Jakoś udało mu się obronić leżąc na ziemi, w sumie mógł to uznać za jakiś cud, albo po prostu miał szczęście. Jeszcze nie miał pewności co do tego. Podniósł się na nogach łapiąc się za swoje żebra i skrzywił się jako tako, nie krył swoich emocji. Kiedy sie wyprostował i opanował swój oddech, to wtedy był gotowy do ataku. Zarzucił swomi dwoma łańcuchami i objął go w okolicy swoimi łańcuchami po czym pociągnął go w swoją stronę. Gdy ujął łańcuch w swoje palce i miał zamiar pociągnąć swoją broń ku sobie, to jego stopy zaczęły zbliżać się do Yukimaru. Uśmiechnął się i gdy chłopak był blisko to objął go i przelotnie cmoknął go w usta jednocześnie rozluźnił swoje łańcuchy.
- Jeszcze Ci mało? Czy chcesz dalej się bić? - zapytał ewidentnie rozbawiony.

Miał wrażenie, że ten sparing był jednym, wielkim żartem, i los z niego zadrwił. Nie miał w sumie najmniejszych szans z Kazumą. Co było do przewidzenia - przecież był on dużo większy i silniejszy od niego. Wiedział to od samego początku, ale jakoś wierzył w to, że jakiś fuksem może wygrać. Nawet, gdy mężczyzna był ranny to i tak potrafił skopać mu dupę. Co za niefart. Czy był sens ciągnąć to dalej? Zapewne nie i chociaż Yukimaru nie należał do osób, które szybko się poddają, to w tym wypadku po prostu się tym znudził. Zgłodniał, znowu. Może, dlatego znowu stracił czujność i dał się złapać w diabelskie sidła kamienia. Nie dość, że go złapał, to jeszcze pocałował. W takim momencie?! Doprawdy?! Drwił sobie z niego! Ale to nieważne. - Dobra poddaje się. - odpowiedział, wyraźnie znudzony tą sytuacją. Kazuma wydawał się rozbawiony tą sytuacją i wyraźnie był zadowolony z jej efektów. - Możemy już skończyć i uznać, że wygrałeś? - spojrzał na niego - Znowu głodny jestem. - kto to widział, by walczyć na pusty żołądek. I tak poddał się z podniesioną głową, gdyby to była normalna walka to zapewne potoczyłaby się inaczej, ale tu nie miał zachęty nawet w postaci dobrej nagrody. Zrezygnował ze sparingu, uznając Kazumę za zwyciężce. Powinien się cieszyć, że wygrał z gówniakiem i to będąc poszkodowanym, i to poważnie. Yukimaru ewidentnie musiał jeszcze potrenować, aby w końcu kiedyś stawić czoła silniejszemu koledze, a co najważniejsze - aby móc pokonać silniejsze demony od siebie. Ale nie dziś. Dzisiaj miał już dosyć i chciał zakończyć ten niewypał.

Nie była zadowolona.
To proste stwierdzenie chyba idealnie oddawało fakt, jak bardzo nie spodziewała się tego, co miał jej do powiedzenia Fujiwara Nobu. Mężczyzna przez ostatnie pół roku robił za jej mentora i jeśli miała być szczera, nie do końca bawił ją ten stan rzeczy. Był jednak Hashirą; posiadał doświadczenie zarówno wiekowe, jak i w samym Korpusie, a to w jej oczach coś znaczyło. Szkoda tylko, że nie miał dla niej czasu.
Zamiast pracować nad sobą i postanowić poprawę, zwyczajnie postanowił oddać ją w ręce jakiegoś podlotka. Ayame wciąż nie mieściło się w głowie, że jej nauka została powierzona w ręce kogoś, kto posiadał tyle doświadczenia, że ledwo udało mu się podskoczyć na rangę kanoto. KANOTO. Krzyczała w swojej głowie rozpaczliwie, kiedy opuszczała rezydencję Mistrza, czując że gdyby nie to że szła przez wioskę, to rozpłakała by się okrutnie, ubolewając na niesprawiedliwością swojego losu. Za każdym razem, kiedy coś nie szło po jej myśli, stare rany zostawały rozdrapywane, a serce bolało. Ona sama natomiast chciała wpaść w szał. Potłuc porcelanę, podrzeć zwoje i poszarpać delikatne, lśniące jedwabie. Jedyne jednak co mogła zrobić to zamknąć się w swoim pokoju i ronić ciche łzy, żeby przypadkiem ktoś z nadmiernie wyczulonym słuchem nie podchwycił tego jak łka.
Mimo gniewu i łączącej się z nim bezsilności, posłuchała jednak. Była zbyt dumna i zbyt dobrze wychowana, by nie zjawić się w wyznaczonym przez nowego nauczyciela miejscu. Jakiś głosik w jej głowie, chyba jej własnej matki, powtarzał jej natrętnie wszelkie przywary, jakimi powinna kierować się młoda dama. Wyliczanie ich w myślach uspokajało ją i pozwalało dojść do porządku z samą sobą. Szkoda tylko, że w jej aktualnym życiu lista ta wydawała się tak okropnie bezużyteczna.
Otworzyła drzwi do dojo, rozglądając się po jego obcym, odrzucającym wnętrzu z pewną rezygnacją, a może i ciągnącym ją powoli zmęczeniem. Przywitała się grzecznie z Kireiem, obdarzając go zarówno uśmiechem, jak i standardowym ukłonem, jednak niczym więcej. W końcu nie jej rolą było odezwać się pierwszą.

Co do jednego Kirei miał absolutną rację; gdyby nie Korpus, nigdy nawet by na niego nie spojrzała, a jego osoba nawet na sekundę nie zaprzątałaby jej myśli. Byli jednak tutaj, w chłodnym dojo, do którego bezwzględnie wkradało się zimowo-wiosenne powietrze. Prawda jednak była też taka, że gdyby nie Korpus, nie miałaby gdzie iść. Czasem zastanawiała się, co by z nią było, gdyby nie rodzina Asano, ale im dłużej nad tym myślała, tym bardziej nie mogła pozbyć się z głowy możliwości, że w sumie to już by jej nie było. Przytłaczało ją to, a jednocześnie podsycało nienawiść, jaką żywiła do siostry, która wypchnęła ją z bezpiecznego domu.
Zdecydowanie nie spodziewała się, że drewniany miecz po prostu poleci w jej stronę. Złapała go, może nieco niezdarnie, obiema rękoma przyciskając go niezgrabnie do piersi. A potem spojrzała na niego, jakby pierwszy raz w życiu widziała podobną broń. Oczywiście, wcale tak nie było, bo Nobu już nie raz wciskał jej drewniany miecz w ręce. Wciąż jednak nie przemawiała do niej perspektywa wieczornych ćwiczeń.
- Ja... wiem jak wygląda - odpowiedziała mu ostrożnie, z pewnym niesmakiem. - Nie wiem jak posługiwać się oddechem, ani też jak korzystać z całkowitej koncentracji - poinformowała, chcąc nieco rozjaśnić Kireiowi sytuacje, bo z tego co mówił, brzmiał jakby Fujiwara nie wtajemniczył go w przebieg jej treningu ani trochę. - Wzrok, sensei - jej głos był pełen grzecznej rezerwy. Na tyle przyjemny by nie zrazić do siebie rozmówcy, jednak na tyle chłodny by nie zachęcać do skracania dystansu. Jak widać jednak, absolutnie to nie zniechęciło Kireia, bo zaraz zrobił dokładnie to. Cofnęła się o krok.
Częściowo dlatego, że nie chciała go aż tak blisko siebie, a z drugiej przez to, że zwyczajnie zaskoczyło ją jego pytanie. Zmarszczyła przy tym brwi nieco skonfundowana. Zaraz jednak otworzyła usta, żeby mu odpowiedzieć, jednak jego śmiech na moment ją powstrzymał. Poczuła się zwyczajnie urażona, jakby właśnie ta wizja, to na czym faktycznie jej zależało, wydawała mu się najbardziej bzdurna ze wszystkich, które wymienił.
Potem już ją tylko wystraszył, kiedy przypadł do niej i poczuła na szyi chłodne drewno. Wzdrygnęła się zaledwie zamykając przy tym oczy, nie mając nawet szans zrobić cokolwiek innego, bo przecież jej nauczyciel przerastał ją swoją szybkością drastycznie. Pochyliła twarz w dół, z oczami wciąż przymkniętymi i ustami zaciśniętymi w wąską kreskę, samej nie wiedząc czy powstrzymuje łzy gniewu czy żalu.
Bo przecież miał rację. Tyle było z jej planów. Tyle z marzeń o wygodnym życiu, gdzie mogłaby się spełniać jako żona i pani domu. Kiedy znajdowała się wśród zabójców czuła się, jakby te jej małe, własne pragnienia były dla innych niewyobrażalne i warte co najwyżej śmiechu. A fakt że nie miała na nie perspektyw, był tym bardziej przytłaczający. Jej życie było niesprawiedliwe i wszyscy zdawali się jej cały czas o tym przypominać.
Przestała wreszcie przyciskać do siebie drewniany miecz i złapała go za rękojeść. Leżał w jej dłoni źle, ale czego można było się spodziewać po dziewczynie z samurajskiej rodziny? Gdyby dali jej do ręki naginatę, wtedy mogliby prowadzić nieco inną rozmowę. Niemniej jednak, uniosła miecz, posiłkując się wspomnianą wcześniej teorią.
- Co jest niby w tym takiego złego?! - podniosła głos, ale dało się słyszeć, jak pod koniec załamał się i uwiązł w gardle. Zadała cios poprzez podniesienie ręki do przeciwnego ramienia, by tym samym poprowadzić cięcie przynajmniej w teorii odpowiadającemu pierwszej formie. Nie spodziewała się trafi i w jej ruchach, nawet jeśli napędzanych ewidentnie urazą, dało się wyczuć pewną rezygnację. - Co jest złego w tym, że miało się plany? - zapytała po cięciu rozżalona, znacząco ciszej, jednak nawet na niego nie patrząc, zbyt zawstydzona tym, że nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że uderzył we właściwy punkt.

Nie wiedziała czego właściwie się teraz spodziewała. Może jakiegoś magicznego zakończenia całej tej sytuacji, rozejścia się - każde we własną stronę i zwyczajnego zduszenia w sobie wszystkiego, co ją gryzło. Wydawało jej się, że akurat w tym była dobra. Bo przecież przez wszystkie te ostatnie miesiące siłowała się głównie sama ze sobą, upychając po kątach wszelkie słabostki, rosnącą wewnątrz gorycz i rozczarowanie. I poczucie zdrady, bo to wydawało się największym jej problemem, który napędzał tylko wszystko inne.
Chciała zamknąć oczy, a kiedy by je otworzyła, jej nowego nauczyciela nie byłoby już, a wszystko to byłoby tylko snem. Nieprzyjemnym, ale wciąż będącym tylko i wyłącznie ułudą. Wciąż mieszkałaby z ojcem. Wciąż żyłaby w dostatku, bez problemów przyziemnych ludzi. Wciąż czekałaby na swojego narzeczonego i możliwość wypełnienia swojej kobiecej powinności.
Zamiast tego poczuła, jak Kirei podchodzi do niej i obejmuje ją, zamykając w swych ramionach, na co zwyczajnie zesztywniała. Tego akurat się już całkowicie nie spodziewała i część niej chciała go zwyczajnie odepchnąć. Uderzyć pięściami w jego pierś, z całą furią z jaką tylko była zdolna. Ale pomimo tych chęci, jedyne co okazała to rezygnacja.
Nie miał jej za co przepraszać. Ale jego słowa znowu trafiały w punkt. W jej własnym mniemaniu było już za późno. Dla niej już dawno wszystko zawaliło się w drobny mak, w czego miejscu ziała ogromna, niezapełnialna dziura. Wściekłość na wszystko i wszystkich swędziała gdzieś pod skórą nieustannie wręcz, przykryta miłym, wyuczonym uśmiechem i naręczem kurtuazji.
Nie odpowiedziała, ale kiwnęła głową potakująco.
Jakże zabawne i jakże przewrotne wydawało jej się, że ten prosty rybak wydawał się o wiele bardziej troszczyć o nią niż jej własna siostra. Może dlatego właśnie była cały czas taka wściekła. Bo nawet jeśli znajdowała się w obcym miejscu, gdzie nawet nie chciała być, zarówno w nim jak i po drodze do niego, ludzie okazywali jej więcej współczucia i dobroci niż jej własna rodzina. A mimo tego nie potrafiła tak zwyczajnie wypuścić z rąk wiązanych z nią aspiracji.
Przyjrzała mu się przez moment, wyraźnie zastanawiając się nad czymś. Nie bardzo chciała być z nim szczera. Nie widziała w tym większego celu, bo decyzja o trenowaniu niej nie należała do niego, on zwyczajnie ją przyjął, szanując decyzję starszych i akurat w tym Ayame nie mogła dostrzec niczego niepoprawnego. Dlatego chyba wciąż tutaj stała, bo niewidzialna siła kazała jej być posłuszną. W końcu też opuściła spojrzenie na drewniany, treningowy miecz, który wciąż ściskała w dłoni. Uniosła go, przyglądając mu się beznamiętnie, w końcu jednak odzywając.
- Nie rozumiem... - zaczęła powoli, ważąc słowa. - Myślałam, że nauczycielami wśród zabójców zostają osoby przynajmniej z rangą hinoto - powiedziała, opuszczając miecz i mimowolnie poprawiając dłonią ułożenie kołnierza i rękawów, które wcześniej wymiął swoim uściskiem. Nie mówiła tego wprost, ale w ten sposób jasno sugerowała mu, że nie uznawała go za wystarczająco dobrego do bycia nauczycielem, tak jakby jego niską pozycją chcąc przykryć swoje uprzedzenia co do jego pochodzenia.

W ten już chłodny wieczór jak na tą porę roku, kiedy już dojo świeci znikomą ilością studentów, w kącie sali której podłoga jest już chłodna, znajduje się jeden młody mężczyzna o czarnych włosach i brązowych oczach, z wyróżniającą go blizną ciągnącą się od szczęki, po prawym policzku i kończącą się na prawej brwi. Jest to właśnie Yoshimatsu który w pocie czoła, z zawziętością trenuje swoje kenjutsu. Używając długiego na 1.30m bokena, powtarza ze starannością te same ruchy, niczym mnisi mantrę. Z każdym jego ruchem można zobaczyć pot który spływa po jego ciele i uderza o podłogę, spoglądając na to można jasno określić że ten osobnik albo spędził tutaj dużo czasu, albo robił już coś przed tym.
Yoshimatsu z każdym skończonym ruchem, utrzymuje swój oddech na równomiernym poziomie, jednak w pewnym momencie zmienia postawę.
-Druga Forma... Wschodzące palące słońce! W trakcie cichego wypowiadania tych słów, wykonał szybkie prostopadłe cięcie od dołu przywołując tym płomienie forujące się w ognisty krąg wokół zabójcy. Kończąc ten atak, wziął głęboki wdech i wrócił do powtarzania kolejnych form ataku swoim przydługim bokenem.

Pobyt Takashiego w Yonezawie w dalszym ciągu przedłużał się nieubłaganie. Nie potrafił nad tym zapanować, nie umiał ot tak opuścić pięknego miasta, które nie tylko wiązało się dla niego z masą pozytywnych, istotnych wspomnień, ale również oferowało naprawdę bogatą ofertę rozmaitych zajęć, miejsc kulturowych, a także placówek publicznych. Tego konkretnego wieczoru udał się do słynnego dojo, które służyło jako lokalizacja treningowa nie tylko dla Zabójców Demonów, ale również dla szarych ludzi, którzy rozwijali swoje możliwości fizyczne. W przybytku nie było dużo ludzi, co dawało młodzieńcowi idealne warunki do nauki nowych zdolności, a także do eksplorowania własnych ograniczeń. Znał swoje ciało całkiem dobrze, ale nadal była przed nim daleka droga, jeszcze sporo brakowało mu do osiągnięcia perfekcji. Jego ranga - mizunoto - idealnie odzwierciedlała zarówno jego umiejętności, jak i jego tężyznę fizyczną.
Wybrał miejsce zupełnie odosobnione, w rogu sali, która była naprawdę sporych rozmiarów. Każdy mógł tu znaleźć kącik dla siebie, a porozkładane w różnych częściach dużej przestrzeni maty często odizolowane były od pozostałych specjalnymi parawanami ograniczającymi widoczność. Dawało to nie tylko poczucie intymności, ale również bezpieczeństwa. Takashi rozpoczął rozgrzewkę, przygotowując swoje mięśnie do pracy, po czym odłożył swoją stalową katanę razem z kimonem na bok, w budynku było dość ciepło, dlatego wystarczył mu jego kombinezon, natomiast zamiast prawdziwej broni chwycił jej drewniany odpowiednik, których było tutaj pod dostatkiem. Zaczął wymachiwać prowizorycznym ostrzem, ćwicząc nowe wymachy, a także koncentrując się na zachowaniu jednolitego oddechu, który był dla niego niezwykle istotny. Nagle pomieszczenie wypełniło się jasnym światłem, które rozbłysło na wszystkie strony, skupiając na sobie uwagę szarowłosego bohatera. Wyjrzał on głową zza swojego parawanu i ujrzał czarnowłosego młodzieńca, który ćwiczył właśnie jedną z technik Oddechu Ognia. Wyglądało to naprawdę zjawiskowo. Fajnie, że jakiś kolega po fachu był akurat pod ręką, dzięki temu mogli nieco potrenować wspólnie, podzielić się doświadczeniami, albo po prostu spędzić miło czas, we dwójkę przecież raźniej.
- Ohayo! Jestem Takashi, mizunoto. - ukłonił się w geście przywitania, uśmiechając się delikatnie. - Oddech ognia, dobrze widziałem? - spytał, po czym podrapał się w tył głowy z zakłopotania. - Ahh, najmocniej przepraszam! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam ci w treningu!

Kiedy srebrnowłosy mizunoto zbliżał się w okolice parawanów przy których trenuje użytkownik płomieni, mógł już odczuć że samo powietrze w tym miejscu było przyjemnie cieplejsze niż w pozostałym dojo. Sam Yoshimatatsu będąc w pełni skupionym na treningu swojego kenjutsu i wiedząc że jest bezpieczny w siedzibie Zabójców Demonów rozluźnił się na tyle że jego zmysł nawet nie zareagował kiedy ktoś się zbliżył.
-"Ohayo! Jestem Takashi, mizunoto." Kiedy Yoshimatsu usłyszał głośne przywitanie był w trakcie wykonywania kolejnego ciosu, polegającego w dużej mierze na kroku do przodu, jednak od razu kiedy został zawołany, wybił się z balansu i omal się nie przewrócił. Z zaskoczeniem na twarzy spojrzał w kierunku parawanu widząc zapewne jednego z Zabójców Demonów o srebrnych włosach który uśmiechał się w jego kierunku.
-A konbanwa, Ishida Yoshimatsu. Również Mizunoto. Lekko skłonił głowę i odpowiedział na powitanie już z mniejszym zaskoczeniem, spoglądając na nowo poznanego łowcę.
-Oddech ognia, dobrze widziałem?
-Emm, tak. Spojrzał na swój przydługi boken aby następnie skinąć głową w kierunku drugiego łowcy. Yoshimatsu już lekko zakładał po wcześniejszych doświadczeniach że zaraz zostanie również zapytany o swój rodzaj zmysłu...
- "Ahh, najmocniej przepraszam! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam ci w treningu!"
Widząc że nie tylko on w takich sytuacjach lubi się podrapać po tyle głowy lekko się roześmiał i również przejechał lewą dłonią kilka razy po tyle głowy.
- Nic się nie stało Takashi-san. Odpowiedział z lekkim uśmiechem na ustach, choć mając nową osobę w pobliżu wyczuł okazję aby potrenować z kimś co na swój sposób było rzadkością u Yoshimatsu.
- W sumie to nawet lepiej, trening w samotności jest czasem dość irytujący~. Wiesz brak do kogo się odezwać i tym podobne. Więc... Spojrzał mu w oczy i zapytał z go z pewną stanowczością w głosie.
- Takashi-san, chciałbyś być moim partnerem do treningu? Nie chodzi o walkę tylko aby było sobie z kimś pogadać, wymienić się doświadczeniem i tak dalej. Jeśli oczywiście chcesz.

Yoshimatsu, bo tak na imię miał nowopoznany przez Takashiego Zabójca Demonów, o mało co nie zaliczył upadku na skutek nagłego wyłonienia się szarowłosego zza parawanu. Bohater nie miał złych intencji i nie chciał przestraszyć w spokoju trenującego chłopaka, ale nie mógł się też powstrzymać, by nie zagadać go i nie pochwalić jego techniki. W końcu nie znał osobiście żadnego zabójcy władającego Oddechem Ognia. Zresztą, nie znał wielu zabójców tak ogólnie. Gdy tylko nadarzyła się okazja do zagadania i przywitania, zrobił to. Drugi mizunoto odwzajemnił gest, także się witając, chłopcy skłonili się sobie głowami i kontynuowali konwersację.
"-Emm, tak.
- Wspaniale! Ja władam Oddechem Wody! - w jego głosie słychać było pewną dozę ekscytacji, nad którą ciężko było mu zapanować.
Gdy osiemnastolatek przeprosił za przerwanie w treningu i z zakłopotania podrapał się w tył głowy, przymykając oczy, Ishida zrobił niemalże to samo. Dwójka bohaterów stała teraz naprzeciwko siebie, drapiąc się po swoich własnych głowach. Przypominało to trochę znany mem ze Spidermanami wskazującymi się nawzajem palcami, jednakże tutaj sceneria oraz sam gest były nieco inne. Przebieg rozmowy dość szybko przybrał konkretny tor, bowiem czarnowłosy zdecydował się zaprosić drugiego wojownika do wspólnego treningu. Sam dzierżył drewniany bokken, musiał więc zauważyć ten sam przedmiot w posiadaniu Takashiego.
"W sumie to nawet lepiej, trening w samotności jest czasem dość irytujący. Wiesz brak do kogo się odezwać i tym podobne. Więc... Takashi-san, chciałbyś być moim partnerem do treningu? Nie chodzi o walkę tylko aby było sobie z kimś pogadać, wymienić się doświadczeniem i tak dalej. Jeśli oczywiście chcesz."
Oczy mizunoto zapaliły się niespotykanym jak dotąd blaskiem. Miał okazję potrenować z innym wojownikiem i to władającym innym oddechem. Nie mógł przegapić takiej szansy!
- Oczywiście, że tak! - odpowiedział niemalże od razu, również zmieniając ton swojej wypowiedzi na poważny. - Będę wielce zobowiązany. - po tym przekroczył śmiało dzielący ich parawan, stając jakieś dwa kroki obok rozmówcy, przyjął bojową pozycję, kierując drewniany miecz w stronę Ishidy. - Jestem gotowy.

Pomimo pierwszego wrażenia kiedy srebrnowłosy wziął go z zaskoczenia, Takashinie wydawał się złą osobą w oczach Yoshimatsu, zauważalne było jednak to że był żywszy od reszty poznanych przez Yoshimatsu łowców, nawet tych irytujących...
-"Wspaniale! Ja władam Oddechem Wody!"
Yoshimatsu słysząc o oddechu używanym przez drugiego łowcę z zainteresowania podrapał się po podbródku.
-Oddech wody, tak? Słyszałem że jest dość funkcjonalny, choć dość mocno polega na defensywie. Choć ten zestaw dziesięciu form kusi. Jako użytkownik płomieni jestem lekko zazdrosny takiego arsenału. Zaśmiał się pod nosem, choć i tak wiedział że nie żartował w pełni...
Widząc błysk w okach drugiego Mizunoto po zaproponowaniu mu trening Yoshimatsu lekko się uśmiechnął pod nosem wiedząc jaka będzie jego odpowiedź.
- "Oczywiście, że tak!"
-Hehe, dobrze to słyszeć~. Słysząc zgodę potwierdził swoje przypuszczenia, obtarł swoje czoło jednym z rękawów i usunął się za parawan na tyle aby zrobić miejsce drugiemu szermierzowi.
-"Będę wielce zobowiązany." Słysząc te słowa Yoshimatsu wręcz odruchowo pochylił głowę odpowiadając.
-Ja również. Widząc jednak że jego partner do sparingu podszedł naprawdę blisko spojrzał na swój przydługi boken. Hmmm...
-"Jestem gotowy."
Yoshimatsu spojrzał na dystans pomiędzy nimi i podrapał się po karku, nie wiedział czy Takeshi miał już jakiekolwiek doświadczenie w pojedynkach dla tego postanowił mu wyjaśnić prostą rzecz która na pewno im to ułatwi.
-Takashi-san, trochę za blisko, w pojedynkach najlepiej stanąć z przynajmniej dziesięć shaku (3m) od przeciwnika. Na tym dystansie obaj jesteśmy w niekorzystnej sytuacji, choć przyznać że z twoim normalnym bokenem masz przewagę w tej sytuacji przez łatwiejsze zamachy. Jednak jak powiedziałem... Cofnął się na dystans wspomnianych dziesięciu shaku.
-Dzięki temu obaj mamy dość miejsca aby się przygotować i przyjąć postawy. Podniósł swój długi boken w dwie dłonie i przyjął średnią postawę z przydługim bokenem wycelowanym w Takeshiego.
-Teraz możemy zaczynać~! Po tych słowach, wykonał dwa długie kroki w kierunku Takashiego, kiedy był już na dystansie swojego bokena (1,40m), wykonał zamach od swojego prawego boku celując w jego lewe ramię.

Możliwość przeprowadzenia sparingu z drugim zabójcą była dla Takashiego okazją, której nie mógł przegapić. Nie tylko miał możliwość treningu i wzmocnienia własnych umiejętności, ale także poznania nowej, być może wartościowej osoby. Było zbyt wcześnie, by można było ocenić, jaką postacią był Yoshimatsu, jednakże sam pojedynek zdradzi szarowłosemu pewne aspekty charakteru jego nowego kolegi. Zawsze warto mieć u swojego boku wsparcie, jakiekolwiek. Nieważne, czy to chłopak, czy dziewczyna, doświadczony wojownik, czy raczkujący amator - w obliczu zagrożenia i w krytycznych sytuacjach nawet ci początkujący mizunoto byli w stanie przechylić szalę zwycięstwa na dobrą stronę. Z takiego założenia wychodził właśnie Takashi, który sam był na tym etapie. Dopiero zaczynał swoją karierę, ale miał nadzieję na to, że dość szybko osiągnie zadowalający poziom i będzie w stanie znacząco wpłynąć na sukces całego korpusu. Obiecał to nie tylko sobie, ale też wielu innym osobom, których najzwyczajniej w świecie nie mógł zawieść.
"Oddech wody, tak? Słyszałem że jest dość funkcjonalny, choć dość mocno polega na defensywie. Choć ten zestaw dziesięciu form kusi. Jako użytkownik płomieni jestem lekko zazdrosny takiego arsenału.."
- To prawda, jest bardzo funkcjonalny. Nie zamieniłbym go na żaden inny, choć uważam, że każdy oddech jest na swój sposób wyjątkowy i sytuacyjny. - odpowiedział mu zadowolony, jego ton był dość zaciekawiony, z chęcią dłużej porozmawiałby na tego typu tematy i dowiedział się więcej o innych możliwościach walki.
Z samej perspektywy przeprowadzenia sparingu zadowolony był także Ishida, który od razu po akceptacji osiemnastolatka uśmiechnął się. Widać było, że też gotuje się do działania i zamierza dać z siebie wszystko. Nie ma się co dziwić, w końcu byli w tym miejscu razem, a nazwa "dojo" do czegoś zobowiązuje. Gdy tylko młodszy z dwójki wyraził gotowość i skrócił dystans, od razu został naprostowany przez starszego chłopaka. Takashi zmieszał się, ale z pokorą przyjął nauki, bowiem jeszcze nigdy wcześniej nie pojedynkował się w ten sposób.
"Takashi-san, trochę za blisko, w pojedynkach najlepiej stanąć z przynajmniej dziesięć shaku (3m) od przeciwnika. Na tym dystansie obaj jesteśmy w niekorzystnej sytuacji, choć przyznać że z twoim normalnym bokenem masz przewagę w tej sytuacji przez łatwiejsze zamachy. Jednak jak powiedziałem... Dzięki temu obaj mamy dość miejsca aby się przygotować i przyjąć postawy."
- Aaaah, najmocniej przepraszam, Yoshimatsu-saaan! - ukłonił się nisko, po czym obserwował, jak odpowiednia odległość między nimi zostaje utworzona. - To mój pierwszy tego typu trening, dlatego nie za bardzo się na tym znam. Bardzo proszę o wyrozumiałość. - ukłonił się nisko, po czym wyprostował i znów zaczął się drapać w tył głowy zakłopotany, nagle jednak spoważniał. - Proszę również, byś potraktował mnie łagodnie. Dziękuję.
Dystans zachowany, obydwaj gotowi, można było zaczynać. Wystartował czarnowłosy, który szybko skrócił dzielącą ich odległość, po czym wykonał zamach od swojej prawej strony, celując w lewe ramię Takashiego. Ten skontrował szybko. Pochylił się nieco w swoją prawą stronę, skupiając większą część ciężaru swojego ciała na prawej stopie, po tym odbił ostrze przeciwnika swoim własnym, wykorzystując impet wymachu do zmiany jego trajektorii. W chwili, gdy jego drewniany miecz zderzył się z dzierżoną przez oponenta bronią, dane było poczuć mu niewielką różnicę w sile, która między nimi występowała. Yoshimatsu był silniejszy i było to widać na pierwszy rzut oka - a w zasadzie czuć - jednakże szarowłosy wcale się tym nie zrażał. Postanowił wykorzystać swoją szybkość i chwilę po odbiciu miecza wroga skierował ostrze w górę, chcąc wykonać pionowe cięcie w prawy bark chłopaka. Wiedział, że sama czynność zajmie mu nieco więcej czasu, jednakże ufał swoim instynktom, a także swojej szybkości. Bał się jednego - że silniejszy przeciwnik szybko sprowadzi go do defensywy i wymusi pozostanie w niej.

-To mój pierwszy tego typu trening, dlatego nie za bardzo się na tym znam. Bardzo proszę o wyrozumiałość.
Słysząc jego zakłopotanie lekko się uśmiechnąłem pod nosem przypominając sobie swoje wczesne lata w dojo, wtedy też nie miałem żadnego doświadczenia i popełniałem wiele błędów...
- Nie martw się Takashi. To nie problem, do tego jesteśmy tu aby się obaj uczyć, czyż nie~?
-Proszę również, byś potraktował mnie łagodnie. Dziękuję.
- Proszę o to wzajemnie~!
Tak jak się spodziewałem, użytkownik wody z którym teraz walczę jest ode mnie szybszy i lepiej skupiony na defensywie co, ukazał wyprowadzony przez niego blok, jednak jego akcja się na tym nie kończyła, od razu chciał mnie zaatakować, jego akcje na pewno były płynne... Płyń jak woda, co? Przeszło mi przez myśl z lekkim uśmiechem. Z doświadczenia w kenjutsu, wiedziałem że już nie obrócę swojego bokena na czas, aby zablokować atak, dla tego pozostało mi improwizować, myśleć i wykorzystać wszystkie możliwości swojej broni. Zrobił krok do przodu aby zredukować impet, w tym samym czasie puściłem rękojeść swoją prawą dłonią, którą przełożyłem na tylną cześć bokena i używając lewej dłoni pociągnął za rękojeść w bok tak mocno, że boken w ostatnim momencie zablokował cios Takashiego.
- Ładny blok Takashi~!
Stojąc na kilka centymetrów przed Takashim i blokując jego atak, użyłem całej swojej siły aby go odepchnąć i zwiększyć dystans między nami.