Uśmiechnął się lekko po jej słowach. Tak, zabrzmiało to raczej wyniośle, ale też zgodnie z prawdą. Nie dało się ukryć, że Sōsetsu był dość czujnym i uważnym człowiekiem. Nie tak, żeby oczywiście tę uwagę utrzymywać przez cały dzień i całą noc, bo zdarzało mu się zdekoncentrować jak każdemu, ale… będąc w nie do końca znanych stronach i nie będąc stuprocentowo pewnym miejsca, w którym się znajdował? Cóż, logiczne zdawało się, że lepiej było po prostu się pilnować!
— Oh, bez przesady! Ale niech Ci będzie, z Tobą obok na pewno jest bezpieczniej i mogę się rozluźnić! — Odparł. I to nawet nie tak, że się z nią droczył! Wiedział, że może jej zaufać i zawsze pokrzepiająco działała obecność, kogo się znało i darzyło zaufaniem.
Skrzywił się lekko po jej słowach. To nie tak, że go piekło, po prostu… w sumie, to sam nie wiedział. Możliwe, że ostatnio miał po prostu gorszy moment, gdzie zaczynał wątpić w swoje zdolności? Każdemu chyba przychodzi moment, kiedy wydaje się, ze coś jest nie tak. Że może powinno się robić więcej, albo, że po prostu pojawia się sufit, którego nie jest w stanie przebić.
— Ja… — Zająknął się tutaj na moment. — Wybacz, to nie chodzi o Ciebie. Po prostu mam wrażenie, że stoję w miejscu, cały czas na najniższej randze. Wiesz, jeszcze jakiś czas temu wychodziłem z założenia, że to będzie szybka przeprawa, wspinanie się po rangach w Korpusie, a… cały czas tutaj, nie? — Wzruszył ramionami. — Wcześniej? Oczywiście, że ani razu. To wszystko teraz się wydaje taką abstrakcją, całe życie przed korpusem, przed szkoleniem… wręcz zmarnowanym czasem. — Pokręcił od razu po tych słowach energicznie głow… — To nie był zmarnowany czas. To było głupie, wybacz. Użalam się nad sobą. — Westchnął ciężko, odbijając wzrokiem w bok, jakby nie chcąc nawet patrzeć w kierunku Aoriyae, nie wiedząc, co może o nim teraz myśleć.
To nawet nie chodziło, że problemy z komunikacją, które – swoją drogą – nie mogły być w jego przypadku aż tak złe, żeby miały wpływać na jej szybszy rozwój. Tylko prędzej na jego wolniejszy. No, ale to i tak nie była żadna wymówka i po wypowiedzeniu tych słów on zdał sobie sprawę z tego, że to co powiedział, było… pozbawione sensu. —Wiem, tak… — Wciągnął nosem chłodne powietrze, jakby się uspokajając i nakierowując swoje myśli na jeden tor. — Nie to miałem na myśli… teraz, to… — I tutaj postanowił przekręcić się na pięcie, jakby wypychając z pamięci fakt, że opierał się na mokrym, a co za tym idzie: śliskim głazie. Przy przenoszeniu ciężaru swojego czasu za bardzo pozwolił, bo ten skupił się na jego nieruchomej ręce i się poślizgnął, tracąc równowagę. Runął do wody, co nie skutkowało w zasadzie niczym poważnym, bo nie było w tym miejscu głęboko i w zasadzie w następnej chwili bardzo sprawnie się podniósł. Na twarz wypełzł mu rumieniec zawstydzenia, tak, jakby było mu tego już mało podczas tej rozmowy! Otrzaśnął się
Ostatecznie obojgu przyszło mierzyć się z faktem, że w korpusie zabójców demonów było sporo osób z klasy samurajskiej i, mieli o wiele lepsze podłoże do tego, by budować swoją „karierę” w korpusie. Czyli było to coś, co… samemu Sōsetsu zdecydowanie brakowało. I, chociaż starał się najlepiej jak potrafił ta różnica była czasem aż nadto widoczna. Oczywiście, nie był jedyną osobą, która była spoza wyższych klas – tutaj w sumie nie wiem jak dużo historii Aoriyae zna Sōsetsu, więc zgrabnie się do tego nie odniosę, chociaż już do wyższych sfer nie należy! – w każdym razie, w korpusie na pewno też byli inni ludzie, którzy sami pochodzili z tych niższych klas, których znali. Wiedział też, że ostatecznie pochodzenie nie ma znaczenia w walce z demonami, a to się powinno na końcu liczyć!

Słuch był zmysłem, który wyróżniał się u obojga. Zarówno Sōsetsu, jak i Aoriyae nasłuchiwali tego, co działo się w okolicy. I oczywiście nie mogli tego robić przez cały czas, a przynajmniej tak im się wydawało! Byli jednak dość czujni i sama Aori przekonała się o tym, gdy tylko dostrzegła sylwetkę młodego mężczyzny, gotowego do reakcji. Jakakolwiek by nie została na nim wymuszona. Oczywiście w przypadku ich spotkania ta reakcja była tylko i wyłącznie pozytywna, ale… no czuwał, czuwał.
— Nawet mi to przez myśl nie przeszło, do teraz. Ale spokojnie, nie spodziewam się tego. — Zaśmiał się lekko po swojej odpowiedzi, dając jej oczywiście do zrozumienia, że w tej chwili cały czas poruszali się w ramach żartu. — Wiem, wiem. W razie czego jest nas dwójka. — Dla niego to byłoby zdecydowanie pocieszenie, gdyby doszło tutaj do jakiejkolwiek walki, albo do czegokolwiek, co wymusiłoby na nich reakcję w postaci dobycia broni i skorzystania ze swoich umiejętności.
Być może potrzebował się komuś wygadać, zwrócić uwagę na swoje słabości, nawet jeżeli w pewnym stopniu były wyimaginowane. Ostatecznie jednak nie było tak, że zasługiwał na to, by nagle zostać zabójca o kilka rang wyższych. I to nawet nie o to mu chodziło, bardziej o ten powolny progres, z którego nie był zadowolony. To nie tyle co ambicja, ale pewna niecierpliwość zaczęła być jego wrogiem i powodować, że zaczynał wątpić w siebie, czy w swoje umiejętności. Musiał się jednak z tym szybko uporać, bo takie podejście… cóż, mogłoby go wpędzić do grobu!
— Wiem, to nie chodzi o samą rangę, tylko tak… ogólnie, wiesz. O cały rozwój, możliwości, pewność, że podoła się nawet tym silniejszym demonom. — Ostatecznie ranga była tego jakimś wyznacznikiem. Nie było przecież tak, że byli w stanie w numeryczny sposób opisać swoje atrybuty fizyczne, ale zdawali sobie sprawę, ze ich siła, szybkość, czy też po prostu ogólnie pojęta sprawność fizyczna, doświadczenie i umiejętności wpływały na to, jaką rangę mieli. I być może było to też coś, co wspierało pewność siebie w sytuacjach kryzysowych.
— Wiem, Aoriyae, wiem. I dziękuję. Zdaję sobie z tego sprawę. — Powiedział, uśmiechając się do niej. Wiedział, że może na nią liczyć. Nigdy chyba nie miał takiego momentu słabości jak dzisiaj. Momentu, który wystarczył by wyrzucił z siebie tyle trzymanej w sobie złości, a może po prostu swoistego rozczarowania swoimi postępami. — Nie mamy wpływu na swoje pochodzenie i na końcu to się nie liczy w walce z demonami. — No, nie miało znaczenia, ale miało równocześnie. Bo ich pochodzenie wpływało na posiadane umiejętności, wartości. Ostatecznie jednak w obliczu zagrożenia, śmierci, walki… liczyło się dla niego nie pochodzenie, a po której stronie kto stał.
— Zawziętość to nie wszystko. Ale dziękuję, tylko mnie już tak nie chwal, bo jeszcze popadnę w jakiś samozachwyt! — To byłaby dopiero zmiana z jednego bieguna na drugi. Oczywiście mu takie coś nie groziło i cichy śmiech, który rozległ się niemalże od razu po jego słowach powinien nie pozostawiać tutaj żadnych wątpliwości.
Odpowiedziałby jeszcze coś, na temat jego ego, którego… wielkiego na pewno nie posiadał! Był raczej mocno krytyczny wobec siebie i w sumie nawet ta rozmowa, którą dzisiaj przeprowadzali była świetnym dowodem na to, że miał wobec siebie spore wymagania i nie do końca je spełniał, więc… jego ego było – raczej! – bezpieczne.
Ociekał wodą, ale nic mu się nie stało. Nie znajdował się w miejscu, w którym było głęboko i udało mu się zamortyzować upadek z gracją szczeniaka. Ostatecznie jednak woda była dla niego żywiołem, w którego pobliżu się wychowywał, i nie z takich sytuacji wychodził bez szwanku.
— Tak, tak… nic mi nie jest. Odchrząknął po swoich słowach, z pewnym zakłopotaniem wypisanym na twarzy. Wzdrygnął się raz jeszcze, czując teraz jednak przenikający chłód uderzający od wody, która go jeszcze przed chwilą otaczała. Uśmiechnął się w odpowiedzi na jej pokrzepiające poklepanie go po ramieniu.
— Tak, ognisko brzmi jak świetny pomysł. — Odparł, ruszając w kierunku brzegu, spojrzał w kierunku Aori. — A tak poza tym, bo ile można o mnie gadać… jak Ty się trzymasz? — Zapytał pozwalając odbić rozmową w troszkę inny nurt, niż ten prowadzony przed chwilą. Po wyjściu z wody rozejrzał się po okolicy, doszukując się wzrokiem gałęzi, które mogły spaść z pobliskich drzew, ale te tak blisko stawu raczej były mokre, wilgotne i nie posłużyłyby za bardzo przy rozpalaniu ogniska.

Nie był człowiekiem, któremu łatwo przychodziła jasna i klarowna komunikacja z innymi ludźmi. To nie była bariera językowa, ani nic takiego, po prostu… jego charakter i podejście do innych niekoniecznie pozwalał mu w pełni wykorzystać możliwości, które oferowała współpraca. A mimo to wiedział i miał okazję doświadczyć tego na własnej skórze. Na pewno przez ten czas jego aktywności jako zabójca demonów dane było mu połączyć siły z innymi zabójcami i niemalże zawsze takie grupowe zadania były o wiele łatwiejsze, niźli wykonane w grupach. No, oczywiście jeżeli ścieraliby się z jakimś mocnym przeciwnikiem, to nawet stu początkujących zabójców nie podołałoby bardzo silnemu demonowi, ale na pewno obecność innych działała pokrzepiająco.
— Wolę w pojedynkę. — Powiedział po chwili zawahania, ale zanim dał jej szansę odpowiedzi na jego krótkie oświadczenie, podążył z rozwinięciem. — Wiem, że w grupie jest lepiej… bezpieczniej i w ogóle. I mógłbym zawsze działać w grupie, ale nie idzie mi za dobrze dogadywanie się z innymi, czasami dziwne sytuacje się robią… — Zaśmiał się, może lekko nerwowo. Ostatecznie to nawet nie chodziło o to, że się zaczyna z innymi kłócić, ale czasem po prostu przez swoje ciche usposobienie i bardzo konkretne podejście do pewnych tematów, ubierał swoje myśli w słowa w dość specyficzny sposób. A to prowadziło do nieporozumień i niepotrzebnych dyskusji. Praca w pojedynkę mu tego oszczędzała, chociaż na samym końcu wiedział, że współpraca to najważniejsza część ich zajęcia. No, po zabijaniu demonów. I starał się nad tym pracować. Przy czym tak po prostu, zwyczajnie wolał być sam, niż w niezręcznej ciszy między nim a innymi.
Sōsetsu wiedział bardzo dobrze, że w walce z demonami śmierć czyhała niemalże na każdym kroku. Niezależnie od tego, czy jest pewny siebie, czy nie. Od tego, czy ma rangę taką, czy też inną. To wszystko było zależne od doświadczenia, umiejętności, sposobu bycia… czy nawet współpracy z innymi. Zdawał sobie sprawę z tego, że temat rozmowy, który zapoczątkował, był dość śliski.
— To prawda. Zwłaszcza, że… no walczymy z demonami, nie? Nigdy nie wiemy jakich brudnych sztuczek użyją i co mogą zrobić. Nagle coś zrobią, wyrośnie im nowa ręka, zaczną… nawet nie wiem co. — Pokręcił głową. Po demonach trzeba było się spodziewać wszystkiego i zawsze wychodzić z założenia, że może nagle wyciągnąć jakiegoś asa z rękawa.
Pokiwał głową. To co mówiła to prawda. Prawie za każdym razem, gdy walczył z jakimś demonem, nawet te najsłabsze potrafiły czymś zaskoczyć. Trzeba po prostu patrzeć na to co się wie, co się umie, a reszta przyjdzie sama. I to była tak uniwersalna prawda, o której… na moment zapomniał, skupiając się na najmniej istotnych aspektach tego, czym się zajmował. Jak demon będzie chciał go zabić, to nie będzie patrzył na to, jaką ma rangę. Był mu potrzebny taki zimny prysznic i przypomnienie sobie tego wszystkiego. I dostał! Zarówno zimny prysznic, jak i zimną kąpiel w wodzie, jak się miało okazać.
Jego wtopa wiązała się z krztą szczęścia, która pozwoliła mu wyjść z tej sytuacji bez szwanku. No, był cały mokry oczywiście i mógł się teraz obawiać co najwyżej jakiegoś przeziębienia, ale poza tym? Cały i zdrów! W asyście Aoriyae chłopak udał się na brzeg i lekko wzdrygając się od zimna, które go opanowywało, pomógł zebrać jej przynajmniej kilka gałęzi, których mogli użyć do rozpalania ogniska. Biorąc pod uwagę fakt, że ręce chłopaka teraz lekko się trzęsły, to rozsądnym wyborem było to, by to właśnie jego rozmówczyni zajęła się rozpaleniem ogniska. Dorzucił zebrane przez siebie drewno do tych zasobów zebranych przez kobietę.
Pokiwał głową po jej słowach. Wiedział, co miała na myśli, przy czym rozumiał to na trochę innym poziomie. On sam nawet nie wiedział, czy ma do czego wracać. Nie wiedział, czy chatka, w której mieszkał za dziecka jeszcze w ogóle stała tam, gdzie była. I… czy w ogóle umiałby tam teraz trafić bez problemu. Natomiast sama istota „domu” była czymś, co było mu znane i… chciałby mieć do czego wrócić. Tak po prostu.
— Mam nadzieję, że będziesz miała możliwość się o tym przekonać i, że demonom nie udało się tam dotrzeć. — Powiedział, uśmiechając się do niej uprzejmie. Czy będzie to miejsce, gdzie demony nie dotarły? Cóż, tego nie wiedział, ale pozostawało mu trzymać kciuki by jej… marzenie? O ile mógł tak można było to określić. By się to spełniło, po prostu.
— Wcześniej? Mieliśmy chatkę blisko niedużej wioski w okolicach Nagoyi. Ale nie wiem nawet, czy jest w ogóle do czego wracać, czy ta chatka jeszcze stoi. Chyba nie chciałbym tego sprawdzać… — Powiedział szczerze, przysiadając przy miejscu, w którym już niedługo będzie się paliło ognisko.  Uśmiechnął się lekko do siebie. — Może kiedyś, jak będę mieć okazję być w tamtych rejonach to zobaczę, czy w ogóle bym tam trafił. — Rzucił. Teraz… chyba jeszcze nie był gotów wracać do miejsca, w którym spędził całe swoje dzieciństwo, ale w którym też musiał walczyć o swoje życie i w którym jego rodzicom… nie udało się tego życia zachować po wizycie demona.

Post dla Takai Dai

W stawie niczym kryształowej tafli odbijało się światło poranka, a woda płynęła spokojnie, niczym senne marzenie. Maszerowałam wzdłuż brzegu, zanurzona w myślach o tamtym dziwnym spotkaniu z samurajem gdy nagle spostrzegłam postać stojącą nieopodal. Był to młodzieniec, który patrzył na wodę z takim samym zainteresowaniem jak ja. Wzruszyłam ramionami i posłałam mu uśmiech, który powitałam w ten piękny poranek.
- Cześć! - zawołałam do nieznajomego, przyglądając mu się uważnie. - Ładnie tu, prawda? Mam nadzieję, że ryby też są w dobrym humorze dzisiaj! – powiedziała mając na myśli, czy dobrze mu się dzisiaj łowi, nieświadoma że moim okrzykiem mogłam mu spłoszyć ryby i może nawet przeszkodzić w samotnym łowieniu.
Usiadłam na miękkim mchu, który pokrywał brzeg stawu, unosząc delikatnie jedną z moich dłoni nad powierzchnią wody. Patrzyłam, jak promienie słoneczne odbijają się od jej spokojnej tafli, tworząc migotliwe wzory na dnie. Chciałam dzisiaj zabrać ze sobą kilka złotych rybek do stawu w świątyni, a może też kilka dla moich lisków. Oczekiwałam na chwilę, gdy pojawią się rybki, gotowa obserwować ich tańce pod powierzchnią stawu. Jednak w pewnym momencie, nie mogąc powstrzymać swojej ciekawości, zwróciłam się w stronę chłopaka.
- Czy w tym stawie są może jakieś złote karpie koi? – zapytałam - Słyszałam, że przynoszą szczęście. Widziałeś kiedyś takie rybki w tym miejscu? – Nie byłam pewna, czy powinnam się do niego odzywać, bo może wcale nie chciał towarzystwa, a tym bardziej mojego chociaż miko i inne kapłanki zwykle były chcianym widokiem, bo podobno tak samo jak te rybki, przynosiłyśmy szczęście. Może mogłabym mu ofiarować jakieś błogosławieństwo na dobre połowy?
Nie miałam wędki, a tylko wiaderko i kawałek siatki, gdyż chciałam złapać rybki żywe i jak tylko się da, to przenieść je na własnych rękach do miasta w drodze powrotnej. W sumie to czysty przypadek, że akurat był tutaj ktoś jeszcze, bo czasami bywałam tutaj i było zupełnie cicho dookoła. Dlatego też lubiłam to miejsce, ponieważ tutaj miałam spokój także od tego niepokojącego samuraja, który wtedy prawie napadł mnie w świątyni. Brrr prze niego bałam się trochę obcych, ale ten tutaj wyglądał na spokojnego.

Było całkiem możliwe, że… jego ciche usposobienie wobec innych ludzi wymagało od niego, by czasem się jednak otworzył i rozgadał. Czy się mówi dużo, czy mało, tak przecież wewnątrz zawsze coś się dzieje. Może po prostu potrzebował mieć się przy kimś tak uzewnętrznić i Aoriyae miała to szczęście, że to ona się okazała być dla niego tą osobą. Tak, to było możliwe.
Uśmiechnął się lekko słysząc jej śmiech i pokiwał głową po jej wypowiedzi. To nie było tak, że nie był odważny, albo, że był odważny aż nadto. Bo wydawać by się mogło, że znalazł w tym wszystkim taki względnie zdrowy balans, gdzie bał się o swoje życie, ale nie pozwalał, by ten strach go paraliżował. Może to też kwestia tego, że jednak nigdy nie został postawiony w takiej sytuacji, by nie mieć nawet najmniejszej szansy na przeżycie. W końcu… dzisiaj tutaj był, rozmawiali… musiał przeżyć! Chociaż parę razy, oczywiście, zawdzięczał to czyjejś pomocy. Czy to innych zabójców, czy… niekoniecznie, bo przecież zdarzyło się, że ktoś się nim zaopiekował po uratowaniu przed demonem.
— Hmm. Wiesz co, to nawet nie jest tak, że nagle wszystko wywraca się do góry nogami, ale…   — Zawahał się na moment, próbując znaleźć odpowiednie słowa i przykład. Których na pewno kilka miał! — Łatwiej się pracuje, jak nie trzeba się z nikim dogadać... chociaż fajnie mieć kogoś, kto Ci pomoże.— Wzruszył ramionami. — Ale patrz, jakiś czas temu jak byłem w Tsurugi i z treningiem pomagała mi dziewczyna z oddechem wiatru. Miałem wrażenie, że jedyne na co patrzyła to moje włosy. Normalnie czułem się jakby chciała mnie pogłaskać, jakbym był jakimś zwierzątkiem domowym… — Prychnął, nawet całkiem rozbawiony tą sytuacją! — Wyobrażasz sobie? Poszedłbym na misję, a później by tylko patrzyła, żeby mnie za włosy pociągnąć… — Pokręcił głową z rozbawieniem. Tak, pracując w pojedynkę czegoś takiego by nie doświadczył! Chociaż jednego mógł być pewien. — Ale była silna… z kimś takim na misji bym się czuł milion razy pewniej. — Przyznał szczerze, nie wstydząc się tego przyznać.

— To nieźle wróży… ma to swoje dobre strony. — Stwierdził. Bo, no, demony miały jednak do siebie to, że raczej nie wybierały się w dłuższe, czy dalsze podróże, nawet na wyspy. Na których, może nie miały za bardzo czego szukać? W końcu też do końca nie wiedział, czego w ogóle poszukiwały. Zresztą, uważał, że wieloma kierowały proste i brutalne przesłanki, a ludzi… cóż, mieli tutaj pod dostatkiem! A co do złych stron? Cóż, to nie była podróż łatwa tez dla ludzi!
— Tam konkretnie… nie.  — Powiedział, kręcąc przecząco głową. Zdarzyło mu się w tamtych rejonach być. Nawet w samej Nagoyi, ale… z premedytacją omijał miejsce, w którym się wychowywał. Po jej następnych słowach się zawahał. Wciągnął powietrze nosem, a do jego nozdrzy dotarł również zapach ogniska, które zaczęło ich wspierać swoim ciepłem. Powoli, bo powoli… ale jednak.
— Minęło… tak. — Powiedział krótko, potwierdzając jej słowa. — Nie wchodziłem chyba nigdy w szczegóły, ale… no, moich rodziców zabił demon i to co zastałem, jak wracałem znad rzeki… nie życzę tego nikomu. Uratował mnie ktoś z Korpusu, i… poszedłem za nim.— Powiedział spokojnym tonem, skupiając swoje spojrzenie na skaczących i wijących się po gałęziach płomieniach. — A żeby tam wrócić? Cóż, chyba… chyba jeszcze nie jestem jeszcze na to gotów.— Dokończył.

Przyszło mu przekręcić lekko głowę będąc dość zaskoczonym, gdy sytuacja przez niego opowiedziana spowodowała aż taki wybuch śmiechu ze strony Aoriyae. Oczywiście uważał tę historię za zabawną anegdotę, ale… chyba nie aż tak! Uśmiechnął się jednak, cóż… może chodziło o to, by cieszyć się małymi rzeczami? Czasami chyba o tym zapominał, a… nie powinien. Dane mu było przecież doświadczyć tych małych rzeczy i wiedzieć, że nawet dzień, czy dwa potrafią zmienić perspektywę na życie bardzo mocno.
— My? Razem? W sensie ja z nią?— Zlustrował jej twarz spojrzeniem, które wyrażało zaskoczenie. Dostrzegł ten uśmieszek, ale… cóz, to było trafienie kulą w płot! I to z wielu powodów, którymi być może przyjdzie mu się podzielić. — Aoriyae, nie podejrzewałem Cię o coś takiego! Żeby od razu mnie łączyć w parę z kimś? Tsk… — Rzucił, kręcąc na koniec swojej wypowiedzi głową. Nie było w tym żadnego zniesmaczenia, co mógłby ten ostatni dźwięk przez niego wydany sugerować. Wręcz przeciwnie, kierowało nim teraz rozbawienie jej słowami.
— Była silna, ale… chyba nie aż tak. Chociaż jeżeli moje włosy faktycznie miałyby w niej uwolnić jakąś ukrytą siłę…? — Zachichotał. — Następnym razem zapytam, czy jak dotknie moich włosów, to czy poczuje się wystarczająco wzmocniona, by walczyć z jednym z Kizukich… — Pokręcił głową, nie do końca wierząc, że mogłoby to się tak naprawdę skończyć w ten sposób! Ba, ciężko było mu uwierzyć, że naprawdę prowadzili taką konwersację, nawet, jeżeli – oczywiście! – żartowali. —Na łyso? Wiesz co… i na co wtedy będą zwracały uwagę kobiety? — Zażartował, już trzymając się tego punktu i ewentualnego zainteresowania płci pięknej jego osobą, które miałoby być spowodowane tym kolorem włosów. — Nie… czekaj…. — Zmrużył oczy i popatrzył na nią z udawanym niepokojem. — Nie mów mi, że chcesz, żebym się ogolił, bo też cię to nęci? Aż tak zwraca to uwagę? — Zażartował. Cóż, ich dyskusja przybrała nieoczekiwany i żartobliwy obrót, ale… czasem i to było potrzebne!
— Dobrze, dziękuję… w końcu… w końcu na pewno będę musiał się zebrać i tam ruszyć. — Przytaknął, zastanawiając się moment. — Tam jeszcze nie szukałem… — Przyznał, bardziej sam przed sobą. A przecież pamiętał, że Yukino wspominała o tym, że pochodziła z tamtych rejonów. Może… może to mógłby być dla niego pretekst, by udać się w tamte strony i tym razem… nie ominąć miejsca, w którym się wychował. A przynajmniej do pewnego momentu!
— Koło… czternastu.  — Powiedział z pewną dozą zawahania w głosie. Szczerze… nie pamiętał dokładnej daty, czy dnia. I było mu z tego powodu wstyd, i to przed samym sobą. — Od razu poszedłem za tamtym zabójcą, tak długo go męczyłem, ze też chcę zabijać demony, że w końcu odpuścił. Byłem bardziej od niego uparty. — Zaśmiał się lekko. Przysunął się trochę bliżej ogniska i wyciągnął swoje dłonie w jego kierunku. — Ale dość o tym. — Powiedział, przenosząc wzrok z płomieni na twarz przyjaciółki. — Opowiedz mi coś o swoich rodzinnych stronach. Mówiłaś, że nic specjalnego nie czeka… ale musi być coś, co chciałabyś zobaczyć? — Zapytał, szczerze ciekaw jej odpowiedzi. I to nie tylko dlatego, że był ciekaw tej konkretnej rzeczy, ale… tez chciał dowiedzieć się coś więcej o samej kobiecie, którą znał kilka lat, a… mogłoby się wydawać, że niewiele o niej wiedział.

Jej słowa były zgodne z prawdą. Tak, żyli w takim świecie, w którym w zasadzie nie mogli wiedzieć, czy dożyją starości.  Po świecie chodziły potwory, które były od nich o wiele silniejsze, mogły zregenerować utracone kończyny. A dla nich… cóż wiele z tych ran okazałoby się śmiertelnych. Czasem było tak jak powiedziała: dożycie kolejnego wschodu słońca mogło być małym cudem. Uśmiechnął się. Nie mogli przecież skupiać się na negatywach, źle i na tym, że mogli umrzeć. Każdy zabójca zdawał sobie z tego sprawę i przecież nie mogli tylko siedzieć po kątach i się denerwować, czy to ta noc! Musieli korzystać z życia. On też powinien się tego nauczyć. — Masz rację, no i wszyscy na to zasługujemy. Czasem o tym zapominam. — Uśmiechnął się lekko, drapiąc się wolną dłonią po policzku.
Zamrugał kilkukrotnie, widząc wycelowany w niego wachlarz, ale również słysząc to jej fuknięcie na jego osobę. —Jejku, no przecież bym jej nie zapytał tak wprost! — Spaliłby się wpierw ze wstydu. Tak jak sama zauważyła, jego doświadczenie z kobietami było… znikome. Niewielkie i już przynajmniej kilkukrotnie z tego powodu dane mu było cierpieć. — Od razu nie mam doświadczenia! No przecież jej tak nie powiem! Aż taki ciemny, to nawet ja nie jestem… — Zapewnił ją jeszcze raz i pokręcił głową z rozbawieniem. — Zobaczę, bo mam wrażenie, że chciała to zrobić, tylko nie mogła się z tym zebrać, naprawdę! — Zaśmiał się jeszcze lekko. Ich konwersacja przybrała nieoczekiwany obrót, ale może właśnie rozmowy o takich głupotach potrzebował. Albo potrzebowali!
— Aż tak? — Uniósł rozbawiony brew. Pozwolił sobie na trochę luzu i proszę bardzo… dostał kosza! Nawet, jeżeli nie mówił nic z tego wcześniej na poważnie. Widział jednak jak zasłania twarz wachlarzem i pozwoliła mu tylko dostrzec jej spojrzenie. Uniósł lekko jedną brew. Starszych brunetów. Ona już i tak od niego przecież była starsza i o tym wiedział! Zacisnął usta i sięgnął dłonią do piersi, gdzie miało znajdować się jego serce. — A już myślałem… będę musiał szukać dalej.— Westchnął ciężko. Zmrużył jednak po chwili oczy. Wiedział, że żartowała! Nie mogła brać jego słów na poważnie i jej poprzednie wypowiedzi jasno dawały do zrozumienia, że to świetnie rozumiała! Dlatego nie musiał widzieć jej ust, by domyślać się, że się uśmiecha, albo przejawia inne oznaki rozbawienia.
Zresztą… szukać wcale nie musiał! On już oddał swoje serce, chociaż… dobra, musiał szukać. Bo oddał serce i uświadomił sobie o tym zdecydowanie za późno. Nawet nie wiedział, czy ona jeszcze żyła! No, ale nie mógł się poddawać i… po prostu nie miał zamiaru tego robić. Na jego twarz wypłynął jednak dość charakterystyczny grymas, by nie nazwać tego skrzywieniem się. Wydarzenia sprzed niecałych dwóch lat ciągle były u niego niezwykle świeżymi wspomnieniami. Miał sobie wiele do zarzucenia i chyba nikomu się do tego wszystkiego nie przyznał. Przecież długo zajęło mu przyznanie się do tego wszystkiego przed samym sobą. A jeżeli miałby zrobić to jeszcze przed kimś innym… to byłoby o wiele cięższe.
Pokiwał głową. Czternaście lat. Tyle mniej więcej miał, to wtedy jego świat wywrócił się dookoła nogami i doprowadził go do momentu, gdy mógł walczyć o swoje i mógł patrzeć w przyszłość… w której w każdej chwili mógł stracić życie. I… było to coś, co przyszło mu łatwo zaakceptować. Przecież był w sytuacjach, z których ledwo uszedł z życiem. Dobra, za każdym razem się cholernie bał, ale… nie mógł teraz odpuścić. Nie miał do czego przecież wracać. To „powołanie”, które zostało mu narzucone było długo jedynym, co nim kierowało. Teraz jednak miał dodatkowy cel!
— Kolcem w tyłku? Wiesz, że nazwał mnie podobnie przynajmniej parę razy? A jeszcze więcej razy nazwał mnie o wiele gorzej, nawet nie odważyłbym się tych słów powtórzyć teraz! — Zaśmiał się cicho. Musiał dużo znieść, ale to właśnie tym przekonał starszego zabójcę do siebie. Gdyby tak długo nie próbował, to nie zaszedłby tak daleko!
Jego zmiana tematu przyniosła dość nieoczekiwany obrót. Wcześniej myślał, że ten temat mógł być dalej przyjemniejszy, ale słysząc jej głos, przyspieszenie oddechu… zdał sobie sprawę, że się mylił. To było dla niej coś ciężkiego i było do słyszalne bardzo wyraźnie. Nawet z jego perspektywy, czyli z perspektywy osoby, której czasem ciężej przychodzi rozgarnąć się z tym, co myśli druga osoba.
Zamilkł, nie do końca wiedząc co powinien powiedzieć, jak ją wesprzeć. Ona przecież go wspierała, też powinien być w stanie coś zrobić. Po chwili wahania przeniósł się bliżej niej i dotknął dłonią jej ramienia w takim prostym geście. — Jak będziesz kiedyś potrzebować towarzystwa, by się tam wybrać… to daj mi znać. Jeżeli dostały się tam demony, to utniemy im głowy. — Bo to przecież było tak proste. Po prostu się tam udać, zabić demony i wrócić. Cholera, powinni zgłosić ten pomysł hashirom, bo może nikt nie wpadł na to, by w ten sposób pozbyć się demonów i Muzana. Uciąć im głowy i po problemie. Do tego łatwo było mu się odnieść, co do reszty… cóż, dotknięcie jej ramienia musiało wystarczyć.  — Już nie jesteśmy bezbronni. — Powiedział, odnosząc się do ich przeszłości. Tak różnej, ale sprowadzającej się do tego samego: że nie byli w stanie nic zrobić. Że byli bezbronni. Dzisiaj? Posiadali siłę, o której wtedy nawet nie mogli myśleć. To… musiało być jakimś pocieszeniem.