Szpony Saidaia zatopiły się w ciele demonicy. Z początku miał zamiar ją rozszarpać, rozlać jej krew i strzępy ciała w całym lesie. Nagle jednak do jego uszu doszło triumfalne "Znalazłam Cię", które wydobyło się z ust kobiety. Na twarzy Imagawy pojawiła się niemała konsternacja. - Znalazłaś mnie? W jaki sposób? Przecież żeby mnie znaleźć, musiałabyś najpierw mnie zgubić. Odwrócenie wzroku tego nie czyni. Poza tym.. - Wyrwał swoje ostrza z ciała demonicy i cofnął się o kilka kroków. - Chciałaś zagrać w berka, a nie chowanego. Czyżbyś w trakcie pomyliła zabawy i ich zasady?
Dłonie Saidaia powróciły do normalnego kształtu. W tej jednej chwili ponownie wrócił do swojego "ludzkiego ja". Szkoda, a wszystko zaczynało wyglądać tak ciekawie. Imagawa zamknął oczy i westchnął cicho - cała adrenalina, którą w sobie wytworzył zniknęła w ciągu chwili. Otwierając oczy, Saidai spojrzał na Kitsune: - Dziękuję za tę chwilę zabawy. Teraz niestety muszę Cię opuścić. Życzę miłego dnia. - Po tych słowach Imagawa ukłonił się swojej towarzyszce, a następnie wyruszył w stronę wyjścia z lasu. Jego celem Były obrzeża Osaki, z których mógłby udać się w dalszą podróż do ukochanego Edo.

z/t

Nie każdy obrót spraw był taki, jak by sobie życzyła tego druga strona. I tym razem nie było inaczej. Gierki Kitsune miały jedną ważną zasadę - brak jakichkolwiek reguł i zasad. Cała reszta nie miała znaczenia. Każdy bawił się tak jak chciał i tak jak lubił. Nic więc dziwnego, że zabawa w berka zmieniła się w zabawę w łapanie. To ona złapała jego, czyli wygrała. I tyle. Nie było w tym nic wyjątkowego, jeśli znałby ją trochę lepiej. Okazało się jednak, że tym razem nie było im dane tak naprawdę się poznać. Kitsune, została zraniona, jednak nie na tyle poważnie, żeby specjalnie uszkodziło to jej demonie ciało. Trochę bólu i krwi jedynie podsyciło jej chęć do dalszej zabawy. Niestety ta zaraz po tym dobiegła końca i obydwoje musieli się rozejść. Było to ich pierwsze spotkanie, ale czy ostatnie?

zt

Gdy wracałem do Yonezawy usłyszałem dziwne pogłoski, podobno jakiś zabójca demonów maczał palce w znikaniu ludzi. Musiałem sprawdzić, czy w tej plotce było, chociaż ziarno prawdy. Zboczyłem znacząco z trasy i wysłałem kruka, do siedziby, aby poinformować ich, o zaistniałej sytuacji. Dokładnie opisałem zabójcę, o którym krążyły historię i oczekiwałem na informacje, zwrotną, głęboko się zastanawiałem czy w ogóle opis pasował do jakiegokolwiek zabójcy, czy może historia została, wyssana z palca , a ja traciłem tylko czas, niepotrzebnie zbaczają z drogi. Jednak to dopiero będę mógł sprawdzić na miejscu, teraz i tak nie uwierzyłbym w żadne zapewnienie, jeżeli nie sprawdziłbym tego na własne oczy.
Chciałem wiedzieć, czy był to jakiś podrzędny przestępca, czy faktycznie jakiś członek korpusu zdradził. Tak czy siak, trzeba było to ukrócić, co prawda nie dostałem jeszcze informacji zwrotnej, ale wiedziałem, że korpus nie zostawi czegoś takiego. W końcu reputacja była nam potrzebna, żeby nie powtórzyła się z sytuacja z Kioto i Osaki, gdzie zostaliśmy przegonieni przez ludzi.
Odkrycie dokładnego miejsca, w którym powstała owa plotka, nie było takie proste. Przypomniało to trochę, jakbym szedł po nitce do kłębka i to po sznurku, który miał wiele węzełków, ale w końcu udało mi się ustalić, w której osadzie narodziły się ta straszna bajka. Wszedłem do niej spokojnym krokiem i próbowałem najpierw po prostu ją zinfiltrować i sprawdzić jak ludzie reaguje tutaj na członka korpusu, specjalnie schowałem swoje białe haori i zostawiłem mocno rozpoznawalny strój typowego zabójcy demonów. Nie musiałem długo czekać na reakcje, zauważyłem wrogie spojrzenia, ludzi, którzy szybko kryli się we własnych domostwach i starców, którzy wskazywali w moją stronę palcami i bełkotali coś pod nosem. Wiedziałem, że z dorosłymi raczej nie udam mi się nic ustalić, może i tym razem dzieciaki okażą się lepszymi informatorami niż ich rodzice. Dostrzegłem grupkę dzieciaków, postanowiłem do nich podejść i zagadać.
- Siemka, chcecie mo.... - Nie zdążyłem do kończyć, jak zobaczyłem lecący w moją stronę kamień, zrobiłem szybki krok w bok. Chciałem coś powiedzieć, ale zobaczyłem, jak złość w ich oczach iskrzyła i usłyszałem żal w głosie. Ktoś odebrał im kogoś ważnego i na pewno robił, to w standardowym uniformie zabójcy. Czieciaki były rozżalone i bardziej otwarte niż dorośli.
- Spadaj, śmierdzący porywaczu.... oddawaj nam Chikaze, Nosuke i Yaragiriego! - Poleciały kolejne kamienie w moją stronę, nie miałem problemu, żeby zrobić te kilka uników i wyjść poza zasięgi ich rzutu. Nie wiedziałem, co dokładnie stało się w wiosce, bo nikt nie chciał ze mną rozmawiać i wszyscy unikali. Opuściłem wioskę jak na razie i tak nie miało sensu się tam kręcić i strofować ludzi. Nie opodal wioski trafiłem na jeziorko, w którym pływały dzikie karpie koi.
Musiałem ochłonąć i przemyśleć co dalej, i na pewno zaczekam, aż wróci kruk z informacjami. Wioska obwiniała korpus za zniknięcia ludzi i nie było mowy, że to była tylko plotka. Niestety ten koleś tak mocno naruszył dobre imię korpusu, że nie miałem szansy, żeby zdobyć informacji z pierwszej reki i błądziłem po omacku. Jak miałem cokolwiek rozwiązać, jeżeli nie miałem żadnych informacji i nie mogłem przesłuchać świadków, chyba będę musiał liczyć na łut szczęścia i uśmiech los. Kto wie, może porywacz sam do mnie przyjdzie i problem rozwiąże się sam, jedyne co mnie martwiło to co on zrobił z tym wszystkim ludźmi, trochę trąciło, to jakby jeszcze jakiś demon maczał w tym palce.
W końcu kto porywałby ludzi tylko z jednej wioski i jeszcze wracał cały czas. Słońce już kierowało się ku zachodowi, zostało jeszcze maks dwie, może dwie i pół godziny dnia i może będę miał pewność, co kryło się w okolicznych lasach. Siedziałem sobie na kamieniu i mocno się zastanawiałem, co powinienem zrobić z tym fantem.

Siedziałem na kamieniu i zastanawiałem się, dlaczego ludzie byli tak wrodzy w stosunku do mnie, okej rozumiem, że ktoś w podobnym ubraniu był odpowiedzialny za zniknięcia ludzi z tej wioski, może myśleli, że jestem jego wspólnikiem i przyszedłem porwać jeszcze więcej osób. Dużo rzeczy nie grało w tym wszystkim, jaki przestępca wracałby na miejsce zbrodni i porywał kolejne osoby, musiałby być niezwykle bezczelny albo mieć świadomość, że nikt nie jest w stanie go zatrzymać czy zaszkodzić. Tak jakby kompletnie nie obawiał się wzburzonych wieśniaków czy inny osób mogących go powstrzymać. Z moich rozmyśleń wyrwała mnie drobna blondynka, odruchowo dłoń spoczęła na tsuce miecza, w końcu nie wiedziałem kto to, a zobaczyłem, że jest uzbrojona. Widziałem jak, zamiast otworzyć usta, coś zaczęła bazgrać, a następnie pokazała mi wiadomość, po której odetchnąłem z ulgą, a więc była członkiem korpusu. Chyba była nie mową, skoro nie używała słów, chociaż być może po prostu wstydziła się przy kimś obcym? Ta druga opcja wcale nie wydawała się taka niedorzeczna, w końcu na świecie są różni ludzie i nie byłoby to nic aż tak niezwykłego, skoro demony istnieją.
- Kagami Yuichiro, Mizunoto z oddechem płomienia. Miło mi Ciebie poznać Ena. - Wyciągnął dłoń wierzchem w jej stronę i ujawniłem tatuaż zabójców z rangą. Teraz miała pewność, że byłem członkiem korpusu, w końcu każda przyjęta osoba do organizacji dostawała taki znaczek. Technicznie dziewczyna mogła również używać go, aby się przedstawić i miałaby łatwiej.
- Tak słyszałem o tym i właśnie dlatego tutaj przybyłem. Ciebie też tutaj sprowadziły te okropne plotki? - Zapytałem ciekawy, czy tylko mi się jej zasłyszało, czy do innych zabójców również dotarły takie wiadomości. Im więcej pisała na kartce, tym coraz bardziej się upewniałem, że z jakiegoś powodu nie może mówić. Nie spotkałem się wcześniej z taką osobą, było to dla mnie całkiem nowe doznanie, ale nie było aż tak dziwne jak myślałem, że będzie. Przypominało to trochę grę w hasła albo kalambury, gdzie ze zbioru słów trzeba było wyciągnąć przekaz.
- Próbowałem dowiedzieć się czegoś w wiosce, ale ludzie nie chcieli ze mną gadać i dzieciaki mnie przepędziły, rzucając kamieniami, dlatego po prostu się wycofałem... Nie ma się co im dziwić, w końcu pasowałem trochę to rysopisu tego zabójcy, tylko on miał pomarańczowe włosy, a nie czerwone.... Posłałem kruka do siedziby z raportem kilka dni temu. Powinien niedługo wrócić z wytycznymi i informacjami czy w ogóle w szeregach zabójców był ktoś, kto zgadzałby się z rysopisem z plotek.- Odpowiedziałem jej bardzo wyczerpująco, ale nie robiłem tego ciągiem, co jakiś czas robiłem przerwę między słowami, aby mogła sobie spokojnie przyswoić informacje i pomyśleć. W trakcie naszej rozmowy ujrzałem kolejną osobę tym razem chłopaka, odpowiedziałem mu skinieniem głowy. A więc troje zabójców się tutaj zebrało, ciekawe czy ktoś jeszcze przyjdzie, sprawa nabierała rozmachu.

- Ena mamy trzeciego chyba wspólnika do tego zadania albo to ten, co porywa... Chociaż nie sądzę, żeby tak ochoczo podszedł do innych zabójców. - Powiedziałem krótko ciepłym głosem, nie pasował do opisu, jedyne co w pewnym stopniu mogło się zgadzać to kolor włosów, chociaż w plotkach był zdecydowanie jaśniejszy i wpadający w pomarańczowe tony. Więc to nie mógł być ten, który porywał ludzi z tej wioski. Jego słowa nieco mnie rozbawiły, aż się uśmiechnąłem delikatnie, w końcu było to bardzo niecodzienne. Chyba był stosunkowo nowy w szeregach korpusu albo nie wiedział, jak wygląda dochodzenie. 
- Nie, nie porywamy ludzi. Ja nazywam się Kagami Yuichiro, jestem zabójcą z oddechem płomienia. A to jest Ena zabójczyni z oddechem wiatru. Chyba nie potrafi mówić albo nie może, dlatego używa alternatywnego sposobu. - Odpowiedziałem krótko chłopakowi i wyręczyłem w pisaniu blondynkę, w końcu musiałaby znowu przerzucać kartki nie potrzebnie. Miałem nadzieje, że nie będzie miała mi tego za złe, w końcu chciałem jej tylko pomóc. 
- Tak jak wspomniałem przed chwilą koleżance, przepędzili mnie  z wioski. Jak tylko usłyszałem te pogłoski, wysłałem kruka i czekam, aż wróci z wytycznymi i pomoże przesiać plotki od autentycznych informacji, co by nie polegać na informacjach z opowieści, która była opowiada po tysiąc kroć przez różnych ludzi. - Poinformowałem chłopaka, który się nie przedstawił, jak się miała sytuacja. Musieliśmy uformować jakiś plan, skoro cała nasza trójka miała zamiar zająć się tym problemem. Koordynacja i podział obowiązków, to była istotna sprawa w grupie, w końcu chyba nikt nie chciał, marnować energii na robienie dokładnie tego samego co kolega.
- Skoro jesteśmy tutaj w trójkę, to rozumiem, że wspólnym siłami rozwiążemy te tajemnice i problem nękający wiosek?- Przyjrzałem się twarzą swoich towarzyszy badawczo. Ena raczej chciała współpracować, kwestia tego rdzawego chłopaka, w końcu był dość osobliwą jednostką, ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Z drugiej strony kto wie, może się myliłem i tak naprawdę trafiłem na grupę indywidualistów i będziemy się ścigać o to kto pierwszy dorwie impostora.
- Niedługo się ściemni, a podobno pojawia się w wiosce o zmierzchu. Więc mamy jeszcze trochę czasu na obmyślenie planu, no, chyba że się wam narzucam, a wy wolicie działać sami? - Zapytałem dla pewności, nim zapędziłem się za daleko, w sumie to od tego powinienem zacząć, a nie. Pojawianie się porywacza wieczorem były trochę podejrzane, w głowie miałem różne teorie, ale myśl, że zrobił to demon, wydawała mi się mocno niedorzeczna w końcu, po co miałby to robić? Skoro mógłby po prostu ich wszystkich zeżreć jednej nocy czy nawet zniewolić i zmusić do posłuszeństwa.

Kashiwa miał sporą wyobraźnię całkiem, to trzeba było przyznać. Jego specjalizacja wymagała od niego kreatywności, w końcu potrzeba jej do opracowywania nowych projektów. Nawet jego zainteresowania jej wymagały, jako że każdy obraz to praktycznie pokaz jego wyobraźni.
A jednak nie jest w stanie wyobrazić sobie gorszego startu.
- A. Dobrze wiedzieć – mruknął, ledwo powstrzymując zawstydzenie na swojej twarzy. Jeszcze brakowało, żeby ta drobna dziewczynka zaczęła się z niego śmiać. Nie miał jej tego za złe, bo szczerze? Zrobiłby pewnie na jej miejscu to samo. - Kashiwa. Rzemieślnik Ne. – W tym momencie pewnie jego rozmówcy mogli zadać sobie jedno zajebiście ważne pytanie: co on tu, kurwa, robił? - Mam się… rozejrzeć.
Bo w sumie nie wiedział jak inaczej to nazwać. Potrzebowali frajera do wykonania jakiejś roboty, żeby nie było, że rzemieślnicy nic nie robią poza gmeraniem w drewnie i zawiasach, a akurat on miał pecha, że się napatoczył w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie.
Nie trzeba było jednak wyczulonego wzroku, żeby zobaczyć jego brak entuzjazmu do tego zadania.
- Jak już tu jesteśmy…
Bo przecież chyba nie obróci się na pięcie i nie spierdzieli, co nie? Byłoby to dokładnym przeciwieństwem tego, co miał zrobić. Nawet jeśli bardzo chciał to teraz zrobić, bo pracowanie z użytkownikami Oddechów zawsze przyprawiało go o dodatkowy stres. Jakby w ogóle już nie był z samego założenia zestresowany, bo interakcje z ludźmi. Nie czuł się źle z powodu tego, że jakby znalazł się w oddziale Zabójców Demonów tylko i wyłącznie na życzenie opiekuna całej wioski, a nie z powodu jakichś własnych pobudek. To nie tak, że było mu to wszystko obojętne – bo nie było, broń Boże – ale momentami to wszystko wydawało się takie… odległe.
A współpraca z użytkownikami Oddechów mu to dodatkowo przypominała.
- Zdecydowanie wypadałoby obmyślić jakiś plan – powiedział w odpowiedzi na pytanie Kagamiego. - Sprawa wydaje się dosyć podejrzana, zatem dobrze byłoby działać w grupie. – Obecnie dużo bardziej groziło im bycie przepędzonym przez okolicznych mieszkańców, aniżeli cokolwiek poważnego, aczkolwiek nigdy nie mów nigdy. Zawsze mogło się okazać, że za drzewem czyhało na nich niebezpieczeństwo. - Jednakże skoro nie mamy żadnych poszlak…
Jego wzrok przykuła tabliczka Eny. Zawiesił głos, kiedy na nią patrzył, co prawdopodobnie nie było dobrym posunięciem, jeśli chciał ukryć przed nimi fakt, że jego umiejętności czytania były takie… słabe dosyć. Patrzył na to, jak narysowane znaki wydawały się wyginać we wszystkie strony, ale nie sprawiało to, że były łatwiejsze do przeczytania.
O… osobowo? Oso… ba? Oso… bno? Osobno? Osobno!
- Tak, może dobrze będzie działać przez chwilę osobno – dodał. Zupełnie jakby wcale nie zajęło mu nadzwyczajnie długo, żeby odszyfrować wiadomość. - Żeby przeczesać większy teren. – O tak, im więcej słów powie, tym bardziej pewnie zamażesz ślady. Na pewno. Totalnie. - A potem omówić to, czego się dowiedzieliśmy.
Jak poważnie to brzmiało.

Blondynka dość szybko rozwiała wszelkie moje wątpliwości i nie tylko względem tego czy się przyłączy do tej roboty. Teraz również wiedziałem, że nie mówiła, bo tak naprawdę nie była w stanie przez amputowany język, a przynajmniej nie mogła mówić w pełni rozumianym dialektem, w końcu niektóre słowa były bardzo trudne do wymówienia, nawet jak się miało cały język. Jej rana nie obrzydziła mnie w żaden sposób i na pewno nie dałem tego po sobie poznać, bardziej było mi odrobinę przykro, że coś takiego ją spotkało. Czy ona w ogóle mogła czuć smak jedzenia w takim razie? To było pytanie, które mimowolnie pojawiło się, w mojej głowię, ale to nie był czas i odpowiedni moment na takie rzeczy.
Chłopak w tym czasie się przedstawił, w sumie mogłem się tego spodziewać, że nie posiada on żadnego oddechu, w końcu nie widziałem nigdy nikogo z bronią drzewcową, ale tego nie mogłem być w stu procentach pewny, w końcu nowy oddech może powstać zawsze, skoro do tej pory tyle ich powstało. Tylko pozostaje kwestia talentu, którego raczej mi brakowało, a przynajmniej takie odnosiłem wrażenie gdy uczyłem się oddechu płomienia. Może inny byłby bardziej dla mnie odpowiedni albo naturalny, a może problem tkwił w wyuczonych ruchach ze zwykłe kendo.
Ciężko to teraz stwierdzić i nie ma sensu szukać powodu swoich nieudolność, pewnie gdybym finalnie go nie opanował, sam musiałbym zostać jednym z Ne. Tylko, czym bym się zajmował wtedy, chyba opiekowanie się zwierzętami by mi odpowiadało, pytanie, czy zwierzęta nie miałby nic przeciwko. Pomysł z rozdzielenie się był dobry i na pewno warty spróbowania, Ena i Kashiwa wyglądani dość nie pozornie i bez munduru nie będą zbytnio rzucać się w oczy. Kto wie może, mieszkańcy sami ich ostrzegą, że coś złego dzieje się w okolicy.

- Od ludzi i tak zbyt dużo się nie dowiemy, chociaż może z wami chętnie porozmawiają niż ze mną. Rozdzielnie się to na pewno dobry pomysł, w dużej grupie na pewno wprowadzimy zbyt duże zamieszanie i niepotrzebny popłoch wśród ludzi. Lepiej tylko zdejmijcie, mundur i załóżcie coś bardziej codziennego i spróbujecie wypytać ludzi. A ja w tym czasie zajmę się obserwacją okolicy i poszukam poszlak albo śladów. - Podniosłem się z kamienia i uśmiechnąłem delikatnie, momentalnie poczułem, jak na czubku głowy usiadł mi mój kruk, a skąd to wiedziałem? Bo tylko on sobie pozwalał na takie zachowanie w stosunku do mnie, może za bardzo go rozpieszczałem ziarnami, albo tropiciel, który go szkolił, trochę zjebał robotę. Ciężko powiedzieć, ale skoro takiego dostałem, to musiałem z nim jakoś współpracować i znaleźć złoty środek do celu. Chociaż i tak zrobił postępy, wcześniej był tak wredny gdy nie dawałem mu smaczków, że potrafił mi się załatwić na głowę albo ramie.

- Kagami Yuichiro. - Ptak zamilkł i pochylił głowę, spojrzał mi w oko i stuknął mnie dziobem w czoło. - No już Ci daje... Nie musisz za każdym razem się tak upominać, ty interesowny żarłoku. - Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem z niej kilka nasion słonecznika i orzechów. - Wybaczcie, sam nie wiem czemu, on taki jest... Chyba trafił mi się wadliwy egzemplarz. A teraz mów co wiesz o tym wszystkim. - Mówiłem z przekąsem te słowa, ale finalnie wzruszyłem tylko ramionami. Brakowało mi już do niego siły, to i tak dobrze, że teraz zawsze miałem garstkę  nasion czy owoców. - Podejrzany to Sama Hideo, pomarańczo włosy dobrze zbudowany zabójca z oddechem płomienia, który nie wrócił z ostatniej misji. - Gdy kruk skończył, przekazywać wiadomość wzleciał do góry, żeby sobie przysiąść na gałęzi drzewa. Więc już, chociaż mieliśmy pewność, że faktycznie mógł tutaj działać dezerter z naszych szeregów.

- Tak jak słyszeliście, uważajcie na wysokiego dobrze zbudowanego rudowłosego. Dobrze, że miał inny odcień włosów, chociaż niewiele brakowało, gdyby miał bardziej blond włosy, pewnie moglibyśmy uchodzić za braci. Nigdy nie spotkałem go w Yonezawie więc musiał zakończyć szkolenie sporo przede mną uważajcie na siebie i w razie zagrożenia każcie krukowi, żeby krążył nad osadą, wtedy zjawie się jak najszybciej... Powodzenia, spotkajmy się tutaj za kilka godzin. - Mówiłem spokojny głosem, teraz wiedzieliśmy z kim mamy do czynienia i jak dokładnie wygląda. No i mieliśmy przewagę liczebną, że on będą zabójcą z oddechem płomienia na pewno nie zna Eny i Kashiwy, a to już duży element zaskoczenia.
- Kagami Yuichiro. Masz wrócić do Yonezawy . - Już miałem ruszyć na poszukiwania, gdy kruk przekazał drugą wiadomość. To dopiero był wadliwy egzemplarz, zamiast zacząć od tego, to najpierw przekazał informacje, na które czekałem. Chociaż z drugie strony to ja mu poleciłem powiedzieć, czego się dowiedział o podejrzanym. - W takim razie muszę to zostawić w waszych rekach, ale jeżeli nie chcecie to nie musie brać tego na własne barki, nie wspomnę o was w razie czego. - Byłem zakłopotany, ale nie mogłem zignorować takiego polecenia, zostawiłem decyzje w ich gestii i ruszyłem z powrotem do Yonezawy.

Z/T (Brak możliwości ukończenia. Nie che tego w ogóle rozliczać. Traktujcie mój wystep tutaj jako npc.)

To miał być jej ostatni przystanek, tak przynajmniej sobie powtarzała. Chociaż noce były długie, to dla niej wydawały się wciąż zdecydowanie za krótkie, by przekroczyć taki dystans. Ciało, choć obdarzone nadludzkimi możliwościami, wciąż było poddane podstawowym zasadom tego świata. Nie mogła mknąć niczym spadająca gwiazda po bezchmurnym niebie. Nawet jeśli skacząc w przód, mogła powalić zwierzę z kilku metrów, nie była tak szyba jak iskrzące się omeny ciemnego nieba.
Nie była pewna dlaczego przystanęła właśnie tutaj. Coś mówiło jej, że powinna się zatrzymać, choćby na chwilę i oddać się przemyśleniom. Czy było to wołanie tej "martwej" części, która odeszła wraz z odrodzeniem? Nie wiedziała, a zapytać też nie mogła. Pozostało jej podać się tej nieznanej i uporczywej nostalgii, która zawładnęła nią. Zbliżała się do kapliczki, powoli i ostrożnie, jakby bojąc się, że za moment stanie w płomieniach. Daleko było do świtu, więc skąd w niej ta obawa się narodziła? Nie wiedziała, ale czuła jakby kalała to święte miejsce swoją obecnością. Ciężko zrozumieć te podszepty, które brzmiały w jej głowie. Takie obce, takie ciężkie i męczące. Czy to było normalne? Nie wiedziała, była zbyt młoda. Pozbawiona jakiegokolwiek sensownego doświadczenia, błąkająca się wśród nocy, nie mając żadnego drogowskazu poza tym, który prowadził ją wprost do Oguni, do ich "domu". O ile demony jakiekolwiek miejsce mogły nazwać domem.
Dlatego kiedy przysiadła przy kapliczce zaczęła zastanawiać się jak tam jest. Czy to miejsce jest jak kraina snów, a może bliżej mu do najgorszych koszmarów.

Próbowała zatopić się w myślach, które były jak smoła. Nie mogła ujrzeć co kryje się pod powierzchnią, jakie tajemnice czekają na odkrycie. Wszystko wydawało się jakby nieistniejące, ale przecież czuła jak uwiera ją w środku. Dziwne, powinno coś tam być, pewność budziła rozdrażnienie, z którym nie mogła sobie poradzić. Kimże była przed odrodzeniem. Dlaczego zmierzała do domu demonów? Co ją tam czeka? I przede wszystkim, czy jakiekolwiek pytanie ma znaczenie.
Dźwięk bębnów wybił ja na tyle, by skierowała wzrok na tego, który jej przeszkadzał. Myślała, żeby się na niego rzucić, ale dość szybko dotarło do niej, że jest demonem jak ona. Przetrawiając informację, przechyliła głowę na prawy bok, a białe kosmyki leniwie otuliły jej lewy policzek. Początkowo mężczyzna nie robił sobie nic z obecności Ginkatsu, to też nie odzywała się. Dopiero kiedy zwrócił się do niej bezpośrednio, zamrugała jakby próbując przywrócić świadomość do rzeczywistości.
— Oh, mnie? — Rozejrzała się szybko, ale nawet i bez tego wiedziała, że jedynymi "żywymi duszami" tutaj są ona i ten nieznajomy staruszek. Przyznała w duchu, że o wiele bardziej pasował do tego miejsca niż ona, był o wiele dojrzalszym, przynajmniej z wyglądu. — Powiedzmy, że ciekawość... I niemy podszept. — Trudno inaczej było jej określić to, co pozostało z jej człowieczego życia. Jakieś pragnienie, coś niesamowicie ulotnego, bo nie mogła po to sięgnąć. Przecież tyle co została przemieniona, a nie wiedziała co się z nią działo choćby tydzień temu. Dlaczego? Czy wszyscy wybrańcy muszą się mierzyć z takimi problemami?
Zachęcona przez ciepłą aurę staruszka, uznała że może nieco się rozgadać, a może była to dziecięca naiwność, która w niej została?
— Pytania? — Zamyśliła się, zerkając na pływające karpie koi. — Kapliczka pewnie mi nie odpowie ani ryby tutaj tańczące, ale może ty wiesz, staruszku... Jak jest w Oguni? — Spojrzała jeszcze raz na nieznajomego z wyczekującym wyrazem twarzy. Na pewno nie miała złych zamiarów, emanowała wręcz szczenięcą ciekawością.

Była z lekka zaskoczona odpowiedzią nieznajomego. Założyła przecież, że będzie znał odpowiedzi, wszak starość zwykła wiązać się z ogromną mądrością oraz wiedzą. Jakoś pamiętała to, miała wyryte w swojej głowie, może wciąż z czasów, kiedy była tą słabą istotą? Nie była pewna co było jej obecną myślą, co wynikało z ludzkiego istnienia, a co nadał jej Stwórca w swej nieopisanej łasce.
— Taki stary, a jeszcze go tam nie było? — Powiedziała na głos, jakby jej się to wymsknęło. Wciąż była przekonana, że demony się starzeją jak zwykli ludzie. Nie zdawała sobie sprawy, że jeśli tylko stanie się nieco silniejsza, to będzie mogła dość swobodnie manipulować swoją aparycją. Pewnie dużo by dała za to, żeby teraz wyglądać jak dorosła kobieta, ale co z tego, skoro w środku dalej była najzwyczajniejszym smarkaczem, zatem obecny wygląd dużo bardziej od niej pasował.
— Tak, chociaż to zabawne, bo nigdy tam nie byłam... Ale jakoś wiem jak tam trafić. Zabawne, prawda? Właściwie to jedyne co wiem, że mam się tam znaleźć oraz że nie mam na to zbyt wiele czasu. — Dlatego właśnie "marnowała" go, siedząc tutaj przy kapliczce. Istotnie, powinna gnać przed siebie, ale jednak coś mówiło jej, że powinna spędzić tutaj choćby chwilę. Może jedną z ostatnich, kiedy słyszy to.
Na pytanie o rzeczy osobiste, prychnęła i zachichotała jednocześnie. Ujęła w drobne paluszki swoją skromną, białą szatę, rozciągając ją na tyle, na ile mogła.
— To wszystko co mam. Ja... I moje odzienie. — Wyszczerzyła śnieżnobiałe zęby, jakby była naprawdę dumna ze swojej ascetycznej postawy wobec rzeczy materialnych. Właściwie to mogłaby równie dobrze pozbyć się też tego ubrania, tylko czy przyzwoitym było aby 8-letnie dziecko hasało nago wśród mięsnej gawiedzi?
—Co czuję?— Przechyliła głowę na bok, nie będąc pewna o czym mówi staruszek. —Ale powinnam coś czuć? — Przechyliła głowę na drugą stronę, wpatrując się intensywnie w mężczyznę. —Bo trudno bym wierzyła w historie o duchach, skoro sama jestem jednym z nich... Chyba, że ty wciąż w to wierzysz? — Zachichotała, machając radośnie krótkimi nóżkami.

Podróż z Oguni, w której zabawił stanowczo zbyt długo, jak zwykle zajęła stanowczo zbyt długo czasu. Dobre kilka tygodni chodzenia po nędznych wioskach, gdzie nawet ludzie smakowali jakby zamiast krwi w ich żyłach krążył ściek. Możliwe, że taka była kolej rzeczy, gdy ziemie są opanowane przez demony. Naturalnym jest, że co smaczniejsze kąski są jako pierwsze odławiane, a zostaje syf i ubóstwo.

W końcu jednak Yamato zapragnął nieco bardziej rozpieścić swoje podniebienie i skierował się do znanej już sobie Osaki. Łączyło go z tym miejscem zaskakująco wiele pozytywnych wspomnień. W końcu było to miejsce polowań zarówno Kitsune jak i Katsu, z którymi miał wiele… ciekawych wspomnień. Jednak bawidamstwo nie było w jego planach tego dnia. Zwyczajnie zamierzał się najeść czymś lepszym niż zapity, wychudzony wieśniak.
Póki co jednak postanowił odetchnąć chwilę po podróży. Więc gdy tylko zobaczył niewielką kapliczkę doszedł do wniosku, że było to miejsce, którego szukał. To nie tak, że demon był wyczerpany podróżą. Zmęczenie wysiłkiem fizycznym się po prostu czartom nie zdarzało, ale nie oznaczało to, że nie znudził mu się miarowy rytm wystukiwany przez jego własne stopy. Od tylu dni już mu pod czaszką dudniło od stąpania. Dodatkowo podchodził pod jego gust fakt, że kapliczka nie była w środku miasta, więc nie było znienawidzonych przez mnicha tłumów. Mógł spokojnie rozłożyć się na kamiennej ławeczce i przez półprzymknięte oczy wsłuchać się w szmer wody.
W dłoni Yamato szybko pojawiła się butelka z sake. Nie potrzebował alkoholu i właściwie to na niego nie działał. Jednak ostry smak i rozgrzewające uczucie w gardle przypominały mu jakąś dawno zapomnianą przeszłość. Demon smakował powoli płyn, wprowadzając się w stan bliski medytacji. Cisza była jednym z najcenniejszych darów tego miejsca. Po długiej wędrówce mnich cieszył się zasłużonym spokojem, cichym odpoczynkiem od drogi. To była chwila, w której mógł zatracić się w prostocie chwili. Przez chwilę zapomnieć o otaczającym go świecie.

Yamato pozostawał tam przez dłuższy czas, delektując się naturą, oczyszczając się z przebytej drogi zarówno fizycznie jak i psychicznie. Kapliczka stała się dla niego zaskakującym miejscem regeneracji, oazą spokoju w tym burzliwym świecie.

Słuchając szmeru strumienia i obserwując delikatne płatki kwiatów unoszące się na wietrze, zanurzał się w głębokich rozmyślaniach. Przez wiele lat wędrował po kraju, poszukując siły i władzy. Jednak powoli zaczynał dochodzić do wniosku, że nadszedł czas znaleźć stałego miejsca zamieszkania, które pozwoliłoby rozszerzać jego wpływy. Wiele z tych miejsc, które odwiedzał, było przepełnionych demonami czy łowcami, lub po prostu nie spełniały jego oczekiwań.
Siedząc w przy sadzawce, demon rozmyślał o swoim dążeniu do zdobycia bazy wypadowej, stałego miejsca zamieszkania, czy miejsca gdzie w razie czego może odpocząć. Przypomniał sobie, jak wiele razy zostawał na dłużej w lokacjach, tylko po to, by opuścić je, gdy zaczynały się kłopoty, lub po prostu nie było co tam więcej robić.
Może nie istniała idealna siedziba, ale Yamato wciąż wierzył, że mógłby stworzyć miejsce, które od czasu do czasu by się przydało. Chociaż preferował polowania, to był przekonany, że garstka wiernych sług, niezależnie jak gardził kultystami, od czasu do czasu była przydatna. Może po części nawet zazdrościł takiej Katsu, która miała własne stado bydła gotowe do posilenia się.

Siedząc w parku, zapatrzony w kwitnące drzewa wiśni, Yamato poczuł w sobie iskrę złośliwej pomysłowości. Może wystarczy, żeby zaatakować jakąś drobną świątynię górską. Podbić ją i na własną modłę uczynić z niej swoje legowisko. Zastraszyć mnichów, a może i nawet rozszerzyć swoje wpływy na jakąś pobliską wioskę. Cel nie mógł być duży, wtedy atak wzbudziłby podejrzliwość. Idealnie gdyby klasztor nie cieszył się wyjątkowo dobrą sławą. Wtedy nawet prosty lud mógłby nie zauważyć, lub po prostu się nie przejąć drobnym przewrotem.
Yamato opuścił park z nowym zapałem i determinacją. Wyjął z szaty kawałek papieru i zaczął pisać plan działania. Zbierał swoje myśli i ustalał konkretne cele, które chciał osiągnąć. Wiedział, że nie będzie to łatwe, ale zdecydował, że spróbuje. Nie wiedział, co dokładnie znajdzie, ale był gotowy na to, co nadejdzie. Był pewien, że zdobycie takiej budowli może nie być bardzo łatwe i przyniesie wiele nowych zadań i komplikacji. Jednak musiał porzucić pustelniczy styl życia aby w końcu zacząć znaczyć więcej i stworzyć swoją strefę wpływów.

Postanowił, że poszukiwania siedziby będzie dobrze zacząć od rozglądnięcia się po Osace. Miasto to było dosyć mu bliskie i choć na pewno nie zamierzał osiedlić się w centrum, to krótki patrol po okolicy mógł przynieść mu całkiem niezły ogląd na szczegóły osady. Jeśli przy okazji zabłysnąłby przepłoszeniem jakiegoś szpiega zabójców to tym lepiej.

Zbyt dużo czasu spędza na szukaniu czegokolwiek ciekawego, powinien dawno określić sobie jakiś cel. Spacerując z główką skierowaną ku niebu, Gemmei nawet nie zauważył, że za kimś podąża. Cóż zazwyczaj tak się zdarza, niezbyt zwraca uwagę na otoczenie kiedy sobie w samotności spaceruje. Jednak tym razem postanowił przerwać swoje rozmyślenia, zapach był dość znany. Ostatnio demonów można spotkać tak samo często jak ludzi, ale to nawet lepiej. Pora by troszkę rozwinąć firmę, a do tego potrzebna jest dodatkowa para rączek.
Nieznajomy co prawda miał zajęte ręce, widząc iż coś sobie pisał, Gemmei niezbyt chciał mu na tą chwilę przerywać. Tak więc najlepszym sposobem będzie po prostu podróżowanie zza nieznajomym, ostatecznie zwróci uwagę i wtedy będzie można porozmawiać. Nie ma co na siłę odrywać go od własnych spraw, trzeba zachować jakiś poziom kultury. Nawet jeżeli jest się demonem.
Kierując swój wzrok na otoczenie oraz niebo, staruszek już nawet nie był zbytnio podekscytowany spacerem. Codziennie to samo, ta sama noc. Jedynie wyczekiwanie na pełnię. Krajobraz też niezbyt się zmienia, przez wszystkie te lata zdążył dobrze zapamiętać sporą ilość miejsc, którą to odwiedził. Czy to polowanie, spacerowanie, knucie planów na przyszłość.
Wyciągając z kieszeni drewnianą fajkę, staruszek zaczął nią stukać w łokieć by wyrzucić resztkę wypalonego tytoniu. Po chwili zapełniając świeżym i zapalając, zaciągnął się dość mocno i niedługo po tym wypuścił ustami dym w stronę nieznajomego.

Podczas szukania stałego lokum Yamato spokojnym krokiem przechadzał się po Osace. Wszystko wydawało się być w porządku i spod szerokiego, słomianego kapelusza oglądał okolicę. Coś mu jednak nie dawało spokoju. Odczuwał to dziwne, nieprecyzyjne wrażenie, które sprawiało, że kark się lekko jeżył. Kilka prostych zabiegów jak studiowanie wyjątkowo interesującego pnia drzewa uświadomiły go, że ktoś za nim lezie. Jednych by to przerażało, innym by schlebiało, jednak mnich nie należał ani do jednych, ani do drugich. Lubił jasne sytuacje i proste sprawy, tak więc też postanowił, że upewni się co do sytuacji jak najszybciej.

- Szczęść bogom, jeśli czegoś pan od nich potrzebuje? - Zapytał spokojnym tonem wyrażającym umiarkowane zmęczenie życiem. - Jeśli tak, to można podejść, zapytać, a nie tak się czaić za winklem jak jakiś bandyta. - Tradycyjnie już na jego ustach zagościł szeroki uśmiech, lecz oczy pozostały bez ciepłego wyrazu. Z demonicznej natury nie podchodził zbyt ufnie do nieznajomych i wolał go uważnie obserwować.

Kiedy chmura aromatycznego dymu dotarła do jego twarzy brew lekko drgnęła z irytacją. W żadnej cywilizowanej kulturze, taki gest nie był wyjątkowo przyjazny. Jednak mając niezły humor, Yamato postanowił, że nie będzie dziadkowi dłużnikiem, więc zbliżył swoją butelkę do ust. Chwycił korek zębami i z satysfakcją splunął nim pod nogi siwego. Następnie pociągnął z niej porządnie roniąc kilka kropel kącikiem ust. Dalej w swojej niesłychanej uprzejmości skierował szyjkę w stronę rozmówcy z prostą propozycją.
- Poczęstujesz się? - Grymas sztucznej radości nie opuszczał jego ust. Zwyczajnie był ciekaw reakcji.