To nie tak, że doskwierała jej samotność. Po prostu każdy kolejny dzień rekonwalescencji po egzaminie zdawał się być coraz bardziej powtarzalny i nudny. Rany bolały ją za bardzo, żeby mogła ćwiczyć, a za mało, żeby musiała leżeć. Dlatego głównie snuła się bez celu, sam na sam ze swoimi myślami. Czasami obserwowała innych zabójców, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Podejrzewała, że nie biorą jej na poważnie, zarówno ze względu na wzrost i posturę, jak i brak doświadczenia.
 Gdy wróciła z codziennego spaceru (konieczność, jeśli nie chciała całkowicie stracić formy fizycznej w okresie bezczynności), we wspólnej sali siedziało już kilku rezydentów Yonezawy, a w powietrzu unosił się całkiem przyjemna woń gotowanej ryby. Skinęła głową z szacunkiem w stronę starszych stażem zabójców, następnie zaczęła się rozglądać za źródłem zapachu. Szybko zauważyła krzątającą się przy palenisku młodziutką dziewczynę. A może chłopaka? Eee, wszystko jedno. Wypadałoby w końcu jednak kogoś poznać. Mori i Ayumu mieli teraz na głowie swoje sprawy, zresztą nie chciała znowu chować się w cieniu rodzeństwa.
 Zobaczywszy, że gotujący zaczął wodzić wzrokiem po pomieszczeniu, jakby kogoś szukał, uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, a przynajmniej tak jej się zdawało, i gestem zachęciła, by się zbliżył. Młodzieniec również wydawał się być nowym adeptem sztuki zabijania demonów. Nie miał jeszcze tej aury powagi i cierpienia w oczach, które zdążyli już nabyć jej brat i siostra.
 – Chyba nie jestem osobą, której szukasz, ale jeśli nie przyjdzie, możesz też usiąść ze mną – zagadnęła, nie mając lepszego pomysłu, jak zacząć znajomość.

 — Zatem cieszę się, że mogłam się stać twoim niespodziewanym towarzystwem. — Uśmiechnęła się lekko.
 Chłopak, bo sądząc po głosie był chłopakiem, chyba nie miał nic przeciwko jej towarzystwu, chociaż nie przypominała sobie, żeby spotkała go wcześniej, ale wielu twarzy zabójców wciąż jeszcze nie kojarzyła zbyt dobrze.
 — Owszem, lubię — przytaknęła, patrząc, jak młodzieniec nakłada danie. — W szczególności łososia.
 Wyglądał na wprawionego w tym, co robił. Przydatna umiejętność.
 Usiadła obok niego przy stole, czekając, aż coś powie, lub zacznie jeść pierwszy. Nie czuła się najmocniejsza w zawieraniu nowych znajomości i liczyła, że towarzysz poprowadzi rozmowę, przynajmniej na początku.
 — Miło cię poznać Kirei, jestem Tsuru. — Również podniosła pałeczki. — Smacznego.
 Postanowiła również przedstawić się tylko imieniem tak jak jej rozmówca. Jeżeli wywodził z niższej klasy, nie chciała się wywyższać, akcentując swoje pochodzenie. Jeśli z jakiegoś powodu ukrywał nazwisko, postanowiła również ukryć swoje.
 — Ale to jest dobre — stwierdziła z uznaniem
 Pomyślała, że warto byłoby utrzymać znajomość z kimś, kto jest miły i do tego utalentowany kulinarnie.
 — Tooo co porabiasz w Yonezawie, Kirei? — Pytanie było trochę głupawe, ale nic lepszego nie przyszło jej do głowy.

Posiłek w towarzystwie innego zabójcy stanowił przyjemne rozbicie monotonii jej życia w Yonezawie. Doceniła te drobną odmianę. Poza tym jedzenie naprawdę było smaczne. Fałszywe pochlebstwa nie były w jej stylu.
    — Zgadza się — przytaknęła nieco zdziwiona, że nieznajomy potrafił przyporządkować lub zgadnąć jej oddech.
    Obrzuciła towarzysza dyskretnym spojrzeniem, próbując sobie przypomnieć, czy już go wcześniej widziała, ale nie kojarzył jej się z niczym.
    — A ty jesteś z...? — Uśmiechnęła się przepraszająco.
    Prawdę powiedziawszy od egzaminu była zbyt skupiona na sobie i swoim bólu, i fizycznym i duchowym, by interesować się otoczeniem. Dopiero niedawno zaczęła się rozglądać i zauważać ludzi i rzeczy.
    — Brzmi jak początek ciekawej historii — stwierdziła, ignorując fakt, że w właściwie nigdy nie łowiła ryb. Miała wrażenie, że rozmówca nieco się ożywił, i liczyła, że pociągnie temat dalej. Lubiła słuchać o życiu innych, o ludziach, których nie znała i miejscach, w których nie była.
    — Chciałabym — westchnęła.  — Jak tylko zagoi mi się noga to się stąd zabieram. Gdybym mogła latać, zawinęłabym się szybciej — Zaśmiała się.
    Uniosła wzrok znad miski na Kireia.
    — A ty długo chcesz zostać? Czy też spieszysz się wyrywać ludzi z rąk demonów? Po coś w końcu zdawaliśmy ten egzamin, nie? — dodała tym samym gorzko-żartobliwym tonem, co wcześniej.

Noc zmienia się w dzień, dzień w zmienia się w noc i tak wkoło. Dni zmieniają się jak w kalejdoskopie, zlewają się w jedno, a on już nie widzi różni między dniem a nocą, chociaż nocą lepiej mu się oddycha powietrze jest lżejsze, chłodniejsze i przede wszystkim rześkie. Może właśnie dlatego preferuje bardziej noce od dni. W nocy jedne potwory zasypiają, a drugie się budzą. Wtedy zdecydowanie łatwiej je od siebie odróżnić.
 Ostatni raz w Yonazawie był miesiąc temu, podczas tej felernej, burzliwej wymiany zdań, jaka nastąpiła między nim a Hayase, od tamtej pory nie widział go na oczy. Nie zjawił się też na dwa wyznaczone spotkania, na których miał poznać swoją narzeczoną, całkowicie to bagatelizując. Szczerze mówiąc ma głęboko w poważaniu układ zwarty przez Hayase i ojca, tak samo jak rodzinną tradycje, która jest o kant dupy potłuc. I nie ma najmniejszego zamiaru brać w tym udział. Nie chce wchodzić w układ małżeński, brać za kogoś odpowiedzialność. Nie chce dzielić z nikim życia. Przywiązanie to słabość, na którą nie może sobie pozwolić. Rudy powinien być tego świadom, po tym jak Arata, wykorzystując okazje, wyślizgnął się i zawieruszył w świecie.
 Odstawia Hatsyuki do stajani i zmierza do swojego pokoju. Musi zregenerować siły, mimo iż nie doznał poważnych obrażeń, które mogłyby rzutować na jego stan zdrowia, jednak czuje zmęczenie każdym mięśniem w ciele. Po prostu musi się zameldować, uzupełnić zapasy, przespać się parę godzin i wtedy ruszy w dalszą drogę. Drogę, która nie miała ani wyznaczonego celu, ani końca. Droga, która prowadzi donikąd, ale jednocześnie jest wszystkim co ma.
 Przecinając korytarz, którego odnogi prowadzą do czterech oddalonych od siebie niedużym dystansem budynków, styka się z NIĄ i wzdycha ciężko na jej widok. Widok, który sprawia m ból. Po jakie licho tu stała? Czego chciała? Znowu zabawić się jego kosztem?  Chce nią gardzić, bo tak byłoby dużo prościej przełknąć gorzką pigułkę, ale nie jest w stanie. Ostatecznie wzbudza w nim tylko litość. A resztki sympatii, jakie wobec niej czuje, stara się zmieść pod dywan. Udawać, że ich nie ma. Jest tylko większa pustka, pogłębiona przez rozczarowanie.
 — Skoro tu sterczysz, ktoś ci doniósł, że wrócę — zgaduje, ale nie ma tu miejsca na wymianę uprzejmości. —  O czym chciałaś pomówić? — głos Araty jest nieprzyjazny i tak szorstki jak jego dłonie usłane odciskami i bliznami, które nie  nadają się już do niczego poza dzierżeniem w nich katany.
 Wbija spojrzenie w swoją szwagierkę. Jest ponaglające i wrogie. Czas nie zawsze leczy rany, czasem je bardziej pogłębia. I tak jest w tym przypadku.
 — Jeśli chcesz porozmawiać o tej szumowinie, daruj sobie — ostrzega ją na wstępie, bo Hayase nie jest materiałem na rozmowę, zwłaszcza rozmowę z nią. — Moralizujący ton też sobie daruj i od razu przejdź do rzeczy. Chcę mi się spać i zasnę na stojąco, jak zaczniesz ględzić na tematy, które mnie nie obchodzą.
 Chociaż jego intencje nie zawsze są moralne, to szczerości do bólu nie może mu odmówić. Nie ona.

 Sporo czasu minęło, odkąd ostatni raz widziała Aratę. Ich ostatnie spotkanie w Yonazewie nie należało do najbardziej udanych. W ferworze walki i konfliktu między braćmi, stała między młotem a kowadłem, musząc podjąć decyzję, której sama do końca nie rozumiała.
 Arata od zawsze był aroganckim i krnąbrnym chłopakiem, nigdy nie chciał nikogo słuchać, ani tym bardziej się podporządkować. Ceniła go za tą niezależność, odwagę wyboru i pewności w swoich działaniach, względem wyciągniętych z jego zachowań konsekwencji.
 W rodzie Karasawa nie było mowy o odmienności i podążaniu własną drogą, często kończyło się to reprymendą i odepchnięciem przez seniora rodu.
 W jej rodzinie podobne panowały zasady; a ona w akcie buntu, odkąd ojciec wydał ją za mąż, nie przekroczyła progu posiadłości, a trwało to już pięć lat. Jej potrzeba więzi rodzinnych, była podobna co Araty.
 Znajdując się w jednej z części siedziby, usłyszała głosy, że kolejny zabójca powrócił, a ona przeczuwała podskórnie młodego Karasawę.
 Nie myślała długo, czy warto się z nim spotkać, wiedziała to od pierwszych sekund. Jej kroki wolno podążały w stronę przestrzeni wspólnej. Chód Araty były niezwykle charakterystyczny, dlatego im bliżej była, tym bardziej utwierdzała się, że zamierza w odpowiednie miejsce.
— Sapiesz, niczym stary parowóz, ciężko nie usłyszeć tego rzężenia — Odbiła szybko piłeczkę, słysząc uprzejmy ton głosu Araty.
 Jego nastawienie zmieniło się nagle, stał się niezwykle zimny i odległy, niczym starszy brat. Patrzał na nią nieodgadnionym wzrokiem, a ona pomimo tego zima, stała twardo naprzeciw niego. Uniosła podbródek do góry, a spojrzeniem sugerowała, aby i on ważył na słowa, bo pomimo wielkiej sympatii, Yenna nie była skora do słownych chłost. Przynajmniej tych, wymierzonych w jej kierunku.
— Chciałam sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku — zaczęła łagodnie, ale widząc wrogość w zachowaniu młodego Karasawy, jej oblicze ulegało drastycznej zmianie; z każdą chwilą jej barwa głosu stawała się wyraźniejsza. Traciła na łagodności i miękkości, a zastępowała ją twardość. Oblicze dziewczyny również przybrało inny wymiar; zazwyczaj rozluźniona w jego towarzystwie napięła się niczym struna, a formalną postawą szybko skorygowała sympatię. Jeśli Arata przypuszczał, że Yenna będzie znosiła jego kaprysy i zawahania nastrojów, to grubo się pomylił.
— Widzę, jednak, że wracając ze swojej wyprawy, musiałeś doznać silnego urazu głowy, skoro nie potrafisz już oddzielić od siebie dwóch zupełnie różnych osób, a żebyś dobitnie rozumiał, o kim mówię — mnie od Hayase — odrzekła, rzadko kiedy rozmawiali ze sobą w ten sposób. Arata był pierwszą osobą z rodu, która zaakceptowała ją i szanowała, taką, jaką była, lecz ta postawa wolno się zacierała. Młody Karasawa stawał się niezwykle agresywny, odrzucając wszystkich nawet tych, którzy chcieli dla niego dobrze i nie stanowili dla niego najmniejszego zagrożenia.
— Nie jestem twoją matką, aby cię umoralniać. Sądziłam, że w tym wieku posiadasz nieco wyższy iloraz inteligencji i sam wyciągasz wnioski, jednak rzeczywistość okazała się brutalniejsza, Arata — Wsunęła dłonie do kieszeni spodni, zrobiła krok w jego stronę, nie zdradzając swoich intencji. Stała twarzą twarz z nim, czekając, aż Karasawa odbije piłeczkę na jej zaczepki. Nie łudziła się, że podobne słowa przejdą bez echa, a ich wydźwięk chciała móc dokładnie usłyszeć, patrząc mu głęboko w oczy.
 Nie zamierzała mu odpuścić.
 Nie była Hayase, dla którego rozmowa stanowiła barierę. Mogła się z nim mierzyć. Również w walce.
— Jeśli chcesz, mogę sprezentować ci bardzo szybkie zaśnięcie, Karasawa — Strzeliła palcami w kieszeniach spodni. Potraktowała go niezwykle chłodno i lekceważąco, chcąc, aby i on poczuł wagę wypowiadanych słów, ale również ich konsekwencje. Młody Karasawa swoim buntem mógł w kilka chwil przekreślić wszystko, co udało się im stworzyć, a ona wystawiła to na szale, sprawdzając, czy właśnie tego chciał naprawdę.

 Zmiany, nadeszły zmiany. Gwałtowne, niechciane. Zmiany na gorsze, których nie pojmuje, ale jednak je czuje wszystkim porami ciała. Czuje je, gdy napuszcza do płuc nowej dawki powietrza raz z mdłym zapachem jej perfum. W tej mieszance zapachowej jest coś drażniącego jego zmysły. Coś, co wypala w nim niechęć. Dzieje się to, czego się obawiał. Nie może zwalczyć w sobie pogardy, która mimowolnie od niego bije. Nie może sprawić, by rysy jego twarzy złagodniały, by do zimnych jak górskie powietrze oczu zajrzały iskierki ciepła. Minęło tyle lat, a on nadal nie pogodził się tym, że Yennie było pisane życie u boku Hayase. Ale w  końcu, wyczuwając od niej jego woń, powoli, stopniowa, oswoją się z tą myślą, chociaż jest jak zimne ostrze sztyletu wbite proste w serca.
 I już nie ma wątpliwości, że Kashiyama była jego pierwszą miłostką, głupimi młodzieńczym zauroczeniem. To takie oczywiste. Nawet teraz, gdy konfrontuje z nią spojrzenie, jego serce bije mocniej, boleśnie obijając się  o żebra. Kochał ją i nadal kocha.
 Zadziera głowę, patrząc na nią z góry, jakby tym chciał jej przekazać, że nie jest już tym, kim był. I faktycznie tak jest. Bo chociaż chce zachować w pamięci ich rozmowy, poranne i wieczorne przejażdżki, chce zabrać ze sobą jej uśmiech, ten szczery, dźwięczny pełen uroku, wie, że musi zamknąć ten rozdział, zamknąć i zostawić go ze sobą. To zbyt bolesne, by nadal w tym trwać, karmiąc się mrzonkami, upajać marzeniami. Nie może wciąż podtrzymywać tego żaru. Wosk się kończy i świeca gaśnie. W końcu dojrzewała w nim decyzja, aby położyć temu kres.
 — Jak widać, żyje. Jeszcze i nie tonę w kałuży krwi — odpowiada, lecz na ustach ciśnie się złośliwe "troskę powinnaś okazywać swojemu mężowi, nie mi". Bo Hayase zawsze był podejrzliwy. Dopowiadał sobie tego, czego nie było. Bo chociaż faktycznie Arata był wpatrzony w nią jak obrazek, ona nigdy nie odwzajemniała tych uczuć. Była i nadal jest nieosiągalna. Kiedyś jednak emanowała ciepłem, dzisiaj jest jak góra lodowa, bariera, której nie może przeskoczyć.
 Arata nie wie komu może ufać. Nie wie czy może zaufać jej. Jak bardzo się od siebie oddali, gdy nie dawał znaku życia? Jak bardzo przesiąkła poglądami Hayase w czasie jego nieobecności? Pytania, same pytania i brak odpowiedzi.  
 — Zatem kim jesteś? Kim jesteś w pierwszej kolejności? Żoną? Przyjaciółką? Mordercą? — pyta ją, nie panując nad emocjami, bo emocje to wszystko, co mu pozostało. Są marną namiastką człowieczeństwa, którą pieczołowicie, uparcie pielęgnuje, by ludzkie odruchy nie wyginęły do reszty. Echem wyrzutów sumienia trawiących go od środka w gorączkowej, wręcz paranoicznej pogoni za zachowaniem cząstki samego siebie, zanim roztrzaska się na kawałki, jak glinianie naczynie o wartości sentymentalnej, które rzucił w gniewie, rozbijając je bezlitośnie o ścianę rodzinnej posiadłości. Nie chce przekreślać wszystkiego, co ich łączyło, nie chce, ale jaki jest sens w tym trwać, otrzymywać cios za ciosem? – Powiedz, Yenn, mogę ci jeszcze zaufać? – szepcze cicho, niewyraźnie, wręcz mamrocze pod nosem. Ten dźwięk brzmi jak skomlenie rannego zwierzęcia, którym do licha jest. Żałośnie słaby. Ale musi odsłonić przez nią tą słabość, musi, by odejść bez żalu. Ten jedyny raz. Żeby uporać się z przeszłością. Zamknąć za sobą drzwi.

 Stała przed nim nieosiągalna, twarda i surowa, jakby tych wszystkich cech nauczyła się właśnie od nich samych — od członków rodu Karasawa. Napięta, niczym struna oczekiwała po swoim wywodzie solidnego wylania kubła zimnej wody na głowę. W oczach Araty dostrzegła tę samą nieosiągalność, której następstwem prowokacji, do jakiej się posunęła, był jedynie odwet z jego strony. Zdziwiłaby się, gdyby nie nadszedł. A do do nich to niepodobne.
 Obserwowała jego twarz. Dawniej pełną młodzieńczego zacięcia, wigoru i tajemniczości, obecnie twarz zabójcy, który pozostawił na jednej z misji jakąś cząstkę siebie. Nie był, tym kogo znała, przynajmniej w tym momencie. Obawiając się, że przepadł dawny Arata, szukała w nim odpowiedzi. Odpowiedzi, czy i on czasem nie stał się jej wrogiem; wymagając od niej całkowitej lojalności, samemu zapominając o zapewnieniu własnej.
— Zatem kim jesteś? Kim jesteś w pierwszej kolejności? Żoną? Przyjaciółką? Mordercą?
— Najprostszą odpowiedzią: jestem sobą; tą samą osobą, którą poznałeś kilka lat temu. Tą samą Kashiyamą, która nie da się nikomu zamknąć w klatce. Tą samą, która złamie ci nos, bo będziesz zarozumiałym dupkiem. Tą samą, która złamie nos twojemu bratu, bo ten jest niezrozumiałym bucem. Tą samą, która nie zmieni własnych zasad dla nikogo, nawet jeśli miałaby zostać sama. Czy to, co wystarcza? —  zapytała, bez cienia obaw i zawahania się. Głos miała stanowczy, niezmącony obawą. Arata sam musiała podjąć decyzję względem ich relacji. Nie miała zamiaru go zatrzymywać ani przekonywać. Nigdy tego nie zrobiłaby, dlatego w tym momencie również nie zamierzała.
— Powiedz, Yenn, mogę ci jeszcze zaufać?
 Na dźwięk tych słów drgnęła. Jego zachowanie nagle uległo zmianie, a ona nie spodziewała się takiego obnażenia z jego strony. Arata, ten sam Arata, stał przed nią całkowicie obnażony ze swoich emocji; odkryty, zupełnie samotny.
 Wzrok Yenn mimowolnie łagodniał, a barki rozluźniły się, swobodnie opadając w dół.
 Czyżby istniała szansa na dotarcie do niego?
 Wyciągnęła szybko ręce z kieszeni spodni i objęła jego głowę, przyciskając ją do swego ramienia.
— Jesteś najgłupszym z Karasawa, Arata — wymamrotała spokojnie, cicho.
 Nie chciała go spłoszyć.
 Tym gestem chciała go zapewnić, że pomimo długiej nieobecności w ich relacji nic nie uległo zmianie. Nadal traktowała go, jak ważną część swojego życia, w którą nikomu nie pozwala ingerować.
 Nawet swojemu mężowi.
 A zwłaszcza swojemu mężowi.
 Hayase dawno temu zrozumiał, że wszelkie próby kształtowania Yenny pod wymogi rodu są daremne. W końcu przestał walczyć, a następnie zaakceptował to na tyle, że bytował razem z nią, gdzieś obok, niczym inna planeta.
 Arata nie mógł o tym wiedzieć, gdyż obaj bracia traktowali się jak wrogowie, a ona nikomu się nie zwierzała. Żaden z nich nie rozumiał postępowania tego drugiego, lecz ona pomimo bycia pomostem między nimi, nie chciała wybierać. Każdy z nich na swój sposób był dla niej ważny, nie mogła wybierać, a gdyby ją do tego zmuszono, najpewniej urwałaby więzy z obojgiem.
 Wypuściła go z uścisku, kładąc ręce na jego wątłych ramionach.
 Zmizerniał. Z troską obserwowała szczupłą twarz.
— Zawsze mogłeś ufać, ale nie każ mi wybierać, Arata — powiedziała po długiej przerwie ciszy, zagłuszając ją lekko zachrypniętym głosem od emocji.

Oparła się dłonią o framugę zanim weszła do środka. Ametystowe oczy powoli przeskanowały wnętrze w poszukiwaniu znajomej twarzy. Może parę osób kojarzyła z wyglądu, ale z nikim nie nawiązywała jakiejś szczególnie długiej rozmowy. Ruszyła wolnym krokiem w stronę jednego ze stolików, przy którym usiadła na macie tatami po turecku. Wzięła głębszy wdech i wstrzymała oddech słysząc jak ktoś wchodzi do pomieszczenia za nią. Kątem oka dostrzegła białą czuprynę. Spięła się cała. Ale szybko odetchnęła z ulgą. To nie był Hayato na szczęście. Na szczęście?! Nie była przecież strachliwa, nie bała się konfrontacji ale, nie była gotowa by go zbyt szybko widzieć. Ich rozmowa sprzed tygodnia w Edo była zbyt intensywna żeby przejść po niej do porządku dziennego ot tak. To że z Saiyuri nie wylewały się emocje, wcale nie znaczyło że była bez serca. Choć teraz miała wrażenie że nie jest ono do końca kompletne. Przykładając dłoń do piersi czuła się źle z decyzją, którą podjęła wtedy. "Może powinnam była dać mu drugą szansę.." palce zacisnęły się na materiale yukaty. - Nie powinnam o tym myśleć.. podjęłam dobrą decyzję.. tak.. to musiała być dobra decyzja.. - pocieszała się cichym szeptem pod nosem wlepiając pusty wzrok w blat stołu. Zastanawiała się jak będzie wyglądała teraz ich znajomość. Podobno z nienawiści do miłości tylko jeden krok i podobno w drugą stronę to samo. - Hayato nie jest taki.. to porządny facet.. - dodała po chwili z lekkim uśmiechem. "Może uda nam się zostać przyjaciółmi.." dodała w myślach. To że nie czuła do niego już tak silnego uczucia jak z początku, wcale nie znaczyło że stał się jej kompletnie obojętny. W końcu na zawsze wpisał się w jej przeszłość, był jej pierwszą miłością. - Przydałby się teraz Hayase.. - mruknęła podpierając policzek wierzchem dłoni, opartej na łokciu o blat stołu.

Szedłem z założonymi rękami za głową i analizowałem to, czego się właśnie dowiedziałem. Spotkanie u filara płomienia i ta cała rozmowa była dziwna, mistrz stracił wnuka i następcę, którego szkolił latami. W tym wszystkim brakowało szczegółów, szczęśliwy znalazca miecza miał dostać specjalne szkolenie u staruszka. Pytanie ile ono było wartę, skoro jego uczeń zginął zmasakrowany, a jego ostrze zostało skradzione. Konkurencja była spora, z jednej strony byłem ciekawy, czego mógłbym się tam nauczyć, ale z drugiej niekoniecznie chciałem brać udział w wyścigu szczurów i na siłę nie będę szukał tego demona, jeżeli na niego wpadnę, to odbiorę mu miecz dla samej zasady. Jeżeli później postanowią, mnie za to wynagrodzić to nie będę oponował, ale na pewno wizja nagrody nie przyćmi mi osądu. No nic, nie ma sensu teraz tak mocno się na tym skupić, będzie co ma być, a teraz pora sobie odpocząć i się zrelaksować. Szkoda, że Hayase i Sayaka mieli jakieś rodzinne sprawy czy plany, które musieli załatwić przed misją. Chyba chodziło o Arate, wygląda, że od tamtej pory się nie odezwał. Egoistyczny wieczny dzieciak, był im wrzodem na tyłku, ale nawet pomimo tego nie zamierzali go porzucić.
Wszedłem do przestrzeni wspólnej, może znowu spotkam tu Suki albo kogoś znajomego. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i momentalnie mój wzrok utkwił na blondynce, która siedziała przy stoliku i wyglądała na trochę smutną, znudzoną. Wygląda na to, że nasze drugie spotkanie będzie prawie tak samo jak pierwsze, tylko pogoda była bardziej sprzyjająca. Uśmiechałem się pod nosem, widok Saiyuri poprawił mi nastrój i teraz inne sprawy spłynęły na dalszy plan. Nie wiedziałem, że samo patrzenie na nią może być, takie pokrzepiające. To był zdecydowanie dobry dzień, podszedłem do niej powoli tak jak za pierwszy razem i zatrzymałem się. 
-Ekhem Ekhem. Przepraszam, że zawracam pani głowę. Ja również należę do korpusu, czy miałaby mi pani za złe, gdybym zechciał jej dotrzymać towarzystwa?-  Przywitałem się z nią, dokładnie takimi samymi słowami jak za pierwszym razem. Chciałem w ten sposób sprawdzić, czy jeszcze mnie kojarzy, a poza tym uznałem to za dość zabawne. Czułem lekkie ciepło w środku i tym razem byłem pewny, że nie było to spowodowane przeziębieniem czy deszczem. Gdy tylko podniosła na mnie wzrok, uśmiechnąłem się szeroko i wbiłem w jej oczy moje złote spojrzenie.
-Ohayo Saiyuri, trochę czasu minęło, ale Twoje oczy są takie samo zjawiskowe jak tamtej nocy. - Badawczo obserwowałem, jej tęczówki tak jakbym próbował dostrzec jakieś mikroskopijne zmiany.

Była trochę pogrążona w myślach, ta cała sytuacja odbiła się na niej bardziej niż by chciała to przed samą sobą przyznać. Ciężko było wymazać z pamięci tamtą sytuację. Całą rozmowę na dobrą sprawę. Nawet nie zauważyła kiedy ktoś podszedł do stolika od boku.
"Ekhem Ekhem. Przepraszam, że zawracam pani głowę."
Drgnęła zaskoczona słysząc męski głos tuż obok siebie. Obróciła powoli głowę w bok i w górę. Oczy w pierwszej kolejności zdawały się nieco puste, jakby pozbawione pozytywnych emocji. Można by się pokusić o słowo 'bezduszne' nawet. Wypłowiały nieco fiolet powoli jednak zaczął na powrót nabierać na intensywności swojej barwy gdy okazało się że zna stojącego nad nią rudzielca. - Yuichiro.. - szepnęła miękko, unosząc po chwili jeden kącik ust. Całe zdanie zaczepne sprawiło że wskazała mu dłonią miejsce na przeciwko siebie. - .. zapraszam.. - odpowiedziała mu w identyczny sposób co wtedy w zajeździe. - Przynajmniej tym razem nie jesteś przemoczony.. - skomentowała przykładając dłoń do ust.
"Ohayo Saiyuri, trochę czasu minęło, ale Twoje oczy są takie samo zjawiskowe jak tamtej nocy. "
Zmrużyła nieco powieki na jego słowa. - Niestety nie jesteś w stanie zweryfikować czy masz rację.. nie mam takiego dobrego wzroku. - dodała po chwili.
- Cieszę się że wróciłeś cały i zdrowy ze swojej grupowej misji.. przynajmniej nie wyglądasz jakbyś miał jakieś trudności.. albo dobrze je maskujesz.. - odezwała się po chwili. - Swoją drogą, jak na list pisany na kolanie na szybko.. to był całkiem czytelny.. - uśmiechnęła się nieco bardziej przypominając sobie komentarze posłańca odnośnie rudzielca.

Usiadłem wygodnie na wskazanym miejscu, wyciągnąłem miecz z sayią za grubego czerwonego sznura i położyłem na ziemi, aby mi nie przeszkadzał, a więc nie tylko ja nawiązałem do naszego pierwszego spotkania. Ciekawe co jeszcze wspominała z tej niewinnej nocy i czy czegoś żałowała.
- Pogoda jest znacznie lepsza niż wtedy, ale z drugiej strony takie upały, aż proszą się, żeby wskoczyć do jakiegoś jeziora. - W ostatnim dniach słońce mocno dawało się we znaki, zero wiatru, bezchmurne niebo i duchota. A w nocy nie było lepiej, rano człowiek budził się mokry od własnego potu.
- W takim razie musisz uwierzyć mi na słowo. Nie widziałem ich dłuższy czas, ale wyglądają tak samo jak zapamiętałem. - Uśmiechnąłem się niewinnie i zmrużyłem lekko oczy, na początku faktycznie zauważyłem u niej jakieś zmartwienia, ale teraz wyglądało, jakbym rozwiał znad jej głowy czarne chmury i zaczęło się przejaśniać.
- Nic mi się nie stało... Nie chciałem przecież dostać kary za każdą drobną ranę. - Puściłem jej oczko, pamiętałem co napisała w liście. Nawet miałem go teraz przy sobie we wewnętrznej kieszeni mojego kimona, razem z pamiątką rodową. W ostatnim czasie to były dwie rzeczy, które chciałem mieć przy sobie na szczęście i chyba zadziałały skoro na misji nawet nie spadł mi włos z głowy.
- Chociaż nie było łatwo i zostałem tam praktycznie sam to udało mi się zrobić to co było konieczne. - Spokojnym głosem delikatnie odsłoniłem rąbka tajemnicy, nie chciałem się tym chwalić. Dlatego nie zamierzałem wszystko wyciągnąć na wierzch w tym momencie, jeszcze by pomyślał, że jestem dzieckiem, które chwali się swoimi osiągnięciami. Nie wstydziłem się swoich zasług, ale też nie lubiłem machać nimi innym przed oczami, zwłaszcza gdy ona siedziała tutaj smutna. Może coś na misji poszło nie tak albo miała miejsce jakaś inna tragedia w jej życiu?
Skąd wiedziała, jak pisałem list? Przecież jej tam nie było i starałem się, żeby było jak najczytelniej. Były tylko dwa wyjaśnienia, blefowała albo listonosz się wygadał. W końcu pewnie lubi sobie porozmawiać z ładnymi kobietami, to by tłumaczyło czemu, do mnie był taki zgryźliwy.
- To dobrze, głupio by wyszło gdyby kurier przyniósł list, którego nie mogłabyś rozczytać. Dopiero zacząłby na mnie narzekać i się frustrować. - Zaśmiałem się krótko, jej komentarz mnie nie speszył, nie wstydziłem się takich rzeczy. Chciałem napisać do niej list i napisałem go, nawet będą w lesie, a skoro mogła go przeczytać, to był to powód do lekkiej dumy. -A jak ty spędziłaś ostatni kwartał, dużo miałaś pracy i problemów? - Spojrzałem na nią i lekko zasugerowałem, że widziałem jej wcześniejszy smutek.

Skinęła lekko głową na wzmiankę o temperaturze. - Masz rację, treningi są przez to bardziej wyczerpujące.. ale to minie prędzej czy później.. - pocieszyła go, zgarniając przy tym niesforny blond kosmyk za ucho, uważnie mu się przyglądała. Nic się nie zmienił przez te kilka miesięcy, jego spojrzenie było równie ciepłe co wtedy w zajeździe. I ten łagodny uśmiech, goszczący na ustach. Od razu humor jej się trochę poprawił, może daleko było do ideału ale drobnymi kroczkami można było zdziałać wiele. Poza tym nie chciała zawracać mu głowy swoimi problemami, choć to słowo było złym wyborem. Nie chciała po prostu zatruwać dobrego nastroju płomiennowłosego.
- Dobrze, zaufam Ci.. ewidentnie mam świetną pamięć do oczu.. - zaśmiała się cicho pod nosem. Nie było to złośliwe, nie miało być prześmiewcze nawet. Ot zwykła dedukcja po otrzymaniu odpowiedniej ilość konkretnych informacji. Odniesienie się do treści listu sprawiło że podpadła się łokciem o blat stołu i na z wierzchniej stronie lewej dłoni oparła lewy policzek. Uważnie mu się przyglądała. - Oho.. moje groźby aż tak dobrze na Ciebie działają? - spytała lekko zadziornie się przy tym uśmiechając. Dalsze skrawki informacji o misji sprawiły że zmarszczyła lekko nasadę nosa. - Jak to: zostałeś tam praktycznie sam? To czasem nie miała być misja grupowa? Coś się stało twoim towarzyszom? - oczywiście że podpytała o to. Powiedział to w taki sposób że to się aż prosiło o wyjaśnienia.
- Jak bym nie mogła odczytać listu, to poprosiłabym Cię żebyś mi go rozszyfrował osobiście.. - dodała z łagodnym uśmiechem. Sięgnęła dłonią do wnętrza kimona i wyjęła zza materiału jego list. - Nie zdążyłam Ci na niego odpowiedzieć, dostałam to dwa dni temu jak byłam w drodze do Yonezawy.. chciałam to zrobić jutro.. ale skoro się widzimy.. - to mówiąc machała kopertą powoli w wolnej dłonie, jakby się wachlowała, choć ruch dłonią był zbyt delikatny i powolny aby wprawić powietrze wokół papieru w ruch. Jej spojrzenie przeniosło się z chłopaka na kopertę. - Jedno mnie zaskoczyło.. Kagami.. kojarzę to nazwisko.. Dobry znajomy mojego ojca.. ma syna.. hmmm... Na.. Nami.. nie.. jak on miał.. huh.. to było tak dawno temu.. - urwała, mrużąc lekko powieki, nadal wpatrywała się w list, który trzymała w dłoni. Ewidentnie próbowała sobie coś przypomnieć. - Nawaki? Tak, to chyba było jego imię. Tak czy inaczej, nasi ojcowie chcieli nas wyswatać.. nie było nam dane się poznać.. - to mówiąc położyła list na stole, delikatnie sunąć palcem po jego krawędzi. Spojrzenie przeniosło się na rudzielca. - Zastanawiałam się po prostu czy jesteście w jakiś sposób spokrewnieni. Ot zwykła ciekawość.. - wyjaśniła na spokojnie uśmiechając się do niego. Osobiście uważała to za zabawny zbieg okoliczności co do nazwiska. Minęły prawie cztery lata od śmierci jej brata i anulowania całej transakcji między rodami. Nie myślała o tym aż do teraz. Choć jej ojciec przepraszał głowę rodu Kagami, to teraz było jej trochę głupio że sama nigdy się nie pofatygowała żeby przeprosić chociaż za to całe zamieszanie.
Ładnie przekierowała całą uwagę z pytania co u niej słychać na list od Yuiego. Nie chciała się żalić rudzielcowi, nie lubiła mówić o uczuciach. Trzymała wszystko w sobie. Nigdy nie chciała wyglądać na słabą w oczach innych.

- Tak pół na pół, chociaż ciężko powiedzieć, czy bym chciał, czy jednak nie chciał tej kary. Znajoma kiedyś stwierdziła, że mam coś z masochisty, a skoro mógłbym spędzić z tobą więcej czasu to, czemu nie? - Odpowiedziałem z bezczelnym uśmieszkiem i wyglądałem, jakbym faktycznie to rozważał i był gotowy się zgodzić. Z drugiej strony system nagród i kar przynosił bardzo szybko efekty i podświadomie staraliśmy się wypaść jak najlepiej. W końcu każdy wolałby dostać nagrodę niż karę, ale nawet kara może jednocześnie być nagrodą w niektórych przypadkach.
-Miała być, byliśmy tam w trójkę, tylko moi towarzysze się ulotnili i zostałem sam wiosce, której mieliśmy przeprowadzić dochodzenie. Zbadać ją, i dowiedzieć się, dlaczego ludzie i podróżni z niej znikają. No i się dowiedziałem wszystkiego na własną rękę... Samo dochodzenie nie było złe czy trudne, miałem plan i dobrze mi szło wyciąganie informacji. Jednak, aby uwiarygodnić swoje przebranie, musiałem schować broń i gdy zbierałem informacje, wpadłem na demona, ale jak widzisz, nic mi się nie stało i można powiedzieć, że misja zakończyła się moim sukcesem. - Opowiedziałem już dokładniej o przebiegu misji, skoro chciała wiedzieć więcej to nie miałem z tym problemu. To nie tak, że była to wielka tajemnica, czy, że próbowałem coś ukryć albo zatuszować, po prostu nie chciałem się tym chełpić.
- A ja na pewno chętnie bym Ci go przeczytał. - Odpowiedziałem i lekką przechyliłem głowę w bok, słuchałem jej kolejnych słów. Więc nie wyrzuciła listu i dalej miała go przy sobie, poczułem się dobrze z tym faktem. W końcu mogła go po prostu wrzucić do ognia, nie wiele osób przechowywało korespondencje, ale cieszyłem się, że ona do nich należała.
- Możesz mi, powiedzieć co byś odpisała, bardzo chętnie posłucham. - Spojrzeniem utkwiłem intensywnie w jej gwieździstych oczach. Gdy wspomniała o moim nazwisku, sprawa przeszłego mariażu wróciła, sam nie miałem z tym problemu. Nie miałem żadnego żalu do jej rodu czy jakichkolwiek roszczeń. Było minęło, umowa nie została wypełniona przez wypadek losowy i nikt nie mógł mieć tego nikomu za złe. A więc ona faktycznie nie była pewna, że jestem bratem Nawakiego, co mogę powiedzieć. Mój brat wiele stracił, jego aktualna żona nie była tak urodziwa jak Kurayamai, jego strata to pewnie karma, wyrównała złośliwości, których się dopuścił wobec mnie. - Mogę Ci odpowiedzieć i chętnie to zrobię, ale będziesz musiała odpowiedzieć  na moje wcześniejsze pytanie. Nie musisz robić tego w tym momencie, możesz nawet napisać odpowiedz w liście i dać mi go gdy znowu ruszymy w swoje strony. - Odpowiedziałem, krótko chciałem się dowiedzieć co się stało, ale nie chciałem wywierać na niej dużej presji.
- Tak Kagami Nawaki to mój starszy brat. Jest jeszcze Satoru, który jest aktualnie najstarszym synem i przyszłym dziedzicem. A mój szanowny ojciec nazywa się Kiyoshi. Nawet widziałem twojego Ojca kilka razy, chociaż wtedy byłem znacznie młodszy, odwiedzał nas regularnie, mam nadzieje, że u niego wszystko w porządku i nie on był powodem twojego zmartwienia. -

- Masochista powiadasz? A nie wyglądasz.. - skomentowała z lekkim rozbawieniem na ustach. Choć czy każdy z zabójców nie miał w sobie czegoś z sadysty i masochisty jednocześnie? W końcu te mordercze treningi jakie przechodzili pod okiem swoich mistrzów nie były dla każdego. Normalny człowiek już po pierwszym dniu miałby dość.
Słuchała go z uwagą, na wzmiankę o spotkaniu demona bez broni aż wstrzymała oddech z troski o jego zdrowie. Fakt że nic mu się nie stało było istnym szczęściem. Dłoń zacisnęła się odruchowo przy tym fragmencie na materiale jej yukaty. Pamiętała spotkanie z demonicą, gdy była bez broni. Poczucie bezradności jakie wtedy czuła, nie mogąc zadać jej żadnych poważnych obrażeń, a jedynie przeciągała swój koniec z nadzieją że jednak jeden z zabójców w mieście podejmie trop demona. - Najważniejsze że jesteś cały i zdrowy Yuichiro.. - odezwała się w końcu. Nie podobało jej się jednak to że został sam jak palec na misji. - Jak kiedyś będziesz znowu w takiej sytuacji, że inni zabójcy cię zostawią.. poślij po mnie swojego kruka.. - minę miała poważną a w głosie pobrzmiewała nutka stanowczości.
"A ja na pewno chętnie bym Ci go przeczytał."
Uśmiechnęła się na te słowa. Spojrzeniem wróciła do listu, który miała przed sobą. Nadal sunąc palcem po krawędzi papieru. To była miła odmiana, dostać odpowiedź. Choć po tym jak Hayato jej nie odpisał, była w sumie przygotowana na milczenie. A tu taka miła odmiana. - Co bym ci odpisała? A nie wiem, wie wiem mój drogi.. - powiedziała uśmiechając się tajemniczo. "Ale cieszę się.. że chociaż Ty mi odpisałeś.." dodała już w myślach. Jak się wtedy zamartwiała o Kame. Wiedząc że szedł na misję. Słysząc jakieś plotki w yonezawie o białowłosym było odpowiedzią na to że żył. Kurayami była zbyt dumna by wypisywać do niego kolejne listy, skoro zabójca wiatru nie miał czasu czy chęci, żeby odpowiedzieć na jeden głupiutki list.
"Mogę Ci odpowiedzieć i chętnie to zrobię, ale będziesz musiała odpowiedzieć na moje wcześniejsze pytanie."
- Wcześniejsze pytanie? Ah.. - szepnęła pod nosem i spuściła wzrok z młodzieńca na blat stołu.
Podniosła ponownie wzrok na płomiennowłosego. Uważnie wysłuchała tego co jej powiedział. Kącik ust lekko drgnął. - To twój starszy brat.. a jednak.. - skomentowała szeptem. Miała nadzieje że nie będą aż tak blisko spokrewnieni. Czuła lekki dyskomfort w tym momencie. - Mam nadzieje że nie uraziłam waszego rodu aż tak bardzo.. swoim niedojrzałym podejściem do życia wtedy..po prostu, nie miałam wtedy głowy do ożenku.. nie byłabym dobrą małżonką dla Nawakiego. Byłam przepełniona żalem i goryczą po stracie.. Kiro.. i na prawdę nie chciałam nikogo urazić wtedy swoim zachowaniem.. - musiała to powiedzieć. Czuła się zobligowana do poruszenia tej kwestii.
- Mój ojciec ma się dobrze, nigdy nie był powodem moich zmartwień. To silny i zawzięty samuraj.. da sobie radę w każdej sytuacji.. - zaczęła spokojniejszym głosem. - Trochę się działo w ostatnich miesiącach.. trochę mnie pokiereszowało na misji, na którą dołączyłam jako wsparcie.. nie jestem z tego specjalnie dumna.. na szczęście wszystkie rany się ładnie zagoiły. Mamy świetnych medyków wśród NE.. - widać było że ją to trochę męczyło, ale tak jak ostatnie wydarzenia. Otworzyła usta jakby chciała coś jeszcze powiedzieć ale ostatecznie pokręciła lekko głową na boki. - Nie, nie będę Ci głowy zawracać takimi prywatnymi błahostkami.. - urwała, zbierając list ze stoły i chowając go za materiałem yukaty.

- Jakby nie patrzeć robimy rzeczy, które dla zwykłych ludzi są istnym szaleństwem. Wspinaczka pod rwący wodospadem, polowanie i walka z najniebezpieczniejsze drapieżnikami. Chyba przyznasz, że jest to szalony sposób na życie? - Uśmiechnąłem się lekko, raczej na pewno miałem coś z masochisty albo po prostu byłem na tyle uparty, że dążyłem do celu, nie bacząc, na przeciwności losu.. - Ale tak jak mówił mi mój dziadek. Silny broni siebie, silniejszy broni innych... Jeżeli moje wybory kiedyś kogoś uratują albo ochronią przed cierpienie utraty bliskich, to z podniesioną głową i uśmiechem będę znosił każdą ranę i ból, z jakim przyjdzie mi się zmierzyć. - Gdy o tym mówiłem, mój uśmiech jeszcze bardziej się rozrastał, wizja pomocy ludziom w potrzebie napawała mnie optymizmem, a i dzięki temu byłem gotowy pokonywać kolejne ściany na ścieżce mojego rozwoju. Miło było usłyszeć to z jej ust, nawet jeżeli był to słowa z sympatii i koleżeństwa niż głębszego uczucia.
- Mieliśmy w końcu umowę prawda? Napisałem Ci, że wrócę w jednym kawałku i będziemy mogli sprawdzić się w sparringu... Ty również możesz na mnie liczyć, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Co prawda dużo ganiają mnie po kraju, ale dystans nie ma znaczenia. - Cieszyłem się, że chciała mi pomagać w takich momentach, ale nie byłem pewny, czy bym czekał z założonymi rękami, kiedy demon by grasował po wiosce. A więc nie chciała uchylić przede mną rąbka tajemnicy, ale dobrze co się odwlecze to nie uciecze. Jestem cierpliwy prędzej czy później sama mi powiesz albo napiszesz to w liście.
- Daj spokój, mój ojciec bywał surowy, ale dobrze wie, jak bolesna jest strata dziecka, przyszłej głowy rodu. To nie były pierwsze ich wspólne interesy, znalazł dla Nawakiego kogoś innego. Tylko żałował, że nie mógł zawiązać z Twoim ojcem trwałego sojuszu przez krew. Także naprawdę, nie przejmuj się tym wszystkim, było minęło. - Pochyliłem się w jej stronę i przyłożyłem do czoła dwa palce, szeroko się uśmiechałem. Nie chciałem, aby dalej brnęła w poczucie winy czy jakieś inne negatywne emocje. Było minęło, to nie był koniec świata i nawet lepiej, że ten mariaż nie doszedł do skutku. Co by się stało gdybym i wtedy poczuł coś do niej. Do bratowej, mogłoby to się skończyć rodzinnym dramatem, a zresztą Nawaki na nią nie zasługiwał. - To dobrze, że jest cały i zdrowy w tych niespokojnych czasach.... Czyli co? To ja powinienem Cię teraz ukarać za każdą ranę, jaką odniosłaś?- Uśmiechnąłem się bezczelnie pod koniec i odchyliłem głowę do pozycji wyjściowej.
- Wybacz jeżeli na za dużo sobie pozwoliłem... Nie powinienem był wypytywać Cię o sprawy prywatne, w końcu możesz sobie tego nie życzyć.... A ja po prostu nie jestem osobą, przed którą chciałabyś się zwierzyć... Przepraszam, po prostu dobrze mi się z Tobą rozmawia i się zagalopowałem, więcej tego nie zrobię. - Wyprostowałem się i pochyliłem przed nią głowę, wpatrując się w blat stołu. Gdy usłyszałem, jej ostatnie słowa poczułem się odrobinę głupio, może faktycznie na za dużo sobie pozwalałem i patrzyłem na naszą relację przez pryzmat uczucia, które we mnie było. Może po prostu byłem tylko znajomym z pracy i nie mogłem liczyć na nic więcej. A teraz pomyśli, że jestem natrętem, który próbuje z niej wydusić informacje.

Uśmiechnęła się na jego pierwsze słowa. - To prawda.. to szalone życie.. ale chyba bym go nie zamieniła na nic innego.. skoro demony istnieją. Może gdyby ich nie było, moje życie wyglądałoby zupełnie inaczej.. mąż i gromadka dzieci.. a zamiast tego biegam po całym kraju i ścinam głowy demonom, narażając się dla wszystkich tych, którzy nie potrafią się sami obronić.. nie pozwolę żeby ktoś musiał przechodzić przez to co mnie spotkało.. wytępię ich wszystkich.. - oczy rozbłysnęły dziko na wzmiankę o wymordowaniu wszystkich pomiotów Muzana z ich panem na czele. Rośnięcie w silę było dla niej na pierwszym miejscu i szanowała każdego kto miał podobne nastawienie. Była pod tym kątem może trochę pierdolnięta, ale nie potrafiła traktować poważnie słabych mężczyzn, a tym bardziej słabszych od niej samej. Ludzie ze słabościami byli łatwym celem, dlatego nienawidziła swoich własnych słabych stron.
- Twój dziadek był bardzo mądrym człowiekiem, to miłe wiedzieć że jeszcze ktoś tak myśli.. - delikatny uśmiech pojawił się mimowolnie na jej ustach. Cieszyła się że Yuichiro ją rozumiał, to było miłe że tak dobrze się z nim dogadywała. Nie było zbyt wiele osób w jej życiu, które podzielały jej sposób myślenia i z wyrozumiałością pozwoliły jej kroczyć wybraną ścieżką w sposób w jaki chciała to robić.
Słysząc że mogła na niego liczyć w równej mierze co ona na niego, sprawiło że zrobiło jej się przyjemniej. Słyszy się to dość często, ale mało kto faktycznie potrafi dotrzymać danego słowa. Póki co Kagamiemu się udawało. Póki co.
Nie spodziewała się takiej wyrozumiałości. Lekko się uśmiechnęła kącikiem ust gdy usłyszała że jego ojciec również ubolewał nad tym niedoszłym sojuszem. Sama słyszała od swojego rodziciela nie raz że Nawaki to była świetna partia. Po tym jak się dowiedział że niedoszły zięć został wydany za jakąś inną dziewczynę to Irie spił się do nieprzytomności tamtego wieczoru. I choć nigdy nie wytknął tego Saiyuri, to widziała jak bardzo czasami nad tym ubolewał. - Masz rację, nie ma co rozpatrywać przeszłości, nasi Ojcowie nadal się trzymają blisko.. może kiedyś sami wezmą ślub po cichu jak tak bardzo chcą tego sojuszu.. - zaśmiała się na wizję odświętnie ubranego Kiyoshiego i Irie przyrzekających sobie wieczne uczucie. Prychnęła cicho śmiechem. Nawet by pobłogosławiła ten związek.
Z chichotu wyrwał ją gest rudzielca. Gdy poczuła jego palce na czole, uniosła powieki i wbiła zaskoczone spojrzenie w jego złote oczy. - Huh..? - mruknęła nie wiedząc jak ma odpowiedzieć na ten gest. Był dość nietypowy. Jej brat tak robił jej. Zamrugała delikatnie i uśmiechnęła się czule w stronę Kagamiego.
- Chcesz mnie jeszcze karać po tym jak oberwałam dwoma notkami wybuchowymi? Sadysta z Ciebie.. - powiedziała z udawanym smutkiem w głosie, ale po chwili uśmiechnęła się zadziornie. - Teraz nawet jestem ciekawa tego co byś wymyślił za karę dla mnie.. - dodała przechylając lekko głowę w bok, ametystowe ślepia nieco bardziej się iskrzyły niż zwykle.
Zaskoczył ją gdy się przed nią pochylił, przepraszając za zadawanie niewygodnych pytań. - Głuptas.. - skomentowała i pochylając się nad stołem, sięgnęła lewą dłonią do jego spuszczonej twarzy. Opuszkami dotknęła podbródka i powoli, delikatnie pokierowała jego twarzą w górę, żeby mógł spojrzeć jej w oczy. - Nie masz mnie za co przepraszać.. nie uraziłeś mnie w żaden sposób.. zwłaszcza że dobrze mi się z tobą rozmawia Yui.. - to mówiąc przesunęła opuszkami po skórze na podbródku, wycofując dłoń w tył. - Po prostu nie wydaje mi się że chciałbyś słuchać o moich sprawach sercowych.. są ciekawsze tematy do rozmowy.. nie sądzisz? - naświetliła mu co mogło być tematem i wyjaśniła że zwyczajnie nie chciała go zanudzać takimi informacjami.

- Tak jak mówiłem Ci podczas naszego pierwszego spotkania, gdy raz otworzysz oczy na otaczający Cię świat, już inaczej na niego nie spojrzysz. Nie mógłbym spokojnie spać i żyć z myślą, że każdej nocy może mi wparować demon do domu... A ja nie będę w stanie obronić przed nim moich bliskich.... Raz czułem się tak bezsilny i nigdy więcej nie zamierzam być na niczyjej łasce. - Przy wtórowałem jej, a moje oczy zdawały się płonąć determinacją. Nigdy więcej nie chciałem się czuć tak jak podczas mojego pierwszego spotkania z demonem. Nieważne ile będę musiał wylać potu, przelać własnej krwi czy po prostu uczyć się podstaw, nie poddam się i będę piął się do góry. Może nie miałem talentu w oddechu ognia, jego nauka przychodziła mi z trudem, o własnych formach mogłem tylko pomarzyć, ale nawet z tymi podstawowymi zamierzałem wdrapać się na sam szczyt i udowodnić wszystkim niedowiarkom. Nigdy więcej nie pozwolę, żeby mój najgorszy koszmar spełnił się na jawie...
- Bardzo lubiłem spędzać u niego lato i zimę, nauczył mnie wielu przydatnych rzeczy. A z babcią zawsze robiłem moje ulubione danie. To były dobre czasy, bez jakichkolwiek zmartwień i trosk. - Wspomnienia z dzieciństwa były bardzo przyjemne, to dziadek uczył mnie łowić i łapać ryby, polować na zwierzęta czy strzelać z łuku. Ojca zawsze bardziej obchodziła dyscyplina, walka mieczem i walka wręcz. A moja pasja do próbowania nowych rzeczy i delektowanie się jedzeniem zawdzięczam babci, z którą gotowałem i uczyłem się jak to robić. Niestety nie doczekali się wnuczki, dlatego to na mnie spadła ta przyjemność, ale nie narzekałem. Cieszyłem się, że mogę dać babci, chociaż taką namiastkę relacji i uszczęśliwić ją wspólnym gotowaniem.
- Pewnie gdyby nie moja mama i tradycje tak mogłoby to wyglądać. - Zaśmiałem się lekko, wizja naszych ojców razem była komiczna, ale na pewno spełniłaby ambicje i aspiracje ich obydwu. Kiedy byłem w Seto, zakradłem się do Nagoy pod osłoną nocy i sprawdziłem,  jak się mieli, wyglądało na to, że wszyscy są zdrowi i mają się dobrze. A obecność korpusu w mieście zapewniała im dodatkowe zabezpieczenie. Nie musiałem się martwić, że moja rodzina skończy w paszczy demonów.
- Idź swoją drogą, która Ci odpowiada i nie patrz za siebie tylko przed siebie. - Skwitowałem krótko po geście, w którym stuknąłem ją w czoło. Nie powinna się przejmować tym, że ktoś poczuje się urażony jej decyzją, w pierwszej kolejności powinna kierować się swoją wolą i szczęściem, a nie oglądać na innych. W idealnym świecie każdy robiłby to co sprawiałoby mu radość i sam wybierał swojego partnera.
- Za każdą ranę nieważne jak małą będzie kara. - Na wspomnienie o sadyzmie wyciągnąłem z kieszeni kopertę z listem, odpakowałem, przeczytałem fragment i włożyłem z powrotem. - No tak tu ktoś napisał, chyba nie mam wyboru i będę musiał zastosować się do tego rozporządzenia.... Może niedługo się przekonasz, kto wie. Tym razem uznam, że nie zdawałaś sobie z tego sprawy, bo nie napisałem Ci tego w liście. - Mówiłem to, zadziornie się uśmiechając w jej kierunku, ale faktycznie wybuchowe notki brzmiały paskudnie. Musieli mieć nie lada przeprawę z tamtym demonem.
Każda chwila ciszy powodowała u mnie większą niepewność, w końcu usłyszałem jej głos i poczułem przyjemny dotyk na twarzy. Odetchnąłem z ulgą wiedząc, że to nie o to chodziło. Chociaż mogła być dokładniejsza na początku, ale skoro ja sam poruszyłem ten temat czy w takim razie nie powinna podważać mojej decyzji?
- Hmmm... To dobrze, ale skoro zapytałem się Ciebie dwa razy, to chyba jednak chciałbym się dowiedzieć, co ci leży na sercu.- Starałem się zachować opanowanie, mimo że z każdym słowem w mojej głowie roiło się coraz więcej myśli, które próbowały mi wyjaśnić, o jakie sprawy sercowe mogło chodzić. Byłem przygotowany na najgorsze, ale bardzo nie chciałem usłyszeć tego, że ma kogoś. - Może i są, ale tamten zdaje Ci się ciążyć... więc po prostu powiedz mi, co sprowadza smutek na twoje lico. - Na mojej twarzy pojawił się delikatnie zakłopotany uśmiech.

- To z tą bezsilnością.. jestem w stanie zrozumieć.. aż za dobrze.. - zaczęła ze spokojem w głosie. - Najgorsze moje wspomnienie.. kiedy Kiro umierał w moich ramionach.. bezsilność którą wtedy czułam, nie da się jej porównać do niczego innego. Bycie zwykłym człowiekiem wcale nie usprawiedliwia. Poczucie winy że nic się nie zrobiło.. nigdy nie zniknie. - mówiła ze spokojem w głosie. - Ale gdy jest się już zabójcą.. ma się już jakieś umiejętności.. oddech do dyspozycji i nichirin do zabicia demona.. a paraliżuje się jedno spojrzenie demona.. i tylko widzisz jak demon krzywdzi osoby które są dla ciebie ważne.. osoby które są twoimi towarzyszami.. TA bezsilność.. zdaje się być gorsza.. bo jesteś już wojownikiem.. ale to nic nie zmienia, twoje nowe umiejętności nic nie wnoszą.. nadal nie jesteś w stanie nikogo uratować.. nienawidzę tego uczucia.. nienawidzę go tak bardzo. Nie pozwolę nigdy więcej na to aby ktoś bezbronny czy bliski mojemu sercu cierpiał.. - mówiła ze spokojem choć w głosie był smutek. Dwa najgorsze przeżycia póki co to śmierć jej brata i masakra w Edo, gdzie ostatecznie nie była więcej warta od posążka ozdobnego w ogrodzie.
"Idź swoją drogą, która Ci odpowiada i nie patrz za siebie tylko przed siebie."
Skinęła lekko głową. - Robię to od prawie czterech lat. Mój biedny ojciec już się nauczył, no może prawie się nauczył. Nadal żyje nadzieją że przyprowadzę kiedyś do domu kogoś, kto nie będzie tylko znajomym czy towarzyszem broni.. - zaśmiała się. Irie bardzo jej pobłażał od śmierci Kiro, czasami była zaskoczona jak bardzo jej popuszczał pasa, patrząc na to że był takim strasznym tradycjonalistą.
Zaskoczył ją że miał nadal przy sobie ten list. - Używasz moich słów przeciwko mnie? Nie ładnie Yui.. - niby była poważna ale po chwili uśmiech sam się pojawił na jej ustach. Zabawnym było że oboje zachowali listy, które dostali.
"Hmmm... To dobrze, ale skoro zapytałem się Ciebie dwa razy, to chyba jednak chciałbym się dowiedzieć, co ci leży na sercu.."
- Co mi leży na sercu.. - powtórzyła po nim i odwróciła na chwilę wzrok od niego, odwracając twarz w bok, tak że miał teraz wgląd na jej lewy profil.
"Tamten zdaje Ci się ciążyć... więc po prostu powiedz mi, co sprowadza smutek na twoje lico."
Zmrużyła lekko powieki wpatrując się przed uchylone drzwi na dwór. "Czy to jest do końca smutek?" zadała sobie pytanie w myślach.
- Trochę mi się zagmatwało w życiu.. Jakiś tydzień temu miałam zamieszkać razem z Hayato w Edo.. wszystko naszykował.. naprawdę się postarał.. - zaczęła ze spokojem w głosie. - Ale.. ta cała jego ciężka praca poszła na marne.. i czuję się z tym źle.. - kontynuowała. Przygryzła dolną wargę wpatrując się nadal w dal przed siebie. - Od słowa do słowa.. i ostatecznie podjęłam decyzję że lepiej będzie jeśli się rozejdziemy.. - dodała po chwili. - Jak go poznałam, myślałam że to jest to.. ale.. te tygodnie, miesiące jego milczenia.. cóż.. jego wyjaśnienie nie było dla mnie wystarczające.. zupełnie jak by nie brał mnie na poważnie.. a przynajmniej poczułam się.. jak bym nie była dla niego wystarczająca.. - w tym momencie przechyliła lekko głowę w bok aby spojrzeć w oczy rudzielca. - I co? nadal twierdzisz że temat jest zajmujący? - spytała z lekkim rozbawieniem w głosie, ale było ono wymuszone. Nawet lekki uśmiech kącikiem ust był na siłę. - Bardziej ciąży mi to, że tak się napracował a ja to wszystko przekreśliłam w jednej chwili.. bo moje uczucia zdołały na tyle osłabnąć że nie widziałam sensu aby to ciągnąć.. Postąpiłam egoistycznie.. zastanawiam się czy dobrze zrobiłam.. bo może milczał przez kilka miesięcy ale ostatecznie przygotował dla nas wspólne mieszkanie.. co o tym sądzisz? - spytała wlepiając w niego swoje ametystowe ślepia.

- Mi nikt nie umarł w ramionach, więc nie jestem w stanie sobie w pełni wyobrazić, ale było bardzo blisko, żeby na moich oczach umarła przyjaciółka... Bądź co bądź dalej jesteśmy tylko ludźmi, może szybszymi, silniejszymi i jesteśmy w stanie konkurować z demonami, ale ciągle jesteśmy ludźmi z emocjami, uczuciami, gorszym lepszym dniem. - Słyszałem w jej głosie smutek, w końcu już od dłuższego czasu była członkiem korpusu, na pewno nie każda misja kończyła się sukcesem. Dość krótko byłem w organizacji, i nie miałem jeszcze takich zmartwień na misji, o dziwo do tej pory wszystko szło całkiem gładko i sprawnie. Czy to była kwestia szczęścia, czy umiejętności? Ciężko powiedzieć, ale miałem nadzieje, że dobra passa będzie trwać jak najdłużej, a przynajmniej do czasu aż wzmocnię się na tyle, że przestanie zależeć to tylko od szczęścia.
- To dobrze, że twój Ojciec jest taki wyrozumiały. Moja matka poszła w drugą stronę, chciała mnie trzymać w złotej klatce. A tak twój Tata nie próbuje kontrolować twojego życia... Pewnie nie chce, żebyś została sama jak palec gdy go już zabraknie i czułby się spokojnie z myślą, że masz męża, który o Ciebie zadba. - Uśmiechałem się szeroko, dobrze było wiedzieć, że jej Ojciec dbał o jej szczęście. Może kiedyś okaże się dobrą pomocą albo sojusznikiem w tej batalii. - Co zrobić czasami bywam okropny i bezwzględny.- Uśmiechnąłem się bezczelnie i wbiłem złoty wzrok w jej ametystowe oczy. W końcu podjęła się tematu, którego unikała, a ja zaczynałem się czuć, jakbym siedział na szpilkach i tkwił w huśtawce emocjonalnej. Zaczęło się nieciekawie, więc jednak miała kogoś, moje najgorsze wizje okazały się prawdziwe. Delikatnie odetchnąłem i poczułem ulgę gdy wspomniała o ich rozstaniu, czy powinienem teraz mówić jej o swoich uczuciach? Oczywiście, że nie kretynie, najpierw ona musi przepracować to rozstanie i wyjść na prostą. Mogę być blisko niej i rozmawiać z nią, ale nie powinienem jak na razie niczego deklarować czy wyjawiać swoje uczucia. Jedyne co mogłem teraz zrobić to podkopać jego pozycje, skoro okazał się takim kretynem i utwierdzić ją w słuszności tej decyzji, ale pomimo tego będę z nią szczery i przekaże jej opinie ze swojej perspektywy.
- Ciekawy przypadek... Skoro tak się poczułaś, to na pewno nie zrobiłaś tego bezpodstawnie. Skoro mieliście razem zamieszkać, to było już całkiem poważnie, ja nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, gdzie przez dłuższy czas nie interesujesz się i nie kontaktujesz się z osobą, którą jesteś w związku. Chyba nie ma na świecie takiej rzeczy, która by mnie, od tego odciągnęła. - Odpowiedziałem ze spokojem w głosie, podzieliłem się swoją opinią. W końcu jeżeli darzysz kogoś uczuciem, to nie powinieneś się nim interesować i kontaktować? Zwłaszcza w naszym zawodzie, gdzie nigdy nie wiadomo które spotkanie może okazać się ostatnie.
- Ale to jego wina, że do tego dopuścił. Skoro pozwolił płomieniowi przygasnąć i nie podsycał go, jak należy, to może winić tylko siebie. Wolałabyś żyć z kimś bez uczucia i przełożyć swoje potencjalne szczęście z kimś innym, żeby nie skrzywdzić, kogoś, kto się nie odzywał przed długi czas, przecież ty próbowałaś się z nim skontaktować prawda? Ja zrozumiałbym tydzień czy miesiąc... W sumie to nie. Skoro ja byłem w stanie odpisać na twój list ze środka głuszy, to nie powinno go nic powstrzymać. Nawet jakby budował ten dom od podstaw i  musiałby młotek trzymać w zębach, w rękach miał pełno gwoździe i deski, to nogą mógłby pisać. Przecież nawet jakby wszystko musiał własnoręcznie zrobić i przewieźć to jaki problem jest w napisaniu listu.- Zaśmiałem się lekko na koniec, naprawdę ten koleś był głupcem, jak można przez tyle czasu się nie odzywać do takiej kobiety. Saiyuri była bardzo lojalna i wierna, skoro tak długo dalej z nim była i dopiero ostatnio poczuła wypalenie.