Hatago

Niestety było tak, że w wielkich i wspaniałych bitwach życie oddawało wiele osób. Tutaj nie było inaczej. Każde zwycięstwo było opłacone krwią. Nawet jeśli wygrali, to nie dało się zaprzeczyć, że straty, które ponieśli były olbrzymie.
-Przykro mi to słyszeć.- oznajmił i na chwilę zapatrzył się w jedno miejsce wspominając widoki, których doświadczył maszerując ulicami Edo. Wiedział, że jego rozmówczyni miała rację. Sam to przecież widział, na własne oczy. -Wiem. Widziałem, ale miałem nadzieję, że w innych częściach miasta było lepiej... Cholera.- powiedział dalej patrząc w to samo miejsce. Wziął fajkę do ust i pociągnął z niej konkretnego bucha przytrzymując przez chwilę dym w płucach, aby podnieść głowę do góry i dopiero wtedy wypuścić sporą chmurę patrząc jak ta po chwili rozpływa się i znika w powietrzu. -Tak, też mam taką nadzieję. Dobrze by było, gdyby ktoś o nas pamiętał gdyby przyszło co do czego.- oznajmił przenosząc wzrok z powrotem na swoją rozmówczynię. Nawet jeśli były to osoby, których wcześniej nie znał to zawsze była to jakiegoś rodzaju strata. Trochę tak jakby umarł jakiś daleki krewny? Coś w tym stylu.
-To prawda. Wykorzystuję wszystkie. Szczególnie te, które nadarzają się podczas walki. Dlatego jeszcze żyję.- odparł w podobnym tonie, aczkolwiek sama wypowiedź mogła zabrzmieć nieco poważniej. Gdy jednak ta zapytała o jego katanę jego oczy zwęziły się nieco i przybrał poważną minę. -Nie stać Cię na nią.- odparł z teatralną powagą, a następnie po chwili nie wytrzymał i krótko się zaśmiał. -A tak serio, to nie dość, że nie wypada sprzedawać narzędzia swojej pracy, to nie miałbym serca się z nią rozstać. Są na tym świecie rzeczy, których kupić nie można.- mowa tutaj nie było oczywiście tylko o rzeczach materialnych, bo przecież gdyby pieniądze zapewniały wszystko to jego bliscy zapewne dalej by żyli, a tak... Cóż. Został zupełnie sam. Odciął się od relacji, aby nie musieć ich znów tracić.
Widząc krótkie zawahanie, po jego kwestii odnośnie pochodzenia od razu przywołał sam siebie do porządku. Nie spodziewał się, że mogło to tak zabrzmieć, czy też ugodzić dumę czarnowłosej. Oczywiście mówiąc to nie miał jej, czy komukolwiek innemu za złe, ani nawet nie przemawiał przez niego jakikolwiek żal czy zazdrość. Taki był po prostu system, w którym żyli. Nie mieli na to zupełnie wpływu. Widząc to jak kobieta się powstrzymywała od palnięcia czegoś sam nie mógł tego od tak zostawić niewyjaśnionego. Od razu wystawił rękę przed siebie, a na jego twarzy pojawił się lekko zakłopotany uśmiech.
-Wybacz, może źle trochę to ująłem, nie chciałem nikogo urazić. Osobiście uważam, że osoba zasługuje na szacunek przez to co zrobi ze swoim życiem i statusem, a nie należy mu się od razu, bo wygrał los na loterii w postaci lepszego pochodzenia.- bo przecież dopiero później dowiedział się, że Mori pochodziła z kasty samurajów. Skąd mógł to wiedzieć? Tym bardziej, że przedstawiła się jedynie ze swojego imienia. Zazwyczaj ludzie o takim statusie lubili się chwalić tym, że należą do jakiegoś rodu. Czyżby w jej przypadku było inaczej? W każdym razie dyskusja szybko zdawała się wracać na odpowiednie tory. Przychodziło to całkiem łatwo i naturalnie.
-A może żebyśmy to my nie przywlekli do nich? Nawet nie chcę myśleć co by się stało gdyby demony zaczęły rozprzestrzeniać się po innych ziemiach, które nawet nie mają pojęcia z czym mają do czynienia. Wydaje mi się, że gdyby tak było, to już dawno byłoby po nas.- oznajmił przedstawiając swoją teorię na ten temat. Zaskoczenie rzeczywiście wyrysowało się nieznacznie na jego twarzy, gdy zobaczył upadającą pałeczkę. -O.- wyszło z jego ust gdy dowiedział się o pochodzeniu Mori. Być może kiedyś minęli się na ulicach Osaki albo odwiedzali te same miejsca mijając się przez lata, a teraz proszę... Musieli wyruszyć do Edo i wyrżnąć niezliczoną ilość demonów, aby w końcu ich drogi się skrzyżowały. -To bardzo ciekawe, że musieliśmy przemierzyć prawie cały kraj, aby się spotkać, droga sąsiadko.- odparł gdy napięcie już opadło i wszystko stało się jasne odwzajemniając uśmiech. Jak zawsze był dość nieznaczny, ale jak na mało ruchliwą mimikę Takuyi było to całkiem sporo. -Hej, ja też w sumie nie byłem tylko w Kioto. To całkiem zabawne, bo jest w sumie najbliżej.- powiedział i lekko parsknął śmiechem, a następnie zaczął przysłuchiwać się opowieści jego towarzyszki. Gdy ta wspomniała o demonie, który nie był skory do walki jego dłoń mimowolnie powędrowała do blizny na szyi, którą miał od tamtego pamiętnego wydarzenia. Przejechał po niej lekko, a następnie jego dłoń wróciła do miejsca, gdzie spoczywała wcześniej, czyli na stole. Czy takich demonów było więcej? -Prawda. Ciężko to sobie wyobrazić. A co się stało koniec końców z tym nastolatkiem?- czy zabójczyni skróciła jego cierpienia? Rozstali się pokojowo?
-Nie, nie mam rodzeństwa. Jestem ciekaw jak to jest mieć rodzeństwo. Brzmi trochę męcząco, ale z drugiej strony całkiem zabawnie. Z tego co mówisz wydaje mi się, że pomimo wkurwiania się na nich to całkiem o nich dbasz i przejmujesz się ich losem.- w końcu to rodzina, kto by się nie przejmował, prawda? Pytanie tylko, czy jego rozmówczyni miała tego świadomość, niektórzy przecież bardzo długo żyli w przekonani, że jest inaczej i oszukiwali samych siebie. Do których należała Mori?
-Kto wie? Może ktoś opatentuje strzały z odpowiednim grotem, które trafiając w odpowiednie miejsce byłby w stanie zabić demona? Jeśli kiedyś usłyszę o podobnym rozwiązaniu to na pewno szybko Cię powiadomię i kto wie? Może będzie mogła mnie czegoś nauczyć i pokazać to i owo.- zabójcy zaczęli działać na szerszą skalę całkiem niedawno, zatem nie wiadomo było gdzie stała granica w broni, którą mogli się posługiwać, aby wypleniać zło z tego świata. Gdy jego rozmówczyni zdecydowała się również odpowiedzieć podziwem Takuya jedynie uśmiechnął się nieznacznie i skinął jej głową w geście podzięki nie wiedząc za bardzo co powiedzieć. Nikt nigdy w jego obecności nie wyrażał się tak pochlebnie o jego stylu walki. -To może kiedyś wymienimy się doświadczeniami? Ja pokażę Ci jak walczyć kataną, a Ty nauczysz mnie strzelać z łuku?- pusta obietnica na podtrzymanie rozmowy? Być może, ponieważ nie spodziewał się, aby ich drogi prędko znów spotkały się ponownie, ale jeśli jednak kiedyś to się stanie... To dlaczego nie? Zaraz po tych słowach sięgnął do czarki i ponownie ją napełnił. Szło mu dużo szybciej niż się spodziewał. Następnie wziął kolejnego łyka, a następnie znów przerzucił się na palenie fajki.
-Oho, najpierw trójka rodzeństwa, a teraz jeszcze mąż. No, no. Sporą masz tę rodzinkę.- wiadomym było, że "córeczka samurajów" pewnie bardzo szybko wyszła za mąż, ale mimo wszystko dziwiło go to, że nie było go u boku swej żony, szczególnie w tak ważnym momencie. Być może nie przeszedł tego samego szkolenia? Był zwykłym cywilem? Z drugiej strony bycie w związku będąc zabójcą demonów musiało być cholernie ciężkie. Ciągłe podróże i możliwość śmierci w każdym momencie. Najwidoczniej ich to nie zniechęcało do tego, aby być razem, albo jak zawsze - był to po prostu nacisk ze strony rodziny, którą najprawdopodobniej jego rozmówczyni miała w komplecie. W przeciwieństwie do niego. Jakby nie patrzeć to różnili się bardzo, prawie w każdym aspekcie, czy to dlatego tak dobrze mu się z nią rozmawiało?
-Ale to oprócz strzelania z łuku musisz też pochwalić się swoją kolekcją.- dodał idąc za ciosem. Całkiem nieźle szła mu tym razem komunikacja, sake ewidentnie rozwijała jego język, być może nawet za bardzo. -To prawda, nie znam za wielu zabójców posługujących się tym oddechem. W sumie to... Wydaje mi się, że znam bardzo mało osób z naszego kręgu. Szczególnie teraz, gdy wiem ilu nas jest.- rozejrzał się po zajeździe jakby w celu potwierdzenia swojej tezy. Nawet pomimo sporej liczbie poległych i tak nie znał tutaj nikogo. -Dotychczas działałem w pojedynkę.- oznajmił, a następnie znów pociągnął z fajki. -Co do korzystania z innego oddechu... Myślę, że ten idealnie pasuje do stylu, który wypracowałem sobie przed staniem się zabójcą demonów, więc raczej nie zamieniłbym go na żaden z innych, które widziałem. - odparł po chwili zastanowienia. -A Ty?- zagadnął od razu chcąc poznać zdanie Mori na ten temat. W końcu takie pytania raczej nie zradzając się znikąd, być możę sama żałowała swojego wyboru, albo znała kogoś kto wolałby używać innej formy.
Odpowiedź na jego wątpliwości odnośnie męża Mori przyszły dużo szybciej niż by się tego spodziewał, ten okazał się być najprawdopodobniej cywilem, który odpowiadał za ochronę w Osace. Należał do policji. Hm. Ciekawe. -Szczerze to zastanawiałem się nad tym dlaczego nie ma tutaj Twojego męża. Zakładam w takim razie, że nie jest jednym z nas? - zagadnął chcąc dowiedzieć się więcej na ten temat. Nie dość, że rodzeństwo, to jeszcze mąż. Utrzymywanie relacji ze wszystkimi musiało być na prawdę trudnym przedsięwzięciem. -Ale czekaj... Co? Nie wie, że jesteś zabójczynią demonów? Nie wie, że demony w ogóle istnieją?- zapytał będąc w totalnym szoku, choć jak zawsze na jego twarzy widać było nieznaczne zwątpienie. Widoczne oznaczało, że musiało być mimo wszystko całkiem spore. Wtedy też padło pytanie jak on radzi sobie z "podwójnym życiem". Odpowiedź była prosta.
-Nie idzie, bo go nie mam. To.- wskazał na katanę przy jego boku. -Jest moje jedyne życie. Nie mam nikogo, ani niczego poza tym. - oznajmił spokojnym tonem, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Być może mogło się wydawać to komuś smutne, ale jeśli nie miał nic do stracenia to mógł cały poświęcić się walce. Czyż nie czyniło to z niego idealnego zabójcy? Żadnych zobowiązań, jeden cel. Po raz kolejny wziął do ust fajkę i pociągnął z niej wypełniając całe jego płuca kojącym, gryzącym dymem.

— Nie stać mnie? — powtórzyła, jakby oburzona. — I, że są rzeczy, których kupić nie można, tak? — kontynuowała, po jego następnej wypowiedzi. Sięgnęła po drugą pałeczkę i wyciągnęła do chłopaka rękę z obiema. — Wymienię. Miecz na pałeczki. Lepszej oferty nie znajdziesz. — Zatrzepotała rzęsami i przekonująco poruszyła ramionami. Nie utrzymała jednak tej pewności siebie długo, w końcu wybuchając śmiechem. — Wyobraź sobie, że idziesz walczyć z demonem, on oczekuje, że wyjmiesz co najmniej katanę, a wyskakujesz z pałeczkami. Nie wiem jak długo byś pożył, ale na pewno efekt zaskoczenia byłby niezły. Albo... albo lepiej! Wybierasz sobie rudę nichirin, oni pytają "jaka broń, wariacie", a ty... "a, pałeczki proszę! Takie jak do ramenu!" — Im dalej w las tym bardziej to, co mówiła traciło sens. Czyli alkohol działał.
W reakcji na nagłe przeprosiny ze strony Takuyi, uspokajająco poruszyła dłońmi na wysokości klatki piersiowej.
— Heeej, spokojnie! Rozumiem to, naprawdę. — Uśmiechnęła się pokrzepiająco, opuszczając ręce na swoje kolana. — Na początku się obawiałam, że to ja ciebie uraziłam. Jesteśmy kwita.
Nad kolejnymi słowami rozmówcy musiała się chwilę zastanowić, wobec czego zasłoniła sobie usta dłonią i tak tkwiła chwilę w ciszy.
— W sumie, to... czy coś je ogranicza przed tym? W sensie, raczej zdają sobie sprawę z istnienia statków, a pewnie niektóre mają jakieś specjalne umiejętności pozwalające im pływać. Więc, jeśli ich jeszcze tam nie ma, O ILE ich tam nie ma... to dlaczego? Ale nie wydaje mi się, by kiedykolwiek coś wspominał, że za morzem widział demona?
Nigdy wcześniej nie miała okazji się nad tym zastanowić, ale odnosiła wrażenie, że to Japonia stała się jakimś dziwnym ośrodkiem tych stworzeń. Czyżby ich lider bał się świata poza wyspą?
— Powinni nam kiedyś zorganizować takie spotkania integracyjne w różnych większych miastach. Kto wie, ilu z nich — wskazała ręką za siebie — też jest z Osaki. Może nawet z drugiego końca ulicy któregoś z nas. Chociaż zgaduję, że wolą, żebyśmy nie przyzwyczajali się do siebie za bardzo.
Widząc gest chłopaka, z ciekawości przechyliła głowę, trochę niegrzecznie się przyglądając jego znamieniu.
— Jaka jest jej historia? — spytała, brodą wskazując na bliznę.
Gdy została zapytana o demona z Kioto, uśmiechnęła się półgębkiem. Ponownie konspiracyjnie pochyliła się w kierunku Takuyi. Siedząc w sali pełnej zabójców demonów uznała za dobry pomysł, by nie mówić głośno, że...
— Żyje. A jak nie, to nie ja go zabiłam. Wokół nas było dużo ludzi, więc rzucenie się na niego było słabym pomysłem. Plus, wydawał się być w miarę... w porządku? Tak wiesz, jak na demona. Nawet kobiet nie żarł.
Parsknęła głośnym śmiechem w momencie, w którym Takuya zaczął zastanawiać się nad uczuciem posiadania rodzeństwa. Machnęła ręką, żeby go przystopować.
— Jesteś ciekaw? To przestań. To tak, jakbyś miał festyn codziennie odkąd otworzysz oczy rano aż je zamkniesz w nocy — prychnęła, kręcąc głową i unosząc oczy do góry. — Jeszcze ja jestem druga najstarsza, obok mojego bliźniaka, więc musiałam znosić ich wszystkich od samego początku. Tak naprawdę to tylko z tym bratem, o którym ci mówiłam najwięcej się dobrze dogaduję, z resztą... — Zamiast dokończyć zdanie, ruchem dłoni i wyrazem twarzy zaprezentowała, że było to raczej umiarkowane.
Ochoczo pokiwała głową na obie propozycje ze strony nowego kolegi.
— Z chęcią. Ogólnie to uczyłam się kiedyś używania katany, ale nie jest to moja preferencja — wyjaśniła. — Za blisko. Ale pewnie, mógłbyś mi dać parę wskazówek w przyszłości. Wychodzę z założenia, że lepiej umieć niż nie umieć. Szczególnie, póki nikt nie wymyśli tych śmiertelnych strzał.
— Czwórka — poprawiła. — Czwórka rodzeństwa. Plus ja. Czworo z nas to zabójcy, a mój bliźniak jest stróżem prawa, jak mój mąż i ojciec z resztą. Ale tak, doliczając jeszcze matkę... jest nas trochę. Mam nadzieję, że nadążasz. — Ponownie tego dnia puściła do niego oczko.
— Oj żebyś wiedział, że się pochwalę — zaśmiała się. Mori jednak była jedną z tych osób, które jak okazywały jakiekolwiek zainteresowanie jej zbiorem, była gotowa opowiedzieć całą historię każdego pojedynczego przedmiotu i prezentować je z tak bliska, że prawie wsadzałaby je obserwatorowi w twarz.
Pokiwała głową, ewidentnie rozbawiona pewnego rodzaju zaskoczeniem Takuyi a propos ilości Zabójców. Być może gdyby nie fakt, że z trójką z nich była spokrewniona, to też by to zrobiło na niej wrażenie? Tak to nie dość, że miała paru w domu, to jeszcze znała ich znajomych z tego samego fachu.
— Myślę, że oddech wiatru był zawsze najbardziej interesujący dla mnie. I nie mówię tego, żeby ci było miło — odparła, na koniec zdania wskazując na rozmówcę palcem w geście "uważaj". — Natomiast, tak jak mówię, ja preferuję dystans, więc dobrze się składa z tym kamieniem — dodała po chwili, spoglądając z pewnego rodzaju czułością na swój worek z bronią.
W odpowiedzi na kolejne pytania chłopaka, kręciła głową.
— Nie jest jednym z nas i nie wie o istnieniu demonów — wyjaśniła w końcu na głos. — Biorąc pod uwagę, że policja generalnie nami gardzi, to nie mogłam mu powiedzieć. Mój ojciec dowiedział się, że jeden z moich braci jest i go wygnał, także... — Westchnęła ciężko, pokazując swoje zmęczenie tą sytuacją. — Nie jestem pewna, czy chciałabym żyć jak ty, ale przynajmniej tobie nikt w domu nie patrzy się na ręce!
Kończąc to zdanie sięgnęła po sake i uniosła je w toaście, aby po wypiciu odstawić naczynie dnem do góry. Koniec na dziś.

-Wybacz, ale za żadne skarby się z nią nie rozstanę.- oznajmił gdy kobieta dopytywała się o jego katanę. Oferta z pałeczek jednak całkiem go zadziwiła. Parsknął jedynie śmiechem widząc gdy ta wyciągnęła w jego stronę drewniany przybory do jedzenia i zaczęła się do niego "łasić". Dobrze wiedział, że się zgrywała, więc po jego reakcji, której pewnie się spodziewała nie trzeba było niczego dodawać. Po jej kolejnej wypowiedzi po raz kolejny dało się od niego usłyszeć krótką salwę śmiechu. -Z takimi pałeczkami to pewnie nie za długo. Chociaż... Słyszałem kiedyś, że byli tacy co gołymi pięściami pokonywali demony walcząc z nimi do rana.- nie miał pojęcia dlaczego akurat w tym momencie przypomniało mu się coś takiego, ale stwierdził, że poniekąd pasowało to do sytuacji, o której wspominała czarnowłosa. Skoro już zaczęli gadać o totalnych bzdetach to dlaczego by tego nie przytoczyć?
Małe nieporozumienie zostało bardzo szybko wyjaśnione. Okazało się, że Mori również nie chciała go urazić, ba, nawet myślała, że to w jakiś sposób zrobiła. Kto by się spodziewał, że interakcje z losową osoba mogły okazać się tak przyjemne i tak naturalne? Wszystko przychodziło tak łatwo.
-W porządku, w takim razie jesteśmy kwita. Kamień z serca.- tak, gra słów była tutaj zamierzona. Zaraz po swoich słowach odetchnął teatralnie z ulgą i lekko się uśmiechnął. Z jakiegoś powodu nie potrafił zachować kompletnie powagi i dystansu przy Mori. Było to na pewno ciekawym zjawiskiem, ale całkiem przyjemnym. Dopóki alkohol wirował w jego żyłach zdawało mu się, że miał przyzwolenie na to, aby pozwolić sobie na więcej niż zwykle. Pewnie za jakiś czas ugryzie go to w tyłek, ale... Co tam, właśnie przetrwał pewnie jedną z najcięższych bitew w swoim życiu.
-W sumie... Coś w tym jest. Może coś ich tutaj po prostu trzyma albo nie mogą za bardzo oddalić się od tego kto ich stworzył? Nie wiem.- oznajmił wracając do swojej normalnej, beznamiętnej mimiki. Wzruszył przy okazji lekko ramionami i opróżnił fajkę. Pora na wymianę tytoniu, a było to nieco trudniejsze niż zwykle. Świat się zrobił taki jakiś bardziej płynny, a wszystkie bodźce, które docierały do niego przy każdym jednym ruchu nie tylko Mori, ale też i większości tutaj zgromadzonych zaczynały być lekko przytłumione.
-W sumie dawno nie byłem w Osace, odkąd zostałem Zabójcą Demonów cały czas jestem w trasie. To tu, to tam. W zależności od tego gdzie mnie poślą. Rzadko zatrzymuję się gdzieś na dłużej.- i w sumie całkiem mu to odpowiadało. Jakoś tak przyzwyczaił się do bycia samotnikiem i działaniem głównie na własną rękę. Z jednej strony nie miał wsparcia, ale z drugiej nie musiał się o nikogo więcej martwić. -A dziwisz się? Równie dobrze jutro, albo pojutrze któreś z nas może już nie żyć. Kto wie na co trafimy przy następnym zadaniu?- rozmyślania Takuyi mogły wydawać się nieco pesymistyczne, jednak z jego punktu widzenia było to podejście bardziej realistyczne. Wystarczyło spojrzeć na to ilu zabójców poległo w ostatniej bitwie. Co miałoby sprawić, że będą mieli jakąkolwiek gwarancję dożycia kolejnego dnia?
Samo zainteresowanie blizną Kurokaze nie wydawało mu się niegrzeczne, czy też nie na miejscu. Sam na siebie to przecież sprowadził zwracając uwagę rozmówczyni na swoją bliznę. Oczywiście zrobił to mimowolnie, po prostu był to odruch.
-Powiedzmy, że... Przez parę swoich błędów miałem bliskie spotkanie z demonem.- choć już dawno pogodził się z przeszłością i tym jak to wyglądało to raczej nie był to jeden z tematów, który omawiałby przy pierwszym spotkaniu. Pytanie tylko, czy taka odpowiedź satysfakcjonowała jego rozmówczynię.
Nachylił się lekko, gdy czarnowłosa zrobiła to samo, aby opowiedzieć mu historię o tym demonie z Nagoi. Choć cała ich konwersacja była interesująca, tak ten temat przyciągnął jego szczególną uwagę. Nie patrzył się na nią, gdy ta mówiła tylko wzrok skupił na pustce przed nim. Nie była to przesadnie długa historia, ale dała mu dość sporo do myślenia. Puściła go? Tak po prostu? Twierdziła nawet, że ten nikogo nie żarł. Może to właśnie na niego trafił wtedy w Osace? W końcu skoro oni podróżowali to demony też mogły to najpewniej robić bez większego problemu. Pokiwał głową na znak, że rozumie i na chwilę zamyślił się ustawiając dłoń pod swoją brodą.
Myśli o rodzeństwie opuściły głowę Takuyi tak szybko jak się tam pojawiły. Słuchając historii Mori brzmiało to na prawdę jak coś bardzo uciążliwego. Przywiązanie, poczucie obowiązku, bliskie więzy i ciągłe zamartwianie się czy wszystko u nich w porządku. Zapewne Kurokaze stałby się największą niańką swojego rodzeństwa gdyby je miał. W końcu przecież o to walczył, aby takie relacje mogły trwać w najlepsze nie martwiąc się o to, że następnego dnia ktoś z bliskich może umrzeć. Gdy walczyło się o ogół było jakoś łatwiej.Na sam koniec jednak zaśmiał się lekko rozbawiony formą opowieści i porównań, które sprezentowała mu jego nowej koleżanki.
-To już ustaliliśmy, ale wiesz... Gdyby cokolwiek stało się z Twoją bronią szansa, że znajdziesz w okolicy podobną jest praktycznie równa zeru. Prędzej znajdziesz katanę, dlatego bardzo dobrze, że znasz chociaż jakieś podstawy. - oznajmił z powagą kiwając potakująco głową jakby była to najoczywistsza oczywistość. Zapewne szansa, że coś stanie się z bronią wykutą z tej specjalnej stali była bardzo mała, ale nigdy nie wiadomo.
-Czwórka? Ach tak, mój błąd. Najmocniej przepraszam. To chyba już zmęczenie.- oznajmił z lekko zakłopotanym uśmiechem i położył dłoń na swoim czole zakrywając jednocześnie w większej mierze oczy po czym zsunął ją powoli do brody, a na sam koniec wypuścił głośniej powietrze z nosa. -Tak, tak, już nadążam.- oznajmił i lekko się uśmiechnął kręcąc głową z zażenowaniem wobec samego siebie.
-Zatem uznam to za obietnicę.- oznajmił i uśmiechnął się szarmancko w jej kierunku. Alkohol robił z nim na prawdę dziwne rzeczy. -Och, na prawdę? Z jakiegoś konkretnego powodu tak Cię zaciekawił, czy chodziło bardziej o osoby, które po drodze spotykałaś?- nie wykluczał możliwości, że to właśnie jakieś ciekawe osobistości sprawiły, że oczy czarnowłosej patrzyły bardziej przychylnie właśnie na ten, a nie inny oddech. On sam cieszył się, że to właśnie Yoshiro na niego trafił, ponieważ przy innych stylach oddechu odnajdywałby się zdecydowanie gorzej. Być może nie był to zupełny przypadek, że to właśnie on go wtedy odnalazł.
Gdy resztę wiadomości związanych z mężem Mori jedynie odchylił lekko głowę do tyłu i krótko pokręcił nią z niedowierzaniem.
-To w takim razie jak wy... Ze sobą żyjecie?- nie wytrzymując po prostu zapytał. -Huh. Musi Ci być na prawdę ciężko sklejać to wszystko w całość.- przyznał i zerknął na kobietę z nieco większą powagą. Z jednej strony było mu jej trochę szkoda, ale w sumie... Przynajmniej miała do kogo wracać. To też musiało być całkiem miłe uczucie. Sam poniekąd udał się na szkolenie z myślą o tym, że wróci i będzie mógł w razie czego ochronić swoich bliskich przed niewidzialnym zagrożeniem. Wszystko odbyło się jednak za późno i nie było już do kogo wracać. Przez to teraz musiał dźwigać ogromny bagaż doświadczeń, ale mimo tego dawał radę. W końcu nikt nie patrzył mu na ręce. Mógł pozwolić sobie na więcej swobody. -W takim razie za bagaż, który musimy dźwigać. Nieważne jaki by nie był.- oznajmił decydując o toaście, a następnie opróżnił naczynie, po czym od razu zaczął nalewać kolejną czarkę. Mori zdecydowała się już skończyć na dziś. Być może on powinien zrobić to samo? Cóż, ale skoro już sobie nalał, to nie mogło się zmarnować, nieprawdaż? Poza tym jakoś te ostatnie tematy sprzyjały kolejnym kolejkom. Może i dobrze, że to też była jego ostatnia.

— Że co robili?! — spytała, otwierając szeroko oczy. Nie była w stanie sobie w ogóle wyobrazić opcji zabicia demona za pomocą samych rąk. — Ale to trzeba im głowę uciąć albo zmiażdżyć i w ogóle nichirin i... kurwa. Ciężko mi w to uwierzyć, ale jeżeli byli tacy... szacunek.
Zaśmiała się cicho w reakcji na ulgę Takuyi, jednocześnie zasłaniając usta dłonią.
— Załapałam to! — ostrzegła, wskazując na niego palcem. Jak to jest, że po trochę sake i w dobrym towarzystwie człowieka mogło bawić dosłownie wszystko? Z całą pewnością fakt przeżycia ostatniej nocy również to powodował w reakcji na rozluźnienie organizmu po takiej ilości stresu.
— Albo demony demonami ale też trzęsą portkami przed Tokugawą — prychnęła, wyobrażając sobie, jak te krwiożercze monstra podporządkowują się decyzjom rządu. — Chociaż, hej..! A co, jeżeli... on jest demonem? — ostatnie słowa wypowiedziała teatralnym szeptem, dla pewności znów się nieco pochylając w kierunku rozmówcy. Kiedy jednak się prostowała, bacznie go obserwowała w oczekiwaniu na reakcję. Można powiedzieć, że była to dość śmiała teoria z jej strony.
— I odpowiada ci to? Taki ciągle koczowniczy tryb życia? Też często się przemieszczam, ale w Osace wciąż całkiem sporo czasu spędzam. Chyba, że litują się nade mną, żebym nie straciła mojej przykrywki dobrej żony. — Biorąc pod uwagę, jak ważnym było, aby jej małżonek nie dowiedział się o jej profesji, to nawet doceniłaby, gdyby celowo dostawała zlecenia bliżej Osaki. — Weź tak nie mów nawet — westchnęła w odpowiedzi na kolejne stwierdzenie mężczyzny, czując przy tym, jak po jej plecach przeszedł dreszcz. — Śmierć w samotności wydaje mi się taka... przykra.
Kiwnęła głową w zrozumieniu, decydując się nie drążyć tematu blizny rozmówcy. Założyła, że sam podejmie się tego kiedy będzie miał na to ochotę.
— Ja niestety też — odparła tylko dowcipnie, wskazując na swój krzywo zrośnięty nos. Chociaż ten nie poprawiał jej wizerunku, zdążyła się przyzwyczaić do nowej rzeczywistości.
— Nie no, to oczywiste — zgodziła się z mężczyzną. — Chociaż w sumie szkoda, mogliby zacząć produkować więcej młotów tego typu. Już nawet im te ostrza w środku daruję, albo wachlarz zamiast trzonka, ale kowale chyba już się przyzwyczaili do mieczy.
Uniosła brwi w zdziwieniu, słysząc przeprosiny Takuyi.
— Hej, hej, przestań! Spokojnie! Kiedyś odnosiłam wrażenie, że nawet moi rodzice się gubili w naszej ilości! — Zaśmiała się krótko na to wspomnienie. — Z resztą, teoretycznie rzecz ujmując, to jest ich trójka dzięki wygnaniu jednego. — Wzruszyła ramionami.
Zachichotała ponownie, widząc szarmancki uśmiech mężczyzny.
— Hej, no patrz! Nawet umiesz się uśmiechać! — wytknęła w końcu. Zdążyła zauważyć, że nie był on jakoś bardzo ekspresywny na twarzy, dlatego aż korciło ją, żeby o tym wspomnieć na głos. — Natomiast podobały mi się te techniki, które miałam okazję zobaczyć. No i... chyba lubię zielony kolor.
— Ledwo — parsknęła w odpowiedzi. — Tak jak mówiłam, on jest policjantem. Rzadko bywa w domu, większość czasu spędza w pracy, więc dużo się mijamy. A jak muszę wyjść, to mówię mu, że idę do rodziny. Z rodzeństwem osłaniamy siebie nawzajem.
Z pewnym impetem odłożyła wreszcie na stół zmaltretowane przez siebie pałeczki.
— Przejdziemy się? — zaproponowała, kiedy Takuya wlał w siebie sake. Ciepłe, ciężkie od dymu i zapachu alkoholu oraz dużej ilości ludzi powietrze zaczynało ją przytłaczać. Wpadła więc na ten pomysł, wnioskując, że podczas chociażby krótkiego spaceru na zewnątrz łatwiej będzie jej wytrzeźwieć i "przeprocesować" wypity trunek.

-Ponoć ten ktoś albo oni walczyli tak długo z demonem, aż w końcu nie nastał ranek i po prostu nie spalił się od słońca. Ale to tylko opowiastka zasłyszana w jednym z zajazdów, przez który podróżowałem. Nie wiem, czy to prawda.- czy było to prawdą, czy nie. Rzeczywiście jeśli ktoś tego dokonał to już przed zostaniem Zabójcą Demonów musiał być niesamowicie silny. Takuya nie wyobrażał sobie podjęcia walki jeden na jednego przed swoim treningiem. Chociaż... Może jakby mógł używać zwykłego miecza? Raczej mało prawdopodobny scenariusz. Teraz na szczęście nie musiał się zastanawiać. Miał to co było potrzebne do walki. Niejednokrotnie to udowadniał.
Żarcikom, śmiechom i teoriom nie było końca, sielankowa atmosfera trwała w najlepsze. Starania Takuyi zostały nawet docenione, a niskich lotów żarcik całkiem nieźle się przyjął i nawet został zrozumiany przez jego rozmówczynię. Nic dziwnego, przecież korzystała z Oddechu Kamienia.
-A kto by nie trząsł? Władza i liczby robią swoje.- oczywiście chodziło tutaj o liczbę wojska, z którą zapewne demony nie był w stanie sobie poradzić, a przynajmniej na ten moment. -Nie wydaje się to niemożliwe, ale wtedy najpewniej jesteśmy zgubieni.- powiedział to z lekkim uśmiechem jak gdyby nigdy nic. Czy było to możliwe? Oczywiście, że tak, nawet całkiem prawdopodobne. Nikt przecież nie wiedział jak daleko sięgają wpływy demonów. Być może właśnie dlatego nie opuszczają ich kraju, ani nie przybywają ich ewentualne inne wersje zza morza.
-W sumie to tak. Przyzwyczaiłem się. Tak jest poniekąd łatwiej, a przynajmniej mi. Nie masz nic do stracenia, więc łatwiej jest podejmować niektóre decyzje. Nie muszę się zastanawiać, czy moja decyzja zaszkodzi lub spodoba się moim bliskim, czy też towarzyszom, bo po prostu ich nie mam. No, przynajmniej przez większą część moich podróży. Ale żeby nie było, nie współpracuje się ze mną tak źle.- zaznaczył nie chcąc kończyć swojej wypowiedzi pesymistycznym akcentem, choć i tak zapewne powoli psuł nieco nastrój swoimi realistycznymi przemyśleniami. -I jest przykra. Dlatego staram się, aby nikt nie musiał jej doświadczyć.- jeszcze gorsza jest chyba śmierć z rąk nieświadomych rąk swoich bliskich, którzy zmienieni w demona zapominają kompletnie o swojej przeszłości i odwracając się przeciwko wszystkim, których dotychczas kochali.
Na szczęście pomimo alkoholu Mori dalej kontaktowała i załapała, że blizna Takuyi nie jest tematem na ten dzień. Ogólnie raczej nie był to temat, którym podzieliłby się z kimś komu za bardzo nie ufa, co jak wynikało zapewne z jego wypowiedzi jest całkiem niezłym wyczynem. Z drugiej strony swoimi odważnymi teoriami i ekspresywną postawą kobieta na pewno otrzymała sporego plusa na start. Jego kąciki ust powędrowały lekko do góry gdy ta wskazała swój nos.
-Nie znam się na kowalstwie, ale być może nie chodzi o samą specyfikę broni, a raczej jej użytkowania i użytkowników, których jest po prostu mniej.- znów, chłodna analiza i suche fakty. Produkcja mieczy szła na pewno na szerszą skalę aniżeli broni, którą posługiwała się Mori, aczkolwiek w pewien sposób było jej to na rękę. Im rzadsza broń, tym mniej informacji na jej temat. Wtedy przeciwnik nie wie czego może się spodziewać, a tak? Katanę każdy widzi jaka jest. Zasięg jest ściśle określony długością ostrza i nie może się zmieniać. Sprawa wygląda inaczej z kulą i wachlarzem na długim łańcuchu. Na szczęście jego mała pomyłka nie została odebrana zbyt osobiście, więc zapewnienia, że wszystko jest w porządku przyjął po prostu kiwnięciem głowy na znam, że rozumie.
-Czasem się zdarza, ale nie przyzwyczajałbym się na Twoim miejscu.- odparł na komentarz odnośnie jego mimiki. -Uważam, że z czernią tworzy całkiem niezłe połączenie. Co do technik to całkiem ciekawe, bo mój oddech opiera się głównie na ataku, a z tego co kojarzę to Twój jest trochę... Twardszy, jeśli tak to mogę ująć.- oznajmił próbując jakoś ubrać w słowa to co chciał przekazać. Chwilę po tym zrobił sobie krótką przerwę od mówienia i znów wrócił do palenia tytoniu z fajki, która czekała na niego dłuższą chwilę.
-Hu hu.- skomentował krótko sytuację, w której znajdowała się Mori. Nie zazdrościł jej. Takie ciągłe kłamstwa na pewno nie skończą się dobrze, nieważne czy w dobrej, czy złej wierze. Prawda prędzej czy później wyjdzie na jaw. -W takim razie dobrze, że macie siebie nawzajem. A teraz? Zjazd rodzinny w Edo?- malutki, niegroźny pstryczek nie zaszkodził, a przynajmniej tak mu się wydawało.
-Pewnie.- odparł lakonicznie i z fajką w ustach podniósł się zostawiając puste już miski za sobą. Pojadł, popił, mógł ruszać podbijać świat. Chociaż... No przydałoby mu się nieco odsapnąć, ale trochę świeżego powietrza przecież nigdy nie mogło zaszkodzić.

Zamrugała szybko, dalej będąc zaskoczoną słowami Takuyi.
— Pojebane — podsumowała. Jednak teraz, kiedy dodał "element słoneczny" było jej łatwiej uwierzyć w taki ciąg zdarzeń. Może byli to już bardzo silni zabójcy, a walczyli przeciwko świeżym demonom? Prawdopodobnie tego nigdy nie mieli się dowiedzieć, biorąc pod uwagę, że były to jedynie "zajazdowe legendy".
— Owszem, ale... co z tego, jak pewnie nawet połowa z nich nie używa nichirin? Przecież zwykłymi katanami to mogą demony co najwyżej połaskotać — stwierdziła sceptycznie. W zastanowieniu przeczesała włosy dłonią. — Za to moja teoria tłumaczy, dlaczego policja za nami nie przepada. Nie ukrywam jednak, że mam nadzieję, że się mylę.
Słuchając dalej mężczyzny, złapała się za brodę, palec wskazujący lokując na ustach. Nie mogła się z nim nie zgodzić i prawdopodobnie jego podejście było idealnym dla zabójcy demonów, jednak sama chyba nie byłaby do tego zdolna. Nawet podczas krótkich wypadów szybko zaczynało jej brakować rodziny i znajomych.
— Mam to potraktować jako autopromocję i ofertę? — spytała z rozbawieniem, odnosząc się do ostatniego zdania. Żeby już nie psuć ponownego ogrzania atmosfery, dalej tylko skinęła głową, zgadzając się z przedmówcą.
— Być może... — westchnęła. — Nie wiecie, co dobre.
Ponownie zaśmiała się, gdy Takuya postanowił dalej zgrywać powściągliwego.
— Już się przyzwyczaiłam — odparła, pokazując do niego koniec języka. — Teraz to już musisz tak częściej, albo uznam, że coś ci dolega. Łatwo mnie rozpaskudzić — dokończyła, chichocząc. — No, dlatego to jest oddech, który mi się podoba w użytkowaniu, ale niekoniecznie przez siebie. Znaczy, wiesz, może jakby taki mi przypadł to by mi urosły jaja i bym się nie martwiła o ofensywę. Ale, tak jak mówiłam... przede wszystkim dystans!
Prychnęła nieco pogardliwie na ewidentny przytyk co do jej sytuacji.
— Mniej więcej.
Po tych słowach i zgodzie na wyjście, Mori podniosła się ociężale (raz jeszcze musząc się podtrzymać stołu), ubrała i po upewnieniu, że niczego za sobą nie zostawiła, opuściła budynek w towarzystwie rozmówcy. Przeciągnęła się i odetchnęła głośno, łapiąc w płuca chłodnego powietrza.
— W jaki sposób zostałeś zabójcą? Co cię do tego skłoniło? — zagaiła, ruszając w wycieczkę dookoła przybytku.

Prawdą było, że walka z demonem bez odpowiedniego ostrza wydawała się zwykła abstrakcją. Po to były przecież opowieści, aby nie robić tego samego, a jedynie inspirować innych do tego, aby sami wznosili się na szczyt swoich umiejętności. Być może było w niej ziarenko prawdy, ale i tak chodziło głównie o to, aby inni pracowali jeszcze ciężej chcąc osiągnąć taki status.
-Prawda, ma to sens, ale nie wiemy też wszystkiego, więc nie można wykluczać żadnej opcji.- pokiwał tutaj ze zdecydowaniem głową. -Też prawda, być może pomiędzy nimi jest rozsiewana jakaś propaganda i dlatego jest jak jest.- wzruszył ramionami. Nic przecież nie było jasne, żadne z nich nie posiadało odpowiednich wpływów, aby jednoznacznie być przekonanym jak działa ta wielka machina. Czy byli to jedynie ludzie? Czy może gdzieś w ich szeregach znajdowały się demony? Z jakiegoś powodu nie mógł sobie wyobrazić wersji, w której demony nie uzyskałyby jakichkolwiek wpływów w siogunacie.
-Hm. Przyznam, że od czasu do czasu przydałoby się jakieś wsparcie. - nie było też tak, że Takuya wybrał sobie taki los. On musiał się do tego przyzwyczaić, ponieważ zabrano mu dosłownie wszystko. Żaden z jego przyjaciół z dzieciństwa i późniejszego okresu przecież się nie ostał. Idąc dalej rodzice również nie żyją. Został sam jak palec i po prostu musiał z tym żyć. Mori miała wybór. Miała rodzinę, w której wzajemnie o siebie dbali i męża, do którego mogła wracać. Mieli swoje problemy, pewnie, ale dalej mogli na siebie liczyć. A Kurokaze? Cóż. Można by powiedzieć, że teraz trochę sam skazywał się na taki los, aczkolwiek kto by tak nie zrobił na jego miejscu? Potrzebował trochę czasu, aby odpowiednio się przestawić i ten czas powoli nadchodził. Krok po kroku.
-Oj to w takim razie często będziesz się musiała o mnie martwić.- odparł i parsknął lekko śmiechem. -To wszystko jest kwestią praktyki. Najważniejsze, że działa.- przynajmniej dla ich dwójki, bo siedzieli tutaj w przyjeździe, a nie byli zbierani z ulic Edo.
Samo wyjście na zewnątrz wydawało się całkiem niezłym pomysłem. Takuya mógł chociaż przez chwilę pooddychać świeżym powietrzem, aby zaraz jednak znów truć płuca gryzącym dymem. Jakoś z prostych i zabawnych tematów zboczyli w końcu na poważniejsze rzeczy. Nie dało się tego uniknąć. Każda przyjemność kiedyś się kończy. Czy to mu jednak przeszkadzało? W żadnym wypadku.
-Hmmm...- zamyślił się na chwilę biorąc bucha ze swojej fajki i patrząc w przestrzeń przed siebie. -Opowiem Ci krótką historię. Szedłem sobie z moimi przyjaciółmi. Świeżo wkraczając w wiek dorosłych postanowiliśmy się zabawić, poimprezować. Pobalowaliśmy ostro, nikt z nas przecież nie znał za bardzo swoich limitów. Wszystko było wspaniale. Wracaliśmy już powoli w kierunku swoich domów. Demony jeszcze dla nas nie istniały, nikt z nas nie miał świadomości, że coś takiego istnieje. Szliśmy sobie spokojnie tak jak my teraz we dwójkę.- tutaj zrobił krótką pauzę wskazując otwartą dłonią na swoją rozmówczynię, a później na siebie. - Tylko w nocy. Jakiś demon zwietrzył łakomy kąsek i... No. Przeżyło nas dwoje z siedmiu osób, z którymi wtedy byłem. Obronił nas jakiś Zabójca Demonów, który ostatecznie poległ w wyniku odniesionych ran. Najgorsze jest jednak w tym wszystkim to, że parę tygodni wcześniej sam Yoshiro opowiedział mi o demonach i zaproponował dołączenie do zabójców. A ja? Nie uwierzyłem mu i nawet wziąłem go za głupca grzecznie go zbywając. Do dziś nie jestem z tego dumny, ale... Kto by się spodziewał, że tak popierdzielone rzeczy na prawdę istnieją?- mówiąc czasami robił krótkie przerwy, aby zastanowić się nad kolejnością i odpowiednim przedstawieniem wydarzeń. Oprócz tego w międzyczasie dalej palił fajkę dając sobie kolejne sekundy do namysłu. Nie był to łatwy temat, ale nie dało się zaprzeczyć, że było to coś co ukształtowało go tym kim był dzisiaj. Nie mógł w żaden sposób o tym zapomnieć, czy się tego wyprzeć.-A Ty? Jaka jest twoja historia i o co walczysz?

— To co, oficjalnie najbardziej pijacka drużyna zabójców w Edo? — spytała takim tonem, jakby sama nie wierzyła w to, co mówi. Oparła się policzkiem o dłoń złożoną w pięść i uśmiechnęła przekonująco.
— Aż taki problematyczny jesteś? — prychnęła. — A z buzi taki aniołek... — W celu podkreślenia tego, że dała się nabrać, przewróciła oczami. — Jeżeli jesteś z tych, co zamiast pomyśleć to lecą na krzywy ryj i wracają bardziej zranieni niż było to konieczne, to... mam doświadczenie z takimi. Mój brat jest dokładnie taki sam.
Ze szczerym i nieukrywanym zainteresowaniem słuchała historii, którą Takuya postanowił się z nią podzielić. W gruncie rzeczy więcej patrzyła na jego twarz niż przed siebie, chociaż, oczywiście, starała się kontrolować to, czy nie wchodziła w jakiś obiekt. Co jakiś czas przytakiwała lub wydawała z siebie jakiś dźwięk świadczący, że słuchała, ale nie chciała mu przerywać.
Gdy skończył, przez chwilę nic się nie odzywała. W milczeniu stawiała kolejne kroki, zastanawiając się nad właściwym doborem słów.
— Rozumiem cię — westchnęła, naciągając rękawy tak, aby móc ukryć w nich dłonie. — I współczuję. Ale... przeżyła was dwójka. Co z tą drugą osobą? Też została zabójcą? — Przerwała, by rozejrzeć się po okolicy. Odruchowo. — I co z tamtym demonem? Zginął wtedy? Chcesz się zemścić?
Kiedy dotarło do niej pytanie Takuyi, wciągnęła ze świstem powietrze. Odwróciła na chwilę wzrok od niego, marszcząc brwi, jednak w ciągu kilku sekund wróciła do swojej neutralnej twarzy.
— Miałam wcześniej innego męża, Usaburō. Też był policjantem i dużo nie było go w domu. W odróżnieniu od tego, co mam teraz, to on potrafił znikać na długi czas i wracać na kilka dni. Natomiast... wiesz, jako córka samuraja byłam wychowywana na przykładną damę, panią domu, grzeczną i posłuszną — prychnęła. — Ale, że też zazdrosna ze mnie suka — zerknęła na rozmówcę, uśmiechając się półgębkiem — to pozwoliłam sobie w końcu na zrobienie awantury. I to całkiem sporej. Myślałam, że mnie zdradzał, w końcu to nie jest nic nadzwyczajnego, by mężczyzna bywał u innych dam, ale... powiedział mi wtedy o demonach i zabójcach. Pokazał miecz. Wkrótce potem nawet poznałam jego mistrza, a dzięki temu niedługo później i mojego przyszłego, Takeshiego. — Przerwała, aby westchnąć i zastanowić się, jak kontynuować. — No i zdecydowali się mnie wyszkolić. A o co walczę... głównie chciałabym upierdolić łeb jednemu specjalnemu egzemplarzowi; kiedy nie było mnie w domu którejś nocy, jakiś demon zabił Usaburō i nasze dzieci, a mojemu bratu niewiele brakowało. Po tym też mój ojciec go wydziedziczył, więc w pewien sposób też go straciłam. — Zacisnęła dłonie w pięści kilka razy. — Ale też nie chcę, żeby inni ludzie musieli dzielić mój los. Plus... jest całkiem zabawnie. Na swój sposób — zakończyła skinieniem głowy w kierunku Takuyi, sugerując, że tę humorystyczną stronę ich profesji zawdzięczała na ten moment też jemu.

-Już bez przesady. Dzisiaj to nie poszaleliśmy, myślę, że stać nas na więcej.- odparł, a jeden z kącików jego ust uniósł się lekko do góry. Nie można przecież było powiedzieć, że byli u szczytu swej formy. Wymęczeni, obici, lekko ranni, niewyspani.
-Nawet sobie sprawy nie zdajesz!- odparł i parsknął lekko śmiechem. Tego, że wyglądał na aniołka jednak zupełnie nie spodziewał się z ust samurajki. Jego mimika kompletnie zamarła i spojrzał się na nią z zarysem zaskoczenia i zaintrygowania na twarzy. Dziwnym było słyszeć takie rzeczy od obcej osoby. Chyba było to coś w rodzaju... komplementu? A może mu się wydawało i były to tylko przepychanki słowne. -Tutaj też w takim razie Cię zawiodę, ale ja jestem raczej z tych co nie lecą przed siebie bez pomyślunku. Preferuję metodyczne, aczkolwiek stanowcze podejście do walki.- zdecydowanie nie był narwańcem. Choć charakter nie zawsze definiował to jak ktoś spisywał się w walce to tutaj w jego przypadku nie powinno być żadnej niespodzianki. Nie był typem, który leciał przed siebie i co będzie to będzie. Opierał się bardziej na chłodnej analizie i odpowiednim wykorzystywaniu wszystkiego co miał w arsenale. Być może dlatego wciąż żył.
-Demon... Cóż, nie wiem. Strzelam, że został pokonany, ale mógł też odnieść wtedy takie rany, że musiał uciekać.- oznajmił i westchnął dając sobie czas i chwile na ubranie w słowa kolejnych, dużo trudniejszych dla niego słów. Nawet pomimo upływu czasu i pogodzenia się z tym wszystkim nie było to najprostsze. -Drugą osobą była Saya. Moja przyjaciółka, po tych wydarzeniach jeszcze bardziej się do siebie zbliżyliśmy i ze sobą zżyliśmy. Nie chciałem żeby to też przytrafiło się jej dlatego wyruszyłem szkolić się na zabójcę demonów. Pod sam koniec, dosłownie przed moją finalną próbą otrzymałem list, w którym była informacja o jej śmierci. O ironio, był to demon.- być może było to zmęczenie, ale po raz pierwszy nieco bardziej się spiął podczas ich rozmowy. Zacisnął na chwilę pięść, jednak bardzo szybko ją rozluźnił. Obiecał sobie, że nie będzie okazywać już słabości. Musiał być ponad to. -Gdybym wiedział jaki demon to zrobił i gdyby się okazało, że dalej żył to z chęcią, a tak to muszą mi wystarczyć kolejne odrąbywane łby.- odparł sucho jak na siebie do tej pory. Wypowiedział to tak jakby sam brzydził się w jakimś stopniu tych słów. Zaraz po tym wziął głębszy oddech, zaciągnął się mocniej fajką, wypuścił duży obłok dymu i wraz z jego zniknięciem, jego spokój również został przywrócony. Emocjonowanie się nie było w jego stylu. Czasem jednak były sprawy, które i w nim pobudzały jakieś widoczne emocje, nawet jeśli były całkiem nikłe.
W końcu przyszła kolej na Mori. Ona również nie miała lekko. Też przeżyła sporo. Utrata męża i dzieci musiała boleć tak samo jak utrata całej rodziny, być może nawet jeszcze bardziej. Nie miało to jednak znaczenia, ponieważ każde z nich przeszło przez swoje piekło. Pomimo tego radzili sobie z tym zupełnie inaczej. Zapewne ze względu na sytuacje w jakich się znaleźli po prostu zaadaptowali się odpowiednio. Mori otoczyła się rodziną i znalazła kolejnego męża, a Takuya odciął się zupełnie od nawiązywania bliższych relacji nie chcąc po raz kolejny tracić coś tak cennego.
-Muszę przyznać, że też sporo przeszłaś.- oznajmił i delikatnie położył jej rękę na ramieniu we wspierającym geście, po czym zaśmiał się lekko gdy usłyszał o tym, że jest całkiem zabawnie. -Ja na swój sposób też się całkiem nieźle w tym wszystkim odnajduję. Bardzo lubię walczyć, a jeszcze bardziej - wygrywać. Muszę powiedzieć, że z racji na to, że tutaj dalej stoję to idzie mi całkiem nieźle. A Ty w czym jeszcze odnajdujesz przyjemność i tę zabawę?- zagadnął chcąc dowiedzieć się nieco więcej jeśli coś takiego było. Oprócz tego w odpowiedzi na jej skinięcie odpowiedział lekkim, ciepłym uśmiechem. On również czuł się przy niej całkiem swobodnie, zdecydowanie ta konwersacja i wspólnie spędzony czas pozwolił mu trochę odetchnąć i nabrać innej perspektywy na to jak można iść przez życie.

— Czy to oznacza zaproszenie na powtórkę? — spytała, spoglądając na chłopaka podejrzliwie. — Z resztą, może najpierw zobacz, jak się będziesz czuł jak wstaniesz. Czy jesteś aż tak pewien swoich możliwości? — Przez chwilę milczała, lustrując go wzrokiem. — Ah, rozumiem! Nie wyglądasz mi nawet na dwadzieścia pięć lat, więc pewnie jeszcze nie wiesz, jak to jest być martwym przez dwa dni — stwierdziła, ewidentnie rozbawiona. Tak rozbawiona za to nie była, kiedy parę razy przesadziła z alkoholem w towarzystwie pierwszego męża i na następny dzień oboje byli bliżsi do czołgania się po podłodze niż normalnego chodzenia.
Wybuchła śmiechem, kiedy zobaczyła reakcję Takuyi na słowa o aniołku.
— No już, już, przestań! Nawet w tym półmroku widzę, żeś się czerwony zrobił! — Był to oczywiście żart, ale chciała zobaczyć reakcję rozmówcy na świadomość o rumieńcu. — Taaak... wszyscy tak mówicie — zaczęła, odnosząc się do słów o stylu walki — a później zanim ja bym zdążyła powiedzieć "ryż", to już byś okładał demona. — Zaśmiała się, kręcąc powoli głową. — Ale jeżeli rzeczywiście jest tak, jak mówisz, to szanuję. Zdążyłam odnieść wrażenie, że większości zabójców brakuje momentu refleksji.
— Cholera — powiedziała tylko cicho, słysząc historię Sayi. Mori powoli położyła dłoń na barku mężczyzny i lekko go po nim poklepała w geście pocieszenia. Nie umknęło jej także jego zaciskanie rąk. Mimowolnie przez jej twarz przemknął cień uśmiechu: byli bardziej podobni niż zakładała na początku, kiedy nazywała go "synem". — Demony lubią się chełpić tym, kogo zabiły. Być może dowiesz się, który pozbawił cię przyjaciółki i będziesz mógł się nim zająć.
Zerknęła kątem oka na dłoń Takuyi, potem przeniosła spojrzenie na niego i skinęła głową z wdzięcznością za gest wsparcia.
— Naprawdę nie przejmujesz się tym, że kiedyś może ci się powinąć noga, co? — spytała, unosząc jedną brew oraz łapiąc się za łokcie za plecami. — Zazdroszczę. Też lubię walczyć, ale jakoś przeraża mnie myśl... końca mojej egzystencji. Albo jeszcze bardziej, niepełnosprawności. Chociaż domyślam się, jak to brzmi z ust zabójcy demonów — prychnęła.
Zamyśliła się na chwilę, zanim zdecydowała się na odpowiedź na pytanie rozmówcy.
— Przede wszystkim w podróżach i poznawaniu ludzi — odparła, na chwilę rozplatając ręce i szturchając Takuyę łokciem. — Tak jak mówiłam, byłam wychowywana na panią domu, więc jest to przyjemna odmiana od codziennych obowiązków. No ale nie mogę zaprzeczyć, że lubię pomachać kulą i porobić "zabójcowe" rzeczy. W pewnym sensie to zaszczyt.
Przeciągnęła się, wyciągając ręce do tyłu, a samej pochylając się na chwilę do przodu.
— To jak, jesteśmy umówieni na sprzątanie Edo razem? Przecież nie będę tego wszystkiego zbierać sama — zażartowała, patrząc na swoje "delikatne" dłonie "nienadające" się do takich robót.

-Jeśli będziemy mieć okazję, to dlaczego nie?- towarzystwo Mori rzeczywiście całkiem mu odpowiadało. Nie spodziewał się, że z kimkolwiek złapie tak szybko, taki dobry kontakt. Choć dalej w niektórych sferach był dość powściągliwy, to jak na niego i tak był całkiem otwarty. Jej lekkoduszność sprawiała, że czuł się dużo swobodniej niż zwykle. -Mniej więcej wiem kiedy przekraczam pewną granicę.- odparł i lekko się uśmiechnął. Można by powiedzieć, że tak. Był dość pewien swoich możliwości. A głowę miał mocną pomimo niepozornego wyglądu. Często kładł większych od siebie, a przynajmniej gdy częściej pił. Teraz zdarzało mu się o wiele rzadziej, więc pewnie tolerancja była mniejsza. -Może i nie mam dwudziestu pięciu lat, ale szybko się uczę i potrafię wyciągać dobre wnioski z doświadczeń.- wiadomym jednak było, że czasami gorzej było z ich przestrzeganiem, ale... Niech ten komu noga nie powinęła się ani razu jako pierwszy rzuci kamieniem!
Choć czerwony Takuya nie było, to nie można powiedzieć, że go nie wcięło. Zdziwił się nieco słowami Mori, ponieważ nie czuł dodatkowe ciepła na policzkach. Momentalnie przyłożył obie dłonie zewnętrzną stroną do policzków, aby sprawdzić ich temperaturę.
-Eee? Serio? Nawet nie poczułem. W takim razie może jednak jest ze mną gorzej niż myślałem.- zaśmiał się lekko w odpowiedzi na wybuch śmiechu czarnowłosej. Skąd mógł mieć pewność, czy rzeczywiście tak się nie wydarzyło? Alkohol już całkiem nieźle uderzył mu do głowy, więc mógł nie mieć kontroli nad wszystkim dookoła i w szczególności nad swoim ciałem.-Jeśli dostrzegłbym jakąś słabość albo demon opuściłby gardę to być może, ale... Jeśli nie znasz umiejętności przeciwnika to ślepy atak jest praktycznie jak wyrok śmierci.- widział parę takich przypadków. Wspominał już, że szybko się uczy? No właśnie, wystarczyło parę przykładów i wiedział już, że każdy demon może być inny i do każdego trzeba indywidualnie podejść.
Często było tak, że tragedia, której doświadczaliśmy nie bardzo różniła się od tych, które mieli inni. Dzięki temu można było lepiej utożsamiać się z obcymi osobami co właśnie następowało pomiędzy Takuyą i Mori. Wzajemne zrozumienie, wspólne cierpienie.
-Obyś miała racja i zaczął się chwalić. Pytanie tylko, czy demony pamiętają wszystkie swoje ofiary. Ona nie była Zabójcą Demonów i nie wyróżniała się jakoś bardzo z ludzi. Być może była jedynie jedną z wielu.- odchylił głowę, aby spojrzeć w jasne niebo i zaciągnąć się fajką. Po czym wypuścił jak zawsze sporą chmurę dymu wpatrując się w nią chwilę. -Jeśli się dowiem, który to był, to nie zazna litości.- oznajmił poważnym tonem i z beznamiętnym wyrazem twarzy zwrócił się w kierunku swojej rozmówczyni. -
-Pewnie, że się przejmuję i to bardzo. Cenię sobie swoje życie i to bardzo. Taką jednak mamy pracę. Dołączając do Zabójców wiedziałem na co się piszę. Każdy przecież wiedział. - dla niego była to oczywista oczywistość. Być może nie każdy patrzył na to tak samo, ale wydawało mu się, że ryzyko było od razu jasne i klarowne. Tylko najlepsi zabójcy dożywali starości. Czy któreś z ich dwójki do nich należało? Być może, ale nawet czasem i najbardziej utalentowani, młodzi wojownicy padali jak muchy w obliczy potęgi niektórych demonów. Takie było życie.
-W takim razie cieszę się, że odnajdujesz przyjemność nawet będąc tak zarobioną.- zaśmiał się lekko dalej mając w pamięci nie tylko rodzinę, ale i małżeństwo połączone z pracą jako zabójca demonów. -Pewnie. Mam nadzieję, że nie dasz się zabić do mojej następnej wizyty. Poza tym wtedy będziesz mogła sprawdzić, czy rzeczywiście ci wcześniej nie naściemniałem.- choć brzmiało to dość dziwnie, było to coś w rodzaju "jesteś w porządku, dobrze by było jeszcze się kiedyś spotkać". Jednak Takuya przywykł do tego, że ludzie bardzo szybko odchodzili i stąd jego dystans dalej lekko się utrzymywał.

— Ale to już może w bardziej "cywilizowanych" warunkach. Wiesz, nie po całej nocy walki, w nieujebanych ciuchach... tak, to brzmi nawet obiecująco.
Widząc reakcję chłopaka na jej żart, zaśmiała się głośno, przez dłuższą chwilę nie potrafiąc tego opanować.
— Hej, spokojnie, żartowałam tylko! — uspokoiła go, unosząc dłonie w obronnym geście. — Ale jak już się dajesz wkręcać w takie rzeczy, to rzeczywiście może być z tobą gorzej niż myślałeś.
Kiedy tak chodzili wokół przybytku, w pewnym momencie Mori ukucnęła na chwilę przy jakiejś roślinie i przyjrzała jej się badawczo. Nie była zielarzem, nie znała się na tym w ogóle, ale zaintrygował ją wygląd resztek jednego z niewysokich krzewów.
— Nie zdziwię się, jeżeli pamiętają — stwierdziła, wstając. — Ale będziesz musiał jakoś się dowiedzieć, że to na pewno ten. Bo pewnie chwilę byś musiał poczekać, żeby wymienił ci wszystkie swoje ofiary — nawet, jakby chciał. — Popatrzyła na niego ze współczuciem i kontynuowała spacer.
Chociaż zgodziła się z Takuyą, co okazała pokiwaniem głową, przez chwilę spojrzała na niego w podejrzliwy sposób. Przez większość czasu odnosiła wrażenie, że obojętne mu było, czy zginie czy będzie żył dalej, jednak gdy oświadczył, że cenił sobie stąpanie po tym świecie, Mori uśmiechnęła się.
— Śmiem twierdzić, że i tak już całkiem daleko zaszliśmy. Oby tak dalej.
W reakcji na ostatnią wypowiedź rozmówcy, rozchyliła usta ze zdziwienia, aby po chwili ułożyć sobie dłonie na biodrach, symulując lekką irytację.
— Nie radzę ci mnie okłamywać. Nikomu to jeszcze nie wyszło na dobre — ostrzegła, chociaż nie była już w stanie utrzymać powagi.
Po jeszcze parunastu minutach takiej wycieczki, kiedy już obeszli hatago dokoła, Mori westchnęła ciężko i rozejrzała się ostatni raz po okolicy. Popchnęła drzwi, wchodząc do środka i udając się w kierunku swojego pokoju.
— To w takim razie widzimy się przy sprzątaniu. Dobranoc, synu.

z/t x2

Była już padnięta, tak bardzo chciała dojść na miejsce. Na domiar złego na ostatnim odcinku jej podróży się rozpadało. Tak jak lubiła odgłos uderzających w oddali piorunów i błyski przecinające niebo, tak teraz biegła co sił w nogach byleby tylko znaleźć schronienie przed ulewą. Może gdyby nie była taka zmordowana wielogodzinnym marszem to trochę szybciej dobiegłaby do zajazdu.
Wbiła się do środka i aż się wzdrygnęła przemarznięta. Kichnięciem zwracając nieco uwagi obcym siedzącym przy kilku stolikach w małej przestrzeni jadalnej. Skinęła z grzeczności lekko głową. Od razu zdjęła z siebie przemoknięte jasne haori wieszając je przy drzwiach. Podeszła do jednego ze stolików wyjmując katanę zza pasa i kładąc ją przy sobie. - Poproszę ciepłą herbatę. - od razu złożyła zamówienie jak tylko młody chłopak podszedł do niej. - Przy okazji potrzebowałabym pokoju na noc.. - powiedziała z miłym uśmiechem. - Przykro mi.. ale wszystko już jest zarezerwowane.. - usłyszała tylko od młodzieńca gdy obdarował ją przepraszającym uśmiechem. - Ale jak coś się zwolni to będzie pani miała pierwszeństwo. - odpowiedział przyglądając się jej broni z nerwowym drgnięciem kącika. Po czym skłaniając się nisko, ruszył za ladę przygotować to o co poprosiła. Westchnęła zrezygnowana, zgarniając mokre kosmki, jasnych blind włosów za uszko.

Dzień nie zapowiadał się dobrze, demon, na którego polowałem, wyparował. Pewnie zwietrzył pismo nosem i zorientował się, że nie niego poluje. Byłem lekko podminowany z tego powodu, ponieważ była to moja pierwsza samodzielna misja i od razu porażka. Uszami wyobraźni, już słyszałem głos mistrzyni, która robi mi burdę. Mojego samopoczucia nie poprawiał fakt, że od dłuższego czasu lał deszcz. W końcu znalazłem miejsce, w którym będę mógł przeczekać deszcz, wysuszyć się i zjeść coś ciepłego. Wszedłem akurat, gdy chłopak odpowiadał atrakcyjne kobiecie, że nie ma wolnych pokoi. Jej twarz wydawał się dziwnie znajoma, tak jakbym już gdzieś ją widziała. Gdy już rozproszyłem bardziej wzrok, zważyłem jej uniform korpusu i wszystko stało się jasne. Musiałem już wcześniej ją zauważyć w Yonezawie. Strząsnąłem nadmiar deszczu ze swojego ubrania i podszedłem do stolika, przy który siedziała blondynka.
-Ekhem Ekhem. Przepraszam, że zawracam pani głowę. Ja również należę do korpusu, czy miałaby mi pani za złe, gdybym zechciał jej dotrzymać towarzystwa?- Delikatnie się uśmiechałem i spoglądałem na nią swoimi żółtymi ślepiami. Jeżeli kobieta się zgodzi, to wyciągam za grubej czerwonej liny miecz i kładę go na kolanach, aby nie przeszkadzał mi w siedzeniu. Gdy młodziki przynosi zamówienie kobiety, zaczepiam go i proszę o gorącą miskę zupy miso. - Straszna ta pogoda. Już nie wiem, czy lepiej, żeby padał śnieg czy deszcz, ale jak widać, w tym roku odwilż przyszła odrobinę wcześniej niż wzeszłym.- Starałem się nawiązać z nią kontakt wzrokowy i go utrzymać.

Nie czuła się komfortowo w przemokniętym ubraniu, a fakt że nie było póki co żadnego wolnego pokoju gdzie mogła się przebrać i wypocząć jedynie bardziej ją irytował. Westchnęła głośniej nasłuchując czy coś ciekawego się nie dzieje. Rozmowy klientów zajazdu nie były niczym pasjonującym. Ale lepsze to było od nudy. Przeniosła spojrzenie na drzwi, gdy te z lekkim piskiem się otworzyły. Przez próg przeszedł jakiś młodzik uzbrojony w miecz. Biała haori była chyba tylko odrobinę bardziej przemoknięta od jej własnej. Ametystowej barwy ślepia blondynki wbiły się w jego twarz skupiając się na oczach gdy podszedł do jej stolika.
Lekki uśmiech wpełzł na usta po jego pierwszych słowach. - Zapraszam.. - powiedziała wskazując mu dłonią miejsce przy stoliku. Uważnie mu się przyglądając miała nieodparte wrażenie że nie raz go minęła na terenie Yonezawy ale jakoś nie miała przyjemności z nim zamienić jeszcze żadnego zdania. Aż do teraz przynajmniej. Już otwierała usta żeby coś powiedzieć gdy nagle podszedł młodzieniec z herbatą i przy okazji zebrał zamówienie od złotookiego. Poproszony o drugą czarkę przyniósł ją równie szybko.
Kurayami nalała najpierw chłopakowi herbaty a po chwili i sobie. Podała mu parujący napar i sama położyła wychłodzone dłonie na ciepłym naczynku.
- W sumie lubię deszcz.. ale nie gdy muszę w nim biec i szukać schronienia.. - uśmiechnęła się delikatnie. - Może zdejmij to przemoczone haori zanim się na dobre rozchorujesz.. - zasugerowała miłym tonem wskazując mu miejsce gdzie może powiesić ociekającą wodą tkaninę. - I przy okazji mam na imię Saiyuri.. nie musimy być aż tak formalni ze sobą, w końcu stoimy po tej samej stronie barykady. - to mówiąc puściła mu porozumiewawcze oczko. - Smacznego .. - powiedziała jeszcze gdy młody kelner postawił przed nim zupę.

Rozsiadłem się wygodnie i pewnym ruchem ręki, wziąłem napełnioną czarkę od kobiety. Jej dłonie były zimne, musiała niedawno tu dotrzeć. Temperatura na dworze była dodatnia, ale zimny porywisty wiatr połączony z ulewnym deszczem, szybko wychładzał organizm, nawet specjalne przygotowany uniform z korpusu nie bronił w stu procentach przed tak długim wystawienie na niesprzyjające warunki pogodowe. Wziąłem małego łyka herbaty, odstawiłem naczynie na blat stołu i kiwnąłem głową. -Dziękuje za herbatę i przepraszam na chwilę.- Położyłem miecz na podłodze, podszedłem do wieszaka, na którym zawiesiłem przemoczone ubranie i wróciłem na swoje miejsce.
-Czasami zapominam, że mogę zachorować.- Nie czułem się mocno wyziębiony, a nawet wręcz przeciwnie było mi całkiem ciepło. Oby to tylko nie był wstęp do gorączki i jakiejś choroby. -Miło mi Ciebie poznać ja nazywam się Yuichiro. Niestety nie wszyscy w korpusie podzielają Twoje zdanie, trafiłem na kilku gburów, ale nie ma co się dziwić w końcu łączy nas wspólny cel i każdy ma swój powód, dla którego dołączył prawda?- Skinąłem głową, gdy Saiyuri powiedziała mi smacznego, uznałem to na przyzwolenie do jedzenia bez czekania, aż kobieta dostanie swoje jedzenie. Złożyłem ręce i powiedziałem -Itadakimasu.- Zacząłem powoli i ostrożnie wyławiać z wywaru makaron, kawałki tofu oraz mięsa i warzyw. Na koniec podniosłem miseczkę do góry i wypiłem w ciszy bulion. W tym czasie kelner nie przyniósł nic więcej poza herbatą na początku.-Młody o Tobie zapomniał, mam pójść zapytać co z Twoim posiłkiem ?- Zapytałem lekko zaniepokojony. Nie podobało mi się, że wyziębiona kobieta czekała, długo na swój posiłek. Oparłem dłoń o stół i powoli zacząłem się podnosić do góry, wzrokiem szukałem kelnera, a na moich ustach pojawił się delikatny grymas złości.

Podparła policzek dłonią i pokręciła lekko głową na boki dając mu do zrozumienia że nie ma za co dziękować i tym bardziej przepraszać. Przyglądała mu się jak podniósł się ze swojego miejsca, odkładając miecz obok. Chłopak był bardzo dobrze wychowany, dosłownie momentem przypominał jej o Tachibanie, który zawsze się kłaniała oddając szacunek. Zawsze ustępował miejsca i pilnował etykiety w jej towarzystwie. To było takie urocze, miała chyba jakiś soft spot dla takich osób. Nic tylko przygarnąć i się zaopiekować.
Przechyliła lekko głowę w bok obracając czarkę na stoliku wokół własnej osi, przesuwając po niej paluszkami delikatnie. - Zdrowie jednak jest najważniejsze.. nie mamy w końcu regeneracji.. nie jesteśmy odporni na trucizny i choroby jak One.. - wspomniała z łagodnym uśmiechem.
- Yuichiro.. przyjemność leży po mojej stronie.. - odpowiedziała unosząc czarkę z herbatą wyżej i po chwili przykładając ją do ust upiła kilka mniejszych łyczków. Przyłożyła ciepłe naczynie do policzka i odstawiła je na blat stołu przed sobą. - Niektórzy zachowują się jakby nosili swoje miecze tam gdzie słońce nie dochodzi.. ale na to nie da się nic poradzić.. temperowanie takich osób to strata czasu. Do póki wykonują swoje obowiązki jak należy i nie wchodzą mi w drogę, to nie mam z tym problemu.. - odpowiedziała z lekkim uśmiechem na ustach.
Nie przeszkadzała mu w konsumpcji ciepłego posiłku. Ale gdy podniósł się w górę szukając młodzika z wyrazem niezadowolenia na ustach, pochyliła się nieco do przodu łapiąc go za przedramię. - Spokojnie Yuichiro, on o niczym nie zapomniał.. po prostu nie zamawiałam niczego więcej, nie dawno jadłam i jeszcze głód mi nie doskwiera.. - od razu postanowiła go uspokoić.
Młodzieniec za którym wypatrywał zabójca sam podszedł po czasie. - Szczęście chyba dopisuje, zwolnił nam się przed chwilą jeden pokój. Jak zostanie przygotowany to poinformuję panią.. - odpowiedział grzecznie i zabrał pustą miskę od chłopaka skłaniając się miło, wrócił do swoich obowiązków.
- Chyba przyniosłeś mi szczęście swoją obecnością.. - powiedziała z lekkim rozbawieniem ciesząc się że jednak będzie miała gdzie wypocząć. - Jeśli potrzebujesz odpocząć to możemy się podzielić kwaterą, we dwoje zawsze raźniej. - puściła mu oczko. - Chyba nie jesteś zbyt długo w korpusie, prawda? - spytała zaciekawiona. Gdzieś jej tam śmignął kątem oka parę razy.

Kuraymi złapała mnie za przedramię i powstrzymała przed rozpoczęciem awantury na niewinnym chłopaku.-Aha, chyba za długo przebywałem z gburami i muszę na nowo nauczyć się ogłady.- Przybrałem nieporadny wyraz twarzy i z lekka zaczerwieniły mi się policzki. Usiadłem z powrotem i na chwilę spuściłem głowę, aby doprowadzić się do porządku. Było mi głupio, że posądziłem chłopaka o coś takiego i zamierzałem mu to wynagrodzić. Gdy podszedł do kobiety, aby ją powiadomić o pokoju, wyciągnąłem w jego stronę zaciśniętą pięść i wręczyłem mu kilka monet za obsługę. Chociaż w taki sposób mogłem uspokoić swoje sumienie i oczyścić atmosferę. Propozycja kobiety była, całkiem kusząca inaczej będę musiał spać przy stole albo w stajni. Potem plecy bolą i wszystko swędzi, ale z drugiej strony wszyscy widzieli, że nie przybyliśmy razem. Nie chce zszargać jej reputacji, kiedy ludzie tutaj zaczęliby rozsiewać plotki, że się prostytuuje. Przez bliznę na twarzy i jasne włosy jest dość charakterystyczna, może to w przyszłości dostarczyć jej niepotrzebnej atencji.
- Bardzo schlebia mi Twoja propozycja, jednak nie chce, żeby ludzie tutaj wzięli cię za kobietę lekkich obyczajów. Wyróżniamy się trochę, a ludzie widzieli, że nie przybyliśmy tu razem. W najgorszym wypadku pójdę spać do stajni, za młodu zdarzyło mi się spać na sianie, kiedy z braćmi bawiłem się w chowanego.- Uśmiechałem się ciepło i ukazałem biel zębów. -Zgadza się, od niedawna jestem członkiem korpusu. Będzie coś koło kilku tygodni od egzaminu, często towarzyszyłem mistrzyni w podróżach do Yonezawy. A teraz skończyłem swoje pierwsze zadanie. Długo tropiłem demona, ale przepłoszyłem go i nie ściąłem mu głowy. Niestety nie można zaliczyć tego do dobrego debiutu. A ty Saiyuri pamiętasz swoje pierwsze samodzielne zadanie?- W moim głosie było czuć nutkę zawodu i niezadowolenia na samego siebie.

Pokręciła lekko głową na boki z lekkim uśmiechem. - Nie przejmuj się tym.. nic się przecież nie stało. To miłe że chciałeś pomóc.. - powiedziała upijając kolejny łyk herbaty. Wpatrując się w buzię swojego towarzysza, a raczej to jak nieco poczerwieniała. "Mam nadzieje że to nie oznaki gorączki.. głupio by było gdyby się biedny rozchorował nagle.." przemknęło jej przez myśl Kolejny większy łyk i..
"..nie chce, żeby ludzie tutaj wzięli cię za kobietę lekkich obyczajów.."
Zaczęła się krztusić słysząc wzmiankę o byciu jakąś prostytutką co to łapie młodszych chłopców do pokoju. Uderzyła się pięścią o dekolt kilka razy walcząc o przeżycie. Jak chciał poderwać się do pomocy to szybko wyciągnęła przed siebie dłoń i pokręciła głową przecząco dając mu znak ze jakoś sobie poradzi z zaistniałą sytuacją. Odkaszlnęła jeszcze kilka razy zanim łapiąc za serwetkę, zbliżyła ją do ust ocierając delikatnie usta.
- To było miłe z twojej strony, ale ja serio się tym nie przejmuję.. poza tym nie proponuję ci jednego futona.. każdy będzie miał swój własny.. - wyjaśniła lekko rozbawiona tym jak ktoś mógłby to odebrać. Wzięła głębszy wdech i po chwili wypuściła powietrze z ulgą. - No chyba że to Tobie przeszkadza że ktoś cię ze mną zobaczy.. - dodała przechylając lekko głowę w bok, nadal patrząc w jego złote oczy. - Jeśli to jest problemem to przecież nie będę cię namawiać.. rzuciłam ci tylko opcję.. czy ją przyjmiesz czy nie to już od ciebie zależy Yuichiro.. - wyjaśniła mu ze spokojem w głosie.
- Mistrzyni.. mówisz o Tsuyi? Twój oddech to płomień? - spytała dla pewności. W końcu była tylko jedna kobieta w szeregach Hashira.
- Pierwsze demon okazał się być nowicjuszem, nie miał nawet Demonicznej Sztuki Krwi.. jego głowa bardzo szybko spadła z ramion.. ale trafiałam na swojej drodze też ciężkich przeciwników.. nabawiłam się nie jednej blizny.. - przyłożyła palec do tej na czole a po chwili na policzku. - To pamiątki z ostatecznej selekcji.. wtedy byłam zbyt wolna.. - powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy. - Nie przejmuj się tym że ci uciekł.. na pewno się już nawinął pod czyjeś ostrze gdy przed Tobą uciekał. - mówiła ze spokojem łapiąc za imbryk i dolewając najpierw jemu a potem sobie ciepłej herbaty.

Poderwałem się do góry, gdy Saiyuri zaczęła kaszleć i zamarłem w pół przysiadzie, gdy dała znak ręką. Obserwowałem ją, gdy kaszlała i chcąc nie chcąc zwróciłem uwagę na jej biust, który delikatnie się poruszał od tego kaszlu i uderzania. Szybko się otrząsnąłem się i odwróciłem wzrok, ale tym razem byłem jeszcze bardziej zarumieniony niż wcześniej i zrobiło mi cieplej. Poluzowałem kimono przy szyi, aby lepiej się chłodzić i wentylować.
-Nie to miałem na myśli i wiem, że nie o to Ci chodziło. Nie posądzałbym Cię o takie rzeczy. Jednak prości ludzie lubią urozmaicać swoje nudne życie plotkami i pomówieniami. Nie przejmuje się tym, co o mnie ogół pomyśli, czy powie. Wiem, ile jestem warty i nie mam już pięciu lat, żeby słuchać innych. W takim razie chętnie skorzystam z Twojej propozycji, jeżeli Ci to nie przeszkadza.- Zgodziłem się na jej propozycje, skoro faktycznie jej to nie przeszkadzało, to nie wypadało mi odmówić kobiecie, zwłaszcza gdy chce mi pomóc. Delektowałem się herbatą, gdy blondynka wspomniała o Filarze płomienia.- Tak, masz racje mój oddech to oddech płomienia. Zawsze mi powtarzała, że byłem jej najgorszym uczniem, ale to ona była, aż tak wymagająca. Przetrwałem ostateczną selekcję i jestem teraz pełnoprawnym członkiem korpusu, ale jeszcze jej pokaże, będzie musiała odszczekać te wszystkie obelgi, które we mnie rzucała przez lata treningu. - Spojrzałem w sufit i wyciągnąłem triumfalnie ku górze zaciśniętą pięść , kiedy wspominałem o mistrzyni, w moim głosie czy mimice nie było żadnej urazy, czy negatywnych emocji. Można było odnieść wrażenie, że mówiłem o niej jak o starszym rodzeństwie, z którym się kłócisz, ale dalej jesteście dla siebie ważni. Starałem się przez większość czasu utrzymywać kontakt z jej wielkimi ametystowymi oczami.
-Może promienie słoneczne go dorwały, bo ścigałem go do brzasku i nie trafiłem na niego. Było to pomniejszy demon, skoro ratował się ucieczką. Słyszałem, że sztuki demonicznej krwi potrafią napytać dużych problemów. Hmmm... a ty jakim oddechem się posługujesz?- Zapytałem bardziej bezpośrednio, ale dalej ciepłym i spokojnym głosem. Kobieta musiała być bardzo silna skoro przyszło się jej już mierzyć DBA.

Nie musiała mieć nie wiadomo jak dobrego wzroku żeby nie zauważyć jak jej nowy towarzysz zaczyna się bardziej czerwienić. Odchylenie fragmentu kimona nie umknęło też jej uwadze. Powinno być mu chłodno, tak samo jak jej. A ten wydawał się być mocno zgrzany. "To nie wygląda najlepiej.." przemknęło jej przez myśl. Martwiło ją że biedaka zaczyna choróbsko rozbierać, a przynajmniej tak to wyglądało od jej strony.
- Gdyby mi to przeszkadzało to bym Ci przecież nie proponowała miejsca w pokoju skarbie.. - powiedziała z łagodnym uśmiechem malującym się na ustach. Gdy przechodził młody kelner obok to go zaczepiła na chwilę. - Czy możecie przygotować drugi futon w moim pokoju? I najlepiej jakąś ciepłą kolację dla dwóch osób.. zanim zamkniecie kuchnię.. - poprosiła bardzo uprzejmie. Kelner jedynie skinął głową dla potwierdzenia z równie łagodnym uśmiechem. Gdy się oddalił przeniosła ponownie spojrzenie na chłopaka. Przyłożyła dłoń do ust i cicho parsknęła lekko rozbawiona.
- Twoja sensei brzmi tak samo jak mój.. też mnie strasznie cisnął.. ale wyszło mi to na dobre.. teraz będzie już tylko lepiej.. jestem tego pewna.. - powiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie przyglądając się entuzjastycznemu chłopakowi. Widząc jak wyciąga pięść w górę obiecując że jeszcze pokaże swojej wspaniałej Sensei na co go stać było dość urocze, nie mogła temu zaprzeczyć. Choć spojrzenie nie schodziło z jego twarzy i już nie była pewna czy wydaje jej się że płomiennowłosy jest nieco zbyt rumiany na polikach.
- Miejmy nadzieje że go jasny szlag trafił.. - to mówiąc upiła nieco herbaty. - Niektóre są strasznie upierdliwe, widziałam może kilka z nich. Jeden chlapał swoją krwią po ziemi i wypuszczał pnącza którymi mógł manipulować.. ciężko było, na szczęście inny zabójca był przypadkiem w pobliżu.. we dwójkę udało nam się go pozbyć.. ale łatwo nie było.. inny z krwi robił sobie zbroję.. wyszczerbiłam na nim moje nichirin.. prawie się połamał.. - nie widziała powodu żeby mu nie opowiedzieć paru historyjek. - A moim oddechem jest.. - nie dokończyła bo młody kelner poklepał ją po ramieniu żeby zwrócić jej uwagę.
- Pokój już jest gotowy.. zapraszam za mną.. - usłyszeli oboje. - Super.. - powiedziała wstając od stolika i czekając aż Yuichiro podąży za nią.
Kiedy weszli do pokoju, zamknęła drzwi za sobą i podeszła do malutkiego stolika na uboczu pokoju. Futony były złożone w prostokąty, jeden na drugim w rogu pokoju. Zanim jednak zajęła miejsce po przeciwnej stronie swojego nowego towarzysza, pochyliła się lekko nad nim i przyłożyła dłoń do jego czoła. Druga jej dłoń spoczęła na jej własnym. - Jesteś trochę rozgrzany.. głupio by było gdybyś się rozchorował na dobre.. - skomentowała zabierając dłoń z jego czoła i usiadła po przeciwnej stronie zabójcy. Położyła Miecz obok siebie. - Ah.. tak.. moim oddechem jest piorun.. - odpowiedziała w końcu na jego pytanie.

Słuchałem z zaciekawieniem na ustach opowieści, którymi raczyła mnie Kurayami, demony osiadały szeroki i barwny zakres umiejętności. A ja znałem tylko pięć form, którymi dysponował oddech płomienia, kiedyś nawet zastanawiałem się, czemu jest ich tak nie wiele i jak bardzo różni się to w stosunku do innych oddechów. Jedno było pewne, że styl musi się rozwijać i ewoluować, aby jak najlepiej dopasować się do użytkownika. Podniosłem z podłogi miecz i za nim ruszyłem za blondynką do pokoju, podszedłem zabrać swojej i jej haori, przynajmniej miałem taką nadzieję, że to jej, ale nie widziałem tutaj nikogo innego tak bardzo przemoczonego.
Wziąłem głębszy oddech, przełknąłem ślinę i ruszyłem za kobietą. Odrobinę stresowałem się tym wszystkim, było to podobne do uczucie które towarzyszy Ci w ważnym dniu, w który musisz wyjść swojej strefy komfortu. Sprawie nie pomagał fakt, że kiedy szedłem za nią i nieintencjonalnie podziwiałem jej krągłości widocznie spod kimona. Uspokój się głupku, przecież nic się nie dzieje. Jak ty chcesz walczyć z demonami, kiedy masz problem w zwykłych relacjach z kobietami. W środku oparłem swój miecz o ścianę i powiesiłem płaszcze na wieszaku, aby mogły dalej schnąć, usiałem przy stoliku i czekałem aż dołączy do mnie blondynka.
Gdy pochyliła się nade mną i położyła dłoń na czole, znowu zrobiło mi się jeszcze cieplej, drugi raz mój wzrok zatrzymał się na jej biuście, ale teraz był trochę bardziej uwidoczniony przez pochylenie się kobiety. Nie mogę odwrócić wzroku czy zamknąć oczu, bo zorientowałbym się gdzie patrzeć i mogłaby opacznie to zrozumieć.
-Nie nic, to naprawdę nic, nie musisz się martwić.- Byłem lekko spanikowany i próbowałem wyjaśnić, że nic mi nie jest, ale w trakcie tych słów z mojego nosa poleciała niewielka strużka krwi. Gdy tylko zdałem sobie z tego sprawę, szybko przetarłem dłonią nos.

Pokój nie był za wielki, ale z powodzeniem pomieściłby jeszcze jedną a może nawet dwie osoby. Tym bardziej cieszyła się że ma jakieś towarzystwo na wieczór. Podróże samemu potrafią być nudne, a tak ma z kim sobie pogadać. Nawet gdyby została napadnięta przez więcej niż jednego przeciwnika to miała z góry wsparcie w postaci zabójcy z oddechem ognia. Nie miało znaczenia że to był kompletny świeżak, chłopak zdał egzamin więc był wykwalifikowanym zabójcą. Wierzyła ze jeśli zajdzie taka potrzeba to się wykaże.
Może gdyby miała lepszy wzrok to by dostrzegła to gdzie się młodzieniec patrzył, czy nawet szybki ruch dłonią pod nosem. Ale Saiyuri miała zdecydowanie lepszy słuch niż wzrok. Zasiadając przy stoliku obdarowała go lekko zatroskanym uśmiechem. - No nie wiem, temperatura ci systematycznie się podnosi.. - powiedziała ze spokojem w głosie. Podparła łokieć na blacie stolika i oparła policzek o swoją dłoń wpatrując się uważnie w chłopaka.
- A zmysł? Jaki masz najbardziej rozwinięty? Każdy zabójca w końcu jakiś ma.. - spytała zaciekawiona, powracając do urwanego w połowie tematu bycia zabójcą demonów. Nie mniej jednak jego rosnąca temperatura i kolory na buzi nie pozwalały się skupić zbytnio. - Albo wiesz co? Może powinieneś sobie zażyć ciepłej kąpieli, przebierzesz się w suche ubranie.. ja tu poczekam i naszykuję nam posłanie.. co ty na to? - zaproponowała mu takie rozwiązanie. Po czym podniosła się z maty i ruszyła w stronę złożonych futonów żeby zająć się ich rozkładaniem tak jak planowała. - Ah i dziękuję że zabrałeś ze sobą moje haori, kompletnie o nim zapomniałam.. - dodała po chwili widząc jak oba płaszcze wiszą obok siebie do wyschnięcia.

Chyba kobieta się nie zorientowała, gdzie się patrzyłem i nie dojrzała krwi na mojej twarzy. Gdy zajęła swojej miejsce i obarłą się łokciami o blat stołu. Odetchnąłem z ulgą, trafiło mi się jak ślepej kurze ziarno i to dwukrotnie. Obawiam, że przy trzecim razie los się ode mnie odwróci. To chyba był pierwszy raz, gdy tak długo utrzymywałem kontakt wzrokowy z nowo poznaną osobom. Już pomijając całkowicie fakt, że pierwszy raz szedłem spać w tym samym pokoju z kobietą poznaną chwilę temu, chyba tak wygląda dorosłe życie. -Najbardziej rozwinął mi się wzrok, po szkoleniu wszystkie kolory nabrały większej intensywności i łatwiej mi zauważyć drobne szczegóły. Na przykład już przy drzwiach widziałem jedną z twoich blizn. A twoje oczy z mojej perspektywy wyglądają jak gwiazdy.- Kiedy to mówiłem, patrzyłem prosto w jej oczy, w których odbijało się światło świec. Rozmowy Saiuyri były bardzo ciekawe i dzięki temu mogłem zdobyć wiedzę i doświadczenie, którego mi brakowało. Chociaż i tak pewnych rzeczy nie sposób się nauczyć z historii czy opowiadań. Mój stan nie dawał Kurayami spokoju i to nawet pomimo moich zapewnień. Dlatego postanowiłem zrobić to, o co mnie prosi, może dzięki temu będzie spokojniejsza.
- No dobrze, widzę, że nie daje Ci to spokoju. Naprawdę nic złego się nie dzieje, nie przejmuj się.- Wstałem, przeprosiłem na chwilę i idąc już do pokoju z Balą. Rozsupłałem do końca sznur i ściągnąłem, kimono odsłaniając tym samym dobrze wyrzeźbione mięśnie brzucha i pleców. - To żaden problem.- Zniknąłem za drzwiami i zacząłem rozbierać się do końca. Uniform złożyłem w kostkę i położyłem daleko od wody. Zrobiłem delikatną gimnastykę, kilka skłonów, przysiadów i wymachów, aby rozgrzać mięśnie, nim wszedłem do gorącej wody. Ciepła kąpiel to był magiczny środek na pozbycie się bólu i trudów podróży, po niej zawsze było człowiekowi lepiej, nawet gdy czuł się fatalnie. Nie moczyłem się zbyt długo, bo wiedziałem, że Saiyuri na pewno też chce jak najszybciej z myć z siebie ten dzień. Ubrałem się w karmazynową yukate i opuściłem łazienkę -Jestem jak nowo narodzony. Proszę teraz twoja kolej, mam coś w tym czasie zorganizować? Może zgłodniałaś albo chciałabyś się czegoś napić?- Zapytałem z uśmiechem czekałem na odpowiedź.

Re: Hatago — Wto 01 Mar 2022, 20:41

Wpatrywała się w niego z uwagą oczekując odpowiedzi na pytanie odnośnie jego rozwiniętego zmysłu. "Zupełnie jak Shoto.. on też ma rozwinięty ten właśnie zmysł.." skomentowała w myślach. Od razu pokiwała głową na znak że rozumie to jak działa jego zmysł. Sięgnęła palcem wskazującym do policzka gdzie miała bliznę o której wspomniał. Przesuwając po niej delikatnie opuszką palca. Czasami o niej zapominała, ale nadal była wyczuwalna w dotyku. Drgnęła zaskoczona komplementem jaki rzucił odnośnie jej oczu. Rozchyliła lekko usta nie wiedząc co odpowiedzieć. Chyba nikt wcześniej nie rzucił jej tak miłego komplementu. Zarumieniła się odwracając wzrok na chwilę od młodzieńca. - Dziękuję.. za komplement.. - wymamrotała nadal speszona.
Podniosła spojrzenie dopiero gdy zgodził się na jej propozycję odnośnie kąpieli. Obdarowała go łagodnym uśmiechem. - I w ten oto sposób będę spała spokojniejsza.. - puściła mu oczko gdy przechodził obok niej. Podniosła się sama z maty idąc w stronę posłań, gdy brała jeden futon w dłonie zerknęła na zabójcę, który zdołał już zdjąć górną część ubrania z siebie. - Cieszy mnie to. - powiedziała z uśmiechem gdy zamknął za sobą drzwi.
Zabrała się za rozkładanie obu miejsc do spania, rozwijając najpierw jeden a po chwili drugi w jakimś wygodnym odstępie od siebie. W końcu każde z nich zasługiwało na strefę komfortu psychicznego. Położyła swój miecz obok, wzdłuż posłania. Wolała mieć nichirin pod ręką nocami. Na wszelki wypadek.
Słysząc jak drzwi się otwierają zerknęła na niego przez ramię z uśmiechem. - A widzisz! Mówiłam że ci kąpiel pomoże.. - puściła oczko i podniosła się ze swojego miejsca przy stoliku idąc w jego stronę żeby go minąć. - Jak byś mógł poprosić żeby nam kolację przynieśli i coś do picia byłoby super.. zdam się z tym już na ciebie.. - powiedziała zanim zniknęła mu z oczu zamykając za sobą drzwi. Zrzucając z siebie trochę przemoczone ubranie, mogła solidnie się wyszorować i spłukując z siebie trud dnia, zanurzyła się w ciepłej wodzie dla relaksu. Ciepła kąpiel działała cuda na zmęczone ciało. Jak tylko wyszła z wody, wytarła ciało do sucha i ubrała się w granatową lżejszą yukatę do spania. Wzięła swoje rzeczy i wróciwszy do pokoju odłożyła wszystko w jedno miejsce. Wilgotne włosy miejscami przyklejały się do rozgrzanych ciepłą kąpielą policzków. - Tak! To jest to! Nic nie przebije gorącej kąpieli przed snem! - powiedziała radośnie się przeciągając zanim podeszła do stolika i usiadła naprzeciwko zabójcy.