Siedziba rodu Minamoto

Re: Siedziba rodu Minamoto — Wto Sty 17, 2023 9:59 pm

Niczym prawdziwe cienie przedostały się do wnętrza budynku zgrabnie omijając strażników. Rin nie poświęciła im więcej uwagi. Skupiała się na ich celu. Pokonanie demona, tylko to się teraz liczyło. Posłała Yonie lekki uśmiech, kiedy obydwie dotarły do środka. Jedno miały już za sobą. Dziewczyna rozejrzała się po pomieszczeniu w poszukiwaniu ewentualnych pułapek, albo czegoś znaczącego co mogło jej się rzucić w oczy, jednak nie marnowała przesadnie czasu. Nie chciała zostać wykryta. Jeśli demon wciąż nie zorientował się i nie wiedział o ich istnieni utym lepiej. Rin całe życie uczyła się wykorzystywać zaskoczenie jako swojego największego sojusznika. I tym razem nie było inaczej.

Bezgłośnie wskazała Yonie schody, które prowadziły do głównej sali. Zdecydowała się zejść pierwsza. Rin specjalnie nasłuchiwała starając się usłyszeć Sendo i dokładniej ustalić jego położenie. Zwracała także uwagę na to czy był sam czy ktoś znajdował się wokół niego. Była zwyczajnie przezorna.

Schody wyglądały na stare, więc Zabójczyni starała się stąpać po nich jak najciszej i jak najostrożniej. Nie chciała wykonać żadnego niepotrzebnego ruchu i dźwięku. Kiedy już udało jej się zejść na dół zamierzała ocenić przestrze w poszukiwaniu potencjalnych zagrożeń i pułapek. Jeśli takich nie znalazła przeszła od razu do ataku na Sendo. W innym wypadku oczywiście wzięła je pod uwagę i starała się ominąć.

Ruszyła w stronę demona z pełną szybkością starając się go zaskoczyć.
- Jū no kata: Seisei Ruten - wyszeptała pod nosem. Wykorzystywała obroty do potencjalnych uników, gdyby ktoś zamierzał ją zaatakować. Chciała cięciem pozbawić Sendo ręki i głowy, o ile było to możliwe. Zdawała sobie sprawę, że demon był pewnie za silny, żeby od razu odrąbać mu szyję jednym ruchem. Obojętnie czy jej się udało czy nie nie kończyła techniki dalej ją kontynuując.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Wto Sty 17, 2023 10:56 pm

Pospieszne wejście na dach, nie wiedząc, czy zastaną tam wejście do środka.... Dopiero teraz to do niej dotarło, że nie wiele brakowało, a zostałyby złapane. Odetchnęła z widoczną ulgą, powoli rozglądając się po pomieszczeniu. To, co jako pierwsze rzuciło się w jej oczy to brak oręża. Spodziewała się, iż Sendo mógł mieć dodatkową broń, bądź ta zaginęła razem z właścicielem. Sama jednak nie zamierzała szperać w pokoju. Przyniosłoby to mniej korzyści, nie wspominając o możliwości zostania przedwcześnie wykrytym. Pewnie wyjęła miecz z sayi i idąc przez pokój, sprawdzała końcówką ostrza podłogę. Nie uderzała w nią z całej siły, a jedynie patrzyła, czy pod naciskiem coś zaczyna się dziać. Wystarczył zaledwie lekki odgłos, niewielkie poruszenie mechanizmu, by przezorność wzięła w górę i odskoczyła lekko do tyłu, starając się mimo wszystko, aby nawet unik był bezgłośny. Gdyby jednak pułapek nie było, przeszłaby za Rin dalej, aby zorientować się, gdzie właściwie dotarły.
Obecność starych schodów nie wróżyła im dobrze. Założyła już z góry najgorsze - wejdą na nie i te zaczną skrzypieć. To wydawało się logiczne, a zarazem żywiła nadzieję, iż wcale się to nie wydarzy. Powoli spojrzała po terenie, aby niczego nie przeoczyć oraz dowiedzieć się najpierw, czy faktycznie były same. Były w końcu na terenie wroga, a zatem mogło się tu roić od pułapek. Podobnie jak wcześniej, zastosowała podobną taktykę. W tym samym czasie przybliżała się do schodów. Nie było poręczy, toteż zerknęła nieznacznie w dół, aby oszacować wysokość, na jakiej się znajdują.
W chwili zobaczenia demona, wiedziała, że nie powinny walczyć same. Nie po to powołano niewielki oddział, aby stopniowo zaczęły się wykruszać. Stanięcie do nierównej walki, było głupotą, dlatego pokręciła głową na pomysł Asano. Gdyby teraz zeszły i były same, nie skończyłoby się to dobrze. Wskazała jej, aby chwilę zaczekała. Sojusznicy byli ważni, lecz Ci nie zawsze mogli się pojawić tak szybko, jak na to liczyli.
W konsekwencji, zachowując spokój, przystanęła przed schodami, przykucnęła i postanowiła nasłuchiwać. Pokazała Rin na uszy, aby ta wykryła za pomocą ich więcej, niż ona była w stanie. Gdyby dowiedziała się, że w pomieszczeniu znajduje się inny oddział, wtedy by ruszyła powoli po schodach. Ostrożnie stawiała najpierw jedną nogę, później drugą. Miała na uwadze, iż konstrukcja może się zawalić lub istnieje gdzieś ukryta pułapka, która w oczywisty sposób je zrani lub ograniczy. Gdyby miało dojść do najgorszego i nie będzie w stanie tego uniknąć, chociażby omijając pułapkę, zeskoczy na dół, starając się spaść na ugięte nogi w celu zamortyzowania lądowania. Katanę trzymała w prawej dłoni z daleka od ciała.
Będąc na dole, spojrzy po otoczeniu w poszukiwaniu współtowarzyszy i po skinięciu głową w znaczeniu, aby razem zaatakowali, przejdzie dopiero do działania. Wykorzystując pierwszą technikę, ruszy w stronę demona, podejmując drogę tę samą, co Rin. Sprawdzała tym samym czy droga jest bezpieczna, aby kilka metrów przed demonem pobiec po łuku, aby zaatakować go z drugiej strony. Celowała w ręce, gdyby chciał się nimi zasłonić, gdyby była droga otwarta skieruje Benihime w stronę szyi, aby równolegle do ziemi zranić ją możliwe jak najgłębiej. Po ataku zamierzała wykorzystać szybkość, aby oddalić się od Hotty na bezpieczną odległość. Zamierzała zmienić swoją pozycję, a także możliwe nie oberwać.

Spoiler:

Re: Siedziba rodu Minamoto — Sro Sty 18, 2023 12:29 am

Łowczyni kamienia utrzymywała powagę i spokój na tyle ile mogła w obliczu kompletnie nie spodziewanych dźwięków. Po których usłyszeniu zrobiłoby jej się niemal głupio. Gdyby nie fakt, że jego źródłem byli pewnie samurajowie...
Nie zmieniało to jednak faktu, że prawie podniosła oręż na bezbronnych ludzi. Ludzi, którzy ponoć byli martwi, a jednak żyją dalej. Mimo, iż ich duch zdawał się umrzeć wieki temu wraz z ich godnością. Gdy stali się ludzkim mięsem, trzymanym praktycznie dla jego przyjemności.
- Dlatego Sendo nie polował...
Odparła nikłym szeptem swoją potencjalną teorię, wpatrując się pustym wzrokiem na stojących blisko niej ludzi. Miał swoją prywatną "rzeźnie", blisko głównego budynku do której dostęp miał tylko on. Albo trzymani byli na okazję specjalną, taką jak ta...
"Czemu znowu marnuje czas, by zrozumieć te skażone Jej klątwą byty?"
Zrobiła pewniejszy krok do przodu, wiedząc że nie powinna się zatrzymywać. Zabiją demona i wtedy uwolnią ludzi od demonich cierpień. To było przecież tak proste? Zostało tak niewiele do osiągnięcia upragnionego celu. Powinien znajdować się zaledwie budynek stąd...
Zacisnęła nerwowo zęby. Przypominając sobie, jak nie tak daleko stąd była w podobnej sytuacji. Wybrała szaleńczą walkę z demonem, zamiast ratowania ludzi. Zostawiając sparaliżowaną do połowy kobietę samą z dzieckiem. Nie spodziewała się, że demon, który przybył po marechi może być na tyle nieobliczalny, by spalić wszystko wokół. Nie doceniła wtedy demoniego szaleństwa. Nie może zrobić tego ponownie.
"To na pewno pułapka..."
Rzekł ostatkiem sił ostatni głos zimnego rozsądku w jej głowie. Obracając się nagle i stanowczo odparła prostym szeptem do Saiyuri:
- Idąc korytarzem dojdziesz do głównej sali. Gdzie pewnie przebywa Sendo.
Jeśli to faktycznie pułapka, Tatsu wierzyła, że nie powinny wpaść w nią obie. Jeśli Sendo trzymał ich nie tylko jako potencjalne pożywienie, ale by ogłupić zabójców próbującym im pomóc to osiągnął swoje. Jeśli chciał wszystkich pogrążyć w ogromnej żałobie po potencjalnej porażce, to zaliczył ogromną klęskę.
Nie czekając na aprobatę, dezaprobatę, czy przeciw Saiyuri cofnęła się do drzwi wejściowych by otworzyć je na oścież. Powoli i ostrożnie. Upewniając się, dzięki swojemu słuchowi, że nic nagle nie wybuchnie, gdy otworzą je dość szeroko. Ukazując zebranym ludziom światło księżyca i wolność, która czekała tuż za rogiem. Ustawiając się w blasku księżyca rzekła stanowczym szeptem, rozglądając się pełnym chłodem głosu na świnie w rzeźni:
- Jesteście wolni mężni samurajowie. Do świtu ostatni z waszych prześladowców umrze. Tak jak spotkało to jego świtę. Ale wydajcie z siebie jakiś pisk, łomot, albo hałas, a nie dotrwacie do wschodu. Że już nie wspomnę o jakimś okropnie hałaśliwym biegu z tymi węzłami.
Podrzuciła lekko swoją kulą do góry licząc, że nie znajdzie się żaden potencjalny kandydat. Oraz, że skończy się tylko na jej groźbach.
Byli to cywile, ale byli to również to pewnie samurajowie. Którzy służyli rodzinie tego rodu. Bez maski i nichiri każdy z nich uważałby się za lepszego od niej. Tylko dlatego, że urodzili się w innym miejscu i w innej rodzinie. Lub bo służyli takiemu, a nie innemu rodowi. Zawsze będą patrzyć na nią z góry, jako przybłędę. Więc nie miała zamiaru, być dla nich szczególnie miła, tylko dlatego, że byli przetrzymywani przez demony Izanami wie jak długo. Gdyby nie to dziwne myślenie, być może nigdy nie musiałaby za nic cierpieć...
Bez żadnych dodatkowych słów podeszła do grupy najbardziej opanowanych ludzi. Wpatrując się jednemu z nich głęboko w oczy rozcięła ich węzły i wepchnęła mu wręcz do rąk jeden ze swoich ukrytych w ubraniu sztyletów mówiąc półszeptem.
- Uwolnij siebie i resztę.
Udając się w ogromnym spokoju głębiej z wyciągniętą kusarigamą rzekła jedynie:
- Jeśli czujecie coś dalej do tego budynku lub pana, możecie zająć się tymi, którzy go zdradzili. Albo ratować swe życie uciekając w las. Możecie też płakać i szlochać nad swoim cierpieniem oraz zmarłymi, aż nastanie świt. Trzymajcie się tylko z dala od budynku głównego.
Czuła większą motywację, niż kiedykolwiek wcześniej, by naklepać Sendo. Po tym jak stłamsił i zniszczył tych biednych ludzi. Nawet jeśli byli to samurajowie, to jednak byli to ludzi. Ale wpierw w ciszy, cieniu i chłodnym spokoju poczeka, aż się uwolnią. Jeśli chcą coś powiedzieć to mają okazję. Jeśli chcą spróbować jej napluć w maskę za tą "obrazę", to niech spróbują. Nie zamierza się oddalić dopóki się nie upewni, że wszyscy są wolni i mają pojęcie, co robić dalej ze swoim żywotem. Jest sześciu, a może nawet i siedmiu zabójców, którzy zmierzają do Sendo. Spóźnienie paru z nich nie spowoduje, że ten zdrajca ucieknie?

Re: Siedziba rodu Minamoto — Sro Sty 18, 2023 11:16 am

Poczuła przypływ irytacji, kiedy drzwi nie ustąpiły jej rękom. Tyle już przeżyli, pokonali wielkiego demona, a miały ich zatrzymać jakieś wrota? Ostatecznie jednak okazało się, że wystarczyło pociągnąć za uchwyty, aby dostać się do środka. Kiedy tak się działo, Mori nadęła policzki w poczuciu zażenowania.
Dźwięki, jakie wydawały otwierane skrzydła przyprawiały ją o gęsią skórkę. Przynajmniej po ludzkim Sendo oczekiwałaby uporania się z tym, ale demoniczny najwyraźniej ten fakt ignorował. Tym bardziej, że nie wisiała nad nim wkurwiona żona.
W głąb sali przesuwała się powoli i ostrożnie, cały czas wyglądając pułapek czy czegokolwiek niepokojącego. Dostrzeżenie demona na końcu pomieszczenia sprawiło, że zatrzymała się, wyciągając rękę w bok: żeby zatrzymać także Ayumu.
Odejdźcie, a daruję wam życie.
Zabójczyni przełknęła ślinę nerwowo. Ten jeden, jedyny raz nie wynikało to z obawy o swoje życie, a o fakt okoliczności spotkania. Podczas, gdy nawet nie wiedzieli o tym, że oboje są w Korpusie, teraz musiała się zmierzyć z małżonkiem, który odrzucił Zabójców na rzecz zostania jednym z demonów. Czy zrobił to z własnej woli czy też Muzan wziął go z zaskoczenia? Widocznie ich oboje ciągnęło do zdrad, tylko na różnych płaszczyznach.
Jakkolwiek prawda nie wyglądała jednak, Mori zmuszona była do konfrontacji z mężem. Chociaż wiedziała o tym od kiedy Kaga wyjaśniła im powód zebrania w stajni, dopiero teraz zaczynało to wszystko do niej docierać.
Dwadzieścia dziewięć lat, a już drugi raz miała przyjąć tytuł wdowy.
— Sendo — westchnęła głośno. Chciała, żeby ją usłyszał. — Coś ty znowu odjebał? — Sięgnęła do sznurków podtrzymujących jej maskę i powoli zdjęła ją, ujawniając twarz. Nie łudziła się, że ją pamiętał, a mimo to czuła, że powinni ostatni raz wymienić się spojrzeniami bez barier.
Zbliżyła się o kilka kroków, cały czas gotowa na konieczność uniku. Rozglądała się z myślą, że może jak z poprzedniej perspektywy czegoś nie zauważyła, to zrobi to z nowej. — Jak ci aż tak źle było to mogłeś powiedzieć a nie cały Korpus zdradzać, wyzywać moją rodzinę i jeszcze stawiać mnie w takiej sytuacji. Serio, oczekiwałam po tobie więcej. — Szczerze nie obchodziło jej, że nie miał mieć pojęcia, o czym ona gadała. Z jednej strony brała go na przeczekanie, z drugiej chciała po prostu sprawdzić co się stanie. — Szkoda, że nie zdążyliśmy mieć dzieci. Miałyby książkowy przykład złamanego kutasa i ambicje, żeby nie iść w twoje ślady. — Założyła maskę. — Szkoda.
Niewiele osób wiedziało o tym, że Mori swoją wulgarnością często po prostu ukrywała ból. Tak było między innymi w tym momencie; może i mogła rzucać nieprzyjemnymi określeniami, ale nie rekompensowało jej to zranionych uczuć.
Zakończyła swój wywód w odpowiednim momencie, bo chwilę po tym jak założyła maskę, na salę wpadły Rin i Yona. Nishiōji uniosła brwi w zaskoczeniu. Myślała o poczekaniu, wyczekaniu inicjatywy demona, żeby poznać jego Sztukę Krwi, ale, że koleżanki miały inny pomysł, nie mogła dłużej czekać.
— A niech was... — mruknęła, dobywając swoje nichirin.
Kręcąc Nichibotsu po swojej prawej stronie ruszyła w kierunku demona. Skoro kobiety celowały w górną partię ciała oponenta, Mori użyje pierwszej techniki swojego oddechu, żeby obić jego nogi.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Sro Sty 18, 2023 9:00 pm

Była w sumie przygotowana na różne scenariusze ale to co rozpościerało się przed nią było zupełnie czymś.. innym. Ludzie powiązani i zakneblowani w spiżarnia, w końcu to tu się trzymało żarcie. Więc skoro ludzie mieli tu swoje zapasy, to czemu demon miałby tu ludzi nie trzymać? Zmarszczyła nasadę nosa w niezadowoleniu. Paskudny żart. Rozchyliła lekko usta zastanawiając się przez chwilę czy to nie było specjalnie zrobione. Czy ci ludzie mogli być jedną z pułapek?
"Idąc korytarzem dojdziesz do głównej sali. Gdzie pewnie przebywa Sendo."
Skinęła wyraźnie głową na te słowa zabójczyni ale nie ruszała jeszcze przed siebie, obserwując to co robiła Tatsu złapała ją za przedramię delikatnie zanim uwolniła kogokolwiek swoim ostrzem. - Możemy to zrobić po pozbyciu się zagrożenia grasującego na terenie posiadłości.. - powiedziała ze spokojem w głosie. Po czym obróciła się w stronę zebranych ludzi. - Nie zrobimy wam krzywdy.. ale nie rozsądnie byłoby opuszczać to miejsce do momentu aż nie pozbędziemy się zagrożenia.. możecie zachować spokój.. wszystko będzie dobrze.. ale prosiłabym was abyście zachowali spokój i nie ściągali na siebie większej uwagi.. - starała się mówić ciepłym głosem, mimo że jej twarz była skryta za białą maską, to z ametystowych oczu biło ciepło i troska. Nawet jeśli była to tylko gra pozorów, to była na wysokim poziomie. W końcu nie wiedziała co zrobią ludzie przed nimi, może wezwą strażników, a może sami złapią za broń i wbiją przysłowiowy nóż w plecy. Nie ufała takim sytuacjom do końca. To mogła być tylko jedna z wyrachowanych pułapek, a jeśli ci ludzie byli tylko ofiarami bestialstwa, to nie powinni mieć nic przeciwko aby pozostać w tej drobnej niedogodności jeszcze przez chwilę. W końcu po wszystkim, Kurayami by po nich wróciła.

Po czym ruszyła przed siebie tak jak Tatsu ją poinstruowała, jako pierwsza. Skoro jej prędkość i zwinność zdawały się być odrobinę lepsze, to szybciej zareaguje na ewentualną pułapkę czy atak. Skupiając się na swoim słuchu żeby wyłapać ewentualne zagrożenie. Starała się być czujna przez cały czas. Gotowa obezwładnić każdego kto nawinie jej się pod rękę ze strażników. Gdy uda jej się bezpiecznie dotrzeć do pomieszczenia gdzie był Sendo to przy wejściu najpierw się zatrzyma, aby poświęcić chwilę na oszacowanie sytuacji w celu wybrania najodpowiedniejszego sposobu ataku, tudzież innej opcji jaka może się pojawić. Wyjęła kunaia z kabury na udzie gotowa rzucić nim w Sendo jeśli to miałoby go jakoś spowolnić czy zniwelować jego atak na któregoś z zabójców.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Sro Sty 18, 2023 10:49 pm

Obydwoje naparli na drzwi z nadzieją, że te ustąpią łatwo. Jak się jednak okazało, nie drgnęły nawet i dopiero po chwili obydwoje z pewnym zażenowaniem doszli do wniosku, że należało je pociągnąć. Cóż... na całe szczęście nikt z ich towarzyszy nie znajdował się jeszcze w pobliżu i nie mógł doświadczyć absurdu tej sytuacji.
Ayumu pozostawał czujny - na tyle, na ile pozwalały mu bardziej i mniej rozwinięte zmysły. Wypatrywał pułapek, podejrzanych cieni i czy czekał na znajomy dreszcz pnący się po ciele. Zdawał się też po części na siostrę w tychże kwestiach, niemniej jednak pnąc się po tych paru schodkach, które znajdowały się przed nimi, a za którymi rościągała się otwarta przestrzeń sali.
W końcu spojrzenie zabójcy padło na sylwetkę siedzącą na środku sali, tak w swoim jestestwie znajomą, że aż skręciło go w środku, sam konkretnie nie wiedział od czego. Chyba rozczarowania i rezygnacji.
- No proszę, nie spodziewałem się aż tak łaskawej propozycji - rzucił w odpowiedzi, nieco mocniej naciskając dłoń na rękojeści katany, która znajdowała się w pochwie. Cokolwiek jednak cisnęło mu się na usta dalej, nie miało szans ujrzeć światła dziennego, bo Mori zabrała głos. Zdjęła też maskę, najwyraźniej czując się w obowiązku chociaż na moment stawić czoła swojemu mężowi twarzą w twarz. Rozumiał, a przynajmniej tak mu się zdawało. Czuła zawód, rozczarowanie... ciosy zadane w plecy były szczególnie paskudne tym bardziej, kiedy robiły to osoby z najbliższych kręgów. Jej gadanina też, odejmując aspekt emocjonalny, dawała im nieco czasu. Miał nadzieję, ze dwie inne grupy przemieszczały się przez posiadłość dość sprawnie. Na tyle, by szybko zlokalizować odpowiednie miejsce gdzie powinni się znaleźć, tak by mogli przystąpić do ataku z siłą miażdżącą i pozbyć się problemu szybko.
Stety-niestety, nie wszyscy mieli aspirację poczekać i cicho rozeznać się z sytuacji, czy wszyscy byli już w jednym pomieszczeniu. Widząc Rin, która poprowadziła dziesiątą technikę, automatycznie sięgnął lewą dłonią do wakizashi, szybko wyciągając go z pochwy i ciskając w kierunku demona. Odrobina rozproszenia czy innego elementu zaskoczenia. Chwilowo też postanowił obserwować, ewentualnie szykować się na unik.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Sob Sty 21, 2023 12:39 am

Walka

Rin i Yona zostawiły pokój i jego zawartość w spokoju. Skupiły się na ewentualnych pułapkach, których na samej podłodze czy szczycie schodów nie zauważyły. Postanowiły też odczekać chwilę z zejściem, by nie wpakować się samotnie na Sendo który nie był raczej tak prostym przeciwnikiem jak bagienny demon. A nawet i on zdołał im nieco uprzykrzyć życie. Dlatego dopiero słysząc głosy na dole, w tym jeden zdecydowanie żeński, ruszyły po schodach. Pierwsze stopnie były w porządku, ale przy kolejnych rozległa się seria niepokojących skrzypnięć i trzasków, przez co obie odpuściły powolne zejście na rzecz zeskoczenia niżej i rozwinięciem form do ataku na wroga...

Tatsu postanowiła uwolnić zgromadzonych w magazynie ludzi, ale zrobić to z głową - stawiając im jasne warunki. Saiyuri miała na ten temat inne zdanie, ale po wyrażeniu swojej opinii nie miała zamiaru wchodzić koleżance w paradę. Spętani ludzie posłusznie milczeli i chłonęli słowa Tatsu.
— Ukryjemy kobiety i dzieci, potem zawalczymy o nasze. — odparł jej przyjmując sztylet i zabrał do rozcinania więzów. — Dziękujemy ci. — dodał jeszcze, śpiesząc uwolnić pozostałych. Tatsu przypatrywała się temu i ruszyła dalej dopiero wtedy, gdy ostatni człowiek wymykał się cicho z magazynu.
Tymczasem Saiyuri ruszyła w głąb pomieszczenia, które jeszcze jakoś oświetlały uchylone wrota. Dalej jednak korytarz tonął w całkowitych ciemnościach i każdy krok zabójczyni stawiany był powoli, na oślep. Wyczulony słuch w takich okolicznościach na niewiele się zdawał, przynajmniej tak wyczulony. Kiedy jedna z desek pod jej nogą zatrzeszczała dziwnie było za późno na reakcję. Amulet ukryty pod nią pękł, wylewając z siebie krew. Całe podłoga Saiyuri niemal natychmiast przemieniła się w grząskie bagno wciągające ją w dół. Dopiero zapadała się w dziwnej, cuchnącej brei która przed chwilą była litym drewnem. Czyżby demony bały się jednak zrywu przetrzymywanych ludzi? Atakując za dnia mogli stanowić zagrożenie. Pułapka która nie zabije, tylko zatrzyma ich w miejscu była więc dobrym wyborem.
Tatsu stała dopiero na początku korytarza. Słyszała, że coś złego dzieje się przed nią, ukryte za jej wzrokiem. Jej koleżanka utknęła tuż przed drzwiami prowadzącymi na salę. A sądząc po odgłosach zza drzwi - w środku już trwała walka.

Mori nie chciała jeszcze walczyć. Dwójka z ośmioosobowego oddziału nie brzmiała jak dobra liczba do ataku na główny cel ich wyprawy. Poza tym miała jeszcze kilka rzeczy, które musiała powiedzieć. Wypluć z siebie, bo inaczej mogła później sobie tego nie wybaczyć.
Sendo wysłuchał jej w ciszy, obserwując dokładnie każdy jej krok. Może szukał w tym zachowaniu podstępu, a może słowa Mori zbiły go z tropu i milczał z zaskoczenia? Na jego twarzy zabójczyni dostrzegła ledwo zauważalną zmianę gdy zdjęła maskę. Przebłysk jego dawnego życia? Albo zdał sobie wtedy sprawę, że nigdy jej wcześniej nie spotkał, a teraz zjawiała się w jego domu, z bronią u boku.
— Bardzo mi przykro... — odparł gdy skończyła wylewać na niego kolejne pomyje. — Ale nie wiem, kim jest Sendo. — zabrzmiał szczerze — Wiem za to, że czasem łatwiej zrzucić na kogoś całą winę za sytuację i wytrzeć o niego swoje brudne, zakłamane ręce. — podniósł się zza stołu ale nie zbliżył się do nich. — Za maską chowasz zranione serce? — zapytał a jego usta rozciągnęły się w uśmiechu — Żałosne. — dodał jeszcze nie dając Mori czasu na odpowiedź. Następnie spojrzał w stronę Ayumu i otworzył usta, ale wtedy do sali wpadła Yona z Rin.
Obie rzuciły się w stronę Sendo wsparte oddechami. W ślad za nimi do ataku ruszyła Mori, a jej brat sięgnął po wakizashi i cisnął nim w stronę demona. Sendo zaś stał dalej w miejscu, obserwując zbliżających się w jego stronę zamaskowanych zabójców. Nawet jeśli zrozumiał, że jego sługi zginęły tej nocy to nie widać było po nim strachu. Stał i patrzył unosząc przed siebie dłonie. Uśmiechał się. Ogień, woda i kamień mknęły w jego stronę.
Sendo klasnął, a potem kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie.
Dwa miecze trafiły w ręce, tnąc głęboko, od skóry po mięśnie. Młot meteorytowy trafił z hukiem w ziemię, wzbijając w powietrze drzazgi i fragmenty posadzki. Ostrze rzucone przez Ayumu rozcięło lekko bok. W powietrzu rozległ się syk i smród kauteryzowanych tkanek. Gorejące ostrze tkwiło w ręku Mori. Shirayuki w drugim. Wcześniej ściśnięty w Mori gniew i żal do Sendo znalazł w końcu ujście w krzyku, krzyku pełnym bólu.
Sendo stał w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą była Mori. Nie patrzył na dziewczyny ściśnięte między sobą. Zamiast tego jego wzrok skupiał się na Ayumu. Czyżby założył, że jednooki celowo trzymał się na dystans?
— A więc wybrałeś śmierć... — pokręcił z politowaniem głową i rzucił się w jego stronę. Był szybki, ale nie tak błyskawicznie szybki jak w chwili, gdy uniknął wszystkich ataków.

Tymczasem w trwającym zamieszaniu coś z olbrzymią siłą uderzyło w schody przed budynkiem. Tak, że posadzka zatrząsnęła się lekko i wszyscy mogli to poczuć.

Informacje:

Czas na odpis - 72h (umownie do końca 23.01.2023).
Odpis w ciągu 24h od posta MG - do 5 akcji w poście
Odpis w ciągu 48h od posta MG - do 4 akcji w poście
Odpis w ciągu 72h od posta MG - do 3 akcji w poście
Spóźnienie - -1 akcja co 24h opóźnienia
Jak chcecie mapkę czy szkic kto gdzie jest to zrobię jutro
Sendo (+ rogi)
Kaga

rany:

Re: Siedziba rodu Minamoto — Sob Sty 21, 2023 10:10 am

Ayumu bardzo nie lubił mieć racji, głównie dlatego, że racje najczęściej miał w przypadkach raczej beznadziejnych. Dokładnie takich, jak ten rozgrywający się właśnie przed oczami wszystkich. Trzy zabójczynie wyrwały do przodu, każda ze swoim orężem gotowym do zadania ciosu dawnemu Sendo. Ten jednak był spokojny. Zbyt spokojny, jak na gust jednookiego zabójcy i jak się okazało, miał pełne prawo do tego typu nonszalancji. Kiedy klasnął, Ayumu złapał się na myśleniu, czy ten właśnie bije brawo sobie, czy może poklaskuje głupocie wszystkich innych zgromadzonych w tej sali, bo kiedy na jego miejscu pojawiła się Mori, stała się naszpikowana ostrzami towarzyszy niczym jeżozwierz.
Jednooki odwrócił głowę w bok, w stronę gdzie jeszcze przed chwilą stała i wylewała żale jego siostra. Teraz jednak rosła tam sylwetka jej (byłego?) męża, skoncentrowana nie na skłębionych razem zabójczyniach, a na samym Nishioji.
- Kiedy mogę, staram się raczej unikać podejmowania takiego wyboru - uśmiechnął się lekko w odpowiedzi i cofnął tak szybko jak mógł. Sendo był szybki, ale Ayumu miał nadzieję, że sam był chociaż odrobinę szybszy. Im dłużej pozostawał w stanie tylko lekko nadwyrężonym (za co uważał boląco żebra) tym lepiej i dla niego, i dla dziewczyn, które aktualnie najpewniej wyjmowały z Mori miecze.
- Muszę powiedzieć, że jestem pod wrażeniem. Takiej użytecznej sztuczki dawno nie widziałem. Powiedz, skoro nie jesteś już Sendo, to jak brzmi twoje imię? - paplał, starając się jednocześnie zachować odpowiedni dystans, zarówno jak i wyjmując zza pasa katanę. Miecz jednak wyciągnął tak, by wciąż znajdował się w pochwie, w razie czego stosując go raczej do prób zablokowania wycelowanych przez Sendo ciosów. Huk który dobiegł ich z zewnątrz, sprawił też że próbował zrobić jeszcze jedną rzecz; wycofać się w pewnym momencie tak, by móc spojrzeć przez drzwi na zewnątrz i zobaczyć, co narobiło takiego rabanu.
W całym tym unikaniu i ewentualnym bronieniu się, próbuje dyskretnie zablokować Sendo ręce. Zaciśnięte na sayi katany lub odpowiednio od siebie oddalone nie powinny ułatwić mu klaskania, co może ułatwić komuś innemu wykonanie ataku. Co do czego z kolei Ayumu miał szczerą nadzieję, że ktoś zauważy jego próby (hopefully udane) i spróbuje je wykorzystać.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Nie Sty 22, 2023 1:55 pm

— Oczywiście, że, kurwa, nie wiesz — warknęła jedynie w odpowiedzi do demona. Nie chciała kontynuować dyskusji, a nawet nie miała ku temu możliwości, kiedy chwilę potem Rin i Yona ruszyły na niego ze swoimi katanami. Mori przyłączyła się do nich, ale w ułamku sekundy pojawiła się przed dziewczynami zamiast za nimi. Nie miała nawet jak zareagować.
Krzyknęła z bólu, osuwając się na jedno kolano. Z przerażeniem popatrzyła na miecze w swoich rękach, na ten moment ignorując o wiele słabsze pieczenie w boku.
— Ochujałyście? — wydyszała do pozbawionych broni Zabójczyń. Na dłuższą metę nie miała im tego za złe, ale w tym momencie emocje brały górę. Wyciągnęła do kobiet ręce w oczekiwaniu, aż te wyjmą z niej swój oręż, na moment przed tym zamykając oczy i zaciskając zęby.

Jedną z najgorszych i najbardziej karygodnych cech Mori była słabość do postaci o niskiej moralności: morderców, psychopatów, a nawet tych najbardziej podłych demonów. Nic więc dziwnego, że teraz, kiedy zmuszono ją do konfrontacji z przemienionym przez Muzana mężem, jej serce przyspieszyło. Przez cały jego ludzki żywot uważała Hottę za nieskalanego policjanta. Ten okazał się być mało bliskim do tej świętości w jej oczach. Nie dość, że ukrył przed nią swoje członkostwo w Korpusie, to jeszcze ten zdradził i stał się demonem, który z dawnych mieszkańców posiadłości zrobił sobie sługi, a ich, Zabójców, miał pozbawić życia. W tym ją samą.
Wstydem byłoby przyznać głośno, że nawet z tymi ranami zadanymi tak naprawdę przez niego — bo to jego Sztuka Krwi zamieniła ich miejscami — na nowo zaczęło się rozwijać jej uczucie wobec Sendo. W o wiele bardziej spaczony i zepsuty sposób niż niegdyś, a być może przy tym wszystkim trwalszy, skoro do tej pory mocno je bagatelizowała.

To wszystko przełożyło się na jej początkowe zawahanie, kiedy po pobieżnym opatrzeniu krwawiącej rany i poprawieniu ochraniaczy na przedramionach, sięgnęła po łuk. Jej nichirin dalej leżało tam, gdzie je upuściła, a nie chcąc tracić więcej czasu postanowiła użyć swojej broni zapasowej. Wspomniane zawahanie nastąpiło, kiedy celowała w demona; jej towarzysze mogli pomyśleć, że potrzebowała skupienia i kalkulacji, ale tak naprawdę zaczynała walczyć z tą okropną chęcią ułatwienia mu ucieczki i myślą, że ich relacja obierze nowy tor. O ile uczono ją niegdyś jak odwracać swoją uwagę od fizycznego bólu, o tyle nikt nie przygotował jej na taką sytuację, jaka teraz miała miejsce.
Kiedy celowała, starała się dopatrzeć jakiejś powtarzalności w ruchach demona atakującego jej brata. W końcu wstrzymała oddech i posłała strzałę w bark Sendo z myślą, że jeżeli trafi i ten będzie chciał się pocisku pozbyć, to nie będzie miał wolnej ręki do kolejnego zaklaskania, a to da Zabójcom szybszym niż ona moment do wyprowadzenia ciosu.
A jeżeli znowu się wymieni z kimś z jej zespołu, to przynajmniej nie powinna być to rana śmiertelna.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Nie Sty 22, 2023 5:01 pm

W takich chwilach każdy chyba chciałby mieć możliwość widzenia w ciemności.. niestety poleganie na słuchu w mroku gdy wkoło mogą być rozłożone pułapki, nie jest wystarczającą linią obrony. A przynajmniej teraz nie było. Usłyszała pęknięcie pod stopami i już wtedy wiedziała że coś złego się stanie. I niestety coś bardzo upierdliwego się zadziało. Wilgoć, lepkość i poczucie wsiąkania nie były dobrym znakiem. - Szlag.. - skomentowała próbując siłą, wyrwać się z bagna. Użyć wszystkich swoich atrybutów aby jak najszybciej dostać się do końca korytarza z nadzieją ze ta breja zaraz się skończy.
- Tatsu.. Przed tobą rozciąga się bagno, które wciąga.. nie jestem w stanie określić od którego momentu się zaczyna i jak wielką powierzchnię zajmuje.. - powiedziała głośniej, wiedząc że na takim dystansie powinna ją usłyszeć bez problemu.
Nie mogła szarżować przez drzwi i zostawić swojej towarzyszki. Musiała poczekać przy drzwiach do pomieszczenia gdzie prawdopodobnie był Sendo i może ktoś z towarzyszy. Mogła jedynie nasłuchiwać aby wyłapać z głosów i dzięków co dzieje się za drzwiami. Ale starała się zachować spokój, bo tylko on je wszystkie uratuje, prawda? - Jeśli chcesz użyć kosy to celuj przed siebie od swojej prawej strony, przy prawej ścianie.. ja będę stała przy lewej ścianie przy drzwiach.. - poinstruowała ją gdzie dokładnie stała, aby nie oberwać w mroku jej bronią. W końcu mogła chcieć wbić kosę w drzwi żeby się przeciągnąć przez bagno jeśli utknie.
Sama Saiyuri po dotarciu pod drzwi, jeśli tam też była breja to podejdzie do lewej ściany i wbije dwa kunaie w nią aby na nich się podciągnąć i wyswobodzić ciało całkowicie z bagna. Oczywiście poinformuje Tatsu dokąd sięga błotnista pułapka. Jeśli przy drzwiach była normalna podłoga to na niej będzie stała i czekała na towarzyszkę. Cały czas zachowywała czujność, starając się wyłapać słuchem wszystko co było po drugiej stronie drzwi.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Nie Sty 22, 2023 11:19 pm

Tatsu popatrzyła stanowczym spojrzeniem na próbującą ją powstrzymać Saiyuri, ukazując jednoznacznie swoje zdeterminowanie w tej decyzji. Podzielała w pewien sposób jej obawy, jednak nie zamierzała ani trochę się zatrzymać w swym postanowieniu. Ignorując podświadomie fakt, że ta sugestia pochodziła od kogoś wyższego rangą. Wiedziała, że jej decyzja jest słuszna i nie ma dosłownie żadnych podstaw, by wątpić w to po której stroni barykady znajdują się przytrzymywani tu ludzie. Oraz, że nie są ani trochę bezpieczni, związani jak mięso na rzeź. Wolała szczerze zginąć, w jakiejś demoniej zasadzce, w której ci ludzie byli przynętami, niż obwiniać się przez następne parę miesięcy, po tym jak ponownie zostawiła cywili na pastwę Izanami-samy.

Czuła lekkie ciepło w jej sercu z każdego dźwięku rozcinanych węzłów, licząc dokładnie każdą parę stóp opuszczającą spiżarnie. Dwadzieścia pięć. Czy tyle może starczyć, by ludzie odzyskali kontrolę nad posiadłością? Może, lecz czas tylko pokaże. Czy skazała ich na śmierć z bronią, czy na odzyskanie honoru ich pana?

Jej ciepło nie trwało jednak zbyt długo, gdy jej czuły słuch zaczął wyłapywać niepokojące hałasy. Nie mając pojęcia, który z nich jest bardziej niepokojący. Dźwięki trwającej walki, huk gdzieś w oddali. Czy dźwięk głosu Saiyuri informujący o jakiejś Sendowej pułapce?
- Samurajowie z onsenów przerzucili się na bagna?
Odparła z lekkim zdziwieniem, uznając to wpierw za jakiś samurajski kaprys. Nigdy nie była w sumie w jakiejkolwiek samurajskiej posiadłości, by uznać to za coś niezwykłego. Jednak szybko zdała sobie sprawę, że to głupie nawet jak dla nich, by umieszczać takie fanaberie na korytarzu. Oraz, że musiał istnieć jakiś powód, dlaczego Rin i Yona mieli ubrudzone ubrania...
Przeklinając siebie w myślach, że nie spędziła więcej czasu na treningu echolokacji oraz, że nie ma już czasu na szukanie alternatywnych ścieżek lub jakiegoś źródła światła zamknęła swe oczy, wiedząc że i tak nie będzie miała z nich tu pożytku. Skupiając się w pełni na swoim słuchu, złapała pewnym chwytem za koniec z kulą, tocząc go przed siebie. Zatrzymując ją dopiero, gdy usłyszy jak dotyka bagnistej powierzchni lub zwyczajnie jej się skończy łańcuch, ruszając przed siebie do miejsca jej postoju. Powtarzała ten manewr tak długo, aż znalazła się tuż przed bagnistą pułapką, oceniając dokładnie dystans pomiędzy nią, a Saiyuri, nim zdecyduje się na ponowne otwarcie oczu.

Jeśli wynosił mniej niż 8 metrów wystarczyło rzucić kosę wysoko przed siebie, tak by trafić miejsce wskazane przez Saiyuri. Słysząc dźwięk wbitej kosy w drewnianą ścianę, zamierzała przejść przez bagno, podciągając się na wbitej kusarigamie, aż dotrze do końca korytarza.

Jeśli zaś dystans będzie dłuższy odparła ze spokojem:
- Muszę poszukać innej drogi.
Czując presję czasu, zaczęła stukać kosą nad sobą i obok siebie. Próbując znaleźć albo jakieś okno zabite deskami albo luźną do wybicia ścianę. Licząc, że tutejsi samurajowie nie byli jakimiś mrukami i ten przyciemniany korytarz jest tylko i wyłącznie demonią modą. Gdy znajdzie odpowiednie miejsce, zamierzała obluzować parę desek/wybić dziurę w ścianie, by umożliwić sobie możliwość przejścia przy okazji rozglądając się po okolicy. Poszukując potencjalnego wejścia do głównego budynku, jak i potencjalnych zagrożeń.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Wto Sty 24, 2023 11:45 am

Myślała, że będzie prościej albo iż wszystko się jakoś ułoży. Plan na szybko wymyślony miał jednak więcej luk, niż by podejrzewała. Brakowało im informacji, nawet jeśli zejście po schodach wyszło im całkiem dobrze. Dopiero gdy te zaczęły wydawać z siebie dźwięki - wszystko zaczęło się walić.
Nie spodziewała się takiej umiejętności po silniejszym demonie. Stąd, gdy zobaczyła zamiast przeciwnika, jednego z sojuszników jej oczy zrobiły się większe, a buzia wyrażała strach zmieszany z wściekłością. Nie powinny od razu zaatakować, ale skoro to się stało, nie miała innego wyboru jak przemyśleć swoje następne kroki. Kiedy usłyszała, Mori, pochyliła od razu głowę - Kurwa - wyślizgnęło się jej przez usta, po czym dodała - Już go zabieram, wybacz mi - i zrobiła, tak jak powiedziała z tą różnicą, że starała się uczynić to ostrożnie, aby przypieczone rany nie otworzyły się na nowo. Gdy z powrotem miała swoją broń, spojrzała po terenie, chcąc dostrzec, gdzie aktualnie znajdował się Sendo - Uniknij swojej strzały, gdy ją wypuścisz - wyszeptała do koleżanki, samej się od niej odsuwając.
Powoli zaczął się tworzyć w głowie rudej pomysł, zwłaszcza do takiej sztuki krwi. Możliwość zamiany miejsca ze swoim oponentem przy takim zbiorowisku ludzi było sporym wyzwaniem. Podążyła zatem za swoją radą i gdy strzała miała opuścić łuk, sama odskoczyła do boku, lekko pochylając sylwetkę w stronę, do której doskakiwała. Gdyby Hotta zamienił się z nią miejscem, wtedy drewniana broń powinna ją minąć, a ona znalazłaby się przy Ayumu.
Nie chciała jeszcze atakować, pozostawiła to jednej osobie, co by ograniczyć ilość przyjmowanych obrażeń. Swój wzrok skupiła na przeciwniku, bo gdyby wybrał Mori, wtedy by odskoczyła jeszcze dalej, aby zwiększyć dystans między nimi. Jednocześnie starała się dowiedzieć, co szykował w zanadrzu, co skrywała umiejętność zamiany oraz jak szybki był dla jej oczu. Poznanie przeciwnika stało się priorytetem, w przeciwieństwie do pochopnego rzucania się w jego stronę.

Spoiler:

Re: Siedziba rodu Minamoto — Wto Sty 24, 2023 9:48 pm

Demoniczny Rubik

Tatsu po uwolnieniu zebranych ludzi ruszyła w kierunku Saiyuri. Piorun(ka?) zapadała się powoli w bagno, a brutalna siła bez punktu oparcia zdawała się w tej sytuacji niewiele zmieniać. Wyrwała się z trudem raz i drugi idąc powoli do przodu, ale zapadła się jeszcze głębiej w przeklętej pułapce, praktycznie do kolan.
Tymczasem Tatsu dotarła na początek bagna i wyczuwając, że od drzwi dzieliło ją niewiele - cisnęła bronią w ścianę. Kosa wbiła się głęboko w drewno, a zabójczyni powoli parła do przodu, podciągając się krok za krokiem, wyprzedzając przy tym Sai. Dotarł do końca bagna stając na wąskiej stałej półce tuż przed drzwiami. Jej towarzyszka została tylko trochę w tyle - do przejścia pozostały jej jakieś dwa metry o ile w nich nie ugrzęźnie. Do uszu Tatsu i Saiyuri doszły pojedyncze słowa. "Ochujałyście. Kurwa. Już wyciągam." Co tam się działo?

Mori grzecznie poprosiła swoje koleżanki o wyjęcie z jej rąk mieczy, co obie szybko uczyniły. Nikt nie chciał przecież się tu nawzajem pozabijać. Nie to co demony na trybunach. Ale do sedna - Mori złapała za łuk i dłuższą chwilę celowała w plecy swojego męża. Yona w tym czasie obserwowała wszystko uważnie, będąc gotowa do uniku jak i ataku gdyby sytuacja wymknęła się spod kontroli jeszcze bardziej.
Rin za to rzuciła się w kierunku Sendo nie zamierzając zostawiać Ayumu samego w starciu z silnym przeciwnikiem. Biegnąc w ich stronę dobrze widziała, co działo się dalej.

— Ta użyteczna sztuczka to himamire no hakushu i będzie was kosztować życie. — odparł demon zbliżając dystans, na co młodszy z Nishioji skoczył w tył, ciągnąc za sobą Sendo. — Jestem Kaito. — przyśpieszył nagle, gwałtownie skracając dystans. Był zauważalnie szybszy od Ayumu, choć nie była to druzgocząca przewaga. Zaciśnięta pięść pomknęła w stronę głowy pioruna, ale ten znowu uskoczył, dodatkowo osłaniając się mieczem, który przyjął uderzenie. Siła ciosu była na tyle duża, że pochwa pękła z trzaskiem, uwalniając Raijin to Raijū. Na knykciach Kaito pojawiła się krew, ale to całą rekę Ayumu przeszył prąd i ból który przerodził się w uczucie odrętwienia. Była to cenna lekcja, by nie blokować ciosów demona, tylko starać się ich unikać. Jakby tego było mało, rana na dłoni Sendo już się wyleczyła.
Tylko lata szkolenia i wyczulony zmysł pozwolił Ayumu o włos unikać kolejnych pięści zdolnych pogruchotać kości pioruna. W ten sposób dotarli pod drzwi, ale o choćby zerknięciu na to, co dzieje się na zewnątrz nie było mowy. Demon nie odpuszczał, a chwila nieuwagi mogła skończyć się tragicznie. Przez głowę pioruna przeszła nawet myśl, ze przeciwnik droczył się z nim i celowo nie pokazywał, do czego jest naprawdę zdolny. Przed wyjściem ciężko było o bezpieczne manewry i tylko pojawienie się Rin, która nagle wtargnęła pomiędzy nich dało Ayumu chwilę oddechu.
— Ja będę twoim przeciwnikiem. — powiedziała twardo wodniczka i cięła szybko, od góry, chcąc ukrócić Kaito o dłoń. Ostrze opadało coraz niżej, dotykając już skóry demona i zagłębiając w nadgarstek... Kiedy nagle spod jego szat wystrzeliły dwie ręce, które otwartymi dłońmi uderzyła Rin w klatkę piersiową, odrzucając ją do tyłu. Sam też odskoczył od drzwi i Ayumu szykującego się do ataku. W tym momencie trafiła go w plecy strzała, ale może to kwestia wytrzymałości Kaito, może poranionych i osłabionych ramion Mori albo uczucia, które na nowo odżyło w kobiecie, ale strzała ledwo przebiła się przez ubrania zdając się nie robić demonowi większej krzywdy.
— Nie, nie będziesz. — odparł Rin poirytowanym tonem i klasnął.
W miejscu, gdzie stała Mori - pojawił się Ayumu. Za to jego siostra stała teraz przed drzwiami z łukiem w pochlastanych rękach, z Sendo szarżującym z uśmiechem w jej stronę.

Zamieszanie na zewnątrz na chwilę ucichło, po czym rozbrzmiało jeszcze głośniej. Szczęknęły miecze, ktoś ryknął wściekle a ściana frontowa zadrżała, i rozsypała się w drzazgi w akompaniamencie szalejącej wichury. W jednej z bocznych naw sali ktoś wylądował. Potężna, umięśniona sylwetka emanująca straszliwą aurą. Ciało pełne ran po cięciach, które regenerowały się w mgnieniu oka. Tora spojrzała w stronę zabójców walczących z Kaito, ale zanim zrobiła choćby krok w ich stronę - Kaga wyrosła za jej plecami niczym cień i cięła po nogach. Tyle, że Tora już leciała do przodu i dopiero nieznany sojusznik Kagi osadził ją w miejscu kolejną formą wiatru, wybijając przy tym kolejną dziurę w ścianie. Rzeczy działy się jednak za szybko, by ktokolwiek z obecnych mógł je dostrzec. Może Mori, ale ta w tej chwili miała inne rzeczy na głowie.
— Kaito! — ryknęła Piąta Kizuki — Udało się! — krzyknęła jeszcze zanim znowu rzuciła się wir walki z dwójką zabójców.

Informacje:

Czas na odpis - 72h (umownie do końca 27.01.2023).
Odpis w ciągu 24h od posta MG - do 5 akcji w poście
Odpis w ciągu 48h od posta MG - do 4 akcji w poście
Odpis w ciągu 72h od posta MG - do 3 akcji w poście
Spóźnienie - -1 akcja co 24h opóźnienia
Jak chcecie mapkę czy szkic kto gdzie jest to zrobię jutro
Kaito (+ rogi)
Kaga

rany:

Re: Siedziba rodu Minamoto — Sro Sty 25, 2023 9:37 pm

Przeprawa przez bagno poszła dla Tatsu zadziwiająco sprawnie. Spodziewała się większego wyzwania, widząc jak duża ilość błota znajdowała się na ciele Rin. Jednak może znacznie łatwiej poruszać się po niekorzystnym terenie, gdy nie jest on tobą zainteresowany. Lub po raz kolejny jej kusarigama zdawała się być niezastąpiona. Nie tylko w walce, ale też po za nią.
Gdy dotarła do bezpiecznej strefy jako pierwsza, rzuciła łańcuch męczącej się dalej Saiyuri, wsłuchując się w odgłosy dobiegające z sali:
- Mogliby mówić coś bardziej pożyteczniejszego.
Odparła lekko zrzędliwym tonem, nie mając pojęcia, czy i jak przebiega trwająca obecnie walka. Czując lekkie zirytowanie swoją obecną niewiedzą, pociągnęła mocniej łańcuchem, by pomóc piorunicy jeśli dalej się z nim użerała.
- Straciliśmy już sporo czasu.
Na tyle, że trzeba będzie działać jak najszybciej. Zaczynając praktycznie od zera. Miała wrażenie, że z chwilą, gdy harmider wszedł do środka hali głównej, czas przestał być po ich stronie.
Odparła łowczyni kamienia, wyciągając swą kosę z drewnianego przymocowania. Licząc, że w tym czasie Saiyuri zajmie się drzwiami, które nie będą kolejną pułapką. Szczerze było jej obojętne, czy zdecyduje się wejść na szybko, czy po cichu. Gdyż na oba z nich miała plan.

W przypadku wejścia po cichu, zamierzała skupić się na zorientowaniu się w obecnie panującej sytuacji i podejścia jak najbliżej się da trwającej walki, chcąc uderzyć zajętego walką zdrajcę przy użyciu czwartej formy kamienia. Zauważając cztery ręce demona, swe ataki zamierzała kierować w dolne partie ciała, w szczególności jego nogi. Ogromna ilość górnych kończyn da mu nie wiele bez sprawnych nóg.

W przypadku wejścia na głośno, jej uwagę wyraźnie zwróci Mori z łukiem, bijąca się z jakiś dziwnych i nie zrozumiałych dla niej powodów w pierwszej linii. Oraz niepokojący fakt, że znajduje się tak blisko potencjalnego wyjścia z sali. Pełną rozpiętością swojego łańcucha, chciała rzucić kulą swojej kusarigamy, tak by rozdzielić walczącą dwójkę, a następnie, odepchnąć/przesunąć (w zależności od zajmowanej pozycji) go nim do tyłu, z dala od Mori i potencjalnej ucieczki.

Niezależnie od przyjętego modelu działań, poczuje wyraźny wewnętrzny niepokój spowodowany obecnością demonicznego bytu o sile znacznie nią przewyższającej. Oraz słów, które ryknęły wyraźnie w jej uszach.
"Udało się!"
Co miało się udać? Czyżby przegrała, mimo iż dalej stoi i walczy? Nie wierzyła w to i nie chciała wierzyć. W końcu, każdy z nich stał z bronią wyciągniętą i gotową do boju. Gdy cała ósemka była gotowa im stawić boju. Nie miała powodów, by myśleć o swej porażce w tej chwili. Tej nocy przegra dziś tylko, gdy umrze, a Sendo odejdzie stąd z głową na karku.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Czw Sty 26, 2023 9:56 pm

Sytuacja bardzo się skomplikowała. Próba zaskoczenia przeciwnika i przeprowadzania ataku z ukrycia okazała się niewypałem. Przez pochopną ocenę sytuacji ucierpiała Mori. Nie było jednak czasu na przeprosiny czy rozmowę. Ten przyjdzie za pewne później, nad ranem, jeśli wszyscy wrócą stąd żywi. Teraz walka trwała dalej, a Asano nie mogła się dekoncentrować. Rzuciła się w stronę Ayumu próbując go obronić. Na szczęście tym razem odniosła zamierzony efekt.

Już po chwili odrzucona w tył szybko złapała równowagę i rzuciła się od razu za demonem, który teraz ruszył w stronę Mori. Wpadła mu w oko? Po drodze przetrawiła zebrane informacje. Himamire no hakushu, mogło okazać się ich przekleństwem tej nocy, albo też wybawieniem. Czy podzielił się z nimi nazwą swojej demonicznej techniki z pychy i pewności siebie? Skojarzyła, że tuż przed pierwszym atakiem, który niefortunnie trafił w Mori, demon klasnął. Stawiała, że był to warunek wykonania podmiany z innym ciałem; z inną osobą. Potrzebowała jednak przetestować swoją hipotezę.

Gdyby atak Tatsu na nogi Sendo nie wystarczył (lub się jeszcze nie odbył) zamierzała pobiec za nim ile sił w nogach i go podciąć próbując przewrócić, zanim jeszcze udało mu się dotrzeć do Mori. Potem spróbowała drasnąć kataną jego plecy. Chciała zostawić na nich płytkie przecięcie, które nawet w przypadku podmiany byłoby jedynie powierzchownym draśnięciem. Cały czas wytężała swój czujny słuch. Jeśli demon by zaklaskał była gotowa przerwać atak natychmiastowo i wykonać unik. Nie chciała uszkodzić swoich towarzyszy - znowu.

Jeśli jej teoria się potwierdziła, rzuciła do reszty:
- Spróbujmy unieszkodliwić mu ręce, żeby nie mógł klaskać.

Jeśli nie? Cóż walka trwała dalej.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Czw Sty 26, 2023 11:04 pm

Przeprawa przez błoto była uciążliwa nie dlatego że w nie wpadła, ale dlatego że traciła cenny czas. Wyruszyła przed Tatsu a pomimo swoich umiejętności zobaczyła jak kobieta przeprawia się przez błoto o wiele szybciej z pomocą łańcucha. - Huh.. - mruknęła z nutką podziwu w głosie. Oczywiście zaproponowany łańcuch z chęcią przyjęła. Posykując gdy obandażowane dłonie zaciskały się na łańcuchu aby wygrzebać się z jego pomocą z brei.
"Ochujałyście."
"Kurwa. Już wyciągam."
Rozpoznała oba głosy, doskonale wiedząc który należy do kogo. Ale to nie nakreślało obrazu. Zirytowana Mori i coś wyciągająca Yona. Spojrzała na Tatsu i skinęła lekko głową na jej komentarz. Podzielała jej opinię co do joty w tej chwili. - Ta.. chyba po to się dzieliłyśmy wcześniej zmysłami i oddechami żeby wiedzieć co do zaoferowania ma każde z nas.. - dodała poprawiając ubranie, które dostała od Kagi, które narzuciła zamiast popalonej części swojego stroju. Ostrożnie obadała brzegi drzwi w poszukiwaniu pułapek. Jeśli znalazła jakieś kłopotliwe zabezpieczenia to oczywiście poinformuje o nich Tatsu i najpierw upewni się żeby nie uszkodzić, a rozbroić je zanim postanowią wpaść do pomieszczenia. - Chyba nie ma sensu już się skradać.. skoro walka już trwa w środku.. gotowa? - odezwała się do towarzyszki zanim otworzyła drzwi na oścież. Wpadając do środka, najpierw planowała zlokalizować każdego uczestnika. Kto gdzie był i co się stało do tego momentu. Zachowując czujność i gotowość do obrony z pomocą uników i bloków. - Jak wygląda sytuacja? Ktoś jest ranny? - oczywiście spodziewała się że inni mieli większą wiedzę odnośnie sytuacji skoro byli tam przed nimi. Każdy strzępek informacji się przyda do walki przy tak dużej ilości przeciwników. Czasami przewaga liczebna mogła działać na niekorzyść jeśli wiedziało się jak walczyć z grupą ludzi. Wiedziała że musi zachować zimną krew, wyłapać słabe strony przeciwnika i użyć ich jak najskuteczniej.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Czw Sty 26, 2023 11:13 pm

Nie zdążyła opuścić łuku, nie wspominając już o jakiejkolwiek celebracji trafienia demona, a znów pojawiła się w miejscu, w którym być nie chciała. Biorąc pod uwagę, że odkąd tylko dała radę się skupić na czymś innym niż bólu to obserwowała właśnie tę część pomieszczenia, nie potrzebowała dużo czasu, aby zrozumieć na czyje miejsce została podmieniona. I w jakiej znowu znalazła się sytuacji.
A ta była wprost beznadziejna; Mori widziała, że Sendo przeważał szybkością Ayumu, który przecież od niej samej także był znacznie szybszy. Ponadto, szarżował wprost na nią z tym swoim przeklętym uśmieszkiem. I jakby tego było mało, to w jej rękach nie spoczywało aktualnie Nichibotsu, a zwyczajny, ludzki łuk.
— No i chuj — westchnęła, unosząc broń wyżej.

Dla Mori myśl o poświęceniu swojego życia w zamian za czyjeś (może z wyjątkiem swoich dzieci — ostatnim razem nie mogła sprawdzić, bo nie dano jej wyboru), była abstrakcją. Kochała istnieć i nawet po tylu latach treningów i kolejnych potyczek, obawiała się dnia swojej śmierci. Została Zabójcą, ponieważ odnosiła (i dalej odnosi) wrażenie, że z bronią w rękach oraz pośród kompanów ma większe szanse na przeżycie w starciu z demonami. I z tego też powodu preferowała trzymać się od nich na dystans.
Wszystkie te czynniki sprawiały, że nawet teraz, kiedy jej uczucia wobec Sendo znowu przybierały na sile, to dalej nie planowała wymienić swojego życia na jego. Rozważała, by dać mu uciec, jeżeli by to po prostu zrobił — pozostawiając ich wszystkich we względnej całości. Ale w tym momencie, czyli kiedy ewidentnie przeżyć miał tylko on albo ona, poczuła przypływ determinacji, żeby to jego posłać do Krainy Umarłych.
Z czystego, ludzkiego strachu.

Uniosła broń wyżej, strzałę utrzymując nieco ponad wzrostem Ayumu; podczas ich potyczki zauważyła, że Kaito był nagle wyższy od jej brata, co z kolei nie miało miejsca, kiedy ten był jeszcze człowiekiem. Plan był teoretycznie prosty — jeżeli nawet demon z kimś się zamieni, wszyscy wokół byli o wiele niżsi, więc strzała przefrunęłaby ponad głową innych osób niż on sam. Niewiele jej pozostało do wyboru w tej sytuacji, a tej też nie poprawiały odgłosy walki po jej lewej stronie. Co tam się, kurwa, działo?
— Sendo, kurwa, przestań. Oszukali cię, wrobili. Nigdy nie chciałeś być demonem! — spróbowała jeszcze podejść go psychologicznie, co było dość zabawne, biorąc pod uwagę jej własny stan ostatnimi czasy.
Odetchnęła głębiej i wstrzymała oddech.
Czy jej słowa zadziałały jakkolwiek czy też nie, posłała strzałę w kierunku demona, świadoma, że przecież i tak go tym nie zabije. Ale jeżeli chociaż spowolni go, zdekoncentruje, przypadkiem przestrzeli mu oko, to może zdąży obronić ją ktoś lepiej uzbrojony.
Jeżeli nic się nie zadzieje, Mori spróbuje odskoczyć na bok. W końcu musiała zrobić wszystko, by przetrwać. Nawet, jeżeli znała swoje ograniczenia w szybkości.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Czw Sty 26, 2023 11:56 pm

Podzielił się nazwą swojej umiejętności, tylko po co? Widział w nich karaluchy? Chciał się pośmiać i pochwalić ze swojej siły? Już udowodnił im jak bardzo potrafił uprzykrzyć życie. Spojrzała niepewnie po Mori, obawiajac się, że z dziwnego zrządzenia losu stała się głównym priorytetem. Wcześniejsze słowa kierowała do niej z troską, ale nie pomyślałaby, że tak szybko zniknie. Z dystansu patrzyła, jak zamienia się miejscami z Ayumu i robi sie coraz to bardziej niebezpiecznie. Westchnęła cicho pod nosem, najwidoczniej unikanie nie za wiele im pomoże, gdy inni walczą zawzięcie.
Postanowiła zmniejszyć dystans dzielący ją od demona i to w linii prostej. Bieg po łuku zajął by nieco więcej czasu, a przecież chciała pomóc na czas, zanim zacznie się podmiana różnych osób. Tylko jak uniknąć możliwy zamiany miejscami. Do tego trzeba było pozbawić go czterech rąk - zadanie obrzydliwie trudne. Z drugiej strony, mógł to robić jedynie by z nich zadrwić i aby niepotrzebnie się skupili na tych kończynach.
W konsekwencji nie zamierzała, póki co używać technik oddechu. Samym ostrzem również mu mogła zrobić krzywdę, ale miała coś jeszcze w zanadrzu - Rin, olej, Mori - miała nadzieję, że koleżanka jeszcze pamiętała mały podarek i o dziwo skojarzy go z łukiem Nishioji. Nie starała się krzyczeć, bo wiedziała, iż wodniczka powinna ją usłyszeć.
Gdy znalazła się w pobliżu przeciwnika, miała nadzieję, że ten był zajęty innymi. Jeśli nie, cóż, nie zamierzała rezygnować ze swojego planu. Chciała jedynie dotknąć lewą dłonią ręki Sendo (tej najbliższej), a następnie oddalić się jak najdalej. Obserwując poczynania innych, chciała wyprowadzić swój ruch jako następny, by zwiększyć swoje szanse na dotarcie do celu bez napotkania przeszkody po drodze. Może i dookoła działo się, aż za dużo, ale skoro wysmarowała się maścią z wisterii, nie chciała zranić innych, cóż... Samym dotykiem nie uszkodzi zabójców, chyba? W następnej kolejności odskoczy do tyłu, lekko po skosie. Nie zamierzała za długo zostawać w pobliżu demona, bo nie dość, że dawała mu większe możliwości, to jeszcze czuła się zbytnio zagrożona. Planowała zostać w średnim dystansie od oponenta, przyjmując postawę defesywną. Gotową do odskoku lub gdyby nie było na to czasu, wtedy zablokowałaby cios kataną. Nogi specjalnie ugięła oraz roztawiła nieco szerzej, a oczami śledziła to, co się działo przy nich.

Spoiler:

Re: Siedziba rodu Minamoto — Pią Sty 27, 2023 4:00 am

- Bardzo ładna nazwa - rzucił gdzieś między unikami zaraz po tym, jak Kaito mu odpowiedział - Niewątpliwie oddaje ducha całej techniki.
A przynajmniej potwierdzała to, czego wcześniej mogli się trochę domyślać, a mianowicie że Sendo nie klaskał tylko po to by podbić własne ego. Ayumu też absolutnie nie spodobał się fakt, że demon okazał się wyraźnie od niego szybszy, nie wspominając o tym, że w parze z tym szła również siła. Moc uderzenia nie tylko roztrzaskała sayę, ale również posłała po ręce odrętwienie. Całe szczęście, do całego tańca przyłączyła się Rin, co samemu jednookiemu dało chwilę oddechu.
Uderzył knykciami w mięśnie odrętwiałej ręki, chcąc pobudzić w ten sposób mięśnie do działania i chociaż częściowo pozbyć się nieprzyjemnego uczucia. Stał teraz w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stałą Mori, celując z łuku w stronę Sendo.
- Tatsu - rzucił głośno w stronę zabójczyni kamienia, która postanowiła dołączyć do walki. W takim razie Saiyuri też musiała być gdzieś za nią, więc równie dobrze obu należało przybliżyć najnowsze rewelacje. - Kiedy klaska, zamienia się miejscami z innymi lub innych między sobą - albo jedno i drugie jednocześnie, ale to akurat było jeszcze do przetestowania i Ayumu miał nadzieję, że nie będą mieli ku temu okazji bo już teraz miotali się niczym dzieci we mgle, próbując zrobić coś, ale nikt nie wiedział co konkretnie.
Podniósł i schował swoje wakizashi (bo zakładam że po wyciągnięciu z Mori leżało obok niej), tak samo jak i swoją katanę, wsuwając ją za pas, gdzie do tej pory uwiązała była saya, następnie sięgając po broń siostry, która też powinna się poniewierać gdzieś obok. Liczył na to, że wsuwając miecz tępą stroną do dołu, uniknie ewentualnego przecięcia materiału i zgubienia oręża.
- Saiyuri - zwrócił się do zabójczyni, jeśli trzeba, zmniejszając do niej dystans. Nie chciał, by Sendo tak po prostu go usłyszał, chociaż miał wrażenie, że w tym momencie demon zbyt dobrze się bawił, by przejmować się pogadankami zabójców. - Jest szybki, szybszy ode mnie - zaczął, sugerując jej w ten sposób, że skoro demon był szybszy od pioruna, to reszta miała jeszcze mniejsze szanse, żeby go unieruchomić. - Czekamy, aż kogoś podmieni, rzucę ci łańcuch i wtedy zawijamy. Najlepiej ręce, jeśli będzie się mógł teleportować z łańcuchem to trudno, ale może dzięki temu będzie wolniejszy - nie dał jej czasu na sprzeciwy, samemu ruszając w stronę Sendo i reszty zabójców. Walka dziejąca się na zewnątrz przestała mu chwilowo zajmować głowę, bo zajęła się nią Kaga i jakiś zabójca wiatru. Miał tylko nadzieję, że słowa Kizuki nie były aż tak złowrogie, jak można by się wydawać. Nie rzucał też Sai drugiego końca łańcucha teraz, nie chcąc by Sendo ewentualnie ich rozdzielił, mając w zanadrzu kolejne klaśnięcie. W tym wszystkim też próbował być uważny odnośnie reszty zabójców i samego Sendo. Co kto próbuje zrobić i gdzie się znajduje, żeby w razie podmienienia z kimś, mieć większe szanse na uniknięcie ewentualnego ataku.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Nie Sty 29, 2023 11:49 pm

Wymiana

   Mori przemówiła do ~~Sendo~~ po raz ostatni próbując poruszyć w nim chociaż cień człowieka, którym kiedyś był. Niestety, bezskutecznie. Demon nie zwalniał kroku, unosząc pięści gotowe wbić zabójczynię w ziemię. Odbił tylko lekko w bok, biorąc poprawkę na całą resztę zabójców za jego plecami i boku. Skupiona na celu Mori wypuściła strzałę, a ta pomknęła przed siebie, zmuszając Kaito do uskoczenia w bok. Był od niej zdecydowanie szybszy, a pocisk - choć wypuszczony z niezwykłą celnością, minął jego twarz o kilka centymetrów. Grot z impetem wbił się w ścianę budynku krusząc spory jej fragment. Kaito zaś z uśmiechem postawił kolejny krok wyprowadzając własne uderzenia - wtedy też nagle z jego twarzy trysnęła strugi krwi z drobnej siatki cięć, jakby za wypuszczoną strzałą kryło się coś więcej, tnące i niszczące wszystko na swojej drodze. Liczne krople spadły na maskę Mori, a ciosy padły na łuk i brzuch, odrzucając zabójczynię na drzwi wejściowe. Jej łuk pękł z cichym trzaskiem bardziej pasującym zabawce, niż prawdziwej broni.

   Na szczęście dla Mori do demona dopadła Rin próbując podciąć nogi Kaito. Wślizg zachwiał demonem ale nie powalił go na ziemię. Delikatnego ataku na plecy zdawał się wręcz nie zauważać, choć długa rana od karku po bok miała na ten temat inne zdanie. Yona również dopadła do demona chcąc przybić mu zatrutą wisterią piątkę. Trafić tak szybki cel nie było wcale łatwo, ale udało się jej dotknąć wysmarowaną dłonią zderzyć z ręką Sendo. Plasnęło, a skóra demona zaskwierczała topiąc się powoli. Yona już cofała dłoń, gdy spalone palce Kaito zacisnęły się na jej dłoni. Zanim zdążyła się wyrwać czy zareagować w inny sposób - demon klasnął i zniknął. W miejscu, gdzie stał przed chwilą Kaito stała teraz Kaga...

   Tatsu pomogła Saiyuri wyrwać się z demonicznego błota. Drzwi przed nimi na szczęście nie były zamknięte ani nie kryły w sobie żadnych morderczych pułapek. Wystarczyło pociągnąć, by otworzyły się cicho, a lekkie światło zmusiło dwójkę do krótkiego zamknięcia oczu. A kiedy rozejrzeli się po pomieszczeniu, widok nie napawał optymizmem. Ayumu po krótce wtajemniczył spóźnionych zabójców w możliwości demona i wyszedł z nowym planem ataku, obliczonym tak, by nie zaszkodzić reszcie grupy walczącej już z Kaito. Tatsu też ruszyła ostrożnie, chcąc skrytym atakiem pochwycić demona.

   ...Kaito wraz z Yoną znalazł się obok Tory i zamaskowanego zabójcy wiatru. Pozbawiony wsparcia silniejszej sojuszniczki nie zdołał zablokować błyskawicznego gradu ciosów Tory, które przebiły się przez jego barierę i posłały na drugi koniec sali w akompaniamencie łamanych kości i mokrego plaśnięcia o ścianę naprzeciwko. Tam, gdzie przed chwilą stał jeden z nich była tylko plama krwi i odłamki maski - pozostałe fragmenty tkwiły w twarzy szermierza. Mori zdążyła zauważyć biało-czerwone (od krwi) włosy i poranioną twarz Kamy Hayato zanim zniknął pod gruzami przeciwległej ściany.
   Kaga błyskawicznie rzuciła między zabójców i demony kilka bombek dymnych, które z cichym sykiem odcięły obie grupy od siebie. Tymczasowa iluzja bezpieczeństwa to wszystko, co mogła w tej chwili im zagwarantować. Ograniczyć wizję Sendo, utrudnić zamianę z innymi zabójcami.
   — Jest źle. — powiedziała Kaga cicho do stojącej obok Rin, Yony i Mori. — Straciliśmy jednego, czterech z nas jest już rannych... — mówiła z trudem, łapczywie łapiąc kolejne oddechy. Może i była jednym z najlepszych zabójców, ale walka z Szóstą Kizuki wykraczała ponad jej możliwości. — Nie wiem, co to tu robi. — dodała jeszcze rozglądając się wokół. Obok byli już Tatsu, Ayumu i Saiyuri. Brakowało tylko...

   Yony trzymanej kilka centymetrów nad ziemią jak kukiełkę w przedstawieniu. Przeniósł ją ze sobą, nie było innej możliwości. Uścisk Kaito był silny, nie mogła się wyrwać. Jej ciało zaprotestowało cicho gdy zacisnął dłoń mocniej. Paliczki i kości śródręcza pękły z trzaskiem w akompaniamencie dalej trawionej wisterią demonicznej tkanki. Gdyby utrzymał ją choć chwilę dłużej, nie miałaby ręki. Na szczęście wisteria zmusiła go do poluzowania uchwytu, puszczając Yonę na ziemię. A może to przez stojącą obok Torę, czy przelaną krew marechi? Albo to w końcu słowa Mori wyciągnęły z głębin niepamięci przebłyski z poprzedniego życia?
   — Kaito, najdroższy. — wysyczała Tora głosem nienawykłym do emocji innych, niż gniew. — Ich domy płonął, przyjaciele giną a oni szukają w tym twojej, a nie swojej winy... — położyła swoją dłoń na jego ramieniu. Sendo wzdrygnął się, jakby wyrwany z głębokiego snu. — Chodźcie tu! Chodźcie tu zdechnąć! — krzyknęła przed siebie.

   — Wycofujemy się. — powiedziała Kaga do zabójców — Możemy nie doczekać świtu. — spojrzała jeszcze w stronę skąd dobiegały wrzaski Tory — Ja odwrócę jej uwagę, wy ratujecie zgubę, zbiórka w obozie. — wyciągnęła kunai i ruszyła gdy wszyscy byli gotowi.

Informacje:

Czas na odpis - 72h (umownie do końca 01.02.2023).
Odpis w ciągu 24h od posta MG - do 5 akcji w poście
Odpis w ciągu 48h od posta MG - do 4 akcji w poście
Odpis w ciągu 72h od posta MG - do 3 akcji w poście
Spóźnienie - -1 akcja co 24h opóźnienia
Jak chcecie mapkę czy szkic kto gdzie jest to zrobię jutro
Kaito (+ rogi)
Kaga
Niektóre akcje wymagały dotarcia innych postaci także dlatego nie wszystko udało się zrealizować.

rany:

Re: Siedziba rodu Minamoto — Pon Sty 30, 2023 10:38 pm

Miała w głowie tylko jedno — zadać jak najwięcej obrażeń, samej uciekając jak najdalej od wrogów. Już sięgała swojego celu, gdy nie przewidziała, iż jej ręka zetknie się niemal idealnie z dłonią Sendo. Oczy płomiennej otworzyły się szerzej, kiedy zrozumiała, iż musi uciekać. Nawet spróbowała, ale było za późno. Jedno klaśnięcie i sceneria się zmieniła.
Poczuła strach, tak silny, że nawet nie uniosła wzroku, w stronę Tory. Czuła jednak prezencję tak silną, jakiej nigdy nie doświadczyła. Nie mogła z tym walczyć, jej ciało nawet by nie pozwoliło. Zupełnie jakby cała pewność siebie, tutaj nie istniała. Przełknęła nerwowo silne, wiedząc, iż od teraz wiele zależało od tego, co zrobi. Nie śmiała nawet pisnąć słowa, wszak wtedy skupiłaby uwagę na sobie.
Ból, który przeszył jej dłoń, dźwięk łamanych kości, niemal udławiła się swoim krzykiem. Z buzi wydostał się krótki krzyk, pozostałość tego, co dusiła w sobie. "To było nic", chciała powtarzać sobie, kiedy powoli zbierała oddech. Musiała być gotowa, niezależnie od tego, czy towarzysze broni chcieli ją tutaj porzucić, czy też nie. Kiedy stopy dotknęły gruntu, a mgła zasłoniła pole widzenia, zwróciła ciało tam, gdzie wcześniej była. Szybka analiza, rozeznanie się w terenie - musiała tam wrócić. Pamiętała, gdzie stała wcześniej oraz wiedziała mniej więcej, w jakiej pozycji doszło do podmiany. Podsumowując zebrane informacje, zrozumiała, w którą stronę powinna patrzeć, gdzie biec, aby wrócić do tamtego miejsca.
Przygotowywała oddech na ten krótki moment - wygrana lub przegrana. Oni zaczęli gadać, a więc to była jej chwila. Jedyna szansa, jaką miała. Dym był jej przyjacielem, a ona zamierzała skorzystać z jego pomocy. Użyła w tym celu pierwszej techniki oddechu płomienia, bo dzięki niej, mogła się ewentualnie obronić, jak i użyć szybkości w celu zwiększenia dystansu. Prawą ręką, wyjęła w trakcie katanę z sayi, lecz nie przecięłaby bronią swojego sojusznika. Wiedziała, jak wyglądał Sendo, również był on wyższy, niż każda z osób, którą znała. Atak tym samym poprowadziła wysoko, na wysokości jego głowy, lecz równolegle do ziemi. Obrót, zapoczątkowany impetem spowodowałaby, że ciało obróciłoby się w powietrzu o pełne trzysta sześćdziesiąt stopni, a ona wykorzystując prędkość, dała się jej ponieść, aż stanęła na nogi i kontynuowała bieg w miejsce, z którego została zabrana.
Gdy dym przestał jej przesłaniać oczu, spojrzała po osobach, oczywiście o ile dalej tam były. Nie trzeba było opisywać szczęścia rudej, gdy bursztynowe ślepia zobaczyłyby znajome mordki. Jednak nawet jeśli emocje były silne, nie zapominała o zagrożeniu. Strach przed Torą był silniejszy, nakazał jej odwrót, ale nie w sposób lekkomyślny. Skupiła się nad tym, co zastała, będąc gotów, aby prześlizgnąć się oraz uniknąć ataku. Nogi miała sprawne, rękę jedną również. Jednak głównie skupiała się na nie oberwaniu, chociażby przez pochylenie ciała, odskoczenie w przeciwną stronę lub zmniejszenie powierzchni, w którą można trafić - innymi słowy stanięcie bokiem, ominięcie i bieg dalej.
Nie wiedziała, jakie rozkazy wydano, nie wiedziała właściwie nic. Toteż widząc wyjście biegła w jego stronę. Sendo nie byli w stanie zaatakować, nie, gdy Kizuki był przy nim i prawdopodobnie go chronił. Ta walka była już skończona. A ona znała jedyne miejsce, w które mogłaby uciec - obóz, w którym wcześniej byli. To tam ewentualnie mogłaby szukać pomocy, gdyby nie zastała jej w rezydencji. Podczas ucieczki, rozglądała się wokół, gdyby byli jeszcze inni wrogowie. Zamierzała od nich uciec i zgubić w miarę możliwości.
Jeśli spotkałaby sojuszników wcześniej, to nie chciałaby dłużej walczyć, a oddalić się razem z nimi. Liczyła też, że pokażą jej gdzie ewentualnie zmierzać, bo może polecono im inaczej? W każdym razie ucieknie z nimi, gdyby nie musiała sama.

Spoiler:

Re: Siedziba rodu Minamoto — Pon Sty 30, 2023 10:53 pm

Chociaż Sendo nie mógł tego tak łatwo zauważyć przez jej maskę, oczy Mori otworzyły się szeroko, kiedy zobaczyła skutki swojego ostatniego strzału. Trudno stwierdzić jednoznacznie, czy ostateczny brak uniku przed jego atakiem był wynikiem jej ułomności w szybkości, czy też wspomnianego zaskoczenia, jednak jedynym, co zdążyła zrobić, było utrzymanie łuku na podobnym poziomie co podczas strzelania w kierunku demona.
Nim się obejrzała, już otumaniona leżała pod drzwiami, po których zjechała zaraz po tym, jak uderzyła w nie plecami. Zamrugała kilka razy i spojrzała na zraniony brzuch, a następnie sięgnęła ręką w kierunku łuku, który okazał się być już niezdatny do użycia. Dopiero wtedy przypomniała sobie, że mężczyzna nie zaatakował jej ponownie; obróciła twarz w bok akurat w momencie, w którym ten łapał Yonę za rękę i... z nią zniknął. Na rzecz Kagi.
— Kurwa, jebana, mać — podsumowała sapnięciem, podtrzymując się na przedramieniu. Wstała powoli, jedną ręką przytrzymując się drzwi, a drugą uciskając ranę na brzuchu.
Ostatni raz spojrzała w kierunku swojej broni, a po jej ciele przeszedł dreszcz, gdy przypomniała sobie znowu, co właściwie zrobiła.
— Widziałeś to?! — zawołała do docierającego do nich Ayumu, jakby był teraz czas i miejsce na przechwałki. W jej głosie słychać było ekscytację, a po zadaniu pytania zaśmiała się w zduszony sposób. — Widzia...
Zamarła z otwartymi ustami, bo oto naprzeciwko niej, w odległości kilku metrów, z jednej strony sali na drugą przeleciał jeden z Zabójców i uderzył w ścianę. Na chwilę przed jej zawaleniem Mori uświadomiła sobie, że ów mężczyznę znała.
Jej ekspresja nie zmieniła się ani trochę przez kolejne kilka chwil. Oto zaczęło do niej docierać, w jak bardzo złej sytuacji byli. Prawdopodobnie stracili człowieka, a reszta była mniej lub bardziej ranna — co z resztą zaraz potem podkreśliła Kaga. Mori rozejrzała się z niepokojem zaczynającym graniczyć z paniką. Czy oni wszyscy mieli tu zginąć? Czy bogowie chcieli ją ukarać za niewierność poprzez ironię losu, jaką miała być utrata życia z rąk małżonka?
Podczas, gdy ich przywódczyni zwracała się do zespołu, Nishiōji coraz bardziej zaczynała ulegać stresowi: dłonie zaciskała i otwierała; nerwowo oklepywała swoją maskę, jakby czasem chciała zasłonić sobie oczy, czasem wstrzymać wymioty, a innym razem jakby chciała sama siebie uderzyć, żeby oprzytomnieć i przywrócić sobie czystość myśli.
Kiedy w stajni w Yonezawie deklarowała swój udział w tej misji, nie sądziła, że sytuacja stanie się tak zagmatwana — że jej uczucia do Sendo zamiast zmaleć, wzrosną; jego Sztuka Krwi okaże się dla nich niemożliwa do przebicia, a ich przeciwniczką okaże się Piąta Kizuki. Nie pomagała też dziwna euforia demonicznej kobiety. Co się udało?
Drżącymi rękoma wyjęła bandaż i bez słowa wcisnęła go w dłoń brata, wskazując na rany w swoim ciele. O ile uraz po mieczu Ayumu wydawał się być po prostu upierdliwy, tak w połączeniu z krwawieniem z brzucha i silniejszym bólem, uznała to za warte szybkiego opatrzenia, a to nie udałoby się bez sprawniejszej i bardziej stabilnej pary rąk.
Ich domy płoną, przyjaciele giną...
— Zostaw g..! — Początkowo krzyknęła, ale krzyk ten szybko zamienił się w zbolałe charknięcie związane z bólem brzucha oraz fakt, że wstrzymywanie płaczu zaczęło odbierać jej mowę i zmieniać głos w irytujący pisk. Cokolwiek się nie działo, nie chciała pozwolić sobie na nadmierne okazywanie emocji przy nieznajomych kobietach. W tym momencie jednak wszystko zaczynało ją przerastać.
Wycofujemy się.
— Co? — wyrwało jej się, a dłoń, którą podtrzymywała się Ayumu, zacisnęła się mocniej na jego ramieniu. Popatrzyła po maskach pozostałych Zabójców i odebrała od mężczyzny swoją broń, której (szczęśliwie lub nie) chciał użyć wcześniej do ataku na Sendo.
Ja odwrócę jej uwagę...
W czasie, gdy Kaga prezentowała swój pomysł, Mori dyskretnie przecięła sobie wachlarzem skórę na lewym ramieniu. Nie głęboko, ale chciała w ten sposób dodać sobie nowej, "otrzeźwiającej" porcji bólu. Ostatnim razem w ten sposób przywróciła sobie świadomość, gdy była pod wpływem Sztuki Krwi demona w Kioto. Teraz potrzebowała tego samego w podobnym celu.
— Trzecia technika i osłaniamy? — zapytała, lekko klepiąc w ramię Tatsu, po czym obejrzała się na resztę towarzystwa. — Po prostu zabierzmy ją stamtąd — dodała półszeptem, wyruszając do akcji ratunkowej razem z pozostałymi.
Mori nie była ani szybka, ani nie widziała przez mgłę, dlatego jedyną opcję swojego udziału widziała w odpieraniu potencjalnych ataków na towarzyszy za pomocą trzeciej formy oddechu. Skupiając się na bólu na ramieniu starała się nie poddawać negatywnym myślom i pozostałym bólom, a jednocześnie wypatrywała przeciwników lub ich ataków, aby spróbować w porę ich uniknąć.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Wto Sty 31, 2023 1:37 pm

Tatsu nie miała okazji rozeznać się w obecnej sytuacji. Jej intuicja kazała działać i zrobić coś, zanim będzie za późno. Niestety okazała się zbyt wolna i za bardzo zdezorientowana. Wszystko działo się dosłownie dla niej za szybko. Szczególnie walka Kagi i jej towarzysza z jakąś olbrzymim monstrum o potwornym, lecz kobiecym głosie. Która nagle została przerwana, przez jakieś prostej klaśnięcie.
Z opresji niewiedzy uratował ją Ayumu, jednak swym pierwszym słowem przywołał na siebie gniewne spojrzenie zabójczyni kamienia.
"Tatsu"
Zacisnęła rękę mocniej na rękojeści swojego łańcucha. Jak bardzo jej imię popularne było wśród kobiet urodzonych w jej roku, tak niewiele było zabójczyń kamienia, władających kusarigamą o jej konstrukcji mających na imię Tatsu. Nie po to pozostawiła swoją kasę i ściągnęła kolczyki, by zostać zidentyfikowana przez jedno przypadkowe słowo.
- Nie chcę usłyszeć tego imienia do końca nocy..
Odrzekła stanowczym półszeptem, licząc że Sendo, a w szczególności ta ogromna demonica byli zbyt daleko i zbyt zajęci, by ich usłyszeć. Przesuwając uwagę w stronę pola bitwy, gdzie ich czas na zabicie Sendo jednoznacznie się skończył.

Obserwowała z lekką trwogą, jak tajemniczy zabójca został rozsmarowany o ziemię. Świadoma, że mógłby to być dosłownie każdy z nich. Jeden cios wystarczył jej, by zakończyć żywot kogoś, kto mógłby być tak samo silny, jak dowodzącą nimi Kaga. Nie mogąc się powstrzymać skupiła swój słuch, by dowiedzieć się, czy Izanami-sama zabrała już go z tego świata. Jej obserwacje, były tak samo radosne, co widowiskowe:
- Jego serce bije. Ale zaraz przestanie.
Odparła zimnym, a zarazem pustym głosem, decydując się nie myśleć już więcej o żywocie tego tajemniczego wojownika. Kiedy wyraźnie wieje od niego chłodem śmierci, której nie mają jak powstrzymać.
Wsłuchując się rozkaz Kagi poczuła wyraźną pustkę. Ich przełożona podjęła zdaniem Tatsu jedyną słuszną decyzję. Nie mogą walczyć do świtu z czymś co zabije cię w niecałą minutę. Musiała zaakceptować porażkę i zebrać się do kupy. Gdyż jej serce zdawało się tłuc w piersiach jej i paru innych zabójców niemiłosiernie. Od każdej sekundy spędzonej wokół tej owłosionej potworzyć. I od każdego jej krzyku, który przyprawiał ją wręcz o ból głowy.
Uspokoiła się paroma wdechami i paroma wydechami. Zgodnie z naukami Takeshiego-senseia dotyczących całkowitej koncentracji. Wmawiając sobie, że widziała już przecież gorzej wyglądajace zwłoki w jej sielankowym życiu jako córka grabarza. I że ta demonica… nie może być przecież Kizukim?
Dochodząc powoli do siebie poczuła wyraźnie szturchnięcie w ramię stojącej obok Mori. Zdając sobie dopiero teraz sprawę z nieobecności Yony.
- Nikt już więcej nie umrze tej nocy.
Odrzekła z udawaną stanowczością, przytakując planowi Mori starając nie myśleć w tej chwili zbyt dużo, tylko działać. Przegrała, jednak zawsze może przegrać mocniej. Musi przeżyć, by móc walczyć jutro. Bo zemsta na Sendo będzie trwała dłużej, niż tylko dziś.
- San no kata: Ganku no Hadae
Wsłuchiwała się uważnie w mgliste otoczenie, synchronizując łańcuchowy mur z Mori na tyle ile było to możliwe. Liczyła, że któraś z pozostałych zabójczyń lub Ayumu zdecyduje się ruszyć po Yonę i gdy tylko znajdą się wszyscy bezpiecznie za ich linią łańcuchów, będą mogli wycofać się na bezpieczne pozycje, dzięki osłonie zapewnionej przez podwójną trzecią formę. Była gotowa przerwać swą technikę, jeśli stanie się coś niepokojącego. Czyli Sendo zacznie klaskać...

Re: Siedziba rodu Minamoto — Wto Sty 31, 2023 9:37 pm

Walczyli na pełnej piździe. Każdy dawał z siebie wszystko. Każdy szukał najlepszych rozwiązań, doszukiwał się błędów i słabości przeciwników. I kiedy wydawało się już, że powoli okdrywali wszystkie karty, żeby móc walczyć z demonem jak równy z równym, do zabawy dołączył ktoś silniejszy. Rin nie należała do bojaźliwych Zbyt często narażała własne życie z czystej odwagi lub zwykłej głupoty. Ktoś obserwujący ją z boku powiedziałby, że zwyczajnie się nie szanowała i pewnie bardzo by się przy tym nie pomylił. Chociaż uwielbiała walczyć, a dawka adrenaliny stanowiła dla niej coś w rodzaju własnego narkotyku, nawet jej głupota miała także swoje granie. Kiedy zobaczyła panią Kizuki od razu zrozumiała, że ich szanse zmalały ku zeru. Wszyscy tutaj zebrani byli zbyt słabi, żeby stawić jej czoła. Nawet łącząc siły nie mieli zwyczajnie szans. A próba ataku na Piątą byłaby zwyczajnym bezużytecznym samobójstwem.

Wystarczył jeden rozkaz, żeby wyłączyła własne myślenie i stała się wojownikiem. Tak jak zawsze od niej wymagano
- Ryokai - odparła na słowa Kagi i półszept Mori. Nie czekając ani chwili dłużej ruszyła w stronę Yony zamierzając ją osłaniać podczas ucieczki. Kierowała się swoim wyczulonym słuchem biegnąc przez kłęby dymu. Wzięła oddech używając dziewiątej techniki oddechu wody, żeby zwiększyć swoją szybkość i precyzję kroków. Nie przyjmowała do wiadomości żadnego niepowodzenia. W końcu w grę wchodziło życie Yony. Potem, jeśli wszystko się udało zamierzała uciec wraz z Rudowłosą w stronę wyjścia cały czas uważając na potencjalne ataki na ich dwójkę jak i resztę drużyny.

Jego serce bije. Ale zaraz przestanie.
Cały czas wsłuchiwała się w otoczenie. Jej niebieskie tęczówki prześlizgnęły się po zakrwawionym, białowłosym chłopaku, który zniknął zawalony gruzami ściany. Czy przyjrzała mu się na tyle dobrze, żeby zobaczyć jego twarz pełną powbijanych odłamków? Kama był jej byłym dowódcą, może nawet kimś więcej. Jedynie słowa Tatsu sprowadziły ją na ziemię i powstrzymały przed ruszeniem w jego stronę. Nie mogli sobie pozwolić na więcej strat. Jeśli jednak go nie poznała cóż, torowała sobie i Yonie dalej drogę ku reszcie, żeby potem wspólnie uciekać z dala od Sendo i Tory.

Re: Siedziba rodu Minamoto — Wto Sty 31, 2023 11:45 pm

Wszystko działo się tak szybko, Ayumu od razu wtajemniczył ją i Tatsu w demoniczną zdolność Sendo. Zacisnęła mocniej szczękę na myśl o możliwościach tej demonicznej sztuki krwi, a tym bardziej o tym jak wielką przewagę miał względem zgrai zabójców. Czy mieli szansę na zwycięstwo?! Nie podobało jej się że Sendo był szybszy od Pioruna i to tak zaprawionego w boju z wieloletnim doświadczeniem jak Nishioji.. ale plan Ayumu zabrzmiał cholernie dobrze. Mieli faktycznie szansę z tym opleceniem Hotty łańcuchem, jeśli dobrze to rozegrają to może pozbędą się zdrajcy.
Wszystko jednak się skomplikowało gdy Sendo porwał Yone ze sobą, bo wtedy przysłowiowy chuj bombki strzelił. Nie mogli rzucić się na niego z łańcuchem gdy miał zakładnika w postaci jednego z nich!

"Ich domy płonął, przyjaciele giną a oni szukają w tym twojej, a nie swojej winy..."
- ..c..co.. - wymsknęło się jej niekontrolowanie. Czy ona dobrze słyszała?! "Nie.. to nie możliwe.. to tylko tania sztuczka żeby nas rozproszyć.." nie chciała uwierzyć w to że te herezje mogłyby być prawdą. - Bzdura.. nie słuchajcie jej.. to prowokacja! - powiedziała stanowczym głosem mając nadzieję że jej towarzysze broni nie dadzą się zwieść. Bo to tylko taka zagrywka.. tania.. żałosna.. zagrywka ze strony demonów!

"Wycofujemy się."
Gdy rozkaz padł poczuła ucisk w żołądku. Każde z nich złamało zakaz Mistrza aby tu być i wziąć sprawy w swoje ręce. Irytacja płynąca z zawodu że nie byli w stanie osiągnąć celu. Zabicie kilku pomniejszych demonów było niczym pyrrusowe zwycięstwo.. kropla w morzu..
"Możemy nie doczekać świtu."
"Ja odwrócę jej uwagę, wy ratujecie zgubę, zbiórka w obozie."
Plan wydawał się być prosty. Kaga zajmie Kizuki a one odbiją Yonę. Ale nadal.
- Zgubę.. - szepnęła wpatrując się w dym w którym przebywała wtedy Yona. Mimo wszystko jej ametystowe spojrzenie pomknęło na zniszczoną ścianę. Czy było co zbierać?! "Przyszliśmy w ósemkę.. wrócimy w ósemkę!" warknęła w myślach.

"Jego serce bije. Ale zaraz przestanie."
Spięła się cała słysząc słowa Tatsu. Ruszyła w stronę najbardziej rannego z zabójców. Nie zamierzała nikogo zostawiać w tyle! Nikt nie zasłużył na taką śmierć! Choć w głębi duszy liczyła że jego serce nie przestanie bić. Że może uda się jeszcze biedaka odratować. Pomknęła przy ścianie do pobojowiska i ze wślizgiem lądując przy przysypanym zabójcy, zaczęła go odkopywać. - Nie zostawimy cię.. - powiedziała stanowczym głosem. Ból jaki czuła przy używaniu dłoni był paskudnym uczuciem. Zacisnęła szczękę z głośniejszymi sykami. Białe kosmki zabarwione miejscami krwią sprawiły że serce jej stanęło na baaaardzo długi ułamek sekundy. Znała tylko jednego zabójcę z takimi włosami. - .. n.. nie.. - wydukała czując jak mocno zaczęło jej bić serce. Nie z ekscytacji ale ze strachu, że to mógł być On. "Błagam nie.. błagam nie.. błagam.." powtarzała w głowie jak zacięta płyta, przyspieszając z wygrzebywaniem mężczyzny spod gruzowiska. Modliła się do wszystkich znanych bogów żeby to nie był Kama. Nie była gotowa na taką stratę w swoim życiu.. Ból przestał mieć jakiekolwiek znaczenie, bandaże na dłoniach i palcach były jedyną warstwą osłaniającą jej poparzone kończyny. Teraz to nie miało znaczenia. Mogłaby cierpieć po stokroć byle tylko mieć pewność że przeżyje. Łzy same się cisnęły do oczu gdy okazało się że to faktycznie był on. Łapiąc za ubranie, podciągnęła go w swoją stronę. - .. nie możesz tu umrzeć.. nie pozwalam ci.. słyszysz.. Ha.. haya..to.. - wydukała drżącym głosem. Próbowała go podnieść, przewiesić przez bark i ruszyć w stronę wyjścia co sił w nogach. Nie zostawi go tam. Nie zostawiłaby nikogo, a tym bardziej Jego..