Marsz przez las jego tempem, żeby się chłopak nie zmęczył za szybko czy za bardzo był dość wolny. Co jakiś czas wzrok demona unosił się w górę żeby monitorować w jakimś stopniu czas. Noc nie będzie trwała wiecznie a ona nie mogła sobie pozwolić na spacer za dnia. Mogła trochę wytrzymać skąpana w promieniach słońca zanim nie zamieni się w kupkę popiołu. Nie odzywała się, nie miała powodu żeby otworzyć buzię bo tak na dobrą sprawę co miała powiedzieć? Przeprosić go za to że straciła panowanie nad sobą i rzuciła nim o ziemię w przypływie frustracji i złości? Zacisnęła szczękę mocniej na samą myśl że musiałaby z nim wejść w tą dyskusję. Że musiała by stawić czoła jego osobie i temu co mu zrobiła.. Nie miała na to siły..
Zatrzymała się na chwilę i odchyliła lekko głowę w tył w pewnym momencie, wpatrując się w to jak niebo zaczyna powoli się zmieniać na jej niekorzyść. - Nie długo będzie dzień.. - odezwała się w końcu. Nie wiadomo czy do niego czy do siebie bardziej. Westchnęła ciężko i zaczęła się rozglądać po okolicy. Szli wydeptanym szlakiem przez las ale nie dostrzegła do tej pory żadnego miejsca gdzie mogłaby przeczekać cały dzień. Nie wiedziała nawet czy daleko było do najbliższej wioski czy jakiegokolwiek zajazdu. A mimo tego nie ruszyła sprintem, jako demon pokonując ogromne dystanse w bardzo krótkim czasie.. zamiast tego maszerowała powolnym ludzkim tempem, jakby siebie karząc za wcześniejszy występek względem Seijiego.
Jej tempo nie zmieniło się od oznajmienia o tym że nie długo nastanie dzień. Dalej kroczyła taką samą prędkością.. zaciskając szczękę mocniej, nie chcąc wydobyć z siebie żadnego, najmniejszego odgłosu sugerującego że nie podoba jej się rozwój wydarzeń. Może będą mieli szczęście i nie długo znajdą jakąś przestrzeń gdzie demon będzie mógł się skryć. Choć nie zachowywała się tak jakby promienie słońca były dla niej jakimkolwiek zagrożeniem. Pokazała już chłopakowi że może być muśnięta słońcem bez żadnego problemu.. ale to czemu spędzała cały dzień w ukryciu za każdym razem? Czy to miało jakiekolwiek znaczenie?

Chyba pozostawało mu tylko być wdzięcznym za to, że nie ciągnęła go szybciej, niż był w stanie. Maszerowali względnie szybko, bo nie chciał odstawać za bardzo, ale równocześnie zdawał sobie sprawę z tego, że Seiyushi ogranicza się ze względu na niego. Nie rozumiał jej! Jeszcze przed chwilą go przetyrała jak zabawkę (dobra, nie takie przed chwilą), a teraz była taka… uważna. Żeby przypadkiem się nie zmęczył. Nie rozumiał jej toku rozumowania! Może wtedy to po prostu był wybuch złości i potraktowała go tak jak potraktowała w przypływie jakiejś furii. Chociaż… równocześnie była wtedy względnie „spokojna”.
Oboje milczeli. Ona widocznie nie uznała, że warto wszczynać jaką rozmowę, albo po prostu z nim rozmawiać nie chciała. Albo i to i to, przecież obie te rzeczy były równie możliwe.
Gdy nagle się tak zatrzymała, widział jak odchyliła głowę do tyłu, spoglądając na niebo. W jego spojrzeniu widoczne było pytanie, chociaż bardzo nie chciałby tego pokazać, tak po prostu wyszło to naturalnie. Odezwała się, mówiąc do… ciężko powiedzieć do kogo, rzucając to raczej w eter, informując równocześnie siebie, jak i jego. Słyszał to jej ciężkie westchnięcie i widział jak się rozgląda. Ruszyli dalej, chociaż Seiji… do cholery widział, że zaciskała szczękę mocniej. Był to taki… prosty gest, który jednak był wyjątkowo czytelny. Nie, żeby go jakoś bardziej rozumiał, ale widział, że coś było na rzeczy. Zbliżał się dzień… spojrzał na niebo, widząc, że to się powoli rozjaśniało. Był to bardzo wyraźny sygnał, że dzień się niedługo rozpocznie. Że słońce wyjdzie zza horyzontu, racząc ich pierwszymi promieniami tego nowego dnia. A ona… zaciskała szczękę.
Widział, jak wyszła na słońce i nic się nie wydarzyło, ale… to był tylko moment. Zastanowił się chwilkę. Była na słońcu, ale nic się jej nie wydarzyło. Tylko chwilę, bo przecież słońce już wtedy zachodziło. A sama mówiła, że słońce jest dla niej śmiertelne. To i tamten.. chichirin. No, tamta broń co mają ją tylko zabójcy demonów. Złożył ramiona na klatce piersiowej i uniósł jedną dłoń by złapać się za podbródek myśląc.
Zerknął na nią jeszcze raz i gdzieś przed siebie. Znowu na nią i znowu przed siebie. Zacisnął zęby, mrużąc lekko oczy. Wrócił do niej spojrzeniem, a następnie znowu w kierunku horyzontu. — Emm… — Zaczął, ale odchrząknął po chwili. — S…Seiyushi? — Zapytał, niemalże nieśmiało! — Nie powinniśmy… znaleźć schronienia? — Padło to pytanie w końcu. — No wiesz… przed… przed słońcem. — Starał się mówić takim tonem, jakby nie wiedział, jakby nie sugerował, że ona nie wie co ma robić. Po prostu pytał.

Wiedziała że nie ma za wiele czasu, ten wręcz przesypywał się jej przez palce niczym ziarna piachu w klepsydrze.. jeden po drugim upadając na dno.. grzebiąc ją żywcem.. takie poczucie klaustrofobiczne czuła od środka od momentu jak dostrzegła że niebo powoli zaczyna jaśnieć. Czuła niepokój ale z zewnątrz sprawiała wrażenie opanowanej. Zupełnie jakby nic jej nie groziło. Nie zwracała już aż takiej uwagi na chłopaka, trochę za bardzo pochłonięta tą sytuacją w której się znalazła. W której sama się postawiła przecież. A bo to pierwszy raz igrała ze swoim długowiecznym życiem? Ile razy serce jej podchodziło do gardła tuż przed wschodem słońca.. ile razy na styk znalazła kryjówkę przed śmiertelnymi promieniami?!
Ciężko było jej zliczyć te wszystkie razy a i dawno tak nie ryzykowała jak teraz. Czuła jak mocno jej serce biło w piersi na myśl że to zaraz może być koniec.. że zaraz może być po wszystkim. Nie potrafiła całkowicie ukryć zdenerwowania, więc widział jak się spięła. Dostrzegł jak jej ogon, który cały czas był owinięty wkoło jej lewej nogi, zacisną się na kończynie jeszcze mocniej, wgniatając się lekko w skórę na całej nodze ale nadal szła ścieżka przed siebie.
"Emm…"
Oczywiście że usłyszała. Odchrząknięcie tym bardziej zwróciło jej uwagę. Zerknęła na chłopaka gdy nieśmiało użył jej imienia dla zdobycia większej atencji. Patrzyła więc na niego idąc z nim ramię w ramię teraz już.
"Nie powinniśmy… znaleźć schronienia?"
Drgnęła delikatnie w reakcji na jego pytanie. Nie spodziewała się że zauważy i spyta o coś takiego.
"No wiesz… przed… przed słońcem."
- Nie ma tu chyba w pobliżu żadnego takiego miejsca które da bezpieczne schronienie.. ale nie martw się.. Tobie nic nie grozi przecież.. nie jesteś demonem.. - odpowiedziała nieco ciszej, chłodniej.. sztuczniej.. jakby próbowała schować przed nim swoje prawdziwe myśli i obawy.. Bo miała się zdecydowanie czego obawiać w tej chwili! - Jak na nic nie natrafimy po drodze to.. widocznie tak miało być.. - dodała z odrobiną rozbawienia wymieszanej z frustracją. - Czy tak nie byłoby.. lepiej? Wygodniej zdecydowanie.. nie musiałbyś się już bać o swoje bezpieczeństwo.. - dodała już tym swoim obojętnym tonem głosu, jakby opisywała najprostszą czynność na świecie.. ale czy śmierć takową nie była?

Rozszyfrował to, to musiało być to. Mogła wytrzymać na słońcu, ale tylko jakiś czas. To tak jak z wysiłkiem fizycznym, to tak jak z… sprawdzaniem swojej wytrzymałości! Dla demona podatność na słońce musiała działać na podobnej zasadzie. Jeżeli była silniejsza,  albo wytrzymalsza, to widocznie mogła jakiś czas na słońcu spędzić. Pytanie brzmiało: jak długo. Jak długo była w stanie wytrzymać na słońcu. Czyli zdana na żywioł, który musiał być dla niej śmiertelnie niebezpieczny.
Mógłby nie dojść do takich wniosków, albo… po prostu nie być tego tak bardzo pewnym. Tyle, że widział jak reagowała! Widział, jak się spięła. Mógł dostrzec jak ogon na jej nodze zaciska się mocniej niż wcześniej. Stresowała się, to co się działo: oddziaływało na nią.
Odezwał się… chcąc to zrozumieć, ale też będąc ciekawym, dlaczego ona nic nie robi. Albo może oświeci go, głupca, jak to działa. Oświeci… taki to, ciekawy dobór słownictwa w tym przypadku.
Ściągnął jej uwagę, chociaż nie wiedział dlaczego tak delikatnie drgnęła… ale dostrzegł to! Ten delikatny ruch, to drgnięcie właśnie. Może zirytował ją tym pytaniem, może jednak było głupie?
Teraz to ona się odezwała. Chłodno, cicho… ale coś mu tu nie grało. Mówiła o tym tak… jakby to nie do końca jej dotyczyło. Mówiła o tym, że jemu nic nie grozi. Że nie jest demonem. No, spostrzegawcza jest. Chociaż wbiła mu to do głowy też dość boleśnie ostatnim razem – tej nocy w sumie.
Zamrugał kilkukrotnie. Widocznie tak miało być? Słyszał w jej głosie… przede wszystkim frustrację. To rozbawienie? Drżenie w głosie? Czy tak wyglądał… strach, który był ukryty właśnie za śmiechem? Coś, jak ten jego chichot w nocy, gdy został sam? Jednak, gdy padły jej następne słowa, to… może nie tak, że coś w nim pękło, ale… żyłka na czole zdecydowanie mocniej mu zapulsowała. — Co? Lepiej? — Powtórzył po niej. Jego głos drżał, ale… nie od strachu. Czuł… jakąś dziwną irytację! Tak, irytację! — Tak miało być? — Powtórzył po niej jeszcze raz. Prychnął z irytacją.
— Jeszcze kilka dni temu… zdobędziemy świat, mówiłaś. Moją posiadłośc, potem cały świat… — Miał ochotę zaśmiać się. Czuł taką cholerną irytację! To nawet nie chodzi o to, że nie chciała dotrzymać obietnicy i podarowania mu świata u nóg. Nie, nie, nie. To nie było to! Po prostu… ona miała być silna, a teraz zachowywała się – po raz kolejny – w sposób, którego nie rozumiał. W sposób, którego u niej nie spodziewał się zobaczyć. Zachowywała się jak… sam nie wiedział. Jak obrażone dziecko? — Jeszcze niedawno… — Powiedział, patrząc na nią z boku. Chociaż przezornie zrobił najpierw krok bok, jakby zwiększając dystans między nimi. — miałem ci nie mówić co masz robić… a Ty… teraz po prostu zdasz się na los i co ma być, to będzie? — Kontynuował tę swoją tyradę. On widocznie nie znał pojęcia uczenia się na błędach. Nawet na pewno go nie znał. — Silni dyktują warunki… to gdzie ta siła? Czy to też była tylko gadka? A może potrafisz tylko tyrać słabszych? — Zapytał ją, zrobił się czerwony na twarzy. Taki potencjał! Taka siła! Tyle możliwości, a ona zachowywała się jak obrażony bachor. Chciała to rzucić wszystko w piach, bo… nawet nie wiedział dlaczego! Kompletnie tego nie rozumiał! Sięgnął do rękojeści swojej broni. Zacisnął na niej dłoń. Jak chciałaby się teraz na niego rzucić, to… byłby nawet gotów dobyć broni! Oczywiście, jeżeli by zdążył. Najwyżej resztę zrobi słońce!