Cóż, przynajmniej tyle że w trakcie podróży pogoda dopisywała. Bo jak na razie, to teraz Susanoo chyba się gniewał. To pewnie za te wszystkie razy, kiedy niektórzy ludzie wątlejszej wiary śmieli przekręcać jego imię by żartobliwie przedstawić pewną czynność fizjologiczną. No to teraz sam bóg postanowił tę właśnie czynność oddać na całą okolicę w formie deszczu. Ech. Jednak nie kłamali, karma wraca. Dobrze, że przyodziewek jaki Kai otrzymał od organizacji, uwzględniał również możliwość dość paskudnych ulew i innych monsunów, gdyby takowe postanowiły się przywlec nad Nihon. Opatulony więc na tyle, by rzęsiste krople nie zalewały go w podobnym stopniu, jak krew za każdym razem gdy stawał w kałużę głębszą niż wstępnie podejrzewał.
Niektórzy co bardziej przesądni jeszcze by zaczęli twierdzić, że ta pogoda to bardzo zły omen. W końcu jeżeli podczas wchodzenia na terytorium misji "niebo płacze nad losem ziemi", to oznaczało że zaraz wydarzy się coś naprawdę niepokojącego, paskudnego... albo po prostu smutnego. W tych historiach raczej nikt nigdy nie przewidywał pozytywnych zakończeń. W takim razie pozostaje tylko mieć nadzieję, że Zabójcy będą w stanie chociaż trochę odwrócić ten niepokojący znak, i znaleźć w nim jakąkolwiek korzyść dla siebie samych.
Kiedy Kai odebrał wiadomość przez Hisę, przez dobrą chwilę musiał przetrawić najlepsze rozwiązanie tego jak dostać się do tej miejscowości. Onigacośtam, kto by spamiętał te wszystkie sioła i miasteczka pomiędzy tymi większymi sadybami. Musiał jednak przyznać, że perspektywa przeżycia czegoś nowego, a nie ciągłego ratowania tyłków ludzi którzy nawet nie czuli wdzięczności za jego ciężką pracę, zapowiadała się na całkiem miłą odmianę. Ile można siedzieć w okolicach Kyoto, tylko z krótką przechadzką by dostać się do Edo i poznać wyjątkowo... specyficzną jednostkę. No ale, co kraj to obyczaj, najwidoczniej. Będzie musiał się przyzwyczaić do tego, że opinia jest jak dupa i każdy może myśleć inaczej na niektóre tematy. Jak na przykład "typowe zachowanie" i "noszenie się". W tej ostatniej kwestii zaś Takayuki był zapewne ostatnią osobą która mogła jakkolwiek pyskować.
Kiedy w końcu przybliżył się do bramy torii, przy której mieli się spotkać z niejakim Ishidą, Kai przystanął na moment i spojrzał z cierpiętniczą miną w niebo.
- Ech, psia jucha. Może by Demon-kun poczekał aż siąpić przestanie, parszywa jego deszczowa mać...
Sięgnął za pazuchę, chcąc wyciągnąć niewielką fajkę kiseru którą lubił od czasu do czasu zadymić. Spróbował zapalić raz. Dwa. Trzy. Dopiero za piątym razem uświadomił sobie, że zapalenie fajki w deszczu może być wyzwaniem cokolwiek niemożliwym. Żachnął się w końcu i schował elementy ekwipunku, wyszukując jednocześnie wzrokiem jakikolwiek wolny daszek w okolicy. Ishida może będzie łaskawy nie spotykać się z nimi przy torii, kiedy w okolicy leje jak cholera...

Niechętnie ruszał się od dłuższego czasu na wojaże związane z życiem Łowcy Demonów. Najchętniej omijał szerokim łukiem to, co związane z krwawymi niebezpieczeństwami i potworami, które jednym uderzeniem były w stanie urwać ci głowę. Dziwne? Nie ważne jak spieprzone miał życie, koniec końców było to życie. I to na poziomie, którego wielu by pozazdrościło. Poziom ten sprawiał, że Yua raczeej nie podróżował piechotą, a już na pewno nie do zapyziałem wiochy poza Edo, za które, kto by pomyślał, ruszał się jeszcze rzadziej. Przybrany w czerń z bielą jeszcze mocniej miał podkreśloną biel swojej skóry i śnieżne włosy - ubranie Łowców, ot co, idealnie do niego dopasowane i do jego potrzeb. Na ramionach miał narzucony ciepły płaszcz, by chronił dodatkowo przed chłodem. Przy boku wisiała katana i wakizashi. Przy boku konia, przytroczone do siodła, żeby nie było wątpliwości. Tak, ponieważ Yua jechał na koniu. Żadnym bojowym rumaku, ale była to piękne, zadbana, śnieżna klacz, która teraz z trochę zwieszonym łbem niosła swojego właściciela przez tę paskudną, mało zimową pogodę. Końskie kopyta człapały w trudnej teraz drodze, kiedy zbliżali się do celu podróży. Dokładnie tego, przy którym znajdował się już znany, roztargniony Kai.
- Dzień dobry. - Przywitał się Yua z uśmiechem, który był bardzo ulotny. Bo i przez tutejsze warunki wcale nie było mu tak do śmiechu, wylewności i radowania się. - Dobrze widzieć znajomą twarz. - To akurat była prawda. Bo to z tym, że dzień jest dobry to... aaach, zależało od tego, co chciało się przekazać przez to, że dzień jest dobry. Na pewno nie dało się stwierdzić, że był idealny. Nie był nawet bliski dobrego. Ale można było życzyć, żeby lepszy się stał. Białowłosy spojrzał na niebo. - Kami powietrza chyba są dzisiaj zmartwione. - I biorąc pod uwagę to, że mogli mieć do czynienia z demonem to chyba nic dziwnego, co? Właśnie - niebo płakało nad losem ziemi. Kami łkały z jakiegoś powodu tego dnia. Ale to nie teraz im powinno się było poświęcać uwagę, to i błękitne oczy zaraz zsunęły się z firmamentu, żeby rozejrzeć się wokół. Spojrzeć po twarzach ludzi. Wśród nich wszystkich nie było tej wyczekiwanej - osoby, która miała ich tutaj przyjąć. Czemuż to? Biorąc jednak pod uwagę ogólną szarugę to niewiele dało się tutaj dojrzeć. Yua nie powstrzymał ciężkiego westchnięcia, czując, jak wszystkie ubrania się do niego lepią, a na koniu się już wręcz niewygodnie siedzi.
- Będziemy musieli sami się rozgościć. - Cóż, mieli tu obowiązek przyjąć ich pod swój dach, czy się to komuś podobało czy nie. Ale może wystarczyło podpytać o ich przewodnika kogoś... na przykład kapłanki. Nie zdziwiłbyś się, gdyby nie przyszedł tylko ze względów meteorologicznych.

Już dawno nie był na misji. Po tak długiej przerwie czuł ogromny entuzjazm. Trochę zatęsknił za dreszczykiem emocji, jaki dawało mu polowanie na demony. Dlatego gdy tylko został wytypowany do zajęcia się sprawą pewnej wioski na zadupiu, to nie musiał myśleć dwa razy nad swoją decyzją. Jeszcze trochę  i jego broń pokryłaby się rdzą od nieużywania jej do tego, do czego została stworzona.
Podróżował sam, podążając za swoim krukiem. Droga minęła mu w miarę sprawnie. Pogoda sprzyjała wędrówce, dlatego nie spieszył się za bardzo. Gdy tylko dotarł na miejsce, to jakby ktoś rzucił zły urok na tą dolinę. Słoneczna pogoda zamieniła się w irytujący deszcz. Co prawda nie przeszkadzał mu on jakoś bardzo, w końcu jego ubranie były nieprzemakalne. Jednak taka pogoda działała na nerwy. Gdy dotarł na miejsce zauważył, że nie będzie sam na tej misji. Najwyraźniej był ostatnim, który się pojawił. Z dwójki zabójców znał tylko jednego z nich. Widok białowłosego Yue od razu poprawił mu humor. Znał jego możliwości, dlatego czuł się pewniej mając go po swojej stronie. Natomiast drugiej osoby już nie kojarzył. Nie wyglądał na silniejszego od niego, lecz jak w przypadku Yue, wygląd nie równa się sile. Na pewno będzie miał go na oku, gdy tylko znajdą się w wirze walki. Kto wie, może się czegoś od niego nauczy.
- Widzę, że to ja się spóźniłem. Miło znów cię zobaczyć Yua. - uśmiechnął się do znajomego zabójcy, a następnie skierował swoją uwagę na nieznajomego. - Jestem Kiryu, miło mi cię poznać. - teraz dopiero był w stanie mu się dokładnie przyjrzeć. Pierwsze co się tak rzucało w oczy były jego własne. Jedno takie jak jego, zaś drugie niczym płynne złoto. Nie łatwo zapomnieć taki widok.
Gdy się już przywitał to rozejrzał się po okolicy. Stali w miejscu gdzie mieli się spotkać z ich kontaktem z wioski. Ewidentnie zostali wystawieni. Jedyne osoby, które były na widoku to kapłanki świątynne. Nie zamierzał tak stać w deszczu i czekać na zbawienie. Postanowił wziąć sprawę w swoje ręce. - Nie wiem jak wy, ale ja nie mam zamiaru tak tu stać. Idę się czegoś dowiedzieć. - zostawił ich tymi słowami i ruszył w kierunku magazynu, gdzie stały dwie młode kapłanki. Chciał od nich wyciągnąć informacje w sposób, jaki najbardziej do niego pasował. Użycie uroku osobistego rzadko go zawodziło. Gdy był już wystarczająco blisko zarzucił mokrymi włosami, aby odsłonić swoją twarz i zaczął pobieranie informacji. - Wybaczcie, że przeszkadzam, ale przyszedłem spotkać się tutaj ze starym znajomym mojej rodziny. Ishida Daisuke, wiecie może gdzie go znajdę? - powiedział do nich ze swoim ekstrawaganckim uśmieszkiem. Nie wiedział o nim za wiele. Jedynie to jak wyglądał i to, że miał im przekazać kilka cennych informacji. Liczył na to, że osoby ze świątyni go znają, a nawet jeśli nie to skierują go w kierunku kogoś, kto go zna.

Podczas zlecenia zwykle nie lubił marnować czasu. Szczególnie jeśli chodzi o upolowanie demona. Każdy zmarnowany dzień czy nawet godzina może spowodować, że cel będzie silniejszy lub nawet ucieknie z okolicy, a wtedy trzeba będzie go na nowo wytropić. Póki nie był świadom tego, że jest ścigany, mieli nad nim drobną przewagę. Gdyby udało im się go zaatakować, zanim ten się zorientuje, iż ma ogon, to walka z nim będzie o wiele prostsza. Nie wspominając już o tym, że jeśli szybko się z nim uporają, to mniej ludzi ucierpi. W końcu o to głównie chodziło, o ratowanie ludzkości przed tymi krwiożerczymi bestiami. Mając to w głowie, nie zamierzał stać bezczynnie jak jego sojusznicy. Zanim jeszcze się namyślili co takiego zrobić w tej sytuacji, rudowłosy ruszył zrobić to, co przychodzi mu najłatwiej, czyli oczarowywanie kobiet.
Na cel wybrał sobie najmłodsze z kapłanek. Kierował się tym, że jeżeli są od niego nieco młodsze, to łatwiej będzie je owinąć sobie wokół palca. Gdy tylko podszedł i poprosił o pomoc, to widział, że jego urok już powoli zaczyna działać. Młodsza z dziewcząt ewidentnie zapomniała, że ma język. Wcale się nie dziwił, w końcu na jej miejscu też by zaniemówił, gdyby taki przystojny facet do niego podszedł. Jednak nie poszło tak łatwo jak się spodziewał. Starsza dziewczyna była nieco podejrzliwa. Jego przykrywka faktycznie była słaba, ale dziwił się, że tak łatwo podważyła jego słowa. Najwyraźniej ten cały Daisuke miał sporo przyjaciół, ale to grało tylko na jego korzyść. Fakt, że o rodzinie Kiryu nie miał jak wspomnieć, skoro wszystko, co powiedział, to było kłamstwo. Lecz nie zamierzał się tak łatwo poddać, po prostu nie było to w jego stylu.
Wpierw jednak zwrócił się do tej bardziej nieśmiałej. - Nic się nie stało. Akurat bardzo dobrze, że twoja koleżanka jest taka czujna. - odpowiedział na jej słowa ciepłym uśmiechem, aby nieco załagodzić sytuację. Następnie zwrócił się do drugiej dziewczyny i postanowił nieco podbudować swoją pozycję. - Mój ojciec i Ishida-san znają się od dawna, lecz przez zdrowie mojego ojca od lat się nie widywali. Trochę się o nim nasłuchałem od mojego staruszka, więc chciałem go spotkać. Umówiliśmy się na spotkanie tutaj, ale skoro go nie zastałem, to pomyślałem, że spytam takie dwie śliczne kapłanki o pomoc. - puścił jej oczko, dopełniając swoją wypowiedź. Liczył, że tyle wystarczy, aby wygrać ich zaufanie. W końcu nie był dla nich niemiły, a jak powszechnie wiadomo, kapłanki zazwyczaj są pomocne dla gości. Nie chciał jednak, aby któryś z jego towarzyszy się teraz wtrącił. Teraz jedyne co mu zostało to czekać na reakcję kapłanek.

Białowłosy uśmiechnął się słodko do Kiryu, kiedy tylko go zobaczył i zabłysnęły na moment oczy. Ten uśmiech był szczery - o tak, nawet mimo paskudnej pogody, nawet mimo tego, że był mokry, zmęczony podróżą i chciał odpocząć w cieple, a nie teraz się wałęsać, stać, czekać, czy prowadzić jakieś śledztwo. First comes first - a pierwsze było dla niego znalezienie się w miejscu suchym i ciepłym, które mijałoby się z temperaturą zimowego powietrza zmieszanego z wczesną wiosną. Kiryu był zdrową i silną bestią, ale białowłosy samego siebie miał za delikatną istotę i jakoś szczerze wątpił, żeby takie warunki były sprzyjające do jakiegokolwiek myślenia, a tym bardziej działania. Zaraz kto by powiedział - ale demony nie czekają na ładną pogodę! Super, jasne. Zgadza się - nie czekają.
- Ciężko mnie pomylić. - Pierwsze zdziwienie gwałtownym okrzykiem zostało przerwane przez ociupinkę rozbawienia. Ach, bogowie, ludzkość była tak ratunkiem na wiele dolegliwości i bolączek jak i ich skutkiem i przyczyną. Raz będziesz miał wystarczające szczęście, żeby trafić na kogoś, kto rozjaśni ci dzień, a innym razem pozostanie schować twarz w dłoniach i wylewać gorzkie łzy. Ciekawe towarzystwo się tutaj zebrało. - Taaak, w grupie zawsze raźniej. - Odrobinkę się zmieszał tym określeniem, ale nie w ten negatywny sposób - nadal pozostawało to odbierane jako żart, bo chociaż nie znał dobrze Takayukiego, to już zrozumiał na tyle, że to prosty człowiek i posługuje się równie prostym językiem. Tylko, mimo to, potrafił zaskoczyć. Może drzemała w nim jakaś dusza poety. Tylko niekoniecznie był tym poetą, co elokwencją wybijał rytm serca wszystkich kobiet.
- Nie krępuj się. - Zachęcił Kiryu i spojrzał za nim z lekką fascynacją pomieszaną z zadowoleniem. Jak to, zapytacie? Ano - tak to. Nawet jeśli Yua nie miał kija w dupsku jak większość kuge, to nadal - był kuge. I był przyzwyczajony do tego, że jeśli on coś robi - to wydaje rozkazy. I inni robią to za niego. Lubił być wyręczany. Lubił swoich własnych rycerzy, którzy mogli rozwijać swoje skrzydełka i popisywać się swoją pomysłowością. No i przede wszystkim - lubił testować ludzi. Tak i lubił patrzeć, jak sobie radzą w różnych sytuacjach. W ogóle go nie dziwiło, że czerwonowłosy wyszedł ze swoją inicjatywą. Zresztą - tak, Yua też nie zamierzał akurat tutaj sterczeć. - Nie przejmuj się, ten typ tak ma. - Pocieszył Takayukiego. Przypatrywał się, jak Kiryu idzie do kapłanek i zaczyna czynić swoje czary próbując je oczarować. Z drugiej strony były stare prukwy (no dobra, nie takie stare), które już się krzywiły.
Jednego nie rozumiał jednego - czemu oni wszyscy tacy grzeczni?
Skoro już panowie obrali taką taktykę to nie zamierzał bardzo wchodzić w paradę i robić wielkiego zamieszania, zresztą przy świątyni nie wypadało.
Tym nie mniej rozglądając się wokół zawiesił wzrok na zamkniętym pomieszczeniu. Właściwie to nawet ciężko to nazwać "zamkniętym". Nawet nie próbował się kryć z tym zainteresowaniem - spojrzał tylko, czy kapłanki go obserwują, po czym nakierował konia jednak zamiast na zadaszenie, to na to miejsce, a nawet i po to, by go objechać i przekonać się, czy są tam jakiekolwiek okna czy szpary, przez które można zajrzeć, nawet jeśli miałoby to wymagać stawania na końskim siodle.
- Co w świątyni wymaga tak srogich zabezpieczeń? Czyżby miko próbowały coś ukryć przed daimyo? - Zapytał, kiedy zatrzymał konia nieopodal kapłanek po swoich oględzinach. Lub przed samą bramą zakluczoną, jeśli wtedy te dwie kobiety były w zasięgu słuchu.

Taki był właśnie problem z instytucjami typu świątynie, że ingerowanie w nie zawsze było niebezpieczną zabawą. Ponieważ, jak słusznie zostało ujęte, przekraczając bramy Tori zostawiało się kawałek świata za sobą, poddawało oczyszczeniu, by w końcu stanąć przed wszechmocnymi bogami. Ich obecność w świecie była niepodważalna, a ich potęga manifestowała się w niezwykłych i niepokojących zjawiskach. Tak i ich kapłani jak i same miko były osobami, z którymi można było grać - ale delikatnie.
W świecie takim jak ten pomimo powyżej napisanych ogólników wiele rzeczy można było mówić - wszystko było dozwolone, dopóki powiedziałeś to z klasą. Obrażać należało umieć, tak samo jak rzucać oskarżenia. A przecież Yua zadał tylko bardzo proste pytanie. Świątobliwa reakcja wcale nie musiała być nadmiernie podejrzana od strony tamtej niewiasty, jeśli rzeczywiście stanowiła kwintesencję świętego oburzenia. Zwroty "wprost" były już za to niegrzeczne. Ale jedno panienka osiągnęła - zwróciła na siebie uwagę białowłosego, a jej reakcja, nawet jeśli, jak wspomniałam, nie była dziwna czy nienaturalna, była po prostu zajmująca.
- Jestem Tokugawa Yua. Zaniepokojony sytuacją w Onigafuchi postanowiłem przybyć tu ze służbą, by wspomóc szanowne kapłanki w ich problemach. - Uśmiechnął się anielsko w stronę kobiet, spoglądając na nie łagodnym spojrzeniem. Ciekaw, mówiąc wprost, ich reakcji. Tak, właśnie tamta dwójka została jego prywatną służbą. Nie to, żeby to było bardzo daleko sunące kłamstwo. W końcu wszyscy na ziemiach Cesarstwa Tokugawa podlegali Tokugawa. Było to jedynie duże naciągnięcie szczegółów. - Przybywam prosto z Edo. - Raczej dwie panie go nie polubią od pierwszego wrażenia, ale też białowłosy nie zapracował sobie na ich sympatię. Nie miały go lubić, ale koniec końców - miały pomóc. Albo... przeszkadzać i wtedy coś swoim zachowaniem zacząć udowadniać. W kultach niewielka granica dzieliła wyznawanie bogów od wyznawania demonów. Te dwa byty, w oczach prostych ludzi, łatwo można było ze sobą pomylić. A jeszcze łatwiej było oddawać mu cześć, będąc omamionym obietnicami mocy. O strachu również można było tu wspomnieć, ale nikt tutaj nie wydał się młodemu Tokugawie szczególnie przerażony. - Z góry dziękuję za wsparcie szanownych miko. Jeśli będzie trzeba, sprowadzimy wykwalifikowanego medyka do Onigafuchi.

Czuł się niezwykle pewnie w rozmowie z płcią przeciwną. Nie pamięta już, jak długo szlifował umiejętność wyciągania od nich informacji, czy też innych uciech. Za każdym razem nie miał z tym trudności. Zawdzięczał to głównie jego urokowi osobistemu. Mało jest kobiet na świecie, które by nie oszalały na jego punkcie, a przynajmniej on tak to widział. Jego pewność siebie również grała w tym ogromną rolę. Co prawda nie wykorzystywał tego przy każdej możliwej okazji, lecz gdy tego potrzebował, to nie zamierzał się hamować.
Wieść o zachorowaniu Ishidy rozjaśniła mu całą sytuację. Teraz wcale nie był zdziwiony, że nie pojawił się w ustalonym miejscu. Niemniej jednak musieli się z nim spotkać. Był on ich jedynym potwierdzonym źródłem informacji w tej wiosce. Szukanie kogoś nowego, kto mógłby coś wiedzieć zajmie im za dużo czasu. - A więc to tak... czy w takim razie jest możliwość go zobaczyć? Rozumiem, iż jest chory, ale wystarczy dosłownie minuta. - nie wiedział, czy dziewczyny znają miejsce, do którego został przeniesiony, ale postanowił się dopytać. Skoro jej rodzina faktycznie była z nim zaprzyjaźniona, to całkiem możliwe, że dowie się od niej czegoś ciekawego.
Po chwili dołączył do nich Takayuki. Stanie w deszczu nie było przyjemne, więc wcale się nie dziwił, że podszedł schronić się w tym miejscu. Nie przejmował się nim za bardzo. Może go nie znał przed przybyciem tutaj, ale liczył, że nie zdemaskuje rudowłosego, a może nawet pomoże w wyciąganiu informacji o tej wiosce i jej przypadłości. - Czym wiadomo kiedy zaczęły się zachorowania i na co chorują ludzie? Mam nadzieję, że wszystko niedługo się skończy. Jeśli mogę jakoś pomóc, to wystarczy powiedzieć. - bardzo nie lubił, jak niewinne osoby cierpią, a szczególnie jeżeli jest o to podejrzany demon. Gdyby tylko dowiedzą się czegoś, co może ich naprowadzić na "sprawcę" całego zamieszania, to nie zamierza się ociągać i pozbędzie się całego problemu. Było ich trzech, dlatego nie bał się starcia z demonem, dopóki on również był sam.

Na całe szczęście nie został zdemaskowany. Jego przykrywka przyniosła swoje zamierzone rezultaty. Wiedział teraz gdzie znaleźć ich kontakt, ale narodził się kolejny problem. Mimo iż wiedział gdzie go spotkać, to nie mógł do niego pójść. Daisuke zachorował na plagę, jaka zrodziła się w tej wiosce i kontakt z nim jest zakazany poza wykwalifikowanymi do tego osobami. Nie zamierzał się z tym sprzeczać. Sam nie chciał zachorować na to okropieństwo. Ich plan dość mocno się teraz posypał. Nie mogąc wyciągnąć informacji ze źródła, zaczynali z kompletnie niczym. W tym tempie nie zdołają ocalić wioski i ich misja zakończy się niepowodzeniem.
- Dobrze, dobrze... faktycznie poszerzanie grona zarażonych nie jest najlepszym pomysłem. Czy jest szansa za to, aby przekazać mu jakąś wiadomość? Wymiana listem wystarczyłaby. Potrzebuję odpowiedzi na kilka ważnych spraw i tylko on jest w stanie na nie odpowiedzieć. Chyba że nie jest w stanie nawet nic powiedzieć, aby ktoś spisał jego słowa dla nas. - nie widział innego ratunku na ich sytuację. Jeśli w ten sposób nie da rady się z nim skontaktować, to ten trop zostanie całkowicie urwany i będą musieli spróbować inne podejście.
- Czy wiecie może, kto ma największe pojęcie o tej chorobie? Rodzina tamtej osoby ma wiele kontaktów w dużych miastach, a przez to z wieloma z najlepszych medyków w kraju. Jeśli nie możemy inaczej pomóc to, chociaż w ten sposób damy radę coś zdziałać. - wypowiedział, wskazując w stronę białowłosego szlachcica. Potrzebowali drugiego podejścia. Jeśli dowiedzą się o okolicznościach zachorowania pierwszych osób i może czegoś o samej chorobie to prawdopodobnie pozwoli im to działać dalej. Nie chciał zadawać takich pytań tym młodym dziewczynom. Może i wiedziały dość sporo, ale rozmowa z kimś wykwalifikowanym i bardziej rozeznanym w temacie powinna przyśpieszyć znalezienie rozwiązania. Trochę głupio mu było je okłamywać na ten temat, jednak nie miał za bardzo wyboru. Może powinien od razu powiedzieć, że są tutaj, aby pozbyć się problemu, ale nie mógł przewidzieć, że sprawy się tak pokomplikują.

Niektóre oczy miały siłę, by przenosić całe góry. Znasz takie osoby? Wyjątkowi, fenomenalnie. Często to właśnie oni sięgali po władzę, nawet kiedy była to władza najbardziej nieoczywista, bo prowadzona zza kurtyn. Niektóre oczy mogły rozpalać (przecież takie znasz na pewno), a jeszcze inne zamrażały. Były tak przenikliwe, że człowieka przeszywał dreszcz - ten całkowicie niepozytywny. Wzrok kapłanek nie zaliczał się do żadnego z tych trzech, ale Yua potrafił to określić - były podejrzliwe. Podejrzliwe i chciały się chronić. Albo COŚ chronić. Albo i może były tak szlechetne, że chciały bronić tą świątynie czy tych mieszkańców. To ostatnie jakoś wypadało z obiegu. W ludzkości można szukać bardzo wielu aspektów, ale życie uczyło, że na bezinteresowność liczyć nie można. Szukaj jej - jasne, w końcu na coś trafisz. Chyba najprościej u dzieci. Ale nie uda ci się tego zatrzymać. Nie uda ci się uchronić od zepsucia. Tak samo jak i wiara mogła zostać zepsuta. Dlatego też białowłosy nie miał żadnych skrupułów, by do worka podejrzanych wrzucać wszystkich po kolei, tak jak one teraz do worka podejrzeń wrzuciły jego. Co to tak naprawdę dla nich tutaj oznaczało? Może wszystko, może nic. Pewnie zależało od tego, na ile ktokolwiek tutaj jest zamieszany w niepokojące wydarzenia tych okolic. I przede wszystkim - na ile (i czy w ogóle) zamieszane są te dwie.
- Nie wiem, czy jesteś na tyle głupia czy na tyle odważna, żeby w ogóle pytać. - Przez moment na twarzy Yue pojawiło się zdziwienie, ale tylko przez moment. Zostało zastąpione przez lekkie rozbawienie. - W każdym wypadku jest to bezczelność. Podziwiam jednak twoją odwagę. - Udowodnić SWOJE pochodzenie? Ha... Trzeba przyznać, że czegoś takiego jeszcze nie słyszał. Naprawdę musi się tutaj kręcić coś bardzo dziwnego... dobrze, że starsza kobieta była o wiele bardziej przytomna w tym wszystkim. Yua sugestywnie przesunął płaszcz, by odsłonić katanę i wakizashi przytroczone do siodła swojego konia, niby to tylko poprawiając się w tym siodle. - Gdzie możemy tu odpocząć i dostać ciepłą strawę? Będę zobowiązany za wikt i opierunek. - Szlachta nie prosiła, szlachta żądała, ale Yua lubił być dla ludzi miły i nie nadużywać swojej władzy. Wolał prosić niż żądać. Wolał pytać niż krzyczeć. Nikomu nie były potrzebne nadmierne nerwy ani smutki, nikt nie chciał chodzić z wrażeniem, że żyje dwie stopy od śmierci. Na długość wakizashi.
Spojrzał po towarzyszach i uśmiechnął się w stronę czerwonowłosego, który na niego wskazywał. Ciekawe, o czym tam flirtował z panienkami. I czy już podbił ich serce, a noc będzie upojna i krótka. Ale na pewno nie zimna.

- W takim razie poprosiłbym o ten zwój i pędzel. Dziękuję za pomoc. - całe szczęście jest to nadal możliwe. W ten sposób będą w stanie dowiedzieć się wszystkiego, czego chcieli od tego Daisuke. W liście nie zamierzał owijać w bawełnę. Może i nie stoją tutaj za długo, ale każda stracona sekunda bez ważnych informacji była na wagę złota. Mieszkańcy nie mieli zbyt wiele czasu. Jeśli ta choroba jest sprawką demona, to ścięcie jego głowy zakończy ich cierpienia i wszyscy wyzdrowieją.
- Dobrze więc, zaczekamy, ile będzie trzeba. Pójdziemy do Karasu porozmawiać i zabijemy w ten sposób czas. Czy po odpowiedź mamy podejść tutaj? Czy kogoś wyślecie po nas do wioski? - W końcu mieli jak zacząć śledztwo. Dodatkowe dwa punkty zaczepienia zwiększały ich szanse na szybkie i sprawne rozwiązanie. Nie wiedział, czy Daisuke powiedział coś swojemu przyjacielowi o sytuacji w wiosce, a tym bardziej czy mówił coś na temat demona. Jednak nie mieli nic do stracenia. Już na samym początku powinien pokazać prawdziwy powód ich przybycia do wioski. Nie powiedział tego, bo miał do czynienia z młodszymi osobnikami i nie chciał ich straszyć. Wątpił, żeby ktoś z rady wioski mówił takie rzeczy nieletnim. Jednak Karasu przyparty do muru taką informacją jak ingerencja demona w cierpienie ludności powinien im z miejsca pomóc. Natomiast rozmowa z medykiem pozwoli im na lepsze zrozumienie umiejętności demona, jeśli faktycznie jest za to odpowiedzialny. Wcale nie było niemożliwe, że jest to po prostu zbieg okoliczności, ale na wszelki wypadek wypadało się dowiedzieć o tej chorobie jak najwięcej.
Następnie pozwolił oddalić się dziewczynie po wcześniej wspomniane przedmioty. Zwrócił się do Takayukiego, aby przekazać swoje zamiary. - Pójdę przekazać Yue, o czym się dowiedzieliśmy. Zaraz wracam. - nie chciał im przerywać w rozmowie, dlatego postanowił oddalić się na sekundę i podzielić się znaleziskami ze szlachcicem. Podchodząc do dwóch starszych kobiet i niego, skinął głową, aby się przywitać i skierował swoją wypowiedź do Yue - Wybaczcie, że przeszkadzam, ale mogę cię prosić na stronę? - zaczekał na odpowiedni moment, aby zadać to pytanie. Następnie jeśli oddalili się na odpowiedni dystans, to zamierzał wszystko mu opowiedzieć. - Nasz kontakt zachorował i nie możemy się z nim spotkać, ale załatwiłem wymianę listem, więc powinniśmy się wszystkiego od niego dowiedzieć. Dodatkowo zostaliśmy skierowani do jego przyjaciela, który mieszka przy rzece i naczelnego medyka w wiosce, który może wiedzieć więcej na temat samej choroby. Jeśli to wina demona, to dowiemy się możliwie czegoś o jego zdolnościach. - nie zamierzał niczego pozostawiać dla siebie. Im więcej wiedzieli razem, tym więcej mogli zdziałać. - A ty coś wyciągnąłeś? - widział, jak z nimi rozmawiał przez chwilę, ale nie wiedział na jaki temat. Wszystko, co może im pomóc, jest przydatne.

Dzień spędzała na doskonaleniu swojego oddechu i szło jej nawet nie najgorzej, potrafiła częściej używać swoich form ale do perfekcji było jej zdecydowanie dalej niż bliżej. A przynajmniej w jej własnym odczuciu. Widziała co potrafił przecież Daisuke i postawiła sobie za cel doścignąć go, a nawet stać się lepsza od niego. Zawsze była ambitna. Ten trening jednak skończył się szybciej niż się spodziewała, gdy jej własny kruk pojawił się z wezwaniem na misję jako wsparcie. Nie było mowy o traceniu czasu na cokolwiek innego. Zabrała więc swoje rzeczy i pobiegła do swojego pokoju pakując najpotrzebniejsze rzeczy. Naostrzyła jeszcze swój miecz w kuźni u Mistrza Miecza. Po czym ruszyła w stronę w którą kruk ją wysłał.
Podróż miała trwać jakieś dwa dni i pewnie tak by też było gdyby mała wioska o którą zahaczyła nie była terroryzowana przez jakiegoś demona. I może powinna iść dalej, w końcu kiedy dotarła do wioski był wczesny świt a te kurestwa wychodziły po zmroku. Nie mniej jednak nie mogła tego tak zostawić. Więc zdobyła tyle informacji na temat bestii za dnia ile tylko potrafiła i czekała do zmroku. Jej przeciwnik okazał się być świeżym nabytkiem w kolekcji Muzana a Saiyuri nie planowała mu pozwolić na rośnięcie po szczeblach rodziny demonów kosztem niewinnych ludzi. Okrzyk jakiejś kobiety pomógł jej namierzyć cel. Ruszyła przed siebie i tak już straciła zbyt wiele godzin na to miejsce. To była szybka akcja. Zwłaszcza że zbierające się na niebie chmury sugerowały solidne opady. Użycie pierwszej formy szybko pozbawiło demona głowy. Fioletowe ślepia wpatrywały się w spopielające się ciało wraz z bluzgającą, odciętą od reszty ciała głową leżącą nieopodal. Podeszła bliżej podeszwą buda rozdeptała rozpadającą się kończynę.
Nie miała już więcej czasu do zmarnowania, ruszając w dalszą podróż. Pierwsze krople nie były dobrym zwiastunem dalszej podróży, zwłaszcza że nie miała żadnego nakrycia głowy ze sobą. Znalazła się w końcu na miejscu pod bramą Tori.
Zgarniając mokre kosmki włosów z czoła skinęła w kierunku obcego mężczyzny i postanowiła iść w stronę Kiryu. Starała się oczywiście ominąć głębsze kałuże, zwinnie balansując całym ciałem. Nie potrzebowała więcej styczności z wodą.- Miło cię znowu widzieć.. byłabym wcześniej ale trafiłam po drodze na innego demona.. - skomentowała rozglądając się po pozostałych zgromadzonych. Nie obeszło ją to że jedni się jej uważniej przyglądali a inni mieli jej obecność w dupie. Przyszła pomóc zabójcom wykonać misję a nie szukać przyjaciół na całe życie.

- Jesteś wspaniała. Dziękuję ci za pomoc, zaraz wszystko spiszę i ci przekażę list. - sprawa była praktycznie załatwiona. Zostało tylko zapisać wszystkie nurtujące go pytania i czekać na odpowiedź. Dzięki temu mogli skupić się w całości na przepytywaniu dodatkowych źródeł, o których istnieniu dowiedział się od tej samej młodej kapłanki. Odszedł jedynie na parę kroków, aby żadna z dziewczyn nie widziała, co takiego rudzielec skrobie na papierze. Oparł papier o ścianę i zabrał się za zapisywanie pytań. Zbyt wiele nie mógł żądać od Daisuke, bo w końcu to on miał im przekazać cenne informacje. Jednak rozmowa z kapłanką dała mu parę pomysłów i zamierzał o nich wspomnieć w wiadomości.

Pytanka:

Zajęło mu to dosłownie chwilę. Przedstawił się pokrótce w liście, opisał aktualną ich sytuację i oczywiście życzył szybkiego powrotu do zdrowia. Następnie skierował swoją uwagę w stronę kapłanki i z uśmiechem wręczył jej list wraz z pędzlem, lekko się przy tym kłaniając. - Jeszcze raz dziękuję. Liczę, że to wszystko niedługo się skończy i życie tutaj wróci do normy. - miał zamiar tego dopilnować. Przybył tutaj pozbyć się problemu i nie zamierza odejść, póki tak się nie stanie lub sam nie zginie. Oczywiście znał pojęcie odwrotu, ale głównie chodzi mu o nieporzucenie zlecenia. Podczas walki z demonem może dojść do różnych scenariuszy. Wszystko zależało od specjalnej umiejętności danego demona. Jeśli walka z nim od razu okaże się zbyt trudna, zapewne zaproponuję wycofanie się, aby przemyśleć ich kolejne podejście.
Po przekazaniu informacji szlachcicowi ten ku zdziwieniu rudzielca postanowił opuścić ich drużynę i pojechać po pomoc z powrotem do miasta. Nieco go to zdziwiło, ale może faktycznie znał kogoś, kto mógłby im tym pomóc. Nie myślał nad tym za długo, bo aktualnie jedyne co miał w głowie to wszystko, co do tej pory wiedział na temat tego zlecenia. Jeśli ktoś chciał odejść, to on nie zamierzał nikogo zatrzymywać. Jeśli przyjdzie co do czego, to sam stawi czoła tej przeszkodzie.
Czekała go jeszcze jedna niespodzianka dzisiejszego dnia. Żegnając Yue, zauważył, jak pewna osoba zmierza w jego kierunku. Była niezwykle znajoma nawet z tej odległości. Po chwili doskonale wiedział, kto to był. Była to Saiyuri. Poczuł lekką ulgę, bo w końcu wiedział o niej wystarczająco, aby wiedzieć, że jest doświadczonym zabójcą z nieco większym stażem niż on sam. Ich krótkie spotkanie w dojo rzuciło również światło na jej nienaganne umiejętności bitewne. Białowłosa zmierzała w jego stronę, a sam Kiryu nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. - Może następnym razem przyjedź konno, to się nie spóźnisz i może tak nie zmokniesz. - zaśmiał się krótko i od razu kontynuował. - Ciebie też dobrze widzieć Saiyuri, z tobą z nami nie powinno nam to zająć długo. - znowu mieli pełną drużynę, dlatego nie powinni marnować czasu. Kiryu postanowił wprowadzić nowoprzybyłą zabójczynię w ich aktualną pozycję w tej sprawie. Skinął głową, aby poprosić ją na stronę z dala od uszu kapłanek, lecz nadal pod czymś, co uchroni ich od deszczu. - Nasz kontakt zachorował na chorobę, która zdecydowanie jest sprawką demona. Napisałem do niego list z pytaniami, które mogłyby nam pomóc. Takayuki, póki co wypytuje jedną z kapłanek o dodatkowe informacje i jak tylko skończy, to udamy się do przyjaciela naszego kontaktu. Tam też powinniśmy dostać list z odpowiedzią, no, chyba że szybko nas stamtąd wyrzuci. - krótko i zwięźle. Wszystko, co najważniejsze teraz wiedziała i pozostało im jedynie poczekać, ąż ich towarzysz skończy rozmowę i razem wyruszą w drogę. Jeśli ich rozmowa się przedłuży, to zapewne powiadomi go o miejscu, w które powinien się udać i najwyżej do nich dołączy później.