Spodziewała się ataku z jego strony z mieczem. W końcu w przytroczonej do uda kaburze mogła mieć więcej kunai. Biorąc pod uwagę prędkość którą mu pokazała w wyścigu, zręczność podczas zwodów i uników. Świadomości ciała w powietrzu, nie powinien jej lekceważyć. Więc gdy dała mu poczucie sztucznego bezpieczeństwa tylko dlatego że nie miała broni, wpadł w jej sidła. Wbicie katany w ziemię było zwyczajnym błędem. Miała go tak wiele do nauczenia już tym jednym spotkaniem.
"Nie uważaj tego za fory a bardziej za trening bez walki wręcz"
Uśmiechnęła się kącikiem ust gdy ruszył w jej stronę. Skoro tego chciał, to jeszcze pożałuje tej decyzji. W końcu to te bolesne porażki dają najlepsze rezultaty. Przyspieszył w jej stronę. Kurayami napięła mięśnie nóg i nieco obniżyła tors. To miała być jej pierwsza walka wręcz po stracie ręki. Pewna swoich strategi walki i umiejętności, nadal zakładała że może z nią wygrać chociażby dzięki jego pomysłowości, ale jedno było pewne.. Da z siebie wszystko tu i teraz.. z prostego powodu. Sama chciała sprawdzić swoje ograniczenia na ten moment. Bo gdy dostanie protezę, to ubytek, który jej doskwierał zniknie.
Widziała jak zaszarżował i wykorzystując nagromadzoną prędkość spodziewała się ataku górną częścią ciała. To było najlogiczniejsze. Widząc jak doskakuje i przymierza się do kopnięcie od przodu, podciągając nagle nogę w górę na tors, szybko zareagowała. Obróciła nieco tułów prawym bokiem do niego, zasłaniając się przedramieniem na tors. Podeszwa buta natrafiła na przedramię. Ale nie przesunęła kobiety po ziemi w tył. - Wytraciłeś ten pęd.. - skomentowała, naparła przedramieniem na jego nogę, odpychając ale nagle błyskawicznie obróciła dłoń, sięgając przed siebie. Pochwyciła go za kończynę tuż za kostką. Palce zacisnęły się w żelaznym uścisku. Po czym szarpnęła nim, odrywając go z podłoża, gwałtowny ruch w który włożyła całą swoją siłę. Waga chłopaka była teraz prawie że niczym. Obracając się o 180 stopni z nim, cisnęła chłopakiem o pobliskie drzewo. Uderzenie pleców o twardy pień miało zaboleć. Ona zaraz sprawdzi jego wytrzymałość i dociśnie go do granicy jego staminy.
Po zderzeniu z drzewem i runięciu na ziemię, zgarnie blond kosmki z twarzy. - Wstawaj.. to jeszcze nie koniec.. - powiedziała z wyrachowanym uśmiechem na ustach.

Domyślał się że to będzie głupie zagranie, ale nie spodziewał się że aż tak. Wstał z obolałymi plecami. Definitywnie nie będzie tego powtarzał. Rozprostował się lekko po czym ponownie ruszył na kobietę. Tym razem jednak nie atakował głupio nogą tylko napierał ją pięściami. Ponownie atakował bardziej na jej lewą stronę by wykorzystać jej słabszą obronę. Co można było zauważyć to że mężczyzna nie popełnia tegi samego błędu i nie wychodzi za bardzo do przodu z atakami. W pewnym momencie postanowił zrobić ryzykowny manuwer. Podszedł bliżej do Seiyuri, zachaczył swoją nogą nogi przeciwniczki po czym próbował ją wywalić na ziemie

Widziała jak się zbierał z ziemi po przywaleniu plecami o drzewo. Dobrze się podniósł, znaczyło to tyle że nie był taki delikatny. Kolejna szarża i już widziała postępy w jego strategii, bo odszedł od głupich zagrywek. Tym razem postanowił atakować pięściami, więc ona postanowiła mu pokazać jak trudno jest trafić przeciwnika. Nie tylko robiła zwody i uniki całym ciałem, ale przy okazji cały czas była w ruchu. Praca nóg była kluczowym aspektem w walce. Trzeba było przenosić ciężar ciała na odpowiednią stronę i wykorzystywać swoje położenie dla zamaskowania swoich słabych stron jak i wyciągać te mocniejsze. Ale że miała nadal jedną rękę, to okazjonalnie zbijała otwartą dłonią jego ataki z trajektorii lotu. Przy czym uśmiechała się dość wyrachowanie przy tym. Czy chciała go sprowokować do straty opanowania? Zdecydowanie chciała podnieść poziom frustracji, zobaczyć jak będzie reagował pod presją.
- Chyba zmęczenie bierze górę.. twoje ruchy są wolniejsze i bardziej niechlujne.. - skomentowała, widząc jak chciała zaatakować ją nogą w taki sposób żeby ją znowu podciąć. To go bezczelnie uprzedziła szybkim kopnięciem w w udo, tuż nad kolanem. Co kompletnie cofnęło mu nogę na ziemię. Sama kobieta zrobiła krok w tył, gotowa dalej się bronić. - Co ty masz z tymi podcięciami Seko? Atakujesz najsilniejszą część ciała zabójcy demonów z oddechem pioruna.. zastanawia mnie tylko czy robisz to żeby mi je osłabić czy to dywersja.. - skomentowała z czystej ciekawości.
W pewnym momencie wyszła z kontrą. Cofając się cały czas przed nim, nagle doskoczyła, uchyliła się przed jego ręką i sama wyprowadziła prawą dłoni obok jego twarzy. Obróciła nadgarstek i pochwyciła za kark, a następnie szarpnęła go do przodu i jednocześnie wymierzyła kolano w jego brzuch z taką siłą że aż poczuł promieniujący ból we wszystkie strony. W kolejnych sekundach cofnęła szynko swoje prawe kolano, którym mu zasadziła kopnięcie i obracając ciało, nadal trzymając za kark, cisnęła nim do gleby z jeszcze większą siłą, bo dorzuciła do tego swój ciężar ciała.
Na koniec poczuł jak lewym kolanem wylądowała między jego łopatkami, dociskając go do ziemi. Przechylając dodatkowo cały swój ciężar na niego, zniżyła się tak ze usłyszał szept przy uchu w tym samym czasie mocniej zacisnęła palce na jego karku. - Chyba wystarczy na dziś.. prawda? - po czym czekała aż chłopak jej przytaknie że by puścić kark i zejść z niego.

Mężczyzna miał odpowiedzieć Sayiuri na pytanie lecz nie zdążył gdyż kobieta atak. Nawet nie zdał sobie sprawy co się stało a leżał na ziemi z kobietą na sobie i z przyciśniętym karkiem. Mężczyzna widać że był w lekkim szoku. Dopiero po chwili zdał sobie z tego sprawę.
"Chyba wystarczy na dziś.. prawda?"
Tak starczy mężczyzna odparł resztką sił. Gdy tylko kobieta go puściła ten wziął głęboki wdech. Leżał chwilę na ziemi by zregenerować siły i złapać równomierny oddech
Dobra... walka... nawet... przyjemna... mężczyzna lekko dyszał między słowami. Po tym powoli wstał, lecz były z tym lekkie problemy bo jego ciało bolało go niemiłosiernie. Syknął lekko przy wstawaniu ale postanowił się uśmiechnąć, by pokazać że go to tak nie boli. Powoli podszedł do katany, wyciągnął ją z ziemi i sprawdził jej stan. Po tym schował ja do sayi. Podszedł powoli do torby którą kawałek dalej i położył tam katanę, dla późniejszego czyszczenia. Po tym odwrócił się do kobiety i się przed nią pokłonił
Dziękuje za ten sparing. Nauczył mnie wiele przydatnych rzeczy. Miło mi że udało nam się spotkać i potrenować
Słychać było w głosie Sekomury że mówił te słowa ze szczerością. Nie mówił żeby się przymilić tylko naprawdę był szczęśliwy że mógł mieć trening z bardziej doświadczoną zabójczynią. Niestety skończył się tym że go wszystko będzie bolało. Ale taka jest cena postępu w doskonaleniu się. Mężczyzna dalej pochylony czekał na odpowiedź kobiety

"Tak starczy"
Tyle w zupełności wystarczyło. Nie chciała się pastwić, to miał być tylko przyjazny sparing żeby mógł się sprawdzić. Jakie wnioski wyciągnie z tego starcia, to była już jego sprawa. Miała nadzieje że dała mu kilka rad i pokazała pewne błędy.
"Dobra... walka... nawet... przyjemna..."
- To prawda.. - odpowiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie. Obserwowała go, jak z trudem się zbierał z ziemi, tu się zachwiał, tam skrzywił z bólu. Jak by nie patrzeć obiła mu plecy, skopała brzuch i cisnęła połową twarzy o twardy grunt. Siniaki będą, miejsca pokiereszowane pobolą może parę dni. Ale i tak wyszedł z tego obronną ręką. Widziała jak starał się zamaskować ból, pokazać że go to nie rusza. - Nie musisz przede mną udawać Sekomura..wiem że boli.. parę dni odpoczynku, wymoczysz się do tego w gorących źródłach i do wesela się zagoi.. - powiedziała z lekkim rozbawieniem.
Obserwowała jak poszedł po katanę, odłożył ją i wrócił kłaniając się przed nią.
"Dziękuje za ten sparing. Nauczył mnie wiele przydatnych rzeczy. Miło mi że udało nam się spotkać i potrenować"
Uniosła lekko brew na jego zachowanie. Kiedy był taki pochylony przed nią. Wyciągnęła dłoń przed siebie i zwinęła ją w pięść. A następnie uderzyła od góry w głowę chłopaka. Zrobiła to 3 razy pod rząd. - To za katanę.. - powiedziała ze spokojem w głosie. -.. twoją katanę.. gwoli ścisłości.. za to jak się nią posługujesz jakby była stworzona do przekopywania pola na wsi.. - wyjaśniła nieco bardziej. - A teraz przynieś mój nichirin, kunaia i swoje rzeczy.. - poleciła stanowczo. Sama ruszyła pod największe z drzew na polanie i usiadła pod nim po turecku, opierając się plecami o pień. Ametystowe ślepia uważnie obserwowały jak chłopak wykonuje jej polecenia i wraca ze wszystkim do niej. - Siadaj.. - wskazała dłonią miejsce przed sobą.

Sekomura zrozumiał swój błąd i przyjął uderzenia ze zrozumieniem. Bolały, ale to nic w porównaniu z bólem udania się do kowala a tym bardziej jego złością. Westchnął z ulgą że tylko tyle dostał za jego użycie katany. Powoli podszedł do wbitej w ziemi katanie Seiyuri, którą wyciągnął z lekkim trudem, po czym podszedł i podniósł kunai. Po tym podszedł i wręczył je kobiecie. Wziął swoje rzeczy spod drzewa po czym tak jak poprosiła siadł przed nią. Mężczyzna siedział w ciszy w oczekiwaniu co powie kobieta. Przyglądał się jej czy zrobił jakiekolwiek zadrapania. Jego karmazynowe oczy wpatrywały się w kobietę. Widać w nich było zmęczenie oraz niepewność. W końcu się odezwał by przerwać niezręczną ciszę
Chyba poszło nie najgorzej... Mężczyzna zaśmiał się niezręcznie
Nie był pewny co tak właściwie teraz mieli robić. Oczekiwał więc na odpowiedź swojej tymczasowej mistrzyni jeśli można to nawet tak nazwać

"Chyba poszło nie najgorzej..."
Wpatrywała się w jego oczy z wymalowanym spokojem na twarzy. Ametystowe ślepia zdawały się przeszywać go na wylot. - Byłam szczera gdy Cię pochwaliłam za pomysłowość i zawziętość.. podobało mi się że nie dawałeś mi ulg ze względu na moje kalectwo.. doceniam to i to bardzo.. ale mam kilka uwag co do twoich decyzji w walce.. - zaczęła ze spokojem. - Po pierwsze.. twoje nichirin.. ono służy do walki z demonem.. do zadawania im poważnych ran, odcinania kończy, rozpłatania ich na kawałki, ścinania im głów.. Demony są różne.. masz te ścierwa, które nie żyją wystarczająco długo żeby urosnąć w siłę.. i one są łatwym celem nawet dla takiego nowicjusza jak Ty.. ALE.. - dała mocny nacisk na ostatnie słowo wypowiedzi. Zrobiła małą przerwę żeby to co powiedziała wsiąkło w niego niczym woda w gąbkę. - .. są demony, które nie są na tym świecie od wczoraj.. mają silną Demoniczną Sztukę Krwi, są szybsze, silniejsze, zwinniejsze i co najgorsze.. o wiele wytrzymalsze.. Doświadczeni zabójcy mają problem z naostrzonym nichirin żeby je zabić.. a co dopiero z tępym.. - westchnęła okazując niezadowolenie. Uderzyła kashirą swojej katany o ziemię kwa razy. - To nie masło.. ubita ziemia a w niej żwir, kamienie i tak dalej.. jak myślisz co się stanie z ostrzem jak będziesz wbijał swoją katanę w glebę za każdym razem jak chcesz wykonać jakiś dziki manewr którego się przeciwnik nie spodziewa? Możemy poćwiczyć innym razem wślizgi i koordynację ciała podczas zmiany ułożenia podczas manewrów bojowych.. i wierz mi nie potrzebujesz do tego katany.. wystarczy lepszy balans ciała i trochę treningu.. - z tymi słowami położyła swoją katanę na swoich udach. Złapała w palce rękaw kimona i sięgnęła w stronę jego twarzy. Delikatnie otarła polik z krwi, sprawdzając przy okazji jak płytkie było zacięcie. Nie nacięła swoją kataną skóry zbyt głęboko, ale wystarczająco żeby potrzebowało to kilku dni żeby zniknąć bez śladu.
- Byłam chyba trochę zbyt szorstka w tym sparingu.. ale chciałam ci pokazać co cię czeka jak z silniejszym przeciwnikiem.. Nie odrzucaj broni z własnej woli.. to przedłużenie twojego ramienia.. traktuj ją w ten właśnie sposób.. bo wierz mi.. nie chcesz stracić katany z rąk w walce z demonem.. - dodała po chwili. Po czym podała mu swój miecz. - Wyczyścisz oba ostrza teraz.. i naostrzysz je.. - podała mu swoją torbę. - W środku jest wszystko.. ja nie jestem w stanie tego zrobić.. do tego są potrzebne dwie ręce.. więc cię w ten sposób wykorzystam dzisiaj.. - wyjaśniła odwracając wzrok od niego. Oparła głowę o korę drzewa, wzrok wbiła w konar drzewa pod którym siedzieli. Nienawidziła się w tej chwili za to że musiała mu to zlecić.. Sama czyściła, ostrzyła i konserwowała swoje nichirin. Nikomu nie dawała go do ręki poza Mistrzami Miecza z Yonezawy. Ale teraz nie miała wyboru.. ostre i zadbane nichirin było priorytetem. Zamknęła oczy i wsłuchiwała się w to co robił Sekomura. - Tylko pamiętaj.. jedna ryska na moim Kiro.. i połamię ci obie ręce.. - dodała ze stoickim spokojem w głosie, ale mógł mieć pewność że nie blefowała. Czy chciała go wystraszyć? Bardziej pokazać jak cenna była dla niej jej broń.

Do Sekomury dotarło że przesadził z jego zastosowaniem katany. Westchnął z lekką ulgą że tylko tyle i zabrał się za ostrzenie. Wziął z torby Saiyuri osełkę oraz inne przyrządy do tego potrzebne. Mężczyzna zaczął ostrzenie od swojej katany by móc się rozgrzać. Przetarł najpierw ostrze czystą szmatką, po czym zaczął rytuał ostrzenia. Postawił kamień na ziemi, po czym zamoczył go lekko wodą. Po tym przetarł go ręką i zaczął ostrzyć. Wziął katanę w 2 ręce, jedną trzymał za rękojeść a drugą za tępą stronę przy czubku. Przesuwał ostrze po kamieniu jednym płynnym ruchem, dając przy tym lekki nacisk oraz trzymając je pod kątem. Ostrzył je przez koło 10 minut, co jakiś czas sprawdzając ostrość na swoich włosach na rękach, Gdy ostrze gładko cięło włosy na jego ciele ten wziął kawałek materiału i parę razy przejechał bokiem ostrza po nim, tak jak przy ostrzeniu, by pozbyć się jakichkolwiek minimalnych kawałków metalu, które mogłyby zrujnować ostrze. Po tym przetarł jeszcze raz szmatką ostrze i schował do sayi. Po tym zabrał się za ostrze Saiyuri. Kobieta mogła domyślić się że wziął jej słowa do serca, bo gdy swoje ostrzył tak z 15 minut, to jej ostrzył prawie 30 minut. Powtarzał każdą czynność jak przy poprzednim, ale z dwa razy większą ostrożnością i dokładnością. Po skończeniu ostrzenia schował katanę kobiety do jej Sayi i wystawił je przed siebie
Proszę, ostrze prawie jak nowe. Nie powinno być problemów z ostrością mam nadzieję Mężczyzna zaśmiał się niezręcznie. Gdy kobieta odebrała swoje ostrze, ten odsunął się kawałek po czym zaczął pakować przyrządy do ostrzenia katan. Gdy schował do torby ostatnie narzędzie to wziął swoją torbę i siadł koło kobiety. Wyciągnął dwa Bento boxy oraz dwie pary pałeczek do jedzenia
Jeśli jesteś chętna to zapraszam do jedzenia, specjalnie kupiłem dwa. A po takim treningu trzeba odzyskać siły
Mężczyzna pokłonił się lekko przed zaczęciem jedzenia, po czym zaczął jeść

Wsłuchiwała się w odgłos ostrzonej katany przez cały czas. Co jakiś czas uchylała powiekę jednego oka żeby przyjrzeć się mu jak zajmował się jej ostrzem. Widziała skupienie na jego twarzy takie jakby jego życie zależało od tego jak obchodził się z mieczem. Delikatnie uśmiechnęła się na ten widok. Po czym zamknęła ponownie oko i odetchnęła cicho pod nosem nadal nasłuchując. Dopiero odgłos dotykającej tsuby o krawędź sayi sprawił że otworzyła powoli oczy. Sięgnęła dłonią po swój miecz i odłożyła go na trawę obok siebie. - Dobrze się spisałeś.. dziękuję Sekomura.. - należało podziękować chłopakowi za jego ciężką pracę, nawet jeśli ta miała formę jej rozkazu wcześniej. Zmrużyła nieco oczka, wpatrując się w niego. - Chyba nie jestem aż taka straszna.. - skomentowała jego śmiech. Wyłapywała z jego nerwowego śmiechu nieco stresu i nie wiedziała czym było to spowodowane.
"Jeśli jesteś chętna to zapraszam do jedzenia, specjalnie kupiłem dwa. A po takim treningu trzeba odzyskać siły"
Skinęła lekko głową, musiała przyznać ze to było miłe że pomyślał też o niej. - Dziękuję.. - szepnęła lekko zmieszana tym gestem. Sięgnęła dłonią po pudełko zawinięte w materiał. Spojrzała na niego jak odpakował sobie jedzenie i wziął się za spokojną konsumpcję. Jej wzrok wrócił do pudełka które trzymała. Zmrużyła nieco powieki. Przełknęła cicho ślinę zastanawiając się przez chwilę, było jej trochę wstyd. Podniosła wieczko i odłożyła je na bok.
Sięgnęła prawą dłonią do pałeczek. Wzięła obie na raz i zbliżyła je do ust. Łapiąc w wargi jedną pałeczkę, pomogła ją sobie lepiej ułożyć w palcach, to samo zrobiła z drugą. Powoli sięgnęła do bento i uszczknęła z niego trochę ryżu. Łatwiej byłoby podsunąć sobie pudełko drugą dłonią pod buzię ale musiała sobie poradzić w ten sposób. Powolne i zgrabne ruchy jednak wystarczyły żeby nic jej nie wypadło spomiędzy pałeczek. - Dziękuję za posiłek.. - szepnęła i wsunęła sobie jedzenie do ust. Przełknęła to co miała i skinęła lekko głową. - Bardzo dobre.. - skomentowała i wzięła kolejną małą porcję. O dziwo szło jej to lepiej niż się z początku spodziewała. Ostatnie razy nie były takie udane, ale praktyka czyni mistrza z każdego, kto zainwestuje w czynność czas.
- Jak więc rozumiem nie jesteś zbyt długo w korpusie.. jak Ci idzie dogadywanie się z innymi zabójcami? Masz już jakiś rywali i przyjaciół? - spytała po chwili, wsuwając kolejną porcję między usta.

Mężczyzna na początku kątem oka przyglądał się jak kobieta próbuje wziąć pałeczki do ręki. Miał jej pomóc ale stwierdził że nie będzie interweniować, bo może ją to zranić albo wejść na ambicję. A tego nie chciał. Kontynuował w ciszy jedzenie
"Dziękuję za posiłek.."
Nie ma za co. Kupowałem to postanowiłem kupić więcej
Jedzenie było naprawdę dobre. Na szczęści udało się jedno z mięsem kupić. Miał dość ryb. Na samą myśl mężczyzna wzdrygnął się. Kontynuował w ciszy konsumpcję. Po skończeniu odłożył pałeczki i pudełko na bok
"Jak więc rozumiem nie jesteś zbyt długo w korpusie.. jak Ci idzie dogadywanie się z innymi zabójcami? Masz już jakiś rywali i przyjaciół? "
Tak, będzie już jakiś miesiąc, może dłużej. Ten czas tak leci że szczerze mówiąc nawet nie jestem pewien. Mężczyzna zrobił chwile przerwy Inni?... Rozmawiałem z paroma innymi osobami. Eri, może kojarzysz bo ona też używa oddechu piorunów, Katsumitsu... on używa oddechu wiatru oraz Yoshimatsu, on używa oddechu ognia. Całkiem mili. Z Katsumitsu trening wcześniej jeszcze miałem mały, tak się złożyło
Mężczyzna po tym odsapnął
Jakbyś była jeszcze głodna to mogę zaoferować onigiri z rybą. Sprzedawca zaoferował za połowę ceny 2 onigiri przy zakupie Bento boxa. Ja i tak nie zjem, bo ryb nie lubię
Mężczyzna wyciągnął z torby zawinięte w papier 4 onigiri. Pachniały ładnie lecz niestety były lekko zgniecione. Mężczyzna westchnął na ten widok
Wybacz, musiały się podczas podróży zgnieść. podał je kobiecie

- To miło z twojej strony że dzielisz się ze mną posiłkiem.. - powiedziała ze spokojem. W spokoju spożywała zawartość benko, szło jej to trochę wolniej niż jemu bo nie mogła sobie podsunąć pudełka pod twarz i pałeczkami pokonywała większy dystans do ust niż on. Ale nie przeszkadzało jej to, najważniejsze że potrafiła sama jeść i nie potrzebowała do tego niczyjej pomocy. Nawet jeśli musiała to robić palcami.
Słuchała z uwagą jego wypowiedzi na zadane przez siebie pytanie. Na wzmiankę o jakimś innym piorunie, przechyliła lekko głowę. Nie kojarzyła nikogo takiego z imienia. Ale ostatnie ponad pół roki była wyjęta z czegokolwiek. Musiała się podleczyć, bo obrażenia jakie zebrała były bardzo uciążliwe. Dosłownie zmasakrowano jej ciało. Teraz już było nieco lepiej, wszystko co miało się zagoić to się zagoiło.
- Więc Katsumitsu z wiatrem i Yoshimatsu z płomieniem.. - powtórzyła między gryzami. Ich też nie kojarzyła po imionach. - To dobrze że nawiązujesz znajomości z zabójcami z innymi oddechami, przyda Ci się to na polowaniach. Dobrze jest mieć wsparcie w innych oddechach.. będą uzupełniać twoje braki podczas walki.. - wyjaśniła z uśmiechem powoli kończąc zawartość bento.
Gdy zaoferował jeszcze onigiri, wyciągnęła dłoń przed siebie i delikatnie pokręciła głową na boki. - To bardzo hojne z twojej strony Sekomura, ale ta porcja była wystarczająca żeby się najeść.. nie wcisnęłabym tego nawet gdybym chciała. Ale może spotkasz kogoś na swojej drodze kto ucieszy się z darmowego posiłku. - odmówiła grzecznie. Po czym wzięła swoją katanę i przełożyła ją sobie przez bark, tak aby jej miecz był w sayi na plecach. Zdecydowanie nie wyglądała jak zabójca pioruna. - Chodźmy.. muszę wrócić do Yonezawy.. mam parę spraw do ogarnięcia tam. Ale to nie jest koniec twojego treningu. Niemniej jednak, potrzebujesz też odpocząć po tym starciu.. nie byłam zbyt delikatna dla Ciebie. - odpowiedziała czekając na to aż chłopak wstanie z trawy aby mogli razem ruszyć w stronę wioski zabójców.

Sekomura po odmowie Onigiri przez Saiyuri chowa je do torby
W takim wypadku dam im jakimś dzieciom z Nagoji, na pewno się ucieszą
Mężczyzna się uśmiechnął
Oczywiście. To jak mówiłem ja udam się do Nagoji, a potem pewnie wrócę do Yonezawy tak samo
Mężczyzna powoli wstaje, zabiera torbę oraz katanę po czym się kłania
Dziękuje za sparing. Siniaki się zagoją. A doświadczenie jest przydatne
Mężczyzna kiwnął kobiecie na pożegnanie po czym ruszył powoli ruszył w stronę Nagoji
/2xzt

Opuszczone i dawno zapomniane miejsca zdawały się idealnym miejscem dla potencjalnego żeru demonów. Poniekąd dlatego Gato właśnie tutaj zawędrowała, choć szybko miała się przekonać, że jest to wyjątkowo ślepy traf. Rekonesans boskiego lasku przeprowadzała o świcie, więc wraz z wschodzącym słońcem. Rozeznanie się w potencjalnym polu działań, bez pomocy tropicieli Ne było kluczowe - więc nadstawiała czujnie uszu, zupełnie jak jedna z licznych saren, które miała okazję zaskakiwać swoją obecnością. Jeśli cokolwiek się tu czaiło ostatnimi czasy, to zwyczajnie powinna odnaleźć jego ślady. Zdawało się jednak, że niegdysiejsze miejsce kultu Inari pochłonęło chyba jakąś cząstkę boskiej obecności, bo z ręką na sercu, Kotone mogła uznać tę zalesioną połać za wręcz bajkową.
O ile miała w sobie jeszcze na tyle naiwności, żeby w bajki wierzyć.
W każdym razie nie potrafiła odmówić sobie postoju wśród tak pięknych okoliczności przyrody - a przynajmniej póki nie zastanie ją noc i rzeczywiście nie zdoła odnaleźć niczego (nikogo?), kto mógłby napatoczyć jej się pod ostrze. Jeśli nie, cóż, noc jest długa, zdąży zawędrować do kolejnego punktu. Póki więc słońce wisiało na niebie, odnalazła wśród starych alejek drogę do serca lasu, gdzie stał lisi posążek. Cieszyła oczy grą światła i cieni rzucanych przez potężne drzewa - bardziej jednak cieszył ją gwar otaczającej ją zewsząd fauny, jakby rzeczywiście życie tutaj toczyło się w niczym niezmąconej harmonii. Była to naprawdę miła odskocznia. Tak miła, że Kotone - upewniwszy się, że jest tutaj zupełnie sama - rozłożyła swój drobny, podróżny dobytek u korzeni miłorzębu. Ściągnęła grzejące ją w barki czarne haori, by na jego materiale, nieelegancko przysiąść i oprzeć się plecami o pień drzewa. Dała sobie chwilę bezruchu, po czym odpalając fajkę - wyjęła ze swojej sakwy podróżny zestaw shōgi, który kiedyś (dosłownie wieki temu) podarował jej Nishioji. Były naznaczone upływem czasu - i dość przetarte od częstego użytkowania. Co prawda Gato rzadko kiedy grywała sama, bo nie miała do tej gry za grosz cierpliwości... ale i tego przydałoby się nauczyć.
Dalej oparta o drzewo, jedną ręką nonszalancko raczyła się ćmiącą fajką, drugą układając powoli, jedna po drugiej, figury na planszy. Smukłe palce z wprawą wyławiały pionki z lnianej saszetki. Rozstawiła królów, złotych generałów i całą resztę na odpowiednich miejscach. Chciała przećwiczyć formacje zamków i oduczyć się rozpoczynania od Mino - dlatego, mrużąc oczy ze skupienia, próbowała sobie przypomnieć odpowiednie otwarcie Yagura. Z intensywnością wwiercała czarne spojrzenie w planszę, jakby szukała słabego punktu, bezwiednie puszczając przy tym zgrabne kółeczka z dymu.

Kolejny dzień i kolejna podróż, kontynuowanie szlaku, aby znaleźć na demony, które będzie można skrócić o głowę. Ostatnim czasy los nie był zbyt dla mnie łaskawy, ponieważ, nie udało mi się na żadnego trafić, sprawdzałem różne miejsca, plotki i pogłoski, ale koniec końców wszystko były rozgłaszane z powodu strachu, czy ludzi.
Co było stosunkowo dziwne i ciężkie do rozumienia, ale wcale nie nie odbierało mi chęci do przemierzania Japonii. Po prostu miałem więcej czasu, żeby zjeść coś dobrego, odpocząć w wygodnym miejscu i czekać, gdy faktycznie korpus będzie miał coś dla mnie.
W moich nieskoordynowanych gonitwach za stworami mroku dotarłem w okolicy lasu, który znajdował się niedaleko mojego rodzinnego miasta, za dzieciaka bardzo dużo czasu w nim spędzałem na polowaniach albo zabawach, teraz po prostu służył mi do ukrywania swojej obecności w okolicy na Nagoi. Nie, żebym był poszukiwany czy coś podobnego, po prostu nie chciałem przypadkiem wpaść na rodzine, jeżeli zdecydowałbym się na podróż głównym traktem.
Wystarczy, że ostatnio na patrolu spędziłem dużo czasu w środku miasta i to chyba cud, że nikt za bardzo mnie nie rozpoznał, a przynajmniej nic na to nie wskazywało. Jedyne co w jakiś sposób wpłynęło na moją trasę podróży, były pojawiające się kółeczka z dymu widoczne za krzaków, dlatego postanowiłem sprawdzić, o co dokładnie chodzi, gdy tylko zbliżyłem się do nich.
Zobaczyłem czarnowłosą, kobietę popalającą sobie z kiseu i rozkładający piony na planszy, chyba zamierzała coś poćwiczyć, ale z tak wczesnego rozstawienia, nie bardzo jeszcze wiedziałem, co dokładnie, ale coś w tym być musiało,
zwłaszcza że bez towarzystwa nie dało się w to grać. Mimo że bardzo lubiłem grać w shogi, to od dłuższego czasu nie bardzo miałem okazje kiedy to zrobić, dlatego zdecydowałem się ujawnić i zaspokoić swoją ciekawość.
- Ohayo. - Wyszedłem za krzaka, jedną dłonią odgarniając gałęzie, a druga spoczęła oparta przedramieniem na rękojeści miecza, na znak braku złych zamiarów.  Teraz dokładnie przyglądając się ułożeniu na planszy. -  Planujesz coś przećwiczyć, czy tak po prostu. Jeżeli mogę Coś doradzić to polecam zwykły ruch pionem na P7f, wtedy będziesz miała znacznie szerszy wachlarz ruchów. - Zrobiłem kilka kroków i zatrzymałem się, aby nadto jej nie strofować czy drażnić.

Dopiero co zdążyła rozłożyć wszystkie figury na odpowiednich miejscach (myląc przy okazji ułożenie wieży i gońca, ale każdemu mogło się zdarzyć...), kompletnie pochłonięta tą drobną czynnością - intuicja strzeliła jej cios w splot słoneczny. Pomimo słońca górującego na niebie. Najpierw usłyszała kroki - a potem szelest gałązek, gdy zza ściany zieleni wyłoniła się wysoka, męska sylwetka. W dodatku niespodziewany gość przywitał się kulturalnie - Kotone strzeliła znad fajki ostrym spojrzeniem, najpierw wyłapując luźno puszczony przy pasie tachi, a dopiero potem skupiając wzrok na twarzy przybysza.
Nie znała go - ale kojarzyła, bo mógł się jednak pochwalić charakterystyczną urodą. A za każdym rzucającym się w oczy ciągnęły się, chcąc nie chcąc, pewne pogłoski... Ten chłopak trochę się ich już dorobił. Nie, żeby to jakkolwiek miało rzutować na osąd Gato - twarz miał jasną i szczerą, posturę prostą, swobodną.
— Ōi — odpowiedziała, pozwalając by napięcie opadło z jej ramion. Nie odłożyła kiseru, nie sięgnęła po katanę - za to z nieeleganckiego siadu przeszła do pozycji seiza. — Miałam zamiar przećwiczyć otwarcia — wyjaśniła, przystając na skracany przez czerwonowłosego dystans. Zaciągnęła się głęboko dymem kizami, łypiąc na mężczyznę spod rzęs. Nie spuszczając z niego spojrzenia, wolną ręką przestawiła pion dokładnie w pole, które jej doradzał. Zerknęła na planszę.
— Umiesz grać w shōgi. — Nie pytała, stwierdzała. Wypuściła jednocześnie porcję dymu spomiędzy warg i skinęła zachęcająco głową. — Śmiało, siadaj. Zagrasz ze mną partię? Ostrzegam, jestem okrutnie nieprzewidywalna w tej grze. Sama nie wiem co zrobię, póki nie dotknę figury — zażartowała lekko. Sięgnęła też po swoje haori, żeby zarzucić materiał na ramiona i wolną ręką zapiąć kołnierz.
Przesunęła planszę tak, by stanęła między nią a chłopakiem. Końcówką fajki wskazała "zwolnione" miejsce.
— Gato Kotone — przedstawiła się, aby uprzejmości stało się zadość, a kącik ust drgnął w lekkim uśmiechu.

Na szczęście moje wyłonienie się z krzaków nie zostało odebrane jako atak, a jedynie jako niezapowiedziana wizyta. Zostałem odebrany z dozą ostrożności, o czym świadczyło ostre spojrzenie, ale nic poza tym nie wydarzało się, kobieta odpowiedział i bardzo szybko poprawiła się, przechodząc do bardziej formalnego siedzenia. Moje przypuszczenia okazały się całkiem odpowiednie, bo miała zamiar przećwiczyć otwarcia, przez moment się jej przyglądałem gdy nieco z dystansowane spojrzenie przerodziło się w bardziej otwarte zaproszenie i propozycję.
Nie można było się jej dziwić, że w pierwszej chwili zachowała zimną krew i ostrożność, w końcu nigdy nie wiadomo, na kogo mogła tutaj wpaść. Był dzień, więc jedynie obecność demona można było wykluczyć, ale niektórzy ludzie, potrafili zbliżyć się okrucieństwem bardzo podobnym do tego, który raczyły nas demony co noc.
- Dawno nie grałem, ale w końcu nigdy nie zaszkodzi sobie przypomnieć tego i owego, a poza tym nie wypada odmówić kobiecie... Brzmi jak bardzo dobra zachęta, w końcu bitwy również mogą okazać się nie przewidywalne, a co za tym pójdzie, będzie trudniej cię przejrzeć. - Zrobiłem jeszcze kilka kroków i zająłem wskazane przez Kotone miejsce usiadłem, miecz wyciągnąłem zza czerwonego sznura i położyłem po swojej prawej stronie. Dłonie położyłem na kolanach i wzrok skierowałem na swoją rozmówczynię.
- Kagami Yuichiro, miło Ciebie poznać... No to jak rozstrzygamy, kto zaczyna. Wolisz zdać się na losowanie czy starszy stopniem wybiera? - Odpowiedziałem na jej uśmiech, zadziornie unosząc kącik ust i dając jej możliwość wyboru. Mnie osobiście nie przeszkadzało, jaka będzie kolejność. Nie miałem ulubionej strony, wygrywałem i przegrywałem, będąc zarówno, jak i po jednej tak i drugiej stronie, a najważniejsze była gra, jej przebieg i adaptowanie się do ruchów przeciwnika i przechylić szalę na swoją stronę.
- Widzę, że te pionki były już niejednokrotnie używane, czyżbym spotkał wilka w owczej skórze?.. Jestem ciekawy, jak bardzo zmieniły się moje zdolności do gry w shogi, co prawda nie ćwiczyłem ich zbyt często, ale zdobyłem kilka umiejętności, które mogą na niej rzutować. Także nie oszczędzaj mnie Gato-san. - Spojrzenia miałem skupione i zdeterminowane, a w głowie już zaczynałem przewidywać potencjalne plany mojej rywalki. Nie znałem jej, więc nie szło to zbyt sprawnie, ale kilka scenariuszy mogłem, spokojnie już założyć nim pionki się poruszyły po planszy.

Cóż, sama Kotone nie zwykła nachodzić innych, samotnie siedzących ludzi - nawet jeśli z ciekawości. Może dlatego, że bywała zazwyczaj aż nazbyt ostrożna, przez co figurowała też raczej jako samotniczka, aniżeli towarzyska dusza. Nie sprawiało to jednak, że stroniła od ludzi, zwyczajnie narzucała raczej większy dystans. Tylko tyle i aż tyle.
— A więc jest nas dwoje — dopowiedziała na słowa Kagamiego, gdy przyznał się, że dawno nie zasiadał do shogi. — Mi też ostatnio było nie po drodze do takich rozrywek. Albo i rozrywek ogólnie — przyznała, pykając dymka z fajki. — Jeśli bawią Cię wyzwania, to mam nadzieję, że Cię nie rozczaruję. Pięćdziesiąt na pięćdziesiąt, że trafisz z rozpoznaniem. Rzeczywiście trochę jak w życiu.
Zmrużyła nieco oczy, jakby z aprobatą, gdy Yuichiro zajął wskazane miejsce i mało tego - odłożył na bok swoją broń. Po prawej stronie. Był więc leworęczny. W niejakim rewanżu sama ułożyła swoją katanę tuż przy sobie - po lewej.
— Kulturalny z Ciebie chłopak, co? — zauważyła z pobłażliwym, miękkim uśmiechem, przytrzymując ustnik kiseru między zębami. Oczywiście, że nie była stara - ale coraz częściej wyłapywała różnice między sobą a młodszymi zabójcami. A może to w ogóle nie była kwestia wieku czy charakteru - tylko przejść. Momentami byli... w pewien sposób pocieszni. W tej swojej pewności. — Skoro dajesz mi wybór, to ja zacznę, jako kobieta — oznajmiła, układając piony na planszy do pozycji wyjściowej - z rozpoczynającym królem po swojej stronie. Nie zwykła powoływać się na to, kto ma co między nogami (a raczej już odwykła) - ale Yuichiro, jako dobrze wychowany samuraj już tak. Tak przynajmniej zakładała po tonie w jakim się wypowiadał.
— To bardzo stary komplet — wyjaśniła zdawkowo, spokojnie rozpoczynając swój ruch, dążąc do wcześniej założonego ustawienia. Nie wyglądała na szczególnie skupioną. — Mam go od... hmm. Dostałam go jeszcze przed moją próbą. — Porządnie zaciągnęła się dymem kizami, starając się nie wydmuchiwać obłoczków na swojego partnera do gry. — Bynajmniej, te pionki nie świadczą o moich umiejętnościach. W shogi jestem raczej przeciętna. Albo po prostu masochistycznie grywałam z samymi mistrzami — zauważyła z lekkim rozbawieniem, zerkając to na czerwonowłosego, to na jego dłonie poruszające piony.

- Dużo pracy, mało czasu i nim na dobre wypoczniesz, trzeba ruszyć dalej. Już o czasie na przyjemności, nie wspominając w ogóle.  Skądś to znam, nawet za dobrze... Wydaje mi się, że wtedy jest ciekawiej, gdy trzeba stawić czoła wyzwaniu i zdobyć coś mimo przeciwności. - Monotematyczność i znudzenie bardzo łatwo się zakradało do życia zabójcy, w końcu podróżowała się z jednego punktu do drugiego, aby zgładzić demona i tak w kółko. Nie narzekałem na to, w końcu byłem świadomy, na co się pisze i co będę robił, ale też nie udawałem, że tego nie widzę. Wszechobecna śmierć coraz bardziej powodowała znieczulice i zobojętnienie, śmierć ludzi, których nie mogliśmy uratować, mimo że od początku próbowałem to sobie wytłumaczyć.
Wszystkich nie da się ocalić, to gdzieś w moim wnętrzu był cichy głos, który pobudzał nadzieje, że będzie inaczej. A niestety wychodziło dwojaka, bo sam siebie nie potrafiłem przekonać do tej racji. Co nie oznaczało, że zamierzam siedzieć zwinięty w kącie, bo nie byłoby to w moim stylu. Swoje problemy trzymałem w sobie, nie obnażając ich przed innym, bo z reguły były przykryte uśmiechem.
- Raczej, chociaż nie w każdej sytuacji i chwili. - Tak w głównej mierze zostałem wychowany, mimo że był od tego odstępstwa i w chwilach młodzieżowego buntu, raczej nikt by tak nie powiedział czy pomyślał. To jednak teraz już na tyle wydoroślałem, że potrafiłem zachowywać się w odpowiedni sposób, zwłaszcza gdy sytuacja tego poniekąd wymagała albo gdy nie znałem drugiej osoby.
- Kto wie, może oni po prostu mieli niezwykły talent albo teraz próbujesz nieco uśpić moją czujność.... - Spojrzałem na nią wymownie, nie zdarzyło mi się lekceważyć przeciwnika po jego słowach, płci czy statusie. Musiałem na własne oczy zobaczyć, jak gra, żeby wyciągnąć wnioski i nie dać się podjeść.
- Nawet z przegranych można wyciągnąć wnioski, a nawet łatwiej uczyć się na błędach niż sukcesach. - Wygrane głównie pompują ego czy pewność siebie, ale nie przekładają się na umiejętności same w sobie. A z błędów można wyciągnąć wnioski i obmyślić strategię, która pomoże przeciwdziałać wcześniejszym potknięciom. Poruszałem pionami, w odpowiedzi na jej ruchu próbując się dostosować i nie oddać jej pola za wcześnie, szykowałem małą pułapkę, na którą może w chwili niepewności się pokusi.
- W każdym szaleństwie jest ukryta metoda... Nie wszystko zawsze jest takiej, jakie nam się wydaje. - Uśmiechnąłem się delikatnie na potwierdzenie twych słów, w końcu w pierwszej chwili nie wydawało mi się, że Kotone jest przebiegła, ale z ruchów jej pionów mogłem to wywnioskować.

10.04.1654
Katsumitsu po zleceniu na demona wyruszył w las, z szopy w której nocował zabrał ze sobą swoje wszystkie rzeczy w tym dwa bokeny i torbę w której spakowane miał jeszcze trochę jedzenia i sporą tykwę z wodą. Był ubrany w standardowo czarne kimono zapięte ciemnofioletowym obi, czarne spodnie które skrywały ciężarki, zrobił tak jak mu poleciła Saiyuri. No bo od kogo najlepiej uczyć się szybkości jak nie od pioruna i jej wskazówek. Za nim wybieg zapukał do domu gospodarza, chyba jeszcze spała. Nie chciał go budzić, a czekać mu się nie chciało, więc zostawił kilka drobniaków i list "Dziękuje za gościnne" wybiegł z działki. Pewnie już tu nie będzie nocować w końcu było trzeba się zbierać do siedziby bo zadanie wykonane. Gdy dobiegł na drogę która przechodziła przez las przywitał go ciepłe promyki słońca i chłodny przyjemny wiaterek które mu towarzyszył puki nie wbiegł do lasu. Jego dzisiejszym celem był trening szybkości, a gdzie najlepiej nauczy się prędkości i zręczności jak nie w lesie, gdzie podczas biegu trzeba omijać drzewa i krzaki które są przed nim, a także trzeba było uważać aby źle nie stanąć, bo oprócz nadepnięcia na korzeń też można był przypadkiem wpaść nogą w norkę lisa albo innego zwierza. W końcu nikt nie chciał sobie skręcić kostki poprzez złe ustawienie nogi podczas biegu. Po treningu planował że będzie nocować w innej wiosce przez którą podróżował wcześniej, aby tu dotrzeć.
Chwile biegł przez las, miał sporo czasu na rozmyślenia. Tamta sytuacja gdy ją uratował nie dawała mu spokoju, zwłaszcza że jeden demon który to spowodował jeszcze chodził po tym świecie. Niestety nie był w stanie go na razie wytropić nie ważne jakby chciał. I ten mrok, dalej mimo usilnych prób mu nie wychodziło opanowanie tego czegoś. Może nie jest jeszcze gotowy, aby dzierżyć tą siłę którą zyskał na ułamek sekundy podczas walki z demonem. A może nie powinien próbować tego opanować samemu, nawet jakby chciał z kimś innym to trenować to nie pasowało mu to że mogło go ponieść. Musiałby trenować z kimś silniejszym na wszelki wypadek, ale mimo nie chciał skrzywdzić żadnego zabójcy podczas treningu. Po pierwsze to nie było w jego stylu, po drugie mogły by być z tego jakieś konsekwencje.
Dobiegł do mniejszej polany gdy nagle dostrzegł kogoś z chyba niebieskimi włosami. Zatrzymał się na chwile, pomyślał "Chyba on trenuje, z jednej strony miałem się uczyć szybkości, ale z drugiej może potrenuje z nim". Powoli wyszedł z lasu na polankę, przy czym było słychać dość głośny szelest liści. Teraz widział dokładnie trenującą osobę, chyba to był ten chłopak o którym niedawno wspominała Suki. Nie pamiętał jego imienia chyba było to coś na S. Gdy niebiesko-włosy go spostrzegł chłopak lekko się ukłonił na powitanie i do niego zagadał. -Hej, długo tu trenujesz?- Zapytał z z czystej ciekawości, może dopiero zaczął. Mogli by wtedy potrenować razem, nie chciał się też narzucać w końcu nie znali się. Oj znowu zapomniał się przedstawić nowo poznanej osobie. -Przepraszam, nie przedstawiłem się. Jestem Katsumitsu.- Lekko się uśmiechnął drapiąc się lewą ręką po tyle głowy. Nie zawsze pamiętał że trzeba przedstawić się nowej osobie przez to że.. w sumie sam nie wiedział, chyba tak po prostu już miał od jakiegoś czasu. -Może chciałbyś potrenować, z kimś? - Zapytał nowo poznanego niebieskookiego. Po chwili dodał. -Walki bronią najlepiej się nauczyć trenując z kimś, atakowanie powietrza samemu nie wiele da.- Chciał go w taki sposób bardziej przekonać do treningu, a że czarnowłosy sam miał dwie katany przy pasie mogło to dać mu więcej przekonywalności, w końcu wyglądał na kogoś z fachu. Na ten moment nie był w stanie stwierdzić na jak silną osobę trafił. Może po rozgrzewce będzie mu dane.

Plan Treningowy::

10.04.1654

Podróż do Miyagi ogólnie przebiegała mu dość sprawnie. Gdy tylko otrzymał kruka z wezwaniem, to od razu wyruszył z Tsurugi w kierunku prefektury Miyagi. Nie było co zwlekać, wizyta w siedzibie odbyła się dość sprawnie i z kilkoma ciekawymi -wciąż rozgrywanymi – wydarzeniami. Ostatecznie jednak udało mu się załatwić to, co było dla niego podczas tej wizyty najważniejsze: naostrzyć broń, która przed wizytą w siedzibie… cóż, straciła trochę na swojej ostrości. Dzięki tej wizycie jednak i oddaniu swojego ostrza w ręce mistrzów miecza miał dzisiaj pewność, że na misji jego broń będzie w najlepszym stanie. Mógł być zadowolony, bo ta mała decyzja doprowadziła do tego, że przynajmniej tym jednym aspektem swojego rynsztunku martwić się nie musiał.
Jednakże niezależnie od tego w jaki sposób do tego podejść, tak czekał go kawał podróży. A czas w podróży musiał wiązać się z tym, że między podróżowaniem i odpoczynkiem musiał też znaleźć odpowiednią dozę czasu na to, by sobie zwyczajnie potrenować. Był już jednak do tego przyzwyczajony, bo większość czasu od zostania zabójcą spędzał właśnie w ruchu. Nie zostawał nigdzie na dłużej, cały czas starając się zdobyć jakieś nowe informacje i próżno szukając Yukino, od spotkania z którą minęło już tyle czasu. Mimo, że na obecną chwilę już chyba nie do końca wierzył w możliwość odnalezienia jej, tak… nie mógł się przecież poddać. Ta jego sprawa była przecież beznadziejna, bo po tak długim czasie od jej zniknięcia… nie mógł chyba wierzyć, by ją po prostu odnaleźć.  Jakie były zresztą na to szanse? Japonia jednak była całkiem spora i sprawdzić każde domostwo, każdy jej zakamarek… no życia by mu brakło! I tak jak raz przypadek ich drogi skrzyżował, tak drugi raz… na taki łut szczęścia nie mógł chyba liczyć. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że szukał, szukał… i nie znalazł. A teraz? Proszę bardzo, był w okolicach Nagoyi, prawdopodobnie nie zdając sobie w tej chwili nawet sprawy z tego, że mogła być gdzieś niedaleko. A czasu na to, by się po okolicy dokładnie rozejrzeć też nie miał, bo jednak terminy goniły i już niedługo miał stawić się w świątyni Zuigan-ji.
Na trening czas jednak trzeba było znaleźć, więc gdy ominął jakieś domostwa z wioski nieopodal Nagoyi i po przejściu wydeptaną ścieżką znalazł średniej wielkości polanę, tak z takiej sposobności zrezygnować po prostu nie mógł Pozostawił swoje swoje rzeczy – tak jakby podróżował z jakimś bagażem… - nieopodal siebie na trawie i skupił się na rozciąganiu swojego ciała. Czyli coś, co stało się dla niego rutyną, bo każdy trening się od tego zaczynał. Dzięki temu czuł, jak jego ciało było bardziej responsywne i elastyczne, co w pewnym zakresie przekładało się na wyniki jego treningów, ale i rozwój! Zawsze opierał się właśnie na tej elastyczności i wytrzymałości przede wszystkim, więc naturalną koleją rzeczy przykładał do tego aspektu sporą wagę.
Zdążył się rozciągnąć, rozgrzać i wykonać nawet jakieś pierwsze względnie proste ćwiczenia, żeby przygotować się do swojego treningu, ale ostatecznie nie było dane mu się do tego zabrać. Jego wyczulony słuch łatwo wyłapał szelest liści idący w parze z robionymi krokami, chociaż te były ciche i lekkie. Jak u kogoś, kto porusza się naprawdę umiejętnie. Początkowo jednak się nie obrócił, kontynuując to co w danej chwili robił. To była jednak dość niewielka odległość do najbliższej wioski, więc może ktoś się tutaj zapuścił przypadkiem. No na pewno nie był to demon w środku dnia!
Gdy jednak usłyszał głos i pytanie, które… oczywiście było kierowane w jego stronę, tak niemalże od razu obrócił się w jego kierunku z pytającym spojrzeniem. Pytającym i oceniającym, jakby weryfikując, kto mu w ogóle przeszkadza. Już nawet potrenować sobie nie można? Nie odpowiedział w pierwszej chwili, myśląc nad odpowiedzią, która nie zabrzmiałaby zbyt nieuprzejmie – i to niezamierzenie! On po prostu był naprawdę słaby w kontakty międzyludzkie i pierwsze co przeszło mu przez myśl, to rzucić krótkie „Nie.” I wrócić do tego co robił. Po chwili jednak czarnowłosy zreflektował się, co pozwoliło niebiesko-włosemu ugryźć ten temat z innej strony. Odwzajemnił jego ukłon. —Nic się nie stało, Katsumitsu. Ja jestem Sōsetsu, miło cię poznać…— Powiedział, prostując się, ale nie odwzajemniając jego uśmiechu. Wyraz jego twarzy pozostał względnie obojętny. Przekrzywił lekko głowę w bok, reagując na jego pytanie.  Zlustrował go jeszcze raz spojrzeniem: od stóp do czubka głowy, oczywiście po drodze zwracając uwagę na miecze u jego boku. — Jesteś z korpusu, prawda? — Zapytał, a w jego głosie pojawiła się trochę bardziej pozytywna nuta. Uniósł rękę do czoła i starł o rękaw kilka kropli potu, które się pojawiły po pierwszym wysiłku. Pokiwał głową. — I tak, oczywiście. Chętnię. Co prawda jestem w podróży i nie planowałem długo tu zostawać. — Zastanowił się krótką chwilę. — Ale nie zawsze jest okazja potrenować z kimś z oddziału poza siedzibą. — Zauważył. Tak jak nie był dobry w kontakty międzyludzkie, tak zdecydowanie łatwo przychodziło mu dostrzec zalety obecności innych ludzi, zwłaszcza członków korpusu. A jednak zdawał sobie sprawę z tego, że łatwiej by mu było spotkać kogoś wyższego stopniem, bardziej doświadczonego, a co za tym idzie… kogoś, od kogo mógłby się czegoś nauczyć! Tak jak wtedy, gdy trenował z tamtą kobietą… praktykującą oddech wiatru. Na pewno podłapał od niej jakieś ruchy i wskazówki. Tak dzisiaj liczył na podobne efekty!

Dobrze że przypomniał sobie o manierach chyba trafił na kogoś sceptycznego, lekko się zdziwił kiedy usłyszał tylko imię. Może po prostu nie przepadał jak ktoś mu przeszkadza."miło cię poznać…" -Mi również- Odparł od razu, mierząc wzrokiem nowo poznanego. Wygląd się zgadzał, to był ten zabójca o którym wspominała białowłosa. Chłopak dobrze zapamiętywał takie rzeczy, ale nie miał nic za złe tak szczerze.
"Jesteś z korpusu, prawda?"  -Aż tak to widać. hehe- Powiedział lekko zakłopotany nie spodziewał się że od razu o to zapyta. Chyba musiał popracować nad kamuflażem, bo jeszcze jakiś demon by go tak wykrył, a wtedy mogło by być nieciekawie. Nigdy nie wiadomo co te pokrętne bestie mają w sowich głowach, choć jedno było pewne nigdy nie ma w nich nic dobrego. Tak przynajmniej mu się wydawało, w końcu nigdy nie poznał "dobrego demona", a nikt kogo znał też takiego nie spotkał. Co oznaczało dla niego że takich nie ma.
"Co prawda jestem w podróży i nie planowałem długo tu zostawać." -Tak się składa że ja też, ale postanowiłem sobie pobiegać po lesie i spotkałem ciebie.- Szybko nakreślił sytuacje korzystając z milczenia Soostesu. Może jak go bardziej pozna będzie mniej neutralny w jego kierunku, a powiedzenie skąd tu się wziął mogło sprawić że może mu zaufa. W końcu kto się tłumaczy nowo poznanej osobie co robi w lesie, zazwyczaj się jest nieufnym. "jest okazja potrenować z kimś z oddziału poza siedzibą. " -Uważam tak samo, nie często jest okazja.- Chyba znaleźli nić porozumienia, albo coś w czym po prostu się zgadzali. Raczej było mało zabójców którzy nie lubi trenować z innym człowiekiem. To mówiąc położył swoje rzeczy pod pobliskim drzewem, w końcu raczej nikogo tu nie spotkają. Na grzyby chyba było za wcześnie. -To pozwolisz że się rozgrzeje i można zacząć jakiś sparing. Masz miecz treningowy prawda?- Zapytało niebieskiego kolegę, w między czasie zaczynając od rozciągania rąk. Najpierw naciągnął prawą, potem lewą. Następna agraweczka, a po niej wyprostował ręce w górze ze splecionymi palcami. Potem po wypadzie pogłębiajcym na każdą nogę. -Długo jesteś w korpusie?- Zapytał dalej się rozgrzewając, teraz kucał z jedną nogą wyprostowaną w bok. A potem drugą, wstał otrzepał się nie czekając na odpowiedź zadał kolejne pytanie. -Skoro jesteś zabójcą to jakiego oddechu używasz?- Badał teren sprawdzając Sosetsu, doświadczenie i informacja o jego oddech mu mogły pomóc w walce. Głównie chciał znać te tematy, aby wiedzieć czy się oszczędzać, bo nie chciał go za bardzo obić. Po rozciąganiu stanął na rękach i zrobił kilka pompek, lekko mu się podwinęły spodnie i można było zobaczyć ciężarki. Po zrobieniu dwudziestu wybił się i stanął na nogach gotowy. Nie był to wyczyn nawet dla początkującego zabójcy, więc raczej mu nie zaimponował, ba nawet nie miał tego na celu.

Katsumitsu był zdecydowanie w lepszej pozycji, bo… jednak coś o nim wiedział! Dobra, wiedział jaki ma kolor włosów, i tyle… ale jednak jakaś to była informacja! Co prawda bez żadnego znaczenia przy treningu, więc względnie nieistotna. Samemu Sōsetsu nie było dane usłyszeć wcześniej nic o osobie czarnowłosego, bo – zakładam, że nie rozmawiał z Suki zbyt wiele o tematach poza treningowych. Standardowo chłopak był dość trudnym rozmówcą, który jednak mógł zyskiwać przy lepszym poznaniu! Miał teraz okazję tego doświadczyć także sam czarny szermierz. Dla niebieskowłosego te takie podstawowe uprzejmości były czymś naturalnym, natomiast nie wymagalnym od innych. Zdążył już przywyknąć, że ludzie w korpusie zabójców są… najróżniejsi, więc nie oceniał oczywiście nikogo po tak trywialnych rzeczach!
Pokręcił przecząco głową. Tego nie było widać „aż tak”, jednakże widząc u innych ludzi pewną dozę zwinności, łatwo było rozróżnić członka korpusu od zwykłego człowieka. Bo poniekąd ta zwyczajność ich nie do końca obejmowała. — Niee. Nie aż tak. To był chyba… szczęśliwy traf. — Pospieszył z wyjaśnieniem. Nie do końca było to zgodne z prawdą, ale równocześnie mógł się po prostu przeliczyć z wnioskami, do których doszedł na pierwszy rzut oka. Więc ostatecznie jakieś szczęście tutaj się pojawiło.
Jeżeli jakimś cudem ich rozmowa zeszłaby na temat wartości, kto wie? Być może zdaliby sobie sprawę z tego, że jednak posiadają pewną dozę wspólnych cech i wartości. Tak jak podejście do samych demonów, bo także w oczach samego Sōsetsu nie istnieje coś takiego, jak dobry demon. — Rozumiem! Tak, ja też właśnie o… znalazłem to miejsce całkiem przypadkiem i stwierdziłem, że jest w świetnym miejscu, by trochę poćwiczyć. — Wyjaśnił chętnie, nie mając nic przeciwko temu, by rozwinąć też swoje pobudki i przesłanki przed swoim rozmówcą. Nie dzielił się przecież jakimiś bardzo tajnymi informacjami z wyższym od siebie mężczyzną. — Prawda! — Pokiwał głową, zgadzając się z Katsumitsu. Ta okazja była dość rzadka, zwłaszcza podróżując samotnie. Dlatego też trzeba było ją po prostu wykorzystać. Sam Sosetsu wiedział, że współpraca i wspólne treningi z innymi zabójcami miały ogromną wartość, jednak bardzo łatwo przychodziło mu izolowanie się od innych, także czasem też potrafił sobie na własne życzenie taką opcję zablokować. Jak już czarnowłosy miał okazję się przekonać: jego rozmówca nie był osoba, której łatwo przychodziło do siebie przekonywać nowopoznanych ludzi.
— Pewnie! Rozgrzej się, ja już mam to za sobą.— Zdążył się przecież rozgrzać jeszcze przed jego pojawieniem się, więc naturalną koleją rzeczy teraz był czas na to, by Katsumitsu również to zrobił. Nie stał jednak bezczynnie, tylko podskakiwał sobie w miejscu, rozluźniając się i upewniając się, że nie zastanie się i cała ta jego rozgrzewka nie pójdzie na marne. — Tak, tak, mam miecz treningowy.  — Przytaknął, zawsze lepiej było taki mieć przy sobie. Tak jak standardowo raczej ćwiczył ze swoim ostrzem nichirin, tak nie mógł robić tego zawsze, by przypadkiem nie stępić ostrza. A jednak nawet mimo czasu spędzonego na ćwiczeniach z bronią i całego szkolenia nadal uważał, że umiejętności władania bronią były czymś, nad czym musiał sporo popracować. Obserwował rozgrzewkę Katsumitsu, żeby podpatrzeć jak ten się rozgrzewa, co by może… coś podpatrzeć? Trzeba korzystać z tej możliwości.
— Niedługo będzie dwa lata.— Odparł krótko, rzeczowo. Zreflektował się jednak dopiero po chwili, kiedy padło następne pytanie od jego dzisiejszego partnera w treningu. — Wody, jestem mizunoto wody.  — Poinformował go, tym razem jednak od razu dodając dodatkową informację o swojej randze, która jednak jakiś tam pogląd na jego doświadczenie, czy umiejętności musiała dawać. Od razu po tej informacji – nim Katsumitsu zdołał jakkolwiek zareagować na podane przez Sosetsu informacje, niebieskowłosy podążył z swoją kolejną wypowiedzią: — A Ty, jakiego oddechu używasz? I długo jesteś w korpusie? —  Podpytał, chcąc też dostać jakąś zwrotną porcję informacji na temat swojego towarzysza.
Zerknął na dodatkowe obciążenie założone na jego nogi, które oczywiście od razu rzuciło mu się w oczy. I zainteresowały! Czegoś takiego jeszcze nie robił, wiec… kto wie, może to będzie jedna z tych rzeczy, które Sosetsu skopiuje od swojego dzisiejszego partnera sparingowego? — Długo już używasz tych ciężarków? — Zapytał, chcąc dowiedzieć się coś więcej na ich temat, nawet jeżeli to pytanie nie było aż tak bardzo zachęcające do rozwodzenia się na ich temat.

Informacje Katsumitsu nie dawały mu sporej przewagi, Suki nie podała mu żadnych informacji jak silny jest. Nawet czy ma talent, a może dała tylko nie pamiętał. Zresztą zaraz będzie mógł sprawdzić jego umiejętnośći w walce. "Niee. Nie aż tak. To był chyba… szczęśliwy traf." -Skoro tak to może wcale nie będę musiał pracować nad lepszym kamuflażem.- Powiedział trochę pocieszony faktem że to jednak był szczęśliwy traf, a nie coś wywnioskowane na podstawie jego wyglądu. Ale na wszelki nie zaszkodzi znaleźć jakiegoś płaszcza aby ukrywać te katany, paradowanie z bronią miało tyle samo plusów co minusów.
Można było przyznać że niebiesko-włosy ma dobry gust jak chodzi o znajdowanie spokojnej okolicy. Zresztą co w dzień jest spokojne po zmroku może być całkiem inne. Kto wie czy tu jakiś demon się nie pojawi w okolicy. "i stwierdziłem, że jest w świetnym miejscu, by trochę poćwiczyć. " -Sporo tu miejsca, słońce nie daje po oczach. Miły wiaterek, no idealne miejsce do odpoczynku... znaczy treningu. - Trochę poniósł go dobry humor, to nie był czas na lenienie się tylko czas na trening dlatego się poprawił, w siedzibie będzie mieć czas aby odpocząć i spotkać się Suki. Teraz jak jest poza to niech dobrze to wykorzysta. "Prawda! "  "Pewnie! Rozgrzej się, ja już mam to za sobą." Skinął głową na tak i konntynuwował rozgrzewkę. "Tak, tak, mam miecz treningowy." -To dobrze, w razie co miałem drugi. Bo zazwyczaj walczę dwoma katanami.- Odparł dalej się rozgrzewając, ale pewnie na potrzebę tego sparingu będzie walczyć może jednym mieczem, zobaczy jaki poziom reprezentuje jego przeciwnik. Jak zbliżony to sobie pozwoli dobrać drugi, jak nie to nie. Nie ma co zbędnie utrudniać drugiej osobie walka z dwoma mieczami mogła być upierdliwa. " dwa lata." Katsumitsu lekko się zdziwił, w końcu nigdy wcześniej go nie widział, nawet w poprzedniej siedzibie. Może przez to że nie był za bardzo społeczny, puki nie poznał kilku zabójców. "mizunoto wody." A więc, mizunoto. teraz wiedział że dzieli go jakaś przepaść w umiejętnościach. Tym razem on będzie tym który kogoś coś nauczy. Nigdy wcześniej nie miał sytuacji aby móc kogoś czegoś nauczyć, teraz będzie mógł się sprawdzić jako nauczyciel. Woda to jak Heisuke, ciekawe jak biegły w tym jest. Może Katsumitsu mu pozwoli używać oddechu podczas sparingu, było by to ciekawsze niż standardowa walka na same miecze treningowe. A może pozwoliło by to na w miarę równą walkę. "jakiego oddechu używasz? I długo jesteś w korpusie?" -M.. Wiatru, za niedługo będzie drugi rok. Lekko się zawahał przy wypowiedzi przez to że dalej musiał się tego nauczyć, więc nie było sensu wspominać. A ten trening raczej go nie zbliży do tego, więc wiatr był jedyną odpowiedzią. "Długo już używasz tych ciężarków?" -Z dwa miesiące, może dłużej nie liczę. Takie mam zalecenie od senpai, bo powiedzmy trochę się opuściłem z prędkością. A ona jest trochę jak specjalistka w tym fachu.- Powiedział dodając więcej wartość tym ciężarkom. Prawdopodobnie gdyby nie ona dalej by miał spore tyły w tej dziedzinie. Podniósł swój miecz treningowy ustawił się gdzieś pośrodku małej polany. -Gotowy, dawaj.- To mówiąc stanął w normalnej nawet nie w pozycji walki. Trzymał tylko boken w rękach celując końcówką w Sosetsu, a drugą ręką go prowokując i tak czekał na ruch od niebiesko-włosego. Wolał czekać na jego ruch, niż przesadzić nie znając jego siły. Potem mógł się dopasować do jego siły i poćwiczyć technikę albo poćwiczyć jego. Ciekawe co Suki go nauczyła.

Oczywiście kolor włosów i znajomość imienia nie dawała nic więcej poza… znajomość tych faktów. Katsumitsu nie miał żadnych informacji, które dawałyby mu wymierną przewagę nad jego osobą podczas treningu. I poza czasem treningu… w sumie też nie! — Miecze jednak trochę dają do myślenia.   — Zauwazył. Ostatecznie jego szczęśliwy traf opierał się na jakichś spostrzeżeniach i te jego bronie jednak dawały do myślenia. Równocześnie też mógł wątpić w to, by nagle zaproponował mu wspólny trening jakichś samuraj, bo… cóż, ci zazwyczaj nie proponowali czegoś takiego losowo spotkanym w lesie, czy na polanie, ludziom. Miał różne doświadczenia nawet z zabójcami wywodzącymi się z wyższych kast i… nie był fanem, tak po krótce mówiąc.
Uśmiechnął się lekko w odpowiedzi na „gafę” swojego rozmówcy. Dobra, uśmiech to dużo powiedziane, ale kąciki ust z pewnością powędrowały mu delikatnie do góry. Z prostego powodu: ostatecznie odpoczynek też był istotny i nie miał zamiaru negować, że takie miejsce na odpoczynek było dobre. — Po treningu musi być też czas na odpoczynek. — Zauważył trzeźwo i przekręcił lekko głowę. — Chociaż nie wiem jak Ty, ale… podczas treningu to jednak można się trochę zrelaksować. — Wysiłek fizyczny mógł być przecież formą odpoczynku dla umysłu! Zależy w jaki sposób do tego treningu się podchodziło, jednak sam Sōsetsu uważał, że czasem ten trening i trochę medytacji dawało naprawdę świetne efekty dla umysłu. Kto wie, może to właśnie takie rzeczy pozwalały im utrzymać trzeźwość umysłu i… nie oszaleć? Mieli jednak w pewnym sensie… stresujący zawód.
Dwoma katanami? No w sumie tak, dwa miecze u boku miał, więc liczba się zgadzała, chociaż… ostatecznie musiał przyznać, że nie znał zbyt wielu ludzi posługujących się dwoma mieczami. Dobra, była w sumie jeszcze Suki, która łaskawie nie spuściła mu łomotu, chociaż gdyby tylko chciała, to zdecydowanie mogłaby to zrobić. Dobra, ich trening był względnie krótki, ale wystarczyło mu kilka minut by zobaczyć przepaść między nimi. Nie działało to na niego jednak demotywująco, bo… cóż, czemu miałoby? Wiedział przecież, że jest wielu niezwykle utalentowanych zabójców demonów, a on sam? No, nie określiłby siebie jako tak utalentowanego. I nie przeszkadzało mu to, on po prostu musiał ciężko pracować i tyle.
— Trenowałem już raz z zabójczynią, która też używa dwóch broni. — Powiedział, dzieląc się z nim tą informacją. — To jednak coś całkiem innego. Nie wyobrażam sobie używać drugiej broni w drugiej ręce. —  Spojrzał na swoją lewą dłoń, unosząc ją lekko przed sobą i zaciskając w pięść. Cóz, on używał jednego miecza trzymanego oburącz, można by powiedzieć w… najbardziej standardowy sposób.
Nie dostrzegł tego zdziwienia, bo wtedy pewnie by mógł podążyć z jakimś dodatkowym wyjaśnieniem, ale prawda była taka… że on sam raczej nie spędzał zbyt wiele czasu w siedzibie i od… dawna już większość czasu podróżował, skupiając się na poszukiwaniach. Przez to zdawał się też poniekąd ucierpieć jego rozwój, gdyż miał przez to również mniej okazji do wykazania się, czy pozostania w siedzibie na dłużej, by skorzystać z zaplecza treningowego i obecności innych zabójców. Szczęśliwym trafem okoliczności teraz jednak miał więcej okazji do tego, by się trochę… uspołecznić.
Wiatru… i drugi rok. Czyli podobny czas, co on sam. Inna „szkoła”, ale podobny czas. Mógł więc wyjść z założenia, że jego dzisiejszy partner był… silniejszy. Cóż, Sōsetsu zdawał sobie sprawę ze swoich braków i zakładał, że ludzie o podobnym stażu będą od niego zwyczajnie… silniejsi. Do tego on sam też zaczął szkolenie względnie późno i to też miało jakieś efekty w ostatecznym rozrachunku.
Specjalistka… oddech wiatru. Umysł od razu podsunął mu obraz zabójczyni, z którą trenował. I odnosił się do niej jako senpai, więc… no, zdecydowanie miał na myśli kogoś bardziej doświadczonego, silniejszego… to odpowiadało obrazowi Suki, który miał przed oczami Sosetsu. Cóż, przyjdzie mu go o to jeszcze podpytać mężczyznę.
Wyciągnął w międzyczasie swój treningowy miecz, przygotował się i ustawił w pozycji bojowej z pewnie trzymaną bronią w dłoniach. Lekko ugięte kolana, pewnie trzymana przed sobą broń. W przeciwieństwie do Katsumitsu, którego boken celując jego czubek w kierunku niebieskowłosego. Widział też prowokujący ruch jego drugiej dłoni, jednak to go kompletnie nie ruszało. Traktował to tylko i wyłączeni jako zaproszenie. — To daję… — Rzucił i… z ugiętych kolan łatwo było mu się wybić, co też zrobił, uprzednio jednak zmieniając lekko położenie broni z takiego klarownego frontalnego ataku znad głowy. Szybko zbliżył się na zasięg broni i wykonał proste cięcie ze swojej prawej strony, co miało na celu też wykorzystać ułożenie ciała czarnowłosego, atak wyszedł mu płynny, dość szybki - a przynajmniej w jego oczach! Oczywiście nie dał w to z siebie takich stu procent, bo… no to jednak był trening, prawda! Ta forma ataku przynajmniej w oczach Sōsetsu wydawał się być najlogiczniejsza.

Atak: 13 - Udany atak.