Porażka, jakiej doświadczyła razem z dwoma innymi Zabójcami w wiosce pod Nagoją mocno wyryła się w pamięci Mori. Mieli plan, mieli możliwości, a mimo to ponieśli tak druzgocącą klęskę. Jak mogli być tak głupi i tak nieuważni? To nie była pierwsza przegrana w jej życiu, ale ta była jedną z najbardziej bolesnych i w pewnym sensie osobistych. Wina spoczywała tutaj na ich trójce, nie na całej organizacji czy chociażby dziesiątkach łowców, którzy stracili dwie osoby na rzecz uratowania trzydziestu.
 A po tym wszystkim, odkąd wróciła do domu, musiała udawać, że zupełnie nic się nie stało. Że nie opuściła Osaki nawet na kilka minut. Ktoś by powiedział, że praca Zabójcy Demonów jest ciężka, ale w rzeczywistości ciężkie to było dopiero to podwójne życie; ukrywanie się niczym kryminalista nie tylko przed demonami ale i służbami prawa, rodziną oraz znajomymi. No i poczucie, że się zawiodło.
 Dlatego też z uwolnieniem całej tej wściekłości na siebie i towarzyszy musiała poczekać aż jej małżonek uda się do pracy. Może nie do końca jej to wyszło, biorąc pod uwagę, że szybko zaczęła się wyżywać na mężczyźnie za swoją porażkę, ale kiedy tylko ten opuścił dom, ona złapała swój łuk i kołczan, po czym przeszła do ogrodu.
 Jeden z jej przeciwników tamtego dnia także dzierżył łuk. Dlatego teraz świadoma, że demony korzystają i z takiej broni, postanowiła upewnić się, że będzie się nim posługiwać lepiej niż jakiekolwiek „dziecko Muzana”.
 Niestety każda kolejna strzała mijała się z wyznaczonym celem, którym był przyczepiony do drzewa kawałek płótna. Wiedziała, że nie osiągnęła jeszcze mistrzowskiego poziomu łucznictwa, ale nie wątpiła, że w „normalnych warunkach” trafiłaby przynajmniej te cztery z pięciu razy. Westchnęła głośno i kopnęła leżący obok kamień, po czym obrażona niczym dziecko, z impetem usiadła na trawie, głównie po to, aby ze złością pouderzać stopami o grunt, a następnie... się popłakać. W tej histerii trwała długą chwilę, aż w końcu zmęczona swoim własnym zachowaniem zdecydowała się na sesję uspokajającej medytacji.
 Wróciła na taras i to na nim usiadła po turecku, łuk odłożyła obok, a w ręce wzięła kamień wielkości pięści. Po co? Nie wiedziała. Czy miało jakkolwiek pomóc? Tym bardziej nie wiedziała, ale w obiekcie tym było coś kojącego – jego chłód, faktura, kształt i fakt, że nie była w stanie go zniszczyć. Po kilku głębszych wdechach i wydechach całkowicie oddała się wyciszeniu i wewnętrznemu przetrawieniu wspomnianej przegranej. Mięśnie na jej twarzy poruszyły się nerwowo, gdy przypomniała sobie o tym, jak demon w zbroi samuraja wykorzystał jej paraliż i pozbył się jej z okolicy. A mógł zabić.
 W końcu odłożyła głaz obok siebie, a zamiast niego sięgnęła ponownie po łuk. Tamta przegrana wciąż ciążyła jej na sercu, ale medytacja pomogła pozbierać myśli i pogodzić się ze stanem rzeczy. Nieco pewniejsza siebie, w pewien sposób natchniona i zmotywowana Mori stanęła ponownie naprzeciwko swojego celu w maksymalnej odległości, na jaką pozwalał jej teren domu. Przykładała się do każdego strzału, sprawiając, że osiemnaście z dwudziestu jeden podejść było mniej lub bardziej skutecznych. Zadowolona z tego wyniku (chociaż wątpiąca, że nie mogła lepiej), pozbierała strzały i odłożyła broń na jej miejsce w domu.
 Skoro już przećwiczyła skuteczność swojej „broni bocznej”, zdecydowała się na kontynuację treningu z Nichibotsu. Zanim jednak do niego przeszła, zaczęła od części, której nie lubiła najbardziej: rozgrzewki. Być może zalecana była jeszcze przed używaniem łuku, jednak wtedy chciała po prostu w jakiś sposób spożytkować swoją wściekłość. Teraz spokojniejsza, a i świadoma, że posługiwanie się młotem wymaga od niej więcej ruchu, wykonała truchtem kilka okrążeń po ogrodzie. Rozciągała się różnymi skłonami i wypadami, ale także ruchami ramion i nadgarstków, które w najbliższej przyszłości miała szczególnie narazić na urazy.
 Jeden z ostatnich treningów z jednym z innych Zabójców pokazał jej jedno: potrzebowała więcej technik ataków i uników ze swoją bronią, a także powinna dalej kształtować celność. Dlatego zaczęła od podstaw samych podstaw, a mianowicie zamachów. Cały czas trzymając łańcuch w rękach raz po raz zarzucała rękoma w taki sposób, jakby chciała cisnąć kulą w jakieś konkretne miejsce. Po kilkanaście, jak nie kilkadziesiąt prób do każdego miejsca w ciele wyobrażonego przeciwnika. Następnie dołączyła do tego trening wytrzymałościowy – ten tym razem polegał na jak najdłuższym kręceniu młotem bez przerwy, w różnych pozycjach: nad sobą, po prawej, po lewej, przed sobą, trochę za sobą.
 W końcu, już rzeczywiście trochę zmęczona, dołączyła do wszystkiego „kamienny” sposób oddychania. Nie wykonywała przy tym jednak żadnej techniki łączącej się z manifestacją żywiołu, a jedynie umacniała swoje ciało oraz wyrabiała odruch do oddychania tą wyuczoną metodą. Kontrolując więc tę równomierną wymianę powietrza w płucach, zaczęła wykonywać pełne, wymyślone przez siebie ataki. Czasem z kucek, czasem z wyskoku, jednak większość z ziemi ale pod różnymi kątami. Do tego zdecydowała się wypróbować pomysł dynamicznego ukracania łańcucha poprzez oplatanie go wokół różnych części ciała przy ataku. Zdarzyło jej się w przeszłości wykorzystywać do tego swoje udo np. - dla zmylenia przeciwnika wtedy łańcuch oplątywał się wokół jej nogi po to, aby mogła kopnąć w kulę, której trajektoria lotu wtedy była inna niż na pełnym dystansie. Teraz uświadomiła sobie, że oplatając swoją broń wokół broni lub części ciała demona, w resztę łańcucha mogła sama się okręcić, aby nie było mu tak łatwo wyrwać młot z jej rąk.
 Testując użytkowanie własnego ciała przy atakach popełniła w pewnym momencie jeden zasadniczy błąd, tj. pozwoliła, by łańcuch obwiązał się jej wokół szyi. Szczęśliwie udało jej się wyswobodzić, jednak ślad na skórze pewnie miał pozostać jeszcze przynajmniej kilka godzin. Sprowadzona przez to na kolana zakaszlała głośno i wstała nieco otępiała. To przypadkowe, niedoszłe samobójstwo pozwoliło jej zrozumieć swoje błędy, aby tych więcej nie powtórzyć, ale także zniechęciło do dalszego treningu tego dnia.
 Co jakiś czas pokasłując i pocierając się dłonią po szyi, wróciła do domu, z impetem zasuwając za sobą drzwi. Medytacja uspokajająca przestała działać.