Noce nie należały do przyjemnych. Nawet w takim miejscu jak ten, gdzie ziemia powinna uchodzić za świętą - oni byli wszędzie. Te poczwary potrafiły się zaszyć w każdym zakamarku świata, niezależnie od historii, czy legend przekazywanych z ust do ust. Przed przybyciem dostała wiadomość od kruka, aby pozbyć się zagrożenia z lasu Inari-sama. Niechętnie poświęciła wolny dzień, aby rozeznać się po terenie i za dnia zbadać jak największy obszar. Na skraju znalazła niewielką wioskę, gdzie poza lokalnym jedzeniem można było znaleźć miejsce na nocleg. To tam dowiedziała się o jakimś straszydle, czy też drapieżnym zwierzęciu, które utrzymuje wioskę w strachu. Emocji, jaka dla nich była korzystna.
Westchnęła, opierając się plecami o najbardziej wysunięte drzewo. Niby miało nadejść wsparcie, ale nikogo nie była w stanie dostrzec. Poza typową dla Nagoi fauną też nie widziała stwora, którego opisywali. Trzymała się głównego szlaku, lecz dopiero te boczne doprowadziły ją do niewielkiej, dość starej chatki. Prawdopodobne miejsce, gdzie przebywał demon. Ilość światła, jaka tutaj docierała, była minimalna, stąd wysunęła pewne wnioski, iż najpierw zajmie się tym miejscem. Później pomyśli o innym. Wcześniej upewniła się, aby gospodyni powiedzieć, który obszar sprawdzi najpierw. Może to ułatwi tej osobie z trafieniem do niej? Jaka w ogóle była szansa, że ktokolwiek się pojawi? Praktycznie żadna.
Zaczekała, aż zapadnie zmrok, ukrywając się w cieniu i obserwując swoje otoczenie. Przechodząc z punktu A do B, zmniejszyła dystans, czając się w gąszczach. Wtedy zrozumiała, iż demon faktycznie się tutaj ukrył. Jego smród docierał do jej nozdrzy, drażniąc ją do tego stopnia, iż pewnie chwytała się rękojeści, gotowa wbiec tam, aby zabić - Dam mu lub jej piętnaście minut, nie dziesięć i sama wchodzę - pomyślała, pozostając czujna na swoim stanowisku. Zarówno od ścieżki, jak i domku pozostała ukryta. Nie wydawała żadnych odgłosów, ni to się nie poruszała. Kruka zostawiła na ścieżce prowadzącej do tego miejsca. Miał on poinformować przybysza o jej pozycji oraz dostarczyć mu informacji, które wyłuskała - jeden przeciwnik, podobny do zwierzęcia, brak danych o jego zdolności krwi, zabił dwie osoby dwa dni temu.
Gdyby nikt się nie pojawił, powoli zaczęłaby się przemieszczać bliżej, wzrok utrzymując na całości prawie zapadniętej architektury. Gdy drzwi się otworzyły, wstrzymała na moment oddech. Pierwsze sekundy były kluczowe, tak sobie wmawiała. Dlatego najpierw przyjrzała się pająko-podobnej istocie. Cztery dolne kończyny, dwie ręce, jedna para oczu oraz ciemne, smoliste włosy - długie sięgające mniej więcej do łokcia. Wyglądało na to, że się rozglądał, rozprostowywał kończyny. Ręce miał długie, zakończone pazurami, czy miała z nim szansę w pojedynkę? Musiała. Chciała, aby ten ją najpierw minął, by mogła zaatakować go od tyłu.

Ze swojej pozycji mogła poświęcić czas na przyjrzenie się przyszłej ofierze i przeanalizowanie kilka faktów. Dwa dni temu zabił dwóch ludzi, czyli miał jedzenie lub głodował, przypominał pająka to mógł mieć podobne do niego zdolności - jad, pajęczyny, wysoka zwinność. Biorąc to wszystko pod uwagę, nie ruszała się, utrzymując swój oddech w gotowości do ataku. Nawet bez pomocy miała kilka strategii, jakie zamierzała jedna po drugiej wdrożyć. Zaczynały się od pierwszej linii alfabetu, a kończyły na D. To, z którym powinna polecieć? Demon nie zmieniał swojego miejsca, stał w pozycji, w jakiej dostrzegła go jeszcze przed chwilą. Dała mu chwilę, gdy wtedy coś się w nim zmieniło.
Odwrócił głowę w kierunku, gdzie aktualnie przebywał Hayato i ruszył. Na pierwszy rzut oka nie był szybki, ale było w nim coś dziwnego. Wyglądało to tak, jakby coś go opętało. Coś się stało - Ranny, marechi, instynkty wzięły w górę? Pobiegła bez chwili zawahania się, gdy ten zaczął zmieniać swoją lokalizację. Docierając do szerokiej ścieżki, wybrała odpowiednią formę, która utworzyła smugę ognia - Ichi no kata: Shiranui - wyszeptała, wybijając się w powietrze. Prostopadłym do ziemi cięciem celowała w jego szyję, korzystając z faktu, iż ten był do niej tyłem oraz ignorował jej obecność. Ostrze pokonało połowę długości i przeszło z drugiej strony, robiąc z niego łatwiejszego oponenta.
- Jeszcze jeden! - krzyknęła, zmieniając swoją pozycję, tak, że wylądowała siedem metrów od szkarady. Płomienie na ostrzu zatańczyły, gdy obracała sylwetkę, lądując z ugiętymi kolanami. Kierując ostrze ku ziemi, żywioł zgasł, pozostawiając ją bez jego obecności. Teraz gdy była do niego przodem widziała nie tylko cięcie na szyi, ale i oparzenia rozchodzące się do ramienia - Pobawimy się? - rzuciła z pewnym siebie uśmiechem, gdy ten biegł dalej do swojego źródła jedzenia. Zapach krwi dotarł do jej nozdrzy, powoli układając puzzle w całość.
Pobiegła raz jeszcze, korzystając z wyćwiczonej szybkości - Jest Twój! - nie lubiła się dzielić zdobyczą, ale praca zespołowa również była ważna. Ostatni raz przejechała kataną po długości ciała, pojawiając się tuż przy nim - zaczynając na plecach, a kończąc na odnóżach po prawej stronie. W chwili, gdy tracił balans, a nawet wcześniej tworzył okazję dla samego spryciarza, który ułatwił im robotę. Po ataku odskoczyła do tyłu, oglądając resztę przedstawienia.

Kilka miesięcy temu spotkała pewnego szermierza niosącego maleńkie, czerwone słodkości. Białe włosy, krwistoczerwone tęczówki oraz ciało naznaczone bliznami i tatuażami. Tego samego dnia miała jeden ze swoich pierwszych sparingów, który zapadł jej w pamięć przez fakt, iż jej oponent był od niej znacznie lepszy. Ruchy wyprowadzane z finezją umykały czujnemu spojrzeniu płomiennych ślepi, zaś ataki nie pozostawiały zbyt dużych luk, aby odpłacić się za wszystko, co robił. Kto by pomyślał, że dzisiaj polując na demona, przydzielą do niej właśnie jego? Hayato we własnej osobie był kimś, kogo jeszcze długo nie chciała widzieć. Chciała podczas następnego spotkania, pokazać mu jak bardzo się zmieniła i przy okazji w ramach rewanżu położyć go na ziemię jednym z własnych uderzeń. Tym samym, nawet jeśli sytuacja była jej mocno nie na rękę, tak zdążyła dostrzec coś, co wzbudziło w niej ciekawość.
Przed uśmierceniem demona wykorzystała otoczenie, aby ukryć się za najbliższym drzewem. Wykorzystując swoją szybkość do granic możliwości, przeniosła sylwetkę za drzewo, częściowo dostając bryzgającą cieczą. Jedyne co przynosiło jej radość, to informacja, iż dostała ją na odsłonięte części ciała, lewa ręka, policzek, a nie na ubrania, z których takie ślady mogłyby nie zejść. Pospiesznie chwyciła za czysty materiał noszony w torbie, aby wytrzeć skórę, a później ostrze. Po zakończonej czynności schowała szmatkę, notując w głowie, co by później dokładnie ją wyprać w misce z ciepłą wodą lub zwyczajnie wystawić na promiennie słońca.
- Wykonywaliśmy zadanie razem, nie myśl, iż sam odwalisz całą robotę - wyszła mu naprzeciw, kierując wzrok ku jego rannej dłoni. Zbierane wcześniej informacje teraz nabrały sensu - Marechi wykorzystujący swoją krew, musisz być bardzo pewny siebie, ryzykując własnym życiem - dodała spokojnie, zauważając, że podejście zabójcy różniło się od tego prezentowanego od Kiryu. Tamten uważał na siebie właśnie przez specyficzną krew, z drugiej strony Kama wykorzystywał ją dla własnych celów.
- Opatrzyć Ci? Czy może wolisz to zrobić sam, Shiruś? - uśmiechnęła się łobuzersko, bo coś, co wymyśliła dawno temu, teraz sprawiało o wiele większą frajdę.

Wystarczyło spojrzeć na białowłosego, aby chcieć mu przywalić na dzień dobry. O ile, myśl niezwykle ją ekscytowała, tak nie dała mu tej satysfakcji. Pozostała spokojna, patrząc na niego z lekko przymrużonymi powiekami. Ręce splotła na piersi, a plecy oparła o sąsiadujące drzewo. W takiej pozycji mogła wysłuchać jego narzekania i przewrócić płomiennymi ślepiami. Ksywki mu się nie podobały, jej ingerencja, pewnie zaraz powie, że akcent ma nie taki, mimo wychowania w Osace. Pan Dąsacz, tak powinna go nazywać, ale na to jeszcze przyjdzie czas - Twoje przywiązanie do tradycji jest bardzo męczące. Mówił Ci to ktoś? - zapytała spokojnie, przenosząc wzrok w miejsce, gdzie jeszcze niedawno stał demon.
Czy mogła go pokonać bez pomocy śnieżynki? Nie wydawał się specjalnie szybki, ani silny, dwa ciosy, tyle musiałaby wyprowadzić. Westchnęła, teraz nie było sensu dywagować nad czymś, co się nie powtórzy. Bowiem czas przeszły w tej sprawie, nie wiele ją obchodził. W mniemaniu Yony miała lepsze sprawy, które musiała ogarnąć, a jakie jeszcze nie domknęła - Hayato, zauważyłeś, prawda? Wyprowadzasz cięcia za dużym opóźnieniem. Z tego, co pamiętam wcześniej, wydawałeś się taki nieuchwytny, a teraz mogłabym bez trudu Cię złapać i nie wypuścić z objęć. Wydaje mi się, że z naszej dwójki... - doskoczyła do niego z figlarnym uśmiechem na buzi - To trenujesz za lekko.
Jeśli myślał, że może zrobić to co tamtego dnia, nie miała zamiaru mu na to pozwolić. Za pierwszym razem również patrzył na jej technikę, jakby nie była kompletna. Tamten dzień utrwalił jej się w głowie do tego stopnia, że postanowiła przegonić chłopaka w każdej dostępnej zabójcy umiejętności. Czujne oko, zauważyło kilka braków, ale już go doganiała. Co oznaczało - Hayato przestał być potworem, za jakiego go miała.
Wzruszyła ramionami i powoli zaczęła iść za nim w stronę lasu. Informacje mówiły o jednym demonie, ale takich jak on mogło się kręcić jeszcze parę. Powoli zaczęła się rozglądać, starając się wychwycić każdy pomniejszy ruch lub zapach drażniący nozdrza.
Kiedy dotarła na polanę, zaczęła zbierać kamienie oraz tworzyć grunt pod rozpalenie ogniska. Zakładała, że oboje zostaną tutaj na noc, aby upewnić się, czy w okolicy nie grasuje jeszcze jeden. W tym samym czasie czerwonooki nazbierał chrustu oraz drewna, które należało podpalić - Testujesz mnie? - zapytała spokojnie, wyciągając krzesiwo z płóciennej torby. Kilkoma ruchami wznieciła płomień, który teraz należało zwiększyć - Pokaż, co potrafisz i go zwiększ, w końcu jesteśmy tak kompatybilni - dodała z przekąsem, siadając nieopodal pomnika.

W odpowiedzi na jego słowa pozwoliła sobie na szerszy uśmiech i pewien nieznany mu jeszcze blask w oczach. Rywalizacja oraz wyzwania przyspieszały przepływ krwi oraz nakręcały ją do tego stopnia, że nigdzie indziej nie znalazłaby takiej motywacji. Napaliła się, aby udowodnić mu, iż był w błędzie. Gdyby dał jej pięć lat, a sam wówczas nie robił nic, z aktualnym tempem byłaby tym, co zwą potworem - Jesteś pewien? Byłbyś wtedy jedynie zabawką, z którą mogłabym zrobić, co tylko bym chciała. Nie pozwoliłabym Ci się trafić, tym bardziej rozłożyć na łopatki - odpowiedziała pewnym siebie głosem, widząc, jak bardzo zdążyła się rozwinąć. Dawny obraz słabości powoli zanikał, a za kilka miesięcy miał pozostać jedynie brzydkim wspomnieniem.
Sposób, w jaki ją nazwał o dziwo, przypadł jej do gustu. Akane brzmiało ładnie i słodko, dodatkowo podkreślało czerwień, którą się okrywała - zwłaszcza w przypływie złości.
- Ładny pseudonim, Shiro. Jednak nie używaj go za często. Jeszcze pomylisz moje prawdziwe imię, z tym co sam wymyśliłeś, a wtedy będę baardzo zła - dodała cichszym głosem, zapowiadającym coś, czego oboje nie chcieli widzieć. Otaczające ją drzewa wyglądałyby dość groźnie, gdyby przez przypadek postanowiła wszystko spalić. A taki kaprys mógł przyjść jej na myśl, na przykład w chwili wybuchu.
- Jesteśmy chaosem, ale to nie czas, aby pokazać prawdziwe piękno naszych żywiołów. Innym razem, w lepszym miejscu, wtedy chciałabym zobaczyć, co z naszych ataków wyjdzie. Czy rzeczywiście będą spektakularnym widokiem, a może smutną imitacją niezmierzonej potęgi? - ostatnie pytanie wypowiedziała do siebie, zastanawiając się, jak dwa oddechy mogłyby razem wyglądać. Prawdopodobnie barwy pomarańczu i czerwieni zdobiłyby nie tylko demony, ale i całe otoczenie, niszcząc wszystko, co stanęłoby im na drodze.
Gdy Hayato zabrał się za dmuchanie, dłonią delikatnie przejechała po jego plecach. Nie czule, czy w sposób, który nazywano by w tych czasach kokietą. To był lekki dotyk, który mógłby łaskotać, ale kryło się pod nim zadowolenie. Od początku chciała, aby zrobił to w taki sposób, nie zaś na oślep machał kataną, niszcząc otaczającą ich naturę - Widzisz, gdy ruszysz głową, to znajdziesz lepsze odpowiedzi. Celowo nie użyłam formy oddechu, aby zachęcić Ciebie do bardziej ludzkich działań, nie tych, które przylegają do zabójców - odruchowo odskoczyła od niego, spodziewając się, że, nawet jeśli zagada do niego pogodnie z delikatną nutą melodyjności, ten mógłby zrobić coś, co mogłoby się Yonie nie spodobać.
Widząc jego frustrację odruchowo się roześmiała - dźwięcznie i kobieco. Wierzyła, że takie przypadki zwykli ludzie nazywali karmą lub wolą bóstw. Proponowała mu wcześniej bandaż, a teraz sam, pozostał bez niczego. Jedyny materiał nosił na sobie, ale nie lubiła, gdy ich stroje były rwane. Wyglądało to tak szpetnie, nie przystało to osobom, które powinny być bardziej zaradne. Lewą dłonią sięgnęła do materiałowego worka i z niego wyjęła czystą rolkę. Tak, jak wcześniej się odsunęła do niego, teraz podeszła i przykucnęła przed nim - Potrzebujesz pomocy? Wystarczy poprosić, a będzie Twój - powiedziała miękkim głosem, wpatrując się nie w ranę, ale w jego czerwone ślepia.

Nie wiedziała zbytnio, co odpowiedzieć. Przyglądała się Hayato w chwilowym zamyśleniu, odruchowo przechylając głowę na bok. Oczy pozostały lekko zmrużone, gdy nagle coś sobie uświadomiła. Niepotrzebnie przez cały ten czas się głowiła, wszak istniały prostsze rozwiązania. Dodatkowo jednej rzeczy ciągle nie zrobiła, dlatego postanowiła wykorzystać okazję, aby wypełnić pustą lukę - To zależy... - zaczęła enigmatycznie, nie zdradzając jeszcze, co miała na myśli. Mimika twarzy nie zmieniła się, pozostawiając oblicze wesołe i nieprzewidywalne - Pytanie tylko, czy umiesz gotować? - wypaliła po chwili pełnym spokoju tonem, zupełnie, jakby liczyła się z możliwością, iż nie miał na ten temat żadnego pojęcia. Sama w najgorszych warunkach mogła stworzyć prostsze potrawy. Problemy pojawiały się, kiedy ktoś miał dość specyficzne upodobania. Nie każdemu potrafiła dogodzić.
Otworzyła nieco bardziej powieki, dziwiąc się jego reakcji. Myślała, że zachęciła go odpowiednio, aby był wobec niej bardziej pewny. Jednak to chwilowe wahanie, pozostawiało pytania, na które z trudem znajdowała odpowiedzi. Chodziło o bliskość, a może nietypowość działań? Zamiast patrzeć na niego tym figlarnym, pełnym psot spojrzeniem, postanowiła zrobić to łagodnie. Chciała nieco ocieplić swój wizerunek, pomimo dzierżonego przez rudą oddechu - Coś nie tak? Nie wydajesz się pewny - nie zamierzała chwytać go za język, czy też prosić ponownie. Kiedy wystawił dłoń, pomyślała, iż wręczy mu biały rulon, ale zatrzymała ruch. Po wyciągnięciu przedmiotu i powolnym wystawianiu ręki nagle pewniej chwyciła materiał i zabrała się za coś, czego dawno nie robiła.
Postanowiła sama zabandażować ranę. Wydawało jej się nieodpowiednim, aby na przeciętą powierzchnię dać coś tak szorstkiego. Samo uczucie podejrzewała, że byłoby niekomfortowe, stąd drugą dłonią chwyciła za jego rękę i powoli zabrała się za robotę. W odpowiednich momentach ścisnęła, co mogłoby nie być miłym uczuciem, ale nie chciała niczego przeoczyć lub zrobić cokolwiek źle. Na koniec, zamiast użyć mniejszego ostrza, ugryzła kawałek ostrym krańcem zęba i zawiązała na supełek. Kokardy może i były urocze, ale zdecydowanie nie w Yony guście. Dopiero końcówkę przecięła kataną, odpowiednio napinając bandaż.
- Gotowe. Postanowiłam nieco na Tobie potrenować, mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe - rzuciła pogodnym, wypełnionym szczerością głosem. Nie miała w tym momencie żadnych ukrytych motywów, ot chciała sprawdzić, czy po tylu miesiącach opatrywania przez kogoś, ciągle była zdolna, aby zrobić to sama.
- To idealnie - klasnęła w dłonie, zupełnie jakby doznała olśnienia - Myślisz, że nam się uda? Wiesz, zostaliśmy przydzieleni do jednego małego zadania, ale co gdyby trafiło się coś większego? Silniejsi przeciwnicy, praca zespołowa w większej grupie. Zastanawiałam się, ile trzeba, aby odpowiednio dobrać siłę i myśleć, że teraz wyjdzie dobrze. - była wyraźnie zaintrygowana. Lubiła uczucie, jakie towarzyszyło przy samodoskonaleniu. Podobnie, miała wrażenie, iż jeszcze wielu rzeczy mogła się nauczyć. Stagnacja lub spoczęcie na laurach było ostatnią rzeczą, jaką pragnęła robić. W końcu zawsze był ktoś lepszy, silniejszy, bardziej utalentowany.
- Hayato, co zrobimy, jak nikt się nie pojawi? Wracamy do wioski, czy dzielnie czekamy do rana? Nie mam nic przeciwko spaniu pod gwiazdami, ale ty nie wyglądasz na takiego. Zresztą nie wielu samurajów porzuca wygodę, szlachta ma to samo. Cenią wygodę oraz własny majątek, a przynajmniej z takimi osobami się spotkałam. Właściwie nigdy nie spytałam, gdzie jest Twoje miejsce w społeczeństwie. Jeśli chodzi o moje to wyższy szczebel klasy samurajskiej, niby nic dziwnego, gdy jesteś z okolicy Osaki, ale ty nie jesteś stamtąd, inaczej poznałabym Cię dawno temu. Na przykład podczas tego głupich spotkań, gdzie poznajesz przyszłego męża lub żonę - westchnęła, po ostatniej wzmiance, bo sam ten temat działał jej mocno na nerwy. Jednak zapoczątkowanie go wydawało się takie łatwe, gdy dochodziło do rozmowy o obrazie społeczeństwa. Sam fakt, że ciągle była w wieku do wydania, powodował, że czuła się niespokojnie. Nigdy nie wiadomo, czy potajemnie matka niczego nie planuje, nawet pomimo układu, który miała z ojcem.
- No i ostatnia kwestia. Jeśli nawet tutaj zostaniemy, to chciałabym móc, chociaż na chwilę zanurzyć się w wodzie. Jezioro powinno być... Z pięćset metrów stąd, może trzysta. Będziesz wtedy chciał zostać tutaj, czy może wolisz pójść ze mną? - przejechała wzrokiem po jego sylwetce i cicho się zaśmiała. Sama, póki co położyła się nieopodal ogniska na miękkiej trawie. Chwila relaksu, jeszcze nikogo nie zbawiła, choć w dalszym ciągu trzymała oręż w zasięgu dłoni. Za pomocą węchu próbowała wyłapać coś nadzwyczajnego, ale poza metalicznym zapachem krwi niczego nie zauważyła. Krzewy oraz większe drzewa też nie szeleściły w sposób nienormalny. Lekki wietrzyk delikatnie wprawiał w ruch liście. Było... tak spokojnie.

Uważnie słuchała pytania Hayato, zastanawiając się na, co miała ochotę. Jadłospis utrzymywała prosty, jedząc to, co akurat przypadło do jej gustu. Nie ograniczała wydatków, ale jednocześnie nie płaciła za dużo. Potrawy z wyższych sfer nie odbiegały zbytnio od miejsc, które odwiedzała. Wszystko sprowadzało się do wiarygodnych źródeł oraz świeżych składników. Mając te dwie rzeczy, nie musiała przebierać w daniach wysokiego kalibru. Jak i nie specjalnie każda jej smakowała. Idąc za głosem rozsądku oraz tym, czym dysponowali, bo przecież białowłosy nie był alchemikiem, zdecydowała się na lepszą w mniemaniu rudej opcję - Smaczne danie. Niczego więcej nie potrzebuje. Liczyłeś, że zażądam czegoś niemożliwego? - uniosła jedną brew, spoglądając na zabójcę z ukosa. Ich interakcje do tej pory nie były tak otwarte. W konsekwencji nie miała pojęcia, jakie miał o niej mniemanie. Widział ją taką, jaka była, czy też dodawał jej cech pasujących do kogoś zupełnie innego?
Starania nie poszły na marne. Cała rana zniknęła pod bandażem, pozostawiając uczucie satysfakcji. Najwidoczniej pamiętała, co nieco i nie zapomniała. Najbardziej martwiła się, iż będzie musiała zacząć od nowa. Wyraz ulgi ujawnił się przy dłuższym wypuszczeniu powietrza przez buzię - Mówiłam, chciałam potrenować, także nie masz za co dziękować - prawą dłonią przejechała po włosach, a sama wyszczerzyła się, odsłaniając perłowe zęby.
Co się teraz dzieje?, pomyślała pospiesznie, kiedy jasnowłosy zaczął się przysuwać. Pomarańczowe ślepia uważnie śledziły jego ruchy, próbując zrozumieć, co chodziło mu po głowie. Sama nie odsunęła się, ani nie walczyła z nim, kiedy chwycił ją za nadgarstki. Ciekawość wzięła w górę, pozostając bierną na wykonywane przez niego czynności. Jednocześnie powoli zakodowywała sobie słowa, jakie padały z jego ust, chłonąc informacje niczym gąbka. Puls nieumyślnie przyspieszył, lecz z każdą kolejną sekundą, zaczął wracać do naturalnego tempa. Zaczęła się uspokajać, kiedy zrozumiała sytuację.
- Dziwne zjawisko. Znaczy.. hmm - zamyśliła się na chwilę, aby dobrze ubrać to, co się działo w jej głowie - Samo to jest zjawiskowe i niekoniecznie wiem, czy możliwe. Wydaje mi się, że do takich rzeczy potrzeba bliższej relacji, czy też pełnego zaufania do osoby, z którą współpracujesz. Takie rzeczy niekoniecznie mi wychodzą, poza tym... - wyciągnęła dłoń w jego kierunku, aby sięgnąć szyi. Delikatnie nacisnęła tętnice, aby wyczuć jego puls - Nie sądzisz, że nasze tętno, póki co odbiega od siebie? - nachyliła się do niego, aby ostatnie pytanie wyszeptać przy jego uchu. Wcześniej ją zaskoczył i teraz chciała sowicie mu się odpłacić. Niech nie myśli, że ot, tak wróci na swoje miejsce. Ona lubiła atakować, a nie być tą, która przyjmuje ciosy. Po krótkiej trwającej niespełna kilka sekund chwili odsunęła się, wracając na swoją wcześniejszą pozycję. Nie zamierzała go gnębić, no może... Trochę, tak, aby nieco zrozumiał.
- Romantyczna? Nie. Jeszcze niedawno walczyliśmy, teraz czekamy na kolejną kreaturę. W oczekiwaniu na przeciwnika nie ma nic, co można by nazwać romantycznym - odparła spokojnie, wpatrując się w stronę nieboskłonu. Dawna czerwień niemal całkowicie zniknęła zastąpiona przez odcienie fioletu oraz granatu.
- Żartujesz? - spojrzała zaskoczona, uciszając płomyk, który mógłby przerodzić się w oburzenie - Myślałam, że to ty wrócisz. Nie mam nic przeciwko, aby polować samotnie. Jednakże, skoro lubisz, to nie mam nic przeciwko, abyśmy spędzili ten czas razem do nadejścia rana - rzuciła wyniośle, choć w gruncie rzeczy żartowała. Lubiła próbować różnych rzeczy i teraz sprawdzała, czy zabójca się nie obrazi. Ciągle nie poznała linii, do której mogła swobodnie dotrzeć, podobnie nie poznała konsekwencji zagrania na jego nerwach.
- Miałam zapytać, gdzie Twoja służba, ale powstrzymam się od takich komentarzy. W sumie... Za późno. Wiedz tylko, że Twoje pochodzenie nie robi mi zbytnio różnicy. Posiadamy tę samą rangę, oboje jesteśmy zabójcami, nic innego się nie liczy - odpowiedziała spokojnie, nawet jeśli maniery wymagały czegoś więcej, niż "Właściwie nie interesuje mnie Twoja klasa". Zapytała z ciekawości, aby coś więcej wiedzieć, nie nastawiała się do nagłej zmiany zachowania. Ta uwidoczniała się, kiedy była głównie Hiryuu, nie zaś Yoną, która walczy o swoją wolność.
Z kolei, jeśli o takowej mowa, to jego słowa zabolały. Z pewnością nie powiedział tego z premedytacją, ale temat małżeństw mogła przyrównać do chodzenia po cienkim lodzie. W tej chwili czuła jak do żył zamiast krwi jest pompowana lawa. Nie chciała się złościć, dlatego zamknęła na moment oczy i wzięła głębszy oddech. Już wiedziała, co robić - Nie chciałbyś. No, chyba że lubisz chodzące katastrofy oraz brak słuchu. Tego typu rzeczy śmiało mogłabym Ci na jednym z takich spotkań zagwarantować - uśmiechnęła się niecnie, otwierając powieki. Żywa nienawiść do tego typu rzeczy rozpaliła miedź w jej oczach, co było efektem wpatrywania się w ognisko. Tańczący ogień objawiał się w jej oczach, pokazując, kim była w czasie prób wydania jej za mąż.
Zaśmiała się cicho na jego reakcje. Pomyśleć, że istniały osoby, które zakrywały się istnieniem demonów. Do tego jeszcze jeden z zabójców. Podniosła się do góry, opierając ciało na łokciach - A jeśli powiem, że zabieram nichirin ze sobą do kąpieli. Puściłbyś mnie samą? - łobuzerski uśmiech pojawił się na jej twarzy, kiedy wpatrywała się w Hayato.

O ile dobrze pamiętała, to nie miała przyjemności kosztować królika. Zawsze danie składało się ze zwierzęcia nieco większego. Szczęśliwie nie należała do wybrednych, co kategoryzują przed skosztowaniem. Postanowiła spróbować, pomijając opinię osoby, co wnyki rozstawiła. W końcu upolowali demona, nikt więcej nie zginie. Nagroda w postaci dwóch sztuk zwierzaka nie była warta więcej, niż kompletna rodzina.
- Wyglądają pysznie - powiedziała niemal od razu, powstrzymując się, aby nie przesunąć językiem po dolnej wardze - Co do mieszkańców, Ci pewnie pomyślą, że to inny drapieżnik zabrał im ofiarę. Nie ma się czym martwić - machnęła dłonią, bo sama niejednokrotnie miała do czynienia z bardziej zarozumiałymi osobami. Takimi co nawrzeszczą, zwyzywają od najgorszych, mimo uratowania życia.
- Właściwie to drugi - poprawiła go pospiesznie, przypominając sobie ich pierwsze spotkanie - Jedliśmy razem truskawki. Ja bym to zaliczyła - rzuciła z przekąsem, łapiąc się na tym, że dzisiaj miała dobry humor. Żartowanie, śmianie się, czy zwykła rozmowa nie sprawiała jej problemu. Podobnie jak samopoczucie oscylowało w granicach normy, jeszcze nikt nie spłonął, a ona nie zaczęła się denerwować. W skrócie: Sukces.
- To zależy - ...jak wszystko, prawda Yona? - Poznać się chcemy dla lepszej współpracy, czy żeby nawiązać przyjacielskie relacje? Oczywiście jedno może wynikać z drugiego, ale nie każdy decyduje się, aby polować w znanej grupie osób albo ubiegać się o wspólne misje. To dość kłopotliwe - wyznała szczerze, bo sama rzadko decydowała się, aby zabierać ze sobą kogoś, z kim zwykle przebywa. Lubiła chronić, to co bliskie, jednakże przekonała się, iż demony potrafią być inteligentne i tym samym wykorzystywać słabe punkty zabójcy. Brak ich dawał rudowłosej pewną przewagę, zaś kooperacja z nieznanymi osobami dodawała dziewczynie potrzebnych doświadczeń.
Drań, skwitowała w myśli. Jego ruchy dorównywały jej w szybkości, a zabieg, jaki wykonał, odciął jej drogę ucieczki. Wykorzystanie jej ruchów i ponowienie ich było... Nie w porządku. Grał nieczysto jak ona i to ją najbardziej trapiło. W upuście lekkiego zirytowania zmarszczyła delikatnie czoło, wbijając spojrzeniem lodowate szpile w Hayato - Nie zawsze mamy go dużo. Każdy dzień może być ostatnim, czyż nie? - powiedziała jedną ze smutniejszych prawd o ich życiu, ale ta pasowała jej idealnie do sytuacji. Mogła dzięki niej wybrnąć z bliskości, a jednocześnie obdarzyć zabójcę złośliwym uśmieszkiem.
- Zgodzę się, z tym, że wolność można zestawiać z romantyzmem. Pasują do siebie. Jeśli chodzi o drugą kwestię, to nie mam za dużo wspólnego z życiem po życiu. Odpycham aspekty duchowe na rzecz wiary we własne możliwości, ale byłoby miło, gdyby wzniósł czarkę za ten wieczór - wzruszyła ramionami, zupełnie jakby rozmawiała o pogodzie. Jedni podchodzili krytycznie do takich ociekających herezją deklaracji, ale miała nadzieję, że Kama nie z takich.
- A no tak. Jak Cię rozgryzę, będzie prościej, ale takie rzeczy lubię robić powoli - specjalnie zaakcentowała ostatnie słowo, aby sama wypowiedź zabrzmiała dwuznacznie. Czerpała z tego niemałą frajdę, gdy nie używała dosłownych znaczeń. Niejako poznawała tak drugą osobę, wyciągając więcej, niż ze zwykłej wymiany informacji.
Wzdrygnęła się, słysząc "Płomyczku". W odruchu spiorunowała go spojrzeniem, krótko wzdychając. Wychodziło na to, że byli kwita.
Było w nim coś dziwnego. Nie myślała, że zasłużyła na tego typu dotyk. Przymknęła jedno oko, przechylając głowę w stronę jego dłoni. Dopiero gdy mogła obserwować go po skosie, otworzyła powiekę, wpatrując się, tak jakby nad czymś się zamyśliła. W prawdzie chłodno analizowała sytuację, próbując wyciągnąć, myśli z jego głowy. Nie wiedziała, czy to mogłaby zaliczyć do flirtu albo chęci bliskości. Postanowiła zaczekać z decyzją, tak było bezpieczniej.
- Nie każdy jest w tym miejscu, co my, bo chce chronić ludzi. Niektórzy szukają zemsty, inni chcą zabijać demony dla samego aktu. Część uratuje ludzi z powinności lub honoru. To, co łączy wszystkie kategorie to fakt, że wspólnie pozbywamy się demonów. Jedyny, wspólny wróg - uśmiechnęła się delikatnie, chwytając dłonią, za tą, którą trzymał na jej buzi. Powoli odsunęła ją od twarzy, przyglądając się zgurbieniom na skórze. Po chwili odłożyła jego rękę na gdzieś na bok, a sama wróciła do wcześniejszej pozycji, z tą różnicą, że teraz leżała na boku, podpierając się na prawej kończynie.
- Nic się nie stało. Stare dzieje. Zwyczajnie czasami wspomnienia wracają, ale odkąd należę do organizacji, jest lepiej. Najwidoczniej umowa pozostała aktualna i matka nie knuje niczego na boku - musiała tylko piąć się w hierarchii, a była bezpieczna. Kazuya należał do mężczyzn dotrzymujących swojego słowa, a Chie, choć problematyczna tak przestała się starać. Może uszanowała wolę dziecka, wiedząc, że tak będzie lepiej? Nie zamierzała do tego wracać, wystarczyło, że mieli ten temat za sobą.
- Wtedy pozwoliłabym Ci pójść, bo w końcu jestem w stanie ochronić naszą dwójkę. To jak gotowy? - powoli zaczęła się podnosić ze swojego miejsca, pewnie chwytając za rękojeść katany. Zamiast wkładać ją do sayi, postanowiła trzymać ją w dłoni na wypadek, gdyby groziło im jakieś niebezpieczeństwo - A i jeśli będziesz pił sake, nie wejdziesz do wody. Co najwyżej możesz zostać przy brzegu - ostrzegła go wyraźnie, dając mu do zrozumienia, że zapoznała się z zawartością gurdy jakiś czas temu. Jak to zrobiła? Pozostawiła to tylko jego domysłom.

Narobił jej niezłego smaka. Opowiadanie o jedzeniu działało na nią w sposób pobudzający. Chciała tego skosztować, chociażby i teraz, ale nie zamierzała kucharza poganiać. Preferowała cierpieć i czekać, aby posiłek wszedł w nią jak wisienka na torcie.
Ha?, spojrzała na niego zaskoczona. O ile dobrze kojarzyła, dobrowolnie oddał swoje łakocie, ale chwila... Czy to nie jeden z jego żartów? Pokręciła głową, jakby właśnie chciała zaprzeczyć wszystkim jego słowom - Trzeba się było bić. Ochrona słodyczy to prawo, jakie powinieneś szanować. Nikt Cię tego nie nauczył, Shiro? - skarciła go słodkim głosem, wiedząc, że ona w tamtej chwili nie oddałaby, ani jednej. Musiałby wygrać ją uczciwie. No, ale może kiedyś doświadczy sytuacji z drugiej strony. Aktualnie się na to nie zapowiadało, bo nie zabrała żadnych słodyczy. Na koniec wzruszyła ramionami i pokazała mu język. Niech nie myśli, że w żartach będzie mu cokolwiek dłużna. Tamte zdobycze należały do niej od momentu, w którym wcisnęła sobie owoce do ust.
- Prawda - skwitowała krótko, nie dopuszczając do siebie myśli, aby jeszcze z kimś dyskutowała o bóstwach. Miała już dwie takie pogawędki, w tym jedną z demonem. Musiała przyznać, samo doświadczenie należało do tych intrygujących, ale nie była pewna, czy chciała to powtórzyć.
- Teraz łapiesz za słówka? Taki jesteś? - odwróciła pospiesznie głowę z lekkim grymasem na buzi. Cały akt był mocno wymuszony, przez co po chwili dało się słyszeć, jak cicho śmieje się pod nosem. Po chwili odwróciła buzię w jego kierunku.
- Może i tak - wzruszyła lekko ramionami, myśląc o tym nielicznych przypadkach, które w procesie zabijania, ranią cywili. Sama, gdy jakiś mieszczuch wchodził jej w paradę, stosowała taktykę z ogłuszaniem. Jednakże do morderstwa czy większych ran nie potrafiła się przekonać. Wystarczyło... Zresztą nieważne.
Powoli skinęła mu głową, szykując rzeczy, które powinna zabrać. Do nich należało zapasowe odzienie, czy chociażby gurda z wodą. W momencie, w którym złapała za gliniany przedmiot, upiła dużego łyka. Po skończeniu otarła usta wierzchem lewej dłoni.
Przed odejściem zabezpieczyła pozostały dobytek, co by lokalne zwierzęta lub obcy przechodzeń czegoś im nie zabrał. Tylko, czy króliki były bezpieczne? Rozejrzała się szybko po otoczeniu i machnęła dłonią. Pozostawiła ochronę ich naturze, może ten jeden raz okaże się łaskawa.
W drodze do jeziora pozostała czujna. Głównie trzymała się oświetlonej przez księżyc ścieżki, nie chcąc zapuszczać się w miejsca spowite mrokiem. Z drugiej strony szła tempem odpowiednim do Hayato - nie mogła pozwolić, aby jej się przez przypadek zgubił.
Miejsce należało do tych z kategorii widowiskowych. Srebrzysta tafla zachęcała do zanurzenia się w niej, lecz przed tym należało zdjąć wierzchnie warstwy. Nie skrępowana, nawet nie spojrzała na jasnowłosego. Płynnymi ruchami pozbawiała się luźnych spodni, góry, bielizny oraz bandaża, który stabilizował klatkę piersiową. Nie lubiła go nosić, ale też czuła się w nim dziwnie komfortowo. Zupełnie, jakby był jej niezbędny, aby nic Yony nie rozpraszało w trakcie wykonywania zadań.
Przeniosła wzrok w stronę księżyca, chłonąc nocną scenerię. W ciszy napawała się leśnym zapachem oraz odgłosem cykania. Upłynęła może minuta, kiedy podeszła pewnym krokiem do zabójcy. Patrzyła na niego z lekkim uśmiechem, utrzymując spojrzenie nie niżej, niż wysokość obojczyków - Na co? - zapytała miękko, czekając na jeden z tych rewelacyjnych pomysłów.
Poczekała na słowo "ten" i zerwała się do sprintu. Lodowata woda powoli otoczyła ciepłe ciało, ale rudowłosa, zamiast krzyczeć, głośno się śmiała. Zagrała nieczysto, wiedziała o tym, ale tak było znacznie zabawniej. Ochlapała cieczą górną część ciała i zanurzyła się pod taflę, aby przyzwyczaić się do panującej temperatury. Przepłynęła tak kilka metrów, głównie niedaleko linii brzegu, ale na głębokości, która maskowała jej obecność. Wyłoniła się w momencie, gdy zaczynało jej brakować tlenu, odrzucając mocno głowę do tyłu. Włosy łukiem poszybowały w przeciwną stronę, jak patrzyła. Uśmiechnęła się zuchwale w kierunku, gdzie jeszcze niedawno widziała Kamę.
- Zadowolony? - powiedziała bez chwili zawahania, starając się wyprzedzić możliwe narzekanie - Jutro stawiasz! - krzyknęła zadowolona z siebie, odchylając ciało do tyłu. Wydawać się mogło, że znowu zanurkuje, ale zamierzała dryfować. Unosiła się teraz na plecach, oczy skupiając głównie na gwiazdach - Jeśli myślisz, że byś wygrał, to się mylisz. Króluje w pokonywaniu odległości na czas - powiedziała na koniec, cały czas pozostając na swojej pozycji. Jakieś dwadzieścia metrów od miejsca, z którego początkowo się wynurzył.

Patrzył się, zdała sobie z tego sprawę, gdy spoglądała w krwiste wisienki. Te nie odwzajemniały ciężkości wzroku, a badały, co skrywała pod odzieniem. Na pierwszy rzut oka mlecznobiała skóra w świetle księżyca nie wyglądała na poranioną. Dopiero gdy ktoś się uważniej przyjrzał rękom, wtedy dostrzegał, jak ciężko trenowała. Otarcia w kilku miejscach, liczne zadrapania oraz kilka trawiastozielonych siniaków. Jeśli chodziło o blizny, to nawet ten posiadający najostrzejszy wzrok nie mógł niczego na niej dostrzec. Zabójczynią została stosunkowo niedawno i jeszcze nie było okazji, aby została obdarowana, czymś, co zapamięta na całe życie. To, co jednak sprawiało, iż była podobna do Shiro to tatuaż znajdujący się na lewej łopatce. Czarny smok potwierdzał przynależność do Hiryuu oraz napawał Yonę dumą.
- Hayato no Ecchi - mruknęła do siebie, kiedy podchodziła bliżej niego, aby zmienić się w konkurencji zwanej ściganiem.
Siarczyste słowa dobiegały do niej jak z oddali. Czuła się dziwnie podekscytowana i rozbawiona zarazem. Wiatr stworzony za pomocą szybkości, delikatnie muskał jej ciało, aż ogarnął ją dziwnie, przyjemny chłód. Pod wodą zdawało się inaczej. Otoczona przez ciemność niewiele widziała, chociaż miała nadzieję na poszukanie ryb. Zakręciła się w miejscu, chłonąc wprawione w ruch glony oraz miękki piasek pełen niewielkich kamieni oraz muszelek. Po wynurzeniu się nikogo nie było. Rozejrzała się, używając swojego nosa oraz wzroku, ale woda nie tylko dla płomienia znajdowała się na liście największych utrapień.
Wystarczyło chwycenie bioder, aby wiedziała, co ma robić. Zamknęła usta i pozwoliła się zabrać pod wodę. Czy sobie na to zasłużyła? Z pewnością. Sama mogłaby zareagować w podobny sposób, gdyby ktoś ją oszukał. Wynurzyła się niespełna po chwili, odsuwając dłońmi włosy, które oblepiły jej twarzyczkę.
- Zajmę się tym w najbliższym czasie, co byś nie miał przewagi - migoczące oczy, niemal płonęły od pragnienia rywalizacji. Tak dawno nie mogła się sprawdzić, a dzisiaj miała nagle tyle możliwości. Czy to jej szczęśliwy dzień? Poruszała powoli rękoma oraz pospiesznie nogami, zastanawiając się, czy Śnieżek lubił tego typu zabawy, a może coś, co wywołało ekscytację, szybko umrze.
- Nie doceniasz mnie. W ostatniej chwili wstrzymałam oddech, a może martwisz się, że nie obronię Cię samym ostrzem? - zwiększyła odległość między nimi, z zaintrygowaniem wpatrując się w mokrą istotę. Włosy zdążyły opaść, przez co miała dziwne wrażenie, że zabójca się nieco zmienił. Kropelki ukryte na rzęsach wydawały się iskrzyć w srebrnym świetle. Piękne.
- Głównie mieszkam w Yonezawie - spojrzała w kierunku okrągłego księżyca. Pełnia należała do jej ulubionych faz, stąd nie potrafiła się powstrzymać przed wlepianiem oczu w magię dziejącą się nad ich głowami - Nie miałam odwagi, żeby odwiedzić rodziców w Edo. Nie po tym jak pozwoliłam ranom powstrzymać mnie przed uratowaniem rodzinnego miasta - nazywała to wydarzenie drugą porażką. Czekanie po misji, aż zabójcy wrócą i przekażą wieści, frustrowało ją oraz niepokoiło. Cały czas dręczyła siebie, że to trwa za długo, powinna pomóc albo sprowadzić cudem pomoc do walczących oddziałów. Wtedy po raz pierwszy modliła się do bóstw w kapliczce nieopodal.
-Szczerze? Nie - uśmiechnęła się delikatnie, wyrywając się z nieprzyjemnych wspomnień. Nie wiedziała, skąd to się wzięło, ale nie czuła, aby mogła w najbliższym czasie opuścić posiadłość zabójców. Zmiana domu tak nagle wydawała się... straszna - Nie jestem gotowa na taką zmianę. Sama propozycja współpracy wydaje się ciekawa, ale to nie teraz. Jeszcze niedawno miałam pewien problem z sercem. Nigdy mnie nie odrzucono, a on był pierwszy, który to zrobił. Wydajesz się być zainteresowany mną, dlatego chciałam, żebyś o tym wiedział - podpłynęła do niego, badawczo obserwując zmiany na jego twarzy - A może się mylę?

Nie pomyślała, że kiedykolwiek zabójca mógł zaniedbać trening poza dniami rekonwalescencji. Każdego ranka, gdy otwierała ślepia,  zastanawiała się, który zestaw ćwiczeń wybrać, czy napisać do Kotomi albo sprawdzić się za pomocą sparingu. Słuchanie o kimś, kto zapomniał o czymś tak podstawowym, a teraz mówi, że to się zmieni... Była nim zawiedziona. Postanowiła sobie, że więcej nie dopuści do sytuacji, gdzie miałby nad nią przewagę. Zrobi wszystko, aby rywalizacja skończyła się jej zwycięstwem. To prawie... Zabrzmiało w jej głowie jak obietnica. Jednak nie powiedziała nic więcej. Skinęła głową, nie pokazując po sobie braku zaufania.
Doceniał jej umiejętności? Nawet kiedy stwierdził, że niepotrzebnie się wtrącała w walkę z demonem? Otwarcie powiedział, iż kontrolował sytuację, a to wywołało uczucia bycia zbędnej. Westchnęła. Nie wiedziała, co powinna myśleć. Czy komplement miał służyć czemuś innemu? A może wtedy kłamał, potęgując swoje ego? Zagmatwane.
- Twoja krew to duży problem. Pobliskie demony pewnie zaczęły tropienie. Natomiast jeśli przybędzie jeden z księżyców to... Zginiemy oboje - z tym nie było żartów. Te monstra stanowiły wyzwanie dla filarów, ale dla nich zapowiadały tylko jeden scenariusz. Mogła udawać w pełni zrelaksowaną oraz cieszyć się chwilą, ale ciało pozostało czujne. Wzrok, który błądził po gwiazdach, czasami wypatrywał ruchu w zaroślach, dźwięku, którego nie wywołałoby zwykłe zwierzę. Nawet skrzydełka nosa rozchylały się czasami nienaturalnie, chłonąc las, ale i szukając oznak śmierci - I zdecyduj się na jedno Hotaru i Akane brzmią tak różnie, nie każde pasuje do mnie - dodała spokojnie, bo nawet gdy przystała na pierwszy pseudonim, tak nie chciała przywdziewać się wieloma imiona. Dla siebie była Yoną, dla osób, z którymi często spędzała czas, też nią była. Jeszcze jedna nazwa nie robiła jej różnicy, ale więcej? Nie spodobało się to zabójczyni, bo przypominało to noszenie maski. Czegoś, czym otwarcie gardziła podczas spotkań o wysokiej randze.
- Wygraliśmy? - powiedziała lekkim głosem, choć czuć było, że ten dochodził z oddali. Zmarszczyła czoło i nie dowierzała, iż naprawdę to powiedział. Żartował, prawda? Tylko... To nie brzmiało jak dowcip - To była sromotna klęska  i nie śmiej tego nazywać inaczej. Moje rodzinne miasto wpadło w ręce tych wynaturzeń. Kioto tak samo. Kuso. Rodzice musieli przenieść się do Edo, żebym sama nie poszła na misję samobójczą i nie chciała ich wszystkich wytępić. Nawet spotkałam córkę rodu, który rządzi i bez katany myślałam, że ją zabiję. Zniszczę za wszystko, co mi odebrała - zawarła w kilku zdaniach wiele emocji. Zaczęło się od niedowierzania, przeszło przez ból oraz cierpienie, a skończyło się na czystej nienawiści w kolorze głębokiej czerwieni. Dłonie, którymi podtrzymywała się na tafli wody, odruchowo zaciskały się w pięści i rozluźniały. Zmieniła pozycję do dryfowania, lecz nie potrafiła ukryć faktu, że klatka piersiowa podnosiła się znacznie szybszej. Wkurzyła się, zachowując pozory utrzymywania wszystkiego w ryzach. Chłodna barwa głosu i brak podniesienia go do krzyku były jej małymi zwycięstwami, ale nie wiedziała, czy kolejne jego słowa nie doprowadzą do wybuchu.
Na kolejne słowa nie odpowiedziała. Dobrze wiedziała, że pójście tam w takim stanie, nie przyniosłoby żadnych efektów. Nie zmieniłaby przeznaczenia nikogo poza jej samym lub kogoś, kto rozpaczliwie próbowałby ją ratować. Przysporzyłaby więcej problemów, niż korzyści, ale to i tak było frustrujące. On nie stracił domu, więc nawet nie marzyła o tym, aby próbował ją zrozumieć. Jedyne czego chciała to...
Miała rację. Każdy jego podejrzany gest sprawiał wrażenie, jakby chciał od niej więcej, niż w rzeczywistości mógł dostać. Nie wiedziała, skąd to się wzięło, ani kiedy nasionko zaczęło kiełkować. Przyglądała mu się uważnie, wracając do wyjściowej pozycji - unoszenia się na wodzie za pomocą rąk i dolnych kończyn. Nie chciała niczego pominąć. Cały wywód w ciszy wysłuchała. Jakoby myśląc, czy to, co mówił, wystarczyło do stworzenia czegoś nowego. Oczekiwanie, że zaangażuje się oraz dobrowolnie zmierzy się z tym samym gównem, przez które musiała przejść po odmowie... Porównałaby to do marzenia ściętej głowy o dalszym życiu. Kiedy dotknął ją w miejsce, gdzie znajdowało się serce, przeniosła spojrzenie na dłoń. Śmiałość jego ruchów była godna podziwu. Normalnie bez pytań pozwoliłaby sobie, żeby ją odciąć, ale oręż leżał przy brzegu - Nie rozumiesz, prawda? Co z tego, że bije, kiedy czułam, jak rozpada się na tysiące kawałków? Nie jest takie samo jak wcześniej i mogę mówić, że mam to za sobą, ale znowu zawierzyć komuś duszę i ciało? - uniosła głowę w jego stronę, kładąc dłonie na jego ramionach - Pozwól, że coś sprawdzę, nie zaboli - powiedziała czule, jakby próbowała go nakłonić do czegoś niemożliwego, przysuwając głowę w jego kierunku, złożyła na jego ustach delikatny pocałunek. Smakowała go, aby zrozumieć, czy tego nie potrzebowała, czy rzeczywiście chciała więcej. Samotność nie przynosiła ulgi, a spragniona zbliżenia zrozumiała, iż w brzuchu nic się nie dzieje. Motyle, ani razu nie obiły się skrzydłami o kruche wnętrze.
- To pożądanie - dodała po odsunięciu się - Potrzeba ciała, nie umysłu. Jesteś przystojny, ale nie pragnę Cię tak jak Jego - postanowiła być z nim szczera, bo manipulacja kimś o szczerych zamiarach, nigdy nie leżała w woli rudowłosej. Zabawa to jedno, ale umyślne krzywdzenie... Nie, nawet ona nie była tak podła.

Czy ona zamarła? A może to on utknął w bezruchu? Przyglądała się mu uważnie, a jednak nie widziała w nim żadnej reakcji, ani zgody. Zaryzykowała, doprowadzając do zbliżenia. Nie robiąc tego dla niego, chciała przetestować swoje wnętrze i dowiedzieć się, czego tak naprawdę potrzebuje. Co się stało, że wtedy czuła się inaczej? Kim był Kiryu, że jej środek szalał, pragnąc więcej? Nie nazwałaby tego pożądaniem, za tak prostą potrzebą kryło się znacznie więcej. Chciała być całym światem i jednocześnie chciała być tym wszystkim dla kogoś innego. Teraz gdy tkwiła w takim zbliżeniu, wydała się dziwnie pusta, jak skorupa pozbawiona mieszkańca w środku. To takie smutne.
Kiedy mówiła, myślała, iż dobrze rozpoznała sytuację. Nie spotkała się wcześniej, z tym, o czym jej później powiedział, bo istniały zasady, które dalej przestrzegała. Wiele rzeczy w etykiecie oraz ówczesnej kulturze traktowała jak coś drugoplanowego, lecz tej jednej, nie wiedzieć, czemu chciała bronić. To coś należało do niej - nie pozwoli tego zaprzepaścić dla własnej satysfakcji lub przyjemności.
Słuchała go uważnie w lekkim zakłopotaniu. Najwyraźniej się pomyliła, Hayato chciał czegoś zupełnie innego i to ją niezwykle rozbawiło. Nie wiedziała czemu, ale śmiała się do rozpuku. Co za dziwota! Mówił jej o byciu przyjaciółmi, a jednocześnie byłby ukontentowany bliskością z nią. Kochanek, tym by się stał, gdyby na to przyzwoliła. Wierzchem dłoni otarła łzy, które cisnęły się jej do oczu. Krople niepodyktowane smutkiem wyrażały rozbawienie oraz jak nienaturalne to dla niej było. Wesołe ogniki zagościły w jej oczach, kiedy dywagowała nad tym, co powinna powiedzieć.
Okazję dostała w momencie jego nagłego oddalenia się. Sama dopłynęła do głębokości, która pozwalała jej stać, bez przymusu podtrzymywania się na tafli wody - Czyli o to chodziło - dłonią dotknęła czoła, chwytając za część włosów, które się przykleiły do mokrej skóry. Powieki lekko zmrużyła, nie spuszczając go, ani na moment z zasięgu wzroku - Możemy nawiązać przyjaźń, ale... - na jej buzi zagościł łobuzerski uśmiech - ... nie pozwolę Ci się dotknąć w taki sposób - to prawie brzmiało jak obietnica - Dawno temu zostałam nauczona, aby zostawić coś tak ważnego dla przyszłego męża. Nawet jeśli teraz myślę inaczej, niż wtedy. Tego nie oddam - przesunęła dłonią ku górze, zgarniając płomienne pasma do tyłu. Lewą dłoń położyła na sercu, tam, gdzie wcześniej jej dotykał - Ta decyzja pozostanie niezmienna - dodała pewnym siebie głosem, głowę zadzierając ku górze.
Jeszcze wtedy miała dobry humor. Mogli sobie wyjaśnić kilka nieścisłości, ale... Czemu do tego wrócił? Nie mógł pozostawić jej słów samotnymi? Nie oczekiwała odpowiedzi, a jednak jego usta nie chciały się zamknąć. Odwróciła się plecami, ukrywając cały chłód oraz złość. Grymas na buzi, zaciśnięte dłonie w wodzie oraz wzrok, który mógłby zabić każdego o niepewnym sercu. Aura wokół niej stopniowo podążała za zmianami, otaczając ją płomieniem tak gorącym, że mogła wyparować całe jezioro.
- Co za bzdury - powiedziała cicho, nie mogąc się z nim zgodzić - Nie wiem, czy wiesz - zaczęła głośniej, aby ją słyszał - Pochodzę z rodziny, która przez pokolenia walczyła u boku zabójców. Moi rodzice kiedyś byli zabójcami i ta sytuacja wcale ich nie cieszy. Stracili dom przez to, co dawniej zwalczali. Babcia umarła podczas jednej z misji z uśmiechem na ustach... Dlatego opuszczenie domu, aby ratować własną skórę... To nie tylko wkurwiające, ale i bolesne. Co z tego, że żyjemy, skoro te kurwy zabrały nam należną od pokoleń ziemię. Miejsce, które nazywamy domem. Kuso. Miejsce pochówku babci też znajduje się na ich terytorium, nienawidzę tego. Mimo to... - wzięła głębszy wdech, czując, iż klatka piersiowa zaczęła się ściskać. Niemal dusiła się od emocji, które ją wypełniały - Nie szukam zemsty. Zabiję wszystkie demony, jeśli ruszymy na Osakę, ale... Wierzę, że to, co mnie nie dotyka, kryje się głęboko w sercach moich rodziców. Dlatego skończmy ten temat, nie mam nic więcej do dodania, na nic nie odpowiem - rzuciła pozbawionym emocji głosem.
Kiedy odwróciła się, wyglądała na rozpaloną. Do policzków napłynęła krew, ale szaleństwo, które się w niej obudziło, dążyło do zaśnięcia. Emocje opadły, kiedy zostawiła drzwi zamknięte. Nie musiała więcej tego drążyć, ani mówić o własnych uczuciach związanych z utratą rodzinnego miasta. To wszystko stało się nieważne.
Powoli podeszła do brzegu, zmierzając nie do niego, ale własnych rzeczy. Nie zabrała żadnego materiału, którym mogłaby się osuszyć. Ślepia spojrzały na ubrania i szybko spojrzały w kierunku lasu. Chwyciła za Benihime i podeszła po najbliżej leżące gałęzie. Wzięła kilka i odkładając oręż na bok, ułożyła z nich niewielkie ognisko na bardziej piaszczystym podłożu. Kamieniami ułożonymi w kółko zadbała o bezpieczeństwo otoczenia i wtedy złapała za rękojeść - Chciałeś to zobaczyć, prawda? Moją sztukę płomieni. W takim razie proszę, o to żywioł, którym dysponuje - powiedziała spokojnie i wtedy dodała - Ni no kata: Nobori En Ten - wraz z wypowiedzeniem nazwy wykonała uderzenie po okręgu, zaczynając od dołu, gdzie znajdował się ułożony stosik. Płomień w pierwszej fazie ataku objął łatwopalną strukturę, a sama winna tego, odskoczyła do tyłu. Doglądając dzieła, zmniejszyła dystans i przystanęła. Tak mogła wysuszyć się szybciej i właściwie tylko o to jej chodziło. Głowę cały czas zwróconą miała w stronę żywiołu, zapominając, iż przecież nie była sama.