Poranek nie był jakość szczególnie wyjątkowy, jego zaletą jednak był brak obowiązków. Żadnej nowej pracy nikt nie zlecił. Nie było też zaległych obowiązków. Taki właśnie dzień Ne wykorzystywali na samodoskonalenie się. I lenistwo. Nie było egzaminów ani szczególnych wymagań, nie było więc potrzeby stresu. Byle nie leżeć publicznie brzuchem do góry. Dla jednych motywacją było poczucie obowiązku — to samo, które sprowadziło ich tutaj. Dla innych był to instynkt przetrwania. Im ktoś ma większe umiejętności, tym większe szanse na to, że przetrwa. Dotyczyło to też Ne. W końcu, im przydatniejsi są, tym cenniejsi. A niektórzy z nich chcieli wykorzystać swoje zdolności bezpośrednio w walce.

Dla Moriko powód był jeszcze inny. Posiadane plany wymagały szkolenia, jakie było obecnie poza zasięgiem. Nie dostanie na nie zgody, jeśli nie udowodni swojej zielarskiej wiedzy. A nawet świeży i niedoświadczony Ne był w stanie ocenić, że w tej chwili nie ma czego nawet udowadniać. Potrzebne tu było długie szkolenie z zielarstwa. Warto było więc spędzić dzień z bukłakiem wody w terenie i uczyć się zielarstwa. A nauką jest też obserwacja. Choćby najcenniejszej dla zabójców rośliny, wisterii. Przed dołączeniem do zabójców roślina ta nie była znana Moriko.

To miejsce zawsze ją uspokajało. Było wystarczająco daleko od wioski ale nadal w jej obrębie. Przychodziła tu dość często, żeby posiedzieć i pomedytować. Ten dzień nie różnił się niczym innym od pozostałych. Tylko tym razem była jakaś różnica. Przy jednym z drzew wisterii stał jakiś osobnik przyglądający się pięknym fioletowym kwiatom. Przez chwilę się tak wpatrywała w osobę stojącą do niej plecami. Dziki kolor włosów zdecydowanie wyróżniał się na tle pozostałych. - Kto by pomyślał że taka piękna roślina może być tak niebezpieczna dla stworów czających się w mroku.. - odezwała się w końcu, powoli ruszając w jego stronę. Zmrużyła ślepia nieco. "Kobieta? Mężczyzna?" przemknęło jej przez myśl. Nie była pewna, rysy twarzy chyba były zbyt łagodne, a może znowu jej się twarze zabójców pomyliły? Teraz przynajmniej odtwarzała ze wspomnień, bo postać była do niej nadal odwrócona.
Będąc obok zatrzymała się na parę sekund i zrobiła jeszcze parę kroków do płaskiego głazu wbitego w ziemię. Usiadła na nim po turecku kładąc miecz schowany w kaburze przed sobą. To była jej najcenniejsza rzecz, nie rozstawała się z nią praktycznie nigdy. Spojrzenie utkwiła w nieznajomej osobie. Ametystowe oczy uważnie się przyglądały postaci od boku. "Mmmmm.. ma delikatną buzię.. nie jest za wysoki.. wysoka.." wzrok poleciał ciut niżej bo co innego rozwieje wątpliwości jak nie kobiece atrybuty albo ich brak. Na szczęście będąc w takiej odległości w jakiej oboje byli nie pozwalało nieznajomemu na określenie gdzie Sai się patrzyła precyzyjnie, ale na pewno na nieznajomą personę.

Zajęcie Moriko zostało przerwane przez nadejście jakieś osoby. Nie to, żeby był to powód do przejmowania się. To wręcz odmiana. Ostatnich kilka dni wszystkie zajęcia sprowadzały się do obserwowania tutejszej roślinności. Nie pozostało nic innego jak schować notatki do torby na zioła. I tak były już pomięte. Nowo przybyła była blondwłosym szermierzem. Na pierwszy rzut oka zdawało się, że jej miecz nie jest tylko dla ozdoby czy formalności. Zapewne była wśród podstawowych członków zabójców. No, chyba że często na twarz się przewracała, ale takich tu chyba nie przyjmowali.

Gdy usiadła w pobliżu, wypadało się przywitać. By nie narzucać się, zostało to ograniczone przez Moriko do skinięcia głową. Niezbyt szybkiego, by nie wyglądało to niedbale i by nie zrazić do siebie nowo przybyłej. Wracając do swojego zajęcia, potrzebne było jeszcze ścięcie kilku liści. Do popołudniowych badań potrzebne było coś świeżego. Opadnięte naturalnie liście też były przydatne, jednak by zbadać zmiany w wisterii, należy wiedzieć, ile czasu minęło między ścięciem a samym badaniem.
-Odpoczynek? Czy czekasz tu na kogoś? - by nie podtrzymywać niezręcznej ciszy, ktoś w końcu musiał zacząć temat.

No i gapiła się tak bezczelnie ale w ciszy żeby nie przeszkadzać obcej osobie. Widząc jak zabiera się do zbierania kwiatów wisterii przygryzła lekko dolną wargę, puściła ją i rozdziawiła lekko usta jakby chciała coś powiedzieć. Pustka w głowie. "Nadal nie jestem w stanie określić z kim mam do czynienia.. a tak głupio zwrócić się w zły sposób.. choć.. to nie moja wina że wygląda tak specyficznie.." nie dawało jej to spokoju. Jak już wchodziła w interakcje z innymi to chciała się upewnić że wie z kim ma do czynienia. A tu nagle człowiek zagadka. Z zamyślenia wyrwał ją głos. GŁOS. Skupiła się na nim próbując wyczaić płeć osoby która przed nią stała.
"Chwila.. padło pytanie! Wypadałoby odpowiedzieć a nie siedzieć jak jakiś niewychowany mruk.." skarciła się w myślach. - Nie.. znaczy tak.. - zmieszała się orientując się że odpowiedziała na pytania w złej kolejności. - Wybacz.. tak, przyszłam tu trochę odetchnąć od wszystkiego i nie czekam na nikogo. - odpowiedziała z wymuszonym spokojem w głosie. - Jestem Saiyuri.. a ty? - przedstawiła się. Głos mógł być zgubny ale po imieniu będzie łatwiej jej określić z kim rozmawia. No i może zapamięta jakieś imię dla odmiany. - Będziesz coś ciekawego robić z tych kwiatów? - dodała jeszcze z czystej ciekawości wpatrując się w piękno wisterii.

Powitanie Moriko było lekko nie w porę — zaskoczyło blondynę. Musiała być zamyślona. A zdawać by się mogło, że to Saiyuri swoim pojawieniem się mogła zaskoczyć Moriko.
-Jestem Moriko, pracuję tu od niedawna jako zielarz. W zasadzie to praktykuję, ciągle się rozwijam.
Poszczególne liście musiały być ułożone w torbie w odpowiednich przegródkach. Pozwoli to wieczorem ocenić, kiedy były zerwane i zebrane. Plan na później byłby część próbek zostawić do oceny ich gnicia a część na różnych etapie wykorzystać do tworzenia tynktur i sprawdzić różnicę między nimi.
-Haha, niestety, jeszcze nic. Jestem świeżakiem. To do badań i nauki. Choć w przyszłości mam nadzieję pracować nad czymś przydatnym z wisterii. Może kiedyś też skorzystasz z czegoś spod mojej ręki.
Po ostatnich słowach na twarzy Moriko pojawił się lekki uśmiech.
-Jesteś Mizunoto, prawda?
Trochę ciężko było ocenić, miecz schowany w kaburze nie sugerował koloru. W końcu niektórzy Ne też mieli ostrza. Jednak małe szanse. Ktoś o wyższej randze raczej zignorowałby początkującego pracownika. Ten strzał wydawał się najbardziej prawdopodobny.

"Jestem Moriko, pracuję tu od niedawna jako zielarz."
I w końcu dostała odpowiedź na swoje wewnętrzne pytania. Więc samiec. Skinęła lekko głową na znak że przyswoiła sobie informacje. - Miło mi cię poznać Mariko. - odpowiedziała z uśmiechem. Słuchała wyjaśnień czym się zajmuje mężczyzna. Oczy rozbłysły z zaciekawienia. Sam fakt jak bardzo wisteria była przydatna przeciwko demonom. Możliwości były nieograniczone. Spojrzenie przeniosło się na piękne kwiaty które miały specyficzny zapach i w jej mniemaniu śliczną barwę.
Skinęła głową powoli na ostatnie pytanie. - Tak.. choć jeszcze długa droga przede mną. Dużo treningów i szlifowania swoich umiejętności. - odpowiedziała dość szczerze. Była dopiero na początku swojej wędrówki jako Demon Slayer. Trenowała w każdym wolnym czasie, poświęcała się do reszty swojemu stylowi. Mięśnie nie raz odmawiały posłuszeństwa, ale robiła się lepsza. Małymi krokami widziała różnicę między teraz a pierwszymi treningami z Daisuke.
Zaciągnęła się powoli powietrzem i wypuściła je nieco wolniej z ust.
- Ciekawe jak wiele można by wyciągnąć z wisterii i w jak wielu formach mogłaby być dostępna.- zagadała po chwili wpatrując się w piękną roślinę.

-To tak jak ze mną. W tej chwili posiadam tylko podstawową wiedzę, to nie wystarczy, by się przydać. A chcę kiedyś walczyć w terenie.
Fakt, Moriko na ten moment dysponuje tylko podstawową wiedzą. Jednak dzięki pogłoskom i podstawowym informacjom możliwe jest wyobrażenie sobie potencjału, nawet jeśli jeszcze nie zna się odpowiedniej do tego drogi. A jest ważne, by wiedzieć, czego się chce.
-Za wiele jeszcze o tej roślinie nie wiem, ale zamierzam wyciągnąć z tego jak najwięcej. Zajmuje się zielarstwem od lat. Wierzę, że jak tylko nadrobię wiedzę zabójców, w połączeniu z moim doświadczeniem będę w stanie przygotować substancje, jakie pozwolą mi walczyć u waszego boku.
Tu trochę można było usłyszeć wahanie w głosie. Należy mimo wszystko być realistycznym. Nie ważne, jak potężna jest broń, trzeba być w stanie ją wykorzystać. Ktoś taki jak Moriko potrzebuje dużo więcej treningu niż inni, by stać się pożytecznym.
-Na początku na pewno nie będę w stanie samodzielnie podjąć walki. Jednak myślę, że zielarz może być dobrym wsparciem. Potrzebuję tylko poznać jak najwięcej zabójców i ich metody walki. W ten sposób może poznam kogoś, komu przydadzą się moje zdolności.

Słysząc pierwszą wypowiedź uśmiechnęła się, oczy jej rozbłysnęły nagle słysząc wzmiankę o walce w terenie. To było to co kochała, to co sprawiało że czuła że żyje. Kiedy mogła się sprawdzić i nauczyć nowych przydatnych sztuczek. - Jeśli chcesz.. to to zrób. - powiedziała już nieco bardziej stonowanym tonem głosu. Łapiąc za pochwę miecza lewą ręką, powoli się podniosła z ziemi. Prawą dłoń położyła na rękojeści. Lewy kciuk ugięła przy tsubie i pchnięciem wysunęła na dwa centymetry ostrze tylko po to aby gwałtownie wyszarpnąć całe ostrze tnąc powietrze z charakterystycznym świstem. Jeden płynny i szybki ruch. Po czym uniosła broń na wysokość głowy z ostrzem równolegle do podłoża na którym stałą. Ostra część katany zabarwiła się na piękny złotawy kolor. - Jeśli jest coś czego bardzo chcesz to musisz zrobić wszystko aby osiągnąć swój cel.. - powiedziała ze spokojem. - To jest Kiro.. nazwałam miecz po moim zmarłym bracie.. - ametystowe oczy wbiły się w klingę i z łagodnym uśmiechem pokierowała miecz na powrót do pochwy. Zamocowała broń za pasem i podeszła bliżej Moriko. Usiadła na większym głazie obok niego. - Wierzę że przydasz się całej organizacji i nie tylko.. osoby takie jak ty są nam potrzebne. Nie ważne czy działasz stąd czy jesteś na pierwszej linii ognia. To twoje życie, więc czerp z niego garściami.. jakby jutro miało nigdy nie nadejść! - w głosie pobrzmiewała ekscytacja. Cała się rozpromieniła na myśl o kolejnych walkach. - A jeśli będziesz chciał kiedyś, to mogę z tobą potrenować.. nie do wszystkiego używam katany, walka wręcz jest dla mnie równie ważna. I jest wiele sposobów by zabić demona. Musisz znaleźć swój styl, albo go stworzyć od podstaw.. coś w czym będziesz najlepszy.. coś co nie będzie ograniczało twojego potencjału.. wierzę że każdy ma takie coś w sobie.. tylko niektórym brakuje odwagi żeby to z siebie wyciągnąć na powierzchnię. - to mówiąc uśmiechnęła się do niego radośnie.

Spokojnie słuchał, co miała do powiedzenia Saiyuri. Przez chwilę była ochota, by coś dodać, ale ostatecznie uznał, że lepiej się nie wcinać. Odrobina ciszy nigdy nie zaszkodzi. Szczególnie że nie miał za bardzo doświadczenia w emocjonalnych sprawach ani żadnej porównywalnej historii, która zasługiwałaby nazwać broń po kimś bliskim.
-Chcesz opowiedzieć, o swoim bracie?

-Zaplecze jest teoretycznie miejscem dla zielarzy, jednak nie chcę tam utknąć. To ograniczyłoby mi pole do działania.
Na twarzy Moriko pojawił się uśmiech. Walka z kimś, kto nie będzie próbował go pożreć, przydałaby się. Walka w terenie ogranicza zdobywanie doświadczenia. Fakt, że jest ono najważniejsze, ale w terenie można zdobyć doświadczenie tylko dzięki wygranej.
-Wspólny trening? Czemu nie. Przyda się walka, z której człowiek wyciągnie doświadczenie, nie tracąc przy tym głowy.
Moriko sięgnął do torby i wyjął swoją żyłkę, złapał palcami w kilku miejscach i naprężył między ramionami.
-To moja broń. Nie jest tyle warta, co twoja katana jednak wierzę, w jej przydatność. Zarówno w celu rozprowadzania substancji, kontroli sytuacji czy unieruchamiania przeciwnika. We współpracy z szermierzem wierzę, że może to być skuteczne i wydajne.

"Chcesz opowiedzieć, o swoim bracie?"
Zamarła na to pytanie. Dłoń zacisnęła się mimowolnie na rękojeści miecza. Nie rozmawiała jeszcze z nikim o Kiro. Poczuła jak się spięła cała, w ustach zaschło a ona patrzyła tempo w twarz swojego rozmówcy. Czy chciała o nim opowiedzieć komukolwiek? Czy była w stanie w ogóle opowiedzieć o nim na głos?! Drgnęła nieznacznie. Minęło dokładnie 4 lata od śmierci jej brata a ona nadal nie potrafiła się nikomu zwierzyć. Trzymając wszystko w sobie, kiedyś wybuchnie i zaleje jakiegoś biednego nieszczęśnika potokiem słów. Ale to nie był ten moment, to nie była ta osoba. - Nie.. - padła w końcu odpowiedź na zadane przez Moriko pierwsze pytanie.
Zbliżyła dłoń do skroni delikatnie ją masując, po czym poprawiła jeden z blond kosmków za ucho i przybrała na nowo maskę z tym miłym uśmiechem. - Wybacz chwilę słabości.. - w ostatnim słonie można było coś wyczuć, jak by ton głosu zmienił się na parę sekund wypowiadając słowo na literę 's'.
Podeszła bliżej wpatrując się w entuzjastycznie podchodzącą do tego osobę.
Wpatrywała się uważnie w to jak chłopak wyciągnął żyłkę z torby, zamrugała kilka razy zaciekawiona jego pomysłem. Sama nie uważała że walka kataną to jedyny słuszny sposób. Podeszła bliżej. Łapiąc palcem wskazującym i kciukiem za żyłkę i naciągając ją w swoją stronę odrobię. - Mhm.. ciekawa opcja, tylko.. czy widziałeś kiedyś demona na własne oczy? Sposób w jaki się poruszają, w jaki walczą. Im więcej ludzi zżerają tym potężniejsi są, nie wiem czy taka żyłka by wystarczyła. W sensie nie jako główna broń.. może jako dodatek żeby użyć w momencie gdy zdobędziesz przewagę nad demonem.. ale.. nie jestem mistrzem aby oceniać. - sięgnęła dłonią na kark uśmiechając się do niego miło. - Jeśli jesteś w stanie stworzyć własny styl który będzie komplementował tą żyłkę.. i zrobi z niej śmiertelną broń dla demona to będzie naprawdę coś wyjątkowego. ale będę trzymać kciuki żeby ci się to udało. Nie będzie to jednak łatwe, nie znam nikogo kto walczyłby takim stylem o jakim myślisz. - dodała po chwili z łagodnym uśmiechem. Miała nadzieje że rozumiał iż nie miała nic złego na myśli dzieląc się swoją opinią, która oczywiście mogła być błędna.

-Wybacz, nie powinienem naciskać. Po prostu pomyślałem, że czasem łatwiej z kimś obcym porozmawiać.
Powinien być ostrożniejszy. Samemu miał wygodne spokojne życie jak na lokalne warunki. Nawet nie pomyślał, że to może być świeża rana. Uznał więc, że lepiej już nie drążyć tematu i zejść na luźniejsze sprawy. Wtykanie nosa w nie swój biznes nie zawsze jest złe, ale w tym przypadku przesadą by było, skoro poznali się dosłownie chwilę temu.

Saiyuri powątpiewała w żyłki. Nic dziwnego. Potężne demony potrafiły zniszczyć nawet katanę. Żyłka, nawet stalowa, to mniejszy problem. Spojrzał w dół, schylił się i zerwał źdźbło trawy, a następnie podał je kobiecie.
-Przerwij je w połowie, proszę.
Następnie schylił się, by zerwać więcej trawy. Wstał i podał je, wyrównując, by mniej więcej wszystkie dało się złapać z obu stron.
-Spróbuj przerwać je wszystkie, jednocześnie. Nawet pojedyncza żyłka będzie ciężka do zerwania, jeśli zachowam odpowiednie ruchy, nie próbując przeciągnąć wroga. Przy odpowiedniej ilości żyłek, to będzie trudniejsze niż przełamanie katany. Nawet dla silnego przeciwnika to może stać się przeszkodą, jaka wystawi go na łatwe ścięcie głowy przez innego zabójcę.

Pokręciła lekko głową na boki w odpowiedzi na jego pierwsze słowa. - Nic się nie stało.. po prostu.. nie rozmawiam o nim z nikim.. to nic osobistego.. - dodała jeszcze. Nawet jeśli minęło już kilka lat od jego śmierci, ona nadal nie umiała zostawić tego zmarłego w spokoju. Może dlatego nie przywiązywała się do nikogo. Bo pamięć o nim nadal była świeża, zupełnie jakby skonał w jej ramionach wczoraj. A to że nosiła przy sobie fragmenty jego miecza przy sobie i nazwała ostrze jego imieniem wcale nie pomagało. Czuła że zawsze jest z nią, że czuwa nad jej bezpieczeństwem.
Widziała że jej szczera opinia nie przypadła do gustu chłopakowi. Była w stanie to zrozumieć, aż za dobrze. Jej też mówiono że nie może walczyć mieczem. I udowodniła wszystkim w koło jak bardzo się mylili. Teraz przyszła kolej na chłopaka. Widząc jak zrywa źdźbło trawy i zleca jej zadanie uśmiechnęła się miło. Widziała po nim że długo o tym myślał, że nie jej słowa go nie zniechęciły. "Dobrze.. tak trzymaj.. niech nikt ci nie powie co możesz a czego nie.." pomyślała wpatrując się w trawę. Słuchała go uważnie. - Myślisz poza pudełkiem.. to dobrze, ale te myśli muszą być jeszcze podparte umiejętnościami..bez nich najniebezpieczniejsza broń na świecie nie jest nic warta.. Nawet najtwardszy, najlepiej wykonany miecz złamie się w rękach wieśniaka.. - skomentowała. - Choć doskonale rozumiem co mi chcesz przekazać.. i nie zamierzam się z tobą wykłócać że nie masz racji.. dlatego pokaż mi..pokaż całemu światu co możesz osiągnąć ciężką pracą i determinacją Moriko.. - mówiła ze spokojem. "Jako wsparcie to nawet brzmi interesująco.." dodała już w myślach.

Lekkie napięcie opadło. Temat zszedł na luźniejszy i można było skupić się na drobniejszych sprawach. Jak walka. Pomimo różnicy zdań na ten temat mogli swobodniej porozmawiać.

-Cóż... Mam nadzieję, że uda mi się udowodnić swoją rację, zanim coś mnie pożre. Głupio by było, jeśli to by była nasza ostatnia rozmowa. Choooć nawet mimo mojego optymizmu w tej sprawie, przyznam, że nie zdziwiłby mnie taki przebieg sprawy.
Uśmiechnął się, jakby to naprawdę go bawiło. Świadomy był, że nie wszyscy są bohaterami tej historii i nie trafią do podręczników. A życiowe porażki czasem go bawiły. Oczywiście, nikomu tego nie życzył. Miał jednak dystans do samego siebie, co w związku z tematem jego żyłek, było chyba jasne.
-Oczywiście, muszę najpierw to jakoś przetestować. Zanim zaszkodzę komuś, kto polegałby na moich umiejętnościach. Jeśli ich brak, to lepiej nie obarczać tego innych problemem. Chyba że sytuacja potoczy się w sposób, jaki nie pozwoli wybierać.

Na twarzy gościł lekki uśmiech gdy zrobiła krok w jego stronę. Położyła mu dłoń na ramieniu. - To nie będzie nasza ostatnia rozmowa.. jestem tego pewna. - powiedziała ze spokojem w głosie. Nie chciała żeby ludzie umierali z rąk demonów. Nie chciała żeby członkowie ich organizacji lądowali w piachu a już tym bardziej nie w żołądkach bestii. "Nikt nie zasługuje na tak bestialską śmierć.." pomyślała.
- Weź sobie tyle czasu ile tylko potrzebujesz. Ja też nie nauczyłam się walki mieczem w jedną noc. Nie wspominając o oddechu. Tylko pamiętaj, małymi kroczkami. I nie zrażaj się że na początku będzie ciężko.. zawsze jest. Z czasem po prostu jest ciut łatwiej, jak już nabierzesz pewnych umiejętności. - kontynuowała zabierając dłoń z jego ramienia. Poprawiła miecz za pasem i spojrzała ostatni raz na piękne kwiaty wisterii. - Mam nadzieje że niebawem przyjdzie mi skorzystać z twoich specyfików.. mogą się okazać przydatne.. bywaj Moriko.. - to mówiąc skinęła mu uprzejmie głową i ruszyła w tylko sobie znanym kierunku.

Z tematu

Ciężko było zarzucić, by Moriko powątpiewał w swój plan. Był świadomy, że jego oczekiwania wymagały sporego nakładu nauki i treningu, jednak nie zrażał go ten fakt. W jakiś jednak sposób słowa kobiety dodały mu energii. Spotkanie było warte poświęconego czasu.

Rozmowa jednak dobiegła końca — zielarz musiał udać się do domu, by się uczyć, a kobieta ruszyła w swoją stronę. Moriko uniósł rękę na pożegnanie Saiyuri.
-Trzymaj się. Mam nadzieję, że następnym razem będę w stanie pochwalić się czymś interesującym!
Wziął sobie do serca słowa, by się nie spieszył. Nie wiedział jeszcze, że jednak los planował inaczej.
Same zerwane liście potrzebne były mu do nauki, postanowił jednak złapać za kwiat wisterii i jeden pąk kwiatów umieścił w torbie. Jeśli ktoś miałby mu mieć to za złe, to w końcu miał wymówkę.
Z/T

z/t
Skoro Ryosen zniknął to nie będę sobie slota blokował ;x

Lubiła tutaj przychodzić, ostatnio natrafiła na ciekawą personę nad której płcią zastanawiała się przez długi czas, bawiąc się w detektywa żeby wybadać z kim ma do czynienia nie urażając swojego jak się potem okazało rozmówcy. Teraz gdy spokojnym krokiem przemierzała wydreptaną, porośniętą trawą ścieżką między drzewami wisterii czuła wewnętrzny spokój, którego nie było w jej życiu od dłuższego czasu po wydarzeniach z Edo. Jednak misja odtransportowania wdowy z dziećmi do Yonezawy zakończyła się sukcesem, nawet jeśli mieli drobne komplikacje i Takashi uparł się aby zostać i kupić im trochę czasu. Wzięła głębszy wdech i powoli wypuściła zrezygnowana powietrze z płuc, nie widziała pioruna od tamtego momentu. Czy unikał jej? W budynku medyka go nie widziała, podpytywała nawet, ale podobno po powrocie jedynie jego towarzysze tam wylądowali. Punktualny do bólu samuraj ewidentnie poradził sobie bez problemu. "Chociaż tyle.." mruknęła w myślach zatrzymując się przy kapliczce przy której odmówiła modły za brata i oczywiście poległego Tsunę. Zastanawiała się przez chwilę nad czymś, pogrążona w myślach do stopnia że nawet jej wyczulony słuch mógł ja w tej chwili zawieść.

Za to dla młodziutkiego zabójcy była to pierwsza wizyta w tym miejscu. Chociaż wiecie, nie żeby zbyt dobrze znał się z innymi zakątkami Yonezawy niżeli zaledwie pewnym bardzo konkretnym i raczej malutkim obszarem, w którym przez ostatnie lata zamykało się jego życie jako podopieczny mistrza oddechu wody. Szkolenie zakończył ledwo na początku poprzedniego miesiąca, a nie więcej jak kwadrans po tym jak odebrał swoje podwójne Nichirin pewien szczególnie niecierpliwy i męczący kruk zaczął wyciągać go na coraz to kolejne zlecenia, które sukcesywnie, małymi kroczkami coraz bardziej oddalały go od "nowego domu", ostatecznie wyciągając go niebezpiecznie blisko rodzinnej Nagoi. Właściwie dopiero poprzedniego wieczora miał okazję w końcu powrócić ze swojej  niemalże miesięcznej tułaczki w te strony, ale obyło się bez świętowania. Przynajmniej na ten moment jego znajomości w obrębie korpusu były bardzo.. co najwyżej bardzo skromne, jeśliby obrać to bardziej optymistyczne spojrzenie na sprawę i oprócz mistrza chłopaka wliczyć w to jeszcze Mistrza Miecza, który wykonał jego oręż i kilku innych Ne, w postaci chociażby.. medyka, który składał jego zad w jedną całość, gdy jak ostatni gamoń połamał się na wilgotnych skałach w trakcie treningu bo zdarzyło mu się zlekceważyć przydatność dziewiątej formy.. Tiaa, pod tym względem prezentował się dość żałośnie i chyba nikt poza nim samym nie byłby w stanie tak długo oszukiwać się, że to wyizolowanie nie stanowi najmniejszego problemu. Przecież potrafił sam zadbać o siebie i innych, więc nie musiał koniecznie łączyć z nikim sił by sprostać swojej pracy.. No dobrze, po prostu wyciągając wnioski z przeszłych doświadczeń, gdzieś tam w głębi szczerze obawiał się, że każda dodatkowa osoba, której pozwoliłby się do siebie bardziej zbliżyć.. zyskiwałaby potencjał by zranić go równie dotkliwie co maszkary na które dane mu było polować. Ba, nie przepadał nawet za przyzwyczajaniem się do samej Yonezawy jako miejsca, jakby również i to miejsce mógł kiedyś z dnia na dzień stracić.
Ale wracając do rzeczywistości i samej Iwakury.. No cóż, miejsce spodobało mu się nawet do tego stopnia, że w momencie gdy nieświadoma jego obecności Saiyuri podeszła do samej kapliczki on miał już za sobą dobrych kilkanaście minut, które spędził oparty o prawdopodobnie świeżo co zakwitłe drzewko wisterii. Przez dłuższą chwilę obserwował ją w zupełnej ciszy, aż w końcu z każdym kolejnym uderzeniem serca czuł się coraz bardziej nieswojo, a tym samym i coraz bardziej żałował, że nie ujawnił się wcześniej. Koniec końców, to nie tylko wyglądało jakby ją dość podejrzanie podglądał, on to dosłownie robił, a chociaż z każdą kolejną chwilą nieubłaganie zbliżał się moment, w którym ta w końcu będzie chciała stąd odejść i go zauważy.. To wcale nie było mu jakkolwiek łatwiej spróbować jakoś chociaż słowami wybrnąć z tej sytuacji. - Uhm.. Wszystko.. w porządku? - Wyrzucił w końcu z siebie, widocznie niezbyt skutecznie starając się ukryć leciutki stres, który przysiadł mu już dobrą chwilę temu na karku i powoli robił się już zdecydowanie zbyt ciężki by go godnie, niewzruszenie znosić.

Gdy oczyściła cały umysł z myśli po paru minutach usłyszała ruch a zaraz po nim czyiś głos. Drgnęła zaskoczona bo osoba zdawała się być strasznie blisko i nie wiedziała czy zmysł ją zawiódł i z jakiego powodu. Ciężko było ją podejść i to na takim krótkim dystansie. Ale gdy obróciła głowę w kierunku źródła dźwięku i przez ramię dostrzegła siedzącego pod drzewem młodzieńca opierającego się o pień drzewa wisterii to powoli wypuściła wstrzymany oddech.
Powoli podniosła się z klęczek i odwróciła się w jego stronę przodem. Rozejrzała się jeszcze po najbliższej okolicy mając pewność że kieruje te słowa do niej i uśmiechnęła się do niego łagodnie. - Tak.. wszystko w najlepszym porządku.. a ty..? Nie jesteś ranny chyba, prawda? - spytała powoli idąc w jego stronę. Czy dlatego go nie usłyszała bo był tu przed nią? Na to przynajmniej wyglądało. "Czy byłam aż tak pogrążona w myślach żebym go nawet nie zauważyła? Huh.. Shoto by mnie umknął pewnie.. z tym jego wzrokiem.." przemknęło jej przez myśl gdy idąc do niego nagle kucnęła przy nim. - Czy potrzebujesz może pomocy? Mam przy sobie wodę i coś do jedzenia.. jeśli jesteś spragniony albo głodny.. - powiedziała łagodnym głosem uważnie mu się przyglądając.
Wiadomo ze musiał być zabójcą skoro tu był, ale nie kojarzyła go zbytnio. Od razu mogła wyeliminować oddech pioruna. Więc mógł być wszystkim innym nawet Zabójcą NE, już jednego poznała swojego czasu tutaj.
- Ah.. gdzie moje maniery.. Kurayami Saiyuri.. bardzo miło mi Ciebie poznać.. - wskazała na końcu wypowiedzi otwartą dłonią jego osobę ewidentnie pytając go o imię. No bo chyba jakieś musiał mieć. A wiedziała że języka nikt mu nie odebrał bo już zdołał się do niej odezwać przed chwilą. Ametystowe oczy uważnie mu się przyglądały z zaciekawieniem. Nie, zdecydowanie go nie kojarzyła ale wyglądał na znacznie młodszego od niej więc może był nadal jednym z kadetów uczących się na zabójcę.

A kiedy tylko dojrzał pierwszy ruch kobiety, jego serce zabiło zdecydowanie mocniej, ale powodem tego bynajmniej nie była to jakaś miłość od pierwszego wejrzenia. Saiyuri zdecydowanie nie potrzebowała szczególnie rozwiniętego wzroku jakim odznaczał się Shoto czy sam zainteresowany by zauważyć, że chłopak był nieco zestresowany, nawet jeśli nie wypowiedziała jeszcze ani jednego słowa. Teraz jeszcze chętniej uciekłby stąd, ale mimo jego cichych nadziei jasnowłosa niestety nie okazała się kompletnie głucha, zauważyła go i już musiał stawić jej czoła. Względnie dzielnie, by jakoś się zaprezentować. Chociaż względnie i jakoś stanowiły tutaj słowa kluczowe.
Zwłaszcza, że nieznajoma nie mogła jedynie zaprzeczyć i skierować się w swoją stronę.. Padło pytanie w jego stronę i jak się miało niedługo okazać, nie ostatnie. - Nie.. Skąd ten pomysł? - Zaśmiał się krótko dla zachowania pozorów.. A może i nawet bardziej dla rozładowania własnych emocji? W końcu, właśnie w tym momencie mógł właściwie przyjrzeć się jej twarzy, a fakt, że na tej zagościł ten uśmiech w żadnych wypadku nie ułatwiał mu oceny jej intencji. Aczkolwiek domyślnie raczej nie ufał lepiej urodzonym kobietom, zwłaszcza kiedy miał być z nimi na osobności.. A z drugiej strony, zdecydowanie wolał jakiejkolwiek nie podpadać. Szukając odpowiedniego wyjścia, poprawił pasmo włosów opadające mu na oczy i nawet nie zauważył, jak ta znalazła się tuż przed nim. A nawet i na jego wysokości, co rzecz jasna sprawiło, że serducho oniemal nie wyskoczyło mu z piersi. I może starał się by nie dało się tego po nim zauważyć, ale na takim dystansie Kurayami raczej na pewno była w stanie to usłyszeć.
- Umh.. Nie, dziękuję. Nie trzeba. - Sam uśmiechnął się dość niemrawo, a jego twarz nabrała czerwonawej barwy szybciej niż nowe nichirin w rękach użytkownika oddechu płomienia. Skrótem - chwilowo całkowicie się speszył. Co by nie mówić, nie licząc kilku starszych wieśniaczek spotkanych w podróży, mało kto okazywał mu jakąkolwiek troskę w ostatnich latach. A ten ciekawski wzrok skierowany w jego stronę nie został odwzajemniony, prawie w ogóle. W końcu.. nie powinien ryzykować. Dopiero przy kolejnym pytaniu uniósł ponownie wzrok ku ametystowym oczom kobiety, ale niepewność w głosie nie zniknęła w moment.. Można było nawet uznać, że się jej.. obawiał? - Arara Tsunekichi.. Wybacz mi Kurayami-senpai...

Wzruszyła lekko ramionami na jego pierwsze słowa. - A bo ja wiem? Leżysz pod drzewem i się nie odzywasz.. plus.. zdajesz się być.. sama nie wiem jak ująć to w słowa..może niepewny? - uważnie dobierała słowa swojej wypowiedzi. "Zaszczuty i wystraszony pasują tu bardziej.. jak ranne zwierzę które najchętniej trzymałoby się z dala.. albo wkomponowało w swoje otoczenie tak aby zniknąć z oczu drapieżnika.." dokończyła w myślach ostrożnie się do niego zbliżając.
Będąc tuż obok przyglądała mu się nieco uważniej, drgnęła gdy słyszała mocniejsze łupanie klęcząc tuż przy nim. Przez chwilę zastanawiała się czy słyszy tak dobrze bicie swojego serca, ale ona przecież była opanowana. Niemniej jednak odruchowo przyłożyła dłoń do swojej piersi próbując wybadać dla pewności. "Czy on.. się mnie boi? Wyglądam aż tak strasznie?" skomentowała w myślach i skinęła lekko głową na jego odpowiedź. Jej uwadze nie umknął mocniejszy rumień na buzi. Trochę ją to wybiło z rytmu, nie wiedziała jak ma to odebrać. Raczej strach nie powodował wypieków. Zerknęła niżej na swoje ubranie. Nie była przy nim roznegliżowana w żaden sposób. Nawet dekolt yukaty nie był aż taki głęboki żeby wprawić kogokolwiek w takie onieśmielenie. Przynajmniej jej się tak wydawało. Cofnęła się delikatnie w tył o krok. - Wybacz moją śmiałość Tsunekichi.. nie miałam w planach cię zaszczuć swoją osobą.. - powiedziała łagodnym głosem i wstając zrobiła kilka kroków w tył. Pokręciła powoli głową na boki. - Nie mam ci czego wybaczać.. to ja powinnam Cię przeprosić za nachalność.. nie chciałam byś poczuł się nieswojo z mojego powodu.. - złączyła dłonie ze sobą dociskając je lekko do ud i nieco się skłoniła przed nim. - Nie będę Ci już przeszkadzać.. - łagodny uśmiech nie schodził z twarzy blondynki gdy wyprostowała się przed nim, nadal stojąc w tym większym dystansie od niego.

Przestraszony. Zdziwaczały, zaszczuty.. Słaby, niepwny. To zdecydowanie nie były przymiotniki, którymi chciałby go określano. Samo pojawienie się w powietrzu sugestii, że w tym momencie nie prezentował się najlepiej wystarczyło by uświadomić go, że rzeczywiście tak było i dać mu nieco do myślenia. Być może stracił już swój pierwotny honor i dla wielu jego życie nie byłoby już warte kontynuowania, ale sam nie zgadzał się z tym, by wstyd był jak blizna na drzewie, która miałaby nigdy się nie zrosnąć, a stale rosnąć prowadząc do żałosnego upadku. Każda rana, opatrzona wystarczająco szybko była w stanie się kiedyś zagoić, jeśli objęto by ją odpowiednią opieką. Chcąc to jednak osiągnąć nie mógł sobie pozwolić na niepotrzebne, powolne i bolesne wykrwawianie się w oczach innych. A.. przynajmniej tak można by iście poetycko romantyzować prosty fakt, iż niezbyt odpowiadałoby mu to by nowopoznana kobieta miała go za kogoś żałosnego, wręcz zwierzęcego. Wziął nieco głębszy wdech by jakoś zaprotestować, ale przez zawahał się przez krótki moment i nim się spostrzegł kobieta znalazła się tuż obok niego i rozmowa toczyła się już dalej.
Ale wtedy już przynajmniej jedno było pewne.. w jego oczach, wbrew wszystkim obawom Saiyuri ta nie była nawet i trochę straszna. Albo przynajmniej.. Nie wyglądała strasznie. Jego wyostrzony wzrok był w stanie w moment dokładnie przyjrzeć się jej twarzy, nawet z tak uniżonej pozycji, w której napięcie spokojnie sięgało zbliżonego poziomu co przy jego ostatnich konfrontacjach z pomniejszymi demonami. Z tej odległości mógł wyłowić każdy jeden, nawet najdrobniejszy szczegół, od specyfiki jej delikatnych rysów, przez urok charakterystycznego ametystowego spojrzenia i co by nie mówić bardzo przemawiające do niego ciepło łagodnego uśmiechu, który od pierwszej chwili wstąpił na jej usta i do tej pory praktycznie w ogóle ich nie opuszczał. Jego uwadze nie umknęła też rzecz jasna blizna, ale nawet ona nie była czymś co szpeciłoby wizerunek kobiety w jego oczach. I choć prędzej otworzyłby sobie trzewia własnym mieczem niż by się do tego przyznał, nawet przed samym sobą to.. pod tym względem naprawdę mu się spodobała i na tych parę sekund nawet do pewnego stopnia zapomniał o swoim jak to ujmowała.. zaszczuciu.
Zapomniał nawet o wcześniejszej chęci ucieczki. Dalej oczywiście był daleko poza swoją strefą komfortu, ale po tym jak dostrzegł w niej coś.. na pozór niegroźnego, strach sprzed chwili zastąpiła jednak paniczna chęć uniknięcia kompromitacji. - Ale.. Ja naprawdę nie mam Ci czego wybaczać Saiyuri.. to.. wszystko jest po mojej stronie. Z mojej winy poczułaś się jakbyś zrobiła coś nieodpowiedniego.. I to było złe. - Odpowiedział szybko próbując dobrać odpowiednie słowa, jednocześnie powoli podnosząc się samemu na równe nogi, dostrzegając też w pełni niemalejący rumieniec na własnych policzkach, w kierunku której uniósł swoją dłoń, zaraz ponownie unosząc też i wzrok w jej kierunku. - Powiew zimniejszego powietrza.. - Skomentował krótko, a cofając rękę od własnej twarzy nieświadomie odgarnął nieco włosów w okolicy własnej szyi, odsłaniając też tym samym na moment ciągnącą się tuż za uchem przez całą wysokość jego szyi aż do okolic obojczyka względnie świeżą bliznę. - Naprawdę nie przeszkadzasz.. - Dodał, wymuszając słaby uśmiech z własnej strony. Mimo wszystko nie chciał, by ta teraz tak po prostu sobie poszła, mając o nim tak tragiczne zdanie, po tym jak ją od siebie odstraszył, ale.. Czy był w ogóle w stanie jakkolwiek wpłynąć na jej decyzję, skoro jemu też właściwie dopiero teraz jakkolwiek ulżyło.. już po tym gdy ta zwiększyła dzielący ich dystans..?

Gdy postanowiła dać mu więcej przestrzeni i zostawić go samego sobie, odezwał się. Rozchyliła lekko usta zaskoczona jego nagłymi słowami. Nie ubzdurała sobie tego co usłyszała przed chwilą. Nie miałam nie wiadomo jak dobrego wzroku, ale widziała jaki był spięty i jak niekomfortowo się czuł gdy podeszła bliżej. Słyszała jak mocno biło mu serce. To wszystko przecież było realne, nie wyssane z palca. Spojrzenie było łagodne, uśmiech ciepły ale trzymała przed nim swój dystans. Pokręciła lekko głową na boki. - Jeśli poczułeś się faktycznie źle w jakiś sposób to jest to moja wina.. - zgarnęła kilka blond kosmków za ucho i podeszła do drzewa wisterii. Dłonią sięgając pięknych fioletowych kwiatów, barwą podobnych do jej tęczówek, ale jednak kwiaty były znacznie jaśniejsze. - Czasami się zapominam przy innych zabójcach.. czasami nie biorę pod uwagę że mogę nachodzić ich prywatną przestrzeń.. nie zdaję sobie z tego sprawy bo pewnie nikt mnie z tym nie upomina.. - mówiła łagodnym tonem wpatrując się w piękne kwiaty przed oczami. Sięgnęła palcami do gałązki i zwinnym, płynnym ruchem ją zerwała zbliżając kwiaty do twarzy i zaciągając się ich ciekawym zapachem.
- Co nie zmienia fakty że mogłam niechcący naruszyć twoją strefę komfortu, za co przepraszam.. - to mówiąc obróciła twarz w jego stronę wsuwając fragment gałązki za ucho we włosy. Rozchyliła usta gdy dostrzegła bliznę na szyi. - Solidna blizna i to w dość.. wrażliwym miejscu.. - skomentowała bez negatywnych emocji w głosie. Lekko przechyliła głowę w bok z zaciekawieniem ale nie zbliżała się do niego. Jej bliskość działała na niego źle więc szanowała dystans który chłopakowi zdawał się nieco pomagać. Zrobiła kilka kroków w tył i oparła się plecami o pień jednego z drzew. - Blizny dodają charakteru.. - dodała ze spokojem w głosie i sięgnęła dłonią do grzywki, którą uniosła, odsłaniając czoło. Nie dość ze pod lewym okiem miała szramę to i nad nim miała na czole jeszcze jedną. Po czym splatając ręce pod piersiami ani na chwilę nie odwróciła od niego wzroku. - Długo jesteś zabójcą już, nie kojarzę Cię zbytnio z twarzy.. - dodała po chwili.