Kuma nie doceniła jak wiele osób straciło życie. W domu medyka była ona i starsza lekarka, oraz Suki, która za jej poleceniem zaczęła robić wszystkie prace do których brakowało rąk. Dziewczyna była jej wdzięczna za pomoc, ale nie był to czas na formy grzecznościowe.
Kuma czuła się jak na polowaniu, w którym jej towarzysze zostali zaatakowani przez dzika.
Tylko że jej towarzyszami byli wszyscy mieszkańcy Yonezawy, a dzikiem - demony.
Do jej uszu dochodził szum skłębionych, pełnych cierpienia oddechów.
Przełknęła ślinę.
Kiedy natrafisz na ranę do szycia, to musisz ocenić czy dasz radę złączyć boki, jak nie - to poszerzasz ją do momentu aż to się zmieni.
Materiał na udzie Yuichiro przemókł dosyć szybko, ale ucisk dał jej na tyle czasu żeby mogła przygotować narzędzia do szycia. Szczypce, by łapać skórę, igła, nić i nóż. Chwyciła ten ostatni w dłoń i rzuciła jeszcze okiem na swojego pacjenta.
- Zależy jak dużo będę musiała naciąć - mówiąc to rozcięła nogawkę spodni w pełni uwalniając udo zabójcy.
Zaczęła podgryzać usta w nerwowym odruchu i ściągnęła materiał z rany mężczyzny. Ubytek był dość spory. Odrzuciła szmaty na bok i chwyciła za brzegi rany chcąc zobaczyć czy jest w stanie je złączyć w ten sposób. Niestety skóry było za mało. Jej ręka sięgnęła po mniejsze ostrzej i wbiła je w skórę zabójcy poszerzając ranę jednym szybkim i wprawnym ruchem, a po chwili powtórzyła czynność na drugim końcu ugryzienia.
Krew polała się strumieniem.
Wytarła cieknącą krew czystym materiałem i ponownie spróbowała złączyć brzegi rany rękami. Tym razem się udało. Wetknęła materiał wewnątrz skaleczenia i sięgnęła po szczypce i nić z igłą.
Ponownie odsłoniła ranę i odrzuciła na bok zakrwawiony materiał. Podniosła skórę szczypcami i wbiła igłę pod nią. Szyła najsprawniej jak mogła, co jakiś czas przecierając cieknącą posokę. Zapach krwi wbijał się w jej nozdrza i ściskał gardło.
Skończyła.
- Został mały otwór będzie się z niego sączyć ropa, która zawsze się sączy po brudnych ranach. Smaruj maścią dwa razy dziennie żeby nie zgniła ci noga. Szwy będą ciągnąć przez kilka dni. Dojdziesz do swojego pokoju? -
Sytuacja była opanowana, noga nie krwawiła już, tylko mała strużka krwi ciekła z otworu pozostawionego przez dziewczynę. Maść, którą podała Yuichiro była ciemnozielona o tłustej konsystencji, lekarka, która przekazała jej medykamenty mówiła, że ma chronić przed gniciem po brudnych ranach.
Rana spowodowana przez demona była chyba najbrudniejszą z ran.

Kiedy do lecznicy wtłoczyli się kolejny poszkodowani, to Kuma od razu wyhaczyła wzrokiem kolejnego krwawiącego zabójcę. Kirei nie wydawał się w złym stanie, ale opatrunek na boku powoli zaczynał przeciekać. Mogła się założyć, że on też jest do szycia.
- Połóż się na boku - zaczęła, ale dotarło wtedy do niej, że nie ma wolnego łóżka na którym mogłaby położyć rannego do szycia - niestety na podłodze - po tych słowach zaczęła zbierać potrzebne rzeczy i zaraz wróciła do swojego pacjenta.
- Zdejmę opatrunek, oczyszczę ranę i cię zszyję - oznajmiła i jak poprzednio obłożyła kawałek drewna materiałem i podała go w stronę Kireia - zagryź i się nie ruszaj - po tych słowach zabrała się za rozcinanie opatrunku. Rana była brudna i definitywnie wymagała szycia.
Letnią wodą wymyła wszelkie nieczystości i zabrała się do pracy. Mimo, że nie musiała pogłębiać rany, to szarpane brzegi wymagały uwagi. Małym ostrzem wycięła niepotrzebne kawałki skóry i pomagając sobie szczypcami zabrała się za łatanie dziury.
Słyszała jak jej krew szumi w jej uszach i żołądek ponownie podchodzi do gardła.
Zmusiła się by przełknąć ślinę, ale jej ręce były lepkie od krwi i igła ślizgała się w dłoniach, w niektórych momentach musiała nakłuć go kilka razy by porządnie przenieść igłę. Zaszycie Kireia kosztowało ją za dużo czasu i niepotrzebnego cierpienia dla zabójcy, ale koniec końców się udało.
- Rana będzie się sączyć, ale smaruj ją dwa razy dziennie maścią żeby nie weszła zgnilizna. Jesteś w stanie dojść do swojego pokoju? - mówiąc te słowa wyciągnęła w stronę mężczyzny pojemnik z maścią lekko drżącą dłonią.

W następnej kolejności podniosła się i skierowała swoje kroki w stronę Shotaro, który leżał na łóżku. Na pierwszy rzut oka nie widziała żadnych poważnych ran. Nawiązała z nim kontakt wzrokowy i zaczęła swoją odpytkę.
Jeśli nie krwawią na zewnątrz upewnij się, że nie krwawią do środka
- Masz jakąś głęboką ranę? Czujesz jakbyś coś sobie złamał? Co się stało? Czujesz swoje ręce i nogi? Możesz nimi ruszać?- zadając te pytania rozchyliła górną część odzienia mężczyzny i zaczęła macać jego brzuch. Została poinstruowana, że jeśli jest jakiś krwotok w brzuchu, to będzie on twardy i nabrzmiały, ale nic podobnego Kuma nie odczuła pod palcami.

Aspirująca na stanowisko medyka dziewczyna wymiotowała po wykonywaniu pracy... medyka. Trochę wstyd, pewnie nie tego się po niej spodziewano. Ciemne myśli przechodziły przez jej głowę, kiedy tragiczne wspomnienia szumiały jej w uszach.
Była w Yonezawie już bardzo długi czas, a jedyne co potrafiła robić, to rozczarowywać siebie. Nie potrafiła nauczyć się oddechu, nie potrafiła naprawdę pomóc potrzebującym bez okazania się słabą. Nie potrafiła dorównać innym tropicielom, nie wnosiła nic do życia miasta. Była tylko tłem, niewartym zapamiętania kiedy się go mija na ulicy.
Kiedy biegła nie zauważyła Kireia, który wyszedł na zewnątrz. Jego obecność wychwyciła chwile przed tym jak chwycił jej włosy. Nie była w stanie nic mu odpowiedzieć, bo jej żołądek robił dosłownie fikołki.
Emocje jednak mają to do siebie, że mijają. A strach był emocją, mimo, że intensywną i paraliżującą. Kuma w pewnej chwili poczuła jak stalowy ucisk w trzewiach staje się lżejszy, a oddychanie nie było już takie trudne.
Nabrała głęboko powietrza przez nos i wypuściła go ustami.
Serce się uspokoiło, a makabryczne wspomnienia cofnęły się na nowo w głąb umysłu.
- Nie... Nie, dziękuję sięgnę sama, zresztą muszę zaraz wracać do środka. Jest... jeszcze dużo pracy przede mną. Powinieneś iść do siebie i odpocząć - rzuciła tylko pośpiesznie ogarniając swoje włosy na nowo w niezgrabny kok.
Była zażenowana swoim zachowaniem i nie była w stanie znieść poczucia wstydu przed zabójcą, więc zmyła się z jego widoku wykonując tylko pośpieszny ukłon.

| Kirei z.t. |

Wchodząc do budynku dojrzała jeszcze kruka Yuichiro i przypomniała sobie wtedy, że obiecała go powiadomić kiedy Sayaka się obudzi. Po szybkim rekonesansie wewnątrz dowiedziała się, że nie tylko się obudziła, ale i została wyeskortowana do swojego pokoju, więc podeszła do kruka i zwróciła jego uwagę cmoknięciem.
- Hej piękny, możesz przekazać Yuichiro, że operacja się udała i Karasawa wypoczywa teraz u siebie w pokoju - zwierzę przyjęło wiadomość i odleciało w stronę kwater zabójców.

Kuma przetarła oczy próbując odgonić zmęczenie, które dawało o sobie znać. Zaraz będzie pełna doba jak jest na nogach, a praca jeszcze się nie skończyła. Weszła do głównego pomieszczenia w domu medyka, chwyciła kubek z wodą i skierowała się do pomieszczenia, w którym wypoczywał Takashi. Słyszała jego głos jeszcze zanim go zobaczyła.
- Operacja się udała - odezwała się spokojnym tonem nabierając syrop przeciwbólowy, żeby pomóc zabójcy przetrwać najgorszy okres po zabiegu.
Uklękła obok niego i delikatnie podniosła mu głowę by ułatwić wzięcie leku.
- Wypij, pomoże ci - powiedziała i przechyliła naczynie pozwalając mu upić łyk. Powoli odłożyła jego głowę na dół i sama usiadła obok mężczyzny opierając się plecami o ścianę.
Musiała posiedzieć z nim żeby mieć pewność, że po lekach przeciwbólowych nie zaśnie... na zawsze. Skupiła się na jego oddechu kontrolując czy nie zwalnia w niepokojący sposób.
- Będzie lepiej - zaczęła w pewnym momencie wiedząc, że jeszcze nie zasnął - ciało jest mądre... blizny jakie tworzy są silniejsze niż uszkodzone tkanki. Cokolwiek doprowadziło cię do tego stanu, następnym razem będzie do opanowania - kiedy skończyła mówić nie do końca wiedziała, czy powiedziała to faktycznie dla Takashiego, czy sama dla siebie.

Oddech Takashiego był miarowy, co uspokajało Kumę. Na ten moment nie było śladu po jakiś komplikacjach po zabiegu, więc stres powoli z niej schodził. Tym lepiej było jak zabójca zaczął mówić. Słowa były poprawne, nie seplenił, ani nie mieszał mu się jakoś bardzo język. Dziewczyna nie miała pojęcia co mu się stało, ale nie było to nic dobrego, dosłownie wyglądał jakby implodował. Na szczęście głowę nie spotkał ten sam los co mięśnie, inaczej nie byłoby co po nim zbierać.
- Dobrze, rozumiem - przytaknęła jego słowom pochylając się do przodu jakby chciała go przytrzymać przed podniesieniem się, ale na szczęście zabójca nie miał zamiaru testować wytrzymałość szwów - Zaraz poślę kruka żeby dowiedział się co się z nimi stało. Ty nie podnoś się, wrócę za chwilę - po tych słowach wstała i zrobiła jak jej obiecano.
Kruk z poleceniem wzbił się do lotu, a dziewczyna mogła wrócić do pacjenta w oczekiwaniu na jakieś wieści.
W tym czasie zajęła się doszorowywaniem sali zabiegowej gdyby na wszelki wypadek była potrzebna. Chociaż na ten moment, większość osób, które wchodziły do środka nie odniosło poważnych obrażeń. Kuma wiedziała, że do tego momentu ci ciężko ranni już raczej nie dotrą do głównej medyczki.
Co jakiś czas zerkała na Takashiego, czy żyje i upewniała się, czy nie przyszło mu do głowy wstać.
Kruk zaczął stukać w szybę w momencie, kiedy Kuma odkładała na miejsce ostatnie flakony z medykamentami. W pierwszym odruchu chciała odgonić ptaka, żeby nie budził zabójcę, ale potem sobie przypomniała, że oczekują wiadomości, którą kruk dzielnie trzymał w dziobie.
Otworzyła okno i odebrała kawałek papieru. Spojrzała wpierw na list, a potem na Takashiego i ponownie na list. Ścisnęła usta i poszła po dodatkowe źródło światła, żeby zabójca mógł samodzielnie przeczytać wiadomość. Rozwinęła papier i czekała aż mężczyzna na spokojnie się z nią zapozna.
Następnie podała mu trochę wody i kolejne leki do popicia i oparła się o ścianę. Przymknęła oczy, ale tylko na chwilkę.

Zerwał ją ze snu zgiełk w sali obok. Oczy miała już otwarte kiedy do pomieszczenia wszedł inny NE. Po jego twarzy już wiedziała, że musi się zerwać do pracy. Nie miała nawet pojęcia kiedy zasnęła, ale za oknem już się ściemniało - przegapiła kilka godzin.
Kiedy weszła do pomieszczenia to od razu zauważyła nowe, jeszcze nie opatrzone osoby. Nie musiała być mistrzynią żeby wiedzieć, która z nich potrzebowała najwięcej pomocy. Szybkim krokiem doszła do łóżka, gdzie leżała zabójczyni bez ręki. Smród spalonego ciała był nie do pomylenia z niczym innym. Saiyuri była blada jak ściana, kompletnie nie kontaktowała.
Czasem jeśli krwi jest za mało w organizmie trzeba jej dostarczyć przed zabiegiem inaczej można tylko wykrwawić ją bardziej
Słowa mentorki rozbrzmiały w jej głowie, kiedy przyglądała się stanowi Saiyuri. Kobieta definitywnie potrzebowała operacji.
- Znajdź główną medyczkę - rzuciła do ne, który przyprowadził ją do rannych i ponownie skupiła całą swoją uwagę na pacjentce. Skoro lekarka nie była tutaj od razu, oznacza, że wyszła pracować na mieście i przyprowadzenie jej tutaj mogło zająć chwilę.
Na szczęście Kuma wiedziała co ma zrobić by ustabilizować stan zabójczyni do tego momentu.
Wzrokiem objęła osoby na sali i szybko wyłoniła Yonę i Tatsu, które nie wyglądały na poważnie ranne i mogły wesprzeć towarzyszkę  korpusu.
- Potrzebuję waszej pomocy - zaczęła przywołując je do siebie machnięciem ręki - muszę wziąć waszą krew i oddać ją Saiyuri, żeby miała większe szansę. Usiądźcie tutaj i wyprostujcie łokieć w zdrowej ręce - sprawnie sięgnęła po sprzęty w międzyczasie kiedy kobiety wykonywały jej polecenie.
Pobrała trochę krwi od jednej i drugiej i podobnie zrobiła z krwią Saiyuri. Mieszając po kolei krwi z krwią ciężko rannej mogła ustalić, czy bezpiecznym będzie zrobić transfuzję.
Krew Tatsu była idealna.
- Twoja krew pasuje - rzuciła w jej stronę delikatnie uśmiechając się pod nosem - procedura jest prawie bezbolesna, po wszystkim będziesz czuła się lekko zmęczona, ale solidny posiłek postawi cię na nogi - mówiąc to nie przestawała przygotowywać sprzęt.
Ukłucie faktycznie było jedynym bólem jaki wiązał się z transfuzją. Tatsu szybko wypełniła wąskie szklane rurki. i dotarła pod skórę Saiyuri. Teraz trzeba było tylko czekać.

Kolejna osoba, która pochwyciła jej uwagę to była Mori. Kuma podeszła do niej i po szybkich oględzinach westchnęła szybko.
- Chodź, teraz ty - rzuciła do kobiety i wskazała jej wolne łóżko tuż obok tych na których leżały Saiyuri i Tatsu. Szubko pomogła zdjąć zabójczyni górne odzienie żeby lepiej przyjrzeć się ranom. Jak mogła się spodziewać wszystkie do szycia.
Dobrze, że wygotowała igły.
- Weź to, pomoże na ból - mówiąc te słowa sięgnęła do kosza z lekami i wtedy napotkała wzrokiem Yonę - i ty też - dorzuciła jeszcze w stronę czerwonowłosej kładąc flakonik tak by mogła samodzielnie po niego sięgnąć. Po czym zajęła się w pełni Mori.
- Muszę rozkrwawić poparzoną ranę inaczej zostanie ci ubytek w mięśniach. Weź to do ust i nie ruszaj się - mówić to podała owinięty w materiał kawałek drewna i zabrała się do pracy. Nie było czasu na oczekiwanie aż leki przeciwbólowe zaczną działać. Pomogą jej później.
Drobnym ostrzem wykonała wiele małych cięć na przypalonej ranie, aż ta nie zaczęła naprawdę obficie krwawić, wtedy można było już złączyć brzegi rany pozostawiając resztę pracy regeneracji ciała zabójczyni. Szycie ran Mori przebiegło sprawnie, prawdopodobnie dzięki tym kilku godzinom snu jakie udało się złapać Kumie na podłodze. Wkrótce medyczka wytarła ostatni raz brzuch Mori z posoki i jej praca została zakończona.
- Smaruj proszę rany maścią dwa ray dziennie, żeby nie zaczęły gnić - mówiąc to podała kobiecie słoik z maścią.

W pomieszczeniu była jeszcze jedna osoba, która potrzebowała uwagi Kumy, a była to Yona. Do tej pory pewnie leki zaczęły już działać i ręka nie powinna była ją boleć tak bardzo jak do tej pory.
- Pokaż mi dłoń - po tych słowach odsłoniła zranioną kończynę i skrzywiła się - jest kompletnie zmiażdżona... będzie trzeba operować żeby chociaż dać ci szansę wrócić do sprawności... Następnym razem po prostu się ukłoń tej osobie - czy Kuma zażartowała? Tak. Czy to było zabawne tylko dla niej? Być może.