No to się dobrali niczym dwa ziarna gryki w jednym koku ryżu. Z jednej strony białowłosa wojowniczka, w pełni poważna i przygotowana na każdą ewentualność, uzbrojona w dwa ostrza i cały czas podchodząca do wszystkiego wokół z paranoiczną ostrożnością. Z drugiej zaś - czarnowłosy mężczyzna, którego gładkość skóry można było bardzo bezpiecznie przyrównać do jego mózgu, o podejściu lekkoducha i patrzący na wszystko wokół z pozytywnym rozbawieniem i gotowością do normalnych, swobodnych interakcji. Nawet gdy druga strona do takowych nie była chętna. Nawet ich kolory włosów były swoją absolutną odwrotnością. Trudno było zaprzeczyć, że to była mieszanka wybuchowa, ale jednak... jakaś nić porozumienia i początki normalnej rozmowy zaczynały w końcu migotać na horyzoncie. Takayuki w sumie sam był tym zaskoczony - przez większość swojego życia nie miał zbyt wielu okazji do rozmów z innymi ludźmi. Więc nawiązywanie kontaktów naprawdę było aż tak proste?
Hm. Czyli była członkinią oddziałów Zabójców od pół roku? No no, to jest co najmniej sześć miesięcy, całkiem niezły wynik! Pewnie miała już do czynienia z niejednym demonem, albo przynajmniej mogła się pochwalić dobrym licznikiem tych którzy zawdzięczali jej życie, to jest coś czym zdecydowanie powinna się szczycić. On sam może i był członkiem ugrupowania nieco dłużej niż ona, ale nie poczuwał się do bycia jakimś jej senpaiem - przypuszczał, że pewnie mimo krótszego stażu miała możliwość zobaczenia znacznie większej ilości sytuacji, w których gówno uderzało w sito.
Zresztą, odnosił wrażenie że nawet ją kiedyś zauważył gdzieś w Yonezawie - ale tak mu tylko coś świtało. Mógł ją pomylić z kimś innym, nawet mimo tego że biały kolor włosów do najczęstszych nie należał.
Parsknął wesoło śmiechem, kiedy wspomniała o zagrożeniu ze strony zwykłych rolników, i ich możliwościach w miotaniu widłami na dalsze dystanse.
- O, to brzmi jak coś bardzo ciekawego. Rzeczywiście, cóż - jak rzucali te krzesła, to bez problemu ich unikałem. A jedno złapałem i wziąłem. Przydało się w domu. - Ponownie wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A tego z rzucaniem widłami nie testowałem, chociaż parę razy zdarzało mi się unikać kunaiów. I kam. Obornik też się zdarzył. Jak na razie mam sto procent skuteczności.
No, jeśli ktoś trenujący Kaminari no kokyuu potrafił się czymś wykazać, to na pewno prędkością. A ta jest wyjątkowo użyteczna w przypadku lecących pocisków. Podczas szkoleń pod okiem pierwszego kultywatora tej jakże imponującej sztuki, uczono ich że nawet najmniejsze manewry muszą być wykonywane bez zawahania, i najmniejsze zadrapanie oznaczało porażkę. Precyzja, szybkość, natychmiastowa dominacja. Wyczekiwanie na odpowiedni moment, żeby zakończyć pojedynek w jednym, trudnym do zauważenia uderzeniu. A skoro trzeba było dopiero poczekać na takie otwarcie, to najpierw trzeba było nie dać się zabić, nie?
Dziewczyna wytłumaczyła mu rzeczywiste imiona jej broni. Czyli jednak nazywały się Przedwieczny Chaos i Pożądanie, huh? Kai bezpardonowo podszedł prosto do Suki i przykucnął przy niej, by spojrzeć z bliska na oba oręże - jednocześnie oparł brodę na kciuku i palcu wskazującym oraz zmrużył oczy, by wyłapać każdy szczególik. Obie bronie były wykonane w bardzo kunsztowny, znakomity sposób, pokazujący talent jakim mógł się pochwalić ich twórca - nie zdziwiłby się, gdyby w porównaniu do mieczy Suki, Hikarizaka była bronią po prostu "zwykłą". Oczywiście, zupełnie by to nic nie zmieniało, bo zdążył się już z Hikarizaką związać duchowo i nie widział siebie dzierżącego jakikolwiek inny oręż. Ale wciąż.
- Okej, czyli znaczki i ich znaczenia dalej mi się mylą - powiedział, drapiąc się z zakłopotaniem po potylicy. - A byłem pewien, że to już ogarnąłem. Cóż, w takim razie wiem czym się będę musiał zająć na dniach.
Po wyrażeniu swojej skruchy za spoufalanie się z osobą postawioną od siebie wyżej w społeczeństwie, Takayuki - za zgodą i praktycznie poleceniem Suki - po prostu ponownie poderwał się na równe nogi i otrzepał z pyłu, jak gdyby nigdy nic. Pomimo tego, że jeszcze przed chwilą klęczał w pozycji dogeza i przyłupał czołem z dość dużym impetem w ziemię, teraz znów stał prosto i dumnie, uśmiechając się promiennie. Co chciał wyrazić, zdołał wyrazić, i teraz uznawał już że sytuacja jest wyjaśniona, a kontakty między nimi będą mogły działać na zasadach Zabójców Demonów, a nie tego jak chciałoby to widzieć społeczeństwo. Zresztą, patrząc na to jak społeczeństwo Kyoto ostatnio reagowało na niego ogólnie, to ogólnie można było im życzyć sopla w uchu i tłuczka w rzyci. Po prostu chciał, żeby białowłosa była świadoma że zapamięta jej pozycję w świecie - tylko teraz nie będzie jej ignorować nieświadomie, a po prostu będzie to czynić z pełną świadomością.
- W porządku więc, Suki - powiedział, posyłając jej kolejny, promienny uśmiech. Jednocześnie zawinął nieco ciaśniej szal wokół szyi, chcąc w jakiś sposób skontrować zbliżający się chłód wieczora. - Miło mi więc Cię poznać, piękna Pani, jestem zaszczycony.
Na wspomnienie jego wyglądu, jakoby nie wyglądał również na latarnika, Kai znów spojrzał po prostu w górę, zastanawiając się nad czymś.
- Cóż, trening treningiem, to na pewno. Stary Munehisa, mój opiekun od dzieciaka, też mi pokazywał jak się odpowiednio posługiwać kataną, ale na pewno większość moich możliwości poznałem właśnie dzięki szkoleniom Zabójców. A poza tym, to po prostu robiłem cokolwiek mi przyszło do głowy. Życie latarnika jest bardzo spokojne, momentami aż do poziomu nudy.
I na pewno samotne, dodał w myślach. Bo i rzeczywiście - przez czas kiedy mieszkał w latarni, praktycznie nigdy nie zbliżał się do miasta Nagoya. Najdalej gdzie się kiedykolwiek zapuszczał, to na targ w celu zakupienia podstawowych składników żywności (a przynajmniej tych, których nie mógł wyhodować sam), a poza tym po prostu żył sobie z dnia na dzień, rozmawiając z Munehisą lub śpiewając wraz z żeglarzami przepływających statków. Gdy zaś stary latarnik odszedł do Yomi, po prostu kontynuował swój samotny żywot.
Aż do tamtego felernego dnia, świętującego nowy rok.
Ale o tym na razie nie zamierzał wspominać. Był na to zdecydowanie za trzeźwy.
Westchnął, kiedy dziewczyna zaczęła go spokojnie strofować za fakt że był gotów na bezsensowną śmierć. Pierwszy człon jej wypowiedzi nie zarezonował z nim jakoś wybitnie, ale pozostałe... no, uderzyły nieco bliżej domu. Przez chwilę jeszcze kroczył bez słowa, przetrawiając w swoim tempie to co przedstawiła mu Suki.
- Czy samurajowie nie wychodzą z założenia, że sepukku jest honorowym spłaceniem długu? - zadał zaskakująco trafne pytanie, zwłaszcza jak na niego. - Oczywiście, rozumiem co masz na myśli, i się z Tobą zgadzam pod tym względem - teraz, kiedy moje oczy zostały otworzone, nie zamierzam się poddawać kiedykolwiek więcej. To właśnie dlatego jestem tym kim jestem. Będę chronił ludzi, albo zginę próbując.
Podrapał się po głowie.
- Ech, i tak nikt nie będzie za mną płakał. Jedyne osoby które nie kładły przysłowiowego przyrodzenia na fakt że istnieję, już nie żyją.
Szybko wrócił do swojego standardowego poczucia humoru, i skinął w jej kierunku głową, znów uśmiechając się rozbrajająco.
- W takim razie, wiem gdzie będzie można się wybrać. Jeżeli chcesz nieco odpocząć chociaż przez jedną noc, żeby nie ryzykować pałętających się wszędzie demonów, to znam miejscówkę koło niedalekiej miejscowości ukośnik dzielnicy, Kameyamy. - Wyszczerzył zęby, a jego dwukolorowe oczy spoczęły na twarzy Suki. - Chyba nawet znajdzie się tam jakaś herbata.

Uniosła brew na wzmiankę że nie raz już był rzucany różnymi przedmiotami. Ciekawiło ją czy dlatego że faktycznie był zabójcą demonów w złym miejscu czy może jego specyficzna prezencja tak działała na wieśniaków. "Rzucali w niego kunaiami? To chyba nie byli już zwykli wieśniacy.." przemknęło jej przez myśl gdy go tak słuchała. Ale wyłapała że jest bardzo zwinny w swoich ruchach. Z drugiej strony też nie spodziewała się nie wiadomo jakiej zawrotnej precyzji po cywilach, którzy nie należeli do klasy samurajskiej.
Patrząc jak mężczyzna podszedł do niej i nagle kucnął tuż przy niej, z miejsca wycofała jedną nogę w tył lekko zaskoczona jego śmiałym podejściem. Już chciała spytać co on odwala, ale widząc jak bardzo się przygląda jej pierwszemu mieczowi a potem i drugiemu to po prostu stała tak nieruchomo. Wpatrując się w zabójcę z zaciśniętą szczęką. Prawa dłoń sięgnęła odruchowo do krawędzi yukaty i naciągnęła ją mocniej na prawe udo zasłaniając bliznę zanim zdołał przejechać wzrokiem od jednego miecza do drugiego. "Ten to jest bezpośredni.." mruknęła w myślach. Jeśli by próbował dotknąć któregoś z mieczy to była gotowa zdzielić go stanowczo po łapach. Ale nic takiego nie miało miejsca na szczęście.
- Każdemu się mogą mylić, nie przejmowałabym się tym na twoim miejscu.. nie mam jakiejś specyficznej obsesji na punkcie nazw moich mieczy.. nie dam ci z liścia tylko dlatego że przekręciłeś ich nazwy. - wyjaśniła z lekkim uśmiechem. Każdy z mieczy miał swoje znaczenie i tylko właściciel wiedział jak bardzo głębokie ono było. Choć byli zapewne zabójcy którzy wpadali w szał o taką pierdołę, Suki jednak nie należała do tego kręgu zboczeńców.
Skinęła głową gdy w końcu powiedział do niej po imieniu, ale kolejne słowa sprawiły że lekko się zmieszała. Komplementy nie były łatwe do przyjęcia, od razu uniosła dłonie defensywnie, tym razem na wysokość swojej twarzy. - Daj spokój Takayuki.. - upomniała go znowu, odwracając od niego twarz w bok. Nie wiedziała czy chłopak sobie teraz z niej żartował czy serio był aż tak uprzejmy. Podejrzewała że był mieszanką obu po trochu.
Sama nie potrafiła sobie wyobrazić takiego życia gdzie panowałaby nuda. Gdyby nie rodzina samurajska, która ją przygarnęła z ulicy to pewnie jej los potoczyłby się zupełnie inaczej. Zwłaszcza że bieda i głód popychają człowieka nad krawędź, z której gdy już się stoczą, to nie potrafią już wdrapać się na powierzchnię. - Rozumiem.. - skwitowała jego wzmiankę o poprzednim życiu. Ale czy faktycznie rozumiała? To już pozostawiła dla siebie.
Idąc równym tempem z nim skinęła lekko głową. - Masz rację.. ale samurajowie, którzy są zabójcami demonów powinni się kierować nieco innymi wartościami.. zwłaszcza że zabójcy nie rosną na drzewach jak liście każdej wiosny.. nie każdy się nadaje.. - urwała tutaj, przypominając sobie chłopaka, którego chciała obroni, a który wbił jej sztylet w plecy w najgorszym momencie. - Mam wrażenie że naszych wrogów jest co raz więcej.. a nas.. co raz mniej.. więc czy jest sens oddać życie w momencie kiedy każda para rąk jest potrzebna do walki ze złem? - spytała zaciekawiona. To nie tak że stawiała swoje życie ponad innych, ale też nie widziała sensu poświęcania się dla byle pierwszego lepszego leszcza, gdy mogła innego dnia uratować życie większej ilości ofiar.
- Wydaje mi się że ktoś by za Tobą tęsknił po twojej śmierci.. chociażby inni zabójcy.. ci którzy cię znają, nawet jeśli tylko przelotnie.. - skomentowała. Nie wierzyła że tak miły i ciepły osobnik jak Kai nie ma nikogo kto by się przejął tym czy jest ranny i czy wróci z misji czy nie. Widziała zażyłości w Yonezawie między innymi osobami, przyjaźnie a nawet i miłostki. Wszyscy walczyli po jednej stronie barykady i opłakiwali każdą straconą w tej wojnie duszę. Tego była pewna. - Kameyama brzmi dobrze, jeszcze mnie tam nie było.. prowadź więc Takayuki.. - powiedziała z uśmiechem na ustach splatając palce ze sobą ponownie i zakładając je na kark.


Takayuki & Suki z tematu -> Kameyama

from SHOKUD

Niczym dwa jakże piękne omeny śmierci, obrane w niewinne kobiece ciała o jasnych, pełnych urody twarzyczkach, Arumionosi i Katsu przemierzały ulice Kioto, od czasu do czasu wypatrując czy aby na ich drodze nie pojawiła się przypadkiem odpowiednia ofiara.
Młodsza z demonic zdradzała oznaki niecierpliwości, subtelne, jednak z pewnością wyczuwalne przez idącą u jej boku przyjaciółkę. Aru zbyt dobrze ją znała, aby umknęły jej zmiany nastroju demonicy. Katsu była rozochocona, gotowa do mordu, podniecona okrucieństwem, które miało zostać zadane w najczystszy, najbardziej prymitywny sposób. Razem ze swoją ukochaną były jak dwa wilki, które w końcu, po długiej zimie, wybrały się na prawdziwe polowanie, zamiast zadowalać się łatwymi i mało satysfakcjonującymi kąskami.
A ofiara, której szukały? Miała być urodziwa i sprawna, co by chciało się ją gonić i miało przy tym choć drobinę zabawy. Drapieżniki nudziły się wolnymi ofiarami, poza tym Katsu nie znosiła tłustego jedzenia. Idąc na łatwiznę można by nabawić się zapalenia trzustki. A przynajmniej gdyby nie ten drobny i łatwy do przeoczenia fakt, że pozostawały nieśmiertelnymi demonami i miały w dupie takie błahostki jak zewnątrzwydzielnicze niewydolności wielonarządowe.
No i oczywiście, dobrze gdyby wybraniec jeszcze miał ładny i mocny głos. Krzyki przerażenia potrafiły być przecież prawdziwą i wspaniałą muzyką dla uszu.

Kiedy wyszły z samego miasta i pogrążyły się w już totalnym mroku nocy, która spowijała mniej uczęszczane o tej porze okolice Kioto, z nieba zaczął sypać śnieg. Idąc przez jego zaspy, Katsu wyciągnęła dłoń, a jej szmaragdowe oczy przez chwilę patrzyły jak płatki opadają i topnieją na jasnej skórze. Nieubłaganie. Tak piękne, a tak kruche.
- Biel będzie idealnym płótnem dla obrazu jaki dzisiaj wspólnie namalujemy, nie sądzisz Kochanie? - Spojrzała na przyjaciółkę, a jej tęczówki zabłysły niebezpiecznie. Złapała ją za dłoń i ścisnęła lekko, wyrażając w ten sposób oczywiste już zniecierpliwienie, a usta układały się w nieprzemijający szeroki uśmiech. - Wyobraź to sobie. Czysty impresjonizm, pozbawiony chociażby krzty pruderii. Będzie spektakularny.
Wciągnęła lodowate powietrze, czując jak orzeźwia jej naostrzone zmysły. Odetchnęła z rozkoszą. Czuła się tak dobrze, że mogłaby zacząć lepić bałwana i zorganizować bitwę na śnieżki, o ile byłyby one, oczywiście, zabarwione odpowiednim odcieniem czerwieni.

Plusk płynącej wody przebijał się przez szum targanych wiatrem gałęzi. Było pusto. Prawie pusto...  wzrok Katsu przyciągnęły ślady na świeżo opadłym śniegu, biegnące wzdłuż rzeki Kamo. Zaśmiała się delikatnie i odwróciła do Arumionosi, która z pewnością również dostrzegła trop.
- Warto sprawdzić - zasugerowała z lekko uniesioną brwią, po czym obdarzyła przyjaciółkę urokliwym uśmiechem.

Katsu niejednokrotnie przekonała się o tym, że jej bliska relacja z Arumionosi nie miała nic wspólnego z posiadaniem duszy. Ten sojusz był krwawy i czuły jednocześnie, a jego fundamenty solidne, pełne bliskości, a jednak okrutne. Dwa zepsute do szpiku demony, idące ramię w ramię. Czyste piękno. Czyste zło. Czyste szaleństwo.
Odnosiło się wrażenie, że czułe pocałunki były toksyczne, a jednak one przecież pochłaniały wzajemną toksyczność, żywiły się nią. Tworzyły z niej coś, co w swoich pokręconych cudownych umysłach nazwały przyjaźnią. Potęgujący się mrok. Relacja prosta i piękna. Pełna dotyku i pieszczot. Emocji i oddania. Trucizny i krwi. Cudownie absurdalna.
Katsu byłaby gotowa poświęcić dla Aru bardzo wiele. Ba, zapewne nawet nie zdawała sobie sprawy z tego jak wiele. Jej przywiązanie było niemalże toksyczne, niezdrowe, pozbawione rozsądku. W końcu jej własne szaleństwo od zawsze podniecało ją najbardziej. Uzależniało, zupełnie jakby odrywanie się od realności tego świata było niczym skok z wysokiego klifu do zimnej, ciemnej toni, który powodował wystrzał przyjemnej adrenaliny, tuż przed całkowitym zanurzeniem się w mroku.
Arumionosi zawsze traktowała ją wyjątkowo, a jej czułości były niczym lepsza odmiana opium. Jedyne w swoim rodzaju, narkotyzujące. Zupełnie jakby zarażała ją swoim wiecznym głodem, dając poznać na chwilę to szaleńcze poczucie nieustającego niedosytu, aby później wypełnić bezgraniczną pustkę swoją osobą.
Katsu przyglądała się przyjaciółce ze świecącymi oczami, a jej ciało przeszyło przyjemne mrowienie, gdy ta ujęła jej policzek w dłoń. Na dźwięk tego mrocznego głosu, tuż przy swoim uchu, przymknęła oczy i rozchyliła wargi. Czuła woń krwi z jej opaski. Czuła ciepło oddechu na swojej szyi. Uśmiechnęła się nikle i niczym kot pragnący bliskości, wtuliła twarz w dłoń, którą miała na policzku, żeby zaraz potem złożyć na niej pocałunek.
- Rozpieszczasz mnie, Aru – wymruczała z czymś, co mogło być mieszaniną rozkoszy i rozbawionego oskarżenia. Otworzyła oczy i wbiła swoje szmaragdowe spojrzenie w przyjaciółkę. Wyglądała jak drapieżnik, który wcale nie miał dosyć pieszczot. Uniosła dłoń do twarzy demona i ujmując jej podbródek, przesunęła palcem po pełnych ustach Aru, zupełnie jakby była zahipnotyzowana. Po jej twarzy przebiegł drapieżny uśmiech. - Taka piękna. Tak okrutna. Jakbym miała namalować arcydzieło, moja droga, byłoby ono twoją krwawą podobizną. Stojąca na szczycie tego świata. Nad tobą byłby jedynie nasz stwórca, a ty trzymałabyś w dłoni kielich pełen krwi jego wrogów. Naga, dumna i triumfująca. Uniesiony do twoich ust, uroniłby szkarłatną kroplę… - urwała po czym palcem wskazującym delikatnie nakreśliła linię od kącika ust Arumionosi, idącą przez jej szyję, aż w końcu spływającą między obojczykami po dekolcie i niżej. Zatrzymała się dopiero między piersiami. Katsu nabrała powietrza i odetchnęła, zabierając dłoń i uśmiechając się urzekająco.
- Cóż by to był za widok.

Nozdrza demona rozszerzyły się, gdy Arumionosi oderwała dłoń od jej policzka, przerywając tę istną hipnozę i zwracając uwagę na przyjemną woń w powietrzu. Katsu zaciągnęła się perspektywą nadchodzącej zabawy i niemalże zadrżała z rozkoszy.
- Cudownie. Mam ochotę na aromat kobiecej delikatności – odparła i posłała przyjaciółce szelmowski uśmiech.
Poza tym nie znosiła tych momentów, kiedy mężczyźni poddawali się i zaczynali płakać i błagać o pomoc. Było to z jakiegoś powodu odrażające i żałosne. Płaczące niewiasty były chociaż zabawne.
Każdy miał w końcu swoje jedzeniowe dziwactwa.
Katsu zaśmiała się pod nosem na wspominkę o lodach i pokręciła głową.
- Nie, masz rację. Zdecydowanie bardziej mam dzisiaj ochotę na deser na gorąco.

Ruszyły po śladach, a woń ciepłego ciała docierała do nich coraz wyraźniej z każdym krokiem. Obiecująca. Świeża w chłodnym zimowym powietrzu. Śnieg padał coraz mocniej, otaczając wystające zza kaptura Katsu włosy, swoim białym puchem.
W pewnym momencie zza drzew rosnących blisko rzeki Kamo, wyłoniła się postać, przedzierająca się z wolna przez śnieżycę, tyłem do nich. Katsu oceniła ją na szybko. Góra metr sześćdziesiąt, drobna. Zdecydowanie kobieta, Aru nie zdarzało się w końcu mylić w swoich ocenach.
Gdzieś w oddali było widać samotnie stojącą na pagórku chatkę, zapewne docelowy punkt podróży ich deseru.
Katsu posłała swojej towarzyszce znaczące spojrzenie. W jednym z okien płonęła świeca.
- Kochana, zdaje się, że mamy szansę na deser z dokładką.

Boskie nienasycenie potrafiło być bezkresne i chociaż głód Katsu nie mógł prawdopodobnie nawet przybliżać tego, co czuła Arumionosi, wciąż pozostawał głodem drapieżnika, gotowego posunąć się naprawdę daleko, aby zdobyć to, na co miał ochotę. Paradoksalnie przecież w tej parze demonów, ten bardziej nienasycony nie oznaczał wcale mniej rozsądnego. To Katsu lekceważyła ostrożność i dawała ponieść się szaleńczej potrzebie przeżywania rozkoszy polowań i spożywania posiłków.
Ślady pozostawione w międzyczasie? Były niczym arcydzieło chaosu i okrucieństwa – piękne, jedyne w swoim rodzaju. Jedyne co mogło je popsuć to pasma gówna i moczu pozostawione przez większych tchórzy.
Rozwaga? Nie do końca rozumiała co powinna odczuwać w momencie, w którym próbowała wykrzesać z siebie choćby iskry rozwagi.
Demon Slayer? Raczej Fun Slayer.
Katsu marzyła czasami o tym żeby po prostu zapomnieć o istnieniu zabójców. Były to marzenia małej dziewczynki, która nie chciała przerywać zabawy, jednak nie mogła nic poradzić na to, że w głębi duszy, czy może raczej w głębi tego miejsca, w którym kiedyś się ona znajdowała, szaleństwo przybierało właśnie taką postać. Horroru uosobionego przez dziecko, które nie rozróżniało dobra od zła ani zabawy od chaosu.
Czy dało się ją powstrzymać przed braniem tego, na co miała ochotę, bez względu na konsekwencje?
Nie.
Czy Arumionosi była wyjątkiem od tej reguły?
Zdecydowanie.
Katsu pochłaniała jej słowa z rozkoszą niemalże równą temu fizycznemu kontaktowi, który między dwiema demonicami nabierał wielopoziomowego znaczenia. Oddała jej swoją dłoń, a delikatne pocałunki Aru przyjęła z pomrukiem rozkoszy, za którym kryło się zniecierpliwienie. Balansowała na granicy, jak zawsze zresztą. Tak bardzo chciała porzucić wszelkie teatralne pozory, móc ukazać się w pełnej chwale bogini, którą się czuła przy Arumionosi, zapolować, otulić się gorącą krwią swoich ofiar i zasmakować szkarłatnego soku życia ze skóry swojej przyjaciółki. Bez rozsądku. Bez ostrożności. Bez pozorów.
Odetchnęła i wbiła swoje głodne spojrzenie w Arumionosi, która z pary szmaragdowych tęczówek mogła wyczytać te pragnienia. Dobrze wiedziała, że Katsu potrafiła być niczym pożoga – nie do okiełznania, szaleńcza, ciesząca się z chaosu i spustoszenia, który po sobie pozostawiała.
Kiedy Aru opuściła jej dłoń, ciemnowłosa oparła się skronią o materiał na głowie przyjaciółki i zaciągnęła zapachem, jaki ją otulił.
- Oczywiście kochana. Masz rację. - Otworzyła oczy i uśmiechnęła się nieco pokorniej, o ile w jej wydaniu było to w ogóle możliwe. - Wszystko po kolei. Posiłek w tej chwili jest najważniejszy.

Przesunęła spojrzeniem po okolicy, nie widząc w mroku niczego, co mogłoby przeszkodzić ich drobnej zabawie. Obawy wypowiadane przez Arumionosi, docierały do jej świadomości jakby przez grubą taflę wody, która tłumiła ich sens. Katsu zmusiła się jednak do wzięcia pod uwagę pewnej dozy ostrożności. Zwróciła się do Aru, kładąc jej dłoń na ramieniu.
- Odrobina zamętu, tylko tyle aby podnieść ciśnienie. Tylko tyle żeby zasmakować krwi przyprawionej soczystą adrenaliną. - Uśmiechnęła się niczym sam diabeł, nachyliła i złożyła pocałunek na policzku Aru. - Potem wprosimy się na ucztę do domu. Obiecuję, że nie zostawimy wielu śladów, chociaż naprawdę uwielbiam połączenie bieli i czerwieni… - Wydęła lekko wargi, zaraz jednak westchnęła, jakby chciała odrzucić od siebie tę niepartą chęć porzucenia wodzy kontroli.

Chwilę później Katsu schyliła się do śniegu, nabierając nieco białego puchu w dłonie i lepiąc z niego solidną śnieżkę. Spojrzała na Arumionosi z uśmiechem i puściła jej oko.
Rzuciła śnieżką, która dwie sekundy później przeleciała tuż obok ucha kobiety idącej przed nimi. Rzut dobry, daleki. Niemalże trafiony. Katsu zacmokała z niezadowoleniem.  
Postać wystraszyła się i rozejrzała na boki, nie będąc do końca świadomą co tak naprawdę obok niej przemknęło. Śnieg sypał tak mocno, że mogła mieć problem również z wypatrzeniem dwóch demonów. Kaptur na jej głowie zasłaniał większość obrazu, a migające białe plamy sprawiały, że wszystko zamazywało się w jedno. Jeżeli coś dostrzegła, to nie potrafiła stwierdzić co dokładnie.
Zaskoczenie i niepewność.
Katsu sięgnęła po drugą porcję śniegu i znów wykonała rzut.
- Bingo – syknęła z satysfakcją, gdy ubity śnieg rozbił się o tył głowy kobiety. Rzut był silny, a efekt zaskoczenia sprawił, że człowiek przewrócił się i wpadł w puszysty śnieg.  
Upokorzenie. Ah tak i w końcu dało się poczuć w powietrzu ten cudowny aromatyczny strach.

Katsu posłała Arumionosi szeroki niepokorny uśmiech, który mógł wyrażać tylko jedno – nie mogłam się powstrzymać.
Kobieta przed nimi zaczęła gramolić się ze śniegu, w popłochu i śnieżycy nie wiedząc co widzi, a co wydawało jej się, że widzi. Postanowiła ruszyć biegiem w stronę domku.
Katsu ruszyła za nią, po drodze zbierając jeszcze odrobinę śniegu i lepiąc twardą kulę. Zamach był idealny i kolejna kulka trafiła z dużą siłą w głowę postaci, która zachwiała się i z jękiem padła znów w śnieg.

Cudze upokorzenie miało cudowny smak. Katsu pławiła się w tym uczuciu, pozwalając aby aromat strachu i bezsilności, dobiegający z ich przyszłego deseru, otulił jej zmysły. Przesunęła językiem po zębach, wciągając nosem rosnące przerażenie człowieka, czując podniecenie na myśl, że gdzieś tam z tyłu głowy tej biednej kobiety pojawiło się przeczucie o czyhającym niebezpieczeństwie. O czymś mrocznym i potężnym. O wiele potężniejszym od jej gatunku.
Tak, w końcu zaczynała się prawdziwa zabawa, a Katsu mogła być demonem, który nie lęka się odkrycia, tylko czyni to, do czego został stworzony.
Chaos.
Słowa Arumionosi sprawiły, że Katsu najeżyła się, niczym wilk gotowy do skoczenia ku gardłu swojej ofiary. Roześmiała się szczerze, i chociaż był to śmiech zwiastujący radość, pozostawał mroczny i niebezpieczny, niczym najczarniejsza noc. Wiatr mógłby porwać ten piękny dźwięk, jednak śnieżyca stłumiła jego siłę.
Może i dobrze. Nie potrzebowały przecież żadnego cholernego towarzystwa. Miały siebie i suto zastawiony stół.

Kobieta wpadła do chatki, kiedy w końcu ktoś ze środka otworzył drzwi, w które waliła z całej siły. Był to łysiejący mężczyzna. Kobieta coś mówiła szybko, niezrozumiale, wskazywała na mroczną toń śnieżycy i na swoją głowę.
Katsu, u boku swojej kochanej Arumionosi, szła w stronę światła, nucąc coś pod nosem. Jej dłonie przesunęły się delikatnie pomiędzy sypiącymi płatkami śniegu, a z gardła wydobywała się melodia.
Wcześniej przepuszczając przerażoną kobietę do środka, mężczyzna stanął w drzwiach próbując zrozumieć co się wydarzyło i wypatrzyć cokolwiek w śnieżycy. Katsu uniosła ręce, jakby szła tańcząc jednocześnie, a gdy poły jej płaszcza się rozchyliły na skutek powiewu wiatru, pod spodem ukazało się dość sporo nagiego ciała, które zdawało się nie zwracać uwagi na panujący mróz. Był to strój, który uchodził za bezpruderyjny, czyli taki, jakie lubiła najbardziej. Kilka pasm ciemnego materiału, odsłonięty brzuch i uda, głęboki dekolt. Tradycyjne ubrania krępowały jej ruchy i były niepraktyczne, a demon zakładał je tylko wtedy kiedy musiał.
Dostrzegł ją pomiędzy podmuchami wiatru. Piękna i tańcząca w śnieżycy. Przez chwilę musiał ulec pokusie poczucia podziwu dla tego drobnego stworzenia. Chwila ta jednak była ulotna, ponieważ rozsądek podpowiedział mu, że okoliczności pozostawiały sporą dozę nieufności dla zaobserwowanego obrazka.
Drzwi się zatrzasnęły.
Uwierzyłeś w to co zobaczyłeś, człowieku? Myślisz, że to jedynie piękny zimowy miraż?

Obróciła się w subtelnym piruecie i opuściła dłonie, czując jak jej samej ślina nabiega do ust. Spojrzała na Arumionosi i z uśmiechem demona dotarła do drzwi w kilka sekund. Uniosła pięść i knykciami uderzyła w drewniane drzwi.
Raz.
Przerwa.
Dwa.
Przerwa.
Za trzecim razem sięgnęła do klamki i otworzyła je, jak gdyby zamknięty zamek wcale nie istniał. W praktyce zwyczajnie wyrwała go ze ściany, a jedyne co o tym świadczyło to cały mechanizm, który wraz z klamką pozostał jej w dłoni.
Odrzuciła metal na bok i puściła oczko do Arumionosi.
- Podano do stołu, kochana.
Weszła do niewielkiego domku.
W środku było ubogo, jednak ciepło i dość przytulnie. Korytarz był ciasny i od razu przechodził w niewielką izbę z piecem pośrodku, wokół którego tłoczyła się trójosobowa rodzina. Po drodze Katsu przesunęła dłonią po szafce, pozostawiając paznokciami drobne wyżłobienia w drewnie.
Kobieta w mokrym od śniegu płaszczu tuliła do siebie syna, na oko kilkunastoletniego. Łysiejący mężczyzna z pogrzebaczem w ręku. Uroczo.
- Kim j-jesteście? - spytał, a niepewność w jego głosie zdradzała, że sytuacja, w której do jego chatki wchodzą dwie piękne i jednocześnie przerażające kobiety, nie była czymś, z czym miałby wcześniej do czynienia. Cóż, Katsu nie mogła go winić.
Zrobiła kilka kroków w jego stronę, a jej oczy z łysiejącego mężczyzny zsunęły się na młodzieńca u boku matki. Demon przechylił lekko głowę na bok, z zainteresowaniem wpatrując się w chłopaka. Wysoki i dobrze zbudowany, widać że pracował fizycznie.
- Apetyczny – wymruczała przesuwając językiem po dolnej wardze i odsłaniając zęby. Kobieta zaszlochała widząc ostre kły i przyciągnęła do siebie syna. Ten jednak widząc demona zerwał się i sięgnął po pierwszą lepszą rzecz, która mogła służyć za broń. Katsu uniosła lewą brew do góry, widząc że musi zmierzyć się z pogrzebaczem i stalowym uchwytem na świece i roześmiała się gardłowo, w sposób, który raczej przypominał bardziej warczenie niż ludzki śmiech. - Kiedy coś jest głupotą, przestaje być odwagą, człowieku.
Nie mając zamiaru dłużej czekać, szybkim ruchem chwyciła pogrzebacz i wykręciła rękę, która go trzymała. Siła demona sprawiła, że coś strzeliło mężczyźnie w barku zanim dłoń zdążyła puścić narzędzie. Kobieta krzyknęła, a Katsu podeszła do młodzieńca, chwytając go i obracając tyłem do siebie. Stała z nim w ramionach naprzeciwko jego matki, a jej język przesunął po delikatnej skórze na szyi zanim zatopiła zęby w miejscu tętnicy.
Wrzask poniósł się daleko, a krew rozlała się po podłodze.
Muzyka... Cudowna muzyka...

Tej zimowej nocy, niewielki, skromny dom stojący nad rzeką Kamo, właściwie pośrodku niczego, miał stać się siedliskiem czystego zła. Nie było w tym nic poetyckiego, chociaż rzeź zapowiadała się być, jak zwykle w przypadku dokonań Arumionosi i Katsu, czymś pięknym i wręcz artystycznym. I być może aby docenić ten okrutny kunszt, należało posiadać pewien specyficzny rodzaj poszanowania dla sztuki, łatwość z jaką przychodziło tworzenie arcydzieła zamętu dwóm demonom wciąż pozostawała godna podziwu.
Katsu uwielbiała celebrować swoje posiłki, a skoro od dłuższego czasu było jej to odmawiane ze względu na okoliczności, tej nocy miała zamiar wykorzystać ucztę jaką podarowała jej przyjaciółka do granic możliwości.

Niczym dwa zwiastuny śmierci, Arumionosi i Katsu otoczyły domostwo cudowną aurą strachu i mroku i zdawało się, że nawet płonące świece nieco przygasły na skutek ich uroku. Chłód z dworu dotarł do środka wraz z częścią niesionego zamiecią śniegu, sprawiając że ludzkie ciała przeszył jeszcze większy dreszcz.

Katsu zaśmiała się lekko na słowa Aru, jak gdyby w odpowiedzi na to ewidentnie wyczuwalne przerażenie, o którym była mowa. Jej ciało przeszył dreszcz podniecenia, a po plecach przebiegł przyjemny prąd, który pobudzał mięśnie do działania. Wyprostowała się i poruszyła ramionami, przeciągając lekko kark.
- Bajecznie – wymruczała rozkosznie, aby chwilę później rozpocząć posiłek.

Gorąca krew napłynęła do jej ust w momencie, w którym jej zęby zatopiły się w ciele młodego mężczyzny. Wrzask jego matki był cudowną muzyką dla jej uszu. Otworzyła oczy i spojrzała na groteskowo wykrzywioną twarz kobiety i to przepełniające, soczyste i pełne chaosu przerażenie. Nie rozumiała dlaczego to jej się przytrafiło. Nie wiedziała, że właśnie doprawia główne danie demonów, że jest odskokiem od nudy i stagnacji. Drogą do spełnienia.
Słowa Arumionosi pieściły zmysły Katsu, sprawiając że tylko przyjemniej patrzyło się na ludzkie cierpienie, wymalowane w oszalałych tęczówkach. Tak, ludzie powinni być zaszczyceni, że są świadkami pełnej glorii dwóch demonic. Nie to, co upici przechodnie, którzy nie rozumieli z kim mają do czynienia aż do samego końca, w którym ich głowa traciła oparcie na kręgosłupie. Nie, tej rodzinie było dane widzieć wszystko jasno i klarownie, podziwiać potęgę gatunku demonów, być tymi, którzy wykrzesają z nich najgłębsze rządze.
Katsu oderwała się od źródła krwi, pozwalając aby szkarłatny płyn pociekł od kącika jej ust na szyję i niżej. Oblizała wargi, nabierając powietrza i pochłaniając panującą w domostwie atmosferę.
Ileż smakowitych emocji!
Pochyliła się i odgryzła kawałek miękkiego policzka młodzieńca, który stracił tyle krwi, że ledwo był w stanie wydać z siebie jakikolwiek dźwięk. Gdy przełknęła pierwszy kęs mięsa, wciąż spoglądając jego matce w oczy, uniosła jego rękę i wgryzła się w nadgarstek, spijając resztki krwi, które spłynęły do kończyny. Na sam koniec oblizała resztki słodkiej posoki z wierzchu dłoni, przesuwając językiem aż do serdecznego palca, którego później wzięła do ust i odgryzła.
Doskonale widziała moment, w którym świadomość kobiety pękła, a wzbierająca panika i obrzydzenie sprawiły, że umysł się poddał. Zemdlała.
Katsu roześmiała się głośno, a gdy poczuła wargi Arumionosi na swoim karku jęknęła z rozkoszą.
- Moja kochana…
Odchyliła głowę na bok, pozwalając aby demon miał pełen dostęp do szyi, którą sobie odsłonił. Przymknęła oczy niczym zahipnotyzowana, puszczając ciało chłopaka, trzymane do tej pory w rękach. Człowiek sunął się na podłogę izby. Był w szoku, zupełnie otępiały, pozbawiony większości krwi, jednak jak uderzył o podłogę, próbował jeszcze się poruszyć. Bezskutecznie, niczym robak, był w stanie przesunąć się o nędzne pół metra.
Katsu nie zwracała na niego uwagi, pochłonięta słowami Arumionosi. Dreszcz przyjemności przeszył jej ciało, gdy w oparach krwi i strachu poczuła jej usta na swojej szyi.
Zamruczała z niezadowoleniem, gdy demon się od niej odsunął. Na słowa o drzwiach, otworzyła oczy, w których było widać głownie podniecenie i głód. Spojrzała na przyjaciółkę i wydęła wargi. Podeszła do niej i odgarnęła włosy z jej ramion czułym gestem.
- Obiecałam ci przecież, że nie będzie śladów – odpowiedziała i uśmiechnęła się diabelsko. Przysunęła się bliżej i zakrwawionym palcem nakreśliła linię na dolnej wardze Arumionosi aby w kolejnym kroku złożyć w tym miejscu pocałunek, na koniec którego wysunęła język z ust, zlizując szkarłat z pełnej wargi przyjaciółki. Nie odsuwając się zbytnio uniosła swoje szmaragdowe spojrzenie na demona, a w jej oczach było widać całkowity brak hamulców. Zupełnie jakby miała zamiar jebać to wszystko i po prostu zatracić się w tym, co podpowiadał jej, jej okrutny umysł. A jednak zamiast tego Katsu odsunęła się na pół kroku i schyliła aby podnieść ledwo żywego młodzieńca z ziemi za wszarz. Nie był w stanie ustać, więc Katsu musiała go przytrzymać za poplamioną krwią koszulę.
- Zajmę się drzwiami – odparła z urokliwym uśmiechem. - Wiem natomiast, że ty jesteś jeszcze głodna, kochanie. Najedz się. A jak wrócę, pobawimy się deserem? - uniosła lekko brwi, niczym grzeczna dziewczynka, która wiedziała, że jak dobrze się spisze, zasłuży na nagrodę.

Błądzące po umyśle wyobrażenia, drażniły świadomość demona, którego natura podpowiadała, aby popuścić wodze fantazji i wziąć wszystko to, co do niego należało. Brać pełnymi garściami, nie oglądać się za siebie. Do tego zostały stworzone, takie było ich przeznaczenie, które zostało zakorzenione głęboko w tym miejscu, w którym powinna znajdować się dusza. Brać i nie oddawać nic w zamian. Mieszanka chaosu i piękna, okrutna i niewybaczająca niczego. Toksyczna niczym kwas, wżerająca się głęboko i boleśnie, powodująca zgniliznę i odór, pozostawiająca po sobie jedynie zgliszcza.
Taka była Katsu i gdyby nie towarzystwo Arumionosi i jej wpływ, z pewnością by ją to zgubiło. Prędzej czy później. Przy trójokiej demonicy była w stanie jednak się zatrzymać i zastanowić. Poskromić pierwotne potrzeby i zaplanować jak zdobyć to, na czym jej zależało. Szczytem wpływu rozsądku była umiejętność omówienia sobie przyjemności w imię tego planu. Trudna praktyka, jednak Katsu zdawała sobie sprawę z tego, że aby zasłużyć na spojrzenie Stwórcy, musiała stać się kimś więcej aniżeli dążącym do autodestrukcji, pomniejszym demonem.

Widząc jak złotooka zatraca się w swoim głodzie i pożera wątrobę młodzieńca, Katsu uśmiechnęła się ślicznie, jakby sam ten widok sprawił jej ogrom przyjemności.
- Jedz, kochana. Jedz. - Przesunęła dłonią po jej włosach, przeczesując je delikatnie po czym skierowała się w stronę wyważonych drzwi.
Rozejrzała się po domostwie, szukając inspiracji do zabezpieczenia niewielkiej chatki na dzień. Drzwi trzymały się na zawiasach, jednak wyrwany zamek, sprawiał że otwierały się przy większym powiewie wiatru do środka chatki. Katsu skierowała spojrzenie na solidnie wyglądająca szafkę, która stała w korytarzu, po czym podniosła ją bez problemu i przesunęła tak, aby zablokować drzwi. Mebel lata swojej świetności miał już za sobą, jednak pozostawał ciężki i opasły, więc skutecznie przyblokował wejście. Mimo wszystko, zielonooka demonica postanowiła wziąć drugą szafkę z malutkiej sypialni i ustawić ją jako drugie piętro barykady. Dzięki temu prześwitujące przez wyszczerbienia po zamku przeklęte słońce miało nie dostać się do korytarzyka.
Z sypialni wszystkie dostępne materiały posłużyły za grube zasłony na okna, mające zapewnić totalną ciemność w chatce. Katsu dość artystycznie wykorzystała wszystko co mogła wbić w ścianę, od noży po znalezione narzędzia, aby móc przybić materiał trwale, nie ryzykując że w pewnym momencie po prostu się zsunie, wpuszczając śmiercionośne światło do środka.
Efekt był zadowalający. Nie był to królewski apartament, jednak przecież zdarzało im się sypiać w gorszych warunkach.

Wróciła do Arumionosi, akurat żeby zobaczyć jak demonica kończy posiłek. Kobieta mająca pozostać ich słodkim deserem, leżała w kącie zwinięta w kulkę i gdyby nie fakt, że jej ciało przeszywały spazmy rozpaczy, można by uznać, że leży nieświadoma. Katsu uśmiechnęła się z urokiem samego diabła i ujęła twarz demona w swoje drobne dłonie.
- Doprawiłaś ją perfekcyjnie, kochanie – wymruczała, palcem ściągając kroplę krwi z jej policzka aby następnie wsunąć ten palec do ust z rozkoszą. W jej szmaragdowych tęczówkach, które wbiły się w trójoką, było widać rosnącą falę niecierpliwości, świadczącą o tym, że jej umysł docierał do granic własnych możliwości. W tych oczach było widać, że już nic ani nikt nie jest w stanie jej powstrzymać.
I wtedy też, bez zawahania, bez pytania, pochyliła się i pocałowała przyjaciółkę. Chuj z niewinnymi kobiecymi całusami. Pocałowała ją z pasją i namiętnością, które były odzwierciedleniem jej potrzeb i głodu i których nie powstydziłby się żaden zniecierpliwiony kochanek. Krew była jak afrodyzjak, a Katsu nie mogła znieść bierności wobec piękna swojej towarzyszki. Całowała ją z takim samym głodem, z jakim pochłaniała pierwsze łyki gorącego szkarłatu, gdy nagryzała tętnicę. Drapieżnie i zachłannie. Z gardła wyrwał się jęk, jakby nie była w stanie tego powstrzymać, jakby ten kęs, który miał załagodzić głód, był jej naprawdę bardzo, bardzo potrzebny.
Odsunęła się po chwili, nieco się ociągając, jakby smak warg przyjaciółki za bardzo ją przyciągał, aby mogła go sobie odpuścić w jednej krótkiej chwili. Spojrzała na Aru, a jej wzrok nie miał w sobie nawet śladu niewinności. Tylko ten urokliwy, drapieżny wyraz, który z wolna przesunął się z demonicy na leżącą w kącie kobietę. Katsu podeszła do niej i podniosła ją za kark. Kobieta krzyknęła przerażona, zaczęła się wyrywać i wierzgać, jednak nie miała szans wygrać. Zdawało się, że sama zrozumiała to już po kilku sekundach, bo jej wysiłki nieco zelżały, a wola walki przerodziła się w czystą rozpacz.
Katsu przesunęła palcem po szyi ofiary aż do dekoltu, pozostawiając dużą brzydką ranę, która jednak nie uszkadzała żadnych większych naczyń. Co nie zmieniało faktu, że krwawiła dość obficie. Demon zanurzył palec w ściekającej krwi, po czym podszedł, ze swoją zabawką wciąż ciągniętą za kark, do Arumionosi. Wsunęła palec do ust po drodze i zamruczała przyjemnie.
- Wyśmienita.

Bliskość.
Czymże była, skoro nawet demon mógł odczuwać jej potrzebę? Z pewnością nie pozostawała tylko wydumanym, wielopoziomowym sensem czułej relacji, opartej na poczuciu bezpieczeństwa i tych wszystkich emocjach, których Katsu nawet nie umiałaby nazwać, a tym bardziej zrozumieć. Nie. Potrzeba bliskości była o wiele prostsza i nie zawsze tak wyniosła. Demon nie oczekiwał otoczki ułudy, utworzonej przez obecność drugiej osoby. Oczekiwał tego, co mógł poczuć, a skoro istnienie duszy było tutaj wątpliwe, czuł głównie to, co pozwalało mu czuć jego ciało. A była to potrzeba silna niczym głód, wydawałoby się że równie namacalna, ponieważ pragnienie wżerało się w gardło i rozchodziło po całym ciele, drażniąc zmysły. Tak, Katsu czuła potrzebę fizycznej bliskości, nie miało to jednak nic wspólnego z ludzkim pociągiem do relacji pełnej uczucia, czy też obawą przed samotnością. Emocjonalne przywiązanie wzbudzało w niej niepokój i coś, co łudząco przypominało obrzydzenie, chociaż akurat Arumionosi, była mocnym wyjątkiem od tej reguły. Niemniej, nawet w jej przypadku, bliskość tylko w niewielkiej części miała zacieśnić i tak ciasno już związaną zażyłość.

Przyjemność.
Cudowna, soczysta i niezastąpiona. Pozbawiona powodów czy głębszego sensu. Prymitywna i bezpardonowa potrzeba wzięcia tego, na co właśnie miało się ochotę. Cudowny dotyk wywołujący przyjemny dreszcz na skórze. Delikatny pocałunek, który sprawiał, że krew rozpędzała swój nurt, dając uczucie gorąca i podniecenia. Krótkie, rwące się oddechy. Wyrwane z gardła dźwięki. Smak, niepowtarzalny, rozbudzający umysł i wyobraźnię. A to wszystko strumieniami spływające po umyśle, który napawał się bodźcami z każdej komórki ciała, działającymi na niego jak narkotyk.

Szaleństwo.
Odwarstwienie rzeczywistości. Utrata kontroli. Spontaniczność w całej swojej okazałości. Chaos. Spoiwo wszystkiego, co znała. Było stałą częścią jej świadomości, nieodzownym zapalnikiem. Nieobliczalnym i pięknym. To właśnie szaleństwo kazało jej przekraczać granice. Sprawiać żeby przyjemność była jeszcze silniejsza. Zmieniać delikatność w stanowczość. Zmieniać dotyk w ucisk. Niezachwiana, niecierpliwa, nieobliczalna.

Pocałunek Katsu wyrażał to wszystko, a może nawet nieco więcej. Jej przywiązanie do Arumionosi, wyjątkowe, niespotykane, z jednej strony zdawało się wzmacniać doznania, z drugiej jednak odbierało egoizm całej sytuacji. Nie żałowała jednak, że jej uwaga pozostawała rozproszona na dwie osoby. Obserwowanie cudzych doznań w końcu również było przyjemnie upajające. W pewien sposób pozostawało przecież bardziej podniecające niż samo skupianie się na sobie.
Egoizm był wytrawny, pyszny, lekko kwaśny. Soczysty. Oglądanie wygłodniałej Arumionosi w pełnej okazałości stawało się gęstą i lepką słodyczą. Idealną na deser.

Gdy przyjaciółka podsunęła jej palec, Katsu wsunęła go do ust z pomrukiem zadowolenia. Krew rozpłynęła się po jej języku, który oblizał delikatnie palec. Przymknęła oczy i uśmiechnęła się szeroko, poszerzając dodatkowo uśmiech, który został jej domalowany. Otworzyła je z powrotem akurat aby móc się napawać widokiem trójokiego demona, pożerającego łapczywie rękę ofiary. Zaraz potem obie zabrały się do jedzenia. Katsu pozbawiła kobietę resztek ubrania, które rozdarło się po działaniach Aru, po czym zdarła z obdartej już klatki piersiowej ostatki lewej piersi, którą zaraz potem w kilku kęsach pochłonęła. Słodka tkanka rozpływała się w jej ustach, ściekała po brodzie.
- Cóż za uczta – jęknęła z rozkoszą, czując cudowny smak, który rozpływał się po jej umyśle. Chaos. Cudowny chaos. Długim językiem oblizała resztki mięsa z brody.
Pokój był cały we krwi, a one dwie, niczym dwa diabły, stały pośrodku samego piekła. Obraz był przepiękny, pomimo braku śnieżnobiałego płótna. Cóż, kompromis tego wymagał. A obecna sytuacja takiego kompromisu była zdecydowanie warta.
Gdy Arumionosi chwyciła jej dłoń, Katsu roześmiała się dźwięcznie, z nutą drapieżnego pomruku gdzieś na końcu. Dłoń demona zacisnęła się na ramieniu trójokiej, chwytając materiał, który nagle zaczął być irytującą barierą.
- Oh …
Jęknięcie wyrwało się z jej gardła, gdy na własnych ustach poczuła niecierpliwość Aru. Odwzajemniła jej smakujący krwią pocałunek, a w czasie jego trwania, jej ręce sprawnie poradziły sobie z całkowicie zbędnym ubraniem przyjaciółki. Kiedy w końcu nic nie stało pomiędzy jej dłońmi a bladą skórą demona naprzeciwko, Katsu odsunęła się od warg Arumionosi, tylko na tyle, żeby spojrzeć na dzieło ich Stwórcy, które stało przed nią.
- Jesteś idealna, skarbie – wymruczała drapieżnie, a jej dłoń bezpardonowo przesunęła po ciele przyjaciółki, zostawiając za sobą czerwone linie w miejscach, w których długie paznokcie drapały skórę. W kilku miejscach pojawiła się krew. - Piękna i potężna… - Uśmiechnęła się złowieszczo i zsunęła z siebie materiał swojego i tak niezbyt obfitego ubrania.
Nie chciały przecież aby ich ubrania, w których jeszcze będą podróżować, ubrudziły się od krwi.

Pod oknem stał duży drewniany stół. Solidny. Idealny na posiłek. Katsu, trzymając deser za włosy i Arumionosi za rękę, podeszła do niego i bez trudu wrzuciła pozbawioną ręki i połowy skóry kobietę na blat. Ciężko było powiedzieć, czy bijące serce było dowodem życia, czy może pozostawało już ostatnimi pośmiertnymi skurczami. Katsu wbiła dłoń w brzuch i wyszarpnęła z niego śledzionę. Soczystą i ociekającą krwią. Przystawiła ją do ust i wgryzła się w miąższ, z którego poleciały strugi szkarłatu, oblewające całe jej ciało. Spływały po szyi, piersiach, brzuchu i udach, tworząc malownicze i pełne abstrakcji linie. Para szmaragdowych tęczówek patrzyła Arumionosi w oczy, a gdzieś na ich dnie widać było cień rozbawienia i kuszącej propozycji.

Piękno i siła przeplatały się ze sobą niczym dwa grube korzenie tego samego drzewa, czyniące je stabilnym i odżywiające tysiące liści w jego koronie. Dwa fundamenty kobiecych postaci, pomiędzy którymi przesmykiwał się mroczny, obślizgły i gęsty chaos.

Nadchodził dzień, a jednak Katsu po tej nocy spędzonej u boku Arumionosi, faktycznie czuła się silniejsza i potężniejsza niż kiedykolwiek. Czuła jak krew jej ofiar czyni ją coraz lepszą wersją demona, napędzając to niebezpieczne pragnienie dążenia do wielkości, niczym prąd rzeki, która napędza młyn. Im dalej docierała, tym silniejsza stawała się potrzeba, a większe wymagania. A apetyt? Apetyt jak zwykle rósł w miarę jedzenia.

Przysunęła się do Aru, niczym kot pragnący pieszczot, zachęcony gorącym dotykiem i słodkimi słowami. Demonica o szmaragdowych tęczówkach przygryzła dolną wargę, a na jej ustach czaił się uśmiech.
- Niech drżą z przerażenia, bo nie mam zamiaru poprzestawać na tym – odparła i chociaż jej twarz miała urokliwy wyraz, głos zabrzmiał niebezpiecznie.

Posiłek przebiegał w atmosferze przepychu krwi i soczystości mięsa, a dobiegł końca dopiero gdy światło nadchodzącego dnia zaczęło przenikać przez materiał w oknach. Katsu wzięła do ust ostatni kęs mięśnia, odrywając go od kości udowej, którą zaraz potem odrzuciła na bok. Przeciągnęła się leniwie, czując jak jej ciało czci rozchodzącą się moc po członkach, aby na koniec przyjąć wyciągniętą dłoń Arumionosi i usadowić się w bezpiecznym cieniu solidnego stołu. Wsunęła się demonowi pod rękę i położyła głowę na piersiach, jednocześnie oblizując jeszcze palce z resztek krwi.  
- Zawsze masz mnie blisko, kochana – wymruczała z uśmiechem, a jej pozbawiona już resztek krwi dłoń, przesunęła palcem po ciemnej smudze zdobiącej brzuch Arumionosi. Przez chwilę leżała w zamyśleniu, poddając się tej prostej czynności.
- Nie rozumiem tego. Nie rozumiem przywiązania. Ale jednak jestem przywiązana i wcale mi to nie przeszkadza.
Roześmiała się po tych słowach, jakby rozbawiła samą siebie, i zaraz potem osunęła się nieco bardziej na ziemię, tak aby całkowicie się położyć na plecach, a głowę ułożyć przyjaciółce na udach. W ten sposób mogła rozmawiać z nią twarzą w twarz. Jej szmaragdowe tęczówki zapłonęły łagodnie.
- Powiedz mi Arumionosi, moja droga. Czymże sobie zasłużyłam na twoją cudowną osobę? - Delikatny uśmiech przebiegł przez jej usta. - Gdyby nie ty, nigdy bym nie dotarła tak daleko. Nigdy bym nie pomyślała, że można więcej. A teraz?
Znów delikatny śmiech, lekki niczym powiew wiatru.
- Zaraziłaś mnie pociągiem do potęgi, kochana, i za to jestem twoją dłużniczką do końca wszelkich nocy. - Westchnęła i utkwiła spojrzenie w suficie, a na jej twarzy pojawiło się rozbawienie. - Tak wiele pragnę… Tak wiele mnie jeszcze czeka… - Zamknęła oczy i wyciągnęła dłoń przed siebie, jakby wskazywała na coś, co miało być zawieszone w powietrzu przed nią. - Widzę całą sieć możliwości. Atrakcyjnych, niebezpiecznych, rozsądnych. - Opuściła dłoń i otworzyła oczy. - I mam cholerną ochotę sięgnąć po wszystko na raz.

Prawda była taka, że Katsu rozwijała się tak szybko, że czasami zdawało się, że sama za tym rozwojem nie nadąrzała. Gdy urodziła się po raz drugi, w sypialni pewnej młodej, zniszczonej przez życie kobiety, jej umysł był kłębkiem pytań, niepewności i strachu. Upływający czas zdawał się z początku wcale nie przynosić odpowiedzi, a jedynie więcej pytań.
Była demonem okrutnym czy miłosiernym? Nienawidziła ludzi? Czuła odrazę? Czego pragnęła?
Kluczem do sukcesu było doświadczenie, odpowiednio dobrane towarzystwo i mnóstwo czasu. Z wolna odpowiedzi zaczęły kreować się same, a Katsu doświadczyła olśnienia, według którego szukanie odpowiedzi na siłę, spowalniało proces rozwoju. Tak też znalazła się u boku Arumionosi, która wzięła sobie za punkt honoru nauczyć szmaragdowookiego demona ogłady i rozsądku, a ponadto stała kimś o znacznie większym znaczeniu.

Znajdowały się w przyjemnym impasie między jedną a drugą nocą. Posiłek został spożyty obficie, niemalże ponad ich potrzeby, a schronienie znalezione w miejscu względnie bezpiecznym i odludnym. Zdawało się, że mogły nazwać to pełnym sukcesem. A to, wraz z satysfakcjonującym obżarstwem, otuliły demonie umysły oazą świętowania i spokoju. Skryte za dębowym stołem, mogły oddać się pozostałym znanym sobie przyjemnościom, na jakie tylko naszła je ochota.

- Ludzie czują tak wiele… - wymruczała z namysłem, poddając się pieszczotliwemu dotykowi Arumionosi i przymykając oczy niczym kot. - Mnie głowa boli od samej namiastki tego…

Nie zawsze wypowiadała się o gatunku ludzkim z wyższością czy odrazą. Byli jedzeniem. Byli słabi. A jednak w jakiś sposób ją fascynowali szeroką gamą emocji, które potrafili z siebie wydobyć. Niektórzy pozostawali tylko mięsem, zwierzyną, nic nieznaczącym posiłkiem. Inni jednak potrafili wzbudzać w Katsu coś, czego nie umiała nazwać. Czy to było jedynie zaciekawienie, czy też może coś więcej? Muzan jeden raczył wiedzieć.

Były pytania warte zastanawiania się nad nimi, jednak żadne z nich nie było na tyle ważne, aby odwrócić uwagę Katsu od dłoni Arumionosi, błądzących przyjemnie po jej ciele. Parę razy z jej gardła wyrwał się pomruk zadowolenia. Umysł przestawiał się powoli na te bodźce, nie mogąc utrzymać uwagi na konstruktywnej rozmowie.

- Hmm… lojalnością… - powtórzyła z rozbawieniem i podniosła się, aby znaleźć się na poziomie twarzy towarzyszki. - O to nie musisz się martwić – wymruczała z szelmowskim uśmiechem, przesuwając spojrzeniem po Arumionosi i odgarniając kosmyk włosów z jej twarzy. - Jestem cała twoja, skarbie.

Gdy demonica ją pocałowała, Katsu nie pozostawała dłużna. Z początku pozwalała żeby drobne, niewinne muśnięcia podrażniły się z jej umysłem, który wołał o więcej. Z lekkim uśmiechem poddawała się temu, co Arumionosi z nią robiła, czując jak rosnące napięcie powoli daje się we znaki.
Namiętność przyszła szybko, narastająco niczym nieuchronna i niepowstrzymana fala. Katsu usiadła okrakiem na kolanach przyjaciółki i dwiema dłońmi bawiąc się jej ciałem, oddawała się pocałunkom. Palce dotykały skóry, przesuwały po niej i zaciskały za każdym razem, gdy tylko natrafiły na krągłość, pazury zostawiały swoje podłużne ślady. W pewnym momencie Katsu oderwała się od warg Aru i zsunęła ze swoimi pocałunkami na szyję i dekolt demona. Na zmianę całowała i przygryzała skórę, a dłonie ze swoimi pieszczotami schodziły coraz niżej. Śmiało i odważnie.

Nawet jeżeli przez myśl Katsu przebiegały jeszcze jakiekolwiek konkluzje na temat zachowań ludzkich, ich emocji i związanych z tym ewentualnych konsekwencji, dotyk Arumionosi, jej pocałunki i niecierpliwość bezwzględnie sprawiały, że umysł w końcu całkowicie się oczyścił i nastawił tylko na doznania.
Siedziała w rozkroku na demonie, łaknąc jej pożądania i tego wzajemnego oddania, które wypełniło pomieszczenie w ten sam sposób, co wcześniej rozlany zapach świeżej krwi. Te dwa odory – namiętność i okucieństwo – zmieszały się ze sobą, tworząc połączenie, które potrafiło całkowicie usidlić zmysły.
Bliżej… bliżej… jeszcze odrobinę bliżej…

Taniec dwóch ciał trwał niemalże całą pierwszą połowę dnia. Pośród odoru świeżej krwi i wciąż wiszącego w powietrzu uczucia przerażenia ich ofiar, dwie demonice kąpały się w posoce niepochamowanego pożądania do wszelkich znanych sobie przyjemności. Zbliżone do siebie, za każdym razem zdawałoby się coraz bardziej, utrwalały tę więź, niezwykłą i zdawałoby się niemożliwą do przerwania. Nie tak naprawdę. Zupełnie jakby łączyło je coś więcej, aniżeli zwykła relacja, nieważne jak bardzo skomplikowana, jak bardzo bliska. Tutaj chodziło jeszcze o coś więcej. Przywiązane niemalże fizyczne, sprawiające że ich umysły połączone były nicią lojalności i tego czegoś… Czegoś, na co ludzie z pewnością mięliby nazwę, jednak Katsu nie miała pojęcia jaką.
Czy to było uczucie, tak bardzo niezwykłe dla demonów? Czy może było to jedynie złudzenie o czymś wyższym, podczas gdy w rzeczywistości, relacja tych dwóch okrutnych przyjaciółek polegała na wzajemnej przychylności, która trwała jedynie tak długo, jak długo nie pojawił się żaden otwarty konflikt?
Tego dnia, w chacie pochłoniętej przepychem okrucieństwa, Katsu nie potrafiła sobie wyobrazić takiej sytuacji. Arumionosi była dla niej bliższa niż siostra, chociaż nigdy siostry nie miała. Gdy jednak wyobrażała sobie siłę więzi rodzinnych, zdawały się być kruche i nic nieznaczące, w porównaniu z relacją, która łączyła ją z trójoką.
Pamiętała w końcu list, który napisała jako martwy już człowiek, zaadresowany do jej brata. Jeżeli to był wyznacznik bliskości rodziny, mogła spokojnie uznać, że Arumionosi była dla niej kimś więcej niż ten godny pożałowania człowiek.
A tak jej się przynajmniej wydawało tego dnia, gdy wspólnie celebrowały swoją potęgę.

W końcu przyszedł ten moment, w którym słońce znów skryło się za horyzontem, a dwa demony mogły udać się w dalszą podróż.

z/t x2

Powinien być szczęśliwy. Demony bez większego problemu utrzymały miasto pod swoją kontrolą. Jednak tak nie było. Yamato czuł niedosyt. Liczył na rzeź, rzeki krwi i regularną wojnę, a dostał oberwanie chmury. Nawet niezbyt dobrze mu poszło w bambusowym lesie. Garstka mieszczan było jak machnięcie ręką. Nie przynosiło absolutnie żadnej satysfakcji. Ostatnie kilka dni spędził pod szerokim kapeluszem. Nawet jak się skończyła ulewa w stolicy, to nie oznaczało, że pogoda dała za wygraną. Wciąż cały czas echo deszczu wisiało w powietrzu.
Oczywiście miało to swoje zalety. Zachmurzenie powodowało, że demon mógł stosunkowo swobodnie podróżować również za dnia. Naturalnie, dla świętego spokoju przybrał swój wyświechtany wygląd mnicha. Obszerne słomkowe nakrycie głowy i dłonie schowane w rękawach kimona. Koniec przebrania dopełniał względnie neutralny uśmiech, choć wciąż się w nim gotowało, na myśl o niefortunnym zakończeniu kampanii pod Kioto. Jak przystało na obywatela świata, nie miał większego celu swojej podróży. Szukał kolejnych sposobów żeby stać się silniejszym. Co prawda uroczyście awansował w rangach demonów, to nie traktował tego jako wielką nobilitację. Rozumiał, że w rzeczywistości iyayoizuki to określenie na nieco lepszy brud za paznokciami. Same w sobie rangi go nie interesowały, ale była to manifestacja siły, a to już się liczyło.
Rozważając swoją przyszłość trafił przypadkiem nad niewielką rzekę. W szumie wody było coś kojącego, choć raczej podchodził do tego z płonną nadzieją, była to jedna z przypadłości demonów. Często z przyzwyczajenia podejmowali kroki typowe dla ludzi, mogło być to echo przeszłości, choć wątpliwie żeby im pomogły.
Wkrótce zorientował się, że coś było nie tak. Nie był tu sam. Kilkadziesiąt metrów przed nim szedł jakiś jegomość. Wiedziony grzeszną ciekawością mnich nieco przyspieszył. Co mogło kogoś innego sprowadzić nad rzekę i do tego kierował się z dala od Kioto. Całość była podejrzana, ale ostatecznie spotkanie mogło rozwiązać kilka problemów z jakim się dzisiaj borykał. Nadganiając dostrzegł kilka niepokojących szczegółów. Pierwszym, najbardziej rzucającym się w oczy był miecz. Drugim był nieortodoksyjny strój. Jednak ten pierwszy był swoistym “być albo nie być”. Na ogół opcje były trzy. Samuraj, zabójca demonów lub bandyta. Właściwie to żadna nie wykluczała pozostałych. Postanowił, że pozwoli sobie na moment rozrywki, więc nie zaczął się skradać jak jakiś złodziejaszek, a raźnym krokiem, dbając by robił uprzejmie nieco hałasu zaczął doganiać mężczyznę.
- Dzień dobry! - Pozdrowił go z uprzejmym uśmiechem gdy ten się kiedykolwiek odwrócił. - Jest pan przypadkiem samurajem? - Zapytał o najnudniejsza opcję, w ten sposób mogło być tylko lepiej.