Jeśli ktokolwiek by mu powiedział, że kiedykolwiek będzie w taki sposób transportował swego "więźnia", to pewnie kazałby mu się piznąć w łeb. Tymczasem jednak stało się! Oto yoriki, stróż prawa i porządku, niósł na plecach schwytaną osobę, która nie dość, że nie była skuta, to na dodatek wydawała się wyraźnie zadowolona z takiego obrotu spraw. Biedny Sendo tymczasem sam też nie mógł skryć delikatnego uśmieszku, który zagościł na jego twarzy. Dawno nie zachowywali się tak niewinnie i dziecinnie jednocześnie, chociaż dzisiejszy dzień obfitował w różne emocje.
 - Nie za wygodnie Ci? Jeszcze ludzie powiedzą, że mam leniwą żonę i co wtedy? - zaczepił ją celowo, kiedy ich dom wyłaniał się powoli przed ich oczyma. Sendo nie był nawet pewien czy już tak nie mówią o Mori, bo przecież często jej nie ma. Może w okolicy jest jakaś samotna wdowa, która bardzo przejmuje się samotnością yorikiego, ale niestety jego też nigdy nie zastaje w domu?
 - Oczekuje za to masażu na miejscu. Zresztą, nie masz żadnego wyboru. Jako yoriki, to ja tutaj dzisiaj rządzę. - skoro i tak sobie dzisiaj pozwalali, to Hotta zdecydował dolać troszkę, troszeczkę oliwy do ognia. Miał jakoś przeczucie, że dzisiejszego dnia Mori nie weźmie jego słów za wyzwanie, a zwyczajny żart. Jeśli jednak będzie inaczej, to krótko mówiąc... miał przewalone.
 Pozostaje mieć tylko nadzieję, że na miejsce dotarli bez większych złamań, otarć i śladów po pięściach żony. Pomimo tego, że relacja na linii stróż prawa-zaaresztowana-zakładnik została trochę nadszarpnięta przez nieczyste zagrywki Mori, Sendo doskonale wiedział jak odwrócić całą sprawę na swoją korzyść. W końcu nie bez powodu piastował swoje stanowisko i dlatego kiedy tylko postawił stopę na drewnianej posadzce domu, pozwolił Nishioji zejść z jego pleców. Odwrócił się w jej stronę i z najbardziej niewinnym uśmieszkiem na jaki mógł się tylko zdobyć, zwrócił się do niej.
 - Oddaje się w ręce złoczyńcy, dopóki nie odbiją mnie posiłki. - wypowiadając spokojnie i niezbyt głośno te słowa, jednocześnie podniósł do góry swoje dłonie na znak, że może go nawet związać. Wszystko to było jednak może zbyt oczywistą, a jednak skuteczną szaradą. Kiedy tylko Mori podniosła ręce, Hotta zacisnął swoje palce na jej prawym nadgarstku, jednym sprawnym, szybkim i niezbyt delikatnym ruchem sprawiając, że lewy policzek jego żony właśnie został dociśnięty do ściany, a wraz z nim również i jej ciało. Chwyt Sendo nie był na tyle mocny, żeby Mori wyła z bólu, ale na pewno nie był też komfortowy. Druga ręka mężczyzny zaczęła natomiast podwijać szaty kobiety w podobny sposób, w jaki ona sama podpuszczała go kiedy jeszcze byli w świątyni. Po chwili mogła nawet poczuć jak zaciska palce na jej udzie, które nie było już schowane przed światem pod warstwą materiału. Spokojny, miarowy, ale jednak podekscytowany oddech mężczyzny był zapewne odczuwalny na szyi Mori.
 - Widzisz... Problem ze stróżami prawa jest taki, że czasem robią więcej, niż pozwala im prawo. - wyjaśnił, jasno dając do zrozumienia, że od tego momentu nie ma już żadnych reguł. Skoro Mori wzięła Sendo za zakładnika, to powinna liczyć się z utratą wszystkich przywilejów, choć paradoksalnie pewnie było jej to na rękę. A jeśli nie, być może bardziej wolała fakt, że dłoń mężczyzny przesunęła się teraz na wewnętrzną stronę jej uda? Hotta wcale nie żartował z tym, że dzisiaj i jutro wcale nie spieszy mu się do pracy, więc jeśli do tej pory jego druga połówka mogła mieć co do tego jakieś wątpliwości, o tyle teraz powinna się ich pozbyć. W tej zabawie w samuraja i przestępcę raczej oboje zostaną zwycięzcami, ale obecnie Sendo pokusiłby się o stwierdzenie, że to on ma więcej frajdy.

+18

- Co szczególnie dziwne, Haname zdawała się nie narzekać na swoją kostkę odkąd wziąłem ją na swoje plecy. - czy powiedział to specjalnie, żeby dotknąć patykiem niedźwiedzia, jakim jest zazdrość Mori? Oczywiście, że tak! Całe zdanie wypowiedziane było jednak rozbawionym tonem, więc kobieta powinna się z łatwością domyślić, że nie mówił poważnie. Problemem pozostanie co najwyżej zapanowanie nad jej impulsywnym temperamentem, ale w tym momencie Sendo to nie przeszkadzało. Koniec końców i tak dzisiaj nad nim zapanuje, więc dla niego będzie lepiej, jeśli jego ukochana żonka wypuści z siebie teraz jak najwięcej negatywnych emocji. Dzięki temu cieszenie się następnymi chwilami przyjdzie o wiele łatwiej.
 A trzeba było przyznać, że on wcale tych następnych chwil nie planował. Dzisiaj po prostu miał ochotę wziąć sprawę w swoje ręce i wychodziło na to, że nie była to żadna przenośnia. Pomimo tego, że pierwsze reakcje Mori wcale nie wskazywały na to, że cała sytuacja przypadła jej do gustu, on doskonale wiedział, że jego żona go nie zawiedzie. Do tej pory nie odkrywał przed nią tej strony, ale dzisiejszy dzień to ciągłe naginanie granic, za które nie został pokarany. Co złego mogło się stać? Podobnie zachowywali się w świątyni, ale teraz różnica była taka, że w domu znajdowali się zupełnie sami. Ich własne cztery ściany nie krępowały ich pragnień i ruchów, więc Hotta mógł popuścić wodzę fantazji i zając się żoną tak, jak chciał to zrobić od dawna. Tymczasem każde drgnięcie, każdy głębszy wdech i każde jęknięcie Mori sprawiało, że Sendo zdawał się stawać coraz śmielszy. Bariery powoli opadały, a dwójka ludzi wreszcie zaczynała zachowywać się jak trochę pogięte, ale jednak małżeństwo.
 Następne ruchy Mori tylko to potwierdziły. Para szybko wskoczyła na te same fale i wydawałoby się, że to wystarczy, ale kobieta podkręciła jeszcze tempo. Słysząc jej pierwsze słowa Sendo uśmiechnął się szeroko i kiwnął delikatnie głową na znak tego, że rozumiał o czym mówi. To nie pierwszy raz kiedy Nishioji wymyśla swój szalony scenariusz, ale za to pierwszy raz, kiedy wychodzi on tak naturalnie. I jeśli ktoś pomyśli, że to właśnie Mori jest pokręcona, to wystarczy tylko uświadomić sobie, że Hotta nie odstawał od niej nawet na krok. Szybko zrozumiał prosty przekaz i zaczął się dostosowywać. Zanim cała scenka weszła w życie, mężczyzna pozwolił sobie jeszcze na drobną samowolkę, składając pocałunek za pocałunkiem na szyi Mori, kiedy ta tłumaczyła tło fabularne. Jednak w momencie, w którym słowa dziewczyny ucichły, Sendo wszedł w swój charakter. Chwyt krępujący ruchy Mori został uwolniony, a ręka znajdująca się do tej pory na jej udzie, znalazła się w jej włosach. Hotta bez chwili zawahania pociągnął za nie tak, aby twarz jego wybranki znalazła się przed jego.
 - Wiedziałem, że jesteś szalona, ale teraz zupełnie ci odjebało. - warknął z rzadko spotykaną agresją i stanowczością w głosie. Spoglądał wprost w jej brązowe oczy, a jego facjata w niczym nie przypominała spokojnego męża, którym był na co dzień - Usłyszałem szarpaninę, więc wbiegłem do środka, ale nie spodziewałem się, że posuniesz się tak daleko. - kontynuował, ciągnąc za włosy jeszcze mocniej, jakby chciał się upewnić, że nie wykona żadnego ruchu bez ryzyka większego bólu - Jestem jednym z najbardziej zaufanych strażników cesarza, a twoja niechęć do starca nie była tajemnica. Wystarczy moje jedno słowo, żebyś została rzucona gawiedzi, która zabawi się z tobą jak tylko zechce. - być może Sendo nie był aktorem, ale w rolę wczuwać się potrafił. Obecnie był strażnikiem ogarniętym chęcią pochwycenia zakazanego owocu nawet za wszelką cenę. Jakby na potwierdzenie tych słów wolną ręką znowu przejechał po udzie Mori, tym razem zahaczając jednak o miejsce, którego zwyczajny strażnik nie powinien nawet dotykać. Jego ręka nie zabawiła jednak tam zbyt długo, bowiem już po chwili powędrowała w stronę brzucha.
 - Widziałem jednak jak na mnie patrzysz, więc jeśli będziesz współpracować, to rano zaręczę, że cesarz słodko spał przez całą noc. - wyszeptał te słowa będąc tak blisko Mori, że podczas wypowiadania tych słów jego wargi dotykały jej. Ręka wodząca po ciele przeniosła się tym razem wyżej, aby ostatecznie niewinnie usytuować na piersi kobiety - Pamiętaj tylko, że od kiedy cesarz zginął nie jesteś już cesarzową. Jesteś zwykłą dziwką. - całe zdanie wypowiedział z niezwykłą satysfakcją i być może Nishioji mogłaby to nawet dostrzec, gdyby nie to, że po ostatnim słowie wpił się w jej usta, a palce zacisnęły się na jej piersi. Ciało Hotty przycisnęło żonę do ściany i przez dłuższą chwilę mężczyzna po prostu rozkoszował się smakiem jej ust. Łapczywie chwytał oddech pomiędzy kolejnymi pocałunkami, przygryzał wargę Mori zupełnie nie zwracając uwagi na to czy nie robi tego za mocno, a momentami przerywał nawet całe pieszczoty, żeby z triumfem wymalowanym na twarzy przyglądać się minie kobiety, która właśnie była w jego rękach. Jedna przerwa była jednak znacznie dłuższa. To właśnie podczas niej Sendo poluźnił jej szaty, aby następnie wyszeptać jej do ucha dwa, proste słowa będące jednocześnie rozkazem. "Na kolana.". Brzmiało znajomo? Najwyraźniej myśli małżonków były do siebie o wiele bardziej zbliżone, niż którekolwiek z nich mogło przypuszczać. Czy jednak im to przeszkadzało? Zapewne nie. Zresztą Hotta nie zamierzał teraz przejmować się takimi drobnymi szczegółami. Ich czterdzieści osiem godzin dopiero się zaczynało, ale w planach było wykorzystanie każdej sekundy. W końcu śmierć cesarza i przyłapanie cesarzowej na gorącym uczynku nie trafia się codziennie.

 Tymczasem Sendo spał jak zabity cesarz. W ogóle zabawnym faktem było to, że zawsze zarzucano mu pracoholizm, a tymczasem w fantazji swojej żony znowu był... w pracy. Wychodziło na to, że mundur robi swoje. Jednak jemu to kompletnie nie przeszkadzało. Szli spać zadowoleni, a to akurat było rzadkim przypadkiem w ich domu. Sen przychodził zazwyczaj po długich, niezbyt przyjemnych kłótniach, a nie po mile spędzonym wieczorze. Zanim Sendo zamknął swoje powieki, spojrzał jeszcze raz na żonę, która znajdowała się blisko niego. Czemu nie mogło być tak zawsze? Przejechał palcami po jej policzku, uśmiechając się delikatnie. Kochał ją, to było pewne, ale nie potrafił zrozumieć co takiego dzieje się w ich życiu, że na co dzień nie potrafią się porozumieć. Czy była to jego praca z demonami? A może praca, którą wykonywał jako "normalny człowiek"? Istniała jeszcze szansa, że Hotta siedział głową w przeszłości tak mocno, że w teraźniejszości robił coś, na co kompletnie nie zwracał uwagi. I tego właśnie w sobie nienawidził. Był zbyt słaby, żeby w całości poświęcić się jednej rzeczy. Przez swoją nieudolność ranił innych. Nie potrafił znaleźć zabójcy siostry i jednocześnie nie mógł sprawić, że Mori czuła się szczęśliwa w ich małżeństwie. Zawodził na wszystkich frontach, a nadal nie miał na tyle odwagi, żeby z któregoś zrezygnować. Zasypianie nie szło mu wobec tego zbyt dobrze, ale zmęczenie zrobiło swoje.
 Nie znaczyło to jednak, że noc była przespana tak jak należy. Mózg Sendo, zafiksowany na jego zmartwieniach, upewnił się, że mężczyzna nie zapomniał o nich nawet podczas snu. Scena rozgrywająca się w jego głowie nie należała do najprzyjemniejszych, co wyraźnie odbijało się na mimice śpiącego mężczyzny. Wyraźne skrzywienie, zaciśnięte powieki i szczęka. Hotta tymczasem czołgał się w swoim śnie po ziemi, ciągłe będąc dociskanym do ziemi przez jakaś niewidzialną siłę. Każdy, nawet najmniejszy ruch sprawiał mu nieopisany ból, a jednak yoriki podążał przez siebie, wyraźnie spoglądając na coś, co znajduje się przed nim. Jego siostra oraz żona. Obydwie czekały na niego na końcu długiego, ciemnego pokoju, ale nawet nie zwracały na niego uwagi. W końcu Hotta zdołał się do nich doczołgać i zobaczył ich twarze. Nie były to jednak lica pełne uśmiechu i radości z tego, że go spotkały. Zamiast tego dwie najważniejsze dla Sendo oblicza były wykrzywione w grymasie, który na myśl bardziej przywodził obrzydzenie, zawód, być może nawet i nienawiść. Jakby tego było mało, obie postacie zaczęły oddalać się w innych kierunkach. Sendo krzyczał, wołał, ale nie potrafił zdecydować, za kim powinien się udać. W końcu też z jego gardła nie mógł wydobyć się żaden dźwięk. Hotta został w ciemności, sam, zupełnie bez nikogo.
 Łatwo się domyślić, że jego pobudka nie należała do najprzyjemniejszych. Zerwał się do pozycji siedzącej, nie bardzo jeszcze ogarniając, że jest we własnej sypialni. Zagubione oczy rozejrzały się dookoła, a przez myśl przeszło mu tylko jedno słowo "Mori!". Natychmiast obrócił wzrok w miejsce, gdzie powinna znajdować się jego żona i... nie było jej. Czyżby jego koszmar właśnie się spełnił? Wyskoczył jak oparzony, ledwo łapiąc swoje szaty i pognał na rekonesans po domu. Na jego szczęście (?) Mori była nadal w ich domu. Jego spanikowany wyraz twarzy od razu zelżał, a on sam wydał z siebie westchnięcie ulgi. Zawiązał mocniej szaty, żeby jako tako wyglądać i odezwał się.
 - Dzień dobry, koch-... - jego pełna uczuć wypowiedź została nagle przerwana i Sendo po raz kolejny przeżył burzę emocji. Z pełnego ulgi, wytchnienia i przede wszystkim radości z tego, że Mori nadal tutaj jest, znowu musiał zamienić się w służbistę. Dlaczego Nishioji musiała poruszyć ten temat? Czyżby nie zostało im jeszcze kilkanaście godzin wytchnienia od jego pracy? Czy nie lepiej było je spożytkować na czymś o wiele przyjemniejszym? Czemu poprzedni dzień musiał tak szybko iść w zapomnienie? Ilość pytań była tak duża, że Hotta nawet nie zauważał swojej hipokryzji. Wolał ukrywać problemy, zwyczajnie o nich nie rozmawiając, aniżeli faktycznie się nimi zając. Jeśli jednak Mori zaczęła od tego poranek, to nie mógł udawać, że wcale go to nie rusza.
 - O demonach... - powtórzył za nią cicho, w ogóle nie dając sobie poznać, że całkowicie wybiła go z rytmu. Ruszył w stronę miejsca, gdzie powinna znajdować się gorąca woda, ale ta oczywiście wymagała ponownego podgrzania. Herbaty dla męża nie było, więc musiał ją sobie zrobić sam. Pozorne zajęcie dało mu jednak czas, żeby wrócić do swojej stoickiej, niewzruszonej postawy, którą prezentował zawsze w pracy. Uczucia, które wywołał w nim koszmar poprzedniej nocy, radość z zobaczenia żony i wreszcie irytacja, że ta poruszyła wrażliwy temat. Wszystko to zostało teraz zepchnięte głęboko w czeluści serca Sendo tylko dlatego, żeby mógł wydawać się niewzruszony.
 - Rozumiem, że śmierć rodziny to niesamowita trauma, uwierz mi. Rozumiem to jak nikt inny. - odwrócił się w jej stronę, przez moment ukazując nawet smutny uśmiech. W końcu on też stracił siostrę z ręki demona, ale dla dobra i bezpieczeństwa Mori musiał udawać, że demony nie istnieją - Też myślałem, że moja siostra nie zginęła z ręki ludzi, ale nie ma niczego takiego jak demony. Wszyscy, którzy mówią, że z nimi walczą, to zwykli oszuści. Żerują na strachu prostego człowieka i zbierają pieniądze za coś, co my robimy z poczucia obowiązku. - zaczął tłumaczyć zawiłości, sam doskonale wiedząc, że to jedno wielkie kłamstwo. Sam był zabójcą demonów, sam pozbawiał życia te żałosne formy, a mimo tego nie mógł się do tego przed nikim przyznać. Dla dobra swojej zemsty, dla dobra żony, dla dobra rodziny wszystko musiało zostać tajemnicą. Mówiąc to wszystko, zbliżył się do swojej żony i usiadł naprzeciwko niej - Ludzki strach potrafi tworzyć rzeczy, które nie istnieją. Nie ważne czy chcesz nazywać ich demonami czy bogami, to są to ludzie. To właśnie ludzie robią rzeczy tak straszne, że nikt nie pomyślałby, że byliby do tego zdolni. Stąd powstają te wszystkie opowieści. To właśnie z takimi ludźmi staram się walczyć na co dzień, Mori. Przy mnie nie musisz się bać. - dodał mówiąc spokojnie, a z jego słów emanowała pewność siebie. W końcu słowa, które wypowiedział nie były kłamstwem. Wierzył we wszystko, co zawarł w tych zdaniach. Demony tak naprawdę były kiedyś ludźmi, często popełniały niewiarygodne zbrodnie jeszcze przed zamianą w te dziwaczne stworzenia.
 - Upewnię się, że Osaka będzie miejscem, w którym nie będziemy musieli martwić się o nasze dzieci. - położył swoją dłoń na ręce Mori, mając nadzieję, że zaraz nie dostanie nią po pysku. Znał jednak swoją żonę na tyle, że spodziewał się nadciągającej kłótni. Jeśli zaczęła z grubej rury, to tak samo będzie kontynuować.

 Żeniąc się z Mori doskonale zdawał sobie sprawę, że ich małżeństwo nie będzie wyglądało jak tradycyjny związek. Nie miał nic przeciwko temu. Hotta nie wymagał, żeby żona była jego służącą i nie miał problemów z robieniem sobie herbaty czy też z gotowaniem. Nie uważał jakoby którakolwiek z tych czynności mu w jakikolwiek sposób uwłaczała. Najwyraźniej jednak nie tylko on był świadomy, że ich relacja nie jest normalna. W końcu która żona odważyłaby się na coś podobnego do tego, co zrobiła Mori? Sendo wiedział, że to wszystko tak się skończy. Na dobrą sprawę, gdyby chciał, to być może nawet z powodzeniem zablokowałby cios Mori albo nawet go uniknął, ale tego nie zrobił. Przyjął uderzenie jej dłoni na swój policzek, nawet przy tym nie drgając. Po prostu przyglądał się kobiecie, która wyrażała swoje niezadowolenie z powodu jego słów. Czy czuł się winien? Trochę. Nie mówił jej całej prawdy, nie wtajemniczał jej we wszystko, ale robił tak tylko dlatego, żeby nie zdecydowała się na żaden głupi ruch. Czy nie taki jest bowiem obowiązek męża? Miał bronić swoją rodzinę i upewniać się, że będzie żyła w dobrobycie nawet jeśli kosztowałoby to jego dobrobyt. To właśnie starał się robić.
 Jej słowa... bolały. Bardzo. Każde wypowiedziane przez nią zdanie sprawiało, że Hotta czuł w sercu bolesne ukłucie, ale nie dawał po sobie tego poznać. Przez te wszystkie lata zdołał wypracować niemal perfekcyjną pokerową twarz, którą przywdziewał właśnie przy okazji takich sytuacji. Po prostu spoglądał na Mori i uśmiechał się niewinnie zupełnie tak, jakby ta cała sytuacja kompletnie go nie dotyczyła. Jak można się spodziewać, nie drgnął nawet na moment, kiedy jego żona zniszczyła czarkę. Nie pierwsza, nie ostatnia. - pomyślał, widząc podobne sceny wiele razy w swoim życiu. Bez słowa po prostu przemieścił się ze swojej dotychczasowej pozycji i zaczął zbierać potłuczoną porcelanę, ostrożnie chowając potłuczone kawałki do otwartej dłoni. Wiedział, że jeśli zostawi to na podłodze, to prędzej czy później dzisiejszego dnia ktoś się o to zrani - najpewniej on. Mori zdawała się jakimś cudem unikać wszystkich niebezpieczeństw stwarzanych przez jej wybuchy złości.
 - Nie wiesz czy ich odganiam widłami, nie wiesz co robię, bo nawet ze mną nie rozmawiasz. Są rzeczy, w które wolę cię nie wtajemniczać. Co zrobisz? Ruszysz na nich ze swoimi wachlarzami? Walczenie zostaw mi. Jeśli chcesz, to zaczekamy z dziećmi aż będzie bezpieczniej. Twój wybór. - odpowiedział bez cienia złości w głowie, chociaż wszystko to go raniło. Sam chciał założyć z nią rodzinę, wychowywać maluchy, które miałyby w sobie tę waleczność, którą przejawia jego żona, ale teraz widział, że wczorajszy epizod był tylko przypadkiem. Nie są gotowi, żeby wydać na świat potomka. Hotta nie chciał skazać dziecka na wiecznie kłócących się rodziców, więc najwyraźniej będą musieli zwolnić. W tym postanowieniu utwierdziła go żona, która wyraźnie nad sobą nie panowała. Sendo po raz kolejny wydawał się być niewzruszony, kiedy Mori złapała go za szaty. Twarz nie zdradzała cienia zainteresowania czy zmartwienia, ale pięści zacisnęły się delikatnie, co sprawiło, że z lewej dłoni mężczyzny zaczynała się delikatnie wylewać krew. Zdawał sobie sprawę, że zabójcy demonów istnieją. Zdawał sobie jeszcze lepiej sprawę, że demony zabijają ludzi. Tak zginęła przecież jego siostra. Nie zamierzał jednak być wachlarzem, który miał rozpalić lekkomyślność Mori. Wystarczyło spojrzeć na nią teraz, żeby wiedzieć, że jakiekolwiek potakiwanie czy też, o zgrozo, zmotywowanie jej do działania zakończyłoby się tragicznie. Posiada miecz swojego zmarłego męża, który... Zaraz. Czy ona chciała powiedzieć nichirin? Na moment pokerowa maska Sendo została przełamana, a mężczyzna uniósł do góry lewą brew. Jego żona znała nazwę specjalnego metalu, z którego zostało stworzone jego tachi. Nichirin - słowo znane tylko zabójcom demonów i ludziom, którzy z nimi współpracowali, jakimś cudem było znane dla Mori. Pewnie, że ktoś mógł ją o tym uświadomić, ale czy na pewno? Do tej pory Sendo nigdy nie podejrzewał o nic żony, ale w tym momencie zasiała w nim ziarenko zwątpienia.
 - Czy teraz widzisz dlaczego ci nic nie mówię? - zapytał, kiedy wreszcie zdawała się przerwać swój monolog. Odłożył stłuczoną czarkę na bok i chwycił kawałek materiału, przyciskając go do krwawiącej dłoni - Jesteś impulsywna, porywcza, nie panujesz nad emocjami. Jestem gotów uwierzyć, że gdybym cię tylko trochę zmotywował, to wzięłabyś ostrze Usaburō-san i biegała po Osace w poszukiwaniu tych... niby demonów. Wiem, że nie jesteś jak inne żony, Mori, ale są rzeczy, do których nie powinnaś się mieszać. - wyjaśnił, postanawiając się nie odnosić do tych wszystkich rozdrapanych ran. Nie było sensu wspominać o dzieciach Mori czy odpowiadać na jej pytania. To rozeźliłoby ją jeszcze bardziej. Tym bardziej, że ona wiedziała, że ma rację, ale i sam Hotta był tego świadomy. Kłamał jej prosto w twarz z innych powodów.
 - Nie musisz mieszać w tego osób postronnych, które ledwo znam. - dodał, odnosząc się oczywiście do Haname i ruszył w kierunku drzwi, które prowadziły do pokoju - Nie wiem ilu ludzi chce wyrządzić krzywdę Osace. Każdego dnia staram się znaleźć kolejnego, a później następnego i jeszcze kolejnego. Każdego ranka wychodzę z nadzieją, że uda mi się dotrzeć do kogoś, kto może wyrządzić krzywdę innej osobie, ale to nie jest takie łatwe jak ci się wydaje. - kontynuował, doskonale wiedząc jakie nastroje panują w sąsiedztwie. Choćby dwoił się i troił, to i tak sam nie da rady wyciąć wszystkich demonów w jedną noc. Potrzeba było więcej zabójców, potrzeba było więcej ludzi, którzy podchodziliby do tematu zdroworozsądkowo. Problem polegał jednak na tym, że trening zajmował dużo czasu, a ludzie byli jak zwierzyna. Stając twarzą w twarz z zagrożeniem tylko grupka z setki była w stanie stawić mu czoła. Reszta wolała myśleć o sobie, uciekać albo przyłączyć się do niego tylko po to, żeby zachować swoje marne życia.
 - Wychodzi na to, że niecałe dwadzieścia cztery godziny razem to nasz limit. Będę wracał dzisiaj do pracy. Nie musisz na mnie czekać z kolacją. - skwitował całość, powoli wychodząc z pomieszczenia. Skoro jego osoba była dla niej powodem złości i bólu, to nie zamierzał jej dłużej sobą torturować. O wiele lepiej będzie czuł się z faktem, że nie musi jej okłamywać, nawet jeśli oznaczałoby to, że jej nie widział. Nie umiał nawet stwierdzić kto w tym małżeństwie jest gorszy - on czy ona.

 No tak, praca. To zawsze było między nimi problemem. Sendo nie rozumiał, że w domu musi przebywać częściej, niż tylko kilka razy w tygodniu, żeby się przespać, a Mori nie rozumiała, że był jednym z ludzi odpowiedzialnych za bezpieczeństwo niemalże całej Osaki.
 - Dobrze wiedziałaś na czym polega moja praca. Chcę być przy Tobie tak samo, jak Ty przy mnie, ale mam obowiązki, które muszę ze sobą pogodzić. Wiem, że to nie jest łatwe, ale jestem yoriki. - odpowiedział, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że taka odpowiedź jej nie zadowoli. Zresztą nie dziwił się. Gdyby był tylko yorikim, to zapewne bywałby w domu częściej, ale musiał jeszcze załatwiać sprawy przydzielane mu z innej komendy. - Zawsze jednak staram się znaleźć czas, zawsze o Tobie myślę. Wczorajszy i dzisiejszy dzień miał być tego najlepszym przykładem. - to nie tak, że się nie starał. W ciągu dnia było tylko tyle godzin ile było i nie mógł magicznie ich wyczarować. Zdawał sobie jednak sprawę, że starając się łączyć wszystkie obowiązki, któreś musiał zaniedbać. Padło akurat na te małżeńskie. Na samą myśl o tym zacisnął mocniej kawałek materiału na swojej dłoni. Choć ból nie był jakiś specjalnie wielki, znajdował w nim dziwne ukojenie.
 - Mówię ci to, co wiem jako yoriki. To są oficjalne informacje, które posiadam. Moje odczucia i rozmyślania nie mają sensu, dopóki nie znajdę na nich żadnych dowodów. Dla mnie to są ludzie. Demony nie istnieją. - kolejne kłamstwo - Ja wiem, że to wymaga szkolenia. Wszyscy inni wiedza, że to wymaga szkolenia. Wiem, że i Ty zdajesz sobie z tego sprawę. Nie zaprzeczam temu. Jednak czy naprawdę wierzysz, że jestem ślepy? Że przez te lata ani trochę Cię nie poznałem? Możesz zdawać sobie z czegoś sprawę, ale i tak w to brnąć. - tym razem był szczery. Być może Mori nie zdawała sobie z tego sprawy, ale Sendo ją obserwował. Każdego dnia kiedy wracał do domu, podczas każdej minuty kiedy była przy nim. Nie raz wyczuwał delikatny zapach metalu czy oleju, który jest używany tylko do nawilżania katany. Nie wiedział czy używa go również do niektórych swoich wachlarzy czy trenuje coś w tajemnicy przed nim, ale wiedział, że czymś na pewno się zajmuje. Tego zapachu nie można było pomylić z niczym innym, a przynajmniej on nie mógł. Jego węch był o wiele lepszy niż węch zwykłego człowieka, o czym Nishioji też nie wiedziała.
 - Jeszcze dzisiaj byłem szczęśliwy wyobrażając sobie Ciebie z naszym dzieckiem, ale właśnie wróciłem do rzeczywistości. Naprawdę chcesz sprowadzać nowego człowieka do domu, w którym są tylko ciągłe kłótnie i niezrozumienie? Chcesz skazać to dziecko na widok podnoszonej ręki i stłuczonych naczyń? Jakie będzie miało życie? - na moment przestał się uśmiechać, zmrużył oczy i spojrzał wprost na małżonkę. Być może trafił teraz w czuły punkt, ale za każdym razem kiedy się kłócili bał się o przyszłość ich nienarodzonych dzieci. Wojny, demony, źli ludzie, a na dodatek rodzice, którzy nie dorośli na tyle, żeby nie żreć się o każde, najmniejsze zdanie wypowiedziane celowo bądź nie. Być może cała ta troska wynikała z tego, że jego właśni rodzice oszukiwali go przez całe życie w imię swoich planów. Co jeśli podobnie byłoby z nimi? Co gdyby niewinna dusza stała się kartą przetargową w ich rozgrywkach? Nie chciał do tego dopuścić. Wolał już nie zaznać szczęścia płynącego z posiadania potomka, niż skazać go na takie męczarnie.
 - Tak, naprawdę w to wierzę. - odpowiedział szybko, bez cienia zawahania - Twoje emocje sprawiają, że nie panujesz nad swoimi ruchami, dajesz się im ponieść. Co byś zrobiła wiedząc, że w mieście znajduje się osoba mogąca znać zabójcę Twojej rodziny? Co byś zrobiła wiedząc, że w mieście JEST zabójca? - dwa pytania, które wszystko powinny wyjaśnić. Gdyby była faktycznie taką bezbronną i pasywną kobietą, za którą się podaje, to odpowiedzieć byłaby prosta - A ja nigdy nie będę mógł być z Tobą całkowicie szczery. Zrozum, że są sprawy, w które nie mogę Cię mieszać. Nie dlatego, że Ci nie ufam, ale dlatego, że jesteś bezpieczniejsza zwyczajnie o nich nie wiedząc. - nie rozumiał jak inaczej mógł jej to wytłumaczyć. Westchnął ze zrezygnowania i nawet pokręcił na boki głową, bo inaczej się nie dało. Jego dwie prace czyniły z niego osobę posiadającą informacje, które nie powinny wyjść na światło dzienne. Jeśli tak by się stało postronni ludzie mogli stać się celem nie tylko demonów, ale i innych ludzi, którzy na pewno nie mieli nic dobrego w zamiarach.
 - Dla Ciebie wspomnienie imienia jakiejkolwiek kobiety, to mieszanie jej do naszego życia. - odpowiedział z nieskrywaną satysfakcją, wzruszył ramionami, a na jego twarz znowu powrócił niewinny uśmiech. Wszystko miało swoje granice, a zazdrość Mori czasami była zbyt przytłaczająca. Z jednej strony chciała, żeby mówił jej wszystko, a z drugiej strony gdyby powiedział jej, że poprzedniego ranka obezwładnił agresywną kobietę, Nishioji byłaby gotów twierdzić, że zrobił to specjalnie, bo go uwiodła. Hotta nie miał jednak czasu bardziej rozwinąć tematu, bo jego ukochana znowu pokazała jak panuje nad emocjami. W twarz co prawda jeszcze drugi raz nie dostał, ale nie oznaczało to wcale, że bolało go to mniej. Zdziwiło go jednak to, co po chwili zrobiła Mori.
 Dał się jej wygadać. Jego twarz nie zmieniła zbytnio wyrazu pomimo uścisku żony. Jeśli wyrzucenie wszystkiego ma jej pomóc, to zaczeka jeszcze chwilę, żeby jej to umożliwić. Chciał jej wygarnąć jak to normalne rozmowy nie są możliwe z powodu tego, że wejście na zły temat jest porównywalne ze staniem przed pięcioma łucznikami na szczerym polu. Nie ma mowy, żeby Sendo przy tym nie oberwał.
 - Czy kiedykolwiek coś mi się stało? - zapytał spokojnym, opanowanym głosem, wysuwając powoli zranioną dłoń z uścisku Mori, żeby następnie tę samą dłoń chwycić i zacząć ścierać z niej swoją krew. Nie było potrzeby, żeby oboje brudzili sobie ręce. I faktycznie, i w przenośni. Rozumiał jej zmartwienia, ale nie sprawią one, że przestanie spełniać swoje obowiązki - Obiecałem Ci przyjemne czterdzieści osiem godzin, a nie czterdzieści osiem godzin podzielone na przyjemne chwile i skakanie sobie do gardła. Moja obecność irytuje Cię tak samo, jak moja nieobecność. Czasem nie wiem co robić. - kontynuował, nie spoglądając jej w oczy, a wzrok cały czas skupiając na jej dłoni. Nie mógł utrzymywać swojej maski przez cały czas, więc potrzebował takich chwil bez kontaktu wzrokowego, żeby zebrać siły, aby znowu ją założyć w razie potrzeby.
 - Właśnie dlatego wychodzę. - skwitował, tym razem na nią patrząc, a nawet pozwalając sobie na odgarnięcie jej włosów za ucho - Nasze normalne rozmowy zawsze kończą się w ten sposób - kłótnią. Czasem się zastanawiam czy w ogóle chciałaś za mnie wychodzić czy poddałaś się woli swojego ojca, żeby mieć święty spokój. Jesteś jeszcze zdrowa, piękniejsza niż wszystkie kobiety w Osace, a na dodatek masz charakter, ale nie jestem pewien tylko co do jednej rzeczy. - kontynuował, kładąc swoją nieskaleczoną dłoń na jej policzku i, pomimo usilnego starania, żeby tak nie było, brudząc go swoją krwią - Nie sądzę, że naprawdę mnie kochasz. - wreszcie to z siebie wydusił po tylu latach, a przez kilka sekund zrzucił maskę i jego stoicki uśmiech diametralnie się zmienił. Kąciki ust delikatnie opuściły się do dołu, mięśnie twarzy wyraźnie się rozluźniły, a w oczach pojawił się wyraźny smutek. Widać było, że to co powiedział wyraźnie go bolało, ale jakby zdając sobie sprawę z tego, że właśnie obnażył swoje uczucia, Sendo wzruszył się nagle, zabrał rękę z policzka żony i znowu wrócił do swojej maski. Jak gdyby nigdy nic zaczął też poprawiać swoje szaty.
 - Jeśli boisz się reakcji swojej rodziny, to mogę Cię zapewnić, że wezmę winę na siebie. - nie powiedział dokładnie o co mu chodziło, ale podejrzewał, że Mori się sama domyśli. Rozwód. Jeśli naprawdę tego pragnęła, jeśli była z nim tylko przez wolę jej rodziny i chęć spłodzenia potomków, to nie było sensu, żeby się przy nim męczyła. Twarz Sendo nie wyrażała już zbytnio żadnych uczuć, ale serce mężczyzny biło mu w piersi żywiej, niż podczas jakiejkolwiek walki. Mógł stracić kobietę, którą kocha, kobietę, z którą przeżywał wszystkie swoje pierwsze razy i w której widział resztę swojego życia. Pomimo tego nigdy nie mógł się pozbyć wrażenia, że ona nie była do końca jego. Jakiś kawałek niej zawsze się przed nim chował.
 - Będę w sypialni. - skwitował, chcąc uciec z tej sytuacji. Czuł jak z emocji zaczynają trząść mu się ręce, a w nosie zbiera się wilgoć. Jeszcze tylko tego by brakował, żeby ukazał przed żoną swoją wrażliwą stronę i się rozmazgaił. Wiedział, że Nishioji nie podąży za nim od razu, o ile w ogóle przyjdzie. Chwila rozłąki sprawi jednak, że być może uspokoją swoje uczucia i podejdą do dalszej rozmowy trochę chłodniej, a na pewno zrobi to on sam. Wyminął Mori jak najdelikatniej potrafił i ruszył w kierunku innego pokoju z zamiarem położenia się i wpatrywania się w sufit. To go zawsze uspokajało.

 Korciło go, żeby przewrócić teatralnie oczami, ale w ostatnim momencie się powstrzymał. Najwyżej wyglądało to tak, jakby jego wzrok na moment uciekł w jedną stronę. Sendo nie był jej bratem, ani jej ojcem tak samo, jak oni nie byli nim. To, że jeden piekarz miał tyle pracy, że osiem bochenków chleba wystarczyło mu na dniówkę nie oznaczało, że drugi nie musiał robić ich dwadzieścia osiem. Mężczyzna wolał jednak przemilczeć ten fakt, żeby jeszcze bardziej nie antagonizować małżonki. Po prostu wiedział swoje.
 - Tak, na pewno. - tym razem jednak nie wytrzymał i zwyczajnie się zaśmiał. Podejrzewanie go o zdradę, kiedy nie miał czasu nawet dla własnej żony było dla niego czymś zupełnie nienormalnym. Zresztą, jak wielokrotnie podkreślał, żywił uczucia tylko do jednej kobiety i ona była wystarczająca - Czemu od razu podejrzewasz mnie o zdradę, a nie o bycie tym... jak to ujęłaś "zabójcą"? Bardziej nadaję się na podrywacza niż zabójcę demonów? - zapytał, próbując jakoś rozluźnić atmosferę. Dla niego cała ta sytuacja była niedorzeczna. Za żadne skarby nie mógł zrozumieć czemu Mori zawsze podążała tą ścieżką. Przecież nigdy nie dał jej żadnego powodu do zazdrości, nigdy nie był blisko innej kobiety, nigdy nie popełnił chociażby jednego błędu czy potknięcia. Jego małżeńska historia była bez skazy i mógł to przysiąc na wszelkie bóstwa.
 - Uwierz mi, że wiem co mówi całe miasto. Nie oznacza to jednak, że będę mówił to samo, co ono. - odpowiedział niemal natychmiast, będąc lekko zmęczony ciągłymi atakami żony. Wiedział, że najprawdopodobniej miała go za głupca i naiwniaka. Nie winił jej za to. To on zawsze chciał, żeby ludzie go tak postrzegali i robił wszystko, żeby nie wyjść z roli. Nie sądził jednak, że jego zagrywki będą również skuteczne przeciwko własnej żonie, która przecież powinna przejrzeć przez niego od razu, a mimo tego sądziła, że naprawdę jest taki niezorientowany w świecie - Jeśli jeszcze nie zdążyłaś zauważyć przez nasze wspólne lata, droga żono, nie jestem osobą, która wierzy w coś tylko na podstawie plotek. Na pewno też nie rozpowiadam czegoś dalej, dopóki się nie upewnię, że to prawda. Jeśli ujrzę demona, to na pewno przyznam ci rację. Zgoda? - teoretycznie, to powinien jej przyznać rację już teraz, ale cśśś. Umowa obowiązuje od teraz, więc następnego demona, którego zobaczy i będzie godny wspomnienia (to mały druczek, o którym Mori wiedzieć nie musi), to na pewno przyjdzie do niej na rozmowę.
 Odpowiedź na kolejne oskarżenia aż cisnęła mu się na usta i był bliski jej wypowiedzenia, ale ostatecznie się powstrzymał. Przymknął na moment oczy i odetchnął głęboko, znowu opanowując swoje emocje. Miał być jak woda, więc jest jak woda. Niewzruszony, stały, w ciągłej stagnacji, aż do odpowiedniego momentu. Słowa "Może bywałby częściej w domu, gdyby żona nie oskarżała go o całe zło świata podczas gdy sama nawet nie starała się go odwiedzić w ciągu dnia." uważał za idealną ripostę, ale wystarczyło mu to, że o nich pomyślał. Nie musiał zniżać się do poziomu, w którym musiałby ich użyć. Zresztą nie chciał tego robić. Wolał przełknąć całą sprawę, niż sprawić kolejną przykrość własnej żonie.
 - Dobrze, Mori. Przepraszam. Masz rację. - odpowiedział, wzruszając przy tym ramionami. Być może faktycznie był nadopiekuńczy, ale jakoś nie wydawało mu się, że Mori byłaby w stanie spokojnie usiedzieć i poinformować odpowiednie osoby. Być może dlatego, że ją znał, być może dlatego, że patrzył trochę na całą sytuację przez pryzmat swojej osoby. On na pewno ruszyłby od razu na zabójcę swojej siostry, choćby wiedział, że siedzi tam z całą armią przydupasów. Nie zmienia to jednak faktu, że po prostu nie chciał kontynuować tematu. Sendo często dochodził do wniosku, że w momencie, w którym dwie strony nie dojdą do porozumienia, a kłótnia nie sprawi, że ktoś zginie, lepiej po prostu pójść w swoje strony wraz ze swoimi opiniami. Bezsensowne uderzanie głową w ścianę niczego nie zmieni.
 - Jak to było? Może masz mnie za głupiego, ale jestem realista, a nie samobójcą. Umiem ocenić niebezpieczeństwo i dać sobie z nim radę. - głównie dlatego, że sam jestem zabójcą demonów, ale ta ważniejsza część została już dodana w głowie Sendo. Naprawdę doceniał troskę żony o swoje życie, ale prawda była taka, że w momencie nauki oddechu pogodził się z jego stratą w każdej chwili. Zabójcy demonów nie żyją długo. Yoriki zresztą też niekoniecznie. On tymczasem był i jednym, i drugim.
 - Każdy ma swoje sekrety. Ty, ja, inni ludzie. Modlę się tylko, żeby kiedyś nadszedł dzień, kiedy będzie na tyle bezpiecznie, że będę mógł ci powiedzieć całą prawdę o wszystkim. Do tego czasu musisz mi zaufać. - chciał jej powiedzieć o swojej pracy, chciał jej powiedzieć całą prawdę o jego siostrze, chciał z siebie to wszystko zrzucić, ale nie mógł. To by wszystko jeszcze bardziej skomplikowało. Skoro Nishioji martwi się o niego teraz, skoro jest tylko yorikim, to jak zareagowałaby, gdyby dowiedziała się, że przychodzi mu również walczyć ze stworzeniami nie z tego świata? Co, gdyby nagle dowiedziała się, że większość blizn na jego ciele spowodowanych jest nie ostrzem katany, a czymś całkowicie nieludzkim? Zresztą mniejsza o to. Sendo po raz kolejny wolał nie wdawać się w szczegóły, doskonale wiedząc, że cała ta kłótnia mogła zostać uniknięta, ale temperament jego żony to uniemożliwiał. To plus jego upartość i skrytość.
 Upadający wachlarz był doskonałym zakończeniem całej sytuacji. Uderzył z hukiem na ziemię tak samo, jak wszystkie wątpliwości Hotty. Znajdował się w nie do końca szczęśliwym małżeństwie, przytłoczony pracą oficjalną, nieoficjalną i jeszcze swoją chorą obsesją na punkcie znalezienia zabójcy siostry. Sendo uważał się za silnego mężczyznę, ale nadal był tylko człowiekiem. Nie był niezniszczalny i potrzebował w kimś oparcia, a tymczasem jedyne oparcie jakie znajdował w domu, to futon, który leżał właśnie pod jego plecami. Zresztą nawet wtedy, gdy między było między nimi niezbyt dobrze, to zazwyczaj Sendo starał się wszystko łatać. Nigdy nie mógł być tym słabszym, nigdy nie mógł przez chwilę sobie z czymś nie radzić. Zwyczajnie oczekiwano od niego czegoś innego i tego się trzymał. Dlatego właśnie schowanie się za prawdziwą maską podczas polowania na demony było dla niego czymś wyzwalającym. Nikt go nie znał, nikt nie miał co do niego żadnych oczekiwań, nikt nie patrzył na niego przez pryzmat jego stanowiska. Mógł być całkowicie sobą. A teraz był kim? Żałosnym facetem, który leżał w sypialni i zakrył swoje oczy przedramieniem, żeby się całkowicie nie rozkleić. Czasem miewał momenty, w których wszystkie emocje tak skrzętnie spychane do kąta chciały wypłynąć w jednym momencie. Powodem tego małego tsunami mogło być wszystko, choć dzisiaj była nim niepewność co do jego małżeństwa. Sendo zaczął przypominać sobie wszystkie chwile spędzone z żoną, ich słowa, czyny, zachowania. Szukał jakiegoś pozytywu, szukał czegoś, co pozwoliłoby mu stwierdzić "myliłem się", ale każde dobre wspomnienie było przytłaczane dziesiątką złych. Czy to naprawdę miało jakiś sens?
 Z jego żałosnego, cichego stanu wyrwał go dopiero dźwięk otwieranych drzwi. Mężczyzna nie podniósł jednak nawet na moment wzroku. Nadal zakrywał twarz przedramieniem upewniając się tym samym, że jego oczy zostaną w przyjemnej ciemności. I wtedy nadeszły pierwsze słowa "nic do ciebie nie czułam". To one sprawiły, że yoriki poczuł ból w swoim sercu, a jego dłonie zacisnęły się w pięści. Niby to czas przeszły, ale nadal bolało. Kiedy on myślał o niej jako o kobiecie, z którą mógł spędzić resztę swojego życia, ona pewnie uważała go za balast, który musiała tolerować. To wszystko bolało. Wspomnienie o byłym mężu, o rodzinie, którą miała przed nim, o tym, że nie poznali się wcześniej, o tym że czuła się okłamywana. W głowie miał mętlik, jego serce waliło jak oszalałe, a na usta nie cisnęły się żadne słowa, które mogłyby poprawić sytuację. Czuł się całkowicie bezsilny.
 Wszystko zmieniło się jednak w momencie, w którym usłyszał jej płacz. To był dla niego sygnał, żeby wziąć się w garść. Nie mógł się nad sobą użalać, kiedy bliska mu osoba cierpiała. Nawet jeśli oznaczało to znowu zepchnięcie wszystkich uczuć i wątpliwości w niebyt, musiał po prostu dla niej być. Wstał więc ze swojego miejsca, ukazując swoje lekko opuchnięte oczy światu, po czym usiadł obok żony. Bez słowa objął ją ręką, przyciągnął do siebie, pocałował ją w czubek głowy i zaczął powoli głaskać ją po włosach.
 - Cśśś, już dobrze. Przepraszam. Kocham Cię. - chciał, żeby Nishioji się uspokoiła zanim przejdą do dalszej części rozmowy. Zresztą jemu też to było potrzebne. Jego ręce nadal się delikatnie trzęsły, a serce biło jak oszalałe, co z pewnością mogła wyczuć. Na razie tyle mu wystarczyło. Świadomość, że Mori była przy nim, nigdzie się nie wybierała i była tylko jego. Kochali się, więc przecież tak musiało być. Na samą myśl robiło mu się cieplej na sercu. Odczekał więc dobrą chwilę zanim wypowiedział kolejne słowa - Czasem sobie po prostu z tym wszystkim nie radzę. Chcę, żeby było jak najlepiej, a i tak nic nie wychodzi. Jesteś jedyną i najważniejszą kobietą w moim życiu, więc staram Ci się dać wszystko, ale jednocześnie nie umiem dla Ciebie poświęcić wszystkiego. Wiem, że pewnie dla Ciebie będzie brzmiało to śmiesznie, ale jestem w stanie chronić Cię przed pewnymi rzeczami nawet wtedy, gdy mnie przez to znienawidzisz. Już pewnie nawet po tych słowach masz ochotę uderzyć mnie w twarz, ale też potrafię być uparty, wiesz? - ostatnie słowa dodał już siląc się na lekkie rozbawienie. Nie obiecał jej, że nie będzie jej okłamywał, nie przysiągł jej, że taka sytuacja więcej się nie powtórzy, bo doskonale wiedział, że nadal będzie przed nią ukrywał niektóre informacje. Tak, jak powiedział - był gotów na to, że żona go znienawidzi, jeśli oznaczać to będzie, że pozostanie bezpieczna. Teraz ujął podbródek Mori w swoje palce i zmusił ją do spojrzenia na swoją twarz - I tak, wiem, że jesteś silną kobietą, ale nawet najsilniejsza osoba potrzebuje wsparcia. Zrobię dla Ciebie wszystko, żebyś tylko miała jak najmniej zmartwień. - tym razem złożył przysięgę, której zamierzał dotrzymać, a następnie złożył pocałunek na jej ustach. Kochał ją. Tego mogła być pewna zawsze.