zalepiając szczelnie uszy żeby wytłumić krzyki i ewentualną próbę działania Taiowych 'poleceń' z pomocą jego DBA.

Spodziewała się że chociaż jedna osoba się rzuci po miecz poza nią. I była gotowa o niego walczyć wszystkim co miała do dyspozycji! "TO OSTRZE JEST MOJE!" warknęła w myślach zachłannie. Gdy więc Kitsune spróbowała odepchnąć ją wraz z pozostałymi, napięła mięśnie chcąc się zaprzeć z całej siły jaką miała do dyspozycji. A następnie cisnęła swoją włócznią w kierunku lecącej w powietrzu katany i gdy jej broń była przy czarnym Nichirin to Sei zmanipulowała swoją krwią, zmieniając stan stały w ciecz oplatającą się wokół całego nichirin. A następnie próbowała przyciągnąć w swoją stronę pochwycony w ten sposób miecz.

Sachiko zajęła miejsce na wygodnym siedzeniem należącym do Hisoki, którego na szczęście dla niej tu nie było. Nie żeby myślała o tym gdy zajmowała to miejsce, dla niej liczyło się tyle by odsunąć się od wszystkich wokół. Chciała pobyć chwilę sama by móc skupić się na pozytywnych rzeczach, jak choćby walka Kazumi, która wraz z demonem o białych włosach biła jakieś dziecko? Wilczyca przechyliła zdziwiona głowę na bok, nie tego spodziewała się po swojej starszej siostrze i z pewnością wypyta ją o walce o wszystkie szczegóły. O ile Kazumi jej nie ucieknie...
Im dłużej siedziała na tronie tym większe odczuwała zmęczenie, co było dziwnie biorąc pod uwagę kim była. Nie miała jednakże jak z tym walczyć, czuła jak jej powieki robią się coraz cięższe, a ona sama traciła kontakt z rzeczywistością niczym ludzie nocną porą. Jej oczy w końcu zamknęły się, a ona straciła siły do walki z tym.
Otworzyła znów swe oczy i pierwsze co ujrzała to to iż z całą pewnością nie była w Oguni, temu miejscu było daleko od siedziby demonów. Dochodziły do niej krzyki ludzi wypełnione strachem i bólem, a ona przemieniona i o wiele silniejsza napawała się tym aktem zniszczenia niczym udanym polowaniem. Prędko założyła iż jej zaśniecie wzmocniło ją, a stwórca wysłał ją by zrobiła to co demony robią najlepiej. Niszczyła to co ludzkie. Czuła wszechogarniającą ją radość z swoich sukcesów, prędko założyła iż wraz z siłą doszły nowe zachcianki i priorytety, koniec z polowaniami w lesie, przeniosła teren łowiecki do ludzkich osad.  Te nowe pragnienia mieszały się z jej starymi wzmacniając w niej chęć by rosnąć w siłę jeszcze bardziej. Czuła się niemal jak zła bogini, która to karała ludzi za ich grzechy, w tym wypadku było to to iż istnieli.
Wszystko skończyło się w ciągu chwili, jej radość, siła jaką czuła przemieniła się w ból i strach. Nie mogła oddychać, czuła się dusi, a to wszystko w ułamku sekund. Czy umarła? Czy tak czuł się każdy demon gdy umierał? I przede wszystkim dlaczego umarła, jak do tego doszło. To były jej ostatnie myśli gdy życie przeleciało jej przed oczyma do czasu aż ujrzała już tylko ciemność.
Jej oczy znów gwałtownie otworzyły się, a Sachiko jak poparzona wstała z tronu z krzykiem by upaść na kolana. Złapała się za głowę drżąc, czuła jak po jej policzkach ciekną łzy. Pierwszy raz czuła taki ból oraz strach i mimo iż ból zniknął tak szybko jak się pojawił to była wciąż tym wszystkim przerażona, nie rozumiała co się z nią dzieje.  Minęła dłuższa chwila nim zebrała się w sobie na tyle by wstać, po jej twarzy spłynęły ostatnie łzy gdy przerażona spojrzała na tron, który przyniósł jej tyle cierpienia. Chwyciła drżącą dłonią za rękojeść tachi i wyjęła broń z sayi. Przyłożyła ostrze do ramienia i przeciągnęła po nim, pokrywając krwią stal. Obserwowała jak tachi zmieniło kolor na jasnoczerwony i zaświeciło lekko gdy jej demoniczna sztuka krwi zadziałała. Ktoś jej kiedyś powiedział iż ze strachem trzeba się zmierzyć, stąd postanowiła panicznie ciąć ostrzem w tron dwunastego kizukiego.
Nieważne czy ostrze wbiło się w tron, czy też może odbiło się od niego. Sachiko nie miała zamiaru dłużej stać przed nim, świadomość iż umarła w śnie, ból który poczuła sprawiły iż była rozbita, odczuwała jedynie wielki strach i przerażenie iż może teraz znów śni i zaraz obudzi się by znów poczuć  te ogromne cierpienie. Czuła się wyczerpana, znów jej ciało drżało, a ona sama czuła jak łzy wracają. Nie mogła odejść za daleko stąd usiadła na miejscu obok, na tronie jedenastej kizuki. Zasiadła na nim i podkuliła kolana, obejmując je swymi rękoma. Oparła czoło o kolano i cicho łkała. Pragnęła by ktoś z jej przyjaciół czy rodziny zjawił się obok by ją pocieszyć, nie chciała już być dłużej sama.  

Sad wolf noises:

Yamato nawet jeśli nie był wybitnie zainteresowany ostrzem z jakiegoś powodu dosyć szybko trafił w centrum bałaganu walki o miecz. Gdyby od niego zależało, to chętnie stałby z boku i obserwował całe zajście. Grupka demonów kłębiąca się w przywołanym przez Kitsune cieniu. Lisiczka najwyraźniej wyjątkowo się zainteresowała ostrzem co jakoś nie dziwiło mnicha, w końcu było to nie lada świecidełko, no i mogła w ten sposób zaimponować swojemu nowemu panu Minoru. Na tę myśl Yamato chętnie by splunął pod nogi. Najwyraźniej weszła w przez te kilka chwil na plecach Katsu w układ, który miał jej pomóc w umizgach do Siódmego.
Do szczególnie zainteresowanych bronią należała również Seiyushi, która sięgnęłą po nią krwawą włócznią.
Cóż, nawet jeśli tego nie chciał to przez zabiegi pewnego artysty i Kitsune, mnich trafił w środek zamieszania. Starał się. Nawet mu na tym ostrzu nie zależało, aż tak bardzo. Chciał odpuścić. W końcu nie tak dawno temu sam miał okazję zdobyć podobne ostrze, może bez cudownych właściwości ale zawsze. Prawdę mówiąc to nawet tego nie sprawdził więc kto wie?
Jednak skoro już został wciągnięty w przepychankę, to zamierzał z tego skorzystać. Sami tego chcieli.
- No i dobra! - Ryknął w powietrze i pazurami szarpnął po swoim karku. Z szyji trysnęłą w nienaturalnie dużej ilości jucha prosto w powietrze i zaraz zaczęłą tworzyć wokół niego krwawą klatkę piersiową i ramiona. Kiedy demony były stłoczone wokół siebie, stworzenie kościanego molocha było doskonałym sposobem na wprowadzenie jeszcze większego zamieszania. Dla Yamato miecz od razu zszedł na drugi plan. Z uśmiechem szaleńca za pomocą przerośniętych krwawych rąk, zaczął z siebie zdzierać cienie, a następnie rozpychać się łokciami po okolicy. Kusiło go przerobić zamieszanie o wspaniałą broń na karczemną rozróbę.
- Chciałeś piruet? - Uśmiechnął się szeroko do Taishiro, a następnie zgodnie z rozkazem zawirował wokół własnej osi. Z tym że teraz zajmował prawie trzy razy więcej miejsca razem z krwawym patronem wokół niego. Jakie to miało efekty na stłoczonych wokół demonach. Na pewno nie wszyscy będą zadowoleni. Jeśli się udało przy okazji szturchnąć gadacza łokciem, Yamato nie przepuścił takiej okazji. Jeśli ktoś ze stłoczonych miał jeszcze jakieś zapędy by go powstrzymać przed szerzeniem zamieszania, wtedy też ciemnowłosy zamierzał z pełną radością kontynuować wizję bijatyki, w którą został bezwzględnie wciągnięty. A przecież jak na świętego męża przystało zawsze chciał tylko pokoju.

They spin me right round...:

Przez te zwierzęta wręcz nawet jednej rzeczy artysta zrobić nie mógł. Wycofać się, czy tak trudno. Efektownie nóżką tupnąć i odejść w cholerę ogromną. By nie walczyć o miecz, którego nie chciał wręcz kompletnie. Nie, Kitsune plan miała jakiś inny. Plan w którym kończy, w ogromnym przytulasie. Będąc bliżej demona niż w życiu swym jakkolwiek chciał. Jak to w ogóle w zdobyciu miecza przez nią pomóc miało? Pojęcia żadnego nie miał.
Artysta w chwilach takich jak ta dostrzegał najmocniej. Jak największym wrogiem demona, nie zabójca polujące na nie, lecz inny demon był. Ich ślepa wola pięcia się na szczyt. Bezmyślna, wręcz zwierzęta. Oparta na jakiejś głupiej sile, a nie cywilizowanym sprycie i manipulacji. Czemu tak dużo czasu poświęcił tej gromadzie straconej? Czemu marnuje krew na narzędzia bezmyślne? Dosyć, ta zabawa skończyć się musiała. Swej sekundy dłużej artysta w tym towarzystwie jego niegodnym nie zamierzał. Pora, by w końcu udał się po siłę prawdziwą. Po siłę, której znaczenie większą, którą tylko on zrozumie. Co w świetle wydarzeń dzisiejszych najbardziej mu się należała. Zbyt długo dał się ciągnąć w dół. Zbyt długo znosił towarzystwo zwierząt. Zbyt długo ociągał się jakimiś aktywnościami pobocznymi. Stanie zaraz i teraz przed obliczem Ósmego. Biada, aj biada tym, co plany jego pokrzyżować planują. Swe plany nie ma zamiaru już zmieniać dla nich.
Szeptem ciepłym i słodkim, kryjący ogromną morderczą chęć mordu skrycie krył rzekł szeptem do Kitsune:
- Odrzuć mnie cieniami swoimi do góry wysoko. Tak, by przy tronie sąsiada wyższego o jeden Minoru wylądował. A o spotkaniu moim z prawdziwym Hashirom Pioruna i jego uczniem opowiem. Które przegapiłaś gdzieś znikając.
"Jeśli efekt będzie zadowalający dla mnie"
Dając argument sensowniejszy, jego moc ukryta mocniej będzie. Bo jeśli zrobisz, to co i tak zrobić chciałeś, to tylko utwierdzenie, a nie wymuszenie. Choć i tak słowa jego wymuszeniem nigdy dla celu nie powinny...
Plany swe oznajmując na odrzut się szykował. I gdy w powietrzu będzie salto ładne chciał wykonać. Jedno, drugie i trzeci odrzut swój zmniejszając. Tak, by z gracją wylądował tuż przed obliczem Eijiego-samy..

Jeśli jednak odrzut się nie powiódł, złość swą wyładuje. Brutalnie rozszarpując tego kto mu w tym przeszkodził. Swymi pazurami będzie szarpał i rwał, strój ładny na pewno rozszarpując i brutalnie tnąc swojego rywala w zwierzęcej wręcz furii. Może jak głowa jednego z nich poleci w kierunku, czy to Minoru, czy innego Kizukiego, dadzą mu te cholerstwa spokój wreszcie.

⠀⠀⠀⠀Postawił wszystko na jedną kartę. Nie miał innego wyjścia. Nie sądził jednak, że miecz wyrzucony w górę przez Kizuki znajdzie się powietrzu przez tak długi wyrywek czasu. Wydawało się nawet, że nie spada, a wszystko było wyłącznie grą, żartem, którym z kamienną twarzą poczęstował ich Tadao. Teraz jednak ostrze zawirowało tuż nad ich głowami i rozpoczęło swój powolny lot w dół.
⠀⠀⠀⠀— Suna na pewno chciałby je dostać... — jęknął na głos, przepychając się pomiędzy przyciśniętymi do siebie demonami. Kto i dlaczego postanowił zamienić ich w żywą i niezadowoloną kupkę ruchomego mięska?
⠀⠀⠀⠀Ktoś uderzył go ramieniem, a jeszcze inny smagnął po łydce podeszwą buta. Doznania nie były przyjemne i przyprawiały Sachi'ego o obawy iście klaustrofobiczne. Otaczająca ich jak pierzyna ciemność tym bardziej nie sprzyjała zorientowaniu się w sytuacji. I jakby tego było mało, tuż obok ucha klasnęły czyjeś potężne dłonie. Prędzej podejrzewam, że sam Muzan objawi pomiędzy nimi niż tego, że niektóre z demonów zaczną kręcić się i pląsać, jakby słyszały we własnych głowach porywająca melodię.
⠀⠀⠀⠀Może chociaż dzięki temu ciemność rozpierzchnie się, a oni zostaną uwolnieniu z przymusowego, grupowego uścisku.
⠀⠀⠀⠀Dość.
⠀⠀⠀⠀Wszyscy próbowali niecnych sztuczek, jakby demony stworzono do myślenia. A przecież ciała i wolę walki mieli ze stali. I chociaż Sachi nie uznawał się za jednego z potężnych, nadal wierzył, że jednak coś, cokolwiek potrafi. Tadao odebrał mu szansę, aby sprawdzić się na arenie, a potem sam sprowokował ich do walki.
⠀⠀⠀⠀Dłonie wyposażone w nowopowstałe pazury złapały się najbliżej usytuowanej osoby. Niezależnie od tego, czy po prostu chwycił, czy może nadział na sztylety jakiegoś demona, zamierzał zepchnąć go ze swojej drogi wprost na kościany twór, który już wcześniej górował nad nimi w tej zlepionej bandzie nieszczęścia.
⠀⠀⠀⠀Z drogi. Z drogi! Mruczał pod nosem, czując, że irytacja bierze górę nad strachem. Sieknął na oślep na wysokości twarzy innego towarzysza, trafiając go we wrażliwe oczy, jeżeli dopisało mu szczęście. Skoro nie mógł stworzyć sobie drogi do miecza, miał zamiar ją wydrapać. W ostatnim podrygu ożywił swój plan sprzed chwili. Miał zamiar użyć kogoś innego jako swojej drabiny, żeby wyskoczyć ku górze i pochwycić w uścisku całego ciała ostrze, zanim zrobi to ktoś inny.

Skrót:

To, co działo się na trybunach, można było ładnie podsumować jednym określeniem - chaos. Mroczny, piękny wir emocji i ambicji, złości i zaciekłości, które przeplatane były gdzieniegdzie tą smakowitą i jakże wyrafinowaną złośliwością.
I jak tu nie kochać tego cudownego gatunku?
Każdy walczył dla siebie i przeciwko innym. Jeżeli nie mógł zdobyć ostrza, robił wszystko aby inni również go nie zdobyli. Piękno egoizmu biło po oczach, niczym słońce wschodzące nad horyzontem płaskiej tafli bezkresnego oceanu.
Dlatego też, gdy Katsu została razem z innymi przeciągnięta do Kitsune, Yamato zaczął siać ogólne spustoszenie, niczym pijak w barze, który założył się z kumplem o piwo, że obije więcej mord, a pozostali, mniej bądź bardziej, przyczyniali się do zamieszania drapiąc, gryząc i przepychając się… Katsu odchyliła głowę do tylu i wybuchła śmiechem. Wyciągnęła ręce ku ostrzu, jednak nie po to aby doń dosięgnąć. Bardziej w geście czczenia przedmiotu, który był w stanie odebrać zmysły grupie całkiem niegłupich wbrew pozorom demonów.
I szczerze uwielbiała ten stan. Zgiełk, krew tryskająca spod pazurów innych, krzyki i zamieszanie. To był ten moment, w którym zaczęła się przednio bawić.
Stała, pozwalając aby naokoło niej dział się chaos, nie stawiając oporu, jakby tak naprawdę wszyscy po prostu tańczyli pogo pod stopami Tadao. Gdzieś w międzyczasie kropla jej własnej krwi spłynęła z jej dłoni i skapnęła na ziemię.
Podczas gdy inni walczyli między sobą, ona stała, starając się utrzymać na nogach i nie dać się dosięgnąć pazurom innych. Gdy jej euforia nieco opadła, spora część jej uwagi skupiła się również na pilnowaniu, aby nikt nie zaatakował w bezpośrednim zwarciu również i Kitsune. Była gotowa na unik czy kontratak, gdy ktoś zagroziłby im bezpośrednio.
Cóż więcej mogła zrobić?
Ah tak.
- Kitsune, słońce, chyba nie pozwolisz żeby tak po prostu odebrali to, co powinno być twoje?
O dziwo, nie była to wcale czcza manipulacja, obleczona w fałszywe słowa. Katsu szczerze wierzyła, że to właśnie Lisicy należało się ostrze.
Dlaczego?
Bo z pewnością wyglądałoby ładnie w jej dłoni. A skoro chaos zapanował nad trybunami, cóż innego miałby zrobić ten, który znajdował się w głowie Katsu, aniżeli przejąć nad nią całkowitą kontrolę?

Abrakadabra:

I wszystko zaczęło się dziwnie pierdolić. Nie rozumiała dlaczego wszystkie jej starania działy się dokładnie odwrotnie. Próbując zrobić sobie trochę miejsca przyciągnęła resztę ku sobie. Od razu zrobiło jej się nieprzyjemnie duszno. W końcu szczerze nienawidziła takich sytuacji i momentalnie zdecydowała się ją naprawić. Z każdą sekundą stawała się coraz bardziej rozdrażniona i wściekła. Wszystkie głosy dookoła niej zaczynały się jej mieszać w jedną całość. Ryk Yamato, szept Taishiro, słowa Katsu i jeszcze do tego Suna, kurwa, mówiący o Sunie. Wszystkie ciała sprężone ze sobą z powodu jej własnej ciemności. Komedia coraz bardziej zamieniała się w tragedię, a Kitsune oczywiście bardzo chciała się do tego przyczynić.

Nie pozwolisz, żeby tak po prostu odebrali to, co powinno być twoje? - mówiła jej ciemność gromadząca się dookoła, a może były to słowa Katsu? Nie potrafiła już nic rozróżnić. Wszystko było jednakowe i tak bardzo pochłonięte jej nieopisanym gniewem. Wystarczyła jedna iskra, żeby odpaliła się niczym prawdziwa pochodnia. I chyba tą iskrą okazał się cichutki rozkaz Taishiro.

- Wystarczy! - Wrzasnęła ile tchu w płucach zaciskając z nerwów dłonie. Ciemność ponownie miała za zadanie odrzucić wszystkich zebranych wokół Kitsune - tak jak sobie też Artysta zażyczył. Nie miała pojęcia kto znajdował się koło Minoru, ani gdzie w ogóle ten obecnie był, więc zwyczajnie zamierzała odrzucić wszystkich od siebie i od miecza. Była to forma torowania sobie drogi, ale także obrony przed tańczącymi demonami i potencjalnymi atakami na jej osobę. W tym wszystkim zapomniała także o Katsu, chociaż jej cudowny głos wciąż dźwięczał w jej uszach. Podświadomie podporządkowała się jej słowom.

Następnie wyciągnęła dłoń ku górze i chciała za pomocą ciemności przechwycić miecz jeszcze wysoko ponad głowami innych. Otoczyć go szczelnie przed zachłannymi dłońmi. Zaopiekować się nim. Na koniec cóż. Tym razem nie zamierzała ryzykować i ponownie przedłużać ten cały teatrzyk, który okropnie działał jej na nerwy. Ciemność otaczająca inne demony miała przybrać formę ostrych kolców i dosłownie przyszpilić innych do podłoża - ich ręce, nogi, brzuchy, ramiona, szyje czy głowy. Było jej absolutnie obojętnie. Wszystko po to, żeby przestali się tak koszmarnie poruszać i żeby żadne z nich nie wpadło na genialny pomysł ponownego sięgnięcia po miecz. Miała ich wszystkich dość. Zaczynała boleć ją głowa. A najchętniej rozszarpałaby wszystkich zebranych tylko po to, żeby przestali wydawać jakiekolwiek dźwięki.

Dobrze zrobiłem, że ulotniłem się z tego towarzystwa, gdy tylko poczułem, że sytuacja jest lepka. Nie różniło się to w żadnym stopniu od tego, co było na arenie, a niby to były te lepsze demony, które siedziały wyżej na trybunach.  Skoro chcieli walczyć jak kundle o kawałek stali to już ich sprawa, nie zamierzałem się w to mieszać czy ingerować, jedynie przyglądałem się i zastanawiałem nad ich postępowaniem.
Po porażce na arenie miałem spore pragnienie siły, ale nie zamierzałem dawać się manipulować i żartować moim kosztem. Potęgę można zdobyć na różne sposoby i wcale nie trzeba uczestniczyć w tak głupim wyścigu szczurów, czy zachowywać się jak zwierze. Widocznie Tadao lubił patrzeć, jak zwierzęta się przed nim tarzają, ale to już nie moja sprawa.

Czy wszystkie księżyce tak bardzo lubiły pokazywać swoją wyższość nad innymi demonami? Jak widać, odpowiedz przyszła wcześniej, niż mogłem się spodziewać. Jakaś demonica usiadła na jednym z tronów, potem wpadła w histerię, zaatakowała go i zajęła kolejny. Skoro mieli się za lepszych, to czy powinni pozwalać na tak rażący brak szacunku i przerośniętą pychę? Czy nie powinni jej teraz dla przykładu ukarać? Skoro tak bardzo lubili wpływać i mówić innym co powinni robić i jak się zachowywać, czy może po prostu, już wybrali sobie cele, na których chcieli się wyładowywać i im uprzykrzać życie. 

Nieistotne jednak były moje myśli, nie ma sensu nad tym się nawet głowić, chciałem, żeby już ta cała farsa się skończyła. Żeby już wyłonili zwycięzcę i zrobili zwieńczenie tej nocy,  nic mnie już tutaj nie obchodziło, ale nie chciałem opuszczać tego miejsca, dopóki stwórca się w nim znajdował, ostatniego czego potrzebowałem to trafienie na jego listę, no, chyba że już tam byłem, ale nie miałem jak tego sprawdzić w żaden sposób. Trzeba było czekać i może zacząć planować kolejny krok albo kierunek, który trzeba obrać.

Wszystko, co odgrywało się przed jego oczami, nabrało barw. Sylwetka Rintarou wyprostowała się — już nie potrzebował pomocy, aby ustać na drżących nogach. Te zdawały się odzyskać rezon, dokładnie jak wcześniej zagubiony w rozkoszy umysł. Ze spokojem otaksował ścisk, który piętrzył się tuż pod spadającym w grupę ostrzem. Ciało Rintarou nie drgnęło nawet na minimetr, gdy klinga błysnęła niebezpiecznie tuż nad głowami zgromadzeniem. Czuł narastającą ciekawość i ekscytacje. Stojąc przy Tadao, patrząc na ściśnięte przy sobie demony, przechodziło przez niego rozbawienie; wnętrze zepsutej duszy liczyło, aby szybkie cięcie i chwilowe zamieszanie pozbawiło w końcu któregoś głowy. Cóż, trzeba było przyznać, że była to w tym momencie rozrywka na jego poziomie. Ale czy któryś z chętnych pozyskania broni, ostatecznie podzieli los egoistycznym wyobrażeniom Rintarou?

Założył ręce na klatce piersiowej, a później jedna z dłoni przylgnęła do ust, chowając wargi za opuszkami palców. Zmrużył cwanie oczy; coś jednak poruszyło się w tych ciemnych jak otchłań źrenicach, gdy na ułamek sekundy dostrzegł w uścisku twarz Suny. Cień uśmiechu, który zdążył wspiąć się na wargi, zamroził rozbawienie. Demon nie pasował mu do tej żałosnej walki. Właściwie nie pasował mu do żadnej, ponieważ wielokrotnie dawał mu do zrumienienia, iż nie jest na tyle głupi, aby ryzykować wygodne życie, aby kajać się przed Kizuki i próbować, sięgać wyższych szczebli hierarchii. Teraz stał tam i robił to dla kawałka przeklętego nichirin, którego poszukuje cały korpus. Czy to jakiś żart?

Nie poprzestał swoich obserwacji; również się nie wtrącał. Wszystko działo się zbyt szybko. Miał jednak nadzieję, że Tadao był równie zaciekawiony finałem tej groteskowej walki, jak on sam.