Po postoju w Edo, w którym wstąpiłem do onsenu i spotkałem tam młodego zabójcę Kosuke. Który poprosił mnie o pomoc w swojej drodze ku dążeniu do siły, której tak poszukiwał. Był zdecydowanie ode mnie młodszy i bardziej pokopany przez życie, ale pomimo tego chciał dobrze dla ludzi, może jego motywacja był krótkowzroczna, ale myślę, że jeszcze przejrzy na oczy i dostrzeż to co jest w życiu ważne, niż tylko ślepy kierować się gniewem i złościom.
A jak na razie zostawiłem go w Edo, żeby mógł się przygotować do podążania za mną, skoro takie było jego życzenia.
Miał trochę rzeczy do nadrobienia, ale na pewno sobie poradzi do mojego powrotu i na pewno poda mi, odpowiedz na zagadkę, którą mu zadałem. Po patrolu w Nagoi wrócę do tego i do tego, na czym przerwaliśmy, tylko będę musiał pomyśleć, jaki będzie najlepszy sposób, żeby pomóc mu w osiągnięciu jego celu i przy okazji pomóc mu spojrzeć na świat z szerszej perspektywy, na szczęście mam trochę czasu.

Droga wzywała, a czas nieubłaganie płyną, im bliżej byłem rodzinnego miasta, to coraz bardziej czułem, nostalgię uderzająco do mnie. Znajomy krajobraz, powietrze, które przywracało wspomnienia, mimo że tyle lat już minęło zawsze gdy znajdowałem się w okolicy, to przeszłość odżywała, a ja sam zastanawiałem się, jak ma się moja rodzina, której nie mogłem się pokazać. Żeby nie musieli patrzeć na ducha chłopca, który dla nich umarł kilka lat temu.
Znalazłem się przy stawach hodowlanych i postanowiłem, że to dobry czas, żeby chwilę odsapnąć w cieniu drzew, skoro do miasta i tak miałem, kawałek a nikt go nie wyniesie przecież przez czas mojej przerwy. Poza tym mała drzemka przed wieczorem nie przeszkodzi, skoro w nocy będę patrolował miasto w oczekiwaniu, aż reszta towarzyszy dołączył do mnie. Miałem kilka dni przewagi przed nimi i w sumie zaskoczyłem ich tym listem, dlatego na spokojnie nie musiałem się śpieszyć. Po jedzeniu położyłem się w cieniu korony drzewa i zaciągnąłem swoje białe Haori na głowę, aby pozbyć się nieprzyjemnych promieni słonecznych, które przebijały się pomiędzy liściami.

Drzemka pod drzewem była miłym odpoczynkiem, trawa miała już odpowiednią długość i miękko układała się pod ciężarem mojego ciała, tworząc prowizoryczny i nie za wygodny materac, ale lepszy rydz niż nic. Usnąłem trochę niczym dziecko, ale nie było to spowodowane zmęczeniem, po prostu powrót w rodzinne strony i wspomnienia, sprawiły, że zebrało mi się na myśli, kiedy życie było prostsze, gdzie nie wiedziałem o demonach i mogłem zdecydowanie więcej czasu spędzać w cieniu takich drzew, podczas ucieczki od obowiązków, które nakładał na mnie mój ojciec.
Życie wtedy na pewno było łatwiejsze, ale nie powiedziałbym, że lepsze. Brak siły i możliwości obrony, sprowadzało ten los bardziej doczekania na śmierć niż życie pełną piersią, pomijając fakt, że w domu i tak byłem niczym ptak w złotej klatce. Z góry zaplanowanym losem i kierunkiem, który miałem obrać, tak żeby pasowały od układanki ojca i jego planowi odbudowy świetności klanu, nikt nie pytał, czego ja bym chciał albo co chciałbym robić, nigdy nikt się nie zająknął nad czymś takim.
W pewnym stopniu byłem z tym pogodzony, ale i tak dawałem się ojcu w kość za. Może też dlatego uciekłem z domu i słuch po mnie zaginął, a oni zostali z wieścią, że umarłem pożarty przez jakieś zwierzę gdzieś w lesie. Jak można było przypuszczać, sen miałem bardzo przyjemny, przynajmniej z początku, bo potem zebrały się czarne chmury i przerodziło się to w koszmar, który odgrywał się w wyreżyserowanym życiu i nieszczęściu jako ktoś uczony z dobrego rodu i żoną, która się dostało.

Na ratunek przybył mi szept, który był cichy, ale w moje głowie, aż rozbrzmiał niczym zadęcie w róg. Bardzo szybko wyciągnął mnie z objęć morfeusza, przypominając tym samym, gdzie znajdowałem się w chwili zasypiania. Nie poderwałem się od razu do góry, ani nic z tych rzeczy, jedynie otworzyłem oczy w pośpiechu, ale tego nie mogła zobaczyć, bo twarz zakrywało mi haori.
- Ohayo. - Odpowiedziałem pewnym ciepłym głosem i jedną rękę wsunąłem pod biały materiał, żeby go wierzchnią stroną dłoni odchylić do góry, niczym rant kapelusza i odsłonić swoje oblicze i pole widzenia. Ujrzałem kobietę z niecodziennym tęczówkami i czarnymi włosami do barków, nie wiedziałem, w jakim celu mnie obudziła, ale miałem pewny przypuszczenia, jaki mógł być jej powód, ale nie ma co wybiegać za daleko z przypuszczeniami.
- Czym mogę Ci pomóc, czy może przypadkiem zająłem twoje ulubione miejsce? - Przyglądałem się jej ciekawskim wzrokiem, jeszcze przez krótki moment leżąc i podniosłem się do góry, aby nieco rozprostować się po drzemce. Może faktycznie to było jej ulubione miejsce, a ja je bezprawnie zagrabiłem.

- To nie pomyliłaś się, urodziłem się i wychowałem tutaj... Tylko przez pewne wydarzenia w moim życiu omijałem to miejsce, ale teraz gdy słyszałem, że demony mają zaatakować Nagoję, to musiałem się tutaj zjawić, no i uderzyła we mnie lekka nostalgia. Postanowiłem się zdrzemnąć przed nocą, aby być gotowym. - Odpowiedziałem jej ciepłym głosem, na którym nie ciążyło zmartwienie a szczęście, nawet pomimo poruszenia pewnej wątpliwej przyjemnej kwestii, jeżeli chodziło o przeszłość.
Drzewo rzucało przyjemny cień, więc nie czułem się zdziwiony, że kobieta zdecydowała się przysiąść, nawet wręcz przeciwnie było to niezmierne miło, że zdecydowała się to zrobić i nie ulotniła się równie szybko jak mnie obudziła. Skoro była tu pierwszy raz to zdecydowanie należało jej się małe słowne wprowadzenie.

- Skoro jesteś tutaj pierwszy raz, to musisz wiedzieć, że w Nagoi są najlepsze ryby. A na pewno węgorz jest tutaj najlepiej przyrządzony, ludzie są bardzo życzliwi, ciężko pracują, ale lubią się też zabawić. Zwłaszcza że morskie opowieści są tutaj z pierwszej ręki, czasami ciężko w to uwierzyć, co zapijaczeni marynarze, opowiadają dzieciom. Jeżeli szukasz miejsca do noclegu, to polecam szukać w centrum miasta niż na obrzeżach. Bo tam czasami dochodzić do burd, przez przyjezdnych i handlarzy. - Posłałem w jej oblicze niewielki uśmiech i zacząłem trochę przybliżać jej miejsce, którym była Nagoia. Opowiadałem o niektórych knajpach i zajazdach, a inne odradzałem przez słabą klientelę. W końcu to mogło być dobre i przyjazne miejsce, ale do takiego miejsca też przyjeżdżają ludzie z różnymi zamiarami i osobowościami.
- Rozumiem, sam zająłem się zwiedzaniem, jak już uwolniłem się ze złotej klatki. Chociaż zamieniłem ją najpierw na długie ciężkie szkolenie, ale od ponad roku przemierzam Japonię wzdłuż i szerz, są pewne miejsca, które trzeba zobaczyć chociaż raz. - Brzmiałem entuzjastycznie, podzielałem te słowa i pragnienie wiedzy i nowych doświadczeń. - A tak, Jestem Kagami Yuichiro, miło mi Ciebie poznać, Arai-san. -

- Miejmy nadzieje, że do tego niedojdzie. W końcu po to tu jesteśmy, żeby zapobiec temu wszystkiemu i cierpieniu ludziom, którzy tu mieszkają. Nie damy zniszczyć tego miasta, demony niech lepiej się szykują na ucieczkę z podkulonym ogonem albo dekapitacje. - Mówiłem z przekonanie i spokojem. Nie zamierzałem pozwolić im zniszczyć miasta, z którego pochodziłem. Budynki mogły zostać uszkodzone, w końcu walka z demonami rządziła się swoimi prawami, ale nie ma mowy o odebraniu Nagoi jej magicznej otoczki, nawet jeżeli na pewien czas utraci na zjawiskowy krajobrazie. Nie uciekałem od niej wzrokiem, przyglądałem się uważnie, ale nie natarczywie, z zachowanie odpowiedniego natężenia.
- Wiele rzeczy można tu zobaczyć, a nawet jeszcze więcej spróbować. Lubisz poznawać nowe smaki? - Rzuciłem niewinne pytanie, żeby nieco lepiej ją poznać, ale bez presji i przesłuchania.

- Ano, mięso samo się rozpływa w ustach i odchodzi od ości. A do tego jest soczyste i pełne smaków... Wiem, że nie wygląda najapetyczniej, ale myślę, że warto spróbować, skoro nie mówisz nie... Swoją drogą to jaka jest twoja ulubiona ryba? - Uśmiechnąłem się delikatnie, sam pamiętam, jak pierwszy raz zobaczyłem węgorza, który przypominał jakiegoś przerośniętego robaka z dziwnym pyskiem, ale wątpliwości odeszły w bok, gdy spróbowałem pierwszego kęsa i jego mięso nie przypomniało w żaden sposób robactwa.
- Mogę Cię zabrać w takie jedno miejsce, w razie gdyby Ci nie zasmakowało, mają też inne ryby. - Zapewniłem Kaori, że w razie porażki z węgorzem, mieli też inne rzeczy, więc głodna nie będzie chodzić na pewno.

- Wyróżniam się nieco w tłumie to fakt... Wprawne oko zauważy, jeżeli wie, na czym ma się skupić. Chociaż myślę, że w twoim przypadku bardziej chodziło o intuicje... W takim razie Omedeto Arai-san... Ciężko się przestawić po kilku latach w jednym miejscu, którego się nawet za bardzo nie opuszcza, ale spokojnie myślę, że szybko przywykniesz. A przynajmniej poznasz Nagoję z przewodnikiem. - Uśmiechnąłem się nieco szerzej i lekko narzuciłem swoją obecność, ale wydawało mi się, że nie będzie narzekać na to, skoro sama zdecydowała się przysiąść.
- Hmmm. Plany nieco uległy zmianie, ale myślę, że coś się powoli wyklaruje. Chociaż jestem pewny, że trzeba odwiedzić tego węgorza, o ile jesteś już głodna? A potem pokaże Ci resztę miasta, bo przecież trzeba je patrolować wieczorem prawda? - Lekko się zastanawiałem z delikatną konsternacją na twarzy, mój plan nie zakładał zbyt wiele, ale skoro pojawiła się nieprzewidziana, ale przyjemna zmienna, to trzeba będzie go nieco dostosować.

Demony nie będą się panoszyć w mieście, w którym mieszka moja rodzina. Mimo że nie ma mnie z nimi i drogi nam się rozeszły, to chcą czy nie zostałem ich duchem stróżem, który jeżeli tylko usłyszy o potencjalnym zagrożeniu, zjawi się i zrobi co w jego mocy, żeby usunąć wrogów. Nie dało się tego podważyć i zaprzeczyć moje motywacji, co najwyżej niektórzy mogliby wytknąć mi głupotę i hipokryzje. Bo skoro zniknąłem z ich życia, to nie powinienem tego robić na pół gwizdka, no ale nie dało się. Ja nie potrafiłem zignorować zagrożenia, które mogło ich zaatakować.
- Nie zaprzeczę temu. - Uśmiechnąłem się delikatnie i wzruszyłem ramionami zadowolony z siebie. Czasami chciałem wzbudzać w demonach strach, taki jaki oni wzbudzali w ludziach. Żeby poczuli, jak smakuje ich lekarstwo, którym raczyli ludzi, żeby ich złe występki wróciły do nich i spowodowały trwogę w sercu.
- Yhmmm, nie żeby próbował Ci mówić, co masz robić. Tylko smak dojrzewa i zmienia się w zależności od doświadczenia... No to bardzo dobrze, mam na dzieje, że nie pożałujesz tego dnia. - Przyglądałem się jej, ale nie było to spojrzenie, które mogłoby sugerować ocenianie czy zawód. Bardziej ciekawość nieznanego i doszukiwanie się tego, czego nie było widać na pierwszy rzut oka.
- Z takich rodzimych to faktycznie nie ma już nic, ale to nie oznacza, że nie można w Nagoji spróbować czegoś nowego. Marynarze często wymieniają się w barterze rzeczami z odległych krain. Jest to zakazane przez Cesarza, ale w poszukiwaniu nowych smaków warto nieco nagiąć zasady. - Ściszyłem nieco głos i nachyliłem się w jej kierunku, aby przekazać jej informacje, które nie była do końca powszechne i gestem dłoni wskazałem na niewinne łamanie prawa.

Chyba odrobinę zbyt surowa na siebie patrzyła, przecież to nie tak, że tuńczyk był naszym narodowym dobre i skarbem, po prostu było go dużo i łatwy do pozyskania. Sam nie stygmatyzowałbym kogoś z powodu upodobań kulinarnych czy kubków smakowych. Przynajmniej tak długo jak ten ktoś nie chcę jeść mięsa ze mnie.
- Nie byłbym, aż taki surowy dla siebie, aż takiego wpływu na kubki smakowego nie mam. Ja mam chorobę morską, jak tylko jestem na falach w łodzi od razu mi niedobrze. No a przecież obudziłem się w mieście rybaków. Pewnym rzeczy nie da się zmienić, trzeba zaakceptować swoją inność i tyle... Nie wiedziałem, że moje słowa mogą mieć aż taką moc, miło mi to słyszeć. - Uśmiechnąłem się do niej, a następnie skierowałem wzrok w stronę słońca, aby zobaczyć, w którym dokładnie miejscu się znajdowało.
- Spokojnie mamy jeszcze chwilę czasu, niedługo rybacy będą wracać do portów po porannym połowie.- Rzuciłem w jej stronę małe zapewnienie, jeżeli faktycznie chciała jeszcze chwilę tutaj posiedzieć. Widziałem, że jest już gotowa do drogi, dlatego nie przedłużając, więcej wstałem, otrzepałem się i idąc z nią ramie w ramie, ruszyliśmy do najlepszej smażalni ryb.