Od Popołudnia do wieczora upłynęło mi bardzo przyjemnie, pojadłem, porozmawiałem ze znajomym kucharzem, wymieniliśmy się kilkoma spostrzeżeniami odnośnie gotowania i nowych pomysłów na dania, ale z braku czasu nie mogłem pomóc mu ich urzeczywistnić, ale cwaniak wrobił mnie w przysługę.
Za jego wołowinkę, będę musiał mu upolować dorodnego dzika, a to wcale nie będzie takie proste jako może się wydawać, bo doskonale potrafią się ukrywać przed ludźmi w tych gęsto porośniętych górskich zboczach. Umowa została zawarta i teraz będę musiał spędzić kilka dni na tej górze, jeżeli los będzie łaskawy, to może uda się nieco szybciej to załatwić.
Po skończonym posiłku udałem się do pokoju, żeby odnowić swoje siły i zdrzemnąć się porządnie przed nocą. Czekała mnie odpowiedzialna robota, a nie chciałem przez niewyspanie się, czegoś zawalić czy nie dostrzec. Niezawodny budzik w postaci dziobiącego kruka po raz kolejny zdał egzamin i stukając dziobem po czole, wyrwał mnie z objęć morfeusza. Słońce dopiero szykowało się do zniknięcia za horyzontem.
To był doskonały czas, żeby wyruszyć już na miejsce spotkania, gdzie specjalnie pojawiłem się wcześniej, żeby Katsumitsu nie musiał się martwić, co by przypadkiem pomylił miejsca. Iwakura miała coś w sobie, coś, co ciężko było porównać do realnego świata, tak jakby czuło się tutaj obecność jakiegoś dziwnego bytu, wcześniej w tym miejscu przypadkiem wpadłem na Junko, której nie widziałem od dłuższego czasu, może powinienem się do niej odezwać, a z drugiej strony nie chciałem przekraczać tej granicy i mocniej przywiązywać się do ludzi, którzy mogli nie życzyć sobie przekraczania tej granicy.

Usiadłem sobie wygodnie gdzieś na uboczu, żeby nie za bardzo rzucać się w oczy i przeszkadzać innym ludziom, którzy mogliby tutaj przyjść się pomodlić. Nie chciałem nikomu przeszkadzać swoją obecnością, ale moja samotność długo nie potrwała, bo niebawem pojawił się zabójca wiatru, z którym byłem tutaj umówiony.
- Gotowy? - Dokładnie się jemu przyjrzałem i oceniłem jego przygotowanie do dzisiejszego patrolu, po czym wstałem i podszedłem bliżej, żeby nie musiał się zbyt długo zastanawiać, z którego miejsca do niego mówiłem.
Jak tylko słońce zacznie zachodzić, będziemy musieli zacząć przeczesywać swój perymetr w poszukiwaniu śladów i zagrożeń, które mogłyby się czaić w okolicy naszej siedziby.
- Wiesz, jak wygląda taki przykładowy patrol i na czym powinniśmy się skupić? - Zadałem mu pytanie, żeby sprawdzić, czy ma pojęcie, o co dokładnie chodziło, czy może trzeba go nieco wprowadzić w te sprawy i wyjaśnić. 
W końcu był nowy i nie wiedziałem, czy wcześniej gdzieś służył i wykonywał podobne rzeczy, w końcu nie każdy przechodził musztrę czy zaciąganie do wojska. Zrobiłem kilka kroków, wskazując mu kierunek naszej podróży, musieliśmy jeszcze przejść pewnie kawałek, żeby znaleźć się w naszej ćwiartce

Popołudnie zleciało mu dość szybko, nowa katana mu nie przyszła więc po dotarciu na domu postanowił się najpierw porozciągać po treningu.  Po rozciąganiu zjadł kilka onigiri które sobie wcześniej przygotował. Nie było one co prawda idealne, bo dopiero się uczył gotować, ale zjadł je bo nic nie smakuje lepiej niż jedzenie zrobione przez siebie. Po posiłku udał się na drzemkę jeszcze dzieliło go sporo czasu do wieczoru, więc postanowił odpocząć tak jak mu radził Kagami. Śnił mu się sen o spadających gwiazdach. Obudził się wyjrzał przez okno, zobaczył że słońce już zachodzi. Postanowił że tym razem ruszy po jedzenie do kantyny może był tam ktoś kto go jeszcze obsłuży. Sam się uczył gotować ponieważ go to ciekawiło, jak przyrządza się potrawy. Ale tym razem zajęło by mu to za dużo czasu, nie chciał aby kolega musiał na niego długo czekać. Na szczęście był tam staruszek którego poprosił o kilka onigiri. Nie musiał czekać długo bardzo szybko dostał jedzenie o które poprosił, grzecznie podziękował miłemu starszemu panu. Spakował je do woreczków, liczył że bardzo się nie uszkodzą i po chwili zjadł jedno w drodze do Iwakury. Lecz nie wiedział gdzie owe miejsce się znajduje, zawołał kruka który wskazał mu drogę na miejsce. Drogą była krótka, a do Iwakury prowadziła ciasna ścieżka między drzewami.

Gdy dotarł na miejsce do którego zaprowadził go kruk, na początku nie spostrzegł łowcy. Może to przez to że był zajęty podziwianiem pięknych drzew wisterii, albo przez to że łowca potrafił się dobrze schować bądź wtopić w tło. Po chwili podszedł do kapliczki z dwoma lisami na białym kamieniu. Gdy nagle usłyszał z ubocza znajomy głos łowcy z którymi dziś trenował."Gotowy?" -Tak jest. Mam prowiant i jak kazałeś odpocząłem.-Lekko się wystraszył co można było zobaczyć po tym ze lekko podskoczył. Myślał że przyszedł pierwszy na miejsce spotkania. Katsumitsu dziś był ubrany w czarne kimono które trzymał czarny pas z fioletowymi wstawkami. Przy pasie miał prawdopodobnie pełną tykwę oraz dwa woreczki i katane. Wyglądał na gotowego przynajmniej tak mu się wydawało. "Wiesz, jak wygląda taki przykładowy patrol i na czym powinniśmy się skupić? " -Chodzi o rozglądanie się za czymś podejrzanym i sprawdzanie takich rzeczy jak się wydarzą, prawda? Zapytał nie pewny, tego co powiedział. Nigdy nie był na patrolu, ale rozumiał po co były robione. Więc szybko dodał.-To mój pierwszy patrol. Przed dołączeniem do korpusu byłem tylko prostym rzemieślnikiem. Nie miał zamiaru udawać profesjonalizmu którego jeszcze nie miał, przed łowcą który znał się na rzeczy. W końcu po pierwsze obiecał że nie będzie przeszkadzać łowcy, po drugie był szczery więc niczego nie ukrywał przed kolegami z korpusu. Z zasady był bardzo ufny bo jeszcze nikt go nie zraził.

- W skrócie to tak. Po prostu będziemy chodzić i szukać śladów, które mogły wskazywać na aktywność demonów.. Chociaż z ostatnich raportów i słów innych zabójców wynika, że aktywność demonów jest znikoma i ciężko, spotkać jakieś a co dopiero nazwać to atakiem. Najwidoczniej śmierć dwóch kizukich nieco ostudziła ich zapał, ale nigdy nie wiadomo, czy jakiś nie będzie chciał podlizać się własnemu panu. - Liczyłem, że spotkamy jakieś, ale po wcześniejszym przeanalizowaniu raportów i rozmowie z innym zabójcami, mój zapał został nieco przygaszony, ale nawet to nie przeszkadzało zbytnio, w końcu nie byłem tu sam, będzie, chociaż do kogo usta otworzyć.
- Ja byłem synem z jednego z samurajskich rodów, na szczęście lubiłem się buntować i mam starszych braci, czerpałem różną wiedzę z każdego źródła, aby tylko ojciec czuł niezadowolenie... A teraz walczę z demonami, ale to już historia na inny dzień. - Gdy poruszyłem temat swojej przeszłości przez bardzo krótki moment, dało się wyczuć lekki żal. Każdy miała jakąś historię i był kimś innym przed dołączeniem do korpusu, ale skoro wolał walczyć niż tworzyć, to mogłem jedynie pomóc mu robić to jak najlepiej, a przynajmniej na tyle, co by nie skończył martwy gdzieś. Zwłaszcza jeżeli to był jakiś znajomy Suki, to lepiej, żeby jego nie musiała niebawem opłakiwać. Chociaż gdy wrócę do początku to, miałem ją za bardziej zamkniętą i nieufną, ale widać nieco słońca rozpogodziło jej niebo.
- Całkiem dobrze się przygotowałeś, ale chyba o czymś zapomniałeś. - ⁣Za nim postawiliśmy kolejny krok, kucnąłem i zdjąłem swój pakunek z pleców, aby wyciągnąć niewielką lampę, do której podałem trochę paliwa i rozpaliłem, uderzając krzemieniami. -  Trzymaj, to zdecydowanie Ci się przyda w tych ciemnościach. - To mówiąc, wręczyłem, brunetowi źródła światła, zaraz słońce leniwie zniknie za horyzontem, a on zostanie w mroku.
Teraz gdy faktycznie byliśmy już gotowi, ruszyliśmy w głąb lasu, przedzieraj się przez gęste krzewy i drzewa, w końcu to były dziewicze ostępy, do których mało kto się zapuszczał i dlatego demony lubiły takie miejsca, żeby niepostrzeżenie nim przemknąć albo zaszyć na jakiś czas, nim poczują na dobre głód. Aż wróciły do mnie wspomnienia, gdy razem z Suki przemierzaliśmy mglisty las, wychodzi na to, że do lasu zawsze trafiam z zabójcą wiatru, oby tylko on przypadkiem nie był ukrywającym się marechi.

Jak na razie patrol mijał nam zdecydowanie spokojnie, nie było żadnych wyraźnych śladów obecności innych demonów, co jedynie jakieś kopytka albo psie łapy. Kruki również nie podniosły alarmu, a inni łowcy patrolujący swoje dystrykty nie wzywali nas na pomoc.
- I jak Ci się podoba? - Szedłem obok niego, uważnie się rozglądając za śladami, które normalny wzrok mógłby przeoczyć, ale nic ciekawego w tej części lasu, jak na razie się nie znajdowało. Cykady przygrywały nam w nowiu księżyca, a wiatr rytmicznie szumiał liśćmi. Było przyjemnie rześko, miła odmiana po cały dniu upalnego skweru.

"Najwidoczniej śmierć dwóch kizukich nieco ostudziła ich zapał, ale nigdy nie wiadomo, czy jakiś nie będzie chciał podlizać się własnemu panu." -Zabicie dwóch kizukich pewnie je trochę rozsierdziło, w końcu mają ich aż dwunastu. Szczerze myślę że to cisza przed burzą. Oby te plotki o zmianie położenia siedziby były prawdziwe i abyśmy zdołali się przenieść zanim zaatakują ponownie.Katsumitsu lekko się bał tej walki która mogła nadejść jak by demony znowu zaatakowały całą gromadą. Nie chciał być świadkiem tak wielu śmierci, a najlepiej żadnej więcej. Doszło do wielu śmierci przy poprzedniej rzezi o któej tylko słyszał z rozmów innych łowców z korpusu."ale to już historia na inny dzień." -Noc jest długa więc jak się nic nie wydarzy to można pogadać.Stwierdził lekkomyślnie w końcu mieli się skupić na szukaniu śladów a nie na rozmowie. Na ich barkach leżała duża odpowiedzialność. Musieli być bardzo uważni podczas patrolu w końcu pilnują siedziby łowców przed ewentualnym atakiem pomiotów Muzana. "Całkiem dobrze się przygotowałeś, ale chyba o czymś zapomniałeś." Katsumitsu zdziwiony że czegoś zapomniał sprawdzał czy czegoś nie ma. Gdy zobaczył że Kagami mu podaje lampę to go oświeciło. Zapomniał wziąć swojej lampy na patrol. Nie można tego było nazwać zielonością w temacie patroli a bardziej gapiostwem. Przecież mógł się domyśleć że w nocy jest ciemno i potrzebuję czegoś co mu rozświetli droge. "Trzymaj, to zdecydowanie Ci się przyda w tych ciemnościach." -Dzięki. Jakoś mi wyleciało z głowy aby wziąć lampę.Był trochę zakłopotany przez swoją głupotę, ale przyjął lampę od łowcy. Zaraz miało się ściemnić, więc nie pogardził źródłem światła otrzymanym od łowcy. Ruszył z Kagamim w las i tak się zaczął ich patrol, co prawda jeszcze nie byli w swoim sektorze który mieli patrolować. Ale już można było to liczyć jako początek zadania.

Patrol trwał już chwile, było strasznie spokojnie. Katsumitsu dalej nie widział żadnych podejrzanych śladów. Jedynie słyszał szum wiatru ocierającego się o liście oraz cykady. Spojrzał raz w niebo, nie było na nim za wielu chmur. Można było podziwiać gwiazdy, ale nie po to tu przyszedł. Więc po krótkiej chwili wrócił do rozglądania się czy nie ma jakiś śladów. "I jak Ci się podoba" -Jest strasznie spokojnie, zawsze tak jest na patrolach?Był lekko zdziwiony że jest tutaj tak spokojnie. Myślał że dzieje się trochę więcej na patrolach, niż tylko wszechobecny spokój. Choć może to lepiej że nie było żadnych demonów, oznaczało to że jest bezpiecznie w okolicy Yonezawy. Co było dobrą wiadomościom dla łowców. Ale noc jest młoda, pewnie coś jeszcze się wydarzy. Nie musi to być wcale atak demona.

Nie odpowiedziałem na jego zagajenie odnośnie mojej przeszłości, nie zamierzałem znowu kogoś obciążać moim wyborem, nie chciałem, żeby myślał o mnie jak o kimś, komu trzeba było współczuć, sam wybrałem takie życie i teraz będę spijał gorzkie konsekwencje. Nie mogłem ot, tak wrócić do ich życia i sprowadzić na nich niepewność mojego bytu.
Skoro już miał źródło światła, to mogliśmy kontynuować nasz marsz i sprawdzić, czy coś dzisiaj w trawie zapiszczy, chociaż bardziej adekwatnie byłoby powiedzieć, co tam w głuszy dzisiaj grasuje.
Katsumitsu musiał sobie pewne rzeczy wyryć w pamięci na stałe, musiał pamiętać, że demony głównie w nocy będzie spotykać. A wtedy światło jest bardzo słabe i jeżeli nie będzie miał, jego źródła przy sobie to może mu to nieco komplikować życie, nie wiem jakim zmysłem dysponowało i jak bardzo go rozwinął, ale raczej wciąż potrzebował światła do szukania śladów w ciemny lesie.
- Raczej nie zawsze, ale to też zależy. W końcu jesteśmy tu prewencyjnie, nikt nie dał nam informacji o planach demonów, więc dmuchamy na zimne, w razie gdyby jednak coś knuły w całkowitej tajemnicy. Nie jest powiedziane, że akurat my wpadniemy na demony, teren jest rozległy... A gdyby było ich tak dużo, na pewno nie udałoby im się pozostać w ukryciu. Im większa grupa, tym łatwiej ich wytropić.... - Nie dało się temu zaprzeczyć im większa ilość gęb do wyżywienia, tym więcej ludzi traciło życie i znikało, a to nie uszłoby niczyje uwadze, jeżeli nawet byłaby to tylko plotka.

Kolejne kilkaset metrów przemierzonych w lesie i nic nie wskazywały, żeby tutaj grasowało cokolwiek więcej niż furkający zły jeż, któremu nie spodobało się zbliżanie do niego. Sowa, która pohukiwały na przemiany z cykadami, las dość mocno tętnił życie dlatego, żadnego drapieżnika nie było w pobliżu, inaczej odgłosy fauny po prostu by zniknęły.
- Wiesz, że gdy słychać odgłosy zwierząt i ptactwa, jest to znak, że nie ma w pobliżu drapieżnika? - Wskazałem mu palcem na gęste drzewo, na którym siedział biały puchacz, dokładnie się nam przyglądał i kręcił głową na boki, nie odbierał nas jako zagrożenia, a jedynie był zaciekawiony. Nie byłem pewny czy Katsumitsu go dostrzeże, bo w końcu nie było to łatwe zadanie, a zasięg jego lampy był zdecydowanie mniejszy.
Dotarliśmy do naszej ćwiartki, to właśnie tego obszaru mieliśmy pilnować i już na pierwszy rzut oka tutaj zwierzęta zachowywał się inaczej, było aż nieznośnie cicho i jedyne odgłosy pochodził od liści.
Coś było tutaj nie tak, nie wiedziałem, dlaczego zwierzęta umilkły, może jakiś wilk albo duży kot grasował w okolicy, mógł to być tylko przypadek albo zbieg okoliczności. Kątem oka w końcu dojrzałem coś nietypowego szybkim krokiem, zbliżyłem się do śladów i przykucnąłem przy nich.
Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś, co mogłoby zostawić takie znamiona, płytkie żłobienia, jakby ktoś ciągnął kilka mieczy po ziemi i co chwile je podniósł i ponownie robił bruzdy.
- Chyba nie będzie wcale tak nudno, pójdziemy tymi śladami, chociaż nie prowadzą przez nasz obszar... Mam złe przeczucie. - Położyłem dłoń na rękojeści miecza i powolny spacer zamienił się w jednostajny bieg, tak aby mniej doświadczony kolega mógł nadążyć, ślady robiły się coraz bardziej chaotyczne a nacięcia, nawet zaczęły pojawiać się na drzewach.

Katsumitsu nie był pewien czy nie otrzymał odpowiedzi dlatego że łowca nie chciał o tym mówić, czy po prostu stwierdził że to głupi pomysł aby opowiadać o przeszłości na patrolu. Na którym trzeba się skupić na szukaniu podejrzanych osób czy śladów." W końcu jesteśmy tu prewencyjnie, nikt nie dał nam informacji o planach demonów, więc dmuchamy na zimne.." -Jasne, to logiczne.Przytaknął łowcy. "Raczej tu nie spotkamy grupy demonów, bo by już o nich było wiadomo". Przynajmniej tak się wydawało Katsumitsu. Sytuacja mogła przecież się zmienić w każdej chwili podczas nocy. Zawsze to ta noc mogła być tą w której demony znowu zaatakują Yonezawę ponownie. Była by to bardzo zła wiadomość dla wszystkich ludzi z korpusu, obecnie w większości śpiących.

Katsumitsu już się nie orientował jak daleko się oddalili od siedziby, prawdopodobnie przez to że jedyne źródło światła jakie miał to była lampa. I może to przez to że próbował wypatrzeć cokolwiek w ciemnościach tej nocy. Pewnie odruchowo zdał się na orientacje w terenie kolegi z korpusu. Co prawda nie było tak ciemno że nie było całkiem widać czegokolwiek, ale nie wiele widział oprócz drzew i krzaków."Wiesz, że gdy słychać odgłosy zwierząt i ptactwa, jest to znak, że nie ma w pobliżu drapieżnika?" -Mistrz mi coś o tym mówił. Że zwierzęta w taki sposób starają się nie ujawniać swojej pozycji, drapieżnikowi.Następnie spojrzał w kierunku który wskazał Kagami. Ale mimo starań aby się dopatrzeć tylko widział jakiś ruch ale nie był pewien czy to po prostu liście na drzewie. Czy siedzi tam jakieś zwierzę.-Nie widzę co mi wskazujesz.Katsumitsu podniósł lekko lampę i próbował dalej dojrzeć co siedzi na drzewie. Usłyszał huczenie sowy i zobaczył jak ptak powoli wzbił się w niebo. Pewnie polował na myszy lub na złego furkającego jeża z okolicy "chociaż nie prowadzą przez nasz obszar... Mam złe przeczucie." -No to trzeba to sprawdzić. Może ktoś ma problem ze zwierzyną lub gorzej.Lekko się podekscytował, że wreszcie coś się dzieje. Ruszył za łowcą który był od niego szybszy ledwo nadążał za jego sprintem, ale nie zgubił go z oczu. Katsumitu podrodze zaczął już widzieć cięcia na drzewach więc już wiedział gdzie biegnie Kagami. Tylko nie był pewien czy to demon czy jakiś zwierz, ale nagle mu się przypomniało jak widział podobne ślady po walce samuraja z demonem. Ale może mu się tylko wydawało, nie miał czasu się im przyjrzeć bo musiał nadążać za bardzo szybkim łowcą ognia.

Biegliśmy przez las po śladach, które z każdą chwilą coraz mniej przypominały zwierzęce, chyba że stado niedźwiedzi tędy biegło i ostrzyło szpony na każdy drzewie, ziemi i skałach, ale nigdzie nie było ich futra czy odcisków łap. Już nie wspominając, że nie wydawały charakterystycznych odgłosów, i faktu, że niedźwiedzie nie żyją w stadach. Śladów robiło się coraz więcej, nawet zaczynały się na siebie nakładać, co mogłoby wskazywać o jakieś walce, ale nigdzie jeszcze nie widziałem żadnej krwi, aż w końcu karmazynowa kałuża błysnęła mi w kąciku oka, a za nią kolejne stróżki krwi wskazujące do kierunku.
Skręciłem mocno na prawo i podbiegłem do krwi, żeby sprawdzić jej gęsto palcami. Była jeszcze całkiem rzadka, dopiero zaczynała gęstnieć na pewno nie dłużej niż kwadrans.
- Jest całkiem świeża, nie powinny być daleko. - Wyprostowałem się i ruszyłem wzdłuż śladów krwi, które nieco były zatarte innymi odciskami, ewidentnie ktoś gonił rannego zabójcę.
- Ciężko mi powiedzieć ile to może być demonów, bądź ostrożny. - Odwróciłem głowę w kierunku Katsumitsu, aby go poinformować o zwarciu szyku i gotowości, sam również zacisnąłem mocniej dłoń na rękojeści miecza, nawet nieumyślnie przyśpieszając kroku, przez co młody zabójca wiatru mógłby nieco zostawać w tyle, aż w końcu przedarłem się przez gęste krzewy na granicy polany i zatrzymałem w bez ruchu. Musiałem się rozejrzeć po okolicy widziałem ślady, które w pewnym momencie się urwały.
- Rozejrzyjmy się po polanie, jak coś zobaczysz, to krzycz. - Ruszyłem w prawą stronę, szukając poszlak, które nie mogły się tak po prostu skończyć tuż przed jej krańcem, gdzie mógłby wyparować taki stwór i zabójca, który chwile wcześniej mocno krwawił. Musieliśmy go jak najszybciej znaleźć, zanim postanowią ruszy do osady, co prawda zapach wisterii zdecydowanie będzie stanowił dla nich jakieś spowolnienie, ale na pewno nie na tak długo.

Lewa strona polany również zdawała się być czysta, żadnych śladów jakby ktoś by ją przynajmniej raz zamiótł i Katsumitsu nie miał zbyt dużo szczęścia w swoich poszukiwaniach, aż los się do niego uśmiechnął. Chociaż bardziej można by powiedzieć, że trafił w dziesiątkę, ponieważ pod jednym drzewem znalazł rannego, ciężko dychającego zabójcę, który został mocno pokiereszowany.
Obficie krwawiły z rany znajdującej się na torsie i mocno przyciskał dłoń, która  była pokryta poparzeniami, ale na jego ubraniu nie było żadnych śladów węgla czy sadzy.
- Pomóż... Mi.  – Powiedział mocno świszczącymi ledwo słyszalnym głosem, który się łamał. Zdesperowany ratował się ucieczką przed swoim katem. Zabójca wiatru stał od niego jakieś piętnaście metrów, a w pobliżu nie dostrzegał śladów po demonie, jedynie ślady stóp towarzysza z korpusu.

Tyle śladów... To nie mogą być zwierzęta. Pomyślał łowca wiatru, to musi być demon jak nie kilka. Zaczął powoli dostrzegać krew ale bardziej doświadczony łowca go uprzedził przez próbom zbadania krwi." Jest całkiem świeża, nie powinny być daleko." -Może się uda go uratować.- Liczył że nie będzie za późno kiedy znajdą rannego łowce. Chciał pomóc jak znajdzie rannego łowce, każdy był na wagę złota. Im więcej łowców tym łatwiej będzie powstrzymywać demony." Ciężko mi powiedzieć ile to może być demonów, bądź ostrożny." -Będę uważał.- Taki miał przynajmniej plan nie wiedział co może go zaraz spotkać. W końcu nie miał za wiele doświadczenia dopiero się douczał u starszego łowcy." Rozejrzyjmy się po polanie, jak coś zobaczysz, to krzycz." -Tak, jest.-Miał już biec gdzie indziej biec ale zrozumiał że krzyk nie tylko poinformuje łowce ale też demony. Nie mógł też udawać dźwięku jakiegoś nie agresywnego zwierzęcia bo te były cicho przez to że demony polowały i się bały. Tak przynajmniej mu się wydawało.-Czekaj, będę wyć jak wilk jak znajdę łowce, jak krzyknę jak człowiek to demony mnie znajdą. Więc będę krzyczał tylko wtedy jak znajdę demona.- Następnie pobiegł w inną stronę niż Kagami aby sprawdzić czy tam nie ma łowcy którego szukają. Katsumitsu tylko liczył że nie spotka demona. Miał też nadzieje że plan zadziała i demony się nie skapnął od razu.

Po chwili przeszukiwania lewej strony polany na którą dobiegł. Dostrzegł rannego łowce leżącego pod drzewem. Choć to  bardziej łowca nakierował go na to że tu jest, ponieważ Katsumitsu usłyszał jego głos który błagał o pomoc, lekko się łamiąc "Pomóż... Mi." Miał już mu odpowiedzieć i podejść aby mu pomóc. Ale przypomniał sobie że miał powiadomić Kagamiego jak znajdzie rannego łowce lub demona. Chciał krzyknąć, ale się powstrzymał wiedział że demon też go usłyszy jak ten wyda z siebie głośny dźwięk, więc poczekał z wyciem aby też nie wystraszyć prawdopodobnie rannego łowcy. Była to trudna decyzja co zrobić. Więc postanowił najpierw zająć się rannym łowcą, bo nic nie wskazywało na pułapkę. Powoli podszedł do łowcy z lampą świecąc tak aby jego twarz była widoczna w świetle lampy i aby mógł dojrzeć jego rany wyraźniej. Jednocześnie dał łowcy znak aby nie wydawał dźwięku kładąc palec na ustach w geście uciszenia. Co prawda nigdzie nie było tu śladów demona więc mieli czas ogarnąć nieco sytuacje. Gdy był bliżej zobaczył poparzenie i ranę z której krew leciała bardzo mocno. Poparzenie nie było normalne ale nie przykuła uwagi łowcy tak bardzo jak rana. Gdy był blisko szepnął -Zaraz ci spróbuje pomóc. W między czasie powiedz z czym mamy do czynienia bardzo powoli.- Katsumitsu rzucił swoje kimono z ramion i odciął cały rękaw swoją kataną. Nie miał bandaży a trzeba było przynajmniej spróbować zatamować krwawienie, a sama ręka raczej łowcy do tego nie wystarczy. Następnie zwinął rękaw dwa razy na pół i przyłożył do rany łowcy. -Uciskaj to powinno spowolnić krwawienie bardziej niż ręka i nie mów nic więcej, a tym bardziej nie ruszaj się. Zaraz wezwę pomoc.- Teraz stał przed decyzją czy wołać, sam nie był w stanie nieść łowcy i się bronić gdy demon go zaatakuje. Złożył ręce tak aby było go bardziej słychać i zaczął udawać dźwięk wyjącego wilka do księżyca. Nie był w tym za dobry więc brzmiał jak wilk ze zdartym gardłem. Liczył że Kagami nie pomyli go z wilkiem w końcu mu powiedział że będzie wyć. A demony po prostu oleją wilka w końcu nie był to ich przysmak. Chyba że jakiś demon lubił dziczyznę to mogło by być nie na rękę.

Katsumitsu chciał ocalić rannego zabójcę i to się chwaliło, dlatego szybko doszliśmy do pewnych ustaleń, a on sam wpadł na  sprytny pomysł, o sygnałach, które nie zaszkodzą. Dlatego kiwnąłem głową twierdząco na jego propozycje i rozeszliśmy się w różne strony, aby przeszukać większy obszar, ale mój teren była zdecydowanie mniej udana. Nie odnalazłem, niczego co przypomniałoby wcześniejsze ślady, a prawie byłem gotowy poszatkować ruszający się krzak, z którego wyskoczył lis i szybko pomknął ku swojej norze. Miałem tylko nadzieje, że mój mniej doświadczony towarzysz również miał się dobrze, nie słyszałem ludzkiego krzyku albo wycia, dlatego byłem dobrej myśli. Nie miałem wyczulonego słuchu, ale taki wrzask czy wycie niesie się na wiele kilometrów.

Brunet podjął decyzje o ratowaniu rannego człowieka, nie wyczuł i nie zauważył niczego podejrzanego, uspokoił się i pozwolił sobie na większą swobodę. Zabrał się do szykowania prowizorycznego opatrunku, który pomoże przetrwać innemu zabójcy, rany  spróbował powiedzieć coś więcej, ale jego łamiący się głos był już zbyt niezrozumiały.
- To... zrobi@#... De#$% - Stracił sporo krwi i był mocno poturbowany, walczył o każdy haust powietrza, próbował się przy tym nie zakrztusić własną krwią przez ranę na klatce piersiowej. Patrzył na młodego z tlącą się iskrą w oczach, a gdy ten podał mu pocięty rękaw, mocno go złapał pokrwawioną dłonią, nie chciał puścić jego ręki, próbując drugi raz z siebie to wrzucić, ale tak samo jak za pierwszym razem, zabójca wiatru nie mógł za dużo zrozumieć.
Przyłożony zwinięty materiał stanowił lepszy opatrunek niż sama dłoń, co potwierdziły słowa bruneta. Sam zabrał się do wycia i jego dźwięk był zbliżony do wycia wilka, ale nie był perfekcyjny, także nie musiał się martwić tym, czy jego kolega to usłyszy. Jednak pojawił się inny problem, Katsumitsu, poczuł jak momentalnie jak mrowi go całe ciało, ale nie widział znikąd naciągającego ataku.
Podjął instynktową próbę ucieczki przed niewiadomy zagrożeniem, ale jego ciało momentalnie się zatrzymało, a gdy uważnie się temu przyjrzał, dzięki lampie zauważył cienkie mieniące się nitki, które krępowały mu ruch, a na jego usta zostały momentalnie pokryty jakąś klejącą breją, która nie skutecznie tłumiła jego głos. Jego ciało zostało zmuszone do poruszania się niczym marionetka wbrew jego woli.
- Mam Cię mała muszko... A teraz poczekamy, a twojego czerwonowłosego kolegę, skoro go tak ładnie zawołałeś. Bo przecież nie wyłeś do księżyca, dla zabawy prawda? A tak, głupiutka ja, przecież nie odpowiesz, ale zabijesz dla mnie swojego towarzysza. - Usłyszał wysoki damski głos, który był ewidentnie rozbawiony. Jego dłoń kontrolowana przez demona sięgnęła do rękojeści i wydobyła ostrze na światło księżyca.

Usłyszałem wycie, które było sygnałem na odnalezienie człowieka, a więc Katsumitsu miał zdecydowanie więcej szczęścia, szybko się obróciłem i ruszyłem w stronę, z którego docierał do mnie dźwięk, zajęło mi to, może kilka minut, żeby dokładnie się rozeznać i już widziałem stojącego kolegę, z wyciągniętym mieczem skierowany w stronę leżącego zabójcy. 
W pierwszej chwili nie zauważyłem nic podejrzanego, ale gdy stawiałem pierwsze kroki, a sam zabójca wiatru zwrócił się w moją stronę. Dostrzegłem nitki, które rozpościerały się nad Katsumitsu. Był mocno owinięty na każdym przegubie i jeszcze dodatkowo wokół szyi. Nie było mowy o pomyłce, należały do potwora, który mógł zakończyć jego życie w mgnieniu oka. Udawałem, że ich nie widzę, bo nie chciałem, aby demon zrobił mu krzywdę, a musiałem podejść blisko, aby jednym płynnym ruchem przeciąć wszystkie nici za jednym razem.

- Dobrze się spisałeś. - Powiedziałem to ciepłym głosem, a demon momentalnie zmusił go do podniesienia ostrza ku górze. W tym samym czasie ja również sięgnąłem po swoje ostrze i przy pomocy drugiej formy oddechu płomienia minąłem głowę Katsumitsu o kilka centymetrów, przecinając wszystkie nitki, które go ograniczyła. Ręką z mieczem ostrożnie go objąłem go w klatce piersiowej i docisnąłem do swojej, a drugą ręką  chwyciłem konającego zabójcę, aby następnie szybko odskoczyć z tamtego miejsca. Ponieważ z korony drzew, gdzie ukrywał się demon wystrzelił dziwne zielone cieczopodobne kule.
- Nic Ci nie jest? - Postawiłem Katsumitsu i położyłem mężczyznę na ziemi i obróciłem stronę drzewa, z którego padły ataki. - Skąd wiedziałeś, przecież moich nitek, ludzkie oko nie powinno widzieć. - Słowa pełne gniewu i złości, ewidentnie demon nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy. - Widocznie pycha doprowadzi do twojej zguby. - Po prostu miała pecha, że akurat trafiła na mnie i na mój zmysł, w innych okolicznościach jej zdolność na pewno była piekielnie skuteczna. A dodatkowo bardzo sprawnie potrafiła ukrywać swoją obecność i się maskować.
- I tak tu zginiecie głupcy, jest nas wielu. A wy wpadliście w naszą pułapkę. - Dokładnie w momencie jak demonica skończyła to mówić, gęstwina leśna zaczęła od razu drzeć i szeleścić co mogło, zwiastować zbliżające się posiłki wroga, które ukrywały się w lesie i czekały, aż ich alfa da sygnał do ataku. Zostaliśmy zwabieni na otwarte pole, w którym liczebność stanowiła o przewadze.
- Szykuj się, a rano ty stawiasz śniadanie. - Nie był to czas na rozterki czy już zakładania z góry o własnej porażce, gra dalej się toczyła, a przeciwnik chyba nieco nas nie doceniał.

Ranny.:

Niestety Katsumitsu nic nie zrozumiał z bełkotu rannego łowcy. Następnie po daniu złożonego rękawa łowcy poczuł mocny uścisk na ręce, łowca go trzymał za rękę i próbował dalej coś powiedzieć. Próbował zrozumieć o co mu chodziło, ale ranny łowca dalej bełkotał w niezrozumiały sposób. Gdy nagle po daniu sygnału poczuł dziwne mrowienie na ciele. Odruchowo odskoczył do tyłu i miał już biec, ale zauważył nici które nie pozwalały mu się ruszać. Po czym za nim był w stanie cokolwiek powiedzieć, jakaś dziwna maź zakleiła mu usta tak że nie mógł oddzielić warg od siebie. Odruchowo chciał to zerwać ale nie mógł ruszać ciałem.   "-Mam Cię mała muszko-" Katsumitsu chciał coś powiedzieć ale nie mógł przez to coś co przypominało pajęczynę. Nagle mu się przypomniała nie naturalne poparzenie łowcy, nie kleiło mu to się. Czy to oznacza że gdzieś jest drugi demon używający ognia. Katsumitsu nie bał się demona, był już raz w podobnej sytuacji. Z tylko jedną różnicą wtedy mógł się ruszać. Na całe szczęście łowcy, a na nieszczęście towarzysza z korpusu. Demonica wolała go wykorzystać jako pułapke. Łowca liczył tylko na to że Kagami jakoś zauważy te nici. A w między czasie zastanawiał się co teraz może zrobić aby się uwolnić, rozwiązanie siłowe nic nie dawało bo nici się mocno trzymały i nie pozwalały wziąć zamachu mieczem aby je przeciąć. Więc zostało mu tylko czekanie na odsiecz.

Po chwili przybył łowca płomieni, który usłyszał sygnał w postaci wycia wilka."- Dobrze się spisałeś. - " Katsumitsu w reakcji na słowa łowcy chciał jakoś się zatrzymać aby demon miał ciężej unieść jego ręce z kataną. Ale nic to nie dało jego ciało ruszało się jak laleczka w występie jakiegoś kuglarza, dobrze że łowca zobaczył nici którymi go spętał demon i jedną techniką go uwolnił z uścisku nici. Katsumitsu zdążył tylko zerwać to co mu się przykleił do twarzy, ciecz się mocno przyczepiła więc poczuł jakby ktoś plastrem woskowym zrobił depilacje twarzy. Nagle Kagami go złapał i odskoczył z nim i z rannym łowcą na bok. "- Nic Ci nie jest? - " -Nic mi nie jest, tylko trochę bolało jak odklejałem to lepkie coś.- Przyłożył zewnętrzną stronę dłoni do twarzy gdy to mówił, dalej go piekło po oderwaniu tego z twarzy. W drugiej ręce trzymał katanę którą lekko opuścił w dół. "- Szykuj się, a rano ty stawiasz śniadanie.- "- Jasne, uważaj bo jest drugi demon który używa prawdopodobnie płomieni. Albo czegoś co powoduje poparzenia.- Po odpowiedzeniu na słowa Kagamiego, Katsumitsu przyjął postawę bojową w tym samym kierunku co starszy łowca, był teraz gotowy do walki z demonem. Przeciwnicy prawdopodobnie poruszali się po drzewach dlatego nie było śladów stóp. Najlepszą opcją chyba było zaatakowanie demona puki jest sam. Nie wiadomo ile demonów zaraz miało przybyć aby wesprzeć tą demonice. Teraz łowca czekał na ruch lub rozkaz od Kagamiego w końcu on jedyny z dwójki widział te dziwne nici bez lampy.

Gwizdnąłem głośno na swojego kruka, który zakręcił koło i skierował się do Yonezawy, aby poinformować strażników o demonach napotkanych w lesie. Niech tam przygotują się na kolejny atak, tym razem nie złapią nas w trakcie snu.
- Rozumiem, staraj się nie podchodzić za blisko drzew. Utkała już nici, które nie pozwalam nam ot, tak wyjść, te są znacznie grubsze, może być ciężko je przeciąć. Dlatego lepiej w nie nie wpaść. - Mówiłem ze spokojem, jakby to niewiele zmieniało. Byłem gotowy i skupiony, dokładnie oglądałem otoczenie, szukając wskazówek i wszystkiego, co mogłoby mi pomóc. Te trzy wcześniej wystrzelone kule rozprysły się na ziemi i po chwili stwardniały, co sugerowało, że miały nas uwięzić i zatrzymać w miejscu. Pytanie, jakie sztuczki jeszcze miał w rękawie ten demon, gdzie był partner tego zabójcy? Oby tylko nie skończył już pożarty, i dlaczego kruki nie zaalarmowały nas. Tak wiele pytań, na które odpowiedzi teraz byłyby przydatne, ale priorytetem było zapewnienie bezpieczeństwa i powstrzymanie demonów, zanim dotrą za daleko.
- To zobaczymy, czyj jest gorętszy... Katsumitsu, nie zabraniam Ci walczyć, jednak wolałbym, żebyś skupił się na ochronie naszego towarzysza. Może coś nam powie i rzuci nieco światła. Poza tym pokażę Ci, to czego nie pokazałem na treningu. - Zwróciłem głowę w kierunku bruneta i powiedziałem pół szeptem, tak aby demon nie usłyszał przypadkiem naszej strategii czy planu gry.
Nie uważałem go za słabego, mimo że nasz poziom był znacznie różny. Nie chciałem jednak popełnić tego samego błędu. Nie w moim stylu było mówienie komuś, jak ma walczyć, kiedy i dlaczego nie powinien.
Tylko że ostatnim razem Sayaka została szaszłykiem przez to, że w porę jej nie kazałem się wycofać i pozwalałem na szczeniackie sprawdzanie się w takich momentach.
Wziąłem głębszy wdech, zacisnąłem mocniej palce na rękojeści miecza i czekałem na pierwszy ruch przeciwnika. Z krzaków wyskoczyło tuzin pająkopodobnych demonów o różnych wielkościach, od kilkulatków do nastolatków. Atakowały chmarą, bo w przeciwnym razie nie były w stanie w pojedynkę zrobić za dużo. Osaczyły nas, a po przeciwnej stronie polany wyłoniła się kobieca postać, która zdawała się być matką tego roju. Jak na razie demony nie robiły nic, czekały, jak grzeczne psy, aż ich pani wyda im polecenia. A ta lubiła budować napięcie i dramaturgię.
- Tutaj zakończycie swoją drogę... Szkoda, całkiem ładne z was okazy, może jeżeli poprosicie, to zmienię was w moje urocze dzieci. - To był ten sam głos, który chwilę wcześniej wrzeszczał z niezadowolenia. Teraz próbowała nas nakłonić i przeciągnąć na swoją stronę. Niedoczekanie jej, jakby to w ogóle było możliwe.
- Daruj sobie tę wdzięczną gadkę szmatkę. - Odpowiedziałem jej natychmiast, ale jej to za bardzo się nie spodobało. Na jej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia, a tym samym dała znak swoim pachołom, aby przystąpiły do ataku. Rzuciły się ze wszystkich stron. Nie traciłem zimnej głowy i miałem nadzieję, że Katsumitsu również wytrzyma to obciążenie psychiczne.
Byliśmy w mniejszości, mieliśmy rannego i praktycznie zero informacji o tym, co działo się w okolicy i jak miały się inne grupy patrolowe. Nie czekałem, aż skrócą dystans. Sam wystrzeliłem do przodu i przy pomocy pierwszej formy płomienia skierowałem się na demonice, która nimi wszystkimi zarządzała. Chciałem uciąć łeb temu, który nimi był przywódcą, jednak na mojej drodze zaroiło się od przeciwników, których zadaniem było powstrzymać moją szarżę na nią. Tym samym większość tych stworzeń skupiła się na mnie, jako głównym zagrożeniu.

Ranny.:

Katsumitsu starał się wypatrzeć nici w pobliżu ale nie za bardzo je widział bo patrzył w złe miejsca ze stresu bo nie chciał znowu w nie wpaść, dopiero Kagami mu przypomniał że sieci muszą być o coś zaczepione.
"- Staraj się nie podchodzić za blisko drzew...-"-Tak jest.- Katsumitsu nie chciał znowu stać się czyjąś marionetką więc wolał unikać sieci z tą wiedzą pewnie będzie mu łatwiej. Katsumitsu był zdzwiony że łowca płomieni brzmiał jakby w ogóle się nie przejmował przewagą liczebną wroga. Jego go trochę to przytłaczało nigdy nie miał spotkania z demonami w większej ilości niż jeden. "-Jednak wolałbym, żebyś skupił się na ochronie naszego towarzysza.-"-Postaram się.- Odpowiedział półszeptem skierowany twarzą do towarzysza, można było usłyszeć w jego głosie lekką nutkę strach. Łowca starał się skupić na tym co go motywowało aby nie spanikować. Czyli że musi stać się silniejszy aby chronić innych, oraz przetrwać po to aby spotkać się z kolegami których poznał w korpusie."Poza tym pokażę Ci, to czego nie pokazałem na treningu." Te słowa go trochę zagrzały do walki ciekawość też była dobrym motywatorem do działania.  
"Szkoda, całkiem ładne z was okazy, może jeżeli poprosicie, to zmienię was w moje urocze dzieci."
-Nie skorzystamy, urocze? Twoje dzieci są co najmniej ohydne.- Skomentował głośno tak aby pajęczy demon go usłyszał. Chciał ją wkurzyć aby myślała mniej racjonalnie, miało to szanse pomóc w obronie rannego łowcy, ale to zależało od tego czy demon daje się ponieść. A puki co wyglądało na to że ma jakiś zmysł taktyczny więc pewnie nerwy też trzyma na wodzy. Ale chłopak też musiał się podnieść trochę na duchu aby nie dać się przytłoczyć mnogości demonów. Ponieważ ich ilość była co najmniej demotywująca, nie ma nic gorszego niż przewaga liczebna przeciwnika na polu walki.
Gdy Kagami poleciał z zawrotną prędkością pokonać demona dowodzącego tej zgrai pokrak, młody łowca stał z tyłu i pilnował rannego. Tak jak zasugerował Kagami. Łowca wiatru nie był osobą która łamie rozkazy, chyba że są złe. Bronił rannego dlatego że nie chciał śmierci towarzysza z korpusu, zresztą niebyło to tylko w ich interesie aby mu pomóc. Bacznie obserwował pole walki czekając aż demony do niego podejdą aby nie odchodzić daleko od łowcy którego musiał bronić. Szybko w głowie układał sobie plan działania co zrobić jak podejdą bliżej. Najlepszym pomysłem chyba było błyskawiczne użycie formy pierwszej ale szybko zmienił zdanie użycie ósmej będzie lepsze aby przy odrobinie szczęścia pokonać więcej niż jednego demona, lub przynajmniej pozbyć się ich kończyn. Nie wyglądały na takie co szybko się zregenerowały z utraty ręki czy nogi. W końcu jakby były silne to nie musiałby nikomu służyć, a może po prostu był optymistą liczącym że demony są słabe bo wyglądają jak dzieci. Gdy demony były w zasięgu wykonał ósmą technikę oddechu wiatru z wypadem aby ściąć głowę demonowi przy odrobinie szczęścia najbliższym demonom.

Nie udało mi się dotrzeć do ich przywódcy, zostałem powstrzymany przez żywą zaporę, która wcale nie zamierzała na tym przestać. Jak tylko mój miecz pokryty płomieniami, przeciął jednego z nich, a reszta bez zawahania minęła jego truchło i skupiła się na ataku ze wszystkich stron. Nie miałem za wiele czasu na reakcje dlatego, zacząłem szybko wykonywać uniki w kolistym ruchu i wokół własnej osi, przesuwając się, tylko o tyle ile było to niezbędne, co by przypadkiem nie wpaść na inny wyprowadzony atak na ślepo.
W moim przypadku atak w formie obrony była bardzo skuteczny, ponieważ redukowało to martwe strefy, których nie widziałem swoim wzrokiem. Dla osoby znajdującej się poza tym kłębem mogło to przypominać jakiś taniec albo inną zabawę. Iskry od miecza ścierającego się ostrym odnóżami pająków i brzdęki stali teraz akompaniowała przy odgłosach kroków, wcześniej w lesie było kompletnie cicho, a teraz nagle ożył, ale nie za sprawą leśnych zwierząt.
Może ich siła, czy wytrzymałość nie była zbyt wysoka, ale za to nadrabiali zręcznością, szybkością i przede wszystkim liczebnością. Chociaż dwóch osobników poza pajeczycą, wyróżniało się na tle i to bardziej ich skoordynowanych ruchów się obawiałem. Na szczęście sami w sobie nie zdawali się jakoś specjalnie bystrzy czy przebiegli i tutaj można było coś ugrać,
Miecz trzymałem w gotowości, szukałem okazji, w której mógłbym zacząć redukować ich liczebność, ale nie dawali mi czasu wytchnienia, a co dopiero okazji do kontrataku, bo po każdym ciosie pojawiał się kolejny, na szczęście ich pani, jak na razie nie zamierzała nic robić, z ohydnym uśmiechem czekała, aż jej mała armia załatwi sprawę.
- Cholera. - Syknąłem cicho pod nosem. W natłoku walki, uników i szamotaniny zrobiłem drobny błąd, który wróg od razu wykorzystał, udało mi się zredukować konsekwencje, ale kilka ostrych odnóży zahaczyło mnie i pojawiły się pierwsze płytkie rany na moim ciele. Same w sobie nie były groźne, ale zdecydowanie w połączeniu z kolejnymi i zbliżającym się zmęczeniem, nie było to nic pocieszającego, zwłaszcza że to jeszcze bardziej rozsierdziło ich. Walka o morale była trudna, zwłaszcza gdy teraz przeciwnicy dostał mały zastrzyk motywacji i przełamania progu, który sprawiała, że nie mogli mnie trafić.
- I co rudy chłopcze, jednak nie jesteś poza zasięgiem moich dzieciaczków. Tańcz, Tańcz Hehehe. - Powiedziała demonica, która była zadowolona z takiego obrotu sprawy.



Katsumitsu w tym czasie nie mógł narzekać na brak przeciwników, ponieważ, cztery mniejsze pająki zdecydowały się odłączyć od roju i spróbować swoich sił z nim, popychane pierwotnym instynktem i zapachem krwi. W końcu stada zawsze polowały na najsłabsze i ranne osobniki w grupie i tak samo one zdecydowały się uczynić.
Jednak ich stan liczebny bardzo szybko zmniejszył się o jednego osobnika, gdy tylko weszły w zasięg ataku bruneta, ten zdecydował zrobić jeszcze wypad w ich stronę i posłać Sho Rekkaza Kiri, które trafiło bezpośrednio jednego z nich i nie pozostawiając mu miejsca do ucieczki, seria podmuchów, cięła i rozrywała go. Reszta grupy wykonała uniki, ale nie udało się im tak samo ujść bez obrażeń, ucięta kończyna, ranny na ciele. Trąba powietrza po wykonaniu tej techniki nieco utrudniała wizje, ale młody zabójca powietrza znowu poczuł mrowienie na swoim ciele, trzy niedobitki nie zawróciły, postanowiły go zaatakować z różnych kierunków.

Ranny.:

Cztery pająko-demono-dzieci ruszył na rannego łowce, lecz Katsumitsu udało się odwrócić ich uwagę od bezradnego łowcy. Przy pomocy podmuchu PRIMARY GALE SLASH, który pociął jednego ze słabszych demonów na kawałeczki i innego ranił. Poczuł się wtedy pewniej, może było ich dużo ale łatwo je ciął powietrznymi cięciami. Następnie gdy młody łowca wiatru poczuł mrowienie, i nie widział znowu nikogo. Postanowił odskoczyć do tyłu najdalej od mrowienia jednocześnie stawiając blok w kierunku tego odczucia, bo pewnie tam była pozycja najbliższego demona.  Przynajmniej tak mu się wydawało nie wyuczył się jeszcze jak do końca działa jego zmysł. Zrobił odskok do tyłu dlatego że miał pewność że za nim nie ma sieci tego demona dowódcy, ponieważ przed chwilą stamtąd wykonał wypad. A demon był zajęty walką z Kagamim. Wpadnięcie w jakieś pułapki demona było by najgorszym scenariuszem w takiej sytuacji.
Miał kilka pomysłów co zrobić, najprostszym było zwabienie demonów aby nadciągały z jednego kierunku bo wtedy użycie kolejnej formy mogło by się pozbyć ich wszystkich. Ale nie był pewien czy demony nie zmienią swojego celu gdy ten zacznie je zaganiać do biegu frontalnego za nim. Obronna rannego łowcy była sporym utrudnieniem na polu walki, łowca liczył na to że wsparcie szybko przybędzie i na to że ten ognisty demon który poparzył rannego członka korpusu to tylko jego spekulacja. Może sam się poparzył swoją ognistą technika, nie mógł wykluczyć że ranny był łowcą który posługiwał się tym samym oddechem co Kagami. Drugim pomysłem był atak na osłabionego demona ale łowca go szybko odrzucił bo gdy zaatakuje w tym momencie to dwa pozostałe skoczyłyby na niego mocno go raniąc. Trzecim pomysłem było użycie drugiej formy oddech ale na razie nie mógł sobie na to pozwolić, ze względu na to że jego płuca nie były wystarczająco wytrenowane. A męczenie ich mogło by mieć tragiczne skutki podczas walki. Brak defensywnych form w oddechu wiatru nie pomagał w sytuacji otoczenia przez wroga.
Więc pierwszy plan który wpadł mu do głowy był dla niego jedynym możliwy do wykonania w obecnym stanie rzeczy, co prawda miał ryzyko że demony pójdą do rannego łowcy. Ale po pierwsze Katsumitsu liczył że demony nie będą zbyt bystre, a po drugie był to najszybszy sposób aby pozbyć się demonów i zapewnić rannemu łowcy bezpieczeństwo, na dłuższą chwile i może wspomóc Kagamiego jeżeli ten nie skończy przed nim walki.

Młody zabójca wiatru postanowił działać instynktownie i zebrał się do odskoku, uczucie mrowienia z różnych kierunków było niemal identyczne, a przynajmniej tak mu się zdawało, bo nie miał za dużo czasu na analizę i dokładnie oszacowanie, a przez fakt skromnego doświadczenia, jeszcze nie poznał się ze swoim rozwiniętym zmysłem, aż tak dobrze. Przygotował się do zablokowania ciosu, który nadchodził z jego lewej strony, z tumanów kurzu wyskoczył demon, którego atak zgrabnie ześlizgnął się po mieczu bruneta, krzesając masę iskier w powietrze.
Katsumitsu dostrzegł, że demon, który go zaatakował, właśnie regenerował obrażenia, które otrzymał, rany na korpusie zaczynały się zasklepiać i wracała mu mobilność, jedynie odnóże, które utracił chwile wcześniej, miało problem z odtworzeniem albo po prostu demon skupił się na poważniejszych ranach. Jednak nie miał on zbyt wiele czasu na dalsze dywagacje w głowie na ten temat, po pozostała dwójka jego przeciwników, która też skończyła się regenerować, również wyskoczyła z kurzu, ale Ci byli daleko od jakiejkolwiek szansy na zranienie zabójcy wiatru, który postanowił robić za przynętę, tylko pytanie czy złapią się na haczyk, a może wręcz przeciwnie rzucą się na leżącego zabójcę, który stracił przytomność.
Dwa ruszyły do dalszej pogoni za nim, ale jeden z nich zdecydował się rzucić na leżącego mężczyznę, który nie mógł się bronić.

- To ostatnie co zobaczysz. - Nie zamierzałem wdawać się w większą gadkę szmatkę, skupiłem się na tym co było istotne, czyli na unikach i okazji do kontrataku, może mieli przewagę, ale teraz przyjdzie czas na konsekwentne redukowanie ich ilości.
Zacząłem delikatnie się wycofywać z tego tańca pogo, aby wszystkie stwory były naprzeciwko mnie i gdy znowu skorzystają ze swojej taktyki ataku symultanicznego, obniżyłem miecz i wymachem po okręgu stworzyłem sobie zasłonę przy pomocy czwartej formy oddechu płomienia, aby następnie wziąć kolejny głęboki oddech i ponownie wystrzelić przed siebie przy pomocy pierwszej formy, tym razem tnąc niczego niespodziewających się wrogów, którzy tym razem nie mieli jak za bardzo zareagować, ponieważ mieli za mało czasu, na reakcje przez powstało zasłonę z ognia. Leciałem niczym płonący pocisk, który obracał się i dekapitował każdego demona w zasięgu.
Moje rozgrzane ostrze przecinało karki demonów, które jeszcze chwile wcześniej tak rozochocone, rzuciły się na mnie przy pomocy frontalnego ataku, truchła legły na ziemi, a ja znalazłem się przy ich szefowej, której głowa również miała pofrunąć, ale klinga zatrzymała się tuż przed jej karkiem przez grubą nić która, naciągała się niczym cięciwa łuku, pod siłą mojego uderzenia.
- Gratuluje, teraz zginiesz z moich rąk chłopcze. - Kompletnie nie obchodziły ją starty w swoich dzieciach, nawet zdawała się, jakby sprawdzała, czy jestem na tyle godny, aby sama się pofatygowała po skalp. Bo nieudanej próbie odskoczyłem do tyłu i szykowałem się na jej wkroczenie na scenę. Użycie dwóch form w tak krótki odstępie czasu było odczuwalne, ale dopiero się rozgrzewałem.

Ranny.:

Na szczęście łowcy wiatru udało się zablokować nadchodzący cios ze strony demona na czuja i wdrożyć swój plan odwrócenia uwagi demonów. Miał już się ucieszyć że wszystko przebiega po jego myśli aż tu nagle, gdy odbiegł z demonami na mały kawałek. Zobaczył że jeden demon zasklepił ranę i dalej stanowi zagrożenie. A następnie spostrzegł że jego plan na odciągniecie demonów nie zadziałał bo jeden demon zmierzał w kierunku łowcy leżącego na ziemi, więc postanowił teraz przejść siłą przez dwójkę demonów które go goniły aby wspomóc rannego, który był bezbronny w tej niefortunnej sytuacji.
Bez namysłu łowca użył Ichi no kata: Jin Senpū - Sogi aby przebić się przez dwa demony które go goniły. Po technice Katsumitsu natychmiast zaczął bardzo szybko biec w kierunku demona który zmierzał w kierunku rannego łowcy. Musiał się śpieszyć aby obronić leżącego mężczyznę przed pazurami wygłodniałego demona. Również nie chciał aby demon dostał krew bo wtedy szybciej by się zregenerował, choć to że się zregeneruje nie było problemem. Większym problemem byłaby strata kolejnego łowcy w starciu z demonami.  Więc gdy był w zasięgu wykonał szybki wypad i cięcie wycelowane w szyje demona. Chciał go szybko ściąć aby ranny nie miał już żadnego bliskiego zagrożenia.
Katsumitsu już czuł lekkie zmęczenie fizyczne tą walką, przez to że musiał się dużo nachodzić przed walką i biec za Kagamim którego ledwo doganiał. Miał nadzieje że kruk łowcy płomieni już dotarł do Yonezawy i powiadomił wszystkich z korpusu o demonach w okolicy i nie będą zaskoczeni jak przy ostatnim ataku. Liczył też na to że osoby które poznał będą gotowe jeżeli demony zaatakują tej nocy. Nie znał za wielu osób z korpusu, ale mimo to nie chciał aby ktokolwiek umierał.

Nieco zaskoczony obrotem sprawy Katsumitsu musiał działać i jakoś powstrzymać demona przed darmowym posiłkiem, który przywróci mu siły i spowoduje pewną śmierć już i tak rannego łowcy, który nawet bez dodatkowych obrażeń może umrzeć. Brunet szybko wziął głębszych oddech i zamiarem przebicia się przez dwa goniące go demony ruszył w ich stronę przy pomocy pierwszej formy oddechu wiatru. Wystrzelił przed siebie niczym pocisk obracający się wokół własnej osi, tnąc wszystko na swojej drodze, przypominając poziomy cyklon, które nic nie mogła powstrzymać. Dwa demony, które biegły za nim nie zdołały w porę zareagować i zostały po nich tylko, poszatkowane kupi mięsa, które zaczęły momentalnie się rozwiewać z wiatrem.
Teraz pędził sile sił w nogach, aby powstrzymać demona, który zamierzał zlikwidować bezbronnego, oboje znajdowali się w podobnym dystansie do punktu, w którym ich drogi miały się przeciąć. Brunet czuł, że jeszcze musi włożyć trochę w to wysiłku i uda mu się ochronić leżącego łowcę, zrobił szybki wypad i wykonał cięcie w miejscu, w którym powinien się znajdować kark demona, jednak tak się nie stało. Cięcie przeszło przez powietrze, bo celem demona nie był atak wymierzony w leżącego człowieka, a zabójcę, który przyjdzie mu na pomoc. To wszystko była zmyłka, w którą niedoświadczony Katsumitsu wpadł. Poczuł, jak w lewy bark wbija się ostre odnóże demona, rana momentalnie zaczęła go piec.
Stwór wykonał zmyślny plan i wykorzystał obawy młodego zabójcy przeciwko niemu, już miał zamiar poprawić. Zadając drugi cios, ale wtedy został zaatakowany mieczem od boku, atak nie był zbyt silny, ale wystarczający, aby zmusić pająka, do zwiększenia dystansu nim wyprowadził kolejny cios.
Brunet zauważył jak ranny zabójca, dysząc i kaszląc, zaczął podrywać się na nogi, miał problem z utrzymaniem równowagi i chwiał się na boki, ale pomimo tego zaczynał się prostować, mocno przyciskając prowizoryczny bandaż do klatki piersiowej.
- Nie będę... Dla was... Ciężarem. - Rzucił cicho dumny wojownik, który nie chciał być powodem ran swoich towarzyszy.

Demonica wcale nie pozostawała bierna jak wcześniej, nawet za bardzo nie zwlekła ze swoim kolejnym ruchem, wkroczyła na udeptaną ziemie, gdzie resztki jej dzieci znikały z powierzchni ziemi. Teraz rozpoczął się prawdziwy taniec, w którym wymienialiśmy się atakami, próbując dosięgnąć przeciwnika.
Zdecydowanie była lepsza, niż mi się wydawało, myślałem że jeżeli nie lubi sobie brudzić rąk i działa z ukrycia to w walce bezpośredniej mocno będzie odstawać, a ona nie tylko nie odstawała, to jeszcze napierała coraz bardziej, wspomagając się swoimi nićmi, które niczym bicze latały w powietrzu, próbowały mnie smagać. Jeżeli zaatakowałbym wraz ze swoimi pionkami, wtedy bez ciężkich obrażeń ta walka by się nie skończyła. Zastanawiało mnie czy to przez pychę i arogancje, czy po prostu lubiła się bawić swoim ofiarami, przeszła mi ta krótka myśl przez głowę, ale nie mogłem już dłużej się zastanawiać nad zachowaniem demona i jego powodami.
Przez jakiś czas trwaliśmy w impasie i nikt nie był w stanie utrzymać prowadzenia, na tyle długo, aby zaszkodzić drugiej stronie, gdy ona zdecydowała się posłać w moją stronę specjalną ścianę czerwonych nici, które cięły wszystko na swojej drodze, ja przy pomocy czwartej formy odparłem jej atak. Nie mogłem wykorzystać poprzedni sztuczki drugi raz, ponieważ pajęczyca już ją widziała i mógłbym narazić się na srogi kontratak.

Ranny.: