Ucieszył się z tego, że ich nowy towarzysz nie był zły za to przywitanie, nie miał w zasadzie o co. W końcu byli na wrogim terenie gdzie w każdej chwili mogli zostać zaatakowani. Co jednakże nie oznaczało iż musieli poddawać się paranoi i zakładać, że każdy jest wrogiem. Z tego powodu oraz z faktu dobrego wychowania, Hiroki wolał przeprosić. By na pewno nie było miedzy nimi złej krwi.
Wysłuchał opowieści kapłanki i zmartwił się. Chodziło wszak o porwanie, a w takich sprawach czas zawsze był kluczowy. Słuchając słów Nanami doszedł do wniosku, że za zniknięciem jej siostry stał demon i jego poplecznicy. Co niestety mogło oznaczać, że Kazumi już jest martwa, jednakże póki istniała nadzieja że tak nie jest to wolał wierzyć w opcje tą, że zdążą jeszcze ją ocalić. Mężczyźni, a raczej jak to określiła kobieta nieludzie zabrali jej siostrę pod przykrywką pomocy. Co jego zdaniem oznacza iż zastraszyli jej rodzinę, coraz więcej powodów by rozpalić w sobie słuszny gniew, zwłaszcza że z listu wynikało jedno. To nie był przypadek, obserwowali ją do jakiegoś czasu.
Spojrzał na Naofumiego, który spadł im jak z nieba. To że wiedział gdzie jest ta wioska, sporo ułatwiało. Zwłaszcza jeśli uda im się tam dotrzeć jeszcze przed zmrokiem by się nieco rozejrzeć. Rengoku spojrzał na kapłankę i uśmiechnął się do niej pokrzepiająco.
— Bez obaw Nanami-San, ocalimy twoją siostrę i zabierzemy was z Kioto. Tu już nie będziecie bezpieczne. — Rzekł Hiroki pewnym głosem, po czym spojrzał wpierw na Ueno, a potem na Atsuko — Powinniśmy wyruszyć jak najprędzej, jeśli uda nam się dotrzeć tam przed nadejściem nocy, to będziemy mieli okazje by nieco się rozejrzeć pod osłoną blasku dnia — Przedstawił swój plan zabójca płomieni, był gotów do jego realizacji niemal natychmiast o ile reszta się zgodzi, choć uprzednio ureguluje należności z właścicielką lecznicy. Jeśli kapłanka nie czuła się na siłach by podróżować sama, to Hiroki zaproponował jej iż poniesie ją aż do wioski.

To nie byłą ich wina, oczywiście, co nie zmieniało faktu, że gdzieś z tyłu głowy dało się słyszeć ten cichy, uporczywy głosik, że mogli postarać się bardziej. A przynajmniej tak właśnie miała Atsuko, która z uwagą słuchała kolejnych słów kapłanki. Jej wcześniejsze przypuszczenia rozwiały się nieco, nabierając nowego, wyraźniejszego kształtu dzięki wyjaśnieniom Nanami. Nawet jeśli obraz sytuacji był nieco inny, mianownik pozostawał taki sam - demony.
- Odbudową po czym? - zapytała jeszcze, chociaż powód dla którego wioska została zniszczona chyba nie był aż tak ważny. A przynajmniej niewiele zmieniał. Czy kapłanka udzieliła odpowiedzi, czy też nie, w końcu Atsuko podniosła się i pomogła również wstać Nanami. Nie zdziwiłaby się, gdyby kobieta wciąż była bardzo słaba, więc jeśli była taka potrzeba, użyczyłaby jej swojego ramienia i oparcia. Podziękowała też Miyuki za dotychczasową pomoc, pozwalając Rengoku uregulować ewentualny rachunek. Nie pozostawało im też chyba już nic więcej, jak wyruszyć w dalszą drogę, tym bardziej, że według słów Ueno, wcale nie miało im to zająć aż tyle czasu.

Był wczesny wieczór, kiedy mieszkańcy zaczęli tłumami zbierać się w pobliżu Sannenzaki. Była znaną, często zatłoczoną, uliczką w środku miasta. Jej schody były stosunkowo płaskie, brukowane, rozciągające się przez znaczną jej część. Tym razem nie stanowiła jedynie drogi. Ludzie zbierali się zasiadając na stopniach gotowi na przedstawienie. Nie było jeszcze późno, ale słońce schowało się już za horyzontem. Miasto rozświetlone tysiącami lampionów budziło się ponownie do życia. U dołu schodów została zbudowana niewielka drewniana scena usytuowana na dwustopniowym podwyższeniu. Z boku artyści szykowali się do odegrania własnych ról przebranie w różne kolorowe kostiumy. Rodzice wraz z dziećmi zbierali się w pierwszych rzędach, a w tych dalszych reszta mieszkańców. Wszędzie było tłoczno i gwarno. Wielu mieszkańców zdążyło już poczęstować się sake w jednym z pobliskich barów.

Przysiadła na jednym ze schodów gdzieś po środku innych ludzi znajdujących swoje miejsca. Przedstawienie miało niedługo się rozpocząć. Nie była zawziętą fanką sztuki, ale potrafiła docenić miejską rozrywkę. Przywiana do Kyoto kolejnym zadaniem była gotowa do drogi powrotnej. Zamierzała wyruszyć w stronę Yonezawy z samego rana, teraz jednak skuszona tym co mogło zaoferować nocne miejskie życie zdecydowała się zostać jeszcze na tę jedną noc. Miała na sobie typowe czarne kimono zakończone spodniami przepasane paskiem, o którego zaczepiona była katana. Było to jedno z tych typowych ubrań, jakie zakładała podczas misji. Nie krępowało jej ruchów i było przede wszystkim wygodne. Białe włosy urosły znacznie. Związane w luźnego koka. Kilka niesfornych kosmków wydostało się na zewnątrz opadając na jej ramiona. Obojętne spojrzenie jak zawsze z brakiem zainteresowania wpatrywało się w przestrzeń przed sobą. Chociaż siedziała w tłumie ludzi tak naprawdę była sama.

Wyciągnęła tytoń i fajkę zapalając ją umiejętnie. Kilkoro zdenerwowanych rodziców spojrzało w jej stronę z niezadowoleniem, jednak nikt nie odważył się jej upomnieć. Nie wyglądała na przejętą biorąc pierwszego bucha.

Dzień spędził w jednym z domów w Kioto nieopodal Sannenzaki. Budynek w którym się znajdował niegdyś wyglądał całkiem porządnie, dziś jednak białowłosy ubrudził go krwią i lekko zdemolował gdy to urządził sobie posiłek z mieszkańców tego domostwa. Zasiedział się tu i nie zdążył opuścić tego miejsca przed świtem, więc został zmuszony do zostania tutaj aż do wieczora. Hałas, który słyszał na zewnątrz zaintrygował go ale tak długo jak słońce świeciło jasno to mógł jedynie zgadywać co się tam stało. Siedział więc na drewnianej podłodze skubiąc powoli ciało mężczyzny w sile wieku. Jego ubranie leżało obok by na pewno krew nie poplamiła jego stroju.

W końcu słońce zniknęło, a wraz z tym mógł wyjść na świeże powietrze. Niebieskooki ubrał swe ubranie i wygładził je dłonią by upewnić się że dobrze wygląda. Stracił sporo czasu w tym domu i najchętniej puściłby go z dymem. Gdyby nie fakt, że miał dość ognia na najbliższe kilka miesięcy to nawet może by to zrobił. Demon opuścił budynek i skierował się do centrum zamieszania, gdy tylko dotarł na miejsce to na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Znalazł sobie zajęcie na wieczór, czasem w końcu wypadałoby obejrzeć jakaś sztukę by oddać się przemyśleniom. Gwiazdy były cudowne ale nie mógł podziwiać co noc tylko ich. Rozejrzał się po zgromadzonych tu ludziach, chcąc znaleźć dobre miejsce by móc podziwiać całe to wydarzenie. Wszedł w tłum chcąc poszukać sobie miejsca bliżej sceny.

Wtem jego wzrok przykuła kobieta o białych włosach u boku której widniała katana. Znał jedną białowłosą wojowniczkę, lecz stąd nie mógł być w stu procentach pewien czy to Ona. Shirei w końcu miała krótsze włosy gdy się ostatnio widzieli, choć z drugiej strony sporo czasu minęło od ich ostatniego spotkania. Postanowił więc zaryzykować i podejść bliżej wojowniczki, która to odstraszyła od siebie ludzi. Nie przejmując się zbytnio niczym usiadł obok niej, jego twarz skierowana była do przodu choć korciło go by odwrócić się w jej stronę by spojrzeć prosto w jej szare oczy.
— Lepsze to niż picie sake, ale to wciąż trucizna. Zdajesz sobie z tego sprawę prawda?  — Powiedział Ichitarō chcąc w ten sposób wybadać czy trafił rzeczywiście na Shirei czy też może spotkał kogoś łudząco podobnego.

Słysząc znajomy głos zacisnęła z całej siły szczękę tak, że cudem nie pokruszyła sobie zębów. Nie zdawała sobie sprawy, że przestała oddychać w niemym zaskoczeniu wpatrując się uporczywie w jakiś nieistniejący punkt przed sobą. Nieświadomie modliła się do wszystkich nieistniejących bóstw o odrobinę cierpliwości, której zawsze jej brakowało. Nie ruszyła się ani o milimetr. Jej mięśnie spięły się niebezpiecznie niczym u zwierzęcia szykującego się do ataku.

- Czy tobie już całkiem odpierdoliło?! - wysyczała zaciekle. Przed oczami pociemniało jej ze złości i przez dosłownie krótką chwilę miała wrażenie, że rozszarpie go na kawałki tutaj przed tymi wszystkimi ludźmi. Wydawało jej się, że śniła kiedy w końcu odwróciła głowę spoglądając na demona siedzącego obok jak gdyby nigdy nic. Wyglądał na zadowolonego z siebie, co tylko bardziej ją podkurwiło. W końcu śmiechy i oklaski ludzi wokół wyrwały ją z osłupienia. Przedstawienie właśnie się rozpoczęło, a aktorzy wychodzący na prowizoryczną scenę zaczęli recytować pierwsze linijki wyuczonego tekstu. Miała wrażenie, że prawdziwe przedstawienie działo się jednak tuż przed jej oczami i nie potrafiła określić czy był to dramat czy może jednak chora komedia.

Jej dłoń ociężale powędrowała w stronę rękojeści miecza zaciskając się na niej mocno. Dotyk broni przywrócił jej odrobinę spokoju, chociaż w środku cała wrzała. Jej martwym tęczówką wciąż brakowało tej ludzkiej iskierki, jednak grymas na twarzy zdradzał zdenerwowanie. Zapomniała o ludziach wokół, o wszystkim co ją otaczało. Przez ten ułamek sekundy zostali sami we dwójkę. Wspomnienia ostatniego spotkania niosły ze sobą jedynie posmak obrzydzenia. Bardziej do niego? Czy samej siebie?

- Odsuń się - warknęła z pogardą wciąż wpatrując się w jego profil. Skostniałe ciało zamarło w wyczekiwaniu, chociaż zaciskającą się dłoń ja rękojeści Nichirin wskazywała na rychły wybuch. Musiała go zaatakować. Czy miała inne wyjście? Zdawała sobie sprawę z niczego nieświadomych ludzi wokół, jednak w jednym kawałku staranował dla nich jeszcze większe zagrożenie. Na nieszczęście jej nieznośny kruk, z którym wciąż nie potrafiła się dogadać wyruszył na patrolowanie obrzeży Kyoto. Była w ciemnej dupie, ale Ichitaro chyba specjalnie wybierał właśnie takie momenty, żeby złożyć jej wizytę.

Był pod wrażeniem tego, że oparł się pokusie i nagle nie wybuchnął śmiechem. Trafił idealnie, znów spotkał się z Shirei, kobietą odpowiedzialną za wszystkie jego problemy. Nie wierzył w swoje szczęście, po ostatnich swoich przygodach o ile tak mógł określić walkę o życie. Trafił na osobę, z którą chciał akurat się przekomarzać tak by rozluźnić się i wynagrodzić sobie te cholerne wyzwania jakie to spotkał na swojej drodze. Znowu mógł poczuć, że ma kontrolę nad sytuacją. Zabójczyni nic się nie zmieniła jeśli chodzi o zachowanie, wciąż była tak samo wulgarna. Sama jego obecność doprowadzała ją do szału, widział to doskonale i czekał aż rzuci się na niego jak wściekły pies.
— Mi? Być może — Odpowiedział na zadane pytanie, choć domyślał się że było ono retoryczne. Mimo to pozwolił sobie na udzielenie odpowiedzi by jeszcze bardziej zirytować wojowniczkę. Nie wiedział czemu ale granie jej na nerwach pozwalało mu poczuć się lepiej — Teraz moja kolej na pytanie, ostatnio kazałem Ci przeżyć do czasu aż będziesz mogła w końcu ściąć mi głowę. Więc co do cholery robisz w tym mieście, o tej porze Shirei? — Zapytał cicho Ichitarō spoglądając na dziewczynę swymi niebieskimi oczyma.

Zdziwił się gdy sięgnęła po miecz, mimo że zrobiła to powoli to obawiał się że zaraz dojdzie do walki. Był do starcia gotowy, lecz czy jego potencjalna przeciwniczka była gotowa do stoczenia tej bitwy? Wokół nich było mnóstwo ludzi, niewinnych widzów przedstawienia. Był pewien, że ci ucierpią jeśli dojdzie tu otwartej walki. W końcu demon nie zawaha się zabić lub użyć jako żywej tarczy.
To jak do niego warknęła wzbudziło zainteresowanie ludzi obok, poczuł na sobie ich spojrzenia a to było coś czego teraz nie potrzebował. W końcu mimo wszystko przyszedł tu oglądać przedstawienie. Dlatego mimo ostrzeżenia jakie dostał to robiąc na przekór Shirei zbliżył się do niej jeszcze bardziej i objął swym ramieniem.
— Wybacz moja miła, nie powinienem tego robić — Powiedział na tyle głośno by inni ludzie to usłyszeli i wzięli ich jedynie za parę po sprzeczce. Tak było najbezpieczniej jego zdaniem. Gdy zaś upewnił się, że pozbył się w ten sposób gapiów to nachylił sie by szepnąć do ucha białowłosej — Nie chcesz tu ze mną walczyć Shirei, dlatego zabierz dłoń z miecza i obejrzyjmy razem spektakl dobrze? Nie chcemy przecież wzbudzać zbędnej uwagi, prawda? — Wyszeptał niebieskooki przyciągając Shirei jeszcze bliżej siebie i odwracając głowę w kierunku aktorów.

Nie przejęła się ukradkowymi spojrzeniami zaciekawionych ludzi. Zbyt skupiona na nim. Na swoim kolejnym ruchu. Słysząc jego słowa o mało nie parsknęła prześmiewczo. Wszystkie jej mięśnie spięły się czując obce, martwe dłonie na swojej talii. Zamarła i chociaż nie ruszyła się ani o milimetr, wyprostowała się niczym struna. Wciąż w złości zaciskając szczękę wyglądała jak by coś ją bolało. Skostniałe palce ledwie odkleiły się od rękojeści Nichirin, wciąż jednak znajdowały się milimetry od katany. Wciąż w gotowości, żeby wyciągnąć ją jednym płynnym ruchem. Zimny dreszcz przebiegł wzdłuż jej kręgosłupa, kiedy jego oddech omiótł płatek odsłoniętego ucha.

- Nie jestem twoją marionetką, żebyś mógł mi coś kazać - odparła patetycznie. Tonem tak bardzo zimnym i wyprutymi z emocji, którym zazwyczaj odstraszała do siebie innych. Na ludzi działało, jednak wątpiła żeby zrobiła tym na Ichitaro większe wrażenie. Był tak kurewsko pewny siebie za co szczerze go nienawidziła. Jego wybujałe ego nie było jednak bezpodstawne, bo ich ostatnie spotkanie, jej sromotna porażka, właśnie to mu pokazały. Był od niej po prostu silniejszy i doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

Jego bliskość napawała ją czystym obrzydzeniem. Wezbrana pogarda kontrastowała z nieprzyzwoitym uciskiem w podbrzuszu, które zagnieździło się w niej niczym jakaś choroba. Usilnie zdecydowała się zignorować to drugie. Wypuszczała powietrze przez lekko uchylone, spierzchnięte wargi. Świszczący oddech jak u dzikiego zwierzęcia zamkniętego w klatce.

- Naciesz się cholernym przedstawieniem, bo może być tym ostatnim - rzucila beznamiętnie patrząc uporczywie przed siebie. Przyciśnięta bliżej do jego ciała wydawała się drobna, tak bardzo zimna. Mógł wyczuć jak jej spięte mięśnie drżały lekko. Czuła jego radość z jej katorgi. Oczami wyobraźni widziała ten uśmiech samozadowolenia błąkający się po jego twarzy. Nie musiała nawet na niego spoglądać, żeby ze wszystkich sił zapragnąć siłą go zmazać.

W końcu westchnęła męczeńsko. Wyglądała na zmęczoną. Fioletowe cienie od oczami dodawały jej lat, poszarzała blada skóra wyglądała niezdrowo.
- I tak tej nocy spróbuję cię poćwiartować. Wiesz o tym, prawda? - mruknęła obojętnie przyciszając głos przed ciekawskimi ludźmi siedzącymi wokół. Nie potrzebowała widowni ich własnego przedstawienia. Wiedziała, że jej szanse były marne. Demon był silny. Zdecydowanie silniejszy niż ona i wątpiła, żeby przez ostatnie miesiące próżnował. Rósł w siłę, doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Ona ostatni czas spędziła w okolicach Kyoto. Po ostatniej walce z demonem skończyła z połamanymi żebrami tygodniami kiblując u pobliskiego medyka. Była zdrowa, ale zdecydowanie nie w pełni sił.

Odwróciła lekko głowę w jego stronę. Nosem prawie dotykając odsłoniętego skrawka skóry koło jego obojczyka. Dusząc się jego zapachem.

- Miałeś się do kurwy odsunąć - wyszeptała mając nadzieję, że ten gest odwróci jego uwagę od palców, które ponownie spróbowały dotknąć rękojeści Nichirin. Dla ludzi wokół musieli wyglądać jak zwykła para. Nic bardziej mylnego.

Spojrzał na nią rozbawiony jej stwierdzeniem jakoby nie była jego marionetką. Przecież robiła co chciał, owszem pozwalała sobie na mały bunt w postaci choćby nie udzielenia mu odpowiedzi. Lecz mógł jej na to pozwolić tak jak dorosły przymykający oko na niektóre wybryki dzieci.
— Oczywiście, że nie jesteś — Odpowiedział jej po czym nie wytrzymał i cicho się zaśmiał — Gdybyś była marionetką to zabiłbym Cię już tamtej nocy, bo nie dostarczyłabyś mi tyle rozrywki — Dodał po chwili zgodnie przecież z prawdą, gdyby nie odgryzała mu się za każdym razem to znudziłby się nią i pożarł żywcem by móc przynajmniej nacieszyć się jej krzykami.

Niby obserwował aktorów i owoce ich pracy lecz jakoś nie mógł się skupić na przedstawieniu w pełni. Wszystko było winą Shirei, która to była o wiele lepszą rozrywką niż zwykli ludzi odgrywający rolę. Uczucia jakie przedstawiali były w końcu fałszywe, natomiast to co odczuwał podczas swoich gierek z zabójczynią było takie prawdziwe i przez to bardziej ekscytujące. Uwielbiał tłamsić jej opór by potem oferować jej ukojenie i ucieczkę od bólu jaki to przecież sama sobie zadawała próbując z nim walczyć.
— Kto wie, może tak być. W końcu może coś zje tych aktorów — Rzekł niebieskooki celowo przeinaczając słowa białowłosej kobiety, wiedział że mu groziła ale postanowił udawać że go to nie rusza. Udawać bo mimo wszystko wiedział przecież jak skończy się ta walka. Nawet jeśli rozwinęła się od ostatniego czasu to przecież i On nie stał w miejscu i wierzył głęboko w swoje umiejętności.

Słysząc jej westchnięcie przyjrzał się jej dokładnie, wyglądała na wyczerpaną a mimo to znalazła siłę by mu grozić. Była naprawdę żądna kolejnego upokorzenia i chciała go sprowokować. Przynajmniej tak to widział, dlatego też zamiast zrobić jej krzywdę w ramach kary to zdecydował się na coś innego. Dłonią którą ją obejmował lekko pomasował jej ramię jakby chcąc dodać jej otuchy.
— Nie dziś moja droga, jesteś na to zbyt zmęczona. Zobaczmy przedstawienie i wracajmy do domu dobrze? — Powiedział to na głos by pobliscy ludzie to usłyszeli, niech myślą że był po prostu troskliwym mężem, a nie demonem planującym upadek zabójczyni.

— Jest Ci zimno tak? — Odparł głośno mężczyzna przenosząc Shirei tak by teraz siedziała na jego kolanach, jego dłonie następnie przesunęły się na jej brzuch. Ichitarō obejmując tak białowłosą zdecydował się pocałować tył jej głowy — Zachowuj się proszę — Szepnął do jej ucha rozkoszując się tą chwilę i wyobrażając sobie jak bardzo musi być teraz zdenerwowana.

Z zewnątrz zimna i obojętna. W środku pełna nawarstwiającej się złości. Gotowała się mając wrażenie, że z każdym jego kolejnym słowem czy gestem krew gotowała się w jej żyłach dosłownie parując. Przeklinała go na wszelkie możliwe sposoby obmyślając miliony możliwości jak go wypatroszyć. Zdawała sobie sprawę, że robił wszystko, żeby ją ukarać. Pokazać jej jak niewiele mogła. Złamać i stłamsić. Im bardziej starała się go od siebie odepchnąć tym bardziej zaciskał wokół niej swoje macki. Silne ramiona przypominały ciasną klatkę. Zdecydowanie bardziej wolałaby zamiast nich prawdziwe metalowe pręty. Wściekła się na odruchy własnego ciała, które wzdrygnęło się lekko pod dotykiem dłoni na jej ramieniu.  

Jest ci zimno tak?
Gniew wypalał ją od środka.

Przeniósł jej skostniałe i spięte ciało jak mu pasowało. Nie robiła scen, chociaż bez problemu mógł wyczuć jak bardzo było jej niekomfortowo. Oddychała płytko, wściekłe. Delikatny dotyk jego dłoni na zakrytym cienkim materiałem brzuchu odbijał się mdłościami i smakiem żółci. Brzydziła się nim, ale zdecydowanie bardziej brzydziła się sobą czując ten cholerny uścisk na dole brzucha, zasysanie w żołądku. Siedziała tak jeszcze kilka chwil kompletnie nieruchomo. Przypominała pewnie martwy posąg wykonany z marmuru, a jedyne co pozostało w niej ludzkie to delikatnie unoszące się ramiona z każdym kolejnym oddechem. Brakowało jej tlenu chociaż znajdowali się na zewnątrz. Lekkie muśnięcie jego warg na potylicy rozlało się czymś zimnym i obślizgłym wzdłuż jej kręgosłupa. Było elektryzujące. Mogła pozostać bierna. Dać mu się obracać w zuchwałych dłoniach niczym kolejna laleczka bez żadnej perspektywy. Bo właśnie to jej odbierał. Możliwość reakcji. Tłamsił ją w swoich silnych ramionach próbując pozbawić jej odpowiedzi. Mogłaby poczekać aż się nią znudzi. Nie byłaby jednak sobą, gdyby chociaż nie spróbowała się odegrać. Musiała postawić na swoim nawet jeśli narażała nie tylko siebie, ale także resztę ludzi wokół. Szarpał i naciągał jej zdrowy rozsądek do granic możliwości. Czy rzeczywiście chciał, żeby pękł?

Zachowuj się proszę
Niedoczekanie.
Nie zastanawiając się dłużej odwróciła się trochę w jego stronę. Zblokowała z nim szare tęczówki jedynie na ułamek sekundy. Jej spojrzenie pozostawało martwe w kontraście do kpiącego uśmieszku, który wykrzywił jej pełne usta. Od razy mógł zauważyć, że coś knuła. Ale czy właśnie tego od niej nie oczekiwał? Zdawała sobie sprawę, że szukał wyzwania. Tylko dlatego się nią interesował. I może gdyby była mądra zwyczajnie pozostałaby obojętna. Dałaby mu się rozczarować. Niestety za bardzo musiała postawić na swoim, żeby po prostu sobie odpuścić.

Usadowiła się na jego kolanach bokiem. I kilka karcących spojrzeń wskazywało na to, że zachowywali się co najmniej nieprzyzwoicie. Jak zawsze zresztą miała to gdzieś. Nie byli pierwszą ani ostatnią „parą” nie potrafiącą się od siebie oderwać. Nic kurwa bardziej mylnego - przeszło jej przez myśl.

Jak gdyby nigdy nic zarzuciła jedną dłoń na jego kark, druga wciąż błąkała się wokół Nichirin przyczepionego do jej boku, teraz swobodnie opierającego się o jej wystające biodro. Już raz straciła kontakt ze swoją kataną w jego towarzystwie i obydwoje wiedzieli jak się to skończyło. Nie zamierzała powtarzać tego samego błędu. Przylgnęła do niego ciałem opierając krągłości kobiecej figury na jego torsie. Jej dłoń zsunęła się z jego karku wędrując na ścięgna uwydatniające się pod powłoką skóry. Palec wskazujący i kciuk zaparła na boku jego szczęki. Przełknęła ślinę próbując jakoś zwilżyć wysuszone na wiór gardło.

- Może załatwimy to na osobności? - wychrypiała ciężko omiatając oddechem płatek jego ucha. Jej szczupłe palce z premedytacją zaczęły zaciskać się na jego szyi i szczęce. Wkładała w to całą swoją siłę aż pobielały jej knykcie. Nie była delikatna. Nie chciała przy nim być. Szczerze starała się go uszkodzić. W końcu i tak był już martwy.

- Potrzebujesz widowni, żeby się ze mną podroczyć? To takie żałosne - prowokowała go umyślnie, przyciskając usta do jego skroni.  Jednak to czysta szczerość w jej głosie była najbardziej uderzająca. Pozostali tylko oni. Złączone ciała i szpetne słowa. Nic więcej nie miało znaczenia. Siła z jaką zaciskała dłoń mogłaby złamać nie jedną szczękę.

- Zabierz mnie stąd.

Z perspektywy czasu chyba wolał gdy warczała na niego i rzucała się, gdy pokazywała że żyje. Gdy tylko próbowała zachowywać kamienną twarz to powodowała iż odczuwał gniew. Odbierała mu wszak jego nagrodę za udane prowokacje. Na początku ich znajomości byli sobie równi lecz to zmieniło się, przejął inicjatywę i bawił się jak tylko chciał. Czuł że ma kontrolę nad sytuacją, słodki smak władzy nad kimś uderzał mu do głowy. Przez co w jego głowie pojawiło się pytanie, czy jego pan też tak się czuł? Jeśli tak było to rozumiał iż wyzwolenie będzie cięższe, sam wszak nie chciał tracić władzy nad Shirei. Dlatego tak bardzo bolało gdy udawała obojetną, dlatego tak bardzo w coraz to bardziej odważny sposób prowokował jej do pokazania tego co kryło się wewnątrz. Bo tylko wiedząc co targa nią od środka mógł prowadzić w ich grze.

Ich spojrzenia znowu się spotkały, szare jak stale oczy przeciwko jego błękitnych. Jej martwy wzrok i jego rozbawiony całą sytuacją. Trwało to mniej niż chwilę ale mimo wszystko sprawiło, że uśmiechnął się do niej szeroko szczerząc przy tym swe zęby, te zmieniły się od ostatniego spotkania. W miejscu gdzie człowiek miał swoje kły, jego uległy przemianie. Przypominały bardziej te nalężące do węży którymi przecież włada. Mogła być pewna iż miała teraz skupił się w pełni na niej. Musiał przecież utrzymać kontrolę, którą ta z całą pewnością zechce mu teraz odebrać.

Zmieniła pozycję na bardziej prowokującą, wzbudziła tym uwagę ludzi co sprawiło że spojrzał na nią z politowaniem, kręcąc przy tym głową na boki. Oczywiście musiała to zrobić w momencie gdy mu zależało na odrobinie dyskrecji. Właśnie to go przyciągało do niej, wiedziała że jest w niebezpieczeństwie a mimo to cały czas go prowokowała. Zupełnie jakby badała co musi zrobić by przekroczyć granicę jego cierpliwości do niej. Szukała śmierci, wiedział o tym doskonale i dlatego nie mógł jej dać tego. Nie zareagował gdy ta przylgnęła do niego ciałem i złapała za kark, mógł jej na to pozwolić wiedział iż nie uderzy go w tym miejscu. Dlatego chciał obserwować to co zrobi dalej, na ile pozwoli sobie w tej prowokacji.

Chciała konfrontacji z nim, to było dla niego już bardziej niż pewne. Dlatego tak nalegała na to by odeszli od ludzi, by móc użyć przeciwko niemu całej swej siły. Jej ostrze było zielone, tak jak katana zabójczyni wiatru z którą mierzył się niedawno. Widział wtedy co też użytkownicy tego oddechu potrafią. Póki był wśród ludzi nie mogła go zaatakować oddechem. Każdy normalny demon wykorzystałby to teraz przeciw niej i został na miejscu. On jednak przy niej nie potrafił być normalny. Zacisnęła mocno dłoń na jego szczęce, tak jakby chciała ją zmiażdzyć i być może by to się jej udało gdyby był słabszy. Nie mogła naruszyć jego kości, ale sprawiła mu tym ból. Z jego twarzy zniknęły ślady rozbawienia. Tego nie mógł jej puścić płazem.

Musiał się zastanowić czy spełnić jej życzenie czy też może być upartym. Nagrodzić ją czy ukarać, czy też może połączyć te dwie rzeczy. Po chwili ciszy, złapał jedną dłonią za jej nadgarstek i mocno go chwycił chcąc zmusić ją do puszczenia jego obolałej już szczęki. Dopiero gdy mu się to udało postanowił się do niej delikatnie uśmiechnąć.
— Zabiorę Cię stąd, ale wpierw mnie pocałuj — Zażądał od niej gdy to do jego oczu wróciły iskierki rozbawienia. Na moment stracił kontrole ale wierzył, że teraz ją odzyska  Spełnij me życzenie, a ja spełnię twoje Shirei — Dodał chcąc jeszcze bardziej ją sprowokować, musiał do tego się posunąć by sprawdzić jak wiele jest w stanie zrobić by móc z nim zawalczyć.

Pchał granicę coraz dalej. Tak perfidnie, tak władczo. Chociaż zaprzeczył robił wszystko, żeby rzeczywiście została zaledwie tą marionetką w jego dłoniach. Z każdą kolejną chwilą spędzoną w jego towarzystwie czuła się bardziej zmęczona. Jak by gniew pochłaniał wszystkie jej siły. Musiała jak najszybciej to zakończyć. Raz i na zawsze. Odciągnięte dłoń od jego szczęki puściła dopiero, kiedy użył siły. Specjalnie wbiła w jego skórę paznokcie, żeby przy okazji go zranić.

Słysząc jego pytanie zamarła. Pluła sobie w brodę z takiego obrotu spraw, ale czy miało to jakiekolwiek znaczenie? Przecież to nic nie znaczyło - tłumaczyła sobie, bo tak było łatwiej. Obydwoje wiedzieli, że nie mogla odpuścić. Żadne nie zamierzało przegrać we tę gierkę, którą prowadzili już od pierwszego spotkania. Może i znajdowała się na przegranej pozycji, ale nie brakowało jej pomysłowości. I tak nie była gotowa się poddać. Nie teraz, nie nigdy. Chociaż doskonale wiedział jak bardzo nie zależało jej na życiu, tak wciąż zamierzała walczyć z nim do końca.

Odsunęła się lekko nie potrafiąc zahamować prześmiewczego parsknięcia.

- Jeśli oszukujesz zmierzymy się tutaJ. Wielu ludzi ucierpi a ty w Kyoto będziesz skończony - warknęła niezadowolona z takiego obrotu spraw. Zblokowała z nim wyprane z emocji spojrzenie unosząc brwi ku górze. Nie ufała mu za grosz. Mógł równie dobrze się zgrywać. Kłamać. Był przecież zwykłym demonem. Potworem. Niczym więcej. Mimo to wypuściła powoli powietrze z płuc siląc się na namiastkę cierpliwości. Wiedziała, że wszczynając walkę w takim miejscu naraziłaby mieszkańców, ale czy aż tak się tym przejmowała? Była przecież samolubna a Ichitaro mógł dostrzec, że nie żartowała. Kyoto tolerowało obecność Dzieci Nocy, ale wszystko miało swoje granice. Po rzezi w centrum miasta nawet on nie miałby czego tutaj szukać.

Zbliżyła się do niego z ociąganiem. Przymknęła powieki nie chcąc patrzeć na swój własny upadek. A przecież w tym momencie upadała tak cholernie nisko. I to ten jego piekielny uśmiech był tego powodem. Te jasnoniebieskie tęczówki i wybujałe ego.

- Tak strasznie cię nienawidzę - szepnęła w jego usta a dzieliły ich zaledwie nie całe trzy centymetry. Czuła jego oddech na swojej skórze, chłód potwora bijący od jego ciała. Nachyliła się jeszcze odrobinę zastygając, żeby przełknąć gulę w gardle. Atmosfera między nimi stała się cięższa, prawie namacalna. - Tego chcesz? - wychrypiała z zaciśniętym gardłem. I nie byłaby sobą, gdyby mu tego nie utrudniła. Chciała odebrać mu tę chorą satysfakcję, którą perfidnie czerpał z jej cierpienia. - To kurwa nic nie znaczy - wysyczała. W następnej krótkiej sekundzie, z nierówno bijącym sercem, wpiła się zachłannie w jego usta. Nie był to jeden z tych delikatnych pocałunków. Miażdżyła jego wargi swoimi przelewając całą wezbraną frustrację, całą złość. Całowała go namiętnie z tym nieopisanym gniewem. Czuła jak obrzydzenie do siebie samej rosło, ale nawet ono nie było jej w stanie zniechęcić. Pocałunek przeczył brzydkim słowom, którymi go częstowała. A może jedynie je potwierdzał?

W końcu spróbowała odsunąć się gwałtownie. Przerwać to co sam zaczął. Nie zdała sobie nawet sprawy, kiedy jej dłoń ponownie z całej siły zacisnęła się na rękojeści katany. Jak by w gotowości. Teraz już ludzie nie kryli oburzenia. Jakaś starsza pani zaczęła się głośno modlić, jakaś matka zakryła swojemu dziecku oczy. Jeśli nie chciał ciągnąc widowiska musieli się stamtąd ulotnić.

Pokręcił głową na boki słysząc jej groźby, owszem brak wstępu do miasta zabolałby go ale poradziłby sobie jakoś z tym. Jednakże nie musiał się tym martwić, przecież nie miał zamiaru jej oszukiwać. Mógł być z nią szczery bo i tak wiedział że mu nie uwierzy. Przypisywała mu najgorsze z cech bo tak widziała jego gatunek, dlatego udowodni jej że się myli. Pokaże jej że nie trafiła na pierwszego lepszego demona, każda groźba wypowiedziana w jego stronę zemści się na niej w sposób, który skrzywdzi ją najbardziej.
Poznawali się jedynie poprzez wzajemną obserwację, bo przecież nie rozmawiali ze sobą tak jak to czynią ludzie by się z kimś zapoznać. Nie wiedział jak dobra w tym była Shirei ale On na podstawie ich paru spotkań był już w stanie wyciągnąć pewne wnioski. Białowłosa nienawidziła go za sam fakt bycia demonem, ale gardziła też nim za to że zmuszał ją do kontaktu fizycznego. Dlatego też wiedział, że zmuszając ją do tego skrzywdzi ją najbardziej. Wzbudzi w niej coraz to większe pokłady nienawiści, które to następnie wykorzysta przeciw niej samej. Bo przecież go to nie męczyło ale ją już tak. W ten sposób niszczył ją od środka aż w końcu nastanie moment gdy będzie go błagała by przestał. Wtedy zaś okaże jej łaskę i sprawi, że zapomni o wszystkim co ją spotkało. Jeśli będzie trzeba to posunie się do znacznie drastyczniejszych kroków by ta stała się jego zabawką.
— Nie oszukam Cię Shirei, nie mam powodów by Cię okłamywać bo przecież i tak sama to robisz najlepiej — Odpowiedział jej Ichitarō posyłając jej przyjazny uśmiech — Robisz co możesz by wyglądać na martwą wojowniczkę, ale ja czuje twój gniew i wiem co kryje się pod nim — Dodał po chwili zamykając oczy i biorąc głęboki wdech, jakby rozkoszował się tym co czuł w powietrzu — Powtórzę to raz jeszcze, twoje ciało zdradziło twe sekrety. Musisz to w końcu zaakceptować moja bestio — Rzekł blady demon puszczając nadgarstek białowłosej i ocierając podrapane przez nią miejsca, które to zaraz zregenerowały się.

— Powtarzasz to ciągle, ale przecież ja wiem jak jest naprawdę — Odparł szeptem uśmiechając się cały czas, wolną dłonią poprawił jej włosy po czym objął ją najdelikatniej jak mógł w pasie. Jej agresję zwalczy byciem delikatnym, tylko po to by później wszystko zmienić. Wiedział już nawet gdzie ją zabierze by mogli być sami aż nastanie świt — Ty też tego chcesz Shirei, zaakceptuj to w końcu a wszystko stanie się łatwiejsze — Powiedział spokojnie w opozycji do jej agresywnego i chłodnego tonu. Nie wiedział czy robiła to świadomie czy nie ale tylko dostarczała mu rozrywki, dawała mu to czego tak bardzo pragnął. Mimo jej słów wiedział, że ten pocałunek znaczył wiele. Dlatego też gdy tylko ich usta złączyły się to zrobił co w jego mocy by go przedłużyć, by czerpać jak najwięcej przyjemności z tego co się właśnie stało. W pewnym momencie gdy czuł, że ta chce już zakończyć ich pocałunek to lekko przegryzł jej dolną wargę by zaznaczyć swą obecność. Mogła to załatwić szybko, a mimo to pokazała mu co czuje. Zaprzeczyła sama sobie i zdawał sobie sprawę iż Ona o tym wie. Sumienie zacznie ją gryźć i albo jej agresja zwiększy się albo dziewczyna się pogubi oddając mu się zupełnie.

Spojrzał na ludzi obok przewracając oczyma, zapomniał jak bardzo ludzie potrafili być niepoprawnie grzeczni. Zaczęła przeszkadzać mu obecność innych, bo chciał być teraz z nią sam na sam. Skupił swój wzrok na Shirei i uśmiechnął się do niej. Chwycił ją pewniej i podniósł tak jak to bohaterowie podnosili damy w opowieściach. Zbliżył swą twarz do jej i musnął delikatnie jej wargi swoimi ustami, po czym ruszył z nią na rękach w stronę domu w którym ucztował zeszłej nocy — Chodźmy stąd kochanie, musisz odpocząć — Powiedział na tyle głośno by ludzie obok to usłyszeli, tak by odwalili się w końcu od nich. W końcu mogli już skupić się na przedstawieniu, a nie na "kochającej" się parze.

Gdy stanęli przed drzwiami do opustoszałego niedawno budynku otworzył powoli drzwi i zaniósł zabójczynie do salonu gdzie to były jeszcze ślady krwi pozostałe po jego ucztowaniu. Dopiero tam odłożył zabójczynie i spojrzał głęboko w jej oczy. Szukał tam śladów jakichkolwiek emocji by móc przygotować się na jej następny ruch.
— Zabierz rękę z miecza Shirei, nie chcę dziś Cię skrzywdzić — Powiedział do niej chłodnym tonem, zupełnie innym głosem niż tym którym posługiwał się wśród ludzi.

Jego tęczówki niczym piękne niebieskie niebo w kontraście do jej stalowych przypominających smętna zachmurzoną pogodę. Obchodził się z nią niczym z najdelikatniejszą porcelanową laleczką, którą obracał w swoich dłoniach wedle własnego widzimisię. Wiedziała, że robił to specjalnie, a jednak wciąż nie potrafiła się nie denerwować. Złość była jej odruchowym mechanizmem. Wściekłość znaną odpowiedzią. Uniósł ją, a ona czuła się jak przegrana. Mimo, że przecież zrobił wszystko tak jak sobie tego życzyła. Wstał razem z jej lekkim ciałem. Nie protestowała czekając na to co miało nadejść. Kiedy zbliżył do niej usta odruchowo odsunęła twarz spoglądając w bok. Nie zamierzała dać mu się jeszcze bardziej skompromitować. W końcu przeszli przez tłum i zalał ją dziwny spokój. Gotowość i wyczekiwanie.

Postawiona na ziemię w przesiąkniętym krwią salonie od razu zakończyła ich kontakt wzrokowy.
- Podnieca cię, że mnie brzydzisz? - Wypaliła bez jakiegokolwiek instynktu samozachowawczego. W końcu znajdowała się w ciasnej przestrzeni z drapieżnikiem, który mógł ją pożreć w ułamku sekundy. Ruszyła przez pokój rozglądając się ukradkiem. Zapamiętując szczegóły stanęła przed jadalniany stolikiem. Stanęła do niego plecami. Dłonie zaciskając na krawędzi blatu. Oparła na wyprostowanych rękach ciężar ciała, a jej smukłe ramiona unosiły się co jakiś czas miarując oddech. Zawiesiła głowę przymykając powieki. Zbierała cierpliwość.

- To twoja jebana jadalnia? - Sarknęła nie szczędząc sarkazmu. Nie musiał odpowiadać. Ślady krwi były same w sobie wyjaśnieniem. Czuła, że wybuch złości wisiał w powierzu. Ciężar atmosfery ciążył na jej ramionach z każdym kolejnym oddechem zaciskając się wokół jej płuc i nie pozwalając nabrać wystarczająco powietrza. Przestrzeń w jakiej się znaleźli wydała się niewielka. Niewystarczająca. Ściany zbiegały się do wnętrza, a ona po prostu dusiła się jego towarzystwem. Jego arogancja przechodziła powssechne ludzkie pojęcie. Miała wrzenie ze nawet wśród demonów musiała sięgać zenitu.

- Rozumiem, że myślenie nie jest twoją mocną stroną, ale fakt że przyniosłeś mnie akurat tutaj jest naprawdę śmieszny - skwitowała lodowatym tonem zaskakując siłą własnych słów nawet samą siebie. Odwróciła się w końcu do niego. Powoli i niespiesznie. Normowała oddech próbując się jakoś uspokoić. I teraz ciężko było powiedzieć, które z nich bardziej przypominało powłokę z drzemiącym potworem w środku.

Nie czekała i nie zamierzała się hamować. Jej dłoń od razu zacisnęła się na Nichirin wyciągając butelkowe ostrze zza pasa, jedynie zachęcona jego prośbą. Nie było miejsca na słowne przepychanki i nic nie znaczące gesty. Przyszli tutaj żeby się pozabijać, a wygrać mógł tylko jeden - przynajmniej w jej oczach.

- Nie hamuj się, Ichitaro - rzuciła chamsko blokując z nim spojrzenie. Wciągnęła powietrze z typowym syknięciem, tak dobrze znanym u zabójców. Skupiła się na swoim przeciwniku jak i na ostrzu w swojej dłoni. Była przegranym, a jednak wciąż zamierzała spróbować. Wiedziała, że musiała natychmiast przejść do ataku. W każdym innymi wypadku ponownie podszedłby ją podstępnie. W końcu wyprowadzanie z jej równowagi zachodziło pod jego hobby. Słyszała jego ostrzegawcze słowa, ale i tak musiała przejść do walki. Nie mogła odpuścić. Nie dobrowolnie.

Niezwykle rozbawiło go to, że niemal od razu przestała wpatrywać się w jego oczy. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech pokazujący jego zadowolenie. Tym razem nawet nie musiał go sobie wmuszać, by udawać że wszystko idzie po jego myśli. Miał zamiar więc cieszyć się każdą chwilą, zwłaszcza iż miejsca ich spotkań są coraz lepsze. Od zaułku do lekko zdemolowanej chaty. W końcu parę mebli było uszkodzonych, a wszędzie była krew zostawiona przez jego ofiary.
— Znowu kłamiesz Shirei, kiedy przestaniesz to robić? — Zapytał białowłosy przeczesując dłonią włosy — Brzydzisz się sobą i nienawidzisz samej siebie bo wiesz iż nie potrafisz tego czuć do mnie — Wyjaśnił jej jak On to obecnie widział, po czym posłał w jej stronę delikatny uśmiech — Jeśli chcesz jednak, to pomogę Ci z tym problemem — Zaoferował choć w jego oczach widać byłe te iskierki rozbawienia całą tą sytuacją, chciał jej pomóc. Tak jak pan pomaga swemu pupilowi tresując go.

— Podoba Ci się tu Shirei? Znalazłem to miejsce poprzedniej nocy — Powiedział z dumą rozglądając się po pomieszczeniu — Jest tu co prawda bałagan, ale to kwestia czasu. W końcu ktoś tu przyjdzie i posprząta zapominając o ludziach tu mieszkających. Tak przecież było od zawsze — Rzucił chowając dyskretnie nacinając skórę na prawym ramieniu by spłynęła z niego krew.

Widząc jej hardą postawę nie mógł zareagować inaczej niż delikatnym uśmiechem, póki była skupiona to stanowiła zagrożenie. Poznał ją jednak na tyle dobrze by wiedzieć co mogło wybić ją z równowagi. Tylko tyle przecież potrzebował, chwili by ją pokonać. Nawet jeśli stała się silniejsza od ich ostatniego spotkania to był pewien jednego. Nie da rady go pokonać bo i On nie stał w miejscu, każdy posiłek czynił go mocniejszym. Jego posiłki zaś ostatnio zyskały na regularności, zwłaszcza gdy przysiągł sobie że stanie się silniejszy by nigdy więcej demony takie jak olbrzym czy ten piromanta nie mogły go zranić.
— Dlaczego Shirei? Raz tu ucztowałem, czemu nie miałbym tego uczynić po raz drugi. Jak już kiedyś mówiłem, potrafię być łaskawy. Dlatego też skoro szukasz śmierci być może dzisiaj Ci ją dostarczę — Powiedział pewnym głosem białowłosy spoglądając prosto w oczy Shirei, szukając tam czegoś co zdradzi jej zamiary.

Kątem oka wychwycił jak ta wyciąga ostrze, szykowała się do walki więc wypadałoby uczynić to samo. Demon podciągnął prawy rękaw w górę, pokazując tam cięcie z którego wypływała krew — Sunēkudansu — Wypowiedział aktywując swoją demoniczną sztukę krwi, szkarłatna ciecz przemieniła się w cztery dwunastometrowe białe węże, które by nie zajmować za dużo miejsca zwinęły się sycząc na zabójczynie.

Pokręcił głową na boki słysząc słowa Shirei, miał się nie hamować? Tak bardzo pragnęła śmierci iż chciała by ją zmasakrował? W ten sposób próbowała ukryć to co czai się w jej wnętrzu. Mógł to podsumować jednym słowem. Żałosne. Pewnym przecież było, że zrobi jej na przekór by jeszcze bardziej ją upokorzyć, pokazać jej jakie są konsekwencje buntu przeciw niemu. Skinął głową w stronę dwóch swych węży, które podnosząc łby przeniosły się do przodu. Sam demon zaś cofnął się pod ścianę by oprzeć się o o nią i skrzyżować ręce na wysokości klatki piersiowej.
— Dwa powinny wystarczyć, w końcu kto normalny używa całej swej mocy w walce z płotką — Powiedział Ichi używając znów swojego chłodnego głosu po czym zawiesił wzrok na zielonym ostrzu — I jeszcze jedna rada, nie używaj swojego oddechu. Widziałem co potrafi zrobić taki miecz, jeśli zniszczysz ten dom to zwrócisz na siebie uwagę innych demonów — Ostrzegł dziewczynę pamiętając jak miecz o podobnym kolorze przebił jego brzuch. Wolał drugi raz tego nie doświadczać.

Przejechała dłonią po zmęczonej twarzy, jak by zbierała w sobie wszystkie resztki cierpliwości. Spokój w jego towarzystwie kosztował ją tak cholernie wiele.

- Czy ty musisz zawsze tak dużo mówić? - Westchnęła męczeńsko próbując się pozbierać. Gniew wzbierał w niej samoistnie niczym niewielki płomień podsycany każdym jego słowem. Zdawała sobie sprawę, że robił to specjalnie. Spokojem perfidnie ją irytował. Delikatnością z premedytacją chciał ją zdenerwować. Najgorszym było jednak to, że musiała przyznać mu rację. Nie mylił się co do jej zagmatwanych uczuć. Przejrzał ją idealnie. Bezproblemowo. Świadomie reagowała dokładnie tak jak sobie życzył. Nie potrafiła inaczej. Pod powłoką obojętności chowała w końcu problemy z agresją. Nie potrafiła odpuścić ani jemu, ani sobie. - Jesteś takim idiotą, Ichi - prychnęła prześmiewczo specjalnie zdrobniając jego imię, którego smak pozostawiał gorycz na podniebieniu. Rozglądała się po całym krwiożerczym bałaganie, jaki zostawił. Był pyszny i przerastało go własne ego. Doskonale wiedziała, że kiedyś się na tym przejedzie. Niestety zdawała sobie także sprawę, że nie był to ten moment. Dzieliła ich zbyt wielka przepaść w sile i w doświadczeniu. Chociaż często przypominała zmęczonego życiem starego człowieka, tak naprawdę była zaledwie młodą dziewczyną z tragiczną przeszłością. Jedną z wielu.

Lekki uśmiech odejmował mu lat. Wyglądał tak cholernie ludzko. Obłudnie. A jednak nie dała się zwieźć. Przynajmniej tak sobie wmawiała. Wszystko co kiedyś przypominało w nim człowieka już dawno umarło. Nie miała co do tego wątpliwości. Trzymając rękojeść miecza poczuła się pewniej.

- Jesteś dla mnie nikim - skłamała gładko, bo był tym ckliwym przypomnieniem wszystkiego czego pragnęła i czego nienawidziła - myślisz, że śmierć z twojej ręki mnie usatysfakcjonuje?

Pokręciła głową w rozczarowaniu, jak by był małym dzieckiem, które powiedziało coś niedorzecznego. Jej druga dłoń powędrowała na szyję. Zblokowała z nim puste spojrzenie rozświetlone jedną iskierką. Iskierką zarezerwowaną tylko dla niego. Świecącą się wyzwaniem. Jej palec wskazujący dotknął pierwszej blizny na odsłoniętym skrawku bladej szyi. Nic więcej nie mówiąc zaczęła wędrować dłonią po własnym ciele od jednej do drugiej blizny. Nie przestała nawet, kiedy dotarła do materiału ubrania, specjalnie odkrywając przed nim kolejne milimetry kobiecego dekoltu. Pajęczyna blizn nie miała końca. Zatrzymała się przekrzywiając lekko głowę. Nie byłaby sobą, gdyby go nie sprowokowała.

- Nigdy mu nie dorównasz. On zawsze będzie tym bardziej znienawidzonym.

Przyszedł moment, w którym musiała się z nim zmierzyć. Inny final tego spotkania nie miał sensu. Musiała chociaż spróbować i to nie z powinności jako Zabójczyni. Nie czuła się przynależna do korpusu, chociaż to właśnie on zapewnił jej wykształcenie i przyszłość. Była wdzięczna i to musiało wystarczyć. Musiała zaatakować go dla siebie. Dla własnego spokoju. Beznamiętnie wpatrywała się w szkarłat jego krwi formujący się w żyjące istoty. Śliskie, stworzone jedynie z czystych mięśni. Były piękne w swoim własnym przerażającym wydaniu. Tego nie mogła mu ująć. Z pogardą zerknęła na dwa śnieżne węże Sunēkudansu i ich właściciela nonszalancko opierającego się o ścianę. Widocznie lubił się wysługiwać i nie chciał brudzić sobie rąk. Nie mogła się już wycofać.

Zbierając się w sobie specjalnie zignorowała jego ostrzeżenie.
- Niech przyjdą. W końcu to ty będziesz musiał wtedy podzielić się swoim posiłkiem - rzuciła czerpiąc uciechę z jego egoizmu. Żaden demon nie lubił się dzielić. A ten nie był wyjątkowy. Wiatr zebrał się wokół jej miecza, kiedy ruszyła z miejsca w stronę pierwszego węża. Butelkowe ostrze zalśniło, kiedy z koncentracją zamachnęła się próbując ściąć głowę pierwszego potwora.

Spoiler:

Jego błękitnym oczom nie umknęło to jak chwyciła za miecz, stoczył już kilka starć gdzie widział podobny ruch. Ba sam też go wykonywał bo świadomość, że ma się przy sobie broń dodawała pewności siebie. Dawała to pozorne uczucie bezpieczeństwa, tworzyła dodatkowy dystans pomiędzy ofiarą, a drapieżnikiem. Ludzie potrzebowali by narzędzia dawały im to ułudę że wszystko będzie w porządku. Czasem to działało, czasem nie. W tym wypadku wiedział już by podręczyć Shirei będzie musiał odebrać jej pewność siebie. By to uczynić musiał więc odebrać jej broń, nie jednak tak jak ostatnio. Tym razem zabierze ją ze sobą, by ukarać ją za te wszystkie słowa które miały go "zranić". W gruncie rzeczy nie ruszały go ale chciał pokazać jej zupełnie co innego by tylko zachęcić ją do dalszych ataków. On mógł bowiem popełniać błędy, ona będąc człowiekiem nie mogła.
— Mów co chcesz ale będę dla Ciebie wszystkim co liczy się w tym świecie — Powiedział gdy to na jego twarzy pojawił się kpiący uśmiech — Wiem, że chcesz bym Cię zabił bo tym samym nie osiągnę tego co chce — Dodał wiedząc przecież iż oczywistym było to, że Shirei zrobi wszystko by nie dać mu satysfakcji. Dlatego gdyby tylko mogła to z pewnością rzuciłaby się na jego miecz byleby ujrzeć gniew na jego twarzy. Nie pozwoli na to, był w stanie poświecić wiele byleby osiągnąć zwycięstwo i udowodni jej to choćby miał oddać połowę swego ciała.
Nie ukrywał swojego zainteresowania jej ciałem, choć skupiał się bardziej na bliznach niż całokształcie. Zazdrość to była paskudna cecha, którą łatwo można było wykorzystać by kogoś wprowadzić w pułapkę. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę lecz nie potrafił się powstrzymać przed tym, zazdrościł demonowi który zniszczył Shirei nie zabijając jej przy tym. Było to dziełem sztuki, zrobić z kogoś pustą skorupę z małym płomyczkiem życia. Musiał więc zniszczyć to dzieło by odnaleźć na powrót spokój, by móc znów skupić się w pełni na sobie. To było kolejne z wielu kłamstw jakie sobie powtarzał, bo nie mógł przyznać iż prowadziło go coś więcej niż gniew i ambicja.
— Zdaje sobie z tego sprawę — Powiedział nieco przybitym tonem spoglądając w dół, tylko po to by znów podnieść łeb. Na jego twarzy widniał jedynie spokój i zupełny brak emocji — Dlatego też zniszczę Cię i odbuduje na nowo, pozbawię Cię wspomnieć i wypełnię nowymi — Rzekł chłodnym tonem, którego to rzadko używał w stosunku do Shirei.
Dostrzegł błędy w jej działaniu, powinna uderzyć obszarowo by pozbyć się dwóch węży. Tak jak zrobiła to zabójczyni, z którą walczył podczas zasadzki na karawanę. Zamiast tego skupiła swoją uwagę na pojedynczych celach, jej ostrze dosięgnęło węża który zbliżył się jako pierwszy. Zielona katana wbiła się w gadzi łeb utykając w połowie i wyrzucając łuskowatego stwora w górę, wtedy to drugi przeszedł do działania i wystrzelił swym pyskiem w stronę nogi Shirei z zamiarem wbicia się w udo białowłosej. Sam Ichitarō wtedy ruszył powolnym krokiem w jej stronę, zignorowała jego ostrzeżenie więc musiał wziąć sprawy w swoje ręce. O ile miał ku temu okazję to zechce złapać dłonią ostrze broni należącej do zabójczyni oddechu wiatru.
— Nie pokonasz mnie Shirei, nie prowokuj mnie więc bym musiał złamać Cię już dziś, jest na to za wcześnie — Rzucił do niej spoglądając prosto w jej szare oczy. Liczył iż jego słowa dotrą do tej przeklętej, upartej idiotki która zawróciła mu jakimś cudem w głowie.

Miał rację w wieku kwestiach, nawet jeśli dobrowolnie nie przyznałaby mu racji, jednak jedna uderzyła ją najbardziej. Była popsuta. Ktoś zniszczył ją dawno temu, a efekty utrzymywały się do dzisiaj. Pomysł odbudowania jej na nowo powinien być pozytywny, logiczny i jak najbardziej słuszny, a jednak słowa wypowiedziane tym chłodnym tonem brzmiały bardziej jak groźba, niż próba pomocy. Nie spodziewała się po nim niczego innego. Znała naturę demonów aż za dobrze. I chociaż Ichitaro był pod wieloma względami wyjątkowy, niektóre typowe przyzwyczajenia nie dało się wyplenić. Widziała w nim te egoistyczną nutę, tą samolubną część. On także, dokładnie jak jego Stwórca, chciał pobawić się w jednego z bogów. Stworzyć coś na nowo, od podstaw po swojemu. Nie dziwiła mu się. Pragnienie władzy nad kimś musiało być cholernie pociągające. A jednak dlaczego musiał upatrzyć sobie akurat ją?

Blefował. Tak sobie tłumaczyła. Chociaż cichutki głosik podświadomości podpowiadał, że i w tej kwestii mógł mieć trochę racji. Czy naprawdę istniała możliwość, żeby ktoś taki jak o n został całym jej światem? Tą najważniejszą osobą? Skarciła się za samo myślenie na ten temat.
Cholerny demon. Specjalnie mieszał jej w głowie.
Dlatego skupiła się na ataku. Odrzuciła wszystkie krzywdzące myśli próbując zagłuszyć je walką. Nie wymyśliła konkretnego planu. Zaatakowała pierwszy cel, który znajdował się najbliżej. Wielki wąż ugiął się pod naporem jej ostrza, szyja zaczęła się członować, kiedy ostre Nichirin przecięło śliską skórę i kolejne mięśnie. Niestety brakowało jej siły. Mogła się tego spodziewać, kiedy ostrze ugrzęzło w połowie szyi potwora. Warknęła pod nosem niezadowolona zapierając się twardo nogami. Szarpnęła z całej siły kataną ledwo wyrywając ją z na w pół odciętej głowy węża. Nie miała czasu na kolejny atak, bo drugi twór nie czekał. Kątem oka dostrzegła ruch i w ostaniej chwili udało jej się zareagować. Uskoczyła przed szczękami węża, które dały radę jedynie przedziurawić jej ubranie i drasnąć odsłoniętą skórę. Nie udało jej się jednak w porę odskoczyć, więc cielsko potwora z pełnym impetem wpadło w jej nogę powalając ją przy tym na ziemię. Syknęła upadając z hukiem.  Zaorała bokiem o drewnianą posadzkę, przejeżdżając po niej dwa metry dalej. Szybkim ruchem zebrała się wstając. Zignorowała ból obitego biodra i pulsującego uda. Bo chociaż się nie połamała wciąż zebrała cały impet ataku.

Udało jej się pozbierać w ostatniej chwili, kiedy demon stanął tuż przed nią. Nie spieszył się. W końcu posiadał całą wieczność przed sobą. Chwycił ostrze jej katany, tak jak planował. Uniosła harde spojrzenie. Pamiętaj Shirei gniew jest twoim największym wrogiem, mówił Yoshiro dawno temu. Miała zamiar go posłuchać. Naprawdę. A jednak teraz stojąc w obliczu tego cholernego demona nie potrafiła myśleć o niczym innym niż o czystej nieposkromionej złości.

1, 2, 3 nierówne oddechy walczyła ze swoją porywczością, ale w jego towarzystwie walka była przegrana już na samym starcie. Warknęła pod nosem zamiast spróbować wyszarpać ostrze Nichirin, którego klingę trzymał w garści, zrobiła coś skrajnie odwrotnego. Zbliżyła się w jego stronę skracając dzielący ich dystans. Katana szurała nierównym ostrzem po wewnętrznej stronie jego dłoni. Stanęła dopiero tuż przed nim. Blisko. Za blisko. Stykali się praktycznie ciałami. Dłoń koło dłoni. Jedna zaciśnięta na ostrzu, druga kurczowo na rękojeści. Z czystą furią, która przyćmiła nawet tę chłodną obojętność, z którą wpatrywała się w błękit jego tęczówek. Oddychała ciężko przez nos. Zacisnęła z całej siły szczęki prawie krusząc sobie przy tym kły.

- Jest za wcześnie? Niby dlaczego - warczała na niego jak w amoku plując brzydkimi słowami. - Miejmy to już za sobą Ichitaro, żeby w końcu było to nasze ostatnie spotkanie!

Echo jej słów osiadło między nimi. I chociaż hardo blokowała z nim spojrzenie. Z takiej odległości błękit jego gadzich oczu wydawał się jeszcze intensywniejszy. Miała wrażenie, że to wciąż nie było to ostatnie spotkanie. Jak by los robił sobie z niej żarty, a przeznaczenie śmiało się w prosto twarz. Skupiła na nim całą swoją uwagę przestając zawracać sobie głowę wężami czyhającymi za swoimi plecami. Miał ją jak na tacy, a wciąż nie było w niej ani krztyny strachu. Chociaż bardzo się pilnowała jej wzrok tylko na sekundę opuścił jego oczy zahaczając o kontur ust. Była tak cholernie pojebana.

Mógł sobie tylko wyobrażać to co teraz czuła, jakim gniewem musiała pałać do kogoś kto otwarcie oznajmił jej że jest zepsutą zabawką. Oznajmił jej iż zamiar ją naprawić nie by jej pomóc, a pokazać że należy do niego. Z drugiej czy to powinno ją dziwić? Sama mu mówiła, że chce śmierci. Więc miał zamiar jej to dać, lecz nie w tym sensie jakim chciała. Uśmierci starą Shirei, pustą, uszkodzoną lalkę by nadać jej nowy kształt i duszę. Czy mogło być dla kogoś takiego coś lepszego? Powinna uważać go za dobrego boga, skoro chciał jej to oferować. Nie stało się tak jednak bo Shirei była buntowniczką, robiła co mogła by pokazać wszystkim jaka to jest niezależna. Udawała, że jest zła na cały świat iż zależy jej jedynie na tym by wyzwolić swój gniew i ponieść po wszystkim śmierć. On jednak uważał iż cały czas pragnęła jedynie spokoju. Dlatego miał zamiar ofiarować jej ten spokój.
Musiał ją zdenerwować swym powolnym działaniem, zwłaszcza iż nie mogła z tym zrobić. Wynik tego starcia był już znany. Teraz tylko zwycięzca musiał wybrać swoją nagrodę i zdecydować co zrobi z swą ofiarą. Shirei widocznie też to w końcu zrozumiała wszak zbliżyła się do niego dobrowolnie. Słysząc jej słowa nie mógł odpowiedzieć inaczej niż uśmiechem i pełnym politowania spojrzeniem.
— Dlaczego miałbym to kończyć teraz, wyśmienicie się z Tobą bawię — Powiedział znów nieco żywszym głosem, kiedy to jego dłoń zacisnęła się na ostrzu by wyrwać je z dłoni Shirei i rzucić gdzieś pod ścianę izby. Drugą dłonią złapał za jej twarz unosząc ją nieco wyżej by ta patrzyła w jego oczy — Na koniec naszego spotkania, dam ci możliwość wyboru Shirei. Życie lub Śmierć — Kontynuował mężczyzna poczym pokazał Shirei swój nowy nabytek, dwa wysuwane długie kły z których kapał jeszcze jad. Nie chowając swych kłów zbliżył swą twarz do jej szyi — Wystarczy jedno ugryzienie — Zapowiedział jej szeptem, gdy to jego węże zataczały kręgi wokół nich, upewniając się iż nie ruszą się zbytnio z wyznaczonego kręgu.

Czy widział te nienawiść w dwóch odcieniach szarości jej tęczówek? Tą czystą niechęć, gdy nie dzieliła ich już żadna odległość. Oddychała głośno, nierówno. Nie mrugnęła nawet, gdy wyrwał jej miecz ciskając nim gdzieś w bok. Nic już nie miało znaczenia. Przegrała, a mimo to nie zamierzała niczego mu ułatwiać. Ona także czerpała z tego spotkania satysfakcję. Widząc jak się irytował, jak bardzo chciał coś osiągnąć. Próbował jej tłumaczyć, pragnął by zrozumiała jego zamiary i intencje. Nie chciała nawet zrozumieć perfidnie mu to pokazując. Chociaż fizycznie nie była w stanie nic mu zrobić, to te niematerialne rany bolały najbardziej. Gra, w którą się bawili przypominała obusieczny nóż. Obydwoje zyskiwali tyle samo, ile tracili. Niestety Ichitaro, w odróżnieniu od niej, był tym nieśmiertelnym. Zacisnęła usta w wąską linię widząc ten pełen politowania uśmiech.

- Bawisz się ze mną czy mną, demonie? - Rzuciła z grymasem, gdy jego dłoń złapała za jej podbródek. Stawiała opór, jednak w końcu udało mu się go nieco unieść. Zblokowała z nim spojrzenie. Patrzyła na niego jak zawsze. Z tą dozą obrzydzenia i niechęci otuloną bezdenną pustką. Nawet on nie mógł tego zmienić. Nie wierzyła mu. Już zawsze miał być dla niej tym złym. Jej źrenice lekko się rozszerzyły na widok długich kłów jadowych. Nie musiał jej tłumaczyć czym skończyłoby się takie ugryzienie. I chociaż często śmierć nie wydawała jej się najgorszym rozwiązaniem, wciąż miała coś do zrobienia. Wciąż chciała pokonać j e g o. Zmorę własnych wspomnień. I chociaż Ichitaro awansował na jej liście demonów do ubicia. Wciąż był jedynie tym drugim. Spięła się, gdy tylko się do niej przybliżył. Jej dłonie odruchowo powędrowały na jego tors próbując go od siebie odepchnąć. Siłowała się z nim czując gorący oddech na swojej szyi. Oczami wyobraźni widziała jak zatapiał w niej swoje kły.

- Po moim trupie - odwarknęła z pozoru nieprzejęta. Jedyne co tym wskórał to podscenie jej gniewu. To wychodziło mu idealnie. Bawił się, a ona jeszcze bardziej się denerwowała. Nie potrafiła przestać. Na im więcej sobie pozwalał, tym bardziej chciała z nim walczyć. Traktował ją niczym ulubioną zabawkę, bo pewnie tylko tym dla niego była. Wiedziała o różnicy w sile, jaka ich dzieliła, a mimo to nie potrafiła dać za wygraną. Musiała walczyć do końca. Nawet teraz, gdy pozbawił jej jedynej broni, która mogła wyrządzić mu krzywdę. Do czego zmierzał?

— Chciałbym bawić się z Toba ale uparcie odbierasz sobie te radość — Rzekł przecież rzecz oczywistą, nie raz oferował jej to że da jej satysfakcje. Zawsze jednak odmawiała, pokazywała mu iż są naturalnymi wrogami. Czuła do niego obrzydzenie, a mimo to w jego głowie jawiła się inna prawda. Jej umysł wciąż się oszukiwał, ale jej ciało dawno przyznało, że jest zupełnie inaczej — Dlaczego niektórzy ludzie dobrowolnie odbierają sobie szanse na przeżycie czegoś niezwykłego. Żyjecie tak krótko, czemu nie spędzacie tego czasu na przyjemności? — Spytał bo w końcu to go zainteresowało, ta prosta myśl iż niektórzy sami siebie ograniczają, narzucają sobie jakieś zasady które zabraniają im cieszenie się z życia. Zupełnie jakby miało to sprawić iż będą lepszymi ludźmi mimo iż nieraz są ponurzy i smutni.
— O tym czy umrzesz zdecydujesz później, już ci mówiłem Shirei — Odpowiedział rozbawiony tymi żałosnymi próbami buntu i oporu. Teraz należała do niego, nie była zabójczynią a lalką w jego dłoniach. Był niemal pewien, że zdawała sobie z tego sprawę. Musiało to wkurzać i to właśnie sprawiało iż cieszył się jeszcze bardziej. Nic innego nie sprawiało mu radości jak zatruwanie innym życia, ukąszenie ich raz by patrzeć jak jego jad pozbawia ich wszystkiego. Im dłużej żył tym większą satysfakcję w tym znajdywał, postanowił zostać wężem wśród demonów. To jedyna pozycja jaka mu odpowiadała i na jaką zasługiwał.

Przewróciła oczami nie mogąc się powstrzymać. Wszystko co mówił było dla niej nie do pojęcia.
- Całkiem cię już popierdoliło - westchnęła z pewną rezygnacją zdając sobie sprawę, że mieli nigdy się nie zrozumieć. On widział w tym wszystkim samą przyjemność. Czerpał radość z jej wściekłości. Podobało mu się, gdy stawiała jawny opór. A ona nie potrafiła inaczej. Wiedziała, że może by się nią znudził, gdyby poddała mu się dobrowolnie. Był to sam w sobie jakiś sposób walki. Mogłaby pozwolić mu na więcej. Milczeć, udawać niewzruszoną i niedostępną. Nie potrafiła jednak. Była zbyt narwana, żeby nie odpowiedzieć na jego zaczepki. Chociaż ich relacja była burzliwa, poznał tą jej jedną, najważniejszą cechę. Nie potrafiła sobie odpuścić.

- Pozbawiłeś mnie broni, więc co teraz, demonie? Dasz mi kiedyś spokój czy zagadasz mnie na śmierć? - Rzuciła z pogardą blokując z nim na chwilę spojrzenie. Wpatrywała się w niego odrobinę za długo, próbując zrozumieć jego popaprane myślenie. Im bardziej się starała tym bardziej uderzała ją jego samolubność. Wychodził z niego egoizm. Naprawdę myślał, że robił jej teraz przysługę? Próbując ją sobie podporządkować potęgował jej chęć walki. Wiedziała, że podczas ich pierwszego spotkania przypieczętowała swój własny los. Zainteresowała sobą o jednego demona za dużo. Ten, o pięknych błękitnych tęczówkach, śnieżnobiałych włosach i łobuzerskim uśmiechu, nie zamierał jej odpuścić. Miał przed sobą całą wieczność, żeby ją niszczyć. Kawałek po kawałki.

Odkąd się spotkali zmieniła się w nim jedna ważna rzecz.
- Nie jesteś już znudzony - zauważyła ponuro zdając sobie sprawę, że to właśnie ona dostarczała mu rozrywki. Nawet teraz, kiedy stała nieruchomo z jego długimi kłami ociekającymi śmiercionośnym jadem. Nie bała się. Sam wiedział, że śmierć nie wywierała na niej większego wrażenia. Jak by nic nie mogło jej już złamać. Nawet on sam. Była pusta i zimna. A jednak skoro potrafił tak mocno ją zdenerwować, może mógł także przywołać jej inne emocje? Czy ktoś tak zepsuty jak sam Ichitaro mógł naprawić kogoś takiego jak ona? Wiedziała doskonale, że chciał spróbować. A ona mogła jedynie stawiać opór.

Zauważyła w końcu przyczynę wszystkich jej problemów, przestał być znudzonym egzystencją demonem. Przestał chować się po kątach w oczekiwaniu aż lepsze jutro przyjdzie samo. Przebudził się z długiego snu by pokazać światu iż potrafi się angażować, a gdy już to robi nie potrafił przestać. Choćby miał być rozrywany na strzępy czy też powoli sączyć jad przez następne lata zrobi to, byleby osiągnąć cel. Gotów był porzucić, a raczej odroczyć w czasie spełnienie innych marzeń, odrzucić godność i honor byleby osiągnąć cel.
— Owszem, dzięki Tobie pozbyłem się nudy z mego żywota — Potwierdził jej słowa po czym spojrzał bezczelnie na jej ciało jakby patrzył na zwykłe mięso — Jestem Ci za to wdzięczny, a ponieważ nie lubię mieć długów to nagrodzę Cię za to szybko — Dopowiedział, doskonale zdając sobie sprawę z tego że nie spodoba się to jej. Przynajmniej z początku, choć chciała by było inaczej to dawno rozgryzł to co zdradza mowa jej ciała. Potrzebowała naprawy i miał zamiar spełnić to jej małe marzenie, niestety dla niej czasem by coś naprawić wpierw trzeba było to zniszczyć.

2, 3, 4 oddechy później straciła wszelką cierpliwość, którą zbierała od ich ostatniego spotkania.

- Kurwa świetnie - skwitowała zastanawiając się krótko czy nie mógł wrócić do bycia zbudzonym dupkiem, który miał wszystko gdzieś. Oczywiście musiała przyciągnąć jego uwagę. Jak by inaczej. Od zawsze miała talent do takich chorych akcji. Swoim wybuchowym temperamentem sprowadzała na siebie kłopoty i tym razem nie było inaczej. Spróbowała się od niego odsunąć. Spróbowała odepchnąć go od siebie. Wiedziała, że jej szanse były tak cholernie marne, a jednak wciąż nie przestawała walczyć. Można było powiedzieć, że grała na czas. Starając się znaleźć jakieś zwycięskie wyjście z tej sytuacji. Czy było to w ogóle możliwe? Pozbawił ją jedynej broni, jaką posiadała. Jedynej, jaka mogła zrobić mu krzywdę. Bez niej była nikim więcej niż zwykłym człowiekiem. A on bardzo szybko stał się przez to niezwyciężony.

- Nagrodzę? - Powtórzyła głupio, gotując się ze złości. Bez problemu mógł dostrzec jak żyły na jej szyi zaczęły bardziej się odznaczać. Jak puls przyspieszył zalewając ją falą gorąca. Jak. On. Ją. Wkurwiał. Wiedziała, że robił to specjalnie, a jednak nie potrafiła reagować inaczej niż czystą złością. - Coś sobie ubzdurałeś! Masz mi dać do cholery spokój! Walcz ze mną albo mnie zabij, ale przestań się bawić! - Uniosła się puszczając wszelkie hamulce. Rozsądek ponownie ulotnił się wraz z narastającym gniewem. Prawie zapomniała, że jeszcze przed chwilą chwalił jej się swoimi kłami jadowymi. Może potrzebowała przypomnienia? Nie miała zamiaru dać się zastraszyć, więc krzyczała po nim ile tchu w płucach.

— Dlaczego chcesz Shirei bym odpuszczał sobie tak wyśmienitą zabawę. Przecież też tego chcesz, mnie nie oszukasz — Powiedział z kpiącym uśmiechem na twarzy, przecież nie skłamał ani trochę. Wszystko co do tej pory robiła zabójczyni miało na celu go sprowokować. W końcu to się jej udało, choć pewnie nie zakładała w jaki sposób to się skończy. Chciała wciągnąć go  w swoją grę, zmusić do tego by ją zabił bo wtedy by przegrał i zmarnował czas. To byłoby jej największym zwycięstwem, niestety niebieskooki w tej kwestii uważał się za całkiem dobrego gracza. Po raz kolejny miał zamiar udowodnić jej, że to On ustala reguły, a za ich łamanie będzie wyciągał odpowiednie konsekwencje. Pokaże jej, jak okrutny potrafi być biały wąż o niebieskich oczach.