Staw hodowlany

Re: Staw hodowlany — Pon Sty 10, 2022 12:24 am

Oh. Spalił ich dom. To dlatego widział tam ruiny. Nie żeby był tam sprawdzić co się dzieje... Ciągnęło go tam po prostu. Nie umiał zachowywać się przy nim jak demon, ale halo. Akio perfekcyjnie wtapiał się w ludzkie otoczenie. W końcu pracował jako Oiran.
- Rozumiem. Przepraszam. Nie jestem w stanie ci za wiele pomóc niestety. - powiedział szczerze do niego i westchnął lekko. Dalej go głaskał skoro to pomagało.
- Słodycze? Niestety nie mam przy sobie. Mogę ci jednak dać pieniądze byś sobie kupił jak chcesz... - mruknął ciekaw czy będzie ich chciał. Akio był bogaty. Słodycze nie były problemem jak kupował bardzo drogie ciuchy. Czuł się dziwnie spokojnie. W sumie nie wiedział jak go teraz traktować. Co jak nagle zmieni się mu osobowość i wbije m miecz w brzuch? Nie chciał nawet sobie wyobrażać tego bólu. Wiele ryzykował. Za wiele.

Re: Staw hodowlany — Wto Sty 11, 2022 12:08 am

Generalnie Yukimaru nie oczekiwał żadnej pomocy. Przez lata radził sobie sam, a polegać mógł tylko na garstki ludzi, którzy go otaczali. Stracił dzieciństwo to pewne i zyskał tym dorosłe życie. Prawdopodobnie wkroczył w nie również za szybko. Czasu, jednak nie dało się cofnąć. - Pieniądze? Nie trzeba. Kazuma mnie karmi. - dodał ocierając łzy dalej, aż w końcu zniknęły. Nie narzekał na ich brak, ale i tak większość dostawał od starego piernika. Czasami sapał nawet o to, no ale cóż. Połasił się na blondyna to niech teraz mu dogadza. Akio nawet nie odszedł od niego. Może powinien? Ta scena dla wielu mogła wydawać się żenadą, niekończącą się walką, ale dla nich to było spotkanie po latach - spotkanie, które mogło zaowocować, czymś więcej. Swoją drogą, ciekawe było, kiedy oboje będą chcieli się zabić, a nie tulić.

Re: Staw hodowlany — Czw Sty 13, 2022 10:53 pm

- Kazuma? A przynajmniej go na ciebie stać? - spytał się go z lekkim uśmiechem i zerkał tak na niego spokojnie. Nie życzył bratu źle, ale nawet gdy się odnaleźli nie mogli razem żyć. To było niemożliwe. Nawet jeśli chciałby z nim pobyć, poznać go bardziej, posłuchać o swojej przeszłości... Bał się, ze wtedy byłoby mu trudniej być tym kim teraz jest - demonem. Nie mógł tego zapomnieć. Potrzebował pożywiać się ludźmi. Starał się co prawda zabijać tych najgorszych, ale to nie jest wytłumaczenie dla żadnego DSa.
- I co teraz zamierzasz? Odnalazłeś mnie... Nie chcesz zabić, przynajmniej nie od razu... Wątpię jednak by było nam dane kiedykolwiek jednak się spotkać. - westchnął cicho, zasmucony tym, ale nie wiedział jak miałby to ukryć. Nie przed demonami, tym się nie martwił, bardziej przed DSami by nie narobić mu problemów.

Re: Staw hodowlany — Pią Sty 14, 2022 10:45 am

Jaki ten świat był nie sprawiedliwy. Nie dość, że stracił rodzine to jeszcze, po odnalezieniu brata również musiał go stracić. Mało istotne, że sam chciał go zabić. – Nie narzeka. No może czasami, ale końcem końców zawsze mi ulega. – zaśmiał się cicho. Trudno było powiedzieć, kto komu ulegał bo przez ostatni czas ich relacje weszły na wyższy poziom, a to oznaczało iż Kazuma był „zmuszony” do opiekowania się nim, w każdy możliwy sposób. Fakt. Nie powinni się w ogóle spotkać bo to utrudniało mnóstwo rzeczy. Po pierwsze ich spotkania nie mogły się powtarzać, a przynajmniej nie często. Oboje ryzykowali dużo. – Nie wiem. Jeszcze nie wiem. – spojrzał na zwój wisiorek po czym zawiesił go na szyi brata. – A póki co, noś to, dopóki czegoś nie wymyślimy. – może chociaż w ten sposób Akio go nie zapomni.

Re: Staw hodowlany — Wto Sty 18, 2022 7:19 pm

Akio tylko westchnął cicho mając nadzieję, że to wszystko się nie wyda i Yukimaru nie będzie miał problemów. Demony sobie mało zawracały głowy tym zwłaszcza, że wiele kolaborowało z DSami bądź z ludźmi. Wiedział jednak, że w drugą stronę... Bywa to różnie. Demony głownie dbały o własne interesy.
- Musimy pomyśleć... Ale mamy na to czas. - mruknął do niego cicho i znowu pogłaskał po tej złotej czuprynce. Zdziwił się więc gdy ten ściągnął swój medalion ze zdjęciem i zawiesił m go na szyi. Złapał go w dłoń, przyglądając się chwilę zdjęciu.
- Jesteś pewien? To twoja pamiątka rodzinna. - powiedział do niego cicho, ale nie chciał by rozstawał się z tak drogocenną we wspomnienia rzeczą. Rozejrzał się uważnie dookoła, ale miał nadzieję, że Yukimaru mu się nie pochoruje. Akio nie był w stanie zachorować.

Re: Staw hodowlany — Nie Sty 23, 2022 8:52 pm

Czas. To słowo ostatnio grało dużą role w życiu chłopaka. I wbrew pozorom, ten czas był ulotny, i to bardzo. Odnalezienie brata skutkowało teraz wieloma porównani rożnej maści i ciężko było stwierdzić, jakie będzie zakończenie tej historii. – To nasza pamiątka rodzinna. – poprawił go, jak dumne dziecko. Medalik ze zdjęciem przypomniało mu, kim był i kim była jego rodzina. Ten szczęśliwy obrazek został zachwiany i zniszczony lata temu. Sam nie wiedział, dlaczego trzymał te zdjęcie. Może po prostu nie chciał do reszty zapomnieć twarzy swoich bliskich? Tak, mogło coś w tym być. Podniósł delikatnie głowę do góry. Jego blond czupryna ponownie odsłoniła jego zielone oczy. Patrząc na niego, zadawał sobie pytanie: dlaczego ich losy tak się potoczyły? Świat nigdy nie był sprawiedliwy, a bóg zakpił z nich w najokrutniejszy możliwy sposób.

Re: Staw hodowlany — Wto Lut 01, 2022 8:04 pm

Akihito westchnął cicho i pokręcił głową. W co on się wpakował? Był bratem łowcy demonów? Cudownie... Miał przeczucie jednak, że kiedyś za to zapłaci swoją głową. Póki co jednak nie zamierzał tego roztrząsać. Stało się więc tak musi być.
- Dobrze, nasza... -zaśmiał się cicho i schował naszyjnik pod szatę, by go nie zgubić czasem. Nie wiedział jednak co teraz.
- Yukimaru... Co teraz planujesz zrobić? Ja muszę iść się ukryć. Noc mija, a jak wiesz... Za dnia nie mogę chodzić. - mruknął do niego cicho i pogłaskał go po głowie. Przeczesał jego znajome blond kosmyki. To wszystko było tak dziwne i karykaturalne, zastanawiał się czy to nie sen...

Re: Staw hodowlany — Wto Lut 01, 2022 11:19 pm

Przetarł oczy, aby oczyścić swoją twarz z resztek łez, które niedawno uronił. Dobrze wiedział, że stąpał teraz po cienkim lodzie. Jeden świadek, nieprzewidziany gość, czy nawet zmiana jego osobowości, mogło zakończyć się tragedią, której niekoniecznie chciał być świadkiem. Tak, jak za dziecka, widząc swoich zamordowanych rodziców, a później płonący dom. Nie chciał rozgrywać tego scenariusza ponownie. Rozgrzebywanie starych ran i zastąpienie ich nowymi było po prostu okrutne. Nawet dla niego. Przyszedł jednak czas rozstania. Nie zgadzał się z tym, bo zdecydowanie trwało ono za krótko. Dobrze, że przyjął jego naszyjnik z medalikiem. Może w ten sposób będzie o nim pamiętać i o tragedii, która się wydarzyła. Wstał poprawił się, tuż po tym, jak brat błądził dłonią po jego głowie. - Ja.... - Spojrzał na niego. - Nie wiem. Nie chce Cię widzieć ostatni raz.- Powiedział cichszym głosem. - Nie teraz, gdy już Cię znalazłem. - W sumie to nie znalazł. Spotkali się czysto przypadkowo. Prawdopodobnie. - Zobaczymy się jeszcze? - Spytał nieśmiało. Można by nawet rzecz, że oboje dla siebie w tym momencie byli całkowicie obcy. Jedyne, co ich łączyło to wspólna krew płynąca w ich żyłach, chociaż miał wątpliwości co do słuszności tej idei. Stał się demonem. Żądzy krwi, dziką i bezwzględną bestią, aczkolwiek postura jego ciała, głos oraz wizerunek, wcale o tym nie świadczyły. Inaczej zabiłby młodszego brata bez zastanowienia. Prawda?

Re: Staw hodowlany — Pon Mar 07, 2022 2:11 am

PRZERWA!W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty graczy.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.

Re: Staw hodowlany — Nie Paź 02, 2022 2:06 pm

Była zbyt ranna żeby dopaść Marechi, której zapach wywabił ją z rezydencji. Choć rana na szyi się zagoiła po czasie, tak pozostałe rany były zbyt rozległe żeby jej regeneracja mogła sobie z nimi poradzić, potrzebowała żarcia. Docierając na obrzeża Nagoyi trafiła w końcu na jakiegoś człowieka siedzącego z wędką przy jednym ze stawów, nucącego sobie jakąś radosną melodię.
Zaszła go od tyłu i pochwyciwszy z całych sił wgryzła się w jego bark łapczywie wyrywając fragmenty mięsa z jego ciała. Ofiara nie zamierzała grzecznie siedzieć, gdy bestia próbowała pożreć go za żywca, zaczął się szarpać, padając na trawę. Walczył o życie, drąc japę najgłośniej jak tylko potrafił. Odgłosy wieśniaków z oddali skutecznie przerwały żerowanie biednej demonicy, która wypuściła ciężko rannego mężczyznę i zbiegła szybko w stronę lasu. Nie udało jej się zaspokoić całkowicie głodu, ale czuła że to co udało jej się dorwać w jakimś stopniu pobudziło jej ciało do wzmożonej regeneracji ran, które dostała w walce z Oboro.

RANA 3 STOPNIA: PRZEBICIE NA WYLOT OKOLICY BRZUCHA -1 stopień (Rana leczy się sama)
+ ZATRUCIE WISTERIĄ: RANA 4 STOPNIA -1 stopień

RANA 4 STOPNIA: USZKODZONA OSTRZEM LEWA NERKA -1 stopień
+ ZATRUCIE WISTERIĄ: RANA 4 STOPNIA -1 stopień

Re: Staw hodowlany — Nie Paź 02, 2022 2:18 pm

Idąc ścieżką między stawami w poszukiwaniu innej ofiary, dotknęła okolicy brzucha. Czując jak rana powoli acz skutecznie się zasklepia. Chociaż tyle, nadal była nieco osłabiona przez cholerną wisterię, ale jej ciało walczyło z tym paskudnym chwastem, próbującym narobić jak najwięcej szkód w jej ciele. Jedyne co miała z całej tej napaści na rezydencję to śmierć jednego z zabójców z oddechem pioruna. - Wszystkich.. zajebię wszystkich.. żaden się nie ostanie.. zepsute małe kurwy.. - warczała rozglądając się za kolejnym kawałkiem mięsa, nie miała zbytnio czasu na błąkanie się po okolicy, zwłaszcza że została wezwana do Oguni przez jednego z Kizuki. I to nie był żaden z dołu piramidy a sam Czwarty! Nie wiedziała co o tym myśleć. Rozumiała czemu zwracaliby uwagę na wyższej rangi demony, ale ona była nikim i doskonale sobie z tego zdawała sprawę!
Trzepot skrzydeł zwrócił jej uwagę gdy dostrzegła przyglądające się jej ptaszysko na gałęzi jednego z drzew. Zwierze odleciało nim zdołała zareagować. - Szlag.. - warknęła doskonale wiedząc że nie jest w stanie stoczyć teraz walki z innym zabójcą. Ruszyła więc ile sił w nogach przed siebie.

Z tematu.

ZATRUCIE WISTERIĄ: RANA 3 STOPNIA

RANA 3 STOPNIA: USZKODZONA OSTRZEM LEWA NERKA
+ ZATRUCIE WISTERIĄ: RANA 3 STOPNIA

ZATRUCIE WISTERIĄ: RANA 3 STOPNIA

RANA 3 STOPNIA: USZKODZONA OSTRZEM LEWA NERKA
+ ZATRUCIE WISTERIĄ: RANA 3 STOPNIA

Re: Staw hodowlany — Czw Cze 08, 2023 5:38 pm

Po postoju w Edo, w którym wstąpiłem do onsenu i spotkałem tam młodego zabójcę Kosuke. Który poprosił mnie o pomoc w swojej drodze ku dążeniu do siły, której tak poszukiwał. Był zdecydowanie ode mnie młodszy i bardziej pokopany przez życie, ale pomimo tego chciał dobrze dla ludzi, może jego motywacja był krótkowzroczna, ale myślę, że jeszcze przejrzy na oczy i dostrzeż to co jest w życiu ważne, niż tylko ślepy kierować się gniewem i złościom.
A jak na razie zostawiłem go w Edo, żeby mógł się przygotować do podążania za mną, skoro takie było jego życzenia.
Miał trochę rzeczy do nadrobienia, ale na pewno sobie poradzi do mojego powrotu i na pewno poda mi, odpowiedz na zagadkę, którą mu zadałem. Po patrolu w Nagoi wrócę do tego i do tego, na czym przerwaliśmy, tylko będę musiał pomyśleć, jaki będzie najlepszy sposób, żeby pomóc mu w osiągnięciu jego celu i przy okazji pomóc mu spojrzeć na świat z szerszej perspektywy, na szczęście mam trochę czasu.

Droga wzywała, a czas nieubłaganie płyną, im bliżej byłem rodzinnego miasta, to coraz bardziej czułem, nostalgię uderzająco do mnie. Znajomy krajobraz, powietrze, które przywracało wspomnienia, mimo że tyle lat już minęło zawsze gdy znajdowałem się w okolicy, to przeszłość odżywała, a ja sam zastanawiałem się, jak ma się moja rodzina, której nie mogłem się pokazać. Żeby nie musieli patrzeć na ducha chłopca, który dla nich umarł kilka lat temu.
Znalazłem się przy stawach hodowlanych i postanowiłem, że to dobry czas, żeby chwilę odsapnąć w cieniu drzew, skoro do miasta i tak miałem, kawałek a nikt go nie wyniesie przecież przez czas mojej przerwy. Poza tym mała drzemka przed wieczorem nie przeszkodzi, skoro w nocy będę patrolował miasto w oczekiwaniu, aż reszta towarzyszy dołączył do mnie. Miałem kilka dni przewagi przed nimi i w sumie zaskoczyłem ich tym listem, dlatego na spokojnie nie musiałem się śpieszyć. Po jedzeniu położyłem się w cieniu korony drzewa i zaciągnąłem swoje białe Haori na głowę, aby pozbyć się nieprzyjemnych promieni słonecznych, które przebijały się pomiędzy liściami.

Re: Staw hodowlany — Nie Cze 11, 2023 10:00 am

Po sparingu z Fukadą i zaskakujących informacjach dotyczących planów ataku na Nagoję przez demony przybyłam właśnie tutaj. Droga zajęła mi trochę czasu więc chciałam... sama nie wiem czego chciałam. Zaciągnąć języka? Dobrze zapoznać się z architekturą, znaleźć słabe i mocne punkty miasta? A może po prostu chciałam móc zobaczyć Nagoje w swojej pięknej krasie zanim dopadnie ją zniszczenie. Nie wiedziałam czy plotki są prawdziwe, jednak wolałam dmuchać na zimne.

Zaczynałam czuć zmęczenie podróżą, nie chciałam jednak szukać żadnego normalnego miejsca do odpoczynku, nie chciałam iść spać. Nie miałam okazji nigdy odwiedzić wiosek rybackich więc udałam się do stawu hodowlanego, aby w spokoju popatrzeć na wodę. Czułam duże powiązanie z tym żywiołem.

Po dodatrciu na miejsce do moich nozdrzy doszedł nieznany mi dotąd zapach. Mieszanka ziemi, wody i ryb. Nie umiałam określić czy mi się podoba czy przeszkadza, był specyficzny ale... własciwy. Szukając sobie najlepszego miejsca do przycupnięcia dostrzegłam leżącego pod drzewem mężczyznę.

Drzemał sobie spokojnie z zasłoniętą głową, więc nie mogłam dostrzec jego twarzy. Wyglądał na dobrze zbudowanego - nie pasował do panującego tu spokojnego życia. Jego sylwetka nie przypominała rybaków, których miałam okazję zobaczyć. Ten mężczyzna... był intrygujący. Sama nie wiem dlaczego skierowałam swoje kroki w jego stronę. Im byłam bliżej tym bardziej upewniałam się, że nie jest zwyczajny. Jest silniejszy ode mnie. Dzięki Bogu nie mógł być demonem, bo nie wylegiwał by się spokojnie w promieniach słonecznych. Podejrzewałam, że jest jednym z nas... czy zgajaenie go było niegrzeczne?

- Ohayo... - szepnęłam dosyć cicho, będąc w znacznej odległości. Jeśli moje przypuszczenia były słuszne usłyszy mnie lub już wie, że tutaj jestem.

Re: Staw hodowlany — Nie Cze 11, 2023 4:52 pm

Drzemka pod drzewem była miłym odpoczynkiem, trawa miała już odpowiednią długość i miękko układała się pod ciężarem mojego ciała, tworząc prowizoryczny i nie za wygodny materac, ale lepszy rydz niż nic. Usnąłem trochę niczym dziecko, ale nie było to spowodowane zmęczeniem, po prostu powrót w rodzinne strony i wspomnienia, sprawiły, że zebrało mi się na myśli, kiedy życie było prostsze, gdzie nie wiedziałem o demonach i mogłem zdecydowanie więcej czasu spędzać w cieniu takich drzew, podczas ucieczki od obowiązków, które nakładał na mnie mój ojciec.
Życie wtedy na pewno było łatwiejsze, ale nie powiedziałbym, że lepsze. Brak siły i możliwości obrony, sprowadzało ten los bardziej doczekania na śmierć niż życie pełną piersią, pomijając fakt, że w domu i tak byłem niczym ptak w złotej klatce. Z góry zaplanowanym losem i kierunkiem, który miałem obrać, tak żeby pasowały od układanki ojca i jego planowi odbudowy świetności klanu, nikt nie pytał, czego ja bym chciał albo co chciałbym robić, nigdy nikt się nie zająknął nad czymś takim.
W pewnym stopniu byłem z tym pogodzony, ale i tak dawałem się ojcu w kość za. Może też dlatego uciekłem z domu i słuch po mnie zaginął, a oni zostali z wieścią, że umarłem pożarty przez jakieś zwierzę gdzieś w lesie. Jak można było przypuszczać, sen miałem bardzo przyjemny, przynajmniej z początku, bo potem zebrały się czarne chmury i przerodziło się to w koszmar, który odgrywał się w wyreżyserowanym życiu i nieszczęściu jako ktoś uczony z dobrego rodu i żoną, która się dostało.

Na ratunek przybył mi szept, który był cichy, ale w moje głowie, aż rozbrzmiał niczym zadęcie w róg. Bardzo szybko wyciągnął mnie z objęć morfeusza, przypominając tym samym, gdzie znajdowałem się w chwili zasypiania. Nie poderwałem się od razu do góry, ani nic z tych rzeczy, jedynie otworzyłem oczy w pośpiechu, ale tego nie mogła zobaczyć, bo twarz zakrywało mi haori.
- Ohayo. - Odpowiedziałem pewnym ciepłym głosem i jedną rękę wsunąłem pod biały materiał, żeby go wierzchnią stroną dłoni odchylić do góry, niczym rant kapelusza i odsłonić swoje oblicze i pole widzenia. Ujrzałem kobietę z niecodziennym tęczówkami i czarnymi włosami do barków, nie wiedziałem, w jakim celu mnie obudziła, ale miałem pewny przypuszczenia, jaki mógł być jej powód, ale nie ma co wybiegać za daleko z przypuszczeniami.
- Czym mogę Ci pomóc, czy może przypadkiem zająłem twoje ulubione miejsce? - Przyglądałem się jej ciekawskim wzrokiem, jeszcze przez krótki moment leżąc i podniosłem się do góry, aby nieco rozprostować się po drzemce. Może faktycznie to było jej ulubione miejsce, a ja je bezprawnie zagrabiłem.

Re: Staw hodowlany — Pią Cze 30, 2023 2:58 pm

Gdy odsłonił swoje oblicze zobaczyłam całkiem przyzstojną twarz chłopaka, najprawdopodobniej w oklolicach mojego wieku. Złote tęczówki przyglądały mi się z zaciekawieniem, a ja odwzajemniłam się tym samym. Chwilę lustrowaliśmy się wzrokiem co nieco mnie rozbawiło, starałam się jednak nie dać po sobie tego poznać.

Jego pytanie wybiło mnie nieco z pantałyku, po co do niego podeszłam? Po co zagaiłam? Tak naprawdę zaczepiłam obcego, śpiącego mężczyznę nie dając sobie nawet kilku sekund na zastanowienie się, co dalej? Zaintrygował mnie jego spokój i siła, czy był to jednak powód do zakłócania jego snu? No cóż... teraz trzeba się z tym zmierzyć.

- Tak naprawdę jestem tutaj pierwszy raz. - rozejrzałam się dookoła wdychając głębiej w nozdrza ten nadal nieokreślony, acz ciekawy zapach pobliskich wód i ryb - Wydawałeś się tutaj taki spokojny... jakbyś znał to miejsce lepiej niż własną kieszeń.

Nie pytając o zgodę cupnęłam na trawie obok niego. Była miękka i cudownie chłodna w miejscach gdzie padał na nią cień drzewa. Pracujący nieopodal rybak właśnie wyciągał sieć z kilkoma rybami, nie wiedziałam czy w tych rejonach ten połów można było uznać za sukces czy raczej marny skutek. Meżczyzna obok mnie wydawał się wyluzowany, choć sądząc po moich przypuszczeniach nie miał się czego obawiać, jeśli był Łowcą Demonów jak ja, musiał zdawać sobie sprawę iż nie stanowie dla niego na tym etapie jeszcze żadnego zagrożenia. Jeśli natomiast się mylę... będzie jeszcze bardziej intrygujący i tym bardziej będę chciała wiedzieć więcej.

- Wydaje mi się, że nie widziałam jeszcze tylu rzeczy... jestem trochę żądna wrażeń i wiedzy, więc być może możesz mi pomóc. - uśmiechnęłam się w jego kierunku. - Nazywam się Arai Kaori.

Re: Staw hodowlany — Sob Lip 01, 2023 6:24 pm

- To nie pomyliłaś się, urodziłem się i wychowałem tutaj... Tylko przez pewne wydarzenia w moim życiu omijałem to miejsce, ale teraz gdy słyszałem, że demony mają zaatakować Nagoję, to musiałem się tutaj zjawić, no i uderzyła we mnie lekka nostalgia. Postanowiłem się zdrzemnąć przed nocą, aby być gotowym. - Odpowiedziałem jej ciepłym głosem, na którym nie ciążyło zmartwienie a szczęście, nawet pomimo poruszenia pewnej wątpliwej przyjemnej kwestii, jeżeli chodziło o przeszłość.
Drzewo rzucało przyjemny cień, więc nie czułem się zdziwiony, że kobieta zdecydowała się przysiąść, nawet wręcz przeciwnie było to niezmierne miło, że zdecydowała się to zrobić i nie ulotniła się równie szybko jak mnie obudziła. Skoro była tu pierwszy raz to zdecydowanie należało jej się małe słowne wprowadzenie.

- Skoro jesteś tutaj pierwszy raz, to musisz wiedzieć, że w Nagoi są najlepsze ryby. A na pewno węgorz jest tutaj najlepiej przyrządzony, ludzie są bardzo życzliwi, ciężko pracują, ale lubią się też zabawić. Zwłaszcza że morskie opowieści są tutaj z pierwszej ręki, czasami ciężko w to uwierzyć, co zapijaczeni marynarze, opowiadają dzieciom. Jeżeli szukasz miejsca do noclegu, to polecam szukać w centrum miasta niż na obrzeżach. Bo tam czasami dochodzić do burd, przez przyjezdnych i handlarzy. - Posłałem w jej oblicze niewielki uśmiech i zacząłem trochę przybliżać jej miejsce, którym była Nagoia. Opowiadałem o niektórych knajpach i zajazdach, a inne odradzałem przez słabą klientelę. W końcu to mogło być dobre i przyjazne miejsce, ale do takiego miejsca też przyjeżdżają ludzie z różnymi zamiarami i osobowościami.
- Rozumiem, sam zająłem się zwiedzaniem, jak już uwolniłem się ze złotej klatki. Chociaż zamieniłem ją najpierw na długie ciężkie szkolenie, ale od ponad roku przemierzam Japonię wzdłuż i szerz, są pewne miejsca, które trzeba zobaczyć chociaż raz. - Brzmiałem entuzjastycznie, podzielałem te słowa i pragnienie wiedzy i nowych doświadczeń. - A tak, Jestem Kagami Yuichiro, miło mi Ciebie poznać, Arai-san. -

Re: Staw hodowlany — Nie Lip 02, 2023 4:15 pm

Ucieszyłam się, gdy dobrze przyjął moją zaczepkę. Wydawał się dosyć szczęśliwy, choć wzebrała we mnie ciekawość, gdy wspomniał o tym, że omijał to miejsce szerokim łukiem. Postanowiłam jednak nie zagaiać o to, nie znaliśmy się niemal wcale i byłoby to wysoce nieodpowiednie. Jestem brawurową osobą, ale znam granice pomiędzy ciętym językiem i zachowaniem a sięganiem za głęboko w czyjąść sferę prywatności.

Z ciekawością przysłuchiwłam się opowieściami o tym miejscu, zaangażowanie mojego rozmówcy było bardzo pokrzepiające, lekki wstyd który czułam jeszcze chwilę wcześniej uleciał po wymianie między nami pierwszych zdań.

- Również słyszałam o tym, że demony planują tutaj atak i przybyłam by zobaczyć to miejsce w pełnej krasie zanim pojawią się na nim pierwsze rysy, które mogą spowodować te nieobliczalne stwory. - Nie kryłam niechęci do demonów, bowiem zabrały mi wszystko co miałam. Podciągnęłam kolana i objęłam je. Ułożyłam głowę na nich tak, by móc swobodnie mówić i przyglądać się mojemu rozmówcy. - Nie widziałam jeszcze wiele, ale to miejsce wydaje mi się magiczne. - dodałam.

- Wyśmienity węgorz powiadasz? - zaśmiałam się delikatnie - Nie jest to moja ulubiona ryba, ale może jeśli pokażesz mi gdzie przyrządzają go najelpiej zmienię zdanie. - udzielał mi się jego entuzjazm. Podziwiałam jego spokój i dobry humor, mimo wybudzenia go i ewidentnie jakiś mrocznych wspomnień związane z Nagoją.

- Czyli moje przypuszczenia, że działamy w tej samej branży się potwierdziły, od razu nie pasowałeś mi na zwykłego lokalnego człowieka. Ja skończyłam swoje szkolenie i egzamin całkiem niedawno i zostałam sama. Wszystko wydaje mi się nowe, poza zabijaniem demonów oczywiście. - sprostowałam szybko. - Mi również miło Ciebie poznać. - uśmiechnęłam się lekko zawiadiacko. - W takim razie, jakie masz teraz plany?

Re: Staw hodowlany — Nie Lip 02, 2023 7:58 pm

- Miejmy nadzieje, że do tego niedojdzie. W końcu po to tu jesteśmy, żeby zapobiec temu wszystkiemu i cierpieniu ludziom, którzy tu mieszkają. Nie damy zniszczyć tego miasta, demony niech lepiej się szykują na ucieczkę z podkulonym ogonem albo dekapitacje. - Mówiłem z przekonanie i spokojem. Nie zamierzałem pozwolić im zniszczyć miasta, z którego pochodziłem. Budynki mogły zostać uszkodzone, w końcu walka z demonami rządziła się swoimi prawami, ale nie ma mowy o odebraniu Nagoi jej magicznej otoczki, nawet jeżeli na pewien czas utraci na zjawiskowy krajobrazie. Nie uciekałem od niej wzrokiem, przyglądałem się uważnie, ale nie natarczywie, z zachowanie odpowiedniego natężenia.
- Wiele rzeczy można tu zobaczyć, a nawet jeszcze więcej spróbować. Lubisz poznawać nowe smaki? - Rzuciłem niewinne pytanie, żeby nieco lepiej ją poznać, ale bez presji i przesłuchania.

- Ano, mięso samo się rozpływa w ustach i odchodzi od ości. A do tego jest soczyste i pełne smaków... Wiem, że nie wygląda najapetyczniej, ale myślę, że warto spróbować, skoro nie mówisz nie... Swoją drogą to jaka jest twoja ulubiona ryba? - Uśmiechnąłem się delikatnie, sam pamiętam, jak pierwszy raz zobaczyłem węgorza, który przypominał jakiegoś przerośniętego robaka z dziwnym pyskiem, ale wątpliwości odeszły w bok, gdy spróbowałem pierwszego kęsa i jego mięso nie przypomniało w żaden sposób robactwa.
- Mogę Cię zabrać w takie jedno miejsce, w razie gdyby Ci nie zasmakowało, mają też inne ryby. - Zapewniłem Kaori, że w razie porażki z węgorzem, mieli też inne rzeczy, więc głodna nie będzie chodzić na pewno.

- Wyróżniam się nieco w tłumie to fakt... Wprawne oko zauważy, jeżeli wie, na czym ma się skupić. Chociaż myślę, że w twoim przypadku bardziej chodziło o intuicje... W takim razie Omedeto Arai-san... Ciężko się przestawić po kilku latach w jednym miejscu, którego się nawet za bardzo nie opuszcza, ale spokojnie myślę, że szybko przywykniesz. A przynajmniej poznasz Nagoję z przewodnikiem. - Uśmiechnąłem się nieco szerzej i lekko narzuciłem swoją obecność, ale wydawało mi się, że nie będzie narzekać na to, skoro sama zdecydowała się przysiąść.
- Hmmm. Plany nieco uległy zmianie, ale myślę, że coś się powoli wyklaruje. Chociaż jestem pewny, że trzeba odwiedzić tego węgorza, o ile jesteś już głodna? A potem pokaże Ci resztę miasta, bo przecież trzeba je patrolować wieczorem prawda? - Lekko się zastanawiałem z delikatną konsternacją na twarzy, mój plan nie zakładał zbyt wiele, ale skoro pojawiła się nieprzewidziana, ale przyjemna zmienna, to trzeba będzie go nieco dostosować.

Re: Staw hodowlany — Pon Lip 31, 2023 11:44 am

Jego pewność w głosie sprawiła, że zaczęłam się martwić nieco mniej o losy Nagoi. Ludzi w korpusie jest wielu, tak samo z reszta jak demonów, ale to nas uczą walczyć i osiągać swoje wyżyny by pokonać wroga. Mają przewagę w sile, możliwości regeneracji ale za nami stoi dzień. Jeśli przetrwamy noc... reszta będzie oczywista.
- Z takim zdeterminowanym łowcą w naszych szeregach demony nie mają szans! - Zaśmiałam się. Zaczynałam lubić tego mężczyznę, choć jeszcze nie znałam go dobrze. Może będzie okazja by to zmienić.

Gdy usłyszałam jego pytanie dotyczące nowych smaków zdałam sobie sprawę, że jestem... dosyć standardowo przewidywalna, ale nie zamierzałam tego zmieniać.
- Zazwyczaj gustuje w rzeczach, które już znam i lubię. Rzadko decyduje się na nowości czy powtórkę próby rzeczy, która niegdyś mi nie podeszła. - przyjrzałam się jego twarzy szukając w niej oceny mojej osoby, nie chciałabym być nudziarą. - Jednak wszystko zależy od mojego nastroju, są takie dni że miewam ochotę na poznawanie nowych smaków, a coś mi mówi, że dzisiaj jest ten dzień! - Posłałam w jego stronę zachęcający uśmiech. - A ty? Domyślam się, że jeśli chodzi o smaki Nagoi nie zostało Ci już wiele do spróbowania. - Oparłam ramiona o rześką trawę za mną i odchyliłam głowę, aby nieco rozluźnić mięśnie szyi i barku.

- Ulubiona ryba? - powtórzyłam za nim i chwyciłam podbródek między dwa palce potrzebując chwili do namysłu. - Wydaję mi się, że nie mam ulubionej ryby ani żadnego ulubionego dania. Jadam to na co akurat przyjdzie mi ochota, łatwiej mi będzie wymienić to czego nie lubię, a póki co to właśnie węgorz i tuńczyk. I tak, wiem.... - kontynuowałam zanim pozwoliłam dojść mu do słowa. - Nie przepadanie za tuńczykiem niemal wyklucza mnie z bycia Japonką, jednak nic nie poradzę na to że jej smak mnie odrzuca. - Ostentacyjnie wyciągnęłam język, aby udowodnić że naprawdę nie przepadam za tą rybą. - Jednak chętnie się z Tobą przejdę i może skuszę się na tego cudownego węgorza.

- Jeśli będę posiadać Ciebie w roli przewodnika, na pewno nie umknie mi nic! - uśmiechnęłam się. Naprawdę ucieszyłam się na myśl, że ktoś pomoże mi odnaleźć się w tym miejscu a Kagami wydawał się być naprawdę w porządku. - Ślinka zaczęła mi cieknąć w momencie jak wykwitnie wypowiadałeś się na temat soczystego mięsa węgorza, więc nie mam nic przeciwko aby zabrać się stąd od razu! Chociaż... to miejsce również jest piękne.

Nie czekając na mojego nowego kompana wstałam na nogi i zrobiłam kilka kroków w stronę stawu znów wdychając ten intrygujący zapach. Nie możemy pozwolić aby coś się stało tym ziemiom. Odwróciłam się w stronę Kagame i poczekałam aż wstanie, byłam gotowa do drogi.

Re: Staw hodowlany — Nie Sie 06, 2023 3:28 pm

Demony nie będą się panoszyć w mieście, w którym mieszka moja rodzina. Mimo że nie ma mnie z nimi i drogi nam się rozeszły, to chcą czy nie zostałem ich duchem stróżem, który jeżeli tylko usłyszy o potencjalnym zagrożeniu, zjawi się i zrobi co w jego mocy, żeby usunąć wrogów. Nie dało się tego podważyć i zaprzeczyć moje motywacji, co najwyżej niektórzy mogliby wytknąć mi głupotę i hipokryzje. Bo skoro zniknąłem z ich życia, to nie powinienem tego robić na pół gwizdka, no ale nie dało się. Ja nie potrafiłem zignorować zagrożenia, które mogło ich zaatakować.
- Nie zaprzeczę temu. - Uśmiechnąłem się delikatnie i wzruszyłem ramionami zadowolony z siebie. Czasami chciałem wzbudzać w demonach strach, taki jaki oni wzbudzali w ludziach. Żeby poczuli, jak smakuje ich lekarstwo, którym raczyli ludzi, żeby ich złe występki wróciły do nich i spowodowały trwogę w sercu.
- Yhmmm, nie żeby próbował Ci mówić, co masz robić. Tylko smak dojrzewa i zmienia się w zależności od doświadczenia... No to bardzo dobrze, mam na dzieje, że nie pożałujesz tego dnia. - Przyglądałem się jej, ale nie było to spojrzenie, które mogłoby sugerować ocenianie czy zawód. Bardziej ciekawość nieznanego i doszukiwanie się tego, czego nie było widać na pierwszy rzut oka.
- Z takich rodzimych to faktycznie nie ma już nic, ale to nie oznacza, że nie można w Nagoji spróbować czegoś nowego. Marynarze często wymieniają się w barterze rzeczami z odległych krain. Jest to zakazane przez Cesarza, ale w poszukiwaniu nowych smaków warto nieco nagiąć zasady. - Ściszyłem nieco głos i nachyliłem się w jej kierunku, aby przekazać jej informacje, które nie była do końca powszechne i gestem dłoni wskazałem na niewinne łamanie prawa.

Chyba odrobinę zbyt surowa na siebie patrzyła, przecież to nie tak, że tuńczyk był naszym narodowym dobre i skarbem, po prostu było go dużo i łatwy do pozyskania. Sam nie stygmatyzowałbym kogoś z powodu upodobań kulinarnych czy kubków smakowych. Przynajmniej tak długo jak ten ktoś nie chcę jeść mięsa ze mnie.
- Nie byłbym, aż taki surowy dla siebie, aż takiego wpływu na kubki smakowego nie mam. Ja mam chorobę morską, jak tylko jestem na falach w łodzi od razu mi niedobrze. No a przecież obudziłem się w mieście rybaków. Pewnym rzeczy nie da się zmienić, trzeba zaakceptować swoją inność i tyle... Nie wiedziałem, że moje słowa mogą mieć aż taką moc, miło mi to słyszeć. - Uśmiechnąłem się do niej, a następnie skierowałem wzrok w stronę słońca, aby zobaczyć, w którym dokładnie miejscu się znajdowało.
- Spokojnie mamy jeszcze chwilę czasu, niedługo rybacy będą wracać do portów po porannym połowie.- Rzuciłem w jej stronę małe zapewnienie, jeżeli faktycznie chciała jeszcze chwilę tutaj posiedzieć. Widziałem, że jest już gotowa do drogi, dlatego nie przedłużając, więcej wstałem, otrzepałem się i idąc z nią ramie w ramie, ruszyliśmy do najlepszej smażalni ryb.

Re: Staw hodowlany — Sob Wrz 02, 2023 1:33 pm

PRZERWA!W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty graczy.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.

Re: Staw hodowlany — Pią Mar 22, 2024 2:37 pm

03.03.1654

Czas spędzany pomiędzy misjami, był również okresem, który należało wykorzystać na pielęgnowanie znajomości, które się wśród swoich kamratów zawiera. Zwłaszcza, że w ich zawodzie nigdy nie jest stuprocentowo pewne, że przyjdzie się spotkać ponownie. Oczywiście ta walka o swoje relacje jest zaledwie czymś w rodzaju dodatku do wykonywania swoich treningów. Każdy w ich zawodzie zdawał sobie sprawę z tego, że nie można było sobie pozwalać na zbyt dużo luzu i o swoje umiejętności i możliwości, trzeba po prostu dbać niezależnie od wszystkiego. Dobra, brzmiało to okropnie surowo, ale było w tym trochę prawdy. Ostatecznie jednak przychodziło też do tego, że trzeba w pewnych sytuacjach polegać na sobie nawzajem i budowania wzajemnego zaufania była równie istotna!
A do tego po prostu było dobrze porozmawiać czasem z kimś, z kim człowiek się dobrze rozumie. A kto lepiej zrozumie zabójcę demonów, jak nie członek korpusu?
Dlatego zdając sobie sprawę z tego, że miał teraz taką możliwość, wysłał swojego Kruka Kasugai z zapytaniem do kogoś, kto kojarzył, że w okolicach jego obecnej lokalizacji mógł, albo raczej mogła się znajdować. Aoriyae, bo tak się przedstawiała, była starsza od niego i zaczęła szkolenie w czasie, kiedy jego okres szkolenia zbliżał się ku końcowi. Szkolili się w tym samym oddechu, więc naturalnie przyszło im się podczas tego szkolenia pozna.
Naturalnie sam Sōsetsu też przykładał mniejszą uwagę do takich aspektów jak niecodzienny akcent kobiety. Tak długo, jak byli po tej samej stronie jako zabójcy demonów, to nie miało to w zasadzie żadnego znaczenia. Na tym polu jego podejście było niesamowicie prostolinijne. W walce z demonami w końcu nie liczył się akcent, tylko chęć walki z nimi i umiejętności.
Młody mężczyzna przysiadł stanął do kolan w wodzie, lubując się w spokoju, który panował przy tym stawie. Uwielbiał tak stawać w wodzie, pozwalając by nurt rzeki – dobra, tutaj mieliśmy staw, ale woda to woda – łaskotał go po odkrytej skórze. Temperatura, czy obecna pogoda była dla niego nieistotna, był zahartowany w takich warunkach i nie przeszkadzał mu chłód uderzający od spokojnej tafli stawu, która przy podmuchach wiatru stawała się zaledwie delikatnie niespokojna.
Stał tak w oczekiwaniu, zakładając, że osoba, z którą się dzisiaj tu umówił niedługo dotrze. Gdy usłyszał szelesty i dźwięki nieopodal, które zwiastowały pojawienie się nowej osoby, to otworzył przymknięte dotychczas oczy. Uniósł wzrok i z dłonią na rękojeści katany, obrócił się zwinnie w wodzie, by zlustrować uważnym spojrzeniem przestrzeń przed sobą. Dostrzegł znajomą sylwetkę niewysokiej kobiety, która zmierzała w jego kierunku. Wyszedł z wody, stając na brzegu i wychodząc kobiecie naprzeciw.
— Aoriyae, dobrze widzieć cię całą i zdrową. — Powiedział, kiwając jej głową w geście powitania i obdarowując ją delikatnym uśmiechem w formie uniesionych kącików ust. — Dobrze pamiętałem, że jesteś w tej okolicy. Coś jest na rzeczy? — Powiedział, przekrzywiając lekko głowę, jakby podkreślając swoje pytanie tym gestem.

Re: Staw hodowlany — Sob Mar 23, 2024 9:56 pm

Widząc, jak mężczyzna sięga dłonią ku swojej broni, Aoriyae w pierwszym odruchu wykonała ten sam ruch; nie podejrzewała kolegi o chęć zrobienia jej krzywdy, jedynie miała świadomość, że wypadki się zdarzają i niekiedy konieczność pozostawania uważnym przez całą dobę odbijała się na ich reakcjach. Jednak kiedy miała już pewność, że się rozpoznali, zaśmiała się cicho, skracając dystans między nimi. Zsunęła maskę z twarzy, jednocześnie podążając wzrokiem do trzymanej przez kolegę katany.
— W onsenie też z nią pływasz? — spytała wesoło, podchodząc do brzegu, a następnie stając na jednym z większych kamieni częściowo zanurzonych w wodzie. — Z wzajemnością — dodała odnośnie pierwszej wymiany słów, posyłając rozmówcy ciepły uśmiech. W międzyczasie ukucnęła, przenosząc po tym wzrok na poruszające się w stawie ryby.
W pierwszej chwili nie odpowiedziała na pytanie Sōsetsu, w milczeniu wgapiając się w zwierzęta, jednak po upływie krótkiego momentu ciszy, zwróciła się twarzą w jego kierunku.
— Niespecjalnie — oznajmiła spokojnie, ostrożnie siadając na głazie w siadzie skrzyżnym. — Miałam niedawno spontaniczną wyprawę z Tsurugi nad jakieś tajemnicze wodospady leżące bogowie-wiedzą-gdzie z jednym z naszych kolegów — westchnęła, dalej nie mogąc uwierzyć, że dała się zaciągnąć na coś takiego. Była pewna, że wspominana przez Kyōyę legenda kończyła się na obszarze Sikoku, a nie, że ich wyprawa zajmie kilka dni, po których niemalże od razu dostanie zlecenie na demona buszującego w okolicy. Przywykła do tego, że nie mogła spędzać każdej chwili swojego życia w Tsurugi, jednak nie znaczyło to, że nie lubiła tam przebywać. Pośród ludzi, którzy nawet, jak nią gardzili, to nie aż tak otwarcie.
— A u ciebie? Wydajesz się dość spięty. — Zmarszczyła lekko brwi, kiedy odniosła się do sytuacji sprzed chwili. A może po prostu nie poznała jeszcze Sōsetsu od tej strony; człowieka, który tak prędko dobywał trzymanej u boku broni. A może to ona była za mało czujna? Nieznacznie nadęła policzki w reakcji na samą myśl tego typu. — Może jakbyś jednak nie zabierał katany do onsenu... — zachichotała odnośnie swoich wcześniejszych słów, sugerując, że zamiast odpoczywać podczas kąpieli, to i tam ćwiczył walki.
Kiedy dostrzegła rybkę znajdującą się blisko siebie, wiedziona dziecięcym odruchem spróbowała ją pogłaskać palcem. Oczywiście, nie udało się, co Aoriyae podsumowała głębokim, smętnym westchnięciem.

Re: Staw hodowlany — Nie Mar 24, 2024 2:18 am

Żaden z zabójców nie myślał o krzywdzie, której by mieli wyrządzić innym członkom korpusu. W normalnych warunkach raczej kompletnie nie przechodziło im przez myśl, że jakakolwiek podjęta przez nich decyzja miałaby się odbić na ich kamratach. Mimo tego, oczywiście możliwe było, że sytuacja nie będzie się toczyła zgodnie z ich założeniami. To też było powodem tego, że Sōsetsu wolał mieć rękę w pogotowiu, niezależnie od sytuacji. Do ostatniej chwili, do momentu, kiedy nie upewnił się, że zbliżająca się do niego osoba jest nastawiona pozytywnie, wolał być w pogotowiu.
W tym przypadku oczywiście okazało się to niepotrzebne, ale… pragmatyzm, który zdawał się robić z niego starszego, niż był w rzeczywistości skutkował tym, że czasem mógł wydawać się aż nadto zapobiegawczy. Dzięki temu właśnie też kilkukrotnie dało mu się uniknąć sytuacji, w której zostałby zaskoczony. Nie był bardzo doświadczony, ale miał okazję być w sytuacji, w której nawet chwila zawahania zdawałaby się sprawić ogromną różnicę. Różnicę, która mogłaby prowadzić do najróżniejszych skutków.
— Lepiej mieć ją bliżej, niż dalej. — Stwierdził, uśmiechając się lekko. Stonowany pragmatyzm był czymś, co go wyróżniało. Może w pewnym stopniu to, że zarówno on jak Aoriyae byli wśród adeptów zabójców demonów odrobinę starsi, co pozwalało im mieć inną perspektywę. Dzięki temu też sam Sōsetsu sprawiał wrażenie bardziej pewnego siebie i opanowanego, niż w rzeczywistości był.
— Ja, spięty? Niee… po prostu czujny. Jak zawsze. — Stwierdził. Może obecnie był bardziej uważny niż wcześniej, ale… widział w tym tylko i wyłącznie pozytywy. — Wodospady? Brzmi jak coś ciekawego. Ale ostatecznie chyba wolę, gdy nasze zadania okazują się fałszywym alarmem, niźli faktycznym problemem. Nie, żebym obawiał się jakiejś konfrontacji.. —Dodał, uznając to za względnie istotne.
Zaśmiał się po jej słowach. —Odrobina wody nie zaszkodzi! Z cukru nie jesteśmy! Nie zliczyłbym okazji, w których czas na zareagowanie mógłby pomóc przy uratowaniu życia. Dobra, może nie do końca u mnie, ale jednak! Tyle się słyszało… — Pokręcił głową, lustrując ją spojrzeniem. Oboje wiedzieli, że czasem nawet taka cisza zapadająca między nimi była czymś, co potrafiła wyrazić więcej, niż jakby zasypali się słowami, informacjami i wszystkim co ich dotyczyło.
— Uwielbiam ten spokój w takich miejscach. — Powiedział, widząc jak rybka uciekła spod jej ręki. Te niewielkie stworzenia tak zgrabnie na wszystko reagowały. — Wiesz… czasami mam wrażenie, że zostawiasz mnie w tyle. — Powiedział przekręcając lekko głowę. Oparł się dłonią o śliską skałę, która była w miejscu, w którym teraz się znajdował.— Zaczęłaś po mnie, a jesteśmy dzisiaj w tym samym miejscu… mi jest trochę ciężko dogadać się z naszymi czasem… może mi się tylko wydaje, ale… sam nie wiem. — . Podążył za swoją myślą, jakby dopowiadając brakujący kontekst. Kto jak kto, ale Aoriyae powinna go raczej rozumieć w tym zakresie! Łaczył ich wszystkich wspólny cel, mieli może różnce motywacje, ale ostatecznie dążyli do tego samego. Wzruszył ramionami, a następnie odbił wzrokiem gdzieś w bok. — Nie ma drogi na skróty. — Oświadczył tylko krótko, możliwe, że bardziej do siebie niż do swojej rozmówczyni.

Re: Staw hodowlany — Pon Mar 25, 2024 11:10 pm

— Czujny jak ważka — podsumowała wyniosłym tonem bajarza legend, wsuwając dłoń do chłodnej wody, aby zmącić ją kilkoma okrężnymi ruchami. — Nie śmiałabym pomyśleć — dodała figlarnie odnośnie braku obaw wobec konfrontacji, puszczając do rzemieślnika oczko. — Ale wiesz, jakbyś jednak się obawiał, to mi możesz powiedzieć... przecież nikomu nie powiem... — Nonszalancko poruszyła ręką w powietrzu, podkreślając przy tym, że jedynie się z nim droczyła.
Z wymalowanym na twarzy uśmiechem przytaknęła kilkukrotnie, zgadzając się następnie z opinią odnośnie ciszy, której zdecydowała się nie przerywać. Jednak w reakcji na kolejne słowa chłopaka, zastygła w bezruchu na bardzo krótką, choć widoczną chwilę, po upływie której dopiero na niego popatrzyła.
— Piecze cię? — Nacisnęła opuszką palca pod okiem i pociągnęła nieznacznie powiekę w dół, kiedy w tym samym momencie pokazała rozmówcy koniec języka. Zachichotała po tym tak nieznacznie, że rozpoznać to można było jedynie po przyspieszonym ruchu klatki piersiowej. — A tak na poważnie, skąd taki wniosek? — Chociaż jej pierwszą reakcją była zaczepka, tak Sōsetsu mógł zauważyć, że w istocie nie planowała z niego w żaden sposób drwić. Zwróciła się do niego bardziej, siadając na jednym pośladku i utrzymując równowagę za pomocą opartej o kamień dłoni. Twarz Aoriyae stężała, kiedy postanowiła porozmawiać z nim na poważnie; prawie dekada różnicy w wieku wymagała od niej przede wszystkim dbania o młodszych. — Ile razy trzymałeś katanę w ręce, zanim wysłano cię na szkolenie? — Zakładała, że tyle razy, co ona - czyli zero. Z tym, że ona ostatecznie przerzuciła się na inne oręże; to, z którym była zaznajomiona od lat. Szkolenie szkoleniem, jednak nie należało wzgardzać doświadczeniem.
Przez kolejną chwilę milczała, analizując ponownie słowa kolegi - a mianowicie to, jak połączył trudności w komunikacji(?) z jej teoretycznie szybszym rozwojem.
— Nie rozumiem — przyznała w końcu, przechylając głowę w bok. Czy dosięgnęła ich znowu bariera językowa? Miała nadzieję, że to nie o tym mówił, wspominając, że "ciężko mu się dogadać". — Raczej nie uzależniałabym tego od relacji międzyludzkich... z resztą, chyba wiesz, że te mi też nie idą śpiewająco. — Rozłożyła dłonie w geście bezsilności, uśmiechając się półgębkiem. Rzeczywiście, niekiedy bywało ciężko, gdy większość twoich znajomych to klasa samurajska. — Ale, ponownie... skąd takie wnioski, Sōsetsu? Aura wroga publicznego akurat niekoniecznie ci pasuje...