Sayuri jest dzieckiem, które jako niemowlak porzucili nieznani rodzice, a może nawet samotna matka. Zostawili ją w koszyku na progu świątyni chcąc złożyć dziecko bogom, ale znaleźli ją mnisi. Ponieważ była dziewczynką, to oddali ją do kobieciego klasztoru, gdzie zwykle trafiały kobiety i młode dziewczyny, gdy rodzice mieli za dużo dzieci, albo nie stać ich było na wydanie za mąż kolejnej córki. Ona była zawinięta w miękki kocyk i miała przy sobie kartkę z napisanym imieniem, ładnym pismem, dlatego nie pochodziła z biednej rodziny. To było już jednak nieważne, skoro została porzucona. Nikt nie szukał jej rodziców i Sayuri też nie chciała ich szukać. Skoro ją porzucili, to pewnie mieli ku temu jakiś ważny powód.

Kiedy tylko nauczyła się chodzić, to okazało się, że będzie z niej niezła rozrabiaka. Broiła już jako czterolatka, nauczyła się modlić, ale była jeszcze za mała, żeby to zrozumieć, dlaczego częściej przeszkadzała innym siostrom niż im pomagała. Jej przeznaczeniem było zostać Miko, a one zaczynały w bardzo młodym wieku. Miała kilka lat i znała już wszystkie swoje obowiązki, modlitwy, wiedziała o jakich porach palić kadzidła, usługiwała gościom świątyni, sprzątała i w wolnym czasie uczyła się czytać i pisać. Liczenie nie było jej potrzebne, z resztą od Miko nie wymagało się, żeby były mądre. Dopóki była dziewicą, miała służyć sintoistycznym bóstwom.

Wyrastała na ładną dziewczynkę. Miała zgrabną buźkę i świecące oczka. Wyrosła ze swojej młodzieńczej energii i teraz była po prostu radosna, ludzie chętnie z nią rozmawiali. Stała się już starszą Miko, jednak bardzo niewiele z dziewcząt zostawało później kapłankami. Konkurencja była duża i jak to bywa wśród wielu dziewcząt, wszystkie były o siebie zazdrosne, płatały sobie figle i próbowały zepsuć reputacje innym. Tak się właśnie stało w przypadku Sayuri, której spodobał się pewnego razu przychodzący często do świątyni w Kyoto chłopak. Wiedziała oczywiście, że nie może liczyć na spotkania z nim, ale pewnego razu zagadała do niego. Była tak bardzo nieśmiała i niedoświadczona, że spaliła buraka, gdy tylko wymienili się imionami. Kiedy zobaczyły ją inne Miko, naskarżyły na nią, że organizuje sobie schadzki. Nie była to oczywiście prawda, ale opinia została naruszona, a ona straciła szansę na jakikolwiek awans.

Haruki osiągając dorosły (16 lat) została więc Moriko, odmianą Miko, która zajmuje się rytuałami. Aby pozostać związaną ze swoim chramem mogła zacząć praktykować też Kuchiyose, ale od kobiet wymagało się, aby oślepły. Odrzuciły połączenie z ziemskim światem i na wieki pozostały już przekaźnikami boskiej woli, łącznikiem pomiędzy światem potężnych istnień a zwykłych ludzi. Na to Sayuri nie była jeszcze gotowa.