Krótka zgoda, dodawała jej otuchy. Nie musieli kontynuować, ani ciągnąć tego, co bezsensowne. W końcu żadne z nich nie zamierzało ustąpić, a rudowłosa w tej sytuacji nie chciała niczego wyjaśniać. Powiedziała nadto nawet bez dzielenia się jej powodem do walki. W końcu, skoro to nie zemsta, co napędzało ją, aby zabijać każdą z tych kreatur? Spojrzała twardo na jego buzię i się wycofała. Nie będzie o tym myśleć, niczego nie pokaże. Jej emocje ciągle się nasilały. Musiała zająć się ich stłumieniem. Nic innego nie miało znaczenia.
Zimna woda nie pomagała. Zanurzyła się w niej dla pewności, postawiając głowę nad taflą jeziora. Próbowała posiedzieć tak chwilę, aż... Postanowiła podejść do brzegu. Chciała coś zniszczyć, zasiać, gdziekolwiek, choć odrobinę chaosu. Do dyspozycji miała las, Hayato oraz ostateczny wybór, jakim była sterta gałęzi. Postanowiła przy ognisku się wyciszyć, dać mu się objąć i oczyścić. Po odskoku podeszła bliżej i przykucnęła w bezpiecznej odległości. Wpatrzona w tańczące języki, mogła zapomnieć o kłótni. Puścić w dal wydarzenie irytujące ją najbardziej. Jednak wśród zgliszczy wspomnień pojawiło się jeszcze jedno. Złość prawie pozwoliła temu odpłynąć, ale... teraz wróciło.
Gdy skóra wyschła, założyła na siebie odzienie, poprawiając rękawy oraz luźne spodnie. Włosy przeczesała palcami, upewniając się, że wilgotne kosmyki znajdują się z tyłu głowy. Następnie wzięła w dłonie trochę ziemi i nią ugasiła powstałą wcześniej kreację. W ciemności zbliżyła się najpierw do wody, aby pozbyć się pozostałości brudu, który osadził się na koniuszkach palców oraz pod paznokciami. Chwilę to zajęło, zanim podeszła do miejsca, gdzie leżała katana. Chwyciła ją pewnie i dopiero wtedy ruszyła w mrok, w stronę pozostawionych na rożnie królików.
W trakcie podróży miała chwilę, aby zająć się tym, co wróciło. Paskudne wspomnienie przypomniało o jej odpowiedzi dla niego, lecz... Nie dawał jej spokoju brak odpowiedzi. Wydawać się mogło, że naciskał na nią, chcąc rozeznać się w ich relacji. Tylko, czemu zamilkł? Chodziło o to, że odrzuciła jego sprośne oczekiwania? Zwróciła oczy ku niebu, idąc po prawej stronie ścieżki. Z boku mogła wyglądać na zamyśloną, ze ściągniętymi ustami oraz oczach, które błądziły po gwiazdozbiorach.
Nie chciała wierzyć, że to nim tak wstrząsnęło. Inaczej, byłby nikim innym, jak przesyconym rządzą mężczyzną. Kimś, z kim nie chciała mieć do czynienia. Poznała już jednego kobieciarza, który znalazł drugą połówkę, ale czy była gotowa na kogoś podobnego? Wzięła głębszy wdech, próbując to sobie jakoś poukładać. Podświadomie nabrała do jego osoby dystansu, a docierając na miejsce, nawet się nie odezwała. Wolnym krokiem podeszła do ogniska, przy którym przysiadła i czekała. Nie powiedziała, że straciła apetyt, zwyczajnie zamknęła oczy, nasłuchując odgłosów okolicy.

Starała się nie rozmyślać o tym, co się przed chwilą wydarzyło. Do czasu, kiedy utrzymywała oczy zamknięte i leżała pod drzewem nasłuchując odgłosów, wychodziło jej to nawet dobrze. Sprawa się skomplikowała, kiedy podniosła się po królika i ugryzła kawałek mięsiwa. Przechodząc obok Hayato, przyjrzała się mu uważnie, przeszywając go na wskroś. Nic, zero reakcji. Zdenerwowana, uśmiechnęła się sama do siebie, zastanawiając, co może poradzić na aktualną sytuację.
Kiedy skończyła posiłek, stało się jasne, że nie pociągnie za długo. Starała się umilić czas, przez pielęgnację ostrza, mały trening, cokolwiek, co odciągałoby ją od własnych myśli, lecz on jej w tym przeszkadzał - Wychodzę do lasu, o gdzieś tam - wskazała dłonią w stronę północy - Każdy demon i tak do Ciebie przyjdzie, dlatego wyślę Ci sygnał, gdybyś miał mieć towarzystwo. Miłej nocy - wyrzuciła z siebie, siląc się na przyjazny, pozbawiony wrogości głos. Kiedy schylała się i podnosiła swoje rzeczy, każdy z ruchów wyprowadzała z pełną szybkością, zabierając plecak, rolkę bandażu, którym się podzieliła i oręż wraz z pochwą. Sprawdziła na wszelki wypadek, czy na pewno wzięła wszystko i wyskoczyła do przodu. Nie zatrzymała się, nie odwróciła, parła przed siebie, dopóki nie znalazła wysokiego drzewa, na które mogłaby się wdrapać.
Weszła na wysokość korony, rozglądając się za dobrym punktem widokowym. Upatrzyła jeden na podłużnej, grubej gałęzi, skierowanej na południowy-wschód i tak została do wzejścia słońca. Kiedy wróciła na polanę, zastała białowłosego na zbieraniu swoich rzeczy - Już uciekasz? - oparła się o grube drzewo, ręce krzyżując na klatce piersiowej - Szkoda, myślałam, że może będziesz bardziej gadatliwy z rana, Shiro - wzruszyła ramionami, a następnie ruszyła powoli przed siebie, dając mu chwilę do przetrawienia jej słów - Mam nadzieję, że będziemy w stanie pogadać następnym razem - rzuciła na koniec i skierowała się do wioski, aby upewnić mieszkańców o braku niebezpieczeństwa, a potem... Dalej w świat, żeby wykonać kolejne zadanie.
[z/t]

Noc była młoda, bezwietrzna; ciężkie obłoki wisiały nisko pod sufitem kobaltowego nieba odbierając światu tę odrobinę światła ofiarowaną przez gwiazdy. Było ciemno jak w dupie. Sylwetki drzew prężyły się dumnie, wyciągając wieńczące je korony ku pulchnym obłokom, jak gdyby chciały ich dotknąć, albo i sięgnąć ponad nie, by musnąć skrytą za nimi srebrzystą tarczę księżyca. Skąpany w gęstych ciemnościach las powoli budził się do życia. Gdzieś w oddali zahuczała sowa. Mięsisty, miękki cień czule otulał serce starego boru, był również doskonałą kryjówką dla polujących po zmroku drapieżników takich jak ona. Przeklętych, o których zwykli ludzie bali się rozmawiać. Złych, zepsutych do szpiku kości, prowadzonych przeznaczeniem po zanurzonych w mroku, zawiłych ścieżkach. Tych, którzy nigdy już mieli nie doświadczyć piękna wschodzącego słońca - o ile pierwszy obejrzany świt nie miał być równocześnie ostatnim.

Niewysoka, dziewczęca sylwetka zgrabnie lawirowała wśród masywnych pni i pomniejszych krzewów, omijając haczące o ubranie gałązki. Giętko, niemal bezszelestnie poruszała się w głąb leśnego labiryntu; bose stopy ledwie tykały poszycia, nie zostawiając po sobie żadnych śladów. Była jak jeden z długich cieni, lekkich oraz ulotnych, pojawiających się kiedy blask miesiąca na krótko rozdarł zasłonę chmur i znikających po chwili, gdy te znów się zespoliły. Szybko, szybciej!, ponaglała samą siebie, czując narastającą, niezdrową ekscytację. Każda komórka ciała wibrowała dziwną radością. Złotooka miała ambitne plany, zamierzała zatonąć w nich aż po czubek czekoladowej czupryny, w pełni oddać się przyjemnościom płynącym z popuszczenia wodzy dzikim, pierwotnym instynktom buzującym w wątłym ciele od dnia jej ponownych narodzin. Czuła, że dziś musi to zrobić. Krok za krokiem zbliżała się do celu, a im mniejsza odległość dzieliła ją od tego, tym mocniej była rozemocjonowana. Wkrótce miała ujrzeć rozpoczęte poprzedniej nocy dzieło - była blisko, bardzo blisko.

Ostatnie metry pokonała w czterech potężnych susach, nie potrafiąc dłużej utrzymać rytmicznego, spokojnego chodu. Dotarła dokładnie tu, gdzie chciała się znaleźć i otaksowała czujnym wzrokiem znajomą scenerię. Wszystko wskazywało na to, że od ostatniej wizyty (całą dobę temu) nic się nie zmieniło, żadne obce zapachy nie zbeszcześciły jej małego, samozwańczego terytorium. Kąciki ust drgnęły w nieskrywanym zadowoleniu, kiedy świecące bursztynowo ślepia powiodły po zruszonej, usypanej na kupce ziemi oraz rozciągającemu się poniżej, głębokiemu dołowi. To tutaj. Puszysty, śnieżnobiały ogon zakołysał się w szaleńczym tańcu, dając upust ogarniającemu demonicę podnieceniu. Entuzjazm sięgnął zenitu, mimo to Inu chociaż próbowała udawać mądre, ostrożne zwierzę, dlatego niedbale powiodła po mieniących się czernią sylwetkach drzew, nim przykucnęła nad kraterem. Westchnęła rozanielona, pozwalając długim pazurom zatonąć w ciężkim, wilgotnym gruncie. Nachylona nad wyrwą, kopała szybko i zawzięcie, jak pies zafiksowana na jakże ważnym zadaniu. Odrzucała kolejne grudki ziemi, powiększając dół w tylko sobie znanym celu; włochata kita przez cały czas agresywnie szurała po podłożu.

W paszczy trzymała patyk.

Potężna fiksacja pochłonęła ją do reszty, wciągnęła w odmęty nieopisanej, zwierzęcej radości. Hebanowe pazury twardo wbijały się w zwilgotniały grunt odgarniając go, rozrzucając wokół ciężkie grudki ziemi, tworząc dookoła niebotyczny rozgardiasz. Dół pogłębiał się i poszerzał w zastraszającym tempie - cała by się już mogła w nim zmieścić. Nic dziwnego, że pozwoliła się podejść, zbyt przejęta tworzeniem nieproporcjonalnie olbrzymiej dziury. Zresztą była demonem, drapieżnikiem stojącym na szczycie piramidy pokarmowej, żadne zwierzę o zdrowych zmysłach by jej nie zaatakowało. A ludzie? Tym bardziej, poza tym nie zwykli zapuszczać się w głąb lasu, gdy słońce odstąpiło nieboskłon księżycowi. Była tu całkiem sama, a przynajmniej być powinna, sielanka trwała więc w najlepsze; przyjemną wieczorną ciszę zakłócały jedynie odgłosy kopania. Niestety nie mogła wiedzieć, że niektórzy śmiertelnicy woleli wybrać rolę łowcy niźli uciekającej w popłochu ofiary. Niby Rintarou coś jej o nich mówił, ale nie słuchała, zajęta rozglądaniem się za dorodnym kawałkiem drewna.

To chyba jakieś zwierze…

Dziwne, nie myślała teraz o żadnych zwierzętach, skąd więc wzięła się ta myśl i dlaczego wypowiedziała ją na głos? Zmarszczyła brwi, próbując zrozumieć to zjawisko. Ubabrane dłonie zawisły w bezruchu nad jamą, drobna sylwetka zamarła na wzór marmurowego posągu. Zaraz, zaraz… przecież trzymała w paszczy kij, nie mogła nic powiedzieć bez jego upuszczenia. Palce sięgnęły kącika ust, musnęły opuszkami chropowatą powierzchnię patyka. Skoro był na miejscu, czy to znaczyło…?

Baaardzo powoli odwróciła głowę w kierunku dźwięku, złote ślepia zalśniły w mroku  załamując docierające do nich znikome ilości światła. Szczęki poluzowały się uwalniając trzymany przedmiot, drewienko z głuchym stuknięciem upadło na podłoże. Bursztynowe oczęta nerwowo przeczesywały wyprężone w mroku sylwetki drzew, szukając niepasującego elementu. Czegoś, czego wcześniej tam nie było. Czegoś albo kogoś. Nozdrza wkrótce pochwyciły woń intruza. Co robić? Gdzie uciekać? Chcąc uniknąć konfrontacji, musiała naprędce coś wymyślić - jak na złość, nie miała ani jednego pomysłu. Cóż, większość jej pobratymców zapewne ucieszyłaby się z podanej do stołu kolacji, ale ona ani nie była głodna, ani nie lubiła walczyć, a przede wszystkim zabijanie nie sprawiało jej żadnej uciechy. Wręcz przeciwnie, a ryzyko utraty kontroli napawało przerażeniem.

- N-nie podchodź! Mam patyk i nie zawaham się go użyć! I zęby też mam! U-ugryzę! - Krzyknęła w eter nieco zbyt rozedrganym głosem. Na przekór własnym “groźbom” zaczęła wycofywać się do stworzonego przez siebie dołu, pozwalając ciału miękko zjechać po niezbyt stromej krawędzi. Czekoladowa czupryna znalazła się na wysokości gruntu. - Ostre zęby i pazury, ja bym nie podchodziła! - Dodała jeszcze, wygodniej moszcząc w dziurze. Niegdyś biały, puszysty ogon zawinął się na brzuch jak u wystraszonego pieska. - Poza tym nie da się mnie zjeść, idź dalej, niczego tu nie ma. M-może masz halucynacje z niedożywienia, ja nie wiem!

Mogła mieć tylko nadzieję, że człowiek - bo pachniało człowiekiem, nie innym demonem - wystraszy się (żeby jeszcze było czego) i obierze inny kierunek marszu, zostawiając ją w spokoju. Pomyśleć, że po raz pierwszy udało jej się skutecznie umknąć przez srebrnookim, kradnąc mu odzież kiedy kąpał się w jeziorze, i jak na przekór temu niewielkiemu sukcesowi kogoś spotkała. Postanowiła nie oddalać się już od starszego demona, oczywiście jeżeli uda jej się do niego wrócić. Bo uda się?

- Ża-żadne żarty! - Odparła w odpowiedzi, bardziej kuląc się w wykopanym przez siebie dołku. Zadrżała. Nie, absolutnie nie było jej do śmiechu. Gdyby tylko mogła, rozpłynęła by się w powietrzu, byle tylko znaleźć dalej od zagrożenia. To ona powinna być zagrożeniem, nie na odwrót. Dobrze, że nie było tu żadnego innego demona, bo gdyby zobaczył ten żałosny pokaz, zapewne zostałaby wypatroszona w następnej kolejności po tym człowieku. Cóż, nie każdy nadawał się do powierzonej mu przez los roli. - Czemu mnie straszysz? Wszyscy ludzie tak robią? - Lekko wyciągnęła szyję, złociste ślepia znalazły się na wysokości gruntu. Zamigotały w ciemnościach, lustrując sylwetkę kobiety od stóp aż po czubek głowy, ostatecznie zatrzymując się na wymierzonym w nią ostrzu.

- A po co ci to? - Zagaiła ostrożnie, równocześnie próbując przetworzyć w głowie o jaką pracę mogło chodzić. Nie posiadając zbyt wielu informacji, poległa. Zmarszczyła brwi.  - Pracę? Celem? Nie rozumiem. Kto normalny chodzi po nocy środkiem lasu i wymachuje mieczem? Polujesz na zwierzęta? A to nie łatwiej z łukiem? Albo jakoś tak, nie wiem, nie umiem polować.

Obawa narastała, Inu zaś próbowała zatuszować wzbierający strach bezsensowną paplaniną. Gadanie trochę ją uspokajało, odciągało wykwitające w myślach czarne scenariusze. Nie chciała walczyć, chyba nawet nie potrafiła. Ponadto rozlew krwi, nieważne czyjej, był ostatnim na co mogłaby mieć ochotę. Nie mogłaby powiedzieć tego samego o czarnowłosej, ta zdawała się zaskakująco chętna na pojedynek. Tylko czemu? Czyżby ją nieumyślnie zdenerwowała? Przecież chciała tylko w spokoju zakopać patyk!

No, chyba że jesteś człowiekiem…

- To nie jest takie proste, jakby się mogło wydawać. - Niekoniecznie miała pojęcie jak kłamać, nie pozostało więc nic innego jak wypluć z siebie jeszcze więcej wyrazów. - Około dwa tygodnie temu na pewno byłam człowiekiem. Może nadal nim jestem, ale ktoś mi powiedział, że ludzie nie mają ogonów, a tak się stało, że ja mam taki jeden, ale czy to zaraz musi oznaczać, że nie jestem człowiekiem? To tylko ogon. - Z tymi słowami mocniej przytuliła biały, puszysty obiekt. Mimowolnie się spięła, próbując w myślach naprędce ułożyć plan ewakuacji. Dół był głęboki, ale powinna bez problemu z niego wyskoczyć jednym, dużym susem. Ludzie chyba nie byli tacy szybcy, prawda? Chociaż coś jej mówiło, że przypadkowa rozmówczyni nie była takim znowu zwykłym człowiekiem.

- Skąd w ogóle ta cała wrogość? Nawet się nie znamy.

Znacznie łatwiej było w niej wywołać smutek, melancholię, czy zadumę, niż wyprowadzić z równowagi, obelgi skwitowała więc tylko długim, umęczonym westchnieniem, jakby miała na karku co najmniej dwieście lat. Poza tym nie ruszyła się z miejsca, w obawie przed gniewem czarnowłosej łowczyni - w końcu wciąż widziała wyciągnięty w swoją stronę miecz. Po ostatnim pytaniu zapadła dłuższa cisza, przerywana jedynie naprzemiennym szelestem ich oddechów.

- I po co od razu tak niemiło? - Zaczęła trochę zgaszonym tonem, jakby nie dowierzała w jakikolwiek sens tej konwersacji. Czy słowa mogły coś zmienić w obliczu tak olbrzymiej nienawiści? - Nie zastanawiałaś się nigdy jak to jest, prawda? Obudzić się nie pamiętając zupełnie niczego, nawet własnego imienia, i czuć głód tak przeraźliwy, że w bólu wykręca wnętrzności. Wiesz, że ten głód nie musi iść w parze z chęcią zabijania? Możesz się tym brzydzić, bać tego, ale nie masz wyboru. Tak samo jak prawdopodobnie nie miałaś go, kiedy obdarto cię z ludzkiego życia. Nie, nie wiem dlaczego zamieniono kogoś takiego jak ja.

Kolejna pauza. Wyglądała jak ktoś, kto za bardzo zatopił się we własnych myślach, na kilka minut zapominając o otaczającym świecie. Umysł zalały wspomnienia pierwszych godzin po ponownych narodzinach.

- Nie, nikogo jeszcze nie zabiłam. - Odparła, zgodnie z prawdą. - Trafiłam na innego demona zaraz po przemianie. To on mi uświadomił, że nie jestem już człowiekiem. Również on zabił wieśniaka, ale nie widziałam tego, bo uciekłam. Chwilę później mnie dogonił i wmusił we mnie ludzkie mięso. Może i dobrze, to chyba lepsze niż gdybym miała wreszcie stracić kontrolę i nieświadomie wyrżnęła pół okolicznej wioski. - Podsumowała, i choć ostatnie zdanie miało pozostać niewypowiedziane, myśl wyrwała się na powierzchnię ledwie słyszalnym szeptem.

- Wyjdę z dołka, jeśli obiecasz mnie nie atakować. Ja ciebie nie zaatakuję, chociaż mi pewnie nie wierzysz. Będziesz mogła mi się przyjrzeć. Zobaczysz, że byłam sporo młodsza od ciebie, kiedy mnie zamieniono. Dziwisz się, że nie chcę umierać? Przecież wszystkie demony były kiedyś ludźmi. To całkowicie naturalne, że każda istota na tym świecie chce żyć - również one. Dlaczego wrzucasz wszystkie do jednego worka z napisem “pomioty”? Wśród ludzi też są mordercy, psychopaci, gwałciciele. Z tą różnicą, że demon musi zabić aby przeżyć, nawet jeśli nie chce, a człowiek zabijający pobratymców robi to dla czystej przyjemności. A może przemiana po prostu budzi te najgorsze, ludzkie cechy? Może to nie demony są złe, ale ludzie w ogóle, a to tylko wyciąga na wierzch wszystko to, co najgorsze? - Przerwała, od tak długiej wypowiedzi aż spierzchły jej usta. - To trochę przykre, że żałowałabyś mnie, gdybym została rozszarpana przez demony, ale nienawidzisz mnie, bo zamiast tego zostałam w jednego przemieniona. A przecież w obu przypadkach byłam kiedyś człowiekiem, który został ofiarą. To nie w porządku.

Znajdowała się poza Yonezawą podczas ataku. Była jednym z niewielu Zabójców, którzy w ogóle nie ucierpieli. Nic więc dziwnego, ze od razu zlecono jej kolejne zadanie. Odbudowa miasta była przecież sprawą priorytetową. Trzeba było wyleczyć rany i wzmocnić obronę. Shei nie stroniła od pracy. Była gotowa. Nigdy jednak nie przypuszczała, że jej następną misją okaże się zostanie niańką. Inaczej tego nazwać nie potrafiła. Była gotowa do walki. Jak zwykle posiadała nieograniczone pokłady agresji, która jak najbardziej chciała z niej wyjść i znaleźć upust. Potrzebowała walki, potrzebowała wyzwania i wrażeń, albo chociaż sake. Czegoś, co pomogłoby jej zapomnieć.

Teraz jednak przemierzała las wraz z Asashim i sporym pakunkiem różnego rodzaju asortymentu. Broń, którą transportowali była ważnym elementem dla Korpusu. Misja, chociaż potencjalnie łatwa, mogła spotkać się z przeróżnymi problemami. Po ataku nikt nie zamierzał ryzykować. Wszyscy spodziewali się najgorszego, jak gdyby demony lub ludzie, czyhali na każdym kroku. Nie, żeby jej to przeszkadzało.

Szła kilka kroków za mężczyzną. Rozglądała się na boki co jakiś czas zerkając na jego plecy. Miała na sobie czarny uniform tak popularny wśród Zabójców. Dopiero kiedy ją zawołał skupiła na nim szare tęczówki. Wydawał jej się taki pogodny, uśmiechnięty. Był całkowitym przeciwieństwem do jej pustego wyrazu twarzy i pary martwych tęczówek.

- Otwarta przestrzeń, jakaś polana, żeby nikt nas nie zaskoczył albo coś odwrotnego, gdzie moglibyśmy się schronić jak jaskinia - zgodziła się z nim wymyślając potencjalny plan na spędzenie nocy. Najchętniej szła by nawet po zmroku, jednak nie była sama. Asashi, a raczej towar, był przecież ważniejszy od niej. Musiała się dostosować biorąc jego możliwości pod uwagę. Narażanie się nie było wskazane. Z każdym krokiem zbliżali się do celu podróży, ale także do zmroku. Chociaż zostało im jeszcze trochę czasu zdecydowanie lepiej było się przygotować.

Shei, Shei, Shei.
Odruchowo przewróciła oczami nieświadoma, że na nią akurat spojrzał. Nie znała go za dobrze. Nic zresztą dziwnego, mało kogo znała lepiej. Większość osób o zdrowym rozumie trzymała się od niej z daleka. Nie od dzisiaj oznaczała kłopoty. Przebywała w Yonezawie od dawna, od dzieciaka. Zdążyła zajść za skórę sporej części Korpusu. Jedni się jej bali, inni gardzili. Chodziły słuchy, że nie potrafiła odróżnić wrogów od sojuszników. Nie przeszkadzało jej to wcale. Tak było pewnie lepiej.
- Tak, może rzeczywiście ktoś dzisiaj zginie. Ciekawe czy będzie to Shi czy Asashi - podłapała niewinny żarcik, a kąciki jej pełnych ust uniosły się nieznacznie ku górze. Był to naprawdę spory wyczyn, a Asashi powinien być z siebie dumny. Rozbawił pannę wiecznie wkurwioną.

- Co stało się z Twoją nogą? - Rzuciła niby niezainteresowana, zrównując z nim krok. Oczywiście już dawno zauważyła, że utykał. Nie patrzyła na niego, skanowała otoczenie w poszukiwaniu niebezpieczeństw i miejsca na obozowisko.

 

Podróż z Asashim była wyjątkowo łatwa. Nie był skomplikowany, nie wymagał od niej wiele. Słuchała jego opinii i rad w ciszy przyjmując je do siebie. Miał zwyczajnie rację. Bez problemu można było dostrzec, że nie robił tego po raz pierwszy. Widocznie sporo podróżował, nie brakowało mu doświadczenia. Był pomysłowy i znał się na rzeczy.
- Dobry pomysł - przytaknęła rzucając krótkie spojrzenie w stronę swojego kruka. Ten, gdy tylko ją dostrzegł, od razu poleciał w przeciwnym kierunku. Zdecydowanie za sobą nie przepadali. Trzeba było mieć kurewskiego pecha, żeby nawet własny kruk za nią nie przepadał. Nie, żeby się tym przejmowała. Warknęła w jego stronę rozkaz, którego autorem był Asashi. Kruk coś kraknął niezadowolony, ale odleciał w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca. Shei była pewna, że specjalnie zrobi jej na złość i wybierze tą głupią polanę, a oni zostaną ryżowymi kulkami.

Shei miała wiele przezwisk. Nazywano ją naprawdę przeróżnie, ale na pewno nie piękną. Dlatego też nim się powstrzymała spojrzała na Asashiego jak na idiotę. Może oprócz problemów z nogą, miał także problemy ze wzrokiem, albo zwyczajnie chciał być miły. Czasami zapominała, że inni ludzie próbowali być bezinteresownie mili. Ona tak nie potrafiła. Chociaż miała całkiem ładną buzię, jej pochmurne spojrzenie wystarczająco odstraszało innych. Blada skóra była praktycznie w całości oszpecona wyblakłymi bliznami po ugryzieniach, nie licząc twarzy. Fioletowe cienie pod oczami odznaczały się odrobinę za bardzo, przypominając o tych wszystkich nieprzespanych nocach. Wyglądała jak chodzące nieszczęście i było to całkiem trafne określenie.

Włosy masz po matce? Rzuciła mu krótkie spojrzenie.
- Ty i ja dziecko, jesteśmy tacy sami - powiedział cichy, niski głos w jej głowie. Jego głos.
- Nie.

Szybko zmieniła temat unikając pełniejszej odpowiedzi. Zdecydowała się zająć czymś innym Asashiego i o dziwo od razu trafiła na odpowiednie pytanie. Miała wrażenie, że z każdym słowem w jego opowieści tracił odrobinę wesołości. Jego śmiech nie był już tak beztroski. Przeżył traumę, doskonale to rozumiała. Walczyła z demonami. Zrobiło to na nim wielkie wrażenie, odcisnęło piętno na jego psychice. Ona nie była inna, jednak reagowała całkiem inaczej. To co jej się przytrafiło trwało miesiącami, latami. Nie robiło na niej więcej żadnego wrażenia, jak gdyby wycierpiała już wszystko co mogła i nic więcej jej nie pozostało.

- Rzeczywiście pechowo. Zrezygnowałeś po tym ze szkolenia, tak? - Upewniła się, ale nie zamierzała ciągnąć dalej tematu, który ewidentnie nie był jego ulubionym. Nie chciała być wścibska, więc nie naciskała, jeśli jej nie odpowiedział.

Kiedy odbił piłeczkę kąciki jej ust uniosły się lekko ku górze.
- Pamiątki to dobre określenie - zgodziła się spoglądając w górę, jej kruk właśnie wracał. - Z dzieciństwa - odpowiedziała zgodnie z prawdą machając do wkurwionego ptaka. Jak zwykle ją zignorował lecąc obok Asashiego. Wykrakał coś na temat rozdroża, potem prawo, a potem u celu. Nie kryła się ze swoimi bliznami, bo były częścią tego kim się stała. Przypominały jej o obranym celu, o tym co chciała osiągnąć. Były piętnem osoby, która nie miała już nic więcej do stracenia; dla której życie nie miało więcej do zaoferowania.

- Wredna wrona - burknęła pod nosem ponownie przewracając oczami. Był to okropny nawyk, jeden z wielu jakie posiadała. Po dalszym marszu dotarli do rozdroża, o którym wspominał czarny kurczak i mogli ruszyć w prawo. Dzień wciąż przemijał spokojnie, a niebo zmieniało kolory z jasnoniebieskiego na wpadające w pomarańcz.

Może pomogę Ci się z nim dogadać?
Shei spojrzała na Asashiego unosząc lekko brwi ku górze. Zazwyczaj ludzie nie przejmowali się takimi aspektami. Mieli własne problemy i nie szukali kolejnych. Zauważyła, że Asashi robił wiele rzeczy bezinteresownie. Uśmiechał się nie chcąc niczego w zamian, był miły i proponował pomoc. Nie ufała mu za grosz. Bezinteresowność w jej słowniku nie istniała. Nie potrafiła przyzwyczaić się do myśli, że przetrwałby w Yonezawie polegając na swoim dobrym sercu. Może była uprzedzona, może za dużo przeszła. Ludzie nie bywali tylko mili. Nie pogardziła jednak pomocą z krukiem. Był to problem, który prześladował ją już od dawna. Nigdy nie próbowała go naprawić, wydawał jej się przesądzony.
- Jasne, jeśli chcesz spróbować - odparła jedynie nic na nim nie wymuszając. Kruk odleciał i i tak musieli poczekać aż wróci.

Czyli po tacie. Tak właśnie po nim. Miała po nim więcej niż chciałaby się przyznać. Na przykład paskudny charakter. Powinna była w tym momencie coś poczuć. Nienawiść, smutek czy żal. Nie czuła nic, a było to pewnie jeszcze gorsze. Miała jedynie dziwne wrażenie wyczekiwania. Czekała na ich kolejne spotkanie. Rodzinne połączenie po latach, kiedy w końcu to on będzie ofiarą i zmierzy się z jej Nichirin.
- Tak po tacie, oczy też - odparła spoglądając na jego jasne włosy. - Pewnie przyciągasz uwagę swoim blondem - dokończyła słuchając jego mini historyjki na temat rodziców. Sąsiad pewnie oprócz jasnych włosów był też bardzo wysoki. Zdała sobie z tego sprawę, kiedy szła obok niego i musiała zerkać w górę, jeśli chciała na niego spojrzeć.

Temat złamanej nogi szybko poszedł w zapomnienie. Nie było sensu czegoś rozgrzebywać, jeśli druga strona nie miała na to ochoty. Szanowała jego prywatność, w końcu sama nie była bardzo wylewna, o czym pewnie już zdążył się przekonać. Nic nie ukrywała specjalnie, ale także niczym się nie dzieliła, jeśli ją o to nie zapytał. Kiedy zrobił krok w jej stronę spojrzała na niego z ukosa nie komentując. Uniosła rękę w jego stronę prezentując przedramię, skoro wyglądał na zainteresowanego. Nie przeszkadzało jej to. Nie była skrępowana. Nie czymś takim.

- Nie wiem czy jest smutna, ale na pewno nie warta braku snu - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Co się stało nie miało już znaczenia. Przeszłość ją wykreowała, ale pozostawała tylko przeszłością. Nie mogła jej zmienić i nawet nie chciała. - Masz szczęście, że trafiłeś na mnie. Przejmę obydwie nasze warty. Nie sypiam najlepiej - dodała na pocieszenie. Przynajmniej tak jej się wydawało. Było to w ogóle pocieszające? Cholera.

Zatrzymała się na chwilę zastanawiając się nad jego propozycją. Dopiero kiedy dokończył i wspomniał o słowie klucz prychnęła lekko pod nosem, również wznawiając marsz.
- Umowa stoi. Sake i pytanie za pytanie? - Upewniła się. Była to forma rozmowy, którą potrafiła zdzierżyć. Była jej dobrze znana. Łatwiejsza i zdecydowanie mniej upierdliwa. Alkohol wiele ułatwiał. Zabierał konsekwencje i niwelował powody.

Kruk wrócił, co skomentowała pod nosem. Prawie zapomniała o propozycji Asashiego, więc kiedy się przypomniał od razu na niego spojrzała.
- Spróbuj - poprosiła więc, skoro sam zaoferował pomoc. Jeśli mężczyzna wyciągnął ramię kruk od razu na nim spoczął. Wyglądał na rozumnego i w miarę miłego. Co mogło być nie tak? - Przede mną podobno należał do kogoś innego.

Potem dotarli na miejsce. Na całe szczęście kruk się spisał, bo inaczej mieliby zdrowo przejebane. Tym razem się udało. Shei również zrzuciła z siebie niewielki pakunek, w którym między innymi znajdował się prowiant - tak miała go przy sobie. To co niosła było zdecydowanie od ekwipunku Asashiego. Jednak to ona miała walczyć w przypadku zagrożenia. Nie mogła całkowicie ograniczać swoich ruchów. Od razu poszła w jego ślady szukając suchych gałęzi na prowizoryczną formę dachu i ognisko. Spojrzała jeszcze na niebo, które coraz bardziej się zachmurzało. Chyba rzeczywiście mogło potem zacząć padać, więc nie mieli czasu do stracenia. Shei pracowała szybko i wykonywała polecenia Asashiego, jeśli takie miał.

To co dzisiaj zjemy?
Jej żołądek zawinął się w supeł na samą myśl o jedzeniu.
- Chyba nie mamy za dużego wyboru - odpowiedziała wyjmując i pokazując Asashiemu spakowane jedzenie. To on miał wybrać. W końcu usiadła pod niewielkim szałasem majstrując przy małym ognisku.

Chętnie przystała na propozycję Asashiego. Nie zależało jej specjalnie na relacjach z własnym krukiem. Nie miało to dla niej większego znaczenia. Oczekiwała, że będzie wykonywał swoje zadanie, tak jak ona wykonywała swoje. Nic więcej i nic mniej. Mimo wszystko wydawało jej się, że dla Ne miało to jakiś głębszy sens. Szedł teraz zamyślony, a ona wlokła się za nim w ciszy. Przynajmniej czymś go zajęła. Odsunęła od zadawania mniej wygodnych pytań, na które nie miała ochoty odpowiadać. Tak było po prostu łatwiej. Shei nie mierzyła się z własnymi demonami. Zwyczajnie je zagłuszała. Alkoholem lub czymś innym. Od zawsze wybierała nie to co właściwe, tylko to co prostsze. Robiła to z premedytacją.

Jego wysoki, nienaturalny śmiech i rozbiegane spojrzenie tylko na wspomnienie tej jedynej wystarczyły. Nie była wścibska, nie zamierzała dopytywać. Gołym okiem można było zobaczyć jak bardzo nie pasował mu ten temat. Ta sytuacja. Każdy miał swoje problemy, jak sam Asashi zauważył. Był wysoki, męski i wyglądał na starszego. Nic mu nie brakowało. Mieli więcej wspólnego niż mogło się wydawać. Podobno zepsute ciągnęło do zepsutego. Nie wiedziała czy był w jej typie. Nigdy się nad tym nie zastanawiała. Jej kontakt z innymi zaczynał i kończył się tylko na fizyczności. Negatywnej lub nie, bliższej lub nie. Nie otwierała się przed innymi. Zdecydowanie łatwiej było jej z nimi walczyć. Nawet kiedy mówiła o sobie nie wydawała się poruszona czy zaangażowana. Nie potrafiła zbudować żadnej głębszej relacji, nie żeby nawet chciała czy próbowała. Czy ktokolwiek potrafił jej pomóc poczuć cokolwiek?

Uniosła brwi ku górze widząc woreczek pełen nieocenionej pomocy nasennej. Była w szoku nie potrafiła tego nawet ukryć.
- Przydatna sprawa - skwitowała z uznaniem, bo sama nie posiadała takich zapasów. Przyzwyczaiła się do koszmarów. A może zwyczajnie chciała się męczyć. Yoshiro nie tolerował takich cudów pod swoim dachem. Przynajmniej nie w kwestii swoich uczniów. Shei miała swoje podejrzenia, że sam pewnie nie raz z nich korzystał. Niestety pozostały niepotwierdzone.

I ze smutkiem stwierdzam, że właśnie zużyłaś swoje pytanie.
Parsknęła cicho pod nosem nie potrafiąc się powstrzymać i jak zwykle odruchowo przewróciła oczami. Robiła to stanowczo zbyt często. Okropny nawyk. Jeden z wielu. Asashi rzeczywiście był zabawny. Widocznie jego kiepskie, naturalne żarty zwyczajnie jej pasowały.  W końcu kruk wrócił. Zatrzymał się wygodnie na ramieniu Ne. Od razu można było poznać, że się rozumieli. Sposób w jaki Asashi się do niego zwracał, jak kruk przymilał się do jego dłoni, kiedy gładził tył ptasiej głowy. Tak, świetnie - pomyślała Shei.

I jak się nazywa?
- Wrona. Właśnie zużyłeś swoje pytanie - odparła, a jej pełne usta wygięły się w zadowolonym uśmiechu. Ptak zrobił wkurzone kra kra, a Shei ruszyła wolnym krokiem dalej przed siebie. Przecież był to jedynie niewinny żarcik. - Jakimś martwym Zabójcą wiatru - dodała. Nie wiedziała więcej. Dla niej kruk był krukiem. Nie znała jego imienia. Pewnie powinna była zapytać. To nie tak, że się nie lubili. Po prostu się nie rozumieli. Za pewne nie podobało mu się, kiedy odsyłała go nocami z powodu byle pretekstu. Tylko po to, żeby zaszyć się w jakiejś nieludzkiej spelunie, pić do nieprzytomności, specjalnie wdawać się w bójki, być nieznośną i agresywną. Walczyć i obrywać. Wszystko, żeby poczuć... coś.

Organizacja szła im całkiem nieźle. Shei zdecydowanie bardziej musiała się postarać. Zazwyczaj, gdy podróżowała samemu nie przywiązywała wagi do miejsca czy schronienia. Spała gdzie popadło. Zazwyczaj była na tyle odurzona, że przecież nie miało to większego znaczenia. Tym razem dzielnie rozpalała małe ognisko. Trochę jej to zajęło, brakowało jej wprawy, ale udało się bez marudzenia. Kiedy byli już gotowi słońce chowało się za horyzontem.

Chcesz trochę? Zawisnęło w powietrzu. Zblokowała z nim spojrzenie szarych tęczówek.
- Mhm - odparła absolutnie bez przekonania biorąc od niego jedną, niewielką kulkę ryżową. Wpatrywała się w nią chwilę za długo, ja gdyby mogła być zatruta. W końcu włożyła ją sobie do buzi. Żuła powoli, niespiesznie. Jedzenie puchło jej w buzi. Widać było, że się męczyła. Na koniec jakimś cudem przełknęła obrzydliwą papkę. To zdecydowanie jej wystarczyło. Niewielki płomień tlił się coraz bardziej. Zbliżyła do niego swoje skostniałe dłonie. Jak zwykle szybko marzła. - Coś na rozgrzanie, Asashi? - Rzuciła spoglądając na niego wymownie. Była pewna, że akurat on będzie wiedział o co jej chodziło.

Shei była idealnym przykładem dlaczego czasami warto było nie wybierać w ogóle. Nie prezentowała sobą nic wartościowego dla żadnego związku. Była chłodna, małomówna i zawzięta. Nadużywała alkoholu, jej system wartości pozostawiał wiele do życzenia. Gdyby nie oszpecona skóra uchodziłaby za ładną. Egzotyczną, jak zdążył już zauważyć sam Asashi. On prezentował się znacznie lepiej. Był troskliwy, miał rękę do zwierząt, potrafił zaopiekować się sobą i innymi. Był też bardzo wysoki, a blond włosy dodawały mu uroku. Czy potrafił spojrzeć na siebie w bardziej przychylny sposób?

Kiedy zakasłał ukrywając własny śmiech, nie potrafiła powstrzymać uniesienia kącików ust. Niby żadne z nich się nie starało, a jednak rozmowa jakoś się kleiła. Nie uszło jej uwadze, że Asashiemu nie podobał się jej stosunek do kruka. Nie miała mu tego za złe. Nie była nawet zdziwiona. Kto wie, może z czasem jakoś się polepszy? W końcu ich podróż jeszcze się nie skończyła. Nie był to jednak łatwy problem do przejścia. Krukowi nie podobał się sposób w jaki Shei egzystowała i nie lubił być odsyłany, a ona nie zamierzała się zmienić. Sytuacja patowa. Puściła jego uwagę mimo uszu. Wydawało jej się, że nie była nawet skierowana do niej. Shei nie miała zbyt dobrych stosunków z innymi Zabójcami, nawet tymi władającymi tym samym oddechem. Można by to określić wzajemną tolerancją. Nie potrafiła odnaleźć się w grupie. Zdecydowanie lepiej pracowało się jej solo. Nie patrzyła na nich z góry, nie chowała urazy za wyzwiska czy ciekawskie spojrzenia. Przynajmniej tak jej się wydawało.

Jakimś cudem udało jej się wygrać długą walkę z ryżową kulką. Milczała przez chwilę wpatrując się w tańczące przed nią płomienie. Jej szare tęczówki jednak zwróciły się w stronę Asashiego, kiedy niespiesznie odkorkował butelkę. Od razu zauważyła, że miał w tym sporo wprawy.
- Na zdrowie - odparła przyjmując butelkę. Zamknęła oczy biorąc o kilka za dużo kilka całkiem sporych łyków. Płyn wywołał znajome pieczenie w przełyku. Nie skrzywiła się, chociaż jej na wpół pusty żołądek ewidentnie się buntował. Chyba trochę wyczekiwała tego momentu. Wiedziała, że za chwile wszystko stanie się znacznie prostsze. Ona chyba też miała w tym wprawę. Oddała mu butelkę potakując. Miał przecież rację. Nachyliła się koło niego wyciągając drugi koc. Asashi jak zwykle pomyślał o wszystkim i chyba rzeczywiście wziął poprawkę na liczbę podróżujących. Owinęła się nim szczelnie, chociaż wciąż lekko dygotała. Kiedy niewiele się jadło ciężko było utrzymać przyzwoitą temperaturę ciała. Wyciągnęła spod koca skostniałe z zimna dłonie ponownie próbując je ogrzać przy ognisku.

- Twoje pytanie - powiedziała nagle spoglądając na niego ukradkiem. Czekała na ten błogi skok procentów. Wystarczyło przecież tak niewiele, żeby rzeczywistość stała się bardziej znośna.

Ciężko było powiedzieć czy miała twardą głowę czy zwyczajnie chciała zalać się w trzy dupy. Niestety druga opcja wydawała się zdecydowanie bardziej prawdopodobna. Znała swoje limity. Nie upijała się przecież pierwszy raz. Piła tyle ile potrzebowała. Organizm przyzwyczaił się do stałych dawek i momentami domagał się więcej. Pod pretekstem walki z zimnem upiła kilka solidnych łyków. Oddała butelkę Asashiemu, bo nastała jego kolej. Musiała także trzymać pewien poziom. W końcu w wypadku niebezpieczeństwa to ona miała stawić mu czoła. Nie, żeby nigdy nie walczyła w stanie głębokiego upojenia, ale tym razem nie chodziło tylko o jej bezpieczeństwo. Nie mogła nawalić. I tak już sporo nabroiła, a jej kredyt zaufania u Yoshiro był naprawdę nadużyty.

Chciała zwyczajnie porobić się na wesoło. Jeśli w wykonaniu Shei było to w ogóle możliwe. Jak sam NE zauważył upić można się było na wiele sposobów. Niestety u Shei mniej lub bardziej kończyło się na tej trzeciej, agresywnej opcji. Jak gdyby zastępowała ona wszystkie możliwości na smutek lub szczęście.

Chcesz dalej uciekać?
Pytanie zawisło przygładzając wesołe płomyki ogniska. Uniosła na niego spojrzenie dopiero kiedy skończył mówić. Wpatrywała się w niego kilka dłuższych chwil. Wydawał się opanowany, a jednak jego pełen emocji udawany śmiech, który zaserwował jej wcześniej wskazywał na coś innego.
- Tak, będę dalej uciekać - odparła w końcu wyjmując dłoń po butelkę, którą wystawił w jej stronę. Upiła jednego, ostatniego łyka, oddając resztę blondynowi. Mogła pić więcej. Chciała pić więcej, ale wtedy staliby się całkowicie bezbronni. Widocznie tkwił w niej jakiś ostatni promyk odpowiedzialności.

Odebrała od niego tytoń przygotowując fajkę starannie, z wyuczoną precyzją. Milczała jeszcze jakiś czas. Mogła udawać, że chciała się zwierzać i wyzbyć wszystkich negatywnych emocji. Nie było jednak sensu. Miała wrażenie, że Asashi nie będzie jej oceniał. Nie znała go zbyt dobrze, ale czuła między nimi drobną nić porozumienia. Jak gdyby zepsute osoby zawsze się odnajdywały. No może nie licząc tematu kruka. Dopiero kiedy zaciągnęła się po raz pierwszy i wypuściła z ust duszący dym, wróciła do rozmowy.

- A ty chciałbyś się zwierzyć czemu nosisz przy sobie ilości sake mogące powalić sporych rozmiarów konia? - Zagadnęła unosząc wyzywająco brew. Nie spodziewała się odpowiedzi. Zwyczajnie odbiła piłeczkę. Może była okrutna. Może po prostu chciała taka być. Czy miało to jakieś znaczenie? Obydwoje szukali zapomnienia, chwili wytchnienia od chorej rzeczywistości, która niszczyła ich od środka.

Przy kolejnym buchu poczuła znajome mrowienie w koniuszkach palców. Głowa powoli stawała się lżejsza, a sake zaczynało działać. Było jej zimno, wręcz lodowato, ale pod wpływem łatwiej było jej to ignorować. Wciąż lekko się trzęsła. Alkohol pomagał zapomnieć o przeszłości, przynajmniej na krótką chwilę. Przypominał jednak o tamtej dziwnej nocy w towarzystwie demona, o której zdecydowanie chciała nie pamiętać. Kiedy następnego poranka obudziła się w jakiejś spelunie z kacem mordercą postać demona w masce nie zniknęła.
- Zamierzam Cię wykorzystać - poinformowała go, jak gdyby rozmawiali o dzisiejszej pogodzie, która swoją drogą dawała popalić. A raczej pomrozić. Zblokowała z nim szare, zblazowane tęczówki, w których brakowało tej iskierki, tego blasku, tych emocji. Były puste. W końcu jednak uniosła się lekko przybliżając do Asashiego. Usadziła swoje cztery litery zaraz obok niego. Jeśli nie protestował owinęła się szczelniej kocem i jak gdyby nigdy nic oparła bokiem o jego ramię. Kradła jego własne ciepło, a przecież sam je potrzebował. Była samolubna i nawet się z tym nie kryła. Ponownie wetknęła sobie fajkę do ust zasysając dym.


- - -

PRZERWA!W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty użytkowników.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.

Na małą polane do której dochodzi kilkanaście ścieżek wchodzi mężczyzna. Piękne ciepłe słońce padało na jego twarz. Mężczyzna ubrany w żółto-czerwone kimono z ostrzem nichirin w żółtej sayi przy pasie rozglądał się po okolicy. Miło odwiedzić okolice dzieciństwa. Był tutaj parę razy w dzieciństwie z rodzicami. Zawsze to było dla niego magicznym miejscem, pełnym naturalnego życia, bez zbytniej ingerencji ludzkiej. Ale tyle rozmyślania, miał się spotkać z pewną kobietą, która miała go wziąć pod skrzydła i wytłumaczyć mu trochę więcej w boju jak to wygląda. Nie widząc jej na razie Sekomura postanawia siąść na trawie i nacieszyć się chwilą spokoju i ciszy. Ptaki ćwierkają, liście szumią... ahh, tego mu zawsze brakowało. Jeszcze tylko brakuje coś do zjedzenia, wodę albo sake i można się bawić. Ale nie po to tu jest, niestety. Mężczyzna starał się jednak nie zdekoncentrować, nasłuchiwał więc kroków osoby na którą tu czeka

Czy mądrym było zrzucić jej na barki innego zabójcę w tym momencie? Może ktoś stwierdził że właśnie tego jej teraz było trzeba, żeby się odnalazła na nowo. A on? On podobno potrzebował kogoś, kto był nieco bardziej doświadczony. Dwie pieczenie przy jednym ogniu, a może po prostu dobry żart. Nie było sensu doszukiwać się powodu. Została poproszona o to aby mieć go na oku przez jakiś czas. Sprawdzić go, trochę podszkolić. W końcu ostatnimi czasy był taki napływ nowych zabójców do korpusu że Hashira pewnie chcieli wykorzystać tych bardziej doświadczonych zabójców, żeby trochę się odciążyć. W końcu wyszkolenie takowego zajmowało dużo czasu i energii. I tak nie miała nic lepszego do roboty teraz, czekając na to aż wszystko się dobrze zagoi i będzie mogła zgłosić się do jakiegoś NE po protezę. Trochę było to męczące że w TAKIM stanie miała być czyjąś niańką, gdzie sama zmagała się jeszcze z wieloma niedogodnościami, spowodowanymi właśnie brakiem kończyny. A teraz jakiś świeżo upieczony zabójca miał ją widzieć w tey osłabionym, momentami bezradnym stanie?! To jej się akurat nie podobało, nie to żeby była słaba i bezradna!
Ubrana była w bordową yukatę, sięgającą do połowy uda. Na to miała narzucone na ramiona haori, którego prawa strona była ciemno fioletowa, od pasa do kolan przechodząc w czerń a lewa strona była intensywnie czerwona. Jednym słowem rzucała się ta kolorystyka w oczy z oddali. Przemierzając kolejne części skraju lasu, dotarła do miejsca gdzie rozpościerała się mała polana, na której z oddali dostrzegła już swój cel. Powoli, nie spiesząc się ruszyła w jego stronę. Jej katana była schowana w czarnej sayi, którą miała przewieszoną przez bark, na specjalnym pasie. Rękojeść była po jej lewej stronie, wystając znad jej barku. Widok niespotykany dla zabójców z oddechem pioruna. Ale nie mogła nosić już miecza przy pasie, bo nie miała lewej ręki żeby przytrzymać saye podczas używania formy. Pochwa na miecz była trochę inna, dopasowana tak, aby mogła bez problemu jedną ręką wysunąć z niej ostrze do walki.
Podchodząc bliżej zatrzymała się przed młodszym zabójcą. Blond włosy sięgały jej już nieco za ramiona, targane delikatnymi podmuchami wiatru. Blizna na lewym policzku pod okiem była wystarczająco wyraźna, jak z opisu który dostał. Ametystowe oczy nie zdradzały zbyt wiele na ten moment. Czy ktoś mu w ogóle powiedział że zabójczyni miała solidny ubytek kończyny? Jeśli nie to teraz mógł to widzieć. Lewy rękaw jej karmazynowej yukaty powiewał na wietrze. - Sekomura.. jak mniemam.. - odezwała się pierwsza. Jak na tak poważnie wyglądającą, barwa jej głosu była łagodna. Możne nawet zbyt delikatna jak na kogoś kto był w korpusie od kilku lat. - Kurayami Saiyuri.. zabójczyni z oddechem pioruna.. poproszono mnie żebym się Tobą zajęła przez jakiś czas.. - dodała po chwili ze stoickim spokojem.