Pokój wspólny

Re: Pokój wspólny — Sob Kwi 30, 2022 9:47 pm

Słuchała jego słów zastanawiając się trochę nad sensem jego wypowiedzi. Opis tego spotkania brzmiał co najmniej nie standardowo. Najczęściej ludzie albo dobrze wspominali spotkanie z kimś albo źle. Zdarzało się jeszcze neutralne doświadczenie. Ale to co tłumaczył rudzielec trudne było do zaklasyfikowania, zwłaszcza po końcówce. - Więc ostatecznie miało szczęśliwe zakończenie.. ale co to właściwie znaczy dokładnie. Skoro żadne z was nie żałuje tego spotkania, co mogłoby sprawić że mogło się skończyć źle? I dlaczego używasz słowa 'lekkomyślność'.. czy poznawanie ludzie nie służy czasem nawiązywania relacji z nimi? Trochę to zagmatwałeś.. Czy ta kobieta aż takie wrażenie na Tobie wywarła? - skomentowała z lekkim uśmiechem na ustach.
Kolejne słowa sprawiły że trochę posmutniała. Słuchając go dalej splotła ręce ostrożnie pod piersiami wpatrując się w niego uważnie. - Nie sprawiasz wrażenia osoby, która byłaby niemiła dla innych. Zwłaszcza po swoim zachowaniu w stosunku do mnie. Byłeś na tyle miły żeby zaoferować pomoc.. i jesteś dość uprzejmy.. - skomentowała ze spokojem w głosie. Uważniej zaczęła mu się aż przyglądać, finalnie jednak lekko się do niego uśmiechnęła.
Przechyliła lekko głowę w bok z uśmiechem. - Najeźdźca może chcieć zniszczyć wszystko na swojej drodze.. powiedz mi czy nie łatwiej jest coś zepsuć niż tego chronić? Czy spopielony dom wraz z całym dobytkiem nie złamie jego posiadacza? Czy śmierć bliskiej osoby nie złamałaby ci serca? Możesz chcieć zemsty i ją osiągnąć.. ale po niej nadal będziesz czół ból i utratę najukochańszej osoby.. czy to nie działa na niekorzyść? Mamy w sobie nadludzką siłę i wytrzymałość kiedy mamy kogo chronić.. ale gdy tej osoby już nie ma.. co pozostaje poza cierpieniem i złamanym sercem? - mówiła ze spokojem w głosie. Pokręciła nagle głową na boki i uśmiechnęła się do niego uprzejmie. - To nie tak że jestem w tej pozycji.. ale widziałam wielu złamanych osób.. może skończmy ten temat.. jest trochę dołujący, nie sądzisz? - spytała z łagodnym uśmiechem na ustach.
Gdy już razem leżeli na jego Haori, wpatrując się w poruszające się po niebie chmury i zadała w miarę niepozorne pytanie nie spodziewała się że ten tak szybko połączy kropki.
"Hmmmm, nie wiem co takiego mogłoby usatysfakcjonować Tachibana."
Wzdrygnęła się nagle, poczerwieniała nieco bardziej i odwróciła twarz w jego stronę zaskoczona ewidentnie. - S.. skąd.. skąd pomysł że o nim mówiłam.. - wymamrotała nieco niepewnym głosem. Ale trafił jebany! Niemniej jednak wsłuchała się uważnie w to co jej powiedział. - Herbata i.. miła rozmowa.. - powtórzyła po nim zastanawiając się nad tą propozycją. - Nie jesteście podobni.. - szepnęła wracając wzrokiem do chmur. - .. może macie taki sam zmysł.. ale.. ale nie.. nie jesteście aż tacy podobni.. on jest.. jest inny.. Shotaro jest bardziej opanowany.. ty zdajesz się być bardziej żywiołowy.. może to przez wasze oddechy.. - mówiła nieco ciszej wpatrując się uważnie w chmury.

Re: Pokój wspólny — Sob Kwi 30, 2022 11:02 pm

- To trochę jak, zabawa z ogniem, można się sparzyć i zniechęcić drugą osobę. Wystarczy tylko coś źle zrobić albo powiedzieć i przy pierwszym spotkaniu wiele to może zmienić. Jasne, że to temu służy i nie ma nic złego w poznawaniu nowych osób, tylko niekoniecznie powinno się z nimi spać w jednym pokoju.- Jej pytanie popchnęło mnie ku przemyśleniom, jakie wrażenie zrobiła na mnie Saiyuri? Skłamałbym, gdyby powiedział, ze żadnego, ale czy faktycznie było on tak duże, że miałem problem, aby normalnie o tym opowiedzieć? Czy może próbowałem chwytać kilka srok za ogon i głupio komplikowałem to co było proste? Jedno było pewne, faktycznie to spotkanie potoczyło się inaczej niż normalnie. Nie wiem, czy to jej troska, czy może moja ciekawość do tego doprowadziło.
- Tak, zrobiła na mnie dobre wrażenie i mam wrażenie, że ja też na niej. Rozwinięty wzrok przydaje się do odczytywania emocji innych ludzi. To spotkanie też miło na pewno będę wspominał. - Uśmiechnąłem się szeroko i spojrzałem w jej błękitne oczy. Rozmowa z nią, pomimo że nie była łatwa i przebiegała w innej tony niż Saiyuri, też sprawiała sporo satysfakcji. Fajnie było obserwować, jak z nieśmiałości przechodziła do odwagi, aby chwile później znowu się speszyć.
- Miło mi to słyszeć, ale ja sprzed pięciu lat mógłbym Cię zdziwić. Arogancki smarkacz, który nie byłby w stanie przyznać się do błędu. Na szczęście w końcu zdałem sobie sprawę, że nie jestem pępkiem świata. Chociaż nie była to łatwa i przyjemna droga, pomógł mi w tym filar płomienia, a trwało to niezmiernie długo. - Uśmiechem próbowałem ogrzać atmosferę podczas tej rozmowy, nie chciałem, żeby była smutna z tego powodu. - Po prostu w drodze na szczyt postanowiłem się zatrzymywać i cieszyć życiem, próbować nowych rzeczy i poznawać innych ludzi. - Spoglądałem na nią badawczo, byłem ciekawy, w jaki sposób na to zareaguje. Miło było widzieć, że podpuszczona ochoczo wdawała się w takie debaty. Przynajmniej mogliśmy porozmawiać na niecodzienne tematy. Miała sporo racji, tylko, zapomniała, że żal czy ból zawsze będzie nam towarzyszył, dopóki nie damy rady zaakceptować tej straty. - Tak zgadzam się w każdej kwestii, pewnie każdy by się załamał i stracił chęci do życia. Dlatego trzeba mieć przyjaciół, bliskich czy ludzi, którzy pomogą Ci się z tego podźwignąć. - Skończyłem, swoją wypowiedz, bo faktycznie chyba zaczynaliśmy poruszać tematy dla starych pierników, co już nie wiele życia w nich zostało i rozpamiętywali swoją młodość. - Tak lepiej będzie to skończyć i przejść do czegoś innego. - Odwzajemniłem jej łagodny uśmiech i zmrużyłem oczy.
- Powiedzmy, że to intuicja i dobre oko. - Wskazałem palcem na jedno ze złotych ślepi i uśmiechnąłem się i uważnie przyjrzałem się jej czerwonej twarzy, aby na koniec wbić wzrok jej oczy.
- Hmmm może to przychodzi z wiekiem dopiero? Z biegiem czasu, moje opanowanie wzrosło, ale nigdy nie będę niewzruszoną oazą spokoju. - A więc nie byliśmy podobni, ciekawe co Saiyuri miała na myśli gdy mówiła, że się dogadamy. To, że nie jesteśmy podobni, nie oznacza, że nie znajdziemy nici porozumienia, ale byłem ciekawy o co dokładnie jej chodziło.. - Skoro nie jesteśmy podobni to nie będę w tym momencie w stanie Ci pomóc z tym co zrobić, aby się odwdzięczyć. Jak go spotkam to spróbuje wybadać i pociągnąć za język.-

Re: Pokój wspólny — Wto Maj 03, 2022 3:25 am

Słuchała go uważnie, niebieskie oczy ani na chwilę nie odrywały się od jego twarzy. Rozchyliła lekko usta w odpowiedzi na jego ostatnie zdanie pierwszej wypowiedzi. Zaskoczył ją trochę. - A co złego jest w spaniu w jednym pokoju? - spytała dla wyjaśnienia tego. Ujęła delikatnie swój podbródek w palce prawej dłoni. Przypominając sobie spotkanie z Shotaro. "Spałam przy Nim..znaczy.. urwał mi się film w pewnym momencie jak siedzieliśmy.. ocknęłam się jak leżałam przykryta.. czy to się liczy? Czy to było czymś złym?" zaczęła się zastanawiać nad tym nieco głębiej. Nie widziała w tym nic złego w tej chwili. Może dlatego że Shotaro okazał się być prawdziwym dżentelmenem i zaopiekował się nią tak jak w życiu by się nie spodziewała że ktoś obcy się nią zajmie.
- Ale ty spałeś z nią w jednym pokoju.. skoro to takie złe twoim zdaniem to czemu na to przystałeś? Spodobała Ci się do tego stopnia że chciałeś by to się tak skończyło? - sama nie spodziewała się że będzie aż taka ciekawa ale to było już winą chłopaka. Przedstawiony scenariusz był nie jasny. Najpierw mówił że przyjemnie spędził z kobietą czas a teraz twierdził że za daleko się posunął. Może pomagając mu to wysortować nauczy się czegoś pożytecznego.
"Rozwinięty wzrok przydaje się do odczytywania emocji innych ludzi."
- huh.. - mruknęła wpatrując się nadal w rudzielca. - To spotkanie.. w sensie że ze mną? - wskazała na siebie palcem wskazującym i uśmiechnęła się łagodniej. - Ja też będę to wspominać miło Kagami.. - dodała po chwili. Póki co chłopak zdawał się być miły, czasami powiedział coś co ją trochę zaskoczyło ale poza tym miło jej się z nim rozmawiało.
- Arogancki smarkacz będący pępkiem świata powiadasz.. - przyłożyła dłoń do ust i zaśmiała się cicho na te słowa. - Ciężko mi sobie to wyobrazić.. ale w takim razie pewnie bym Cię zignorowała albo usadziła w miejscu gdybyś nadal taki był.. zależy jak bardzo byś się spoufalał ze mną.. - skomentowała nadal nie kryjąc pozostałości rozbawienia w głosie po wcześniejszym śmiechu.
- To chyba dobra filozofia.. żeby nie kierować się tylko walką.. to że możemy zrównać się z demonami wcale chyba nie znaczy że nie możemy mieć własnego życia przy okazji.. choć.. nie każdy jest tego zdania.. - dłonie zacisnęły się mimowolnie na krawędzi yukaty na udach odruchowo. Uśmiech jednak powrócił po chwili na usta w łagodnej formie. - Też staram się poznawać więcej ludzi z korpusu.. zdając sobie sprawę z tego że nie każdy jest tak zepsuty i pozbawiony skrupułów.. w sumie to znacznie więcej osób jest dobrych z natury.. - kontynuowała ".. prawie tak dobrych jak Shotaro.." dodała już w myślach, bawiąc się skrawkiem ubrania w palcach.
"Powiedzmy, że to intuicja i dobre oko."
- Ah.. Tachibana mówił to samo.. że.. że widzi więcej niż inni.. ciekawe czy widzicie dosłownie to samo.. - skomentowała starając się przekierować myśli na coś innego niż temat mogący ją bardziej zawstydzić. - Wydaje mi się że ludzie nie powinni być tacy sami.. bo straciliby na wyjątkowości.. nie ma nic złego w byciu innym.. nawet jak jesteś impulsywny.. - tu przyłożyła palec wskazujący do zewnętrznej strony jego zabandażowanej dłoni tuż nad knykciami.
- Dopóki to jaki jesteś nie krzywdzi Ciebie i twoich bliskich to nie ma sensu tego zmieniać.. - zabrała palec z bandaża na jego ręce.
- Nie pytałam cię o poradę dlatego że jesteście podobni do siebie.. zapytałam cię bo jesteś facetem.. więc będziesz lepiej wiedział co.. co On mógłby chcieć w takiej sytuacji.. - powiedziała już nieco ciszej, prawie że szeptem tłumacząc się czemu poprosiła o poradę w pierwszej kolejności.

Re: Pokój wspólny — Wto Maj 03, 2022 12:00 pm

Ona chyba faktycznie była bardzo niewinna, nawet przez moment zastanawiałem się do jakiego stopnia. Ale skoro jako kobieta nie widziała żadnego problemu ze spanie w jednym pokoju z nowo poznanym mężczyzną, to nie mogło być inaczej. Mocno ciągnęła mnie za język, czyżby próbowała mnie wybadać? A może po prostu była ciekawa, o co dokładnie mi chodziło. Jedno było pewne, trochę sam zaczynałem się gubić w tym wszystkim. Dlatego musiałem szybko wyklarować, o co mi dokładnie chodziło.
-To nie tak, że jest to coś złego... Może inaczej, wyobraź sobie sytuacje, że spotykasz kogoś w karczmie i przysiadasz się do niego, miło rozmawiacie i potem idziecie do jednego pokoju. Nie ma w tym nic złego prawda? A teraz spójrzmy na te samą sytuację z perspektywy osoby postronnej. Nieznajomi spotkali się w karczmie, pogadali chwile, a potem udali się razem do wynajętego pokoju. Trochę dziwne prawda? Potem rodzą się nieprzyjemne plotki i oceniające spojrzenia. Sam osobiście nie przejmuje się plotkami na swój temat i nie zwracam uwagi, jak inni na mnie patrzą, ale jej chciałem tego oszczędzić. Dlatego powiedziałem, że było to lekko myślne czy nieodpowiedzialne z mojej strony. - Uśmiechałem się i mówiłem spokojnym głosem, próbowałem jej, jak najdokładniej przedstawić co miałem na myśli. Sam nie żałowałem niczego tej nocy, jedynie miałem lekki niedosyt i chciałem więcej. Moja rozmówczyni robiła się śmielsza i zadawała coraz bardziej prywatne pytania.
- Dla mnie osobiście nie było w tym nic złego, na pewno zrobiłbym to jeszcze raz i nie chciałem odtrącić jej uprzejmości.... - Spojrzałem głębiej w jej oczy, jak zadała mi pytanie odnośnie preferencji i uśmiechnąłem się zadziornie. - Nie mogę odmówić jej urody, bo inaczej bym skłamał, ale ogólnie mam słabość do kobiet z jasnymi włosami. - Uważnie przyglądałem się jej reakcji, w końcu było to trochę intymne wyznanie, ale nie miałem problemu, żeby to powiedzieć. Chyba nawet było ona pierwszą osobą, z którą się tym podzieliłem. Chociaż to zrobiłem bardziej w odpowiedzi na jej dociekanie, skoro chciała kopać, to teraz przynajmniej miała coś, czego nikt o nim nie wiedział.
- A widzisz tutaj kogoś innego? Tak o ciebie mi chodziło. To miło z twojej strony, w takim razie jestem zadowolony. Swoją drogą masz bardzo ciekawe oczy, przypominają bezchmurne niebo o letnim poranku, ma się wrażenie, że można sie w zatracić w tym bezkresie.. - Delikatnie się uśmiechałem, rozmowa z nią dostarczała sporo zabawy. Dlatego też nie czułem jakiegoś oporu przed skomplementowanie jej oczu. - Byłem bardzo uparty wtedy, usadzenie mnie mogłoby zająć Ci sporo czasu. - Zaśmiałem się na tę wizję, wyobraziłem sobie jak taka cicha i nieśmiała osoba, próbuje utemperować moje młodsze ja.
- Ciężko mi powiedzieć czy to dobrze, na pewno mi to odpowiada i nie chciałbym wracać do tego, co było wcześniej. Taka filozofia mi służy, dzięki niej między innymi mogliśmy się spotkać, ale nie zamierzam innym mówić, jak powinni żyć, każdy świadomie powinien dokonać wyboru.- Znowu wróciła do tego tematu, jej zachowanie wskazywało, że dalej ją to męczyło. Wystarczyło lekkie szturchnięcie, żeby wspomnienia o tamtym dniu rzuciło cień na jej samopoczucie. Powinna poznawać innych, troskliwych i dobrych ludzi, którzy pomogą jej przezwyciężyć tę traumę. Pokiwałem głową twierdząco na jej wynurzenie. - Zdecydowanie powinnaś to robić, zwłaszcza po czymś takim. Wiem, że to nie jest dla Ciebie łatwe i nie mam prawa stawiać się na twoim miejscu, bo nigdy czegoś takiego nie przeżyłem, ale nie zamykaj się na innych z jego powodu. - Rozmowa na ten temat nie była łatwa, wzbierały we mnie negatywne emocje, ale zelżały kiedy Suki poruszyła kolejny temat.
- Hmmm tego nie wiem, chociaż nawet jeżeli mamy tak samo wyczulony wzrok, nie oznacza, że zwracamy uwagę na te same rzeczy, ale jak go spotkam to zapytam, żeby zaspokoić twoją ciekawość. - Wzruszyłem ramionami z uśmiechem i zmrużonymi ślepiami. Nie rozmawiałem z zabójcami o tym jak widzą świat, może powinienem porównać spostrzeżenia z nimi? Moje dumanie przerwało jej dotyk, nie spodziewał się tego, że sama postanowi naruszyć moją przestrzeń osobistą. Było to bardzo miłe zaskoczenie, czyżby przekonywała się do mnie?
- Każdy jest unikalny na swój sposób i to czyni świat interesującym. Życie w świecie pełnym kopii na pewno byłoby okropnie nudne... Spokojnie nic mi nie będzie, nie musisz się martwić o te skaleczenia. - Nachyliłem głowę w jej kierunku, gdy odsunęła swoją dłoń od mojej. - Oh. Czyli to dlatego, że jestem facetem? To w takim razie trochę ułatwia sprawę. Nie wiem, czy lubi obserwować niebo, ale leżenie z atrakcyjną kobietą na haori i rozmowa należy do przyjemnych rzeczy, którą wielu mężczyzn na pewno by nie pogardziło. Ogólnie myślę, że jak zaproponujesz mu wspólne wyjście, to powinien być zadowolony. - Odpowiedziałem szczerze z uśmiechem na ustach, nie wiedziałem, jakim był typem. Ale jeżeli był facetem, to na pewno wizja wspólnie spędzonego z nią czasu powinna go kontentować.

Re: Pokój wspólny — Czw Maj 05, 2022 11:43 pm

Skinęła lekko głową i wsłuchała się uważnie w sytuację którą jej przedstawił. - Ale.. przecież skąd ktoś ma wiedzieć czy się znacie długo, krótko czy dopiero na siebie wpadliście? Poza tym jesteście oboje z korpusu.. to wiele wytłumaczeń może za tym iść.. chociażby wspólne zlecenie.. o ile oboje się przejmujecie swoją pozycją społeczną.. ale tak chyba nie jest skoro oboje jednak spaliście w jednym pokoju.. co kogo z resztą obchodzi kto z kim sypia czy nie. Nie rozumiem tego.. znaczy to chyba miłe że przejmujesz się tym co inni powiedzą.. ale po co? Skoro ona na to przystała to chyba też się tym nie przejęła.. Wydaje mi się że gdyby któreś z was nie czuło się swobodnie w towarzystwie drugiego to nie spędzilibyście razem nocy w jednym pokoju.. - skomentowała ze spokojem w głosie po dłuższej analizie. Z tego co mówił chłopak to miło im się rozmawiało przecież. Miała wrażenie że nie potrzebnie dodawał od siebie ewentualnych konsekwencji do całej sytuacji, zupełnie jakby trochę żałował.
Wpatrywała się w niego uważnie gdy przyznał się do swoich preferencji względem kobiet. - Masz słabość do kobiet z jasnymi włosami..? - powtórzyła lekko zmieszana tymi słowami. - Um.. w sensie.. słabość.. że.. że niby.. bardziej podobają ci się wszystkie kobiety z jasnymi włosami? - spytała nieco dukając. Pierwszy raz chyba ktoś jej powiedział coś takiego. - Ah! - zrobiła większe oczy i uderzyła lekko prawą piąstką o lewą otwartą dłoń. - To dlatego do mnie zagadałeś w pokoju wspólnym? Bo miałam jasne włosy? Czy to był powód też twojej dobroci względem mnie wtedy? - wpatrywała się w niego nieco uważniej. - Czy jesteś taki tylko dla jasnowłosych kobiet? - przechyliła lekko głowę w bok uważniej mu się przyglądając. O dziwo dość szybko wyszła z lekkiego speszenia i teraz próbowała zrozumieć jak działa jego słabość. - Czy wszystkie kobiety bez wyjątku Ci się podobają jeśli mają jasne włosy? Czy jednak na ich tle jest jedna bardziej wyjątkowa a obok reszty nie umiesz przejść obojętnie po prostu? - kolejne niewygodne pytanie. Mógł tylko pożałować tej szczerości teraz. Suki zdawała się nie mieć litości dla biednego chłopaka.
Drgnęła gdy padł komplement odnośnie jej oczu i aż lekko się wycofała w tył. - .. bezchmurne niebo.. o letnim poranku..? - powtórzyła ten fragment czując się nieco dziwnie słysząc to i dalszą wypowiedź. - .. to chyba dobrze że niemożliwym jest zgubienie się w czyichś oczach.. bez mapy ciężko byłoby wrócić.. - skomentowała uśmiechając się do niego dość serdecznie.
- Może nie wyglądam.. ale jestem dość silna.. dałabym sobie z Tobą radę Kagami.. - upewniła go co do utemperowania w młodości. Byli rówieśnikami, więc zdecydowanie miała sporą szansę powodzenia w tej kwestii. A przynajmniej takiego była zdania.
- Nie martwię się o to skaleczenie już.. do wesela Ci się zagoi.. - uśmiechnęła się lekko rozbawiona. Drgnęła gdy nachylił się w jej stronę bardziej, lekko się odchyliła w tył czując lekko skrępowanie znaczną bliskością. - h..huh.. w..wspólne.. wyjście.. - wymamrotała lekko się rumieniąc. Przełknęła głośniej ślinę i kładąc słoń na torsie rudzielca nieco go odchyliła od siebie, czując się nieco speszona z jakiegoś powodu. Może to te jego kolejne komplementy, kto by tam wiedział. - .. z..zobaczę.. m.. może.. znalazłby.. trochę czasu.. dla mnie.. - wymamrotała ledwo słyszalnym głosem. - Żebym mogła mu się odwdzięczyć za pomoc! Tylko tyle! Tylko tyle.. - ostatnie dwa słowa wyszeptała cicho pod nosem.

Re: Pokój wspólny — Pią Maj 06, 2022 8:00 am

Przysłuchiwałem się uważnie jej słowom, strasznie mocno zaangażowała się w tę rozmowę. Trochę nie rozumiałem dlaczego, czyżby uważała, że miałem z tym jakiś problem? Jedno było pewne gdy przeanalizowałem sobie wszystko w głowie i pojawiła się myśl. Strasznie to wszystko skomplikowałem, a przecież nigdy nie miałem problemu z wyrażaniem siebie i swoich myśli. Czy jedno spotkanie z nią wystarczyło, żeby pojawił się mały płomyk uczucia i czy ona miała podobnie? Sam się sobie dziwiłem, że pierwsze spotkanie z nią tak na mnie zadziałało. Padłem ofiarą jej wdzieków i zostałem zauroczony jej osobą.
Jasne, że zawsze wpadały mi w oko jasnowłose kobiety, ale wtedy po prostu cieszyłem oko. A tu pojawiło się nie tylko fizyczne pożądanie czy przysłowiowa ochota, ale również ciepłe i miłe myśli. Miałem nadzieje, że nie wpakowała sie w żaden tarapaty i niedługo sie spotkamy w Yonezawie.
- Ogólnie niczego nie żałuje. A co do ludzi to już, nie raz byłem świadkiem piętnowania. Kiedyś moja znajoma była prześladowana przez inne dzieciaki z powodu różnokolorowych tęczówek. Grunt, że oboje byliśmy zadowoleni. - Uśmiechnąłem się szeroko w jej stronę, pomogła mi zrozumieć samego siebie. - Tak. - Na początku zareagowała tak, jak się spodziewałem, ale nie przypuszczałem, że tak dalej się to potoczy. Zaśmiałem sie gdy zobaczyłem poważną i ostra Suki, było to urocze. Czyżby się martwiła, że zrobiłem to tylko z jednego powodu? W końcu otworzyłem usta i zacząłem jej wszystko tłumaczyć. - Przepraszam, przepraszam. Tak słodko się złościsz. To, że lubię jasne włosy, nie zmienia tego jak zachowuję się względem ludzi. Podszedłem do Ciebie, ponieważ miałem na to ochotę i chciałem Ci pomóc. Gdybyś miała ciemne włosy, to by niczego nie zmieniło i moja dobroć nie wynika z tego jak ktoś wygląda.... Po prostu na kobiety z jasnymi włosami częściej zwracam uwagę, łatwiej się nimi zainteresuje, ale to nie jest tak, że muszę do każdej podejść czy jestem zaślepiony nimi. Można to porównać do jedzenia mochi, każdy ma swój ulubiony smak, ale to nie oznacza, że nie zje innego czy rzuci się na cały talerz bez opamiętania. Prawda? - Mówiłem spokojnym i pewnym głosem, nie odebrałem tego jako atak czy nietakt. Chciała wiedzieć, to jej wyjaśniłem, nie miałem z tym najmniejszego problemu. Miałem wrażenie, że wzbudziłem jej zainteresowanie moją osobą. Kto by pomyślał, że tak się rozbryka.
Pokiwałem głową twierdząco i odwzajemniłem jej uśmiech. - Faktycznie bez mapy można byłoby się zgubić w tym bezkresie. - Czyli skrywała swój temperament, chciałbym zobaczyć co takiego by zrobiła.
- Wiem, poczułem na własnej skórze, jak silna jesteś. Ale najpierw musiałabyś mnie złapać. - Uśmiechnąłem się zadziornie, chyba musiała sobie zdawać sprawę z mojej zwinności i refleksu. No może poza tym, że poślizgnąłem się na własnym Haori.
- Nie? Czyli po prostu chciałaś mnie dotknąć? - Chciałem ją delikatnie po drażnić, ale z drugiej strony to było jedyne wytłumaczenie, czemu mnie dotknęła. Chociaż szybko zweryfikowałem to, gdy poczułem jej dłoń, która mnie odpychała. Jej dotyk był przyjemny, ale raczej nie takie miała intencję. Momentami wysyłała mi sprzeczne sygnały, ale jej reakcja była urocza. Wycofałem się z jej strefy komfortu, przynajmniej na jakiś czas. Nie wiedziałem, czemu się tak tłumaczyła przede mną, w końcu tylko rozmawialiśmy. Chociaż może ona tłumaczyła się sama sobie? - Jak nie znajdzie czasu, to ja chętnie z Tobą wyjdę, jak będziesz chciała. Jego strata mój zysk. - Pokazałem białe ząbki, ewidentnie byłem zadowolony z siebie.

Re: Pokój wspólny — Sob Maj 07, 2022 7:45 pm

- Ludzie są różni.. potrafią nie tylko napiętnować z powodu koloru oczu.. - skomentowała ciszej pod nosem. Gdy była młodsza słyszała fragment rozmowy ojca z jakimś samurajem należącym do innego rodu. To co usłyszała nie było najprzyjemniejsze i gdzieś się w niej zakorzeniło, mimo ze nigdy nie dała po sobie poznać że wiedziała o tym. Zostanie zabójcą demonów zdawało się wtedy być istnym wyzwoleniem. Jedyną drogą jaką mogła obrać aby nie zawieść swoich nowych rodziców.
- Każdy ma swoją drogę, którą musi kroczyć.. każdy ma swoje przeszkody do pokonania.. jedni łatwiejsze od pozostałych.. - powiedziała z lekkim uśmiechem wpatrując się w poruszającą się na błękitnym niebie chmurę. Ona też miała swoje demony, było ich całkiem sporo, jak każdy zabójca.
"Przepraszam, przepraszam. Tak słodko się złościsz."
- Huh.. - mruknęła patrząc na niego zaskoczona jego słowami. Lekki rumień sam się pojawił odruchowo na twarzy. - Ja wcale się nie złoszczę.. po prostu weryfikuję twoje słowa.. - poprawiła go. Nie czuła złości, żadnego uczucia nawet zbliżonego w odczuciu do tego negatywnego. Może jej ekspresja twarzy dała mu mylne spostrzeżenie. Ale wysłuchała go uważnie.
- To zależy jak dobre jest serwowane Mochi.. można nie chcieć się nim podzielić z nikim innym.. bo kto pierwszy ten lepszy.. - wystawiła mu język z rozbawieniem. Rozumiała jego aluzję, była dość ciekawa. Wyciągnęła zza pazuchy papierowy woreczek z kilkoma ostatnimi miękkimi kulkami. Sięgnęła palcami do wnętrza i wyciągnęła jedno wpatrując się w nie uważnie. Zupełnie jak by w tej jednej miękkiej ryżowej kuleczce zawierała się cała prawda o wszechświecie. - Gusta do osób są jak.. mochi.. - szepnęła pod nosem. Czy ona miała swoje ulubione? Czy był smak który uwielbiała ponad wszystkie inne? Przykładając słodycz do miękkich ust, zmrużyła nieco powieki wpatrując się w jakiś martwy punkt gdzieś przed siebie. "Sho.." urwała myśl rozchylając usta i łapiąc między wargi połowę mochi. Poczerwieniała nagle i palcem wciskając kuleczkę do buzi spuściła głowę, pozwalając żeby białe włosy zasłoniły jej mocno rumianą twarz. "Czemu o nim tak często myślę.. przecież.. sam mówił.. żeby się.. nie przywiązywała.. to były słowa Tachibany.. więc czemu chcę.." nie miała odwagi dokończyć myśli. Pokręciła energicznie głową na boki zbywając myśli o piorunie gdzieś w otmęty umysłu.
- Tak.. ale.. bo po ci gonić kogoś kto nie chce.. być złapany..? - wyszeptała nieco ciszej. Czy faktycznie mówiła teraz o płomieniu? W głosie dało się wyczuć smutek. Kącik lekko drgnął, zupełnie jakby chciała się uśmiechnąć. Ale jakoś w tej chwili nie potrafiła.
"Nie? Czyli po prostu chciałaś mnie dotknąć?"
- Huh..? Nie rozumiem.. dotknęłam twojej ręki bo na niej masz ślad swojej impulsywności.. dotknęłam cię w chwili gdy o niej wspominałam.. przepraszam jeśli poczułeś się z tym źle.. nie było to moim zamiarem.. - kontynuowała ze spokojem w głosie.
"Jak nie znajdzie czasu, to ja chętnie z Tobą wyjdę, jak będziesz chciała. Jego strata mój zysk."
Wzdrygnęła się lekko na te słowa. - Czy myślisz że.. Tachibana mógłby nie chcieć.. się ze mną spotkać? Czy w takim razie powinnam w ogóle.. proponować mu spotkanie? Czy to nie będzie nachalne? Nie taktowne? W końcu.. to Tachibana.. a ja jestem tylko.. - urwała. "..przybłędą.." dodała w myślach czując jak coś od środka ją bardziej ściska przy mostku. Wzięła aż kilka płytszych wdechów i jeden długi, powolny wydech nazbieranego powietrza. - Nie słuchaj mnie Kagami.. chyba.. powinnam się powoli zbierać.. muszę jeszcze zajrzeć do medyka.. żeby zmienił moje opatrunki.. - wymamrotała powoli zbierając się z jego Haori. - Miło mi się z Tobą rozmawiało.. przechowam to tak jak obiecałam.. - ścisnęła w dłoniach tykwę z jego alkoholem. - Te kilka mochi to dla Ciebie.. - skłoniła się delikatnie poprawiając oba miecze za pasem i nieco się przed nim skłoniła w szacunku, po czym powolnym krokiem ruszyła w stronę domu medyka.

Z tematu

Re: Pokój wspólny — Nie Maj 08, 2022 1:10 am

Siedziałem sobie wygodnie na płaszczu i wzrokiem wróciłem na chmury. Które leniwie szybowały po niebie, nigdzie się nie śpieszyły i nie miały żadnych zmartwień. Za dziecka zazdrościłem im wolności, a moim odległym marzeniem było zostać wolnym duchem, niczym nieskrępowanym i niezależnym, ale to pewnie każdy więźnia miał takie myśli. Jej słowa trochę zabrzmiały, jakby zarzucała mi kłamstwo albo nieczyste intencje, ale wiedziałem, że nie o to jej chodziło. Tak samo, jak zażartowałem z tą złościom, po prostu sprawiała wrażenie bardzo poruszonej i zdeterminowanej, a do tego ta gestykulacja.
- Możesz sprawdzać ile razy tylko chcesz, ale moja odpowiedz i tak się nie zmieni. - Zapewniłem ją jeszcze raz co do szczerości moich intencji, nie miałem zamiaru jej zwodzić, bo i nie posiadałem w tym żadnego interesu. Uśmiechnąłem się delikatnie na jej słowa o mochi, może nie było to idealna aluzja, ale wygląda na to, że spełniła swoje zadanie. Zauważyłem, że Suki mocno poczerwieniała i starała się to ukryć. Nie odezwałem się nawet słowem. To była jedna z tych rzeczy, w których miałem pewność, że nie miała nic wspólnego ze mną. Nie wiem, o czym pomyślała, mogłem jedynie przypuszczać, że jest to na pewno powiązane z nim. Nie przeszkadzało mi to w żaden sposób, dlatego po prostu dałem jej czas, aby mogła dojść do siebie.
- Na to pytanie sama musisz sobie odpowiedzieć... Czy jest warto? - Powiedziałem, krótko. Szeptała, a smutek w jej głosie dał mi jasno do zrozumienia, że już nie gdybaliśmy o mojej młodości. Może nie powinienem się więcej odzywać, jak na razie sprawiam jej więcej smutku niż szczęścia w tej konwersacji. Może nic się nie zmieniłem od tamtego dnia, tylko zacząłem się lepiej ukrywać?
- Nie uraziłaś mnie i nie poczułem się z tego powodu źle w żadnym wypadku. Po prostu byłem zaskoczony. - Powiedziałem spokojny głosem. Naprawdę powinienem się czasami ugryźć w język albo chociaż lepiej coś przemyśleć. Naprawdę darzyła Tachibane dużym uczuciem, wystarczyło, że coś powiedziałem o nim, a ona od razu się tym przejmowała i bała, jakby od tego zależało jej życie. Teraz byłem pewny, że to nie była zwykła znajomość przynajmniej nie dla niej. Miałem problem, bo nie wiedziałem co mogłem jej powiedzieć, żeby jeszcze bardziej jej nie zniechęci do niego. Miałem coraz większe wrażenie, że powinienem stulić gębę i nie zaogniać już tej sytuacji głupimi żartami. Jednak jej ostatnie zdanie bardzo mi się nie spodobało, czułem w nim jak sobie umniejszała. Nawet pomimo tego, że nie dokończyła tego zdania.
- Nie, to ty mnie nie słuchaj. Nie chciałem nic takiego insynuować czy zasiać wątpliwości. Cały wieczór nic tylko przywołuje Ci niemiłe wspomnienia, myśli i dokładam kolejnych problemów. Spotkaj się z nim, nie ma w tym nic złego czy nietaktownego. Tylko nigdy nie myśl, że jesteś od kogoś gorsza. Mnie również było miło i dziękuje za kulki. - Rozeszliśmy się, a ja zabrałem się za wymianę zniszczonej deski w podłodze. Przywołałem jej tak dużo negatywnych wspomnień, tyle wątpliwości i dodatkowych zmartwień. Czułem się z tym wszystkim źle, może intensywność naszych uczuć różniła się, ale byłem w stanie wyobrazić sobie jak się czuła.

Z tematu.

Re: Pokój wspólny — Wto Wrz 20, 2022 9:44 pm

Razem ze swoimi świeżutkimi szwami naniesionymi na ranę przywleczoną z Kioto, Mori pojawiła się w pokoju wspólnym. W pewnym sensie odczuwała ulgę w związku z faktem, że nie dość, że mogła go odwiedzić, to jeszcze o własnych siłach i w towarzystwie kolegi, który także był w tym przeklętym mieście. Nie dość, że oboje wrócili żywi, to jeszcze z nowymi tytułami.
— Jest i on! — zakrzyknęła radośnie (aż nie w swoim stylu, szczególnie ostatnimi czasy) i zaklaskała w dłonie, gdy chłopak pojawił się w pokoju. Na stoliku, przy którym siedziała, już znajdowało się sake razem z dwoma czarkami. — Chodź, chodź, bo wystygnie! — Jakby miało co.
Poprawiła się na siedzisku i ruchem ręki zarzuciła włosy z ramion na plecy. Kiedy jej towarzysz zajął miejsce, nalała alkoholu do naczyń.
— Dobra, to może zainteresuje cię fakt, że absolutnie nikomu z mojej rodziny nic się nie stało. Cali i zdrowi jak nas bogowie stworzyli — oznajmiła z dumą, sięgając po swój kubek. — Nie mam pojęcia, kto aż taki problem ma z nami, ale... no, wiesz już, co mu robię — zachichotała, poruszając dłonią z czarką, wskutek czego poruszała znajdujący się w niej płyn. — Jak tam wyprawa ogólnie? Udała się? Poza tym, oczywiście, że nas wystawili do wiatru i przez kilka chmurek nie zrobiliśmy absolutnie nic?
Mori była w pełni świadoma, że to słońce było ich największym sprzymierzeńcem, jednak wciąż była wściekła przez decyzję o odwrocie. Tak oto Kioto dalej zostawało w rękach bestii. Inna sprawa, że wcale nie zależało jej jakoś bardzo na zwiększeniu szans na powrót jako mumia.
— Nie wiem no, z jednej strony się cieszę, że żyję, ale z drugiej... jakiś taki niewielki niedosycik mnie trzyma. Też tak masz?

Re: Pokój wspólny — Nie Wrz 25, 2022 12:18 am

Po różnych przygodach i perturbacjach wrócił do Yonezawy. Cały i zdrowy. Mniej optymistyczny, bardziej zmęczony życiem. Ale widok czekającej na niego Mori podniósł go na duchu. — Oto ja! — odkrzyknął jej u progu, nie bacząc na innych zabójców w sali. — No idę idę! — mruknął ciszej zmierzając do stolika.
— To bardzo dobre wieści. I na pochybel tym, którzy wam źle życzą. — z pewną dozą oporu złapał za swoją czarkę. Jego doświadczenie z alkoholem można podsumować jak jego doświadczenie z kobietami - zerowe. Kusiło go wypicie od razu, by mieć już to przeżycie za sobą. Z drugiej strony, powinien chyba zaczekać na wspólny toast z Mori? Wyprawa? Zamrugał ściągnięty na ziemię. — Wyprawa poszła dobrze. Oddział cały i zdrowy, była pewna sprzeczka i podejrzenie o zdradę, ale finalnie wszystko się ułożyło... — wspomnienia krótkiej przygody z Takashim i Sayaką stanęły mu przed oczami. Czy wywiązał się ze swojej nowej roli? — Szczerze to mało się działo przed dotarciem do miasta. A jak już tam doszliśmy to sama wiesz, jak to poszło. — odparł z dobrze słyszalną goryczą. Nie rozumiał całej tej operacji, wielkiego planu i moblizacji tylko po to, by się na koniec rozejść do domów. Po raz drugi korpus kazał mu zawierzyć w taktyczne plany ukute przez Mistrza i jego najbliższych ludzi i po raz drugi wszystko poszło jak krew w piach. Słowa Mori podniosły go na duchu, że nie był jedynym który źle się czuje po tej sromotnej porażce zanim doszło do walki.
— Szczerze? To kurwa nie ma sensu. — gotów był żachnąć się jak małe dziecko i tupnąć nóżką, że nie tak się planuje odbicie najważniejszej osoby w kraju i całego miasta z rąk demonów. — Ale wypijmy najpierw, za spotkanie. — zaproponował i podniósł czarkę. Chciał to mieć za sobą. No i naprawdę cieszył się z tego, że mogą tu spokojnie spędzić czas.

Re: Pokój wspólny — Pon Paź 03, 2022 11:24 pm

Zaśmiała się krótko, na koniec prezentując szeroki uśmiech — ostatnimi czasy tak rzadko u niej spotykany. Łokciem wolnej ręki oparła się o stolik między nimi, jednocześnie prostując nogi obok siebie.
— Jak tak teraz o tym myślę to nie zdziwię się, jeśli mój młodszy brat zaliczył pannę, której zaliczać był nie powinien — westchnęła, unosząc wzrok do sufitu i kręcąc lekko głową. Wróciła spojrzeniem na Kireia, kontynuując: — Chyba nie miałam okazji spytać — masz rodzeństwo? Czy nie dane ci było w życiu obrywać za głupotę braci lub sióstr?
Nie umknął jej także opór, z jakim drugi zabójca podnosił naczynie.
— Pierwszy raz? — spytała spokojnie, unosząc kącik ust. Nawet, jeśli trafiła, nie planowała z niego szydzić.
Z zainteresowaniem wysłuchała krótkiego streszczenia historii rozmówcy z wyjazdu do Kioto. Jeden motyw zainteresował ją szczególnie, co początkowo okazała uniesieniem brwi.
— Czekaj, czekaj. Rozwiń. Podejrzenie o zdradę? Cholera, co tam się u was działo? — Pochyliła się lekko do przodu, jakby dla pewności, że wszystko doskonale usłyszy. Jednocześnie ciekawiło ją, czy ktokolwiek popełnił większe faux pas niż oni, pozwalając, aby jedna z ich koleżanek odebrała życie dziecku. Fakt nieintencjonalnego działania pod wpływem demonicznej hipnozy nieco tę sytuację ratował, ale nie na tyle, aby Mori mogła przestać o tym myśleć. Po tylu starciach z demonami ją także dotknęła typowa "znieczulica", która mimo wszystko nie miała miejsca, gdy sprawa dotyczyła dzieci.
Z tych ponurych myśli wyrwały ją kolejne słowa Kireia, w reakcji na które parsknęła śmiechem.
— O, naprawdę? Mów mi więcej! — westchnęła, prostując plecy i wspierając się jedną dłonią za plecami. — Może pora zebrać trochę chętnych z Korpusu i samemu zorganizować wyprawę? W lepszych... warunkach pogodowych... — Potarła twarz dłonią, prezentując przy tym zmęczenie sytuacją. — Za spotkanie. Chociaż myślałam, że zaczniesz od opijania awansu. Czyżbym nie wyczuwała nadmiernej euforii? — Unosząc czarkę wyżej puściła oczko do młodszego kolegi, a następnie wychyliła znajdującą się w naczyniu sake. Odetchnęła głośniej, odkładając czarkę na stół. — A gdybyśmy poza demonami zaczęli wycinać także ich zwolenników? Szczególnie w "okupowanych" miastach? — zastanowiła się jeszcze nieco ciszej. Zaczynało się robić "politycznie".

Re: Pokój wspólny — Sob Paź 08, 2022 12:49 am

— Czyli wcześniej też mu się zdarzało pomylić pokoje? — szepnął i uniósł brwi w konspiracyjnej pozie. Miłosne podboje Ayumu mogły być ciekawym tematem, ale na inne spotkanie. A z drugiej strony, plotki, ploteczki... Są jak onigiri - łatwo wchodzą z ust do ust. O czym to ja? Ach tak, pytanie o rodzeństwo. Wspomnienia wyrwały go z tej ciepłej i przyjaznej sali nad brzeg jeziora i niezadowolone miny rybaków wracających po raz kolejny z pustymi rękami. Głód i chłód kąsały ich wtedy często. Czasem zapominał, ile ich tam wszystkich było. Zbyt wielu.
— Mam. — miałem? Odparł, ale nie chciał zamykać w ten sposób tematu. Wydawało mu się to nie na miejscu. — Było nas ośmioro i mieszkaliśmy nad jeziorem Towada... I przyznaję, czasem wszyscy odpowiadaliśmy za błędy jednego. — dodał z dziwnym uśmiechem. Odpowiedzialność za to, że narodzili się w złym miejscu. Na szczęście na horyzoncie pojawił się ratunek w postaci zmiany tematu. Na znacznie bliższy i ciekawszy. W końcu to plotki, ploteczki. Z pierwszej ręki.
— To w sumie zabawna sprawa. Moja drużyna dołączyła do drugiego oddziału. — zaczął opowieść, rozglądając się po sali. — No i drugi wóz próbował nas staranować, naszym powoziła dziewczyna z drugiej drużyny. No i Sayaka zaczęła rzucać w nią oskarżeniami, że nas zdradziła, kiedy ta leżała przygnieciona wywróconym wozem. — zamilkł na chwilę, pozwalając słowom wybrzmieć. — No i ogólnie mało przyjemnie wyszło, ale szybko się skończyło. Jak całe oblężenie. — zaśmiał się na koniec, choć był to gorzki śmiech. Oboje awansowali niejako przez to, że korpus szykował siły do odbicia miasta. I co z tego zostało? A potem demony wzięłyby odwet na cywilach.
— Jak będziesz organizować taką wycieczkę, to daj mi znać, spakuję się. — odpowiedział z uśmiechem — Sama widzisz, ile ten nasz awans zmienił. — dodał już mniej radosnym tonem. Sam nie wiedział, jak powinien czuć się jako dumny mizunoe. Za Mori przechylił czarkę, czując jak trunek spływa po gardle. Smak nie był nawet najgorszy, ale póki co Kirei nie potrafił zrozumieć, co ludzie w tym widzą. Może po paru kolejkach?
Ale wtedy usłyszał coś, co sprowadziło go na ziemię, do tu i teraz. Zabijanie zwolenników demonów? W sensie ludzi? Nie wiedział, czy to alkohol czy myśli zaciskały mu gardło. — Nie wiem... Może. Jeśli to będzie konieczne. — odparł cicho, nie będąc jeszcze pewnym, czy uważa ten scenariusz za naprawdę konieczny. Z drugiej strony - wojownicy zabijają się na usługach swoich daiymo, szoguna czy cesarza. — Wiesz co, bardziej widziałem się w roli rybaka, niż rzeźnika... — dodał jeszcze, wbijając wzrok gdzieś za nią. Ich możliwości i niemal nadludzkie zdolności w starciu z ludźmi... Każdy zabójca mógł pochlastać dziesiątki, jak nie setki ludzi. — No i podejrzewam, że Stary nie byłby zadowolony. — Nie żeby Mistrz ostatnio słynął z podejmowania dobrych decyzji, ale korpus nie tykał cywilów. Nieważne, po której stronie stali. A przynajmniej Kirei nie słyszał, by coś w tej kwestii uległo zmianie.

Re: Pokój wspólny — Sob Paź 15, 2022 12:12 am

Na krótką chwilę otworzyła szerzej oczy, nie rozumiejąc, do czego Kirei się odnosił. Kiedy jednak sobie przypomniała, zachichotała, zasłaniając usta dłonią.
— A tobie nie? Myślałam, że to częste praktyki w Yonezawie — odpowiedziała podobnym tonem. — Nie sądziłam, że taka z ciebie plotkara. — Puściła do mężczyzny oczko, bawiąc się stojącą na stoliku czarką.
Cicho zagwizdała z podziwem w reakcji na siedmioro rodzeństwa jej rozmówcy. Wyłapując, że w zasadzie niewiele rozwinął się na ten temat, przyjęła to jako aluzję do zmiany tematu.
— Sayaka? — powtórzyła, unosząc brwi w rozbawieniu. — Karasawa Sayaka? Niedawno wysłano mnie z nią i jednym kolegą do rozwiązywania problemu pewnego kultu. Cóż... na tyle, na ile ją poznałam to nawet jakoś bardzo zaskoczona nie jestem — stwierdziła przez śmiech. — Ale nieźle. Nie wiedziałam, że dla niektórych przygoda zaczęła się już w trasie. Cieszę się, że dotarliście cali i zdrowi... przynajmniej w większości? — Wskazała na niego otwartą dłonią. — Ta dziewczyna, co skończyła pod wozem? Wszystko z nią w porządku?
Skrzywiła się na wspomnienie oblężenia. Była to niewątpliwie wielka porażka Korpusu Zabójców, szczególnie biorąc pod uwagę, ile logistyki wymagało przygotowanie do tego zadania. Ile osób musiało podróżować dniami i nocami, aby dostać się na miejsce zbiórki, ilu z nich zostało rannych w imię niczego. I to dziecko, które zginęło tam w piwnicy, kiedy mieli tylko pozbyć się demona, aby zdobyć bogatego sojusznika...
— Tak... tyle, co nic. Mistrz dalej nas słuchał nie będzie, a szacunek zdobyliśmy jedynie u świeżaków. I to też nie wszystkich pewnie. Nie rozumiem na co nam taka skomplikowana hierarchia; wystarczyliby hashirowie, mizunoto i może jeden tytuł pomiędzy nimi. Bycie "najlepszym z najgorszych" nie wydaje mi się nadmiernym osiągnięciem.
Sięgnęła po gurdę i ponownie rozlała im do naczyń. Bez kolejnych zbędnych formalności złapała za swoją czarkę, aby pochłonąć jej zawartość. Czy za każdym razem, kiedy mieli atakować grupą, miała wracać w takim beznadziejnym stanie? Czy naprawdę nie mogli odnieść całkowitego zwycięstwa w którymś momencie?
Widząc reakcję rybaka, uniosła jedną brew.
— Pacyfista, co? — spytała łagodnie, z równie delikatnym uśmiechem. Zupełnie niepasującym do jej wcześniejszych rozmyślań. — Pewnie nie byłby. Ja z resztą też nie; wbrew pozorom wcale mi się do tego nie spieszy. Tylko wiesz, wkurwia mnie, że nasi giną za tych, co sami wybrali stronę potworów na nich żerujących. Skoro podoba im się wykaszanie swoich, to co to za różnica kto im w tym pomoże? A może by im to też uświadomiło co nieco.

Re: Pokój wspólny — Nie Sty 08, 2023 3:51 am

Pokręcił głową udając urażenie na takie paskudne oskarżenia. On i plotki? Po pierwsze - nie był nimi zainteresowany. Po drugie - nie miał z kim plotkować. A prawda była taka, że nie sposób nie słyszeć o ekscesach co poniektórych zabójców. W osadzie gdzie prawie każdy miał wyczulone zmysły ciężko było o ustronne miejsca. — Niestety, do mnie nikt nie zabłądził. — odparł sam nie wiedząc, czy żalił się, czy chwalił czy może dawał aluzje których sam nie był świadom. Po prostu słysząc o tym, jakie przygody przytrafiały się innym aż dziwił się, jak spokojne miał życie w Yonezawie.
— Ta, ta sama. Bardzo narwana. — krótko podsumował personę, jaka wyryła mu się w pamięci — Przeżyła, mam nadzieję, że medycy dali radę ją poskładać. Paskudnie ją zgniotło. — aż go wzdrygnęło na wspomnienie, jak przetoczyli się po tej biednej wodniczce. Oskarżenia o zdradę lecące w jej stronę też nie pomogły. —A co z tym kultem? Czcili demony czy uroili sobie coś innego? — był ciekaw komu znowu i jak namieszały w głowie demony.
— Od czegoś trzeba zacząć. Szkoda tylko, że od porażki. Ale wiesz, będą pewnie jeszcze okazje, by zacieśnić więzy. Ty masz tu brata, może odbierasz to inaczej, ale ja czasem nie czuję tego całego... Braterstwa. Tym bardziej, że póki co to wychodziło nam bokiem. — mruknął i wychylił kolejną czarkę. Alkohol tym razem spłynął gładko.
— No, raczej nie ma co się łudzić, że tacy ludzie dostaną to, na co zasługują. Chyba że akurat któryś demon obok zgłodnieje i nie będzie nikogo innego pod ręką. Nie wiem, czy tylko mnie perspektywa wiecznego życia przeraża, a nie kusi? — co ich w tym przyciągało? Wieczna noc, pożeranie ludzi i życie na smyczy Muzana? Widział w tym więcej ograniczeń niż korzyści. A co do samych ludzi służących demonom - rozumiał ich działanie w strachu o swoją rodzinę. Ale dla spełniania własnych żądz? Żałosne i zasługujące na karę.

Re: Pokój wspólny — Nie Sty 15, 2023 3:56 pm

Zaśmiała się krótko, zasłaniając usta dłonią, po czym uniosła naczynie z alkoholem.
— Od dzisiaj wiedz, że nie będziesz znał dnia, ani godziny, kiedy "zabłądzę" do ciebie w poszukiwaniu towarzysza do picia — zażartowała, poniekąd zaprzeczając idei błądzenia. — Natomiast myślę, że z dwojga złego wolisz, żeby nikt do ciebie nie wpadał w ten sposób, niż żeby robił to tamten Zabójca — dodała, krzywiąc się lekko na myśl o białowłosym mężczyźnie, który podobno zapoczątkował ten "trend".
Odstawiła trzymaną gurdę, po czym sprawnym ruchem obaliła kolejną czarkę sake. Jak kiedyś, jeszcze jako matka dwójki dzieci praktycznie w ogóle nie piła alkoholu, tak po śmierci swojego męża i niedługo po tym kochanka, zaczęła częściej sięgać po tę używkę. Szczególnie w trudnych chwilach, a za taką można było uznać powrót z ostatniej misji praktycznie bez osiągnięcia jakiegokolwiek celu.
— Chuj wie w zasadzie. Musieliśmy odpuścić, żeby dostać się do Kioto. — Wzruszyła ramionami, przesuwając wargami po krawędzi naczynia, z którego chwilę temu wypiła. — Coś gadali o jakimś "Oku", poza tym ludzie dostawali demonicznych mocy od przyklejania sobie kartek na czoło. Fatalna sprawa. — Odstawiając przedmiot na stolik, westchnęła cicho i oparła się ręką o podłogę za swoimi plecami.
...ja czasem nie czuję tego całego... Braterstwa.
Mori przytaknęła, następnie odchylając głowę do tyłu w zamyśleniu.
— Moje rodzeństwo nie zmienia poczucia "braterstwa", kiedy w Korpusie mamy tyle osób ile jest — odparła po chwili. — Niewątpliwie przydałaby nam się większa współpraca ze wszystkimi, bo to jest to, co daje nam przewagę nad demonami często nawet bardziej niż oddechy i nichirin. Szkoda tylko, że mamy tylu indywidualistów, przez głupotę których później mogą ginąć inni. Podobno w Kioto jeden z mizunoe zostawił zespół i poszedł sam siepać demony? — Ton jej głosu zaostrzył się przez samo wspomnienie o tym. Nie wiedziała, ile było prawdy w tym fakcie, ale Zabójcy szeptali, rozmawiali. — Szczyt głupoty. Mógł zostać wykorzystany jako przynęta. Moim zdaniem jak się ma zespół to się z nim jest od wyjechania do powrotu do Yonezawy. — Po tych słowach fuknęła cicho. — Chociaż, może to moje staromodne myślenie.
Przygryzła policzki od wewnątrz, zastanawiając się nad odpowiedzią na kolejną wypowiedź Rybaka. Biorąc pod uwagę wizję śmierci, rozumiała tych ludzi bardziej, niż chciałaby to na głos przyznać. Sama się bała momentu, w którym ostatni raz weźmie wdech.
Z drugiej strony wiedziała, że demony były abominacją samą w sobie i nieetycznym byłoby sięgnięcie po możliwość zostania jednym z nich. Myśl o wiecznej tułaczce korciła, ale honor i rozsądek nie pozwoliłyby jej przejść na ich stronę w ten sposób.
— Możesz być w mniejszości — stwierdziła nagle, a kącik jej ust uniósł się po tych słowach. — Sama chciałabym osiągnąć życie wieczne i oglądać jak świat się zmienia, ale... nie na tych zasadach. Jeszcze ta ironia losu, że możesz być kurwa i najpotężniejszym Muzanem czy jak mu tam było, a zabije cię promyczek słońca! Pstryknięciem palcami pewnie co poniektórzy mogliby zrównać Edo z ziemią, ale tylko uchylą okno w samo południe i już rurka mięknie! — zaśmiała się drwiąco na samo to wyobrażenie. — Poza tym, o ile kręci mnie myśl o byciu wieczną, to jednak obrzydza mnie to ich zezwierzęcenie, często chowane pod ładną iluzją. Udawanie kogoś, kim się nie jest, jakby sami sobą też się brzydzili. — Chociaż były momenty w życiu Mori, kiedy te "ładne iluzje" i "zezwierzęcenie" wcale jej aż tak nie przeszkadzały.

Re: Pokój wspólny — Pon Lut 06, 2023 3:40 pm

— Z tym towarzyszem do picia to ostrożnie, nie wiem ile wytrzymam. — uniósł ręce w obronnym geście. Nie wiedział, jak twardą miał głowę ale podejrzewał że Mori, jak na kamień przystało mogła znieść więcej wszystkiego - powtórzeń ćwiczeń, ciosów czy wlewanych w siebie trunków. — Cóż, nie da się zaprzeczyć. — podsumował krótko legendarne już zajście. Dobrze, że nie dojście. W każdym razie moda ta zdawała się już nie rozlewać po innych zabójcach i każdy mógł spać bezpiecznie.
Z pewnym niepokojem obserwował, jak szybko Mori wychyliła kolejną czarkę. Zdecydowanie nie było to jego tempo, ale nie zamierzał być gorszy i starał się równie sprawnie upić swoją porcję. Kaszlnął i odstawił puste naczynie. Słuchał jej z pewnym niedowierzaniem. Trochę już siedział w tym gównie i różne rzeczy widział, ale jej opowieść brzmiała jak dość słaba historia. Demoniczne moce zapisane na kartkach papieru? Kto to wymyślił? Szkoda tylko, że była to prawda. Wyciągnął z tego przede wszystkim, że przed nieudanym Kioto miała jeszcze jedną nieudaną misję. Lepiej chyba zakopać temat niż go rozgrzebywać dalej.
— Pojebana sprawa. — podsumował tylko i pochylił się do przodu, opierają brodę na złożonych dłoniach. Na wieść o brawurze jednego z nich aż uniósł brwi, zmarszczył je i spojrzał na Mori czy aby nie robiła sobie z niego żartów. — Że co? — zapytał z niedowierzając własnym uszom — Przecież.... — zamilkł na moment, szukając właściwych słów. Sam może też odszedł od towarzyszy na misji, ale... Ale to było inaczej no. — Szukał śmierci czy pokłócił się z resztą? To nawet bardziej pojebane, niż szukanie zdrajcy po zderzeniu wozów. — dodał głośniej i sięgnął po butelkę. Sam nie wiedział, czy zrobił to dla ukojenia nerwów, czy z innego powodu.
— Zgadzam się. Może nie wybieraliśmy sobie kompanów, ale oddział to oddział. — dodał jeszcze. Nie żeby był przeszczęśliwy że znowu działał z kimś, kogo ledwo znał, ale nie miał zamiaru przez to odchodzić od grupy czy się z nimi kłócić. Miał tylko nadzieję że słowa Mori to tylko rozdmuchana plotka, albo stało się tam coś, o czym nie wiedzą.
Co się zaś tyczyło wiecznego życia jako demon - nie widział tego. I często myślał o tym, co kierowało ich wrogami, jak wyglądało ich życie. Mógł sobie w tej chwili pozwolić i wyrzucić wszystko, co się w nim do tej pory wezbrało. Tym bardziej, że i ona miała podobne zdanie, był więc tym ośmielony.
— Słońce to jedno, ukrywane pod maską zezwierzęcenie - drugie. Ale wiesz co mnie w tym wszystkim naprawdę bawi? — zapytał, nie zdając sobie sprawy że język mu się odrobinę plącze — Bo możesz być silny, kurewsko silny. I co z tego? Muuzan klaśnie i tańczysz jak ci zagra. Jaka potęga kryje się w życiu na niewidzialnej smyczy? — Uśmiechał się na myśl, że każdy z nich był tylko marionetką. Nie ważne co same twierdziły, nie mogły zmienić tego faktu. — I to "życie wieczne" — pokiwał głową i zaśmiał się — Nie wiem ile żyje Muzan, ale reszta demonów nie jest jakaś wiekowa. Jasne, Kizuki są starzy, ale nawet tutaj, w Yonezawie, żyją weterani równi im wiekiem. Jasne, czas działa na naszą niekorzyść... Ale czy oni naprawdę są wieczni? Bez wspomnień, na smyczy, ukryci w mroku i żądni nas. Naszego mięsa i krwi. — Pokręcił głową z politowaniem i upił czarkę, zderzając ją wcześniej z Mori jeśli i ta chciała wychylić swoją. — Już nie mówiąc o mojej krwi... — mruknął ciszej pół żartem. Marechi to, marechi tamto. Bo nie mógł się urodzić w rodzinie z błękitną krwią zamiast smacznej. A jakby tak spotkał naprawdę ponętną demonicę na swojej drodze? I obiecała, że zje go bezboleśnie? Zamrugał gwałtownie, skupiając wzrok. Skąd mu to przyszło do głowy? Wstrzymał się z kolejną kolejką sake. Przynajmniej na chwilę.
Wieczór płynął im dalej wartko, a im mniej było sake w butelce, tym weselszy i głośniejszy stawał się Kirei. Oczy mu zaiskrzyły a na twarzy wykwitł rumieniec. Rozmowa niczym rzeka skręcała w różne strony, zahaczając o poważne jak i wesołe tematy. Kres nastał niecałe dwie godziny później - po opróżnieniu drugiej butelki rybak opadł ciężko na stół kończąc w ten sposób nie tylko spotkanie, ale i cały dzień. Nie ocknął się nawet gdy Mori złapała go pod ramię i zaciągnęła do pokoju, by w spokoju doszedł do siebie.

[z/t] x2

Re: Pokój wspólny — Nie Lip 23, 2023 11:48 am

Melodyjny trel słowików czule żegna dobiegający końca dzień, gdy Sango uchyla drzwi prowadzące do izby, zapewniającej moment wytchnienia od trudów codzienności. Dziewczyna machinalnie wyciąga przed siebie ramiona, które odpowiadają satysfakcjonującym żarem ukończonych ćwiczeń. Błękitne oczy udają się na pobieżny rekonesans – poza garścią zabójców, ukrywających się przed promieniami zachodzącego słońca, nie zauważają niczego niepokojącego, czemu wtóruje pełne ulgi westchnięcie.
— Dobry wieczór — rzuca kurtuazyjnie w eter, wspominając siarczystą tyradę swojego mistrza.
Nie oczekując responsu, Sango zajmuje miejsce w kącie pomieszczenia – zupełnie, jakby liczyła na to, iż nawet w nieszczególnie zaludnionym pokoju zdoła ukryć swoją prezencję. Bezwiednie poprawia szafirową wstęgę, utrzymującą niesforny kucyk w ryzach, po czym opiera się plecami o ścianę. Czujne spojrzenie zabójczyni gaśnie, kiedy na jedno uderzenie serca jej oczy zamykają się pod kluczem białych rzęs.
Dziewczyna nasłuchuje przez chwilę stłumionego szeptu rozmów. W niespiesznej, leniwej atmosferze letniego wieczora, przetykanej beztroskimi gawędami, Sango odnajduje coś na wskroś urokliwego. Z trudem opiera się falom nostalgii, usiłującym wysłać ją na morze wspomnień, wyciągając zza pazuchy egzemplarz powieści dla dzieci i rozpościerając ją niedbale na kolanie. Choć lektura idzie jej wolniej, niż chciałaby przyznać, przygody Momotarō okazują się kotwicą rzeczywistości, która uniemożliwia dziewczynie rejs na bezkresy oceanu marzeń i pamięci.
Drzwi izby pracują intensywnie, witając i żegnając kolejnych zabójców. Początkowo rozpraszają Sango, która badawczo unosi wzrok znad pożółkłych kart powieści, taksując wzrokiem coraz to nowych przybyszów, jednak losy chłopca znalezionego w brzoskwini szybko i skutecznie usypiają jej wrodzoną czujność. Wkrótce przestaje zważać na ruch w pomieszczeniu i do szczętu oddaje się lekturze.

Re: Pokój wspólny — Pon Lip 24, 2023 7:09 pm

Dobry wieczór.
Siedząca już w pomieszczeniu Miyohime przeniosła spojrzenie ze swojej wypełnionej alkoholem czarki na kolejną osobę, która tego wieczora zdecydowała się odwiedzić pokój wypoczynkowy. Część z Zabójców, którzy w międzyczasie także znaleźli się w tym pomieszczeniu, albo nie przywitała się w ogóle albo zrobiła to wyjątkowo cicho, próbując przemknąć niezauważonymi. Kurtuazyjnie skinęła głową, bez pewności, że zostanie dostrzeżona. Powoli unosząc naczynie do ust, odprowadziła wzrokiem nieznajomą kobietę, a kiedy ta zajęła swoje miejsce, Tokugawa zmieniła cel obserwacji. Skryta pod ścianą przy jednoosobowym stoliczku (raczej z przymusu niż z założenia, bo przy innych blatach leżał aż nadmiar siedzisk) nie zwracała na siebie zbyt wiele uwagi.
Chociaż przez swoją głupotę (którą sama zwykła nazywać brawurą) na grupowych polowaniach stawała się "gwiazdą wieczora", w Yonezawie uwielbiała przez większość czasu stanowić tło. Klasztorny etap życia podniósł jej progi cierpliwości na tyle, że długie obserwacje innych ludzi były dla niej szczytem rozrywki. Tym bardziej, że to właśnie w takich okolicznościach często dowiadywała się rzeczy, które później mogła wykorzystać - czy to z nudów czy dla jakichś zysków.
Zabójcy wchodzili i wychodzili, a jednooka raz na jakiś czas wracała wzrokiem na nieznajomą kobietę. Tak samo jak ona, siedziała sama, ale z książką zamiast alkoholem. Zaintrygowała ją. Jak duże były szanse na to, że jasnowłosa była tutaj w tym samym celu co ona? Z nikim nie rozmawiała, więc Tokugawa nie mogła podsłuchać żadnych pikantnych historii. Powoli zaczynało ją to irytować.
Chciała więcej.
Powoli i po cichu wstała. Mniejszą czarkę złapała prawą dłonią, a butelkę ujęła nieco mniej chwytliwą protezą. Po drodze złapała jeszcze jedno naczynie, po czym podeszła do pochłoniętej lekturą Zabójczyni i zatrzymała obok. Aby zwrócić na siebie jej uwagę, energicznie postawiła na stole trzymany w lewej ręce przedmiot.
— Czekasz na kogoś? — zapytała, przyglądając się twarzy rozmówczyni z bliska. Usta Miyohime wygięły się w lekkim uśmiechu. Ładna, przeszło jej przez myśl. — Jak nie, to możesz na mnie — dodała żartobliwie, sugestywnie przesuwając palcami w kierunku wolnego siedziska; mogła je zająć.
Jeżeli kobieta wykaże zainteresowanie towarzystwem szlachcianki, ta ustawi między nimi naczynia i gestem zasugeruje poczęstunek, aby w przypadku pozytywnej odpowiedzi podzielić się trunkiem.
— O czym to? — spyta, wskazując palcem na papier trzymany w rękach kobiety.

Re: Pokój wspólny — Czw Lip 27, 2023 10:52 pm

Metaliczny dźwięk uderzającego o stół przedmiotu bezceremonialnie wyrywa Sango ze szponów skupienia. Subtelna woń alkoholu, dobiegająca z ułożonej przed nią butelki wystarcza, by przekonać dziewczynę, że nie ma nic przeciwko temu.
Sango niespiesznie unosi wzrok i wiedzie nim w kierunku źródła nieznajomego głosu, poddając jego właścicielkę próbie nonszalanckiego spojrzenia. Cisza, którą początkowo odpowiada Sango, trwa o oddech zbyt długo, aby poczytywać ją za wynik zaskoczenia. W rzeczywistości, trybiki pod białowłosą czupryną pracują na pełnych obrotach, kiedy zabójczyni bez krzty krępacji analizuje oblicze kobiety, która nawiązała z nią rozmowę.
Leniwy wieczór nie zwiastował niespodzianek, ale ostatecznie ich nieodzowną cechą jest to, że nie sposób przewidzieć ich nadejścia. Być może to właśnie ten element – nieprzewidywalność – sprawia, że chłód błękitnych tęczówek Sango zaczyna topnieć pod żarem osobliwej kombinacji ciekawości z fascynacją.
— Na kogoś? Nie. Raczej na coś. W zasadzie, na cokolwiek — odpowiada Sango, akcentując ostatnie z wypowiedzianych słów ostentacyjnym ziewnięciem, niczym szykująca się do snu kotka. W połowie czynności dochodzi do wniosku, że w dobrym tonie byłoby zasłonić usta. — Nieszczególnie emocjonujący, ten dzisiejszy wieczór. — Nie odwracając wzroku od kobiety, Sango przechyla głowę, na modłę przyglądającego się czemuś ptaka. — A w każdym razie, taki był dotychczas.
Apatyczne spojrzenie studiuje nieznajomą jeszcze przez chwilę, po czym opada na znajdujące się nieopodal siedzisko, niewerbalnie zapraszając ją do stołu. Sango bez namysłu przystaje na ofertę kobiety, chwytając za butelkę wypełnioną trunkiem w momencie, gdy ta układa na stole dwie czarki. Dziewczyna natychmiast napełnia je po brzegi i z niekłamaną satysfakcją zauważa, że udało jej się nie uronić ani kropli. Nie czekając na towarzyszkę, unosi naczynie w oszczędnym geście wdzięczności, po czym bez zawahania wlewa w siebie jego zawartość. Intensywna ciecz rozpala przełyk zabójczyni, a jej efekty niemal natychmiast uwidaczniają się na marmurowym obliczu, przybierając formę krzykliwego pąsu. Choć zachowaniu dziewczyny niewątpliwie brakuje ogłady, to jednak nie sprawia ono wrażenia podyktowanego złymi intencjami.
— Sango — przedstawia się w końcu, wydając z siebie głębokie westchnięcie, wyrażające pełnię uznania dla napitku, który nadal trawi jej wnętrzności płomieniem alkoholu. Zorientowawszy się, że ograniczyła się wyłącznie do wskazania imienia, uzupełnia swoją kwestię o przybrane nazwisko: — Suzumehara Sango. Nie miałyśmy okazji poznać się wcześniej. Zapamiętałabym, gdyby było inaczej. — Sango nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości. Dzień w dzień mijała dziesiątki zabójców demonów – wspomnienia ich twarzy zlewają się w bezkształtną, szarą plamę. W przypadku nieznajomej sprawy miały się inaczej, choć Sango nie miała pewności co do przyczyny takiego stanu rzeczy; być może działo się tak za sprawą przenikliwego oka, łypiącego na Sango w osamotnieniu.
— To? — Zabójczyni wskazuje na rozpostarty na kolanie papier. Przez chwilę głowi się nad odpowiedzią na pytanie o jego treść. — Nic wyszukanego, lokalne opowiastki, które większość zna od dziecka. Napawają nostalgią. — Sango sięga po najbezpieczniejszą z odpowiedzi – zgodną z prawdą, lecz wymijającą. Uznaje ją za bardziej celową, aniżeli przyznanie wprost, że jej postępy w nauce znaków nie są na tyle spektakularne, by miała pewność, że podołałaby bardziej skomplikowanym tekstom.
— A więc? — pyta, wskazując podbródkiem na butelkę, którą odłożyła na środek stołu. — Co sprawiło, że postanowiłaś podzielić się tym akurat ze mną?

Re: Pokój wspólny — Nie Lip 30, 2023 8:23 pm

Wymiana spojrzeń w żaden sposób nie zniechęciła Miyohime, a nawet przeciwnie - nie odwracała wzroku, napawając się tym nieco intymnym momentem. Na jej twarz wślizgnął się cwaniacki uśmieszek podkreślający pewność siebie. Chociaż ruch był ten tak drobny, że prawie niezauważalny, pochyliła się ku jasnowłosej, jakby chcąc dać jej szansę lepiej się przyjrzeć.
Uśmiech poszerzył się w momencie, w którym kobieta zaczęła odpowiadać, po czym zmienił w rozczulony, kiedy ta ziewnęła. Wyglądało na to, że obie potrzebowały trochę rozrywki.
A w każdym razie, taki był dotychczas.
Zachichotała cicho, ręką przerzucając włosy na plecy i zajmując wskazane miejsce. Słowa nieznajomej schlebiały jej, nawet, jeżeli nie po to zostały wypowiedziane.
Widząc, jak szybko kobieta decyduje się polać alkoholu, a nawet go wypić, Miyohime uniosła brwi ale twarz nie stężała. Sięgnęła po swoją czarkę i uniosła w spóźnionym geście toastu.
— Ktoś tu chyba dawno się nie rozpieszczał — stwierdziła, po tych słowach opróżniając naczynie i pozwalając sobie na przedłużone sapnięcie wynikające z mocy alkoholu. Odłożyła naczynie z głośnym stuknięciem, w międzyczasie oblizując usta. Bezgłośnie mlasnęła. — Ale to nawet lepiej, łatwiej było się "wkupić" — dodała rozbawionym tonem, gestem rąk sugerując, że to dzięki temu teraz siedziała naprzeciwko rozmówczyni.
— Tageri. Po prostu — przedstawiła się zaraz po drugiej Zabójczyni swoim pierwszym tymczasowym imieniem; pomimo upływu czasu wciąż nie planowała uświadamiać mieszkańców Yonezawy o obecności krewnej sioguna. Po ostatnim zdaniu Sango, "Tageri" kiwnęła głową i puściła do niej oczko (co, w swoim wypadku, musiała mocniej zaakcentować ruchem twarzy). Po tym oparła się łokciem o blat między nimi, aby z rozkosznym wyrazem twarzy przyglądać towarzyszce. — Skąd pochodzi twój klan, Suzumehara Sango? — Ciekawiło ją, czy pomimo względnej znajomości heraldyki pominął ją jakiś ród.
Nic wyszukanego, lokalne opowiastki...
— O, doprawdy? I jaka jest twoja ulubiona? Czytanie nie idzie mi najlepiej, także z chęcią usłyszę tę historię od ekspertki. — Przyjrzała się kobiecie z ciekawością i ekscytacją w oczach. Oczywiście, z umiejętnością czytania większych problemów nie miała, jednak udając kogoś z niższych sfer potrzebowała dbać także i o takie szczegóły.
Kiedy padło kolejne pytanie, Pięciooka milczała przez dłuższą chwilę. Cały czas uśmiechała się z zadowoleniem i wodziła wzrokiem pomiędzy butelką a twarzą białowłosej.
— "Nie miałyśmy okazji poznać się wcześniej" — zacytowała ją lekkim, chociaż nie przedrzeźniającym tonem. — Poza tym... siedziałaś sama, o suchym pysku i nawet stamtąd wydawałaś się sympatyczną osobą... — kontynuowała, wyliczając na palcach protezy. — Też pożyłam trochę między ludźmi więc potrafię stwierdzić, z kim mi się dobrze spędzi wieczór — dopowiedziała z nutą dwuznaczności, co na pewno wyszłoby mniej subtelnie, gdyby któraś z nich była mężczyzną. Lubiła ryzyko nawet w takim międzyludzkim wydaniu.
Po zduszonym śmiechu, jakby maskując swoje słowa, dolała im do naczynek.
— Wierzę, że takie spontaniczne zapoznania polepszają stosunki w zespole, a, co by nie powiedzieć, dla nas jest to dość ważne. Kto wie, kiedy będziemy sobie wzajemnie tyłki ratować? — Uniosła rękę z naczyniem do kolejnego toastu. — Za spotkanie? — rzuciła niepewnie, ale zanim Sango zdążyłaby zareagować, Miyohime już wlała w siebie swoją porcję. — Długo już jesteś w Korpusie? Próbuję oszacować szanse na spotkanie w boju. A patrząc na ciebie... nie pogardziłabym takim. — Nie pozwalając jednak Sango na zbyt długą refleksję nad sensem słów Tokugawy, ta wskazała palcem na widoczne mięśnie kobiety.

Re: Pokój wspólny — Sro Wrz 06, 2023 7:39 pm

PRZERWA!W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty graczy.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.

Re: Pokój wspólny — Pią Paź 13, 2023 10:33 am

Do pokoju wspólnego wchodzi powolnym krokiem zabójca demonów ubrany w czerwone kimono. Chłopak, swoimi karmazynowymi oczami przeglądał pomieszczenie, po czym podrapał się po swoich czerwonych włosach, zastanawiając się nad ostatnimi wydarzeniami. Podszedł powoli do stolika i przy nim zasiadł. Wyciągnął z torby niewielką książeczkę, najprawdopodobniej jakiś tom z poecikami i innymi historiami. Zabójca wydawał się na skupionego, wręcz zamyślonego. Miał nadzieję na złapanie kogoś chętnego do gry w Shōgi. Albo chociaż kogoś do rozmowy, bo ile można siedzieć samemu w pokoju. Myśli te jak i inne mu przelatywały

Re: Pokój wspólny — Pią Paź 13, 2023 11:17 am

Ostatni trening okazał się niewypałem. Kiedy ten jeden raz zdecydowała się poprosić kogoś o pomoc w ćwiczeniach, przeciwnik uciekł, nim zdołali porządnie się zmęczyć. I choć na twarzy Eri nie było widać frustracji, gdzieś wewnątrz takową odczuwała. Po raz kolejny straciła chęć do zadawania się z innymi zabójcami, a najchętniej zaszyłaby się gdzieś w lesie pod Yonezawą, żeby nigdy więcej samego miasta nie oglądać.
Daisuke się pomylił. Nie nadawała się do pracy zespołowej i upływający szybko czas wcale tego nie zmieniał. Nie robiło się lepiej tylko dlatego, że próbowała, że bardzo chciała takich zmian. Równie dobrze mogła poświęcić swój czas i siły na samotne doskonalenie fechtunku, zamiast na mizerne próby nawiązywania znajomości.

W zamyśleniu nie zwróciła uwagi na stolik, stojący jej na drodze. W ostatnim momencie wykonała odruchowy unik, lecz zaczepiła bokiem o krawędź, wprawiając mebel w drganie. Ze zgrozą obserwowała matę do shogi, która rozsypała się pod wpływem uderzenia, nawet jeżeli plansza nie wyglądała na aktualnie używaną.
Kilka kostek poturlało się na bok i upadło hałaśliwie na ziemię.
— Tylko tego brakowało — fuknęła cicho pod nosem, pomstując na wszystko dookoła. Nie była w humorze do obwiniania siebie, więc oczywiście wpadka była winą zrządzenia losu, a nie jej zamyślenia. Uniosła wzrok na Sekomure siedzącego tuż obok, obierając go sobie za cel. — Bliżej krawędzi nie dało się tego ustawić, co?

Gdzieś w mglistych odmętach pamięci kojarzyła jego twarz. Być może spotkali się kiedyś na treningu, lub w samej Yonezawie. Eri nie miała pamięci do imion, dlatego dużo szybciej skojarzyła rudą czuprynę chłopaka, który o ile głowa nie płatała jej figli, sam do niedawna był uczniem Daisuke.
To wiele by wyjaśniało. Jako mistrz, taki uczeń.

Re: Pokój wspólny — Pon Paź 16, 2023 8:11 am

Sekomura ze skupieniem czytał lekturę. Słyszał jak ktoś wchodzi do pokoju, lecz jedyne co piorun zrobił to zerknął na osobę wchodzącą, po czym wrócił do czytania. Wysłuchiwał jednak dalej otoczenia i tego co robi Eri. Kojarzył ją już skądś, ale nie był pewien gdzie. Jego przemyślenia przerwał jednak dźwięk uderzania stolika i kostek spadających. Jego karmazynowy wzrok przeniósł się na kobietę
"Bliżej krawędzi nie dało się tego ustawić, co?"
W oczach chłopaka widać zdziwienie
- Przepraszam że nie potrafisz patrzeć jak chodzisz słychać lekkie poirytowanie w głosie rudowłosego. Z lekkim westchnięciem zaczął zbierać upadłe kostki i zaczął je układać na swoim miejscu. Kończąc to wstał i się otrzepał
- Sekoruma, miło poznać. Pani maruda to? Wyciągnął dłoń w stronę piorunki

Re: Pokój wspólny — Sro Paź 18, 2023 7:03 pm

W momencie gdy otworzył usta - a nawet jeszcze zanim padło z nich jakiekolwiek słowo - Eri wiedziała już, że trafiła w punkt. Nie była dzisiaj w humorze do głębokich pokłonów i przeprosin za swoją nieuwagę, ale siedzący nad lekturą chłopak również zdawał się podzielać jej dzisiejszy nastrój. Z zaciśniętymi w linię ustami wysłuchała więc jego odpowiedzi, uśmiechając się kącikami ust w ramach pokrętnego triumfu, gdy dotarło już do niej pełne znaczenie słów.
— Przyszło by mi to dużo łatwiej, gdyby zabójcy nie zostawiali wszędzie swoich gratów — prychnęła, obserwując przez moment kostki znikające w dłoni Sekomury. Nakreślone na nich znaki niewiele jej mówiły, bo w końcu sztuka czytania była jej obca. Ot czarne robaczki, gąsieniczki i inne zawijasy naprowadzone na płaską powierzchnię drewnianego kawałka. Wystarczyłoby nauczyć się tych kształtów na pamięć, aby swobodnie grać w shogi nawet bez znajomości wszystkich znaczeń.
Z bezgłośnym westchnieniem nachyliła się i zgarnęła z podłogi kilka elementów. Nie w ramach pomocy, ale z ciekawości. Uniosła znaczek przed oczy, które zmrużyła następnie podejrzliwa jak kot.
— Strata czasu — stwierdziła, podrzucając kostkę i łapiąc ją z refleksem godnym pioruna. — Prawdziwe walki toczy się z użyciem stali, a nie na planszy.
Pani Maruda. Być może to określenie doskonale do niej pasowało, szczególnie że zamiast odpowiedzieć mu z użyciem własnego miana, Eri kiwnęła jedynie i zamilkła. Teraz przypomniała sobie, że miała już okazję widzieć rudzielca w podobnych okolicznościach, w grupie innych młodych kadetów.
— Zabijasz czas przesiadując ciągle w Yonezawie? — zapytała. — Demony nie próżnują. One zamiast zabijać czas, zabijają ludzi.