Pokój wspólny

Re: Pokój wspólny — Pią Paź 20, 2023 11:22 pm

Sekomura kończył zbieranie pionków, co jakiś czas zerkając na zabójczynię. Skądś ją na pewno pamiętał. Gdy ta się odezwała świeczka mu się zapaliła nad głową. Przez swój słuch nawet dobrze pamiętał głosy. A wcześniej jej dobrze się nie przysłuchał by ją rozpoznać.
"Przyszło by mi to dużo łatwiej, gdyby zabójcy nie zostawiali wszędzie swoich gratów"
No niestety nie wszyscy są tak idealni jak ty - odpowiedział zabójca w bardziej żartobliwym już tonie. Nie miał siły ani chęci na kłótnie. Zaczął chować do torby pionki jak i samą planszę do gry. "Żeby nie zagracały miejsca" pomyślał głupkowato. Gdy już schował te pionki które sam zebrał odwrócił się do kobiety
Skoro tak uważasz to możesz mi oddać pionki. Schowam te niepotrzebne graty żebyś się nie przewróciła - na ustach zabójcy pojawił się uśmieszek a sam wystawił rękę w stronę pioruna w oczekiwaniu aż ta odda pionki. Natomiast na pytanie o odpoczywaniu piorun się zaśmiał
Widzisz, każdy potrzebuje chwili odpoczynku, tym bardziej w zawodzie jakim jest polowanie na demony, gdzie w każdym momencie możesz umrzeć
Mężczyzna westchnął
Powiedz mi Eri, bo jak już na siebie wpadliśmy to chociaż porozmawiajmy. Lubisz to? Bycie zabójcą i to wszystko. Może masz jakieś hobby ciekawe?

Re: Pokój wspólny — Sob Paź 21, 2023 1:35 pm

Otrzymałem pewną dziwną wiadomość głosową od kruka, który również wydawał się tak samo mocno skonsternowany jak ja. Raczej była to pomyłka, albo po prostu ostatnio mocno uderzyłem głową i zapomniałem o czymś istotnym. Chociaż to wcale nie byłby pierwszy raz gdy dostaje od kogoś źle zaadresowaną wiadomość. Może po prostu przyciągałem kruki jak światło ognia ćmy do siebie.
Wyciągnąłem dłoń w kierunku posłańca, aby mógł na niej przysiąść, w drugą wziąłem kule do podpierania się i wyszedłem ze swojego pokoju na poszukiwania właścicielki ptaszyska.
- No to kieruj dziobem do swojego zabójcy. - Powiedziałem do posłańca, a on skierował głowę w kierunku podróży. Podróż na pewno mogła być lepsza dla niego, a tak musiał znosić delikatny dyskomfort spowodowany moim utykanie, kostka jeszcze pełni się nie zrosła i musiałem ją odciążać, aby ten proces trwał jak najszybciej.
W końcu dotarłem do celu, był nim pokój wspólny, w którym zawsze można było trafić na kilku zabójców. Ptak rozejrzał się, po czym wzbił w powietrze i wylądował na głowie swojej właścicielki, dziobek łapiąc za kosmyki jej włosów i delikatnie je mierzwiąc. Chyba próbował się przymilić do niej, bo wiedział, że zaraz wyjdzie fakt o jego pomyłce w doręczeniu.
- Przepraszam, ale chyba twój kruk się pomylił. Dostałem do niego wiadomość i nie wiem, o co dokładnie chodzi. - Podszedłem do dwójki zabójców, których nie kojarzyłem za bardzo. Pierwsze co mogło rzucić im się w oczy to czerwona czupryna, złote oczy, mocno usztywniona lewa stopa, kula w dłoni do podpierania, bardzo zwykłe bordowe kimono z szarym Haori i fakt braku miecza przy sobie. Ukłoniłem się im, pomimo że nie było to wcale takie proste z jedno stopa w powietrzu.
- Nic Ci nie było po tym co zjadłaś? - Zapytałem się jej, uważnie się przyglądając. Nie wiedziałem, co tam spałaszowała i czy te halucynacje miały miejsce, ale na pewno wiele rzeczy może bardzo zaszkodzić.

Re: Pokój wspólny — Wto Paź 24, 2023 11:25 am

Zaczynając na starciu o kostki shogi, a kończąc na kuśtykającym zabójcy przy stoliku. Dzień zapowiadał się wybornie.
Eri podskoczyła w miejscu, gdy Yakiniku wylądował na czubku jej głowy. Mały kruk podrygiwał na patyczkowatych nóżkach, umykając przed spojrzeniem swojej właścicielki, która w tym momencie starała się jeszcze połączyć fakty. List? Halucynacje? A były jeszcze przecież pytania od Sekorumy, które wprawiały jej mały móżdżek w nadmierne drgania. Zbyt wiele bodźców jednocześnie.
— Demony nie odpoczywają — odparła jedynie, wkładając sobie do ust jeden z elementów planszy od shogi, który chrupnął między jej zębami gdy zbytnio go ścisnęła. — Więc nam też nie wypada się bawić.
Nie myślała nigdy o żadnym "hobby". Nie została w ten sposób wychowana. Zastępczy "ojciec" był surowym i wymagającym zabójcą, więc jedyna przyjemność, którą Eri kiedykolwiek uznała za coś więcej niż tylko codzienny obowiązek było jedzenie. A w tym momencie nie było tu nic, czym mogłaby uspokoić nerwy.
Kostka shogi pękła na pół.
— Pomylił się...? — zwróciła się do Yuichiro, oglądając go bez cienia skrupułów. Z góry do dołu, z dołu do góry. — Spadłeś ze schodów?
Zmrużyła oczy, patrząc na kule. Czy ten człowiek uderzył się w głowę podczas domniemanego upadku? Yakiniku wysłała do Fukuro już jakiś czas temu. Zdążyła wtenczas wrócić znów do Yonezawy i zapomnieć, że podczas jednej z misji poza kryjówką zabójców objadała się świecącymi w ciemnościach robakami.

Re: Pokój wspólny — Wto Paź 24, 2023 10:42 pm

Gdy Yuichiro wszedł do pomieszczenia karmazynowe oczy pioruna poleciały na jego, analizując go od góry do dołu. Słuchał słów zabójcy. Kruk się pomylił? Patrząc na nastawienie zabójczyni, jest duża szansa że kruk skończy albo za oknem albo jako najbliższy obiad. Nie życzy mu ani jednej z tych rzeczy. Z ich rozmowy mógł wywnioskować że się znają. Już miał coś odpowiedzieć lecz jego uwagę odwróciło chrupanie. Odwrócił głowę w stronę dźwięku, a gdy odnalazł źródło na jego twarzy pojawiło się niezadowolenie
Manier nie uczyli, żeby szanować cudze rzeczy - zabójca westchnął. Na co się starał. Pokręcił głową i zwrócił się w stronę ognika? Zabójcę który przyszedł
Witaj. Widzę że się z Eri znasz. Sekomura, miło poznać Wstał i podał mu rękę na powitanie Zabójca z oddechem pioruna

Re: Pokój wspólny — Sro Paź 25, 2023 8:29 pm

- Chyba tak, skoro twoja wiadomość dotarła do mnie?.. Może że kruk się pomylił i przekazał nie temu rudemu wiadomość. - Potwierdziłem swoje przypuszczenia, przecież ona sama powinna wiedzieć, w jakim celu wysłała do mnie kruka, chyba że faktycznie kruk się pomylił, co też mogło mieć miejsce, może po prostu byłem do kogoś podobny na tyle, że i zwierze się pomyliło.
- Nie, to efekt walki z demonem. Chociaż bardziej pasuje, że to skutek podjętej przeze mnie decyzji podczas starcia. - Odpowiedziałem Eri skoro była ciekawa, tego gdzie odniosłem takie obrażenia. Chyba źle by to o mnie świadczyło, jeżeli spadłby po prostu ze schodów i odniósł takie rany. Można by nawet powiedzieć, że jestem delikatny jak gliniana czarka.
- A tak, zapomniałem przez to wszystko się przedstawić. - Delikatnie zrobiło mi się głupio, a może po prostu czułem się naturalnie w pokoju wspólnym i zapomniałem o prostych gestach grzecznościowych
- Nie spotkałem wcześniej Eri, raczej bym pamiętał. Skoro Sekomuro wolisz bardziej zachodnio i oficjalnie to nie będę odmawiał. - Ścisnąłem pewnie jego dłoń i od razu uwolniłem z uścisku.
- Nazywam się Kagami Yuichiro, mi was również miło poznać, zabójca z oddechem płomienia. Rzadko spotykam ludzi, którzy stosowaliby ten gest. Mieszkałeś w portowy mieście, czy jesteś mieszańcem? - Uśmiechałem się delikatnie, pytałem z ciekawości. Pierwszą osobą, którą wyciągnęła w moją stronę dłoń na przywitanie był Hanshin. On znał tej zwyczaj, bo bardzo interesowały go zachodnie państwa i ich sztuka kucia broni. Niestety nie dożył momentu, w którym mógłby zgłębić ich tajniki, oby go Sayaka pomściła.
- Przepraszam jeżeli przeszkodziłem wam w parti Shogi... To, co Eri, na czym w końcu stanęło? Miałaś do mnie jakąś sprawę, czy po prostu kruk się pomylił? - Zapytałem dla pewności, bo być może faktycznie czegoś potrzebowała, a faktyczna wiadomość zaginęła w odmętach innych.

Re: Pokój wspólny — Nie Paź 29, 2023 11:04 pm

Nie powiedziałaby, że się znali, jednak Korpus nie był na tyle ogromny, by każdego dnia mijać zupełnie nowe twarze. A więc bardziej kojarzyła ich gdzieś z zakątków Yonezawy. Może nawet jakichś misji w większym mieście? Nieistotne. Nie miało to w tej chwili najmniejszego znaczenia.
— Jedyny rudzielec, któremu mogłabym wysłać list jest Mistrz Daisuke... — zaburczała w odpowiedzi.
Do niego nie pisałaby z równie trywialną informacją. Ostatnimi czasy wymieniała wiadomości jedynie z Fukuro, choć nawet te zaadresowała do zielarza już jakiś czas temu. Najwyraźniej kruk się obijał, lub nieznany jej z imienia zabójca przetrzymywał zwierzę w zamknięciu. Skoro się zgubił, to może nawet na to zasługiwał.
W międzyczasie wyjęła z ust nadgryzioną kostkę od shogi, wytarła ją o skraj koszuli i odłożyła na krawędź stolika. Przedmiot okazał się niejadalny, a przy tym chrupał w zębach, gdy za mocno się go zagryzło. Nie miała już ochoty dalej go przeżuwać. Skrzywiła się jedynie na słowa Sekomury, a tym bardziej na sugestię Yuichiro, że grała z drugim piorunem w shogi. Prawie jakby potrafiła w ogóle zrozumieć, na czym polega ta gra,
— Nie znam cię, więc po co miałabym coś do ciebie kierować? Co przekazał ci ten wyliniały kurczak? — spojrzała na Yakiniku, próbując szczypnąć go w kuper w ramach nagany.
Mam nadzieję, że nic istotnego, pomyślała. Sądząc po wcześniejszym pytaniu, mogło chodzić o jakieś jedzenie. Ale Eri zdecydowanie za dużo jadła, by ten fakt mógł jej w jakiś sposób przybliżyć kontekst zagubionej wiadomości.

Re: Pokój wspólny — Pon Paź 30, 2023 6:11 pm

Na pytanie o miejscu urodzenia zabójca się uśmiechnął
Zgadłeś. W młodości zajmowałem się sprzedażą ryb, więc spotykałem wielu ludzi stwierdził zabójcaI nie musisz się niczym martwić. Tutaj oto Eri niestety nie potrafi grać w shogi, a jedynie je jeść potwierdzając swoje słowa piorun pokazuje na Eri, która najprawdopodobniej w tym momencie odstawia pogryziony pionek. Widząc jego stan westchnął. "A były takie ładne, no i teraz niekompletne" pomyślał zabójca. Schował ostatni pionek do torby po czym wrócił wzrokiem do rozmówcy
Jaka to była tak właściwie decyzja Yuichiro, która zostawiła cię w takim stanie jeśli można wiedzieć?
Zapytał zaciekawiony rudowłosy. Może się nauczy czegoś z doświadczenia ognika. Jego zainteresowanie padło na słowa Eri na temat jej kruka
Bardzo ciekawe stwierdzenie na swojego pomocnika Eri. Może trochę tak wygląda zaśmiał się żartobliwie

Re: Pokój wspólny — Pon Paź 30, 2023 7:45 pm

- Rozumiem, czyli nie był to przekaz dla mnie. To dobrze, że postanowiłem sprawdzić. Przynajmniej masz świadomość, że ostatnia wiadomość nie dotarła do właściwej osoby. - Nie zamierzałem jej się naprzykrzać czy doszukiwać, dlaczego kruk przyszedł akurat do mnie. Było to nieco dziwne, ale kobieta ewidentnie zdawała się nie być zadowolona z tej sytuacji, tylko nie wiedzieć czemu przelewała swoją frustrację na mnie, a nie na swojego pierzastego przyjaciela. Czyżby pionek do shogi nie okazał się na tyle smaczny, jak z początku zakładała Eri, a do tego jeszcze skrzywiła się w moją stronę.

- Sam też pochodzę z takiego miasta, więc jest to bardzo naturalne skojarzenie... Nie każdy lubi w to grać, nauka wymaga czasu. - Spojrzałem spokojnie na Sekomure i następnie bardziej badawczo przeniosłem wzrok na Eri. - Może w takim razie chcesz zjeść coś jadalnego. - Sięgnąłem do kieszeni w kimonie, z której wyjąłem papierowe zawiniątko, a w nim znajdowało się kilka suszonych owoców hurma. - Zawsze mam kilka przy sobie, także częstujcie się śmiało. - Sam sięgnąłem po jeden i włożyłem go do ust, zawsze miałem przy sobie jakieś owoce, chociaż to przez długie podrożę, występowały one głównie w suszonej postaci, dzięki temu się nie psuły i zachowywały sporo wartości odżywczych jak i smakowych.
- Po prostu demon wykonał unik, a ja nie chciałem mu na to pozwolić. Dlatego podczas natarcia w powietrzu, musiałem mocno zmienić kierunek, musiałem zatrzymać się w jednym punkcie i wystrzelić w innym. Jak widać kość niewytrzymała takiego obciążenia. - Wyjaśniłem spokojnie, chociaż nie było w tym nic dziwnego czy niespotykana. Każdy wiedział, że nagłe wyhamowanie, przenoszeniem całego ciężaru z jednej nogi na drugą i wybicia się w innym kierunku. Sporo doświadczenia i przygotowania to wymaga, a i tak pomimo tego było ryzyko kontuzji.

- To w sumie ja powinienem zadać to pytanie. A przynajmniej tak mi się wydaje, bo sam byłem chwilę temu mocno skonsternowany... Może lepiej będzie, jak posłaniec samo powie, co mi przekazał. Przy okazji też mógłbym powiedzieć, dlaczego ja? - Spojrzałem badawczo na ptaszysko, które narobiło sobie problemów. Skoro mnie nie znała, to raczej też nie ufała, więc nie było sensu, żeby to ja opowiadał o tym co doszło do moich uszu. Gdy jest tutaj winowajca, który musi się gęsto wytłumaczyć. - Swoją drogą to nie pierwszy raz, gdy jakiś kruk dostarcza mi dziwną wiadomość, od nieznajomej osoby. -

Re: Pokój wspólny — Pon Paź 30, 2023 8:06 pm

Dziewczynie dopisywał humor tak podły, że gotowa była rzucić się dzisiaj na każdego, z byle jakiego powodu. Nie zamierzała przelewać frustracji na zwierzę, choć kruk w jej mniemaniu był wadliwą sztuką już od pierwszych dni ich współpracy. Być może szkolił go jakiś niedoświadczony, młody Ne? Przywykła do Yakiniku i nie oddałaby go o tak, ale zwierzę często testowało jej cierpliwość.
Zazgrzytała zębami.
— Nie, niech lepiej tu tego nie powtarza. Mniej-więcej wiem, co miał przekazać... choć sama chętnie dowiedziałabym się, dlaczego nie trafił do adresata — łypnęła jeszcze raz na ptaka, który uskoczył przed jej ostrym spojrzeniem i poszybował kilka stolików dalej, poza obręb gniewu swojej zabójczyni. Zamiast zacząć się tłumaczyć, wsadził dziób w piórka czyszcząc je skrupulatnie. Pokręciła oczami i zwróciła się do Sekomury — W kryzysowej sytuacji chciałabym na nim polegać. Zasłuży sobie na lepsze miano, jeżeli przestanie się wygłupiać.
Pozostało jej tylko westchnąć i wrócić myślami do toczącej się tuż obok rozmowy. Bo chociaż nie planowała dzisiejszego dnia szlifować swoich umiejętności socjalnych, to jakoś tak wyszło. Równie dziwnie czułaby się po prostu odchodząc. Szczególnie teraz, gdy rudowłosy wyciągnął w jej kierunku jedzenie.
Najpierw wyciągnęła ku zawinięciu obie ręce, planując porwać całą zawartość, lecz po chwili opamiętała się na tyle, aby poczęstować się tylko jedną - marną - sztuką. Jej żołądek nie zadowoli drobna przekąska, ponieważ niemal bez przerwy odczuwała brzuch, lub przynajmniej potrzebę mielenia czegoś w buzi.
Suszony owoc wylądował w ustach, a sama Eri nieco się rozchmurzyła.
— Gdyby ten ruch się nie udał, to demon miałby ułatwione zadanie — stwierdziła nieco oczywistym tonem, przeżuwając jednocześnie skromnie odgryziony kawałek. Po chwili dodała jeszcze tonem, którzy brzmiał zarówno obojętnie, jak i rzeczowo. — Ktoś umarł?
W repertuarze emocji fałszywej Tokugawy nie było miejsca na współczucie.

Re: Pokój wspólny — Pią Lis 03, 2023 10:39 am

Sekomura westchnął przyglądając się zaistniałej sytuacji. Będzie miał pierzasty potem do tłumaczenia się. Zaczął się nad czymś zastanawiać, lecz jego myśli przerwały słowa Yuichomaru
W takim razie miło spotkać kogoś z podobnych okolic lekko przy tym uśmiechając się. Nie chcę przecież wyjść na takiego gbura. Na poczęstunek od ognika nie mógł odmówić. Poczekał najpierw by wszystkożerczyni Eri wzięła wcześniej, nie chciał przecież wchodzić w drogę głodnej niedźwiedzicy. Gdy ta już poczęstowała się owocem była kolej na niego. Wyciągnął rękę w stronę owoców, wziął jeden do ręki i włożył do ust. Rozkoszował się smakiem, były całkiem dobre
Rozumiem, czyli to tymczasowy tytuł dla ptaka stwierdził na słowa Eri. Natomiast na historię Yu kiwał głową z podziwem
Całkiem imponujący manewr, ryzykowny ale grunt że chyba wyszło. Mam nadzieję że wszyscy wrócili cali

Re: Pokój wspólny — Pon Lis 06, 2023 6:48 pm

- Rozumiem, jeżeli Cię to uspokoi, to nie było nic niestosownego i w sumie ciężkie do zrozumienia jeżeli nie miało się kontekstu wypowiedzi... Zawsze możesz go zapytać, ale czy zechce odpowiedzieć, to już leży tylko i wyłącznie w jego gestii. Mój niby nie popełnia takich błędów, ale bywa irytujący, uparty i roszczeniowy. - Skoro Eri nie chciała drążyć tematu, to najzwyczajniej w świecie został ucięty, chociaż faktycznie na pewno były kruki, które dałoby się zaliczyć do grona tych wadliwych z defektami, jak długo przez większość czasu były w stanie wykonywać swoją pracę odpowiednio to raczej nikt nie robił z tego zbyt dużego problemu. Chyba że faktycznie listy coraz częściej zaczną trafiać do innych adresatów. Kto wie, czy jakieś listy, które miały trafić do mnie, nie zaginęły i świat już nigdy o nich nie usłyszy.
Przysiadłem przy stole, skoro nikt z nich nie postanowił mnie wyprosić czy odesłać po wyjaśnieniu sprawy, chociaż może było im głupio gdy położyłem jedzenie i teraz nie chcieli mnie zbyć, żeby nie wyjść na niewdzięcznych.
- Jestem świadomy tego, jakie ryzyko kryło się za tym manewrem, może jestem młody, ale co nieco potrafię. - Mówiłem ze spokojem w głosie, a złote tęczówki lśniły w świetle. - W tym zawodzie ryzyko jest zawsze, w końcu nikt nie zagwarantuje Ci, że przeciwnik będzie na podobny poziomie albo, że demon nie posunie się do takich sztuczek. - Wiedziałem, że gdyby nie udało mi się po tamtym manewrze skrócić demona o głowę, to tego wieczoru zginęłoby więcej zabójców. Nie powstrzymalibyśmy zdrajcy i najpewniej Takemura by się wykrwawił, zanim zajęlibyśmy się pajęczycą, także wiele postawiłem wtedy na tę kartę. Nie wiem czemu, miałem ten problem, że nie chciałem pół środków, wiedziałem, że wszystkich nie uratuje, ale przecież nic nie szkodzi spróbować, a nuż się uda. Czasami nakładałem na siebie wielkie brzemię w przypadku niepowodzenia, może to z powodu tamtej misji, podczas której byłem kapitanem pierwszy raz.
- Śmierć poniósł jedynie zdrajca, a tak wszyscy zabójcy tego wieczora uniknęli śmierci z jego ręki. - Odpowiedziałem neutralnym głosem z niezauważalnym żalem, który gdzieś się tam odkładał w moim wnętrzu. W końcu to był pierwszy członek korpusu, którego przyszło mi stracić. Sytuacja tego wymagała, ale nie było to nic komfortowego. Czy mogłem go wziąć żywcem, może jeżeli byłbym lepszy albo nie złamał tej kostki.
- Raczej można uznać to za sukces, mimo że nie wszyscy wrócili cali, ale jak widać, dalej mamy zdrajców, na których musimy uważać. - Sięgnąłem po kolejny kawałek owocu, który włożyłem od ust i zacząłem powoli przeżuwać.

Re: Pokój wspólny — Pon Lis 06, 2023 10:09 pm

Ona również usiadła, ale nie dlatego, że miała ochotę wkręcić się w rozmowę. Wręcz przeciwnie. Gdy mężczyźni zaczęli wymieniać się uwagami o misji, ona jedynie słuchała. Spuściła wzrok na przekąskę i skupiła się na padających wokół niej słowach. Przy kilku bezwartościowych informacjach, które jej kruk zdradził rudowłosemu, rzucane przez niego wiadomości były znacznie ciekawsze. Odezwała się w niej dusza dziewczyny zamkniętej w ścianach zimnego klasztoru.
Milczała, chłonęła i dopiero na wzmiankę o zabójstwie uniosła nieznacznie wzrok. Jej mistrz był przecież zdrajcą.
— Kim był? — zapytała cicho, tonem który różnił się nawet od jej poprzednich przejawów zdenerwowania. Teraz była spokojna. Zastygła w miejscu jak kamienna figura, świdrując Yuichiro złotymi oczami. — I kto go zabił?
Nie interesowało ją zdrowie innych zabójców. Właściwie mogliby nawet zdechnąć, miała ich daleko w poważaniu, ale nie zamierzała pozwolić, aby on zginął z ręki swoich dawnych towarzyszy. Gdzie się teraz podziewał? Co robił? Jak się miewał?
I dlaczego tym cholernym samurajom wydawało się, że sami mogą decydować co dobre, a co złe?
Zagryzła suszony owoc, nieco mocniej niż wypadało. Przeżuwała go powoli, starając się zamaskować stężałe mięśnie. Sekomura tylko mu wtórował. Kolejny baran z klapkami na oczach. Czy oni siebie słyszeli? Wszystkie te przechwałki, przyklaskiwania i duma w każdym słowie, gdy mówili o zabijaniu innych ludzi.
Prychnęła i zniesmaczona odwróciła głowę na bok.
Z tym światem było coś nie tak.

Re: Pokój wspólny — Wto Lis 07, 2023 4:00 pm

Jak reszta siadała to znak by samemu też powrócić do pozycji siedzącej. Po jakże emocjonującej rozmowie z Eri miło będzie porozmawiać ze spokojniejszą z natury osobą. Oraz ma dobrą okazję posłuchać ciekawych historii polowań na demony. Słuchał więc z zainteresowaniem przygód Yuichiro.
- Czyli mieliście zdrajcę w szeregach. A to niespodzianka. Ile dokładnie was tam było? Ile było demonów? Jakie miał lub mieli demoniczne sztuki krwi?
zapytał będąc dość zaciekawiony historią
- Jeśli oczywiście to nie dla ciebie żadna przykra historia
Przysłuchując się historii chłopak poczęstował się jeszcze jednym suszonym owocem. Były całkiem dobre, będzie musiał sobie kupić takie.
Z ulgą odetchnął na wieść o powrocie wszystkich całych i zdrowych... prawie wszystkich z wyjątkiem zdrajcy, ale za takimi nikt nie tęskni. "Po co ludzie zdradzali swoich pobratymców, tego nigdy nie zrozumiem" pomyślał zabójca. Zwrócił się do rozmówcy
-Co takiego właściwie zrobił że was zdradził? Po prostu was zostawił czy aktywnie przeszkadzał wam w walce i pomagał demonowi?
Odrzekł, biorąc kolejneg osuszonego owoca

Re: Pokój wspólny — Wto Lis 07, 2023 8:24 pm

- Nazywał się Sakai Bunko, w średnim wieku mężczyzna. Późno zaczął szkolenie pod okiem Fujiwary, podobno miał potencjał, ale chyba zszedł z obranej wcześniej ścieżki. - Podzieliłem się wiedzą, którą zdobyłem po patrolu. Nie wiedziałem, dlaczego postanowił wybrać stronę demonów i zranić ludzi, z którymi przyszło mu żyć do tej pory, ale sam również na początku swojej drogi, znalazłem się kilka razy w dwuznacznej sytuacji z demonem i nikt mógłbym mi nie uwierzyć, jeżeli wtedy powiedziałbym prawdę.
Zostałbym uznany za zdrajcę i stracony albo zamknięty w jakieś celi na zawsze. Może on też znalazł się podobnej sytuacji, tylko niepotrzebnie dał się jej ponieść, zamiast szukać wyjścia z twarzą.
- Ja. - Odpowiedziałem krótko, nie było w moim głosie dumy czy żalu była to neutralna barwa pozbawiona emocji, nie zamierzałem też tłumaczyć się dlaczego, jeżeli nie padało takie pytanie. Widziałem jak Eri świdrowała mnie wzrokiem, ale nawet pomimo tego nie zawahałem się podczas odpowiedzi i nie szukałem wymówki. Chociaż sprawa była bardzo prosta, Sakai chciał zabić Katsumitsu, a jego śmierć nie wchodziła w grę, skoro to ja go zaprosiłem na patrol, a do tego jeszcze podkochiwał się w Hayamiri.

- Nie jest to przykra historia, ale też za bardzo nie ma o czym opowiadać... Nie znam powodu, który go popchnął do tego i wszystkiego, co wydarzyło się tej nocy w lesie. Byliśmy jedną z grup patrolowych, razem z Katsumitsu wpadliśmy na nietypowe ślady i tak po nitce do kłębka. Tak wpadliśmy na inne pary i przeciwników... Po prostu pomógł demonom i ranił innych zabójców, żeby ułatwić robotę demonom. - Odpowiedziałem na pytania, które padły z ust Sekomury, nie wydawało mi się, że to był temat, o którym było warto rozmawiać, ale może też po prostu czasami powinienem mnie mielić ozorem.
- Ale tyle chyba wystarczy Sekomura. Porozmawiajmy o czym innym. - Nie trzeba było mieć wyczulonego zmysłu, żeby zauważyć, jak Eri wyraziła swoje niezadowolenie. Chociaż chwilę temu sama zadawała pytania i wydawała się, chociaż w drobnym promilu zainteresowana.
Jeszcze jej nie rozgryzłem, jak na razie udało mi się tylko odnotować, że lubiła jeść i próbować różnych rzeczy, ale tam musiało się kryć o wiele więcej. Miałem jeden punkt zaczepienia i zdecydowanie lepiej rokował niż stwierdzenie, że ładną pogodę dzisiaj mieliśmy. Poznawanie ludzi z przypadków było jak ślepy strzał przez gęsty las.
- Eri próbowałaś kiedyś Hitsumabushi? - Skierowałem wzrok na odwróconą głowę kobiety. Nie każdy lubił węgorza, w końcu nie były to najładniejsze stworzenia, ale ich mięso było bardzo smaczne i rozpływało się w ustach.

Re: Pokój wspólny — Wto Lis 07, 2023 9:57 pm

Powietrze umknęło kącikami ust. Cicho, ze świstem. Mimowolnie spięła się, jak w przypadku nadciągającego zagrożenia. Nagle była świadoma otaczających ją zewsząd zabójców. Nie tylko ta dwójka, ale każdy inny skryty w kącie wspólnego pomieszczenia w Yonezawie zdawał się być teraz jej wrogiem. Nawet jeżeli nikt poza Asano nie wiedział, że do walki z demonami przygotowywał ją zdrajca.
— A kim ty jesteś, że możesz decydować kogo wolno ci zabić? — syknęła, nie unosząc głosu ponad ostry szept, który wybrzmiał między kolejnymi mącącymi umysł opowiastkami Yuichiro. Palce wbiła w krawędź stołu i uniosła się nieznacznie. — A co jeżeli był pod wpływem demona? Albo... albo miał jakiś powód, aby postępować w taki sposób? — rzucała głośno, przyciągając uwagę otoczenia, choć wcale tego nie chciała. Wszystko co powiedział sprawiło jednak, że krew w jej żyłach zaczęła buzować. — Dlaczego go zabiłeś? Mamy zabijać demony, a nie ludzi!
Nigdy wcześniej nie słyszała o kimś takim jak Sakai, nawet jeżeli swoje szkolenie odbywał całkiem niedawno. Wszystko to brzmiało, jakby rudowłosy szukał dla siebie usprawiedliwienia za wykonywanie na współtowarzyszach samosądu. Wystarczyła jedna misja, jedno zaledwie spotkanie, by siedzący na przeciw niej mężczyzna uznał, że ot tak może wycelować swoją broń na innego zabójcę.
Nie po to dostali nichirin. Nie dlatego uczyli się kontrolować moce oddechów. Gdyby zabójcy zwrócili się przeciwko sobie to mieliby w korpusie masakrę. To rozumiała nawet ona, a przecież nie darzyła pozostałych łowców zbyt dużą dawką szacunku. Po raz kolejny się zawiodła.
— Dlaczego po prostu go nie pojmałeś? — zapytała, z cichym świstem siląc się na opanowanie. I choć zwykle koiła wszystkie nerwy jedząc, teraz straciła ochotę na to, czymkolwiek częstował ją zabójca płomienia. Może ją też uzna za zdrajcę, tylko dlatego, że nie zamierzała zgadzać się na rzeź w korpusie?

Re: Pokój wspólny — Sro Lis 15, 2023 7:02 pm

Sekomura słuchał uważnie słów zabójcy, gdy ten opowiadał historię. Widać było zamyślenie na twarzy chłopaka gdy ten swoimi karmazynowymi oczami wpatrywał się w Yu. Nie miał zbytnio dużego doświadczenia z polowaniem w kilka osób, plus nie rozumiał ludzi. "Jak można tak zdradzać kogoś z twojego gatunku dla demonów. Ale tez nie wszystkie demony są takie agresywne. Ci którzy zostali zamienieni wbrew własnej woli jakoś muszą przeżyć, a demonami stać się nie chcieli. Ehhh, w takich realiach żyjemy" pomyślał zabójca.
- Rozumiem. Nie będę wnikał, niestety niektórych ludzi i ich czynów nie można zrozumieć
Rudowłosy dmuchnął lekko na kosmyk włosów który my spadł na oko. To niestety znowu opadło. Próbował tak kilka razy lecz kosmyk uwziął się i nie chciał odpuścić. W końcu chłopak ręką poprawił włosy. Po tym wrócił uwagą do rozmówców. Widział jak Eri zasypywała Yu dość ciężkimi pytaniami. Westchnął lekko i zaczął mówić
- Spokojnie Eri. Też uważam że to nie była najlepsza decyzja jaką Yuichiro zrobił, lecz jeśli walczyli z demonem i z zabójcą to nie dziwie się że taki był obrót sprawy. Ciesze się że wróciliście cali i zdrowi. Wszystko u Katsumitsu dobrze? Bo nie rozmawiałem z nim odparł chłopak. Nie chciał za bardzo wchodzić w sprawy z zadania ale ciekawiło go jak się jego znajomy trzymał
"Eri próbowałaś kiedyś Hitsumabushi?" Hitsumabushi? "To nie było coś z łososia? A nie, z węgorza." Na myśl o rybach lekko zadrżał. Naprawdę mu ryby zbrzydły. Będzie musiał kiedyś w końcu się tym zająć ale nie teraz

Re: Pokój wspólny — Czw Lis 16, 2023 12:09 pm

Jak widać im dalej w las, tym coraz głośniej było. Eri zdecydowanie nie podobały się, moje odpowiedzi, tak jakby usilnie szukała fałszu, kłamstwa i zła w moich czynach i słowach. Tak jakbym to ja zabił członków korpusu dla uciechy demonów, momentalnie poczułem, że w jej perspektywie role się odwróciły. Drapieżnik stał się ofiarą, a ja jego katem, domyślałem się, że żadna odpowiedz jej nie satysfakcjonuje, żadna nie będzie dość dobra, ponieważ miała za wąskie spojrzenia na to wszystko. Spoglądała tylko na jedną stronę medalu, że zdrajca został zabity, nie dostrzegała drugiej, w której kilku innych zabójców zachowało swoje życie. Czy ten Sakai był kimś dla niej ważnym, żeby byłaby gotowa pozwolić mu zabijać innych? Że przełożyłaby jego życie nad los innych, gdy to on sam postępował źle?
Miałem spory natłok myśli i związanych z tym faktów, ale pozwoliłem wpierw, aby to Eri wyrzuciła z siebie to, co jej ciążyło na sercu, jednak im dłużej trwały jej żale, tym głośniejsza się robiła, a to nie uszło uwadze innym zabójcą, którzy uważnie zaczynali się przyglądać całej tej sytuacji. Potem jeszcze swoje trzy grosze dorzucił Sekomura, wyraził swoje zdanie, któremu było bliżej dezaprobaty. Nie życzyłem im, żeby kiedyś musieli dokonywać takiego wyboru i żyć z konsekwencjami swoich czynów, ale ciągle zdawali się być bardzo zieloni w tym wszystkim.
A nawet któryś z obserwatorów postanowił podejść, głośne kroki rozległy się po korytarzu, a przy stoliku zatrzymał się mężczyzna w średnim wieku, dość mocno obandażowany, był to jeden z członków patrolu, który odbyła się kilka dni temu i ofiara samego Bunko. Było widać, że targały nim emocje i raczej nie podobało się mu jak Eri próbowała usprawiedliwić czynny jego oprawcy i zbesztać osobę, która uratowała go i jego kolegów.
-Ty mała... jak śmiesz.... - Zaczynało się w nim gotować i wzbierać, złość, która kipiała jak nie pilnowany gotujący się garnek ryżu. Negatywna emocja zrodzona w jego wnętrzu zdawała się wychodzić na zewnątrz i już miały puścić mu nerwy w słownej wiązance skierowanej na Eri.
- Przestań Takemura. - Podparłem się dłonią o stół i podniosłem, a drugą ręką odgrodziłem go od tego wszystkiego, tak żeby nie dawał upustu swoje frustracji. - Nie potrzebuje, żeby ktokolwiek usprawiedliwiał czy rozgrzeszał moje czyny i sumienie. Tak samo z twoich ust Sekomura. Katsumitsu jest w jednym kawałku. - Nie podniosłem głosu, ale byłem bardzo stanowczy. Jeden z adwokatów po prostu odszedł od stołu i wrócił na swoje miejsce, wiedziałem, że chciał dobrze, ale to był mój ciężar, który będę musiał nieść.
- Nikim i nic co powiem, nie sprawi, że zaakceptujesz to co zrobiłem. - Odpowiedziałem jej zrezygnowanym głosem, jeżeli zrobiłbym coś złego albo wbrew korpusowi, nie siedziałbym tutaj, ale jak widać Eri wiedziała lepiej od wszystkich, ale skoro padło tyle pytań, to postanowiłem się do nich odnieść.
- Jego życie nie było więcej warte, niż życia innych członków korpusu. Mógł być pod wpływem demona, również dobrze mógł być szantażowany czy zmuszony, ale to nie zmienia rzeczywistości i tego, jakim zagrożeniem był dla innych, oni mieliby zapłacić swoim życiem, za jego problemy? Mieliby zginąć, bo on był ważniejszy? ... Może tego nie dostrzegasz, ale nie zrobiłem tego dla chorej satysfakcji. Nie zabiłem go z powodu jego zdrady, a czynów, których nie mogłem powstrzymać. Nie przyniosło mi to ulgi czy szczęścia, a kolejne brzemię człowieka, którego nie mogłem zatrzymać nad urwiskiem. - Nie rozumiałem, dlaczego tak bardzo się uczepiła tego, jak gdyby reszta wydarzeń kompletnie nie miała miejsca. Czy była na tyle rozpieszczona, że wolałaby pozwolić umrzeć innym zabójcą, jeżeli nie mogłaby go zatrzymać, aby tylko aby nie pobrudzić sobie rąk. Dokonałem wyboru i teraz będę, niósł jego konsekwencje.
- Odpowiedz, jest bardzo prosta, byłem za słaby, żeby to zrobić. To chciałaś usłyszeć? Tak bardzo chcesz pokazać, jak lepsza jesteś od innych? - Nie wiedziałem, co ona chciała usłyszeć, czego tak bardzo się doszukiwała, bo nie mogła dostrzec, jednak to nie zmieniało prawdy, nieważne jak bardzo szukałaby kłamstwa i obłudy, aby potwierdzić swój cel. Mogła mnie obwiniać, nienawidzić, ale to nie będzie pierwszy raz, jak ludzie sieją przede mną burze.
@Tokugawa Eri @Sekomura

Re: Pokój wspólny — Pią Lis 17, 2023 1:24 pm

Mogło być ich dwóch, trzech, czterech, dziesięciu... bez znaczenia. Gdyby Eri musiała wywołać wojnę z całym korpusem, to dokładnie to by zrobiła. Współpracowała z nimi; do pewnego stopnia zgadzała się z ideami grupy, ale nie potrafiła darzyć towarzyszy broni zaufaniem. Żaden z nich nigdy nie poznał życia w takim stopniu, jak było jej to dane. Nie sięgnął dna i nie odbił się od niego o własnych siłach. A takie doświadczenia uczyły dostrzegać człowieczeństwo w oczach tych, których elity traktowany z wyższością, jak śmieci. Jak zagrożenie.
Gdyby nie interwencja Yuichiro, to Eri ugryzłaby człowieka, który się do nich zbliżył. Zdołała jednak kłapnąć zębami tuż przy jego ramieniu i wyszczerzyć się jak wściekły pies.
— Jak śmiem co? Mówisz głośno o ZABICIU PRZEZ WAS INNEGO CZŁOWIEKA?! — krzyknęła za nim, gdy się oddalał. Odprowadziła go wzrokiem, traktując ten odwrót jako swoje zwycięstwo. Mimowolnie sięgnęła po suszony owoc, lezący nadal na stole i wepchnęła go połowicznie do ust. — Jego życie nie było warte mniej, niż życie pozostałych ludzi. To chciałeś powiedzieć? — skierowała wzrok na jedną z rudowłosych wież. — Skoro wszyscy jesteśmy sobie równi, to dlaczego on nie żyje, a ty tak? A on tak? — wskazała ręką na człowieka, który przed momentem poczuł potrzebę wtrącenia swoich trzech yenów do ich rozmowy. — Wszyscy mają tak po prostu uwierzyć, że to co mówicie jest prawdą? Zabijanie jest łatwe. Najłatwiejsze. To najprostsza opcja radzenia sobie z problemem. I co, teraz będziesz zabijał każdego, kogo zachowanie ci się nie spodoba?
Wyminęła go, zebrała ze ściereczki jeszcze kilka suszonych owoców, które wpakowała do kieszeni, a resztą zamaszystym gestem strąciła ze stołu, uderzając w niego zwinięta pięścią. Gniew gniewem, ale nie zamierzała marnować całego jedzenia. Choć z każdym kolejnym wypowiedzianym słowem upewniała się w przekonaniu, że w korpusie nie znajdzie posłuchu. Wszyscy oni traktowali ludzkie życie jako walutę, którą można swobodnie się posługiwać. Wymieniać życie jednego człowieka, za życia innych. Bawili się bronią tylko udając, że wrogiem są demony, a tymczasem tym samym ostrzem celowali również we współtowarzyszy.
Mistrz miał rację, opuszczając to zepsute towarzystwo, poświęcając się do zabijania demonów w samotności, nie traktując żadnego życia, nawet najgorszego za niewarte starań. Wolał poświęcić siebie, niż poświęcić kogoś. Nawet jeżeli, teoretycznie, dobrze wyszkolony wojownik był "więcej warty" od jakiejś bezdomnej, żyjącej z kradzieży sieroty.
Pokręciła głową z gorzkim śmiechem.
— Nie. Jestem z was wszystkich najtańsza. Dlatego wiem, jak to jest zbłądzić. — mówiąc to uderzyła w brzuch Yuichiro pięścią. Nie na tyle silne, aby zrobić mu jakąkolwiek krzywdę. Od tak, bo po prostu chciała go za to wszystko co mówił jakoś ukarać. Mógł z tym żyć, mógł sobie wybaczyć, ale ona nie wybaczy nikomu kto zabijanie towarzyszy uznawał po prostu za jedno z dostępnych rozwiązań.

Re: Pokój wspólny — Czw Lis 23, 2023 3:27 pm

"W niezłe się bagno wpakowałem" pomyślał zabójca widząc jak ta dwójka zaczyna się kłócić. Miał zacząć coś mówić, ale się powstrzymał. To nie jego terytorium, nie będzie się więc wpychał. Przypatrywał się dwójce, która wymieniała między sobą zdania, będąc w gotowości by powstrzymać ich od bójki jeśli jakakolwiek miałaby być. Starał się ułożyć wszystko co tu się dzieje i myśleć racjonalnie. Nie chciał by cokolwiek się miało ty stać. Siedział i zastanawiał się co zrobić jak już się uspokoją. Przejść na inny temat jak gdyby nigdy nic będzie głupio, ale tematu drążyć też nie chce. Siedział więc w ciszy i przyglądał się dwójce. Na jego twarzy widać było widać konsternację zaistniałą sytuacją, jak i zamyślenie. W końcu się jednak odezwał
- Na spokojnie, odetchniemy. Nie potrzebnie tyle negatywnej energii. Może powiecie mi czy macie jakieś zainteresowanie? Ja osobiście polubiłem jak byłem pod naukami mistrza czytać książki. Myślałem też o nauce na jakimś instrumencie, lecz nie miałem jeszcze jakoś zbytnio ostatnio czasu - odpowiedział zabójca spokojnym głosem, próbując jakoś złagodzić zaistniałą sytuację i odejść od tematu - kłótni. Trzymał kciuki że wyjdzie lepiej, i że się uspokoił. Wpadł na jeszcze jeden pomysł. Wyciągnął z torby zawiniątko w papierze. Postawił je na stole, ukazując pięć sztuk mochi. Miał je mieć na później na przekąskę, ale przydadzą się teraz. Chociaż może to Eri uspokoi

Re: Pokój wspólny — Nie Lis 26, 2023 12:47 pm

Eri zachowywała się jak rozwścieczony pies, mówiła o powinności i tym jak zabijanie ludzi było złe, a przed chwilą pokazała, jak bardzo jej temperament potrafił, naruszyć tą ideą, gdy właśnie była gotowa ugryźć innego zabójcę za same słowa. Jeżeli nie powstrzyma swojej złości, to nic nie zobaczy przez patrzenie na świat w czerwieni. Nie zamierzałem jej tego wypominać w tym momencie, bo nie tego tematu dotyczyła nasza rozmowa, obracała moje słowa i naginała do własnego wyobrażania całej tej sytuacji.
- Nigdy nie powiedziałem, że było mniej warte... Nie traktowałem go jak śmiecia, jeżeli o to Ci chodzi... Nie żyję, bo zamierzał odebrać życie swoim towarzyszom. Jeżeli według Ciebie dopuściłem się tego samego, to mogę być nic niewartym śmieciem... Kij ma zawsze dwa końce. - Nie był to prosty temat, nie było idealnego rozwiązania, które mogłoby zadowolić wszystkich. Zawsze ktoś będzie mógł podważyć pewne słowa i stwierdzić, że zrobiłby to inaczej. Dlatego jeżeli był potrzebny kozioł ofiarny, to mogłem nim być, mogła mnie obarczyć czy obrzucić błotem i pogardą, ale każdy, kto był w Yonezawie podczas ataku demonów, mógł się przekonać jakie szkody i zniszczenie zostało zebrane po zdradzie.
- Powiedziałem Ci, jak było. Nie znasz mnie i masz prawo wątpić w moje słowa i z tego co słyszę, to musiałaś doświadczyć ciężkiego życia. Skoro to są twoje pierwsze wnioski... Miecz to nie jest zabawka, nie da się cofnąć jego cięcia. Myślisz, że w taki sposób radze sobie z problemami?... Dlatego przyszedłem tutaj bez broni, gdy inni ją mieli. - Dla Eri szklanka zawsze musiała być do połowy pusta, skoro doszukiwała się w słowach od razu fałszu i kłamstwa, musiała przebrnąć przez coś, co odcisnęło na niej piętno do końca życia.
Narzucała mi swoją perspektywę, spoglądając na mnie jak na najgorszego, jak gdybym miał na sumieniu już dziesiątki, jak nie setki zamordowanych zabójców. Nie znała mnie i miała prawo zareagować, jak jej się tylko podobało, ale wydawało mi się, że to wszystko jest wyolbrzymione, jakby to była personalna zadra, która w niej tkwiła. Owoce rozleciały się w różne kierunki i kilka z nich odbiło się ode mnie, ale nie zwracałem na to większej uwagi, trochę jakbym obserwował wybuch złości u dziecka.
- A mimo to, zamiast oświetlić drogę i pomóc brodzącemu w mroku, gasisz własne światło... Powiedz mi, chcesz satysfakcji? - Nie broniłem się w żadnym stopniu, jeżeli to miało dać upust jej emocją, które teraz wypełniały pokój wspólny. Skoro chciała mnie ukarać, miała do tego prawo, jeżeli był to ktoś jej bliski, mogła się domagać zadość uczynienia, nawet jeżeli Sakai zdradził. Nieważna dla niej było przyczyna, a tylko sam skutek, który to ja musiałem wykonać.
- Jeżeli potrzebujesz odreagować, to przyjdź do mnie, jak będę zdrowy. Wtedy możesz mnie stłuc podczas sparingu i zobaczyć kim jestem tak naprawdę. - Dochodziliśmy właśnie do tego, że czyny są ważniejsze od słów. Poznać człowieka po samych słowach się nie da, ale łatwo sprawdzić, kim jest po tym jak walczy i co robi. Nie unosiłem głosu, odpowiadałem normalnie, próbowałem do niej dotrzeć, kipienie ze złości niczego dobrego tutaj nie wniesie.

Sekomura trafił małą łodzią w samo oko cyklonu, rozmowa z Eri była tak dynamiczna, że nawet jego wtrącenie się i próba zmiany tematu, nie przyniosła większego efektu, zdałem sobie sprawę o tym po krótkiej chwili. Gdzie dopiero po kolejnej wymianie słów z Eri zwróciłem się w jego stronę.
- Wręcz przeciwnie Sekomura to jest oczyszczenie, dzięki temu nikt nie będzie dusił tego w sobie... Wiele rzeczy lubię robić, ale chyba najbardziej gotować. Chociaż to bardziej zależy od kaprysu. -

Re: Pokój wspólny — Wto Gru 05, 2023 1:39 pm

Właściwie nie wiedziała, co takiego chce osiągnąć. U Tokugawów nauczyła się spuszczać głowę i wypełniać swoje obowiązki, w klasztorze starała się nie zwracać na siebie uwagi, stać się nikim, bez własnego zdania, bez głosu, bez wyrazu. Przełożeni zawsze mieli rację, górowali nad dzieciakami nie tylko wzrostem, lecz również władzą. Jednym słowem potrafili uciąć sprzeczki, prawie jakby nakrywali wrzącą wodę pokrywą.
Prędzej czy później musiało się coś wydarzyć.
Dlatego gdy Eri wpadała w gniew, nie potrafiła znaleźć dla niego upustu, w żyłach kipiało bez ustanku i jedynym wyjściem wydawało się rozwalenie czegoś, uderzenie, kopnięcie, ugryzienie. Przeładowanie złości i frustracji w czyn jeszcze bardziej destrukcyjny, niżeli słowa. Z drugiej strony, wiedziała, że nie może. Autorytet starszych członków korpusu wisiał nad nią niczym lufa przyłożona do skroni.
— Życia mu to nie cofnie — prychnęła. Nie potrafiła tak jak oni zmienić po prostu tematu rozmowy, udawać, że złość się ulatnia i że zabijanie jest wyłącznie częścią ich pracy. Zwierzęta zabijało się dla skór i pożywienia, mimo tego, że same zabijały inne stworzenia, czy niszczyły przyrodę. A ludzi? Czy ktoś mógł zadecydować o wartości innego człowieka i ot tak się go pozbyć?

Nie było tu sensu dłużej zostawać. Wiedziała o tym już wcześniej, lecz utwierdziła się w tym jeszcze mocniej: nikt w Yonezawie nie podzielał jej zdania. Nie należała do zabójców, mimo tego, że u boku nosiła taką samą stal nichirin. Korpus stał się wyłącznie kolejnym przystankiem, tak samo jak kiedyś Mito, a później klasztor. Żadnego z tych miejsc nie wybrała sama, ale została do nich przytaszczona siłą, słuchając pięknych słówek o tym, jak wreszcie znajdzie dla siebie kąt.
Przyjaciół, rodzinę, cel.
Złapała mochi i wepchnęła je sobie do ust, obracając głowę, bo w gardle czuła ucisk. Odwróciła głowę i nie odzywała się już więcej. Żaden z nich nie miał racji. Nie istniało coś takiego jak oczyszczenie, szczególnie gdy nikt nie podzielał jej wizji. Pojawiło się za to jeszcze więcej frustracji i uczucia odrzucenia, prawie jakby była psem, którego kolejny właściciel zepchnął w kąt, bo nie bawiła się tak jak pozostałe szczeniaki.
Nie pożegnała się, nie wykonała żadnego gestu, tylko wykorzystując to, że rozmawiają sobie o gotowaniu, tuż po tym jak gadali o zabijaniu, odwróciła się w stronę korytarza i wyszła.

z/t

Re: Pokój wspólny — Sob Gru 09, 2023 9:15 pm

Odnosiłem wrażenia jakby Eri nie chciała mnie zrozumieć, nie chciała zaakceptować tego, że nie miałem wyjścia. Mogłem dać mu zabić kilku członków korpusu i dopiero wtedy próbować go zatrzymać ze złamaną kostką. Nie rozumiałem, dlaczego miała takie klapki na oczach, dlaczego tak usilnie chciała mnie wpędzić w poczucie winy, które i tak gdzieś w moim wnętrzu się kryło. Mimo że nie chciałem za bardzo go pokazywać innym, nie chciałem być w ich oczach słabym wojownikiem, który rozsypuje się po ciężkim wyborze moralnym.
Sama powiedziała, że to życia mu nie zwróci tak samo jak niezmartwychwstanie on od jej gadania i atakowania jego zabójcy, ale to robiła. Czułem, że momentami ona sama sobie zaprzeczała w tym co robiła, jakby dwie osobowości w jej wnętrzu ścierały się i na zmianę przejmowały kontrole. Łatwo było piętnować, ciężej zrozumieć i postawić się na czyimś miejscu, a to tego właśnie dzisiaj zabrakło, oceniła książkę po okładce. Po krótkiej spłyconej historii, bez większych detali i emocji, które były ukryte.
Nie zamierzałem jej zatrzymywać czy jakkolwiek zaczepiać, skoro wolała narobić dymu i zostawić taką to spotkanie to miała do tego prawo, mogła się nie zgadzać z losem Bunka, ale oskarżanie i podważanie prawdy było niczym siarczysty polik dla wszystkich jego ofiar. Tak bardzo skupiona na losie zdrajcy, że nie docierało do niej fakt o jego czynach i uratowanych zabójca, którzy umarliby pozostawieni na pastwę jego woli.
- Sekomuro, nie obraź się, ale będę się zbierał... Powinienem odpoczywać, przepraszam, że zaburzyłem twój wypoczynek. Jeżeli martwisz się o Katsumitsu, to raczej znajdziesz go w swoim pokoju. Może następnym razem zagramy w Shogi, o ile okoliczności będą lepsze. - Skłoniłem się i jeszcze przed wyjście zebrałem rozrzucone przez Eri suszone owoce, w końcu ktoś musiał posprzątać po niej bałagan. A potem wróciłem prosto do swojego pokoju, aby szybciej wrócić do formy.

Z/T

Re: Pokój wspólny — Pon Gru 11, 2023 10:38 pm

Sekomura siedział i słuchaj jak ta dwójka się non stop kłóciła. Z każdą mijającą sekundą zdawał sobie sprawę jak idiotyczne były wymówki Yuichiro. Eri miała rację, dla niektórych ludzi życie innych jest jak waluta. Jak gra w której ważą i wymieniają się życiami, by wyjść jak najlepiej. Czasami się zastanawiał czy nie bliżej im do tych zapchanych samurajów, którzy są zawsze pełni siebie i mało kiedy szanują zdanie innych. Miał odpowiedzieć Eri, stanąć w końcu po jej stronie lecz niestety było już za późno, ta wyszła gniewnie z pomieszczenia. Będzie ją kiedyś musiał złapać i przeprosić. Ale to jak ją kiedyś spotka. Odwrócił się więc do Yu, który powiedział coś o przyszłej grze w Shogi po czym wyszedł. Siedział więc tak w pokoju wspólnym, będąc zostawionym przez dwóch rozmówców. Siedział i kontemplował nad decyzjami które doprowadziły go do tego momentu. Co go pokusiło żeby próbować socjalizować się z ludzi. Po co poznawać nowych ludzi, starasz się ale przyjdzie trzecia osoba, humor rozwali i pójdzie. Myśląc o tym twarz zabójcy zaczęła przypominać kolorem jego włosy. Nienawidził być trzecim kołem u wozu w rozmowie, a tym bardziej kłótni. Jeszcze bardziej nienawidził być zostawianym samemu. Siedział tak, próbując się uspokoić. Analizował też całą zaistniałą sytuację. Ma nauczkę na przyszłość. Bierz strony, bo bycie bez stronnicowym jest gorsze. Eri miała stuprocentową rację. Tamten zabójca nie zasłużył na śmierć. Najwidoczniej Yu nie był na tyle doświadczony i odpowiedzialny by w jakikolwiek sposób obezwładnić tego mężczyznę. Myśli nowe jak i stare powracające krążyły w głowie rudowłosego. Ten chcąc się trochę ochłodzić wstał, zabrał swoje rzeczy i ruszył. Ruszył w stronę łaźni, by jakkolwiek zalać swoje myśli wodą ze źródła

Z/T