Dom medyka

Re: Dom medyka — Sro Lut 08, 2023 3:34 pm

Łowczyni kamienia wyprostowała się przerywając swój niemożliwy do powstrzymania nawyk do słuchania czyiś rozmów, przysłuchując się uważnie prośbie Kumy. Swój wzrok pokierowała w stronę Yony, czując lekką ciekawość powiązaną z obawą:
- To normalna procedura?
Odparła z lekko wymuszonym spokojem, który starała się uzyskać dzięki technikom całkowitej koncentracji. Bez jakiegokolwiek słowa sprzeciwu, odsłoniła obie swoje ręce, próbując wybrać tą mniej poparzoną. Ostatecznie zdecydowała się na wybór prawej, która została lekko przysłonięta przed żarem, dzięki pomocy lewej.
Nie spodziewała się, że jej krew może być w żaden sposób cenna. Była w końcu tylko burakuminką, zaś Saiyuri samurajką. Jeśli czyjaś krew powinna pasować, będzie to krew Yony.
Z wyraźnym zaskoczeniem na twarzy przytaknęła na słowa Kumy mówiąc:
- Weź tyle ile potrzebujesz. A nawet więcej niż potrzeba, byle wam jej starczyło. Postaram się dobrać najodpowiedniejsze tętno, by ułatwić to wyssanie.
Dość szybko i płynnie przyśpieszała tętno lub spowalniała je, dzięki technikom całkowitej koncentracji, zgodnie z instrukcjami Kumy, wpatrując się co jakiś czas w kierunku Yony i Mori. Któraś z nich musiał powiedzieć, co się stało tej nocy i czemu Sai jest tak ranna. Nie chciała to być jednak Tatsu, szczególnie teraz, gdy czuła jak lekko kręci jej się w głowie i ma problem z zebraniem myśli:
- A więc tak czuje się człowiek, gdy demon wysysa z niego krew...
Zagaiła dość chłodnym głosem próbując znaleźć ucieczkę w rozmowie od odgłosów, które pobudzały poczucie winy. Na których dźwięk, aż chciała zamknąć się w pokoju i bić się aż do rana:
- Ilu tej nocy z nas umarło i jak potężne straty ponieśliśmy?

Re: Dom medyka — Sro Lut 08, 2023 7:06 pm

Słysząc pytanie Yony, uniosła jedną brew w pytającym spojrzeniu.
— Nie, czemu? Łaskocze — odparła zgryźliwie, przygryzając policzki od środka. Chwilę później jednak parsknęła cichym, zduszonym śmiechem. — Jakoś to będzie. Bywało gorzej — dopowiedziała weselej, pokrzepiająco unosząc kącik ust do góry.
Zaraz po tym opuściła głowę z głośnym westchnięciem i pokręciła nią lekko w rezygnacji. Fakt, ręce bolały, ale emocje z tym związane nie tylko opadły, ale i zostały zastąpione innymi. Rezultat ich walki oraz to, kim stał się Sendo, były dla niej o wiele gorsze niż zranione przedramiona. Trudno było pogodzić się z nową rzeczywistością.
Potrzebuję waszej pomocy.
Mori uniosła twarz i odprowadziła wzrokiem oddalające się kobiety, z dystansu następnie obserwując poczynania Kumy. Fajnie było umieć walczyć, ale w dniach takich, jak ten, to medyczka była na wagę złota. A nie oni, wielcy zabójcy.
Gdy lekarka ponownie zwróciła się do niej, Nishiōji wstała ze swojego miejsca i zajęła to, które zostało jej wskazane. Ponownie omiotła spojrzeniem swoje koleżanki.
Muszę rozkrwawić poparzoną ranę...
— Co? — wypaliła bez zastanowienia. — Nie ma mowy, chyba cię p... — Urwała, gdy wręczono jej kawałek drewna. Popatrzyła na niego zniechęcona. — Ja pierdolę — podsumowała cichym warknięciem. Zażyła wręczonych jej leków, po czym umieściła przedmiot w ustach. Kątem oka zerknęła groźnie w stronę Hiryū. W odróżnieniu do ich poprzedniej rozmowy, już nie było jej do śmiechu.
Mogła sobie być tym Zabójcą Demonów, ale na nowo otwierana rana zaczęła być jednak równie nieprzyjemna co myśl o wydarzeniach z Nagoi. Syczała, przeklinała przez zagryzione zęby, a wszystko to przy jednoczesnym zmuszaniu się do względnego pozostania w miejscu.
Z niewyobrażalną ulgą przyjęła słoik z maścią.
— Gnić? — powtórzyła, jakby nie dosłyszała za pierwszym razem. Usłyszała znakomicie, ale była to ostatnia rzecz, którą w tym momencie chciała sobie wyobrażać.
Zanim Kuma się od niej oddaliła, Mori ponownie do niej doskoczyła.
— Hej, zaczekaj — zaczęła, zatrzymując ją położeniem dłoni na ramieniu. Nachyliła się do jej ucha, chcąc zniżyć ton głosu do szeptu. — Saiyuri porwał demon. Może niewiele pamiętać, gnojek pobawił się jej pamięcią. Przekaż jej to, proszę, kiedy się obudzi. Pewnie prędzej czy później coś sobie przypomni, ale niech... nie wiem, nie forsuje tego? — Nie była przekonana co do tego ostatniego, ale wnioskowała, że informacja ta uspokoi Kurayami przynajmniej na początku. Jeżeli ją okłamała, trudno. O Kamie też nie planowała w tym momencie wspominać.
Wyprostowała się i uśmiechnęła ciepło do kobiety, jak gdyby rozmowa sprzed chwili nie miała miejsca.
— Dziękuję i przepraszam za swoje zachowanie — tj. niekulturalne odzywki, gdy lekarka próbowała jej pomóc. Mori ukłoniła się z wdzięcznością. — Powodzenia. Wszystkiego dobrego. Do zobaczenia — ostatnie słowa skierowała także do Tatsu i Yony, którym posłała znaczące spojrzenie.
W towarzystwie słoika z maścią, opuściła dom medyka.

z/t

Re: Dom medyka — Czw Lut 09, 2023 7:55 pm

Gdy Kuma odeszła, mówiąc wcześniej "Nie podnoś się" zabrzmiało niemalże jak żart, jak miałby to zrobić? Choć odpowiedz była spowodowana troską i odpowiedzialnością jako medyk, to nie zmieniało to faktu, że brzmiało to kuriozalnie oraz zabawnie biorąc pod uwagę całą sytuacje. Przekroczył jedną barierę swoich możliwości, nie zamierzał przekraczać kolejnej po za tym perspektywa wstawania z połamanymi kończynami oraz pozrywanymi mięśniami nie mogła skończyć się dobrze.. Kto by pomyślał, wszyscy dzisiaj wstawali z ekscytacją, nadzieją by opanować oddech słońca, a skończyli pobici, zdruzgotani, choć zwycięscy. Czy jednak bez zastanowienia mogli to nazywać zwycięstwem?

Pokiwał głową w podziękowaniu, nie wysilał się z odpowiedzią, nadal nie czuł się na tyle sprawny aby móc rozmawiać ile by chciał, wbrew pozorom to nawet gadanie go męczyło, nigdy się nie spodziewał, że takie proste czynności będą sprawiały mu taką trudność. Czekał z niecierpliwością na odpowiedz, teraz jednak nastąpił inny paradoks, irytujący jego umysł - Wcześniej czas przemijał niezwykle szybko, teraz wszystko zdawało się niemożebnie wydłużać, a on nie mógł robić nic innego, niż patrzyć się w ścianę albo w sufit, tak w ramach urozmaicenia.. Gdy tylko wyzdrowieje, jakie kroki powinien przedsięwziąć? Wykonywać misje to jedno, jednak jeszcze wiele było do zrobienia, a wraz z zmniejszającą się ilością zabójców będzie coraz ciężej wypełniać dodatkowe, osobiste sprawy, zwłaszcza, że ostatnio z misji do misji lądował w szpitalu. Ostatnio budynek się na niego zawalił, a teraz wleciał w budynek, kiepsko mu wychodziło unikanie obrażeń, za każdym razem ryzykował, za każdym razem udawało mu się osiągnąć cel - Jednak ile razy będzie w stanie to znieś?
Nie ważne, jeśli tylko będzie mógł uratować innych, to zrobi to ponownie i ponownie. Nawet jeśli będzie musiał się przebić przez trzy budynki.

Wkrótce nadeszła odpowiedz od Kireia, najwidoczniej on sobie poradził lepiej w czasie całego ataku i mógł poruszać się o własnych siłach. Hana nie żyła, ostatnia osoba, którą dzieci mogłyby nazywać rodzicem odeszła bezpowrotnie, zostawiając je jako sieroty.. Poświęciła swoje życie aby je ochronić, tak samo jak wcześniej jej mąż poświęcił swoje, aby chronić mieszkańców Edo, czuł się winny, że nie zdołał jej uratować, gdyby był szyby jest szansa, że mógłby uratować wszystkich. Wypuścił ciężko powietrze, wybaczył jej wcześniej zdradę, a teraz utwierdził się w przekonaniu, że robiła to wszystko dla dobra dzieci. Pomodli się za nią.
— Przekaż mu, że żyje — Powiedział w stronę otwartego okna, nie mógł pisać, a też zlecanie napisania tak prostej wiadomości było tylko stratą czasu dla samego medyka. Musiał przemyśleć co dalej zrobi, będzie musiał osobiście skierować prośbę do Daisuke, aby zyskać możliwość opieki nad rodzeństwem, był to winny Tsunie i Hanie.
— Możesz podłożyć mi pod dłoń, mój miecz? — Skierował swoją prośbę do Kumy, nie rozstawał się z swoim orężem nigdy, nieważne czy spał albo jadł, teraz również ma zamiar, aby był w pobliżu. Jego obecność była kojąca, pozwalała się skupić, tak jakby brakujący element mógł wreszcie wrócić do układanki.

Re: Dom medyka — Czw Lut 09, 2023 8:50 pm

- Dla poprawy humoru powiem, że mnie też łaskocze - odpowiedziała lekkim tonem, wskazując skinięciem w stronę rannej dłoni. Nie wiedziała, czy boli tak samo, ale dopóki leki nie zaczną działać, a chyba ktoś jej jakieś podał w pewnym momencie, jak weszła - musiała wytrzymać. Jeszcze chwila, powtarzała sobie w myślach, gdy powoli się oddaliła od Mori - Byle nie było gorzej - mruknęła na odchodne, podchodząc do wolnego miejsca, ale w zasięgu jej wzroku.
Nie była osobą z najwyższym priorytetem. Dlatego oczekiwanie na swoją kolej, zaczęło się rudej dłużyć. Zamknęła na moment oczy, skupiając się na oddechu, kontrolując bicie serca. Przyspieszyło na wieść o wydarzeniach w Yonezawie, stąd potrzebowała się uspokoić. Zerknęła na moment w stronę zabójczyni, widząc, jak na nią łypie wzrokiem. Pospiesznie zerknęła w jakiś inny kąt, jeszcze by zaczęła krzyczeć na nią przez całe pomieszczenie.
Kiedy podeszła do niej medyczka uśmiechnęła się słabo, nie czując już ręki. Ból zniknął, a ona niemal rozpływała się przy ścianie. Wsiąkała w nią ciałem, nie chcąc się od niej odsunąć. Było jej dobrze, mimo że słowa Kumy wskazywały na podobną dawkę cierpienia. Liczyła się z zabiegiem, bo potrzebowała pełnej sprawności. Instrumentu też nie mogła sobie odpuścić - Wszystko przeżyje, o ile to pozwoli mi wrócić do stanu sprzed zmiażdżenia - wyszeptała cicho, zaciskając na moment usta w wąską linię. Musiało się udać, liczyła, że zdają sobie z tego sprawę. Spojrzała twardo na dziewczynę, aby widziała jej determinację, błędy podczas naprawiania rany nie były mile widziane.
- Pomyślę nad tym następnym razem - dodała po chwili, próbując unieść kąciki nieco wyżej - ocieplić swój wizerunek. Nie potrafiła. Drgnęły, ale zaczynała się lekko stresować.
- Miejmy to za sobą, proszę - po tych słowach odepchnęła się zdrową dłonią od ściany, stając w miarę pewnie na nogach. Była gotowa pójść tam, gdzie jej potrzebowała, choćby miała się tam czołgać, gdyby dolne kończyny odmówiły posłuszeństwa. Czas przejść przez ten horror, aby jak najszybciej móc skupić się na tych, co oberwali w trakcie tej maskary.

Re: Dom medyka — Pią Lut 10, 2023 3:48 am

Na przedrzeźniania i utyskiwania Kotone zaledwie wywrócił oczami. Nie było sensu wdawać się z nią w jakiekolwiek słowne potyczki bo po pierwsze, doskonale wiedział że z nią nie wygrał, a po drugie - pewnie prędzej zabrałoby mu oddechu, niż przekonał ją do własnej racji. Pozwolił więc by zaprowadziła go w stronę domu medyka, oczywiście przybrawszy przy tym jakże oburzony i jednocześnie nad wyraz męczenniczy wyraz twarzy, co po części było teatralnym gestem i jednocześnie odpowiedzią na chociażby myśl o silnym zapachu ziół i świeżej krwi. Biorąc pod uwagę jak wyglądała wioska, mógł tylko domyślać się jaka atmosfera musiała panować w budynku.
Kiedy weszli do środka, usadził się na jakimś wolnym siedzisku, zwyczajnie chcąc zaczekać na swoją kolej. Był pewien, że akurat jego rany nie były tymi plasującymi się w top trzech najbardziej nagłych przypadków, więc pozwolił by dyżurujący medyk sam pojawił się w odpowiednim czasie. Kiedy wreszcie otrzymał nieco atencji, pokrótce wyjaśnił, że boli go bok, a przy otrzymaniu obrażeń coś tylko chrupnęło mu w boku, bo i cóż więcej było tutaj dodawać? Nie pierwszy raz miał pęknięte czy złamane żebro.

rany:

Re: Dom medyka — Sob Lut 11, 2023 2:02 pm

Nie musiała nawet patrzeć na Ayumu, żeby u s ł y s z e ć jak ten przewraca oczami. Okiem. Druga sprawa, że teraz jakoś nie miała odwagi na niego spojrzeć, kiedy wlokła go do medyka. Chyba właśnie dlatego tak uparcie ograniczała jakiekolwiek bliższe kontakty z ludźmi - ewidentnie zdziczała przez te wszystkie lata i kiedy traciła gardę kompletnie nie wiedziała jak się zachować.
Przez krótki moment próbowała usprawiedliwić swoje zachowanie tym, że... cóż, zmagała się jeszcze z żałobą i jako człowiek naturalnie szukała pocieszenia. Ale zaraz po tym zdała sobie sprawę, że nie tylko o to chodziło i zwyczajnie szukała teraz wymówek. Zdecydowanie łatwiej było ograniczać się tylko do zadań i ich wykonywania...
— Zapomnieliśmy o twojej klaczy — zauważyła niezwykle sprytnie, kiedy już dotarli do Domu Medyka - i właśnie w momencie, gdy Ayumu szukał wolnego siedziska, ona zgrabnie odwróciła się na pięcie i pierzchła z budynku. Istotnie, w pierwszym odruchu miała ochotę autentycznie uciec i zaszyć się... gdziekolwiek. Ostatecznie jednak naprawdę wróciła się do puszczonego samopas konia, żeby zamknąć go w jednym z boksów. Jeśli już coś robić to od początku do końca - więc zaraz po tym, wtłaczając wszystkie siły w zachowanie kamiennej twarzy i stoickiej ekspresji, wróciła do woniącego krwią i medykamentami baraku.
Weszła do środka jakby nigdy nic, choć miała wrażenie, że wszystkie swoje rozterki ma wypisane na czole - i wyglądały tym idiotyczniej, że obracała się teraz wokół naprawdę wielu rannych, nie mówiąc już o tych czekających na pochówek. Autentycznie czuła się jak dewiantka.
Rzuciła krótkie, kontrolne spojrzenie Nishiōjiemu, by szybko odwrócić wzrok i odnaleźć spojrzeniem Kumę - która dalej uwijała się wśród rannych jak pracowita pszczółka. Lawirując wśród pacjentów - i czując jak wyrzuty sumienia coraz bardziej przygniatają ją do ziemi - w końcu stanęła tuż przy dziewczynie Ne, nachylając się lekko nad jej ramieniem.
— Kuma-san... wiem, że miałam stąd znikać, ale przyprowadziłam jeszcze kogoś — oświadczyła, zwracając się do młódki nienachalnie - i z szacunkiem, której według niej należał się uzdrowicielom, zwłaszcza w takich sytuacjach. Rozejrzała się jeszcze uważnie po innych rannych zabójcach. — Jeśli potrzebujesz pomocy to jestem do dyspozycji — dodała jeszcze, gotowa dalej pełnić rolę cienia i dodatkowych dwóch rąk. Na bogów, byleby tylko się czymś zająć.

Re: Dom medyka — Nie Lut 12, 2023 7:20 pm

Leczenie

Dokładny opis leczenia będzie później. Na ten moment przedstawiam kto może już wyjść z tematu. Zabieg Yony i Saiyuri były przeprowadzane w znieczuleniu.

Tatsu, Yona, Ayumu - załatwieni, ewentualne dalsze leczenie zgodnie z rozpiską.

Saiyuri:

3 fabuły gdzie postać jest w trakcie rekonwalescencji.
Fabuły z medykiem liczona są podwójnie.
Fabuły z zielarzem (a właściwie gdzie postać używa ziół i naparów) także liczone są podwójnie.
Postać może napisać też trening (krótki - liczony jako jedna fabuła; długi - jako 2 fabuły). Taki "trening" daje 50% PO zwykłego treningu.
Efekty nie nakładają się na siebie.
1 fabuła - postać ma rany 3 poziomu
2 fabuła - postać ma rany 2 poziomu
3 fabuła - postać ma rany 1 poziomu
Fabuły po minimum 5 postów na głowę.
Brak ręki.
Kwestia pamięci wydarzeń z polowania - czarna dziura na ten moment. Postać może się domyślić, że straciła kogoś bliskiego. Jak ktoś wspomni o Kamie w szpitalu - to od razu wiedza o nim. Jak nie, to w fabule poza szpitalem od NPC się może dowiedzieć.
Dalsze odzyskiwanie wspomnień - widok masek, widok Tory, widok siedziby rodu minamoto.
Zobaczenie powyższych + HD B + CK B + napisanie sesji (długość jak trening) z medytacją gdzie postać stara się sobie przypomnieć wydarzenia = pełne odblokowanie wspomnień.

Re: Dom medyka — Nie Lut 12, 2023 9:03 pm

Oddech ze spokojnego powoli acz miarowo zaczął zmieniać się, momentami zawieszać na kilka sekund jakby w bezdechu tylko po to aby po chwili przyspieszył. Nie należał do równych i zdrowych, ale czy można było jej się dziwić po tych obrażeniach jakie dostała, to był istny cud że żyła. Choć daleko było aby te zasługi pokładać w rękach bogów, bo to nie oni postanowili wrócić się po jej dogorywające zwłoki. Zrobił to Ayumu i gdyby nie on, pewnie Kurayami by dzisiaj nie było wśród pacjentów NE i ile wśród żywych.

Pustka i mrok, bo tylko to miała teraz przed oczami. Odgłos jej własnych kroków po wilgotnej, czarnej brei, w której brodziła bosymi stopami nie był niczym przyjemnym. Odgłos chlapiącej cieczy roznosił się po bezkresie, odbijając echem. Ametystowe spojrzenie nie potrafiło nic wyłapać przed sobą. Stanęła na chwilę w miejscu wsłuchując się w otoczenie ale nic poza ciszą nie była w stanie wyłapać. - ..gdzie ja.. właściwie.. jestem.. - wyszeptała zanim ruszyła przed siebie, a przynajmniej chciała to zrobić. Nogi odmawiały posłuszeństwa, nie dlatego że zapomniała jak się ich używa, nie dlatego że była ich pozbawiona.. ale ciecz w której brodziła jedynie stopami, teraz już sięgała do połowy ud. Nie tylko utrudniając jej poruszanie się ale całkowicie je odbierając. Oddech mimowolnie przyspieszył, stał się płytszy, bardziej nerwowy. Czarna, gęsta maź poruszyła się, wystrzeliwując w stronę jej lewej ręki, chwytając ją w żelaznym uścisku, oplatając się wkoło kończyny, sięgając aż do barku. Ból jaki czuła był tak realistyczny że chciała wydrzeć się do momentu aż całkowicie zedrze sobie gardło w procesie uszkadzając struny głosowe. Żaden odgłos jednak nie umknął z jej ust, a jedynie oczy zaszły łzami, cieknąć po policzkach. I najgorszy odgłos jaki mogła w życiu słyszeć.. odgłos rozrywanych mięśni, tak bliski, tak dobrze znany że rozsadzał jej czaszkę..

Powieki otworzyły się nagle, zapierając dech w piersi poczuła paskudny ból w klatce piersiowej. Zaniosła się paskudnym kaszlem sięgając do dekoltu jedną ręką. Zaciskając mocniej powieki, próbowała uspokoić oddech choć odrobinę. Z kącików ust spływały łzy. Uczucie straty czegoś cennego było nie do opisania. - .. gdzie.. - wychrypiała błądząc pół przytomnym spojrzeniem po suficie, łapiąc płytkie oddechy. Prawa dłoń uniosła się wyżej, poparzona ręka była opleciona solidnie świeżym bandażem. Poruszyła lewym barkiem żeby spojrzeć na lewą kończynę. Jej rozmazane spojrzenie nie zarejestrowało tego co chciała zobaczyć. - .. huh.. - mruknęła nie czując lewej ręki. Czy była w takim ciężkim stanie że nie była w stanie jej nie tylko podnieść, ale zdołała jeszcze zdrętwieć przy okazji? Przechyliła głowę powoli w bok i wbiła spojrzenie w bok ciała, gdzie powinna leżeć jej kończyna..
Panika wzięła nagle górę, gdy rozbiegane, przerażone spojrzenie dotarło do lewego barku. Nie miała ręki.. Szczęka sama się zacisnęła gdy gwałtownie odwróciła twarz w drugą stronę, nie chcą patrzeć na ten widok. Ból jednak, który czuła nie był spowodowany tylko stratą ręki, czuła że straciła coś o wiele ważniejszego. Nie wiedziała co to było jeszcze, bo gdy próbowała przypomnieć sobie ostatnią rzecz jaka miała miejsce przed otworzeniem oczu w tym pomieszczeniu, spotykała się z ciemnością bardziej gęstą i intensywną niż ta z jej koszmaru. Szok zawładnął nie tylko ciałem ale i umysłem na ten moment. Nie tyle co nie mogła w to uwierzyć, ale nie chciała by to była jej rzeczywistość! - To.. to tylko.. koszmar.. zaraz się obudzę.. zaraz się z niego.. wybudzę.. to nie może być.. nie może.. - szeptała ledwo słyszalnym głosem jak mantrę w kółko i to samo jakby miało jej to pomóc się wybudzić.. Ametystowa barwa zdawała się w jakiś sposób wypłowieć.. zmatowieć, zupełnie jakby na łóżku nie leżał człowiek a poniszczone, połatane bandażami, dogorywające zwłoki. Obraz nędzy i rozpaczy..

Edit (4.06.2023)
Nafaszerowana silnymi lekami uspakajającymi, była w końcu w stanie się jakoś uspokoić. Choć to nie wróciło jej chęci do życia przecież. Jedynie przytłumiło jazgot zbędny jazgot, którego przecież nikt nie chciał słyszeć. Nie chciała tam być. Nie chciała by ktokolwiek na nią patrzył! Nie chciała słyszeć tych wszystkich komentarzy.. było tego za dużo. Gdy tylko była w stanie się podnieść z łóżka, wzięła od medyka leki, wysłuchała instrukcji odnośnie tego kiedy i co może brać i ruszyła w stronę swojego pokoju, odtrącając każdą możliwą formę fizycznej pomocy.

Z tematu.

Re: Dom medyka — Wto Lut 21, 2023 9:51 pm

Nawet jej nie pamiętała. Gdy tylko leki zaczęły działać w stu procentach oczy zabójczyni same się zamknęły. Gdy się obudziła, próbowała sobie przypomnieć o czym śniła. Ktoś się uśmiechał, ale osoba była zamazana, jakby gdzieś za mgłą. Spojrzała po pomieszczeniu w poszukiwaniu osoby, która jej powie, co dalej, ale... Chyba wszyscy byli zajęci.
Spróbowała wstać i poszło dość gładko. Dłoń bolała, ale nie tak jak poprzednio. Posprzątała po sobie, powoli zwinęła futon, starając się użyć zdrowej ręki, a potem ruszyła w poszukiwaniu jednego z pracowników.
Leki dostała, ale... warto byłoby spytać, co z innymi. Wcześniej się o to martwiła, a teraz miała chwilę, aby się dowiedzieć co nieco o stanie znanych jej zabójców. Zapytała o Tachibanę oraz Matsumoto. Jeden wyszedł, drugi dalej na miejscu - Gdzie przebywa? To mój... przyjaciel - wyszeptała do pracownika, lekko się nad nim pochylając. Nigdy nie myślała, że powie to na głos, a teraz, gdy było po wszystkim, zauważyła, iż odwraca wzrok.
Wieści o jego stanie były koszmarne. Miał uważać, powtarzała sobie, a tymczasem nadeszła chwila, gdy zobaczy go w jeszcze gorszej formie.
Przeszła za mężczyzną wgłąb domu medyka. Stając na progu, spojrzała na zabójcę, wstrzymując na moment oddech. To wcale nie przypominało tego, co zobaczyła w jego pokoju. Było źle, bardzo źle - Czasami naprawdę Cię nienawidzę. Miałeś uważać... - zacisnęła zdrową dłoń w pięść, podchodząc coraz bliżej. Jej oddech nie przyspieszył, ale po buzi było widać jak zła oraz wkurzona była.
Gdy dowiedziała się, że mają go zanieść, jej ciało samo się ruszyło. Zerknęła pytająco na medyka, wskazując jednocześnie na siebie. Wybierz mnie, krzyczało jej spojrzenie, kiedy chowała za ciałem zranioną rękę. Ostatecznie zgodzono się pod warunkiem, że ktoś jej pomoże. Jeden z młodych zabójców pomógł jej przenieść Takashiego, a później wspólnie je podnieśli.
Zmierzali do pokoju pioruna, ale ona nie zamierzała zostać tam, ani dłużej. Gdy uporali się ze swoim zadaniem, od razu odwróciła się w stronę wyjścia - Pogadamy o tym za kilka dni, odpocznij- powiedziała wyzutym z emocji głosem i ruszyła przed siebie, najpewniej do swojego pokoju.
[z/t]

Re: Dom medyka — Czw Lut 23, 2023 8:11 pm

Tatsu czuła się... słabiej? Tylko to była w stanie określić, po skończonym pobieraniu krwi. Na liście dość rozległych obrażeń, jakich doznała w swoim życiu, wykrwawianie się na śmierć było jednym z nielicznych nieodwracalnych doznań, jakie uniknęła w swoim życiu. A przecież nie straciła jej zbyt wiele. Nie było jej chyba nawet pół litra, choć może było jej trochę więcej niż tyle? Na pewno musiała jej mieć znacznie więcej, choć nigdy nie zapytała żadnego mądrego medyka, ile z niej może posiadać? Interesowała ją jedynie ilość krwi u demona. Który zawsze miał jej zdecydowanie za dużo, by robić przy jej pomocy różne dziwne rzeczy...

Gdy tylko oddała wystarczająco dużo krwi, zaś Sai i Yona byli operowani przez medyków, pożegnała się z Kumą, opuszczając prowizoryczny szpital. Wsłuchała się po raz kolejny w dźwięki domu medyka. W poszukiwaniu delikatnych dźwięków Izanamy-sama. Zdawała się nic nie słyszeć, jak gdyby wszyscy, którzy przeżyli mieli żyć dalej. Jakby dosłownie minęła Ją po drodze, czując wyraźnie że tu była. Przy użyciu swojego węchu, a nie słuchu. Poczuła ten charakterystyczny dla córki grabarza zapach ludzkich zwłok. Niesionych dość pośpiesznie na barkach dwójki Ne, którzy wyraźnie woleli zajmować się czymś innym. I mieć to jak najszybciej z głowy...

- Ej wy! - krzyknęła donośnym głosem do zabójców, doganiając ich po drodze - Nosicie worek ryżu, czy zmarłego człowieka? Chcecie by rozpadł się po całej Yonezawie?

Zdezorientowani zabójcy, zatrzymali się i spojrzeli na siebie, po chwili przemyśleń mówiąc cicho:
- Nie...

- Więc znajdźcie jakąś płachte, płochno, futon... Cokolwiek. Chociaż udawajcie, że przejmujecie się tym całym kegare.

Biorąc głęboki wdech, Tatsu pokręciła głową z niedowierzaniem na ten akt grabarskiej amatorszczyzny:

- Dołączę do was, jak coś zjem. Nie róbcie nic głupiego.

Łowczyni kamienia odeszła w swoją stronę, zostawiając jeszcze bardziej zdezorientowanych zabójców. Najwidoczniej śmierć zaglądała do Yonezawy rzadziej niż zazwyczaj i nie każdy wiedział jak się obchodzić z tym co po niej zostało. Tatsu z chęcią pomogła swoją wiedzą i niemal szesnastoletnim doświadczeniem w tym zakresie. Przyjmując każdą ucieczkę przed przemyśleniami, które w końcu ją czekają...

[z/t]

Re: Dom medyka — Sob Lut 25, 2023 10:52 am

Z każdą kolejną chwilą, jaką spędzał w domu medyka było lepiej.. Znaczy fizycznie jeszcze nie czuł różnicy, długo jej zresztą nie poczuje nawet mimo ogromnych zdolności obecnych Ne, będzie ciężko, będzie bolało i będzie potrzebował ogromnej cierpliwości by wrócić do pełnej sprawności. Jednak jego umysł zdawał się uspokajać i wypierać negatywne myśli, krok po kroku "Było warto" Stwierdził w myślach, Oczywiście nie był zadowolony z wielu kwestii jeśli chodzi o wykonanie tego desperackiego ratunku.. Jednak finalnie uratował dziecko, a tej nocy nie potrzebowali już więcej tragedii.

Niemalże nie zauważy przybycia Yony, poniekąd się ucieszył, że nic się jej nie stało. Możliwe, że niepotrzebnie się martwił kiedy to wysłał jej krótką wiadomość, aby nie robiła nic głupiego.. Z ich dwójki, najwidoczniej on popełnił większą głupotę, to właśnie był efekt tej złości i nienawiści, która go pochłonęła, a czym właściwie pewnego czasu zabójczyni się zachwyciła. To była wyjątkowa mocna ale również kosztowna część jego charakteru.
— Musiałem. — Odpowiedział jej cicho, nie miał więcej nic do powiedzenia na swoje usprawiedliwienie, patrzył na nią z pewnością, choć złociste oczy, które zazwyczaj emanowały energią, zdawały się teraz przygasać - Choć zapewne z zmęczenia, a może innych powodów?
Gdy go unieśli był wdzięczny, znudził mu się obecny sufit i pożegnał go z niejaką satysfakcją. Przymknął oczy na chwile, a potem obudził się już w swoim pokoju.. Czyżby zasnął? A może stracił przytomność? W tej sytuacji, nie był już pewien. Yona obwieściła mu, że pogadają za parę dni.. Czas pokaże czy będzie w stanie.

z/t

Re: Dom medyka — Wto Sie 08, 2023 9:17 pm

Częściej widywała medyka niż kogokolwiek innego. Regularne przeglądy jej stanu były czymś co musiało mieć miejsce aby wróciła do jak najlepszej sprawności fizycznej. Słuchała wytycznych Ne jak demoniczne bękarty swojego stwórcy Muzana. Można by powiedzieć że między tym co było ponad pół roku temu a teraz, było sporą poprawą jej stanu, ale nadal było to dalekie od miejsca gdzie chciała się znajdować. Niby można się przyzwyczaić do kalectwa i chciała w to wierzyć! Tyle już się nasłuchała od innych zabójców że przecież Mistrz wiódł taki długi żywot z wieloma sztucznymi elementami protetycznymi, że powinna się cieszyć. Osobiście uważała to za bzdurę, bo jakość życia nigdy nie będzie taka sama. Ona już nigdy nie będzie czuła się taka sama. Westchnęła ciężko gdy podniosła się z futonu żeby się ogarnąć. Przemyła twarz zimną wodą, przyglądając się przez chwilę w lustrze, sunąć palcami wzdłuż blizny na policzku. To było nic w porównaniu z ubytkiem na który nadal momentami nie mogła patrzeć, a co dopiero pozwolić się komukolwiek bliższemu obejrzeć. Czuła pewne obrzydzenie do tej części ciała i dziękowała wszystkim bóstwom że nie miała wyostrzonego wzroku. Naciągnęła granatową yukatę na siebie i powoli obwinęła się paskiem z małą pętelką, którą zrobił dla niej Yuichiro żeby mogła się sama ubierać bez niczyjej pomocy. Wysunęła dłuższe, jasne włosy zza kołnierza palcami prawej dłoni i ruszyła w stronę domu medyka.
Starała się nie przysłuchiwać szeptom innych. Gdy dotarła na miejsce, zapukała do drzwi i weszła. - Zostałam wezwana? Kurayami Saiyuri.. - rzuciła, szukając wzrokiem po pomieszczeniu głównego Ne zarządzającego tym przybytkiem.

Re: Dom medyka — Wto Sie 08, 2023 10:38 pm

Ingerencja MG

⠀⠀⠀⠀⠀Saiyuri opuściła swoje kwatery i znalazła się w domu medyka, gdzie powitał ją widok kobiety w średnim wieku - jednej ze starszych medyczek, które można było znaleźć w lecznicy. Kobieta na widok zabójczyni uśmiechnęła się lekko, wskazując jej dłonią miejsce do siedzenia.
- Proszę kochana, pokaż mi jak tam twoje rany - odezwała się głosem łagodnym, ale nieco chropawym. Grzecznie poczekała, aż Saiyuri obnażyła ramię, w razie potrzeby pomagając jej w całym tym procesie, a kiedy już wreszcie mogła - starannie jej się przyjrzała.
Szrama ciągnąca się po barku była czerwona i rozległa, świadcząca dobitnie o tym, że całą walkę z demonicą Kurayami przeżyła praktycznie cudem. Medyczna jednak po długiej chwili dotykania blizny, ściągania brwi i cmokania, wreszcie rozchmurzyła się i pokiwała głową.
- Wygląda dobrze - zawyrokowała wreszcie, odsuwając dłonie od zabójczyni. - Możesz się okryć, ale nie ubieraj się jeszcze całkowicie. - odsunęła się też nieco, dając jej nieco miejsca. - Powiedz mi jeszcze, jak się ogólnie czujesz?

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom medyka — Czw Sie 10, 2023 12:20 am

Kiedy kobieta się do niej zwróciła, podeszła nieco bliżej witając się z nią lekkim skinieniem głowy. Zajęła wskazane przez nią miejsce i pociągnęła za pasek, luzując go nieco. Ostrożnie zsunęła materiał yukaty z lewego barku a potem i z prawego obnażając się przed medykiem. Odwróciła głowę w bok gdy dostrzegła spojrzenie skierowane na jej ubytek. Nie lubiła tego momentu kiedy ktoś się jej tam przyglądał z taką uwagą. Choć wiedziała że to było konieczne. W sumie nowemu zabójcy pioruna pokazała jak to wygląda tylko po to żeby miał jakieś pojęcie tego do czego demony są zdolne. Ale gdy Shoro zmieniał jej opatrunki to czuła się z tym paskudnie. Przy Kagamim wiecznie się zasłaniała i poprawiała ubranie byleby tylko nie widział nic. Czuła się zażenowana tym jak wyglądała.
"Wygląda dobrze"
Szczęka sama się zacisnęła na te słowa. Choć wiedziała że chodziło o stan zagojenia rany a nie tego jak paskudnie się prezentowała. Westchnęła z lekko ulgą przy tym i uśmiechnęła się kącikiem ust. - To wszystko dzięki medykom i zielarzom.. że tak dobrze się goi.. - szepnęła cicho pod nosem nie szczędząc na wdzięczności w głosie.
"Możesz się okryć, ale nie ubieraj się jeszcze całkowicie."
Skinęła lekko głową na te słowa i ostrożnie naciągnęła materiał yukaty na ciało.
"Powiedz mi jeszcze, jak się ogólnie czujesz?"
- Ogólnie to różnie.. wspomnienia jeszcze nie wróciły, co jest irytujące.. męczą mnie koszmary po nocach.. wspomnienia odgłosów chyba są najgorsze.. - zaczęła powoli odpowiadać na pytania. - ..no i.. nie ma co się oszukiwać.. ciężko funkcjonować bez jednej ręki.. a głupio prosić inny o wieczną asystę.. brakuje mi mojej.. niezależności fizycznej.. - westchnęła po tych słowach, odwracając wzrok od kobiety w lekkim zażenowaniu.

Re: Dom medyka — Czw Sie 10, 2023 5:29 am

Ingerencja MG

⠀⠀⠀⠀⠀Medyczka zacmokała ni to z zadowoleniem, ni to chcąc nieco odjąć sobie przypisywanych zasług.
⠀⠀⠀⠀⠀- Nie przesadzaj, moja droga, to nasza praca. - uśmiechnęła się do Saiyuri, a uśmiech ten był niezwykle ciepły i pokrzepiający. Przesunęła się bliżej drewnianego stołu, który stał pod jedną ze ścian, a na którym ustawionych było parę glinianych naczyń, dużych i małych, buteleczek, ale też i opatrunków różnej maści. Wszystko, co warto było mieć pod ręką. Sięgnęła po jedno z mniejszych, ceramicznych pojemniczków.
⠀⠀⠀⠀⠀- Mogę ci coś dać na koszmary. Wspomnienia są ważne, ale jeszcze ważniejsze jest, by twój umysł był spokojny i był w stanie odpocząć podczas snu. Bez tego, możesz czuć się niepotrzebnie źle - powiedziała do blondynki, spoglądając na nią przelotnie i po chwili zastanowienia wybierając jedną z buteleczek.
⠀⠀⠀⠀⠀Na ostatnie słowa Kurayami, pokiwała głową ze zrozumieniem wypisanym na twarzy, na nowo do niej się przysuwając.
⠀⠀⠀⠀⠀- Noboru, pośpiesz się - powiedziała mocnym, donośnym głosem, chociaż daleko jej było do krzyku. Obejrzała się też w bok, spoglądając ku bocznemu pomieszczeniu, skrytemu za zawieszoną w przejściu kotarą. Coś trzasnęło cicho, a zduszony głos zapewnił, że zaraz przyjdzie. Zadowolona medyczka zwróciła swoją uwagę na Saiyuri, podnosząc ręce ku górze, tak by lepiej widziała co trzyma.
⠀⠀⠀⠀⠀- To na koszmary - poruszyła lewą dłonią, gdzie trzymała buteleczkę. - Nie pozbędzie się ich całkowicie, ale pozwoli łatwiej zasnąć i przynajmniej większość nocy będzie dla ciebie spokojna, jeśli będziesz piła to regularnie. Wystarczy, że wymieszasz nieco z herbatą. - zaraz podniosła drugą dłoń, gdzie znajdował się ceramiczny pojemniczek. - To na blizny. Maść pomoże w jeszcze szybszym gojeniu i zejściu koloru. - kiedy skończyła, pokiwała głową i położyła obie rzeczy obok Sai. Zaraz też, jak na zawołanie, do pomieszczenia wszedł dość młody mężczyzna. Na pierwszy rzut oka mógł mieć koło 20 lat, a w rękach niósł dość spore zawiniątko omotane szmatami.
⠀⠀⠀⠀⠀- Już jestem - oznajmił, spoglądając na medyczkę, a potem na zabójczynię i kłaniając się jej szybko. - To proteza - wyjaśnił pośpiesznie, rozwijając materiał. - Nie jest to jakość tej, którą posiadał mistrz, ale musisz najpierw przyzwyczaić się do takiej. - oczom Saiyuri ukazała się ręka wykonana z jasnego, błyszczącego drewna. Wyglądała na porządną i całkiem dobrze oddającą proporcje normalnej ręki, a przede wszystkim - dopasowaną do jej własnych rozmiarów. - Pani medyk powiedziała, że twoje blizny wyglądają dobrze, słyszałem. A to znaczy, że możemy ci ją zainstalować. Co ty na to? - zapytał, a po drobnych gestach można było zauważyć, że wręcz rwie się do przyczepienie tej ręki do zabójczyni. Na szczęście jednak, pamiętał o tym żeby być grzecznym.

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom medyka — Pią Sie 11, 2023 1:02 am

"Nie przesadzaj, moja droga, to nasza praca."
- Za którą wszyscy jesteśmy bardzo wdzięczni.. o czym nie mówimy zbyt często.. ale tak jest.. bez was.. nas by nie było.. - czuła potrzebę żeby to powiedzieć na głos. Wiedziała że Ne nie dostają wystarczająco podziękowań i pochwał za ciężką pracę, jaką się zajmują każdego dnia. Była bardzo wdzięczna, bardziej niż mogła to momentami okazać. Aż było jej głupio że na początku tak źle traktowała opiekujących się nią, przyuczających się medyków.
Skinęła lekko głową ze zrozumieniem gdy usłyszała skąd mogła mieć takie złe ogólne samopoczucie. Mało snu a tym bardziej tego o gorszej jakości musiało wpływać na jej zachowanie. Nic dziwnego że nie czuła się sobą od tylu miesięcy.
"Noboru, pośpiesz się"
Zerknęła mimowolnie w stronę w którą głośniej odezwała się kobieta. Głos nie był nacechowany złymi emocjami, ale był stanowczy i jednocześnie nadal przyjemny dla ucha. Słyszała jakieś krzątanie się w pomieszczeniu obok, jakieś trudne do zidentyfikowania odgłosy. Przechyliła lekko głowę w bok jakby bardziej nasłuchując ale wtedy kobieta podała jej leki. Kątem oka zerknęła na czerwone pręgi na bladej skórze, wyglądało to paskudnie. - Dziękuję.. z całego serca.. - szepnęła nieco ciszej, śledząc wzrokiem leki, które dostała od medyczki. Odgłos kroków sprawił że zerknęła mimowolnie w bok na zbliżającego się młodzieńca z zawiniątkiem. Zmarszczyła lekko nasadę nosa ale bardziej w skupieniu niż niezadowoleniu.
"To proteza"
Spięła się cała na te słowa. Ametystowe spojrzenie utknęło mimowolnie w przedmiocie, który został wyciągnięty z połaci materiału. Rozchyliła lekko usta przyglądając się trzymanej drewnianej ręce.
"Nie jest to jakość tej, którą posiadał mistrz, ale musisz najpierw przyzwyczaić się do takiej."
Dłoń zacisnęła się na materiale jej yukaty na wysokości uda mimowolnie. Przełknęła głośniej ślinę i podniosła wzrok na chłopaka. Widziała tą ekscytację w jego zachowaniu. "Musiał ciężko pracować nad nią.." pomyślała wracając wzrokiem do drewnianej protezy. Powoli sunąc wzrokiem od początku fragmentu gdzie miała być zamontowana aż po czubki palców.
"Pani medyk powiedziała, że twoje blizny wyglądają dobrze, słyszałem. A to znaczy, że możemy ci ją zainstalować. Co ty na to?"
Zmrużyła lekko powieki na jego słowa. Sięgnęła odruchowo dłonią do twarzy i zgarnęła jasne blond pasmo z oczu za ucho. - ..umm.. j.. ja-sne.. - szepnęła lekko przytakując głową młodzieńcowi. Nie wiedziała jak to będzie wyglądać, choć może po prostu jeszcze nie przywykła do myśli że będzie mieć drewnianą rękę.. ale to było lepsze niż jej kompletny brak. Nie będzie musiała polegać na innych z podstawowymi czynnościami. - ..jak.. jak ona będzie.. w sensie.. żyłki będą podczepione pod mięśnie? Czy.. jak to w zasadzie działa? - spytała lekko łamiącym się głosem. Ewidentnie nie było to dla niej łatwe, ale może dlatego ze wstydziła się tego jak wyglądała teraz. Ale widać że chciała spróbować, chciała iść dalej. Nie chciała stanąć w miejscu a tym bardziej się cofać..

Re: Dom medyka — Pią Sie 11, 2023 4:10 am

Ingerencja MG

⠀⠀⠀⠀⠀Kobieta pokiwała głową, uśmiechnęła się tak samo ciepło jak poprzednio i podziękowała za miłe słowa skierowane w jej stronę. Na pierwszy rzut oka nie wyglądało, jakby ponad to specjalnie przejęła się tymi słowami, ale gdyby się jej przyjrzeć, gdzieś w kącikach ust kryło się faktycznie zadowolenie. Przyjemna satysfakcja, że została doceniona.
⠀⠀⠀⠀⠀Słysząc zgodę Sai, twarz Noboru wyraźnie się rozjaśniła. Chłopak rozpakował protezę całkowicie, rzucając tkaninę gdzieś w kąt. Odwrócił ją też, tak żeby zaraz przyłożyć na miejsce i zaciągnąć parę sprzączek. Kurayami mogła poczuć jakby uszczypnięcie, ale nie było to nic poważnego. Skórzany rękaw, który łączył protezę z jej barkiem zacisnął się, przytulając do jej skóry szczelnie, ale też miękko - został wygarbowany z największą starannością tak, żeby nie robił jej krzywdy i mógł się idealnie dopasować.
⠀⠀⠀⠀⠀- Przepraszam, jeśli wydaje się ciasno, ale musi dobrze przylegać, dzięki temu mechanizm lepiej odpowiada na to, co chcesz robić... - zaczął chłopak, a w jego ciemnych oczach pojawiło się zmartwienie, kiedy głos Saiyuri nieco się załamał. Przestąpił z nogi na nogę, z wyraźnie nietęgą miną.
⠀⠀⠀⠀⠀- Nie... nie martw się. - powiedział niepewnie, niekoniecznie rozumiejąc dlaczego Kurayami tak się zachowywała, ani co też powinien właściwie z tym zrobić. Spojrzał więc na medyczkę błagalnie.
Druga kobieta usiadła obok zabójczyni, kładąc jej dłoń na plecach w pokrzepiającym geście.
⠀⠀⠀⠀⠀- Mechanizm jest skomplikowany - potarła ją po plecach z troską. - Ale działa. Ta proteza może działać nieco wolniej i mniej sprawnie jak twoja prawdziwa ręką, czy substytut wykonany z nichirin, ale na początek wystarczy. Musisz chociaż trochę nauczyć się z nią żyć. Nauczyć jak reaguje na pracę mięśni, żeby potem było ci łatwiej.
⠀⠀⠀⠀⠀- To delikatny mechanizm - dodał chłopak, nieco mniej spłoszony. - Ale działa. Znaczy... nie delikatny na zasadzie, ze zaraz się rozsypie, ale delikatny w sensie złożony... Jeśli poczujesz, że coś jest nie tak, lepiej żebyś zgłosiła się z tym do mnie, to wtedy można będzie ją dostroić.

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom medyka — Pią Sie 11, 2023 5:12 pm

"Nie... nie martw się."
Przeniosła swoje ametystowe spojrzenie na twarz młodego chłopaka. - Noboru, prawda? - spytała, pomimo ze wyraźnie usłyszała jego imię wcześniej z usy medyczki. - Przepraszam.. włożyłeś tyle serca i ciężkiej pracy w tą protezę.. powinnam tryskać większym entuzjazmem.. chyba jeszcze do mnie nie dotarło to że dzisiaj mi ktoś coś zmontuje.. więc jest to trochę taki szok dla mnie.. - zaczęła się tłumaczyć. Nie chciała żeby Noboru poczuł się źle z powodu jej skrępowania.
"Mechanizm jest skomplikowany"
przeniosła wzrok na medyczkę, słuchając jej z uwagą. Nie można było zaprzeczyć, że jej ciepły głos i delikatny dotyk na plecach jakoś pomógł jej się nieco rozluźnić. Cała ta sytuacja była dla niej po prostu nowa, ale gdzieś w głębi serca, cieszyło ją że korpus o nią tak dbał. W końcu członkowie organizacji byli dla niej jak druga rodzina, byli ważni. Spojrzała niepewnie na przyczepioną do jej ciała drewnianą rękę, musiała przyznać że była dobrze zrobiona, obciągnąć skórzaną rękawicą aż po bark i tylko ktoś z wyostrzonym zmysłem wzroku zauważy różnicę. Wróciła wzrokiem na chłopaka.
"Jeśli poczujesz, że coś jest nie tak, lepiej żebyś zgłosiła się z tym do mnie, to wtedy można będzie ją dostroić."
- Rozumiem.. więc od dzisiaj będziesz dla mnie jedną z najważniejszych osób w korpusie.. - skomentowała, wracając wzrokiem do protezy. - Czy.. muszę ją zdejmować? Czy.. mogę ją nosić cały czas? Czy trzeba ją jakoś konserwować w specjalny sposób? - oczywiście od razu nasunęło się kilka istotnych pytań, którymi zasypała młodego chłopaka, w końcu to on ją zrobił. Ale musiała przyznać że była pod wrażeniem. - Czy mógłbyś być osobą, która zaprojektuje i zrobi dla mnie trwalszą protezę..? Widać ze jesteś bardzo utalentowanym rzemieślnikiem w korpusie.. - dodała po chwili z delikatnym uśmiechem.

Re: Dom medyka — Pią Sie 11, 2023 8:34 pm

Ingerencja MG

⠀⠀⠀⠀⠀Noboru przestąpił z nogi na nogę. Znowu. Uśmiechnął się też do Kurayami lekko, nieco pewniej, nawet jeśli wciąż w nieco zakłopotany sposób, a potem pokiwał głową. Jeśli nie rozumiał w pełni co miała na myśli, to przynajmniej wyglądał, jakby starał się zrozumieć.
⠀⠀⠀⠀⠀Słysząc jej dalsze słowa, zarumienił się lekko. Może nie przywykł do miłych słów, a może i do zainteresowania, nawet jeśli czysto profesjonalnego.
⠀⠀⠀⠀⠀- Nie musisz, możesz nosić ją tyle, ile chcesz, chociaż miej na uwadze, że skóra gdzie znajduje się blizna wciąż jest delikatna. Warto więc, byś regularnie ją smarowała medykamentami, jeśli wciąż jakieś dostajesz. Warto też, żeby regularnie ją czyścić. Konstrukcja jest szczelna i chroni wewnętrzny mechanizm, ale lepiej zapobiegać niż leczyć. - uśmiechnął się do niej nieśmiało, nadstawiając uszu do dalszych jej słów i przez moment się jakby zastawiając, przy czym jednocześnie pąsowiejąc jeszcze bardziej.
⠀⠀⠀⠀⠀- Mogę. Razem z resztą rzemieślników w Yonezawie postaramy się zrobić co tylko w naszej mocy - z tych emocji skłonił jej się, jakby składał właśnie najważniejszą obietnicę w całym swoim życiu. - Ale... - wyprostował się, wyraźnie myśląc. - Taka proteza będzie potrzebować dużej ilości materiałów. Należałoby się po nie udać, bo to takie jakby... specjalne zamówienie. - wyjaśnił pokrótce, spoglądając jeszcze na protezę.
⠀⠀⠀⠀⠀- Proszę, poruszaj nią nieco.

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom medyka — Sob Sie 12, 2023 8:43 pm

Słuchała z uwagą instrukcji chłopaka, lekkim skinieniem głowy dając mu do zrozumienia co większy fragment informacji że przyswoiła sobie tą wiedzę. Wszystko co mówił miało sens, a skoro już skrupulatnie dbała o miecz, to proteza była po prostu kolejnym obowiązkiem. Jeśli chciała aby służyła jej jak najlepiej, to musiała o nią dbać najlepiej jak tylko potrafiła. - Będę o nią dbać.. masz na to moje słowo.. ale dobrze wiedzieć że mogę do Ciebie przyjść kiedy tylko zajdzie taka potrzeba.. - obdarowała go lekkim uśmiechem.
Widząc jak chłopak przybrał na kolorze po jej prośbie to aż lewy kącik jej się uniósł w łagodnym uśmiechu. Zmrużyła nieco powieki, przyjmując bardziej łagodny wyraz twarzy. Nieco spokojniejszy i może zrelaksowany. Zwłaszcza po tym jak proteza została założona. Zupełnie jakby choć odrobinę bardziej poczuła się.. kompletna..
"Taka proteza będzie potrzebować dużej ilości materiałów. Należałoby się po nie udać, bo to takie jakby... specjalne zamówienie."
- Jeśli potrzebujesz surowców.. to zorganizuję je we własnym zakresie.. będę tylko potrzebowała listy wszystkiego co jest wam potrzebne i najlepiej gdzie to mogę znaleźć.. a osobiście dostarczę Ci do pracowni wszystkiego.. - odpowiedziała z uśmiechem.
"Proszę, poruszaj nią nieco."
Spojrzała na drewnianą dłoń, niczym marionetki ludzkiego rozmiaru. Próbowała poruszyć palcami, po czym unieść drewnianą rękę na wysokość klatki piersiowej i przysunąć ją do siebie. Starała się obrócić dłonią tak aby wewnętrzna strona była skierowana w górę a po chwili zaciskać palce od najmniejszego po wskazujący w pięść. Uważnie się przyglądając całemu procesowi, nasłuchując odgłosów jakie wykonuje proteza przy każdym ruchu i analizując jaki jest czas opóźnienia między chęcią zrobienia gestu a faktycznym go wykonaniem.

Re: Dom medyka — Nie Sie 13, 2023 8:36 pm

Ingerencja MG

⠀⠀⠀⠀⠀- Zdobycie surowców nie jest takim łatwym zadaniem. Trzeba udać się na szlak w góry, a one same wydawane są rzemieślnikom i mistrzom miecza. Jeśli chcesz, możesz stanowić eskortę. - poinformował ją, przyglądając się jej kolejnym ruchom.
⠀⠀⠀⠀⠀Te były nieco toporne. Saiyuri musiała się skoncentrować na tym, co chciała zrobić, a jej poczynania wydawały się mozolne, a przede wszystkim - męczące. Mięśnie napinały się i dłoń faktycznie, poruszała się, jednak niezbyt płynnie i gładko. Sam mechanizm nie wydawał żadnych dźwięków, albo tak był zaprojektowany, albo dobrze naoliwiony, pozwalając na zachowanie wszelkiej dyskrecji i nie zdradzanie niczego swoją obecnością.
⠀⠀⠀⠀⠀- Przyzwyczajenie się do niej i opanowanie, wymaga czasu - odezwała się medyczka, która również uważnie przyglądała się próbom Saiyuri. - Tak samo jak niegdyś potrzebowałaś treningów by rozwinąć swe ciało i umiejętności walki mieczem, tak samo musisz teraz nauczyć się poruszać tak, by proteza działała płynnie. - kobieta uśmiechnęła się do zabójczynie ciepło. - Wiem, że zależy ci na lepszej protezie, ale jako medyk nie mogę tak po prostu zgodzić się na ruszenie od razu na szlak. Popracuj nad sprawnością, zostań w wiosce jeszcze dziesięć dni, to powinno wystarczyć, chociaż o wiele chętniej potrzymałabym cię jeszcze dłużej. - Noboru pokiwał głową na słowa starszej kobiety, samemu uśmiechając się jakby przepraszająco.
⠀⠀⠀⠀⠀- Sam muszę wysłać kruka z wiadomością i listą potrzebnych materiałów. Kiedy otrzymamy wiadomość zwrotną, będziemy mogli wyruszyć, a to trochę potrwa. Zebranie wszystkiego, przygotowanie...

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom medyka — Pon Sie 14, 2023 9:51 pm

Słuchała go z uwagą, lekkimi skinieniami głowy dając do zrozumienia że przyswoiła sobie te informacje. Chciała się przysłużyć jak najbardziej Ne, żeby chociaż odrobinę ich odciążyć w tym co chciała aby dla niej zrobili.
"Jeśli chcesz, możesz stanowić eskortę."
Po tych słowach aż się uśmiechnęła nieco bardziej zadowolona. - Bardzo chętnie.. nie pozwolę żeby cokolwiek stało się Tobie czy komukolwiek innemu. - zapewniła go ze szczerym uśmiechem na ustach. Jak będzie trzeba to poświęci i drugą rękę żeby komuś uratować życie! Ale tego już nie mówiła na głos oczywiście. Żeby nikogo nie wpędzać w nieprzyjemne uczucie.
Ruchy drewnianej protezy nie były takie jakie chciała by były, ale były dosłownie takie jakich się spodziewała. Nie liczyła na to że będzie nią poruszać jak swoją własną ręką. A przynajmniej nie od razu. Fascynujące było jednak to że ta proteza w jakiś sposób działała. Ręka robiła to czego chciała, nawet jeśli ze sporym opóźnieniem czy straszną topornością. Dosłownie jak ręka drewnianej kukiełki, ciągnięta niezdarnie za żyłki przez dziecko. Ale w ametystowych oczach czaiła się ciekawość wymieszana z nadzieją na to że opanuje protezę w równej mierze co kiedyś całkowitą koncentrację czy oddech pioruna.
- Nie słychać jak nią poruszam.. zupełnie jak.. prawdziwa.. - ostatnie słowo wyszeptała tak cicho jakby wypowiadała największe bluźnierstwa.
"Przyzwyczajenie się do niej i opanowanie, wymaga czasu"
- Zdaję sobie z tego sprawę.. - odezwała się grzecznym tonem do medyczki. To przecież nie tak że spodziewała się że od razu opanuje coś z czym nigdy nie miała wcześniej styczności.
"Wiem, że zależy ci na lepszej protezie, ale jako medyk nie mogę tak po prostu zgodzić się na ruszenie od razu na szlak."
Wróciła spojrzeniem z protetycznej dłoni na twarz medyczki, słysząc zalecenie pozostania w wiosce przez tak długi czas, uśmiechnęła się do niej serdecznie. - Jestem zabójczynią.. i siedzę w Yonezawie już.. zbyt długo.. nie chcę zrzucać swoich obowiązków na innych zabójców.. nie chcę się nikim wyręczać.. demony nie próżnują.. ludzie giną każdej nocy.. nie jestem słaba.. obiecuję.. - mówiła ze spokojem w głosie. Ostatni sparing z Sekomurą dodał jej nieco otuchy. Wcześniejsza podróż z Kiyoshim też bardzo jej pomogła się odnaleźć. - Poza tym.. moim oddechem jest piorun.. do posługiwania się mieczem używam mojej prawej ręki.. ta mi posłuży co najwyżej do trzymania Sayi.. - dodała uspakajając panią medyk, że nie planowała rzucać się od razu na głęboką wodę, ale chciała chociaż wejść po kolana do rzeki.
Przeniosła spojrzenie na chłopaka, gdy odezwał się aby wtajemniczyć ją trochę w proces przygotowania wszystkiego. - Rozumiem że to nie będzie miało miejsca na dniach i że potrwa to jakiś czas.. ograniczę się więc do patrolowania obrzeży wioski i niedalekiej okolicy sąsiednich wiosek wkoło Yonezawy.. jednym słowem.. będę pod ręką jakby wszystko było gotowe do wyprawy.. - dodała z lekkim uśmiechem. Wprawą rękę wzięła wcześniej przygotowane leki i schowała je za pazuchę kimona. - Czy pokazałbyś mi jak się zdejmuje protezę, gdybym chciała ją wyczyścić i zadbać o swoją ranę..? I poprosiłabym o trochę więcej informacji odnośnie konserwacji w moim własnym zakresie.. - dodała z lekkim uśmiechem w kierunku chłopaka.

Re: Dom medyka — Wto Sie 15, 2023 12:37 am

Ingerencja MG

⠀⠀⠀⠀⠀Twarz medyczki stała się poważna. Surowa i taka, która nie znosiła sprzeciwu. Saiyuri mogła być zabójczynią, ale nie znała się na medycynie i to właśnie zdawało się mówić teraz spojrzenie kobiety, nawet jeśli jej twarz pozostawała nieruchawa i niezdradzająca żadnych negatywnych emocji.
⠀⠀⠀⠀⠀- Pięć dni - powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu, patrząc Kurayami prosto w oczy. - Poinformuję o tym Daisuke. - to powiedziawszy, podniosła się z miejsca. Widać było, że nie zamierzała na ten temat dyskutować, uznając swoją wiedzę medyczną za wystarczający argument w tej wymianie zdań. Szybko też wyszła nie tylko z pomieszczenia, ale także z samej lecznicy, bo po chwili dało się usłyszeć skrzypnięcie drzwi wejściowych.
⠀⠀⠀⠀⠀Noboru kolejny raz przestąpił z nogi na nogę, wyraźnie niepewny i zagubiony w całej tej sytuacji. W końcu jednak uśmiechnął się do blondynki lekko, pokrzepiająco.
⠀⠀⠀⠀⠀- Odciągasz te paski - wskazał sprzączki o które mu chodziło - i zwyczajnie zsuwasz ją. Kiedy będziesz chciała założyć ją ponownie, musisz najpierw upewnić się, że rękaw przylega gładko, ale też że twoje ciało jest czyste, żeby ewentualny kurz czy pył nie wywołał podrażnień.
⠀⠀⠀⠀⠀Potem zaczął rozwodzić się nad tym, jak czyścić całą protezę, opisując zarówno techniki polerowania jak i stosowane do tego preparaty. W ostatecznym rozrachunku jednak Saiyuri nie potrzebowała więcej niż wilgotnej szmaty i skarowidła do późniejszego zabezpieczenia drewna.
⠀⠀⠀⠀⠀Jeśli też nie miała więcej pytań i kwestii koniecznych do poruszenia z Noboru, cały proces zapoznawania się z protezą można było uznać za zakończony, zabójczyni była wolna by odejść do swoich zajęć.

[ZT dla Saiyuri]

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom medyka — Pią Wrz 22, 2023 7:20 pm

Do Yonezawy dotarł dzięki pomocy sprowadzonej przez kruka Naofumiego, NE którzy opatrzyli jego ranę na tyle by po drodze się nie wykrwawił zostawili go w domu medyka gdzie to pozostało mu czekać na swoją kolej. Celowo przesunął się na koniec by najpierw inni zabójcy otrzymali potrzebną im pomoc. W tym choćby Atsuko, której to obrażenia były bardziej poważne. Ueno też zasługiwał na pierwszeństwo, zwłaszcza że przyjął na siebie gniew rogatej demonicy. Dlatego też Hiroki usiadł gdzieś na uboczu z założonymi rękoma na piersi i rozmyślał. Ból fizyczny nieco go rozpraszał ale uznał to za karę, którą musiał odbyć. Czuł wszak, że nieco zawiódł. To On powinien otrzymać rany Atsuko, powinien być szybszy i zwinniejszy by zapobiec temu wszystkiemu. Tak się jednak nie stało, przeżyli ale było ciężko. Żałował też, że nie mógł pomóc tamtemu rannemu, został zmuszony by skrócić jego cierpienia. Niewiele mógł zrobić i wątpił by to się zmieniło ale gdyby miał przy sobie przynajmniej jakieś zioła. To może wtedy Nanami by mu pomogła, to był jego błąd z którym przyjdzie mu żyć.
Po chwili westchnął czując się coraz zmęczony tym wszystkim, wiedział że niepotrzebnie się tym zadręczał ale jakoś nie potrafił przestać. Dlatego chciał już tylko pójść do swej kwatery i zająć się swoim kotem, by na chwile zapomnieć o wszystkim. Przy okazji zda raport z misji Tsuyi i sprawdzi co u niej. Przynajmniej taki miał plan skoro i tak jakiś czas przyjdzie mu spędzić w Yonezawie.
W końcu nadeszła chyba jego pora, jeden z pomocników medyka przyszedł do niego i dał mu znać, że jeden z lekarzy na niego czeka. Hiroki powstał wtedy z miejsca i przetarł dłonią twarz po czym uśmiechnięty zgłosił się do uzdrowiciela by otrzymać od niego pomoc.

Rany:

Re: Dom medyka — Pią Wrz 22, 2023 9:56 pm

INGERENCJA MG

Mężczyzna w średnim wieku czekał na niego przy stoliku - Proszę, jeśli możesz, zdejmij górną część ubrania. Dostałem wstępne informacje odnośnie Twojego stanu zdrowia - powiedział spokojnie, wskazując mu poduszkę, gdzie mógł sobie wygodnie uklęknąć. Niemal od razu medyk chwycił za stosik papierów i przeleciał po nim wzrokiem. Gdy tylko zabójca był gotowy, podniósł płaski nożyk i rozciął bandaże na jego klatce piersiowej, które miały zabezpieczyć miejsce ciernia, aby nie wbił się głębiej lub też nie wypadł.
Podszedł do stojącej z boku szafki i zabrał kilka potrzebnych narzędzi - Zaciśnij zęby na tym - podał mu drewnianą, wypolerowaną wkładkę - Będzie bolało - uprzedził, chwytając za specjalne szczypce. Mały kawałek, jakim był cierń, został zręcznie wyciągnięty, lecz to nie oszczędziło Hirokiemu bólu. Ostre ukłucie oraz przesunięcie szpiczastych krawędzi w górę, spowodowały, że mocniej zacisnął szczękę. Krew zaczęła sączyć się z rany, spływając po jego klatce piersiowej.
Lekarz zgrabnie zatamował krwawienie, oczyścił miejsce, po czym zszył ranę, zachowując spokojne niezmieniające się od dłuższej chwili spojrzenie - Przepiszę Ci potrzebne zioła. Pod koniec leczenia odwiedzi Cię jeden z moich asystentów, aby pozbyć się tych nici. Chyba nie muszę mówić, że treningi są zabronione? To pęknie, zaczniesz krwawić i wylądujesz znowu tutaj, z tą różnicą, że osobiście zadbam, abyś przez cały proces leczenia przebywał tutaj, przykuty do futonu - ostrzegł rudzielca, wpatrując się w jego oczy z poważnym wyrazem twarzy.
Wręczył mu zwitek papieru, który to miał przekazać asystentowi zielarza. Obiecano, iż odpowiednia osoba stawi się u niego jeszcze tego popołudnia, zaś recepty doniesione zostaną bliżej pory wieczornej z instrukcją, jak powinien pić herbaty oraz brać specjalne kulki. Sam z kolei zadbał, aby na ten czas miał na sobie czyste bandaże - A zapomniałbym - powiedział do niego przed wyjściem - Gdyby się działo coś niepokojącego, miejsce byłoby nadto ciepłe, zaczerwienione, wysoka temperatura, wróć do mnie - dodał po sekundzie, puszczając zabójcę wolno.
- Następny! - usłyszał krzyknięcie za sobą, gdy mijał się w przedsionku z kolejnym, rannym zabójcą.

Wynik na kości: 7(+5), sukces
Czas rekonwalescencji: 1 fabuła rekonwalescencyjna

ROAD TO HASHIRA